Indien op het originele materiaal a uteursrecht r u st, dient men voor reproductiedoeleinden eveneens toestemming te vr agen aan de houd ers van dit auteursrecht.

uitsluitend op voorwaarde dat noch het geheel noch delen worden gereproduceerd zonder toestemmin g van het KITLV. Dit behoudt zich het rech t voor een vergoeding te berekenen voor re pr oductie.

Indien op het originele materiaal a uteursrecht r u st, dient men voor reproductiedoeleinden eveneens toestemming te vr agen aan de houd ers van dit auteursrecht.

Toestemming voor reprodu ctie dient men schriftelijk a an te vragen.

This fll fll is sllpplied by the KITLV only on conditioll that neither it nor parI of it is flIrther reproducell without fi~ I obtaining the pennission of the KITL J!

which reserves the right to make a charge for sllch reproduction. IJ the Inaterial fibned is itself in copyri ght, the pennission of the ownel·s of that copyright will also be requiredfor sllch reproduction.

Application for pennission to reprodllce ShOllll[ be Inade in writing, givin g details of the proposel/

reproduction.

SIGNATUUR

MICROVORM:

SHELF NU MBER MICROFOR M:

MMETA 0505

NA JAREN ... .

FAMILIE-ROMAN

DOOR

DORA MUSBACH

~ ïilii

WEEKBLAD "HET LEVEN" - AMSTERDAM

op, parelende lachjes, afgebroken zinnen, jonge damesstem- men, vroolijk door elkaar. Intiem gezellig, was het kleine salon, prettig opgewekt, door mooi-doende meubeltjes ....

overal bloemen.... Bij de theetafel, stond Louise en nam de honneurs van gastvrouw waar. Jong, onbezorgd, met haar blank, rond gezicht, omlijst door kastanjebruin haar, schonk zij de kopjes vol, presenteerde bonbons, frou-frou ..

hier en daar opvangend, een zin, lief-lachend, een antwoord er tusschen ketsend, maar toch weg met haar gedachten ..

bij Robert. ... haar aanstaande man .... Wat kwam hij weer laatl Hij vond haar jours wel gezellig, de jonge vrien- dinnen van zijn meisje, de gesprekken over niemandalletjes

. . .. lachscènes . . .. hij mocht dat wel. Gek.... zij vond dat gezoem dikwijls vervelend van al die meisjes .... zoo onbeduidend .... ze had er al dikwijls aan gedacht haar jours op te heffen .... maar ze deed mee in de sleur. Hoor nu die Betty Kleen, 'n kleine duivelin gelijk, met Annie van Rhenen over kenni sen praten .... niets goed bleef er over van de besproken menschen .... Louise trok zich wat terug in haar hoekje, dreigde toen met beminnelijkheid van gastvrouw met haar vinger ....

"Bctty en An! over welke slachtoffers hebben jullie het nu weer? Wat zijn we loch akelige schepsels en bekrompen zeg, om over zulke beuzel-dingen te spreken.... weet je

wnt. we Moeten e n instclJ:r,~ J!aan maken .... ai 't k \aad wat we spreken daar komt boete op .... bijvoorbeeld twee en halve cent en voor den pot gaan we een keer uit., ..

Doen?"

4 -

"Ik moet bekennen lieve, heilige.. .. zoo'n dagje aan 't fuiven lijkt ons wel, lachte BeUy Kleen. . .. maar och .... zooveel kwaad doen we niet hoor. . .. de menschen praten over ons ook. . .. ik vind 't wel gezellig de revue eens te laten passeeren .... Louke de heilige .... mag ik nog zoo'n heerlijke bonbon?"

Louise lachte even, bracht 't gesprek op iets anders.

"Wat weinig bezoek op mijn jour vandaag .. , ,"

"Nu ja, maar er zijn veel naar de ij club, ... ik wilde ook eerst gaan. . .. maar toch zóó gesèllig j a, bij j ou hier Louk ... ,"

De spreekster, in een hoekje bij 't venster, keek met haar groote bruine oogen naar Louise, .. , nipte even aan haar theekopje, gluurde door 't venster, terwijl plots, over 't matbleek van haar teint, een blos vloog. Een oogenblik later klonken voetstappen door de hall.,.. hielden stil voor 't boudoir van Louise,

"Is 't gepermitteerd 7" klonk 'n vroolijke stem en Paul Eekema van Harp lrad binnen. Hij bracht 'n frisschen stroom winterweer mee, in de met parfum bezwangerde kamerlucht, bleef 'n oogenbJik turen door 't vertrek, totdat zijn oogen gewend waren aan de duisternis,

"Annie , , .. juffrouw Kleen .. ,. Louke,... begroette Paul de dame .

"Kleintjes worden over 't hoofd gezien," klonk 't Indische accentstemmetje, uit 't hoekje, bij 't enster, met een quasi beleedigd airtje,

"Och Con.". kind.,. , hoe gaat 't je., .. 't is hier zoo obscure. , " Lou mag ik?"

Hij draaide aan 't knopje van het electrische licht en plots fonkelde uit 'n ro e bloem 'n lichtstroom, overglansde in gouden schijn de voorwerpen.

"Tot belooning, omdat ik je negeerde kom ik naast je zitten. , .. nu gezellig wat?"

Zij keek hem even coquet aan, met haar donkere oogen, schikte de gordijn~n dicht en begon, druk te babbelen over schaatseÏlrijden.

- 5 -

Paul flirte met haar, zag de steek-oog en van Betty Kleen, die hij nu nog niet tutoyeerde, liet zijn blik glijden over zijn zuster Louise. Hij voelde voor zijn oudste zuster en keek naar haar eenvoudig, doch gedistingueerd empire-toilet van zwarte mousseline de soie; het zwart verhoogde de blank- heid van haar teint en hoewel de kleur haar ouder deed schijnen, vond hij, dat zij bijna altijd donkere kleuren moest dragen.

Na den dood van hun moeder, nu vier jaar geleden, was zij, de zes en twintigjarige Louise, de aangewezen persoon om aan 't hoofd van de luxe-huishouding te komen, zij zorg- de voor hun vader en de twee jongere zusjes, Clara die aan een Bank was en zich vrij zelfstandig gevoelde; haar groot- ste zorgen waren voor hun zus - de benjamine der familie;

de blonde drie en twintigjarige Corry. Zij was als een dol vlindertje, dat op vleugellichte wiekjes door 't leven vloog, voor haar was alles bloemengeur en zonlicht. 't Maakte Louise met haar kalme, door 't leven wat vroeg-oude natuur, dikwijls nerveus dat doen van Corry, Zij ging veel uit, vliegende van de eene vriendin naar de andere, zij voelde zich ongelukkig als ze soms door Louise gedwongen werd, in 't huishouden te assisteeren.

"Gunst Lou.... Jij wordt net 'n huissloof.... vond Corry, maar Paul en Clara wierpen dan een blik vol af- keuring op hun zusje, zooals zij de benjamine bestempel- den. Nu ook, dien middag, kwam ze onstuimig het boudoir van Louise instuiven; zij stond daar als een mooi gratievol beelJje in de opening van de deur, gekleed in een bruin fluweelen mantelpakje, op 't blonde haar, achteloos een wit castoor hoedje met sluier; op haar matte tint, nu rose van de frissche lucht, een zachte blos en in haar groote oogen, goud-bruin, spatterden levensvonken als oolijke lichtjes. Als een lichtende mooiheid, trad zij 't warme boudoir binnen. Ze begroette luidruchtig de kennisjes, sloeg haar broer Paul met haar handschoenen op zijn wang, want Paul rukte de ijsclubkaart van haar mantelknoop af.

"En prettig gereden?" informeerde Betty lief, terwijl ze aanstalten maakte om op te staan,

"Dol, veel heerlijker dan hier zoo benauwd bij elkaar te zitten, thee te drinken en slaap door de warmte te krijgen,"

"En wie waren je cavaliers zus. , .. biecht op .... "

"hè, Pau!. ... hou toch stil. ... Louk heb je nog thee?"

"NatuurliJk was er cen zeeofficier die prachtig schaatsen reed is t niet Corretje?' plaagde Constance l.ef.

Ze kleurde tot achter de ooren.

"En die bijzonder naar jou informeerde," vulde Cor aan,

"Onzin," lachte Con en wierp een blik op Paul, die doodbedaard een photo bekeek.

"Al zóó laat. ... neen maar, gaan jelui mee?"

Na 'n luidruchtig afscheid gingen ze de hall door, gevolgd door Paul, die door Corry aan zijn arm vastgehouden wed, toen de huisdeur zich achter de jonge meisjes gesloten had.

"Biecht op, biecht op Paultje .... je bent dóódelijk van Constance Verweegen, je \:;ent dó6delijk van die donkere oogen van Stansjel"

"Ondeugende meid .. onderzoekster van hartsgeheimen."

De huissleutel draaide in het slot.

"Ah, mademoiselle Clara," kwam Paul, die in de zakken van zijn overjas snuffelde.

"In haar onnavolgbare toeren per fiels," vulde Corry aan,

"Gunst, wat zijn jelui weer aan 't dollen," begroette Clara het tweetal. Ze zette haar fiets in de gans:!kast, ont- deed zich kalm van hoed en mantel, kuifde heur haar wat op. Ze was niet mooi, 'n gewoon gezichtje, blond en bleek, haar oogen, lichtblauw, stonden wat vermoeid, terwijl ze langzaam naar Louise's boudoir ging.

"Lou," begroette ze kalm haar zuster, die de theekopjes in elkaar zette. "Oef, wal 'n benauwde parfumachtige lucht

Z ' L I" •

. . .. et n venster open ou.

"Beter dan kantoorlucht," plaagde Corry, die binnen was gekomen. "Zoo, lieve pennelikster, je hebt 'n inktmop op je neus!"

7 - Louise keerde zich om,

"Cor, schei uit!" verbood ze streng.

Ze wist, ze voelde, dat Clara, vermoeid van 't kantoor, de plagerijen van Cor niet kon velen; die twee waren dik- wijls aan 't harrewarren.

"Het zou wel 'n wonder zijn," kijfde Clara direct terug,

"als Corry eens degelijk was .... Bah, flauw kind!"

Paul wuifde de wolkjes van zijn derde cigarette weg.

"Kss. , .. kss .... katjesl" plaagde hij.

"Beter op 'n kantoor dan niets doen.,.. Alleen zoo'n flirtation met een of ander," snibde Clara door.

"Zóó, ik schilder toch, niet Paul7 Is 't niet Louk., ..

toe zeggen jullie nu .... "

"Je hebt talent kindje," moederde Louise, bang voor 'n huilbui van Corry, 't liep altijd zoo, wanneer ze zoo uitge- laten was geweest, "maar je drukke leven van uitgaand meisje, houdt er je ontwikkeling van tegen."

"Nu, kinderen, kibbelt genoegelijk,... Tot straks aan tafel. ... 'k ga nog even een brief posten .... Apropos Lou, komt Robert vandaag dineeren7"

Louise, zenuwachtig, draaide 't eledrische licht laag, liet frissche winterlucht door 't boudoir stroomen. Ze wierp 'n blik op de klok.

"Ja, hij is zeker opgehouden," vergoelijkte zij de af- wezigheid van haar aanstaande.

Zoo iets moest mij overkomen .... je meisje .... laten

w~~hten

Louise bleef alleen achter. Vermoeid knippend met de oogen keek ze rond, zette zich op 'n klein stoeltje bij 't vensler en tuurde loen strak naar een portret boven 'n tafeltje,

Het portret van haar overleden moeder, nu al vijf jaar geleden. Zij keek maar aldoor naar het groote portret, sprekend geleek zij op haar moeder, dezelfde droom-oogen, het donkerbruine haar .... Nu dacht zij aan haar vader, notaris Eekema van Harp. Ze waren ontsproten uit 'n deftig

8 -

oud-Friesch geslacht. Haar vader met zijn eerzuchtig ka- rakter, dom-trotsch, zijn zucht naar weelde en grootheid ..

Moeder was niet gelukkig geweest, aan de zijde van dien man .... 0 ze wist nog zoo goed, sommige treurige toonee- len, uit haar kinderleven.

Paul, haar broer, die op 'n effectenkantoor was, kon ook niet goed met den ouden heer overweg .... haar vader kon 't Paul maar niet vergeven, dat hij geen notaris wilde wor- den. Dan Clara met haar gesloten karakter, wel heel op- recht en goed, maar koud, 0 zoo koud. En jongste zus? Gunst wat voelde Louise zich plots oud, dat zij al die jaren, na moe- ders dood die plaats innam. Zij voelde zich verantwoordelijk voor haar geheele omgeving.... zij plooide en schikte en deed Paul's driftuitvallen bedaren, zij kalmeerde haar vader, zij waakte over Corry .... Hoe vreemd zou 't zijn, als zij het huis eens aan de zijde van Rob Heemstra zou verlaten I Zachtjes schoof 't gordijn door 'n koelte heen en weer, ze zag 'n streep van de straat, verlicht door 'n lantaarn en plots verhelderde haar gelaat. Geruischloos, opende zij zelf de voordeur. Daar stond Robert, hoog en knap in zijn luitenantsuniform der infanterie, zijn donkere oogen blonken haar tegen, zijn mond lachte haar toe. . .. ze voelde zijn knevel tegen 't zacht van haar wang.

"Pop .... wat laat hè?"

"Hè Rob, wat vervelend zóó laat te komen, boudeerde zij zacht, lief.

Hij ontdeed zich van zijn overjas, volgde haar. En in de intimiteit van hun alleen zijn, trok hij zijn meisje naast zich op den divan.

"Kijk nu weer lief!" vroeg hij plagend en trok haar hoofd aan zijn borst.

"Neen, ik wil niet lief kijken!.... waarom kom je nu zoo laat vent?"

Hij staarde even lang, diep in 't blauw van haar oogen.

"Onverwachts invallen voor 'n zieke colléga, vrouwtje, dienst. En inplaats dat ik nu hartelijk ontvangen word ....

zóó'n lang gezichtI"

- 9

Zij lachte plots helder uit, begreep dat haar angst en jaloezie van dien middag, tè dol was ....

Ze zoende hem terug en ze begonnen zacht te fluisteren en ze lachten over niemendalletjes.... Van uit de huis- kamer klonken zacht, opgewekt de tonen van 'n meesle- pende wals.

Robert luisterde.

"Corry speelt," zei zijn meisje.

"En wat is 't toch 'n vroolijk schepseltje die jongste zus van jullie," zei hij met 'n glans in zijn oogen, die Louise even onaangenaam aan deed.

"Vrouwtje .... jij moet ook niet zoo down zijn, hoor!

Laat de zorg van jullie huishouding toch aan anderen over .... ik moet je nog iets vertellen."

"Wat dan Rob?"

"Hemel, schrik je nu al? 't Is niet erg hoor! Wij zullen misschien 'n poosje gescheiden worden .... ik heb zoo iets hooren mompelen over 'n overplaatsing naar Nijmegen ....

ik weet het nog niet zekerI"

"God RobI" schrikte ze plots en haar gelukkige stem- ming zakte weg.

'1 Trof hem plotseling, dat een verouderde trek over zijn meisjes gelaat trok, 't gaf haar iets sombers. Natuurlijk, 't kind had te jong voor alles moeten zorgen. Gek van den ouden heer om geen huishoudster te nemen .... hij had toch geld genoeg .... maar jawel, de oude offerde liever een van zijn dochters op .. 't beste was, om maar gauw te trouwen, Lous werd te eenzelvig in die omgeving, gaf zich te veel over met hart en ziel aan 't huishouden. Als ze zijn vrouw- tje was, verdomd 'n mooi vrouwtje; elegant en trots, 'n echte oHiciersvrouw! God beware .... daar had je 't al, tranen in haar oogen I

"Maar Louke, waarom ben je nu zoo verdrietig?"

Hij hief haar hoofd, bij haar kin omhoog, keek haar aan.

"Och ik weet niet, worstelde zij tegen, .m los te komen .... over .... over dat weggaan .... "

°

voor zijn liefde, over haar angst dat ze hem soms verliezen zou. Rob was zoo vroolijk, uitgelaten en zij zoo ernstig.

En terwijl Louise hem aanstaarde, met haar bedroefde oogen, klonken weer dolle tonen van een operette door 't huis, dolle tonen, als losgebroken duiveltj es, hoog, schel uit jubelend hun zang.

En 't werd hem licht en vroolijk terwijl hij opstond en gevolgd door Louise de huiskamer binnentrad. Zachtjes, op zijn teen en, sloop Rob naar de piano, sloeg zijn handen voor Cor's oogen.

"PauI, schei uit," gilde Corry.

Doch Rob, dol uitgelaten, hield zijn banden nog voor haar oogen.

"PauI, als je me loslaat, krijg je 'n pak ransel!"

"Des te grooter rede om je niet los te laten!" lachte Rob aan haar oor.

,,0 monster van 'n luitenant, draak! ben jij het? Lou ransel hem af!"

Hij chalerde 't uit met Paul, die binnen was gekomen, en Corry duwde hem weg. Loui e lachte mee, maar Clara zat slijf, rechtop 'n roman te lezen.

"Onwijs dat aanstellen van Cor en Roberl," en zij la verder.

Paul en Robert verdiepten zich, nadat de meisjes de kamer verlaten hadden, in 'n gesprek over sport; ze waren goede vrienden, konden wel met elkaar opschieten, hoewel Paul zijn oudste zus te degelijk voor Rob vond.

In de eetkamer keek Loui e toe, hoe het tweede meisje de tafel dekte. De eetkamer deed rustig aan, met de antieke meubels en 't groote buffet.

Over 't wit van 't damast glansde en flonkerde 't oude zware familiezilver, met 't wapen van de Eekema's van Harp, overal in gegraveerd.

En plots zwaaide de deur open en trad notaris Eekema van Harp binnen.

"Vergadering in de eetkamer, wel dat is iets nieuws ....

meisjes, bonjour .... Waar is Paul?"

•

11

Hij wierp achteloos 'n portefeuille op 'n tafeltje, streek met 'n zijden zakdoek over zijn kale schedel. Cor vloog naar haar vader toe, nestelde zich tegen hem aan als 'n jong poesje.

"Vadertje! 'k heb zóó verrukkelijk gereden op de club!

Zalig gewoon en de nieuwe schaatsen zijn eenig!"

Flink zoo kind J' e .... Louise, 'k zal nog even naar de

" ,

huiskamer gaan."

"Goed papa, als u op de gong wilt letten?" ..

"En 0 ja, Correlje, na 't diner moet je even op miJn kamer komen, 'k wilde over iets met je spreken, hoor! Niet vergeten ?"

Haar oogen verdonkerden plots. Wat zou vader baar te zeggen hebben?

De meid vroeg aan Louise, of ze de soep kon brengen en na een poosje, zaten ze allen geschaard om de lafel. De heeren spraken nog levendig door, over den verkoop van een huis. In een prettige stemming gebracht, door 't zien van zijn lievelingskost jes, begon notaris Eekema onder het voor- snijden van 'n ossenhaas te vertellen, druk, levendig over een weerzien van een oud vriend van hem, een lid van het corps diplomatique, blufferig druk, over zijn ouden vriend.

Het electrisch licht, scheen brutaal hel over zijn glimmenden schedel, de grijze bakkebaardjes wiplen op en neer, zijn sluwe oogjes gleden voldaan over de tafel. Cor genoot. Zij had haar vader altijd groot gezien; zij hield als jong meisje van glans en chique, van mooie kamers, mooie auto's ....

Louise, wat stil, keek toe of iedereen zich wel goed be- diende, staarde plots fel in de oogen van haar broer. En zij wi t, dat z.e 'l zeUde dachten over papa, die zoo gek nerveus was.... aanstellerig over zijn kennissen deed.

Een spotlachje krulàe om 't blonde dons van Paul's kne- veltje en werktuigelijk bestudeerde hij 't étiquel van de wijn vóór hem. Rob gaf beleefd antwoord, wreef deegbal- Ieljes van 't stukje brood náást zijn bord, fixeerde Corry.

'n Verdomd lief kind dat aanstaande schoonzusje van hem! Zijn blik gleed van haar naar zijn meisje. Hoe ge dis-

12 -

tingueerd was Lou; iets fijns en vrouwelijks in héél haar optreden .... gek, Clara geleek buiten de geheele familie te staan. Die zat stijfjes rechtop te eten; wat onsmaakvol had ze. zich gekapt en wat afschuwelijk, die vaal-bruine

sl~bberJurk zonder één lijn van gratie. 'n Vreemd meisje!

pemsde Rob.

Pats ... : ~~ar tikte 'n klein broodballetje tegen :-!ijn neus.

"Comelia! verbood de notaris streng zijn jongste doch- ter, "wat zijn dat voor onwijze, onopgevoede manieren?"

Zijn blik trof dreigend Louise, of die 't helpen kon dat Corry zich als drieëntwintig-jarig meisje zóó aanstelde.'

"Ruhig, ruhig Iieber Vater'"

"Corry," verbood Louise.

"O~h lieve men chen 't is toch maar 'n familiaar middag- maaltje entre nous en geen officiëele feestdiseh. Prosit PauIl"

. Ze .. ledigde op jongensachtige manier haar glas. "Gunst kind, mengde Clara zich in 't discours stel je zoo niet

aan!" ' ^ft

Lui.druchtig begonnen ze elkaar te plagen, de notaris at

ha~shg door. . . . schonk dikwijls zijn glas vol. Rob, ketste kwmkslagen naar de meisjes; Paul, in een drukke stem- ming,. fixeerde het tweede meisje brutaal-stil, die gevleid, beverIg af ~n aan liep. Aan 't dessert bracht Koosje, een punch-vla bmnen, die luchtig, trillend op de schaal bibberde

omkranst door '0 rij schuimpjes. '

"Koosje, meid niet zoo bibberen," plaagde Paul, wat op- gewonden door de bordeaux.

"Prenez-garde, Ia servante Paul!" dreigde Louise boos, over 't familiaar-zijn van haar broer .... Z lf schonk Louise bijgestaan door Corry, mokka-kopjes vol. Na 't diner

toe~

zij opstonden, vroeg Paul aan Robert een sigaar te komen rooken op zijn eigen kamer; Corry volgde haar vader naar 't studeervertrek. Haar vroolijke stemming zakte. Huiverig pookte notaris Eek'ama de vulkachel op, plaatste zich in zijn groote leuningstoel.

"Ga daar maar zitten, Corry!"

13 -

Ze liet zich lang-uit vallen op 'n divan en knikte, haar hoofd recht vooruit.

Ze keek boos naar haar vader, die gewichtig met 'n tan- denstoker zijn gebit betastte.

"Hè gunst pa .... wat is er toch?"

"Ik moet je nu eens voor altijd zeggen, dat je je omgang met dien armzaligen Herman van Hoven Deen moet staken meisje'"

"God papa'" schrikte ze doodsbleek.

" .... En ik heb weer gehoord, dat je vanmiddag met hem op de club hebt gereden. Die jongen gaat god zij dank gauw naar Indië, om daar carrière te maken en dan zal je hem vergeten .... maar nu verkies ik niet, dat je onzen goeden, ouden naam zult compromitteeren .... "

"Zoudt u dat denken?" vroeg ze spottend, terwijl nu een warmte naar haar hoofd steeg .

"Wis en zeker denk ik dat," bulderde notaris Eekema, kwaje meid .... weet jij, dat die jongen geen duit bezit en nog zijn moeder onderhouden moet ... , en zóó iets durft de oogen naar een kind van mij op te slaan'" Dát duld ik niet. ... versta je me? Dát duld ik niet'"

Ze bleef héél kalm, ze wist zich heel brutaal. . .. ze bleef toch houden van Herman .... altijd, altijd .. ..

En innerlijk lachte ze om de woede van haar vader. Wat 'n gek gezicht, de deftige notaris, losgebroken, uit zijn eeuwige kalmte .... ketsend zijn boeken op de tafel, die er weer afgleden.

Achterover, tegen de leuning van de oude sofa peinsde ze, 'n beetje bang nu voor Pa's woede .... hoé ze doen moest. Ze stond op, boog haar blond kopje dicht tot hem over, comédiante als zij was, Toe vadertje .... maakt u zich niet langer boos hè .... vindt u 't niet mooi, dat zor- gen van Her voor zijn moeder?"

En de notaris, ingepakt door die zachte woorden van zijn oogappel, van zijn Corretje, streek haar over 't hoofd,

"Lief kind, laten wij dat gesprek als afgeloopen beschou- wen .. " mijn zenuwen zijn niet bestand, tegen dergelijke

14 -

scènes .... je bent nog 'n kind .... er kunnen zich nog veel goede partijen voordoen, maar mijn toestemming, met dien armoedzaaier geef ik nóóit!"

Ze had dat niet verwacht, denkende dat ze 't al gewonnen had; zij voelde haar machteloosheid en ze verliet het ver- trek. Beneden gekomen, vond ze de huiskamer leeg, ze begon dol te spelen, wal tzen, operettes, populaire mUlÎek.

Haar wangen gloeiden. Louise en Robert kwamen gearmd binnen; Cor hield even op met spelen, keek lachend naar Lou, die 't licht hooger opdraaide.

"Zeg Louke .... heeft Rob je coiffure zoo in de war gemaakt?"

Louise kleurde, keek in den spiegel, streek de weerbar- stige lokjes glad.

"Och Cor toch I"

Rob zette zich naast zijn aanstaande schoonzus neer en ze speelde weer door.

Hij leunde zijn hoofd achterover, wuifde de rook van zijn cigaret weg, uit Corry's gezicht en staarde naar 't oud blauwe porcelein, boven 't buffel.

"Hindert niet," zei ze doorspelend .... "ik houd wel van rooken'"

Coquet keek ze hem plots aan, 't donker van haar oogen schichtte in de zijne ....

Louise had de kamer verlaten, zoch ^t haar vader om thee te brengen.

"Zal ik vast thee voor je schenken luit'nant?"

Ze stond nu recht voor hem, sloeg aan.

Zóó mooi guitig stond ze daar, dat hij haar maar aan- staarde, héél haar mooi, jong, figuur in zich opnam.

"Ik ben toch zóó woedend, begon ze plots, zóó woedend op papa!"

"Waarom kleintje .... wie ZOlt jou nu woest maken?"

"Lieve hemel. . .. genoeg menschen!"

"Maar ik ben toch altijd lief voor je hè.. . wat is mijn belooning als ik altijd lief ben?"

Hij boog zijn hoofd héél dicht bij 't hare, zijn hart voelde

hij bonzend kloppen. ,

Dát" zei ze luid lachend en ze gaf hem 'n tikje op z n

"

rechterwang. ..

"Dat is gemeen," vond hij, zich herstellend en hl) kee~

h 'kt naar de deur of Louise ook binnentrad. HIJ

versc ^{Tl , • •}

sloeg onverschiIlig 'n illustratie open, las hardop .. "Dle Rels~

nach Berlin." De gelegenheid was weer voorbi). God, hiJ vond dat wufte, mooie, Corretje véél amusanter, da~

Louise met haar ernstige opvattingen .... zoo graag had hiJ eens 'n kusje van haar gestolen. 't Was maar 't beste om te trouwen. De oude heer, Lou's vader, maakte zich e~. al~ijd af als hij over trouwplannen begon, Lou had geld, hl) met;

ze' waren al 'n jaar verloofd .... hij moest nu toch eens spoedig met den notaris, vóór hij overgeplaatst werd, over hun toekomst spreken ....

"Is Lou hier niet?" klonk plots Clara's stem, terwijl ze haar handschoenen dichtknoopte.

"Gunst waar ga j ij heen 1"

Cor nam haar zuster van 't hoofd tot de voeten op. . Met Emile naar 'n lezing in Odéon, wat 'n gezelhge

" I

toestand hier, geen een om thee te schenken ... , :au .. weg en Lou .... nu adieu, ik ga .... de huissleutel heb Ik biJ me, als ik jou was zou 'k Lou hier roepen!"

Robert en Cor voelden in die ruwe neerzetting 'n oor- deel. . .. Clara, met haar ijskoud cynisme voelde tóch fijn

. ... doorzag de dingen dadehjk. .. ..

"Adieu, amuseer je," kwam Robert beleefd, terWijl hiJ de deur voor haar opende.

"Spook," dacht hij zéér ongalant, innerlijk woest op de neuswijze schoonzus in spé.

Een oogenblik daarna, kwam Louise binnen, 'n blik, v61 zachte goedheid, in haar groote oogen, gevolgd door haar vader en Paul.

Zullen we vanavond whisten papa?"

::Natuurlijk," bromde de notaris, zittend aan de tafel,

16 -

terwijl hij zijn theekop leegdronk en recht voor zich uit staarde.

"Maar Louk, waar zitten je hersens. . .. we spelen toch altijd als Rob er Dinsdags is?" en Paul trok 'n draad bor- duurwol uit Cor's handen. Een oogenblik daarna, zaten ze aan de speeltafel. Corry had zich in een hoekje afgezonderd, borduurde aan een tafellooper.... doezelde weg in haar gedachten over Herman, dien zij morgen ontmoeten zou. Ze keek naar Louise. zoo ernstig. stil in haar ~pel. Kijk. nu keek ze naar Rob; wat een geluk in haar blik ....

Wèl hield ze veel van haar zwarten luitenant en ze voelde zich plots slecht .... ze moest niet te ver gaan in haar coquetterie met Rob .... 0 ze wist zich 'n echt duivel- innetje dat alle mannenharten won. Dat zat niet in Lou's karakter .... daar was die véél te eenvoudig voor. Robert zou zij nooit tot man begeeren. . .. nooit ....

En het werd haar wonderlijk zacht te moede nu zij aan Herman van Hoven Deen dacht; héél haar wispelturige jonge ziel van verwend meisje smolt weg. in 'n zachten weemoed. Het werd zoo mooi licht in haar ziel. die leiding noodig had. de gonzende stemmen van de menschen in de kamer. doezelden ver weg .... ze hield alleen van Herman.

haar jongen Gd .. " ze hield van hem met ecn opbloei- ende teederheid.... hij was haar liefde... . haar eerste jonge liefde ....

Wat waren al die flirtations van andere jongelui? Hij, met zijn zin voor waarheid, trok haar aan. Juist dat zeggen van zijn opinie. fouten, welke hij haar zacht onder 't oog bracht .... ; 0 van hem was dat te verdragen. En dan dip goedheid voor zijn moeder .... die vrouw. zoo arm achter gebleven. na het sterven van zijn vader .... Doch juist dat hij maar 'n gewone positie had. op een handelskantoor en geen geld .... ⁰ dat maakte een engagement onmogelijk ..

daar was haar vader tegen ....

En plots laaide haar drift weer op. De teere. zachte stemming verdween. maakte plaats voor aanzwellende drift en 'n blik vól toorn wierp ze op haar vader ....

17

"Wat bliksem." barstte de notaris uit. ... "Louise speel dan beter.... ik maak harten troef.... alsjeblieft geen slagen vergooien I"

Paul neuriede een liedje. deelde weer kaarten rond.

Corry stond op.

"Ik ben moe. dat gespeel vind ik zoo saai.... ik ga naar mijn kamer.

"Morgen maar niet zoo druk schaatsenrijden .... nacht Corretjel"

De notaris roerde genoeglijk in zijn groc-glas, deelde weer kaarten uit. Robert en Paul maakten nog eenige ba- nale opmerkingen tegen haar, toen verliet ze 't vertrek ..

De gangkilte deed haar huiveren. op haar slaapkamer ge- komen. die zij met Louise deelde. sloot ze 't venster.

't Dooide. Met rhythmisch getik. vielen de regendroppels neer. En onder 't ontkleeden. dacht zij er aan, hoe ver- velend. dat het ijs nu weg zou gaan; ze had juist met Herman afgesproken. Voor den spiegel bekeek ze haar beeld; de armen hoog opgeheven. de blanke handjes woe- lend in 't blonde haar. dat nu in tressen uitrolde over haar rug; haar mond was beslist gesloten. haar oogen staarden strak. Papa. Paul. de zusters. de geheele familie. was tégen dien omgang met Herman. En waarom toch. waarom? Om- dat hij arm was! Robert was toch óók ongefortuneerd. maar die was luilenant en Her was maar op 'n klein expeditie- kantoor! Huiverig kroop zij in de koele lakens, sloot de oogen ....

Na een poo je, kwam haar zuster langzaam binnen. Door haar wimpers heen, tuurde zij naar Loui e.

"Zeg Lou .... heb je slaap?"

"Neen, zeker niet; wat wou je zeggen .... ?"

Corry richtte zich half overeind.

"Ik wilde je ze~gen, dat papa weer zoo'n onwijze bui had en in zijn kamer, mij als 'n baby over Her onderhield .. "

Louise keek in 't opgewonden gezichtje van haar zuster, deed kalm haar armband af.

"Jij .... jij bent maar in 'n goed blaadje bij vader met

je luitenant. ... en ik .... 0 't is verschrikkelijk!" Louise ontkleedde zich. . .. zwijgend.

"En je zwijgt maar hè .... je denkt: praat maar door .. "

Tegen die rustige kalmte van haar oudste zuster was Corry niet bestand.... haar drift brak als 'n bruisende golf, tegen een hechten muur af.

Ze barstte in 'n zenuwachtig gesnik los, doch door haar tranen heen, begon zij plots te lachen.

.... "Je had papa moeten zien, ik dacht: praat maar oude heer .... Herman laat ik nooit ... . voor geen jonk- heer .... voor geen millionair .... voor niemand ...

"Cor je bent heusch opgewonden .... ik heb ook verdriet, maar wat geeft zich dat van streek maken .... "

"Jij verdriet? .. . omdat Rob over wordt geplaatst. ...

't is ook watl. . .. mijnheer de luitenant wordt tenminste in huis, in dit onwijze huishouden geduld.... Herman is te min om den drempel te mogen betreden ...

"Corry je bent gek .... 1"

Louise's kalmte verdween, nu ze haar zuster op dien toon over Rob hoorde spreken.

"Gelukkig. . .. ik bèn dól. . .. dól.... maar ze maken me ook gèk hier in huis .... wat hebben jullie tegen Her hè?"

"Ik heb persoonlijk niets tegen hem Cor.... dat weet je wel en alles zal ook wel geschikt worden, als zijn voor- uitzichten beter zijn .... toe laten we nu Japen gaan .... "

Corry hartstochtelijk, balde de vuist.

"Kom wees nu kalm," weerstreefde zacht Louise.

"Morgen ga ik met Her wandelen .... ik ga slapen."

"Goed ... . " antwoordde Louise, moe, en zij voelde zich plots héél treurig.... ze was bang voor haar lielde ....

angstig die groote verantwoordelijkheid voor het huishou- den. . .. voor haar jongste zus, die zij niet begreep ....

bang voor alles ...•

Zij draaide 't licht uit. Als haar moeder nog geleefd had, was 't anders geweest. ,., de dagelijksche geldzorgen .. "

haar vader die alles groot en chique wilde hebben en toch

maar steeds Louise verweet dat zij te royaal was.,. . 0

ze deed alles toch zoo zuinig mogelijk, .. ,

Als ze maar eerst Rob's vrouwtje was. , ,. een geluk zou dat zijn .. , , een héél groot geluk, en al doezelig van slaap, vouwde zij de handen, prevelde een gebed, . , .

* *

*

Corry gekleed in een tailleurcostuum van marine-blauw, een eenvoudig hoedje op het blonde haar, wachtte met stralende oogen op Herman van Hoven Deen. Ze liep op een afgelegen plek, in een der nieuwe Amsterdamsche wijken, waar 'n onge.t:ellige rommel heerschte van bouw- materialen. Er werden goedkoope huizen gebouwd, op nog onbebouwde stukken grond, hier en daar lag nog 'n nattig stuk weiland, vies en modderig. '1 Was weer op gaan vriezen; 't woei hevig. Die windl, .. , die vervelende wind! Haar rokken joepten strak om de beenen, , ., Ver.

velend die weg hier en dat Her niet kwaml Werkvolk schreeuwde ord'naire grappen tegen haar en juist wilde ze verder gaan, toen ze Herman aan zag komen, groot en breed in zijn donkerblauwe overjas. Hij keek haar aan, met tintelende oogen en drukte stevig haar handen.

"Och arme jij!.". Heb ik je zó6 laten wachten, laten we die achlerwe~ gaan kindje,"

,,'t Is me wat liefs hier te loopen, al twee kinderen die bang zijn!" pruttelde ze met 'n boos gezichtje.

"Nu ja .... dat i eenmaal zoo, Corretje.". je papa heeft iets tegen zijn aanstaande schoonzoon in spé, , .. wacht maar, als ik over een tijd gefortuneerd en wel uit Indië teru!! kom.. . dan zal ik mijn klein vrouwlje op beler wegen brengeni"

"Na jaren Herman .... !"

"Kom, kom, we zijn nog jong Cor. , .. pas op mijn hoed!

. , ,. wat 'n storm!. . , .

,,0 Her.. .. dat je nog alleen gaan moet. . , , "

"Wel, wel, wal is ze aan ^'t tobben!, . , ."

- 20 -

Op 't stille achterpaadje, drukte hij haar jong lichaam hartstochtelijk in zijn ann, luchtig sloot hij haar mond met een kus. Haar neergeslagen bui duurde niet lang, ze sprong aan zijn arm over plassen, gierde hoog uit, over hun zoo- genaamde poëtische wandeling. Zijn knap, flink gelaat stond vroolijk, zijn blonde knevel trilde van lach, wanneer zijn meisje weer dolle dingen uitflapte.

't Was zoo'n groot contrast, Hennan en zij. Hij, een kind uit een tamelijk groot gezin, waar financiëele zorgen ge.

heerscht hadden, geld om te studeeren was er niet, Herman sloeg zichzelf door het leven heen; na den dood van zijn vader, die ambtenaar was geweest, steunde hij zijn moeder, die blind was en waar hij in huis woonde.

Zijn twee broers, waren naar verre landen vertrokken, twee doordraaiers, die reeds veel geld hadden verbrast en waar ze nooit iets van vernamen. Zijn eenige zuster was ge- trouwd met een dokter, ergens op 'n klein dorp in Zeeland.

Hij had Corry leeren kennen op een fietstochtje en zich dadelijk tot die origineele wildzang aangetrokken gevoeld ..

bespottelijk vreemd dat zij, de gevierde notarisdochter, zijn liefde had beantwoord, zij, die zoo eel vlinders om haar heen had fladderen ....

"Weet je wat Corretje-schat. ... we zullen straks nog even naar moeder toe gaan .... goed?"

,,0 ja .... best Her .... maar ik h b vanmiddag niet lang tijd .... ..

Even-aarzelend tuurde hij in haar tintel-oogen.

"Waarom niet toet?"

"Och je weet toch .... die soirée .... vanavond ...

"Welk soirée?"

"Bij de Berensteins .... "

"Ol"

,,'t Zijn chique lui Hed"

"Zóóo .... "

"Wat Her?"

"Niets kindje. . .. ik hoop dat je veel plezier zult heb- ben .... "

- 21

Zijn opgewekte stemming zakte plots; als 'n terugslag van geluk, voelde hij zich stil worden. Hij liep in gedachten verder, hoorde werktuigelijk haar stem, die sprak over de soirée. . .. 't Was toch beroerd .. " beroerd.... die notaris was 'n duivel! Hoe was hij behandeld, toen hij kennis met Cor's vader had gemaakt en hem gesproken had over hun liefde .... zijn vooruitzichten in Indië waren toch goed ....

als Corry nog een poosje wilde wachten .... ze waren nog jong. . .. op zijn reputatie was toch niets te zeggen ....

Zóó had hij gesproken.

Maar de notaris had hem spottend aangehoord. Nóóit gaf hij zijn toestemming .... nóóit. .. . Welzeker, hij kon dát. Zijn kind hier .... en hij dáar. Hij, genietend zijn leven en Corry al die jaren in eenzaamheid wachtende op het geluk; dan was 't kind nog goed genoeg om te trouwen, met den Wel.Edl. Geboren Heer van Hoven Deen. Na ja- ren! .... Nóóit gaf de notaris zijn toestemming en hij ver- zocht beleefd, van verdere visites verschoond te mogen blijven .. , .

Herman, doodelijk beleedigd, was besloten nóóit Corry op te geven en zij dacht evenzoo. Wat die ernstige Herman in dat wufte kind zag, begreep zijn moeder eerst niet. Maar een vrouw was vreemd, was vol van geheime kracht; onder haar oppervlakkig karakter was toch 'n diepte. . .. 'n won- derbloem in bloei .... en hij zou later die kracht hebben, om die rustende bloem te doen ontwaken in vól1e pracht.

°

nu was ze nog op tè wànkelenden bodem ... .

"Gèkk vent. ... waar denk je aan .... ?"

"Corry .... zal je schitter-leven héusch bestand zijn tegen de kamp om onte liefde, klein vrouwtje?"

" .... Maar Her .... 1"

Even schrok zij van zijn ernstig gelaat, liet ze zijn arm los.

Als in gedachten sprak hij verder. Zijn gelaat kleurde zich nog meer, door de émotie dan van de koude lucht ... .

Het leven is voor jou nog z:'>ó blank, zóó goud en mooi .... maar ik weet dat zooveel gemeen, onoprecht en leclijk is .. èr zullen mannen komen, mooi en rijk die je hun naam aan zullen bieden, een naam vól eer, misschien van adel, en je vader zal dan buigen en gevleid zijn .. " dan hindert 't niet, als je mooi, jong, lichaam verkocht wordt en je ziel bemodderd door zoo'n adelijken gelJman. , .. als 't maar chique en rijk is .. " wat is zoo'n kantoorheer . , .. zonder geld, zoo'n burgerpoen als ik .... lil

"Herman" schreide ze verschrikt door zijn driftig uit- vallen. , ., "Herman.". I"

Hij drukte haar arm, nu ~almer.

" .... En zie je Corry.... nu ben ik nog om je heen, maar als ik over eenige maanden weg zal gaan en je alleen blijft onder ál die verleiding ... , och kindje, kindje wat zal je dan sterk moeten zijn om mij trouw te blijven. " . dan steeds dat gehamer op mij te moeten lrotseeren ....

weet je Corry.. .. als op ^'t zelfde plekje van een steen, steeds druppels vallen, dan holt die steen eindelijk uit."

Haar hart klopte tot in haar keel, droog, verschroeid van zenuwachtigheid.

"Je b nt jaloersch Herman'"

"Ja, ja, barstte hij hartstochtelijk uit, dat ben ik ook! Dan hield ik niet van je! Ik word er gek van, te weten, dat jij vanavond weer van de eene mannenarm in de andere overgaat, met dat hatelijke gedans .... "

"Laten we er nu niet meer over spreken .... ik hou van je .... ik hou toch van je .... "

Hij moc'>t zich geweld aan doen, haar niet in zijn armen te sluiten, hij keek haar lang, hééllang in 't mooie gezichtje;

toen liepen ze verder, ze waren nu de buitenwijken uit.

En langzaam werden hun stemmen weer opgewekt, spraken ze over nietigheden, waar Corry om scha ter de.

Maar als 'n sluier van duisternis, hing de twijfel over Herman heen. Zij drentelden door de straten, en keken naar de uitstallingen in de winkels; de wind woei koud in hun gelaat, soms groette 'n kennis, keken nieuwsgierig naar

Corry en Herman, maar 't deerde hun niet. Eindelijk ston- den ze stil voor 'n bovenhuis in een stille straat. Herman nam de huissleutel, liet Corry binnen en duwde baar zacht-

jes vooruit de kamer in. Zij zag zijn moeder, zittende in een leuningstoel bij 't venster. Het grijze haar in 't midden gescheiden, omlijstte een zacht rose gelaat, in een zilveren mooiheid. De gestalte, wat gebogen in een donkere stoffen japon en de oogen tuurden strak naar de deur, waar zij de stem van haar jongen hoorde. De stem van haar was zoo zacht en vriendelijk, maar de arme, oude oogen, blind.

Herman duwde zachtjes zijn meisje bij de oude vrouw.

"Hier is' Cor, moedertjeI"

"Corryl .. , ," en de trillende handen hieven zich naar

haar op. '

Zij bukte zich tot de oude vrouw, kuste haar op 't ge- rimpelde gelaat.

Toen greep hij, de blonde reus, zijn moeder's hand.

"Daar komen we nu bij u moedertje ... , en waar trac- teer je ons op oudje?"

"Als Cor thee wil zetten.... er staan gebakjes in 't buffet..,. zandtaartjes daar houdt zij vanI"

,,'t Is een echte snoepster die aanstaande vrouw van me ....

"Hij plaagt weer Mevrouw," lachte Cor en ze dribbelde ijverig naar de theetafel, was er geheel thuis. Herman keek met groote oogen, van zijn meisje, naar zijn moeder.

Hier in hun omge ing was 't een geheel andere Cor ....

bier was ^L. echt zijn méisje. Hij genoot, staarde maar met oogen vó! liefde naar zijn Cor. Hij plaagde haar en me- vrouw van Roven Deen, aangestoken door hun dolle jeugd, lachte mee.

"Cor," zeide de oude vrouw, als je soms je bontman- telLje af wilt doen .... 't is guur vandaag, je vat anders kou,"

"Ik heb een mantelpakje aan en .... "

Zij zweeg plots, verschrikt.

- 24

Hoe vreeselijk toch niets te kunnen zien, hoe vreese- lijk ....

"Wat is er Cor .... zoo stil opeens?"

Herman keek haar aan, raadde zijn meisjes gedachte.

Hoe heel anders was ze hier; de kleine mondaine was geheel weg; hier was ze zoo lief en eenvoudig.. .. 0 zijn heerlijke, mooie liefde ....

"Ik heb vanmorgen gehoord dat er nieuwe portretjes van mijn kleinkind zijn gemaakt, van kleine Els.... ze moeten héél lief zijn Herman .... "

"Zoo mamaatje .... dat doet me plezier .... "

"Ja, Rika, 't dagmeisje, las mij de briefkaart voor en als Cor nu eens tijd heeft en Her heeft zoo'n portretje gekregen, dan moet jij me eens vertellen hoe mijn klein- dochtertje er opstaat ...

,,0 mevrouw."

Ze had het uit kunnen snikken om die arme blinde oogen, en mevrouw raadde, waarom het verdrietige in haar stem was.

"Cor. . .. je moet niet bedroefd zijn om mij hó6r .... kindje ik berust... . ik berust. ... door mijn geloof in een hooger macht .... "

Herman stond op.

"Zoo jongen, kom je eindelijk eens naast me zitten en Cor wil nog eens thee schenken?"

Hij sprak met zijn moeder, hield haar bezig.

Zij leefde op, als ze zijn stem hoorde; hij sprak over het kantoor, dat hij dezen middag vrijaf had, hij schil- derde haar de ijsclub uit, zoodat zij 't zich voor kon stellen.

Mevrouw van Hoven Deen was reeds vier jaren blind, door een zenuwziekte gekregen; zij had veel leed en strijd gekend, deze oude vrouw, maar door baar vast vertrouwen, bad zij bet leed leeren dragen. . .. er eindelijk in berust.

Herman's stem klonk zacht, nu hij met zijn moeder sprak en Corry glimlachend, keek naar die twee dáár bi) 't venster.

Corry, héél wonderlijk, voelde zich rustig en thuis in

- 25 -

deze omgeving; wel deed dat blind-zijn van Herman's moe- der haar pijnlijk aan; haar ziel trilde dikw.ijls. van aan- d . g

°

oerun . h' Id

berusten, zij bad al zooveel meeg~maakt. .. , ~erman Ie zooveel van zijn moeder. . .. dat was te begriJpen. . .. e~n moeder te hebben was heerlijk, zij miste wel veel thUIS, al was Louise goed en lief.

"En speel je nu nog voor ons Cor?"

Herman opende reeds de piano.

Maar zij aarzelend, stond op.

, 11 ' ^I

,,' t Spijt me Her.... Mevrouw.... ~~e ig op n aDl.:.er keertje. . .. ik moet naar huis.... miJ kleede.n.... ~e

. . Als 'n schaduw op zonlicht klonk dit hateltJk

SOiree .. , . ,

woord soirée hem in de ooren ....

"Jammer," kwam hij kort-af en sloot de piano dadelijk.

Foei! wat kijk je weer boos!" bestrafte ze lief.

Zij verborg haar kopje tegen zijn schouders.

En wat verstrooid, kuste hij baar.

Gaat Corry vanavond uit. ... ga je uit Corry?"

" . 1 uit

"Ja mama," kwam hij vlug.... ze moet we ... . beleefdheid .... naar 'n soireetje."

Hij wilde 'n aanmerking van zijn moeder voorkomen, want hóe ecn lief moedertj e de oude mevrouW was .... kon zij soms even scherp zijn, bang als zij was, voor 't geluk van haar jongen.

"Dag Corry, kom je weer eens gauw, maar dan langer

hoorI" , . ,

Zij kuste zijn moeder, hij lichtte Corry S .gezlch~.Je op, kuste haar lang en innig. Op ^'t portaal hteld hl) haar handje vast.

Veel genoegen vrouwtje .... "

ft t.

"Dag Her ... , ik zal niet veel dansen. . . . ..

Dat laat ik geheel aan je zelf over Corry, sprak hij

er~stig

Toen ging zij been.

De meid dekte de tafel, liep af en aan. Zij spraken aan

- 26 -

tafel weinig, de oude mevrouwen haar zoon, ieder verdiept in eigen gedachten.

"Zij zal een lief dochtertje zijn Herman."

Héel zijn gelaat straalde.:.. hij had de oude vrouw kunnen kussen voor die woorden.

"J a moeder. . .. dát zál ze .... "

"En jongen .... heb maar moed .... als je over eenige maanden heen gaat, trilde haar oude stem, dan moet ze veel bij mij komen .... "

Hij keek haar met groote oogen aan, met 'n bIk v61 warmte.

"Ze heeft alleen leiding noodig, moeder, dan wordt zij 't liefste vrouwtje .... vanavond blijf ik bij u en lees ik voor. Goed?"

"Mijn jongen' Mijn beste vent'" riep zij uit, hem tegen zich aandrukken de.

In haar kamer stond Corry, stralend van jonge schoon- heid, in haar geel-zijden avond-toilet je ;. . .. 't ging door haar hoofd, dat ze door ál dat dansen, vroolijk doen en lief-zijn toch in alles Herman zou missen ....

En 'n stil verdriet nestelde zich in haar jong hart ....

op haar gelaat. ...

Clara trad binnen,

"Die japon kleurt je goed Corry .... maar je ziet bleek, wat is er?"

"Niets" zei ze koel.

"En je huilt?"

Ze veegde woest haar gelaat af.

"Daar dan .... is 't nu goed!..,. lach ik nu? ... ik ga immers naar 'n soirée .... ik ben er dol blij overI"

"God Corry stel je zoo niet aan'"

Clara, doodkalm, begreep haar zuster niet.

"Ha .... ha, lachte ze plots, nerveus ... 0 jij koel schepsel. . .. heerlijk om zóó te zijn als jij.... Met Lou

heb je geen medelijden... omdat Rob overgeplaatst wordt. ... om mijn ellende geef je niets.... alleen je kantoor .... dáár gééf jé óm .... "

"Goddank dat ik hier de verstandigste ben .... "

"Ja, heerlijk voor je," sprak Corry geërgerd en ze wuif- de zich met haar waaier koelte toe, zag zelf in de groote psyché hoe mooi zij was, hoeveel vlinders haar weer zouden omfladderen ....

Clara, geërgerd ging heen ....

En een oogenblik later, dolden Corry met haar broer Paul, was ze geheel 't coquette, wufte kind .... dat geen gevaar zag ....

Totdat het rijtuig voorkwam en zij wegreed .. ..

Op 't kantoor, donker door mistig winterweer, zat no- laris Eekema van Harp in gedachten en hoe kalm hij uiterlijk ook scheen, inwendig was hij opgewonden. Hij tuurde naar 't plafond, tuurde, zijn oogen, waterig en Hauw, rècht voor zich, naar eenige papieren-formulieren.

Totdat hij plots verschrikt het hoofd omwendde en zacht lIj a" riep.

Zijn zoon Paul kwam binnen; hij keek vluchtig door 't kantoor, verlicht dat hij er geen vreemden aantrof.

"Bonjour vader," groetle Paul kort en hij zag in de oogen van zijn vader, die hem verwonderd aankeek en juist plan had, om door 't vertrek te gaan ijsbeeren, altijd een teeken als de notari!> nerveus was,

"Zoo .... e .... jongen .... een vrij dagje vandaag?.

rentenier geworden dat je me op zoo'n uurtje komt be- zoeken?"

Over Paul's gelaat vloog 'n blos, als was hij nog 'n schooljongen en geen man van dertig jaar,

Luchtig, met 'n plots "flink" willen zijn, ging Paul op 'n kantoorstoel zitten, trommelde met zijn vingers tegen

28 -

zijn hoed, die hij tusschen zijn knieën hield.

"Ik kwam .... ik wilde u spreken over 'n zaak .... "

Toen zweeg hij.

En zijn vader drong niet verder aan.... nu wist hij zeker dat er iéts was met Paul ....

"Ik wilde u vragen," begon Paul, "of u me aan twee- honderd pop kunt helpen .... ik zit wat verlegen, zoo tegen 't eind van het jaar ....

Daar had je 't al! suisde het door zijn vader' s hoofd.

Met een nijdig gebaar, keerde de notaris zijn gelaat naar Pau!.

"Alweer geldzorgen.... waar laat je 't? Waar laat je 't?"

"God vader. . .. ik vraag u bijna nooit. ... "

Paul, geheel onthutst, begreep zijn vader niet meer, een achterdocht trok door hem heen, over het wonderlijke, opbruisende, in zijn vader's karakter. Het versterkte al meer en meer zijn meening. . .. dat er toch iets was ....

dat papa hun verzweeg.... in zaken.... in geldzaken.

En een groote, plotselinge angst bruiste in hem op.

"Waarom maakt u zich zoo van streek?" begon Paul weer, hij voelde nu als met een scherp mesje rond, in zijn vaders hart, als wilde hij al dat geheimzinnige van de laatste maanden wéten. . .. hij voelde een dreigend iets en hij als zoon wilde weten nu ....

"Die onnoozele tweehonderd pop maken u toch zoo niet van streek?"

"Beroerde jongen" barstte notaris Eekema uit, ziedend van toorn .... je hebt je opgeborgen op dat miserabt'le kantoor bij die lui dáár .... je wilde niet studeeren en nu kom je me aan mijn kop om geld malen .... 't huishouden kost me al schatten .... "

"Mijn God papa! .... Louise doet alles zoo zuinig moge- lijk, kwam Paul voor zijn zuster op. . .. hoe kunt u háár nu zulke dergelijke dingen verwijten? U bent erop gesteld, dat alles chique en grotesk bij ons gaat. ... u keek toch ook nóóit op geldelijke uitgaven .... "

29

"Verwijten? ... Ik denk niet aan verwijten bliksemsche kwajongen ... , maar waar laat jij je geld .... wáar láat jij jé geld? mag ik je als vader wel vragen! Zeker aan vrien- den. . .. chanteuses en dergelijk gespuis" begon de notaris uit te vallen, driftig .... onredelijk en hij zette zich met een smak op zijn bureaustoel, draaide nerveus de duimen over elkaar.

IIV kunt mijn vraag om dat beroerde geld als niét be- schouwen" kwam Paul hoog en kalm, maar hij hield zich in, krampte even de vuisten, liep 't vertrek op en neer.

"PauI" klonk vreemd zijn vader's stem ... , ik zal je het geld geven, maàr val me niet verder lastig .... je moet nu maar op je eigen beenen slaan .... je had dan maar naar mijn zin moeten doen en je vader's voetstappen opvolgen . . .. maar je wilde geen notaris worden. . .. je verdomde het gewoon .... "

"Ik had geen hoofd om te studeeren .... laten we daar- over niet spreken, dat is al zoo dikwijls opgehaald papa .. "

Notaris Eekema van Harp - gaf het geld met een hoogst afkeurenswaardig gezicht en een uitdrukking in de oogen, die Paul noodzaakte om maar gauw het kantoorvertrek te verlaten. En buiten gekomen, soesde hij er over, waarom vader zóó vreemd deed. . .. er is bepaald iets .... beslist . . .. beslist.... dacht hij met 'n licht fronsen van zijn wenkbrauwen. . .. zijn vader was nooit zóó ....

* *

*

Clara zat op het kantoor van de Bank, waar zij werkzaam was en werkte correct door... maar haar gedachten, waren niet zóó heelemaal bij baar werk als anders. Ze dacht over haar thuis na .... Vervelend somber was 't eri Louise, anders zoo rustig, maakte driftige scènes met Corry tegen- woordig ... , natuurlijk ná Rob's vertrek, die voor eenige weken geleden, naar Nijmegen was overgeplaatst en Corry was gewoon niet meer te genaken. 't Was 'n eeuwig ge- haspel, dat Herman niet thuis ontvangen werd en Robert

wèl. Nu, dat was tenminste uit. ... Rob was ook weg en maar goed ook. 't Was ondragelijk voor Lou zooals Rob haar zusje bet hof maakte .... Louise ook zóó 'goed en toe- gevend .... die zag nergens kwaad in. Gelukkig dat zij,

~lara, van een andere natuur wa .... zij deed niet aan liefde .. " ziJ wilde blijven, een onafhankelijke vrouw ....

al dat gezeur van Lou en Corr. liep op niets dl.... ze

~aakten zich m.aar verdrietig en naar; gelukkig dat zij haar diploma op de Jongens H. B. S. met vijf-jarigen cursus bad gehaald, ze was op een kanloor geplaatst en was niet veel tbuis.

Toen Clara d'en middag thuis kwam, voelde ze weer dat er iets was, maar Louise teruggetrokken, gaf niet veel antwoord, ze zat met 'n handwerk in haar boudoir vóór haar in een vaas stonden eenige losse rozen tusschen Venus- haar ....

"Wat mooi .... die bloemen Louk'"

Onder de tiJle stemming van Louise, had Clara een zachteren toon in haar stem, ze voelde in haar kalme natuur tóch iets wat medelijden moest zijn voor haar zuster ....

. En in LoUl e' oo~en, kwam nu een gelukkige glinste- rmg, als brachten die bloemen haar in 'n zalig denken ....

"V ~~ ~ob .... lief hè, hij LOnd ze in etn doos .... Zondag kan hiJ met komen .... dienst."

Haar gelaat werd weer somber, zij zuchtte de gedachte weg en zij dacht nu maar, dat het zóó moest zijn .... cr zou wel een verandering komen... papa schoof zich altijd van haar vragen af.... over haar huwelijk met Rob."

.... Louise staarde naar 't gezicht van haar zuster. Wat kalm, tevreden keek die toch het leven in.... ze voelde niet veel mee .... ze was koud, was 't oordeel over Clara .... maar was 't ei~enlijk niet duizendmaal beter dan zoo te zijn als zij was? Wat gaf ál dat denken .... ál dat meegevoel? Ze voelde zich zelf al zoo nerveus en leefde ook nog mee met Corry' s droeve geschiedenis en dan vader . . .. daar was gewoon niet meer mee te praten.... Paul

hield de stemming er tegenwoordig alleen nog in. De avond viel al vroeg, door den winterdag. Zij zaten stil bij elkaar

... . de twee zusters, zóó verschillend van karakter.

,,'t Is me hier tegenwoordig 'n dol gezellige boel. ...

begon Clara, die zich niet langer in kon houden en héél haar gelaat vertrok zich, om maar niet te schreien.

"Kan ik dat helpen Clara?" schrikte Louise.

"Neen, je kan 't niet helpen .... je treurt om Rob .... , hoewel hij dat niet waard is, wilde ze er bijvoegen ... . doch ze sprak die woorden niet uit .... maar álles drukt hier .... wat er heerscht. .. , wat er de laatste tijden hier is .... ik weet 't niet. ..• ik wéét 't niet. . .. 't komt geloof ik door jou en Corry. . .. wij leven elk afzonderlijk. . .. ik dacht dat er nog tusschen ons bestond een zusterband ....

sympathie ... , maar elk gaal haar weg. Ze knipt.e nerveus met de oogen, wrong haar zakdoekje tusschen de handen ..

Louise staarde haar zuster aan. Was dat koele Clara die zoo sprak? Haar handen trilden terwijl ze bet bor- duurwerk op het tafeltje legde .

"Clara," smeekte Louise, lief zacht. ... "ik geef toe, dat ik te veel aan 't heengaan van Rob denk .... maar ik ge- loof dat papa ons allen de laatste dagen nerveus maakt ..

Paul is ook onder den indruk .... de jongen is meestal uit, vroeger was hij allijd voor 'n partijtje whist te vin-

den ... 0"

"Dagi" klonk plots een stem ... ⁰ "Lou ben je hier? Wat zitten jelui als uilen in 't donker. . .. wie is er nog meer hier ⁰ Clara .. , .1"

Corry smakte onver chilJig op 'n tabouret je neer ....

Een oogenblik was 't 'n vreemd diep zwijgen in de duis- tere kamer. ... waar de drie meisjes Eekerna van Harp zaten .... verdiept in eigen gedachten. . .. toen plots een snik trilde door 't vertrek ....

"Corry ^{0 • • •} wat is er?"

,,0 Lou ... , Lou.... over een maand gaat Herman weg

• • • 0 hij heeft die betrekking in Semarang gekregen ....

God 't is vreeselijk ...

- 32

"Kom," troostte Louise.... "den hebben jelui toch mooie vooruitzichten Cor ...

"En papa .... die geen toestemming geeft ... 't Is vreeselijk .... ..

"Wie weet. . .. Misscbien schikt zich alles.... wind je nog maar niet zoo op .... " klonk Clara's slem weer koel.

"Ja. . .. 't kan jou wat scheieni" huilde Corry. "Jij, met je kou d karakter. . .. i ij trek tie nie ts aan! ...

Clara, voelde zich plots weer miskend. . .. ze trok zich dadelijk terug. . .. stond op,

"Gelukkig dan maar dat ik zóó ben .... I"

Corry, reeds opgewonden, terwijl al haar zenuwen tril- den, werd nóg driftiger door de koelheid van haar zu!>ter, die zij nooit begreep.

"Gunst Cor dan toch .... Clara meent 't goed .... laten wij ons in hemelsnaam het leven niet zóó ellendig maken ..

Claar luister eens'"

Doch Clara was de deur reeds uit.

"Merci ik zoek liever Je eenzaamheid, dan bij jullie lief gezel chapl" klonk nog even haar stem.

"Zie je nu wel," begon Louise, " .... zij is heusch goed .... ze tóónt zóó koel. ... "

Maar Corry gaf geen antwoord. Ze snikte stil uit haar leed, over ^'t aanstaande vertrek van Herman ....

De kamer werd al donkerder.... de gordijnen teeken- den schaduwen en binnen heerschte 'n weemoed, met de twee jongen menschenkinderen, zwijgend zittend voor 'n venster, verdiept in haar eigen gedachten.

Toen zeide Louise:

"Corry. . . . laten we ons niet zoo ellendig maken ....

toe. . .. er is toch eigenlijk niets.... wij maken elkaar gèk .... " en schril lachend, met gemaakte vroolijkheid, zich vastgrijpend aan de stoelen, daar ze door de duister- nis niet zien kon, draaide ze 't licht aan sloot de gor- dijnen ....

,.Ik voel me angstig .... " beefde Corry.,.. "ik weet niet Louise wat me zóó naar maakt .... "

- 33 -

"Kom kind .... we gaan naar de huiskamerI"

Doch haar jongste zuster zei niets meer, staarde voor zich ....

Ze greep een boek, toen Louise baar alleen had gelaten, maar ze kon niet lezen. Voor maanden geleden had ze de hoop gekoesterd dat Herman wel blijven zou .... dat zijn positie in Holland beter werd .... maar 't was al dichter- bij gekomen .... nu was 't héél dicht bij .... En hoe zou zijn moeder het opnemen? Zij ging over een paar maanden naar Herman toe .... als handschoenbruidje . . .. maar och zijn arm blind moedertje ....

. ~~n groot medelijden voor zijn moeder drong haar eigen

"ik even weg ....

Maar die bad haar geloof .... haar groot prachtig geloof, dat was haar kracht. ... dat was 't geheim van die oude, moede vrouw. . .. het vertrouwen in 't geloof da t bij haar vaststond als een rots. Om zóó te kunnen denken I Zij kon het niet. ...

Zij had haar gesproken, over de opoffering van haar zoon weg te moeten zien gaan, als een plicht lot God en Corry had maar niet tegengesproken .... ze wilde de oude vrouw niet bedroeven.... ze had alleen het oude gelaat maar aangestaard, alsof zij de kracht, die van de oude vrouw uitging, in haar zelf wilde laten vloeien ....

En in een zachter temming, ná dát denken over Her- man's moeder, ging zij naar de huiskamer waar ze haar vader en Paul aantrof, die druk spraken over zaken. Er heerschte dien middag aan tafel een rustige stemming, de meisjes ontweken elkaars blikken, spraken druk met Paul, die grappen verkocht, dolle invallen had. Maar na talel verwijderde Corry zich direkt.

"Ga ie uit meisje?" vroeg notari Eekema aan zijn jongste dochter, die in de hall een bont mutsje opzette, terwijl haar vader een zakje sigaren uit zijn overjas morrelde.

"Ja papa?" ....

"Waar naar toe .... ?"

"Naar de oude mevrouw van Hoven DeenI" zei ze bru-

taal-weg en ze smakte de voordeur in 't slot, haar vader ontstemd achterlatend.

Ze liep vlug door de verlichte straten, een zijpelende fijne mot-regen drong haar in het gelaat, een triestigen mist, die de lantaarns omfloerste; gelukkig daar was ze er al. Het dagmeisje opende de deur, een streep licht viel over 't portaal; ze deed haar mantel af en stapte naar bin- nen. Herman was er niet, zijn moeder zat in den grooten leuningstoel met haar breiwerk ....

"Dag mevrouW .... '"

"Zoo Corry .... wat een verrassing' Wat 'n verrassing voor Her ... , hij is even uitgegaan .... en kom je nu door den regen ... , het regent hè .... doe je mantel af. ... "

Tingeling ... , ging de huisbel!

,,0 mevrouW.... daar is hij.... niets zeggen. . .. niet zeggen dat ik er ben. ... ik ga in die groote hangkast staan .... I"

De trap kraakte .... hij trad binnen .. , .

"Mamaatje .... "

"Dag jongen .... ,"

Om den mond van de oude mevrouw speelde een glim- lach ... , maar ze breide kalm door.... de blinde oogen recht voor zich uitstarend.

Hij ontvouwde 't avondblad, staande bij de tafel .... de kastdeur piepte en 't blonde kopje van Corry keek om 't hoekje.

Herman keek op, zijn oogen groot ....

"Ondeugd'" schaterde hij blij-op als 'n jubelkreet en hij wierp de courant weg, pakte haar om Ot middel beide cha- terend nu om de verassing, als twee groote kinderen.

"Moedertje ... , mag dat nest blijven?"

"Ik ga weg .... ik verwen hem te veel mevrouw .... ⁰⁰ ,,0 mijn jongen is niet genoeg te bederven," lachte de oude vrouw met trotschen blik.

"U maakt hem ijdel ... heusch u maakt hem ijdeL"

lachte zijn meisje en ze bracht haar coiffure in orde, door Herman in de war gebracht.

Het was als een oogenblik van een dolle dwaasheid, toen werd zij plots stil, het aanstaande vertrek van Herman, zonk als een schaduw over haar heen, als een sluier van weemoed ....

Hij sprak veel over verschillende toestanden, dicht tot haar overgebogen, als om dat mooie jonge kind, met haar luchtig karakter, te beschermen .... dat kind waar hij zóó- veel van hield en dat ná zijn vertrek, zou blijven .... alléén op wankelen bodem ....

En alsof zijn moeder in zijn ziel kon lezen, zei ze bij Ot afscheid nemen van Corry:

"Je moet ná zijn weggaan .... veel bij mij komen Corry .... héél veel .... "

T oen drupten uit de blinde oog en, tranen ....

.,

... . .... . ... .

Op straat gekomen zeide Corry niets. Ze drukte zich dicht tegen Herman aan, ze verlangde naar zijn stem zóó zacht en kalm.... om aldoor naar te luisteren.... de stem die troost in haar treurig denken moest brengen .... 't was nu heelemaal niet Corry, zoo als ze er nu uitzag hel jonge gelaat héél ernstig, de oogen vól tranen ....

Hij liep tegen den wind in, trok haar arm stevig vast.

Hij vond haar héél teer en fijn, zoo tegen hem aangedrukt. . geen meisje om alleen door 't leven te gaan .... maar dat behoefde ook niet. ... zij was niet arm ... , ze was omringd door weelde .... ze ha d haar familie .... zusters .... hèm ..

Ja hèm.... maar dat zou nog kort zijn, héél kort. ...

God. . .. beroerd tóch om haar nog niet mee te kunnen nemen ....

"Herman .... waar denk je aan .... toe zeg wat .... "

"Dat een zeker juffertje ná ruim een jaar, als handschoen- bruidje uitkomt.... dan ben je meerderjarig en ik heb geld overgespaard ...

"Heusch?" vroeg ze ongeloovig.... de oogen groot op hem gericht.