AL dat geschaepen is, door drift van al sijn crachten,
Vyt in-geboren aert, moet tot sijn rust-plaets trachten. Den steen heeft sijn gewicht, dat hem tot leeghte dringht, Het vier, in tegen-deel, sich altijdts op-waerts dwinght, Het waeter dat van aerdt, moet on-gestaedigh vlotten, Soo 't in sich selven niet wilt sticken en verrotten;
Heeft even wel den drift, om in sijn rust te zijn,
Als 't uyt sijns moeders schoot, door heeten sonne schijn, In deeltjens kleyn gelicht, en inde locht verheven,
Wordt eene duyst're wolck, door winden voort gedreven On seker hier en daer; tot dat een kouwer locht, Doet weer te saemen staen, het op-getrocken voght, Dat in een' regen dauw', door swaerte nêer moet steygen, En soo gevallen, soeckt, om ergens rust te krijgen,
Tot dat het vloeyende, een' beke heeft gemaeckt, En soo, met meerder hulp, tot een Rivier geraeckt. Nu zijnde een Rivier, met menigh slinger-keeren,
Die d'ander beecxkens noch, met toe-loop doen vermeeren: Als dan met groot gewelt, altijdt on-rustigh vloeydt, En tot haer moeder wêerde Zee, seer driftigh spoeydt, Die haere rust-plaets is: ô on-geschaepen wesen! Die my geschaepen hebt, en in-gestort voor desen,
Een redelijcke Ziel, gevormt self naer u belt: Moet ick niet zijn beschaemt; daer alles met gewelt, Sijn rust-plaets sijn betracht, vandaer het is gekomen, Ghy mijne rust-plaets zijt, en vvord' u afgenomen,
Oft door een slecht belet, tot u niet raecken magh, Die meer naer d'eydelheydt, als naer de vvaerheyt sagh? Ick ben ô Godt! uyt u, als uyt een' zee getogen,
Ghesuyvert door den geest, en van het swaer gewicht, Dat my de aerde gaf, ontslaegen en gelicht:
Maer doen ick door den windt, als eene wolck gedreven, My in het kouwt gewest des werelts, moest begeven.
ô Heer! siet mijnen geest, vergroft en heel beswaert, In liefde seer verkouwt, verviel wêer tot de aerdt, Maer waerom niet getracht (gelijck de waeters vloeyen, Door in geboren drift, om naer de zee te spoeyen;
Die altijdt driftigh zijn, soo langh sy niet met lust, In hunnen moeders schoot, genieten volle rust) Dat wy naer uwen schoot, als onse zee oock haecken; Om in de rust-plaets eens van onse Ziel te raecken,
Midts onder hunnen drift, en de genegentheydt, Des redelijcken mensch, is groote onder-scheydt, Sy doen noodtsaeckelijk, en hebben geen verkiesen, Dat hun den drift toe praemt (al souden sy verliesen,
Hun goedt oft leven self) dat moet van hun gedaen; Maer met den vryen mensch, en moet het soo niet gaen: Want hy wordt nergens toe, door blinden drift gedreven, Die aen de rede plaets, door sijn verstandt kan geven,
Met oordeel van het goedt; om dat te nemen aen, Met kennis van het quaedt; om dat te laeten staen. Al sietmen menigh mensch, berooft schier van sijn rede, Die met het schijn-goedt hier licht leven sou in vrede,
En daerom sucht en ducht, bekommert dagh en nacht, Midts sonder arebeydt, dat niet en wordt betracht. ô Rede-loosen mensch! ghy soeckt wel dier te koopen, Een waer, die u verlaet, en licht u sal oont-loopen:
Volght ghy dan die u vlucht? mindt ghy die u behaet? Wilt ghy dat u niet wilt? eert ghy die u versmaedt? En als ghy 't al bekomt: ten sal u niet versaeden; Maer wel met druck des geest, en lasten over-laeden,
Die ghy niet draegen kont: zijt ghy dan soo verblindt, Dat ghy di on-rust self van uwe Ziel bemindt?
En soo veel slaeven moet, om 't goedt van bitter lusten, Om d'eer, om d'ijdelheydt, die ons gemoedt ont-rusten? Ey! werpt die packen af, en hoort uws Herders stem,+ Die d'over-laedenen soo minn'lijck roept tot hem. Die u vermaecken wilt, en rust des herte geven: Op dat ghy heel ont-last hier kommer-loos sout leven,
Soo wilde David eens gerust zijn, in sijn hert, Doen hy soo ruste-loos, al-om bekommert werdt, En wel bespeuren kost, dat onder gulde croonen, Oock scherpe distelen, en doorens konnen woonen,
Van sorgen sonder eyndt, van kommer en verdriet, Dat aen't gecroonde hooft meer-mael den schepter biedt: Ick sal dan (seyde hy) gerust eens mogen slaepen,
En in den vrede self, al mijn genoegen raepen:+ Omdat ick sonderlingh vanGodt in hop' gestelt, Verachten magh al 't gen' my in't gemoet hier quelt: Doch 't heeft sijn swaerigheydt; hoe datmen sal bekomen Den vrede in sich self, die ons soo werdt benomen,
In d'on-gestaedigheydt van's werelts woelend' goedt, Dat menigh hert ont-rust, bedroeft, en suchten doet? Oft seght my werelts mensch hebt ghy het selven vonden, Als ghy in 't eydel goedt, begeerigh zijt verslonden?
Zijt ghy als dan vol-daen? eylaes! 't is verr' van daer, Hoe datmen meerder heeft, hoe datmen wordt gewaer, Dat in begeerte noyt ons hert sal konnen rusten. Maer oft ghy had den wensch van al u geyle lusten,
Sout ghy dan in het self, te vre zijn en vol-daen? Ey neen, den vuylen lust, wilt altijdt voorder gaen. En oft ghy waert in staet van hooge eer verheven, Sout ghy dan zijn gerust, en in het selve leven? Neen, sout ghy seggen, ick en wil niet boven my, Dat jemandt, meer dan ick, uyt-steckt in heerschappy.
Wel seght my David dan, waer dat ghy hebt gevonden, Den vrede in sich self, doen ghy waert aen-gebonden,
+ Mat. 11.
Al d'ongestaedigheydt, van al het hoffs-gewoel? Misschien waert ghy ont-geest, oft sin'-loos van't gevoel? Neen seyt hy, maer alleen, ick voeghde my naer 't willen, Van Godt, die mijn gemoedt genochsaem heeft doen stillen; Daer heb ick, heel vol-daen, gaen rusten in 't gemoedt. Die door de liefde is alleen in Godt te vinden,
Daer die van 't tijdelijck gewilligh sich ont-binden, En soecken Godt alleen, de rust-plaets van hun hert, 't Welck hier met vrè geloont, daer naer met glori' wert, Soeckt Godt dan en ghy hebt den vrede self gevonden, Maer zijt alleen aen hem, en nergens aen gebonden: Want hoe gy't leert of went, waer dat gy soeckt oft niet, Ghy sult niet buyten Godt, jet vinden, dan verdriet.