63 ste jaargang nummer 8 woensdag 20 februari i 2008 1,75 euro
Voor mensen met een goed hart
en een jl
slecht karakter...
WODOZH WAA0H£W
Vlaamse Garnalen
Vermits het weekblad voorzelfverklaarde intellectuelen Knack in zijn laatstenum
mer rondbazuint dat wij ons steevast bezondigenaan platte en ordinaire commenta
ren, zullen weer deze week nog eens een platvloerse mep extra op geven. Wanter is een verschil tussen insinueren datLeterme het niet kan (Knack), en schrijven dat hij belangrijkekansen onverbiddelijkheeft verprutst (‘t Pallieterke), endat verschil heet:
duidelijkheid. Laten we dus bijzonder duidelijk zijn en blijven.
Sinds midden vorigeweek liggen er geen Purusgarnalenof Vlaamse grijze garnalen met kwaliteitslabelmeerinde winkelrekken. Purus is de naam ende verkoopkwali- teit waarmeede Vlaamse visserijde garnaal wil promoten. Doorde brandstofkosten is hetop dit ogenblik onmogelijk om de vissersschepenrendabel te houden. Pasin mei zalde consumentopnieuw Purusgarnalen kunnen consumeren.
De visserijvereniging moetzich echter geenzorgen maken. De Raadder Wijzen ser
veert intussen institutionelewintergarnalenop grootvaders wijze, met in dekeuken onder meer Dehaene, Verhofstadt,Moureaux,Schouppeen andereVande Lanottes.
De eerstgenoemde Wijze uit Vilvoordehaaldeafgelopen weekeinde ineen interview scherp uit naar de N-VA, en feitelijk ook naar de strategie vanLeterme in demaanden voor de vorming vanVerhofstadt III: ‘Wie 't kleine niet eert, is het grotenietweerd.’
Volgens Dehaene ishetnu tijd voor redelijkheid. ‘Men heeft voorafgaand aan dever
kiezingen aan Vlaamse zijde eenprogrammaopgesteld dat enkel met Vlaamse kiezers rekening hield,vergetend dat menmet de anderekant zou moetenonderhandelen.’ Voilà, weg dus met die principiële Vlaamse instelling, enhet geschipper van Leterme bewijst dat hijintussende boodschapbegrepenheeft, wil hij het nog brengen totsleu telbewaarder van de 16. Vandaar dater een pakket in schijven gehakte maatregelen op tafelligt, gaande vanderegionalisering van de vestigingswetvoor grote winkelpanden, de pachtwet, de huurwet (maarmetheelwat beperkingen), meer bevoegdhedenvoor de regio’s inzake energie (maar het hoogspanningsbeheerterug volledig federaal), de regionalisering vanhet Instituutvoor Post en Telecommunicatie en nogwat van dat, in éénslag welgekoppeld aan meer geldvoor Brussel, en een aanslepende discussie of en hoe de gewesten betrokkenzouden worden bij deNMBS. Oja, als het eenbeetje meezit,zou er dan in de zomerkunnenworden gepraat over eentweedeluik, omvat
tende het werkgelegenheidsbeleidmaar ookde federale kieskring. En zodra Sinterklaas, Kerstmis en Driekoningen op één dag vallen, zou men zich ook buigenover Brussel- Halle-Vilvoorde. Maar echte garanties zijn erniet. Daarmeewaarthet spook vande derde fase opnieuw indeWetstraat rond, enis voor de N-VAopnieuw volophetspel
letje bezig: zullenwe wel, of zullenwe niet? De Wever inde ZevendeDag:‘Dit is nog maar hetvoorgerecht,dat is meegenomen, maar ik verwacht nog dater een hoofdge
recht komt, daarovermoeten nog afspraken wordengemaakten daar hangt alles van af.’ Daaruit en uit de rest van zijn betoogleiden we af dat de N-VA opdit ogenblik bereid iseen regering te steunen die de borrelnoten of de wintergarnalen pelt, maar absoluut geen waarborg heeft dater later ook kwaliteit ofkabeljauw in de netten zal terecht
komen.Erger nog,Didier Reynders heeft afgelopen zondag latenverstaan dat nieuwe communautaire regelingen nietvoor de verkiezingen van 2009 invoegemogen zijn, anders zouden de PS enCDH er teveelvan profiteren. Deimpasse is dusnabij.
Enkel politieke berekeninglijkt CD&Ven N-VA voorlopig nog samente houden, al gaan erbinnen CD&V blijkbaar stemmenopdat men meer danooit zijn verkiezings beloften gestand moetdoen.Zo vond er vorige weekblijkbaar een woeligpartijbureau plaats.De vraag is watdie stemmen vermogen tegen de tandem Dehaene-Van Rom- puy, die opnieuw aan gewichtlijkt te winnen, enLetermedie mentaal al afstand heeft genomenvanhet kartel. Hetishoogtijd datdeN-VA duidelijkheid schept, want als dat geweifel en getwijfelblijft aanhouden,ishetvertrouwenvande achterbanbinnen
kort zonder meer verdwenen.
Schijnheiligheid troef
Om te eindigen een korte passus over hetziekbed van YvesLeterme. Ukent intussen onze meningoverdeze politieke masochist, en we gaan die nietveranderen omdat hij dooroververmoeidheid is uitgeschakeld.Maarals we dan toch de termen plat en ordi nair beginnen te hanteren, dan kunnen we misschieneenseven kijken naar Het Laatste Nieuws.Donderdag 14 januari:‘Ministers van Staat gelovenniet inpremier Leterme.
Vanfouteattitude tot niet geschikt. Nood aan teambuilder, endat is Yves niet. Ik gun hem het nadeel vande twijfel.Technische bekwaamheid volstaat niet. Vrijdag15 febru ari: hoofdcommentaar: ‘Tijd voorsereniteit.Zo’ntegenslag zet iedereenaanhet den
ken. Sereniteit!’Anderecommentaren: ‘We moeten nu eerst aande gezondheid van Letermedenken. Hij wasdevoorbije dagen al heelmoedig. Spoedig herstel! Uitver groting opradioen tvvan een uitspraak vanOnkelinx:‘Geen kleine gemene zinnetjes meer' (zoalsdat over ‘unhomme dangereux’ waarschijnlijk).Maar eenzeldzamejour nalist noteert in De Tijd dat de moppen overLetermeophetzelfde moment al volop de rondedoen.En ja, Leterme is ziek, maar dit land is nogveel zieker.Een zware chi rurgischeingreep dringt zichop.
WeekbladP60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Deze week :
• Het signuliere colloquium 2
•Ayaan enTaslima 3
• Ernest van der Hallen 5
• Leve de Stasi! 9
• Brief aan de koning I6
De Morgen is jaloers
l€0K€ Z-FfrT...
■~~k’—"
■Hij L i ( x T€R-
■27’—'
UlâT€R öbEo!
---
De Standaard probeerde in een reeks van tien lange artikels het verhaal van het poli
tieke crisisjaar 2007 te reconstrueren. Ze zijn daar in Groot-Bijgaarden heel content van het eigen werk en kondigden het werkstuk wel heel spectaculair aan. "Ultiem gevecht",
"bloedstollend", "de rauwe strijd". Het zijn lokkers die je toch eerder van Dag Allemaal of Humo verwacht dan bij een kwaliteits
krant. Maar dat gezegd zijnde, scoort de krant wel ijzersterk met dit werkstuk. De reeks werd verslonden door iedereen met enige belangstelling voor de politiek. De Stan
daard zette de deur van het politieke gebeu
ren op een kier en voor 2 euro per keer mocht iedereen even naar binnen kijken.
Het heeft iets voyeuristisch, maar het gaat wel over de politici die wij verkozen hebben en over de (niet-)vorming van een regering die ons beleid zal voeren. Het verhaal gaat ons dus echt wel aan. Zo mogen kiezers van CD&V/N-VA best wel weten dat Herman van Rompuy zich van kiesprogramma’s niks aan
trekt en ongegeneerd een eigen, zeer Belgi
sche koers vaart.
Vooral het ontbloten van de vorst - zo Bel
gisch het doorbreken van het colloque sin
gulier genoemd - zorgde voor veel ophef Ooit hing gezag vast aan functies. Het vol
stond dokter, leraar, agent of koning te zijn om knieën te doen knikken. Vandaag moe
ten we gezag zelf afdwingen. We leren uit de reeks van De Standaard dat Albert II dat gezag niet kan afdwingen. En dus lekken politici over hun babbels met de vorst met hetzelfde gemak waarmee ze vertellen wat de werkvrouw gisteren wist te melden. “Het doorbreken van de vertrouwelijkheid is geen oorzaak, wel een gevolg van de verzwakking van de monarchie”, schrijft Rolf Folter in De
Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus Triplex
Standaard terecht. We wachten in spanning op het aantreden van Filip, wiens gezag wel
licht ver achterblijft op dat wat onze werk
vrouw weet af te dwingen.
Een vriend wilde woensdag De Standaard kopen, maar de oplage bleek als 's ochtends vroeg uitverkocht bij zijn krantenboer. De Standaard gooide vorige week ook commer
cieel hoge ogen. Dat zullen ze bij De Mor
gen wel geweten hebben. De enkelingen die benieuwd zijn naar de meningen in het kleine zichzelf progressief noemende clubje ons- kent-onsers bleven de krant van Yves Des
met kopen. Wie belangstelling heeft voor de achtergrond van het echte politieke leven, kwam bij De Standaard uit.
Wij lazen beiden. De Standaard om genoemde reden. De Morgen om te genie
ten van de verzuurde reacties op het succes van de collega’s. Yves Desmet, Koen Pauli en tutti quanti konden hun naijver niet ver
bergen. Zelden zoveel ranzige benepenheid bij elkaar geschreven gevonden in een dag
blad.
De onvermijdelijke Hugo Camps zette de kroon (passende beeldspraak, want De Mor
gen bleek vorige week de meest royalistische krant) op het werk met een stukje onversne
den azijn. Camps is een griezelig oud manne
tje, dat last heeft met alles wat zich buiten zijn beperkte gezichtsveld afspeelt. Zaterdag zorgde hij voor een persoonlijk dieptepunt, wat in het geval van Camps iets wil zeggen.
Bedankt Standaard, voor de reeks. En bedankt omdat ge daarmee hebt uitgelokt dat de collega’s van De Morgen hun eigen verzuring zo openlijk tentoonstelden.
EENMANSCOLLECTIEF
Den Blooten Kooninck
U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres
2
20 februari 2008De dingen dezer dagen
Te gek voor woorden
In een apenland als “la Belgique” is het een koud kunstje elke week een aantal toe
standen te verzamelen die “te gek zijn voor woorden”. Dat stond als titel van een lezers- brief aan de kranten boven de commentaar over de “stunt” van het Antwerpse hof van beroep, dat het bestond een aantal Turkse terroristen van de communistische DHKP- C (Revolutionaire Volksbevrijdingspartij - Front) vrij te spreken. Op grond van het
zelfde bewijsmateriaal waarmee ze eerder door twee andere Belgische rechtbanken veroordeeld waren. Turkije stond op zijn kop, maar het land der Belgen is blijkbaar al zo ver heen en murw geslagen dat nog heel weinig de publieke opinie echt kan beroeren.
Spijtig maar helaas.
Aan “te gek voor woorden”-toestanden anders geen gebrek. Neem nu de affaire- Uyttendaele die voor de zoveelste keer de schrijnende maffiatoestanden binnen de P(arti) S(candal) heeft blootgelegd. De echtgenoot van Laurette Onkelinx werd in zijn hemd van schaamteloze fondsenwer
ver gezet door een uitgelekte nota over de manier waarop hij regeringsopdrachten voor zijn advocatenkantoor binnenhaalt. Wette
lijk en juridisch in orde, daar niet van. Maar ethisch en deontologisch verantwoord, is een gans ander verhaal. Een waarvan het koppel Uyttendaele-Onkelinx zelfs het eer
ste woord niet kent. Vanuit de diverse rege
ringskringen - we hebben er toch zes! - was geen onvertogen woord over de onwelrie
kende affaire te horen. De media namen er nota van, stelden in het beste geval dat de PS nog altijd in hetzelfde bedje ziek is, en gingen daarna over tot de orde van de dag.
Die hield onder andere in dat van leer moest worden getrokken tegen het initiatief van Vlaams Belang om een webstek te ope
nen waarop de burger gegevens zal krijgen over criminaliteit in een modelstaat. Zon
der dat er nog maar een spoor van de web
stek te bespeuren viel, was de BRT er als de kippen bij om te zeggen dat die onwettig was. Het onvermijdelijke bombardement aan schimpscheuten door gazettenduiders aller
hande volgde prompt. Opvallend was wel dat een poll in de krant Het Nieuwsblad over de vraag of zo'n webstek moet kunnen uitwees dat, met 74 procent, zowat driekwart van de lezers, daar positief op reageerden. Het laat
Valse beschuldiging
Het maandblad Joods Actueel is niet alleen het lievelingetje van de media gewor
den door zijn dossier "De Tien Hoofdzonden van het Vlaams Belang", dat bol staat van halve waarheden, gemanipuleerde foto’s, verkeerde citaten en historische onjuist
heden. Borms wordt bijvoorbeeld een nazi genoemd, en wie voor amnestie ijvert is ook al een nazi. Sommige stukken en foto’s zijn gewoon geknipt en geplakt van websteks als Blokwatch.
Maar Joods Actueel heeft nog erger geblunderd door klakkeloos het verhaal over te nemen van een Amerikaanse "pro
fessor" die beweerde dat hij in Brugge uit een café was gezet omdat men daar geen joden wilde bedienen.
Helemaal onmogelijk is dat natuur
lijk niet, maar in een toeristische stad als Brugge is het wel uiterst onwaarschijnlijk.
Daar bedienen ze iederéén die met goed geld betaalt: Amerikanen, Israëli’s, Russen, Japanners, Afrikanen en waarschijnlijk zelfs Marsbewoners. Als ze maar contanten heb
ben.
Maar er zitten enkele onverklaarbare elementen in het relaas van die "profes
sor" M. ) Marcel, Mare, Mordechai, al naar gelang) Kalmann. Hier beweert hij dat hij in Auschwitz geboren is, elders schreef hij dat hij gewoon heel prozaïsch het levenslicht heeft gezien in Venlo. Ook zijn geboorteda
tum verschilt naargelang het hem uitkomt, Auschwitz 1944 of Venlo 1947 of 1948.
Recidiverende fantast?
Bovendien lazen we in het Algemeen Dag
blad van 25-07-2001 ook een relaas van een zekere M. Kalmann die had beweerd dat hij maandenlang bespuwd, mishan
deld en geterroriseerd was door een groep Marokkanen.
Zulke dingen gebeuren in Nederland inderdaad, maar in dit geval bleek het om
zich raden dat een dergelijk resultaat niet beantwoordde aan de gestelde verwachtin
gen. Zodat daar, met alle respect voor de democratie, naast de cijfermatige medede
ling op zich, geen verder woord commentaar meer werd aan "verspild".
Een etmaal later las ik in Gazet van Ant
werpen dat de anglicaanse aartsbisschop Rowan Williams ons tot nadenken dwingt.
Waarom? Omdat de man er van uitgaat dat de islamitische sjaria moet kunnen toege
past worden in Groot-Brittannië. Als een soort "bemiddelingssysteem” in samenwer
king met het eigen rechtssysteem. Om het even kort als “cru” te stellen, kwamen de commentaren in het Imperium neer op de simpele vraag of de aartsbisschop soms een klap van de molen had gekregen. En geloof het of geloof het niet in de rubriek “te gek voor woorden”, maar de duider van dienst in Gazet van Antwerpen toonde zich “verbaasd over de felheid van de reacties". Want wat dacht deze eminente ziener? Vroeg of laat zal het groeiende aantal moslims in onze wes
terse samenleving leiden tot een elementaire spanning in onze democratie. Die samen
hangt met de evolutie naar een demogra
fische samenstelling met een meerderheid moslims - zeker in de steden - en een daar
aan verbonden fundamenteel probleem. We moeten nadenken over deze evolutie om in onze democratie ons rechtssysteem opti
maal af te kunnen stemmen op een samen
leving met diverse etnische, culturele en reli
gieuze identiteiten. Voilà!
Een pleidooi voor de stelling van Rowan Williams houdt, om hem niet te noemen, Lex Moolenaar niet. Maar we moeten er wel over nadenken. Ik probeer te begrijpen dat Moolenaar als lakei en spreekbuis van burge
meester janssens, diens kiespotentieel naar de mond moet praten. Hij “vergeet” wel het fundamentele punt te vermelden dat mos
lims gasten in een gastland zijn en ook blij
ven. Zij moeten de rechtspraak van dat gast
land én aanvaarden én respecteren. Zonder hun regels daar doorheen te weven. Al de woordenkramerij die dat in twijfel trekt, is weinig anders dan electorale larie en apekool zoals "begripvol" links de goegemeente ons nu al decennia en “te gek voor woorden”
wil aansmeren.
D.Mol
valse beschuldigingen te gaan. Alle beschik
bare persoonsgegevens wijzen erop dat het hier dezelfde Kalmann is: Had men dat niet eens moeten controleren voor men een groot schandaal schopte? Ook het relaas van het incident in het Brugse café bevat een aantal onverklaarbare tegenstrijdighe
den.
Maar intussen is het wel door alle kran
ten overgenomen, zelfs in het buitenland, en opgevoerd als een “bewijs” van bruut Vlaams racisme. Vooral de Waalse pers liet zich daarbij van haar slechtste kant zien. Bij Joods Actueel zouden ze eens moeten leren hun bronnen te controleren... De huidige redactie hakt gewoon wild om zich heen, zonder onderscheid te maken tussen waar
heid en fictie, tussen vriend en vijand, tus
sen echte slachtoffers en fantasten.
In ieder geval, na de onvindbare drie kop
pels die huwelijkssluiting door een "zwarte"
weigerden, en na de zaak-Remmery waarin de hoofdpersoon zelfs Knack-"vrouw van het jaar" gekroond werd, is dit weer een geval van anti-Vlaamse haatzaaierij. Wat behalve het CGKR ook minister Bourgeois niet belet heeft in het Vlaams Parlement dit fantasieverhaal als feit aan te halen.
Ook voor de VRT was het uiterst belangrijk nieuws. Benieuwd of ze de juiste feiten dur
ven geven. Retorische vraag allicht.
‘ t Pallieterke in Harvard
Een paar weken geleden kreeg onze hof
dichter een e-postje doorgestuurd van het Vlaamse Europeadekomitee. Dat had een bericht van Abbey Road Book Search, een bedrijf in Lakewood, Colorado, dat wereld
wijd boeken opspoort en dat had vernomen dat HvO iets te maken had met de Euro- peade.
De Amerikaanse boekenspeurders schre
ven dat zij dringend op zoek waren naar
“het Hector van Oevelen boek 50 Jaar ‘t Pallieterke” en of het Europeadesecretari-
Dit op apegapen liggend apenland
Dat vervelende
“ colloque singulier ”
“U stelt alle vragen die u maar wil, op één soort vragen zal ik niet antwoorden, alle vragen in verband met de monarchie.” Ik had niet anders verwacht, maar de vinnigheid waarmee de toen al rustende Gaston Eyskens het gesprek opende, verbaasde mij toch nog.
Het gebeurde bij de politieke aartsvader van de Belgische staatshervorming thuis in Leuven. Een lange namiddag lang, wellicht het allerlaatste uitvoerige radio-interview dat de Leuvense politicus gaf. Aanleiding voor deze ontmoeting was een vraaggesprek naar aanleiding van de toen pas verschenen biografie van Gaston Durant over Gaston Eyskens. (I)
We schrijven 1983. Het gesprek verliep zoals aangekondigd: ik stelde alle vragen die ik meende te moeten stellen, ook over zijn vrij turbulente omgang met de monarchie, vragen waarop hij telkens weer herhaalde dat hij daarover niet kon spreken. Zonder ook maar de minste ergernis te laten blij
ken over mijn slecht journalistieke karak
ter. Uit zijn Memoires blijkt nochtans dat de vroegere premier en decennialang Bel
gische toppoliticus over die monarchie heel wat te vertellen had. Die Memoires kwa
men er pas na zijn dood, ze werden officieel niet door hem zelfgeschreven, hij hield zich met andere woorden ook na zijn dood aan de Belgische traditie van “Ie colioque singu
lier”, die nietgeschreven regel dat elke burger van dit land die ooit onder vier ogen met de koning praat, daarover geen letter naar bui
ten brengt. Niet alleen politici en andere BB’s worden verondersteld die regel in acht te nemen, ook alle burgers uit dit apenland die ooit bij de vorst op de koffie mogen komen, worden verondersteld zich daaraan te hou
den. Een afspraak waar ik mij na die ene babbel met Boudewijn overigens ook niet aan hield. In mijn boekje “De Belgen en hun eigenzinnige koning” kan men daarover een vrij uitgebreid verhaal lezen. (2)
Waarom ik bewust zo stout was! Omdat mijn allerindividueelste verhaaltje, alleen maar wat kan bijdragen tot een wat betere kennis van “de mens" Boudewijn. Niets meer. Juist zoals de verhalen van Bart de Wever en andere Belgische topspelers over de familiale kopzorgen van Albert II nauwe
lijks meer tonen dan een bezorgde, niet van gezondheid blakende oude pater familias, die eigenlijk alleen maar wil dat men hem met rust laat.
Tekst en uitleg
Maar daarmee eindigt dit typisch Belgische verhaal natuurlijk niet: er is zonder twijfel meer aan de hand met dat colioque singu
lier”, een uitdrukking waarvoor - en dat is ook weer typisch Belgisch - nog altijd geen Nederlandse vertaling bestaat. Als we ons niet vergissen, gaat het trouwens om een late erfenis uit de tijd van de Franse zonne
koning of zijn opvolgers. Ook toen moest
“het staatshoofd" tekst en uitleg kunnen vra
gen aan zijn “vertrouwelingen". Er is trou
wens zeker iets te zeggen voor dit afbrokke
lende systeem: of we dat nu graag hebben of niet, de Belgische koning is immers het Bel
gische staatshoofd. Hij is een vast onderdeel van wat vandaag nog overblijft van de Belgi
sche parlementaire besluitvorming. Het kan best zijn dat dit systeem allesbehalve orde
lijk en democratisch verloopt, dat doet er niet toe, het Belgische systeem blokkeert als het koninklijke onderdeel van het rader
werk zoals het nu bestaat, niet meer mee wil. Het is immers die koning die “zijn” minis
ters benoemt en ontslaat. Volgens de allang vergeten letter van het boekje! En dat alles door een koning die volgens de letter van de grondwet “onschendbaar” is, er staat niet
“onverantwoordelijk". Men kan hem per
soonlijk nooit een verwijt maken, er is altijd een minister die het mag komen uitleggen.
aat hen daarbij niet kon helpen. Het ging over Deel I, van 1945 tot 1960, want Deel II hadden ze al. Inmiddels is het eerste deel ook in hun bezit en kunnen zij het bezor
gen aan de bibliotheek van de Harvard Uni- versiteit die daarom gevraagd had. Zo zie je maar: geweigerd op de Vlaamse Boeken
beurs, maar gegeerd in de Amerikaanse Harvard University.
Intussen is Deel II zo goed als uitverkocht, maar van Deel I zijn nog enkele exempla
ren beschikbaar (telefoon 031744.13.55).
HvO verzorgt ook nog steeds voordrachten over "Vijftig jaar vrij en vrank".
Voor de ronduit onhandige en beruchte ontmoeting van Boudewijn met de Voerense bendeleider José Happart ergens aan de kant van een Waalse autoweg, betaalde de min
zame PSC’er Gramme de politieke rekening, hij was als minister van Binnenlandse Zaken verantwoordelijk voor de ontmoeting, hij kwam nadien nooit meer terug naar de Brus
selse Wetstraat. Wilfried Martens mag dan weer ongestraft altijd opnieuw herhalen dat hij in 1988 nog eens premier wilde worden van een regering met de socialisten omdat de koning het zo wilde. Diezelfde Martens slaagde er later in de abortuskwestie op te lossen voordat u en ik wisten dat er in dat verband een koninklijk probleem was en dat samen met een handvol topministers van verschillende partijen. Zonder het “collo*
que singulier” had de monarchie deze crisis misschien niet overleefd.
Tijdverlies
Dat minstens bij politieke gesprekken met het Belgische staatshoofd discretie wordt gevraagd, is dus zeker niet belachelijk. We leven nu eenmaal in nauwelijks nog een apen
land. Afspraken die langer dan 60 minuten stand houden, zijn hier zo goed als onmoge
lijk. We hebben zelfs geen politieke loodgie
ters meer die er na honderd dagen toch nog in slagen de Belgische bollenwinkel weer in beweging te krijgen. We zitten vandaag z°
ver dat het ons niet meer lukt “een” Belgi
sche regering in mekaar te knutselen. We doen het met een lukrake verzameling excel
lenties die “tijdelijk" aan de slag mogen bij gebrek aan iets anders. Tussen al die bana
nenbomen in die Belgische bananenrepu
bliek toch nog iemand vinden bij wie men zijn nood kan klagen, dat is minder dan ooit vanzelfsprekend. En meer dan ooit tevoren broodnodig. Niettegenstaande zijn groot politiek gezag, had Boudewijn het soms al meer dan moeilijk om al die soorten Bel
gen, toch weer samen in één en dezelfde postkoets te krijgen. Alleen wisten politici verdomd goed dat ze best de ongeschreven regel van het "colioque singulier” trouw ble
ven. In Laken hadden ze toen al meer dan lange tenen.
Meteen toen hij koning werd, liet Albert II duidelijk voelen dat al dat politieke gedoe voor hem niet echt hoefde, als hij en zijn familie maar konden blijven rekenen op een goed betaalde oude dag! Van dagen
lange raadplegingen voor de vorming van een regering - zowat het enige gebeuren waarbij de koning nog een politieke rol speelt - was geen sprake meer: iemand kwam hem uitleg
gen wat zijn dagtaak was en daar houdt hij zich dan ook aan. Dat hij daarbij toch nu en dan eens een kritische opmerking maakt of vragen stelt, kan men zelfs een koning niet echt kwalijk nemen.
Dat de monarchie met alles erop en eraan niet onze eerste zorg is, dat zal niemand ver
bazen. Alleen leven we vandaag nog altijd binnen de grenzen van dit apenland, waar er nauwelijks nog politiek personeel te vin
den is met enige ruggengraat nodig om Ie'*
ding te kunnen geven. Dat uitgerekend z‘J dat koninklijk ommetje met de daarbij beho
rende "colioque singulier" tijdverlies vinden is hun probleem. Dat zij het beter weten, dat hebben we de voorbije maanden gemerkt- Als het hun bedoeling is om het Belgische huishouden op die manier nog meer in het honderd te sturen, wij houden hen niet tegen. Die vervelende "colioque singulier hoeft dan inderdaad niet langer!
Marc Platei-
1 Gustaaf Durant, Minister van Staat Gaston Eyskens, 319 blz., 1983, Rel' naert Uitgaven, Zele
2 Marc Platei, De Belgen en hun eigenzinnige koning, 182 blz., 2002, Houtekiet, Antwerpen.
20 februari 2008
3
Ayaan en Taslima
Wie zou niet met haar meevoelen, de vranke vrouw die het debat over de islam wil voeren, maar nu genoopt wordt om vooral aandacht voor haar persoonlijke situatie te vragen? Pijnlijk om zien toch, Ayaan Hirsi Ali die loopt te bedelen om financiering voor haar beveiliging tegen dreigende moslim
terreur.
Het scenario komt me helaas al te bekend voor. Sinds vijftien jaar volg ik het werk van Taslima Nasreen, de Bangladesji gynaecologe en schrijfster. Zij was in 1994 uit Bangladesh naar Europa gevlucht (ik schreef toen over de zaak in het weekblad Trends), want de regering daar wenste haar niet te bescher
men tegen een doodvonnis dat verschillende islamitische rechtsgeleerden tegen haar uit
gesproken hadden. Eigenlijk had de overheid van die islamitische republiek zelf het dood
vonnis willen uitvoeren, maar een land dat vooral van aalmoezen leeft, moet de wereld
opinie niet al te zeer shockeren. Dus zette zij Nasreen gewoon het land uit.
In Zweden, Duitsland en de VS vond de schrijfster uiteindelijk haar draai niet, dus vestigde ze zich zo dicht mogelijk bij huis, in Kolkata, hoofdstad van de Indiase deelstaat West-Bengalen, waar sinds mensenheuge
nis de Communistische Partij de plak zwaait.
Die partij laat illegale moslimimmigranten uit Bangladesh bij miljoenen het land binnen, zorgt voor hun naturalisatie en mikt op hun stemmen. Daarom heeft zij nu Nasreen uit de deelstaat verbannen. Zelfs haar verkla
ring dat ze bereid was enkele islamkritische passussen in haar jongste boek te schrap
pen, kon de communisten niet vermurwen.
De links-islamistische alliantie bestaat niet alleen in Nederland en België.
De voortvluchtige schrijfster vond een tijdje onderdak bij de hindoenationalistische deelstaatregering van Rajasthan. Daar werd ze dan weggehaald door de centrale regering van de sociaal-democratische Congrespartij, die haar op onbekende en wisselende schuil
plaatsen een soort huisarrest opgelegd heeft.
Ze mag slechts uitzonderlijk vrienden of zelfs maar post ontvangen. Bedoeling is kenne
lijk van het haar zo lastig te maken dat ze uit eigen beweging India verlaat.
Halsmidaad
Destijds, toen Taslima Nasreen in Europa asiel kreeg, was ze meteen het voorwerp van een merkwaardige samenzwering. Niet het soort dat in een achterkamertje bekok
stoofd wordt, wel de parallelle handelwijze van mensen die een zelfde bekommernis gemeen hebben. De voltallige media verme
den te melden voor precies welk vergrijp de schrijfster ter dood veroordeeld was. Zij hadden het over haar feministische stand
punten, maar die waren in Bangladesh sinds jaren bekend en hadden haar geen doodvon
nis opgeleverd. Ook Bernard-Henri Lévy en andere Franse intellectuelen die haar in een show van vrijzinnige solidariteit voor hun eigen publiciteit gebruikten, hielden het dek
sel op haar boodschap die in Bangladesj als halsmisdaad gold.
. Nasreen had in haar boek Lajja (Bengali:
Schaamte”, 1993) een zwaardere zonde hegaan, één die in de multiculturele EU 2et zo ontoelaatbaar was als in een islami- Daarvan waren sommige ichien oprecht onwetend, want geen enkele westerse uitgeverij had een Engelse of andere vertaling uitgebracht,
°°k al ongewoon voor een boek dat zulke usche republiek,
brokkenen mis
MOET , V&AMSE
temeer
y^SSfEL Li£> TE hw het
WAMS ZlEKEHFONbSl t <&<*>/174.7S
commotie veroorzaakt had. Via de Indiase media had men nochtans de waarheid kun
nen vernemen: zij had in detail de pogroms op de hindoeminderheid van december 1992 beschreven.
Oei, een eerstehands getuigenis van mos- limhaat jegens de ongelovigen, nog wel door een geboren moslima en tegelijk een linkse feministe: zulk gezaghebbend exposé over de reëel bestaande islam had de christenhonden in Europa op onwenselijke ideeën kunnen brengen. Ideeën van het soort waarvoor een Amsterdamse rechter in 1992 de Pakistaanse immigrant Mohamed Rasoel (auteur van De ondergang van Nederland, land der naïeve dwa
zen) veroordeeld had, namelijk dat het leven hier erg onaangenaam zal worden eens de islam een dominante positie bereikt. Dat kon natuurlijk de bedoeling niet zijn, en de lofredenaars bij de toekenning van haar ere
doctoraat op de Universiteit Gent en de Sacharovprijs in het Europees parlement ver
meden het onderwerp dan ook.
Doffe ellende
Na haar heldhaftige pleidooien tegen de islamitische behandeling van vrouwen en niet-moslims kreeg de schrijfster haar moment van glorie, maar meer dan dat kon
den de trendy intellectuelen haar niet bie
den. Haar leven werd een doffe ellende van verhuizen en vluchten en onderduiken, en het ziet er niet naar uit dat dit vlug zal ver
anderen. In pakweg 2000, nog vóórdat Pim Fortuyn, Ayaan Hirsi Ali en Theo van Gogh het islamprobleem op het politieke forum aankaartten, hadden zij uitTaslima’s weder
varen deze les kunnen trekken: het vergt slechts vijf minuten moed om ongezouten de waarheid te zeggen, maar de gevolgen zijn (indien niet dodelijk) langdurig, slopend en vernederend.
Vandaag is Bernard-Henri Lévy er weer, met dezelfde camera's hoewel met een nieuw gezicht in zijn pléiade van amateur-Voltaires, een zekere Nicolas Sarkozy. Bij deze gele
genheid wil ik mijn scepsis over hun kaviaar- progressisme wel inslikken, het is uiteraard lovenswaardig dat zij tenminste een gebaar stellen om de belaagde Ayaan Hirsi Ali te steunen. De Somalische prinses kreeg een onderscheiding ter gelegenheid van de hon
derdste verjaardag van Simone de Beauvoir (Taslima Nasreen was ook geselecteerd om geëerd te worden, maar zag af van de ver
plaatsing naar Parijs). Zaak is nu van het niveau van de grote woorden over te schake
len naar dat van de concrete oplossingen.
Beste Ayaan (als ik me zo familiair mag uitdrukken), verlaat Nederland, vergeet de VS, laat je niet door Frankrijk verleiden. Drie jaar geleden was je te gast in Antwerpen bij de denktank Liberales, die geleid wordt door Dirk Verhofstadt, broer van Belgisch premier Guy Verhofstadt. De veiligheids
maatregelen waren indrukwekkend én doel
treffend. Wij hebben immers een traditie in het opvangen van politieke vluchtelingen.
Woonde Victor Hugo niet een tijdje op de Brusselse Grote Markt? Schreef Karl Marx niet zijn Manifest der Communistische Par
tij in een café daartegenover? Terwijl wij met zijn allen nieuwe manieren exploreren om de moslims uit hun mentale getto te halen, bezorgen we jou een nieuwe nationaliteit en een knus stulpje. Want gezellig wonen, daar kennen wij wat van. We hebben hier zelfs het bijzondere comfort van de zonder-haat- straat, dat wil zeggen een straat zonder dji-
haad. Koenraad Elst
Meer pensioen is te duur
Volgens het Verbond van Belgische onder
nemingen (VBO) zou een verhoging met twee procent van de laagste pensioenen - dat zijn er twee op drie - veel te duur uit
vallen voor de schatkist. Bij monde van de van deze blijde tijding bevallende VBO-man- dataris Pieter Timmermans is de levens
duurte waaraan die verzuchting gekoppeld is, absoluut van tijdelijke aard. Tot die con
clusie is de man ongetwijfeld gekomen na raadpleging van zijn persoonlijke glazen bol. Of in diezelfde bol ook te lezen stond dat de zojuist toegekende verhoging van de koninklijke dotaties met zes in plaats van twee procent eveneens nogal duur is uit
gevallen, konden we niet achterhalen. We gaan er dus van uit dat de bol van Timmer
mans zich met dat soort te verwaarlozen details niet kan bezighouden.
Aan Margriet Hermans Hartige Hap
Oud-Turnhout
Gij Onstuimige,
Zowat een jaar geleden haalde gij voor de laatste keer het nationale nieuws toen gij ervoor pleitte harddrugsverslaafden tij
delijk onvruchtbaar te maken. Gij rede
neerde dat het heroïnegebruik van zulke ouders een zware impact heeft op de men
tale capaciteiten van een ongeboren kind, of dat ze in hun drang naar drugs minder of geen oog hebben voor hun kroost. Boven
dien wilde gij verslaafden aan harddrugs verplicht doen afkicken om hen terug te laten functioneren in de maatschappij. Een bijzonder fluks standpunt, of laten we zeg
gen: stevig rechts voor de raap. Gekop
peld aan uw voorliefde voor het geven van verkwistend gas op snelwegen en kron
kelpaden, werdt ge al snel beschouwd als ideale uitbreidingskandidaat voor Jean- Marie Dedecker, en ge bevestigde trou
wens in oktober vorig jaar dat ge ernstig hadt overwogen naar LDD over te stappen.
Al was het maar omdat er in de “Open"
VLD een ware heksenjacht woedde met Bartje Somers die vlijtig lijstjes opstelde van potentiële overlopers die zo snel moge
lijk moesten worden gekortwiekt. Enfin, gij besloot alsnog bij de (Vlaamse) liberalen te blijven, en vorige week bood zich een uitgelezen kans aan nog eens volop voor het voetlicht te treden. Door tégen Bartje uw kandidatuur te stellen voor het voor
zitterschap van de Collaboralen. En wie weet, om uw marktwaarde op te drijven, als ge volgend jaar toch nog zoudt beslui
ten onder de vleugels van Dedecker op te komen voor het Vlaams Parlement.
Want er zijn natuurlijk weinig mensen die u een kans geven om het ook te halen van de burgemeester-partijvoorzitter die zichzelf tot elke prijs wil opvolgen. Het zou nochtans een fraaie foto opleveren om met Caroline Gennez, Bettina Geysen en Mie Vogels een klavertje vier van vrouwelijke partijleiders te vormen. De Bende van Vier die de wereld ons benijdt: Mie Vogels met haar verzuurde bommapraat, Bettina alias Bertina alias madam carrièreplanning, Gen
nez die met sneltreinvaart kiezers afstoot en gij die ze met uw bulderlach maar al te graag zoudt inpalmen. Wees maar gerust dat de fotografen uit zo’n beeld ferm munt zouden slaan.
Het heet in de cenakels van de Open VLD dat gij een geschenk uit de hemel zijt, omdat Somers op die manier toch nog iets
Echo ’s uit de Koepelzaal
Kat in zak
De ziekte van Leterme heeft het allemaal wat ondergesneeuwd, maar vorige woens
dag was er nog volop heibel over het al dan niet gefaseerd verlopen van de (komende?) staatshervorming. ‘De Morgen’ pakte er mee uit. Na het eerste pakket regionaliseringen, met onder meer de zogeheten Ikea-wet, de regionalisering van de huurwet, de pachtwet en het participatiefonds, zou er later over het arbeidsmarktbeleid gepraat worden. Pas in het voorjaar van 2009 zou dan de kwestie BHV op het tapijt komen.
Voldoende voor Joris van Hauthem (VB) om de hellehonden los te laten: ‘Zelfs als dit scenario maar bij benadering juist is, staat het mijlenver van de Vlaamse resoluties, het regeerakkoord en de nota waarmee u naar het Octopusoverleg bent getrokken’, zei hij in de Vlaamsche Parochieraad tegen de minister-president. En zelfs Els van Weert, zichzelf bombarderend tot ‘ervaringsdeskun
dige’, was het daar mee eens: ‘Ik kom ook uit een partij die de spreekwoordelijke wor
tel als borrelnootje voorgeschoteld heeft gekregen’, zei ze.
Kat in zak (2)____________
Kris Peeters vond het allemaal wat voor
barig. Omdat hij niet over teksten beschikt over de gefaseerde aanpak, kon hij er dus ook geen commentaar op geven en hij liet daarover dan ook niet echt in zijn kaarten kiiken. maar hield alle opties nog open, zowel
van tegenkandidaat voorgeschoteld krijgt.
Rik Daems blijft bij nader inzien liever zijn Liberaal Kenniscentrum leiden, en Vin
cent Q. heeft het te druk met het aan
leggen van cannabisplantages. Bovendien zouden de kansen van beide heren op ooit nog een regeringsfunctie zwaar dalen als ze het daadwerkelijk opnamen tegen de heersende partijtop. Dus zijn er velen maar al te blij dat gij als factotum wilt optreden om de schijn van verkiezingen hoog te hou
den. Want de wereldberoemde Christian de Stoop uit Wilrijk die al enkele keren opkwam voor het voorzitterschap, moest het de laatste keer met 140 stemmen stel
len. Niet bepaald het kaliber dat Somers zoekt om zijn zege enige glans te geven. En dat heeft hij dringend nodig in zijn poging om aan Verhofstadt duidelijk te maken dat hij meer te zeggen wil hebben in de partij.
Kijk, op een foto in het persverschijnsel De Morgen zien we u parmantig toekijken terwijl Fien Moermansk de eed aflegt als kersvers Vlaams Parlementslid. Die branie lijkt u wel te bevallen, nadat Moermansk eerder was moeten opstappen als Vlaams minister wegens verregaande belangenver
menging. Moermansk heeft net als gij het partijapparaat uitgedaagd, en ge zijt van de ene dag op de andere wapenzusters geworden. Maar het doet wel grote vra
gen rijzen over het circus dat de laatste tijd bij de VLD aan de gang is, en waar duide
lijk persoonlijke afrekeningen plaatsvinden die een eerste culminatiepunt gaan kennen op 23 maart, de dag dat de staatshervor
ming als een feniks uit zijn as zal verrijzen.
Moest gij het nu toch op de een of andere manier tot voorzitter schoppen, zoudt gij dan meer waarborgen gaan bieden voor een Vlaamse opstelling van de VLD? Gij die toch regelmatig de VRT verwijt onvol
doende Nederlandstalige muziek te spelen!
We betwijfelen het.
Daarvoor hebt ge nog altijd een te hoog circusgehalte, en we zijn ook uw vroegere passage bij Spirit niet vergeten, noch het feit dat ge uw kiezers in 2004 voor schut hebt gezet door de overstap te maken naar de liberalen. Volgens de regels van de showbiz is opportunisme u absoluut niet vreemd, en dat zal dan ook wel de groot
ste drijfveer zijn achter uw voorzitterskan- didatuur.
de ‘big bang’ als de gefaseerde aanpak. Maar hij waarschuwde wel: ‘Indien voor een gefa
seerde aanpak wordt gekozen, moeten we opletten dat het niet om een enkel pakketje gaat en dat de zaak dan als beklonken wordt beschouwd. (...) Het eerste pakket moet door bijkomende stappen gevolgd worden.
Er moeten duidelijke afspraken volgen, want we mogen geen kat in een zak kopen’, zei hij letterlijk.
We mogen dus - alweer - gerust zijn!
Geen vis voor de kat?
De dag nadien bleek Bart de Wever op dezelfde golflengte te zitten: ‘Je moet alleen zien dat je je niet laat meenemen in een ein
deloos parcours waarbij de zaak altijd maar wordt opgeschoven. Dat is in het verleden te vaak gebeurd’, zei hij donderdag op de BRT-radio. En ja hoor, daar was hij weer, de vette vis: 'Alle nettowinst neem ik in dank aan, maar de grote winst of dikke vis zit er niet tussen. Het zal dan ook de vraag zijn of er voldoende politiek vertrouwen is om te zien of die op korte termijn opgevist kan worden’, zei De Wever.
Bertje is tegen
En dus was schooljongetje Bertje de Tra- nenproducent op zijn beurt tegen. Op zijn webstek haalt hij zwaar uit naar die fasering:
‘Dit is een grote komedie. Men start met koude klamme borrelhapjes.
Lees verder pagina 14
20 februari 2008
De dingen dezer dagen
Bij de boeffers (2)
Het leger in de BSD telt tot in de jaren zeventig nog veel jonge beroepsmilitai
ren die natuurlijk op zoek gaan naar een vrouw. Officieren vinden bijna altijd een meisje in Vlaanderen omdat ze dikwijls maar een paar jaar in een of ander gar
nizoen in Duitsland verblijven en omdat een huwelijk met een Duitse aanvanke
lijk toch wat moeilijk ligt. Onderofficieren en beroepsvrijwilligers gaan veel meer op vrouwenjacht in de Bondsrepubliek. Zij weten dat ze een groot deel van hun loopbaan op dezelfde plaats zullen blijven. Ze proberen wel een Vlaams meisje te vinden, maar omdat ze in de verste garnizoenen liggen, verliezen ze veel reistijd en hebben ze thuis niet veel tijd om een lief te vinden. Vooral in de verste garni
zoenen trouwt bijna een op drie met een Duitse.
Ik heb tijdens mijn eigen legerdienst aan veel oudere onderofficieren gevraagd of zo’n huwelijk geen problemen gaf. De meesten vertelden dat ze zich na de wittebroodswe
ken vlug realiseerden dat ze maar beter goed Duits leerden. Daarenboven duurde het een paar jaar vooraleer de Duitse dame begreep dat tussen theorie en praktijk rustig wat ver
schil mocht bestaan en dat een reglement niet te letterlijk mocht gelezen worden. Maar de meesten hadden toch een solide relatie met hun Duitse vrouw en haar familie. De ouderen herinnerden zich de gouden jaren 50 toen er nog een groot vrouwenoverschot was in Duitsland en een Vlaamse militair met al zijn voordelen soms een gegeerde partij was ook al leek hij bepaald niet op Adonis.
Meestal leerde de Duitse vrouw ook genoeg Nederlands zodra er kinderen waren, zodat ze met de schoonfamilie kon praten.
Kinderzegen
Militairen in de BSD hadden meer dan het gewone aantal kinderen. De uitleg was altijd dezelfde, al weet ik niet of het wetenschap
pelijk klopt: “We hebben ‘s avonds toch niets anders te doen.” Bevallen was aanvankelijk geen pretje in de BSD. Raadplegingen, hos- pitalisering en geneesmiddelen waren altijd kosteloos voor de militair en zijn gezin, maar de artsen waren meestal dienstplichtigen die na een jaar weer vertrokken waren zodat de noodzakelijke band tussen arts en patiënt niet bestond. Vrouwen konden bevallen in de hospitalen in Soest of Keulen, maar dat was in geval van nood veel te ver. Het duurde trouwens tot de jaren 60 vooraleer daar gynaecologen werkten. In de praktijk trok
ken vele vrouwen, als hun tijd daar was, naar hun Vlaamse ouders of schoonouders. Daar
enboven waren er dan geen taalproblemen.
Andere vrouwen namen een extra verzeke
ring en bevielen in Duitse hospitalen.
Voor de kindjes had ieder garnizoen een rijksschool met lager en kleuteronderwijs, want er bestond geen vrij onderwijs in de BSD. Voor het middelbaar onderwijs (of toch een deel ervan) moesten de kinde
ren op internaat. Het bekendste Vlaamse internaat was in Bensberg. In 1968 zaten daar 900 leerlingen op internaat samen met 500 andere leerlingen uit de garnizoenen in de buurt. 150 leraars, studiemeesters en secretariaatspersoneel handhaafden zo goed mogelijk de discipline.
BSD-kinderen waren een ras apart. Ze werden zeer vlug zelfstandig, waren echte plantrekkers (sommigen reisden op hun een
tje bijna acht uur vooraleer ze weer thuis of in de school waren) en ze bloosden niet in aanwezigheid van iemand van de andere sekse, want van bij het begin was het onder
wijs gemengd. Verrassend genoeg blijkt uit enquêtes dat de meesten geen onderscheid maakten naargelang de rang van hun vader.
Ze waren allemaal BSD’ers en qua materi
ele welvaart was het verschil maar klein. Veel onderofficieren hadden het zelfs beter dan hun meerderen.
Tot de jaren 80 was het niet “comme il faut” voor een officiersvrouw om te wer
ken, tenzij ze een baan met prestige had zoals verpleegster of lerares. De vrouwen van de gewone beroepsmilitairen konden zonder probleem bij het leger terecht als typiste, poetsvrouw, telefoniste, caissière in de MHK, enz. Bij Duitse bedrijven wer
ken, was bijna onmogelijk door de taalkloof en het feit dat het jaren kon aanslepen voor men Vlaamse diploma’s erkende.
Ontspanning
Het leger zorgde ook voor ontspanning. In de meeste garnizoenen was er iedere avond film, al was de censuur erg streng. Het min
ste dat naar seks zweemde, moest eruit, want anders zouden de dienstplichtigen wel eens te hitsig worden. Jonge onderofficie
ren en dienstplichtigen trokken dan maar naar de Duitse softpornobioscopen. Offi
cieren konden het zich niet veroorloven daar te verschijnen. Maar buiten film was er aanvankelijk weinig vertier en dus con
centreerde ontspanning zich rond bar en mess. In het weekeinde kwamen veel gezin
nen trouwens naar de kazerne om er te eten. De officieren zorgden er wel voor dat zij de beste koks hadden, maar in kleinere garnizoenen aten de kolonel en de korpo
raal hetzelfde. In mijn eigen raketbataljon was er maar één keuken en alle dienstplich
tigen gaven tussen pot en pint toe dat de kost veel beter was dan thuis. Om het drankver- bruik wat te milderen, stelde het leger ten
slotte (tot 1978) opvoedingsofficieren aan.
Die organiseerden een bibliotheek en namen contact op met de Generale Staf waar geld was om Vlaamse vedetten te betalen die op een goedgekeurde lijst stonden. Jos Ghysen, Louis Verbeeck, Miel Cools, Will Tura, enz.
zijn niet armer geworden van hun lange tour
nees langs de garnizoenen in de BSD. Gelei
delijk ontstond ook een bloeiend vereni
gingsleven in de grote garnizoenen. Er waren clubs voor postzegelverzamelaars, biljart, modelbouw, karate, enz. Dat waren ook de verenigingen waar nogal wat Duitsers lid van werden, nadat ze gescreend waren omdat de club altijd in de kazerne vergaderde.
De grote revolutie kwam er echter in de jaren 60. Overal bouwde de Bondsrepu
bliek autosnelwegen enbijonswerddeE3l3 de invalsweg bij uitstek. De goedbetaalde beroepsmilitairen kochten massaal een auto en voortaan konden ze bijna ieder week
einde naar de familie in Vlaanderen rijden.
Afstanden van 500 kilometer en meer waren geen probleem. Daarenboven waren de Duitse winkels drie zaterdagen op vier toch om 14 uur gesloten. Verstandige beroeps namen ook altijd een paar dienstplichtigen met weekendvergunning mee. Een adjudant- vrijgezel in mijn eigen kazerne wachtte altijd op maandagmorgen om 5 uur voor het Ant
werps Centraal Station op eventuele kan
didaten. Wij waren dan om 8 uur 30 in de kazerne en hij heeft zijn auto afbetaald met onze bijdragen.
In 1973 verscheen het VRT-TV-Journaal op de militaire kabel, zij het met een dag vertraging. Vier jaar later kwamen eindelijk de openbare zenders op de kabel en was de relatieve isolatie van de BSD voorbij.
Heimwee
De val van de Berlijnse Muur kwam toch nog onverwacht en onmiddellijk begonnen de wildste speculaties. Exact één jaar later viel het verdict. Het leger keerde weer naar huis. Nogal wat militairen vertelden dat de houding van de Duitsers veranderde. Tot 1989 was het leger een van de westerse garanties dat de Sovjets in hun hok zouden blijven, maar daarna begonnen meer en meer Duitsers naar de woningen van de militairen te lonken en niet zo subtiele hints te geven in de aard van “Mensch, geh doch nach Haus! • Iedereen kreeg minimum een jaar om zich voor te bereiden op de verhuizing die vanaf 1992 begon tot drie jaar later de BSD niet meer bestond. Het werd een drama in mini
atuur. De oudere militairen die met een Duitse vrouw getrouwd waren, namen hun pensioen en bleven in Duitsland. De jonge
ren kwamen terug, maar verloren nogal wat goede collega’s die ergens anders terecht
kwamen. Voor de meeste militairen was de terugkomst financieel geen cadeau. Gedaan met gratis woonst, belastingvrij winkelen, gratis medische verzorging, en mevrouw moest proberen weer een baantje te vin
den. Sommigen schoten er duizend euro pet maand bij in. Misschien nog erger was het immateriële verlies. BSD-jongeren vonden de Vlaamse mentaliteit veel harder en indi- vidualistischer en ze verloren hun Duitse vrienden uit het oog. Ook de ouderen had
den het daar moeilijk mee. In de garnizoe
nen woonde men soms op mekaars lip, maar het was er dikwijls gezellig ener bestond een enorme solidariteit. Veel oud-BSD’ers blij
ven elkaar dan ook opzoeken. En als je met hen praat, eindigt een conversatie over hun Duitse jaren bijna altijd met dezelfde woor
den: “De schoonste tijd van ons leven.”
Jan Neckers
Roddels uit de Wetstraat
Weigering_________________
Vorige week werd interim-minister van Binnenlandse Zaken, Patrick Brillantine Dewael, door het verenigde Vlaams-natio- nale front van Boze Bart Laeremans en Nive- aan Jan Jambon op de rooster gelegd inzake de naleving van de taalwetgeving bij de Brus
selse politie. Hun vagen gingen over het aan- wervingsbeleid, de tweetaligheidsverplich- ting en actuele cijfers inzake de taalsituatie en taalkennis in de Brusselse politiezones.
De minister had deze cijfers immers reeds beloofd op 19 december.
Patje beperkte zich echter tot wat alge
meenheden, weigerde bovendien ook maar één cijfer mee te delen. Dewael deelde laco
niek mee dat de taalwetgeving in Brussel onderwerp van discussie zou zijn binnen de Octopuswerkgroep en dat het niet zo zinvol meer is een discussie te voeren over twee
taligheid. Het Vlaams front was als door de hand Gods geslagen, vooral omdat Patje op deze wijze de laatste Vlaamse verworvenhe
den onderuithaalt. Hun heftige reactie kon dan ook tellen.
PS-bullebak
Op het einde van de vraagstelling deed zich nog een fors incident voor. Nadat Boze Bart aan de minister tijdens de repliek gevraagd had te minste zijn actuele aan- wervingsbeleid toe te lichten en de minister aanstalten maakte om hierop te antwoor
den, werd dit door commissievoorzitter Fré- déric (PS) brutaal verhinderd. Zelfs Patje stond er verbouwereerd bij te kijken... De PS-bullebak vond het klaarblijkelijk genoeg geweest. Alweer een staaltje van PS-totali- tarisme, dat schering en inslag is geworden in de praatbarak.
Die Frédéric staat bekend als een van de meest onbehouwen, boertige en bru
tale PS’ers. Het is niet voor niets dat hij De Crem is opgevolgd in deze commissie. Het is duidelijk zijn opdracht elk communautair debat na de stemming over BHV uit de com
missie te bannen, op bevel van Di Rupo en
Onkelinx. Bart en Jan hebben een en ander op hun kracht, genomen en brachten het incident ter sprake tijdens de conferentie van de voorzitters. Kamervoorzitter Van Rom
puy kondigde aan dat hij Frédéric hierop zou aanspreken. Wordt vervolgd.
Ernstig werk_______________
Dat er in de praatbarak toch nog flu- weelzitters zijn die zich met serieuze zaken bezighouden, bewees de pafferige minkukel Gerald Kindermans van de Ampersanders.
Dat hij een aanwinst is voor de Kamerfrac
tie, staat buiten kijf.
Nieuwe Europese regels bepalen dat zon
nebanken geen hoger stralingsniveau mogen hebben dan de gemiddelde zonnestraling aan de Middellandse Zee. De vorige minister van Consumentenzaken heeft tijdens de peri
ode van lopende zaken de nieuwe Europese regels bij Koninklijk Besluit ingevoerd zon
der evenwel de uitbaters van zonnebankcen
tra en de consumenten afdoende te informe
ren. Kindermans heeft nu geëist dat dit zo spoedig mogelijk moet gebeuren.
Interim-minister Laruelle was diep onder de indruk en beloofde ei zo na dit tot een topprioriteit van de interim-regering te maken. Gerald was duidelijk tevreden nu hij op korte termijn weer veilig zijn goed door
voede pens ter bruining onder de fluorlam- pen kan gaan leggen.
Triestige figuur____________
Peterke van Velthoven, zoontje van..., tot voor kort nog minister van Werk, werd gebombardeerd tot fractievoorzitter van de Spallochtonen. Dat betekent niet alleen dat hij daar maandelijks een riante extra vergoe
ding voor krijgt ter waarde van een gemid
deld loon van een doorsnee werknemer.
Neen, hij moet ook de vervelende vragen namens zijn fractie gaan stellen aan ministers en zijn zeg gaan doen tijdens actualiteitsde- batten. Dat hij dat niet gewoon is, is aan alles te zien en in het bijzonder aan zijn stuntelige lichaamstaal. Hij probeert zijn vragen nogal
cg\ ƒ L^l
gespierd te stellen, maar na het antwoord van de ministers zit hij er als een terecht
gewezen schooljongetje bij. Om maar te zeg
gen dat hij er meestal met de mond vol tan
den bij zit. Hij zal nog veel boterhammen moeten eten, maar een grote zal hij zeker nooit worden. Bovendien verdenken we hem er van dat hij die job eigenlijk dik tegen zijn goesting doet.
Loverboy Henri
Donderdag was het 14 februari, voor emotionele en passievolle zielen ook Valen- tijn. Daar moest iets mee gebeuren vond de amoureuze en viriele Henri Daems van de
Collaboralen. Hij stelde dan ook voor om in de koffiekamer onderleggertjes in de vorm van een hartje te leggen, speciale hapjes te voorzien en champagne te schenken. Of de hapjes allerhande afrodisiacs dienden te bevatten, was niet duidelijk. Gelukkig waren er toch nog enkele evenwichtige praatbarak- kers met wat gezond verstand die die kermis lieten afvoeren. Dat de verkleutering va de politiek al een tijdje zijn intrede heeft gedaan, wisten we al. Maar dat loverboy Henri en minnaar van Sofieke Pécriaux van de PS nu ook nog fratsen bedenkt om de debilisering van het politieke bedrijf vrije baan te geven, is een nieuw gegeven.
De dingen dezer dagen
20 februari 2008Ernest van der Hallen: Katholiek, bestreden door katholieken
5
De lezers van ons krantje kénnen de naam Ernest van der Hallen en zijn beste werken, ‘De wind waait’, ‘De aarde roept’, ‘Charles de Foucauld’, ‘Brieven aan een Jonge Vriend’ en ‘Brieven aan Elckerlijc’ wel. Zij hebben die grote meneer voor onze ontvoogding in ‘t Pallieterke leren kennen. Als schrijver-verteller was Van der Hallen heel actief, hoewel zijn literaire werk - romans, sprookjes, brieven, reisboeken - voor hem niet het eerste was. Hem ging het niet om bellettrie, wel om de nood van ons volk en vooral van de jeugd, te helpen lenigen. In het inter
bellum sprong hij, spijts zijn broze gezondheid, met zijn warm hart in de bres om mee een einde te maken aan pater Strackes ‘‘Arm Vlaanderen”.
Zijn naam en romantisch idealisme heb
ben hun magische glans bewaard, al is die verdoft door de lange miskenning in officiële bloemlezingen en schoolhandboeken. Toch komt er de jongste tijd een herontdekking van Van der Hallen aan en wel aan de uni- versiteit! Een reden tot blijdschap, nu "de Nest” dit jaar op 24 februari zestig jaar gele
den stierf! Maar niet alleen literatuurhistorici hebben de begenadigde schrijver en jeugdbe- zieler herontdekt, ook in de Vlaamse studen
tenbeweging is hij weer opgedoken: bij het KVHV en het NKVS. Eén van hun bronnen is, al vijftig jaar lang, zeker de Van der Hal- len-Gemeenschap vanuit het “Bertennest”
te Roesbrugge (Westhoek). Verheugend is de recente renovatie van zijn Kempisch grafmonument, op Kloosterheide bij Lier, een kunstwerk van Nests vrienden Flor van Reeth en Remi Lens, met de opbrengst van de “Historische Boekenbeurs van Vlaamse Beweging” van Lode van Dessel, oud-burge- meester van Nijlen.
Aan de Leuvense universiteit staat hij nu opnieuw in de belangstelling. Literatuurpro- fessor Dirk de Geest, zegt in het artikel “De herontdekking van Ernest van der Hallen”
(‘t Pallieterke, 18 oktober 2006): “Voor die jonge mensen is dat nieuw, want zij weten daar weinig of niets meer over. Ook zijn ver
nieuwend, volks katholicisme en zijn Pelgrim- beweging breng ik aan, naast zijn aandacht voor de esthetiek der literatuur.” De histo
rische afstand maakt een nieuwe, door bui
tenliteraire factoren niet meer gehinderde benadering van romans als ‘De wind waait’
en de lyrische ‘Vertelsels in juni’ eindelijk weer mogelijk op universitair niveau.
Belgische vervolging
In de titel van het door Renaat van Hecke samengestelde Van der Hallen-breviertje, In Liefde en Schoonheid’ (1948) - ontleend aan diens wekroep, “Dien uw volk in liefde en schoonheid”- liggen het hele leven, de vor
mende arbeid in dienst van de jeugd en het letterkundige oeuvre van Van der Hallen ver
vat. Maar die inzet werd door de Belgische repressie brutaal afgestraft. Nu we op zon
dag 24 februari gedenken dat hij zestig jaar geleden, na een vreselijke doodsstrijd, in zijn geliefde Lier overleed, ligt dit bittere verhaal voor de hand. Die tragiek is één van de grof
ste voorbeelden van de domme willekeur waarmee de beruchte repressiejustitie de Vlaamse heropstanding in leiders, opvoeders en kunstenaars trachtte te fnuiken! De beste Vlaamse schrijvers werden mikpunt van die regelrechte aanslag: naast Van der Hallen o.a.
°ok zijn Lierse vriend, dichter Jef de Beider, Filip de Pillecyn, Ernest Claes. Karei Vertorn
den, Pater Callewaert en bannelingen als VVies Moens en Cyriel Verschaeve.
Toen Alfred van der Hallen, Lierse oor- logsburgemeester, was gevlucht, nam de weerstand, op 11 september ‘44, zijn broer Ernest mee voor verhoor. Er was tegen hem geen aanhoudingsbevel, maar wegens Alfreds afwezigheid werd de auteur, die niets ten laste kon worden gelegd en zijn broer niet wilde verraden, “toch maar” opgesloten in de Lierse Sionskazerne: “Komt gij dan maar niee..." (Sippenhaft op zijn Belgisch.) Even
later werd hij naar de Antwerpse “Harmo
nie” overgebracht. Hij diende als gijzelaar voor zijn broer, maar die gijzeling werd een marteling - met astma, hartcrises en bron
chitis - van drie maanden!
In december ‘44 kwam hij vrij, lijdend en fel verzwakt. In de drie jaar die hem nog rest
ten, werd de zwaar ondermijnde man geteis
terd door de ene tegenslag na de andere:
ontzetting uit zijn inspecteursambt bij de bibliotheken, overlijden van zijn moeder, vroege dood van zijn schoonzus en de zorg om de kinderen van drie broers, al was dat voor hem ook vreugde!
Kerkelijke vervolging
Na zijn, wegens zwakke gezondheid, mis
lukt noviciaat bij de franciscanen te Turn
hout, ging zijn aandacht naar de Lierse straatjeugd - voor wie hij zijn debuut, het sprookjesspel “Ridder Arnold”, liet opvoe
ren in 1924 - en naar de studenten. Vanuit zijn Ruusbroechuisje in het Lierse begijn
hof werd hij in de jaren twintig raadsman en bezieler der Vlaamsgezinde studenten. Voor hen gaf hij het tijdschrift “De Storm” uit en met enkelen trok hij, “gewapend” met man- dolienen en gitaren, van kerk tot kerk om er, na de hoogmis, aan de kerkgangers de liefde voor Vlaanderen te leren. Die jonge pioniers werden bezield door de nonconfor- mist, de franciscaanse zwerver Van der Hal
len, die gruwde van platgetreden paden en een “verburgerlijkt” (Belgisch) katholicisme:
‘Ik wil mijn eigen weg gaan en mijn leven naar eigen inzicht opbouwen: ik wil niet meelopen met de grauwe bende, ik haat kleinheid en bekrompenheid, ik wil een goede mens zijn;
ik wil heroïsch leven en het burgerdom schu
wen. Zo luidt één van zijn beroemde uit
spraken uit "Brieven aan een Jonge Vriend"
(1932). Dat radicalisme en nonconformisme heeft de (kerkelijke) overheid hem kwalijk genomen. Door dik en dun bleef hij het zelf
standig optredende AKVS, de Rodenbachse studentenbeweging, steunen. Hij werd hun raadsman bij uitstek!
Maar dat zelfstandig optreden en het Vlaamse nationalisme van Van der Hallen en
“zijn” AKVS werden door de belgicistische kerkelijke overheid met lede ogen bekeken, vooral vanaf 1925. Hadden zij in de ‘Twaalf artikelen van het Geloof’ geen dertiende ingebouwd: “Ik geloof in het ene en onver- deelbare België”, zoals pater Brauns ooit op de kansel uitriep? En dat unitaire Bel
gië was die gewijde heren zo heilig dat zij er niet voor terugdeinsden scholieren die hun AKVS trouw bleven, de communie te wei
geren en uit colleges te bannen. Beïnvloed door de Duitse “Quickborn" en “Wander- vögel” streefde het AKVS naar zelfstandig
heid, in de geest van Rodenbach. De vervol
ging van “rebelse” studenten was zo zwaar dat het AKVS het onderspit moest delven.
De ondergang werd onafwendbaar toen de KSA in 1930 werd opgericht. De bonden bloedden dood rond 1935. De “bitterein- ders” vonden een houvast op meer Dietse wegen, met een andere stijl: in AKDS, Diets Jeugdverbond en Jong-Dinaso. Voor Nest van der Hallen was het de bitterste ontgoo
cheling van zijn leven.
Zwerver en pelgrim
In die ogenblikken van nood ontwaak
ten de zwerver en de franciscaanse pelgrim in hem. Met kunstschilder Frans Mertens ontvluchtte hij het verwarde en verdrukte Vlaanderen en vooral zijn ontgoocheling in de verdeelde jeugd en trok op weg, verre horizonten tegemoet. In Spanje, Algerije, Tunesië, Libië en Egypte, maar ook in Pales
tina, Turkije, Zuid-Frankrijk en Duitsland vond hij troost en enige verbetering van zijn broze gezondheid. Hij werd een Vlaamse Den Doolaard, een Vlaamse Slauerhoff:
“Vooruit is de weg. Hoera voor ons bei
den, zwervers en Don Quichotten van de grote baan!”
Voor Nest gaven die tochten een nieuw elan aan zijn leven. Een viertal reizen onder
nam hij, tussen 1935 en ‘39. Voor de vurige
Houtsnede van Wim de Coch
romanticus en bewonderaar van al het won
derlijke onder Gods zon was dit veel meer dan ontspanning en verkwikking. De rei
zen wierpen waardevolle vruchten af: de biografie “Charles de Foucauld” (edelman, soldaat, kluizenaar, in Marokko vermoord in 1916 en voor Nest een heroïsche geest
verwant, 1937) en reisverhalen als “Tussen Atlas en Pyreneeën” (1938), “Cheiks, Pel
grims en Rabbijnen” (1940) en “Oost-Zuid- Oost" (1941). Na zijn schuchtere begin met de fijne ‘Sprookjes uit de zomernacht’, kunst
beschouwingen en heiligenlevens, het succes
rijke ‘De Wind Waait’ (1932) - romantisch en idealistisch trekkersverhaal bij uitstek -, psychologische romans als ‘De aarde roept' en zijn zo bezielende 'Brieven aan een jonge vriend’ (1932), stortte Van der Hallen zijn zwervershart uit in die geestdriftige reisver
halen. Zijn sfeervolste en mooiste bladzij
den lezen we anderzijds in ‘Vertelsels in Juni’
(1947), ‘Kroniek der Onnozele Kinderen’
(1947) en in de biografie 'Brouwer’ (kunst
schilder Ariaan Brouwer, 1943).
Eerder, in 1924, had hij, samen met Flor van Reeth en Felix Timmermans, de Pel- grimbeweging, als de tocht naar hernieu
wing en verdieping van de katholieke kunst, gesticht. Het was een pleidooi voor een betere, “sacralere" en esthetischer kunst, een tot God gericht “pelgrimeren naar de ideale schoonheid", zoals Timmermans het uitdrukte. Die beweging werd bijgetreden door vele gelovige kunstenaars, schrijvers, beeldende kunstenaars, architecten, acteurs en musici, maar haar leven duurde niet lang.
In 1930 mislukte de grote Pelgrimtentoon- stelling in Antwerpen door gebrek aan orga
nisatie, en onenigheid.
Een nieuwe mens
Al het voorgaande is maar een deel van de ontzaglijke, opvoedende arbeid voor de jeugd en het volk van Vlaanderen die Van der Hallen heeft verricht. Zijn betekenis reikt
Op zaterdag 23 februari eerstkomend houdt de Van der Hallen-Gemeen- schap een bezinningsstonde bij het grafmonument van Ernest van der Hallen, op het kerkhof "Kloosterheide”, aan de Kesselsesteenweg (bij Lier). Bijeen
komst op het kerkhof: om 15 uur. Deelnemers die per trein komen, worden onthaald aan het station van Lier tussen 14-14.30 uur. Aan het graf wordt het woord gevoerd door Rien van den Berghe, nationaal praeses van het KVHV;
Lode van Dessel, over de recente fraaie restauratie van het monument; Guido van der Meersch en Erik Verstraete (Van der Hallen-Gemeenschap). Om 17 uur is iedereen ook welkom op de Eucharistieviering in de Sint-Pieterskapel, naast de Sint-Gummaruskerk, met deken Jan Verheyen als voorganger.
Info: Bertennest/Europa-Centrum, Bergenstraat 29, 8972/ Roesbrugge, tel.
057/30.02.08 of bertennest@skynet.be.
veel verder dan de Vlaamse ontvoogding en ze legt haar accenten bij de jeugd, de kunst, het christelijk geloof. Ernest van der Hallen was vooral een vernieuwer op vele gebie
den, zoals er geen ander hier te lande is geweest! Hem stond steeds het ideaal van een "nieuwe", geestelijk en bovennatuurlijk gerichte mens voor ogen. De weg daarheen was de vorming van een “nieuwe jeugd”.
Naast het streven naar een zelfstandige jeugd- en studentenbeweging zonder voog
dij, was hij een pionier voor de terugkeer naar de natuur, en van het trekkersleven (een
“groene” avant-la-lettre!), van de "Bouw
orde” en van een betere, volksverbonden, hoogstaande en esthetisch waardevolle lite
ratuur en kunst en van een vernieuwing van godsdienst en liturgie in volkse, Nederlandse zin, zoals Wies Moens een volksverbonden Nederlandse literatuur bepleitte.
Los van de achterhaalde vooringenomen
heid wordt het nu tijd dat men de waarde, de grootheid en de actuele betekenis van Ernest van der Hallen, zeker voor de toekomst, gaat erkennen. De tijdgeest is daarvoor nog niet geschikt, maar er zijn betere krachten, o.a.
bij de studenten van KVHV en NKVS die ons toch hoop geven! Een degelijke en eerlijke biografie kan veel bijdragen tot een juistere en vollediger beeldvorming!
Tot besluit een citaat, dat aantoont hoe Van der Hallens bekommernissen actueel en tijdloos waren en zijn: “Het is een ontzaglijk voorrecht in een tijd als deze het geloof in de geest en in het irrationele hoog te hou
den, nu voor miljoenen nog enkel de mys
tiek van het getal en van de motor geldt. Het is een voorrecht het geloof in de eeuwige waarden te prediken; de strijd aan te gaan tegen de duistere machten der verwording en der ontaarding; de adel en de schoonheid te herstellen tegen de dwang der banaliteit en der lelijkheid!” (uit ‘Brieven aan Elcker
lijc’, 1947).
Brederode
