Voor mensen met een goed hart

62ste jaargang nummer 8 woensdag 21 februari 2007

Allemaal halal!

We hebben er enkele weken geleden al eens op gewezen dat we collectief geacht worden mee te dansen in het “Allemaal Sam"-gedoe dat tegenwoordig de goegemeente teistert. In Antwerpen hebben ze het klimaat van carnavalsgekte aangegrepen om er nog een stevige schep bovenop te doen. Wie politiek correct is, begroet de ander daar voortaan met “Halail”, en dat is meer dan een variant op “Alaaf!" of “Halali”! Het is een teken des tijds, waarbij diegenen die zich niet wensen aan te passen, beloond wor­

den door een bepaalde politieke klasse die handelt uit zuiver electorale redenen. Met uiteraard de uitslag van de laatste gemeenteraadsverkiezingen in het achterhoofd.

Het is nog nooit in het hoofd van een of andere politieker opgekomen te verkondigen dat de maaltijden in het stedelijk onderwijs voortaan volledig “kosjer” zouden moeten zijn. En dat zal in de toekomst ook nooit gebeuren, want dan krijgen ze onmiddellijk een "fatwa" op hun dak. Of beter: op hun bord. En dat zou voor zware maagstoornis- sen kunnen zorgen, dus kan men zich beter aanpassen aan de eetgewoonten van de islam, dat is op termijn beter voor de algemene en zeker de individuele gezondheid. Er zijn er die dat een omgekeerde kolonisering noemen, maar uiteraard wordt dat door de betrokken schepen ten zeerste ontkend.

Want als puntje bij paaltje komt, blijken we het weer eens allemaal verkeerd te heb­

ben begrepen. Kan ook niet anders met ons slecht karakter. De mededeling aan de ouders dat hun kinderen voortaan op bos- en zeeklassen en uitstappen allerlei, enkel nog halal vlees voorgeschoteld zouden krijgen ... bleek uiteindelijk enkel een commu- nicatiedetail te zijn. Misschien een beetje onhandig overgebracht, maar toch maar een detail. Zoiets als Freya van den Bossche destijds met haar honderd miljoen euro die ze van de petroleumsector wou krijgen. Of zoals de heer Voorhamme ooit al eens moedwillig verkeerd geïnterpreteerd werd toen hij het had over het eventueel moge­

lijk experimenteel invoeren van het Arabisch in het stedelijk onderwijs. Allemaal uit­

spraken die door verzuurde Vlaams Belangers op smerige wijze werden opgeblazen en uitgebuit. Vlaams Belangers die niets liever willen dan een nieuwe, bloedige, moor­

dende kruistocht tegen de islam!

Wel, wij menen te weten dat de heer Voorhamme en co fameus bestookt zijn geweest door ouders en verantwoordelijken van het stedelijk onderwijs zelf. Omdat die terecht redeneerden dat hen en hun kinderen iets werd opgedrongen dat met neutraliteit niets, maar dan ook niets te maken heeft. Ook op talrijke discussiefora kregen Voorhamme en co de wind van voren. En omdat hun eigen achterban onverwacht zodanig van leer trok, werd besloten tot een haarspeldbocht. Maar die moest natuurlijk zo goed moge­

lijk worden gecamoufleerd. Het heette dus dat het formulier dat ouders om medische (!?) redenen moeten tekenen in verband met maaltijden tijdens openluchtwerking, zal worden aangepast “om het misverstand uit de wereld te helpen dat alle vlees halal geslacht zou zijn" (wat het stadsonderwijs eerder wel dégelijk had gemeld!!!). Niemand zal namelijk gedwongen worden om te eten wat hij of zij niet wenst te eten. Maar, maar:

de maaltijden moeten ook aangepast of gevarieerd genoeg zijn om niemand van de bos­

of zeetoestanden weg te houden. En het zou ons dus helemaal niet verwonderen dat het hele halalgedoe alleen maar wordt toegedekt tot de storm een beetje is gaan lig­

gen en de feitelijke praktijk van de voorbije jaren gewoon wordt voortgezet. Ook het ontwijkende interview van en met de heer burgemeester in ‘De Morgen' van afgelo­

pen weekend (onder de titel "Ik ben een oud-strijder voor diversiteit") is niet bepaald van aard om de twijfels weg te nemen. Het lijkt op de eerste plaats als bliksemafleider bedoeld. Zo heet het dat de stad als dienstverlener steken heeft laten vallen, maar dat de reacties gelukkig overwegend kalm zijn geweest en niet zijn geëindigd in een mod- dergevecht, of zoals de krant het zelf aanbrengt: een halalhetze. Een woord dat regel­

recht in de Dikke Van Dale kan worden opgenomen, onder het lemma 'achterlijkheid’

- der Vlamingen wel te verstaan.

Intussen is het volgende gevecht om allochtone stemmen al geopend. Spirit wil de deur wagenwijd open zetten voor een nieuwe regularisatie, kleurig verpakt in humani­

taire bewoordingen en omdat er door de vergrijzing anders straks arbeidskrachten te kort zullen zijn. En omdat het Vlaams Belang de handschoen onmiddellijk heeft opgeno­

men, kunnen we verwachten dat het thema snel een politiek correct karakter zal krij­

gen - wat dan weer de VLD vroeg of laat parten kan gaan spelen, want hoe kun je tege­

lijkertijd open zijn en toch gesloten voor collectieve maatregelen? Dat het er nog voor de verkiezingen van zal komen, lijkt ons weliswaar onwaarschijnlijk, maar Verhofstadt is in staat om zijn eigen moeder te verkopen om toch maar premier te blijven, en herinner u dat de snelbelgwet en de vorige algemene regularisatie er gekomen zijn ... tijdens de fegeringsonderhandelingen in I999. En daarna heeft de VLD bovendien ook nog eens - met de dood in het hart - het immigrantenstemrecht laten passeren. Dus...

Intussen moeten heer Voorhamme en burgemeester Janssens zonder dralen de Chinese gemeenschap de toegang tot Antwerpen ontzeggen. Wie in deze tijden van

"Allemaal halal” de komst viert van het Jaar van het Varken, is ons begrip of mededo­

gen niet waard.

lEOKC ^{Z£ ö T...}

Voor mensen met een goed hart

en een slecht karakter...

1,65 euro

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week:

• Welvaartsbonus en volksbedrog 2

• De uitbuiting van de holocaust 3

• Plezante mannen in een plezante stad 5

• Halal of patatten met varkensworst 9

• Fotomodellen en economie I4

1

viT MDüUJ ZAL ivuvtv '

Seks is saai

Vorige week stortte de vaderlandse pers zich op een belangwekkend thema, dat bij steller dezer regels alleen al omwille van de naam bijzondere aandacht opwekt. Rond Valentijn kregen we wat extra voorlichting.

Enfin, dat blijkt een oud begrip. De term voorlichting heeft afgedaan. Onderkoelder begrip was niet te vinden om het aanbren­

gen van de feiten des levens onopvallend in het schoolprogramma te schuiven. Moet eer­

tijds uitgevonden zijn door de antipode van Noël Slangen. Die zorgt voor een verpakking die hoge verwachtingen schept, waarachter een inhoud schuil gaat waarop je alleen maar kan afknappen.

Met voorlichting ging het heel anders. Aan­

vankelijk dachten we dat ons een spoedcur­

sus elektriciteit te wachten stond. Maar wat er echt achter de term schuilging, zorgde er voor dat het woord voorlichting de rest van ons leven een geniepige vorm van opwin­

ding opwekt.

We worden nog warm en koud als we den­

ken aan die les toen een zwetende leerkracht onwennig en gegeneerd probeerde zo duide­

lijk mogelijk net niet te zeggen wat er gezegd moest worden. Met informerende prenten of dia’s die het mysterie alleen maar vergroot­

ten en daarom de honger naar meer tot onge­

kende hoogten dreven.

Omdat we er amper iets van begrepen, was het spannend en bleven uitleg en illustra­

ties ons levenslang bij. Om ooit te ontdekken dat de prenten gelukkig amper iets gemeen hadden met de realiteit. Dit was geen voor­

lichting, want leren deden we amper iets.

Dit was puur voorspel; een vingerwijzing (nu ja) naar meer en beter. Meer niet, maar wel dat.

Nu lazen we in de krant een artikel onder de titel: “Voorlichting vaak te eentonig”. Het begint al bij de naamsverandering, want het heet nu “relationele en seksuele opvoeding".

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

MarcusThesaurus Worstendraaiers

De lessen veilig vrijen worden niet langer geïl­

lustreerd met verhullende en licht insinue­

rende prenten, maar met echte condooms en spiraaltjes. Met filmpjes van penetraties en gedetailleerde handleidingen.

Vroeger moest de leraar godsdienst daar een uurtje voor uittrekken. Van soutane tot soutien, als het ware. Nu wordt de bood­

schap er ingeramd. Een trimester lang in de godsdienstles, maar ook bij biologie. Of als projectweek. De leraar Nederlands laat de meest expliciete Lanoyeteksten op de leerlingen los. Tijdens plastische opvoeding wordt de kamasutra nagetekend. Tijdens de Engelse les staat die week de vervoeging van het werkwoord to fuck centraal. In het schei­

kundelokaal wordt de chemische samenstel­

ling van de pil onderzocht. Bij aardrijkskunde moet de ligging van Thailand opgezocht wor­

den. Informatica dient die week om sekssi­

tes op te zoeken. De leraar economie legt uit hoe je met een prostitué over de prijs onder­

handelt. In de turnles staan bekkenspieroe- feningen op het menu.

En na die week besluiten de leerlingen, die er hun buik figuurlijk van vol hebben:

saai. Wat wij die nacht na het gestuntel van onze godsdienstleraar droomden, was alles behalve saai.

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

21 februari 2007

De dingen dezer dagen

Dit op apegapen liggend apenland

Geen “Paviaanse”

kieskring!

Welvaartsbonus en volksbedrog

Wie op zijn minst al vijftien jaar met pen­

sioen is. krijgt in april een "welvaartsbonus”

uitbetaald. Twee maanden voor de verkiezin­

gen, maar dat is zuiver toeval. Dixit minister van Pensioenen Bruno Tobback, gedreven uitvinder van de bonus. Die zal 35 of 75 euro bedragen naargelang de rechthebbende min­

der of meer dan twintig jaar heeft gewerkt.

Laat ik het bij het gemiddelde houden, zodat ik bij 55 euro bonus op jaarbasis uitkom voor het miljoen gepensioneerden dat zich straks gelukkig zal mogen prijzen. In septem­

ber volgt een tweede "golf” van welvaart- stoeslag voor wie uit de boot van de eer­

ste golf is gevallen. Tenminste, als er "goed"

gestemd is en weldoener Bruno minister van Pensioenen kan blijven. Verenig U dus in het stemhokje, gepensioneerden aller leeftijden, om de grote weldoener middels uw stem uw immense dank te betuigen. En vergeet liefst dat de minister in feite kiescampagne heeft gevoerd op kosten van de belasting­

betaler die de poen voor de bonus zal moe­

ten ophoesten, zoals hij trouwens alle over­

heidsuitgaven ophoest.

Gepensioneerden zijn geneigd om de waarde van de zaligmakende euro om te zetten in die van de Belgische frankskens van weleer. Wie zijn wij om ons daar tegen te verzetten? De tegenwaarde van de gemid­

delde bonus van 55 euro bedraagt dus 2.2I9 frank. Op jaarbasis. Dat maakt om en bij de I85 frank per maand. Een maand telt gemid­

deld dertig dagen. De gemiddelde genoten dagbonus loopt dus op tot 6,16 frank. Om maar iets te zeggen, een brood kost tegen­

woordig gemiddeld 1,80 euro, hetzij 73 frank.

Dankzij de welvaartsbonus kan de gemid­

delde bonusgenieter dus gemiddeld bijna één tiende van een gemiddeld brood (73 te delen door 7 in plaats van 6,16 om de deling wat makkelijker te maken) méér aankopen op dagbasis. Geef toe dat het welvaartspeil van de gemiddelde gepensioneerde als een pijl de hoogte wordt ingejaagd. Misschien is het te midden van de euforie van de welvaarts­

bonus nuttig even op te merken dat alleen al de gemiddelde maandelijkse onkostenver­

goeding van de gemiddelde parlementariër om en bij de 1.500 euro ofte 60.000 voor­

malige BEF'kens bedraagt. Het is maar dat de gemiddelde gepensioneerde de enorme draagwijdte van zijn gemiddelde welvaarts­

bonus terdege zou beseffen. Het is uiteraard altijd beter dan niks, dat wel. Maar het zou de regimemedia gesierd hebben als ook zij de moeite hadden gedaan even het rekenma­

chientje te hanteren in plaats van de bonus te onthalen op tromgeroffel en bazuingeschal, als hebben de gepensioneerden met zijn allen zojuist de lotto gewonnen.

A rato van een miljoen rechthebbenden trekt pensioenenminister Bruno om en bij de 60 miljoen euro uit voor de gemiddelde wel­

vaartsbonus. Het minste dat kan gezegd wor­

den is dat dit geld tenminste goed besteed is, alle hierboven geschetste verhoudingen in

acht genomen. Dat ligt al eens ietwat anders, zoals iedereen kan getuigen die al eens de moeite doet om het jaarlijks blunderboek van het Rekenhof te raadplegen. Het is nog niet zover, maar het zou niet echt verwon­

dering baren, mocht eerlang het nieuwe Ant­

werpse gerechtsgebouw een ereplaats in dat boek toegewezen krijgen. Voor een goed begrip, de 60 miljoen euro die thans wor­

den "uitgetrokken” om enkele generaties gepensioneerden een aalmoes toe te kunnen werpen, staan voor niet eens de helft van de meerkosten - vandaag geraamd op een slor­

dige I25 miljoen - die bovenop de begro­

ting van de Regie der Gebouwen zijn geko­

men om het zogeheten Vlinderpaleis (door de gemiddelde sinjoor vertaald als de friet- zak) min of meer aanvaardbaar voor de dag te laten komen.

Komt daarbij dat de federale regering de glorieuze ingeving had het gebouw te ver­

kopen (kwestie van de begroting voor de zoveelste keer kunstgreepmatig in even­

wicht te houden) om het daarna voor 35 jaar van de nieuwe eigenaar te pachten tegen het vriendenprijsje van een stevige I2 mil­

joen euro op jaarbasis. En I2 keer 35 maakt 420. Ofte een habbekrats die op het eind van “rit 35” op zich al de ruim 254 miljoen euro zal overtreffen die “de frietzak” aan de belastingbetaler, inclusief begunstigden van de welvaartspremie, tot dusver al heeft gekost. Dit weinig fraaie plaatje heeft niet kunnen beletten dat de godganse “fine fleur”

van Hof, van de diverse regeringen en van het stadsbestuur niet eens een vol jaar geleden op het Antwerpse Zuid aanwezig was om er, op "een hoogdag die met gouden letters zou worden ingeschreven in de geschiedenis van de Metropool" (sic), “de icoon van vrijheid en recht voor de eerstvolgende I50 jaar"

(resic) te komen inhuldigen.

Vandaag is het zo dat de “icoon" ondanks de meerkosten die er al waren en die er nog zullen komen - hoeveel welvaartspremies gaan daaraan verloren! - ontoegankelijk is voor dievenkarretjes vanwege te lage gara- geplafonds; er op tal van plaatsen de par- ketbevloering al los zit of los komt; er op andere plaatsen bij regenval emmers onder de vele lekkages moeten gezet worden; het schoon houden van al het glas een perma­

nent lopende rekening is; er nogal wat deu­

ren ofwel zo oorverdovend piepen dat het niet mooi meer is ofwel amper open te krij­

gen zijn vanwege loodzwaar; er sommige lif­

ten meer buiten dan in gebruik zijn en, om het daar voorlopig bij te houden, het geen halve graad mag vriezen of de majestueuze toegangstrap verandert prompt in een ijspi- ste. Het mag spijtig heten dat het fraudepro- ces van de marine niet in Antwerpen, maar in Hasselt gevoerd is. Als uniek staaltje van klassenjustitie zou het in een glazen symbool van volksbedrog en regelrecht geld over de balk gooien, op zijn enige juiste plaats zijn

geweest. D.Mol

Voor zover nodig, eerst deze verduidelij­

king. Ik werkte inderdaad mee aan de realisa­

tie van het intussen in Vlaanderen wereldbe­

roemde Warandemanifest, ik ondertekende het manifest, ging her en der in Vlaande­

ren uitleg geven over het Warandeverhaal, schreef er ook over, kortom, ik behoor inderdaad tot wat de anderen omschrijven als de separatistische independentisten!

Anders gezegd, het Warandemanifest over­

tuigde mij van de noodzaak van een Belgi­

sche echtscheiding.

De vooral cijfermatige argumentatie die in het Manifest werd opgebouwd is en blijft zodanig overtuigend dat het ook voor mij duidelijk is dat nog eens een lading pleisters op het allang vermolmde houten Belgische been geen enkele zin meer heeft, alleen maar meer bedreigend is voor de verdere uitbouw van het Vlaamse welzijn terwijl onze Waalse landgenoten van deze Vlaamse “generosi­

teit” toch niet beter worden.

En dus ben ik inderdaad tegen de idee van een Belgische kieskring, zoals die wordt gepropageerd door de Paviadenkgroep. Een handvol wetenschappers uit Vlaamse uni­

versitaire middens onder wie de VUB’er Kris de Schouwer, de deskundige die ons probeerde duidelijk te maken dat het met die verfransing van de Vlaamse omgeving van Brussel eigenlijk meevalt en dat al die Vlaamse opwinding om die Vlaamse rand echt niet nodig is.

Paardenremedie

Omdat hij hoopt op een gouden zitje in het Belgische walhalla, dokterden De Schouwer en zijn vrienden een zoveelste toverformule uit om dit Belgische apenland nieuw zicht te geven op misschien toch nog een over­

levingskans: de Belgische kieskring! Negen Vlaamse kandidaten en zes Franstalige kandi- daat-parlementsleden, vijftien in totaal, krij­

gen de kans om zowel aan de Noordzeekust als in de Ardense bossen, van Aarlen tot in Oostende, kortom bij alle Belgische kiezers, aan te kloppen om zich electoraal te verant­

woorden. Dit zou alle Belgen samen weer het overtuigende gevoel moeten geven dat ze allemaal Belgen en alleen maar Belgen zijn. Een paardenremedie om de schimmige Belgische schijn nog voor een tijdje in stand te houden.

De deskundigen belgicologen zijn er inder­

daad van overtuigd dat als een Bruggeling straks eindelijk voor de rooie Waalse Elio Di Rupo kan stemmen of een Luikenaar nu ein­

delijk zijn stemmen kan geven voor de auteur van de intussen allang vergeten Burgermani- festen, als iemand uit het verre en wat stille Luxemburgse Virton toch de kans krijgt om zich te laten verleiden door de mooie benen van Freya Fraaibeen, dat dan ‘lame Beige”

eindelijk weer een historische kans zou krij­

gen, dat men dan zou zien dat de Waranders niets meer dan ongeloofwaardige baarlijke anti-Belgische duivels zijn. Zoveel is immers duidelijk: de Belgische kieskring, het zoge­

noemde antimanifest van ene Rudy Arnoudt en al die andere krampachtige inspanningen om toch maar het onbewijsbare te willen bewijzen, hebben maar één opzet: dit apen­

land voor een spoedige verstikkingsdood te behoeden. Op een wetenschappelijk onder­

bouwde weerlegging van de Warandeargu- menten is het intussen nog altijd “wachten op Godot”.

Guy Verhofstadt in Burgermanifest 1992

De demokratie wint veld over de gehele wereld. Paradoksaal kent de demokratie een krisis in de demokratieën zelf. Op het ogenblik dat ze P haar hoogtepunt staat, is ze onderhevig aan nog nooit gekende interne spa ningen. Het is of zich in onze samenlevingen een sluipend gif verspreidt, o de demokratie niet dadelijk doodt, maar de werking van de oude •r!ïte Lg gen geleidelijk aan ondermijnt. Korporatisme, kliëntelisme, korruptie en inhoudsloosheid van het politiek debat maken, dat de burger zich massa _ afkeert van het openbare leven, van de res publica. Wat baat het zich ervo te interesseren, zo redeneert hij, wanneer men met zijn mening toch ge rekening houdt. De burger heeft immers het gevoel dat eens de ver'<,®zlu.

gen voorbij zijn, de politici hem toch maar als een onvolwassene bescho wen, aan wie hij moet gehoorzamen, omdat hij hen gekozen heeft om hem leiden. Die tragische frustratie moet worden weggewerkt. De burger rn°cn opnieuw greep krijgen op de demokratie, de demokratische instellingen de politici die ze bevolken. Dat is de eerste opdracht.

Luchtbellen

Niet alleen gaan de wetenschappelijke Pavianen overigens uit van iets dat niet bestaat, dat Belgiëgevoel. Al in het begin van de vorige eeuw liet ene rooi Waal Jules Destrée aan zijn toenmalige Belgische majes­

teit weten dat er niet eens Belgen beston­

den, alleen maar Vlamingen en Walen. Dat is vandaag niet anders; in het Luxemburgse Aarlen zit niemand te wachten op Freya zoals er in het Limburgse Hasselt wellicht geen half dozijn kiesgerechtigden zitten te wach­

ten om hun stem aan de rooie Waal Flahaut te mogen geven. Het is niets meer dan een zonder twijfel intellectuele, maar op niets steunende vingeroefening van enkele kamer­

geleerden.

Nog een andere vraag: sinds wanneer heb­

ben Vlamingen en Walen zo dringend nood aan een Belgische stem? Als geboren Gente­

naar kon ik in mijn jonge jaren ook niet stem­

men voor de Bruggeling Frank van Acker of voor de Limburger Willy Claes? Tot voor kort moesten de kiesgerechtigde “Belgen hun stem verdelen onder de plaatselijke kerktoren. Overigens waren er ook toen geen “Belgische" partijen waar sommigen vandaag ook al zo hard terug naar toe willen­

de CVP was een partij in Vlaanderen met een Waals aanhangsel, de Liberalen in Vlaande­

ren mochten er zoals hun rooie streekgeno­

ten alleen maar bij zijn als de geestesgenoten aan de andere kant van de taalgrens in Brus­

sel mochten meespelen. Ze deden inder­

daad alsof ze “Belgische” partijen waren. De provinciale kieskringen die ons een paar jaar geleden door de strot geduwd werden, kwa­

men er niet om de verkiezingen eventueel

“democratischer” of “Belgischer" te maken, die provinciale stem moest enkel dienen om de partij van wie wij de naam niet durven gebruiken, nog meer in de hoek te drummen- Wat overigens een misrekening bleek te zijn­

de kiezer is nu eenmaal geen “Belgische kamergeleerde. En daar moet nu nog een Belgische stem bijkomen ? Met als enig argu- ment dat ik als Vlaams-Brabander wellich1 zit te popelen van electoraal ongeduld om mijn stem aan die niet alleen zuipende. maar nu ook wauwelende rooie Waalse plaatsjes- maker Michel Daerden te geven! Of is h®1 alleen maar de bedoeling om bij verkiezin­

gen een nieuwe Belgische regering meteen te laten "volksraadplegen”?

Onomkeerbaar

Met Belgische democratie heeft dit Pa*1' aanse spookbeeld dus niets te maken, me£

de bewuste onwil om nog altijd niet te wil­

len zien wat iedereen kan zien, om niet te willen horen wat iedereen allang gehoor heeft - behalve natuurlijk de overigens vrien­

delijke kaartersclub van B Plus en nu ooK de deskundigen van de Paviagroep - tfat di apenland nog alleen maar een schim is, eens schijnbestaan opvoert en alleen maar ge'u heeft dat er nog altijd geen stevige “storm op zee" ging waaien die het kaartenhuis)®

eens en voorgoed omver blaast. Daar zale®

zogezegde Belgische kieskring niets aan *®r„

helpen, gewoon omdat er geen “Belgisch®

kieskring is. Het is overigens geen Belgis®

kieskring, maar niets meer dan een Vlaams^

Waalse opvoering onder een tot op de draa versleten Belgische vlag die Vlaanderen ge®n enkele toekomst (meer) biedt.

MARCPlat*

De dingen dezer dagen

3

De uitbuiting van de holocaust

In zijn pleidooi tegen aanhangers van de “racistische” fantast Jozef Rulof noemt CGKR-advocaat Paul Quirijnen het onbe­

grijpelijk dat de beklaagden nog steeds tek­

sten verspreiden waarin wordt beweerd dat

“Hitler heilzame dingen zou hebben gedaan voor de mensheid”. Dat is niet echt wat Rulof gezegd heeft, wel dat het kwaad dat Hit­

ler gedaan heeft (“Hitler is het laagste in de wereld, Christus het hoogste”), net als alle kwaad dat goede mensen treft, bijdraagt tot hun spirituele groei. Maar goed, van een blanke als Quirijnen moet je niet verwachten dat hij dat subtiele onderscheid kan vatten.

Voor "de mensheid" heeft Hitler inderdaad niet veel goeds gedaan, maar voor een aantal individuen heeft het morele kapitaal dat hij nagelaten heeft, een zalig renteniersleventje mogelijk gemaakt. Elke nietsnut kan tegen­

woordig de morele hoogte opeisen door anderen van iets Hitlerachtigs te beschuldi­

gen. Je hoeft niets te kunnen, niets te preste­

ren, alleen medemensen zwart maken. Dan krijg je zó een baantje bij het CGKR en kun je in ruil voor een beroepsinkomen voltijds je venijn uitleven. Inderdaad, ook Quirijnen zelf teert op een morele machtsverhouding die door Hitler geschapen is. Zonder de her­

innering aan Hitler zou niemand zó zwaar tillen aan echt of vermeend racisme dat er massaal overheidsmiddelen en wetswijzigin­

gen tegenaan gegooid worden. Nee, Quirij­

nen en zijn opdrachtgevers, CGKR-directeur Jozef de Witte en voogdijminister Guy Ver- hofstadt, mogen elke dag een kaars branden voor de Führer. De enige reden waarom zij dit niet doen, is dat “dankbaarheid” niet in het paarse woordenboek voorkomt.

De “holocaustindustrie”, zo noemt de Amerikaans-Joodse geleerde Norman Fin- kelstein de exploitatie van de beladen “herin­

nering” aan Hitlers Jodenvervolging. Al kwam de term van hem, het idee was al ruim een decennium eerder geformuleerd door onze Vlaamse moraalfilosoof Gie Vandenberghe in zijn boek De uitbuiting van de holocaust.

Bedoeld is dat de zionistische beweging en de staat Israël de steeds maar verhevigende

“herinnering” aan de holocaust gebruiken om Duitsland, de Palestijnen, de Zwitserse banken, de hele westerse wereld en uitein­

delijk de gehele mensheid in een positie van morele schuldenaren te manoeuvreren, die aan Israël niets mogen weigeren.

België is zelf schuld

Mij lijkt dat men doorgaans te veel leest 'n de notie “holocaustindustrie”. De bewe­

ging voor een Joodse natiestaat ontstond alleszins een halve eeuw voordat er van een holocaust sprake was en zou in de bestaande Machtsverhoudingen vroeg of laat toch tot de schepping van een staat Israël geleid heb­

ben. Verder is het geen “misbruik” van de holocaust om daaruit de nuchtere conclusie te trekken dat een natie inderdaad maar best

®en staat kan hebben om haar tegen derge- hjk gevaar te beschermen. En tenslotte ver­

onachtzaamt Finkelstein dat er ook heel wat niet-Joods misbruik van de holocaustherin- nering bestaat.

Echo’s uit de Koepelzaal

^[ementair interview_____

Sint-Valentijn bracht voor Yves Leterme

® mogelijkheid om, antwoordend op een licht getelefoneerde) vraag van zijn Ant- erpse partijgenote Cathy Berx, zijn omroep

*n de Vlaamse samenleving ‘Geweld eindigt aar respect begint’ nog eens in de verf te aetten- Jaja, de (federale) verkiezingen zijn in antocht en ook al zou de 'goede bestuurder' r'1 leper uiteindelijk toch besluiten niet in de 'n8 te stappen, dan is een steuntje in de rug p n zjin partij, die van dat nietszeggende 'res- ct haar basisslogan heeft gemaakt, altijd

Geen woorden maar daden!

Shit aan bij het Vlaams ziekenfonds,

hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

IVI Vlaams A Neutraal Ziekenfonds

^OiTïïTniBiminn

Hoogstratenplein 1 ■ 2800 Mechelen - www.mz.be

Maar dat laatste wordt wel door Vanden­

berghe erkend. In een nogal dramatische uitzending van het Canvasdebatprogramma

“Morgen beter" verklaarde hij dat bijvoor­

beeld de regering-Verhofstadt de holocaust voor eigen doeleinden exploiteert. Zoals bekend promoot Verhofstadt gedenkdagen, gedenkplaatsen en gedenkreizen in verband met de holocaust, en hij rechtvaardigt dit met de vrome stelling dat kennis van de geschiedenis (bedoeld is: schijnwerpers op één stukje geschiedenis, verwaarlozing van al de rest) voor foute sympathieën zal behoe­

den. Mare Reynebeau merkte hier terecht bij op dat dit verband niet bewezen is, aan­

gezien neonaziwebsites juist opvallen door detailkennis van de nationaalsocialistische geschiedenis. De aanleiding voor het debat was de publicatie van een studie die aantoont dat de Belgische staat zelf verantwoorde­

lijk was voor de collaboratie. Na de bevrij- ding verklaarde de staat zichzelf onschuldig en werd de schuld geconcentreerd in oppo­

sitiegroepen als VNV en Rex. Maar in feite was de collaboratie grotendeels binnen de Belgische wettelijkheid verlopen en in mei I940 door de Belgische overheid geregeld.

Op bezoek in Israël gaat premier Verhofstadt wel namens de Belgische staat schuld beken­

nen, maar correcter zou zijn als hij dat hier deed. Het is tenslotte toch wel een revolu­

tie in de Belgische geschiedenisvisie: de staat die genadeloos honderdduizenden burgers wegens collaboratie gestraft heeft, blijkt nu zelf schuldig.

Verhofstadt legt de kiemen

Erger nog is de valse bedoeling achter Ver- hofstadts holocaustgekoketteer. Als de nati­

onaalsocialistische misdaden ons iets had­

den mogen leren, stelt Vandenberghe, dan is het dat wij allemaal het potentieel in ons hebben om moordenaar te worden. Aller­

lei uiteenlopende mensen hebben met aller­

lei rechtvaardigingen aan de nationaalsocia­

listische misdaden deelgenomen. Het begin had niets met de Joden te maken en was uit­

gesproken humanitair van aard, of zo dacht men: de euthanasie op gehandicapten. De waarschuwing moet dus luiden dat niemand van ons zich in morele zelfgenoegzaamheid mag installeren.

Wat de regering-Verhofstadt doet, is precies het omgekeerde. Zij instrumen- taliseert de holocaustherinnering in haar campagne tegen het Vlaams Belang, en wel met de boodschap: wij goed, zij slecht. Het VB maakt het haar vijanden natuurlijk wel gemakkelijk met zijn weigering om figuren als Staf de Clercq van de Ijzerwake thuis te laten (zoals Claude Marinower in herinnering bracht), maar feit blijft dat de demonisering van het VB een zeer oneigenlijk gebruik is van de geschiedenis. Verhofstadt promoot niet het nederige besef van ieders eigen feilbaar­

heid, maar juist de hoogmoedige tweedeling van de mensheid in enerzijds de verwerpe­

lijke anderen en anderzijds wijzelf. Juist die tweedeling is de kiem van de volgende mis­

daden tegen de menselijkheid.

Koenraad Elst

mee gepakt. Toch stelde ze zich vragen daar­

bij, o.a. en niet in het minst over de bij de gewone burger opgeroepen verwachtingen en de voortzetting van het debat op een min of meer permanente wijze.

De minister-president onthulde dat hij al 1.150 reacties had gekregen - en dat mag na één dag alleszins een succes genoemd worden. Niet in het minst waren hem daar­

bij bedenkingen over het onderwijs en zelfs regelrechte noodkreten uit die sector opge­

vallen. Zij vragen - en dat is niks te vroeg - dat de overheid ter zake maatregelen zou nemen. En Cathy antwoordde dat zij het gehoord had en had gezien dat het goed was:

schoon, heel schoon!

Roerende eensgezindheid

Die vervelende Dewinter van de partij der Bozen kon dat natuurlijk weer niet verdra­

gen. Hij verkondigde dus de toch wel bijzon­

der merkwaardige mening dat een politicus zijn verantwoordelijkheid moet nemen, dat een minister-president zijn regering moet leiden en dat hij initiatieven moest nemen en een beleid ter zake moest uitstippelen. Al de rest noemde hij ‘een verkiezingscampagne op

Aan den Arbaaider/Werkmensch Overkomst dringend gewenst SP.alIochtonen

Gij Bruisende,

Waarop wacht gij nog om onverdro­

ten uw schreden te richten naar het hoofdkwartier der partij die u jarenlang in de steek heeft gelaten en u uitschold voor racisten omdat gij durfde roespe- teren tegen de overlast in uw straat ver­

oorzaakt door de Sanctus Allochtonus, maar die met het oog op de verkiezin­

gen tot inkeer is gekomen? Met een charisma als een cactus in een Mexi­

caanse steenwoestijn heeft de voor­

zitter dezer partij zich onlangs tot u gewend. Tot u persoonlijk. Hij deed dat bovendien tijdens een congres in Ant­

werpen, de stad die bij de laatste stem­

busgang opnieuw op de Wilde Winter- horden werd heroverd. En die afgelopen week opnieuw blijk heeft gegeven van onverdroten progressieve inzet door te pleiten voor gezond voedsel voor ieder­

een, zelfs voor de werkman, omdat die vaak niet beter weet. Voor iedereen die terugkeert naar de schaapsstal - juist, ja - is er een stevige voorham voorzien, geslacht en bereid volgens de regels van de kunst!

Vandaar dat de voorzitter - die op ijzingwekkende manier de zaal in tuurde van onder zijn donkere sombrero - het motto lanceerde: "Alleen wie de toe­

komst zelf maakt, moet ze niet onder­

gaan.” Woorden naar ons hart, kame­

raden! Da’s nog eens wat anders dan zout- en smakeloze pleidooien voor openheid! Nog zo’n paar en ‘t zal snel gedaan zijn met Verhofstadt, die niets beter weet te verzinnen dan wat Slan­

gen hem voorkauwt. Heeft Verhofstadt trouwens al ooit één arbeider opgeroe­

pen om zich te scharen achter de banie­

ren van de VLD? En dat voor een pro­

gressieve centrumpartij die zich beroept op ruime steun onder het volk!

Neen, dan heeft Vande Lanotte het beter met u voor. Want met het oog op 10 juni proberen partij- en vak-

kap van de Vlaamse Regering'! En - warem­

pel! - Mie van de Vogelenmarkt sloot zich daarbij aan in bewoordingen (‘vorm van schi­

zofrenie’ en ‘heel triestig schouwspel') die zowaar nog sterker waren. Nadien applaus bij Vlaams Belang en Groen! en dat is iets wat we in die overdekte koer die voor het Vlaams Parlement doorgaat zelden te zien krijgen...

Twee maten en twee gewichten

Maar Maria Vogels bezondigde zich daar­

mee eigenlijk aan een nummertje verwijten vanwege de pot aan de ketel. Want even nadien stelde zij Leterme en schuddekopje Van Brempt vragen over een onderwerp dat de dag voordien al aan bod was gekomen in de bevoegde commissie. En dat is een pro­

cedure die niet geheel en gans gebruikelijk is en er doorgaans toe leidt dat de vraag niet wordt geagendeerd. Dat had Jan Peumans (N-VA) in de voormiddag nog ondervon­

den en die reageerde dus - terecht - nogal gepikeerd.

Vergelijkende ornitologie

De aandacht van de gekozenen des volks en het minimaal aanwezige publiek steeg enige graden bij de vraag van Filip Dewin­

ter aan Frank Vandenbroucke over het ser­

veren van halal vlees op bos- en zeeklas­

sen van het Antwerps stedelijk onderwijs, het bevoegdheidsdomein van de heer Van Brempt, zijn partijgenoot zoals men weet.

Daarbij klaagde hij vooral de omgekeerde integratie aan: de inburgering van onze autochtone Vlaamse kinderen in de islamiti­

sche allochtone gemeenschap!

De minister reageerde bijzonder kort en korzelig: dat is mijn zaak niet - maar ik heb vernomen dat men in Antwerpen de kinde­

ren de keus laat inzake vegetarisch of niet- vegetarisch, rundvlees of eventueel halal geslacht gevogelte.

bondstop der sossen krampachtig terug op dezelfde lijn te komen, na de ide­

ologische twisten die ze de voorbije jaren hebben uitgevochten rond sociale akkoorden en Generatiepact. Daarom werden er snel twee délégés van het ABVV op het podium geroepen, die niet toevallig uitautofabrieken komen waar liefst nog wat Volkswagens en Forden van de band moeten rollen. Bij Volkswa­

gen maken zo langzaamaan de Fransta­

lige heethoofden van de FGTB de dienst uit, maar dat moet zeker tot aan de ver­

kiezingen zoveel mogelijk onder de mat worden geveegd. Dus liepen er nog wat andere kopstukken van het ABVV op de hele bedoening in Antwerpen rond, want zoals bekend is het altijd het ACV dat aan politiek probeert te doen en niet de Gemeenschappelijke Socialisti­

sche Actie. Die vertaalt enkel en alleen de mening van de werkvloer, terwijl de

“christelijken” de arbeidersbeweging steevast saboteren. A bas, les calotins!

Geef ons de dokwerkers terug!

Helaas, die dokwerkers zitten allang en voor het merendeel bij een partij waarvan wij de naam hier niet durven noemen. Net zoals tal van andere men­

sen “van op de werkvloer”. Die bijvoor­

beeld bij Volkswagen gebroodroofd wor­

den omdat zij op de lijst stonden van die partij waarvan wij hier de naam niet dur­

ven noemen. Het zal er dus wellicht op neerkomen dat Sp.a-bruis met een paar symbolen naar de verkiezingen trekt, die dan het grote publiek moeten over­

tuigen dat de Internationale opnieuw zal klinken op aard.

Desondanks, vooruit met de geit! Laat Vande Lanotte niet te lang mekkeren, of hij jaagt iedereen nog buiten. En waar die stemmen allemaal naar toe zullen gaan?

Joost mag het weten. Misschien wel naar die partij waarvan wij de naam niet dur­

ven noemen.

De kern

Geprikkeld door dit nietszeggend ant­

woord ging de VB-fractievoorzitter voluit en meteen naar de kern van de zaak: 'U bent schatplichtig aan de allochtone kiezers die uw partij in de steden opnieuw groot pro­

beren te maken nu de anderen, de arbeiders, uw partij allang hebben verlaten.

Maar verzet u ten minste (...) tegen de voortschrijdende kolonisering van onze ste­

den door de islam!’ Later zou hij daar nog aan toevoegen: 'Ik stel vast dat de islam een koekoek is die zijn ei legt in het Europese nest. In onze grote tolerantie koesteren we dat ei. en binnen een aantal decennia of jaren zal het ons verbazen dat we uit datzelfde nest zullen worden geduwd door die islami­

tische koekoek.’

Als hij gelijk heeft, zeggen we het ook.

Want Dewinter heeft gelijk. Het bekvech­

ten over het halal vlees is een non-discus- sie. Waar het om gaat is dat de “islamiti­

sche gemeenschap” stap voor stap de sharia wil invoeren, eerst voor de eigen "gemeen­

schap”. later voor de rest. Gisteren was het de hoofddoek, vandaag halal. wat zal het morgen zijn?

Blauwe paljas

Herman Schueremans, inrichter van en poenschepper met groot festivallawaai, had een vraag aangekondigd voor het verschijnsel Anciaux jr. over de resultaten van een verge­

lijkend onderzoek in de Vlaamse musea. Toen het echter zijn beurt was. zegde hij doodleuk zijn vraag te zullen intrekken omdat het al twintig over vier was en de minister daar­

net al antwoorden gegeven heeft. Dat vol­

stond voor hem, zegde hij. Merkwaardig was wel dat die vorige vraag ging over financi­

ële problemen bij de KBVB en de gevolgen voor de voetbalclubs. Het verband tussen een museum en een stadium is ons niet dui­

delijk. Sommige 'parlementairen’ verdienen gewoon een schop onder hun kont!

4

Bart en zijn moordenaar

Na de moord op Bart Bonroy in Oost­

ende waren de zalvende commentatoren met dienst weer daar. De Standaard vroeg zich bijvoorbeeld af of onze tolerantie ach­

teruit holt. Ik sta altijd in bewondering voor dat soort hoernalistiek dat zonder proble­

men de onnozelste gemeenplaatsen uit de mond of pc laat rollen. Ik stel me dan altijd dat soort volk voor dat na gedane uitspraak zelfgenoegzaam naar zijn betere woning rijdt of anders cynisch er nog eentje neemt, want ze geloven hun eigen clichépreken niet. Ze weten natuurlijk zeer goed dat ver­

draagzaamheid niets te maken heeft met een gedrogeerde zatte snotter die een paar andere ook al lichtjes beschonken jongelui (informatie die zoveel mogelijk onder het tapijt werd geveegd) agressief aanspreekt. En ze weten zelfs waar het wel mee te maken heeft: de hedonistische opvoeding die sinds een dertig jaar geleidelijk en overal de norm is geworden.

"Verboden te verbieden” was een van de slagzinnen van I968 en één van de weinige definitieve successen van die tijd. Nu kon die generatie, waartoe ik zelf behoor, dat maar waarmaken omdat de omstandigheden er naar waren. Werkloosheid was onbekend.

Ik begon na een examen als opstellerboek- houder bij de BRT in I965 en een paar jaar en enkele aanwervingsexamens later bleven er nog altijd betrekkingen open. Geslaagde kandidaten kwamen binnen en vertrokken zo vlug mogelijk naar nog graziger weiden.

Tussen I960 en I975 verdrievoudigde de reële koopkracht. Met andere woorden: tot I960 kon een arbeidersgezin met moeite 10% van het inkomen sparen nadat huishuur, kledij en eten betaald werden. Vijftien jaar later kon men bijna een derde van het inko­

men opzijleggen om allerlei lekkers te kopen.

Het gevolg lag voor de hand. De angst voor de baas verdween even vlug als sneeuw deze winter.

De soms groteske opsomming van plich­

ten op het werk kreeg geleidelijk een pen­

dant met een lijst rechten. Ondergeschikten werden medewerkers. Onderdanen werden burgers. De angst voor de losse handen van veel mannen verdween bij de vrouwen, want ze werkten ook en waren niet langer finan­

cieel afhankelijk van een of andere huistiran.

De 60'ers zouden eens laten zien hoeveel beter en liefdevoller zij hun kinderen kon­

den opvoeden. Gedaan met het pak van de oudste wat bij te lappen en het aan de jong­

ste te geven. Gedaan met klappen en gebrul.

In plaats van de bevelshuishouding kwam de overlegfamilie. Alles werd met de kindjes besproken en hun goedkeuring was absoluut noodzakelijk; meer zelfs, in veel gezinnen kregen de kindjes een vetorecht. Zij bepaal­

den waar men met vakantie ging; zij mono­

poliseerden het tv-toestel.

Ook de school ging mee. Het kind moest centraal staan. De onderwijsvernieuwers (nooit mensen die zelf les gaven; in Vlaan­

deren meestal partijbenoemde flurken) eis­

ten dat de leraars als uitgangspunt de inte­

resses van de leerlingen namen (dus drinken, voor tv en later voor de pc hangen en zeker niet te veel lezen). Een nieuw schooljaar begon liefst met een popconcert van buren- lawaai en milieuvervuiling. Dat alles werd het best gedefinieerd met de beruchte Veroni- kaslogan: 'je bent jong en je wilt wat’. De Nederlandse hoogleraar Jan Bank sprak dan ook voortaan over de Veronikageneratie die nog alleen maar wat wilde en dus uitsluitend rechten kende.

Gouden lepeltjes

De 60'ers hadden de sluizen dan wel open­

gezet, maar ze hadden nog andere tijden gekend en ze zagen verbaasd de gevolgen van hun daden aan. Het was ook allemaal zo vlug gegaan. In de Verenigde Staten deed de con­

sumptiemaatschappij er een paar generaties over vooraleer ze volledig ingeburgerd was en dus konden rechten en plichten gemak­

kelijker van generatie op generatie overge­

heveld worden. Maar in West-Europa deden de auto, de ijskast, de buitenlandse reizen op minder dan één generatie hun intrede en zij die het als kind niet breed hadden, wilden de eigen kinderen wel alles geven wat ze maar konden betalen. De verwondering was dan ook groot bij de 60’ers omdat de conflicten met de eigen verwende kinderen soms even heftig waren als bij vroegere generaties, al koelden ze ook vlugger omdat de onver­

schilligheid aan beide kanten groter werd en ze niet meer gedwongen waren in hetzelfde

huis te wonen. Die kinderen, geboren met een gouden lepeltje in de mond, kregen op hun beurt kinderen die alle materiële wel­

vaart doodnormaal vonden en die tenslotte het hedonisme als enig levensdoel hebben, want iets anders kunnen de meesten zich nauwelijks voorstellen.

Professor Stefaan Top vroeg al een tien­

tal jaar geleden aan zijn studenten wie er al eens een dode gezien had. Minder dan de helft van de twintigers antwoordde bevesti­

gend. want gezond zijn en zeer lang leven is een mensenrecht geworden en al de rest is geen pech meer, maar onrechtvaardigheid.

De VT4-reeks met een (zeer slechte) imita­

tie van schoolgaan in de jaren 50 was niette­

min zeer relevant. Al de eerste dag haakten een paar meisjes af omdat ze niet direct hun zin kregen en op hun plaats gezet werden. Ze huilden tranen met tuiten van ellende, maar gelukkig was er mama om hen uit de hel te redden. Een moeder zei fier over haar snik­

kende dochter “Ze is meer mijn vriendin dan mijn dochter” en dat betekende in de prak­

tijk dat ze alle huishoudwerk deed, want daar had de “vriendin” geen zin in, terwijl mama letterlijk het bordje met eten op de school van het wicht zette dat ongestoord verder naar de tv-soap kon kijken.

Patatgeneratie

Opvoeden is niet langer van kinderen vol­

wassenen maken, maar hen beschermen met een diarree van wetjes en reglementen opdat de kindjes toch geen enkel risico zouden lopen. In eigen land hebben we daarom ook een kinderrechtencommissaris die moet ver­

hinderen dat de arme kleinen in wat dan ook gehinderd worden.

De belangrijkste beschermingsmaatregel van allemaal mag echter niet, want dat zou de zelfontplooiing van de arme kleinen ver­

hinderen. Dus ontstond geleidelijk de goede gewoonte dat I4-, 15-jarigen's zaterdags tot middernacht voor tv hangen en zich geleide­

lijk laten vollopen, waarna de juffers en de heertjes gaan stappen tot zondagmorgen, er eventueel nog een afterpartijtje bijne­

men en de hele maandag als dweilen in hun schoolbanken hangen voor zover ze geen zwaar auto-ongeval veroorzaken of er zelf het slachtoffer van worden.

Die beschermde generatie die in het geld stikt kent natuurlijk geen evenwicht meer tenzij één ding: ik wil het en ik wil het nu. Ze heeft nooit geleerd iets uit te stellen of zich­

zelf in te riemen. Dit is de generatie van het

‘korte lontje' die pruilt, huilt of met een mes steekt als ze niet direct haar zin krijgt.

Dit is ook de generatie die grotendeels zichzelf (niet) opvoedt. Ze heeft haar eigen geheimspraak, een afgekort sms-schurft- taaltje dat via het mobieltje gemeengoed geworden is. Ze heeft haar eigen medium:

de chatgroep waar ze alle geheimen mee deelt en mee converseert zonder dat de ouders enig idee hebben waar dochter- of zoonlief mee bezig zijn. Dit zijn jongeren die de Nederlandse voetbaltrainer Leo Been­

hakker de patatgeneratie noemde: vol van de eigen belangrijkheid en met een volledig vertekend perspectief op de realiteit van de maatschappij.

Ze kennen en kunnen weinig en combine­

ren dat met een grote bek, want ze zijn toch zo mondig geworden. De rekening volgt dik­

wijls later, want niet iedereen in het bedrijfs­

leven zit te wachten op die mondige jon­

gere die het meestal beter weet en die zijn mensenrechten aangetast voelt als hij/zij een ouderwets bevel krijgt. De Nederlandse Volkskrant onderzocht een paar maand gele­

den wat Nederlandse jongeren een fatsoen­

lijk inkomen vonden. Het antwoord was ...

6.000 euro bruto per maand.

JanNeckers

Izegemse prijs

In navolging van een gelijkaardig initia­ tief inandere steden en plaatsen wil deIze- gemse N-VA handelaars en winkeliers die hun zaak eenNederlandstaligenaamgeven belonen met een jaarlijkse prijs. N-VA’er Kurt Himpe die het voorstellanceerde in de gemeenteraad kreeg de steun van VB’er Stefaan Sintobin. Schepen Dirk van Wal- leghem (CD&V) vond dat een goed idee, maarwil nog eerst onderzoeken welkefor­

mulede beste is. Hijzal wel gedacht heb­

ben: "Verrek, dat ik daarniet eerder aan gedacht heb.”

Pikorde___________________

Bij de aanvang van de plenaire zitting bleek er vanalles mis met de geluidsinstallatie. De Croo werd niet begrepen, en deze keer niet omdat hij Frans en Nederlands tegelijk sprak.

Ook de vertalingen kwamen niet door. De Croo verplaatste zich dan naar een gewone bank, maar toen er over en weer diende gedebatteerd te worden, liep het helemaal mis. De Croo werd boos en schorste de zit­

ting voor een tijdje tot de technische dienst het euvel had verholpen. De technische dienst ‘zou wat gaan horen’ brieste hij. Pik­

orde, zo heet dat bij de kiekens. Gelukkig voor de techniekers was de zaak zeer snel gerepareerd.

Excuses

Men herinnert zich dat Verhofstadt zich namens het "Belgische volk” bij dictator Kagame van Rwanda in het publiek ging ver­

ontschuldigen voor de genocide in 1994. Pre­

cies alsof dit “Belgische volk” de machetes had gehanteerd, hoewel dit een zaak is waar-

De slangenmens

bij geen enkele Vlaming van dicht of van ver iets mee te maken heeft.

Welnu, vroeg Boze kuitenbijter Filip de Man, zou Verhofstadt zich nu eens niet gaan verontschuldigen bij de Spaanse regering.

Tijdens de aanslagen in Madrid - waarover nu het proces gevoerd wordt - kwamen immers een tweehonderdtal mensen om het leven na een islamitische aanslag. Twee van de beklaagden konden in België hun ‘voorbe­

reidende werkzaamheden’ verrichten zon­

der dat ze een duimbreed in de weg werden gelegd. Het lakse beleid tegen het terrorisme is dus mede schuldig aan het feit dat bom­

menleggers hun ding kunnen doen.

Maar Verhofstadt vond dat het deze keer niet nodig was.

Heroïne

PS-minister Demotte is naar eigen zeggen een vurige verdediger van een antidrugsbe- leid. Vandaar dat de Ampersanders en de Bozen én Blauwzuur Kamerlid Germeaux van hun melk waren toen ze vernamen dat in Luik een experiment wordt opgestart waarbij aan heroïnegebruikers gratis heroïne wordt verstrekt. Kwestie van de zaak ‘beter te kunnen overzien’... Ook al had tante Lau- rette van justitie al herhaaldelijk in de Kamer gezegd dat het uitdelen van heroïne strafbaar is, toch duwt de PS dit heroïneproject door de strot van de goegemeente.

Wellicht boort de PS een nieuwe ader van kiesvee aan. Daarvoor is alles goed. Ook als het onwettig is. Ampersanderbaas jo Van- deurzen had het bij het rechte eind toen hij stelde dat het precies de wijze is waarop

in de verschillende Gemeenschappen het drugsbeleid georganiseerd wordt, dit mani­

fest illustreert hoe het gezondheidsbeleid in de Gemeenschappen verschilt. Hij is er dan ook van overtuigd dat vanaf het moment van deze beslissing om tegen de strafwet in te starten met het gratis distribueren van hero- ine, dit verschil in de publieke opinie keihard zal worden geïllustreerd. Verbazend dat de Bozen zo voor hun neus deze communau­

taire voltreffer lieten weggrissen door de Ampersanders...

Niet op het appèl_________

Tijdens de stemmingen waren er donder­

dag maximaal 125 Kamerleden aanwezig. Dat wil zeggen dat er 25 waren - of een zesde van de praatbarakkers - die gewoon niet op hun werk waren. Sommigen berekenen dat fijn­

tjes, want zij moeten overigens per jaar m totaal maar op 80 % - of vier vijfde - van de zittingen aanwezig zijn zonder dat er aan hun sollen wordt gezeten. Hoe alles ook gere­

geld wordt, het moet voor de gewone bur­

ger toch de ogen uitsteken. Als die nog maar

één dag afwezig blijft op zijn werk zon­

der geldige reden, kan hij het niet alleen komen uitleggen, maar bovendien kan hij inleveren op zijn loon. Als hij al niet bui­

ten gebonjourd wordt. Uiteraard heeft iedereen begrip voor een snotvalling of een bijzondere opdracht, maar wie de ambitie heeft om het volk te vertegen­

woordigen, moet dan ook maar aanwezig zijn als dat nodig is. Wat voor de gewone mens telt, moet ook en vooral voor hen met een representatieve en een voor­

beeldfunctie gelden. Alleen dan kan men niet voor profiteur versleten worden.

1.200________________ ___

Parlementsleden kunnen mondelinge en schriftelijke vragen stellen aan de ministers. Momenteel zijn er nog ruim 1.200 schriftelijke vragen onbeantwoord gebleven, ook al moeten die normaal bin­

nen een bepaald tijdsbestek beantwoord worden. Het zit er dus dik in dat een aan­

tal van die vragen de vuilbak zullen inge­

kieperd worden als de regering er het bijltje bij zal neerleggen. De Boze opp°"

sitie heeft alvast aangekondigd de punt­

jes op de i te zetten als de paasvakan­

tie wordt ingekort om het achterstallig6 werk in te halen.

Men kan zich daarnaast de vraag stel­

len hoe het komt dat veel vragen zon vertraging oplopen. Heel eenvoudig- Veel vragen zijn lastige vragen omdat ze peilen naar achtergronden, beweegrede­

nen en cijfers. En dat is te veel gevraagd natuurlijk.

De dingen dezer dagen

5

Plezante mannen in een plezante stad

Wij hebben hem meegemaakt in Antwerpen, in de gemeenteraad en daarbui­

ten. Wim Geldolf. Hij staat op de voorkant van zijn boek afgebeeld als een docent, een professor emeritus die mild kijkt. Met de jaren is hij inderdaad minder streng, minder bitter en minder wrang geworden. Een evolutie nadat hij heeft moeten ondervinden dat de vijand vaak niet te zoeken is bij de tegenstrever maar in eigen rangen? Een evolutie ook na de persoonlijke tegenslagen, waarbij het verlies van zijn zoon Jan hem en zijn echtgenote heel erg heeft getroffen?

In het boek dat wij ter bespreking van hem kregen aangeboden, schreef hij onder de opdracht één woord: hartelijk. Dat waren we vroeger van hem niet gewoon. Vroe­

ger, dat was de periode van half jaren zes­

tig tot begin jaren tachtig. Toen hebben wij hem meegemaakt als de vechter die van geen vriendelijk teken voor de tegenstrevers wilde weten. Die zich regelrecht keerde tegen al wat Vlaams-nationalistisch was of geweest was. Zoals bijvoorbeeld Lode Craeybeckx, de man die een jaar in de cel doorbracht omwille van zijn Vlaamsgezindheid. En die daar ook ronduit voor uitkwam.

Dat (Antwerpse) onderdeel hebben wij uit het boek gelicht om het voor onze reke­

ning te nemen. Terwijl vriend Mare Platei de

“Wetstraat” en al de rest behandelt.

Plezant

“Een stuk oude politieke cultuur achteraf bekeken”, het boek van Wim Geldolf, speelt in een periode waarin er nog plezante man­

nen waren in de stad Antwerpen en op het stadhuis. De koude killige kikker die nu als een soort van CEO, en als een dictator, de plak zwaait over de sinjoren, kan er een les uit trekken.

Wim Geldolf besteedt terecht nogal wat aandacht aan “Antwerpse figuren” als Huys- mans en Craeybeckx. Vooral met deze laat­

ste rekent hij voor een stuk af. We veron­

derstellen daarom dat de familie van de overleden burgemeester geen exemplaar van het omvangrijke werk onder de kerst­

boom zal hebben gelegd. De herinneringen zijn te pijnlijk.

Maar om te beginnen ook amusant, waar bijvoorbeeld de vroegere sfeer van “plezante mannen in een plezante stad" wordt opge­

roepen. Hiermee wordt het hoofdstuk 'Inci­

dent Craeybeckx met Joodse Gemeenschap' ingezet. Met plezante mannen (de term dateert uit 1872 toen een liberaal en dyna­

misch bestuur uit de bus kwam) wordt in de naoorlogse jaren verwezen naar het toenma­

lige Antwerpse schepencollege onder aan­

voering van Lode Craeybeckx, Frans Detiège en anderen. Zo definieert Geldolf deze peri­

ode en de figuren die er een rol in spelen.

Tafeltj'e Rond

Wij verlaten nu eventjes het boek om de

Ik, Wim Geldolf!

Wij leerden Wim Geldolf kennen toen we begin van de jaren zeventig als kersvers poli­

tiek verslaggever voor het BRT-radiomaga- zine naar het parlement vlogen. Ongeveer gelijktijdig met de Antwerpse volksverte­

genwoordiger Wim Geldolf, die zich al snel 'n het halfrond liet kennen als een opval­

lend actief iemand, zelden of nooit afwe- Zlg- Een begenadigde spreker was hij zeker 2'et, maar weinigen stonden meer uren op ee tribune dan de nieuwkomer uit de Schel- eestad. Hij was er niet de man naar om daar onvoorbereid te staan, hij kende zijn dos- S|ers. Voor de omroep werd de Antwerpe­

naar evenwel naar eigen woorden, de grote

°eman: op zijn initiatief werd inderdaad een Parlementaire onderzoekscommissie opge- r|cht die moest uitvissen of er bij de Vlaamse omroep geen sprake was van “sluikreclame"

v°or vooral zangers en plaatjes. De BRT ezorgde de commissie een indrukwekkend n°ge stapel documentatie, er werd veel ver­

gaderd, men schreef een uitgebreid verslag Over een en ander met natuurlijk de nodige aanbevelingen en de BRT werd uiteindelijk e VRT die een niet onbelangrijk deel van

^aar inkomsten moet zoeken in de reclame.

°or wie het zich niet meer zou herinneren:

ln die tijd mocht de omroep geen seconde Publiciteit maken en die regel werd bijzon- er strak toegepast. Maar dat is natuurlijk en apart verhaal.

Alomtegenwoordig

Dat jonge al dan niet knaooe meiden en

sfeer van toen in Antwerpen te beschrij­

ven. Dat kan best door te verwijzen naar een schilderij dat in het toenmalige Tafeltje Rond hing. Een cafeetje aan de zuidkant van het stadhuis, door de kenners “kant Dok­

werker” genoemd omdat daar het stand­

beeld van de buildrager staat. De uitbater, een zekere Van den Bogaert, was een kun­

stenaar die door de repressie werd getrof­

fen. Totaal onrechtvaardig, maar zo waren er wel meer. Dat belette niet dat de “heer­

sers" van de Grote Markt (rood en geel) in die tijd bij hem zowat dagelijks over de vloer kwamen. Nergens smaakte een “bolleke” zo goed als hier. Volgens Frans Detiège, die een kenner was, kwam dat omdat de vaten waar­

uit getapt werd, in een middeleeuwse kel­

der lagen die tot onder het stadhuis door­

liep. Zo kreeg het edele Antwerpse bier de juiste temperatuur.

Om zijn getrouwe stadhuisgasten, onder wie Craeybeckx, Detiège en Vrints, te ple­

zieren had de “zwarte” kunstenaar-cafébaas hen gekonterfeit in het decorum van het

“Tafeltje” en gehuld in middeleeuwse dracht.

De een met een punthoed, de ander met tab­

baard. Dat tafereel weerspiegelde op onna­

volgbare wijze de sfeer van toen. De geest van de “plezante mannen” die ook op Elfjuli tot uiting kwam. Of bij de verkiezing van de Vette Os. Of bij de feesten van de Dikke Zielen in het slachthuis. Of op de bals van Ivonnejulliams in Schoonbroek-Roozemaai.

En ga zo maar door.

Lode-de-Danser

Geldolf beschrijft die geest in zijn eigen droge lerarenstijl. Hij zegt het als volgt: "De term 'plezante mannen’ wordt (ook) gebruikt met betrekking tot de krachtpatserijen van vooraanstaande socialistische collegeleden, als de schalkse voormalige populaire assi- senpleiter Lode Craeybeckx, aanvankelijk bij wijlen dansend op tournee in de volks- cafés. Of de volkse Renaissancefiguur met borsalinorandhoed Frans Detiège." Meteen is de toon gezet. “Beiden waren niet om een zware kwinkslag vervaard en keken wel eens, elk op zijn manier, erg diep in het glas.

De doorsnee sinjoor heeft hen dit nooit ten kwade geduid. Ik zou zeggen: integendeel.

Het hoorde bij de Antwerpse sfeer. En het was ook ergens een uitloper van een zeer

ander snaken vandaag soms in een hand­

omdraai aan de hoogste toppen van 's lands politiek geraken zonder ook maar de min­

ste “stage”, moet voor iemand van de “oude politieke cultuur” als Wim Geldolf een gru­

wel zijn. Toen hij begin van de jaren zeventig uiteindelijk toch in het parlement geraakte, had hij er al heel wat jaren dienstbaarheid op zitten ten dienste van de Antwerpse BSP. In een tijd dat de "elektronische zakagenda”

of gsm nog niet was uitgevonden, moet dat voor een partijmilitant als de auteur van deze 700 bladzijden met een rijk gevuld palmares aan opdrachten en andere mandaten geen simpele opdracht geweest.

Alleen al in hoofdstuk 24 somt onze Ant­

werpse politicus een dozijn maatschappijen op waarin de schrijver van dit boek ooit actief was en dat zijn echt niet de enige ver­

enigingen waar Wim Geldolf ooit een meer dan serieuze vinger in de pap had. Maar hij slaagde er blijkbaar in en dat maakt bij het doorworstelen van dit boek toch enige indruk. Alleen is dit een wel erg sterk aller­

persoonlijkst verhaal van één actief partij­

man uit de Scheldestad en dat in een peri­

ode die intussen al enkele decennia achter ons ligt.

Antwerpen versus Zeebrugge.

Of omgekeerd?

Een goed uitgewerkt en opvallend uitge­

breid hoofdstuk in dit boek is dat over de perikelen rond de uitbouw van Zeebrugge en de reactie van Antwerpen. En dat niet

intens contact dat én Lode én Frans met de volksmens onderhielden.”

Geldolf onthult iets wat we zelf enkele keren hebben meegemaakt: "Behalve op offi­

ciële recepties of diners was Lode Craey­

beckx een drinker in eenzaamheid gewor­

den. Hij hield het veelal bij kort nat, al of niet gecamoufleerd in een glas water (of fruit­

sap, red.).

Geldolf beschrijft vervolgens hoe Craey­

beckx soms worstelde met problemen eigen aan het burgemeesterschap. Hoe hij dan ergens onderdook in afzondering, in een caféhoek of bij een cafébazin-zonder-late- klanten. “Tegenover een gekende of minder gekende omstaander leverde hij zich dan eerst over aan nachtelijke, meestal erg pes­

simistische zelfbeschouwingen. Naarmate het uur vorderde provoceerde hij wel eens graag een of andere toevallige late klant en konden zijn uitlatingen zeer bitter en zelfs cynisch worden. Hij spaarde daarbij vriend noch tegenstrever.”

Verbrandingsovens

Dit is de aanloop tot een geschiedenis, die grote ophef maakte maar die Craeybeckx niet het hoofd kostte, hoewel vele socialisten (en ook Geldolf?) dat hadden gewild.

“Aanvang april I964 gebeurde het: Lode had in nachtelijke uren in een café op de Grote Markt met joden gediscuteerd en in een provocatieve tirade gezegd dat “het jammer was dat de Duitse verbrandings­

alleen omdat de auteur daarin zowaar een interview van ondergetekende uit Actu­

eel citeert. Wel omdat dit het hoofdstuk is waarin de auteur in deze opvoering op de eerste rij zat, soms vrij alleen omdat de andere Antwerpenaars hem duidelijk niet altijd even enthousiast wilden volgen, maar waarin hij zich inderdaad met grote verbe­

tenheid had vastgebeten. Een dossier dat een andere Antwerpenaar, toen eerste minis­

ter Leo Tindemans, in zijn Memoires blijk­

baar over het hoofd heeft gezien als niet zo belangrijk. Toegegeven, ook dat zijn inder­

daad oude koeien, maar toch moet niets Wim Geldolf beletten minstens daarover zijn volledige verhaal te vertellen. De strijd tus­

sen Antwerpen en Zeebrugge was inderdaad geen al te propere oorlog met veel slagen onder de gordel, maar het was en bleef een beslissing die het land en dus de belastingbe­

taler hopeloos veel geld zou kosten. En dus mag dit ook wel eens open en bloot op tafel gelegd worden. Dat is inderdaad goed voor hen die later komen en veel te snel vergeten wat eigenlijk nog niet zolang geleden is.

Geen staatshervormer

Aan de hervorming van het Belgische staatsmodel zoals dat begin van de jaren zeventig daadwerkelijk begon, heeft de politi­

cus Geldolf duidelijk niet meteen een belang­

rijke boodschap. Hij schreef er ooit een naar eigen zeggen "ambitieuze" brochure over onder de titel “Modern, rationeel, doeltref­

fend", een titel die men vandaag ook nog zou

ovens niet meer van hun soortgenoten had­

den doen verdwijnen”. Moest vandaag bij­

voorbeeld Filip Dewinter zoiets zeggen, hij zou voor het gerecht worden gesleurd en veroordeeld tot de doodstraf. Het Vlaams Belang zou in Antwerpen fijngemoesd wor­

den. Toen volstond een brief van Craey­

beckx, met verontschuldigingen in het Bel­

gisch Israëlitisch Weekblad, om de storm te doen luwen.

Wat niet wil zeggen dat hij uitgewoed was in de socialistische partijgelederen. Daar zagen de vijanden van Lode Craeybeckx de kans schoon om hem te weren van de kandi­

datenlijst voor de gemeenteverkiezingen die in aantocht waren (oktober '64).

Het loont de moeite het boek van Gel­

dolf hierover te lezen om een inzicht te krij­

gen in de manipulaties, de messentrekke­

rij en de "forcings” die gebeurden om de

“Kraai" ofwel buiten te houden, of om hem toch weer op de plaats te zetten die hem het burgemeesterschap opnieuw zou bezor­

gen. De hoofdrol werd hierbij gespeeld door Mathilde Schroyens, die later burgemeester zou worden.

Craeybeckx bleef nog bijna twaalf jaar, tot aan zijn overlijden in juli I976, op de hoog­

ste post in het Antwerpse stadhuis. Hij werd nog even opgevolgd door Frans Detiège tot na de verkiezingen in oktober, die Mathilde Schroyens aan de macht brachten. De tijd van de Plezante Mannen was toen helemaal en voorgoed voorbij. Sinjoor

kunnen gebruiken. De brochure werd verge­

ten, de Belgische staat werd naar eigen zeg­

gen een federaal land, maar volgens zijn eigen kroniek kwam hij in dat debat niet meer tus­

sen. Tenminste, we lezen er verder niets over in zijn 700 bladzijden.

Naar eigen zeggen hebben anderen “bin­

nen de eigen partij” hem uiteindelijk wegge­

pest uit de politiek, men wilde hem zelfs uit de partij stoten.

Tenminste, dat schrijft Wim Geldof zelf, ook al weer opvallend uitgebreid, met ook hier een niet te verteren overdaad aan namen, data, citaten en andere details die vandaag allang niet meer ter zake doen. Wie niet ingewijd is in de geheimen van de Ant­

werpse BSP-goden van toen, zal van dit ver­

haal zoals het hier verteld wordt weinig of niets meedragen.

Over de ware reden van zijn politieke defenestratie blijft Wim Geldolf inderdaad opvallend discreet, tenminste dat is onze indruk.

Conclusie, een boek dat boeiend had kun­

nen zijn als iemand aan de auteur vooraf gezegd had dat een kleine tweehonderd blad­

zijden, beperkt tot een paar grote onder­

werpen en dat in een leesbare vorm gego­

ten, meer dan voldoende was.

Marc Platel Wim Geldolf, Een stuk oude poli­

tieke cultuur, 698 blz., uitg. C. de Vries Antwerpen, 2006, 35,50 euro, ISBN 90-5927-234-Xw