The Event van Alain Badiou

Ook Alain Badiou richt zich in zijn studies naar The Real op een gedeelde ervaring en niet op de individuele Zelf. Hij zou dit gedeelde gevoel van gedeelde herkenning omschrijven als het ontstaan van een nieuwe Waarheid. Het ontstaan van dit moment is onvoorspelbaar, onberekenbaar, ‘it is beyond what is’. Hij noemt het een Event (Badiou 2005: 46). En zo heb ik het ook ervaren. Opeens was alles anders: er leek een onzichtbare chemie tussen alle aanwezigen te ontstaan die voortduurde tot na de wedstrijd. Deze Waarheid transformeert het subject als het ware in iemand anders, ‘the truth enlightens the subject’ (Foucault 2005: 16). Hierin vind ik een

‘The production of subjectivity … operates contra knowledge. In Badiou’s terms, this subject has nothing to do with the encyclopaedia (that is, the set of knowledges about the world as is), but is concerned with a truth that is always at odds with the latter and indeed calls the very subject into being (via an ‘Event’)’ (O’ Sullivan 2010: 58).

Ook volgens Alain Badiou bestaat er een verband tussen een Event en ‘geloof’. Hij benadrukt dat de mens trouw moet zijn aan dit ‘Truth Event’ door het ontstaan ervan te erkennen (Van de Port 2011: 199). Door te accepteren dat het gebeurd is, zou ik de beleving van de wedstrijd op Sint Maarten kunnen uitleggen als het ontstaan van een Event. Terry Eagleton omschrijft de ethiek van Badiou als volgt:

For Badiou, the good life, ethically and politically speaking, consists in a tenacious adherence to some ‘Event’ which bursts unpredictably on the historical scene, transforms the very coordinates of human reality and refashions from top to toe the men and women who remain loyal to it. (Eagleton 2008: 3)

Badiou doelt hierbij vooral op politieke verschijnselen als het ‘spontane’ karakter van het ontstaan van revoluties. Maar ondanks het feit dat de gebeurtenis op Sint Maarten niet politiek is, kan ik dit sublieme moment waarbij The Real haar gezicht liet zien ook bezien als een Event. Spelers en publiek waren verbonden door een onzichtbare band. Verschillen tussen spelers onderling en met het publiek vielen weg.

Nationaliteit, etniciteit en sociale klasse speelden geen rol meer in de beleving van de wedstrijd. De mensen die het moment ervoeren als The Real kwamen in contact met een gevoel dat universeel was. Universalisme is volgens Badiou ‘the result of a great process that opens with an Event. To create something universal is to go beyond

evident differences and separations’ (Badiou 2005: 39).

Badiou is van mening dat de mens moet vasthouden aan de Waarheid die dit soort momenten in zich hebben. Ze moeten trouw blijven aan het Event. Het is een moment waarop de jongens voelden dat straatvoetbal Echt was en ze vonden hierin een Echtheid die de alledaagse werkelijkheid ontsteeg. Hiermee kom ik bij de kern van de ethiek van Lacan, Zizek en Badiou die volgens Eagleton is:

Refusing to back off, staying obdurately true to one’s desire. Only by pushing one’s desire all the way through, in the manner of the classical tragic protagonist, can one flourish. (Eagleton 2008: 3)

In straatvoetbal telt maar één ding om geaccepteerd te worden binnen de groep: je skills. Etnische verschillen vallen weg en een gedeelde identiteit als voetballer staat boven de etnische identiteit van de groepsleden. Door het gezamenlijk beleven van een Real zoals gebeurde op Sint Maarten (of zoals Badiou het zou zien als een Event) ontstaat een nieuwe werkelijkheid waarin bestaande verschillen wegvallen. Achterin de auto bevestigden Issy en Edje de beleving van een Event. Op dat moment

geloofden zij weer in hun gemeenschap en in hun identiteit als Echte straatvoetballer. Voor Issy was dit tijdelijk. Een maand later zou al blijken dat hij niet trouw bleef aan het Event.

5.5 Conclusie

Het moment dat de jongens opeens Echt gingen voetballen op Sint Maarten, heb ik ervaren als een Event. De straatvoetballers hebben het beleefd als een bijzondere ervaring waarbij ik in het midden wil laten welke benaming ik aan hun beleving van deze Real moet geven omdat ik me niet geroepen voel op hun beleving een

Symbolische etiket te plakken. Maar hun beleving stond in relatie tot een ervaring in het verleden. Het was een herinnering aan het Echte straatvoetbal die zij opnieuw beleefden.

Het Echte straatvoetbal bevindt zich in hun geheugen en moet weer tot leven komen zodat de jongens er weer in kunnen geloven. Tegelijkertijd oefenen

multinationals als Nike hun krachten uit op de straatvoetballers en hebben zij invloed op de stijluitingen binnen het straatvoetbal die de jongens desondanks als authentiek ervaren. Hoe moet ik de relatie tussen een Real (in de gedaante van het Echte

straatvoetbal) en het Symbolische begrijpen? Probeert het Symbolische The Real te omarmen en zorgt het er zo voor dat underground langzaam weer mainstream wordt? Dit zou passen in de filosofie van Zizek waarin The Real uiteindelijk onbereikbaar is. Of is het juist omgekeerd en maakt The Real in lijn met Foucault gebruik van het Symbolische om te overleven? Is dit de dynamiek die plaatsvindt als jongens als Edje zich inlaten met multinationals als Nike die hun symbolen aannemen? Zeker is dat straatvoetballers hun cultuur Echt willen maken en om dit te bereiken moeten ze het levend houden.