van sulcken aen-genaeme schoonte ende goedtheydt, daer de Schepsels mede vereert
zijn; waer uyt ick bekennen moet dat ghy de Fonteyne zijt, daer al dat schoon is,
moet uyt-vloeyen. ô Schoonte sonder eyndt! goedtheydt on-gemeten! maer holla:
waer loop ick henen? mijn lieve T
HEOSIMA. Ick sou soo wel licht u betrachtingh
voor-komen: neen, heb ick begost ick laet u de rest vol-trecken.
T
HEOSIMA, ô Vaeder ick sal den H. Gheest volghen in het gene hy my sal in-geven
tot een onder-houdt van mijn Ziel in haere betrachtinghe.
Betrachtinghe.
O Godt! mijn alder-hooghste goedt,
Dat ick van herte, minnen moet: Ghy zijt het eynd' van ons begeer, Die dat bekomt; wat wilt hy meer? Een eyndt, in het bekomen 't lest', In het begeren, 't eerst en 't best': Alsoo de liefd' die 't eynde is, ô Godt! van u gebiedenis; Die moet in my te boven gaen, Al, dat ghy wilt van my gedaen; Gelijck dan 't eynd' de proeve geeft Aen alles dat ons werckingh heeft;
En sulcx sal wesen al ons werck, Als 't eynd' is van ons oogh-gemerck+
: Is dat dan d'oogh een-voudigh is, 't Heel lichaem sal oock, voor gewis, Heel wesen goedt en claer van schijn, Oft anders sou 't heel duyster zijn: Waer in geleert wordt dat het endt Van ons begeerte, 't werck toe-sendt Oft goedt te zijn, oft quaedt geacht, Sulcx, als den wercker dat betracht, Het beste eynde, en vol-maeckt, Daer mijn begeerte soo naer haeckt, Dat sal noch magh oyt wesen jet, Als van u goedtheydt een geniet. ô Lieven Godt! Godt van mijn hert+
, Dat willigh u geoffert werdt. Siet ick beleyde uwen naem,
Soo goedt ,soo soet, soo aen-genaem. Wilt ghy, dat ick u minnen sal; Om dat ghy my versiet van al? Neen Heer, ick min u, om dat ghy Het hooghste goedt zijt; die aen my Me-deeligh zijt uyt milden aerdt, En boven diên, my noch bewaert, Veel meerder, dan ick wenschen kan. Wy minnen wel een deftigh Man, Oft om sijn deught, oft om sijn goedt, Oft om den adel sijns gemoedt, Oft om de liefd' die hy ons draeght, Oft om dat hy ons seer behaeght
+ Matth. 6.
Door sijne miltheydt die hy thoont, En daer toe noch steckt uyt in schoont': Is een, van dese, tot den min
Genochsaem rede? Ick bevin', Dees liefdens rèen, te saem gevoeght In u, ô Godt! die my genoeght, Sien ick u deught oft wel u goedt, Wat isser, dat ick minnen moet Met meerder crachten van mijn hert, Als 't goedt dat noyt ge-eyndight werdt? Wie isser edelder van stam,
Als hy, die gheen begintsel nam? Maer self den oor-spronck is van al, Dat uyt in èeldom, luyst'ren sal. Wie isser, die oyt meer bemindt, En in sijn liefd' geen oorsaeck vindt. Als dat hy self de liefde is?
Die ons, met een verbintenis Aen weder-lief, soo heeft gehecht: Dat hy self tegen reden vecht, Die niet beminnen wilt het goedt, Dat ons met liefd' en wel-daedt voedt. En soo daer schoont, tot liefde weckt? Dees schoonte met gewelt ons treckt. Al had ghy Godt, ons laeten gaen, Noch tot ons voor-deel in-gestaen; Daer-om alleen wordt ghy bemindt, Om datmen u sulcx weerdigh vindt: Het goedt betracht van beter waerdt, Vermidts de liefde uyt den aerdt.
Hoe 't goedt dan beter is van deught, En ons genoegen meer verhenght, En meer 'vol-maeckt is, en in schoont' Sich met meer glans uyt-stekend thoont: Hoe 't meer gesocht wordt en gewilt; Daer nimmer jemandt wordt gestilt, In sijn begeerte met een goedt, Dat soo geringh verand'ren moet: Maer ghy ô Heer! die niet en zijt, Aen het vervliegen vanden tijdt Gebonden, die het al verdrijft, Daer ghy den selven altijdt blijft, En zijt het hooghste goedt alleen, Dat ick bemin, en anders geen, Die 't al besluyt, en alles geeft, Al wat hier schijn van goetheyt heeft, Doet open dan den schoot uws hert: Dat u begeerte ruymer werdt, Tot het ontfangen van een goedt, Dat onse heb-sucht rusten doet, ô Lieven Godt, 'k en vinde niet, Als druck en lijden met verdriet: lck moet in liefde leven dan, Oft siet, ick hier niet leven kan. Min ick mijn self, oft anders jet? Noch't een, noch' t ander dient my niet; Ten waer, dit ick u, goeden Heer, In my kost vinden, en niet meer Dat buyten my is, daer den sin Verkeert, aen-kleyven wilt met min;
En is niet weerdigh, dat ons hert Met liefd', daer toe gedreven werd: Dan boven my, daer ghy my thoont, Waer dat ghy inden hemel woont En my op d'aerde hebt gestelt, Gelijck aen't wesen van u beldt; Ach, ach! hoe moet hy zijn verkouwt, Die sich van uwe liefd' onthouwt? Ach! hoe verherdt, is sulcken hert, Dat in u vier niet sacht en werdt? En hoe on-danckbaer is hy niet, Die aen u liefd', geen liefde biedt? Iont my dan, ô mijn liefde soet, Dat ick u min, mijn eeuwigh goedt, En niet magh minnen, als dat ghy My voor-gestelt hebt, en aen my Gheboden, dat ick hert en sin, Alleen sou stellen op u min.
Soo kies ick niet als't hooghste goedt, Dat my gestaegh by-blijven moet: Die door u schoont ons licht verweckt, En met u oogh ons herten treckt Tot u, en soo ons eenigh-goedt, Door liefde, ons bekomen doet.
Sinne-beldt.
Op-schrift.
Den aerdt van d'Oly sacht en soet, Het schaer-mes vinnigh scherpen doet.