Hoofdstuk 2 Het theoretisch raamwerk
3 De General Strain Theory van Robert Agnew
3.3 Wanneer leidt spanning volgens de GST tot criminaliteit?
Volgens de GST speelt de gemeenschap waarin zulk individu leeft een sterke (toch geen exclusieve) rol op (1) de mate waarin het individu spanning zal ervaren en (2) de manier waarop het individu op spanning zal reageren. Deze reactie op spanning kan zoals eerder gezegd eender welk gedrag zijn. Men klasseert ze in drie grote copingscategorieën. Individuen kunnen cognitieve copingsstrategieën hanteren (zoals het focussen op andere doelen dan economisch van aard bij monetaire spanning), waardoor ze de subjectieve spanning of aversie (negatief affect) minimaliseren. Ze kunnen ook gedragscopingstrategieën gaan ontwikkelen waardoor ze objectieve spanning gaan reduceren, zodat de hoeveelheid negatief affect daalt (bv. vluchten van negatieve stimuli door te verhuizen uit een gedepriveerde buurt). Mensen kunnen ook emotionele copingsstrategieën ontwikkelen waarlangs ze negatieve emoties kanaliseren. Zulke strategieën kunnen conventioneel of crimineel gedrag bevatten. (Zo is een conventioneel kanaal aan sport doen en een illegaal kanaal is bijvoorbeeld drugsgebruik.)
Maar de grote vraag is: wanneer leidt spanning tot crimineel gedrag? Of spanningservaringen leiden tot criminaliteit of niet is volgens Agnew afhankelijk van 2 zaken. Ten eerste hangt de kans dat spanning leidt tot delinquentie af van karakteristieken van het individu dat spanning ondergaat. De kans dat spanning dan leidt tot criminaliteit is groter wanneer het individu (a) de vaardigheden en de bronnen mist om met deze spanning op een legale manier om te gaan, (b) weinig conventionele sociale ondersteuning geniet, (c) weinig sociale controle ervaart, (d) de schuld van de spanning die zij ervaren op anderen schuiven, (e) blootgesteld wordt aan criminaliteit. Ten tweede stelt de GST dat er tevens bepaalde types van spanning zijn (zowel subjectieve als objectieve spanning) die gemakkelijker leiden tot criminaliteit. Met andere woorden: men kan spanningsvormen identificeren die als copingstrategie eerder crimineel gedrag dan conventioneel gedrag uitlokken. Dit gebeurt doordat deze types van spanning bepaalde factoren beïnvloeden: (1) de mogelijkheden van crimineel of conventioneel aanpassingsgedrag, (2) de kosten van
crimineel gedrag versus crimineel gedrag en (3) de schikking tot crimineel of non-crimineel gedrag.
Agnew stelt dat deze spanningsvormen bovengaande factoren zullen beïnvloeden en dus eerder een criminele respons zullen bewerkstelligen indien de spanningtypes tevens aan 4 criteria voldoen. Ten eerste dient de opgelopen spanning als onrechtvaardig beschouwd te worden. Ten tweede dient ze gezien te worden als hoog in magnitude. Ten derde wordt ze geassocieerd met een lage sociale controle. Ten vierde creëert ze druk en motivatie om crimineel gedrag te stellen. Deze 4 criteria worden in wat volgt verder besproken.
Een eerste kenmerk van het spanningtype dat leidt tot crimineel gedrag is dat het als onrechtvaardig wordt beschouwd. Zoals reeds eerder in de blauwdruk van de GST gelezen kon worden, haalt Agnew dit type ook aan als een subcategorie van het ruimere doelverhindering. Toch stelt Agnew dat dit kenmerk een alomvattend karakter heeft. In die zin dat onrechtvaardigheid geen afzonderlijke spanning is, maar dat dit kenmerk toepasbaar kan zijn op elke spanning. Het beschouwen van opgelopen spanning als onrechtvaardig is een element naar welke men elk type spanning kan classificeren. Hiermee wordt bedoeld dat eender waaruit de spanning is ontstaan het effect van de spanning groter zal zijn indien men de spanning als onrechtvaardig beschouwd. Spanningtypes die gezien worden als onrechtvaardig leiden gemakkelijker tot crimineel gedrag. Vooral omdat deze soort meer kans heeft om emoties uit te lokken die bevorderlijk zijn voor het zich wenden tot criminaliteit, zoals boosheid. Veel data van literatuur over emoties en rechtvaardigheidsgevoel geven aan dat er een sterk verband bestaat tussen boosheid en onrechtvaardige behandeling.82 Een beperktere literatuurverzameling suggereert dat boosheid de kans op criminaliteit (vooral gewelddadige criminaliteit) verhoogt. Boosheid zou dit doen door de cognitieve processen te storen in die zin dat non-crimineel gedrag uitgesloten wordt en crimineel gedrag in een wenselijker daglicht gezet wordt. Zo kan boosheid er bijvoorbeeld voor zorgen dat het individu informatie die de problematische situatie kan oplossen over het hoofd ziet. Tevens zorgt boosheid ervoor dat gevoelens van ontevredenheid niet duidelijk uitgedrukt kunnen worden. Boosheid vermindert ook de actuele en gepercipieerde kosten van een criminele respons. Zo zullen boze individuen minder snel schuldgevoelens ervaren wat hun crimineel gedrag betreft, omdat ze geloven dat het aangedane onrecht het criminele gedrag rechtvaardigt. Tenslotte is boosheid te vergelijken met een energieshot. Het laadt het
82 P. MAZEROLLE, A. PIQUERO en G.E. CAPOWICH, “Examining the Links between Strain, Situational and Dispositional Anger and Crime: Further Specifying and Testing General Strain Theory.”, Youth & Society 2003, 35, 131-157.
individu op voor actie en geeft hem/haar een gevoel van macht en controle. Tevens kan het een wens tot vergelding en wraak creëren.
Als tweede noodzakelijke factor om te leiden tot crimineel gedrag stelt Agnew dat de spanning als hoog in magnitude moet beschouwd worden. Zoals eerder vermeld hangt de betekenis van magnitude af van het spanningtype. Deze factor maakt het moeilijk voor het individu om ernstige spanning cognitief te minimaliseren. Tevens maakt het emotionele copingsstrategieën met conventionele natuur minder effectief en maakt het legaal gedragscoping moeilijker te hanteren. Het is immers moeilijker om te gaan met een zwaar dan een licht financieel tekort. Deze spanning vermindert tevens de mogelijkheid en de vaardigheid tot legaal aanpassingsgedrag. Zo zullen de subjecten van ernstige spanning meer kans hebben om in een depressie te vallen, waardoor hun mogelijke aanpassingstrategieën danig gereduceerd worden. Tenslotte produceert ernstige spanning meer boosheid en beïnvloedt het ook de ingeschatte kosten van crimineel gedrag en de neiging naar crimineel gedrag in positieve zin.
De derde factor die de kans beïnvloedt dat spanning zal leiden tot criminaliteit, is sociale controle die geassocieerd wordt met spanning of die veroorzaakt wordt door de spanning. Sommige spanningsvormen worden geassocieerd met lage sociale controle. Deze types van spanning hebben meer kans om een criminele respons te generen omdat ze de kosten van crimineel gedrag verminderen. Lage sociale controle kan tevens de mogelijkheden om zich te engageren in conventioneel gedrag reduceren. Individuen die laag scoren in directe controle en conventionele bindingen ontbreken vaak aan de sociale ondersteuning en de bronnen die non-crimineel copingsgedrag vergemakkelijken. Men kan opmerken dat hoge sociale controle ook tot spanning leidt. Zo zullen de lange werkuren en de moeilijkheidsgraad in sommige beroepen danig hoog liggen dat er druk ontstaat op de vrije tijdsbesteding, wat dus tot spanning kan leiden. Toch wordt verondersteld dat hoge sociale controle minder tot niet bijdraagt tot het genereren van een criminele respons op die spanning. Deze hoge sociale controle zal namelijk de kosten van crimineel gedrag verhogen. Tevens vergroot het het vermogen van het individu om zich op een non-criminele manier aan te passen. Ook beschikken individuen onder hoge sociale controle vaker over de financiële bronnen en sociale steun, dewelke non-crimineel aanpassingsgedrag stimuleren.
Een vierde en laatste factor die de kans op crimineel aanpassingsgedrag op spanning verhoogt, is het aanzetten van het individu tot engagement in crimineel gedrag. Dit doet de spanning door het individu onder druk te zetten of door het individu te voorzien in een motivatie om crimineel gedrag te stellen. Deze factor werd vooral geïnduceerd door de
sociale leertheoretici. Ook Agnew erkent hier de invloed van het “aanleren van crimineel gedrag”. Meer bepaald stelt hij dat zekere spanningtypes samengaan met de blootstelling aan criminele anderen. Deze anderen zullen crimineel gedrag bekrachtigen en moduleren. Tevens voorzien ze het individu van waarden die positief staan tov. een criminele aanpassingsstrategie op die zekere spanning. Ook kan crimineel copingsgedrag de enige of de meest effectieve weg zijn om de gepercipieerde onrechtvaardigheid weg te werken of om de sterkte van de spanning te reduceren.