Deze film is beschikbaar gesteld door het KITLV, uitsluitend op voorwaarde dat noch het geheel noch delen worden gereproduceerd zonder toestemming van het KITLV. Dit behoudt zich het recht voor een vergoeding te berekenen voor reproductie.
Indien op het originele materiaal auteursrecht rust, dient men voor reproductiedoeleinden eveneens toestemming te vragen aan de houders van dit a uteu rsrecht.
Toestemming voor reproductie dient men schriftelij k aan te vragen.
Til is fibll is supplied hy tlle KITLV ollly 011 conditioll that neither it 110r part of it is further reproduced without first obtaining tlte perlllÎssioll of the KITL V which reserves the right to 1I1ake a charge for sllch reproduction. IJ tlle 111aterial fibned is itself in copyright, the pennissioll of the owners of that copyright will also he requiredfor sllch reprodllction.
Applicatiol1 for penni 'sion to reprodllce should he made in writing, giving details of fhe proposed reproduction.
IG
I
ATUUR
OVORM:
SHELF NUMBER MIe OFORM:
MMETA 0463
d or J. Treffers
O. KOL F
a Co.,
AMSTeRDAM - BA AVJA1lllTrmlJ ' 1111
SCHUIM VAN GOUD
DOOR J. TREFFERS
Schuim
G oud Van.
door .J. Treffers
G. KOLFF & Co., BAT AVIA·CENTRUM
HOOFDSTUK I.
In de schemerdonk re kamer he rschte een bijkans ondraaglijke hitte. Buiten zette de zon het achtererf in gloed. maar daartegen werd Ria ten minste beschermd door de zorgvuldig ge loten jalousieluiken. Als je dacht aan de Jl1cedoogenlooze schelheid, waarin h t grasveld op het oogenblik gevangen tond, kon die gedachte alleen je haast onpasselijk maken. Het wa al erg ge- noeg al je alleen maar de hitte binnenshuis voelde, zonder de scll tterende blakcring van de greIIe zonne- stralcn. Gek, dat die hal v duisternis je toch een soort koelte suggereerde, al w cs de thermometer ook 90°
Fahrcnh it aan.
Doodstil wa h t in huis, benauwend, angstig-stil.
Mam sliep "'aarschijniijk, of lag in bed te lezen; die was van twe ën tot vijven altijd volkomen geneutrali- sec re!.
En v reler was er niemand in huis, behalve zij; want Pap wa, als meestal, op ris.
Toch \\ LI makk lijk, lat hij zoo veel weg was, want hij kon lastig wezen, weet je.
kt dat eeuwige gecontroleer en gezeur, of je je werk wel af hadt en waar je naar toe gillg, en zoo. Nou, je kon hem natuurlijk PI eei s vertellen wat je wou; wat z i het hem of je vertelde dat je bij Coba of bij Anneke was ge\\'cest? Alleen had ie de onh bbelijke gewoonte van op te. blijven tot j thuis kwam, 's avonds.
5
Dat was wcrk lijk gloei nd-verv.elcnd. Tcn ccrste kon je nooit eens gezellig af cheid nem n, want zoodra de taxi stilhield, knipte dat verdomde licht in de voor- galerij aan. En verd r moest jc dan in ncgen van de tien gcvallen nog een prcek aanhooren, voor je naar bed kOll. Als ze werkelijk alles eens zou nalaten, wat
"meisjes zooals jij" niet hoorden te doen, nou, dan kon ze wel dadel ij k in een klooster gaan. Oeo o~oeoei!
Ze trok een spottend gezicht tcg~n zichzelf in den spiegel. Ach, h ij had wel een soort goedigheid over zich, maar h l wa toch allemcnschelijk taai en lastig, zoo'n solide pipa. Enfin, rg hinderlijk was hij ook weer niet, want van dc dde honderd vijf en ze tig dagen in een jaar, was hij cr stellig drie homkrd op rei.
Wat hij dan eiJenlijk uitvoerde, wist ze niet precies.
Vcrkoopen, voor de firma.
Maar je kun toch niet '(;uwior blijven verkoopen? Teil slotte hadden alk mens hUl alles wat ze noo li r hadden,
ZOlt je zoo oenkl.n. ou ja, h ,t liet haar ook eigenlijk volkomen koud. l3lijkbaar verdÎl.:nde hij cr goed mee;
ze had ten minste Cll1 fatsoenlijk aantal jurk n en kreeg behoorlijk zakgeld.
Kom, z zou maar een aan haar huiswerk beginnen, hoewel zc 'f nid al te v'd zin In had. Traag trok ze -'cn la van haar bureautje open, om haar h.:sroo~tcr voor den dag te halen. Maar haar zo kl:nde vinger,> -tuitten allerccrst op ecn doo bonbon. A -h God, ja, die zalig- h JUl van Th o! Gretig nam ze h t deksel cr af, li t haar zo kenJe oogen over de kh:urige papieren 0111-
huls Is gaan en nam toen, met spitse vinger , een in glanzend groen verpakte bonbon. Voorzichtig zocht ze
6
naar de plaats, waar ze het papier kon openvouwen, want bonbon papiertjes spaarde ze, al scdert een jaar.
Idiotenwerk had Paps het genoemd, tocn hij het schrift vol fel-kleurigc vierkantjes een kc r te pakken had ge- kregen. En mam had niets gezegd, maar met haar harde blauwe oogen zoo fel-minachtend gekeken, dat Rie een neiging in zich had voel n opkomen haar te slaan. Mam kon altijd zoo krengigvenijnig doen, alsof je één stuk iJioteric was. Alaar het kon haar niet bomm n, zij
!.paarcle. Behoedzaam legde zij het stukje chocolade op haar Fransche woordjesschrift, om eerst het papier te kunnen gladstrijken. Ziczoo, inplakken kon ze later nog wel doen; cle aluton stond in de ectkamerkast. En IIU
beet ze met haar scherpe, tcrke tanden de bonbon in tweeën, h t hoofd achterover houdend om niets van den inhoud te verliezen, als cr SOI11S likeur in zat. N e, geen likeur, maar iets anders zalig,. Al etende stond zij op, s hoof m ,t haar bloote vo 'ten over den vlo r, de hClIpl'n latende J ineH op een denkbeeldige mclodie. Voor de spiegelkast likte ze haar vingers af, lachend tcgen haar eigen b Id 0111 hl't straat jongensachtige van haar ma- nier n. 0, Th 0 \Ia c n knalvent. Ze hoopte dat het nog maar hed lang aan zou blijven tus chcn hen. HIj dorst h el wat te vragen, of liever gezegd te ncmen, in ruil voor zijn royah:: céldeallx, maar het was t 11 slotte zalig h \11 zijn gang te laten gaan. Hij had een dot van e n snuit, en denderend-mooie armcn en b~ Jll'n. Een hl' te prikkding kroop in IJaar op en onderzoekend gi 19C\1 haar oogen naar den lang\!Jl spiegel. Gotltlank dat ze z I f ook e~n h 'llOorl ij k fi",uur had en alleszin toonbare Ic lematen. Ze zette haar handen in de zij en ging op haar tecllen staan.
7
Ja, ze had fatsoenlijk beenen, vooral als ze ze pas geschoren had. Lam was dat, al diè haren op je beenen;
in h t zw mbad werd n er altijd aardigheden op ver- kocht.
Voor jongens stond het wel leuk, natuurlijk. Of- s hoon, natuurlijk, waarom eigenlijk natuurlijk? T n slotte was het heclemaal niet natuurlijk. Maar het wa wel een ht, VOOr jonrrcJls vond j~ aller! i dingen leuk, die bij meisjes afschuwelijk waren. Verleden had Frans van lIulzen zijn okselhar n wegge horen h t stond gewoon eng. Achterover I un mi gooide zc beurtelings haar becnen in de hoogte, 0111 te zien hoc Vcr ze kon komen. ou, leni T was ze genoeg. Thans, m t haar rug naar de ka ot, boog ze zich acht rover tot ze haar ge- zicht in den spiegel zag. Haar kleine, harde borsten
prong n uit het strakgespannen camisooltjc, dat, II1d
een l11iniatuurbroekje, op h t oogenblik haar eenige bekleeding uitmaakte. Hoc deden danseressen en film- actri es dat toch, dat je nooit kt te vcel van ze zab, zelfs niet bij de onmogelijkst> houdingen? \Vát ze dan norr aan had Jen, moest wel uitstekend passen. Stel je VOOr dat zoo'n bu tehouder eens knapte, de l11enschen zouden natuurl ijk brullen!
Ze stond nu recht VOor d 11 spiegel en had het cami- sooltje nog wat lag\.:r getrokken. En, als altijd, erger- d 'n haar cic bruine tepels met de kleine, donkere kringen cr om heen. Ze was verder toch zoo hlank, ,"cel blanker dan haar 1110 'tILr. ZI.' wist h~ I act! dat vreem- de 111 llschen dikwijls twiJfelden of ze van Indis h' afkom t was of niet. Dat had ze dan t 11 minste aan Paps te danken, die volbloed Europeaan was, met blond haar en blauwe oogen. l\\aar dil' donkere punten waren , ,
vervelend, al gebeurde het nou ook niet eIken dag dat iemand ze zag.
Ontstemd liep z naar d lade van haar toilettafel en diepte er een lippenstift uit op. Toen keerde ze terug naar den spiegel en begon, langzaam en zorgvuldig, de roestkleurige aanstootel ijkheul.'l1 rood te kleuren. Ver- volgens po derde ze haar borsten, helderwit. En toen ze de vuurroode plekk '11 fel en uitdagend zag afsteken tegen het schiere wit van de poed r, keerde haar goeuc humc ur terug, en daarmede de glimlach om haar lippen.
Knal stond dat, ado !
Zou ze nu mdeen haar lippen ook maar niet wat
bij\\'crk~n? Paps werd altijd razeil I als hij het zag; maar die was toch niet thuis. En mam zou het miss hien niet eens zien; trouwens, al zag die het, dan was het nog niet zoo erg, die deet! h t zelf ook.
\ oorzichti<7 begon ze nu haar lippen bij te werkcn.
Hd was een moeilijk kanv i, want zoodra ze ook maar een iet je overdreef ac entueerdl.' dit haar Indisch lIit r- lijk, clat wist ze. Eli dat wou ze voor geen geld. Zoo, zoo kon het \\"~1. Ze li t oe stift zakken en bekeek zich op e~n grootercn afstand. Ja, zoo was het werkelijk keurig. Idioot toch van Paps om daar altijd zo 'n h ib I ov r te maken. Of je nou zangles nam of je Iip-
p~n \'erfde, je deed het toch alkhei 0111 de natuur een b etje een zetje te gL v 11. En het eelle mocht \ el en voor het andere werd je uitg kreten alsof je een mi -
at!ig ter was. Maar nou pens elde ze metcl:n haar Wln 'brau\\"en en oogharen ok e n bedje bij; zou je straks d\.! jongen IJooren in h t zwembad! H t was to h
1:l'1l zerr('11 als je niet leelijk was en geen pui ten of :proet n had! AfschU\\ lijk moest dat zijl1, om zoo als 9
vogelverschrikker rond tc loopen. En je kon er toch zoo berocrd wcinig aan docn. Maar nou moest zc aan d'r werk beginnen, of cr kwam aeen stcek van tc recht.
Waar was haar agenda? eh, lieve hclp, daar had die verduvelde huisjongen haar boekentasch weer niet van haar fiet gehaald! Dat vertikte dat mispunt nOll eeuwig!
lederen dag als ze bij thui komst hcm haar fiets in de handen gooide, moest ze cr bij z ggen dat h ij die tasch cr af moest halen.
En andcrs liet ie hem er kalm op zittcn, het luie varken. TOlt, dan moest ze hem maar cven hal n; ze kon best cven zoo gaan, er was toch niemand acht r behalvc de babo . Zaehtjc eleed ze de deur open, cen oogenblik knippercnd tegcn het schclle licht. In de verte stond de baboe te strijkell, lekker \\"rkje in dil' gloei- hitte. Onhoorbaar hanteerde ze het zware ijzer met de aloeicnde houtskool. Aan lijnen hingcn dc japonnen, die al klaar waren en in ecn mllnd lag het gestreken ondcr- goed. J\1am \'erweet haar altijd dat zij zoo\'ed vuil maakte, maar al- ze hd zoo eens aanzag \vist ze nog niet wil' cle baboe h t mceste wcrk bezorgde, zij of m.11ll.
Enfin, h t Illcnsch was cr \'oor, dus dat kwam Cr ten slotte niet op aan.
De steenen waren glo iend onder haar bloote veten;
ze had natuurlijk slo[[en moeten aantr kkl:n. J laar nu li p zc maar door.
TOLn Ze het fictsenkal11crtjc inkwam, zat <Il! h on n (kn grond 11.' slapen, zijn hoofd tca n ti IJ muur. Jassc, de na1r1ing! IIad ze nou lI1aar even en kimollo aan- getrokken.
1\\is. hi 'n sliep hij wl'l do r, die ker I: waren SOll1<;
met geen geweld wakker tc krijgen. Wat tic d ie eigen-
10
lijk hier? Zek r geen zin g had 0111 naar huis te gaan, in dic warmte.
Naast hem lag ecn stuk pisangblad, daar had ie waarschijnlijk zijn maal uit gcnuttigd. En verder had ic het zi h blijkbaar gemakkelijk gemaakt. Zijn baadje hing op haar fiets, de viezerik, zooclat zijn bovenlijf bloot was. En zijn mutsje lag naast hem op den grond. Wat een heel anderL gezichten hadden die mell ehen soms, als ze geell hoofdd ksel op hadden! H ij had prachtig, dik zwart haar, 111 teen sch iding in het Illid- dLI1. Zijn toch al korte broek had hij tot vcr ovcr de knieen opgetrokken om wat koelte te krijgcn, waardoor zijn stcvige, gespierde b venbccnen zichtbaar waren. Eli door zijn achter het hoofd gevouwen handen toonden zijn naakte armen zil:h in hUil volle kracht. Het was cen forschc ven t, als je hem zoo zag liggen en ze kon niet nalakn hem even met \velgcvallen te bekijken. Alaar dan herinnerde zij zich haar décll schamele bedekking l:n haastig .Trll!p z naar haar bock 'llt:1. h.
D riem zat natuurlijk in di.: knoop, verdomme nog ,aan tOl'. En toen ze pro be rde h m las te rukken, viel hd baadje van den kebon op den grond, precies op z'n vo t Il.
Vcr. duikt keek ze naar :lijn "ezicht. Slaperig slo 'g hij de uog n op; maar lOcon hij haar daar zag slaan, alleen in halr cilmÎSooltje en broekj', was h ij plotseling klaar wakker. El'l1 brcede grijn~ trol: ()\'cr zijn gezi ht, waardoor zijn uroote, gave tlnd n zichtbaar werden.
"Tab 'h, Ilon!"
Hij stond niet op, maar hle 'f haar behaaglijk-glil11- lachl'nd a.1l1slar n, met Cl'll soort verstan lhoudclijken trá op zijn gezicht, die haar razend maakte.
11
"Ajo, maak die tasch los! Gauw! '
, Wat?" Schijnbaar begreep hij de vraag niet, bleef liever nog een pao je langer naar haar kijken.
Ze stampvoette van drift.
"Maak die ta ch los, varken!'
Traacr kwam hij overeind el1 bukte zich over de riem.
Zijn eene been kwam daarbij van den grond en raakte het hare. Onmiddellijk ging ze achteruit; haar bloote voeten maakten geen enk I geluid op den steen ell vloer.
En terwijl hij quasi-rustig aan de riem peuterde, tastte zijn opgeh ven been nogmaal naar achteren. Maar ze was IIU op haar hoede en bleef buiten zijn bereik. Spot- teml keek ze naar zijn 11100ten rug en het korte, span- nende broekje, clat niets verhulde.
"Een stevige knaap,' dacht ze nogmaals.
Toen richtte hij zich op en reikte haar cic ta eh over.
Zonder een woord te zeggen nam zij het ding in ont- van"st. haar g zicht nu en en al hoogmoedige on\"er- hilligheid. Lancrzaam. zich opz ttelijk niet haastend, keerde ze zich om en ging terug naar haar kamer. Maar VOor zij de deur sloot, kon zij niet nalaten nog even om te kijken. De jongen • toncl JlU op cic galerij VOOr het fietsenkalllt:rtje, cic hand '!1 achter h ,t hoofd g 'VUil \' n.
H t was duidelijk dat hij haar nak ek. Zijn breede borst bood hij ol1\'ervaard nan den bmnd der zen<Tcndc zon-
t>
ne tralen, h('t puntje van zijn vllllrroode tong stak even tusschel1 zijn lippen uit. Ta n hij Ria zag ()mkijk~n,
trok opnicu\\' el'n grij n' over zij n crezicht.
"Ooooh!" liet hiJ' hooren. \Vas I]('t \'erwontJerinlJ of
1:>'
b \\"ondering. of ... verstandhouding?
ntst md deed ze dc deur dicht en snelde met en 12
naar het raam om door de jallousielatten te kijken wat hij nu zou doen. Maar door de smalle reten kon ze hem niet in het vizier krijg n. En met een onwillig schouderophalen ging ze aan haar schrij ftafel zitten.
Wat had ze voor morgen te doen?
Eerste uur Engelsch, deed ze niet. Dat idiote mensch overhoorde toch nooit lessen, en al ze het som toe- vallig morgen wel zou doen, zou iemand haar wel voor- zeggen.
H t was altijd zoo'n allemachtig kabaal onder die Engelsche lessen, dat het mensch onmogelijk kon na- gaan wie er sprak. Dat was dus één vak, dat ze kon laten loop n.
Tweede uur, algebra, drie sommen maken. Ze zou haar bock en schrift straks meenemen naar het zwem- bad, dan kon Theo ze voor haar maken. De dot v r- draaide daar zijn hand niet VOor en haar ZOlt het uren hoofdbreken kosten. Wat dan? Twee uur teekenen, daar ho fde ze dus niets voor te do n, reuzenbof. Fransch.
Allemachtig, vier bladzijd n woordjes leeren, de idioot!
W kèn lang voerde de vent niets uit en dan sprong hij plots Iing uit zijn vel. Hij had anders een eenig snuit en een knallige mond met tanden. Maar vier bladzijden?
Twee leek haar wel genoeg. Dan zou ze hengelen om l'en eerste beurt en als dat niet lukte, stiekem-angstig het hoofd schudden als hij in haar richting keek bij het gedeelte dat ze niet kende. Dat had ze verleden ook gedaan en toen had hij haar, met een listig glimlachje, overgeslagen.
Later, in de pauze, toen ze hem op de galerij tegen- kwam, had ze openlijk tegen hem gelachen. Hij had groole oogen opgezet, h t voorhoofd gefron t en af-
13
keurend het hoofd geschud. Maar zijn lippen hadden geglimlacht.
Nog meer? N dcrlandsch; dus niets. Voor Neder- lanclsch deed je nooit wat. Door die stijloefeningen rolde je w I heen en de man was wel zóó verstandig alleen een beurt t geven aan den enkcl(;n zoeteling, die er wel wat voor deed. ou, daar kwam ze nogal gemak- kelijk af.
Ze legde haar Fransch woordjesschrift voor zich, stopte haar vingers in haar ooren en begon te prevelen:
"Pre sentiment-voorgevoel, voorgevoel-pre ss ntiment.
Ro ée, Ie rosée, la rosée, wat was het nou? Stond er niet bij. ou, vooruit dan maar, rosée, hij mocht blij zijn dat ze dát wist. Rosée-dauw, dauw-rosée. I~ayon
de soleil-zonnestraal, zonnestraal-rayon de soleil. Nou, zonnestralen genoeg hier."
Ineens dacht ze weer aan het warme grasveIl en aan den kebon. Zou ie er nog zijn?
Voorzichtig sloop ze naar h t raam en probeerde geruischloos de spanjolet om te draaien. Door een klein kiertj keek ze naar buiten. Ja, waarachtig, daar zat ie, op zijn gekruiste beenen, nog in hetzelfde toild van zoo traks. De naarling! Hij zag haar toch nit.:t? Le, niets verried dat hij gemerkt had dat ze het raam opende.
Een he te prikk ling sloeg door haar lijf. Nu ston I hij op, zette de biceps op van zijn rechterarm CI1 be- tastte ze met zijn linkerhand. Toen omgekeerd. Daarna streek hij met beid htllldel1 over zijn bor t, keenle zich om en gaf zich twee klinkende kletsen op zijn achter te.
M t gloeiende wangen keek Ria toe; zij durfde het raam niet weer te luiten, was trouwens ook ve I te begeerig 14
om meer te zien. Langzaam liep de jongen naar het muurtje rond dc put. Maar voor hij daarachter ver- dween, keerde h ij zijn g zi ht naar het raam, stak de lippen vooruit en knikte herhaalde mal n met het hoofd.
Met een slag sloot Ria het venster. Wat kon het haar nu chelen of de vent het hoorde? Waarschijnlijk had hij haar toch al gezien. Wat en gloeiend mispunt! Ze zou hem straks eens even mores leer n, brutaal beest dat ie was.
Maar vergeef probeerde ze nu haar warrelende hersens bij haar Fransche woordjes te bepalen. In groteske tegen~telling prevelden haar rood geverfde groote mCllschen lippen de vreemde klanken en sloeg ze de donker-aangezette wimpers telkcIlS omhoog bij haar pogingen tot memoriseeren. Nee, ging niet. De Fransche meneer kon, wat haar betreft, sterven aan de pip, en de kebon er bij. Misselijk stuk jong!
Nou moest ze die woordjes van avond weer leeren in bed. Het was goddorie al k\ art over driet.:n, ze moest als een haas naar het zwembad. Snel trok ze haar weinige kleeren uit en schoot in haar zwempak. Die rooie kleur \\'as to h wel denderend! Toen haar jurk er over heen, schoenen aan, haar ondergoed en handdoek mee, en, 0 ja, haar algebraspullen. Driftig smeet ze de ho ken en schriften over de schrijftafel, liet alles maar liggen zooal het lag en ging de kamer uit.
Bij den ingang van het ficts nkamertje stond weer de kl-bon, nu met zijn baadje aan en zijn hoofddeksel op. Hij wre f ijv rig met een lap over h t nikkel van haar tuur, een totaal ongewone bezigh\!id op dit uur.
"Kebon, fi ts!"
Ze zei het kort en uit de hoogte. Gedienstig kwam
15
hij het ding brengen, maar ze wist nu wat ze aan hem had en zag hel11 eenvoudig niet. Snel nam ze de fiets aan, sprong er op, n r \:d met een vaartje den tuin uit, over de groote hobbelige kiezels.
Toen ze het zwembad binnenkwam, zag ze onmid- dellijk dat ze vrijwel de laatste wa .
In één groote groep zaten en lagen de jongens en mei jes op het platje naast het restaurant, de meeste jongens met de zwempakken neergeslagen tot op h t middel.
Theo lag languit op zijn rug, een zakdoek over zijn gezi hl. Henk Zwijndrecht zat met zijn rug tegen dien van Sonja Nederhorst, Jan Radersma en Anneke Rottaer lagen met de voeten tegen clkand r in elkaars verlengde.
Erik van de Wetering had zijn linkerbe n b schikbaar gesteld als steun VOOr het blondgelokte hoofd van Coba van der Velde, terwijl zijn rechterbeen een kussen vormde VOor het donkere kopje van Irma Bruins. Frans van Hulzl!n en Betty Brinksma zaten gearmd tegen d"n mL:ur. elia mit probeerdl: de aandacht van Theo van Asperen te trekken door he I zachtjes over zijn be n te kriebelen. Maar ze b reikte geen ander resultaat dan dat Theo ongeduldig ging verliggen.
"V rdomme, schei toch uit met dat gezeur! Doe dat bij iemand die het prettig vindt!"
Nella tra htte glimlachend-onb 'vangen te kijken, maar dat lukte maar matig. Ze voelde den snauwenden afweer als en publieke hoon.
Hans Waldman was de ecrste, die Ria zag.
"Theo, ontdek je aangelaat! Zi 't, uw geliefde nadcrt!"
16
Langzaam trok Th 0 d 'n zakdo k van zijn o-ezi ht en lichtte h t hoofd een paar centimet rs op.
"Of je nooit komt!" zci hij grof.
"Heb je zoo naar me \' 'rlan d, Theo?"
"Oh nee, verb 'eld je maar nik l"
Ell Theo Ij -.t het hoofd we 'r zakk n cn trok cl i1 zakdoek opnieuw oV"r zijn gezich .
"Ria," z i Annckc, "maak uÏl.:n Jongen in Gode naam een b"ct je handelbaar. H ij i nvoudig te onbeschoft om icmand Cl!/l fatsocl,lijk antwoord t geven."
"Hij denkt nog aan 'an mopTen," z 'i Fran '.
"Wat wa er dan van morgen?"
Plot elincy zat Theo 0 '(-rein I.
" fiks wa r van morgen, heclcmaal niks. De. k j ..
dat h t me i t kan vcrdolllm n wat die prolurk van l:cll Mof teacn me zegt? Laat ie maar naar zichzelf kijkel met zijn twe g.:sch iel n \'r uwen en God ma" wcten hOl\,e I Ol1b trouwde htrT 'noOl\:n. DI: plo rt kan bar- sten voor mijn part!"
,.Wat h bben nou d" ,.,cs h id 'n vrouwen van dCI
lof ~r rn te makl:n of jij spiekt?" \\as Coba' 0111-
mentaar.
"Die 11 bb n r ZOO\' 'el 11J("~ t maken, dat ik ge 11
aanl11erkingen \' rdraa a \'an een \'ent, di, zelf op e n
zoo laag peil t.nt. Laat ie maar Jil:\'cr b hoorlijk I'"
geven !"
En in plotselinge en rbie . tomi Th 0 op, sprong met een b hen di en zwaai ovcr dl: balustrade en verdween in h t water.
,)Ioor je het sissen?" ziErik.
lcder en la htc, b halve Ria.
Schuim van Goud 2.
17
"Waar maakt ie zi h druk over?" zei ze verontwaar- digd. "Eer ik me to h nijdig maakte over wat zoo'n frik tegen l11e zei. Pt! tvolk!"
1\ let en boos gezicht liep ze door en vndwccn in een kamertje. ti kon ze eerst Theo wecr in zijn humeur brengen, da ht ze narrig. Eeuwig '-'11 altijd stuurde die vcruomde school den boel in de war.
Buiten klonk een vLrwarti gejoel, waaruit zi h even later een regelmatig koor ontwikk Ide. AI kleine jongens, die pa' hebb 'n keren lezen, dreunde de ,rans he verzameling, langzaam scande rend:
"Daar-is Ot! -Waar-komt-Ot-van-daal1? -Ot-komt- van-hui. -Ot-zegt: -Dag-l\loe! -Moe-zegt: -Waar-gaat- Ot-naar-toe? -Ot-zeert: -lk-ga-zwem-meIH\\oc. - Dag- ,\\O'! -Dag-O/!- D:lt \\ a: dezelfde mop van icderen middag, die de kom. t \'an U to Br~croo aankondigde, vrij naar Ligthart.
"Koll1t- ien-uuk,-Ot?" vefvulgdL'n nkele stemlllell, ."aar de aardigh id verliep; onder lachen cn stoeien stond il:dLfCLIl op. En luid geplas verricd, dM de bcmk te water was gegaan.
Ria, in haar hokje, overda ht dat het verstandiger zou zijn haar algebra bock 110g maar cVcll upg borgen tt!
latell. Eerst moest Thco weer een h etje in zijn hum ur zijn. Tocn ze, na een zorgvuldig arrangel11 nt van bad- pak Ul muts, het kamertje \' rliL't, wa ThL'O Iler cllS te bekennen. ,\1aar haar ried ndl' oogen ontdektcn hem al poedig, bovcn, op de derde plank, waar hij lust lou
t'n somber l11et het hoofd or de an 1en lag. Langzaam klom ze naar hoven. 1) 'pringtoren \\ as or tlit oogèn- blik \'olkomen \'crlaten. Ze zette zich achter op d plank, den rug <ye. tellnd t gen de ijzeren dla~e.
18
"Dag Thél"
Geen antwoord.
Toen, nadrukk lijkcr:
"Dag, Thé!"
lIij knorde zoo'n b etje, maar wendde het hoofd niet om.
Voorzichtig kietelde Ria aan zijn voeten. Eerst trap- pelde hij wat met zijn benen.
Toen wendde hij zich met eell ruk om, het gezicht naar haar toe, de been n boven het water. De veerende plak zwiepte en kraakte.
"Ria, je moet me niet pc teil. Ik heb toch al de smOOr in."
" ou, kom dan maar."
Zij Ie rJe zacht zijn hoofd op haar linkerbeen. llij ging daarvoor op zijn zij liggen en streelde licfkuozend Jlaar rechterknie.
"I kb je het nu naar j zin, lI1encer?"
"Bijna."
,. Wat untbr ekt er dan nog aan?"
,.] mol:! je beenen een beetje di hter bij elkaar leg- gen, dan i mijn ku 'sell grooter."
Even flit ten Ria's oogen naar alle kanten. cc, niemand keek. En hier, zoo achteruit, kon ook feitel ijk niemand Ilcn ZÎl:I1. 'pring-liefhebbefs waren cr 11101l1Ln-
t ,I niet.
Hij lag nu mct zijn hoofd op haar bruik en beet haar zachtjes. Zij voelde zijn sterke, gave tanden door tie dunne \ 'ol heen. Langzaam glecd zijn hand hoogcr; zijn vin"ers waren kil van opwinding. Ria's trillende link r- hand aaide liefkoozend over zijn gezicht en arm. Ze had moeite hem niet te knijpen, hem niet woest tot zich
19
te trekk n, zijn gans he lichaam at te taskIl met haar areti<T(! vin<Yef'. Maar zij' bedwoJl<Yb zi h. Wel trok zij
b b b
voorzichtig het r hters hOLluerbanuje van haar zwem- pak on,laag, zo lat haar bor t zichtbaar \Vud.
"Thé?"
Hij sloeg de oogen op. Wue 't slo~g de 1.1111 van zijn begeerte uit.
"Verdomme, Ri.:!!"
Meteen rukt hij zijn 11 oj omhoo<Yell zo\.:nde haar, onbesuisd, op d(! ontbloot borst.
Ze rille van g nol; \.:n glimlach van voldo'ning trok o\'er haar gezicht.
Maar op het ijzer n trapjl'! klonken kletsende 'tapp 11 van nat (! voeten. Met t:ell S hok duwde zij zijn bcticc- rigcn mond wcg ('n trok hd ~cholldcrbandjc omhoog,
Metecn stond hij r chto\'crcincJ op dl'! zwil'!pen<.k plank, strekte de fors he arml;'.n bovln h t hoofd, nam zijn aanloopjc n UJok, Zijn \\ I Je 'orll1t1e li haam \'orm e een sicrlijken boog, g pallll '1 'an kracht.
Ook Hia \ 'as opgc ta:1I1 n naar h t ut rstc einuje van de plank gcloopen, En toen Th 0, <.l natte har n lIit de oo~cn .cl1U Itl nd, h t 100fd weer ho\' n wat r
~tak. hield Zl: enthousiasl haar duim in dl'! hooglt.
"D jcmpol til schr llWU\.: Z' geestdrifllg,
lIij wa naar den kallt geZ\\.'oIllI1Hm en had zich 111 l'én zwaai op hd lr0tie g \\ \.:r .t.
"t~ou jij!"
Maar ze schud I' lach 'n(\ h t hoofJ.
"Durf niet!"
"Ajakk s!"
TOl'n keerde Z..: zkh om. li~p met n 011 Chllluig gezicht langs n l1l l1c~r \'an middclbar 11 I dtij I, uie
20
hijgend stond uit te blazen van het trappen loopen, en daalde terug naar de bewoonde wereld.
"Ballen, lui!" riep Hans Walclman. "Ria, doe je mee?"
jal"
" .
Ze sprong te water en zwom met de rest van de bende naar het ondiepe gedeelte.
/-I In fOL clle slagen deden het water golven ell spat- teil, zood at i 'dereen haastig \'001' hen uitweek. Henk Zwijndrc ht trapk l'en damc tegen haar borst, zei:
" orr)'!" en zwom door. Een m neer, die pas had I~erln
zwemmen en zich \'0 r h t eerst in h t diepe had ge- waagd, .Iokte eindeloos water. stikte bijna \'an be- nauwdheid en . tond doodsangsten uit. De bende zwom verder. En. eenmaal over het louw, in het ondiepe bas-
in, begOJlncn Zl! een woest spel, dat het alkn anderen mcnscht'1I onmogelijk maaktc daar te blijven.
,.J
ngcl1' t geil m j~jt!s!" s halde de stet.1 van Erik all de Wdcring.De partijen vormden zich. En aldra was h t één 011-
ont v:ubaar kluwcn van m i:je - ell jongenslijven. Uit- roepen konktn: .,lIier de hal. Ilnja! 'onja, keil .ie dan j' jantje nid me r? JO i d:lO t eh, Theo, hier! Au, Frans, j' doet l11e pijn, laat In ! 0, wat knijpen dil'!
111 isjcs zacht, o. wat knijpln die mei 'jes zacht! Coba, Is je niet losl:lal, v rzuip ik je, onherroepelijk! Goed () • Liesje, i· zal je straks bdoolll'!n! Nee, lIans, dat i gcm\.: Il. Laat me 10 , griezel, of ik trap! Zachte
\ rom 'I..nhalldell, au!"
Etll tij llang gin~ dit zoo door. tot iedereen volkomen uitgeput was. Toen kroop het "anschc gezelschap eens- gezind op de bank. Flauwitt:it 11 kaatsten heen en weer,
21
aardigheden zonder geur of heerlijkheid. Ria zat inge- klemd tusschen Theo en Otto, aan weerszijden voelde ze een been tegen het hare per en. Ze sprak weinig en lachte ook niet ve I. Ria bezat het geheim zwijgend de jongens aan te vuren. Alleen had 7.e Theo met tuitend\::
lippen aangekeken n lTezegd:
"Theo, ik heb drie algebra ol11men, die ik niet k't1."
H ij glimlachte superieur.
"Is het weer zoo laat, meisje? Ge f ze me s rak' maar m ,dan zal ik ze in jL' S hrift schrijv n en z je morgen ochtend ge\' n."
,.Je b nt e '11 dot. Straks malT je l11e thuisbrengen."
"Dat zal niet gaan, want ik moe! den anderen kant uil. "
"Vergeet je het dan morgen ochtend niet?"
.. iltuurlijk ni t. Ik \'crrreet het toch nooit."
[r kwamen langzamerhand hiaten in de rij. Sommige ml:ÎsjL's gingen hun haar wa schen, enkele jonrrcns zwolllmen nog eell rondje. [r waren nu ook wat anti re I1lcnschen ge 'ol11en, v..:cl kantoorh er n. De all~~nh er- s happij van de jeuIf(\ was voorbij.
Ook Hia stond or. Lenig sprong z 0\' r <.I..: h:uninrr van dl' bank, waardoor ze hl.:! v lïnc d al diL: been n t, moeten passceren.
.. Lui, ik vud\\ iin' Dag Thl" Tot morgen'"
ThuL zat t\\am in tll'll tuin \'oor hd huisj ie ler~n ll1iddd.~ liet ze den jon(TCn daar een zitje neerz tl '11, md de thletafLl.
.. Wat zi t die er fIjn uit"" dacht Ria ... Die gaat va t uit, van avond '"
Ze reed door 11aar achteren, gooide haar fiets Lgell den 11luur en liep teru~ naar haar 1110eder.
22
"Mam !"
Mevrouw van HeneCfouwen keek op. Z was een knappe vrouw, Indisch van geboorte, maar met cl' zelden voorkomcnde combinatie van zwart haar 11 bla11we oogen, Met po der en lippenstift trachtte z~
altijd zoovec\ mogelijk haar Indisch uiterlijk te ma - k Cre11. Maar ze Ic 'd hi rhij aan het euvel van veil Incli hc dam : ze overdreef. En cleze overcladi~e II1:lkc-up, tlic ontegenzeggelijk maakte dat ze cr gesoi(r- necrd uitzag, gaf tegelijkertijd aan haar gezicht iet'
ma kerachtigs, aL of het nooit zou kunnen reageeren op mcnschclijke aandoeningln. liet \vas altijd strak en koclbcheerscht. Criti ch kc k ze over de krant naar haar docht r.
"Waaro111 zijn je lippen zoo roüd?"
Ria keek poftelHl.
.. Zek 'I' l'ln erfenis van U,"
Ge rgcrd trok haar 1l1oed r h t IHwfd t rug acht 'r d krant.
"Je wc t, dat je vatkr het niet hebb'n wil; '11 zeka niet als cr g en bijzondere aanleidillg voor i.:'
ma
lachte.. . I 'am, \\ at kunt U to h heerlijk uit twe' mondelI
spreken' Als Paps thuis is, twbt U het altijd over zijn verouderde Ihcoriecnj l'll 11U hij er uid ie;, w rdcll zijn woorden plotseling :13ngehaald als hel evangeli'''.
.. Je zou je wel iL'ls Kunnen 111ati~en, dunkt me."
" zou ook iets minder onlogi ch kUlln n zijn. U gaa zeker lIit van avond, hl', dat U zoo mooi bent?"
"Ja ik ga uit:'
"Waar naar toe?""
,.Ria, vraag toch nid zo hinderlijk wel. Leer toch
23
eens eens .an je h~\' n, dat \"01\\ asscnel1 niet altijd lust hebben vragen \'an kin I ren te bantwoorden."
"God, ik mag to h\\"l aan m'n moeder vragen waar z naar tOe gaat!'
Mc\'rouw van Hcnegouw 11 zuclltte hem tend . .. Ik ga dcn bij dc familie van der chuit en daarna
let hen naar dc bio.coo \ als je hd dan p'!r se weten
·.ilt."
",\\~vrouw \"an LI,"r': mit zit an(kr' in Dat1(.Ioen~.'·
D' krant zakt ol1ll~arr n dé ko Ic, harde oogen van me 'rouw nn I kncgoU\\ (11 • igtkn zich op haar dochter.
.. Je s~hijnt het te wde ."
.. Ja, natuurlijk \\' ik hd. B tly h ft het me toe- alli,r van morgen \' r~l'l 1 n die i een nichtje van haar, zooals U wc t..,
, Ik \"ind h l nu \'. enoe. Is je hui verk af?"
.. Ind rdaad, mam. B dankt voor (C ong won be- ano tdlin"."
.,Kind j bent maJ."
Hautain las mewotl \. '. r 1.:r; h t i k haar maar het
t~ haar docht r verd r t n ere\: r n.
\'ef\'~ II . tond Ria op lil z tt in d' IU S h~n ralerij dc radio aan. E n zwar mann l1·t III klonk dvor de kamer:
. Iptus. chen stap I J1 zi '11 o"er China n tuurrampeIl 'all \'clerlci ... ,
.. A h, stik \. nt !" z i Ria, bruusk lid in. truml'nt af-
• Iuitend. "Nog cv n de B. R. . probeeren!"
Een huiknt' t '111 kwijlde en. ntimente I Engels h lilclj ; het ~Teruisch an dc nramofoonplaat blge!eidde 24
den zang op hinderlijke wi.iz . Ria hing in een sto I en luisterde toe. Op het Engels he liedje volgde e n Frans h en op het Fransche en Afrikaanseh. En daar- op volgde een afschuwelijk O'ebombarcleer van el1 piano, dat muzi 'k pr tendeerde tc zijn.
Buiten klonk haar moeders stem:
.,K bon, zoek een taxi! Ria, zet in' hemels naam even dat ding af! Ik kan mezelf niet verstaanbaar n1;lkfln. "
De l11uzLk knapte af.
"Wat wou U zeggen, mam'( ,
., • Oll. niets bijzonders. Maar lat kabaal werkt op
lolijn zenuw n. Jij c t dus wd, hL- 'n niLt te. bat naar bed, denk cr om!"
Ria ke k zeciicr.
,.' 'ce, mam !"
., 1 ou, adi u dan!"
D taxi stol>d in d n tuin; l c huisjongen vachlle bij h t portier. ,\aj stucus z ildc 111 vrou\\' van HCl1egoll\\'~'11
de kam r uit, de \'Oorgalerij door n.1ar (kn tuin. Ria lil))
achter haar aan.
,,' 'on eLf alle 11, djlJllgos. Je ma y ni tuitgaan l1a h t n.'·
, Ja, njonja."
, I 'Oll, Ria, je kt \' I op dat hij goed luit, hl!? Adieu!"
"Dag! Groeten aan mevrouw .... "
. \aar reeds dein c (k wagen dell tuin uit en Jl1evrouw 'an Ih:negouwen verkoos verder niets t 1100ren .
Glimlach nd keek Ria de auto na.
. Z\\ <,ar geloerd!" wa haar overpeinzing.
Wat nu? Verveeld keek zij rond. Theo opbellen? Jlet
was te probe r~l1. Maar Theo wa ni ,t thuis. 1 'ou, dan aing ze maar eten en naar b cl.
,Djongo ) eten!"
Haastig at ze haar soep ell een paar boterhall1ll1 I .
Binnen een kwartier wa ze klam.
" luiten!" zei z kortaf tegen den hui jongen.
"Ja .. ,
amen met den kebon wascllt hij af; ze waren in e~n oogenblik klaar. Toen loot hij vaders kantoa , zette de to kn van dc voorgalerij omgekanteld te"" 'tl cI~ tatel ell sloot de deur van de tuss hcngalcrij. Ria deed dl' d~ur van de achtergalerij stevig achter heIl op slot. H ij woonde op het erf en ze hoorde hem prat n tegen zijn vrouw. Toen ging ze naar haar eigl!1l kam en klcedde zi h lIit. In haar pijjama liep ze h t hui door; alle kamers stonden met elkander in verbil1din~.
Door de ruiten van Pap , kantoor k 'ek zc naar lui Cl ,
op dl'n donkeren weg.
Aan den overkant, op h t gras, zat de hhon zwiirren op zijn hurken. Wat tke I de wnt daar? Wé1arol11" gin ie niet naar IlUis? Zc bI cf een poosje kijk n \\ at hij
ZUil do~n. Maar hij ,l'.!d nids. Hij zat d:wr maar, on- bc\\e glijk. Een lachje trok 0111 Wa's lippen .. \chtcr h gordijn staande kon ze nct dcn schak laar bereik n Vtm l1et lectrisch licht. ."'et eell ruk draaide z' h t liel aan, cl ed het nijwc\ op het zelfd' oogenhlik w cr uit.
Maar zoodra dc Ii htstralen op (kn donk ren wrg vi 'Icl , was d kaboll opg prongcn l'n tuurde cr' pann n naar
binnen.
Ria lachte hardop.
" 1is, baa j ge 'n kans!"
26
Ze (1ing t rug naar haar eig n kam r en toog Ilaar bed m t haar Fransche woordjes n tie doos bonbon van Theo. Toen ze de bonbon op had n de woordje_
kend " draaide ze h t licht uit en viel in slaap.
Om één uur kwam mevrouw van Hen gouw 11 thui', begeleid door haar gastheer. En pa toen zij h thuis was binnengegaan, verhief zich de forsch aestaltc van den kebon van zijn plaatsje in het gras n sIal' Y hij lan~zaam d n weg naar zijn kampong in.
27
HOOFD TUK IJ.
Jn h t iJlJpcle witte blousje cn hct korte g kleurde wkje van haar gymnastickpak ZOlt Ria een onschuldig kiml geleken hebben, zoo niet de koel-bewuste uitdruk- king van haar gezicht en een z h.r raffinement in haar (fans he voorkomen daarmee in teaenspraak waren <TC-
I:> I:>
·c.:st. J laar halsketting \'as van dez Ifde kleur als het rokje n de randcn van haar minuscule okjes eveneens.
it het zakje van haar blouse stak een puntje van een '>akdo k in dez Iftle tint en om haar linker arm droe"
zij etn armband 'an groote stccl1l;n, ook al in diezelfde kl lIr. OntegenzetigcJijk zag zij er keurig uit; Illaar de als porti f bello 'Iel.:: kleedinb rr wa onder haar te zor"-I:>
uldige aanua ht verworden tot C\:11 uiting van v rfijnd' oqu tIerie.
To n de k bOIl haar cli n 0 hlen haar ti ts ~ebracht lad, stahn er in dl' lantarenhaak twet: takjes ros okantkr. Ze za" ze ol1Jl1idll lIijk en haar ~n IJ bli' b 'trapte nog juist de uitdrukking \'all zijn vcrwachtings-
'(11Ic oogen.
.. Waarom dcz<!?" vroeg ze, met 11 t zangerig uit- llaaltjc in haar \al isch, (!at " Je gimporteerde Euro-
can 11 Yergeds tracht 11 zich igen te mak n.
Hij alimlachte quasi-verlegen, c ... n olimlach die zijn (ran he (Tezicht deed opleven.
"Mooi!" zd hij enkel. "Voor. 'on!"
28
Maar Non wa haar nederlaag van eenigen tijd geleden noer niet vergeten. Ze moe t n iets hebben \'an dt:rgel ij k"
att~nties.
Vastb raden trok ze til: bloemen uit dehaa~'
en wierp ze achteloos op den grond.
"Past niet!" z.:i ze, op de kleur van haar rokje wijzend.
11 ij hl 'f gl imlachen.
.,Ja," z i hij enk 'I. .
TO.n zo ht ze haar ge. chiedenisboà uit haar tasen, vouwde het om op de bladzijde waar zij beginnen 1110~
en r e Wl:(1, ijv. rig ICLrcnde nog voor zij den tuin uit was. Zl: kreeg va t een beurt van dien geschiedenisvent en zc WOlt voor geen geld ter wereld strafw rk oploopen.
Want dat zou een eindelooze reeks complicaties t 11
"evol"c hebb 'n. Straf\\' rk moest geteekend word n
t"t b .
door eell van je ouders en morgen was Paps thul:;. Op zichzelf genomen zou dat nog wel te overko-
111 n ziJn; ZOO'11 st.:ll1dje ho rde je maar aan Cl h ,.
raakte je kouwe kleeren niet. En \" or Paps schl:cn het een soort opluchting te zijn. l\\aar cr was 's avonds ook dans n in de j t:derlanden ell Theo had gevraagd ot ze
Illl:l! ging. 1 'atuurlijk zou h teer. t heibel "cven; da was 1111 cenmaal h t vash: rl'cept bij ti rgelijke uitn-ange- tjes. Pap wou het niet; daar begon het mec. Dan zou Mal11 vo r haar pleiten cn dan begonnen Paps en Ma'n s:llllen te kij\"n. Gewoonlijk wa dan hd eindr sultaat dat Pars loci te dat hij z'n handen van d'r aftrok, ze mOl:stcn ft t dan z If maar weten. En als het kind re<Tel- re ht d'r ongeluk tegell10 t liep, had hij d'f gec:n schuld aan. Dan gaf Mam haar een wenk en kon ze zich gaan verklel:dt:Il. Dc vcrcischte onderkieeren had ze dan me stal al aan. l\\aar als daar nu nog bijkwam dat ze
29
frafwerk had, zou Paps dat stadium van doffe berus- ting niet bereiken, dat wist zij bij ervaring. En dan kon hij gemeen-venijnig wezen, weet je, zoo van die steke- lige opmerkingen over quasi-groote menschen die zich als kinderen gedroegen, of omgekrerd, zoodat je zelf (ok driftig werd. En dat WOll ze ditmaal ni t riskeerel1.
Ze zou zelfs niet eens sputteren als Paps zei dat ze 0111 t\\:aalf uur thuis moest zijn, of iets dergelijks. Als ze eenmaal in de eder landen wa
,
zou ze dat w(;J neO'ee-~T(1l; Ln kreeg ze clan naderhand op d'r kop, dan had
ze de pret ten minste gehad.
Erg vlot ging het leerLn niet op J ze manier. Ze stuurde met één hand, maar moest telken van haar boek opkijk 11 uf ze nergens tegen aanreed. Altijd dwaalde je uit je richtinO', als je niet uitkeek. Zoo nu
UI dan werd ze dOOr een jongen of een meisje gegroet maar ze neet! aIJ~ toenadering af door een afwezigen blik en een zelr g 'reserveerd rukje aan haar hoofd. Ze hidd er trouwcns /l iet van met anderen naar school te fiusen. Meisjes wilden altijd vertrouwelijk zijn en daar wa ze niets op gesteld. Ze I idde haar eigen lev n en daar hadden amleren O"ecn skck lIIee te makell. Dl!
:Ivonturen van onjn of Irma of \\ie dan ook interes- ,eerden haar niet in het minst. E ht geiteriO' konden die kinderen dOUI, gich len, en h ngelen naar toenadering van jongcns, gewoon-aanst IJerig. cc, feitelijk moest ze van meisjes niets hebhen, jongens konden natuurlijk
\\l'I kuk zijn, al. ze ll:n llIin 'te niet kl f ueu~lI. Ze Illoest nid hcbbl:n van entimentaliteiten of we i.! praatjes, Hcnk Zwijndrecht had een keer een geeli ht VOor haar g maakt, trooperig gewoon. Nee, ze zou nog liev r ge-
'lag '11 wordln dan afgelikt. Theo! ou, die had geen 30
la t van sentimentaliteit! All machtig, wat kOIl dat jong snauwen! Maar hij wa toch ecn dot. Nou, dat geschie- denisboek kon ze wel dicht doen, dat gaf toch niks. 0
j~, daar was ze al bij den verkeersagent; zou de in pcc- teur er zijn? Ja, daar stond ie!
Dan zou ze hem laten groeten! H ij had een eenig 'nuit, al was ie dan een Indische jongen. Even liet ze
""ar fietsbell tje rinkelen; toen deed ze al of ze h 111
I)ij na omver zou hebben gereden en nog net op tijd kon uitwijken. Ze trok een verlegen, lachend gezicht en k ek hem \':111 terzijLIe aan. Hij rukte de voet n bij Ikaar en --aluecrdl" keurig-militair. Ria groette 11 cl even, d~
\ impcrs necrge lagen. Maar toen zeenmaal voorb IJ
\'as, keek ze nog eens 111. Ilij zag haar lachend na;
d blikkering van zijn witte tandcn stak schel af tegen zijn uünkerrooue lippen. Verstandhoudelijk gaf hij haar
l'~ n knipoogje; lil \ erstolen \ uifde ze even met de hand.
L uke vent!
Even later zag ze Theo van den anderen kant komen.
Hij fietste weer als een bezet ne, zijn neus op het stuur.
j a:lt' zood ra hij haar zag, draaide hij op de meest Toàdooze wijze 0111, schoot behendig tusschen auto's ln al1lkn; obstakels door en reed het VOlguld moment naast h~\ar.
>l Hallo!"
"H lIor'
Zijn t 'rke hand omvatte haar bo 'cnarlll; licht nLiguc zij haar li haam naar het zijne; zij voelde de overga c in haar bloed.
"Weet je, wat ik in mijn tasch heb, Ria?"
", Hoc zou ik?"
31
"Een kaartje van Java, In talie vulkan n er op."
"Theo!"
Ze keek hem met slral nde oogen aan. Ze had cr h 111 niet eens 0111 gevraagd, stet je toch voor! Alleen had ze tcrloop vert II dat ze hel moest l11ak~n en in geen veld n of wegen wist hoe ze er mee aan moe t.
Maar ze had l1Ct erlijk niet vertdd met eenige bijb - eloeling. Zacht schudde ze zijn hand van haar arm;
legde tOCI! de hare 0111 zijn stevige biceps. Hij ku;k haar van tcr zijde aan, 'én oog di htgeknepen.
"Maar je hebt h t 1100' nid, mLÏsje!'
"Hoe b doel je? I het dan niet voor mij ?"
" atuurlijk wd! Dacht je dat ik kaartje ging zitten kckenell VOor m'n lol? Maar ik heb het ni.:
bij me."
"Geef IJ t me dan van miLlt.lag maar, in het zwembad."
Evcn za; hij r cht VOOr zich uit. Toen keek hij uit zijn oogho ken naar haar ni uwsgicrig "ezi ht.
"Ik heb L'l'n IJ tl'r Ilan, Ria."
"Wat dan?"
"Ik zal het je van avond brengcn."
"Hoc, "an avond brcn"'cn?"
11 ij ncurÎl.:dc zachtjes tegen zijn tanden:
's AvomIs in den maneschijn, llJan s hijn. man schijn, Als "ader l'n moed 'r naar bed toe zij n, b t.I toe zijn, bed to<" zijn'"
Toell kl'à hij haar vol in h t gezich t en la hte lui -op.
Maar Ria lachte niet.
EL'n beklemming trok over haar borst. Dit, voor- voelde ze, b 'teekende iets 11I:el ergs.
Zoo ver \\':lS ze nog nooit gegaan. Het bloed steeg
32
haar naar dt: wangen; haar hand liet zijn krachtigen arm los.
"Nou?"
Ze keek bijna hulpeloos.
"Ik ... "
"Nou moet je niet zaniken, Ria. En vooral niet de beleedigde onschuld uithangen. Niemand zal er immers iets van merken. Je kamer heft een deur op het achtererf, niet waar? Nou, die laat je dan open. En ik zal wel zorgen dat geen mensch me ziet."
"En jij? Hoe kom jij van huis?"
Ze vroeg het beklemd, met een vage hoop dat zich ergens een beletsel zou voordoen.
"Ik? Ik heb toch ook een deur aan mijn kam r? En ik ben toch zeker achttien jaar? Ze komen me toch om elf UUr niet opnemen om me op het potje te zetten?"
Hij lachte. maar zijn gezicht stond stuurseh.
"Dus?" drong hij nogma Is.
Maar ze kon nog niet beslissen. Met een zucht
$chudd ze het hoofd.
"Ik weet het niet, Th~. Ik moet er eerst nog eens over cJc.nkl n."
"Nou, stik dan voor mijn part, met je schijnheilig- heid."
En plotseling schoot hij haar vooruit, drong zijn fiets tusschl'n die van Frans en Erik, die voor hem reden, legde hUil elk een hand op den chouder, en zoo, branie-achtend losrijdend, ging hij heftig-redeneerend m t hen verder.
"Verdomde jongen," schold Ria in zichzelf. "Om me daar voor een dergelijke beslissing te zetten!"
chuim Viln Goud 3. 33
Allerlei mogel ijkh den vlogen haar door het hoofd.
Als Paps thuis geweest was, zou ze er geen oogenblik over hebben hoeven te denken; dat was uitgesloten. En eigenl ijk was het haar als Mam alleen in huis wa toch ook nog te gevaarlijk.
De huisjongen en zijn vrouw zaten 's avonds dikwijls buiten op den grond, voor hun kam~r. En die inlanders hadden dc h bbelijkheiJ \ lrs hrikk 'lijk nieuwsgierig te zijn n altijd l1et op h t verkeerde moment ergens op in te komen. Bovendien, lat er aan het hele zaakje eigenlijk ook niLt l'ell erg riskante zijde? Ach, clat zou zoo'n vaart wel niet loopen. En tiaar moe t Theo dan ten slotte maar \'oor zorgen.
Het zou anders ...
"Hallo, Ria!"
Ria keek achterom. Het wa. Betty Brinksma.
"Hallo!"
Betty kwam naast haar rijtkn.
"Zeg. heb j Ij die Duitsche vertaling gemaakt? Wat ecn bespott lijk lang stuk, die vent lijkt wel gek. Ik heb me dood gezocht naar al die moeilijke woorden.
M cr dan anderhalf uur heb ik er aan b 'stl:Cl.l."
Verbijsterd keek Ria haar aan.
"Duitsche vertaling? God, ik h b het heele ding glnrl vcrg<,ten. Hè, wat engezanik. ou 1110et ik hem straks onder Tederland 'ch nog \\' cr overschrij\'en. [n dan had ik mijn ge chied~nis willen keren,"
Intus. ch '11 keek ze 113:tr Theo' rug. Hij l:n Fran' 11
Erik hadden blij kbaar 'cel plezier; dc la hsalvo's \\ a fl: 11 niet van de luch t.
34
"Lammeling!" dacht ze. Ze kreeg een gevoel of ze nict meer geregeld haar gedachten kon ordenen. Van alles tegelijk tolde door haar hoofd. Als ze nu ct deur open liet.... zou Betty haar Llie Duitsche vertaling will n geven? .... Stel je voor dat Mam eens wakker werd, waar zou ze dat jong zoo gauw moeten laten? ....
Als ze nu in 's Hemels naam maar g en beurt voor ge- schiedeni kreeg! .... Hoe zou het zijn als ze nu alles van dkaar zagen? Zagen? cc, het moest natuurlijk pikdonker in de kamer zijn.... Hoeveel bladzijd n was die vertaling lang? Zou ze het klaar krijgen onder Nederlanclsch? ,die chool was toch een pestinrich- ting. Je leven hing aan elkaar van lessen keren en sommen maken en het liet je all maal zoo koud als ijs.
Theo wou bij haar komen! Thco, met zijn sterke arJllen
<.:n b enen, zijn groote, gezonde mond, zijn blonde haren.
Theo en zij zouden ....
"Ria, kijk uit!"
Z was bijna door een hoop glas gereden.
"BLtty, mag ik jou v Duitsch schrift onder eder- lantlsch?"
AI je het zelf aan den Mof zegt als het soms afge- pakt wordt."
"Allright !"
Dat was echt Betty, hoor! All en helpen als ze cr z{'\f geen kwaad mee kon. Enfin, veel gevaar voor ont- dekking was Cr niet onder Nederlanclsch.
Jacht rig zat ze dat e rsle uur de Duitsche vertaling over te schrijven. Het wa niet O'emakkelijk, zoo onder
uc
bank; en in ieder geval zou Lle Mof cr met zijn eeuwige roode inkt wel,. et jes schrijven" nder zetten, of iets dergelijks frik-achtigs.35
Maar daar kon ze zich op het oogenblik niets van aantrekken. og één bladzijde en ze was cr.
"Ria van Henegouwen, lees eens verder!"
Verwilderd keek ze op. Verder lezen? War n ze aan het lezen? Waar tcr wereld moest ze beginnen?
"Nou, Ria. Waar zijn je gedachten?"
Ze glimlachtc automatisch. Haar gedachten! Theo!
Thco wou bij haar komcn, van avond op haar kamer.
En ze moest verder lezen!
Jan Radersma, die naast haar zat, liet met een plOf een he 'I en 'tapel boeken op d(!n grond vallen. En toen tic verwarring om dit lawaai bedaard wa en de rust teruggekeerd, lag op Ria's bank een bloemlezing, open- geslagen op de vereischte bladzijde, met een groot blauw kruis op de plaats waar ze beginnen 1110 t.
Automatisch las ze; maar ze begreep geen woord van de gedrukte letters. Thco, dacht zo:! aanhoudend, Theo, op mijn kamer, van avond; hd zou een vreeselijk ge- heim zijn Îllsschen hen beiden. Maar ook een band, ja, dat zeer zeker ook. Als ze dat samen b leefd hadden, zou hij haar niet Z)O gemakkelijk in den 'teek kunnen laten.
"Ria, je leest als een gramofoonplaaL"
"Dam s en Heere'! luisteraars," imiteerde Henk Zwijndrecht tic geaff cteerde stern van den radio-om- roeper, "U luisterde naar His Master's Voice, B. zeuven, negen, nul, één. En nu, dames en hccrcn .... "
"Gaan we over tot het volgend nummer van h ,t programma," vulde Sonja aan, toen net de bel weer- klonk tlie h t Nederland che uur uitluidde.
De li:~craar tOllli op en ging weg. Als ecn razende 36
dook Ria weer in haar Duitsche vertaling, die ze nu gelukkig eenige oogenblikkcn boven op <Ie bank kon leggen.
Jan Radersma kwam naar haar toe.
"Ria, wat krijg ik van je?"
"Jong, schiet op, ik l1Cb g en tijd."
"Moet dat heele meesterstuk van me dan maar zoo onopgemerkt voorbijgaan?"
"Zeur toch niet, mispunt. Ik mo t die vertaling af- mak n. Straks komt de Mof."
Met een air van begrijp n haalel hij de schouders op.
"Bewaar jij je gunsten maar voor een ander, meisje.
Ik zal \ .... I op eCII houtje kluiven."
Woed nel stoof Ria op. In vliegende haast had ze tot nu toe doorgepend; nu zette ze triomfantelijk en streep onder het werk.
"Wat wou jij praten van gunst n, Jan Radersma?
Je komt nauw lijks boven de tafel uit. Als ThLO maar naar je kijkt.. ... "
.,Thco? Wie praat er nou 'an Theo?"
Spijtig beet Ria op haar lip. Ze had zich versprok n.
"Ach, jong, vlieg op! lIier."
Minachtend zwaaide ze hem de bIocmIezing toe. "En dit is voor je llloeih; '.
Meteen drukte ze h ll1 (cn portret van Lilian Ilarvey in de handen, dat in \.: n van haaf boeken lag. ,.Maar niet te veel naar kijk n, voor je naar bed gaat, hoor!
Dan droom je maar onrustig!"
"Als Ria van Henegouwen haar conversatie b eindigt!
he ft, zou ik graag beginnen." klonk de st m van de Mof.
Jan Radersma ging zitten, \ 'ocdend. De les begon.
37
