Scito & vide, quia malum & amarum est, reliquisse te Dominum Deum tuum. Weet
en siet hoe quaet en bitter dat het is, uwen Heer ende Godt verlaten te hebben.
T
HEOSIMA, ô Vaeder, dat verwijt, snijdt my als een sweert door mijne Ziel. Ick
vertrouw' dat Godt my ghenaedigh sal wesen door sijnen zegen, dat ick hem noyt
sal verlaten.
Betrachtinghe.
't Lichaem.
SEght, mijn Ziel, waer sijt ghy henen?
Waer sijt ghy van my verdwenen? Oft wel seght, waer sijt ghy dan? Wijst my, waer ick u kan vinden?
Waer ghy rust? oft by wat vrinden? En oft ick daer komen kan? Ick weet wel, dat ghy gedreven Door de liefd', u hebt begeven,
Daer ghy inde liefde leeft, En aldaer meer wordt bevonden, Als by my, aen u gebonden,
Daer ghy my het leven geeft. Doch soo ghy wilt naer belieften, Volgen d'in-geboren driften:
Volght niet blindt, naer mijnen lust, Tegen reden en betaemen,
Daer de geesten sich voor schaemen, Daer een' geest niet in en rust. Maer ghy moght misschien wel claegen, Dat ghy lastigh, moet verdraegen
't Lichaem, dat den geest beswaert: Waer door ghy, niet kont begeren, 't Welck u d'on-rust af sal weren;
Om 't gewicht van sijnen aerdt. Soo dat ghy wel eer sout vraegen, Om daer van te zijn ont-slaegen;
Dat u doet soo groot belet, Dat 't verstandt u niet kan lichten, Om te schouwen, de gewichten,
Die den blinden wil u set. Dat den steen moet blijven hangen, Tegen aerdt als een' gevangen,
En niet, tot sijn rust-plaets gaet Is, omdat hy wordt weer-houwen,
En 't beletsel niet kan schouwen, Dat hem altijdt tegen-staet,
Ziel.
Wie is, die my meer kan letten? Als ghy selver, die my wetten
Stelt, naer uwen aerdtschen sin: Soo ick my door u, laet blinden, Die met u geen' vrè sou vinden,
Als ick maer het hemels min: Gaen ick dan met u verloren? Beter waer dy niet geboren;
Om dat ghy met on-gedult, My belet in Godt te rusten En on-treckt my 's hemels lusten,
En verdoemt my, door u schult. Ach heb ick u dan verloren Die van Godt wel waert verkoren,
Tot een' aen-ghenaeme Bruydt? Maer ghy hadt meer moeten letten, Op des vyandts slach en netten
Die bedrieg'lijck hanghen uyt; Daer toe sal hy niet versuijmen, Maer seer ernstigh blijven luymen,
Op den slach der Zielen-vangh: Daer wordt ghy met lust verhangen, Daer wordt ghy met list gevangen,
Daer blijft ghy in duyvels dwangh.
Lich.
Ghy en hebt niet veel te seggen, Om de schult op my te leggen,
Ick ben aerdts, er d'aerd' betracht: Ghy sijt geest, die wordt gedreven
Tot het hemels, om te leven, Niet naer mijnen sin oft pracht: Ghy verlicht zijt, ick een' blinde, Die alhier geen rust en vinde,
Ten sy dat ghy my geleyt. Ick en kan u rust niet stooren, Soo ghy niet, naer my wilt hooren,
En mijn quae geneghentheydt Inne-volgen: maer met reden, Moest ghy self, tot goede zeden,
My bedwinghen, en tot goedt; Want ick u moet onder-daen zijn, En ghehoorsaem aen't vermaen zijn,
Lichaem.
Dat gh'aen my niet doen en moet. Keert dan weer en gaet niet dolen, Dat ghy my, niet wordt ont-stolen;
Sonder u en kan ick niet, Laet u liefde niet vervueren, Op het wanckel goedt van dueren:
Ziel.
Dat ons t'saem brenght in't verdriet. Ick sal dan voort-aen my voegen, In't gheheel naer u genoegen;
Nu ick beter kan verstaen, Door het hertelijck vermaenen, Van mijn' Meester, die met traenen
My het hert doet over-gaen; Om dat ick met blinde schreden, Tot mijn achter-deel wou treden,
En mijn driften volgen in Tot mijn on-bethoonde lusten,
Om in d'on-rust self te rusten Naer mijn' sinnelijcken min. Neen, mijn Ziel, ick wil me-wercken, Nu ick kan soo claer bemercken;
Dat, al wat de wereldt biedt, Vol van stricken is, en laegen, Die sy stopt met't schijn-behaegen,
Schoon van thoon en anders niet. Mindt ghy haer? sy sal u haeten. Steunt op haer, ghy zijt verlaeten.
Wel dan 't is tijdt dat ick keer, Vanden duyster tot de claerheydt, Vande logens tot de waerheydt,
Naer mijns Meesters heylsaem leer: Om mijn liefd' aen hem te geven, Die tot weder-liefd' gedreven:
Noyt sijn minnaer niet en mindt. Die hem mindt, bemindt de deughden, Die hy mindt, windt al de vreughden,
Diemen inden hemel vindt. Haet ghy hem? ghy gaet verloren, Die hy haet, die is geboren,
Tot de seker helsche pijn. 't Ishet booste hem te haeten; Maer van hem te zijn verlaeten:
Kan daer meerder straffe zijn?
Theos.
Lieven Godt ick worp my neder, Aen u voeten, en kom weder
Tot den thoon van u genaedt: Nergens isser rust te vinden,
Dan alleen voor uwe vrinden, Buyten u, het is al quaedt. Wilt my tot vrindinn' ontfangen, Ghy zijt 't eyndt van mijn verlangen,
Ghy alleen mijn rust-plaets zij, 'k Wil alleen aen u behaegen, Heel mijn liefde, u op-draegen,
Sinne-beldt.
G. Maes delin:
Op-schrift.
De Son van goedt on-maetigh rijck, Heeft oock in schoonte geen gelijck.