O! Godt van Israël, ô ongemeten goedtheydt!
ô vreught der hemelen, ô wenschelijcke soetheydt!+ Hoe goedt en zijt ghy niet, aan die zijn recht van hert, En ghy met weder-liefd van hun vergolden werdt? Wat zijt ghy liefde dan? van waer, van sulcken weerden? Dat Godt met u vol-daen, en niet en sal aen-veerden,
Hoe kostelijck het sy: is't niet met liefd' verselt? Hy acht het min als roock, oft gelt dat niet en telt. Hy wilt u silver niet, noch gout, noch schoon juweelen, Noch uwen, rijckdom, noch uw' landen oft casteelen,
Noch jet van u besit. Hy eyscht u leven niet, Noch jet dat aerd' oft Zeë, tot levens-tocht u biedt, Noch dat ghy, d'waeselijck u selven sout verhind'ren. Oft slachten door het vier, met vreetheyt self u kind'ren;
Sulckx als den duyel vreet, wel aen sijn dienaers vraeght: Die niet als vreetheyt thoont, aen die hem 't meest behaeght, Heeft Godt aen Abraham, maer niet tot sijn bedroeven, Als sijnen besten vrindt, alleen om hem te proeven,+
Gheboden tegen aerd', dat hy sijn eenigh kindt, Den liefsten van sijn hert, den schoonsten, die hy mint, Sou brengen op den bergh, die hy hem aen-sou-thoonen, Met hout en vier en sweert, oock sonder te verschoonen, Aen eygen vleesch en bloedt, hem doen slach offerandt, En Isâac sijnen Soon, op-draegen doer den brandt?
+ Ps. 72.
Het was een swaer gebodt, maer niet om uyt te wercken, Die niet als't vast geloof van Abr'ham wilde mercken,
En hem bezegenen, met allen over vloedt,
Van rijckdom ende staet, van eer en tijd lijck goedt. 't Was maer een minne proef; om Abraham te stijven, Dat hy in Godts verbondt niet sou verlegen blijven,
Al moest tegen hop', in hop' sijn eenigh kindt Slach offeren aen Godt, meer als sijn Ziel bemindt.+ Doch even wel sijn saet, gelijck d'on-telbaer sterren Sou menigh-vuldigen, en onder een noch werren:
Om dat hy heeft gelooft aen Godt, die niet en faelt, Die on-gestaedigh noyt sijn woordt te rugge haelt. Die uyt de steenen self, wel menschen kan verwecken,+ Maer soo wy't voor belt eens in waerheydt wilden trecken:
Wy souden licht'lijck sien, dat dese selsaem daedt, By ons noch daegelijckx, elck een ten laste slaet. Want soo daer eenigh mensch waer blindelinghs vervallen Op dertelheydt des vleesch, en in den lust wou mallen,
Oft met een teerder liefd', sijn sinn'lijckheden voedt, Oft dat hy't hert gehecht heeft aen sijn tijd'lijck goedt? Die hoort de stemme Godts: want die Godt wilt behaegen, Sal sulcken kinderen gewilligh hem op-draegen,
En trecken tot den bergh met swert en vier en hout, Al waer hy van versterf, den altaer selver bouwt: Om daer sijn slach-off'randt, gewilligh, aen te stoken, En soo sijn sinn'lijckheydt soet-geurigh te doen smoôken
Aen Godt, die over-vloedt, van sijnen zegen geeft, Aen sijnen minnaer, die uyt liefd' verstorven leeft. ô VVonder minne-konst, dat Godt ons toe-genegen, Niet als ons liefd' vereyscht, voor al sijn goedt en zegen;
En dat ons liefd' alleen genochsaem hem vol doet, Daer al ons ander goedt, aen liefde wijcken moet; Vraeght ghy wat liefde is? van waer sy is gekomen,
Die haeren throon naer wensch, heeft in ons hert genomen?
+ Rom. 4.
Ick spreeck hier van de liefd', van mede-weerdigheydt, Tot Godt, en niet van die, in quae-begeerte leyt, VVant, wat de werelt mindt, begeerte is van d'oogen, Oft wel begeert' des vleesch, oft trots om sich te hoogen:+
Een liefd' die scheydt van Godt, en sijn genaed' on-trekt, En sijn verbolgentheydt op onse Ziel verweckt.
Ick spreeck van liefde, die van boven is gekomen, En haer genoegen, hier by menschen heeft genomen,
Een Hemels vier dat Godt ons af gesonden heeft: VVaer in ons Ziel gelijck een' Salamander leeft. Ick heb (seght Godt) mijn vier op d'aerde afgesonden: Ach! waer, naer sijn versoeck, ons hert daer in verslonden,+
Gelijck den braem-bosch, die wel brande inde vlam;+ Maer niet verbrande, dan veel meerder luyster nam, Vraeght ghy wat liefde is, en haer waerdy magh haelen; Om naer gerechten eysch, 't ontfangen, te betaelen?
Ick segh: de liefd' is Godt; en Godt on-eyndigh is; Dat hy 't on-eyndich goedt vol-doen kan, is gewis. Dus alles wat ghy Godt vvilt sonder liefd' op-draegen, Zijt seker, dat het hem, sal nimmermeer behaegen,
Die niet van doen en heeft, en niet sal nemen aen; Als't liefde goedt, dat hy, te leen ons heeft gedaen. VVonder minne-konst! ô ongehoorde vonden!
Daer Godt sich selven mindt, door liefd' ons toe-gesonden; Als hy sijn liefde heel heeft in ons hert gestordt,
Door sijnen heyl'gen Geest, die daer geherberght wordt. En dat noch meerder is, de liefde kan soo binden;
Dat d'een' in d'ander sich vereenicht, kan bevinden. Is Godt de liefde niet? en die in liefde blijft,+ Die blijft in Godt, en Godt in hem gebonden clijft. Van wat gevolgh dit is, dat staet ons te bemercken, Met dieper in te sien, des liefdens wonder wercken:
Hy wordt een Hemels mensch, die Godt oprecht bemindt, Me-deeligh aen den aerdt, van Godt, als eygen kindt:+
+ Io. 2.
+ Luc. 12.
+ Exodi 3.
+ Io. 16.
VVant die, door Godes Geest zijn crachtelijck gedreven, En sich, om sijne liefd', tot alle deught begeven,
Zijn kinderen van Godt, vervolgens erf-genaem: VVaer toe dat hun de hop', van nu af, maeckt bequaem.+ Siet hier, wat liefd' vermagh: Sy is de heel vol-doeningh, Voor Godts wel-daeden al, den sondaer een versoeningh,
Die af-standt doet van 't quaet, en sich tot Godt bekeert, En boven diên den mensch met 't eeuwigh goedt vereert. ô Minne-Godt: die niet als liefd van ons wilt soecken, En die u niet bemindt gerechtigh sult vervloecken.
Het soet is uwe wet, hoe suyver on-bevleckt!+ Die Zielen tot u keert, d'onnooselen verweckt, Tot wijsheydt en verstandt: u oordeel is waerachtigh; Rechtveerdigh in sich self, seer wenschelijck, en machtigh,
De herten oock verhert, te dwingen tot u wet Van liefde, die in waerd' wordt boven't goudt geset; En wenschelijcker is, als d'alder-êelste steenen, Die aen den Sonne-schijn, hun glansch licht ontleenen,
Diet 't lichaem maer alleen tot een verciersel zijn; Daer liefd' de Ziel verciert verr' boven Sonne-schijn. Al kan het kostelijck gesteent' een mensch verrijcken? Soo moet het even wel, verr' aen de liefde wijcken.
En wordt een mensche oogh, getrocken door cieraet? VVeet, dat de oogh van Godt aen liefd' meer open staet. VVat isser weerdiger als liefd' u toe te draegen?
VVat isser soeter, als te doen naer u behaegen, Die niet als liefde eyscht? VVant (als Ioannes seyt+)
Al die u niet bemindt, in 't hert gestorven, leyt: Om dies wil dat de liefd' alleen ons hert doet leven, Ghelijck de Ziel den Geest, moet aen het lichaem geven;
Dus wilt ghy quijten u aen Godes minne-recht? Siet, dat ghy aen sijn liefd', met liefd' zijt vast gehecht.
+ Rom. 18.
+ Ps. 18.