62 ste jaargang nummer 33 woensdag 15 augustus 2007 1,65 euro
Voor mensen met een goed hart
en een slecht karakter...
- . • -
Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Quo vadis, N-VA?
Het is zondagavond tien uur en Bart de Wever heeft zopas ook een woordeke mogen placeren op het radionieuws. Dat gebeurt niet alle dagen, gelukkig zaten we in de wagen naar de autoradio te luisteren, of het was ons wellicht compleet ontgaan.
De voorzitter van de N-VA waarschuwt voor te veel enthousiasme. De Franstaligen hebben blijkbaar tijdens het weekend laten blijken dat ze nu toch bereid zijn ‘het echte debat aan te gaan en de zaken punt per punt te bespreken’. Maar, aldus nog De Wever, de Vlamingen mogen het in elk geval niet als een Vlaamse overwinning voorstellen dat de andere kant wil praten, want onder meer over de sociaaleconomische bevoegdhe
den is de kloof nog bijzonder diep.
Eerder op de dag had Bartje Somers van de VLD (het spijt ons, maar we krijgen die ‘Open’ echt niet door de strot) geperoreerd dat er volgens hem nu ernstig schot in de zaak begon te komen. Voor de liberalen kan het allemaal niet snel genoeg gaan.
Snel de belastingen verlagen om nog een effect te kunnen laten voelen tegen de ver
kiezingen in 2009 en snel een regering vormen om toch maar de mogelijkheid kort te sluiten dat de socialisten er alsnog bij betrokken worden. Want volgens commenta
tor Rik van Cauwelaert in Knack staat de roodgroene cavalerie klaar om over enkele weken in de formatie binnen te breken, mocht Leterme er met de huidige “gespreks
partners” niet uit geraken. Daarom zou bijvoorbeeld de Sp.a-top via de ondoorgron
delijke wegen van de gsm geregeld een blik kunnen werpen achter de schermen, om niet helemaal buitenspel te staan.
Bij de Sp.a heeft Vande Lanotte er echter een ander idee over. Volgens hem zal Leterme uiteindelijk een regering vormen met een minimumprogramma en de staats
hervorming op de lange baan schuiven. De Oostendenaar baseert zich daarvoor op de onwil van Milquet (CDH) om iets te doen tegen de belangen van de PS in, en op de onwil van Reynders (MR) om de PS mee aan de tafel te brengen. Daaruit volgt een impasse die alleen maar kan leiden tot een noodregering met een zwak sociaalecono- misch programma. Dat alles indien ‘de huidige dynamiek’ - of beter: het gebrek daaraan - blijft voortduren. (Vande Lanotte houdt dus nog een slag om de arm.)
Is er verandering op komst! Leterme gaf op de RTBF plots toe dat hij gaffen heeft geslagen. Welke zei hij er niet bij en de journalist was blijkbaar te verbouwereerd of had te weinig tijd om meer uitleg te vragen. Maar ongetwijfeld wou de kandidaat-pre- mier de Franstaligen “masseren”. Volgens De Wever hebben de Franstalige onderhan
delaars ‘te elfder ure het geweer van schouder veranderd, nadat zij de besprekingen tot op de rand van de afgrond hadden gebracht’. Dat betekent zoveel als dat een crisis voorlopig is afgewend, maar er is geen enkele waarborg dat het nu ook de gewenste richting uitgaat: die van een grondige staatshervorming en een splitsing van Brussel- Halle-Vilvoorde zonder om het even welke prijs. (En dat is helemaal iets anders dan het vermijden van een "onredelijke prijs”.)
Hierbij weze opgemerkt dat meer en meer media de boodschap verspreiden dat BHV een symbooldossier is, een zwaar beladen symbool misschien na al die jaren, maar toch ‘maar’ een symbool. Mee aan de basis daarvan ligt de uitspraak van Fons Verplaetse, gewezen gouverneur van de Nationale Bank, gewezen samenzweerder van Poupehan, maar nog altijd behorend tot de christendemocratische stal: ‘Ik ben ook voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, maar ik zou eigenlijk niet weten waarom.’ Mocht Zulte, waar hij resideert, ook te maken krijgen met een oprukkende en agressieve verfransing, misschien zou Verplaetse plots het licht zien. Maar wie zich altijd in plat dialect heeft uitgedrukt, kan het wellicht weinig schelen of de voertaal nu Frans of Nederlands is. Erger is dat zijn gewauwel door heel wat commentatoren klak
keloos is overgenomen.
Het uur van de waarheid nadert voor de N-VA. Het vertrouwen van veel Vlaamsge- zinden in de uitkomst van de verkiezingen en van de regeringsformatie is naar een diep
tepunt gezakt. Niet omdat volgens de paarse slippendrager Yves Desmet de masochis
tische Vlaamse beweging kickt op een nieuwe nederlaag om met verwijten van verraad te kunnen uitpakken’. Wel omdat er grote beloften zijn gedaan en dure eden gezwo
ren, die bijzonder veraf lijken. De nota van formateur Leterme was qua staatshervor
ming een maat voor niets, zowel in eerste als in tweede versie. En als de regeling voor het gerechtelijke arrondissement BHV al stevige tegemoetkomingen aan de Franstali
gen zal gaan bevatten, wat zal er dan met de kieskring zelf gebeuren! Nog even Vande Lanotte: 'Als de Walen erin slagen de beloofde staatshervorming tegen te houden, dan wordt Leterme een argument voor het Vlaams Belang eerder dan een dam ertegen'.
Als de N-VA het nodige zelfrespect wil behouden én een kans wil maken bij de verkie
zingen in 2009, dan heeft die partij maar één keuze: zich principieel opstellen en blij-
*en opstellen. Anders is het gedaan met spelen, en krijgen we naast de “Zonder Haat Straat” ook de “Zonder Niveaan Laan”. (En voor de libera-
len: de "Zonder Tsjeef Dreef’.)
Deze week:
• Ophouden met die komedie 2
• Wij klagen aan 3
• De ingebouwde politieman 4
•Tweetaligheid in Wallonië 7
• Toen Vlaanderen echt arm was I I
lEOKC ZEGcT...
satffE MAAKT SCHULP
"WooRP JloUpEH.'
A, B en ISO
Mieke Van Hecke heeft het vorige week verkorven bij de spraakmakers. De grote madam van het katholieke onderwijs vindt dat er, om kwaliteitsredenen, meer kleu- terfröbels en onderwijzers met ASO-achter- grond moeten komen. Nu zijn dat steeds meer TSO’ers en BSO’ers.
Sommigen onder u zijn wellicht al een tijdje los van de onderwijswereld, dus komen ondertitels van pas. ASO staat voor de vroe
gere humaniora, TSO heet het technisch onderwijs en BSO het beroeps.
Slecht is het haar bekomen, deze oproep.
Van Hecke wekte zowaar de indruk dat er niveauverschillen zouden bestaan in het onderwijs. “Stop de stigmatisering van het TSO en het BSO”, foeterde Urbain Lavigne 's anderendaags in de krant Lavigne is ook een big boss, maar dan van het gemeenschaps
onderwijs en die gaat uiteraard graag in de contramine met Van Hecke.
Daarop leek de tijd rijp voor Mare Hulle- bus om een steen in de kikkerpoel te gooien.
Hullebus is het woelwater dat graag van leer trekt tegen de vaardighedenmanie van de Vlaamse pedogoochelaars. U kent het credo van de mensen die ons onderwijs uittekenen:
“niet kennen, maar kunnen”. Hullebus vindt dat, zoals velen, dikke flauwekul, maar in tegenstelling tot die velen schrijft hij het ook graag neer. Met een heerlijk gebrek aan res
pect voor de politieke correctheid.
Dus sloeg ‘s anderendaags de slinger weer zwaar de andere klant uit. Ene Joke Knoc
kaert had boebelen gekregen van de recht- toe-recht-aan-aanpok van Hullebus. Zij ziet het wel even anders. Geniet mee: “Sommige leerkrachten of lectoren zien hun taak zeer letterlijk: ze moeten anderen iets bijleren.
Zij gaan uit van het principe: ik leer jou iets wat jij nog niet kent.” Ja, denkt een sim
pele ziel als uw dienaar, da’s een open deur intrappen. Leraars worden opgeleid en pro
beren met geduld en liefde die verworven
Plankzeil naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus Vierkant
kennis door te geven. Daarin vergissen sim
pele zielen als ondergetekende zich dus vol
gens Knockaert: “Die visie is mijn inziens negatief omdat ze uitgaat van de onkunde van de ander." We verwijzen mevrouw Knoc
kaert graag naar www.onzetaal.nl/adviesl inziens.php, waar ze kan lezen waarom het mijns inziens moet zijn. Had een leraar haar maar ooit aangeleerd wat zij nog niet kende en nu nog niet kent.
Van Hecke gaat dus in de fout. Zij meent dat leraars, ook in kleuterschool en lager onderwijs, over een degelijke vakkennis moe
ten beschikken. Knockaert las ooit boeken en onthult dat die visie steunt op ene Bloom, die dacht dat je eerst kennis moet hebben voor
aleer inzicht te kunnen verwerven. Maar dat idee dateert intussen van de periode 1948- 1956 vertelt ze er bij "en de wereld is sinds
dien veel veranderd, nietwaar?" Klopt, zo is Kennedy sedertdien vermoord en heeft Volkswagen de Kever uit productie geno
men. Maar het menselijke brein blijft wel hetzelfde,s natuurlijk. Of Bloom gelijk heeft of niet, willen we niet beoordelen. Dat zijn stelling ruim een halve eeuw oud is, lijkt in elk geval een pover argument om aan te tonen dat zijn ideeën niet meer kloppen, dunkt mij.
Toch willen we Van Hecke niet helemaal volgen. De vraag is niet waar die kandidaat- leraars vandaan komen. TSO’ers en zelfs BSO’ers die het licht hebben gezien, passen zeker in het onderwijs. Als zij meent dat de kwaliteit van de leerkrachten afneemt - en dat is een feit, punt aan de lijn - dan is er iets mis met de opleiding in de hogescholen.
Want hoe komt het dat die leerlingen met gebrek aan kwaliteit toch slagen voor die opleiding? Ook in instellingen uit Van Hec- kes koepel.
EENMANSCOU.ECTIEF
Den BlootenKooninck
U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres
15 augustus 2007
De dingen dezer dagen
DJtop apegapen liggend apenland
Ophouden met die komedie!
Met Oscar op Belgische schoot
Het is bekend dat negen van de tien Nederlanders bij voorkeur op vakantie trek
ken naar Frankrijk. Ondanks amper een op tien de taal van Molière ook min of meer aan
vaardbaar spreekt/begrijpt, scoort de fran- cofilie in Holland vrij sterk. Allicht vanwege een vermoeden dat het “chic" staat. Zoals dat ook nog geldt voor fossiele restanten van een zelfverklaarde Vlaamse elite die in ste
den als Gent en Antwerpen nog altijd Frans met Vlaamse tongval spreekt, Belgofoons dus. Bij voorkeur in de "betere” kappers
zaak en het dito restaurant. Als symbool van een schone-schijnstatus die vandaag nog slechts de aandacht trekt als een onderdeel van de rubriek vergane glorie, waartoe ook het “Belgique de papa" behoort.
Het is het goed recht van bepaalde Neder
landse wereldburgers om zich in de ruïnes van dat circuit op te houden en te koesteren zo lang dat nog kan. Het wordt pas ergerlijk wanneer ze eigen “roots" gaan verlooche
nen door met een Hollands kanon beginnen te schieten op al wie meer Vlaanderen wil en minder of, mocht het even kunnen, helemaal geen België meer. De redenen daarvoor zijn voldoende duidelijk voor wie minder of meer vertrouwd is met geschiedenis en strijd van de Vlaamse beweging. Te vrezen valt even
wel dat dit niet het geval is voor de Neder
landse auteur Oscar van den Boogaard. Niet alleen omdat de man pas het levenslicht zag in mei '64 in Harderwijk, maar tevens omdat hij zich als een vooraanstaand lid van het pro
gressieve intellectuele en dus linkse esta blishment meldt, dat kennis van en belang
stelling voor de Vlaamse zaak betweterig en liefst van al afdoet als rechtse prietpraat van een groepje door Europese en multicultu
rele waarden achterhaalde nationalistische vendelzwaaiers in korte broek
Van den Boogaard groeide op in Suriname en in Nederland. Hij studeerde rechten en Franse taal- en letterkunde in Montpellier in i RiSren in Hi<struinde r°nd M h J ?’ 'n Los An«eles cn Ms.
Maar hq komt af en toe ook eens in Antwer
pen ƒ aar kreet hij op zijn veertigste ver
jaar ag en op de tram ooit uit dat hij veertig was geworden. Om de reacties te registre
ren en te analyseren. Iemand riep: “Ik ben 43, en dan. Het leidde tot Oscars beklijvende conclusie dat ge in Antwerpen sowieso geen u $ kunt maken. Vooral voor weekbladen als Humo is Oscar de hooggewaardeerde auteur van o.a. "De heerlijkheid van Julia", Liefdesdood", "Sensaties" en “Een bed vol schuim". Zijn huidige uitvalbasis is Berlijn.
Voor meer verdraagzaamheid ijveren staat hoog in zijn vaandel. Vandaar allicht dat hij naar eigen zeggen de chauffeur van een dikke Mercedes uitschold voor nazi omdat die zijn spatbord had geraakt. Laat me daar als kers op de taart nog aan toevoegen dat Oscar zichzelf bij voorkeur gedefinieerd ziet als een superexistentialist.
Ik meen meer dan voldoende argumenten te hebben aangevoerd om te kunnen bewe
ren dat Oscar van den Boogaard een echte kenner is van Vlaanderen, zijn geschiedenis zijn strijd en zijn noden. Ook aan kwaliteits
krant De Standaard was dat duidelijk niet ontgaan. Vandaar dat Oscar een forum kreee om op de Belgische schoot te gaan zitten en een even hoogintellectuele als vakkundig gerichte aanval te lanceren op slechte Beleen :±r/'rngcn Aiiemiai
carneerd in de persoon van formateur Yves
Leterme, waarvan Oscar met uitgebreide kennis van zaken debiteerde "dat de manier waarop de West-Vlaamse geitenhoeder de Franstaligen tegemoet treedt, gewoon om te huilen is”. En Oscar kan dat, zoals aange
toond door de verstrekkende draagwijdte van zijn kennis over Vlaanderen en zijn volk, weten als de beste. Of nog veel beter.
Zonder mezelf te willen profileren als onvoorwaardelijke fan van Yves Leterme was het toch zo dat ik me nadrukkelijk ver
kneukelde in de lijvige en rake reactie in Het Nieuwsblad op het verbale gehannes van een “Belgische" Hollander over zaken en toestanden die hij meent te kennen van vooral horen zeggen. Niet elke Hollandse politieke waarnemer heet Derk Jan Eppink en heeft diens ervaring en kennis, ook al zou Oscar wel met hem vergeleken willen wor
den. Quod non, niet eens van verre.
Geniet mee van enkele uittreksels uit het proza van de mij niet nader bekende, maar daarom niet minder gewaardeerde initia
lentandem mdw mda die Oscar van den Boogaard het Vlaamse vuur aan de Belgi
sche schenen legde. Zo wordt het op zijn minst merkwaardig genoemd dat niemand van de neo-Belgische fanclub, waarvan Oscar zich duidelijk als prominent lid wil promo
ten, ooit één kritische zinsnede wijdt aan iemand als FDF-boegbeeld Olivier Maingain.
Wat er op zou kunnen wijzen dat Oscar van den Boogaard “et les autres” zich niet erge
ren aan het over de rand van racisme balan
cerende gezwets van deze FDF-opdonder.
Oscar houdt niet van fermettes met tuinen met hekken en de rolluiken dicht. Het is nochtans daar, aldus de repliek, dat de sub
sidies voor de goede werken van de anti- Vlaamse cultuurdragers i la Oscar worden verdiend. Maar Oscar, zo gaat het verder, heeft het meer begrepen op fransdolle bour- geoisbiotopen zoals het residentiele Sint- Lambrechts-Woluwe.
Wat verder wordt de Hollandse kenner van Vlaanderen gepakt op zijn ronduit idi
oot overkomende frase dat "de Belgische identiteit ten volle wordt uitgeleefd in de straten van Brussel". Een identiteit die te maken heeft met openheid (jawel), nieuws
gierigheid en (het kon niet uitblijven) ver
draagzaamheid.
Welke verdraagzaamheid is dan de vraag?
En de kritische tandem gaat voluit door te verwijzen naar de Propaganda Abteilung van de verdraagzame democraat en liberale humanist Mangain die in en om de hoofdstad folders verspreidt die om God weet welke redenen aan de aandacht van het “Centrum”
kunnen blijven ontsnappen. De Vlaamse en aangespoelde aanbidders - pak aan Oscar - van het Belgische model zijn ziende blind wanneer ze die van Vlamingenhaat door
trokken schrijfsels in hun brievenbus vin
den. Maar ze beginnen wel met het tricolore schuim op de lippen als razenden hun klavier te betokkelen als ze Leterme, een fermette, een kerktoren of een Vlaamse Leeuw bin
nen hun blikveld menen te ontwaren. Na de Gouden Uil nu de Oscar van de Zelfhaat.
Mocht kenner Oscar het daar nog niet mee kunnen doen, dan mag hij het altijd laten weten. Ik brei dan nog wel een verlengstuk aan de lijkrede waarmee mdw en mda zijn genie hebben overgoten. Al kan ik niet ver
zekeren dat het dezelfde kwalitatieve toppen zou scheren. Maar ik beloof wel mijn best te
zullen doen. D.Mol
Wat men al een tijdje kon vermoeden, is intussen voor iedereen zichtbaar: de oranje- blauwe klucht die ze op Hertoginnedal aan het spelen zijn, is een grote komedie. Of de eigenlijke opvoering intussen al begonnen is, mag Joost weten, de vraag is alleen wie het eerst de witte vlag zal hijsen en zal toegeven dat hij of zij de voorbije weken alleen maar een partijtje blufpoker heeft gespeeld. Met andere woorden: wie als eerste de deur van Hertoginnedal achter zich toetrekt en naar zonniger oorden vertrekt.
Van zijn feitelijke opdrachtgevers - de (Belgische) machthebbers binnen de CVP- CD&V, de “christelijke" club van Renders, Cortebeek en vergeet vooral die van Laken niet - kreeg Leterme maar één opdracht: hij moest de overboord geslagen rooie broe
ders en zusters weer op het droge brengen.
Liefst zou die Belgische drievuldigheid de liberalen helemaal naar huis sturen, maar dan klopt het electorale rekensommetje voor het halen van een meerderheid niet meer - zelfs een Belgische regering moet soms over voldoende deputékes beschikken die op bevel op het knopje willen drukken om woorden in politieke daden om te zetten.
En dus mogen de blauwe jongens en meis
jes uit noord en zuid zo nodig blijven zit
ten, maar ze moeten niet al te lastig doen.
Omdat ze in I980 rekenkundig nodig waren om de tweede staatshervorming, de eer
ste van Wilfried Martens, zo ongeschon
den mogelijk door het parlement te sluizen, werden ze toen ook opgetrommeld om tot het hoogste Belgische sanhedrin toe te tre
den. Omwille van het groter staatsbelang, de burger en aanverwante grote woorden, hapten onze blauwe jongens en meisjes zon
der aarzelen toe, speelden mee bij het op poten zetten van de tweede staatshervor
ming, mochten als beloning enkele maan
den in de Belgische zandbak blijven meekleu
teren, maar kregen na volbrachte dagtaak een plaatsje bij het wekelijkse huisvuil bui
ten voor de deur. Rooms en rood bleven samen achter onder een bewolkte driekleu
rige - blauw is daar niet bij! - hemel. Rooms
rood aan het Belgische roer, dat was, dat is en dat blijft de droom van het aloude echte Belgische systeem, de machinerie die je aan de poorten van Hertoginnedal niet ziet of hoort. Dat was in I980 zo, dat is vandaag niet anders. Ter herinnering, rooms-rood liep toen helemaal te pletter op een muur van schaamteloze rooie machtsarrogantie van een stelletje bezopen stakende bloed
rode ministers.
Met stoel en al
Het moet gezegd dat onze jonge geiten
kweker uit de Westhoek - zelf nauwelijks meer dan een werknemer van de naar ver
luidt christelijke arbeidersbeweging - zich behoorlijk van zijn Belgische taak kwijt. Men zou bijna geloven dat hij het inderdaad seri
eus meent met het in mekaar knutselen van zijn eerste Belgische regering van zijn zoge
noemde christendemocraten met de blauwe jongens en meisjes. Hij is nu al aan een ont
werp van regeerakkoord van goed honderd- vijftig bladzijden vol met vooral woorden, punten en komma’s en iedereen weet dat de eerste concrete politieke afspraak nog gemaakt moet worden. Men kan dus begrij
pen dat de blauwe Waal Didier Reynders vreselijk ongeduldig wordt en aandringt op eindelijk concrete voostellen van de vaan- delvluchtige Vlaamse minister-president. Hij
wint de verkiezingen “in zijn land" en wordt nu letterlijk opzijgezet. Dat Di Rupo weer zou mogen meespelen, moet voor hem een nachtmerrie zijn. Men zal hem dus met stoel en al moeten buiten dragen als “men” wil dat hij zelf opstapt. Aan Bartje, Karei en zijn andere blauwe vrienden zal Leterme nadien misschien wel een sms’je laten sturen om te zeggen dat er vanaf morgen GEEN ver
gadering meer is. Waarom dan toch niet proberen met een sexpartite zoals in 1980?
De “anderen” weten toch ook dat bij die Vlaamse blauwen de bestelbon voor een lading Vlaamse leeuwenvlaggen nu al klaar ligt, Karei, Bartje en Patrick kunnen met maagdelijk propere Vlaamse handen aan hun succesrijke campagne voor de Vlaamse ver
kiezingen van 2009 beginnen.
Geschrapt
Intussen denkt l’ancienne Belgique te heb
ben wat het wil: de Belgische rode vrienden zeker niet in oppositie! Dat het rooms-rode duo in dat geval er een groene minister voor het klimaat bovenop moeten nemen zoals ook de bijna-sluiting van de luchthaven van Zaventem in Vlaanderen, het nu weer ver
vroegde opdoeken van de kerncentrales en nog meer van dit soort frisse groene blaad
jes, is hun zorg niet. Leterme en co moe
ten misschien wel een dankbriefje sturen naar de N-VA-kiezers: het woord "staats
hervorming" wordt met hun medeweten uit het Belgische woordenboek geschrapt. Dat woord hoeft zelfs niet meer, de nieuwe Be - gische regering met het electorale enfant chéri van de ex-CVP aan boord, zal immers met grote trom aankondigen dat afgesproken werd om er VOLGENDE keer wel echtwer van te maken. Alleen, zonder een oplossing voor BHV komt er geen volgende keer en dat is echt niet onze schuld.
Rooms-rood - als... - kan daarom als een ste beleidsdaad beter meteen een begrafe nisondernemer bestellen, de tijd van de pan'' atieve zorgen voor het België van Renders en co is voorgoed geschiedenis. Hertoginned»' overtuigde intussen ook de grootste twij’e' laars onder ons. Die vele zeer oprechte Vla mingen die dachten dat het toch wel zou luk
ken, die grote Vlaamse sprong voorwaart5- die onverwijlde splitsing van BHV, weten intussen dat men die inspanningen vanweg het traditionele politiek Vlaanderen n*
moet verwachten.
Hét bewijs
Ons verbaast dat natuurlijk niet Wij b'e' den de voorbije maanden niet op, op de bladzijde telkens weer te herhalen dat m^
van het traditionele België - en daar ho°
l’ancien CVP ook bij - NIETS Vlaams moe verwachten, dat men Leterme maar be niet zou geloven, want hij verkocht to maar verbale Vlaamse lucht in ruil * een bord Belgische linzensoep. Wie daa bijna 70 dagen Hertoginnedal nog aan feit, moet dringend wat frissen, buiten u gaan inademen. Hertoginnedal 2007 w en wordt het definitieve bewijs van het gr gelijk van die Waalse rooie staatsman J Destrée die begin vorige eeuw aan de to e malige koning der Belgen liet weten da zich geen illusies meer moest maken, da, in het land van Schelde en Maas hele geen Belgen leefden, alleen maar ^'arT"sie- en Walen. Aan de hekkens van *dert0^Lee- dal kunnen we dat elke avond opnieuw maken op televisie. Marc
. .Ja In de regimegazetten verscheen de more "dat we in België vorig jaar en ons allen ongeveer 300 miljoen euro verkeerboetes hebben betaald. Voora
"met ons allen” zal sterk tot de verbee van de o zo brave Vlaming spreken. ,e„
Want terwijl in Vlaanderen de je als de bekende - of is het hier eerde beruchte en laat een vraagteken rrlC,a fjj- ten - paddestoelen uit de grond blijye zen, is het ten zuiden van de taalgren L altijd zoeken naar een flitspaal als na
speld in de hooiberg. ft
Laat ons dus toe enige correCt'eJïalfiir brengen en van 300 miljoen door gen opgehoest boetegeld spreken (J van de helft "getransfereerd" wordt n mag een keer raden waar.
De dingen dezer dagen
15 augustus 2007Verstandige Franstaligen zijn het gevaarlijkst
Dit land zit, zeker sedert I0 juni, in een patstelling. Zelfs blinden zien dat nu. De vier kandidaat (?) regeringspartijen/kartels bekij
ken elkaar met het vertrouwen dat mussen tegenover katten plegen te hebben. Weken gepalaver heeft de regeringsvorming geen meter dichterbij gebracht. De tegenstel
ling christendemocraten versus liberalen is na twintig jaar wederzijdse animositeit al heel groot. De communautaire tegenstel
ling ronduit onoverbrugbaar.
Het theater wordt opgevrolijkt met zij
sprongetjes die alleen maar bevestigen hoe diep de malaise is. De VLD trekt een com
munautair tussenspurtje, waarop vanuit het Vlaams Kartel de term "wieltjeszuigers”
gesist wordt. Miniakkoordjes worden aan- gekondigd en terstond tegengesproken door één of andere ‘partner’. Medeonderhande- laarster Milquet verdwijnt plots een nachtje uit het zicht. Tussendoor zorgt Knack voor bijkomende zenuwachtigheid met de mede
deling dat Di Rupo in de coulissen klaar staat om in het gat te springen. Een ballonnetje om de liberalen in het algemeen en de MR in het bijzonder tot wat soepelheid aan te zetten.
Waarom gaat het niet vooruit?
Volgens vele commentatoren omdat Leterme onbekwaam blijkt. Zijn inlevings
vermogen zou ondermaats zijn, zijn onder
handelingstechniek waardeloos en zijn zelf
ingenomenheid zelfbeschadigend.
Maar vooral de communautaire eisen waarmee hij de verkiezingen won, heten in die kringen onrealistisch. Zijn ze ook, voor wie een Belgische regering wil vormen. Dus ofwel is Leterme een kortzichtige volksmen
ner, die nu kreunt onder de te zware rugzak van bijna 800.000 stemmen die hij niet kan waarmaken. Ofwel is Leterme een politicus van niet-Belgisch hout, die naar verkiezingen trekt met een programma dat hij voor zijn kiezers noodzakelijk acht, los van de Belgi
sche haalbaarheid ervan.
Steeds meer waarnemers gaan er van uit dat hij de klus niet klaart. Wat dan? En wat kunnen de Vlaamsgezinden er bij winnen?
Natte dromen
Franstalig België koestert natte dromen over de terugkeer van Verhofstadt. Die ver
nedering kan CD&V/N-VA onmogelijk slik
ken. Dan kan het kartel niet anders dan voor de oppositie kiezen. Maar zonder hen komt er een regering met partijen die in Vlaande- ren amper een derde van de kiezers kon
den bekoren. Johan Vande Lanotte daarover 'n een interview met De Morgen: "Wie nu ln een regering stapt zonder Yves Leterme premier is niet goed wijs. Iemand met
“00.000 stemmen, ruim 30 procent in de Senaat en 29 procent in de Kamer, die geen
®erste minister mag zijn, die wordt in Vlaan
deren op slag wereldberoemd. Een Vlaming kiest altijd partij voor het slachtoffer.”
Om de poen is het in de politiek nooit
!e doen. Absoluut zeker. En zeker niet bij leidsmensen die "goed bestuur" hoog in et vaandel dragen. Fientje Moerman heeft s°^ Zojuist nog eens nadrukkelijk onder-
^hreven door haar eigen gemaal te benoe- ef> als bestuurder van het Vlaams Euro- ees Verbindingsagentschap Vleva. Dat
®en<et in de vergelijking ongeveer even- yee bestaansrecht als het beruchte KINT .°n prins Laurent, zij het dan in een Euro-
^es verband, dat geen zinnig mens precies ƒ et tS ^ef'n’ëren- En dus ook niet Fien-
vq no<-btans beweert dat de benoeming hiinrirnan*'ef er alleen is gekomen omdat de waar te nemen functies kent als de Sle- En als zij dat zegt zal dat ook wel
Geen woorden maar daden!
^uit aan bij het Vlaams ziekenfonds,
hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Gort voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
^ams & Neutraal Ziekenfonds ,
--^__M«>Bstrattnpletn 1- 2800 Mechelen ■ www.vnz.be
Wie Vlaams-nationaal denkt, voelt de lakens dan weer nat worden bij een ander perspectief. België blokkeert en bewijst de eigen onwerkbaarheid. En dan... Ja, wat dan?
We zien het Vlaams parlement nog niet met
een het laken naar zich toetrekken en de Bel
gische deur dichttrekken.
Vande Lanotte verwijst naar een derde mogelijkheid. "Na lange formatiebesprekin- gen vormde hij (Dehaene in I992) een nood- regering met een minimumprogramma. De staatshervorming werd op de lange baan geschoven.” Hij voorspelt dat Leterme dezelfde weg uitgaat. “Een zwakke rege- ring-Leterme is”, volgens de nog-Sp.a-voor- zitter “de natste droom van Philip Dewin- ter”. Want dan blijkt dat de Franstaligen de Vlamingen kunnen dwarsbomen en weten de 800.000 Leterme-kiezers zich bij de bok (of geit?) gezet.
Belgische koehandel?
Want over één zaak is iedereen het eens.
De Franstalige blokkade vuurt de commu
nautaire gevoeligheid in Vlaanderen alleen maar aan. Luc van der Kelen, commentator van Het Laatste Nieuws, daarover in Le Soir:
“La majorité des Flamands veulent garder ce pays, mais si on dit non a tout, tout le temps a une majorité, on crée des séparatistes.”
Wie de winst opraapt, hangt af van de ontwikkelingen. Hoe staatsondersteunend is CD&V nog? Hoe sterk is het cement dat N-VA vastkleeft aan het kartel? Weet het Vlaams Belang zich opnieuw aan te dienen als een nuttig instrument? Lukt Dedecker er in meer te zijn dan een éénlegislatuurvlieg?
Kortom, in elk scenario wint het Vlaams- nationalisme. Althans, op termijn. Er loert, paradoxalerwijze, maar één gevaar om de hoek. Dat de Franstalige partijen afstappen van het brutale ‘non’ en openingen schep
pen voor een klassieke Belgische koehan
del. Met een splitsing van BHV die gekocht wordt met nieuwe faciliteiten of de uitbrei
ding van Brussel. Met de overdracht van enkele bevoegdheden die gekocht worden met recuperatieoperaties als het invoeren van federale kieskringen of het samenvoegen van de federale en de deelstaatverkiezingen.
Als de Franstaligen beginnen te marsjande
ren, komen ook binnen de christendemo
cratie krachten los die het perspectief van ministerportefeuilles zwaarder laten wegen dan het eigen verkiezingsprogramma.
Er moet dus maar één ding gevreesd wor
den: dat de Franstaligen zich bevrijden van de hysterie en de deur op een kier zetten.
Ook dan wint Vlaanderen, want de Belgi
sche tweespalt zal er alleen groter door wor
den. Maar dan spreken we niet meer over korte of middellange termijn. Dan moeten we eerst nog door een nieuw vagevuur.
zo zijn. Wie was ook weer de onverlaat die beweerde dat het Vleva alleen maar is opgericht om de vroegere Vlaamse minis
ter-president Luc van den Brande aan een jobke te helpen, zijn status waardig? Larie en apekool natuurlijk want enkel en alleen een bewijs van (alweer) "goed bestuur".
Overspannen
Een titel master milieu- en natuurwe
tenschappen, daarbij nog een Nederlandse Scriptieprijs, dat behaalde de jonge Pope- ringenaar Jürgen Loones na tien jaar onder
zoek naar stress bij... de rode bosmier! Ze is de enige soort die aan de rand van een bos nestkoepels maakt van dennennaalden en ander organisch materiaal. Daarin leven honderdduizenden werkmieren en één of meerdere koninginnen. Door versnippering van het landschap, overbevolking op een te kleine oppervlakte en de daaruit voort
vloeiende stress en genetische erosie dreigt een natuurlijke vijand van de onlangs in het nieuws gekomen processierups te verdwij
nen. En de meeste mensen? Die trekken zich daar geen moer (mier in dit geval) van aan. Zorgen genoeg met de eigen stress- toestanden. De dagelijkse sleur afgewisseld met rustpauzes als daar zijn de verre reis- bestemmingen met wachttijden in de wagen of op vliegvelden. Heerlijk ontspannen.
Aan de Rechtbank
van Eerste Aanleg Brussel, district Matonge
Nous accusons
B rie f aa n ..
Hoogedelgestrengen,
Naar aanleiding van de klacht van citoyen Mbutu Mondondo Bienvenu wensen wij er uw aandacht op te vestigen dat het Cen
trum voor Gelijkheid van Kansen en Racis
mebestrijding op grove manier tekort
schiet in zijn taak, zijnde het aanwakkeren van het “Weg Met Óns’gevoel en het aan de schandpaal nagelen van alle blanken die ooit een voet op het Afrikaanse conti
nent hebben gezet, hoofdredacteur dezes incluis.
Onze interventie betreft uiteraard het album ‘Kuifje in Afrika’ - voordien Kuifje in Congo - dat door de heer Mobutu Parvenu geheel terecht als racistisch document is geklasseerd, maar desondanks nog altijd vrijelijk op de Belgische markt te koop wordt aangeboden. Dat begrijpt de heer Parvenu niet, want als intellectueel stu
deert hij op onze kosten politieke weten
schappen aan de Brusselse vrije (sic) uni- versiteit, en zo weet hij dat het gebruik van de term racisme meestal de juiste steek- sleutel is om gelijk te krijgen én een massa publiciteit, die dan nadien hier of in eigen land maximaal kan worden verzilverd.
Maar driewerf helaas, volgens Youssouf de Witte van bovengenoemd centrum zijn er ernstige bedenkingen bij de noodzaak, nut en hoogdringendheid van de klaagzang van Parvenu. Die wordt zowaar een over- reactie aangewreven! Mobutu is dan maar ineens naar de echte rechtbank gestapt om alsnog zijn gram te halen en Kuifje te excommuniceren. Na grondige lezing van bedoeld stripverhaal kunnen wij niet anders, heren magistraten, dan u advise
ren onverwijld tot boekverbranding over te gaan. (En onverwijld betekent wel dege
lijk onmiddellijk, niet tot in den pruimen- tijd, zoals dat bij Vlaamse eisenbundels het geval is.) Meer nog, wij zullen u extra mate
riaal leveren om het vuur aan te wakkeren en de vlammen hoog te doen oplaaien. Tal
rijk zijn de boekskes die onze jeugd hebben getekend, en waardoor wij tot een ern
stige graad van verzuring zijn overgegaan.
Kuifje is niks in vergelijking bijvoorbeeld met Sus en Wis. Hoe dikwijls worden ze daar niet in de kookpot gestoken, wanneer ze op zoek zijn naar De Vliegende Aap of andere nonsens? De Gramme Huurling Lambik komt op een ontwikkelingseiland terecht waar de luie lamzakken van inboor
lingen hun vrouwen het veld laten bewer
ken. En tante Sidonie wordt president van het Mini-Mierennest waarin Joden, Ara
bieren, zwarten, gelen en indianen volgens de ergste clichés aan de bevolking worden tentoongesteld. D’er zijn er in 1945 verdo
rie voor minder veroordeeld, genade zou in dit verband dan ook totaal misplaatst zijn. Waar of niet, sjeik El Ro-Jenbiet?
Het kan nog veel grover. Wat hebben we hier in onze handen? ‘De Jappen Vallen Aan'! Onmiddellijk de brandstapel op, die Buck Danny en zijn trawanten. Onveran
derlijk worden de gelen voorgesteld met de gruwelijkste tronies: na de Jappen waren de Koreanen en Chinezen aan de beurt, later de Vientanezen (sic) (Vliegende Tij
gers tegen Piraten) en recent opnieuw de Noord-Koreanen (De Nacht van de Slang, jawel.) Imperialisme van het ruigste soort, nog erger dan Mortimer van Blake en Mor
timer die van Edgar Jacobs decennialang de Indische bediende Nasir aan zijn lijk gekleefd kreeg. Het hoeft ons evenmin te verbazen dat de karikatuurbrigade van de Egyptische politie het Geheim van de Grote Piramide nooit heeft opgelost.
Jommeke, Nero, Safari, Piet Fluwijn en Bolleke, allemaal zijn ze wel ergens in het
zelfde bedje of boekje ziek. Maar een van de ziekelijkste strips die wij ooit in han
den hebben gekregen - en tot nu toe spe
ciaal hadden bewaard - is toch wel ‘Het Stralende Schild’, uit de minder bekende reeks ‘Zilveren Vlam’ van Cuvelier. Rid
der Koenraad krijgt het daarin aan de stok met Moorse huurmoordenaars in zwarte kaftans en met een smoelwerk dat wij er in onze kinderjaren nachtmerries van kre
gen. De koene ridder moet bovendien een schat naar de koning van Aragon brengen om de islamitische veroveraars uit Spanje te verjagen! Dient het gezegd dat deze ongelovige hond daarin met glans en brio slaagt!? Zum Kotzen!
Alleen al in het licht van de aan de gang zijnde reconquisté van El Andalus door de islam dient dit boekske zo snel mogelijk aan de verterende vlammen te worden prijs
gegeven. Stel je anders voor dat Mobutu Parvenu het in handen zou krijgen. Dan sturen we het nog liever op naar Geert Wilders, die is ook volop op boekenjacht.
XTiÊCidScAjc.
15 augustus 2007
De ingebouwde politieman
Om de vijf jaar interviewt Vrij Nederland een bekend trio Nederlandse opiniemakers:
schrijver Harry Mulisch en de twee journa
listen Henk Hofland en Jan Blokker. Uit een van de vorige interviews is me vooral de con
sensus van de heren bijgebleven dat er een mentale kloof gaapt tussen de mensen die de oorlog bewust hebben meegemaakt en zij die, zoals mijn generatie en volgende, altijd in vrede en meestal ook in voorspoed geleefd hebben. En historisch onderzoek bewijst het gelijk van de heren. Ze zijn alle drie dit jaar tachtig geworden, maar er is nog geen spoor van seniliteit te merken. Vooral Blokker is nog altijd bijzonder actief. Ze hebben tij
dens hun gesprek vorige maand een nieuw begrip gelanceerd dat, modieus Nederland kennende, wel zal aanslaan: de ingebouwde politieman. Feitelijk zijn dit leukere woorden voor gewoon fatsoen en een goede opvoe
ding. De drie linkse heren hebben alle drie heimwee naar de tijd dat de ‘ingebouwde politieman' nog in iedere Nederlander aan
wezig was. Die politieman (ook bekend met het ouderwets woord ‘geweten’) zei dat je geen andere mensen lastig viel, dat je je in het openbaar een beetje gedroeg, dat je niet dacht dat de meridiaan van Greenwich door het eigen zitvlak loopt.
En de drie coryfeeën weten ook zeer goed waar het verkeerd beginnen lopen is: met het gedoogbeleid tegenover zogenaamde soft
drugs. Toen trad de overheid niet meer op, want media en linkse politici vonden dat bela
chelijk, conservatief, repressief en alles wat je maar aan slechts bedenken kan. Vervol
gens mocht je geen opmerkingen maken over lomp en boers gedrag, want ieder vogeltje zingt zoals hij gebekt is. En tenslotte moest je alleen nog aan jezelf en je eigen plezier den
ken en de rest van de maatschappij kon de pot op. De Nederlandse historicus Jan Bank noemde dat “het Veronica-gevoel", analoog met de toenmalige succesrijke platte radio- en tv-zender die als slogan had “ je bent jong en je wilt wat”.
Kortom, de drie linkse hemelbestormers van vroeger denken er nu niet meer anders over dan de Britse arts Theodore Dalrym- ple. Die klaagt ook al lang de verloedering van de minder rijke klassen aan nadat de betere klasse het hedonisme als nieuwe reli
gie heeft gepredikt. Dalrymple mocht lang niet eens uitgegeven of geciteerd worden in zijn eigen land. Wanneer Vrij Nederland (zelf tientallen jaren de heraut van de per
missieve maatschappij) opmerkt waarom de heren het “alles moet kunnen” zo hebben gepredikt, dan volgen er hoogstens kroko
dillentranen. Henk Hofland riposteert dat ze alleen maar het duffe en vermolmde poli
tieke bestel van de regenten hebben aange
vallen, maar hij zegt er niet bij dat die oude zakken nu eenmaal ook stonden voor het “je leeft niet alleen op deze wereld". De heren vinden Jan Peter Balkenende trouwens nog altijd een gruwel, al vertelt de Nederlandse minister-president niets anders dan dat er weer "normen en waarden" moeten terug
keren; exact dat wat de drievuldigheid ook wenst. Het doet me een beetje denken aan het schijnheilige gelamenteer van slechte schrijvers als Geeraerts en Hemmerechts.
Ze verborgen hun gebrek aan talent ach
ter uitgebreide beschrijvingen van de eigen geslachtsorganen, maar dat mocht, want ze waren toch artistiek bezig. Maar zodra het klootjesvolk de remmingen ook aflegde en dezelfde woorden gebruikte in een minder artistieke context, betreurde het zootje lite- ratuurders de vulgariteit en de platheid van de maatschappij.
Platbodems
Maar het kwaad is nou eenmaal geschied en het zal meer dan één generatie vragen om het plebs en niet alleen het plebs weer wat manieren bij te brengen. Ik heb hier vorige week nog gepleit voor een Verenigde Nederlanden en ik vind dat je als je a zegt, je de b maar moet laten volgen en je dus niet (altijd) naar Spanje of Italië moet trekken, want Nederland heeft ook veel te bieden.
Ik was dus een klein weekje in Nederland in de woning die een Nederlandse collega ter beschikking stelde in Leiden terwijl hij en zijn familie Bretagne verkenden. En je kunt er inderdaad niet naast kijken dat die inge
bouwde politieman nog al eens ontbreekt.
In de vele grachten en rivieren van Leiden (de oude en de nieuwe Rijn) vaart bij goed weer permanent een stroom platbodems met dames en heren in min of meer ont-
De dingen dezer dagen
klede toestand, drinkend en brallend. Nogal wat dames hebben er geen problemen mee om aan te meren in bikini en op de kaaien te staan hijsen. De heren sturen altijd het bootje en trekken zich niets aan van de voor- rangsregels die ook op deze grachten gel
den. Kortom, dit is Nederland op zijn ergst, al zal het waarschijnlijk niet lang meer duren vooraleer hier ook iets van de ouderwetse moraliteit zal terugkeren, zij het met dwang en met behoorlijke boetes.
In het normale verkeer bestaat die ouder
wetse moraliteit nog steeds, want de pak
kans is in Nederland exact zeven keer groter dan in Vlaanderen. Je ziet veel minder idio
ten die met een waanzinnige snelheid over de autowegen snellen en zelfs de motorrij
ders zijn bijzonder gedisciplineerd. Op de hele Rotterdamse ring mag je maar 80 rijden en iedereen respecteert dat. Of toch bijna iedereen; de uitzondering waren twee poe
nige auto's met een roodwit nummerbord.
Vlaams Leiden
Overigens is me tijdens mijn verblijf in Leiden en mijn tochten naar Friesland en Noord-Holland weer iets vreselijks opgeval
len en dus blijf ik er maar over zeuren. In een prachtstad als Leiden met zijn vele monu
menten, zijn ongelooflijk mooi bewaarde of gerestaureerde (grote) binnenstad was weer geen Vlaming te vinden, ondanks het schit
terende weer, ondanks het feit dat Leiden even mooi is als Amsterdam, maar zonder de pretentie, het lawaai en de agressiviteit van de Nederlandse hoofdstad. Waarschijn
lijk stonden er weer duizenden in de file naar de Vlaamse kust en waren anderen druk bezig de Zoete Waters of Overmeire Donk of wat ook te bezoeken, maar die psycholo
gische drempel boven de Moerdijk blijft haast een echte grens. Ik heb één keer een stelle
tje landgenoten ontmoet en waarschijnlijk is het geen toeval dat het in de prachtige bota
nische tuinen van de universiteit was, want voor planten durven Vlamingen wel naar Nederland trekken. Maar voor de rest was er geen Vlaamse kip te merken in een stad die door mensen uit de Zuidelijke Nederlan
den gemaakt is.
In 1600 wezen de geboorteregisters uit dat 56% van de Leidenaars in het huidige Vlaanderen geboren waren en ook vandaag vind je nog altijd in het telefoonboek hele families die Van Antwerpen, Van Gent en Van Brussel heten.
Klompentaai
Dat Vlaamse en katholieke complex tegen
over het Nederlandse superioriteitsgevoel, tegenover hun calvinistische betweterij is nog altijd niet uitgeroeid. Eén goed ding: de Nederlanders kunnen wel met de eigen pre
tentie lachen. Op een groot bord in Leeu
warden stond: “Leraarstekortin Nederland!
Hoe kan dat nou in een land waar 16 miljoen mensen wonen die het altijd en overal beter weten!" Dat Vlaamse complex wordt natuur
lijk nog altijd gevoed door die taalachter
stand. Voor Nederlanders is hun taal zoiets als een paar oude en vertrouwde pantoffels waar je je zo op je gemak in voelt. Voor Vla
mingen blijft het Nederlands nog altijd een paar knellende schoenen en dus gebruiken ze liever hun dialectklompen.
Op de Afsluitdijk botste ik op een bus dappere Dendermondenaars die de hel van het Noorden hadden getrotseerd. In het café probeerden ze met veel vallen en wei
nig opstaan één en ander te bestellen, maar ze vonden het niet de moeite om hun dialect wat op te poetsen (of ze konden gewoon niet beter). Je zag zo de minachting in de ogen van de Nederlanders voor die ‘domme Bel
gen’ al waren ze natuurlijk handelaar genoeg om toch hun uiterste best te doen iet of wat van het schurfttaaltje te begrijpen, want geld kent geen taal.
Ik betwijfel of in die omstandigheden een pleidooi voor een Verenigde Nederlanden zin had. Maar tot voor twintig jaar hadden ook vele Vlamingen nog een ingebouwde politie
man die hen vertelde dat men niet alleen in Nederland, maar ook in eigen land zijn taal een beetje verzorgde ineen gesprek met vreem
den. Ooit hamerde de openbare omroep op radio en tv op die vorm van beleefdheid. Dat werd soms een wat kunstmatig ‘op de letter spreken, maar het was een begin. Hier ook gingen normen en waarden overboord en was Antwerps en West-Vlaams even goed als algemeen Nederlands.
Jan Neckers
Redenen te over
De zomer loopt op zijn eind en dan begint het bedevaartseizoen voor de rechtgeaarde Vlaming. Zondag I9 augustus is er de Ijzer
wake. De zesde keer al staan we dan als bannelingen in een wei in Steenstrate om te dromen van die toren enkele kilometers verder. Wie nog belang hecht aan het testa
ment van de Fronters is volgens de organi
satoren welkom. De wei bij het monument van de gebroeders Van Raemdonck is wel passend dit jaar. Het is precies 90 jaar gele
den dat de beide broers uit Temse sneuvel
den. Daarnaast is het ook 90 jaar geleden dat de bekende brief aan koning Albert geschre
ven werd (Sire, wij hebben geen vertrou
wen meer in onze oversten), en in decem
ber van datzelfde jaar riepen de Activisten in het bezette land de zelfstandigheid van Vlaanderen uit. Geeft toe, redenen genoeg om naar Steenstrate af te zakken en even te gedenken.
Maar zoals het een goede wake past, wordt er niet enkel omgekeken naar het verleden. Er is naast de traditionele her
denking en bloemenhulde aandacht voor de actualiteit. We zitten midden in woelige poli
tieke tijden. Zal de splitsing van Brussel- Halle-Vilvoorde “onverwijld” een feit zijn op I9 augustus?
Zal men een eerste evaluatie van de ‘door
tastende staatshervorming" kunnen maken?
Of kunnen wij met z’n allen uitkijken naar een onafhankelijk Vlaanderen, omdat het in België toch niet meer lukt!
Gastspreker Johan Laeremans zal zeker onze aandacht vragen voor de problemen van Vlaams-Brabant en de Vlaamse Rand.
Maar de verrassing is het gastoptreden van Micha Marah. Zij brengt enkele liederen uit de jaren 80. Liederen die in die tijd de acties zoals 'wij houden van ieder die het Vlaams karakter van onze gemeente eer
biedigt' en de startende ‘Gordel’ rond Brus
sel mee ondersteunden. Naast Micha Marah is er ook Hexa met liederen over Brussel en actiegroepen en studentenverenigingen worden bedankt voor hun inzet in de Rand.
De wake heeft ook enkele zekerheden en ook die zijn er: de historische bindteksten
«SSS?
park
WEN o REMORQVE
€45
GOM...
Paardendumping
Jongeren die actief zijn in de Vlaamse Bewe
ging, let even op, hier volgt een fijn aanbod om ‘prettig Vlaming” te zijn. Net zoals de Proms zelf wordt de aanwezigheid van vlag
gende Vlaamse jongeren op de' Last night of the Proms’ stilaan een traditie. Dus trekt er ook dit jaar in het tweede weekeinde van september een bus gevuld met Vlaamse jon
geren naar Londen om er de befaamde ‘Last night of the Proms’, het meest bekeken klas
sieke concert ter wereld, de luister te geven die het verdient.
En geloof ons, het is een feest, in Hyde Park, Hartje Londen, met jongeren van overal...
Het nadeel... het aantal plaatsen is beperkt tot 50. Dus rep je want ook in dit geval is het aloude spreekwoord ‘Wie eerst komt, eerst maalt’ van toepassing. Maar de orga
nisatoren bevestigen dat ze met de glimlach een tweede bus inleggen als er zich morgen eensklaps 100 mensen melden.
Diezelfde organisatoren laten wel weten
om te waken
van Erik Verstraete en de scherpe actuali- teitsverzen van Anton Aldi. Gust Teugels dirigeert fanfare en zangkoren en leidt de samenzang, de muziekkapel van het VNJ en het VNJ zelf organiseert een kinderopvang.
De presentatie is zoals de vorige jaren in han
den van Elke Heylen en Hans Schoofs, maar nieuw is de medewerking van Wilfried Hae- sen (gekend van de bedevaarten vroeger en het Zangfeest).
De Ijzerwake wil de wakers graag nog wat langer op de weide houden voor de ontmoe
ting met oude bekenden, bij de traditionele pot en pint en zang op het IJzertreffen. Voor het eerst staan hier ook de boekenstanden onder een grote tent, waar u ze voor en na de wake kunt bezoeken. Een aanrader!
En het loopt goed, de inschrijvingen voor de bussen lopen beter dan vorig jaar. Het lijkt er dus op dat er opnieuw meer volk zal zijn dan vorig jaar. En dat de koppen zullen geteld worden, daar kun je zeker van zijn! 0 ja, als het blijft regenen, doe dan uw laarzen aan! Maar wij voorspellen goed weer, allen naar Steenstrate dus! Zondag I9 augustus.
Aanvang om 11 uur.
Meer informatie? www.ijzerwake.org
De tachtigste
De zondag daarop, 26 augustus, is het Ijzerbedevaart. Vorig jaar daagde slechts 4.300 bedevaarders op en als gevolg daar
van werd deze zomer een “groep van wi - zen” opgericht, met als opperwijze oud-VU- parlementariëren huidige burgemeester van Herent, Willy Kuijpers. Het gerucht deed de ronde dat deze wijzengroep eigenlijk geen andere taak had dan de Ijzerbedevaart op te doeken. Het zou dit jaar de tachtigste won den en dat is toch een schoon getal om te eindigen. Secretaris Dirk Demeurie haast zich die geruchten de kop in te drukken- Stoppen? Geen sprake van. De wijzen heb
ben alleen tot taak zich te bezinnen over vorm en inhoud. Ze mogen zelfs heel de his torie van de Ijzerbedevaart uitgommen en van een compleet leeg blad vertrekken.
september moet dat blad volgeschreven zijn met nieuwe vormen en inhouden. Het maS desnoods een leeg blad blijven.
nis d' dat de minimumvoorwaarde, net zoo . voorbije jaren, is dat alle deelnemers keurig gedragen. Stomdronken met een wenvlag in de hand door Hyde Park s pelen hoort daar niet bij. Verbroederen anderen bij een glas wel. , /j:
Vertrek: zaterdag 8 september. , Oude kerk. Singel, Berchem
7u30: E40, Afrit 10, Beernem. Terug- 9 september. Extra opstapplaatsen w>
af van de inschrijvingen. Inschrijven met 26 augustus via: secretariaatyvbU org, 03 366 18 50 én door overschrijdt 25 euro (leden) of 30 euro (niet-ledenlf.
rekeningnummer 409-9563981-19
melding Proms 2007. k
Om praktische redenen wordt 00 adres, telefoonnummer en e-p°s gevraagd zodat je, indien er nog iets zo"
zigen, snel en tijdig kunnen verwittig ^t.
worden. Misschien nog een tip voor VVB-leden: bijlid ben je al voor 5 euro e dent-lid al voor amper 2,50 euro.
De dingen dezer dagen
15 augustus 2007Indië verloren,
rampspoed geboren
De meeste oudere Vlamingen hebben de Max Havelaar gelezen en toen ze nog naar de Nederlandse tv keken, wisten ze zelfs dat Nederland met nogal wat pro
blemen uit “Insulinde”, die bekende gordel van smaragd, vertrokken is. Maar velen zijn toch verbaasd als ze horen dat die dekolonisatie het leven heeft gekost aan zo’n 6.000 Nederlanders en minstens 150.000 Indonesiërs. Nederland erkent vandaag dat Indonesië op 17 augustus 1945 onafhankelijk werd, maar die erken
ning heeft tot 2005 op zich laten wachten.
Begin maart I942 vallen de Japanners de Nederlandse kolonie binnen. Ze verslaan het Nederlandse koloniale leger op nauwelijks een week tijd en bezetten Nederlands Oost- Indië. Meer dan 100.000 Europeanen moe
ten naar een krijgsgevangenenkamp voor sol
daten of een interneringskamp voor burgers (vrouwen en mannen in gescheiden kam
pen). Het zijn geen uitroeiingskampen. maar de behandeling is wel bij de beesten af. De publicist Rudy Kousbroek (een kampkind) heeft een paar jaar geleden opzien verwekt toen hij betoogde dat de meeste Nederlan
ders meer onder de vernedering leden dat hun nieuwe meesters Aziaten waren dan dat ze materieel te kort kwamen, maar hele
maal klopt dat niet. Bijna alle Nederlanders zijn jong en gezond en toch sterven er meer dan 20.000 in de kampen door ontbering en ziekten. Nog eens 150.000 Nederlanders moeten niet naar de kampen: dat zijn de vele Indische Nederlanders, kinderen van een Nederlander en een Indonesische vrouw.
Wanneer de vader het kind erkent, wordt het Nederlander. Doet hij dat niet, dan blijft het kind een inlander.
Vele Indische Nederlanders werken in de administratie en ze kijken soms erg neer op volbloed Indonesiërs. De Japanners zoe
ken daarom in de eerste plaats collabora
teurs bij de volbloed Indonesische nationalis
ten. Ze openen de celdeur van de bekendste onder hen, ingenieur Soekarno. Hij en zijn geestesgenoten aanvaarden met enthousi
asme de Japanse voorstellen en omdat velen goed opgeleid zijn, nemen ze de plaats in van de gevangen Nederlanders. Ze zorgen voor water, elektriciteit, spoorwegen, enz.
en ze bewijzen in feite dat het reusachtige eilandenrijk ook zonder de koloniale bazen draait.
Ze mogen ook hulptroepen oprichten om de orde te handhaven en geleidelijk wordt dat een echt (lichtbewapend) leger van hon
derdduizenden soldaten. De Japanners belo
gen Indonesië de onafhankelijkheid, al den
ken ze hoogstens aan een satellietstaat en behandelen ze de bevolking in de buitenge
westen als koelies.
De Geallieerden komen echter altijd dich
ter en veroveren de eerste eilanden in het oosten van de archipel en nu wordt hetjapan ernst met die belofte. De capitulatie op I5 augustus I945 is echter voor iedereen in Indonesië een volslagen verrassing. Soekarno Wordt opgejaagd door radicale jongeren, maar durft de onafhankelijkheid niet direct uitroepen omdat hij vreest dat de Geallieer
den hem zijn collaboratie met de Japanners kwalijk nemen. Maar hij wordt zo onder druk
?ezet dat hij tegen heug en meug dan toch niaar de Republika Indonesia twee dagen na ue Japanse capitulatie uitroept.
In de praktijk staan de nationalisten vooral sterk op Java en Sumatra; elders zijn ze
*wak. De Geallieerden hebben geen solda- ten en schepen teveel en bevelen de Japan
ners voorlopig de eilanden te besturen. De Nederlandse gevangenen moeten in de kam- Pen blijven en krijgen voedseldroppings. Hier daar zoeken Nederlanders toch hun fami- 'e en aanvankelijk blijft het rustig. Maar de r’e Japanse legers (zo’n 300.000 solda- en) interneren zichzelf in kampen buiten e grote steden en dus is er geen gewapend
&ezag meer.
tekening en
^anaf IS september beginnen de proble- wen- Overal eisen jonge Indonesiërs Japanse aPens op. Sommige Japanse generaals wei- jLren en bevelen hun troepen te schieten, aar anderen hebben sympathie voor de
^ak. In Soerabaja geven de Japanners genoeg apens weg om twee divisies uit te rusten, Ind S *n.be8rePen- Overal gebruiken jonge landneS'*rS ^et gezagsvacuüm om de Neder- se halfbloeden te beroven en te ver- niji°r<^en or|der voorwendsel dat dit kolo- Wa h Onderdrukkers zijn die alleen maar c ten op de terugkomst van hun Neder
landse bazen. Duizenden mensen worden afgeslacht of naar het binnenland gevoerd en opgesloten. De meeste volbloed Neder
landers leven nog altijd in de door Japan
ners bewaakte kampen en bij hen zijn er minder doden.
Inmiddels is er een Brits-lndische divisie geland en die neemt geleidelijk het bestuur en de bewaking van de kampen over. De divi
sie is echter veel te zwak om de reusachtige eilanden daadwerkelijk te bezetten en komt niet tussen bij de moordpartijen. De Britten weten immers dat hun Indische soldaten met de nationalisten sympathiseren. Daarenbo
ven is de Labour-regering akkoord om Brits- Indië de onafhankelijkheid te geven. Ook de naar Australië gevluchte Nederlandse gou- verneur-generaal en zijn hoogste ambtena
ren komen terug naar Batavia (Djakarta) op Java, maar daar reikt hun gezag niet ver
der dan hun bureau. Op Celebes en Borneo nemen Nederlanders wel terug het heft in handen, maar in het rijke hart van de kolonie, Java en Sumatra, hebben ze weinig te vertel
len. De Nederlanders organiseren wel een paar bataljons met Indo-Europeanen om de jacht op Indische Nederlanders te stoppen.
Die fusilleren voor iedere gedode halfbloed drie Indonesiërs.
Wederzijds huwelijksbedrog
In Den Haag heeft de regering in feite geen idee van wat er gebeurt in de kolonie. Het juist bevrijde Nederland kan in Soekarno alleen een Japanse collaborateur zien. Zelfs maar praten met die Indonesische Repu
bliek is al taboe. Nederland kondigt wel aan dat het eventueel een soort interne zelf
standigheid, wil overwegen met na dertig jaar de mogelijkheid op onafhankelijkheid.
Het vooroorlogse gezegde “Indië verloren, rampspoed geboren" overheerst de poli
tiek en hoewel de PvdA liever geen koloni
ale oorlog voert, durft ze het niet duidelijk zeggen uit schrik de verkiezingen te verlie
zen. De regering laat zelfs de grondwet wijzi
gen zodat ze dienstplichtigen naar de kolonie kan zenden. De eerste schepen met Neder
landse troepen arriveren uit de VS waar de mariniers opgeleid werden voor de oorlog met Japan. Wanneer ze Java naderen, mogen ze van de Britten niet landen, maar moeten doorvaren. De Britten zijn bijzonder ver
rast wanneer de Indonesiërs ook hun encla
ves aanvallen. Bij Soerabaja is er een echte veldslag waarbij 400 Britten en 16.000 Indo
nesiërs sneuvelen.
De Nederlandse regering staat met de rug tegen de muur en neemt dan toch con
tact op met wat gematigde nationalisten. De Britse Labour-regering vindt dat een goed teken en laat in maart 1946 de Nederlandse troepen eindelijk landen. De Britten hou
den zich nog alleen bezig met de ontwape
ning van de Japanners.
Inmiddels zijn de ergste moordpartijen voorbij. Officieel zijn de graven van 3.600 Indische en Europese Nederlanders gekend maar 20.000 verdwenen mensen keren nooit terug. Bij de Indonesiërs zijn er tienduizen
den doden.
In de loop van 1946 stromen de Neder
landse soldaten Java en Sumatra binnen.
In november telt het leger al 90.000 man
schappen. Grote delen van de eilanden zijn weer in Nederlandse handen. De gevangen Nederlanders zijn bevrijd en nogal wat fami
lies trekken wegens de gewelddadige situa
tie naar Nederland. Anderen worden weer ambtenaar of proberen hun bedrijf terug op te starten als dat in de Nederlandse zones ligt. Waar de Republiek heerst, is geen Nederlander het leven zeker, maar ook in de Nederlandse zones zijn er dagelijks aan
slagen en overvallen.
De nationalisten zijn natuurlijk onder de indruk van de Nederlandse machtsontplooi
ing en tenslotte wordt er weer gepraat. Op 15 november komt het akkoord van Linggad- jati tot stand; een voorbeeld van wederzijds huwelijksbedrog. Men zal streven naar een
- Lijfspreuk van de Franstalige MR: Je Maingaindrais!
- Leterme in zijn biechtstoel tegen Maingain: “Voor MIJN peni
tentie wordt BHV NIET gesplitst, maar laat dat onder ons blijven.
Biechtgeheim, n’est-ce-pas?"
- Na de controles op doping bij renners in de Ronde van Frankrijk, zouden ook de sportievelingen die op Hertoginnedal en elders in ‘t geheim nu al zo lang zwoegen en zweten, aan onverwachte pias
controles onderworpen worden.
- Waarmee de waarheid van het aloude Vlaamse spreekwoord weer eens wordt aangetoond: Zij dronken een glas, zij deden een plas en... (vul zelf maar in).
- Vooral die van CDtSV zouden bij die dopingcontrole geviseerd wor
den, al was het maar omdat zij zo angstvallig verborgen willen houden dat ze gedoopt zijn.
- De Vlamingen in 1302: “Wat walsch is, valsch is. Sla dood!”
De Vlamingen in 2007: “Wat Waals is, vals is. Betaal je dood.”
- Joëlle Milquet, bijgenaamd Madame “non”, was vorige week gaan vliegen: de Vliegende Non.
- Volgens sommige “intellectuele” betweters is dat “non" de schuld van de Vlaamse onderhandelaars. Waarom stellen zij aan madame geen gemakkelijke vragen, waarop zij “oui" kan antwoorden, zoals bv.: “Wilt gij meer centen?” Onderhandelen kan zó simpel zijn...
- Nieuwe uitdrukking die vooral bij de N-VA opgang maakt:
Een tsjeve schaats rijden.
Wordt nu Brussel-Halle- Vilvoorde gesplitst of de CD&VIN-VA?
-Magikophetlaatstetippen?DeCD£Vheeftimmersnadrukkelijkgezegd:
“Niet in een regering zonder splitsing!”
Unie: een (con)federale staat van Neder
land en wat men de Verenigde Staten van Indonesië noemt. De koningin wordt staats
hoofd. Verdeel en heers is de Nederlandse bijgedachte. Ze rekenen op de steun van de plaatselijke elites in Borneo, Celebes, de Molukken, enz. om de rijke en dichtbevolkte eilanden Java en Sumatra in de rol van deel
staat te duwen. Ze krijgen ook die steun, maar moeten in ruil gedogen dat hun bond
genoten op die eilanden voortaan zichzelf besturen zonder veel Nederlandse inmen
ging. De nationalisten zien in die Unie alleen een los verband en beschouwen heel Indo
nesië als een onafhankelijke staat. Nederland eist dat de nationalisten stoppen met aansla
gen en guerrilla-activiteiten en dat de Repu
bliek Unietroepen (in de praktijk Neder
landse soldaten) toelaat om Nederlanders de gelegenheid te geven hun bedrijf weer op te richten. De Republiek weigert en in juli
1947 is het Nederlandse geduld op.
Met de vuile voeten
De regering is akkoord met een koloniale oorlog die zo niet mag heten en die de schijn
heilige benaming ‘politionele actie’ krijgt.
Op een paar weken tijd jagen de Neder
landse troepen de Indonesiërs voor zich uit en bezetten grote delen van de Repu
bliek. Die actie veroorzaakt internationaal veel ophef en daarmee valt Nederland in het eigen zwaard. De Sovjets erkennen natuur
lijk de Republiek; de Amerikanen hebben het jaar tevoren de onafhankelijkheid ver
leend aan hun eigen Aziatische kolonie, de Filippijnen, en vinden die Nederlandse actie maar niets. Van overal stroomt de interna
tionale pers toe. Typisch detail: de nationa
listen ontvangen de journalisten gastvrij met alles erop en eraan. Tijdens de Nederlandse persconferenties krijgt de persmeute zelfs geen glas water.
Meer dan een jaar lang geeft Nederland niet toe, ondanks de enorme druk uit buiten
maar ook binnenland, want het grote leger kost zeer veel. Het door de oorlog verarmde land kan zich dat feitelijk niet veroorloven en de dienstplichtige soldaten willen naar huis.
Maar toch stromen opnieuw geld en mensen Indonesië binnen om de kolonie te exploi
teren, want de Nederlandse zone heeft zo n 70% van de economie in handen. Alle dagen zijn er echter zware incidenten en er sneu
velen 600 Nederlanders en een veelvoud aan Indonesiërs op 15 maanden tijd.
Tenslotte wordt de Nederlandse regering van Willem Drees (PvdA - Katholieke Volks
partij) de patsituatie beu en ze kiest voor de vlucht vooruit. In december ‘48 begint het leger met een tweede 'politionele actie’
en deze keer gaat men er met de vuile voe
ten door. Bijna heel Java en Sumatra wor
den bezet en het leger pakt de nationalisti
sche leiders op.
De Amerikanen zijn woest. De Koude Oorlog is volop bezig en de Nederlandse bondgenoot denkt nog in koloniale termen van 1900. China is inmiddels al bijna in de handen van de communisten en Indonesië heeft ook een sterke partij die al eens een putsch geprobeerd heeft. De nationalisten
hebben die toen neergeslagen en zijn in Ame
rikaanse ogen een betrouwbare bondgenoot.
De VS delen Nederland kort en bondig mee op te hoepelen, want anders schorten ze de Marshallhulp op die moederland en kolonie zo nodig hebben. In Indonesië zelf begrijpen de Nederlandsgezinde bestuurders van de andere arme en weinig bevolkte 'deelstaten' dat ze beter zoete broodjes kunnen bak
ken met de leiders op Java en ze adviseren de Nederlanders ook om heen te gaan. En in Nederland zelf is men die koloniale guer
rillaoorlog beu. Er zijn maar 113 soldaten gedood bij het tweede offensief, maar in het volgende jaar sneuvelen nog 1.200 Nederlan
ders. Het aantal Indonesische doden is onbe
kend, maar zeer hoog want de Nederlanders op het terrein kennen geen meelij.
Het einde
In mei 1949 gaat de Nederlandse regering door de knieën, want ze begrijpt dat er alleen nog economisch wat te redden valt als ze de onafhankelijkheid erkent. Op 27 decem
ber 1949 tekent Juliana de overdracht van heel de kolonie aan de Republiek der Ver
enigde Staten van Indonesië. Officieel blijft die Unie bestaan al is ze niet meer dan een samenwerking tussen twee onafhankelijke staten. Minder dan een jaar later maken de Javanen een einde aan de federale structuur en creëren een eenheidsstaat onder hun controle. Een opstand in Ambon waar men eventjes (en zonder democratische legiti
mering) een republiek heeft uitgeroepen, wordt bloedig onderdrukt. De Molukse uit
tocht naar Nederland is het gevolg. Neder
land behoudt alleen West-Nieuw-Guinea dat met zijn Papoeabevolking nooit een echt deel geweest is van de kolonie.
In 1954 maakt Indonesië een einde aan die overbodige Unie. Heel die tijd verlaten Euro
pese en Indische Nederlanders de vroegere kolonie, want ze worden er geregeld gepest en het werken moeilijk gemaakt. Vooral voor de laatste categorie mensen is dat vertrek pijnlijk, want ze zijn in Indonesië geboren en getogen en ze vertrekken naar een land dat ze alleen uit de boeken kennen. Ze zul
len zich volmaakt en zonder problemen inte
greren.
In 1957 breekt één van die klassieke ruzies tussen moederland en oud-kolonie uit. Indo
nesië stelt de Nederlanders voor de keuze:
Indonesiër worden of de deur. Meer dan 50.000 Nederlanders verliezen hun bedrij
ven en worden buiten geschopt. Vervolgens eist Indonesië Nieuw-Guinea op en dreigt met oorlog. Nederland voert eindelijk het Nederlands in als bestuurstaal, leidt ver
sneld Papoea’s op om het land te besturen en legert 10.000 soldaten om een Indonesi
sche invasie te keren.
Het machtswoord komt weer uit Washington. Bobby Kennedy deelt in naam van zijn broer John de Nederlanders mee dat ze beter niet proberen zich aan die kolonie vast te klampen. In 1962 vertrek
ken de Nederlanders met de staart tus
sen de benen uit hun laatste Aziatische gebied, 350 jaar nadat ze er arriveerden.
Jan Neckers
