Teruggekoppeld naar de 4 vergelijkende subonderzoeksvragen

In de inleiding werden volgende vier vragen gesteld: (1) Ervaren Boslandcreolen andere soorten spanning dan andere inwoners van Suriname? (2) Ondervinden ze gelijksoortige maar frequenter spanning dan andere inwoners van Suriname? (3) Beleven ze gelijksoortige spanning maar spanning die hoger is van magnitude vergeleken met andere inwoners van Suriname? (4) Verwerken ze gelijksoortige spanning anders dan andere inwoners van Suriname?

Op de eerste vraag naar het bestaan van een andersoortige spanning, kan ik negatief antwoorden. Neen, Boslandcreolen ondervinden geen specifieke, exclusief voor Marrons geldende, spanningsvormen. Suriname is een ontwikkelingsland, dus economische spanning is inherent aanwezig voor de meeste bewoners en ook in Suriname is armoede niet etniciteitgebonden. Daarnaast is spanning voortkomend uit statusdeprivatie, discriminatie en racisme ook niet specifiek voor Boslandcreolen. Zoals sommige Marrons zeggen dat het de Hindoestaanse groep of in het algemeen de stadsbevolking is die hen discrimineert en uitscheldt, zo maakten gesprekken met slachtoffers van roofovervallen gepleegd door Marrons duidelijk dat zij menen dat de Boslandcreoolse daders hen beroven omdat Marrons “niet houden van stadsbewoners en Hindoestanen in het bijzonder.” Het mes snijdt dus aan twee kanten. Er bestaan tevens meerdere vooroordelen over Indianen, Javanen, Chinezen en Stadscreolen in de Surinaamse samenleving. Doorheen VI-gesprekken kwam duidelijk naar voren dat ieder reeds met discriminatie of racisme in contact was gekomen. Discriminatie nam de vorm aan van geen werk krijgen bij iemand van een andere etniciteit en opmerken dat deze enkel werk gaf aan mensen van de eigen etniciteit. Racisme in de zin van de weerstand tegen interraciale huwelijken en ga zo maar door. De hierboven erkende spanning om identiteit was dan ook herkenbaar doorheen de hele Surinaamse samenleving. Maar is dit zo uitzonderlijk? Het antwoord hierop moeten we niet zo ver gaan zoeken. Kijk maar naar de “migrantenproblemen” in ons eigen land. Maar in België bestaat er nog zoiets als een dominante cultuur, grotendeels geweten of niet geweten gebaseerd op een waarden- en normensysteem van een historisch gecreëerde Christelijke of humane cultuur. In Suriname is er praktisch geen sprake van een dominante groep en wordt om die reden wel eens een “tuttifrutti van culturen” genoemd. Bijgevolg is er dus nauwelijks een gemeenschappelijk draagvlak aanwezig. Zoals in de inleiding naar voren kwam zijn de Hindoestanen de grootste groep, maar hun waarden en normen zijn zeker niet algemeen geldend voor heel Suriname, net zoals die van de andere etniciteiten enkel bepalend zijn voor de mensen van hun groep. De levenswijze kan enorm verschillen zoals onder andere prachtig weergegeven in het boek

van Budike en Mungra.¹³⁷ Een goed voorbeeld is de nog sterke aanwezigheid van geregelde huwelijken binnen de Hindoestaanse gemeenschap en de veel vrijere partnerverhoudingen bij de Creoolse gemeenschap. Voor alle etniciteiten is het dagelijkse leven in Suriname een strijd om het behoud van de traditie en daarmee ook de zekerheid van hun cultuur. Elke jongere in Suriname wordt geconfronteerd met het anders zijn van de eigen traditie vergeleken met deze van alle andere culturen, waarmee ze dagelijks in contact komen. Ook Hindoestaanse jongeren als leden van de grootste groep ondervinden heel wat moeilijkheden. Degenen die teveel tegenslag meemaken of die niet de mogelijkheden of capaciteiten hebben om zich in zekere graad te assimileren aan deze diversiteit van culturen reageren op identiteitsspanning met een radicaal vasthouden aan de eigen cultuur, wat vaker gepaard gaat met een isolatie met gelijkgezinden. Dit isolement biedt de veiligheid van identiteitsbehoud. Vooral de jongeren in zulke gemeenschap hebben het moeilijk. Traditie conflicteert vaak met de culturele mengelmoes van Paramaribo. Ouders daarentegen hebben het moeilijk met veranderingen of “buitensporigheden” van hun kinderen. De spanningsvormen waarmee Marrons in contact komen zijn dus niet exclusief.

De tweede en de derde vraag worden hier samen behandeld omdat ze nauw samenhangen: hoe frequenter immers de confrontatie is met deze spanningsvorm, hoe groter de magnitude van deze spanningsvorm zal zijn. Over de frequentie van confrontatie met deze spanningsbronnen is onvoldoende informatie verzameld bij niet-Boslandcreoolse gedetineerden om hierover uitspraak te doen. Over de magnitude valt echter wel het één en ander af te leiden. De Boslandcreoolse cultuur wordt, zoals in heel de verhandeling naar voren kwam, uitgedaagd en belaagd door het stadsleven. Javanen, Hindoestanen, Chinezen en Stadscreolen hebben elk hun plaats verworven in het verstedelijkt gebied. Hun positie is er geschiedkundig bepaald. Die van de Stadsnegers bij de afschaffing van de slavernij en die van de Hindoestanen, Javanen en Chinezen in de daaropvolgende jaren door het migratieproces van gastarbeid. Elk hebben ze hun positie verworven binnen deze stedelijke gemeenschap. Tot niet zo lang geleden eisten de Marrons geen plaats op voor zichzelf binnen die samenleving. Maar door het migratiemechanisme vanuit het binnenland, dat gestart is met de bouw van het Afobakameer en doorgaat tot op de dag van vandaag, en de tegenwoordige grote aantallen in de stad doen ze dat nu dus wel. Identiteitsspanning bij hen is groter omdat hun aanwezigheid in Paramaribo en onmiddellijke omgeving in vraag gesteld wordt, grotendeels omdat hun aanwezigheid historische legitimering mist. Voor hen komt het des te

pijnlijker over omdat zij als bevolkingsgroep in Suriname wonen. Hun geschiedenis gaat terug naar het ontstaan van de staat Suriname. Daarnaast wordt de Boslandcreoolse cultuur in al haar facetten (haar recht, levensstijl en waardigheid) uitgedaagd en belaagd door het stadsleven. Niet enkel gewoontes of gebruiken worden gehekeld, maar hun volledige “zijn” en “aanwezig zijn.” Het is de magnitude van deze spanningsvormen, gecombineerd met de recente en wankele positie van Marrons in het stadsleven die hen kwetsbaarder maakt. Andere stadsbewoners hebben een sterkere fundering voor hun aanwezigheid in Paramaribo en dus ook een solidere culturele basis met de beschermingsmechanismen van culturele controle en bevestiging. Andere etniciteiten streven naar behoud en verbetering van hun plaats in de stad. Marrons streven naar verwerving en erkenning van een plaats in deze samenleving.

De vierde vraag dient genuanceerd te worden. Zoals eerder gezegd hangt het een groot stuk af van de manier waarop de kennismaking met de stad verlopen is. Marrons die degelijk ingeleid worden en mogelijkheden krijgen om zich te oriënteren in het stadsleven, lijken een middenweg te vinden tussen hun traditie en de stadscultuur. Het zijn deze Marrons die degelijk onderwijs genoten en de bronnen hebben om aan stedelijke eisen te voldoen. Hiermee bedoel ik het kunnen verwerven hebben van zowel intellectuele en uiterlijke eisen als gedragsvereisten, sociale vaardigheden en bepaalde werkzame attitudes. Laat het gedefinieerd worden als het hart in de traditie en de geest in de stadscultuur. Maar het overgrote deel van de Marrons reageren op de statusdeprivatie en andere identiteitsbedreigende factoren met een radicaal vasthouden aan de eigen cultuur. Hen ontbreekt de benodigde middelen om een stadswaardig bestaan te leiden of ze zetten zich bewust af tegen de culturele mengeling van Paramaribo. Boslandcreoolse regelovertreders gaan om met de spanning om hun cultuur te handhaven door een zekere terugtrekking uit het ruimere Surinaamse gemeenschapsleven en een handhaving van zichzelf. De Boslandcreoolse regelovertreders zijn de “criminelen” van deze cultuur. Zij willen hun cultuur handhaven, grotendeels volgen ze de middelen om doelen in die cultuur te bereiken, maar wanneer deze niet haalbaar blijken te zijn, gebruiken ze criminaliteit om de kloof te dichten. Criminaliteit is een middel en wordt louter utilitaristisch opgevat. Deze aanpassingsmanier zou de grondlegger in Straintheory benoemen als innovatie en Cloward & Ohlin zouden deze groep Boslandcreolen bestempelen als een criminele delinquente subcultuur.

Wannabe’s en Gonnabe’s echter doen meer dan zich enkel handhaven, zij creëren een eigen cultuur. De eerste groep kiest ervoor, de tweede wordt in zekere zin naar deze keuze geleid.

Merton zou deze copingsstrategie benoemen als rebellie en Cloward en Ohlin zien hen als leden van een conflicterende subcultuur. Maar dit klopt niet helemaal, want tegen welke cultuur rebelleren ze dan? Zoals eerder gezegd is er in Suriname geen dominante cultuur. Zij rebelleren tegen net hetzelfde waarop de vorige groep Boslandcreolen reageerde met terugtrekking, namelijk identiteitsspanning. Maar in plaats van terug te grijpen naar traditie, creëren zij een cultuur die niet de spanningen van statusdeprivatie, racisme en discriminatie neutraliseert, maar erkent. In het maken van een waarde- en normenpatroon voor deze cultuur laten ze zich inspireren door rolmodellen die deze spanningsvormen bevestigen. De keuze van een rolmodel wordt in de eerste plaats ingegeven door datgene waar zij erg trots op zijn en wat kenmerkend is voor hun bevolkingsgroep. Het is tevens de reden waarom Boslandcreolen prefereren Marrons genoemd te worden, namelijk de expliciete erkenning van hun verleden als vrijgevochten slaven. De geschiedenis van de Marronage wordt door hen gekoesterd en van generatie op generatie doorgegeven. Een verleden waarin ze vochten voor erkenning en vrijheid. Maar na dit en een selectief behoud van de Winticultuur stopt het dan ook. Deze historische factor verklaart enkel de keuze van gedrag ten opzichte van ervaren spanning, het kan verklaren waarom ze minder als andere groepen geneigd zijn copingsstrategieën als conformiteit of vluchtgedrag te vertonen. Dat wordt immers in het licht van hun verleden als zwak ervaren. Want vechten voor erkenning is ook iets wat verschillende NGO’s ter bescherming van minderheden doen en zelfs de A Combinatie in de Surinaamse regering. Wannabe’s en Gonnabe’s gaan op zoek naar een model dat rebelleert, maar tegelijkertijd hun spanningsvormen erkent en in een manier voorziet om hieraan tegemoet te komen. En hier komt het rolmodel van de Wakaman op de proppen. Zoals in het onderzoek van Blanken en Grund naar voren kwam, lijkt de levensvisie en – wijze van een Wakaman erg op deze van een Amerikaanse hosselaar. Geïnspireerd door een college van een Canadese professor over de rapcultuur en het effect op jongeren, maar ook met Andersons’ Code of the streets in het achterhoofd, voegde ik een nieuwe vraag toe aan mijn vragenlijst. Een vraag die iedere respondent, na bevraagd te zijn over criminele motivaties en aanleiding, vaak behoorlijk in de war bracht. “Sortu poku ju e lobi?” of “Naar welke muziek luister je graag?” De ouderen antwoorden traditionele muziek en de jongeren verkozen een combinatie van deze muziek en R&B. Gevraagd naar artiestennamen kwam Fifty Cent regelmatig terug. Wanneer ik hen vroeg naar wat Fifty Cent dan wel zong, konden de meesten niet antwoorden. De invloed die deze rapcultuur had op deze respondenten kan niet beter verwoord worden dan door de respondenten zelf:

hun rolmodellen stellen, en ook daadwerkelijk proberen om er zo uit te zien straks als men hieruit gaat. En om er zo uit te zien moet je aan cocaïne verkoop doen of je moet een rover zijn. Alleen op die manier, als je al niet geschoold bent, kom je alleen op die manier aan dat geld, om er zo uit te gaan zien als die Amerikaan in die videoclip. Neem Fifty Cent, dat zijn die rolmodellen van die echt jonge jongens hier. Vandaar dat ze hun lichaam vol tatoeëren en zo. Als je naar die videoclip gaat zitten kijken en die man heeft een bepaalde tatoeage, dan lopen de mannen hier morgen met diezelfde tatoeage rond. Dat is wat je kan bereiken, dat kan je met je handen grijpen, je bent hier dus nu kan je een tatoeage aanbrengen. Als je buitenkomt dan heb je zelfs de mogelijkheid om diezelfde auto te kopen, ten minste als je crimineel bezig bent en durft en dan euh veel later misschien ook dat geld. En dat is wat de mannen hier bezig houdt, videoclips, videoclips zitten kijken…

Als Toni Braxton haar haren knipt dan loopt morgen een hele hoop van Suriname, onze vrouwen, met dat geknipt haar. Dat weten we, dat is al gebeurd. Dat leeft bij de mensen en die mannen zijn crimineel bezig en voor de jeugd is het nu een koud kunstje om krachttermen uit te schelden want ze horen het van Fifty Cent. Dus van hierbinnen uit en dus dan euh een groot deel van die mannen van die jongeren die echt niet aan verbetering denken, neemt dat een grote rol in.

Het is nu ongeveer twee uren als je nu even zou langslopen op de afdeling dan euh op elke afdeling heb je 3 tot 4 televisies. Dan zit iedereen voor de buis. Ja, misschien een paar mannen niet die al veel ouder zijn, maar euh nu op dit moment zitten al die jonge kerels voor de buis om naar die videoclips te kijken, diezelfde videoclips van gisteren en van eergisteren en ze kijken nog steeds ernaar vandaag. En euhm, het gaat zeker niet om de muziek,want de meeste mannen verstaan helemaal niet wat die Amerikanen zeggen, ik versta ook niet wat ze zeggen, en euh men luistert, men kijkt …hoe schaars geklede vrouwen op de beeldbuis dan euh geweld bezingen, het is een rage.”

Deze vergelijking vind je bij Wannabe’s en Gonnabe’s ook terug. Je hoort het aan hun woordgebruik als “getto” en “flexi zijn.” Maar ook het pronken met goud, auto’s en het hebben van veel vrouwen komt overeen met de levensstijl van deze Amerikaanse hosselaars.