SIG ATUUR

Deze fIlm is beschikbaar gesteld door het KITL V, uitsluitend op voorwaarde dat noch het geheel noch delen worden gereproduceerd zonder toestemming van het KITLV. Dit behoudt zich het recht voor een vergoeding te berekenen voor reproductie.

Indien op het originele materiaal auteursrecht rust, dient men voor reproductiedoeleinden eveneens toestemming te vragen aan de houders van dit auteursrecht.

Toestemming voor reproductie dient men schriftelijk aan te vragen.

This fibll is supplied hy tlle K/TL V only

⁰¹¹

conditioll that neither it Ilor part of it is further reproducetl without first ohtainin

^o

the penIlission o.f the KITL V which reserve the right to Illake a charge for sllcll reprodllction. IJ the 111aterial fiblletl is itself in copyright, tlle pennission of the owner s of that copyright will also he requiredfor sllch reprodllction.

Application for pennis ion to reproduce should be Inade in writing, giving details

^(~f

tlle propose(l reprollllction.

SIG ATUUR

OVORM:

SHELF NUMBER MIe OFORM:

M META 1192

~llIllllj 11I111~)]/(~~~I]~~II~lIllijllllllll

_00203248

l lllll

I'

MOOIE VROUWEN.

MOOIE VROUWEN.

ROMf\N

DOOR

BRAM VAN

4DE DRUK

EERSTE OEDEEL TE.

I.

Een klein, maar een leuk, lief stadje. Midden in het groen. Trok s zomers nog al toeristen ...

voor 'n halven dag. Vonden het erg lief, erg mooi in t groen liggen, maar gingen toch weer gauw h n. Hielden het er niet langer uit dan noodig wa om de buurt chap te b kijken.

Er was anders toch 'n net hotelletje, tegelijk restauratie; en in die restaura tie, achteraan, vier trapjes op, een societeitje, met een heel mooi uit- zicht over boU\ landen en bosch en met haast al de notabelen tot leden. Dokter Kromer wa er ook lid van. Vóór zijn trouwen al, en in zijn trou- w n wa hij lid gebleven. Nóg wipte hij er 's-mid- da[s even aan dronk een glas port, praatte wat, 'n hálfuur of zoo, en ging dan naar hui. Vóór z:jn trouwen bleef hij er langer, maar dat ging later niet meer. De andere leden begrepen dat ook wel; ^L vonden het jammer, want Kromer was een prettig mensch, heel ontwikkeld, en juist

6

op een leeftijd dertig - dat je 't meest aan zoo iemand hebt. Maar natuurlijk ...

Krom r zelf vond dat halfuurtje in het aardige societeiije, waar hij al de lui kende; want hij was in het stadje geboren, - ook een genoeglijk 00-

genblik van den dag. Zijn vrouw vond 't best dat hij zoo deed; - dat was nog het prettigst~

van alles, dat hij zoo zonder gewetenswroeging zijn halfuurtje er af nemen kon. Zoo'n vrouw als hij ook had ...

Vandaag liep dokter Kromer het societeitje voor- bij. Zijn vrouw had het hem gevraagd. Ze had het 's morgens zoo'n verrukkelijken dag gevonden om voor het etcn een lekkeren rijtoer in de om- strcken te maken, en als hij nu een wat vroeger thui kon komen ...

Dat kon hij gemakkelijk. Hij had niet eel zic- ken; er waren er nooit veel; t stadje was te ge- zonG. Financieel hinderde dit den dokter niet. En dus liep hij vandaag de societeit voorbij.

Die rijtoer trok hem aan. Eigenlijk had hij niet moeten wachten tot zijn vrouw er om vroeg, liep hij onderweg te bedenken. Ze had lIiet veel, en toch wa ze altijd te\Tcd n, al kwam ze uit den Haa .... Hij zou daar yoortaan wat meer om den- ken. Recht opgeruimd kwam dokter Kromer thuis.

Eerst zijn vrouw opzoeken. Meestal, in het jaar dat ze getrouwd waren, wachtte ze hem in hun mooie tuinkamer; maar als hij haar daar niet vond, ging hij haar zoeken. En als dàt gebeurde, liep hem altijd een ontroering over het lijf; een tril-

•

7

Iing die zijn hart voelbaar sterker deed kloppen.

Dezen dag voelde hij die ontroering nog eer hij de tuinkamer betrad: hij hóópte, dat zijn vrouw er niet wezen mocht... Zijn hand beefde bij het openen van de voordeur; snel liep hij de gang door naar de tuinkamer ... Zijn vrouw was er niet.

Nu klópte zijn hart niet: het bónsde. Hij legde zijn hoed op een stoel, wierp er zijn handschoe- nen in. Toen wachtte hij even. Die hartklopping ...

Even sprak de dokter in hem. Maar hij lachte stil; ging de kamer uit; de trap op.

IJ.

Daar had zijn vrou\\-' haar eigen kamers: drie ine nloopende. Hij had het zoo gewild cn ze met smaak onbekrompen ingericht: een als salonnetje, eell al bibliotheek, een als badkamer. Allc drie kwamen 7e bovendicn uit op een brcede gang, die ecn naar dcn tuin openslaand raam had, ouder- wets al het hcele huis, maar ruim cn licht, zoo ruim, dat dc hnc groote palmen aan hct eind niet in den weg S ond 11 noch het binncnvallend licht onders hepten. lies wa breed en licht in h t hui van doktcr Kromer: andcr 70U hij er zijn vroU\\ nict i 1 gebracht hcbben. Want zoo'n

\'rouw ...

Hij vond die nOl1\\ to 11 hij intrad, languit lig- gelld op ecn ru ~tbed. Een Turk ch tapijt hing er kleur-rrlociend b ran af, de dikke plooien \'cn'/ar- rend in het haar eencr berenhuid op dcn (J'rond.

En de wittc gcdaante eener vrouw lag bovenop h t P I van kl~urell: hnar bloote voeten en haar hoofd allcen kwam n te \'oorschijn uit het wit satijnen, met mal don omzoomde kleed.

9

Zoo vond dokter Kromer zijn vrouw, toen hij intrad. Hij zag, met één blik, de voeten zich in- trekken, het kleed bewegen, de roode lippen tot een glimla h lich openen. 't Zelfde oogenblik was hij bij haar, dwong haar zacht in haar liggende houding t blijven, fluisterde zijn groet in haar oor, kuste haar frisschen mond. Tocn wikkclden zich uit het gc loten kleed twec grootc plooien los: twee wijde mouwen vielen achterover, witte armen knclden om zijn hal , trokken zijn hoofd aan haar lippcn. En daarna lietcn de armen tos.

kruisten zich achtcrom het hoofd. En door nóg e n bewcging, een licht optrckkcn dcr knieën, ging h t wittc kleed van hal tot vocten vanccn, bloot-

gC\' nd ccn h rlijk vrouwenlichaam; cn twee chit- terend-/wartc oogcn lachten mc met dc opene lippen.

Dokter Krol1lcr kni Ide, lei lijn hoofd op haar boezcm; en dadelijk voelde hij wccr haar armen

0111 Lijn hals, voelde hoc zij hcm aan Lich drukte, voelde het lach tc deinen van haar lichaam waar hij trillend aal1 mecgaf, een hcelcn tijd. '

Snellcr b \ 'oog haar boczem ondcr dcn druk vall 7ijn hoofd. Zij wa ycrplicht dcn mond wijd te opencn n dicp adem tc halcn. Tocn lachte zij luid, pakte b iele lijn oor 11, terwijl zc trachtte zich op tc richten. Al tot beLinnino' komcnde o'af hij toe aall dCII drall.u , waarmec lè'" zijn hoofd tot haar lippen trok. Een warmc ku ; dan duwde ze hcm lachend van zich, wierp haar becnen van de sofa, richtte zich ,nel op, stond een oogenblik later in haar \ ollc lcngte op de berenhuid, de los-

10

hanrrende blauwzwarte haren naar achter strijkend, zoodat haar prachtige armen tot de schouders bloot kwamen.

Een heerlijke gestalte zooals ze daar stond in het sleepend kleed dat, open van boven tot onder, haar lanke firruur onbelemmerd toonde. Lang- zaam, half bedwelmd, rees dokter Kromer ook over ind, tuimeld op de nog warme plek op de sofa, waar zijn vrouw had gerust. In een oogwenk

>.zat zij naa t h e m . . . .. Ze lei haar hoofd op zIJn chouder, en hiJ druk- te zijn gezicht in heur haren. Aan haar oor flui - terde hij:

"Vergeef me!"

Alweer dat malle woord," sprak ze. Tegelijk

l~e g

^{zij een arm om zijn} hals, terwijl hij haar bloote lijf omyatte.

Ik kan 't niet hIpen," hernam hij. ,IJ ben

" b " ' zoo ang", .

Doe ik het dan niet om jou?' fluisterde ze we'erom aan zijn oor, zijn gedachte radende.

Een ,'astere druk aan zich was zijn antwoord.

"

B n ik dan niet van ^J' ou?" drong lij aan, vlak

aan zijn oor. .. ..

Zij legde zich tegen hem aan, ha~r hals biJ lIJn mond, al et>n poes die gestre~ld, wIl worde~. Al ..

zij zoo deed zei Kromer nOOIt lets. pat kon hl]

ni t; I cht zijn oogen, \Vaarme~ h,IJ de vrouw naast hem verslond, haar schoonheid tndronk, ver- klaarden zijn onstuimige liefde. Het was een dro.~­

kenschap der zinnen, waar hij aan toegaf, met ZIJ!l gansche zijn, en het levendig besef, dat hem nOOit

11

verliet, dat de vrouw van zijn hart zijn eigen, wettige vrouw was, zijn eigendom, gelijk hij het hare.

En vaster vleide zij zich tegen hem tot ze het kloppen van zijn hart voelde. Ze was er mee te- vreden dat hij niets zei, dan alleen haar naam:

Marie. Ze vond haar naam mooi als hij hem in haar oor fluist rde, en hij lachte er nooit om als ze vroeg, gelijk ze nu deed "hoe ze heette." Als een groot verwend kind vroeg ze dat, en hij noem- de haar naam, tienmaal achtereen; het klonk als muziek, eerst teer, dan vuriger, eindelijk vragend:

en dan hief zij langzaam haar hoofd op, bood hem haar half-open mond. Met dichte oogen liet ze zich kussen, liet zich streelen langs het warme lijf. H et was een roes, waaraan beiden zich ge- willig overgaven; een weelde der zinnen, maar waarin hunne zielen deelden.

111.

Zij lag nu stil in zijn armen. Langzaam had ze zich laten afalijden, bedwelmd door zijn kussen.

Ze lag glimlachend, met gesloten oogen, alsof ze moe wa .

"W zouden gaan toeren?' vroeg hij zacht, na eenigen tijd.

Zonder de oogen te openen of zich te verroeren:

"Jk lig zoo herlijk. Laat me no^rT wat liggen."

Met zijn krachtigen arm keerde hij h t schoone lichaam voorzichtig zoo, dat ze nu al een tapend kind tegen h m aanlag; heel even dankte ze hem met een la h nd n blik; toen haalde Zt:. diep adem en sloot weer de oogen. Haar rustige houding mi 1 idde bijna z lfs h m, den dokter; sliep ze

lIU werkelijk? Hij hield zich dood. til, volkomen tevreden m t naar haar witten arm te zien, die op den zijnen ru tte. Langzamerhand raakte ook hij in een toe tand van droomend zich-laten-gaan; het begrip \"al1 tijd \' rIiet hem.

Maar opeens, met een krachtigen ruk n luid la- chend, prong z op van zijn schoot, haar kleed met een kokette beweging der chouders vast om

15

wat doet het er ook eigenlijk toe? Het half dozijn zieken, die ik hier heb, vereert jou meer als de vrouw van den dokter, dan zelf in de residentie het geval zou zijn."

"Best mogelijk. Maar je kunt je vrouw, je eigen vrouw, toch niet kwalijk nemen, dat ze graag over je zou hooren spreken ... "

"Of anders, als dat niet gebeurde, zelf het woord nam, hè?"

"Waarachtig!" zei de mooie doktersvrouw met grooten nadruk. "En met meer recht dan in ons engagement. Tegenover onze kennissen zou ik me trotsch willen toon en, trotsch op jou!"

"Och, één ongelukkig geval, één mistasting in de herkenning van een ziekte, en het is met Je trots gedaan!"

"Knappe men chen tasten niet mis," zei de dok- tersvrouw met zulk een diepe overtuiging, dat hij haar verrukt aanzag. Zij keek ook hem aan met g~~nst~ren~e oogen; in dit oogenblik, dàt begreep h~~, was ZIJ weer als vroeger trotsch op hem; en hIJ \'oelde een plotseling leedwezen dat ze 't niet altijd kon Lijn op de manier die ~ij wen chte.

Zij hemam:

"Ik wou over ^I je kunnen spreken tegen al die vrouwen, di niet an haar mannen weten te zeg- gen, en. nog veel meer tegen die onmogelijke We- zens, dIe zeggen dat ze best buiten een man kun- nen. Ja, buiten een man van het gewone kaliber ...

Ik wou ze al.len~aal dooddoen met mij n man; ik wou deelen In JOUW roem omdat J' miJ' n man b ent. .. " '

16

Ze loeg opeens haar armen om zijn hal. "Daar- om kan ik van zoo'n man alles velen, mag hij al- le met me doen, .en omdat ik h m vrijwillig ge- nomen hcb, kan Ik me ook heelemaal aan hem geven.'

Hartelijk kuste zij hem, en hij loot haar va t aan zich, ontroerd als nog nooit in zijn hu\\'clijk.

"En wat wou je dan eigenlijk wel?' \'roeg hij zacht aan haar oor.

"Hiervandaan!' fluisterde zij. "Niet nu. Als je aan het idcc gewend bent. Kom nu mee, kom dicht bij me zitten."

Zij nam Lijn hand, troonde hem mee naar de- zelfde plek, waar ze even te voren zich had laten aanhalen. Dokter Kromer voelde zich vreemd te moede; hij meende dat de scherpe geur hem hin- derde van het parfum, waar zijn vrouw niet zui- niO" mee was en onwillekeurig- bracht hij de hand aan het hoofd.

"We denken en praten er nu verd r niet over,"

zei d dokt r vrou\\". "Natuurlijk \"alt je zoo'n wen ch van mij onverwachts op 't lijf. En hoor ecn ," - zc trok zijn hoofd aan haar schouders - "al het je een àl te groote opoffering i , dan komt er niets vall. En nu O\,er wat allders."

Lachend b weerde ze dat ze vandaag- een on- weer taanbaren aam al van luihcid had g-ehad, zoo- dat ze een bad genomen had en languit op de sofa was gaan liggen zoo, al hij haar ge\'onden had. Ov r den rijtoer had Le wel gedacht, en ze vond het lief van h 111, dat hij er de societeit voor had laten loopen maar 7e was heusch te traag,

17

en nu vond ze het te laat. Nà het eten zou ze er misschien nog wel lust in hebben.

"Na het eten dan," temde Kromer toe. We rijden dan even bij een patiënt aan, die ik "van morgen heb bezocht."

. Het vooru!!zich~. v~n. een l~kkeren rit in zijn eIgen n~akkehJke rtJtUlgje met zIjn prachtige vrouw naast ZIch, stemde den dokter opgewekt en maak- te hem nog ontvankelijker dan ander; voor het verleidelijke van haar persoon. Samen praatten ze en lachten ze als twee verliefde zondagskinderen, wat ze ook waren, om te eindigen met voor den et~n gearmd nog een wandeling in hun grooten tum te doen.

Mooie Vrouwen.

2

IV.

Dokter Kromer zat in zijn studeerkamer na te denken. De rit was heerlijk geweest.

J

^{ui t zooal.~}

hij h t zich had \'oorgestel?, was het ge~eurd: hl]

had met zijn vrouw geschitterd. pat zelden h~m

genoeO" de blikken van bewondenng en de eerbIe- dige groeten der wandelaars, der notabelen van het stadje met hun dames, .. vengoed als van de eenvoudige lieden der talrtJke boerenhofsteden, waar hij lang reed. Het deed den dokter goed, maakte hem vroolijk en buitengemeen spraakzaam.

Nu zat hij hier. Hij wilde no~ ee~ ~as ont a~­

O"en afl vering vun een tijdschnft 1ll~len, terwijl

~ijn

vrouw huiselijke bezigheden

verr~~htte.

Maar hij kwam niet verder dan l~~t ?pensl11jden. In ~de

eenzaamh id herinnerde hiJ zich eensklaps \.Jat woord van haar: "Hiervandaan." Het maakte h.em evenwel niet verstoord. Nadenkende ovcr de shll.e levenswijze die zijn vrouw gedwongen was te lel.:

den, drong zich de gedachte aan hem op of hiJ eigenlijk wel verantwoord was haar daartoe ge- bracht te hebbel1. Vrijwillig was zc hem gevolg.~;

meermalen had ze het stadje vóór haar huwelIjk

19

gezien en het een paradijsje genoemd, en het huis waar ze in wonen zou vond ze een ideaal; nu nóg kon ze zingend door de kamers loopen en haar werk doen. Dat was alle waar; maar toch was het alsof nu de schellen van zijn oogen vielen.

Hiervandaan, had ze gezegd. En niet omdat ze over haar leefwijze ontevreden was maar omdat ze schitteren wilde met hem, met zij~ bekwaamhe- den, omdat ze hem een roemvolle carrière toe- dacht. Het kwam niet in hem op aan deze beweeg- reden van haar te twijfelen; slechts voegde hij er van zijn zijde deze andere bij, dat hij niet goed deed haar, zoo jong nog en zoo beeldschoon, als het ware op te . I luiten binnen enge O"renzen haar ^{I::> ,} J?nge ev~n te doen verslijten in een saaie omge- v1l1g. NooIt had ze er op gezinspeeld maar _ ook niet meer dan een enkele maal, zoolang ze er voor goed woonde, het stadje een paradij je ge- noemd, en dat '\'as al lang geleden. Vreemd dacht hij, dat hij dit niet eerder had opgemerl t. 'Zeker kwam dat door het egoïsme zijner liefde. Want hij had .?aar lief

m.~t

al de innigheid van zijn jong manneltJk hart. HIJ .had haar mooie lichaam lief maar niet minder haar mooie ziel haar helderen lach, hare soms uitklaferende

opO"~\Vektheid

^zelfs

haar bij tijden hartstochtelijke se;sualiteit. Zonder het te weten of hij haar in zulke buien van lijfs- oyerga:re het liefst had, nam hij haar dan aan met nIet m1l1der hartstocht; en innig dankbaar was hij dan dat ze zoo dik\\"ijl zijn hart heftig aan 't kloppen bracht, al hij thuiskomende haar niet in de tuinkamer vond.

20

Dokter Kromer voelde een schok. Zoover met zijn gedachten afged\~aald, yoelde .. hij . diezeIfd~

ontroering, die hem dan be Ing. HIJ Wist als hiJ dan naar boven ging, hoe hij haar vinden zou;

misschien wachtte ze hem wel, was ze bereid hem te ontvangen, zich door hem te laten Iiefkoozen.

Maar than kon hij er niet toe komen haar te gaan zoeken. Nu niet. Hij keerde zijn stoel met een ruk van den grond, boog voorover, l11et de lle- bogen teunende op de knieën, en het hoofd in de beide handen.

Hier vandaan" ontsnapte zijn lippen. En op

ee'~

toon die als' z ij het had kunnen hooren, al- thans een

ver~uchtina

zou geschenen hebben. Niets was echter minder

\~aar.

Hij wa er nog làng niet aan toe véél minder aan het denkbeeld gewend, zooal

~ijn

vrouw het had uitgedrukt. Zijn geboor- testad wa hem lief; zijn praktijk dal1kbaard~r,

naannate zij kleiner was en hij zich met meer tIJd en toewijding aan zijn zieken geven kOI1. Waar zou hij terugvinden wat hier zijn leren

ZO?

h~~r­

lijk maakte: die schoone gezon~e natuur d~e bijna altijd, hij erkende het ga arn.e , zl)n gen esmldde!en ondersteunde en de herstellIng ¹¹¹ de hand werkte.

Dokter Kromer schrok zelf van den diepen wcht di plotseling 7ijn m~l1d ontvlo?d. Hij sprong op en maakte een krachtIge bewegll1g met de a~men,

toen was hij weer geheel zichzelf.

Ee.,:

^{der dmgen}

die hij zijn zieken altijd na.?rukkeh~k a~nbeval:

niet toe te geven aan lichamehJke v~dslgh~ld, paste hij op zichzelf toe; hij kende de ultwerkmg eener krachtige spierbeweging.

21

Volkom n kalm, zich geheel mee ter, blies de dokter 7ijn lamp uit, sloot zijn kamer, ging naar boven. I n de slaapkamer vond hij zijn vrouw. Ze had het 7i h makkelijk gemaakt, lag met een boek in de hand languit op een dik tapijt, zoo maar op den grond, met het hoofd op een stapel kus- sens. Haar heldere lach begroette hem, en hij lachte van den weeromstuit.

"Ik weet wat je denkt," zei ze. "Hoe langer hoe mooier, denk je. Ja, je hebt 'n malle vrouw. Geef haar nu eens 'n zoen, als je kunt!"

In een ommezien lag hij languit naast haar, kus- te lachend haar lokkende lippen.

"Heerlijk, zoo'n mar. die 'n halve acrobaat is,"

lachte ze. ,Ik maak je mijn compliment. H<:lp me nu 's overeind!'

Alsof ze een veertje wa , inplaats van en slan- ke, ste 'ige nOll\v, nam hij haar op t.ijn beide ar- men, droeg haar hveemaal de kamer rond, lei haar toen weer op dezelfde plek.

"Wat 'n man, wat 'n kracht!" zei ze. Maar te- gelijk prong ze zelf op. "Mijn man, mijn eigen man! Mannetje, I'an ik niet Legg n, gelukkig. Ik hou van alles wat groot en sterk i ."

"En knap hè?"

"Wat groot en sterk is, i van zelf knap."

Met zoo'n ^0\ ertuiging kwamcn die woorden er uit, dat hij in el1 luiden lach schoot.

" ompliment mcvrou\\',' 7ei hij, terwijl hij zijn blik liet gaan van haar hoofd tot haar voeten.

"Kom eens naa t me staan?"

Ze deed het.

22

"Kijk nu 's in den spie el. Precie. even groot of tenminste bijna! '

"Wat zijn we dwaas," zei ze.

"Wat zijn we gelukkig," antwoordde hij zacht.

Ze keek hem aan, zag dat hij rnstig was ge- worden. Toen vroeg ze:

"Wil ik je eens wat zeggen? Je hebt je schuldig g~ma~kt aan een heel .erge overtreding. Je hebt nIet zitten lezen, maar zitten denken ik weet waar- aan. En ik wil volstrekt niet hebb~n, dat je over een 10 woord van je malle vrouw aan tuffen zult raken. Je zou in staat zijn om haar 'r zin te geven ... "

"Dat zou ik," antwoordde hij bedaard.

"En dat wil i.k juL,~ ni t, als het lliet met je volkomen goed I11den IS," sprak ze en ze L i den laat ten zin heel zacht. ,Toen we ~'anaYoJ)d dien herlijken rit maakten, had ik pijt. .. "

"Was je daarom bijwijlen LOO stil?"

. "Ja. En nu heb ik niets gezegd. Ik heb een Ideale-man, en een ideaal-huis, en een ideaal- plan."

Hij zag haar vragend aan.

"Mijn plan i " hervatte ze, "om me wat meer met je zieken bezig te houden ... "

,,'k Heb geen zieken," viel hij in.

"Maar die je hebt zijn terdege ziek. De men- seh n hier zijn Of gezond

of

doodziek ... "

"Oerstaat!" viel hij weder in. ,,juist zooal 't hoort."

"Een middenweg i hier niet. Wat niet weg- neemt dat je er som genoeg mee te stellen hebt.

23 En dat de achterblijvenden ... "

,,'k Zou het me niet te druk maken," kwam dokter Kromer droogjes. "Je hebt bij je ideaal- plannen over 't hoofd gezien, dat hier geen armoe is. Hoogsten geeft ziek-zijn wat stagnatie in de huishoudens, en daartoe is het genoeg dat je af- en-toe wat soep blijft koken. Voor zoo lang als 't nog duurt," voegde hij er met een eigenaardige hoofdbeweging aan toe.

Zij zag hem aan. Er glinsterde iets in haar oogen toen ze vroeg:

"Je zegt?"

"Voor zoo lang als 't nog duurt. Want als je weten wilt, ja, ik heb over je woorden zitten den- ken. Ik heb een inzicht gekregen, dat misschien al vroeger had moeten komen. Maar heelemaal rijp is 't nog niet. .. "

"Man, we moesten naar bed gaan," prak ze, hem stuitende. Ze merkte heel goed, dat hij als overluid denkende de laatste volzinnen gezegd had en wilde liever nu niet verder op 't geval ingaan.

En of hij dit nu ook niet wilde, zeker i , dat er d zen avond niet meer over gesproken werd.

v.

De leden van het noeger g noemde socicteitje merkten op dat dokter Kromer sedert 'n dag of wat niet meer de oude was.

Ze vonden hem opvallend stil, en ook bleef hij nog korter dan anders, haast alleen maar, zooal

en lid zei, om ade de présence te geven. Het scheelde niet veel, of zijn tegenwoordigheid begon iet ongezellig te krijgen, en wellicht zou cr wat van gezegd zijn, al er niet een onverwachte ge- bcurteni voorgevallen ware.

Doktcr Kromer kwam namelijk op een avond in- vallen, wat nog nooit gebeurd wa. Avonds bra- men er in het ocieteitje alleen maar 'n vijf f zes leden, oude heer n, wier becncn niet mecr to li ten om ver van huis te gaan, 11 dic daarom hier de a\'ondbladcn kwamen lezen en wat poli- tiek tinnegieterij ten beste garen cn Lil glas \\'iJn dronken, omdat ze thui niet best durfden ... In dit exctllcllte kringetje kwam dokter Krol11er bin- n n 'allen, en dit \I/el in n zoo opgewekte tem- min^o·, dat hij in en ommezien zijn tekort aan ge- zelligheid der laatstc dagen goedmaakte. Hij was tot alles bereid. Wilde mee tinnegieten, wilde wijn drinken, wa "rooIijk, zelf grappio-, deed de hee-

25

reil schudden van lachen, ofschoon daar niet zoo heel veel toe noodig was, en werd oorlaak dat de kastelein dicll a 'ond meer gas verbrandde en mcer fl scheil opentrok, dan hem heugde ooit op een avond te hebben gedaan. Wat van die gebeurtenis de oorzaak wa , konden de vijf of zcs oude hee- ren den volgcnden dag aan hun medeleden ver- tellen.

De vrouw van dokter Kromer was namelijk voor een paar dagen naar den Haag, met geen ander doel dan om daar met haar familie en bekenden voorloopige be prekingel1 Il overleggingcn te houden, zoo mogelijk reeds rond te kijken naar een woning. Dokter Kromer zou het tadje gaan verlaten ... Het nieuw sloeg in al een bom. W"are dokter Kromer nog Hagenaar geweest. .. Maar hij,

\\ iens stamboom in den grond van het tadje wor- t Ide ... Oe jongere leden van het societeitjc na- men het nieuws niet zoo heel welwillend op. Pcr

lot van rekening hadden ze het toch gedacht. Die

\TOU\\' ran dokter Kromer had hun cigenlijk nooit be\ allen. Te \ oornaam. een vrouw \'oor hier.

Geen \'fOUW Yoor hem. Moest er wel van kOmCll.

Zou er pijt ran hebben. Moest zelf weten wat hij deed.

Maar dat zeid 11 ze niet, to n dokter Krom r d n

\'olgenden dag op het gcwone uur binnenkwam, toch in die vroolijk stemming. Ze londcn nict helpen, dat IC door Lijn opgewekte stemming mee- ge leept werden, ell niet onmogelijk i , dat er sommige waren die niet al tc prettig thuiskwamen .. gekweld door een schijntje van jalouzie.

26

Nu de kogel door de J-erk ,va, ^voelde dokter Kromer zich inderdaad licht en opgewekt.

Betrekkelijk poedig had hij zich met het denk- beeld verzoend. Toen Marie, zijne HOUW, gewaar werd, dat hij er werkelijk ernstig over dacht, wat haar wel eenigszins verraste, had ze hem m t korte zinnetjes aangemoedigd, en haar voornaamste ar- gument was wel, dat het jammer was van zijn zoo moeilijk verworven wetenschap om in een zoo ge- zond stadje ongebruikt te blijven. En \oor dit ar- gument bleek dokter Kromer zeer gevoe.lig.

Vreemd, dat hij daarover niet eerder had ge- dacht, overlegde hij. Doch hij had de oorl:aak bij de hand. Die vond hij, en waarschijnlijk terecht, in zijn tehui . Daar hadden immer bijna dagelijk tooneeltjes plaats van hartstocht, die hem en haar bezwijmelden, hem bovendien weerhielden over andere dingen na te denken. De dokter had geeB wenschen, omdat zijn vrouw hem het wenscheIl b lette. Geheel en al gaf zij zich over aan den zwijmel der liefde, dien zij, met haar hartstochte- lijke natuur, dagelijks opwekte en aanwakkerde.

Aangelegd tot het bewonderen van al \Yat hero- isch was, b minde zij in haar man zijn va ten wil,. zijn mannelijk uitzien, zjjn schoon, edcl gelaat, zijn beroep, zijn groot kunde. fiij ven u!cJe g heel haar ideaal; daarom kon zij zich onvcrdeeld aan hem geven met lijf en ziel, en zij deed het. Dok- ter Kromer en zijn vrouw waren in den volsten zin van elkaar.

Maar op een dag viel het plotseling in hem, dat er toch wel eens 'n tijd komen zou, dat zij beide

aan den zinnelijken kant hunner liefde niet meer genoeg zouden hebben. In een der momenten van hartstochtelijk samenzijn bekende hij haar dit. En zij gaf het toe. Ze ging zelfs verder. Ze betuigde hem onder hevige liefkoozingen, dat ze dáárorn juist zoo geh el zich aan hem gaf, omdat ze vast overtuigd was, dat aan het bruis nde der jeugd wel een eind komen moest. Ze waren beiden nog jong, en ze zei liever nu, in de kracht harer jonge jaren zich te willen uitputten, voor hem, om later te kunnen zeggen werkelijk geleefd en geliefd te hebben. Ze had dat betuigd, bijna naakt zich aan zijn lichaam dringende, en met haar prachten van armen hem omknellend.

Zoo was het gekomen. Nu Marie dezelfde mee- ning omtrent de toekomst bleek te hebben, begon de dokter te bedenken, dat, als die kalmere tijd kwam, al bleef die dan ook nog jaren weg, hij behoefte kon hebb n aan werkzaamheid, die hij in zijn geboortestadje wel nimmer zou vind n. P y_

chologisch vond hij, man van wetenschap, niets londerlings in zulk een geb urlijkh id, en hij maak- te dit zijn vrouw duidelijk. Ook zei hij tot zich- zelf, dat hij in een nieuwe omgevino' volstrekt niet eerder naar meer werkzaamheid behoefde om te zien, voor dat het noodig bleek; - van de uit- putting, waarvan zijn vrouw prak, was nog niets te merken. Integendeel; toen eenmaal het besluit genomen wa , dat zij hoegenaamd niet getracht had te verhaasten, behandelde zij hem, kon 't zijn,.

nog hartstochtelijker, wierp zij zich letterlijk in zijn armen, zoodat hij glimlachend zeide haast te moe-

28

ten vreezen, dat ze zich aan het uitputten was.

~aar ^dan lacl~te zij schaterend; drong hem haar lIJf de te vUriger op en hvam niet e ns in zijn armen tot rust, voor hij haar zacht aanmaande haar zenuwkracht niet te over chattcn.

* *

Drie dagen.

ble~f

1\lade weg, en iu dien tijd s~hreef ^{ze dne} brieven, de eerste twee de hoop u~tdrukkende, dat ze lagen zou, de laatste de tij- dIng br no'ende, dat ze volkomen geslaagd wa . Ze had e n woning gevonden' haar kenni en en familie waren verrukt over l1Un' besluit; allerwegell had ze medewerking gevollden om de lIieu\\'e wo- ning in te richten, zonder dat ze er veel moeite \'an hebben zouden, en zoo \'oort. Ze vertelde dat al- les zoo uitvoeri[') chreef ze, om bij halr thuis- kom t niet dadelijk 0\ cr allerlei bcsofYl1c te hoe- ven beginnen, maar opelat ze dadelijk ~vecr g'eheel voor hem kon zijn, na een /00 lange srhèiding.

Daarom mocht hij ook wel zijn rijtui~ ^{aan het} poor zenden, maar zelf 1110 ht hij haar niet afJla- len. Thui , en thui alleen moest de eerste ont- 1110 ting plaat hebben.

En 100 gebeurde het. Met fijn bcrekclling kwam ze laat thuis, zooclat er geen alldere keu \\"as dan dadelijl{ de slaapkamer op te Loek 11. En al of ze jaren gescheiden waren geweest en zij niet de vermoeienis der r is achter zich had, putte ze in den 70mernacht \\' rkelijk zich bijna uit in haar licfdebefoon, tot haa t de dag begon te lic 1t n!

TWEEDE GEDEELTE.

I.

Op de Koninginnegracht in de re i?entie \\"oon- den ze nu. Een zwart met o-oud bordje ermeldde zijn naam en ambt, maar spreekuren stonden er niet bij. De tijd om zich druk te maken was nog niet g komen. Achter het huis was een veel te groote tal; want dokter Kromer I~~d zijn e,legante equipage meegenomen, ho wel Zijn koetSIer ~~t

geen mogelijkheid te bewegen wa g . wee t zIJn

0' boortestadje te verlaten. De dokter h~ng al ~oor

als candidaat voor "De Witte"; de kenIlIs en ZIjner vrouw zouden dit wel in 't reine brengen, zoodat ze in het komende izoen van de concerten in h t Bosch konden profiteeren. Lid van, Pulchri' te worden was gemakkelijk genoeg; dit behoorde ook tot de high life, en wat andere dingen betrof, - welnu de herf t was aanstaande, en dan kwa- men oper'a en concerten van zelf

tere~l1t.

Al dat lidmaatschap \ a \ oorlooplg maar VO~)f

den naam; ze hadden nog geen plan op veel UIt- huizigheid; binnenshuis zochten en vonden ze n~g

hun geluk; in zooverre kwam er den eerste~ tIJd O'een verandering. Van de meergenoemde UItput- ting harerzijds bleek nog niets,

30

Maar men kan in de re identie niet een bordje aan de deur hebben, met "arts" er op zonder dat het gevolgen heeft. Er zijn daar ,:elen en meest vroU\~e~, op .wier lijst van I~\ ensb ho~ften de

dokter~vlsl~e

l11et ontbreken mogen. Dokter

~:om e:

\VI t dIt nog zoo. niet. In zijn stadjc werd hIJ nooIt geroepen al 't nIet wezenlijk noodig was'

~n ^{zoo kwam het} dan, dat hij dadelijk bev I tot In p,annen. gaf, toen hem op een morgen het ver- zoek bereIkte van zekere mevrouw Flotrop Laan van Meerdervoort, om eens aan te komen. Hoog- stens. een half uur later wa hij bij de patiënt.

. Belden, de patiënt en de arts, hadden reden ZIch te verwonderen. De patiënt, omdat de dokter zoo vroeg en zoo gauw kwam ... ze was noo- niet gekleed: .. ze had er nog niet op gerekend ... zoo vroeg, Ja; - en de arts, omdat hij in o-emoede

~~ende ^{zoo gauw} mogelijk te moeten ga~n ^waar

hIJ geroepen werd. '

. Maar. zoo .?ngeroutineerd als dokter Kromer in

dl~. opzlch~

^zIJn mocht, begreep hij den toestand al ynj poed.lg. Hij bevond zich tegenover een nog Jonge ~ndlsche, met groote, diepzwarte, vurige 00-

g.:n; . dIe,. na van den eersten schrik bekomen te ZIJn, 111 ml11der dan geen tijd vertelde wie haar man was - assistcnt-resident met verlof - waar ze vandaan kwam, hoelang ze getrouwd was en dat ze zoo graag een kind zou hebben, ja; ;l1es behalve wat ze nu eigenlijk mankeerde. Bij

z~o'n

woord~~vloed stond de arts in 't eer t machteloos;

~~ar !1JJ had den tijd en, met een flauw besef, dat hIJ erIn geloopen wa , liet hij, terwijl de dame

31

sprak, zIJn oogen rondgaan, aldus de eerste .in- drukken van een Hollandsch-Indische omgevlI1g opdoende. Bovendien ,had de patiënt .een aan~e­

naam geluid, ietwat zangerig, en hare eIgenaardIge wijze van zich uit te drukken, bekoorde he.m - al luisterend, moe. t hij zich Înspaunen om met dc oogen te sluiten en zi h op 11 t geluid harer tem te laten gaan. En omdat dat was wat de pati "n~e

verlangde, gebeurde het dat ze elkaar vOOrlOOplg wel bevielen.

Opeens schrok dokter Kromer wakker, - dit is het goede woord. Hij hoorde een welluiden~~n,r

een weinigje te schellen lach n haar vrooltJke stem:

"Maar dokt r, u bevalt mij, ja! i zoo rustig,.

ik word al beter zonder poeiers!"

En wcer lacht ze, tegelijk den arts hare hand reikende.

Dokter Kromer, die letterlijk nog geen woord dan zijn groet had kunnen spreken, vatte dat op als een verzoek om haar pols te nemen, wat hij dan ook deed. Hij voeldc ecn molligen, Ii htbruin getintcn pol tusschcn zijn vingers, en toen ze dc andere halld koket aan de kin bracht, waardoor de wijde mouw van haar arong achtcrovcr vicl, zag hij tcyen tot aan d n el! boog e~n fraai ge- vormden arm.

Zij lachte nog, blijkbaar om het misverstand van haar bf>/oek r. Een misverstand bleek het wel;

want dokter Krom r kon trouwens nicts abnor- maals aan haar pol voelen, wat zij hcm ten over- vlocde duidelijk maakte, want met een plot elinge

32

wending sprak ze:

"Maar waarom zoo vroeg gekomen, ja? zoo pr ttig wat met den dokter te praten. Vin-u ook niet?"

Een fonkelende blik trof hem, terwijl hij haar aandachtig opnam. Ook haar uiterlijk teekende hoegenaamd geen ongesteldheid; haar tandjes schitterden al neeu\\'; lmar tint, ven-bruin, toon- de een ietsje rose, van 't drukke praten zeker.

Om Lich uit den enigszin moeilijken toe tand te redden, antwoordde dokter Kromer dat hij Lich natuurlijk gehaast had te komen.

Het geluid zijner eigen stem bracht hem tot zich zelf. En hij noeg of ze hem nu eens zeggen wilde wat ze eigenlijk voelde. "Haar pol kon niet b ter.'

Zij lachte wcer.

"W I, niet, ja! Maar wat niet i , kan kom n.

Het i <Toed d n dokter te kennen. In Indië zijn wij dat gewoon. Wij houden "veel met den dokter te keuvelen. t

Terwijl zij prak schoot hem iet door 't hoofd.

Hij keek haar nog een opldiend aan, en al 'of ze zijn gedachten raadde, vervolgde 7e:

"Ik zou <Traag een kind h bben; zoo al~ecn, ja?

Maar h t wil noo· _t':> niet o·ebeuren. j '\ag Ik u een gla port schenken?"

Dokter Kromer bedankte beleefd. Ou dat was het ook niet waarom ze hem had Jaten roepen.

Opeen werd hij O"ewaar, dat hij nog haar pols va t had. Hij liet dien nu eenigszins ruw los, en greep zijn hoed, dien hij naast zich had Ileergelegd.

33

l\levrou\\' "zeid hiJ·, "mocht u mij nooelig heb-

" ,

^"

ben, u kent mijn adr . Aangenaam u zoo gezond gezien te hebben ... '

Hij bedoelde het niet ironi eÎl en zij vatte het ook nipt zoo op. Hem de hand reikende, \\'at hij nu niet mi ver tond, en glimlachend haar mooie tand n toollend, zei ze zonder op te taan:

"U komt nog wel eens aan, ja? Maar dan niet

zoo \Toeg. Ik zou graag u\\· vrouw zien, ik heb mooie dingen uit Indië om te bekijken."

Dokter Kromer lachte nu ook. "Ik zal haar uw verzoek over brengen," zei hij om cr af te I o- men; en daarna maakte hij aan zijn visite cn eind.

Vroolijk stapte hij in zijn rijtuig, nel en kort;

lug naar hui ! Hij wilde die wonderlijke vi ite zoo poeclig mogelijk aan zijn \TOU\\' vertellen;

onderweg vond hij er de woorden toe.

Mevrouw Kromer had ontzaglijk plezier in het relaas van haar man. Ze lachte uitbundig, vooral om dat verzoek tot kenni makingen ook vermaakte ze zich nict minder met de eerlijk bekentenis van zijn yerlcgenheid.

"Toch Ic uk, dat je m teen Indi che damc ken- nis gemaakt hebt. Ik heb er vcr clteidene g kend;

ze hebben dikwijl vermakelijke manieren. Is ze mooi?'

"Ja zeker," bevestigde hij. "Eigenaardig mooi ten minste. Ik geloof dat ze bij langdurige be- schouwing winnen zou. '

"Mooie Indische vrouwen zijn mooi in de dé- tails," beweerde zij. "Nu, je weet tenminste, waar je je vrijen tijd door kunt brengen. Je moet die

Mooie Vrouwen. 3

3-1-

dame niet verzuimen; ze kan oorzaak \\'orden van een schitterende praktijl , En j weet, dat is wat ik graag wou!"

Zij nam zijn hoofd tu schen haar handen.

"Mijn man moet schitteren! Ik wil over je hoo- ren spreken! Ik wil je hooren roemen! Beerr p n?

Heel stil wil ik er naar luisteren; mijn hart wil jubelen: dat is mij n man!"

Zij kuste hem urig, en diep keek hIj haar in de van liefde en trot tintelende oogen. Welnu, als zij het wilde, dan zou hij de praktijk opvat- ten, beloofde hij zichzelf, en zich aan haar advies storen,

IJ.

Maar ondank dit besluit had dokter Kromer toch eenige tegenwerping, toen zijn vrouw hem en maand later vroeg, of hij zijn Jndi he patiënte lIU eens niet ging bezoeken? Kromer was te veel arts 0111 (hijn-vi ites te willen maken en hiJ' zaer

k . t . ' b

00 nog IllC 111, \'at zijn vrouw yolhield dat hij door d ze patiënt tot een carri' re 'IOU

kunnen gerak 11, Zoo lang IC nu hier ,,·oonden.

was li~~l Illllp niet noemenswaardig ingeroepen:

e rst biJ eene dame, dil h\?lTI 0111 hare bclanrTwck- kende po itic rilt e ma lplet-. ^rren wat echt 'r slecht ,

eell gcdcelt 'lijk re ultaat had, omdat hij zich met verlo ingen niet wilde inlaten. En èrtkr een padr ge\'allcn van oHbeduidcndclI aard.

r

at be- gon ,dell arts.,wel een beetje te vervel n; in lijn

tadJc had hIJ tenminste daerelijk' ccnicrc \'Î ites t~. maken, die hij g \\·oou was te rekk~~I, omdat hIJ gaarne met het \\ I en wce zijner, meest ecn- voudige, patiënten l1l eleefde.

knou\\' Krom r wist de tegeuwerpingcn van ha~r man te \\'eerlegg~n;, zc ~laagde hem dat hij SPIJt zou hebben als hIJ l1let glJlg 11 eindelijk gaf

36

hij toe. liij wandelde naar de Laan \"an M crder- voort, naar de Indische.

Hij kon echter niet be luiten, zooal zijn patiënt die nict ziek wa , het had gerraagd, op een latcr uur te gaan. Het uur zijner visitc behoorde cen patiënt aan hcm over te laten, vond hij; en in een tamelijk be loten stemming schclde hij aan. Dat de kleine Javaan che bediende geen zwarigheid maakte hem toe te laten, op het eenvoudige woord:

,,0 dokter!' was al cen g-oed teeken; het snugge- re ]avaantje herkende hem blijkbaar, te oordeelen naar een breed en lach, dic zijn gezicht in twceën pleet en zijn uitnoodiging: "Doktcr mee!" Dok- ter Kromer "had wcl gelezen van het groote gchcu- gen en de bijzonder oplettendheid der

J

^avaan-

sche bedienden en maaktc nu de gevolo-trekking, dat de jongen een doorloopend bevel had den dokter eventueel direct toe te laten. Hoe h t .dj, de arts vond zijn pati ""nte onder precie dezelfde omstandigheden terug.

Zij ree niet op uit den schomm lstoel, maar stak reed \'an verre de kleine bruine hand uit, glim- lachend de parelen in haar mond tooncnde"

"Ha dokter! Goed van lI, heel goed van ti

amen praten, ja! Wij praten graa " in I ndië, maar zal nu toch niet altoos alleen zijn. Zal kind krij- gen ja?"

Haar vragende toon bracht den arts eren van de wij . Moest hij dat weten? Maar zij hielp hem.

"Ik weet het nu, ja? Ik ben blij. Dat heeft de Hollandsche lucht gedaan !"

Zij schaterde als een jong mei je, en dokter

Kromer kon nu uit het diepst van zijn hart eenige woorden spreken, die iets naar intimiteit tu ehen patiënt en dokter leken. Het schoot door zijn hoofd, dat nu althans zijn bezoek reden vall be- staan had en tegelijk, dat hij, zoo zij 't wenschte, deze 'TOUW zou bij taan. Een en ander bracht hem aanstonds op zijn gemak.

Hij boog zich voorover en greep haar pol.

Gemakkelijk rrenoeg nu, om tot de aan ~taande

moeder te preken. I-lij vroeg niet of ze zijn hulp te zijner tijd wlnschte, maar hield dit voor tilzwij- gend afge proken. Tenvijl zij ovcr de te vcrwach- ten gebeurteni babbclde liet hij zijn'blikken lang haar gestalte glijden.

Ze zag geheel niet tegen het geval op, betuigde ze. - Intusschen, ,·oor zoover mogelijk door haar Indisch morgellge\\'aad keek hij naar haar kIeine₁ gedrongen figuur. - Z had al zocilang verlangd,. ja? en hoopte nu maar een mooi meisj t krijgen.

De arts maakte een snelle gevolgtrekking: niet gun tig gebouwd voor het moederschap. Zij weer: In Indië alles gauw afgeloopen, kind da- delijk kopje olltler in 't bad, in rivier, moeder aan 't werk of r niet gebeurd i . - De arts twijfelde stil, tenminste in dit geval. - Zij nog eens: Dokter komcn, prettig dokter bij dc hand te hebben.

Nu werd het den art te erg. En het zich ge- makk lijk makende in den molligen fauteuil, het eene been over het andere geslagen, begon hij zijn raadgevingen.

De mooie Indische luisterde heel aandachtig.

38

Blijkbaar \'ond ze het aangenaam zijn beschaafde tem te hooren, en was lij ge leid dat hij zoove I belang in haar toestand t Ide, Ell ofschoon dok- ter KroJ1ler dezelfde raadgevingen met dezelfde toewijding aan de min ~te armen in zijn stadje gegeven had, eem'oudig omdat Ike vrouw Yan eiken stand in dezen b langwekkenden toe tand.

zijn deelneming, zelfs Lijn medelijden gaande maakte, begon hij toch \'oor dele nou\\" meer dan gewone belang't lIing te geyoelcn; en hij deed zijn best op zachten, maar nadrukk lijken toon haar aan 't " rstand te brengen dat zij geen oer- TOUW

was, maar lachtoffer 100 zei hij eener be- schaving, die d natuur tegenwerkte, waaro,m zij tijdig de raadgeving n diende te \olgen, die de wetenschap genoodzaakt \\ as gewe t - zoo zei hij wcer tegen de lechte ge\olgen dier bes ^lla -

ving uit t denken, Hij prak met d' diepe 0' r- tuiginO' \ all den \\ tenschapp lijken man, die zidl

Ic"elldio' be\\'u t i \'an de ge, aren, \\' 11 e kl c- dinO' \'ocdin<)" _{h ' 0 '} le\'cns\\ ij'zc aan de natullrliJ'ke fUllC-

ti der \TOll\\ in den weg legg 11,

Hij wa in zijn cenvoudige, klare uitleg'gin,g ZO~l­

der het te weten, \\' 1 prek nd. Er \\'a' I 'is ¹¹¹ den blik der spr k nde ooo'en "all de 1'011\\' 0 'er hem \\'at hem 1I00pte om all s te leg'g- n \\'at tot haal! \\ eLdjll str I-keil kon. Zij \ iel hUl geen en- kele maal in de rede; lij was e'll dankbare toe- hoorster. En er ging een schok ran ontroering door lijn leden, toen .dj, nada hij uitgesproken had, hem plot ling weer de hand iocstak, met ecn onmi kenbaar hartelijk:

39

Dank ti, dokter!"

'Èn een tweeden schok kreeg- hij, toen. zij, da- delijk na dien handdruI' ) er op volgen het:

Wil 11 mij helpen, ja?" ..

Gulhartig stemde hij toe, En lij nog eens:

Dank ^ti doktcr." En daarop:

" doet het anders niet, ja?"

'Èen vra1yende blik van hem,

hebt-.:cn kenni ran mij ge7eO'd, dat u geen

" ddt?"

verlo ingen ee , , , . . . "

't Is zoo 111 vroU\\', Maar u wtl Ik biJ taan . . Ën terwijl weer 7ijn blik glecd over haar kIJl-

derlijke figuur: .. ,

Mits O'e u geheel aan mij overgeeft,

Weder ⁰ ten ànt\\'oord, reikte zij h 'm haar hand.

111 stede ~'an die te \ratten, nam hij haar pol . TeO'~­

lijk trok hij zijn horloge lIit. De pols ~Ioptel:eytg tusschen zijn lichtcn \'ingerdruk. 11\\ t1lekeung de ooo'en op haar \'L' tig nd, trof hem een moment ha~r warmc blik. Snel gl eep hij zijn hoed en stond op. Bijna eell uur \\'a~ hij ,hi~~' gewe~ t. ".

"Tot ziens mevrouw,' ^I t hiJ onben pelljk b - leefd maar ko Ier , dan hij .. meende,

Plots linO' rees 001' ^1.1.1 op.

"Dokter geen kinderen?" vroeg ze, ..

Ne n mC\Touw." En daLl1'Op sllcl: ^"HIj een \'01- g~;ldc \'Î 'it hoop ik met mijnheer deJl as i tent- resident kennis t maken."

Met een buiging \nl hij heCII,

I

Ir.

De prof tie \'an mevrouw Kromer, dat de

J

a- vaanschc patiënt de oorzaak zou worden van een dmlde praktijk _ che n n iet bewaarheid te ntll 11

worden. rIet opl.!ra- en tooncel eizoen was al in voIJen gang, en nog hadd n zich geen patiënten tot den dokter gewend.

Dit had \'oor bdden n natuurlijk, maar niet v rw acht gevolg. 1\ tl\TOU\\ Kromer had in haar ta- meJijl uitgebreidcll hing van ICI1ni sen m ,t haar man \\ iJlen schittervl; wat nu tegen vi I. Con e- quent ,:as, dat z' ook niet \'eel w rl' van uitgaan maakte, l10ch ^I l([~n druk ontving, Den doktcr be- viel dit 'ïel. I lij oor zich kon het best met zijn

choone vrotlw _ t ' Ien, en zij gedroeg zich in geen 11k I opzicht anders dan \'roeg'er tegenonr hem.

Kom die en opera b LOchten ze.; maar alleen al het programma hun beviel; niet om te zien of ge- zien te worden, Kromer was, gegeven ziJn po itie,.

gemakkelijk lid van lId Witte" geworden, had er ook entré~ ()' _M l1Iaakt en r \\' rk liJ'k _b o'ezeJ:chap gevollden wat hem bcyi I, meer nog een lee taf I,.

die hem cr af n toe deed terugkomcn; maar 't

-H

slot wa dat hij zich op cen paar hem slecht van naam bekende wetc lschappelijke tijdschriftcn abon- neerde ze thui la en, evenal vroeger in het plattelands-societeitje, niet cel langer dáár bleef, dan de be!eefdh iel tegcnoY r eelligc collega's me - bracht. Zijn hart trok naar zijn vrouw; dies hoefdc zijn mooie rijtuigje - dat niet onopgem rkt was gebleven - nooit lang te wa hten.

Het li p naar Kerstmis. Hoe 't zoo kwam wist dokter Kromer niet; maar hij voelde ecu innig verIang-en bij zich opkomen om althans één dier feestdagcn in zijn stadje, in zijn huis door te bren- ge 1. Want lijn hui dáár \\'n voor een paar dagen b st bewoonbaar. Hij had het te huur ^0' zet, den ouden koetsier tot hui bewaarder aangest<:lc.l, tot tijd 11 wi: IC, dat die een andere betrekking- lOU

h bbc. ge ^'011 en, Onmogelijk had hij cOllscienti- euzer lied 11 daarvoor kunnen vinden dan dezen man ^CII zijn vrou\\'. Ze hadden geen illwonende kind er n n,eer; V"; erden d n dokt r al e n h Î-

]jac; verzorgd 11 het hui' als het hunne, en had- den de teJlige verwachting dat hij r t'avond of

mor~en \' I weer terugl'ecren 70U. Dokter Kro- mer's brief, dat hij met Ker~tmi Haar zijn igen- dom zou komen kijken, verwonderde hen dan ook in h t g he ] niet, en al.;; hij gekomen wa zou hij met voldoening gezien h bben hoe d ze eenvou- dige lieden hun best hadden g daan m t behulp van dcn tuinman - die ook nog in dienst was - het hui md fris che hul ttakken te vcr ieren.

Maar dokter Kromer kwam niet. Reden daar- van wa een brief, hem gezonden nog eer hij met

42

zijn vrouw OHr het uitstapje ge proken had en die hem in hooge mate ontstemde.

H et epi tel wa met een fijne vrou\\"chand chreven en ran dezen inhoud:

Dokter,

l:> cre-

"U hebt geweigerd mij verloskundige hulp

te verleen n. laar ik bid u dringend, kOIl1 mij bczoeken. Help mij uit dezen ellendigen toe tand. Ik heb niet !laaI' een kind verlangd, ik wil er gecn. liet wordt met tegellzin ont- vangen en ik h b gelezcn dat luik een kind nooit n-elukkicl' worden kan. Heil) mij' van dit _{b ,..,} nare \'oOl"lIitlicht af. Kom -".p, met mij pra- t 11."

Mevrouw aval.

P.. lijn man vindt ~oed dat ik dit s"hri.lf.

Wez IIlijk ont t md vouwde dokter J rOllte,' dUl brief dicht, \rcrl·tuigeiijk nctj ^'S in dez lfde plooi- en. Even \\ crktuigelijk stak hij h 11 in lijn porte- feuille. Zoo i t' had hij nooit in zijn ,ttldje on- dcrvond n ... Oaar IJ'HI I ij ^I If. bij de arm n nooit ander ontmoet dan liefde voor lell t 'rwachtcn kind ... En hicr, in het huL" "all gcforlllllc 'relen ..

werd de komst \'an het e 'r k kind h t 'ér, te llogal, met tegen/iJl tegemoet gezien... ..

Dokter Kromer dacht er lang o\cr ot hIJ h g val aan zijn nOll\\ lOU \·edellen. Zijn umb c~d

bezwaardc hem ni t; \"oor zijn gevoel wa. zijn

\'rOU\' de dàkt r \TOU\\', die met hcm opdeelde in dc lu ten cn last 11 van zijn b roep. Bovendien

43

was hij z I"er \"all haar, Het eenige wat hem deed aarzelcn was de gedachte hoc IC Lich houden zou ingeval lij mevrouw Laval een" olltmoette: Te~~

'Iotte kwam hij ook hi r ov rheen: en dus lIet hIJ zijn HOU\\" den brief lezen. Aan I1Icvrouw Laval schreef hij drie regel tot antwoord: .

"Mijn roeping i het lev~n te behouden, llIet het te vernietigen." Meer l1Iet.

Mevrouw Kromer las den brief met groote ^00- gen en een paar malen van voren af aan, zonder een tijdlang iets te zeggen. Toen ze h m teruggaf.

illdelijk, \Toeg' ze:

"Wat heb je geantwoord?"

Kromer lei het.

Zij haalde diep adem.

"Zal ik je eells \\ lt leggèl1?" hervatte I . , I~

dacht, dat je 1I1e dien brief liet leIen ⁰¹¹¹ \'an 111~~

te hoor 11 wat je anh 'oorden moest. Ik b n bit]

dat je zoo en niet ,lIlder' geantwoord hebt."

En daarna nieuw gi rig:

"I het waar dat zoo'n kind ni t ^O' lukkig kan worden ?'

Dokter Kromer ontwcü de vraag. "AI het er maar eerst is," lei hij

AI J' ong ¹¹¹ i je mocht ik menou\\" I aval wel

" k"

lijden," henatte lijn \TOltW, vaag naar buiten 'IJ- kend. "Wij ging'en op het/elfde p nsionaat. Ze wa een er,cr hartstochtelijk natllurtje, en ik ook nogal, geloof ik. Meer er was toch verschil. Zij werd heel gemakkelijk \erlicfd; z deed sterk aan wat de jongelui tegenwoordig flirtc:n noemen."

"Jij niet?" plaacrde hij.

44

"Neen." Hem vlak in 't gezicht ziende: Ik ben maar ééns verliefd geweest en ik ben h'~t ^nóg. Getrouwd-verliefd, leuk klinkt dat, hè? Geef je hoofd eens hier!"

Hij boog zich en zij pakte zjjn hoofd tusschcn haar handen.

"Jk ben ~erli fd op je mooie haar, en j maaien baard en Je zwarte ooaen, op alles.' Ze kuste hem vurig. "Mijn man en mijn dokter! jij hadt onmogelijk iet anders dan dokter kunnen \Vor- den ... "

"Aadvocaat? ' lachte hij.

"Jakkes! '11 advocaat? stcl ik me \'oor als 'n klein blond k r !tje, zoo'n futiliteiten-mannetje

\\' t je. Maar jij bent mijn mooi z\varte dokter:

en ik ben tot arel' de oor n vetl icfd!"

Ze I'u te hem tusschen de woorden in, en toen opeen hem la latend, vroeg ze:

"J\1a~r leg, \'ind je het to h eigenlijk niet akelig voor dIe mevrouw Lava!, dat ze telren haar zin

moet bevallen? ' ^h

,Dan had IC maar met moetcn trouwcn," zei hij luchtig.

"Kun je haar ... er af helpen?' ,Heel gemakk lijk."

En je moog-t niet?"

, Ik wil niet.'

,Maar je loudt het wèl kunnen? Kan niemand ander het dan een dokter?"

,Niemand."

"Wat 'n prachtig' beroep to h, dat \'an jou! Le- ven n dood in je hand te hebben! ... "

"Ho 'n beetje!" waar chuwde hij; maar zij luis- terde er niet naar:

je mooo-t me niet tegenspreken, want ik weet d~t h t zoo i . Heb je mij ook in je hand?"

"jou wel, heelemaal."

"Hoe heerlijk!" fluisterde zij, zich tegen hem vlciend. "Zoen me 's!'

Z sloot haar oogen en liet zich zóó ku en.

Haar roode vochtige lippen gingen open, of ze zijn liefde inademde.

IV.

drie reg I' chrift van dokter Kromer deden de mooie mevrouw Laval ycrble kcn van toorn. Er kwam een leclijk sissend geluid tussch n haar lip- pcn door, als ,re den brief met beide handen 001-

frommelde cn in ecn hock me t.

"Stommeling!" si te het.

En nog eens:

"Ezel!. .. Groot e/el! ... Groote stommdiu;I!"

Ze sprong ⁰ uit haar lagen stoel, licp rcgcl- recht naar de spi gelkast daar tegcnover, bJel'f

r ^'11 tijd voor ~ alll1, onbc\ 'ceglijk, de armen lang het lijf.

De schoone \TOlt\\' critiscerdc /ich/clf; '11 gcrni- ll1en tijd. id' aan te merkcn vindemh: d 'ctaide zc zich 0111, k' ro t rug Baar I aar ~ocl, wcer Lcggendc, maar nu 0\ crluid en hard:

"Stomm ling! En'l!"

Mcyrouw Laval was schoon, cn I aar toom 'n haar bic khcid dedcll haar. choonheid ~e n I"waad.

Slcchts haar groo'c g-rij. -blauwe oogel; haddcn 11 I een valschc uitdrukking: ,re staarc1c rcchtuit, süal", zond cr knippen der oogleden, cn haar lippen, hoc-

47

wel saamo· kncpen, be\\'og 11 zich, al 'of de tanden er-achter ovel elkaar kn rsten.

Ecn klokje, op dcn choorsteelllllalltel terzijde, tusschen tal van bib lot, sloeg met h 'Ideren klank twee lagen. Mcvrouw Laval sprong op, drukte op een schelknop, dced tegelijk d deur van haar boudoir open, in heftig ongeduld. Het toesnel- lende kamermeisje kreeg snibbig het bevel: "Te- lefoneer om 'n coupee! dadelijk voor!'

• •

*

Mevrouw Laval was al klaar toen het rijtuioje voorkwam. In dc vastbeslotenheid van hetgeen ze ging doen gundc ze zich den tijd niet om voor de piegelka t het prachtige naakt van haar armen en hal aau het g woon criti eh onuer/O'k tc on- dcrwerpen: haastig klecdue ze zich in C 11 wel kostbaar, maar niet op/ichtig toilet.

>:,

*

*

Ze liet opl ouden \'oor dcn schouwburg·. Daar bes rak 7.' met groote ha~st h ^"CC plaat 11 stalIcs

\'oor de opera van die/l <1\ond, hct \ "aren de laat- ste, want de op ·ocring zou een premièr' fijn. Ver- volgens gaf ze den ko tsi ~r last haar aan de Pas- sage te wachten, waarheell ;tij zich te "oct begaf.

*

Een paar uur later II1o\.:st 111 \ rouw Kromer haar man een verwonderde vraag doen. Z ' kwam thui van 't winkelen, heerlijk mooi n blol:Ïcnd uit d

48

fri sche \\'interlucht; liep regelrecht door naar haar man studeerkamer. Als 'n zonne traal kwam z erin, en al een zonllestraai ontving hij haar. La- chend en met een kus, noeg ze:

"Zie ik er go d uit dokter?'

Haar 11looi gezicht, onder den koketten hoed met groote witte veer, ke k guitig uit den hoogop taan- den bonten kraao-, en 'Traao- hoorde zc zijn ant- woord:

"Heerlijk, lie\'elino-! '

Een toel bij haar mali nemende, maakte Le haar bont los, dat bevallig orer haar scholldcr~ \'iel, n haar hand ('hoenclI uittr kkendc zei ze levendig:

"Zeg, ik moet je 's wat vragen. Hoc lan^o' i het nu wel van mevrouw Laval?

"Wat bedoel je? Haar zwanger ehap?"

Hij dacht even na, til tellend op de nngers.

Toen, bedachtLaam:

,,'n Maand of zeven denk ik."

, Nu, ik heb haar g'ezien, in de Pa 'iage. Jk stond bij dinges, je wcet \\' I, in den boek\\ ink I, toen ze voorbij kwam. En cr wa ni ets aan haar te zien. Net zoo ,Iank al ze wa op het pensionaat.

Dat kan toch niet wcl?"

"Ze zal zich inrijgen."

"Zoo terk? Nee, dat kan niet.

I'

"Je ^\\'f' t niet hoc een 70ndige nou\\' ZOO'll toe- stand weet te \'erbergen, al ze het \\'i I. "

En ze liep zoo li ht n vlug al een jong meis- je ... nu, jong i ze ook nog," viel me\TOu\\' Kro- mer zichzelf in de rede. "En haar figuur was al- tijd nummer een bij haar. Nee maar, ik begrijp er

49

niets van. Ze heeft het bepaald mi , hoor!"

Dokter Kromer lachte.

We zullen daar een nader over praten als er

" Z " t '11 ?"

hier wat aan de hand komt. ou Je WI en. Ja" zei ze o-ul, ,maar nu nog niet, doktert je.

" ,

^::..

' . ,

Ik \'0 I me nog met \'erstandlo- genoeg voor zoo n taak. Ik ga me uitkleeden. Kom je me ? Maar zeg, als mevrouw Laval \'anayond in de opera is, moet je haar toch een' goed opnem n. W gaan immers?"

"Natuurlijk. En wat ik je zego'en wou, je moest toch eens 'n visite maken bij mijn patiënt, mevrouw Van Flotrop. Ze heeft het me \'andaag weer ge- vraagd, en het zal je wel bevallen. Die dame heeft mijn ympathie en ik heb je al gele rd, dat haar man me ook he I goed be\'alt. 't chijnt eell dege- lijk mensch en daarbij een prettir- prater. Z'n vrouw heeft in haar omstandigheden wel wat hartelijke aan praak noodig."

.,1 haar man dan niet hartelijk yoor haar?"

"Jawel, maar jij zou zoo net de rechte zijn om haar 's wat op te fleuren.'

"Ooed, ik wil wel. Vraag dan maar' belct yoor me. En kom nu mee, ander- wordt t te laat."

Mooie Vrouwen. 4

v.

De première van L 0 u i e had eeu stampvolle zaal getrokken. In groote aandacht werden de eer- ste acten gehoord en g zien; een aandacht, die zich in de pauze ont'pon in meer dan gewone le- vendigheid op alle rangen.

Kromer en tijn vrouw waren sterk onder de be- koring, die van l11u/iek en mi e-cn-scène uitging.

Dus haddcn zij gansch niet gelet op mevrouw La- val, die met haar man medc de opvocring bijwoon- de, hoewel ze haar bij 't binnen komen zeer goed hadden·ge/icn. e 'rou\\ Laval zelve I ad ook niet de minst aanlcidil.g geg \'en om de aandacht te trekken. Maar in de pauze werd dit ander.

Dokter Kromer verliet in de pauze nooit zijn vrouw. Behoefte aan een entr'-acte \'0 Ide hij niet;

daarcnte<Yen vond hij het gezellig zacht met zijn vrouw owr het gehoorde te praten; en voorts be- I ttcn zijn ridderlijk karakter hem haar allcen te lat n te midd n eener h m onverschillige men- schcnverzameling. 0 kennissen van meyrouw Kro- mer bezochten met een enkele uitzondering bij voorkeur de comedie en de concerten; doch ook

51

dáár bleef het gewoonlijk bij een groet uit de verte. Er was iets in de verhouding tu schen I(ro- mer en zijn vrouw, iets inticms, dat zi h op onge- zochte wijze op nbaarde en hoewel volkomen cor- rect, toch oorzaak was dat ze op publieke plaatsen geheel voor zichzelf konden zijn. In den bcginne was cr wel eens icts van kleinsteedschheid gemom- peld; maar d zeer aangename manier waarop ze tehuis wisten te ontvangen, wcer prak dat denk- beeld. Derhalve hadden de dokter en zijn vrouw meestal de rust, die zij verlangden.

De man van mevrouw laval dacht randers over. Die kon buiten rooken noch cognac. Zoo- dra hij met goed fatsoen heen kon gaan, deed hij het, wel zcker dat zijn vrouw er zich niet te min- der om amuscercn zou met te zicn cn <Yc7ien te worden.

Nauwclijk wa hij we<Y of mcvrouw Laval keek in de

ric1~tin~

^van

Krom;~,.

^wat door de toevallige plaat Schlkhn ^T gemakkelIjk kon. Mevrouw Kro- mer merktc het 't eerst; zij brak plot'eling een zin af; al of ze ergcns van schrok. Krom r zag zijn vrouw aan n dc richtinO" harer _b ooO"en _b volgende _{.. ,.}

ontmoette ook zijn blik dicn \'an mevrouw Laval.

Het wa e Ilige oogenblikken al een kruisvuur uit drie paar oogen.

Mevrouw .Kromer had op de lippen om te zeg- gen: " Wat I ze toch mooi!" en dokter Kromer had op 't zelfde momcnt dezelfde O"cdachtc. Geluk- kig dat bcidcn bij het binnenkome71 reed, een lich- te buiging gemaakt hadden; ze zouden er nu niet toe in staat gewee t zijn. Ze zagen nu eenigen tijd