Voor mensen met een goed hart

63ste jaargang nummer 10 woensdag 5 maart 2008 1,75 euro

Voor mensen met een goed hart

en een Z?' slecht karakter... §

WeekbladP60872IAfgiftekantoor 2099 AntwerpenX

CD&V, kap ermee!

Kijk, hij gaater na zijn wedervarenin Gasthuisberg anders tegenaan gaan.Dewijs­

heid ende rust zijn in hem gevaren, enhet evenwicht ligt nu binnen hetbereik, dank­

zij alle inzet en gedrevenheid! Het beste moetnog komen, nu zijn slokdarm isvrijge­

maakt voor alles watwe nog teslikken zullen krijgen. Van borrelnotenzogezegd tot de gedroomde vettevis.

Kostbaar, inderdaad, is de wijsheid diedoor ervaring wordt verkregen,en duszou­ den we mogen aannemen datLetermenietmeerzalhervallen in de fouten,blunders enkromspraakvande afgelopen maanden. Dat zou inelkgevaleen grotere doorbraak zijn dan we tot nu toe hebben meegemaakt in de staatshervorming, en zoupolitiekzelfs van veel grotere betekenis zijn. Leterme kan zijn wijsheidbijvoorbeeld onderstrepen door niet meer teluisterennaar Herman van Rompuy,die er behagen in schepthem voortdurend te dwarsbomen omdat broerliefEric naast eenministerpost indeVlaamse regering heeft gegrepen. Hij kan proberenzijngeloofwaardigheidopte krikken bijde N-VA. doorniet meerachter de rug van zijn kartelpartnerafspraken te bedisselendie voor De Wever enco onaanvaardbaarzijn enwaarvanhij wéét dat ze voorDe Wever en co onaanvaardbaar zijn. Een gelouterde Leterme hoeft voortaan niet meerte wach­

ten op negatieve reacties in de Vlaamse pers om tebeseffendat hij zijnverkiezingsbe­ loften aanhet verkwanselen is. Hij zal integendeel keihard tegen deliberalen zeggen datze de pot op kunnen met hun schijnmanoeuvres, dat ze échthun verantwoorde­

lijkheid moetenopnemen in plaats vande boel te saboteren tot Verhofstadt tothun eigenscha en schande ophet politieke voorplan terugkeert. En hij zal nietmeer van tweewallen tegelijkproberente eten, gedreven doorijdele hoop dat hem dat uitein­ delijk toch desleutels oplevert vande 16.

Kortom, als Leterme werkelijk evenwicht en onthechting wil tonen, dan moet hij ver­

zaken aan het premierschap en een eindemakenaandecircusvertoningdie nu al negen maanden aansleept. Want er is niemanddie gelooft dat er ook maar iets in huiskomt van die fata morgana van een tweedefase.Het afwijzingsfront aan Franstalige zijdeis totaal, de toegevingendie geopperd wordenniet te vreten. Op dit ogenblik zijn het de verkiezingen van 2009en deelectorale krachtmeting tussen MRen PS diealles blok­

keren,volgend jaar zal er ongetwijfeld weer een anderereden zijn. Eris dus eenregel­ recht schokeffect nodigom te tonendat het aan Vlaamse kantmenensis.

Elke dag datLeterme op de troonvan premier zou zitten, betekentvoorhemeenver­ loren dag. Sowieso komt hij nu alnooit meer in de buurt vande 800.000 stemmendie hijvorig jaarheeftgeraapt.Zijnimago is alzwaar gehavenden het is zijn eigen schuld.

Hijmistede moed in septembereen tweede formatieopdracht te weigeren of min­ stensuit testellen,en is sindsdien de speelbalvanalde andere partijen diehet kartel in het algemeen en de CD&V in het bijzonder om zeep willen helpen. Als Dewael nog altijd Leterme naarvoorschuift als premiertegen zijnfamiliegenoot Reynders in, dan is datnietmeer zozeer omdatLeterme anderseen politieke martelaar wordt, maar welomdathij juist alspremier en op de weg naar dat premierschapmaximaal kan wor­ den beschadigd. Hoe langer ditaansleept,hoe erger het wordt voorde geitenboeruit leper. Hij kan best proberennog zoveel mogelijk meubelentereddenvoor hetzin­

kende schiphelemaalten onder gaat.Dat opzichzalal moeilijk genoeg zijn, maarhet is niet omdat je alduizend soldatenhebt opgeofferd,dat je er nog eens een paar batal­

jons bij moet doen.

Leterme mag overigenszijntwee pollekens kussendat de N-VA hem voorlopig nog een uitwijkmogelijkheid biedt. Vanallekanten wordt het journalistieke heir van De Standaardlof toegezwaaid voor hun “onthullende reportages” over de regeringson- derhandelingenvorig jaar, maarnergens hebbenwe het verhaal gelezen over de cru­ ciale momentenwaarop deN-VAdoor Leterme bijde bok werd gezet enenkelaan boord bleef omdat diezelfde Leterme onder drukvan persenachterban- zoalshoger aangehaald - ophet allerlaatste momentop zijn stappen terugkeerde. Datwas zo begin novembernadestemming inde Kamercommissie Binnenlandse Zaken overBrussel- Halle-Vilvoorde, toen Leterme plots een sociaaleconomische noodregering wou lan­ ceren zonder staatshervorming, en begin december, toen Leterme de N-VA onder maximale druk plaatste om in testemmen met een communautair flutmenu. Ook nu, bij het zogenaamde akkoord der Wijzen is met de standpunten vande N-VAnauwe- lijksrekening gehouden, en danverwondertiemand als Schouppe er zich nog over dat De Wever en consortenniet bepaald staan te springen van enthousiasme om meein de regeringte stappen! (Al zijnze bijdeN-VA natuurlijk ookniet viesvan politieke berekening, want echte consequentie zou betekenendathet kartel nu al volkomen aandiggelenlag.)

Als het Leterme menensis met zijn evenwicht en wijsheid, dan kapthij ermee voor de zomervakantie. Betergéén daneen slechte staatshervorming, hebben we altijd geschre­

ven. Zet de belgicistenvoor hetblok, en laatde deelstaten onderhandelen over wat er uiteindelijk vandit land nogoverblijft.

Deze week :

• Een anekdote 2

• Rood revisionisme 3

• Bruno Valkeniers 5

• Een studentendoop in Bloemfontein 8

• Schutkring in Duitsland 9

De spreidstand van De Wever

Gent onafhankelijk

l€DK€ Z&rT...

HETüeßEBEESr

G aat

2UCUTCN...

---j —

SNWTjE

—> ^»a

---

ii

1

Stip 30 maart aan in uw agenda. Die dag breekt de revolutie uit. Gent zal zich dan los­

scheuren van de rest van Vlaanderen en de onafhankelijke stadsstaat Gruut Gent (Gent, Zelzate en Terneuzen) uitroepen. Althans als het van de N-GA (Nieuw-Gentse Allian­

tie) afhangt. Die groef) liet van zich horen op de nieuwjaarsreceptie op het Sint-Baafs- plein, middels een spandoek ‘Gent Onaf­

hankelijk’.

Ernst of luim? Luimige ernst, blijkt. Op een ludieke manier proberen deze over­

tuigde stroppendragers het Vlaamse onaf­

hankelijkheidsstreven belachelijk te maken.

In een opiniestuk voor De Morgen wordt de noodzaak van de Gentse onafhankelijkheid bepleit met ogenschijnlijk identieke argu­

menten waarmee Vlaams-nationalisten zich bedienen. Graag met een autoritair sausje, kwestie van de vijand meteen wat extra te discrediteren.

Edmond Cocquyt jr. (zoon van sr., de Gentse trekvogel die ooit kandidaat was voor de Volksunie, daarna met een eigen par­

tij begon en in 2002 als opvolger gemeen­

teraadslid werd voor de VLD; voorzitter Jan Beke is trouwens de zoon van oud-burge- meester Frank.) noemt zich partij-ideoloog.

Een eerder communistisch aandoende titel, maar het helpt om sfeer te scheppen. Arne Loccufier laat zich aanspreken als gouwleider van de GMO, de Gentse Militantenorde.

‘Vlaanderen-barst’ kopt hun webstek en zelfs het letterlogo van de partij is van de N-VA afgekeken. Gent kent een heel eigen politieke voorkeur, transfereert hopen geld naar Vlaanderen en wordt overspoeld door West-Vlamingen. Die zijn welkom, mits ze

een hoofddoek dragen en Gents spreken en aparte zitjes krijgen op de tram. Er wor­

den trouwens inburgeringscursussen aange­

boden.

Meteen laten deze Gentse onafhanke­

lijkheidsstrijders zien wat het Vlaams-nati- onalisme in wezen is volgens hen: bekrom­

pen, achterhaald, autoritair, egoïstisch, idiote argumenten hanterend. Die boodschap bren­

gen ze met humor. Dat blijft het scherpste wapen en in die zin moet erkend worden dat dit een van de betere belgicistische acties van de jongste jaren is. Niet moeilijk trouwens.

Moeilijk om iets tegen in te brengen, want iedereen voelt aan dat ze hun argumenta­

tie zelf niet ernstig nemen. Voer daar maar debat tegen. Tenzij dit ene tegenargument, dat er principieel niets kan worden ingé­

bracht tegen het idee van een onafhanke­

lijk Gent. Stadsstaten bestaan en sommigen zijn zeer succesrijk.

Maar de N-GA’ers hebben nog wat werk voor de boeg. De Gentse ‘taal’ lijkt verdacht veel op een dialect. Eigen kranten heeft de stad niet (meer). Geen eigen maatschappe­

lijk debat. Geen serieuze eigen politieke par­

tijen van enige electorale betekenis. Geen Gents-nationale traditie. Kortom, tot nader order een hersenspinsel ontstaan aan een cafétafel. Misschien wordt dat wel iets. Bin­

nen 170 jaar, bijvoorbeeld. We wachten af.

Tot dan is het verschil met het Vlaamse ver­

haal immens. Want dat is geen parodie, maar een realiteit.

Wel goed gevonden.

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus Vijzen en noten

I

I

I j

2

5 maart 2008

De dingen dezer dagen

Over Belgenmoppen gesproken

“Als de Marokkaanse politie gelijk heeft, is het mogelijk dat een topfiguur van een terreurorganisatie in ons land zes executies uitvoert, over en weer reist naar Marokko met zijn twee paspoorten, met zijn gezin in een villa woont zonder te werken - zou hij een uitkering gekregen hebben? - en nooit verontrust wordt.”

Einde eerste citaat, krant van vrijdag 22 februari over de heer Abdelkader Bel- liraj, moslimextremist met dubbele nationaliteit die met zijn gezin in de dood­

gewone Vlaamse gemeente Evergem woonde en nu in een Marokkaanse gevan­

genis zit.

“Wie zei onlangs weer dat Belgenmop­ pen“démode’ zijn? Als datzo is,doen we er alles aan om ze opnieuw ingang te doenvin­ den. Volg even mee. We slagener al negen maandenniet in omeen regeringte vormen, die naamwaardig, het Marokkaanse gerecht moetonze moorden van twintigjaar geleden oplossen ende federale politie neemt alco­

holtests afbij zichzelf. In de Sovjetunie had­ den ze hetindertijd niet beter kunnen ver­

zinnen”. Einde tweede citaat, zelfdekrant van maandag 22februari.

Om na A ook B te zeggen, auteur van beide citatenisLuc van der Kelen, opinie- schrijver van HetLaatste Nieuws. Gemoet al metveel slechte wil van heel ver komen om hem te willen tegenspreken.

Zijnlijstje “moppen” is trouwens nog ver van volledig. Om de meest recente er nog aan toe te voegen: wat gedacht vande twee politiemannen die de zaak Lernaut& Hauspie op de helling hebben gezet door zich te laten omkopen? Om dan overdevrijspraak van Turkse terroristendoor het Antwerpse hof van beroep nog tezwijgen. En waaraan moei­

teloosde even“mysterieuze als spoorloze verdwijning" van de “dame” Ferhiye Erdal gekoppeld kanworden.

Maar goed,het is dus blijkbaarnietalleen en uitsluitendin dit krantje dat wantoestan­ den aangeklaagdworden in wat U en mij nochtansals een“modelstaat”wordt voor­

gespiegeld.Het verschil metdit krantje dat delijfspreuk “als het goed is zeggenwehet ook” in hetvaandel voert, is wel dat de dui­

ders van onze mediahet in hun drangnaar hetverkondigen van de waarheid en niets anders dan de waarheid, zohelpe ons niet God, maar het regime waaraan we dienst­

plichtigzijn, hetniet al tenauw nemen met het begrip consequentie. Om alleen en heel even het onschuldigste gebrekdaaraan te noemen, het volharden om delinquenten allerhande van allochtone origine steevast onderdeverzamelnaam “jongeren” onder te brengen, wektvandaag in Vlaanderen nog enkelhilariteit op. En, wat een stuk erger is, ook eenvorm vanmisprijzen. Wat iets anders is dan de geloofwaardigheid waarop de media, van televisie en radio tot kran­ tenen tijdschriften, tochzo tukzijnen prat gaan.

Moppenschrijvers

Er is helaas veel erger, dan alleen het scheeftrekken van gegevens over nationa­

liteit en herkomst naargelang “latête du cliënt”. Wezegden hetal, maar willen het voor een goed begrip nogeens herhalen.

De auteur van beide al hogervermelde cita­ ten heeft overdeganse lijn gelijk. Maarik blijf welzitten met de simpele vraaghoe in diesamenhangde spontaan opwellende juichkretenvan de verzamelde mediaver­

klaard moeten worden, wanneer eenAnt­ werpse politieman die geprobeerd heeft alvast enkele stratenvan niet echt onbe­ sprokenfiguren schoon tevegen, vier jaar cel, een geldboete en verbeurdverklaren

.„NIEUWE %T

LEDEN MAKEN VM KET , VLAAMS ZIEKENFONDS L

KL Î Q8oo/'T?g.y5

van zijn burgerrechten aangesmeerd krijgt?

Natuurlijk verliesikzijn daaraan ten grond­

slag liggende racistische praat enerzijds en zijn hardhandigoptreden anderzijds niet uit hetoog. Dat zou gewoon schandalig zijn.

Vooral omdat het in onze modelstaat op warm applaus onthaalde optreden van en de felicitatiesvoor de Marokkaanse politie,die de heerAbdelkader Belliraj zes moordenliet bekennen, datongetwijfeld voorelkaarheeft gebracht op de enigmogelijkecorrecte psy­

chologische instelling tegenover en ditofysi­

schebenadering van een topgangster. Geen mens die daaraan durft te twijfelen, deop

“live” getuigenissen berustende reputatie van de Marokkaansepolitie en zijngevan­ genissen voor ogen houdend. Hypocriete mediain Vlaanderen? Bijlange niet.

Ze zijntrouwens evenmin hypocriet alsze zichgelijkluidend inzetten omhet initiatief van dieniet te noemen partij aande schand­

paal te nagelendie het aandurft om via elek­

tronische weg de mondige burger teinfor­

meren over toestanden dienietecht passen in het kraam van de politiekcorrecte model­

staat,waarin decriminaliteitcijfers elke dag nogverder dande vorige wegsmelten als sneeuw voor dezon. De geloofwaardigheid van boodschappers daarvan, zoals de Ant­

werpse superschepen Ludo van Campen- houtin dezevendeVRT-dag,kan getoetst wordenaan het verhaal van de in Evergem wonendeAbdelkaderBelliraj die, naarhet heet, ook door onze politiedienstenal “een hele tijd indegatenwerd gehouden". Tja...

Maarwe hadden hetmet zijn allendan wel tedanken aan het “uitstekende Marokkaanse speurwerk” (Het Nieuwsblad van 22 febru­ ari) dat hij gevat werd. En, hoeweldaarmet geen half woord over gereptwerd, allicht ook aan de even “knappe” ondervragingsme­

thoden waardoor hij bovendien tot beken­ tenissenoverging. Over Belgische moppen gesproken, wil ikafsluitend en ten derde male zeggen dat Luc van der Kelen en zijn collega's het gelijk helemaal aan hun kant hebben. Maar ze zouden er goed aan doen er zelf geen moppenbij te schrijven. Dat kan door er mee op te houden zich onvoorwaar­

delijk achter elkeaanval van politiekcorrect op zijn collectief aanvaardepispaal te blijven scharen. Want als een mopalte afgezaagd wordt, is de pret eraf.Dat geldtook en zelfs vooral voorBelgische moppen. D.Mol

Ambiance in Gent

Veel volk, grote ambiance en maar drie sprekers op het VB-congresin het ICC van Gent: Luc van Nieuwenhuyse, Frank Van- hecke en Bruno Valkeniers. Een minuten­

lange staande ovatie voorFrank Vanhecke en donderend applaus voorde nieuwevoor­

zitter,BrunoValkeniers,die eerder met 94,6 procent van de uitgebrachte stemmen werd verkozen. Aan destemming hadden 593par- tijkaderleden deelgenomen: 561 stemden in met de kandidatuur vanValkeniers,25 stem­

den tegen.Erwaren ook 3blanco en ongel­ dige stemmen.

In zijn eerste speech als kersverse voor­

zitter week Valkeniers niet ver af van het­

geen hijons al eerderverteldeineen inter­

view.(Zieblz. 5)

Twee landen

OokvoorLeterme blijkenVlaanderen en Wallonië twee verschillende landen te zijn.

Dat blijktalthansuithet filmpje dathijop YouTube plaatste. Er is namelijk een ver­ schiltussendeversie bedoeld voor de Vla­ mingen en de versiebestemdvoor deWalen.

De Vlamingen deelt hij mee dat hij "op een iets anderemanier aan politiek zal doen”.De Walendaarentegen mogen dat nietweten. In Nederlandstaligeversie bedankt hijuitvoe­

rig Jo Vandeurzen en Inge Vervotte. In de Franstalige versie zijn Vandeurzen en Ver­ votteverdwenen.

Tja, als zelfs de eerste minister van dit land eral van overtuigd is datVlamingen en Walen twee verschillende volkerenzijn...

Niets meer dan een anekdote

Anecdote: verhaal van ’n eigenaardig of kluchtig voorval. Zo staat het in ons nog altijd bruikbaar Frans-Nederlands Wolters woordenboek, een exemplaar dat heel wat decennia overleefde. Onze dikke Van Dale is ook niet erg vriendelijk voor onze anekdote - met een k in het Nederlands - dat hij omschrijft als schilder­

achtige of vermakelijke trek uit het leven van een historisch persoon.

Die anekdote waarvan wij spreken bedraagt liefst95dichtbedrukte bladzijden met alsopschrift “Voorstel vande Raad van Wijzenmet betrekking tot de staatshervor­

ming”. Hetin beide landstalen neergepende resultaatvan hetdenkwerkvan de Belgische grootvadersclub, die zichzelf zeer, zeer ern­ stig neemt,getuige daarvan de Raadvan Wij­

zenmetdegrootst mogelijke hoofdletters uitde traditionele letterkast. Uitgerekend dathuiswerk omschrijft Didier Reynders als nietsmeer dan een anekdote.Nieteens een verdienstelijkeinspanning, zelfs geen eerste stapin de goede richting, neen, niets meer dan een anekdote. En de blauweWaalse top­

pergeeft nog één zin extra uitlegom zijn onherroepelijk arrest teverduidelijken: het gaat om een piepklein minipakketje. “Qui porte sur tréspeu de compétences et trés peu definancement. C’estplutötun signe debonne vo/onté.”Van echtebevoegdheidsoverdrach­ ten is (inderdaad) geen sprake, overextra centen voordedeelgebieden is nauwelijks sprake. En meteen gaat Reynders doormet zijn verbale Franstalige borstklopperij:hetis niets meerdan een tekenvan onze Fransta­

lige goedewil.Wat die afgesproken tweede etappe betreft, “dat zullen we nog welzien”, aldussteeds Reynders. Eigenlijk zegt hij niets anders dan wat Jean-Marie Dedecker met­ eenna het bekend worden van de inhoud van de anekdote vertelde. Hij ziethet als een stapeltje maatregelen van administratieve vereenvoudiging. Van een mogelijke zesde Belgische staatshervorming is volgens deze strenge rechters dusgeen sprake."We zul­

len wel zien” zo laatReyndershoren endie kanhetweten.

Wie zijn wij om diedeskundigemensen tegen te spreken. Zij kunnen die bladzijden vol onverteerbare volzinnen wellicht lezen en misschien kunnenze die zelfs in men­

sentaal uitleggen, zeweten vooral water

"maar" in te lezen valt en watwe zeker niet moeten denken dat ermisschien zou kun­ nen in staan.

Driemaal niks

Zoveel is intussen wel zonneklaar: dit huiswerk vande Raad vanWijzen isinder­ daad nauwelijks meer dan een anekdote. De Franstaligen vroegenniets, ze geven zelf toe dat ze nietskregen envindendat dusbest.

Die miljoentjes extra voorBrussellaten we even buiten beschouwing.Het is en blijfteen nietszeggendeanekdote. AanVlaamse kant vroegenwe heel veel, wij krijgen ook niets!

Nauwelijksmeerdan een wat al te lang uit­

gesponnen anekdote. Precies daarom, zo

Eremoorden racistisch

Degazetten wistenvorigevrijdag te mel­ den dat erineigen land omde viermaand een zogenaamde eremoord wordtgepleegd.

De slachtoffers zijn meestal vrouwen. Vol­

gens diezelfde gazettenhebben veel van die moordeneen racistischeinslag, bijvoorbeeld omdathet meisjeomgang had met eenjon­ gen van hier, of, nog erger, met een zwarte.

Letwel, dat racistische aspect werd in het VRT-journaal van vorige donderdag vakkun­

dig weggelaten. Hallo, DeWitte Jozef van het Centrum? Hallo, progressieve geëman-

zeggen sommigen - nietwaar, Peumans? - moeten we toch nog wat geduld hebben en wachten op dat tweede pakket “dat we wel zullen zien.”Zelfs nu noglopen er inderdaad Vlamingen rond die vinden datmen hetvan­

daag nognietmag afstappen, dat we erinte­ gendeel bij moeten blijven endus wegen op het momentvan de waarheid, op de inhoud van die “grote” staatshervorming die men ons lang voor 10 junivanvorig bijna dage­

lijks beloofde. Het resultaatvandat Vlaams soortgelijkgewichtligt nu op tafel; een anek­

dote, een pakketje administratievevereen­ voudiging.

Wij dachtenbijhet horen van het resul­ taat van al dat wijze nadenken aaneen “Ikea- staatshervorming”- dezogenoemde Ikeawet over devestigingvannieuwegrote verkoop- centra, wordt geregionaliseerd - maardat etiket is niet alleenbeledigendvoor het merk Ikea, het misbruik van het woord“staatsher­ vorming” is eentaalkundige en vooral poli­

tieke doodzonde,laten we het dusmaar bij die “anekdote"van Didier Reynders hou­ den.

Spreidstand

De Niveanenhebben het intussen ook zo begrepen, ze doen niet meer mee.Of beter gezegd,zestappen er uit maar blijven er in.

Een typische Vlaamse reactie. Van een ken­

ner van de geschiedenis van de Volksunie, departijwaarvan de Niveanenzelfzeggen dat ze de erfgenamenzijn, Bartde Wever, had men iets anders mogen verwachten:hij weet immers datdeze spreidstand een erg pijnlijke en onhoudbare opvoering wordtals het allemaal wat te lang duurt. Zelfshisto­

rici hebben het moeilijk praktische lessen te trekken uit hundagelijks studiewerk. Maar goed, het is aleenpluspunt dat De Wever zijn partij nu toch naareenelectoraalschuil­ hokje wil brengen, dat hij de grotebroer en feitelijke broodheer openlijk durft tegen­ spreken, dat hij met andere woorden begint toe te geven dat devoorbije maanden ver­

geefse moeite waren,dat er geen toekomst meer is voor dat zogenaamde kartel. Hij weet dat diegrotestaatshervormingerniet komt. Morgen niet, overmorgen niet, vol­ gendeweek nog veel minder. “We zullen wel zien"! HetNiveanenopperhoofd weet met anderewoorden dathijnu snel een defini­

tieve Vlaamse keuze zal moeten maken in plaats vannog langer teblijven ronddobbe­ ren in dat lek geslagen sloepje in het kielzog van de Belgische “Raadvan Wijzen”.

Marc Platel

cipeerde dames, ingeslapen ofzo?Ofirrte- resseert het unietomdat "eremoorden’ nu eenmaaltot"hun cultuur" behoren?

Giftige Bart

Volgens de lezers van het Franstalige weekblad Télémoustique, dat maandag' avond zijn Moustiques d'or uitreikte,is &art de Wever uitgeroepen de "giftigste persoon­

lijkheid van het jaar". Een hele eer, v/ont hij gaat zelfs de Amerikaanse president George Bush en vicepremier Yves Leterme (CD&V) vooraf.

De dingen dezer dagen

5 maart 2008

3

Rood revisionisme

Tegenwoordig betekent “revisionisme” vooral de herziening van overgele­

verde zekerheden in de geschiedschrijving. In het Engels is dat een heel brede term, in het Nederlands geldt hij vooral de betwisting van aspecten van de holo­

caust. Bijvoorbeeld door Siegfried Verbeke, die wegens zijn druksels een tijdje in

’s konings gastenhuis verbleef. Terecht noemde Mark Grammens hem toen een

“politiek gevangene”. Hoewel, strikt genomen is holocaustrevisionisme alleen een geschiedkundige en geen “politieke” overtuiging, want het trekt mensen aan met uiteenlopende politieke en ideologische engagementen: trotskisten en liber- tariërs, atheïsten en integristen, antisemieten en joden.

Maar revisionistisch in de geschiedkun­

dige betekenis, én tegelijk door een politieke agenda geïnspireerd, was wel het boek Een andere kijk op Stalin van PVDA-voorzitter Ludo Martens, die de misdaden van Stalin deels ontkent en deels rechtvaardigt. Het is een goede zaak dat Martens daarvoor niet vervolgd is (noch Ergün Top voor twijfel aan de Armeense genocide, noch Guy Verhof- stadt wegens leugens over de schuld voor de Rwandese genocide), want dat is nu een­

maal opinievrijheid. Maar in zekere zin is het ook jammer, vooral voor hemzelf: kun je een echte revolutionair zijn als de klas­

senjustitie je nog nooit tot een celstraf ver­

oordeeld heeft?

In de communistische wereld van de Chroestsjov- en Breznjev-jaren betekende

“revisionisme” echter iets anders: het ver­

raad van de Sovjetleiders aan de politieke lijn van Stalin, waaraan Mao Zedong trouw bleef.

De maoïsten noemden de Moskoucommu- nisten altijd “de revisionisten”, “de valse KP”, of “de ‘K’ P”. De Sovjet-Unie onder Brezn- jev was weliswaar niet opnieuw kapitalistisch geworden, want ze had de productiemidde­

len in staatseigendom; ze deed ook niet aan

"imperialisme", want dat was volgens Lenin het hoogste stadium van het kapitalisme;

maar ze was wel schuldig aan “sociaalimpe- rialisme”, een door Karl Marx niet voorziene nieuwigheid die de Chinese Volksrepubliek erg benauwde.

Vlaamse trouw

In de jaren 70 wisten prille meelopers, zoals ik, niet beter dan de “K"P-leuze te scanderen: “België uit de NATO, de NATO uit België!” Geschoolde maoïsten kwa­

men ons dan uitleggen dat de NAVO niet de hoofdvijand was en dat actie tegen de NAVO minstens moest samengaan met actie tegen het Warschaupact: “Rusland, Ame­

rika, troepen uit Europa weg!” Kleine roer­

ganger Ludo Martens riep de grote Satan in Washington uit tot bondgenoot van China tegen de Sovjetdreiging.

Het zou de zwanenzang van extreemlinks blijken. Omdat de massa’s niet warm liepen voor de revolutie, verloren vele militanten de moed, en rond 1980 begonnen commu­

nistische partijtjes overal in West-Europa zichzelf te liquideren. De trouwhartige Vla­

mingen hielden echter stand. Ik zeg wel “Vla­

mingen", want hoewel radicaal belgicistisch (met romantische herbeleving van antiekso- cialistische haat jegens de “zwarte" Vlaams- gezinden) was Alle Macht aan de Arbeiders, tater de Partij van de Arbeid, een typisch 'laams verschijnsel. Spijts de marxistische dogma’s sprak ze vooral de voluntaristische ijver aan bij de door katholieke scholen en jeugdbewegingen geknede Vlaamse jongeren.

‘?ls ik vandaag maoïstische vijftigers zie, kan

•k niet anders dan deernis voelen voor die veelbelovende mensenlevens die vergooid Z|jn aan een tegelijk onzalige en uitzichtloze zaak, uitkijkend naar een revolutie die steeds v®rder uit het zicht verdween. Maar een offerbereidheid zoals je vroeger bij missiona- j^ssen vond, kan je hen niet ontzeggen. Ludo artens zelf trad trouwens in de voetsporen

*an de Witte Paters door zich ten dienste e stellen van de door Mzee (“wijze man”) aurent-Désiré Kabila bevrijde Democrati- che Republiek Kongo, waar hij sovjets ging Ptachten en terloops ook enkele negerin- gelukkig maakte. “Solidariteit zonder lenzen ’ was bij hem geen ijdel woord.

^elfs Lenin van zijn sokkel

Sedert Marx heeft het ware communisme ortdurend links en rechts “deviationisme”

lisn^t6n u'twieden, bv. het utopische socia- ter 6’|^at °P ondoordacht idealisme dreef soc' r ^et marxisme zich “wetenschappelijk te 'alisme" noemde; het onstrategische, al van h ^'iHige gauchisme (de “kinderziekte het het communisme”); het trotskisme; of

°P ?Vlsionisme. Altijd kon het proletariaat ae charismatische Ludo Martens reke- v0 de vijand bij naam te noemen en de OedePartij op koers te houden. Nu de r z'in gidswerk in Kongo afgematte Mar­

tens zijn PVDA-voorzitterschap neerlegt, blijkt echter dat de partij zelf tot het revisi­

onisme bekeerd is.

Het kartel met de pan-Arabische nationa­

list Abou Jahjah, alleen verenigd in het anti­

zionisme en antiracisme, was al een slecht teken. Zoeken naar allianties en “progres­

sieve frontvorming” was steeds een manie van die glibberige trotskisten en revisionis­

ten, niets voor de PVDA-rots in de branding.

Martens’ opvolger, Peter Mertens, verklaart dat de partij nu zelfs niets meer met Stalin te maken heeft: “De PVDA is niet meer stali­

nistisch of maoïstisch.” Spreek ons niet aan over Stalin, noch zelfs over de Cambodjaanse genocide die zich afspeelde terwijl wij hem in reële tijd toejuichten: hebben wij niets mee te maken! Toch blijft de nieuwe partijlijn een heuse... wel, revolutie.

Mertens verwerpt behalve Stalin zelfs Lenin, de vader van de revolutie. De ergste vijand binnen het socialistische spectrum, degene die het grootste deel van de arbei­

dersklasse wist te misleiden, was het refor­

misme, d.i. die school die meende dat de klassenloze maatschappij stukje bij beetje verwezenlijkt kan worden, zonder dat het proletariaat zich in een revolutie de staats­

macht en de productiemiddelen toe-eigent.

In ruil voor kleine voordelen, kruimels die de bezittende klasse van haar tafels liet vallen, staakten (en bestreden) de “socialistische”

partijen de revolutionaire klassenstrijd. De quasi-wetenschappelijke analyse van Marx en Lenin heeft al dat reformistisch gepruts in de marge doorprikt. De aantrekkingskracht van het marxisme-leninisme lag onder meer juist in zijn koude scepsis jegens de verleiding van het harmoniemodel, of wat Ludo Martens in een commentaar op de honderdste verjaar­

dag van de SP beschreven had als “honderd jaar met de bourgeoisie getrouwd zijn".

Conformistisch

En nu maakt ook zijn partij de bourgeoi­

sie het hof. De folder die de PVDA zopas overal te lande verspreid heeft, is klassieke SP-propaganda, met wat meer sociale voor­

delen hier en loonsverhogingen daar. “We mikken vooral op de revolutie met ideeën:

we waren bijvoorbeeld de eersten om de verlaging van de btw op energie tot 6 pro­

cent te bepleiten”, aldus Mertens. (inter­

view De Morgen, 22-2) Kortom, niks waar het grootkapitaal bang voor hoeft te zijn. De dictatuur van het proletariaat is hier volle­

dig uit het zicht verdwenen. Veel belangrij- ker is hier de strijd tegen het zogenaamde racisme, waarin Mertens sinds zijn jeugd zijn sporen verdiend heeft. Best respecta­

bel, maar wel veruit het meest conformisti­

sche thema in de hedendaagse politiek. Zo zijn open grenzen en regularisering van ille­

galen een strijdpunt van oliemagnaat George W. Bush, want de superrijken willen goed­

kope arbeidskrachten en de uitholling van de verworven rechten van de legitieme werkne­

mers. Het zogenaamde antiracisme, en meer nog het daarmee verwante belgicisme, is geen prioriteit van de werkende klasse, wel een refrein van Koning, Kerk en Kapitaal. Er is weinig verschil in strekking tussen een 21 julitoespraak van koning Albert en de oude Amada-leuze: “Vlaamse arbeiders, Waalse arbeiders, vreemde arbeiders, zelfde rech­

ten, zelfde strijd!”

De nieuwe PvdA dient zich aan als een partij die weinig van de andere verschilt.

Het “centraal comité” heet nu de “nationale raad”, en lid kun je worden zonder proefpe­

riode of intensieve leergang marxisme-leni­

nisme, gewoon door een lidkaart te kopen.

Volgens Mertens groeit het ledental snel en zal het gauw dat van Groen! voorbijsteken.

Naar het voorbeeld van Die Linke kunnen de neomaoïsten zelfs een ernstige bedreiging voor de officiële socialistische partij wor­

den. Na veertig jaar troosteloze partijwer- king zingt de nieuwe lente:

't Is maar een begin, wij gaan door met de strijd!

Koenraad Elst

Aan Bobbejaan Schouppe Hollebollegijs

Liedekerke

Gij Voorlopige,

In deze Randstadregering die aaneen- hangt van de absurditeiten, zijt gij net zo goed als Guy Verafstoodt een interim- kracht zonder een vast contract. Het voorzitterschap van CD&V is u enkel in de schoot gevallen omdat Jo Vandeurzen een uitweg zag richting ministerie van Justitie, en zijn hondenjob aan u kon overlaten. Met uw achtergrond van treintjes en machi­

nisten werd van u verwacht dat gij partij en kartel op het rechte spoor zoudt hou­

den en de N-VA onder de knoet. Dat gij u evenwel in een mijnenveld begaaft, bleek al op het partijcongres dat de toetreding van CD&V tot de regering V3 moest goed­

keuren. Verafstoodt vond het leuk enkele uren voor bedoeld congres aan te kondi­

gen dat hij een persoonlijke nota ging lan­

ceren over de staatshervorming. Waarop gij onmiddellijk aan het fulmineren gingt dat zoiets ongehoord was en onduldbaar ... tot Leterme u even apart nam om u toe te fluisteren dat hij geheel en al op de hoogte was en dat ge er beter het zwijgen toe deedt. Het zou niet de laatste keer zijn dat gij voor de pers en de buitenwe­

reld een belabberd figuur sloegt, en vorige week geschiedde aldus opnieuw.

Zondag 24 op maandag 25 februari. De Raad der Wijzen - waar gij eveneens als interimaris plots deel van uitmaakt gezien de “tijdelijke onmogelijkheid van Leterme om te regeren” - pakt uit met het fameuze akkoord over de staatshervorming. Inge­

wijden weten wat er in staat en vooral wat er niet in staat, en om dat te maskeren laat ge u al vroeg interviewen op de radio door de vrienden van Castro. Kort samengevat weerklinkt: een akkoord om heel tevreden over te zijn! Het partijbureau van CD&V dat enkele uren later bijeenkomt, moet het zonder definitieve teksten stellen, en kan niet anders dan braaf in de pas lopen. Heil Schouppe! Heil Leterme! Wij groeten en aanbidden u en zingen u toe vol vreugde!

Bij de N-VA is het op dat ogenblik een heel ander paar mouwen. Daar kunnen ze abso­

luut niet lachen met de paar vodjes papier die ze vanwege de Wijzen ontvangen heb­

ben, en besluiten uiteindelijk dat ze niet tot Leterme I zullen toetreden, en zich bij de vertrouwensstemming zullen ont­

houden. Maar het kartel blijft voorlopig voortbestaan.

Die avond verschijnt gij samen met De Wever in de studio van Terzake, waar gij uiteraard talrijke vragen moet beantwoor­

den over spreidstanden zus en spreidstan- den zo. Gij antwoordt: ‘Er is helemaal geen tegenstelling tussen ons. CD&V en N-VA

Echo’s uit de Koepelzaal

‘Shame on you!’

De Vlaamse regering is dus bereid ver­

scheidene honderden miljoenen pleuro’s ongebruikt in reserves te houden om de federale regering uit de rode cijfers hou­

den.In het debat vorige woensdag in de Vlaam- sche Parochieraad gaven alle Vlaamse meer­

derheidspartijen toe dat het eerste pakketje staatshervorming maar een mager beestje was. En ieder vogeltje zong dat liedje op de eigen wijze, de een al wat platter dan de ander: ‘Een klein akkoord, maar met een groot belang’, zei Svenneke Gatz. 'Er is een minimum aan vertrouwen, de dialooglijn is terug open’, zei hij. Van hem hadden we inderdaad niets combattiever verwacht.

En het sprak dus nogal vanzelf dat de

üd o’

so 20 3

hebben onder Verhofstadt III een intense samenwerking gehad. Alleen zijn zij aler­

ter en gevoeliger wat het communautaire betreft. Wij calculeren zeer goed in wat er aan beide kanten door de achterban van ons verwacht wordt.’ Op het eerste zicht dus weinig vuil aan de lucht, en gij denkt dat ge aan het ergste zijt ontsnapt: zot zijn doet geen zeer.

Des te pijnlijker is het ontwaken wan­

neer zowat alle Vlaamse gazetten op dins­

dag gehakt maken van het wonderbaarlijke akkoord - met uiteenlopende motieven natuurlijk, maar ja - en terecht opmer­

ken dat er een grote kloof gaapt tussen de verkiezingsbeloften en wat er uiteinde­

lijk op papier is gezet. Paniek! Nog meer paniek als er vragen komen vanuit de “ach­

terban” waarom het zo mager is, nu de echte inhoud begint door te dringen. Als­

maar grotere paniek als er van alle zijden wordt ingebeukt op het kartel en vooral op CD&V. De machinist verliest zijn hoofd!

Hij struint het Vlaams Parlement binnen en wil weten waar Bart de Wever zit...

maar die zetelt sinds juni in de Kamer, iets dat Schouppe in alle verwarring even is ontgaan (smakelijke anekdote in De Stan­

daard). Bon, in dat Vlaams Parlement dan maar ineens een stoere verklaring uit de hoed geschud: ‘Wij blijven niet in de rege­

ring als de tweede fase niet voldoende oplevert. N-VA, kom asjeblieft terug!’ De beste manier om neen te krijgen op zo’n verzoek, is uiteraard door het te plegen voor de microfoons en de camera’s, en Geert Burger laat de gelegenheid dan ook niet onbenut de N-VA-lijn nog eens extra in de verf te zetten.

Gevolg: nog meer paniek, want nu groeit er door eigen schuld en onbedachtzaam­

heid stilaan een echte tweespalt in het kartel, en Reynders ziet de kans schoon zijn groeiende frustratie bot te vieren op CD&V, en ja, hoe gaat dat nu allemaal aflo­

pen, de machinist weet het ook niet meer, Leterme moet maar een videoke maken om de aandacht opnieuw naar hem toe te trekken, dan kan hollebollegijs even onder­

duiken..., maar niet vooraleer op de Zeve­

rende Dag te hebben opgemerkt: ‘De N- VA, we zijn daar op zijn zachtst gezegd niet erg gelukkig mee!’ Versta: bende randde­

bielen van de N-VA!

Interimaris Schouppe, hierbij ons gra­

tis advies: richt een zelfhulpgroep voor gewezen machinisten op, vooraleer ge eer­

der vroeg dan laat bij de psychiater op de zetel belandt.

oppositie (versta: vooral het VB) daar nogal wat kritische vragen en bedenkingen bij had.

‘U tekent een blanco cheque om Leterme uit de nood te helpen. Shame on you!’, striemde Filip Dewinter - daarbij Eric van Rompuy parafraserend - in de richting van minis­

ter-president Peeters. Dewinter vroeg zich ook af waarom N-VA-minister Geert Bour­

geois met deze 'gemiste kans’ akkoord was gegaan. Die benadrukte dat de beslissing van de Vlaamse regering ‘voorwaardelijk’ is.

Ook Peeters ontkende in alle toonaar­

den: ‘Wij hebben positief geantwoord op de federale vraag, op voorwaarde dat het eerste en tweede pakket van de staatsher­

vorming wordt gerealiseerd', zei hij. ‘Ik kan u verzekeren dat ons engagement ophoudt als die twee pakketten niet worden gecon­

cretiseerd tegen 15 juli.' En hij voegde er nog stoer aan toe: ‘We laten niet met onze voe­

ten spelen!’

Niet lijdzaam toezien

Kris Peeters gaf wel toe - kon moeilijk anders! - dat het tweede pakket voorlopig erg vaag is. Maar hij zal blijven doorgaan om zoveel mogelijk uit het vuur te slepen:

lees verder blz. 14

4

5 maart 2008

De dingen dezer dagen

Woeringen

Muziekliefhebbers kennende wegnaarhet Saturnfiliaal aande Hansaring in Keulen, vroegerde grootste cd-en dvd-winkelvan Europa en sedert het faillis­

sementvanTowers in NewYorknu ook van heelde wereld. Je rijdt van Aken tot Keulen-West, neemt deafslag Keulen-Noord en daar neem je de afslag Stadt- mitte en op dat moment ben je eventjes inWorringen. Dat plaatsje was tot 1922 een zelfstandige gemeente, maarde burgemeester van Keulen, eneKonrad Ade- nauer, slaagde erinhet stadjeintelijven;overigens flinktegen dezin van de inwo­

ners. Worringenis bij ons natuurlijk beter bekend als Woeringen en toenik een tijdje geleden hiermijncanon vande geschiedenis vanVlaanderen publiceerde, waren demeeste reactiespositief, maar nogalwat lezers verbaasden zich dat de slag bijWoeringener niet bij stond.

Hertogen tan Erabaw.

Ik denk dat die lezers in de belgicisti- sche val van Henri Pirenne gelopen zijn. Van Pirenne komt de bewering dat Woeringen ongeveer dezelfde betekenis heeft als Groe- ninge. Daar aan de Rijn stopte hertog Jan I de Keulse expansie zodat Brabant voort­

aan een quasi-zelfstandige staat in het Hei­

lige Roomse Rijk der Duitse Natie werd en na de vereniging met Vlaanderen onder Filips de Goede ontstond dan een voorafbeelding van België. Volgens Pirenne wou Jan tezelf­

dertijd ook de beroemde handelsweg Keu­

len - Brugge controleren.

Ik ben zelf een Brabander, maar die piren- neiaanse voorafbeelding van “La Belgique unie et indivisible” klopt niet met wat de bronnen ons vertellen. Hertog Jan zou ver­

baasd zijn als hij zou lezen dat hij van zijn Duitse wortels af wou en zoiets als een proto-Belg was. Hij schreef zijn bekende gedichten in het Duits en niet in het vroeg- Nederlands. En hij beschouwde zijn hertog­

dom Brabant als een deel van het Heilige Roomse rijk der Duitse Natie; evengoed als de hertogdommen Beieren, Saksen of Thu- ringen. Zelfs zijn kleinzoon Jan III twijfelde daar zestig jaar later nog geen moment aan.

Jan I was wel degelijk een middeleeuwse vorst met dezelfde mentaliteit als alle andere vorstelijke tijdgenoten. En dus was zijn eer­

ste bekommernis het prestige van zijn dynas­

tie. Jan wou vooral de theorie in de prak­

tijk omzetten. De theorie was zijn titel van hertog van Neder-Lotharingen, een titel die altijd als eerste vermeld werd in zijn offici­

ële aktes. De praktijk was natuurlijk dat zijn Brabant maar een onderdeel was van Neder- Lotharingen. Ooit omvatte dit hertogdom het hele gebied tussen Schelde en Rijn, van Kamerrijk tot Koblenz, van Antwerpen tot Keulen. De bekendste hertog was Godfried geweest die zelfs als onofficiële koning van Jeruzalem geen afstand deed van die titel.

Niet lang na Godfrieds dood kwam de titel in het bezit van de graven van Leuven die later promoveerden tot hertog van Bra­

bant toen Neder-Lotharingen feodaal ver­

splinterde. De Brabantse hertogen klamp­

ten zich echter vast aan hun mooiste titel, want die genoot bijzonder veel prestige in het Heilige Roomse Rijk. De hertog was per definitie ook beschermheer van Aken, toch de hoofdstad van Karei de Grote. De Brabantse hertogen droomden ervan al die vroegere gebieden onder hun heerschappij te brengen, maar de andere Duitse vorsten lieten hen duidelijk verstaan dat die “Braban- tische Sehnsucht nach Lothringen” onver­

teerbaar was.

Erfenistwist

Jan dacht dus helemaal niet aan de Bra­

bantse onafhankelijkheid toen hij zijn oor­

log begon met de aartsbisschop van Keulen.

Hij wou eerder een groter stuk van het eer­

ste Reich. De twistappel was Limburg. Dit kleine en vrij onbelangrijke lapje grond had niets te maken met het huidige Limburg dat toen het graafschap Loon was. Het omvatte de gemeenten over de Maas rond Herve, Lontzen en het stadje Limburg (nu het mooie kleine Waalse Limbourg). Het gebied had fei­

telijk maar één troef: zijn authentieke her- togtitel. Jan had het gebied en vooral de titel in 1283 gekocht van een mogelijke erfge­

naam. Maar een andere erfgenaam, waar­

schijnlijk met net nog iets meer rechten, had hetzelfde boeltje verkocht aan de graaf van Luxemburg (toen nog geen hertogdom).

De aartsbisschop van Keulen en de heer van Valkenburg zagen natuurlijk liever die verdere en onbelangrijke Luxemburger als hun nieuwe naaste buur dan die machtige en nabije Brabander.

Die handelsroute kon Jan gestolen wor­

den, want verre economische mogelijkhe­

den speelden nooit een rol in de gedachte­

wereld van middeleeuwse vorsten. De weg liep trouwens maar een paar kilometer over Limburgs gebied en de handelaars slaagden er bijna altijd in om het enige bestaande tol­

recht te ontwijken zodat de vorst er toch niet van profiteerde. Jarenlang was Limburg het terrein waar kleine groepjes soldaten van alle partijen plunderden en roofden zonder dat het tot een definitieve botsing kwam. Tot Jan in 1288 er genoeg van had.

Bloedig treffen

De hertog van Brabant stak zich diep in de schulden om zijn eerzucht te betalen. Een halve eeuw na zijn dood was nog niet alles afbetaald. Maar hij verzamelde een voor die tijd zeer groot ridderleger en trok naar de Rijn.

Daar ontmoette hij zijn bondgenoten: de burgers van Keulen. Die waren de aartsbis­

schoppelijke soevereiniteit over hun stad lang beu en ze wensten het statuut van een vrije rijksstad. Ze wilden vooral een einde maken aan de tollen op de scheepvaart op de Rijn die geheven werden in de bisschop­

pelijke Rijnburcht van Worringen.

Brabanders en Keulenaars maakten zich gereed om de burcht te belegeren toen zij het bericht kregen dat de aartsbisschop naderde met een leger.

Op 5 juni stonden de beide legers tegen­

over elkaar in het gehucht Fühlingen. leder leger bestond uit verscheidene afdelingen naargelang ieders afkomst. Beide legers tel­

den ongeveer 5.000 man: 2.500 voetvolk en 2.500 ruiters; zeer grote aantallen voor de tijd. De aartsbisschop (tevens hertog van Westfalen en een geduchte vechtersbaas) stond met zijn afdeling tegenover de Keulse infanterie en zoals in Kortrijk verborgen de ridders hun minachting voor de burgermili- ties niet. Ze stormden er op los en slaagden er vlug in de Keulse burgers voor zich uit te

IOANNES I. XXXI. BRAB. PRINCEPS.

Uit ‘Oorsprong en geschiedenis van De Brabanders’, J.G. Kikkert.

(Elsevier-Anisterdani/Brussel 19801 drijven, maar verloren tijdens de achtervol­

ging natuurlijk hun cohesie. De Luxemburgse en Gelderse bondgenoten van de bisschop botsten echter op het Brabantse centrum en werden vernietigend verslagen. De Luxem­

burgse graaf en al zijn broers sneuvelden.

De Brabanders wenden zich vervolgens naar links en vielen de in wanorde rijdende rid­

ders van de bisschop in de flank aan.

De gevluchte Keulse burgermilities keer­

den weer, de Keulse aartsbisschop zat in de tang en gaf zich vlug over, want hij wist dat zijn adellijke tegenstrevers tenminste de regels van het spel kenden: zoveel mogelijk gevangenen maken om losgeld te vragen.

Maar burgermilities waren daar niet in geïnteresseerd en sloegen hun vijanden (zoals in 1302) gewoon dood. In totaal sneu­

velden zo’n 1.100 mannen op het slagveld, maar de bronnen vertellen ook dat later nog 700 mensen overleden aan hun won­

den; waarschijnlijk vielen de meeste doden bij het voetvolk. Een week later gaf ook de burcht van Worringen zich over.

Jan keerde als triomfator weer naar Brus­

sel, maar daarmee was ook alles gezegd. Hij

werd nog altijd niet erkend als hertog *arl Limburg, tot hij tenslotte na bemiddeling van de Franse koning een jaar later zijn zin kreeg- Zijn faam in het Duitse rijk werd natuur­

lijk groter dan ooit, maar van zijn droom om Neder-Lotharingen te herstellen, kwam niets in huis. De belangrijkste gevolgen van Woeringen waren voor de aartsbisschop- Hij moest toestaan dat hij alleen in naam nog de heer van Keulen was, al zou het nog 200 jaar duren voor de stad echt het statuut van rijksstad kreeg.

Ook een paar lokale bondgenoten van Jan konden zich vanonder het juk van de bis*

schop-hertog vandaan wringen. Een van hen verleende vervolgens het stadsrecht aan een andere kleine gemeente aan de Rijn: Dus- seldorp, dat een geduchte concurrent voor Keulen zou worden.

En in Brabant was het belangrijkste gevolg dat de hertog belangrijke privile' gies moest verlenen aan vele steden in rui voor geld om zijn schulden af te betalen- Maar met de vorming van de latere Neder­

landen, heeft Woeringen niets te maken- JanNeckeRS

Roddels uit de Wetstraat

Dikke ambras__________ __

In de Kamercommissie Financiën en Begro­

ting kletterde het vorige woensdag tussen oppositie en meerderheid. De dag daarvoor was op de fameuze Conferentie der Voorzit­

ters beslist dat de regering haar begrotings- akkoord in de commissie zou komen voor­

stellen, met de mogelijkheid om vragen te stellen en commentaar te leveren. Toen de praatbarakkers hun stellingen in de commis­

sie hadden ingenomen, verscheen de grote voluntarist en Modelstaatdemocraat Vrh- fstdt gewoonweg niet.

Zijn twee wel aanwezige lakeien Reynders en Vandeurzen deelden langs hun neus mee dat zij om 17 uur de zitting al zouden moe­

ten verlaten voor een afspraak met de soci­

ale partners.

Toen het zo laat was geworden, hadden verscheidene parlementsleden nog niet eens het woord kunnen nemen, laat staan er al

een antwoord door de ministers werd gege' ven. Omdat men er wat geambeteerd bijzat' werd dan maar improvisoir met een stern*

ming van meerderheid tegen oppositie beslo*

ten om de vergadering te verdagen naar een later moment volgende week.

De aanwezige Bozen, Bart Laeremans- Hagen Goyvaerts en Barbara Pas, schoten uit hun sloffen en tempeestten dat het een lieve lust was. Volgens hen werd het Parle*

ment nooit op een grovere wijze gescho * feerd als op dat moment. Zulk antiparlemen*

tair en ondemocratisch gedrag werd zelfs onder paars nooit vertoond.

Meer nog: de Ampersanders zouden het toen niet gepikt hebben. Vandaag laten zij zich als voetveeg van Vrhfstdt gebruiken- Het luide protest heeft toch wat uitgehaal • want op donderdag kwam er willens niller,s een debat over de begroting en de staatsmis*

vorming. Lees verder blz. '4

Op de praatstoel

Bruno Valkeniers:

Een natiebaas aan het hoofd van het Vlaams Belang

‘Nog vier keer slapen en ‘t schoon leven is gedaan.’ Dat zegt Bruno Valkeniers wanneer we vier dagen voor zijn verkiezing als voorzitter van het Vlaams Belang bij hem zitten voor een interview. Bij velen kwam het als een donderslag bij hel­

dere hemel toen hij aankondigde kandidaat te zullen zijn voor het voorzitterschap van de Vlaams-nationale partij, in opvolging van Frank Vanhecke.

“In de zaken- en havenwereld, waarin ik jarenlang bedrijvig was, kreeg ik veel bijval toen ze hoorden van mijn plannen bij het Vlaams Belang,” zegt Bruno Val­

keniers. “Niemand heeft er een slecht woord over gezegd of mij laten vallen. Geen relaties kwijtgespeeld. In feite is Antwerpen een zeer verdraagzame stad. Trou­

wens, ook mijn vroegere PSA-bazen waren dat. Ik was in die periode lid van de denkgroep De Warande en heb het bekende manifest mee ondertekend. Zowel de Chinezen als de Singaporezen zagen daar geen graten in. Overigens zijn veel bedrijfsleiders meer en meer ervan overtuigd dat we best naar de onafhanke­

lijkheid gaan. Uitspraken van topmensen uit werkgeversorganisaties en midden- standsverenigingen, getuigen hiervan.”

In het Antwerpse stadhuis, waar Bruno Valkeniers zetelt als gemeenteraadslid, heeft hij goede contacten met alle partijen, ook met de vertegenwoordigers van de immi­

granten. “Ik ben er zelfs voorzitter van de raadscommissie voor de Haven en dat wil toch wat zeggen." En met de burgemees­

ter? “Geen relatie. Die heeft zichzelf presi­

dentiële allures aangekweekt. Hij noemde trouwens de gemeenteraad een overbodige instelling, wat hem zelfs de woede en een interpellatie van zijn eigen partijgenoten op de hals haalde.”

’t P.: Hoe reageerde je familie?

B.V.: Tot in de kleinste details besproken.

Iedereen was gelukkig akkoord met mijn keuze. Mijn vrouw en kinderen zegden toe op de zondag van mijn verkiezing op het VB- congres te zullen zijn. Dat zal zeker geen gewoonte of verplichting worden, want ik wil een scheiding maken tussen wat ik in de politiek doe en het gezinsleven. Trouwens, indien ze niet akkoord zouden gegaan zijn.

Uit het ‘verborgen leven ’ van Bruno Valkeniers

Bruno Valkeniers werd geboren in Brussel op 13 juni 1955. De familie stamt uit het mooie Vlaams-Brabantse Schepdaal, nu deelgemeente van Dilbeek. Zijn vader was er schepen en burgemeester in de tijd toen het dorp nog onafhankelijk was. ‘Ik weet niet meer bij welke partij hij was.

Dat zal wel bij die van de brouwer geweest zijn, want mijn grootvader langs moe­

ders kant had de brouwerij Eylenbosch die al eeuwen geuze en lambiek maakte. En een brouwer zat in die tijd altijd in de (dorps)politiek.’ Mijn familie heeft echter nooit iets meegemaakt in verband met de oorlog. En ik ben ook nooit lid van de Volksunie geweest. Ik was van stonde af actief in de Vlaamse beweging en betrokken bij het Vlaams Blok nu Vlaams Belang.’

Frans geleerd aan de ULB

Op zijn dertiende kwam Bruno met zijn ouders naar Antwerpen, waar zijn vader een zaak begon. Hij volgde de klassieke humaniora in het St.-Lievencollege, de ‘Gevaert- school’ waaruit zoveel Vlaamsgezinden zijn gekomen. Nadien de Antwerpse Univer- siteit waar hij een licentie Rechten behaalde.

En ten slotte de ULB voor een License spéciale en droit maritime et aérien (de spe­

ciale licentie in Maritiem Recht en Luchtvaart). Hij had er Antwerpse profs die les gaven in het Frans. ‘Maar bij het examen vroegen ze me of ik dat in het Nederlands wilde doen. Ik zei: ‘Nee, want ik ben voor een jaar naar hier gekomen om beter Frans te kunnen spreken.’

Natiebaas

Na werk in Duitsland, aan de slag bij Hessenatie, toen de grootste Antwerpse natie.

Eerst op de kaaien tussen de dokwerkers en zowat alle installaties doorlopen. Zelf niet gaan ‘afzetten’ aan ‘t kot, maar vaak meegegaan voor de aanwerving van dok­

werkers. Veel dubbele shifts gedaan. ‘Een schitterende wereld die van de dok, met veel solidariteit en weinig afstand tussen de bazen en de werknemers. Natiebazen zijn geen ‘havenbaronnen’ zoals voorgegeven wordt door sommigen. Dat is Amadapraat.

Let maar eens op hoeveel van die bazen ’s middags of ’s avonds een pintje gaan pak­

ken met de dokwerkers in gaarkeuken 110, het Kerkschip, de Notelaar aan het Del- waidedok, en andere ‘gelegenheden’ in de haven.

Er is wel veel veranderd de jongste jaren, want steeds meer naties en havenbedrij­

ven komen in handen van buitenlandse groepen, zoals de Hessenatie die eerst samen- Sfnolt met de Noord Natie en dan werd opgekocht door Port of Singapore Authority (PSA). Er zijn nog een handvol onafhankelijken zoals de Wijngaardnatie, de Mexico Natie, de Zuid Natie en de Katoen Natie. Die moeten we koesteren en ze zouden e'genlijk moeten vallen onder het werelderfgoed van de Unesco.

De wereld gezien

Bruno Valkeniers was 15 jaar lang commercieel directeur bij de Hessenatie. Heel de wereld gezien, soms drie vier maanden per jaar in het buitenland. Een prachtige t*jd. ‘Na de fusie HNN en PSA ben ik nog vier jaar directeur van de containerdivisie geweest en van de Roll-on-roll-ofafdeling.De manier van leiding geven bij de Chinezen en Singaporezen was echter niet de

^ijne. Ik heb in alle vriendschap afscheid genomen.' Ben dan met een eigen zaak begon- nen in de havensector en werk veel met collega's in subcontract. Dat maakt het mij

^ogelijk om actief te blijven, zij het op een lager pitje, en mijn netwerken te behou­

den, ook wanneer ik voorzitter ben van het VB.’

zou ik het niet aangepakt hebben. En nog een ding: ik zal niet minder thuis zijn dan in mijn beroepsloopbaan als natiebaas. En voor mijn kinderen: ik blijf zeilen. In de paasva­

kantie ga ik drie dagen met mijn zonen de Noordzee op. En ik ga ook weer een stuk Tall Ships meedoen, liefst Liverpool-Bergen en dan Den Helder. Zeilen is mijn enige ont­

spanning. Je kunt je verstand op nul zetten, het enige waar je mee bezig bent - moet zijn -zijn de elementen.

't P.: Heb je een idee hoe de partijle­

den over jou denken?

B.V.: Ik denk dat er van in het begin een groot enthousiasme was in de partij. Ik was trouwens al in 1978 actief in het Vlaams Blok.

In de partijraad haalde mijn kandidatuur als voorzitter 89,5 procent. Maar één ding moet ik onderstrepen: mocht Frank Vanhecke nog kandidaat geweest zijn, zou ik het niet gedaan hebben. Bij andere partijen zijn voor­

zitters vlug versleten. Vanhecke is twaalf jaar gebleven. Dat is een geweldige prestatie.

Zo iemand ga je niet beconcurreren. Intus­

sen hou ik voeling met de basis. Twee, drie keer per week gaan spreken en veel afde­

lingen bezoeken, tot de meest verre. Van Maaseik, over Aarschot tot Oostende. Altijd open deur gekregen. Kritische vragen ook, en voor het eerst: de concurrentie van N- VA en Lijst Dedecker. Maar ik ondervind een groeiend enthousiasme. Ook de pers rea­

geert vrij gunstig. Pas een interview in Het Nieuwsblad gekregen en in De Telegraaf.

Vrijdag was ik in de ‘Keien van de Wetstraat’.

En ik werd gevraagd voor het voorzitters- debat in De Zevende Dag, hoewel ik op dat ogenblik nog geen voorzitter ben.

Mog meer kwaliteit

't P.r Waar ga je naartoe met het Vlaams Belang?

B.V.: Eersten vooral: de neuzen in dezelfde richting zetten. De organisatie en de struc­

tuur op punt stellen met het oog op (al of niet vervroegde) verkiezingen. Kwaliteit op alle niveaus garanderen. Nog harder wegen op het inhoudelijke. En verder: mensen uit het bedrijfsleven, mensen uit de Vlaamse beweging die twijfelen en mensen uit andere partijen bewerken. Ik zal mijn tijd zoveel als mogelijk gebruiken om zoveel mogelijk te doen. Dat deed ik in het bedrijfsleven ook.

Naargelang we groter worden of zelfs niet, moeten we nog meer kwaliteit hebben, nog meer wegen op de dossiers. Als gevolg van het cordon sanitaire durven nog steeds veel valabele mensen de stap niet wagen uit schrik voor consequenties in hun beroepsleven.

Blijft het cordon? Ik lig er niet wakker van.

Het zal vroeg of laat breken. Er zullen steeds meer wisselmeerderheden tot stand komen, waardoor het op een gegeven moment niet meer bruikbaar is.

*t P.: Hoe ga je jeugdige mensen aan­

trekken?

B.V.: Behalve de jeugd uit onze eigen Vlaams-nationale familie, komt “de” jeugd helaas niet meer massaal naar het Zangfeest en andere Vlaamse manifestaties. Dat is spij­

tig want het publiek in Werchter of Nekka- Nacht is ook moderne Vlaamse jeugd. We moeten de schapen niet blijven scheiden van de bokken. Goed laten weten waar we mee bezig zijn. Nationalisme kan samengaan met internationalisme. De jeugd leeft in een glo­

bale wereld met computer en internet. Mijn jongste dochter zat vier maanden in de VS.

Mijn oudste dochter haalt er nu een master diploma. Mijn oudste zoon specialiseert in internationaal recht. Meer en meer jonge­

ren beseffen dat ‘to become an internationa­

list, you have to be a nationalist’. Een variatie op wat August Vermeylen lang geleden al zei

‘Vlaming zijn om Europeëer te worden’.

Ik ben niet pessimistisch over de jeugd.

Wanneer jonge mensen over België spre­

ken, bedoelen ze eigenlijk Vlaanderen. Om de eenvoudige reden dat voor hen Wallo­

nië inderdaad een ander land is. De jeugd is volledig opgevoed in het Nederlands, in een vanzelfsprekende Vlaamse omgeving. Goed trouwens dat ze niet méér naar de Waalse tv kijken of Franstalige kranten lezen, want die zijn inderdaad bezig zoals Radio Mille Coli- nes, zoals Leterme opmerkte, en dat zou tot onverantwoorde daden kunnen leiden.’

‘t P.: En de immigranten?

B.V.: Ik zeg liever ‘Vlaanderen eerst’ dan

‘eigen volk eerst’. Maar ik sta ten volle ach­

ter het standpunt van het VB. De stijl en de aanpak, dat is wat anders... Voor de immi­

granten blijft het: aanpassen of terugkeren.

Want als je je niet aanpast, heb je niet de wil

5 maart 2008

5

om hier te blijven en deel uit te maken van ons volk. Hoeveel Polen, Italianen en Hon­

garen zijn destijds naar hier gekomen? Die hebben dat wel gedaan, die hebben zich per­

fect ingepast in onze maatschappij. Dat moe­

ten nieuwkomers ook doen, ook al zijn ze gebonden aan de islam die haaks staat op onze waarden en normen.

Samen sterk

’t P.: Wat met de Forza Flandria?

B.V.: Hoe meer de mensen radicalise­

ren, hoe beter en hoe meer de Forza Flan­

dria dichterbij komt. Het is alleen de vraag bij welke verkiezingen en wanneer we daar mee moeten uitpakken. Mei 2009? Of komen er vervroegde verkiezingen? Ik weet het niet zo dadelijk. Tussen nu en dan kan nog veel gebeuren. Een nieuwe regering onder Leterme die niet van de grond geraakt? Tus­

sen haakjes: hij moet een regering gaan lei­

den waarvan hij het elementaire programma niet mee onderhandeld heeft. Reynders zal zich verder opwerpen als een stoorzender.

Partijen die uiteen springen? Kartel dat sneu­

velt? En nieuwe partijen die ontstaan? Wij moeten dat goed opvolgen. Kort op de bal spelen. Je kunt niet voorspellen wanneer de samenwerking er komt of niet komt.

Het is trouwens onze opdracht de oppor- tuniteiten te bekijken. Het is zoals in een bedrijf. Hoe pakje het aan? Hoe kun je Vlaan­

deren het beste dienen. Alleen, of via een projectmatige samenwerking? Of stappen we in een kartel? Of wordt het een fusie en met wie? Ik kan de bedrijven niet tellen die zeg­

gen ‘nooit werken wij met die en die samen’

en die na verloop van zelfs een korte tijd toch samengaan. Forza Flandria of zelfs de partij mag echter geen doel op zichzelf zijn.

Zij moet Vlaanderen ten goede komen.

’t P.: Wat denk je van Bart de Wever?

B.V.: Bart zal op een bepaald moment moe­

ten kiezen. Caluwe heeft het in het Vlaams parlement gezegd: geen federale kieskring en geen samenvallende verkiezingen. Bart de Wever zal het daar wel mee eens zijn.

Zijn houding op dit ogenblik is niet slecht. In negen maanden is hij er in gelukt te bewij­

zen wat wij al dertig jaar zeggen: ‘dat in Bel­

gië niks kan zonder toegevingen van de Vla­

mingen’. Van ons zegt Bart altijd dat wij staan te roepen aan de kant, maar niks binnenha­

len. Dat is niet juist.

Wij zijn er, zoals mijn voorganger Frank Vanhecke terecht zegde, in geslaagd de gedachte van de onafhankelijkheid op een breed vlak te doen doordringen. Bart is er wel in gelukt de oude krokodillen (de tsje- ven) van de CVP op te zetten tegen de jonge garde. Dat is toch ook al een verdienste.

Vroeg of laat valt het kartel uiteen. Hoe lan­

ger hij zich tegen de woordbrekers van de CD&V aanschurkt, hoe meer hij daarmee zal geassocieerd worden. Hij zal moeten kie­

zen.

’t P.: Hoe denk je de onafhankelijkheid te verwezenlijken?

B.V: De datum van de Belgische crash wordt almaar verlegd, maar hoe lang duurt dat nog? Vandaag kan het nog alle kanten uit. De staatshervorming van 70 km per uur is gewoon belachelijk. De brede massa ziet dat ook. Kijk naar de lezersbrieven in de kranten. Hoe meer de geesten rijpen, hoe slechter het er voor de regering begint uit te zien, ook voor de toekomstige regering die Leterme gaat leiden. Ik hoop dat N-VA en een deel van de CD&V tijdig inzien dat het zo niet verder kan. Dat er van een echte staatshervorming die gunstig is voor Vlaan­

deren, niets in huis komt. Probleem is dat het officiële Vlaanderen geen plannen heeft, geen scenario’s voor als het mis loopt, geen plan A, maar ook geen plan B. Daar moeten we aan werken. Op het ogenblik dat zich een opportuniteit voordoet, komt het er op aan de juiste beslissing te treffen.

Wij zullen de onafhankelijkheid trouwens niet op ons eentje kunnen verwezenlijken.

Daar zullen ook anderen voor nodig zijn:

mensen uit andere partijen, uit de CD&V, al dan niet in kartel met N-VA en met men­

sen van de Lijst Dedecker, hoewel die par­

tij zal moeten oppassen om niet op een vuil­

bak te lijken waar iedere ontevredene aan bod komt.

En ten slotte: het wordt tijd dat Vlaamse politici zich leren onthechten. Belangrijk is dat de Vlaamse onafhankelijkheid "verwekt”

wordt, niet zozeer wie de vader is. Dat is de kern van de godsvrede. Ik zoek geen per­

soonlijk succes. Ik ben op mijn leeftijd niet in de politiek gegaan om carrière te maken.

Dan zou ik beter in het bedrijfsleven geble­

ven zijn. ’t P-