Voor mensen met een goed hart

635te jaargang nummer 52 woensdag 24 december 2008 1,75 euro

Voor mensen met een goed hart

en een i slecht karakter...

vqol-jh

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Hij was een Onwaardige

Ooit hebben wij in ons hoofdcommentaar Leterme geklasseerd als volksverlakker nummer één. Dat was toen CD&V het kartel met N-VA had opgebroken om zijn lepers boegbeeld in de I6 te kunnen houden. Volksverlakker nummer één, een betiteling die door niet-Vlaamsgezinden wellicht als een zoveelste uiting van kaakslagflamingantisme werd beschouwd. Nu, welgeteld drie maanden later, heeft iedereen er zich opnieuw van kunnen vergewissen welk vlees we hier in de kuip hebben. Een suïcidale atoom­

bom op rolschaatsen, een gevaarlijke gek die zichzelf de afgrond inrijdt, en daarbij niet te beroerd is zijn naaste medewerkers op te offeren in een tot mislukken gedoemde Poging alsnog het eigen hachje te redden. De mislukte Midas, die alles wat hij aanraakt in lood verandert, die bij de verkiezingen een historisch mandaat kreeg van de kiezer, maar uiteindelijk de geschiedenis zal ingaan als een van de grootste verliezers ooit. Hij heeft zichzelf en alles om hem heen de vernieling ingejaagd, en de partij die tot nu toe al zijn grillen had verdragen, zal bij de nieuwe stembusslag wellicht zonder pardon wor­

den gedecimeerd. Op de duur moet de N-VA nog blij zijn dat het kartel eind septem­

ber is opgeblazen: alleen daardoor hebben De Wever en zijn acolieten binnenkort nog enige overlevingskans.We gaan er geen flauwekul over verkopen. De premier van dit land heeft via een van de rechters van het Hof van Beroep informatie ontvangen over het in de maak zijnde arrest over de verkoop van Fortis aan BNP Paribas en heeft geprobeerd dat proces een andere wending te geven. Dat is de essentie. Hoe dat precies is gebeurd, via welke tussenpersonen, hoe ziek rechter Schurmans op de dag van het arrest echt was, of ook de tegenpartij niet vanuit het Justititepaleis werd getipt, welke magistraten tegen wie hebben gemanoeuvreerd, of dat Hof van Beroep en Cassatie zelf wel zo koosjer zijn:

dat zullen we wel verder te weten komen als de parlementaire onderzoekscommissie ls geïnstalleerd. Of naarmate het strafonderzoek in de Fortisaffaire vordert. Maar het is in elkgeval niet de bedoeling dat de Wetstraat I6 zelf de vonnissen of arresten begint te schrijven die de rechtbanken vervolgens bekend moeten maken. Partij ig ree t is erger dan roof (en de aandeelhouders van Fortis beschuldigen Leterme nu trouwens

*an beide zaken tegelijk). Dat een eerste minister hierbij betrokken is, is op zichzelf al laakbaar genoeg, ... ..

hij bovendien nog eens zo achterlijk is in een brief aan het parlement a e munitie aan te reiken waarmee men hem kan fusilleren, dat grenst aan de totale waanzin. Dat hij in die brief probeert de verantwoordelijkheid van zich af te schuiven en andere ministers en medestanders mee de afgrond in sleurt, dat is van een laagheid die we in de Belgi­

sche politiek zelden hebben meegemaakt. Op den duur wordt Verhofstadt zelf toch van geen kleintje vervaard inzake inmenging en intimidatie, zowaar een toffe peer in yergelijking met Leterme. Verhofstadt, die nochtans zijn eigen moeder zou hebben ver­

docht om premier te kunnen blijven! Op den duur zijn er in dit tijdvak absoluut geen

*ekerheden meer. . Laagheid! Wat heeft JoVandeurzen allemaal niet moeten slikken het voorbije anaer- ... , ha|ve jaar! Als partijvoorzitter moest hij zonder ophouden het ongeduld, de onkunde, de flaters, de frustratie, de woedebuien van Leterme doorstaan op diens weg naar de l6- Volmaakte integriteit in de politiek zal altijd wel een loos begrip blijven, maar vriend et1 vijand is het erover eens dat Vandeurzen bij het meer rechtschapen ee van e Politieke wereld thuishoort. Hans d’Hondt, de kabinetschef van de premier heeft kei­

hard gewerkt om de rommel van Leterme op te ruimen, was al zijn steun en toever­

laat toen hij nog Vlaams minister-president was, en wordt nu als dank voor bewezen dle"sten simpelweg bij het groot vuil gezet. Jan de Groof, CD&V-mandataris, trouw Partijsoldaat, die het kabinet signaleerde dat zijn vrouw (de bewuste rechter Schur- Mans) onder druk werd gezet om een arrest te tekenen dat haar niet aanston , wer en wordt samen met zijn echtgenote genadeloos qua loopbaan gekraakt. Ook an ere

abinetsmedewerkers van de premier zien de dag des oordeels naderen dat zij voor de onderzoekscommissie of de onderzoeksrechter zullen moeten verschijnen. En at allemaal door de laagheid en lafheid van het grote CD&V-boegbeeld, de pleitbezor­

ger van het “goed bestuur” en de auteur van de onsterfelijke slachtzin: Wie gelooft die mensen nog?’ Nadat hij van zowat alle andere dossiers een knoeiboel had gemaakt, leek Leterme ...

Z|ch met de bankencrisis te herpakken. Die technische dossiers leken hem goed af te gaan. Intussen heeft men het in binnen- en buitenland over Fortisgate, en is de onze­

erheid opnieuw toegenomen over de bank die een centrale rol speelt in e. e^isc e economie. In plaats van vertrouwen te creëren, heeft Leterme een hele oe vertrou

*en getorpedeerd. Het moet bijzonder zwaar zijn zo’n erfenis mee « dragen, maar we bnnen geen gram medelijden hebben met deze mislukte politicus. Als de P enkt hem nog openlijk te moeten prijzen ‘omwille van zijn onverdroten inzet voor e a gemeen belang’, wel, ze doen maar. Zolang ze deze onwaardige ex-premier maar met terug naar voor schuiven als kandidaat voor een of ander vooraanstaand ambt. Laat staan terug op de voorgrond laten treden van het politieke toneel. Iedereen heeft er nu meer dan genoeg van gehad.

ItOKC Z£óT..

iwne,

DE /W»

MT<fUW

4

3)6 tooTsfé WAjArtDiSr

:k:

De wraak van Mare D.

Van hypocrieten en domkoppen Nog nooit gezien

Europa aanvaardt geen nee Ziekenkas is groter!

Regeringscrisis en broodje kaas en ham

"Wat zouden die mensen er van denken" ■ j—

ging door ons hoofd toen we aan een rood licht wachtten op het groene teken. Leterme was net aan het bevestigen dat de realiteit de verbeelding altijd ver achter zich laat. Cri­

sissfeer in de Wetstraat, het altijd discrete Hof van Cassatie dat de publieke tribune opzoekt. "Zouden we de mensen eens vra­

gen wie Ghislain Londers is?” Niet eens een eigen lemma waard in Wikipedia. Maar een briefje van hem doet wel de regering strui­

kelen. "Allez, Leterme ligt er bijna”, wuifden we daarnet nog de buurvrouw toe. Ze fronste haar wenkbrauwen. "Is die al niet lang geval­

len?" Elke dag op het scherm Fortis redden en dan denken mensen in de Dorpsstraat dat je al een hele tijd geen premier meer bent.

Het zijn chaotische tijden.

Een jonge moeder wacht achter een kin­

derwagen op hetzelfde groen. Van Zuid-Ame- rikaanse afkomst, schat ik. Zou zij Leterme kennen? Of Londers? Zou ze heimwee heb­

ben naar haar Andesland, terwijl ze wacht met een broodje kaas en ham in de hand?

Of beter, een half broodje kaas en ham. De andere helft zat in de kleine handjes van haar zoontje die zich gemakshalve door moe­

der liet voortduwen. Van hem leek het duide­

lijk: niet met Leterme of Londers bezig. Wel met het broodje. Veel te groot en te stevig belegd voor zijn mondje. Hij bekeek het met een ernst die het hele Wetstraatgedoe ver in de schaduw stelde. Zijn ogen stonden naïef- oprecht kwaad zoals alleen de ogen van een - pakweg - anderhalfjarige kunnen staan.

Dit was andere koek dan de moederborst een half metertje achter hem. Hij leek wat

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

boven zijn niveau te spelen, dat kleine don- kerhuidig Letermpje. Bracht het broodje naar zijn veel te kleine mondje. Meer dan het ding nat maken, lukte hem niet. Hij liet zijn stuk proviand zakken en keek hulpeloos rond. Er kwam geen hulp. Aan opgeven dacht hij niet.

Hij draaide het broodje om. Een schijfje ei viel op de grond. De ronde achterkant was kleiner, maar een stuk harder. De oplossing kwam geen stap dichterbij.

Toen ontdekte de ondernemende baas dat het ding uit elkaar kon. Hij legde beide delen weer op elkaar, maar ze pasten niet meer.

De bovenkant was plots korter geworden aan de ene zijde, maar te lang aan de andere.

Zijn handje ging naar de kaas. Hij scheurde er met moeite een stukje af, bekeek het als ambieerde hij een job bij het Federale Voed­

selagentschap, duwde het dan in zijn honge­

rige mondje en begon te kauwen.

Hij had de oplossing gevonden: de boel gewoon splitsen. Geen Letermpje dus, want dit doorbijtertje vond wel een oplossing voor zijn B(roodje)IH(am)IK(aas)-probleem. Zijn oogjes lichtten op terwijl hij profijtelijk aan zijn overwonnen stukje kaas knabbelde. Nu was hij echt van de borst af en klaar voor het stevigere voedsel. Een flinke stap naar de onafhankelijkheid. Een revolutie die amper een rood licht duurde.

Wat zouden de anderen van Leterme den­

ken? We zijn er niet achter gekomen, maar deze Andeszoon had de oplossing gevon­

den. EENMANSCOLLECTIEF

DenBlooten Kooninck

U mag rechtstreeks op de pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ook via het gewone redactieadres

5 2

Streep door Streepje?

5II4 1 4278 ll02 1 073

2

24 december 2008

De dingen dezer dagen

De wraak van Marc D.

In tijden waarin liberalen ernaar streven private banken te nationaliseren, kun je natuurlijk alles verwachten. Toch blijft het spektakel van vorige week verba­

zingwekkend, zeker vanuit het perspectief van een lid van de rechterlijke orde.

Zelfs wie noodgedwongen enige geografische afstand behoudt ten opzichte van de Brusselse salons en machtscentra, weet dat de openlijke oorlog tussen gerecht en politiek iets uitzonderlijks is. Mensen met meer zin voor dramatiek zagen al een vergelijking met de gebeurtenissen in het Italië van de jaren 90, waar opera­

tie Schone Handen het begin van het einde betekende voor de eerste republiek met haar geschiedenis van corruptie en politisering.

Die vergelijking gaat niet op. In het Ita­

lië van Craxi en Andreotti was de magistra­

tuur eigenlijk een soort tweede keuze, een slecht betaald alternatief voor personen die niet terecht konden en wilden in de beter betaalde ambtenarij, waar zit-, steek- en andere penningen voor het grijpen lagen.

Daarom vonden met name nogal wat jonge juristen met sympathieën voor de “neofas- cistische” MSI de weg naar het openbaar ministerie, dat bijgevolg vol zat met mensen die terecht konden worden beschouwd als tegenstanders van het regime.

Om de procureur-generaal van Brus­

sel of de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie te omschrijven als “tegenstanders van het regime",daar is echter fantasie voor nodig, héél veel fantasie zelfs. Toegegeven:

het klinkt mooi en het moet Kamervoorzit­

ter Blondeel een leuk gevoel hebben gegeven een weekje als witte ridder door hetleven te kunnen gaan. De werkelijkheid is echter dat de “crisis van de instellingen” alles weg had van een machtsstrijd binnen de instellingen, waarbij geen van de betrokkenen zich echt zorgen maakte over de allerheiligste schei­

ding der machten, maar zich vooral afvroeg hoe de eigen macht kon worden vergroot.

Een andere naam

Als we een paar dingen in perspectief wil­

len plaatsen, moeten we aandacht geven aan twee dingen. Ten eerste zijn er de hoofdrol­

spelers, stuk voor stuk sterke persoonlijk­

heden met een lange ervaring in de coulissen van de macht. Ten tweede is er de voorge­

schiedenis van het hele verhaal. En die begint ten tijde van de zaak-Dutroux.

We mogen toch even niet vergeten dat de grote kreet van de Witte Marscheerders van de jaren negentig net was dat het gerecht een wereld op zich was geworden en onvol­

doende rekenschap gaf aan de mensen, de democratie en - dus - de politiek. Onder druk van Paul Marchal en Mare Verwilghen werd toen werk gemaakt van een grondige hervorming van het gerechtelijke apparaat, waarvan twee aspecten vandaag interes­

sant zijn. In de eerste plaats werd grondig gemorreld aan de positie van het openbaar ministerie, dat duidelijk minder onafhankelijk werd dan voordien. Het werd inzake vervol­

gingsbeleid met zoveel woorden afhankelijk gemaakt van instructies van de minister van Justitie. Wie dus het telefoongesprek tussen het kabinet-Leterme en een Brusselse sub­

stituut tot een halszaak maakt, moet besef­

fen dat eenzelfde babbel tussen het kabi- net-Vandeurzen en de persoon in kwestie minder dramatisch zou zijn geweest, althans in de logica van de Octopushervormingen (en even afgezien van het onderscheid tus­

sen strafzaken en burgerlijke procedures).

Daarover gaat het dus niet.

Evenmin gaat het over politisering of depolitisering van de justitie. Natuurlijk is het eigenaardig dat aan magistraten van een hof van beroep probleemloos een partijkleur

kan worden toegekend, maar ook dat heeft niemand willen veranderen toen de moge­

lijkheid daartoe bestond. Maar, zult u zeg­

gen, nu is er toch de Hoge Raad voor de Jus­

titie? Absoluut, en die duidt de te benoemen magistraten niet langer aan op basis van par­

tijkleur, maar let wel angstvallig op de even- wichten tussen de universiteiten waar de edelgestrenge juristen hun diploma hebben behaald. Met andere woorden: de politise­

ring is niet weg, maar heeft een andere naam gekregen. En dat was net wat “de bevolking”

wilde in de dagen van Dutroux. Maar net als vroeger worden de plaatsen eerlijk ver­

deeld tussen logevrienden en anderen, die dan voor het gemak als "confessioneel” wor­

den omschreven.

A propos: een van de personen die het mooie weer maakte in de Hoge Raad op het moment dat die op de sporen moest wor­

den gezet, was een zekere... Ghislain Lon- ders. Hem vandaag voorstellen als een hard­

werkende magistraat, die, verteerd door woede over een aanslag op de eer van zijn beroepsgroep, het opneemt tegen de poli­

tiek, is dus een beetje kort door de bocht.

Hij is eerder iemand die altijd goede con­

tacten met de politiek heeft behouden, met een dubbel doel voor ogen: een mooie per­

soonlijke carrière en een lange mars door de instellingen in pure ‘68-stijl. Dat maakt hem ook zo geliefd bij die andere beroeps­

groep die vol zit met achtenzestigers, name­

lijk de journalisten, die hem sinds zijn aantre­

den afbeelden als de man die openheid doet heersen in het gerecht. De Morgen (niet toe­

vallig De Morgen) brengt hem trouwens in vleiend contrast met voormalig procureur- generaal Liekendael.

Het is nog niet voorbij

Dat hij in die context botst met de Brus­

selse procureur-generaal Marcel De Ie Court is niet zo eigenaardig. De Ie Court is een ver­

tegenwoordiger van de magistratuur oude stijl, zeg maar een liedenkdaeliaan, met alle voor- en nadelen van dien, niet echt contact- vaardig, maar wel bijzonder loyaal. Zowel Londers als De Ie Court zijn "oranje benoe­

mingen”, maar zodra eerstgenoemde zijn doel had bereikt, heeft hij zijn aloude soci­

alistische sympathieën de bovenhand laten nemen, wat zelfs zover gaat dat hij openlijk vijandigheid is gaan tonen voor collega’s die wel dicht bleven bij de oranje hand die ze eens had gevoed. Voor de eerste voorzit­

ter van het Hof van Cassatie heiligt het doel de middelen.

Nieuw is dat trouwens niet, ook in de meest donkere repressiedagen bleek Cassa­

tie een instituut te zijn dat de grofste schen­

dingen van de mensenrechten liet passeren, althans wanneer zij nuttig waren voor de regering. Nieuw is wel dat niet langer de belangen van de regering, maar de belangen van een partij, namelijk de enige Vlaamse oppositiepartij die op korte termijn rege- ringsambitie kan koesteren - de SP.a dus - voortaan het doel blijken te zijn dat de mid­

delen heiligt. Het is een publiek geheim dat niet iedereen in het Hoge Hof dit een goede zaak vindt, en dat met name een aantal men­

sen die zelf graag de functie van eerste voor­

zitter hadden gekregen, nu moord en brand schreeuwen. Anders gezegd: de oorlog van de instellingen is nog lang niet over, en zou nog wel eens bijkomende slachtoffers kun­

nen maken. Ook binnen de rechterlijke macht, en niet (alleen) op het niveau van wezenlijk onschadelijke substituten, die men hoogstens pekelzonden kan aanwrijven.

Tamara Toga

EU in plaats van BE

De verzekeringsmaatschappij Euromex is de eerste maatschappij die het achter­

voegsel bij de e-postadressen heeft gewij­

zigd. Vanaf nu kun je de maatschappij bereiken onder info@euromex.eu. Gedaan met dat fameuze ‘be’. Misschien in de toe­

komst ‘vla’? De eerste stap is gezet

-EEN NIEUWE PREMIER - EEN GOEDE REGERING - EEN OPLOSSING VOOR BHV

EN DE KAUPTHING -SPAARDERS - EEN ECONOMISCH HERSTELPLAN -EEN RECHTVAARDIG GERECHT -EEN BEGROTING

GRILT

Van Hezbollah tot de Strangers

Met de juridische klucht - spreken van een drama lijkt er meer op - over een eventueel vrijlaten van de Marokkaanse topgangster Hassan lasir is de kwetsbaar­

heid van een democratie en een rechtstaat nog maar eens bewezen. Dat zoiets kan, ligt minder aan het systeem zelf dan wel aan hen die tegen beter weten in misbruik maken van alle mogelijkheden die dat systeem hen aanreikt. De advo­

caat van een van de vermoedelijke moordenaars van politieagente Kitty van Nieu- wenhuyse noem ik de (voorlopig) laatste die dat mag tegenspreken.

Vorige week rolde een bijzondere poli- tie-eenheid de (of een) Belgische cel van Al Qaida op. Coördinatrice van de club was de

“Brusselse” (!) Malika El Aroud uit Marokko.

Haar echtgenoot leidt terroristen op in Paki­

stan en Afghanistan. Ze werd opgepakt. Voor de tweede keer. In 2003 werd ze al eens vrij­

gesproken van medeplichtigheid aan moord op Shah Massoud, die met Amerikaanse steun vocht tegen de Afghaanse Taliban.

Tussen aanhouding één en twee zitten dus enkele jaren. Die tijd leefde ze in Brussel.

Niet op eigen kosten, maar op die van de Bel­

gische staat. Een briefschrijver aan diverse kranten noemde het een toppunt van gulheid dat genoemde staat “de Europese mama" van Al Qaida jarenlang had gesponsord. En hij sloot zijn brief af met dat ene alleszeggende woord, “geweldig”.

Ook nog vorige week, bracht federaal Ecolo-Kamerlid Fouad Lahssaini het er vanaf om in het Huis van de Parlementsleden zelf een conferentie te organiseren waaraan twee notoire leden van Hezbollah deelna­

men. Dat “pittig detail” werd pas in laat­

ste instantie vrijgegeven. Zoals bekend wil Hezbollah het einde van Israël met militaire middelen bewerkstelligen. De in Antwer­

pen in beroep onlangs van alle opruiende zonden gezuiverde Dyab Abou Jahjah klom onmiddellijk op de internetbarricaden om zijn intense vreugde over die “doorbraak”

uit te jubelen. Mag ik er even aan herinneren dat de heer Fouad Lahssaini, initiatiefnemer van dit “gebeuren”, een eed van trouw heeft afgelegd aan de grondwet en de wetten van zijn vaderland? En in dezelfde moeite dus ook aan de bondgenoten van dat vaderland?

Reciprociteit

Ondertussen overweegt de Vlaamse regering bij monde van inburgeringminis- ter Marino Keulen om hier te lande islami­

tische feestdagen in te voeren. Uit respect en in naam van de verdraagzaamheid. Zoals geëist - of is het voorlopig nog gevraagd?

- door vertegenwoordigers allerhande van die andersgelovige gemeenschap. Ik dacht prompt aan het via diplomatieke kanalen overgewaaide verhaal over een Europese zakenman in Saoedi-Arabië die voor de kerstperiode een kartonnen dennenboom had laten overvliegen en die in zijn tuin had gezet. De man werd door de politie uit een belangrijke vergadering gehaald en verzocht de boom stante pede te doen verdwijnen, wilde hij niet in de bajes belanden. Reciproci­

teit in het betonen van respect en verdraag­

zaamheid, heet dat allicht.

Ook ondertussen werden weer eens dui­

zenden schapen ritueel en zonder verdo­

ving letterlijk over de kling gehaald tijdens het Offerfeest. Niet alleen vanuit kringen van die niet te noemen politieke partij rijst daar telkens opnieuw luid protest tegen. Het belette (alweer) Groen l-fractieleidster in de Kamer Meyrem Almaci niet om in Antwer­

pen klacht wegens... racisme neer te leggen

bij de CGKR-club van De Witte Youssouf tegen Filip Dewinter. Omdat zijn partij een folder had verspreid met de vraag: “Slacht U thuis ook een schaap in uw bad?" En waar­

door, althans volgens Almaci, “een ganse bevolkingsgroep was gestigmatiseerd”. Zou zij daarmee de naar de slachtbank geleide schapen bedoelen?

Enkele dagen na die nieuwe klacht circu­

leerde op het internet alweer een filmpje waarin een jonge moslim ook alweer doods­

bedreigingen uit aan het adres van Dewin­

ter. “Als hij niet oppast met wat hij zegt en doet, dan zijn zijn dagen geteld”, aldus de opwekkende boodschap van "de jongere in kwestie. De video werd met een verborgen camera opgenomen in een Antwerpse mos­

kee. Dewinter legt geen klacht neer tegen de maker(s) en verspreider(s) van de video­

boodschap. En in de hoek van Groen! in het algemeen en die van Meyrem Almaci in het bijzonder, heerste in dat verband oorverdo­

vende stilte.

Kloof

Dat was dan weer een stuk minder het geval voor de racistische halsmisdaad van de niet in hun politiek correct rechte schoenen te krijgen Strangers. Deze keer werd door Groen!-coryfee Freya Piryns over ontoelaat­

baar racisme getrompetterd omdat op de ijs- piste voor het Antwerps stadhuis het liedje

“Ziekenkas” van de Strangers was gedraaid met het zinnetje “Allah is groot, maar de zie­

kenkas nog groter”. Freya ergerde zich groen aan het spelen van dat “racistische liedje op een ijspiste waar ook veel allochtone jon­

geren komen schaatsen". In plaats vanJ?et bekende “et alors?” van wijlen François Mit­

terrand te herhalen als enig mogelijk valabe antwoord op steeds meer op de zenuwen werkende groene kinderachtigheid, waste

"Patrick van A" zijn handen in onschuld door te zeggen “dat het niet aan het stadsbestuu is om te bepalen welke liedjes er wel en me gespeeld mogen worden”.

Ik besef ten volle dat er tussen de doo Ecolo georganiseerde ontvangst van Hei bollah in het Huis der Parlementsleden e het door Freya Piryns opgevoerd kindertuin nummertje een enorme kloof gaapt. Maar enige zal ik wel niet zijn, die ietwat huivert I de gedachte dat het al bij al dezelfde ideo gie is die zowel aan het ene als aan het ander haar steun verleent. Terwijl haar herauten tegelijkertijd alles aan doen om de zwart^

piet, die een samenleving zou bedreigen'1 de schoenen van anderen te schuiven.

d . m ° l

Acht keer

Boze Freddy van Gaever is nu echt b°

Vorige week vrijdag werd hij voor de oc keer slachtoffer van een inbraak in zijn #o in Wommelgem. De daders hadden via de terdeur geprobeerd binnen te komen. Het o ging echter af en allicht daardoor ofgesc kozen ze het hazenpad.

24 december 2008

3

De dingen dezer dagen

Van hypocrieten en domkoppen

Je kunt niet zeggen dat Yves Leterme geen profeet is, want zijn eindejaarsin- ervievv over het politieke jaaroverzicht in het pornoblad Humo (16.12.’08) begint zijn opmerking “dat het jaar op het ogenblik van het gesprek nog maar voor je weet maar nooit wat er in die laatste 7 procent nog achteruitkijkspiegel is zijn opmerking over de Marok- de gillers van het jaar: “Laat het gerecht uit-

procureur-generaal van Luik niet onder stoe­

len of banken dat hij iedere week op audi­

ëntie trok naar zijn baas André Cools. En een krokodil als De Croo weet perfect hoe indertijd de vrouw van Willy de Krol audi­

ënties in haar Gentse villa verleende en ze alle gerechtelijke benoemingen en bevorde­

ringen regelde.En is er soms iemand vergeten hoe in het

“racismeproces” tegen de dochterorganisa­

ties van het Vlaams Blok gemanoeuvreerd is? Hoe men daar na iedere vrijspraak de infanteristen van paars mobiliseerde om een nieuw proces te voeren tot men uiteinde­

lijk de juiste rechtbank had gevonden: Gent, waar de loge het bewind voert en logeleden die niet direct gehoorzamen de bak indraaien (nietwaar raadsheer Beirens?). Waar in het geval van het VB een hatelijke antisociale franskiljon het door de politiek gewenste vonnis kon uitspreken. Of is er echt iemand 93 procent voorbij is en je

kan gebeuren”. En in de i.

kaanse schurk Belliraj ook een van maken wat er gebeurd is.”

Waarom hebben dan nog al wat mensen een bittere nasmaak na de circustoestanden van donderdag en vrijdag? In de eerste plaats omdat hier een schijnheilige bende lamstra­

len het woord nam. Je hoort en leest uit­

spraken die bulken van de hypocrisie. Met bevende stemmetjes, met de handen op de naad van de pantalon wordt keer op keer “de scheiding der machten” gepreekt, het gevaar voor de democratie, de onoorbare beïnvloe­

ding door de politiek van het gerecht. Die scheiding der machten staat niet eens in de grondwet. Daar is meer sprake van samen­

werking der machten (wat niet betekent dat a bevelen mag geven aan b).

De herauten van dat respect voor “de grondwettelijke instellingen" komen wel meestal uit de hoek van de VLD en de SP.a.

Hoe durven die boeven het? Ik wil er vergif

°P innemen dat een aantal van deze moralis- ten nog vorige week exact hetzelfde gedaan

Aan de Scheiding der Machten Droombeeld

Utopia

Gij Teerbeminde, r

Vergeef ons volgend onwelvoeglijk taal- ; gebruik, maar gij zijt vorige week langs I alle kanten gepakt en genomen. Uiteraard i door de premier himself, hoewel die zijn kabinetschef met alle zonden van Sodom en Gomorra belaadt. In tweede lijn door de minister van Justitie, die eigenlijk over u zou moeten waken als een kat over haar jongen. Ten derde door Justitie zelf, want er is vorige week heel wat te doen geweest over de inmenging van de politiek in het gerecht, maar over de aanval die het gerecht zelf op de politiek heeft ingezet, hebben nog maar weinig commentatoren zich gebogen. Wij citeren uit de ontslag­

brief van Jo Vandeurzen: ‘De geschie­

denis zal aantonen op welke manier de magistratuur zelf een zeer belangrijke rol heeft gespeeld in het tot stand komen van deze crisis van de instellingen. Als men meer autonomie wil, zal men ook moeten aantonen in staat te zijn daar op een ver­

antwoordelijke manier mee om te gaan.’

Het kan natuurlijk zijn dat ze bij CD&V mordicus de schuld willen afschuiven op bepaalde Brusselse magistraten, in de hoop Yves Leterme ooit nog eens ‘van alle blaam te zuiveren’, maar we weten uit vroegere tijden en andere affaires maar al te goed dat de gerechtshoven en rechtbanken aan­

eenhangen van vetes en intriges en dat de oprichting van de Hoge Raad voor de Jus­

titie daar weinig aan heeft kunnen veran­

deren. Partijvoorkeur en logelidmaatschap blijven een rol spelen, heel wat magistraten kijken met minachting neer op het gewone plebs, of leven in een ivoren toren afgeslo­

ten van de rest van de wereld. Ze moe­

ten niet veel hebben van hervormingen of moderniseringen zoals Vandeurzen die graag had willen doorvoeren. En als ze

“de politiek” op zijn plaats kunnen zetten, dan zullen ze het niet laten. Al was het uit balorigheid om de eigen belangrijkheid te onderstrepen.

Leterme heeft natuurlijk de grond onder zijn eigen voeten doen openscheuren door in de Kamer een brief te laten rondde­

len waarin hij koos voor de vlucht voor­

uit en waarin hij meteen Vandeurzen en Reynders mee in het bad trok om zelf de groeiende verdenkingen van gerechtelijke

oa o’

3

manipulatie te kunnen overleven. Maar ‘s anderendaags stuurt de voorzitter van het Hof van Cassatie, zeg maar de eerste rech­

ter van dit land, op zijn beurt een brief aan Herman van Rompuy in diens hoeda­

nigheid van Kamervoorzitter, waarin hij Leterme een eerste keer aan de kaak stelt.

Die brief is gemerkt "Persoonlijk en ver­

trouwelijk”, maar uiteraard lekt dat schrij­

ven onmiddellijk uit, wat de heer voor­

zitter van Cassatie ongetwijfeld ook had verwacht en bedoeld. Leterme wankelt en kan zich enkel maar staande houden door een verslag bekend te maken van de pro- cureur-generaal bij het Hof van Beroep die zich keert tegen de manier waarop het fameuze Fortisarrest van 12 december tot stand is gekomen. Waarop hij ‘s anderen­

daags door de uitgebreidere nota van de heer voorzitter van het Hof van Cassatie compleet aan de muur wordt gespijkerd, want daarin wordt de bewuste procureur- generaal net geen schurk van het zuiverste water genoemd, terwijl hij ‘volgens belang­

rijke aanwijzingen’ met minister Vandeur­

zen een manoeuvre heeft opgezet om de boel te belazeren. (Hoeveel onderlinge afrekeningen worden hier eigenlijk in een mum van tijd voltrokken?)

Kort samengevat: waar men moeilijk

• kan ontkennen dat de regeringstop op een i ander arrest over Fortis heeft aangestuurd, kan men evenmin de ogen sluiten voor het feit dat “het gerecht” willens en wetens heeft ingegrepen in de politiek. Is dat dan eigenlijk ook geen schending van het hei­

lige beginsel van de scheiding der machten?

Had dit niet op een andere manier moeten worden gespeeld?

Wij mogen hopen dat zowel over de regeringsmanoeuvres als over het optre­

den van de magistratuur in dit dossier nog een aardig woordje zal worden geklapt.

Tot lering en vermaak van het volk, dat de voorbij week compleet de tel moet zijn kwijtgeraakt bij al die voorzitters, eerste voorzitters, procureurs, procureurs-gene- raal, raadsheren, bijzitters en bijzitten die daar plots de revue passeerden en over eikaars voeten struikelden. En kan het pro- bleem-Fortis intussen nu echt eens wor-

misschien?

Zei ^aar 'n tegenstelling tot een onno- e hannes als Leterme hebben zij een per- I anente afspraak met de magistratuur,

ere week bespreken tientallen broeders-

^o itici en broeders-magistraten in de vele ri6r ƒ hatsen na afloop van de officiële “spi- uele séance" over onderwerpen die hen annbe|angen.

oy 6 ed'torialisten buitelden al donderdag ei$er e'^aar been om de kop van Leterme te d e?; ^aarwas één uitzondering op: Luc van nQr ^e'en in Het Laatste Nieuws hield toen I g een slag om de arm. Maar als vrijmetse- da r Wn der Kelen beter dan wie ook IqJi'H de vochtige kamer (bar)” niet alleen is les van reizen uitgewisseld worden. Het q

.

Ocb om je te bescheuren als je de PS’er

$plet,Over tie scheiding der machten hoort preken. Zijn vader Léon stak indertijd als

»

Blaam* tr ïttui»

'■Wvw. vlaamscheleeuw.com

of bel 03-385 81 90

het Vlaamsche Leeuw bier

^yordt gebrouwen door de Brouwerij Van Steenberge

die gelooft dat Verhofstadt en zijn bende in alle sereniteit en met het bekende visademke op dat vonnis gewacht hebben?

Sporen uitwissen

Gaan Leterme en Vandeurzen hiermee vrijuit? Integendeel. Je gelooft toch je ogen niet, wanneer je hoort dat deze jongens niet eens in staat zijn een tsjevenintrige op het getouw te zetten die het vereiste gerech­

telijk resultaat bereikt (of eventueel niet bereikt) zonder dat er ergens een spoor van directe inmenging te vinden is.

Zelfs de domste moslimterreurgroupus- cule weet dat je in 2008 in een wijde boog rond e-post en blackberries loopt, dat je gsm’s maar een paar keer gebruikt en ze dan vernietigt en dat je alles zoveel mogelijk in persoonlijke gesprekken op verschillende plaatsen afhandelt. Maar als je zoals Leterme verslaafd bent aan moderne technologie en tezelfdertijd een ingebouwde achterdocht hebt tegen andere mensen en dus niemand echt vertrouwt, dan creëer je ook geen per­

soonlijke loyauteit. En dus durf je op jouw beurt geen beroep meer doen op betrouw­

bare koeriers.Het echte establishment laat minder spo­

ren na. Een paar jaar geleden opende moeder Morel de voordeur en keek ze aangenaam verrast in het gezicht van kabinetschef des konings Van Ypersele. Ze dacht een ogenblik dat hij informeel kwam polsen of haar man een barontitel wilde aanvaarden ter wille van zijn verdiensten in de handel met China.

En toen kwam de 50-meter-afstandsregel uit de mouw die Ie palais wilde opleggen aan dochter Marie-Rose op een handelsreis waar Ie prince Philipe buiksprekerspop zou zijn. Daar is achterafwel mee gelachen, maar niemand kon een e-post tonen met een bevel van Sa Majesté.

Beroeps

Zijn Leterme en zijn entourage dan zo dom dat ze niet eens een paar rechters op de gewenste plaats kunnen manoeuvreren?

Ik vrees het. Als je de politieke stal in dit land bekijkt, denk je onmiddellijk aan de uit­

spraak van een Britse politicus: “Als de men­

sen zouden weten wat voor lompe runde­

ren hen besturen, dan was het iedere dag revolutie.”

Onze tv- en emodemocratie heeft er inderdaad voor gezorgd figuren als Leterme aan de macht te brengen. Politici (zeker de vrouwelijke soort) moeten er wat behoorlijk uitzien (hoe lang is het nog geleden dat u nog een kale politicus gezien heeft?). Ze kunnen vlug oneliners debiteren en de sympathieke komediant op het scherm spelen. Niemand vraagt naar echte kennis, naar intellectuele diepgang. Niemand van de hele regerings- bende heeft ooit één dag echt gewerkt in een bedrijf dat van de markt afhangt en waar dagelijks moeilijke beslissingen worden geno­

men. Allen zijn beroepspolitici.gewezen vak- bonders, cabinetards, enz. die nooit met hun eigen geld risico’s hebben genomen.

Slechts één

Het recentste boek van Jurgen Verstre­

pen Zwart/Wit schetst een vreselijk beeld van die lui. Niet de slimste, maar de hardste, de grofgebektste, de moraalloze, de messen­

trekker bereikt de politieke top. De media hebben alles op de affaire-Morel-Van Hecke in dit boek gezet om niet te praten over de tientallen bladzijden waar Verstrepen de schoeliestreken van De Gucht, Verhofstadt, Stevaert, enz. gedetailleerd bespreekt en dit menselijke wrakhout uitdaagt hem tegen te spreken. Er kwam uiteraard geen reac­

tie. In dat hele boek is er één man (buiten

de in deze omstandigheden onvermijdelijke Dedecker) die als politicus, maar ook als mens de accolade krijgt een door en door fatsoenlijk iemand te zijn....Filip de Winter.

Van de Letermes, de De Waeles, de Somer- sen, de Di Rupos, de Reyndersen, de Mil- quets, enz. verlos ons Heer!

Jan Neckers

Totaal tussen de plooien gevallen door de

“crisis", maar het had voor het uitbreken van de

"crisis” voor enige commotie gezorgd: de aan­

wezigheid van een koppel Libanese Hezbollah- kopstukken in het federole parlement. Niemand wist van iets, behalve de IUPFP, een internatio­

nale vereniging die een speciaal boontje hebben voor de Palestijnen en Abou Jahjah, op wiens uit­

nodiging de heren Libanezen naar Brussel waren gekomen en die stoemelings het parlement wer­

den binnengesluisd.

Het ging om Abdullah Kassir, voorma­

lig parlementslid voor Hezbollah en tevens directeur van de Libanese Hezbollah-televi- siezender Al Manar, die a propos in Duits­

land en Frankrijk verboden is wegens zijn anti-lsraëlische haatzendingen. De tweede genodigde was Hussein Al-Haj Hassan, par­

lementslid voor Hezbollah in Libanon.

Goed om weten: Hezbollah staat in Ame­

rika op de zwarte lijst van terroristische orga­

nisaties, in Europa niet. In Engeland wordt enkel de militaire tak van Hezbollah als ter­

roristisch beschouwd, de politieke vleugel

niet.Dyab Abou Jahjah glorieerde: hij had de heren van het federale parlement die moe­

ten waken over de waardigheid van de instel­

ling, eens ferm liggen gehad.

4

24 december 2008

De dingen dezer dagen

Het Waalse “burgerdom”

De giller van de recente communautaire ruzies was de krijs van een trien dat Belgofonen, dankzij hun patois dat nogal gelijkt op het Frans, “plus ouvert sur Ie monde” zijn. Dat is dan een wereld die begint in Nijvel en eindigt in Perpignan, ofte 3,86% van de landoppervlakte. In het onbelangrijke restje van de wereld (zo’n 96,14%) zie je almaar minder Franstaligen, want het is niet zo prettig als je woor­

denschat in een vreemde taal meestal bestaat uit “glou glou” en “njam njam”. Ik herinner me de jaren zestig toen je nog vertegenwoordigers van die specie kon ontmoeten tussen pakweg Brescia en Verona. Naarmate het Frans een onbe­

langrijke Europese taal werd, zag je hen minder en minder. Met uitzondering van geef-me-je-handjereizen of van Middellandse Zeehotels waar je geen voet moet buiten zetten, ontmoet je van Moskou tot Tai Pei en van Boston tot Montevideo alleen nog maar Vlamingen als vertegenwoordigers van La Belgique. Snoeverij en desnoods keiharde leugens in tegenspraak met de realiteit, blijken dus meer en meer een typisch trekje te worden van zogenaamde “landgenoten”.

Je wordt daar nog eens ijskoud en weten­

schappelijk verantwoord aan herinnerd, als je het artikel “Het kraaien van de haan” leest van de Vlaamse historicus Maarten van Gin- derachter. Het is zelfs een vertaling uit het Frans (een Belgofoon die zo’n artikel produ­

ceert, kan waarschijnlijk een academische loopbaan vergeten) en staat nu volledig op het internet. Alleen even de naam van de auteur googelen. De historicus was getroffen door de woorden van de corrupte toenma­

lige Waalse minister-president Van Cauwen- berghe: "Latin dans sa citoyenneté, la Wallo­

nie a démontré sa capacité d’intégration et de synthèse.” Dat was dan nog braaf, verge­

leken met de woorden van zijn voorganger Colignon dat “er nooit de minste schaduw van een duister nationalisme over Wallonië"

hing. Over welk land die schaduw wel hangt, is duidelijk. Van Cau gebruikte die opschep­

perij over het Latijnse burgerdom ter gele­

genheid van de verschijning van een nieuw deel van de Encyclopédie du Mouvement Wallon. Kloeke boekdelen betaald door de Franse Gemeenschap, het Waals Gewest en zelfs de federale regering. Samengesteld door een puikje van Belgofone wetenschap­

pers.

Van Ginderachter heeft die feitelijk offi­

ciële geschiedschrijving vergeleken met honderd jaar realiteit zoals te lezen valt in parlementaire verslagen, krantenarti­

kels, pamfletten, enz. Het resultaat is ban­

gelijk. We wisten al dat Belgofone politici

Roddels uit de Wetstraat

Krakende donderslag

Alles zag er naar uit dat het woensdag en donderdag klassieke Kamerfestiviteiten zouden worden. Er zou gebakkeleid wor­

den over de begroting, de praatbarakkers waren er op voorbereid om desgevallend tot 's nachts de ellenlange betogen van de diverse fracties min of meer te aanhoren.

Alle partijspecialisten hadden hun nummer­

tje keurig voorbereid. Bij heel wat verkoze- nen des volks stonden de koffers bovendien al gepakt om spoorslags het land te verla­

ten naar wintersportoorden of andere ont­

spannende bestemmingen. Het was dus niet anders dan anders. Tot er zich een krakende donderslag bij heldere hemel voordeed...

De mep van Annemans

De zitting ving aan met de mededeling van de namen van de senatoren die deel zou­

den uitmaken van de bijzondere commis­

sie die het onderzoek moet voeren naar de financiële crisis. En dan vroeg eerstedin- ges Yves Leterme plots het woord, geheel onverwacht. De meesten sloegen er geen acht op. Alleen ervaren rotten als Herman de Croo en Gerolf Annemans spitsten de oren. Zij hadden meteen door dat er iets speciaals stond te gebeuren.

De brief

De geitenboer deelde mee dat hij een brief had overgemaakt aan minister van just-is- just Piske Vandeurzen naar aanleiding van de mediageruchten over vermeende poli­

tieke beïnvloeding in het Fortisdossier. Boze Gerolf aarzelde geen ogenblik, nam als eer­

ste het woord en vroeg meteen naar het sta­

tuut van de tekst. Ondertussen werd hem de brief overhandigd. Meteen vroeg hij de schorsing om het epistel van Leterme aan een nader onderzoek te onderwerpen. Her­

man kardinaal van Rompuy kon niet anders dan de Conferentie van de voorzitters bij­

eenroepen.

Als Leterme had gehoopt dat die fameuze brief het einde van de Fortissaga zou geweest zijn, dan vergiste hij zich deerlijk. Het zou de

notoire leugenaars zijn (ons zootje is geen haar beter); dat de RTBF niet ten onrechte

“radio milles collines" genoemd wordt. Maar dat het rot zo diep ingevreten is dat Belgo­

fone wetenschappers schaamteloos bron­

nen verdoezelen en de realiteit op de kop zetten in de beste nazicommunistische tra­

ditie, komt toch nog een beetje als een ver­

rassing.

Blinde vlekken

Die blinde vlek vindt men zelfs bij de bes­

ten. Neem nou een charmante man als de recent gestorven grote historicus Jean Sten- gers. Ik heb hem dikwijls ontmoet en heb samen met Stengers en nog andere historici een bijdrage geschreven in een mooie publi­

catie van de vroegere ASLK. Die spaarkas gaf ons bij de eerste vergadering een copieus diner en de grote baas (ene Luc Aerts) vroeg alleen om wat vriendelijk te schrijven over Leopold III, want "Ie prince Albert" was toen nog erevoorzitter. Stengers antwoordde, als oudste van het gezelschap, dat de ASLK dan maar teksten moest bestellen bij een recla­

mebedrijf. En daarmee was de kous af. Maar zodra de Belgofonie in het gedrang kwam, verloor Stengers het noorden. Hij had ooit in een Belgofoon Brugs blaadje uit 1875 gele­

zen dat flaminganten geen enkele reden om te klagen hadden en dat was toch wel een bewijs zeker dat er in dit land niets aan de hand was. Hij beweerde hoogst ernstig dat er in Brussel nooit enige taaldwang geweest was en dat al die mensen individueel en al

rechtstreekse aanloop tot zijn ontslag bete­

kenen... Hij had het touw getoond waarmee hij zichzelf zou ophangen.

Toch onderzoekscommissie?!

Na de schorsing werd er gepalaberd over de fameuze briefen de gevolgen ervan. Boze Gerolf beet opnieuw de spits af met een striemend betoog tegen Leterme en sloot af met een motie van wantrouwen. De pop­

pen gingen aan het dansen. Het strafste van de zaak was dat, toen vorige weken de oppo­

sitiepartijen de oprichting van een heuse parlementaire onderzoekscommissie met betrekking tot de financiële en de bankcrisis vroegen, de meerderheidspartijen dit weg­

lachten en zich beperkten tot de oprichting van een bijzondere commissie zonder ver­

regaande bevoegdheden. Nu “de brief” er lag, vroegen zij ineens met een stalen gezicht toch een parlementaire onderzoekscommis­

sie. Zowel liberalen als CD&V’ers. Na een nieuwe schorsing en in de grootste verwar­

ring werd door de voorzitter-kardinaal mee­

gedeeld dat de Conferentie van voorzitters had besloten er voor woensdag een punt achter te zetten.

Paniek in de barak

De dag nadien, donderdag, was een hallu­

cinante dag in de praatbarak. Iedereen dacht dat in de namiddag de begrotingsbesprekin­

gen alsnog zouden aangevat worden, na het klassieke vragenuurtje. Omdat het alle kan­

ten uitkon en er misschien wel wat sensatie in de lucht hing, stroomde de kamer opmer­

kelijk vol. Rond 15 u. werden alle vice-pre­

miers weggeroepen voor een vergadering van het kernkabinet. Ook dan riep Van Rom­

puy de fractievoorzitters samen voor een bij­

eenkomst waarop hij hen een brief van de voorzitter van het Hof van Cassatie overhan­

digde. Daarin deelde deze mee dat er, wel­

iswaar zonder juridisch bewijs, aanwijzingen van beïnvloeding in het Fortisdossier waren.

Meteen werden alle ministers opgevorderd in “de 16" en alle politieke fracties doken een of andere zaal in voor een krijgsraad.

fluitend voor het Frans gekozen hadden. Als dat het groene hout is, kan men zich inden­

ken hoe de gemiddelde Waal en Brusselse Belgofoon over Vlaanderen en vooral over zichzelf denkt.

Van Ginderachter geeft een paar spec­

taculaire voorbeelden van onwetenschap­

pelijke verlakkerij. Léon Degrelle heeft indertijd in de Waalse beweging geroerd en beantwoordt volmaakt aan de normen die de Encyclopédie zelfstelt om een lemma te krijgen. Nergens is een woord over hem te lezen. Een andere nieuwe-ordejongen was een in zijn tijd bekende kunstenaar. Die krijgt wel een artikel, maar dat stuk “vergeet” te melden dat hij Rex-parlementair was. De col­

laboratie in de oorlog krijgt één kolommetje om te melden ... dat er niet gecollaboreerd werd. Weinig Waalse verenigingen collabo­

reerden, maar wel wat meer dan de Ency­

clopédie drukt. Veel Waalsgezinde vereni­

gingen stonden inderdaad in het verzet. Een van hun tijdschriften (“Lo Wallonie Libre”) roemt in 1956 de komst van de Italiaanse gastarbeiders, want door de hongervlucht van nogal wat Vlamingen in de voorbije vijf­

tig jaar heeft het Waalse ras “un surcroit de gènes nordiques”. Bloed en bodem is volgens de huidige Walen uiteraard nooit een Waalse slagzin geweest in hun “terre d’accueil". Dat is de theorie, en dan nu de praktijk.

Eigen volk eerst

Tijdens de discussie over de verneder­

landsing van de Gentse universiteit ver­

klaart een Waalse socialist: “Nous voulons la pureté de nos races et nous répudions le bar­

bouillage." In 1936 waarschuwt een andere pipo dat Nederlands leren levensgevaarlijk is voor Waalse kinderen, want dan worden ze "inapte à communier avec l’âme de son peu­

ple." Hetkan nog erger. In 1918 waarschuwen Waalse politici voor "la constitution d’ilots étrangers en Wallonie comme un péril mor­

tel." Vlaamse migranten moeten aanvaarden dat Wallonië altijd en tot vandaag "le droit du sol” vooropstelt in de eigen regio (want zelfs door Walen indertijd goedgekeurde faciliteiten voor Vlamingen worden brutaal gesaboteerd).

De meeste Walen eisen wel “un respect pour les droits de l’homme” voor de asociale Belgofonen die naar de Vlaamse rand rond

Van vergaderen over de normale agenda was geen sprake meer, ‘s Lands begroting werd in de lade gestoken.

Gewichtige minkukels

Vanaf toen was het onzekerheid en ondui­

delijkheid troef. De absolute verwarring. De meute journalisten streek neer in de wandel­

gangen en probeerde informatie los te krij­

gen van zoveel mogelijk praatbarakkers. Het gonsde ervan. Eenieder zette zijn gewich­

tigste gezicht op. Praabarakkers die anders in geen velden of wegen te bespeuren zijn, wurmden zich in de menigte. Sommigen had­

den ergens een dik pak papier meegegraaid en liepen ermee ostentafief langs de came­

ra’s of wrongen in de onmiddellijke nabijheid of zelfs gekleefd aan de zijde van de echte tenoren, terwijl deze geïnterviewd werden.

VRT-coryfee Linda de Win doorkliefde als een heks op haar bezemsteel de parlements- gangen en hield iedereen een praatpeer voor

Brussel migreren. Eigen volk eerst is een Waalse specialiteit. De socialistische vak­

bond eist in 1932 dat Vlaamse mijnwerkers ontslagen worden. In 1970 vraagt het Ras­

semblement Wallon dat Walen overal voor­

rang krijgen, want ze zijn "défavorisés au profit des étrangers”. Dan is het niet langer modi­

eus die taal te gebruiken en schakelt men over op het begrip "citoyenneté", terwijl men er in de dagelijkse realiteit op rekent dat de vaste uitdrukking “comprends pas” bij poli­

tie, gerecht en administratie de pas afsnijdt aan iedereen die niet direct Frans spreekt.

Maar de hedendaagse snoeverij is ook niet mis. De ondankbare honden van Amerika­

nen zijn vergeten wat ze te danken hebben aan la Wallonie dankzij een I7de-eeuwse Waalse burgemeester: “New York est nourrie de l’esprit de liberté transporté dans le monde par les Wallons."

w.w.

De woordenschat in de Encyclopédie is het ultieme bewijs van de objectiviteit en de sereniteit waarmee het gesubsidieerde volkje Wallonië voorlicht. “Les Fourons sont annexés (door Vlaanderen)”. Komen-Moes- kroen daarentegen “est rattachée". De pro­

blemen rond de splitsing van de Leuvense universiteit staat onder het lemma W. "W?”, zegt u. Ja, “Walen buiten!”. Die Encyclopédie is dan wel voor een deel waardeloos, maar ze verkrijgt op een ander niveau bijzonder veel relevantie.

Tegen de waarheid in, zwaait Wallonië vandaag met de vlag van het burgerdom en de persoonlijke vrijheid en zegt erbij dat het nooit anders geweest is. Die eigenschap om zichzelf te beliegen en het nog te gelo­

ven ook, heeft Wallonië vooral windeieren gelegd.

Waalse politici en hun kiezers weigeren de waarheid onder ogen te zien (al moet dat niet resulteren in de zelfkastijding van nepintellectueel Vlaams links) en deze zie­

kelijke profiteurs zijn niet beschaamd om nog eisen te stellen aan de Vlaamse mensen die hun levensstandaard op peil houden. Het resultaat is er naar: corruptie, verspilling, en de verdiende reputatie de DDR van West- Europa te zijn.

Jan Neckers

de mond in de hoop “historische” uitspraken te horen te krijgen.

Belze chaos _

Toen de uitgebreide nota van het Hof van Cassatie in de Kamer werd afgegeven door de voorzitter ervan himself, was het hek helemaal van de dam. Nadat Van Rompuy het dossier overhandigde aan de fractievoorzit­

ters, sprong Boze Annemans als een duivel uit een doosje voor tv-camera’s en las met luide stemme de voor Leterme vernietigende brief voor. Commotie alom. De oppositie­

partijen verdrongen elkaar om het ontslag van Leterme te eisen. Het eerste slachto - fer viel kort nadien: Piske Vandeurzen gooide de handdoek in de ring met dikke tranen in de ogen. Nadien trok de eenzame Leterme naar de andere eenzame man op kasteel Be védère in Laken... De Belze chaos was en 1

compleet. ,

Lees verder bladzij^

De dingen dezer dagen

^{24 december2008}

⁵

Grondige biografie met vieze vlekjes

Alice Nahon ontleed en “ontluisterd

De ontluisterende toonaard van de - al jaren aa"gek°"?*gd®> definiti biografie van Alice Nahon door ene Manu van der Aa a “woelige lief- omvangrijk boek, “Ik heb de liefde liefgehad”, ligt de "a%uk °p haar „w^ehg<M desleven”. Versd me niet verkeerd, beste lezer(es): he5 P ' it mijn iong-

*an haarvele vrienden ontken ik geenszins. Daaromi c i e yan (je(.

ste uitgave van Nahons ‘Verzameld Dichtwerk (Pelckman ,, ) (ha|ve\

Aa’s verwijt te ontkrachten, dat ik de dichteres heb voorg^ vrienden Fer- heilige, eenvoudig en braaf. Volgens getuigenissen, o.a. v Korten is zij n*nd Berckelaers (Michel Seuphor), Geert Pynenburg en Renaat Korten J wel degelijk (ook) een lieve, vrolijke vrouw geweest.

In de inleidende levensschets tot dit boek schreef ik: “Zinnelijkheid en vrije liefde waren haar niet vreemd. Uitdagende pose en verbittering evenmin. Zij was een vrouw van vlees en bloed en een nonconformiste.

Heeft Van der AA dat niet gelezen, of ver­

zwijgt hij het? Het is helemaal wat anders dan de “heilige”, die ik en “Vlaams-nationale krin­

gen volgens hem van haar willen maken, o.a.

'n t Pallieterke. Maar ja, hoge bomen vangen veel wind. Zo vergaat het nu de populairste dichteres van Vlaanderen: niet haar gedich­

ten, die zij schreef voor “Jan en alleman” en die ook "geletterden” konden smaken, maar de sensatie van haar "liefdesleven” is voer

*°or linkse intellectuelen en de ondraag- l'jk lichte pers.

Liefde en... smeerlapperij

Ik geloof dat ik in drie zinnen een juiste synthese heb gegeven van het “liefdeskind 'klice Nahon. Van der Aa gaf terecht - maar te eenzijdig erotisch bedoeld - zijn boek de t'tel mee: "Ik heb de liefde liefgehad” (begin-

*ersyan het titelgedicht van de bundel ‘Scha- uw, 1928). De liefde, ja, maar voor Nahon was dat zo misbruikte woord méér dan pas- t'e. Haar liefde was ruim en ging -eigenlijk op e eerste plaats - uit naar marginalen, nood- 'Idenden, eenzamen. Dat spréékt uit gedich- en als “Mizerie-mensen" en “Misdeelden’.

. 11 de meeste gedichten blijkt haar eigen lntense nood aan échte, troostende liefde,

*ee| meer dan aan "passie”. Was zij vro- ''Ik van aard, dan evolueerde haar gedrag

^er, na de “verloren jaren” in Tessenderlo, naar schijnvrolijkheid, die haar droefheid en Ueerslachtigheid moest verbergen. Dat zij zo Geslingerd” zou zijn geweest op erotische Passie heeft meer te maken met de ontluis-

^elngsmode van huidige biografen (denk aan

^eente biografieën van Elsschot en Streu- e,s-) dan met Nahon zélf.

n deze "kritische biografie” valt, naast een o detailleerde benadering van haar leven,

°k een gebrek aan respect op, dat het boek ntsiert. Dit o.a. aan de hand van de BV- cnrijver Tom (_anOye. Van deze "grote” uit e 'etteren - adept van Grootmeester Claus

- diept de biograaf een pornografische paro­

die op het ‘Avondliedeken’ op! De eerste strofe volstaat: “’t Is goed in d’eigen kut te knijpen/ Nog even vóór het slapengaan,/

Daar ik van dageraad tot avond/ Weer met geen hond ben platgegaan”. Je denkt: wat een grofheid, maar op de bladzijde ernaast worden alle grenzen overschreden met een Ex Libris: Alice Nahon op een sofa, bijna naakt, met de hand op haar geslacht, ter­

wijl “deftige” heren voorbijflaneren. Wel, wel, als “men” haar, 75 jaar na haar dood, op die manier moet ontluisteren. En dat als bewijs dat “in de jaren negentig het tij (van haar “verheerlijking als braaf, heilig meisje") begon te keren.”

Noodkreet

Alices latere gedichten en haar “wild” lief­

desleven waren, naast de chronisch astmati­

sche bronchitis - waaraan zij écht leed én niet aan tbc, zoals ik in 1983 heb bekendgemaakt - ook een compensatie van de zeven “verlo­

ren” jaren in sanatoria. Die hebben haar vro­

lijke. maar hypergevoelige gemoed onherstel­

baar gekwetst en haar gedrag schijnvrolijk gemaakt, zoals zij zelf zei. Soms liet zij een noodkreet horen, een schreeuw om troost.

Zo in een late brief aan haar vriend Renaat Korten, die een geestelijk testament is van haar onvoltooide leven en waarmee ik de inleidende biografie tot de twee eerste uit­

gaven van haar “Verzamelde Gedichten"

(1983-’84) heb besloten: “Daar zijn van die pijnen die ons groeien doen en schoner wor­

den. Mocht ik door dit groot verdriet een betere en voornamere ziel worden, dan zou melancholie mij zo niet overmeesteren. Ik weet de vreugde niet van iemand die mij naar zich spontaan opheft en mij met één woord al de voorbije jaren vergeten doet. Ik weet het hart niet waaraan ik zonder achterdocht rusten mag. Ik weet de kus niet die mij zor­

gen en lasten eindelijk afneemt en mij lach en levensmoed terugschenkt. Ik weet de arm niet die mij meevoert buiten deze ellendige eenzaamheid. En omdat ik zeer goed weet hoe de liefde ‘is, daarom nog meer voel ik al wat half is en niet blij-stralend als een

Houtsnede van Wim De Cock

trage sleet aan ziel en lichaam. De liefde is de aanwezigheid. Liefde is samenzijn altijd en overal tot op de laatste dag. Ik ben toch maar een vrouw als schreef ik die gedicht­

jes. Ach, waarom wordt er van mij méér ver­

ondersteld, méér kracht gevraagd ? Waarom kan er voor mij ook geen genade zijn? Ik ben eenvoudiggebleven, de bekendheid heeft mij niet pretentieus gemaakt. Ik heb de teder­

heid van het hart niet uitgebuit, niet gewoe­

kerd met veel mensen die mij schreven. Ik heb deze verlatenheid niet verdiend. Ik heb verdiend dat iemand mij zeer zou liefhebben en zich zou bekommeren over mijn leven".

“ Onbekend levensverhaal ”

Deze bittere klacht vind ik niet in Van der Aa’s "onbekend levensverhaal”. In mijn korte schets (30 blz.l) heb ik, vooral aan de hand van haar gedichten - die haar het dier­

baarst waren - wél duidelijk gemaakt dat zij een nonconformiste was én een turbulent liefdesleven leidde.

Maar mij was het, ook op verzoek van de uitgevers, vooral te doen om haar gedichten, omdat de vroegere uitgaven van haar bun­

dels én van haar verzamelde gedichten niet meer te vinden waren (1983). Dat heb ik - met toewijding dn bewondering voor haar beste, latere gedichten - gedaan. Mijn ver­

zorgde en geïllustreerde uitgaven van haar poëzie hebben dan ook een herontdekking, een “renaissance" van Alice Nahon verwe­

zenlijkt. Dat nog veel mensen dat waarderen, blijkt nu al 25 jaar lang uit de voordrachten

over haar leven en werk die ik, samen met de Antwerpse stadsgids Jean-Emiel Dries- sens, geef.

Dat ik geen hagiograaf, maar een eer­

lijke essayist ben, kan je lezen op het einde van het “Ten Geleide" tot de vierde uitgave (1996): “De bekoorlijke verschijning van een ziekelijke jonge vrouw heeft rond het dichtwerk van Alice Nahon een waas gewe­

ven, zodat het voor literatuurhistorici soms moeilijk valt waarheid en mythe, waan en schijn, literaire waarde en affectieve popu­

lariteit te onderscheiden. Ik geloof echter dat de tijd rijp is om een juist beeld van haar op te hangen, dat haar niet overdreven ver­

heerlijkt noch ontluistert, maar dat mense- lijk-moreel, literair en historisch recht doet aan de nagedachtenis van deze hoogstaande dichteres.”

Manu Van der Aa heeft, na jaren bron­

nenonderzoek, waardevol werk geleverd, dat echter wordt ontsierd door storende, onnodige "uitschuivers". Jammer genoeg legt de biograaf weinig nadruk op de inhoude­

lijke en vormelijke evolutie van de sentimen­

tele ‘Vondelingskens’ en ‘Op zachte vooize- kens’ naar de diepere en sterkere bundel

‘Schaduw’ en de sublieme laatste gedichten, vooral “Onder uw handen”.

Erik Verstraete Manu van der Aa, ‘Ik heb de liefde liefgehad. Het leven van Alice Nahon’

is een uitgave van Lannoo en kost 22,5 euro. Te verkrijgen in de boekhandel.

Öu jamais vu

w.!"*‘Ppe Vlamingen willen wel eens jsneuzerig overdrijven in het gebruik d n anderstalige - liefst Engelse, want re?*.ereltiopenheid van dat soort figu- Opn.ls doorgaans heel eng eenzijdig e Angelsaksische wereld gericht - za Orden en uitdrukkingen. Wie spaar- ornspringt met vreemdtalig-

«J ’.kan er zijn voordeel mee doen,

“n U larna's vu” klinkt toch anders dan in dOit gezier’”. Wat zich vorige week

“d aPenland afspeelde, is inderdaad dj U iarr»ais vu”. Zoals zo veel dingen r- ^et voor*’,je anderhalf jaar straatten genieten in en rond de Wet- vaq0'!e^e Goossens kraaide in De Morgen rtlQ P ez'er, want: “Wat niemand nog voor gevv 6 hield, is een feit. Een uit de kluiten 3ssen regeringscrisis waar zelfs in de ver-

$ta Verte geen communautair spatje op zit, sis het vuur te pruttelen. Dat is een cri- en p aar ie a's monarch van een omstreden rr'enn^ig verdeeld land alleen van kunt dro- afo^ 6n hopen dat ze niet voortijdig wordt

sevoerd."

huw°i°Ssens zou eens aan een roek017151 a's steil 'i^shemiddelaar moeten denken. We w6een het ons voor. Een koppel dat elke dag het r rUZIe vraagt hem raad. “Wij zijn de 0°ïer n'ets meer eens.” Goossens heeft dat P °ss'ng: 'Steek je kot in brand. Wedden Gu!-6 ^at samen zult betreuren. En houd het

aan, da’s goed voor je huwelijk."

Du jamais vu, een land dat zijn eenheid hoopt te redden door een crisis die de fun­

damenten van de rechtsstaat aantast.

Twaalf wijzen

Het was puur toeval, maar Panorama plande op zondagavond, als afsluiter van een politieke week vol suspens, de uitzending

“Twaalf wijzen om België te splitsen”.

De VRT zorgde goed voor de reclame van wat een opzienbarende uitzending zou wor­

den over het voortbestaan van dit land. Op een zondag werden twaalf wijzen samenge­

bracht in het kasteel Groenenberg in Gaas­

beek.

“Welke economische instrumenten moe­

ten de deelstaten absoluut in handen krijgen?

Is splitsen wel de oplossing voor de proble­

men waarmee Vlaanderen te kampen heeft?

Hoe groot is de schade aan het imago van ons land mocht het gesplitst worden? Zal de Europese Unie Vlaanderen wel als een nieuwe, onafhankelijke lidstaat aanvaarden?

En maakt Brussel België niet onsplitsbaar?”

Daarmee moest de kijker lekker gemaakt worden om op Canvas af te stemmen. De

‘twaalf wijzen’ kwamen vooral uit Vlaande­

ren, want bij Franstalige politici was de ambi­

ance om deel te nemen aan het debat zeer klein. Dorothée Klein, hoofdredactrice van Le Vif/L’Express en de Brusselse hoogle­

raar Philippe Van Parijs brachten wel genoeg moed op om aanwezig te tekenen. Rudy Aer- noudt, de geografische Vlaming die in Wallo­

nië de partij LI Dé oprichtte, kunnen we als communautair geslachtsloos beschouwen.

Met Mare Eyskens (heeft die een eigen kamer in de VRT-toren, want we hopen dat hij niet dagelijks van Leuven naar Schaar­

beek moet rijden om zijn wijsheid perma­

nent aan het volk aan te bieden?), Annemie Neyts en Johan Vande Lannote waren de Bel­

gische Vlamingen goed vertegenwoordigd.

Bea Cantillon, Antwerps hoogleraar socio­

logie, is ook voldoende volbloed tricoloor om er voor te zorgen dat er binnen de Bel­

gische lijntjes getekend zou worden. Aan de overzijde Bart de Wever als politicus (bij de VRT zijn ze er van overtuigd dat mensen van het Vlaams Belang over een zaak als Vlaamse onafhankelijkheid geen zinnige dingen kun­

nen vertellen), Remi Vermeiren, oud KBC- voorman en voorzitter van de Warande- groep, en Eric Defoort, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging. De minister-presi­

dent van de Duitstalige Gemeenschap Karl- Heinz Lambertz mocht de kijker er aan hel­

pen herinneren dat wij ook ooit oorlogsbuit hebben binnengehaald.

Kortom, stevig panel voor een fundamen­

tele discussie.

Niet opportuun

Maar wie om 20:10 uur afstemde op Canvas, kreeg een belegen reportage uit de kast met etiket “als er niets anders is om uit te zenden” over de nieuwe rijken in Rusland. Waar waren de twaalf wijzen om België te splitsen gebleven?

We belden naar de VRT-nieuwsredac- tie met de vraag waarom de Panorama-

uitzending was geschrapt. “Die is niet geschrapt, mijnheer.”

“Neen, maar ze ging over Rusland en niet over hetgeen was aangekondigd.”

“De redactie heeft beslist dat het in de huidige politieke situatie niet opportuun was om de aangekondigde reportage uit te zen­

den.”

“Dus doet de VRT aan politiek?”

“Meer kan ik daar niet over zeggen.”

Jawel... du jamais vu. Weer een inbreuk op de scheiding der machten? Welke macht greep in op de zogenaamde onafhankelijke vierde macht, de pers, om het gevaarlijke thema van het einde van België (voorlopig?) te schrappen? Wegens niet opportuun.

Debatteren over Vlaamse onafhankelijk­

heid is niet opportuun na een week poli­

tieke ellende. Zo werkt een westerse demo­

cratie met vrijheid van meningsuiting, als die België heet. Op 13 december 2006 kregen de kijkers van de RTBf niet de in de kranten beloofde reportage, maar de uitzending Bye, bye, Belgium. Ook, du jamais vu. Het leverde de helft van Franstalig België acute hartklach­

ten op en een storm van protest tegen de stoute RTBf-journalisten. Die hielden echter vanuit een sterke journalistieke reflex vast aan hun project. Bij ons gebeurt het omge­

keerde. Daar wordt een uitzending over de toekomst van België onaangekondigd ver­

vangen door iets over Rusland.

Nu mag er veel gezegd worden over de door de PS overwoekerde RTBf, maar als België ooit splitst, mogen ze de VRT als zoenoffer naar Wallonië overhevelen. Een klein offer, als je het ons vraagt. J.K.