Contacten met de buren
Mensen vinden het doorgaans belangrijk om in een rustige buurt te kunnen wonen en een goed, maar daarom niet altijd intensief, contact te hebben met de buren. Ook leven in een vertrouwde en vertrouwen schenkende omgeving is van belang. Verder is het belangrijk om wat buitenruimte te hebben (bij de woning of in de buurt) die ook wat afstand schept tussen mensen. Kunnen we uit één getuigenis de conclusie trekken dat te dicht op elkaar wonen de kiem van spanningen in zich draagt? Het lijkt vooral belangrijk een goed en rustig contact te hebben met de buren. Veel mensen vinden sociaal contact belangrijk, maar het hoeft duidelijk niet per se met de buren te zijn.
“We zitten in een rustige buurt, dicht bij het centrum en het station, dicht bij vrienden, er zijn verschillende parken en speeltuintjes in de buurt.”
“Ja, ik woon hier wel graag. Ik ben altijd een stadsmens geweest.”
“Ik zou graag in de buurt blijven wonen, mijn vrienden wonen hier. … Het contact met de buren is heel belangrijk. Ik ken één van mijn buren al 25 jaar.”
79
“‘t Is rustig hier. Maar van de buurt trek ik mij niet veel aan. Alleen met E. heb ik een goed contact en die van hiernaast is ook redelijk.”
“Hier woon ik wel graag. Als ze op straat staan, zullen ze wel spreken, de buren”.
“Met mijn buren heb ik weinig binding”
“Ja, het is hier een rustige straat en de mensen kennen elkander hier. Je wordt wat in het oog gehouden. Zo heb ik mezelf al een paar keer buitengesloten en dan mocht ik via de buren binnen breken in mijn eigen huis.”
“Ja, met de onderbuurvrouw heb ik een goed contact, die mevrouw van het eerste verdiep is een Marokkaanse, maar dat is een hele lieve en vriendelijke. Maar dat is één op haar eigen.”
“Ik woonde hier heel graag en ik heb dat ook altijd gewild, maar nu is dat te druk aan het worden in deze wijk. Te druk, te veel jongere gasten, te veel problemen, te veel politie en ik wil mijn kinderen hier niet opvoeden. Ik woon hier al lang, ik zelf ook, ik woonde daar. En vroeger was dat kalm, dan konden we echt spelen, maar nu is dat ruzie, vechten, drugs, echt op den duur noemen ze dat hier de maffiawijk. Ja deze wijk is bekend bij de politie. Als je gewoon zegt Peter-Benoit-park die weten dat direct. Ik ben echt bang voor mijn kinderen.”
“Met de buren begint het te beteren. Maar we zijn wel een beetje beperkt doordat we maar een terras hebben, ik geloof van 20 m². Maar de kinderen mogen daar niet met de bal spelen want dat maakt teveel lawaai. Hierboven woont “Cruella De Vil” en die kan niet tegen kinderen. Die heeft een grondige hekel aan kinderen.”
“Iedereen kan op ons terras kijken en wij op iedereens terras. Je kan eigenlijk alles en iedereen zien. Daar hebben wij persoonlijk het wel een beetje moeilijk mee. Als je vuilbak recht of scheef staat, iedereen heeft dat gezien. Hier wordt enorm gebabbeld.”
“We wonen hier graag in de buurt. Er zijn hier overal pleintjes en parkjes.”
“We hebben vriendelijke buren, maar ik heb geen echte relatie met mijn Belgische buren.
Vroeger woonden we in een dorp, in Nevele (tegen Gent) en daar had ik toch wel wat
vriendinnen en kenden wij de mensen en de mensen ons, het was er kleiner en mensen kenden elkaar, dat is hier nu niet zo. Hier zijn mensen bezig en ze gaan naar hun werk en ze komen thuis om 18u en dan zie je elkaar niet zo veel. Via de school van mijn kinderen heb ik nu wel een aantal andere ouders leren kennen en daar heb ik een goede relatie mee en daar kan ik wel goed mee praten. Ik ga ook naar het vrouwencentrum, ik krijg daar les, zij zijn ook goed.
Ik heb geen problemen met de buren. Mijn directe buren zijn allemaal Belgen, alles is OK, we zeggen goedemorgen tegen elkaar, maar niet meer.”
Leven in een multiculturele buurt
Het samenleven in een multiculturele buurt is niet voor iedereen zo vanzelfsprekend. Redenen voor een goed of net een slecht samenleven met buren met een migratieachtergrond zijn niet terug te vinden in de interviews. Het is wellicht wat kort door te bocht om het af te doen met een ‘Overal maak je het gewoon hoe je het zelf wil.’ zoals een van de getuigen zegt, maar een ontvankelijke attitude lijkt wel belangrijk. Dat neemt niet weg dat botsingen van culturen, maar ook milieus heel duidelijk zijn. Er is hier nog een hele weg af te leggen.
“Overal maak je het gewoon hoe je het zelf wil. Maar als je overal naar de mensen knikt en je bent vriendelijk en je blijft vriendelijk. Ik spreek evengoed tegen een Marokkaan als tegen een Belg. Ik heb daar geen problemen mee, dus ik knik ook gewoon naar die mensen.”
”t Is een multiculturele buurt, dat heeft zijn voor- en nadelen. …’t Is hier tamelijk rumoerig over ’t algemeen. In ’t weekend en ’s avonds ook heel laat rumoerig, die mensen leven maar
’s avonds, maar dat stoort mij niet, daar kan ik mij perfect in inpassen. Als ik mijn vuilbak buitenzet, zet iedereen zijn vuilzak buiten. Zet ik die op de verkeerde dag buiten, dan staan ze allemaal verkeerd buiten. In ’t begin spraken ze niet veel tegen mij. Ze hebben sowieso een voorkeur voor mannen en mijn zoon kwam dan van waarom spreken die tegen mij en niet tegen jou. ... Dus het is een beetje zoeken dat ge overeen komt.”
80
“Daar zijn ook sociale woningen en daar wonen eigenlijk niet anders dan vreemdelingen, dus zo hebben ze geleerd om met vreemdelingen te spelen. Daar wonen veel Turken en Marokkanen. Dat valt heel goed mee, daar is nog nooit ruzie geweest. Er kwamen ook Italianen, Russen. Dat gaat goed, maar hier in de straat wonen Kosovaren en die slaan iedereen af. … Die jongens zijn 12 jaar en hebben al een strafblad.”
“Het is ook echt geen aangename buurt. Dat zit daar echt vol met buitenlanders, ge ziet dat ook wel, dat zijn mensen van een ander milieu. Dat is niet aangenaam ginder.”
SPECIFIEKE CONCLUSIES M.B.T. DE IMPACT OP DE KINDEREN
Wat de impact van het thema leefbaarheid op kinderen betreft denken we vooral aan de speel- en sportmogelijkheden in de buurt. Het bestaande aanbod van speel- en sportmogelijkheden lijkt
verschillend te zijn van buurt tot buurt. Er blijkt ook een behoefte aan speel- en sportmogelijkheden voor specifieke leeftijdsgroepen.
81