M.F. Vermeren, Den theater des bedroghs ofte listighe onstantvastigheyt des werelts · dbnl

Den theater des bedroghs ofte listighe onstantvastigheyt des werelts

M.F. Vermeren

bron

M.F. Vermeren, Den theater des bedroghs ofte listighe onstantvastigheyt des werelts. Jacob van de Velde, Brussel 1734

Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/verm219thea01_01/colofon.php

© 2016 dbnl

IV

Inleydinge.

IAER SCHRYVENDE SINNE-BEELDT.

A

L W

D

W

L

D

V

[

]

W

Y

DI

L

V

L

.

Vrouw-werelt die g'hier achter siet, Aen veel dickwils haer gunste biet, Aen ionck en oudt, aen groot en klyn Aen meest die Ryck en Edel zyn;

Daer aen is 't dat sy haeren tydt Met volle iaeren aen verslydt:

Sy seght dat sy van 't groot Geslacht Moet zyn het alder-meest geacht.

Maer van de klyn en slechte liên Gaet sy met groote schreden vliên;

Sy laet die leven op het Lant Tot dat de doodt hun helpt van kant.

Daer is sy selver onbequaem Te melden haeren grooten Naem.

Doch daer in heeft sy wijnig spyt, Als sy maer een Thooneel beryt Aen eenen Prins, oft Grooten Vorst, Een' Heldt, oft ander Adel Borst.

Die door haer Faeme noch was stom.

Dit is haer vreugt, en haeren Rom.

Als sy met hem haer Rolle spelt, En soo op den Theater stelt, Op dat hy daer soud' zijn verthoont, Soo wyt haer Heerschappye woont, Daer is't dat sy, als oock den tydt, Aen veel een wonder spel berydt Van Tragedi', Comedi', Clucht, Daer d'eene lacht, en d'ander [s]ucht.

Daer d'een van vreugt en blijschap hult Daer d'ander is met smert gevult;

Des werelts-Vrouw op haer Thooneel Die geeft aen veel een wonder deel.

Wanneer sy sit op haeren Troon Dan wyst sy wat sy geeft voor Loon Aen die fyn Roll' heeft uytgewerckt, Aen die geeft sy, soo-men bemerckt, Iet 't geên is wonder, slecht, en licht, 't Is valsch, bedrogh, een door-gesicht, Dit geeft hy hier aen haer en vrindt, Die haer met grooten ijver dindt, En noch soo voeght sy hem daer by Een Fluyt, oft wel een klyn Schalmy, Dat thoont sy aen haer groot geslacht Die hier des werelts Wetten acht:

Dat is 't dat dese Vrouwe geeft, Aen die naer haeren wille leeft.

Dit is den Ryckdom en den Schat

Die sy soo langen tydt besat!

Is dit het best uyt haere kist, Een door-gesicht van arg en list, Een Instrument van slecht geluyt, Is dit de Gift van s'Werelts Bruyt?

Wordt dit geacht voor Hoogen Prys, Voorwaer sy dwaelen menigh rys.

Die dan op haere Schatten roemt Die magh wel dicwils zijn gedoemt Die hier gesicht van valscheyt acht Die wordt selfs vroegh oft laet veracht.

Die luystert naer haer slim gevley' En is noyt van geen smerte vry.

Want noyt en heeft'er eenig mensch Door Haer verkregen synen wensch;

All' die van s'werelts Giften heeft 't Is slecht en ydel wat Hy heeft.

V

Dit zijn haer Giften al-te-mael, Die aen ons schynen als Cristael, Die blincken als het Fijnste Gout, Waer op dat menig mensch betrout.

Sy dencken dat is goedt en schoon, Al dat de Werelt geeft voor Loon, Om dat het Edel Groot Geslacht De Werelt soo gestaedigh acht.

Dit dwaelt al veel in hunnen sin Daerom soo draegen sy den min, Sy willen eeren s'Werelts Bruyt, Die snoode Vrouw, en Lochte-tuyt, Die hier soo menig Hoogen Vorst Gequest heeft in het Hert en Borst, Die hier haer rechte Trouw versocht Heeft sy d'eerst in 't verdriet gebrocht, Aen wie sy hadd' een Croon verthoont Heeft sy met swaeren druck geloont;

Aen wie sy thoonde haeren schat, Gaf sy daer naer een ydel vat.

Die sy beloofend Hoogen Staet, Die kreêgh voor gift den wreeden haet Aen wie sy weês de Digniteyt,

Daer aen liet sy het woedend' spyt.

Aen wie sy haere gunste iont Die hadd' de pyn, en droeve wont.

Al was hy van een vroôm geslacht Noch is 't dat sy hem dan uyt lacht;

Al heeft hy wel syn roll' gespelt, Op haer Theater, als een Helt, Dan wordt hy noch door haer gebot Van ieder als een' boef bespot.

Iae wordt dan noch, tot meerder spyt, Met grooten straf self gecastyt Als eenen die springt uyt de maet, Oft die veel kromme wegen gaet.

Alsoo heeft sy hier menig quant Die Horens op den kop geplant, Als scheên hy haeren besten vrindt Die haer hadd' self soo lanck gedindt.

Dit kryght hy in syn leste deel, De Klucht te zijn van haer Thooneel, Begeckt, bespot, en self veracht Van die de werelt noyt en acht;

Als is hy dan vol spyt en woed', Iae self als een Leeuwinne doet.

Wanneer s'haer Iongers vindt geruymt Dan is't dat sy van gramschap schuymt Om dat sy is het liefste quyt,

Soo is den mensch oock voor den tydt, Die hem de werelt heeft ontroost, Terwyl' hy lagh in haer verdooft, Dan is 't dat hem dickwils te laet 'tVerstandt, en d'oogen open gaet.

Iae als den ouden grijsen tydt Hem heeft alreed' een plaets berydt;

Een plaets die aen een Deugtsaem kint Tot hen bederf, en schande dint.

Soo is 't dat sy hier menig mael Verlaet die was in Zegen-prael;

Iae self sy dryft die dan van kant, Gelijck den windt het stof en sant.

Maer siet wat s' aen de Ionckheyt geeft, Die naer haer wilde regels leeft, Hoe dat sy hier ontrent de Ieugt Soeckt haer vermaeck en groote vreugt;

Iae die zijn dertel, ionck, en mal, Daer komt sy by met bly geschal.

Sy thoont aen die den Hoogen Staet Des werelts min, een Honinck-graet.

Alsoo schynt s'aen den iongen wulp Een lanck geluck, een soet behulp Als hy met haer heeft een klyn deel Wanneer sy speêlt op haer Thooneel.

Daer in heeft hy al meerder vreugt Als in den Glans van s'Hemels Deugt;

Maer als Hy schynt in volle rust Door 't Venus-vier in de wellust, Den Arlequin hem dan vertoont Waer-mê sy sullen zijn geloont Die volgen s'wereldts grooten swier, Die aen de wereldt doen plaisier, Die krygen dan, iae vroegh oft laet, Den Loon volgens des wereldts maet.

Want siet voor eerst het Venus-wicht Die treckt uyt weder synen schicht, Die by hem voormaels hadd' geiont, Hy laet daer in een diepe wont.

Dan volgt daer naer des werelts Bruyt, Die ruckt hem selfs den Mantel uyt[.]

Daer staet hy dan van schaemte root Om dat hy is van all' ontbloot.

Maer noch en heeft hy niet gedaen Hy moet al meerder onderstaen, Daer is een straf noch meer berydt, Die oorsaeckt wel thien dobbel spy[t],

VI

Dat is dat hem dat Venus wicht Berooft den Glans van syn gesicht;

En dan komt noch des Weirelts-vrouw Die geeft hem noch veel meerder rouw;

Dan is dat hy uytberst door pyn, En segt: de werelt is fenyn, Die my vergift geeft in myn bloet, Dat selfs de Ziele sterven doet.

Myn eerste Bloem, myn frisse Ieugt Des Hemelschs Schat, de rechte Deugt;

Dit is den Loon van s'Werelts list:

Die haer bemindt, heeft seer gemist;

Maer als een Iong-man dan soo klaegt Wat sal dan doen een' Ionge Maegt?

Als hier de Werelt haer bestrydt, En dat den List haer Netten sprydt, Iae dat hy vele Stroppen hangt, Gelijck den Iaeger Vogels vangt, Die over-al set menig muyt, En Hy dan als de Vogels fluyt;

Hy hecht een Vogel aen het Laes, Alwaer Hy by worpt Spys en Aes Om soo te trecken in syn Net De Vogels die zijn goedt, en vet.

Maer als Hy die gevangen heeft, Siet hoe Hy met die Dieren leêft, Hy die gewis niet lanck en borgt;

Maer worden met geweldt verworgt, Soo gaet'et Hier op d'Aerd'sche Dal Met menig Maeget over-al,

Die door Bedrog soo wordt verlydt Door Venus-iacht die Haer bestrydt.

Alsoo wort'er van menig Quant Een Schoone Maget aen-gerant, Door Stricken die Hy stadig set, Het zij in Huys, oft in 't Salet[,]

Alwaer Hy dan Vereering doet Van een Present, oft ander Goet.

Soo wordt sy daer gestreelt, gevlydt Tot dat sy is in 't Net gelydt:

Maer als Hy die gevangen heeft Siet hoe dat Hy met Haer dan leêft.

Sy wordt berooft van Haeren Glans De pluym van Haeren Maegde Crans[,]

Waer door sy uytberst dan van spyt, Om dat s'is met bedrog verlyt;

Daerom soo moet een Frissche Maegt, Die noch den schat van Maegdom draegt, Haer meyden van de Venus-iacht, Van s'Werelts List en t'vuyl geslacht, Van all' die swieren vroeg en laet, Van die naer Bal, en Kluchten gaet.

Want daer-men de Gordynen hangt Daer is 't dat-men de Maegden vangt Door Soeten Sanck, en sulck Gestuyt Soo raeckt een Maegt in s[']werelts muyt,

Doch als sy is in s'werelts Vall, Dan weêt sy dat haer soet is Gall[;]

Iae dat'et s'werelts snood bedrog Geeft slechter als den verkens-trog;

Want all' haer lock-aes is fenyn,

Dat 't Hert verscheurt door duysent pyn.

IAER-SCHRYVENDE SINNE-BEELDT.

DI

L

Y

'W

L

LI

L

DI

W

WI

I

I

V

D

.

VII

Voor-reden.

Gelijck daer niet soo veranderlijck en is als wel een SCHOUW-SPEL, ofte THEATER, daer vele hunne Partye ende Rolle zyn spelende, het welcke is eene Waerachtige A

van het wonder ende Onbegrypelijck THOONNEEL DES WERELTS, daer ieder syne Partye is spelende, daer is het dat hun verthoonen de Alder-bedriegelijckste Acteurs die oyt konnen worden bedacht, te weten HET SNOODT BEDROGH, ende 'T GEVEYNST GEMOEDT van vele LISTIGE MENSCHEN, die als een Janus, ofte met Dobbele Aensichten, die hier door hun Dobbel Gesicht, ende Serpentische Tongen menige brengen in 't verdriet, gelijck in de Eerste HISTORIE ende A

is blijckende, hoe sy om den alder-minsten Intrest menigh Mensch komen te beschaedigen, selver aen hunne Vrienden, ende onbekende; waer door sy voorts-brengen eene menichte van Tragedien en Ongevallen, waer-in sy schynen hunne Vreugth te hebben als sy ievers belet hebben eene Goede Trouw, oft als sy iemandt zyn raedende met het Helsch Serpent, het welcke dat sy dickwils in hun Gemoedt weten dat nae-der-handt hun kan brengen tot een verworpen Eynde. Doch siet hoe dusdaenige Menschen worden versmaedt als eens ontdeckt is hun Dobbel Gesicht, ende hun bedriegelijck ingeven; Iae sulcke menschen zyn het Booste ende venynighste dat het WERELTS THOONNEEL kan voorts-brengen:

want siet een Eenvoudigh Mensch en heeft niet meerder te vreesen als den Dobbelen Schicht van een Geveynst Gemoedt, die is 't die selfs bespringht de Alder-grootste Opper Hoofden van Geestelijcke ende Wereltlijcke Staeten. Soo dat-men magh seggen:

DEn List, een Blixem-vier, die alles kan verslinden, Die op een' Oogenblick is West, en Oost', te vinden,

Die daer de Menschen wondt in Mergh, en in het Been, Meer als des Blixems-macht, slaet hy het al van een.

Den List, die Onweêr maeckt in Steden, en in Landen, Den List, die 't al vernielt, die alles brenght tot schande,

Die meer te vreesen is, als eene Donder-wolck, Die seer terribel is aen het eenvoudigh volck,

Die wordt in't Heyligh Schrift vervloeckt aen alle zyden, Die is 't die s'Hemels Macht komt 't alder-meest kastyden,

Die is't die in de Hell' leydt d'alder-meeste pyn, Om dat sy op de aerd' als Duyvels-broedtsels zyn.

VIII

Iaer-schryvende sinne-beeldt.

Siet s'weirelts goet Is VVonder soet

'T IS wonder goedt en schoon Des Werelts Pracht en Loon,

Die van haer Giften leeft Hy vele Blijdschap heeft.

't Is Wysheydt wel bedacht, Die naer den Ryckdom tracht,

Diamanten, en Robyn, Des Werelts Glans, en Schyn, Wat een Manhaftigh Stuck, Die soeckt s'Werelts Geluck,

Iae hare Digniteyt, Dat sigh ons hert verbleyt, Self die haer Wetten leert Die nu worden ge-eert

Die zyn seer wel gesint Die hier Vrouw-Werelt mint Die hebben alleen Rust Die heeft s'Werelts Wellust:

Iae die dit eens geniet Is vry van het verdriet.

Hy heeft veel Eer, en Lof Die sweêft in 't s'Werelts-Hof,

Die vindt daer 't Venus-vier, Die heeft oprecht plaisier Die tracht naer GODESGeest Die wordt veracht het meest, Die heeft van haere Pracht Die nu worden geacht,

'T baerdt veel pyn

godtvruchtig zyn.

Die naer GODTSGaeven trachten Die sal-men 't meest verachten, 't Is maer gewaende vreught, Die hier besit de Deught Die GODESWetten Eeren Die hebben 't Hert vol seéren, Deês hebben anders niet Als Sorge, en verdriet.

Het Hemel-Ryck te winnen Daer dwaelen van de sinnen;

't En geeft maer ongenucht Als-men de Werelt vlucht.

't Zyn onbedachte menschen Die sullen eens verslenschen, Die heeft d'Eenvoudigheyt En heeft maer Bitterheyt:

Die hier in Deughden leven Sal nimmer zyn verheven, Die siet-men hier vergaen Die houdt de Rechte Baen.

Die gaet oprecht syn gangen Die voelt wel duysent prangen, Hy heeft wel duysent pyn Die uyt de Werelt zyn.

Die sullen zegen-praelen Die s'Weirelts Glans behaelen, Die vallen in den druck, Die vlucht s'Hemels Geluck.

Doorleeft deês Regels wel en recht,, Dan is de Werelt vuyl en slecht.

X

XI

Den theater des bedroghs.

Iaer-schryende sinne-beeldt.

A

L

W

WY

,, D

B

D

Y

VUYL C

I

,,

'

V

D

I

.

NAer dat den Argelist wirdt naer de hell' gedreven, Is'er van syn gebroedt op d'aerde noch gebleven,

't Geên is een boos gespuys, dat spouwt als yn fenyn Waer door de menschen hier wonder verleden zyn.

Ia door hun snoodt bedrog, en hunne helsche logen Wirdt de Onnooselheyt ten allen tydt bedrogen,

Gebracht tot swaeren val, in pyn, oft in verdriet, Het gen' voor d'eerste reys aen Adam is geschiet.

Hy, die geluckigh was, in alderley' wellusten, Die had' naer synen wensch den Vrede en de Ruste,

Die wirdt daer aengerandt in syn Onnooselheyt, En door het helsch Bedrogh in slaeverny' geleyt.

Want door de Listigheyt van eene boose Tonge Wirt Adam, en syn Vrouw, ten selven tydt gedwonge

Te laeten hun geluck, en hunnen weirden Staet;

Dit was het boos begin van 't snoot Bedrogh en haet.

Siet naer dat Adam was uyt syn geluck gedreven, Is haet en boosen List in syn Geslacht gebleven,

Die seer subietelijck veel boosheyt heeft gebaert, Waer door des werelts bol met sonden is beswaert.

Ia naer dat 't hels Bedrog den mensch had overwonnen Heeft hy een boos geslacht op d'aerde hier gevonnen

Die hem gedienstigh zyn boven de ander al, Om menig goeden mensch te brengen tot den val.

Dit is een boos gespuys, die zyn als de serpe[nt]en, Die d'helle self gebruyckt als quaede instrumenten

Om't menschelijck geslacht te brengen in verdriet Gelijck aen Salomon en Samson is geschiet, En duysende tot hun zyn door bedrogh verleden Door de boosaerdigheyt, en ander listigheden Van eene helsche tongh, die door haer boose daet

Opent aen menig mensch den wegh tot alle quaet.

Het onbetaemt gedragh, en List der snoode wyven Die is't die veel boosheyt ten-allen tydt bedryven,

Om de Eenvoudigheyt van menig eerbaer ieught Te trecken van den wegh van de oprechte deught.

Noch vint-men een gespuys vol van boosaerdig leven Die hier als ballinck zyn door hun gestadig sweven;

Deês zyn geduerig uyt om ieder in 't gemyn Te dringen in 't gemoedt hun logens vol fenyn.

Want door hun slim bedrog, ende hun listigh liegen Komen sy menigh mael d'Eenvoudigheyt bedriegen

Van eene Schoone Maeght, oft van een I[on]gh Gesel, Die luystert met plaisier naer een verrimpelt vel:

Wanneer sy in de handt besien verschyde strepen, Oft iet van hun pratyck: dan thoonen sy hun knepen

Maer meest als aen de ieugt voor seggen goet geluck

Oft ander guychelry; dan laeten sy in druck Menig eenvoudigh hert. Als die zyn wel besneden Daer brengen s'aen den dag wel duysent sottigheden

En logens onbepaelt, voor Knecht oft Ionge Ma[e]ght, Oft iet 't gene sy weêt dat aen de Ieught behaeght.

Want als sy maer besien een Maegt van aerdig wésen Die wort van die verheft, en tot een Croon gepresen,

Sy seght: Fortuna self thoont u den hoogen Sta[e]t, Terwyl' een ander daelt tot aen den leegsten graet.

De Sterren al gely[c]k u een Geluck beryden,

Het gen' gy tot uw vreugt met blydtschap mooght verbeyden, De Alder schoonste Feest en blyden Bruylofts-dagh, V[o]l Luyster ende Glans, als [o]yt een Maeget sagh.

Wel, wel geboren Maeght, vol van Soetaardigheden, Door dit voorseyt Geluck so[o] heb ick seker reden

Te wachten van u iet, uyt uwe milde handt,

Als den [v]erdienden Loon van myn vernuft verstandt.

Siet hier het snood Bedrogh en List van dese Wyven, En diergelijck gebroet, die sulcken quaet bedryven,

En dat om een stuck gelt, oft om een wynig baet Zyn sy aen dese Ieugt den oorspronk van veel quaet.

Iae dat gespuys van volck dat zyn als Lamperyden, Die hebben menig Oog ontrent hun hooft ter-zyde,

Waer mede sy bespiên in 't water oft rivier De recht Onnooselheyt van menig ander Dier.

De Lamperey['] met List gaet d'ander self vervolgen:

Maer kryght sy die tot haer sy worden ingeswolgen, Sy dienen dan tot aes aen't slim en snood Gedrogh;

Soo gaet'et even self met s'Werelts boos Bedrogh.

Daerom moet alle de Ieught haer sig ten alle tyden Van al dat slim Bedrogh van [d]eese Wyven myden,

Van al het vuyl bedryf, het gen' door hun geschiet Willen sy komen noyt tot Val, oft in 't verdriet

XII

Afbeeldinge.

ALs-men besiet het vruchtbaer Lant Met vele Vruchten wel beplant Van Terw' en Koren goet van smaeck, Dat geeft aen menigh Dier vermaeck;

Want 't laet daer voor syn eygen Nest, En vlieght tot in een vremt gewest, Als waer het danvan blyschap singht, Oft wel met veel genuchten springht;

Doch als dit siet d'Onnoosel Hinn' Die stelt dan selfs in haeren sinn' Te loopen selver in het groen, G'lijck all' ander Vogels doen, En daer te nemen haeren swier;

Maer siet, als dit onnoosel Dier Is nouw maer uyt den Boeren-stal Geraeckt in 't groen en jeughdigh dal, Daer sy dan door haer Kakelry' Laet hooren dat s'is wonder bly:

Dit hoort, en siet den Schalcken Vos, Die leyt en luymert in den bos, Die is't die d'Hinne onverwacht Bespringht met syn geweldt en macht Want hy haer dan de Veders pluckt, En selfs sy Klouwen in haer druckt, En dan doorknouwt haer ingewant, En soo geraeckt de Hinn' van kant.

Gelijck hier ane deês Hinn' geschiet Soo vaert, gelijck-men dickwils siet, Een Maegt die volgt des werelts swier Die over-al soeckt haer plaisier, Die loopt en draeft tot menigh Feest, Die noyt geen ongeval en vreest, Die huppelt, danst, en aerdig springht, Die gabbert en bevallijck singht, Die gaet in menigh schoon Priêêl Alleen in 't Bosch, oft in 't Kasteel, In Kamer, oft wel in 't Salet, Daer sy in volgt een anders wet, Daer sy in 't wilt nemt haer vermaeck, En soo geniet een wynigh smaeck Van eenigh Vrucht, die sy daer vindt;

Doch soo een Maegt is dwaes en blindt.

Die hier verlaet haers Vaders huys, En maeckt een onbetaemt gedruys, Die volght gestaedigh aheren sinn' Die sal hier vaeren als de Hinn';

Want siet dan komt den Vos en schalck, Ick segh, een Boef, die als den Valck, Haer dan haer beste Veders pluckt, En soo sy klouwen in haer druckt:

Alsoo wort s'in haer Eer verscheurt, Waer door sy sterft, of eewigh treurt.

Dit is den uytval seer gemyn Van die 't Bedrogh gehoorsaem zyn.

IAER-SCHRYVENDE SINNE-BEELDT.

W

L D

Y

U D

W

L

I

'[,] GY

UL

I

V

L

DI

I

'.

2

3

’T bedrogh en haet,, oorsaeckt groot quaet.

De deught en trouw,, brenct sy in rouw,

AENGEWESEN DOOR ALCIDALIS EN ZELIDA,

Alwaer dat wordt verthoont d’Ongestaedige Veranderinge door het Bedrogh en List des Werelts.

Historie.

ALs Mars is in syn rust, dat alles is in vrede, Self dat Bellona schynt te zyn vol soetigheden,

Ia dat den Oorloghs-Godt het minste niet verwoest, Soo dat'et sweirt en schicht daer liggen als beroest.

Dan siet-men menig-mael dat ieder is gedreven Om volgens hunnen wensch in peys en vré te leven,

Het is in diën tydt dat men geschieden siet, Dat s'Werelts List en Nyt aen veel de wapens biet.

Hoe veel door haer Bedrogh, die waren wel geboren, Van Edel Groot Geslacht, iae selve uytverkoren

Tot groote Digniteyt[,] van Schepter ende Croon, Daer is't dat s'Werelts List doet vele haer verthoon.

Daer stelt sy selver voor haer ydel soetigheden Tot dat sy in haer Net ten-vollen zyn getreden;

Maer als sy die heeft vast in haeren dienst gehecht Daer is gestaedigh strydt[,] en selver fel gevecht, Gelijck-men hier sal sien hoe dat sy heeft bestrede Met wonder groote macht in tydt van peys en vrede

Den Vader, en het Kindt, de Moeder van s'gelijck, Ia self den Spaenschen Vorst, en heel het Koninck-ryck Maer meest den Iongen Prins, des Vaders uytverkoren, Alleen uyt syn Geslacht tot Throone en Staf geboren,

Want ALCIDALISwas de vreught van heel het Hof, Door 't licht van syn vernuft had hy gestadig Lof.

Hy was syns Vaders vreugt, en s'Moeders daer beneven En al den Edeldom was tot [d]en Prins gedreven,

Een-ider droeg hem toe de Eer van syn Geslacht, Hy wirt self als den Glans van't Koninckryck geacht.

Siet in den tydt van Peys, als alles is in ruste, Dan gaet'er menigh Heldt besien de vremde kuste,

Soo quam daer van-gelijck den Hertogh van Tarant Door eene lange Reys self uyt syn Vader-lant, Om aen den Spaenschen Vorst te thoonen syn genegen, En menig ander saeck, daer veel was aen gelegen

Aengaende een verbont tot voordeel van syn stadt Het was de lange reys, die hem gedwongen hadt Van self syn Eenigh Kindt over de woeste baeren, Gelijck de Moeder oock, te lae[t]en mede vaeren;

Want dit was syne vreught te sien syn Vrouw en Kint, Die wirden door hem byd meer als syn lant bemint Sy wirden daer met Eer, met vele vreugt ontfange;

Want self den Spaenschen Vorst die toonde syn verlange Van t'hooren het belijdt van soo een Edel Heldt,

Waer hem soo menig-mael den Lof was van vermelt Daer was den goeden aert van dees twee Edel Croo[nen]

Van alle Eer en Gunst malkand[e]ren te thoonen Uyt een oprechte borst, en uyt een ryn gemoet, Soo wensten s'aen malkaêr Zegen ende voorspoet, Self quam geheel het Hof den Hertogh Eere bieden, Men sag van dag tot dag veel vrolijckheyt geschieden

Het was als een Bruyloft, door de gestage Feest, Sy waeren al verheught in 't hert en in den geest.

Maer als-men is verblyt door alderley wellusten Dan kom'er dickwils iet het herte te ontrusten,

Gelijck-men dickwils siet in alderley geslacht Hoe dat-men op een stond verliesen kan syn macht.

Den Hertog door een Kors wirt tot de doot bestrede, Daer was voor dese quael te vinden geen remede,

Want de Doctoren all die hielden dickwils raet[,]

Maer vonden door hun konst geene de minste baet De Dochter was bevreest, de Moeder quam te beven, Den Konigh en het Hof, de Princen daer beneven

Die gaven goeden troost aen die was in den no[o]dt, En in den selven tydt soo was den Hertogh doodt.

Wat smert, wat droeve pyn quam d'Hertogin te lyden Als s'haren weêrden Man sag uyt de werelt schyden;

Ia sy verloôr haer macht, soo dat sy neder viel, Soo dat sy selver scheen te zyn als sonder ziel Sy riep wel duysen mael: hoe kan het soo gebeuren En ging van stonden aen haer ongeluck betreuren,

En sey['] met droef geschry wat grooter smert of pyn, Kan aen een Ionge Vrouw meer toegesonden zyn?

Als wel te zyn berooft van haere beste panden, Van haer Man en Gemael, en dat in vremde landen

Aen niemant daer bekent als wel aen 't Kint alleen.

Dit was haer grootsten druck, en alle haer geween.

Sy badt de Koningin van Sorgh te willen draegen Voor dese Ionge Maeght, haer Kint, en wel-behaegen;

Dit was al haer versoeck in desen haeren noodt, Eer dat sy soude zyn verwonnen door de doodt.

De Koninginne sucht, als sy hoorde haer rede, Sy seyd': Hebt goeden moet, en stelt u doch te-vrede,

Uw' Kint dat is het myn, en wort van my geacht Oft dat quam uyt myn Bloet en self uyt myn Geslacht.

Dit was een grooten troost op't eynde van haer leven Sy heeft de Konigin haer Schatten al gegeven,

En menig schoon Juweél van Peirel, Diamant, Met menig goet geschrift behelsende haer Lant

4

De Sieckte die vermeert, een-ieder had médoogen, Een-ieder haer beweent met traenen in de oogen:

Maer siet de Ionge Maegt die was het meest ontstelt Om dat haer Moeder was alreede als een Belt;

Want op den selven stont quam hare ziel verschyden, Daer was geheel het Hof, maer meest het Kint in lyde Dat dede groot misbaer van droefheyt en geclagh Oft dat sy in den geest haer ongeluck voorsagh.

Als was sy teer en ionck, in 't eerste van haer leven, Doch quam sy goet bescheet en vaste reden geven

Van wat een Weês genaeckt, als sy hier is ontbloot Ia als de Ouders zyn verslonden door de doodt.

Een-ieder troost de Maeght, sy prysen hare Reden, Terwyl sy haer verthoont den Spiegel van goê zeden

Behaelde sy van hun den algemynen Lof, Van al den Edeldom, die hem bevont in 't Hof.

Den Vorst, en Koninginn', en selver syne Staeten, Die willen dat de Maeght hun nimmer sal verlaeten;

Maer dat sy aen hun Soôn moest het geselschap zyn Gelijck sy van n[u] af met hem al was gemeyn.

ZELIDA, Ionge Maeght, die gingh haer dan begeven Om naer den wil des Vorsts, en Koningin', te leven, En voor den Iongen Prins hiel sy altydt de wacht Door Zeden en manier thoonde sy haer Geslacht.

Dat sy was tot de Croon, soo wel als hy, geboren, Daerom hernam sy moet in 't gen' sy had verloren,

Sy thoonde soet gelaet in 't Hof, als in de Sael, En meerer aen den Prins, als d'ander al te mael.

Den Prince slever oock die was seer wel te-vrede Als hy maer synen tydt by haer mochte besteden, Hy was dan seer verblijdt, en wonder wel gesint, Als iemant die een' schat van wonder weirde vint.

Sy toogen t'samen op in alle soetigheden,

Sy streden als om Prys door hunn' Bevallijckheden, Soo dat geheel het Hof, en s'Koninghs Majestyt, Hun in deês Soete Ieught seer dickwils heeft verblyt Alcidalis begonst syn groodt begryp te thoonen, En liet aen ieder sien wat in syn hert moest woonen.

Het scheên dat de Natuer hun had ter-hant gestelt De Wysheyt, en verstant, de vroômheyt van een Helt.

Zelida van s'gelijck en moest aen hem niet wycken, Sy dede uyt haer self den glans der Deughden blijcken

Door woorden wel gevest, aengaende menig saeck Waerdoor sy menigmael de Ridders gaf vermaeck.

Hoe Ouder dat sy wirt, hoe meer heeft sy bewesen Dat in haer Soetigheyt iet wonders was te lesen,

Waer door sy in het Hof by veel de Grati' wint, Iae wirt van menig Helt om haere deught bemint.

Maer Alcidalis self, die heeft het laeten blijcken, Dat hy Zelida noyt, en soude meer af-wycken,

Hy deêd om haeren t'wil al dat was in syn macht, Had hy iet aengenaem, dat wirt tot haer gebracht.

Den Edeldom, en 't Hof, die gingen 't self vertellen Hoe dat den Iongen Vorst begost ten-thoon te stellen

Dat hy in haer Persoon bemind' de Schoonste Maegt Daer heel het Konings Hof voor Eere-ionste draegt.

Want daer en was geen Maegt in al de Spaensche Landen Van een soo goeden aert, en van soo groot verstande

Voor desen noyt gesien, die in haer frissche Ieught Was in een Koningh's-Hof den Spiegel van de Deught.

Den Prins voelt hem beroert in alle syn gedachten, Daer scheên aen syn Ieugt te groeyen nieuwe krachte

Soo dat hy niet en was, gelijck hy was gewoon, 't Gen' syn wésen self aen ieder gaf ten thoon.

Zelida quam dan eerst in Alcidalis mercken

Als dat in syn gemoedt iet wonders moeste wercken;

Want hy en sprack niet meer gelijck hy was gewent, Want weês door syn gelaet dat haer was onbekent;

Hy socht door eenigh Stael Zelida te behaegen, En seyd' om haeren t'wil een' strydt te willen waegen

Om haer te thoonen self, dat hy oprecht bemindt, Dat hy in haer alleen syn vreught en blyschap v[in]t Daerom wou hy aen haer een Heldens hert betho[onen]

Ia dat in hem den aert van rechte min moest woonen Niet tot een slim bedryf, gelijck veel Hofsche [Ieugt]

Maer tot oprechte Trouw, in alle Eer, en Deug[t].

Zelida Hem beweês, dat sy syn Edel Daeden,

Syn gunst, en synen drift geensins quam te versmaden Sy thoonde wederom door haren nieuwen Glans De Schoonheyt in haer Ieugt als eene Lauwercra[n]s Een nieuwe verwe quam op haer soetaerdig wésen, Gelijck den vroegen douw komt op het kruyt gerese

Oft als een schoone roos, die door de Son on[t]sluyt S[o]o gaf Zelida dan haer schoon Coleuren uyt.

Waer door den Iongen Prins quam self getuyge geven Dat 't was syn Herten-wensch van eens te mogen leven

Met dese Edel Maeght: dit thoonde hy aen t Hof, Iae woude meer en meer vermelden haeren Lof.

Dan quam hy eerst met drift den tyt by haer besteden Seer eerbaer naer betaem, volgens de wet en reden,

Sy maeckten alle-by geduerigh onderschydt Het geên hun wirt bekent door ouderdom en tydt.

Sy deden dan verhael van Landen ende Staeten, Van Koningh, en van 't Ryck, en van de Ondersaeten;

Maer meest was hunnen drift t[e] spreke van een saeck Waer in de ionge Ieught vint aldermeest vermaeck.

Sy konden alle byd' hun Stem en vingers dwingen, Sy kosten uyt den aert seer soet en aerdig singen,

Iae door de Soetigheyt, en 't toetsen van de Snaer Maeckt Alcidalis self syn drift bekent aen haer.

Zelida stondt bedacht, met 't selfste Vier ontsteken Die scheên als onbequaem om oyt daervan te spreken

Sy sloeg neêr het gesicht, als die vol schaemte staet En naer een lanck gepeys soo nam sy haer beraet.

Sy, die oock wist de konst van noten en van Toonen Die wou door soete sanck de trouw en echte croonen

Al brengt sy menig mael veel smert ende verdriet, Dit wirt door haer g[e]acht, door't singe van een liet.

Zelida, die alreed' had dickwils hooren seggen

Dat een Arglistigh Mensch seer dickwils komt verlegge[n]

De Deughden en den Staet van eenen [E]erbaer Maeght, Die haer self naer de Weth met groeten Luyster draeght, Sy Alcidalis thoont met wel gegronde reden

Hoe menigh [E]erbaer Maeght in Landen en in steden Wort door de Min verdrukt door haet ofte door list,

Sy sprack daer wonder van, oft sy haer leven wist.

Hy stont geheel verstelt als hy 't haer hoort vertellen Dat quam syn Edel Hert in meerder driften stellen,

Hy ded' haer dan belydt uyt een oprecht gemoet, En seyd', Dat sy alleen was voor hem op-gev[o]et, Dat hy haer iont syn Trouw, en saemen oock syn Leven, [E]n oock des Koninghs Croon dat hy haer die sal geven,

En al was hy besit Dat was den Onder-Pandt, Tot een Versekering van Trouw, en Echten Ba[n]d[t].

Zelida hem bedanckt dat hy haer is genegen, Dit quam haer teer gemoet tot in den gront bewegen

En seyd': Hoe Edel Prins hoe is't dat gy bemindt Een Maeght die in uw Landt [h]aer als gevange vindt.

5

Siet eerst wat dat Gy doedt, en wilt het wel bedencken:

Maer siet de Koninginn' die quam hun Rede krencken;

Mits Sy quam in de Sael getreden onverwacht, Het gen' in hun gemoedt een groote vreese bracht.

De Koninginne sagh dat Hy stondt 't meest verslagen, En daerom quam Sy eerst aen hem de reden vragen

Waerom hy was verstlet, wat twist, of wat verschil Zelida hadd' begaen tegen syn hert, en wil?

Dese Princesse wist dat hy begost te minnen, En dat sy bracht de vrees aen syne ionge sinnen,

Sy thoonden aen hem dan, oft dat sy was content, En selfs dat synen drift aen haer al was bekent.

Naer dat de Koningi[nn]' was uyt deês Sael geweken, Begost Hy wederom met vaster grondt te spreken,

En seyd' aen Zeldia, Dat sy [w]eest zyn syn Bruyt, En dat hy nu opreacht daer van maeckt vast besluyt, Iae oock een vast Verbondt, dat hy ten geender tyden Sou Laten ongetrouwt, noch immer van haer schyden;

Maer dat Hy sou voldoen de Trouw en het Verbont Alwaer 't dat s'Werelts List daer selver tegen stont.

Iae seyde noch veel meer: dat Beulen noch tirannen Noch Haet, noch boosen List, oft wat sou tegen spannen

Noch pynen, noch verdriet, gewelt, of eenig noodt Soud breken synen Brandt, als door de felle doodt, Dit was als eene Eêdt, die hy Haer quam bevesten;

Zelida van-gelijck die seyd' dan oock [t]en-lesten:

Wat sal ick wederom, U geven, Edel Heldt,

Als een Getrouwigh Hert, daer Gy uw Hert op steldt.

Ick wensche van nu aen van U myn Trouw te thoonen Iae dat den Hemel selfs mocht onse Bruyloft kroonen, Ick wensch te sien den dag, waerin sal zyn volbracht Den zegen vande Wet; dit wort door my verwacht Op het verwacht verbondt soo kome ick U geven Myn Handt, myn teere Ieught, en een getrouwig leven

Het gen' ick hier besit, myn Hertogdom, en Landt Myn Staeten, en Gebiedt; dat is den Onder-pandt:

Ick wil stantvastigh zyn in 't geên ick heb begonnen Tot dat ick van de doodt sal wesen overwonnen,

Dit is myn weder-plicht, geduerig danckbaerheyt Over het groodt geluck van uw' Mildtdadigheyt.

Zelida, soet van aerdt, liet Alcidalis blij[c]ken Dat sy aen haer verbondt geensints en soude wycken:

En hy bethoonde haer dat Sy syn Hert besat, Waer in geheel het Hof syn vreught en blyschap hat.

Een-ieder aen hun byd['] die quam hun Eere bieden, Sy wenste dat s'hun Tr[ou]' nu mochten sien geschieden,

Iae dit Ieugdigh Paer mocht wesen nae-der-handt Het Steunsel van de Croon, en van het Vaderlandt.

Zelida was gerust, en Alcidalis mede,

Sy leêfden naer betaem, in volle Pey[s] en Vrede, Sy waeren onbevreest voor eenig slimme daet, Sy wisten van geen list, van boosheyt, oft verraet.

Gelijck de Somers gaet, in 't schoonste van de dagen Door donder, en tempeest, door haegel, regenvlagen Al menig vrucht bederft, en Bloemen ende Kruyt, Soo gaet het dickwils selfs met eene Ionge Bruyt:

Want siet den boosen List, die schier komt uyt'er helle, Die dé een tempeest, en donder-wolcke stellen,

Die bracht oock aen dit Paer soo droevig ongeval Als kan worden verthoont hier op dit aerdsche dal.

Hier quam den boosen List de Koninginne raeden Dat sy Zelida moest, om haer Geslacht, versmaeden,

Sy was te-klyn van stam voor eenen hoogen Throon, Voor Schepter, ende Staf, en soo een Konings-Cr[oo]n, De Koninginne gingh dit alles overpeysen,

En wou op staenden-voet deés Trouw geheel af-wysen Want selve, soo haer docht, was van te klyn geslacht Voor eenen Konings Soon moest sy worde veracht.

Sy wou den I[on]gen Prins heel anders gaen verpanden Aen eenigh Edel-Maeght van d'alder-grootste Landen,

Wiêns Vader Koningh was van eenig machtig Lant, Dit stelde sy in 't werck door list en boos verstant.

Haer docht dan om het best te vinden goede reden, Om 't Hof, en Iongen Prins, te laeten in den vrede:

En naer een kort beraet, heeft s'inhaer self gedacht Dat dit vry sonder moeyt niet en kost zyn volbracht, Sy liet dan in het Hof veel Koetsen schoon beryden;

Want 't was'et recht Saijsoen dat iedereen ging ryden Tot eenig Lust-Casteel, gebouwt in ieugdig groen, Sou woud' de Koninginn' hier als de ander doen.

Sy liet dat noodigh was, van alderleye saecken, Tot de voorseyde reys heel spoedig veirdig maeken,

Om soo met meerder Glans te wesen op de reys In Catalonien', daer had s'een schoon Paleys.

Naer dit vertrock Sy soo met vele van haer Staeten, Zelida moest oock zyn eene van haere Ondersaeten,

Sy seght da[t] sy haer mindt om hare groote deught, Iae dat Zelida was de Blijdtschap van de Ieught.

Maer Alcidalis moest ontrent den Koninck blijven Om saecken van het Landt te samen te bedryven

Tot onderstant van 't Ryck Zelida moest met spo[et]

Vertrecken uyt'et Hof, dat haer veel smerte doet.

Men gaf haer geenen tydt, Zelida moest vertrecken, Eer s'Aldicalis most de minste woorden sprecken,

Sy was al op de reys, schier eer hy 't selver wist:

Wat pyne voor het hert, als't hier een litmaet mis[t]

Sy kloegh in haer gemoedt, als Sy was in het reysen, Sy gingh met uren lanck haer leven overpeysen,

Sy voelde in haer self iet dat haer seer bedwongh Het gene tot den grond van haer jonck herte gongh Al had het lust-Casteél veel wonder fraey vermaken;

Ia waer de volle vreugt quam met veel luyster blaken Voor haer wast maer verdriet, en enckel leet en spyt Om dat sy in haer docht dat sy soo wirdt verlyt.

Al wast daer wonder schoon onder de groene boomen Ontrent den Heber-vloet, aen syn vergulde stroomen,

Al stont daer in den Hof veel uytgelesen Fruyt, Met bloemen soet van geur, en ander edel kruyt.

Als Appels van grenaet, de Peirsen, en Citroenen, Oraignien soet en versch, met aengenaem Limoenen,

Alwaer dat de natuer gaf haere vruchtbaerheyt, Van menig edel Vrucht van alle soetigheyt, Daer alles speélt en malt, daer al de pluym-gedieren Maecken een soet geluyt, en saemen tierelieren,

Daer selfs den Echo lacht, en geeft syn weder-klang,

Daer was Zelidas Hert gehouden in bedwang:

Als daer een ander songh, en déd' sy niet als suchten, Als daer een and[e]r malt, gingh sy gestaedig vluchten

Al was het selver daer een Haeve voor de Ieught, Sy thoonde nimmermeer de alder-minste vreught.

Sy die eerst was de Vreught van all' de Edel-lieden, Die gingh altydt alleen in d'eenigheden vlieden,

Alwaer Sy haer bekloeg dat s'haer geschyde vindt Van die 'suyt goeden aert tot Echt en Trouw bemindt.

Doch Alcidalis was noch in veel meer gepeysen Soo haest hy heeft gehoort dat sy soo was gaen rysen,

Hy stont geheel verbaest, als hem dit wirt bedied[t]

Om dat'er in 't geheym voor hem soo was geschiedt.

6

Dit woelden in syn' geest, in sinnen[,] en gedachten, Hem docht dat hy daer door kost ongeval verwachte

Oft eenig slim bedryf van eenig boos verraet, Dat aen de Ionge Ieugt veroorsaeckt soo veel quaet Hy heeft dit wel bemerckt, om dat hy noyt voor dese Was diërgelijcke saeck voorkomen, oft bewese,

Daerom hy was vol vrees, iae woelde door het spyt Syn hert wirt als verscheurt door pyne die hy lyt.

Hy die was het genucht van Koningh en van Staeten, Quam dan al het plaisier, en alle vreughden haeten,

G[e]lijck het duyster vlucht voor d'helder sonnestrael Soo vlucht den Iongen Prins den Koningh en de Sael Hy sloôt syn selven op met g'heele volle dagen, Hy deéd daer anders niet als wel seer droevig klagen,

Hy was soo ongetroost, dat hem gedurigh scheén Dat hem de krachte self van heel het hert verdweén Het docht, hem wirt geseyt, d[a]t hy moest eeuwig derven, Oft dat Zelida quam voor hem als nu te sterven,

Om dat s'hem was ontrooft eer hy het had gedacht Op een' soo korten tydt, alleen op eenen nacht.

Syn leven dat begost hem dan heel [t]e verdrieten, Soo Hy haer schoon gelaet niet meer en kost genieten

Hierom stelden hy vast te maecken een begin, Van dat syn plicht versocht voor de getrouwe Min.

Hy seld' in syn gemoedt: sal ick hier blyven sweven?

Iae lijden droeve smert, als ick kan anders leven?

Een kloeck en moedig hert moet toonen mette daet Dat hy in vreught en pyn hout al[t]ydt een gelaet Men moet in onse Ieugt Kloeckmoedigheyt bewysen Wilt ons het naer geslacht ons naer ons leven prysen,

Oft anders onsen Naem vergaet in stof en as, Oft hy hier had geweest als wel verdorrent gras.

Iae Alcidalis selfs quam 't leven te versmaeden Als hy niet en vertoont de Vroômheyt synder daeden

Oft eenig Ridder-stuck dat uytblaest synen Naem Geheel de werelt door, gaet hulden door de Faem Hy trock dan uyt het Hof in 't duyster van den nachte Niemant en wist'er van, noch selver en verwachte,

Hy gingh met kloecken moet over bergen en dal, Hy was als onbevreest voor eenigh ongeval Hy die dan in syn hert wirdt door den Drift gedreven Ginck alleen onbevreest hem tot 't Casteél begeven,

Alleen met eene Lans, gewaepent op deés wys, Soo is 't dat hy dan gingh op d'onbekende rys.

Zelida, die gestaegh verwachten met verlangen Van Alcidalis self te mogen eens ontfangen

Een Briefke van syn handt, waerin sou zyn vermelt Hoe dat het in het Hof met hem selfs was gestelt Terwyl sy menig werv' dede haer droeve klachten, Iae dat sy alle vreught quam van't Cateél verachten,

Sy socht de eenigheyt, die was haer meeste rust, Ontrent de water-stroom, oft eene groene kust.

Sy liet geheel het Hof, en het geselschap blijven In eene schoone Plyn veel vreugt te-saem bedryven,

Sy liep g[e]lijck verdoôlt, en ginck dan hier en daer;

Maer, soo s'eens omme-sag, sag sy iet wonderbaer.

Sy sagh van verre aen, dat op de hooge bergen Een Beèr, een felle beest, aen iemant quam te tergen

Maer die hem dapper weirt, ende soo tegen-stelt Dat hy die wreede Beest ter-aerde neder velt.

't Gevecht was fel en groot, eer hy quam overwinnen 't Geén Zelida ded' pyn, dit dwaelde in haer sinnen,

Om dat een ander Heldt quam dese Beest verslaen;

Waer Alcidalis daer, hy hadt dit stuck gedaen Terwyl Sy stont bedacht, quam den Prins naer benede Recht naer dit schoone Casteél met grooten drift getrede,

Iae selver recht tot haer, daer sy seer eenig stont:

Hoe was Sy dan verbaest als Sy den Prins daer vont.

Sy wirt van vreese bleeck, als Sy gingh overpysen Dat soo den Iongen Prins quam langs de bergen rysen,

Sy was dan weér verblijdt dat hy soo quam tot haer Sonder te zyn gekrenckt in sulcken groot gevaer.

Hy selver stont verstelt dat hy haer daer quam vinden In d'eenigheyt alleen, die hy tot Trouw beminden,

Aen wie hy was verpant, syn vreugt, ende vermaek Hy scheén daerom by haer te wesen sonder spraek.

Maer siet, ten-lange-lesten begonst hy haer te spreken Van syn begonnen Reys, hoe dat hy was geweken

In't duyster van den nacht van Koninck en van Staet Als niemant iet en wist, als synen eygen raet.

Syn hert was staegh beroert door het gedurig woelen, Met prangen in den geest die hy quam dan gevoelen,

Hy seght al wat hy denckt met Eerbiet en Ootmoe[t]

Gelijck een trouw Soldaet aen synen Koning doet?

Wat is een Konings Croon? wat zyn de hooge Staten.

Als hy hier iet bemindt, moet hy dat eeuwig laten, Syn leven is gelijck als eenen Boom die treurt, Als syne groene Schors is van het hout gescheurt Terwyl den Iongen Prins seyde verscheyde rede Soo thoonde van-gelijck Zeldia oock haer Zeden,

Sy nam hem by de handt met een eerbaer gedragh;

Het welck de Koninginn' van verre al en sagh Sy die ten selven stondt de Koninginne sagen, Die waeren 't alder-meest in hunne geest verslagen;

Maer siet in dit geval soo thoont den Iongen Vorst Een kloeck en edel hert, maer meer een open borst, Hy gingh de Coninginn' dan selver eerst ontmoeten, Hy quam haer wonder wel met goede reden groeten, Hy deéd een lanck verhael op wat een wonder wys Hy was aldaer geraeckt door onbekende rys.

De Coninginn' geveynst, die seght hem dese rede:

Gy moôght voor dese reys alreédt wel zyn t[e] vrede, Sy is U wel betaelt, misschien door eenen Pandt.

Die U Zelida schonck, als Sy U gaf de Handt.

Iae uwe lange reys, die gy hebt aengenomen, Is my seer wel bekent, en over-lanck voor-komen,

Uwen drift is te groot, die U te-seer verblindt Om dat gy Zelida boven de maet bemindt:

Maer siet de Coninginn' en was geensins te-vrede, Sy is weér van 't Casteél met haeren Tryn gereden

Recht naer het Conings Hof met een gevynst g[e]moet Om Alcidalis Minn' te korten met[']er spoet,

Zeldia, en den Prins, die quaemen haest te mercken Als dat de Coninginn' deéd veel geveynsde wercken

Dat noyt en was geschiet, dat wirt door haer gedaen

Dus sochten s'alle-byd' deés listen te ontgaen.

Sy dachten door gevly het hert te overwinnen, Eerst van de Coninginn'; dit lagh in hunne sinnen,

Sy wisten dat sy was g'heel anders nu bedacht Als iemandt van hun byd' te-voren hadt verwacht.

Maer siet hier s'Werelts list: die had al iet bedreven, De Coninginne selfs hadd' Zelida gegeven,

Ende alreéd' verpandt, eer dat sy was gevrydt, Door List, en quaden raet, door boosheyt ende nyt.

't Was als door Schrift gedaen: Zelida was verbonden 'Eer dat sy van de saeck het minst hadd' ondervonden

Tot dat ten langen lest de Coninginn', vol List, Een groote saeck voorts bracht, t'gen' sy selve wist.

7

Sy seyd, dat sy moest gaen tot eene van haer Kusten Om te besien de Vloôt, die sy had doen uyt rusten,

Om t'ondernemen iet, het geên sy hun voorstelt Tegen des vyants macht, oft diêrgelijck gewelt.

Te Barçel[o]na was 't dat s'haer moest laeten vinden, Eer dat den open tydt, den Somer sou beginden,

Waer toe s'haer hadt berydt met vele neirstigheyt:

Maer alles was Bedrog, en recht Listigheyt.

Europa was te-kleyn, om ten-Thoneél te geven Het schoonste Minne-stuck, dat hier wirt oyt bedreve

Dat Alcidalis deêd', voor syn bezoren Trouw, Hoe dat Zelida koôs voor vreugt den druck en rouw.

Voor hem, die sy haer Hert, en Trouwe had gegeven, Sy achte meer de doodt, als wel 't onwettigh leven,

Sy thoonde dat de Trouw in Rechte Banden staet, Dat duyvel, hel, en List, haer nimmer en beschaet.

Siet eer de Coninginn' nu aen nam dese Reyse, Soo wou sy Zelida van dese onderwysen,

Sy seyd: Dat Sy Haer ach, en als haer Kint bemindt.

Dat sy in Haer alleen vëel vreugt en Blijdtschap vindt.

Daerom moest s'op de Reyse te-saemen met Haer treden, Om dat Sy hadd' Verstandt, en diërgelijcke Reden.

Zellida stondt verstelt, als sy dit weder hoort, Geen antwoort sy en gaf van 't alder-minste woort.

Al wist sy dan noch niet, noch selfs en kost bedencken Als dat de Coninginn' ginck haer een ander schencken

Sy was dan soo vol druck, en in haer hert gewont Als Alcidalis selfs, die hun daer beyde vondt:

Hy seyd': Het is misschien dat sy ons willen scheyden, Iae dat sy het geluck van alle-byd' benyden,

Dat Gy vertrecken moet naer eene vremde kust,

Dat is 't dat myn Gemoedt nu g'heel en gansch [o]ntrust.

Zelida was bevreest voor iet aen haer verborgen, Hierom was sy beancxt, en in gestaedigh sorgen,

Het welck hy heeft gesien; maer op de staende-voet Gaf hy haer weder troost, iae sterckte, ende moet.

Hy quam syn Trouw-Verbondt vernieuwen, en bevesten, Hy seyd': Waer Gy sult zyn in Landen, oft Gewesten,

Soo will' ick oock voldoen myn Woordt van Trouw-verbont Als my des Hemels Macht deês goede Grati i[o]nt.

Zelida van s'gelijck quam aen hem oock bethoonen Dat in een Maegden-Hert quam Trouw Liefde woonen

Door Woorden wel bevest, dies hem gedurigh seydt, Dat Sy om synen t'will' is tot de Doodt berydt.

Als alles was gereet om nu te gaen vertrecken, Sy stonden alle-byd' als stom, en sonder spre[e]ken,

Alleen door het gesicht maeckte hun smert bekent Als op den selven stont Sy uyt syn oogen rent.

Maer Alcidalis gingh, van all geselschap vluchten, Hy wirp hem op syn bed', daer hy begost te suchten,

Hy maeckte daer misbaer, en wonder droef geluyt Over dit ongeval in 't schyden van syn Bruyt.

Hem docht dat Sy alreéd voor hem was uyt het leven 't Geên ded' syn Ieugdig hert en syn gewrichten beven

En hy was soo vol ancxt in 't diep van syn gemoet, Als iemant die voor straf, het leven laeten moet.

Zelida die reês voorts, en siet, op korte dagen Soo waeren s'in de Haev', daer vele Schepen lagen,

Van alles wel voorsien, verciert, wel uytgerust, Waer ieder naer Zelid', hadd' alle oogen lust.

Haer' Majesteyt wirdt daer met driften, en verlangen Van d'Onderdanen all' met Eerbiedigheyt ontfangen, Men hoorden anders niet als trompett' en geklangh Alwaer Zelida was in smert, en in bedwangh.

Daer gingh de Coninginn' de heele Vloôt besichten, Om hun, gelijck het scheên, in alles t'onderrichten

Iae tot den Admirael: doch 't was geveynsden List, Waer-van Zelida selfs de minste saecke wist.

Sy gingen saem te-Scheêp, van d'een tot in het ande[r]

Want daer lag een heel Vloôt geanckert by malkander:

Zelida volgden Haer, waer dat sy gingh of niet Tot dat haer wirt vertoont 't beginsel haers verdriet;

Want als sy was in 't Schip getreden tot beneden Seyde de Coninginn' aen Zelida deês Rede:

Wel, Zelida, besiet, hoe dat Gy als myn kindt Zyt nu soo menich Iaer uyt heel myn hert bemind[t];

't Is waer, ick heb beloôft, en dat verschyde werven, Wanneer uw' Ouders beyd' hier laegen op hun sterven:

Dat ick U achten sal oft dat Gy waert de myn, Waer over Gy my moógt gestaedig danckbaer zyn.

Het is oock myne plicht, van U eens te besteden

Aen een Cloeckmoedigh Heldt, vol deugden ende zeden.

't Is waer gy zyt nu lanck van eenen Prins versocht:

Maer nu is 't e[e]rst den tydt dat ick U geven mocht.

Siet daer zyn wederom Juweélen, ende Panden, Die uwe Moeder heeft gestelt selfs in myne handen

Om U te çieren eens als gy sond zyn beiaert, Als gy voor eenen Vorst soud zyn de Bruyt verklaert Een' Edel Prince heeft, geacht van alle kanten, Aen my seer menig-mael gesonden syn Gesanten,

Die my hebben versocht, dat ick U geven sou[w]

Om te zyn Hert[o]ginn', iae syne Bruyt en Vrouw;

Maer ick heb nimmermeer U dit willen vertellen Voor dat ick eerst voor al de sake wel quam stellen

Tot Voordeel van uw Trouw en van uw Ionge leught, Waer over gy my nu wel seer bedancken meught.

Den Hertogh van Tarant, een Vorst van vele Landen, Goedtaerdigh van gemoedt, voorsichtig in verstande,

Van ider seer bemindt, die ieder Eer aen doet Om synen Goeden Naem, en om syn Edel Bloet, Die is 't die U verwacht met driften en verlangen, Hy sal U met veel vreught, als syne Bruyt, ontfangen,

Ia toonen dat hy mint een Maegt van goet geslacht Die ieder om haer deugt, en 'hare S[c]ho[o]neyt acht Terwyl de Coninginn' al voort gingh in het spreken, Sagh Sy Zelida aen, dat sy daer lagh besweken.

Als een die door een schicht getreft wort tot de doot Soo was sy in gevaêr, in droefheyt, ende noot:

Sy scheên als sonder geest, en selver sonder leven:

Dus gingh de Coninginn' naer boven Haer begeven, Alwaer den Capiteyn ontfingh haer Coninghs woort Om soo van stonden aen te steken af van Boort.

Terstont het vluchtig schip, door snelle wint gedreven Ging hem naer s'Hertogs-lant met volle zeyl begeven,

Soo dat op korten tydt uyt ieders oogh gera[e]kt,

Terwyl Zelida leyt haer Ieugdig Hert en bra[e]kt.

Maer siet al die van 't Schip die waeren seer verslagen Als sy Zelida daer, in die ellende sagen,

Een-ieder was bevreest voor haer gesteltenis, Om dat sy daer soo lagh, als die gestorven is.

Sy deden vele moeyt, door waters, die sy mengen, Om haer op goeden voet, en kennisse, te brengen;

Maer al dat wirt gedaen, dat was onnoodelijck, Zelida die bleêf daer, self liggen als een Lyck.

Het duerde langen tydt, dat Sy soo is gebleven, Tot dat ten-lange-lest haer Lichaem quam te beven,

Als iemant die daer siet een Moster in de nacht, Oft iet dat erger is, dat ons komt onverwacht:

8

Haer hert doo[r] vrees en ancxt dan ging al op en neder, En tusschen byde quam haer kracht allenskens weder;

Maer als haer hert ontloôg toonde sy haer verwoet, Als een diemen veel pyn met groot gewelt aendoet Sy berst in klachten uyt, gemengelt met veel suchten Hoe kan den minsten Troost hier van een maeget vluchten?

Iae ick vervloeck den List, den Nydt, en Boosheyt groodt, Die my hier heeft gebracht in sulcke smert en noodt.

O doodt die Monster zyt voor die hier droevig leven!

Aen wie dat self de macht door iaeren gaet begeven, Komt vry nu maer tot my met uwe wreede schicht Gy zyt my aengenaem, voor wie een ander swicht.

Voldoet myn herten wil, en hebt doch geen genade, Ick wil van stonden aen het leven self versmade;

Want naer dat is berooft den wortel van de plant, Soo moet de struyk en vrucht al same byd van kant.

Waer is het oyt gesien dat iet kan blijven leven, Een afgescheurden tack, kan die groen bladers geven,

Hy dan terstont vergaet, als die de doodt betreurt, Soo gaet'et dickwils oock als dit een Maegt gebeurt.

Was Boosheyt ongehoort kan List en Nydt bedryven?

Sy kan een Goede Trouw vermoorden, als ontlijven:

Want als sy iemant dwingt te trouwen tegen wil, 't Is dan een Hel vol pyn, door Haet en groot geschil 't Is dan voor my het best een korte pyn te lijden Als tot Gedwonge Trouw t'onrecht my te beryden,

Geen spyse worter meer door my hier oyt geproeft.

Dit maekte al het volck van heel het schip bedroeft.

Sy troosten haer te-saem, en thoonden hun genegen Om haer van haer opset te konnen te bewegen,

Sy stelden al te werck al wat kost zyn bedacht Tot haer Behoudenis: maer sy het al ve[r]acht.

De Sonne was alreed' dry-mael te-neér geweken Eer dat sy wederom wou eten, ofte spreken,

Waer door sy al-te-mael, maer meest den Capityn, Hun toonde seer bedroeft, in daet en niet in schyn.

Hy ginck weêr vinnig aen Zelida selfs bewysen Haer ongehoort Gedrag in haer seer te misprysen,

Mits dat den Hemel selfs ons dickwils oversent Iet dat aen s'menschen bryn moet blijven onbekent Hy sprack met wys belijdt, en wel-gegronde reden, Dat noyt den broosen mensch sy-selve mag vetreden

Ofte hem doen te-kort, dat haestigt syne doodt, 't En zy dat Godes macht ons tot de selve noodt.

Hy dêd' al wat hy kost: maer Sy doch tusschen byden En dede anders niet als suchten, ende schryden,

Iae dat Sy wederom als uyt haer-selve ryst, Als Sy haer ongelu[c]k gestaedig overpyst.

Maer naer een lange wyl, en naer een droevig klagen Quam Sy den 'Capityn naer eene Weldaedt vragen,

't Gene zou zyn den troost in alhaer swaer verdriet, Oft anders was 't haer doodt, als dit niet en geschiet.

Als hy de Reden hoort die Sy hem quam voorstellen;

Heeft haer terstonts geseydt: En wilt u nimmer quellen, Gy sult naer uwen wensch verkrygen op myn woordt:

Zedlida was verblijdt, ginck in haer Reden voort:

Ghy hebt hier eene Nicht, die heeft, als ick, de iaeren, En die selfsin bequaem om nu te-recht te paeren,

Sy wel besneden is van Leden al-te-mael, En die kan zyn de Vreugt van eene Hertogs Sael:

Maer gy, die my beloôft, en laet U dat niet rouwen, Laet doch die Ionge Maeght in myne plaetse Trouwen,

Den Hartogh van Tarent, die ist die my verwacht, Hy is my onbekent, zoo wel als u Geslacht,

't Is Hy die my versoeckt, en dat meer om myn land[en]

Otrant, Tenaer, Susol, en ander S[c]hoone Panden, En myn Titels all', met menig Schoon Casteel, Die my gelaeten zyn voor een [o]precht Erf-deel.

Ick geêf die aen uw Nicht, en wilt niet langer dencken Wilt gy als dat ick leêf wilt my deês ionste schencken,

Ick sal dan zyn gerust, en wezen sonder Smert Als gy daer aen voldoet, ist 't leven van myne hert.

Den Capityn, die hoort al wat Sy komt te zeggen, En wiste geenen raedt om dit te weder-leggen

Om Reden die Sy zeght van haer aenstaende L[ee]t;

Maer, naer een lang beraet gaf hy haer dit bescheet:

Wel Edel Hert[o]ginn', Princess van soo veel Landen, Hoe kan myn eygen Nicht Haer ste[ll]en in deês Banden,

En Gy, ô teere Maeght, Hoe soud' met U vergaen Als zoo een sn[oo]de Saeck nu wirdt door my begaen?

'k En mag dat geensins doen; gy kont dit selver weten Ick mag hier in myn Plicht ten geene stond vergeten,

Het besten is voor U, ick raed' U uyt de borst, Dat gy aenveirt de Trouw van zoo een Edel Vorst.

Zelida wirdt bedroeft veel meerders als te-vooren, Sy wilt naer geene Trouw, oft zulcken reden hooren;

Maer seght hem wederom als dat sal zyn volbracht Dat Sy heeft voor-gestelt, en leydt in haer gedacht.

Sy spra[c]k hem deftigh aen, iae tot verschyde reysen, Sy quam hem zelf den wegh tot deze daedt te wysen,

Sy seyd': Geeft doch uw Nicht den Hertog Hoog-geacht, 't Sal een groot voordeel zyn voor U en uw geslacht Gy weêt dat ick U schenck myn Landen en Casteélen En menig fraey Palleijs, en alle dees Schoon Juweélen

Myn Koffer dat g'hier siet dat doen ick U present:

Iae noyt en wil ick zijn van iemant meer bekent.

Gy zult mij naerder-handt, als gij het sult gehengen Te doen naer mijnen wens de Trouwe doen volbrenge[n]

My voeren uyt dit Land naer e[en]e vremde [H]aev':

Want ick veel liever acht het leven van [e]en Slaev'.

Het Leven van een Slaev dat zal mijn beter wezen

Als wel des Hertogs-Cro[o]n, die door mij wort misprezen Als die ons tegenstrijdt: wat geeft dan sulcke Trouw Als kancker aen het hert, vol pyne, ende rouw?

Wat haet den staf en Croon, Sy geven droeve prangen, Men kan te-geender tijdt daer vreugden uijt ontfangen

'Tis seker, en gewis dat 't leven is vol Smert

Als aen ons wort berooft den drift van heel ons Hert.

Sy quam ten-lange-lest den Capityn bewegen, Syn Nichte van-gelijck wird tot de Trouw genegen,

Sy maeckte hun berijd te thoonen aen den Heldt Of dat Sij was de Bruyt; daer hij sijn Hert op steld[.]

Soo haest den Capityn het Iae-woordt hadd' gegeven Uyt driften tot den Schat, en hoogen Staet beneven,

Wird dese Maegt verçiert, eer dat Sij quam aen lant

Met menig Schoon Juweél van Peirel, Diamant.

Zelida, die dit sag, die had daer in genuchten,

Dat alle dr[o]efheyt scheên van haer voor goet te vluchte Sy schepte daer in vreught, als die is uyt den noot Van eenig groot gevaer, verreês als van de doot.

Het Schip deêd' synen tocht, en siet ten selven tyde Soo sagen sy de Stadt daer hun den V[o]rst verbyde,

Alwaer hy met veel Pracht verwachte syne Bruyt;

Maer als hy wist ha[e]r komst, wat blijschap en geluyt Siet dese Nieuwe Bruyt wirt met veel Eer ontfangen, Den Hertogh was vol dr[if]t, en toonde syn verlangen,

Want Sy die was geçiert als eene Koninginn', Hy hiet haer willeco[m], als Bruyt, en H[e]rtogin[n].

9

Zelida, die van verr al les quam aenschouwen, Als dat de Ionge Maegt in hare plaets gingh trouwen,

Die was dan soo verblijt, en toonde sulcken vreugtt Soo dat sy weér hernam de krachte van haer Ieugt.

Sy heeft dan selfs gewilt te vluchten van die Landen, Waer dat den Nyt en List haer had willen verpanden

Tegen haer eygen wil, en haer Getrouwigh Hert, 't Gene haer had gekost soo menig pyn en smert.

Sy ging met kloecken moet haer stellen op de baeren Om naer een vremde Kust en ander Land te vaeren,

Al was't in Slaeverny', oft wel in Tegenspoet, Sy was daer in content in 't hert, en in [']t gemoet.

Sy vaerden deftig voort, door wint en volle zeylen, Sy vreesen geen gevaer, peryckel, oft onheylen,

Soo toonde sy haer hert en haren kloecken geest, Sy scheên als een Leeuwin, die geenen Iager vreest.

Maer siet als 't vluchtig Schip was deftig in het drijven En dat den kouden windt dé all' de zeylen stijven,

Soo wirdt een Boots-gesel van verre iet gewaer Dat ieder beven deêd door schrick ende gevaer.

Het wa[s] een Roovers-schip, dat quam naer hun gedreve Dat bracht de bleecke vrees, sy schenen sonder leven,

Sy maeckten al misbaer door vrees van slaverny', 't En was niet als geweên, ia droefheyt, en geschry.

Zelida die daer voor noch niet en scheén te schrómen Die sagh dit alles aen, oft 't waeren enckel drômen,

Tot dat den R[o]over was ontrent hun Schip en mast, Sy scheenen sig alreed verwonnen, en verrast.

Maer siet Zelida dan wou voor het leven vechten, Sy nam op staende-voet de Kleeding van de knechten,

En greép de Waepens aen, als een manhaftig Helt, En heeft haer soo aen 't hooft van d'ander al gestelt.

Sy drongh de ander aen om met gelijcker machten Den vyant met syn Schip oock zelve te verkrachten,

Vermits den Roover hun met all' gewelt besprongh, Soo was Zelid[a] d'eerst, die syne macht bedwongh.

Sy met een moedigh hert quam als een Leeuw getogen Oft als den Arent komt tot 't helder licht gevlogen,

So[o] quam sy met een sweirt seer deftig in den stryt, En heeft veel Ro[o]vers self stracx op den gront gelyt.

Ia de Barbaeren self, die schenen als verslagen Als sy de Vromigheyt van d'ander zyde sagen,

Daer gingh een snel gevecht zoo dapper over-hant Dat niemant niet en wist wie raecken sou van kant.

Zelida sloegh van d'hun dan d'een en d'ander onder, [S]oo dat sy aen Orcant diende voor 't grootste wonder,

Iae desen Ro[o]ver self die docht dat dit moest zyn Een' Ridder, ofte Heldt, oft Deftig Capityn.

Maer naer een fel gevecht, en naer een dapper kerv[e]n Soo moest den Capityn syn Schip, en Leven derven,

Vermits des R[oo]vers macht was uy'er maeten groot, Soo wirt Zelida Slaef, en veel van hun in noot.

Maer eer s'haer onderwirp, liep sy met wacker schrede En haelde haren Schat, die was in 't Schip benede,

En wirp hem over-boort, van waer dat hy terstondt Sonck in de woeste Zeé, tot in den diepen grondt.

Zelida, als een Heldt, behiel haer Man[ne]-kleéren, Maer moest met de Barbaers naer hunne landen keéren

Maer niet gelijck een Slaef, verstooten en veracht, Maer als een Moedig Heldt, vol sterckte, ende macht.

Orcant die was genyght om het Geslacht te weten, En selver oock den Naem van die hem had gequeten

Soo deftigh in 't gevecht, als een Vr[o]ômdadig Heldt, Het geên Sy met belijdt aen Orcant heeft vertelt.

Sy seydt': Wel Moedig Helt, ick sal 't U beden th[oon]en, Zelidan is myn' Naem, in Spanien quam ick woonen,

Ick ben van het Geslacht van diën Capiteyn, Die daer syn leven liet, als wy gen[o]men [z]yn.

Orcant die gaf hem moedt, en seyd': en wilt niet tr[eu]ren Aen U en zal geen leét, noch eenig quaet gebeuren:

Want ick maer van den Roof ende van al den Buyt Uwen Perso[o]n alleen kip voor hen Ryckdom uyt, Iae desen Roover sag in Zelidan syn wésen

Dat hy in hem besloôt iet wonders uytgelesen, Hy was tot hem geneyght, als eenen Vader doet Aengaende syn geslacht, geboren uyt syn bloet, Hy stelde Hem als Heer over veel ander slaeven, En wirdt door hem begift met vrydom en veel gaeven

Hy scheên te zyn de Vreugt en blijschap van Orcant Door de kloeckmoedigheyt, ende syn groot verstant Zelidan moest by hem voor altijdt blijven woonen, Om dat hy menig Daedt van Helden quam bethoonen,

Waer-door hy wirt ge-eert, en over-al geacht.

Oft dat hy in hun Landt was selver opgebracht.

Terwyl' dat Zelida was in die vremde steden Hadt Alcidalis noyt de minste rust, noch vrede,

Hy was in syn gemoet zoodanighlijck ontstelt Als iemant die door quael, oft groote sieckte quelt Hy treurden dagen lanck, door innig leét gedreven, Als die hier tot de doodt het vonnis is gegeven,

Al en wist hy noch niet dat Sy was uyt het Landt, Die hem tot Techte Trouw gegeven had haer Handt.

Hy vondt in eenig dingh ten-minsten geen vermaken Maer alleen was syn werck verlangen ende haken

Naer dese Weder-komst van d'Edel Hertoginn' Tot dat hy heeft gehoort de Komst' der Koniginn'.

Hy reed hun te-gemoed', en groeten op de wegen, En thoonde met ootmoet syn Moeder veel genegen,

Hy hiet hun willecom, maer aen Haer Majesteyt Vroegh hy ten-lange-lest met vele soetigheyt Waer dat Zelida was: Sy seyd': Sy is geresen

Naer 't Hertoghdom en Landt, daer haer Ouders voor desen Regneerden met veel Lof: doch hy geensins content Voor dat hem heel de saeck ten-vollen was bekent.

Hy ondervraeghde s[']al, tot dat ten-lange-lesten Eenen van haeren Tryn de waerheyt quam bevesten,

Als dat Zeldia was gevaeren naer Tatant

Om met den Hertogh daer te treden in den Bandt Syn herte dat bezweêck, als hy hoorde vertellen Als dat Zelida moest haer in de Banden stellen

Tegen haer Hert en will': hoe was syn hert in druck Als hy heeft overpyst syn droevigh ongeluck Hy riep met klachten uyt: ô wreetheyt ongebonden!

Wie heeft het oyt gehorot, waer is dat oyt bevonden Dat-men de Tr[o]uw en Echt sal dwingen met'er daet,

Om te voldoen den wil van eenigh List oft Haet.

O boosheyt sonder maet! ô alder-arghste Listen!

Wat is'er meer verraedt, als wel de dese wisten, Om aen de Ionge Ieught te geven meerder pyn, Aen die door eygen will' tot Tr[o]uw verbonden zyn.

Wat grooter leét of pyn kan aen den mensch gebeure Als dat-men door den Nydt komt syne Tr[o]uwe scheur[e]

Dat is de grootste smert die oyt kan zyn bedacht!

O wat boosaerdigheyt! die dit heeft voortsgebracht 't Is waer, den helsche[n] list die heeft dat eerst bedreven Om dat hy heeft benydt 't eenvoudig weldig leven,

Hy heeft den eersten Mensch gebrocht in het verdriet 't Gene nu wederom tot myne smert geschiet

10

Maer ick wil nu doen sien, ende oprecht bethoonen Dat in my Konings-Bloedt de rechte Trouw komt woonen

Ick wil gaen sien in 't Landt, en selver op de Kust Oft dat Zelida leêft, oft dat sy daer heeft Rust.

Hy met een moedig hert, en zonder veel te seggen, Die gingh van stonden aen dit alles over-leggen,

En maeckten hem berijdt om selver in den nacht Te trecken uyt het Hof, als niemant daer op dacht.

Hy trock soo naer de Reé, daer vele Schepen waren, Die naer zoo menig stad van vremde landen varen,

Soo heeft hy hem vertoont als een oprecht Passant Die selfs doorrysen wilt veel steden ende Lant.

Hy is met volle zeyl dan naer die stadt gedreven Waer dat Zelida was voor Bruyt en Vrouw gegeven;

Alwaer hy dan vernam als dat syn' Liefst alreét Was eene Ionge Vrouw, tot syne smert en leét.

Wat baet'et, 't was te laet, wat sou hy gaen bedrijven?

Als was hy vol geklag, doch wou hy daer noch blijven Verwachten met verdriet. Iae hem gestadig docht Dat hy eens by geval Zelida spreken mocht Hy gingh ontrent 't Palleys met heele dagen sweven.

Tot dat den selven tydt den hert[o]gh heeft beschreven Syn Ridders al-te-mael, tot een Tournoij en Feest, Alwaer een ieder quam met blijschap onbevreest.

Den dagh die was gestelt, dat ieder moest bethoonen En vechten om den Prys, en als om Lauwer-Croonen

Om sig aldaer te sien, wie dat den grootsten Lof Sou krijgen door de Lans van Adel en het Hof Den Hertog, en syn Vrouw, wouden dit Spel aenschowen Wie met den stercksten arm d'ander te-neêr sou douwen

Ende Verwinnaer zyn, iae meer als een rys, Aen wie zou zyn geiont veel gunste met den Prys Veel Ridders kloeck van aerd quamen uyt vele steden Recht naer het Hert[o]gs-perck met grooten drift gereden

Alwaer sy al-te-mael met groote neirstigheyt Sochten de Eer en L[o]f te krygen door den Streyt.

Dit spel was maer begost oft daer quam hem vertoone Een' Ridder waer den aerd van strijden quam in woone

Iae wie hy tegen hadt, door konst, en door gewelt, Wirt daer door synen Arm ter-aerde neêr-gevelt.

Een-ieder wie het sagh die hadd' daer in behaegen, Om dat hy een voor een, de Ridders quam verslagen:

Want waer hy vocht oft niet, hy ieder overwondt, Soo dat hy hem alleen den Overwinnaer vondt.

Daer quamen dan tot hem met menigte van menschen Die hem met groot geluyt quamen geluck te wenschen

En ieder gaf hem Lof, al was hy onbekent,

Den Hert[o]gh sondt hem toe den Prys en het Present, En wenste dan oock selfs den Naem te mogen weten Van die den Winnaer was, die hem had soo gequeten,

Daerom wirt hem terstons den Brief ter-hant gestelt Waer in den Wille selfs des Hertoghs was vermelt.

Waer in hy wirt versocht te komen, sonder faelen, Den selven avont noch tot in des Hertoghs Saelen,

Om daer te zyn bekent van d'Edeldom, en 't Hof.

Die spraecken van syn Daed' gedurig met veel Lof.