Quo vadis N-VA?Elke verkiezing levert een verrassing op die de opiniepeilers niet of onvoldoende

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Quo vadis N-VA?

Elke verkiezing levert een verrassing op die de opiniepeilers niet of onvoldoende hadden ingeschat. Dat is een gulden regel in de politiek. De verrassing van 13 juni 2010 is de verpletterende omvang van de overwinning van de N-VA. Ook een andere basis- regel bleef overeind: wie verkiezingen uitlokt, betaalt daarvoor de prijs. De kiezer heeft de leugens van de VLD en het platte electorale spel van Alexander De Croo niet geslikt. De rechtlijnigheid waarmee de N-VA de voorbije drie jaar haar standpunten heeft verdedigd, is daarentegen overduidelijk beloond. De kaart met de kieskantons in Vlaanderen kleurt bijna volledig geel, of eigenlijk geelzwart. In Oost-Vlaanderen is er nog een spatje blauw waar de liberalen de meerderheid hebben, in de kieskring Leu- ven en Limburg een spatje rood waar de sp.a het sterkst staat, en in West-Vlaande- ren zien we nog heel wat oranje, maar ook daar steekt de N-VA op provinciaal niveau CD(&V) voorbij. We kunnen Bart De Wever en de zijnen er alleen maar om felici- teren. Maar nu moet al dat geelzwart ook verzilverd worden, en dat zal een ander paar mouwen zijn.

We horen het De Wever nog met zoveel woorden zeggen tijdens één van de slot- debatten: voor de verkiezingen: “Hoe meer mensen stemmen op de N-VA, hoe dui- delijker het signaal zal zijn voor de Franstaligen dat zij er ditmaal niet onderuit kunnen om grondig te hervormen.” Maar wij hebben niet bepaald de indruk dat die Frans- taligen het signaal begrepen hebben. Bij de PS klonk het onmiddellijk dat het aan de N-VA is om te tonen dat ze bereid is toegevingen te doen. De MR en cdh eisen “ver- antwoordelijkheid” van de N-VA, die moet “onderhandelen zonder de boel te blok- keren”. Een aantal Franstalige krantencommentatoren stelt dat de Franstalige par- tijen niet doof mogen blijven voor de boodschap uit het noorden van het land. Maar er mag niet geraakt worden aan de interpersonele solidariteit, het statuut van het Brusselse gewest, noch de rechten van de Franstaligen. Met andere woorden: de mil- jardentransfers mogen niet in vraag worden gesteld, Brussel moet onbestuurbaar blijven, en de Franstalige kolonisatiedrang in Vlaanderen mag niet worden gestuit. En uiteraard moet Di Rupo premier worden, want het is al van 1973 geleden dat Lebur- ton ten onder ging in het Ibramco-schandaal. Dat was toevallig ook een Franstalige socialist die het allemaal niet zo goed begrepen had.

Goed, de verkiezingen hebben dus perfect geïllustreerd dat er twee landen zijn in dit land. Maar vermits De Wever en co de evolutieleer belijden, moeten er tussen- stations worden aangedaan. De N-VA-top redeneert dat de meerderheid van de kie- zers (inclusief de hare) de mentale omslag naar een afscheid van België nog niet heeft gemaakt. Waardoor een bochtenparcours onvermijdelijk lijkt.

Logischerwijze zou men eerst de Vlaamse partijen op één lijn moeten krijgen. Alle Vlaamse partijen? Kan de N-VA zich met haar programma veroorloven een belas- ting- en geen besparingsploeg op de been te brengen? Anders gezegd: ligt een com- binatie N-VA, CD(&V) en Open VLD niet eerder voor de hand, dan een puzzel met de sp.a? Vlaanderen heeft duidelijk niet voor een linkse regering gekozen: de sp.a en Groen! halen samen nauwelijks 18 zetels. Gaat De Wever zich de wet laten dicteren door rode en andere vakbondsmanitoes?

Maar de sp.a is uitermate regeringsgeil, net zoals Di Rupo niet kan wachten op de sleutels van de 16. Om daar echt aanspraak op te kunnen maken, moet hij het element van de grootste politieke familie uitspelen, want de N-VA heeft in de Kamer een zetel meer dan de PS. Di Rupo zal ongetwijfeld willen dat de sp.a toch in een federale coa- litie opgenomen wordt. Van de N-VA wordt bovendien verwacht dat zij de politieke impasse kan doorbreken en oplossen. Als ze geen resultaten boekt, kan haar electo- rale steun snel wegebben. Als ze te veel compromissen sluit, verliest ze haar geloof- waardigheid. Dit is geen gewoon dilemma meer, dit is een gordiaanse knoop. Alexan- der De Grote wist daar wel raad mee, maar zijn methoden waren dan ook redelijk onorthodox. Niet erg op evolutie gericht.

Men zegt dat het allemaal sneller kan gaan dan verwacht, maar aan Vlaamse zijde likken verschillende partijen hun wonden, en overhaaste beslissingen lijken uit den boze. Gaan CD(&V) en Open VLD uiteindelijk niet aansturen op een oppositiekuur?

Zullen er niet eerst een aantal interne afrekeningen plaatsvinden? En - nog niet ter sprake gekomen - wat denkt het paleis/le palais? De dynastieke belangen hebben altijd zwaarder gewogen dan de Vlaamse, en we verdenken Albert en compagnie niet van overdreven sympathie voor De Wever en co. Niet voor niets ging het circus van Bel- gavox door op het Paleizenplein.

Misschien moet het paleis/le palais in eerste instantie maar zijn toevlucht nemen tot het fossiel Marc Eyskens. Die verklaarde pathetisch dat Di Rupo en De Wever samen een Belgisch tapijt moeten “weven”. Als Eyskens in zijn opdracht mislukt, kan er mis- schien sneller de beuk in worden gezet.

Vlaams nationalisten vieren feest!

Kiezer moest zich weer moeien

Verkiezingen. Het zou een feest van de democratie moeten zijn. Maar uw dienaar begaf zich schoorvoetend naar de stembus alsof hij zich ongevraagd op een feestje zou gaan aandienen. Ongewenst, want lastig en sfeerbedervend, zoveel was wel duide- lijk geworden de jongste weken. Want wie meent dat België, de Walen, de flamingan- ten, de crisis of de onbekwame politici de oorzaak zijn van de knoeiboel waar we ons in bevinden, dwaalt. Het zijn wij, de kiezers.

Want er moeten, zo weten intellectuelen die daar heel veel over hebben nagedacht en dus zeker gelijk hebben, samenvallende verkiezingen komen. De Croo roemt zichzelf omdat hij de regering liet vallen, “want nu krijgen we een periode van vier jaar zonder verkiezingen”. Marianne Thyssen knikte zo hevig dat we even vreesden dat haar schrale hals zou breken.

Dehaene wist het eerder al. Na een stem- busslag is er tijd nodig om de verkiezingsbe- loften te laten vervagen. Professoren wisten te vertellen dat in 2007 geen akkoord haal- baar was, omdat de kiezer in 2009 weer moest gaan stemmen, voor de deelstaten.

Besluit: zonder kiezers zou onze democratie een stuk frisser ogen. Sluit even de ogen en laat je fantasie de vrije vlucht: politici zouden dan, niet op de vingers gekeken door bemoei- zuchtige betweterige burgers, lekker onder elkaar bedisselen wat goed is voor de men- sen. Jawel, omdat de mensen hun mening geregeld mogen geven, kunnen politici niet bezig zijn met de thema’s die de mensen echt interesseren. Gerespecteerde politici komen het zonder verpinken op het televisiescherm debiteren, amper tegengesproken.

Blijkens spelletjes op internet, waar onze mening wordt vergeleken met die van de deelnemende partijen, zou zowaar een grote meerderheid van de kiezers ook die mening toegedaan zijn. Ook zij vinden dat de domme massa te veel zijn zeg mag doen over de bestierders van het land. En zeg- gen dat ondergetekende van nature de poli- tiek volgt, overwogen een stem uitbrengt en daarna blijft nagaan wat de politici met die stem doen. Zo opgevoed, want democratie is een werkwoord, werd ons ooit ingeprent.

Houd je stem in het oog, eens je ze hebt afgegeven, want wij zijn de eigenaars van de nv DIT LAND. Politici krijgen van ons een opdracht en wie het vertrouwen beschaamt, wordt daarop afgerekend. Zo werkt een goede democratie.

Niet dus. Wij, de kiezers, verknoeien het spel door de onhebbelijkheid om van stem- gedrag te willen veranderen. Wij openen te graag de oren voor populisten, want politici die woordvoerder willen zijn van wat leeft bij de publieke opinie zijn verdacht. Een ver- standig beleid vraagt per definitie onpopu- laire maatregelen, want het kiesvolk is een klootjesvolk. Wispelturig, onberekenbaar en ongehoorzaam. Als de volgende regering erin slaagt die stoorzender zoveel mogelijk uit te schakelen, dan hebben ze blijk gegeven van staatsmanschap.

Verbaast het u nog, dat we ons met bene- pen hartje naar de stembus begaven? Want wie wil nu met de vinger gewezen worden als het allemaal misloopt?

V^oorheteenmanscollectief D^en B^looten K^oonincK

Deze week :

• Kom daar uit 2

• Waarheidsvinding 3

• Verkiezingen 4-5

• Homofobie 6

• Di Rupo of Magnette? 7

• WK-geweld 15

65

jaargang • nummer 24 • woensdag 16 juni 2010 1,85 euro

Plankzeil als de bliksem naar de vernieuwde webstek

www.pallieterke.info

De dingen dezer dagen 2

Geloofwaardigheid

Vermits bollekenskermis erop zit wan- neer U deze regels leest, zal men er alvast dit krantje niet van kunnen beschuldigen cam- pagne voor Alexandra Colen gevoerd te heb- ben. Anticampagne kreeg ze evenmin in dit krantje, maar wel in de “serieuze” Gazet van Janssens van Antwerpen. Waarom? Omdat ze de Vlaamse pers beschuldigt van men- sen dom houden, van liegen en manipule- ren. Hoe durfde ze?

Die gedachte moet de drijfveer geweest zijn van een “sterk” inhoudelijk opiniestuk van Lex Moolenaar, waarin hij probeerde Colen met de grond gelijk te maken omdat die, als ondersteuning van haar mening, van plan was op de Antwerpse Groenplaats een aantal kranten aan stukken te scheuren.

Dat kon Moolenaar niet over zich heen laten gaan. En dus flanste hij een pamflet in elkaar waarmee hij hoopte de vrouw bela- chelijk te maken. En waaruit tevens moest blijken dat Colen een notoir lid was van de club politici die na hun zitje in de praatbarak veroverd te hebben, daar ofwel geen klap meer uitvoeren - zoals “Patrick” van “A”

bijvoorbeeld - ofwel initiatieven nemen die enkel algemeen hoongelach verdienen. Zoals Alexandra die volgens duider Lex Moolenaar ooit een wetsvoorstel had ingediend voor een verbod van blote vrouwen op reclame- affiches.

“Abominabel rapport”

Dat Alexandra niet bepaald het doetje is waarvoor Moolenaar haar verslijt, bleek uit haar repliek op zijn “opiniestuk”. Daarin daagde ze haar verbale belager uit haar, wetend dat het niet bestaat, én de tekst te bezorgen van het door hem genoemde wets- voorstel én de datum waarop ze dat had ingediend. Daarbij aansluitend vroeg ze zich een aantal dingen af. Eén, waar een journa- list de pretentie haalt om haar als parlemen- tariër een “abominabel rapport” van nul op tien te geven, als hij dat cijfer zelf verdient omdat hij nalaat zijn bronnen op waarheid, na te trekken. Twee, waar hij dezelfde pre- tentie vandaan haalt haar ervan te betich- ten dat ze in het verleden alleen maar haar zitje te danken had aan de mooie plaats die de partijtop haar op de “lijst” gaf. Maar gemakshalve uit het oog verloor dat ze in 2007 ruim 20.000 voorkeurstemmen had behaald. Drie, waarom hij het lef had te zeg- gen dat ze “onzichtbaar” was in het parle- ment, goed wetend dat de media, en dus ook hijzelf, elke inbreng van Vlaams Belang in politieke debatten doodzwijgt, minimali- seert of afdoet als irrelevant.

Daarna citeerde Colen ter attentie van Moolenaar de heer Rusangiza Billiet, die niet bepaald een fan van het VB genoemd kan worden, wel integendeel. Maar hij wist wel haar werk in de commissie Buitenlandse Zaken waarin ze zetelde en waarin hij waar- nemer was - wat van Moolenaar niet gezegd kan worden - op haar waarde te beoorde- len: “Vaak had ze een zeer goede en posi- tieve inbreng. Jammer genoeg kreeg ze daar van de andere fracties geen erkenning voor door het cordon sanitaire. En door het medi- acordon evenmin in de pers.” Billiet mag dan een politieke tegenstander zijn, aldus Colen, hij is veel eerlijker dan de Vlaamse regime- pers die stelselmatig alle VB-mandataris- sen slechte rapporten geeft en alle vriend- jes in de regimepartijen goede. Waardoor ze haar eigen “abominabel rapport” een ereti- tel vindt, toegekend door een liegende en immorele pers die het volk dom houdt.

Oude doos

Nu ik toch bezig ben, kan ik hier even- goed nog bij vertellen dat Paul Beliën, echt- genoot van Alexandra Colen, in een vorig leven journalist was bij dezelfde gazet waar Moolenaar vandaag mee de lijnen uitzet.

Beliën beschikte toen over bronnen in bin- nen- én buitenland waarvan zijn “confrater”

alleen maar kan dromen. Via één van die bronnen kwam Beliën te weten dat wijlen koning Boudewijn zou weigeren de abor- tuswet te ondertekenen. Hij wilde dat toch wel ophefmakend nieuws als primeur in “de gazet” publiceren, maar stuitte op een “njet”

van Wilfried Martens nadat zijn gewezen woordvoerder en toenmalige hoofdredac- teur Lou De Clerck de “evidente” daarvan op de hoogte had gebracht.

Beliën publiceerde zijn verhaal dan maar, als mijn geheugen me niet in de steek laat, in de bekende Amerikaanse “The Wall Street Journal”. Dat draaide uit op eerst een fikse huishoudelijke ruzie op “de gazet”, toen nog niet die van Janssens, en uiteindelijk op ont- slag op staande voet van Beliën. In de repliek van Colen aan Moolenaar daarover geen woord, ook al had dat bijzonder illustratief geweest kunnen zijn voor én de “geloofwaar- digheid” van onze media én de wil om, als het eropaan komt in alle objectiviteit, “verant- woordelijkheid te nemen”. Het is niet zeker of Lex Moolenaar dit verhaal uit de oude doos van Gazet van Antwerpen kent. Wel zeker is dat, mocht hij het wel kennen, hij er alvast geen lessen uit trekt. D.Mol

De verkiezingen mogen voorbij zijn, het duurt nog wel even voor het politieke emmeren over “geloofwaardigheid” en “verantwoordelijkheid opnemen” uit ether en kranten zal verdwijnen. Zonder dat de media daar zelf in eigen politiek gekleurde duiding rekening mee houden. Verwonderen doet het dus niet dat ook tijdens de voorbije campagne een goed mediawoordje over mandatarissen van Vlaams Belang even schaars was als haren op een biljartbal.

Het is goed dat iemand anders al eens zegt wat trouwe lezers van ‘t Pallieterke al lan- ger weten. Wij voeren trouwens niet alleen campagne voor Vlaanderen in tijden van bollekenskermis, maar het ganse jaar door. En dat al vijfenzestig jaar. We zijn nog altijd niet waar we willen komen, maar geraken doen we er uiteindelijk wel. De barsten in de gammele constructie België worden met de dag immers groter. Wie de evolutie verder op de voet wil blijven volgen, doet er goed aan een abonnement te nemen. Doe het en geniet tot eind juni nog van enkele gratis nummers. Stort 48,10 euro op ons rekening- nummer BE82 4096 5194 9168 (bic KREDBEBB), of bel even 03 232 14 17, waarachter onze lieftallige secretaressen schuilen, om U alle nodige info te geven.

Kom daar nog eens uit!

Laat N-VA toen goed geweest zijn voor 7 tot 8 procent, dan geeft dat toch een pan- doering van ruim 7 procent. Laten we even vergelijken. Zondag behaalde CD&V 10,9 procent van de Belgische stemmen voor de Kamer. In 2003 was dat 13,5,toen beschouwd als een debâcle en voorzitter Stefaan De Clerck werd met pek en veren beladen de woestijn in gestuurd. In 1999 lag de CVP uit- geteld in de paarse touwen met 14,1 procent van de stemmen. In 1995 kwam de partij aan 17,2. In 1977 was dat nog 26,2. Zondag bood een historisch laagterecord.

De VLD komt aan 8,6 procent zowel voor Kamer als Senaat. We moeten teruggaan tot 1971 om dieper te zakken, met 8,5. Dat was de eerste keer dat de Vlaamse libera- len apart opkwamen. Nu haalt De Croo een tiende meer dan het historische dieptepunt.

De sp.a tikt af op 9,2 procent (opnieuw ten opzichte van het Belgische totaal). In 1999 was dat 9,6, het vorige dieptepunt. Een his- torisch record.

Vlaams Belang komt aan 7,8 procent Kamerstemmen. We moeten teruggaan tot 1991 om een slechter resultaat voor het Vlaams Blok te vinden. Geen historisch record, maar wel een terugslag van 20 jaar.

Ooit kwam de Volksunie op het hoogte- punt aan 18,8 procent van de stemmen in de Vlaamse arrondissementen. N-VA deed daar zondag zowat 10 procent bij. Met het Vlaams Belang erbij en wat rest van Lijst Dedecker zijn de V-partijen nu goed voor 43,8 pro- cent. De drie klassieke partijen CD&V, sp.a en Open VLD bundelen samen nog 45,5 pro- cent van de stemmen, niet eens een meer- derheid. Kortom, nooit won een politieke partij meer stemmen bij een verkiezing.

Nooit kwamen de staatsbehoudende par- tijen samen op een lager totaal uit. De cen- trum-rechtse partijen bundelen in Vlaan- deren nu bijna driekwart van de stemmen.

Links komt aan 21,8 procent, drie jaar gele- den nog 23,5 en dat was toen al een histo- risch dieptepunt. Weer een record.

En dan kijken we even naar de Waalse partijen. De klassieke drie halen 74,4 pro- cent (29,9 meer dan in Vlaanderen). De B-partijen daar zijn goed voor 100 procent (54,5 meer dan in Vlaanderen), de socialis- ten rijven 37,6 procent binnen (23 meer dan in Vlaanderen). Nooit was de kloof tussen noord en zuid groter dan vandaag.

Verontschuldig ons voor de cijferdiarree, maar die cijfers zeggen dit keer echt wel alles. N-VA en meer in het bijzonder Bart De Wever hebben gewoon geschiedenis geschre- ven. De factor Bart De Wever verklaart veel, maar toch niet alles. Menig N-VA-lijsttrekker voor de Kamer vreesde een enorme kloof

tussen de stemmen voor kamer en senaat.

Het verschil bleek (op Vlaams niveau) zo’n 4 procent. Het De Wever-effect is onmisken- baar, maar de kiezersomslag gaat toch wel verder. De Wever haalt zowat 725 000 stem- men, de volgende drie (Thyssen, De Croo en Magnette) komen daar samen maar juist boven. Maar Jambon (Antwerpen, ruim 60 000, nummer 2 van de provincie), Brepoels (Limburg, ruim 43 000 stemmen, nummer 1), Bracke (Oost-Vlaanderen, bijna 90 000, nummer 1) en Bourgeois (West-Vlaande- ren, bijna 46 000, nummer 2) doen het ook uitstekend. Na De Wever gaapt een grote kloof, maar geen oceaan tussen de numero uno en een hoop nobody’s die niemand kent, zoals zo graag voorgesteld.

Als de kiezer nog enige rol speelt, dan is dit land zondag fundamenteel van karak- ter veranderd. Maar als inhoud nog een rol speelt, zit de boel ook vaster dan ooit. In Vlaanderen ligt een centrum-rechtse meer- derheid voor de hand. De V-partijen moeten nog even wachten op hun meerderheid, maar de combinaties N-VA, CD&V, Open VLD is goed voor bijna 60 procent van de stemmen, met een oppositie die zowat evenwichtig ver- deeld is tussen links en rechts. In Wallonië komen PS en CdH aan een meerderheid van 52,2 procent en als we Ecolo daarbij tellen is dat 64,5 procent.

In Vlaanderen stemt een overweldigende meerderheid voor een zeer forse staatsher- vorming, om niet te spreken van een Vlaamse staatsvorming. In Wallonië zit eigenlijk nie- mand daarop te wachten, en al zeker niet in de vorm zoals ze dat hier willen. In beide landsdelen apart kan er binnen de kortste tijd een meerderheid gevormd worden, die snel aan regeren toe komt. Maar in België staan we weer voor de kwadratuur van de cirkel. Zelfs als we de communautaire tegen- stellingen voor het gemak even verwaarlo- zen, dan nog liggen de kaarten in noord en zuid fundamenteel anders.

Kortom, in dit land kan wel degelijk bestuurd worden. Maar niet meer samen.

Dat weten we allang, maar nooit werd dat cijfermatig zo manifest aangetoond. Of men België nu graag of niet ziet verdwijnen, de fei- ten spreken boekdelen. We staan dus haast zeker voor een nieuwe hopeloze opdracht.

De overwinning van De Wever zorgt nog niet voor oplossingen, alleen voor een dui- delijkere tekening van het probleem. Op 14 juni werd dit land wakker met een politieke knoop die stilaan echt onontwarbaar blijkt.

Aan De Wever om daar iets nuttigs mee te doen.

J.K.

Wat kan je schrijven na zo’n overweldigende verkiezingsoverwinning van een partij? Land-slide, tsunami, zoek een superlatief en het komt niet in de buurt.

Enkele vergelijkingen voor de liefhebbers. De N-VA behaalde zondag zowat 28 procent van de Vlaamse stemmen voor de Kamer en bijna 32 procentvoor de Senaat. CD&V komt voor de Kamer aan 17,3 en voor de Senaat nog dik een pro- cent minder. Het Thyssen-effect? In 2007 was dat als kartel 31,4 procent voor de senaat (minder dan De Wever nu op z’n eentje).

Fraaier gezegd

Belgicist bij uitstek Luc Van der Kelen beviel in Het Laatste Nieuws aan het eind van zijn opiniestuk “België een verloren paradijs” rond en over de laffe moord op een vrederechter en een griffier van een opmerkelijke bekentenis. Hij schreef de dubbele moord toe aan het feit “dat we ten- slotte niet meer de homogene samenleving zijn van honderd jaar geleden”. En voegde daaraan toe dat “er nu andere invloeden zijn uit andere culturen, waar de recht- staat niet zo is ingeburgerd”. Het is alvast fraaier over andere “culturen” te spreken dat te zeggen dat ons aller modelstaat wei- nig anders is dan een apenland met open grenzen voor tuig uit de vier windstreken.

Maar het komt wel op hetzelfde neer.

grensverleggend nieuws Sommige pretgazetten hadden er een halve bladzijde voor over om uitgebreid een staaltje grensverleggend nieuws tot in het kleinste detail te duiden. In voorbereiding tot de pinkstervakantie die na de paasvakantie volgde en als aanloop dient tot de “welver- diende vakantie” na bollekenskermis, werd de goegemeente getrakteerd op de hart- veroverende blijde mare dat koning Albert Second hoogstpersoonlijk via het internet op

Corsica een hotel had gevonden om er samen met zijn Ruffo di Calabria enkele dagen te verpozen. Bovendien kwamen ze, naar zeg- gen van de hoogstvereerde hoteluitbaters, met hun eigen wagen. Maar dan toch allicht nadat ze met Airlines De Crem eerst naar het eiland waren gevlogen. Want al is hij dan duidelijk een genie op internet, daar een dol- fijn op vinden die een koninklijk paar op zijn rug over kan zwemmen, is zelfs voor ons aller vorst een onmogelijke opgave.

commentaar overbodig

Het valt nog te bezien of na 13 juni meer dan de huidige schamele zeventien procent mondige burgers hun geloof in “de politiek”

zal terugvinden. Te oordelen naar de reac- ties op de dubbele moord in een Brussels gerechtsgebouw is dat niet voor de hand lig- gend. Opnieuw zijn tal van mooie woorden en beloften het land ingestuurd, lieten een pak gelegenheidscorrespondenten aan kran- ten weten. Maar wat daden betreft zal het, ook opnieuw, tergend lang wachten worden.

En laat de dader al gevat zijn, aldus nog dezelfde correspondenten. Indien minderja- rig zal er geen opvang mogelijk zijn en indien meerderjarig kan hij nog altijd hopen op een procedurefout. Verdere commentaar totaal overbodig.

3

De dingen dezer dagen

Luc Coene

Vieze-gouverneur Nationale Bank

Gij Crapuleuze,

Brief aan ...

Als we een klassement moeten opstel- len van de schoftenstreken die tijdens de voorbije verkiezingscampagne zijn uitge- haald, dan spant gij zonder meer de kroon.

In navolging van kardinaal Cortebeeck en rode lantaarn De Leeuw stapte gij naar de media om de bevolking hel en verdoe- menis in het vooruitzicht te stellen zo zij het lef zou hebben een stem te gunnen aan de afschuwwekkende N-VA. Want met haar pleidooi voor een vastberaden Vlaamse opstelling bracht die partij vol- gens uw blauwe hersenschors de openbare financiën aan de rand van een onmetelijk diepe afgrond. Erger nog, eigenlijk waren we er al in gedonderd, want de fameuze

“spread” - het verschil in interest tussen Duitsland en België op nieuwe staatsle- ningen - was plots een beetje toegenomen.

En dat was uiteraard de schuld van Het Monster uit Berchem en zijn bende beel- denstormers. Kortom, het kiezerskorps moest zich opmaken voor een ware Göt- terdämmerung, waarbij het schip van staat in woeste stormen zou ondergaan. Men begrijpe daaruit: driekwart van de ambte- naren zou op staande voet worden ontsla- gen, de lonen zouden worden geblokkeerd en bij voorkeur niet meer worden uitbe- taald, alle sociale uitkeringen van de voor- bije drie jaar zouden worden teruggeëist en de pensioenleeftijd zou worden opge- trokken worden tot 99 jaar. En dat alle- maal om de staatsschuld van 335 miljard euro terug te betalen die het buitenland op maandagmorgen 14 juni om acht uur ‘s ochtends stipt zou terugeisen via eenzij- dig verzoekschrift bij alle rechtbanken in België, terwijl Het Monster en zijn kom- panen nog met een kater in hun bed zou- den liggen zonder één greintje besef van hun historische misdaad en schuld. Que crève la N-VA!

Gij komt uit de hele affaire als een com- plete malloot. Niet alleen heeft de bevol- king vierkant haar voeten geveegd aan uw belachelijke onheilsboodschap, ze deed er nog een schepje bovenop en stuurde het aandeel N-VA naar ongekende hoogte.

Bovendien hadgij nauwelijks uw opwachting gemaakt bij Terzake, of de “spread” zakte alweer naar een vroeger niveau. Terecht- maakte een echte econoom, Geert Noels, gehakt van uw redenering. We besparen de lezer de technische details, maar het kwam hierop neer dat gij de intenties van de financiële markten compleet fout had voorgesteld.

Wat ons evengoed enorm ergerde, was dat de VRT en andere media nalieten aan het publiek duidelijk te maken wie en wat

gij eigenlijk zijt. Ooit werd gij kabinetschef van Guy Verhofstadt in de jaren 80: dat leverde u later als beloning het ambt van senator op. Aan de macht gekomen na de dioxineverkiezingen van ‘99 nam Verhof- stadt u opnieuw in dienst: ditmaal was de beloning het vicegouverneurschap van de Nationale Bank. En vorig jaar werd bedis- seld dat gij bij het vertrek van PS- appa- ratsjik Guy Quaden volwaardig gouver- neur zou worden. En nu komt de kat op de koord: die regeling moet nog altijd worden gehonoreerd. Als de VLD niet in de rege- ring zou zitten, dan kon en kan het nog altijd misgaan. Gij hebt dus met uw oproep om de N-VA te weren wellicht aan puur persoonlijke belangenvermenging gedaan, en wij durven hopen dat gij nu nagelbij- tend zit af te wachten of Het Monster niet op uw vel uit is. En dat zou niet meer dan terecht zijn ook.

Het allergrofste vonden wij echter dat gij als financieel gezagsdrager zélf de stabili- teit van de openbare financiën in opspraak hebt gebracht. Buitenlandse investeerders gaan niet plots Belgische overheidsobliga- ties dumpen omdat een zekere mijnheer De Wever uit de voorstedelijke gemeente Berchem zijn stem verheft in het Belgische kiekenkot. Zij zullen dat veel sneller doen als juist de Nationale Bank een paniek- boodschap de wereld instuurt, en daarbij zichzelf en haar monetair beleid onder- graaft. Alleen al om deontologische rede- nen zoudt gij de hand aan u zelf moeten slaan en op staande voet ontslag nemen.

Maar politiek creatuur als gij zijt, zal dat wellicht het laatste van uw gedachten zijn.

Zelfs al is er een precedent, want in de tijd dat zakenadvocaat Modrikamen zijn kort- geding opstartte tegen de verkoop van Fortis aan BNP Paribas, weerklonk uit uw mond de bezwering dat België hetzelfde lot als IJsland te wachten stond, zo de ontei- gende aandeelhouders hun eisen voor de rechtbank zouden blijven verdedigen. De geschiedenis heeft uitgewezen dat gij ook toen onnodig misbaar hebt gemaakt, en ook toen was belangenvermenging niet ver uit de buurt, want gij waart met Reynders en Leterme zelf één van de architecten van de uitverkoop aan Parijs. Wij wachten daarom met ongeduld tot de thans lopende procedure over schadevergoeding voor de Fortis-aandeelhouders ten gronde door de rechtbank wordt behandeld. En we zijn zeer benieuwd welke gevolgen dat gaat hebben voor het “imago” van België in het buitenland.

Staking

•

N.a.v. de staking bij de BRT wilde Wim Wienen (VB) van bevoegde ministerin (La Lieten, van de sp.a en van Limburg) weten welk politiek signaal zij aan de vakbonden ging geven.

Haar antwoord was - als naar gewoonte - wollig en spaarde alle kolen en geiten tegelijk.

Waarop Wienen repliceerde dat er makke- lijk nog heel wat vet kon weggesneden wor- den bij de openbare omroep, zonder dat het aanbod (is dat dan zo fantastisch?) moest inkrimpen of verschralen.

Visite

•

Nog vorige week bracht een delegatie van het parlement van Noord-Ierland, onder lei- ding van voorzitter William Hay (Demo- cratic Unionist Party), een bezoek aan zijn Vlaamse evenknie, waar ze officieel werd ontvangen door Jan Peumans.

De andere bezoekers waren Robert Coul- ter (Ulster Unionist Party), Pat Doherty

Echo’s uit de koepelzaal

(Sinn Fein) en Pat Ramsey (Social Democra- tic and Labour Party). Mogen wij hopen dat het een nuttig en vruchtbaar contact was?

Voorbeelden strekken

•

Het (slechte) voorbeeld van Sint-Gene- sius-Rode werd gevolgd in Kraainem, een andere faciliteitengemeente.

Daar besliste het college van burgemees- ter en schepenen de oproepingsbrieven te laten drukken met verwijzing naar de taal van de kiezers, wat in strijd is met de taal- wet en de privacywet.

Bovendien werd beslist dat het verde- len van de oproepingsbrieven zou worden overgedragen aan de gemeenteraadsleden van de Franstalige fractie Union. Ook daar kwam minister Geert Bourgeois van Binnen- lands Bestuur tussenbeide: ‘Het versturen van de oproepingsbrieven is een toegewe- zen bevoegdheid van het college van burge- meester en schepenen.’ ‘Te sveer iez goed’, zou Reynders zeggen...

Waarheidsvinding door vrij onderzoek

Zo ook alle Belgische volksvertegenwoor- digers (op één na) die in 1995 de holocaust- wet goedkeurden. Deze verenigde vijanden van de democratie hadden ongelijk, en de praktijk toont waarom.

David Irving is in Vlaanderen geweest. Op zaterdag 5 juni gaf de omstreden histori- cus een lezing in een hotel aan de Vlaamse kust, binnen rijafstand van zijn woonplaats in Windsor, over de impact van nieuwe gege- vens op ons beeld van WO 2. In het Ver- enigd Koninkrijk kan hij nog steeds schrijven wat hij wil, en de evolutie in zijn opvattingen bewijst juist hoe waarheidsgetrouwe geschie- denis niets te vrezen heeft van vrij historisch onderzoek. Hoewel zijn eerste tegenstander niet het jodendom was maar de Britse rege- ring (die zijn telling van de slachtoffers van het bombardement op Dresden niet op prijs stelde), kan Irving geredelijk van anti-joodse animositeit verdacht worden. Evenzeer trou- wens als Erasmus, Voltaire en andere pijlers van de Europese beschaving. Laat ons net als bij Erasmus en Voltaire maar een onder- scheid hanteren tussen de verschillende componenten van zijn oeuvre, het onwen- selijke daarlaten en het verdienstelijke ont- houden. Hij is alleszins officieel als antise- miet gebrandmerkt: in 2000 verloor hij zijn proces wegens smaad tegen de joods-Ameri- kaanse professor Deborah Lipstadt, die hem zo genoemd had.

Bij die gelegenheid veroordeelde Lipstadt de Europese muilkorfwetten: “Irving moet het recht hebben om zichzelf belachelijk te maken.” Een andere Irvingbestrijder, wijlen Chaim Bermant, wees er in zijn blad Jewish Chronicle al op dat de joden hun emanci- patie in Europa te danken hebben aan het liberalisme en niets te winnen hebben bij bevoogdende censuurwetten. Mede onder zijn invloed zag Tony Blair af van een voor- genomen invoering van een dergelijke wet in het VK. Jawel, verstandige joden spre- ken zich uit tégen deze uitzonderingswetten die een joodse ervaring buiten de geschie- denis plaatsen. Men moet dus niet de ver- meende joodse gevoeligheden inroepen om zulke censuur, een democratie onwaardig, te rechtvaardigen.

Het was een gojse, Oostenrijkse recht- bank die Irving in 2006 voor een jaar de gevangenis in draaide wegens een lezing in 1989. Irving beseft dat zijn reputatie als his- toricus onherstelbaar beschadigd is en dat hij bij leven een paria zal blijven, maar hij neemt het filosofisch op: “Over honderd jaar zal mijn versie de algemeen aanvaarde zijn.”

De evolutie van Irvings opvattingen over de Holocaust volgt vrij nauw de feitelijke gege- vens die onder zijn aandacht komen. Aan- dacht kan selectief zijn, en collega’s merken bij hem een “consistente partijdigheid die de bewijzen vervormt” op; Irving vindt trou- wens hetzelfde over de “conformistische”

WO II historici, en ook in andere dossiers staan maar weinig geleerden boven deze kleinmenselijke neiging. Doorgaans gaat er tijd over eer men alle feiten in een voldoende breed perspectief kan plaatsen, en construc- tieve interactie met vakgenoten. Dat proces zou bespoedigd zijn als Irving zelf niet zulke militante individualist geweest was en het academisch bestel niet zulk taboe in acht genomen had jegens alle gegevens die door Irvings hand “besmet” zijn. Zo zijn er nogal wat, want zijn forte is juist het verkennen van archieven op oorspronkelijke documenten, liever dan de ontdekkingen van anderen te herkauwen. Zijn huidig onderzoek, onder meer in de biografie van Heinrich Himm- ler, graaft vooral in de gecodeerde interne Duitse communicatie gedecodeerd door de Britse experts in Bletchley Park. Dat is een nog weinig ontgonnen goudmijn aan eerste- hands getuigenis over de Duitse besluitvor- ming tijdens de oorlog.

Men heeft Irving niet zonder reden ver- weten dat hij “authenticiteit met objecti- viteit verwart”, d.w.z. dat hij zijn primaire nazi-bronnen te veel op hun woord gelooft.

Tijdens deze lezing scheen hij dat gebrek toch ontgroeid te zijn. Zo toonde hij zich sceptisch tegenover enkele uitspraken van Himmler die door andere revisionisten graag te diens onlasten aangehaald worden.

Hij herneemt nu de orthodoxe stelling dat Himmler codewoorden gebruikte om het ergste te verhullen, bv. Sonderbehandlung,

“speciale behandeling”, voor het doden van joden. Zo citeert hij een vraag van een SS- generaal om een bepaald type machinege- weer “voor onze Sonderaktionen”. Overi- gens kreeg die generaal een uitbrander van Himmler omdat hij herfst 1941 in Riga met massamoorden op uit Duitsland overge- brachte joden begonnen was toen daartoe nog geen bevel gegeven was. Maar “Himmler has tasted blood”, hij begon in te zien dat de door plaatselijke ondergeschikten geïmpro- viseerde methode om het “jodenvraagstuk op te lossen”, minstens zo efficiënt was als eerdere omslachtige plannen om hen in bui- tengebieden te hervestigen.

Voor twee derde gaat Irving nu mee in de

“conformistische” opvatting van de Holo- caust. Hij erkent de uitroeiing van honderd- duizenden Sovjet-joden door de Einsatzgrup- pen in bezet Sovjetgebied in 1941-42. Hij erkent ook de uitroeiing van de Duitse en Poolse joden (volgens een door hem onder de aandacht gebracht intern SS-rapport 1,24 miljoen) in Sobibor, Belzec en Treblinka in 1942-43. Hij weerlegt in detail de revisionisti- sche stelling dat het hier om “doorgangskam- pen” op weg naar een joodse hervestiging in Wit-Rusland ging, al was die hervestiging eerst wel de algemeen bekende bedoeling geweest zodat zij als camouflage kon dienen.

Hij documenteert hoe Himmler tegen 1942 wel degelijk op een uitroeiingsplan overge- schakeld was, waarover hij zo min mogelijk mensen inlichtte, “zelfs Hitler niet”. Dit laat- ste is een gewaagde hypothese, maar maakt uieindelijk geen verschil voor de feitelijkheid van de jodenuitroeiing.

Alleen inzake Auschwitz, “het werkkamp met hoge dodentol”, en de uitmoording aldaar van vooral de West-Europese joden ligt het ingewikkelder. Maar ook ortho- doxe historici hebben recent betoogd dat Auschwitz disproportioneel veel aandacht gekregen heeft juist omdat er zoveel over- levenden waren, terwijl de TSB-kampen veel grondiger gemoord hadden en precies daar- door geen getuigen nagelaten hebben. Zo heeft Anne Frank Auschwitz overleefd om nadien in Bergen-Belsen aan tyfus te bezwij- ken. Irving spot met de drammende revisi- onisten die Annes dagboek als een verval- sing afdoen terwijl haar verhaal juist in hun kraam zou passen. Gaskamers zijn daarbij volgens Irving niet zo massaal ingezet als men meestal zegt, maar hij documenteert een betrouwbaar SS-getuigenis van het gebruik van twee kleine gaskamers voor arbeidson- geschikte gevangenen.

Irving zal blijven shockeren en naar eer- herstel mag hij fluiten, maar eigenlijk is hij erg ver naar de mainstream-opvatting geëvo- lueerd. En dat niet door wettelijke opinie- dwang maar door vrij historisch onder- zoek.

Koenraad elst

De Nederlandse verkiezingswinnaar Mark Rutte uitte in mei 2009 het voorne- men een wetsartikel te schrappen dat door een rechter (in een vonnis ten nadele van de Vlaamse uitgever Siegfried Verbeke) opgevat werd als een verbod op holocaustontkenning. Rutte legde uit: “Als je er vrij over kan discussiëren, kan je die mensen van hun ongelijk overtuigen.” Hij ziet de mens als een waarheids- zoekend subject, dat via vrij gedachtenverkeer de waarheid kan vinden. Premier Balkenende had daar toen verontwaardigd op gereageerd: hij gelooft immers in bevoogding, niet in vrijheid.

Ldd. verliest

verkiezingen 2010 4

V-partijen aan zet

Als U dit leest, weet U hoe de V-partijen het in de stembusslag hebben gedaan. En hoe de voor Vlaanderen sinds mensenheugenis rampzalige B-partijen eruit zijn gekomen.

Vorige week mochten in Edegem Robert van de Velde (LDD), Jan Jambon (N-VA) en Gerolf Annemans de hongerige leeuwen van de Vlaams-nationale debatclub komen ver- tellen hoe flink ze Vlaanderen zouden dienen vanaf 14 juni. Genoemde Robert die, naar eigen zeggen, Vlaming is geworden door in het Belgische parlement te zetelen, stal niet alleen af en toe de show, maar ook de har- ten van het politiek incorrecte publiek. Hij ontpopte zich als sussende bemiddelaar toen de twee kemphanen aan zijn rechterflank het wat moeilijk met elkaar hadden. Wij zouden de mensen van LDD wel eens nodig kunnen hebben voor de 50 + 1, had gelegenheids- voorzitter Fred van Raemdonck bij aanvang gezegd. En dat viel bij Rob van de Velde niet in dovemansoren. Mocht Zean-Marie er ooit aan denken de politieke tatami te ontruimen, dan ken ik al een waardige opvolger.

Gerolf Annemans zou wat later komen omdat hij als Antwerpse lijsttrekker zijn par- tij op de valreep alsnog had moeten klaarsto- men om de kwijlende stembuspeilers met de

wijsneus in hun ongelijk te duwen. In afwach- ting van zijn komst, had Fred van Raemdonck alvast het debat geopend. Omhooggepeilde Jan Jambon was niet gekomen om te debat- teren. “Voor onze drie V-partijen”, aldus Jan,

“komt het eropaan mekaar geen vliegen af te vangen, maar om het Belgisch establishment de wacht aan te zeggen. Zijn LDD-kompaan was het daar mee eens. “We horen nu dat de economische groei in Wallonië stijgt”, schamperde hij, “maar jarenlang heeft men de Vlaamse welvaart naar het zuiden gedrai- neerd”. Speerpunten van zijn partij: de soci- aal-economische problemen en de migratie.

In vier jaar tijd 487.000 nieuwe Belgen, van wie er maar 40 procent aan het werk zijn en dus 60 procent vegeteert: “Dank u, VLD, sp.a en CD&V”. Toen streek Gerolf Anne- mans neer. Hij begon onmiddellijk V-col- lega Jambon... vliegen af te vangen. Eerst een woord van dank aan.. Yves Leterme. Omdat die in 2007 nooit in een regering zou stap- pen zonder uitvoering van de vijf resoluties van het Vlaams Parlement en de splitsing van BHV, beleven we nu een communau- taire campagne. Vroeger was spreken over Vlaamse onafhankelijkheid als een boer laten in de micro, nu kan dat voluit. Felicitaties en dank aan Leterme, maar... het confede- ralisme waar N-VA voor kiest, wat is dat?

Niemand weet het. “Gerolf, laat ons liever

de echte tegenstanders aanpakken”, pikte een gepikeerde Jan Jambon in. “We willen een Vlaanderen in Euopa, maar gaan daar niet op wachten tot we 50 + 1 hebben. Wij willen NU de sociaal-economische hefbo- men, de fiscaliteit en de sociale zekerheid in Vlaamse handen. Als daar niet over gespro- ken kan worden, dan gaan wij niét aan de onderhandelingstafel zitten. Ook Robert Van de Velde, die liet horen dat hij daar allemaal een beetje (?) moe van werd, maande de Boze vliegenvanger aan niet tegen de sche- nen van Jan te stampen, maar een andere vij- and te zoeken. “Harde” Annemans veront- schuldigde zich voor het overtreden van de afspraak die hij niet gehoord had en wees de échte tegenstanders met de vinger omdat die nu al aan toegevingen toe zijn. Fijntjes herinnerde hij aan die verklaring van Hugo Schiltz: “Voor Vlaanderen heeft het Belgi- sche niveau geen meerwaarde meer.” Elke Vlaamse partij moet zich voorbereiden op het einde van België. “Wellicht”, gnuifde hij,”

komen er in oktober al nieuwe verkiezin- gen die nog belangrijker zullen zijn.” Als dit hooggewaardeerde debat een voorafspiege- ling was van bollekenskermis, dan staan de V-partijen er goed voor. Als ze maar niet ver- geten dat de échte tegenstanders de pleitbe- zorgers van de Belgische minderwaarde zijn.

hvo

Vlaams Belang in Limburg

Ondanks een niet te verwaarlozen ver- lies houdt het VB in Limburg stand. Twee Kamerzetels blijven behouden. Bert Schoofs heeft een dubbel gevoel. Ontevredenheid omdat De Wever nogal wat stemmen heeft afgesnoept, maar ook tevredenheid voor de twee behouden zetels behouden.

Vautmans verliest zetel

Hilde Vautmans valt uit de boot. Voor Patrick Dewael hét verlies van de dag. Vol- gens Het Belang van Limburg was zij samen met Wouter Beke hét actiefste parlements- lid aller tijden. En nu dit. Patrick is er ‘t hart van in. Zo’n goeie hebben wij nog niet gehad, klonk het. En al onmiddellijk kwam Dewael met de idee dat zij dan maar moest geco- opteerd worden als senator. Bloeit dat iets moois tussen die twee?

Vandenhove out

Ook Ludwig Vandenhove uit Sint-Truiden keert niet terug naar de Kamer. Hij mag zich in de toekomst alleen nog bezighouden met zijn burgemeesterschap in de Trudostad. Hij moest zich gewonnen geven, Ivo Belet haalde de zetel binnen voor CD&V.

Frieda stemmenkanon

Frieda Brepoels leidt de dans. Zij haalde de meeste voorkeurstemmen (43.729) in Limburg. Dat heeft wel gevolgen. Frieda had voor de verkiezingen gezegd in het Euro- pees Parlement te blijven zetelen. Maar met die persoonlijke uitslag zal ze zich moeten neerleggen bij de beslissing van het partij- bestuur.

N-VA in Voeren

Huub Broers (CD&V), burgemeester van Voeren, had verklaard dat zijn familie voor N-VA zou stemmen. Hij zegt nu: “Een jaar tevoren had ik dit al voorspeld. Maar ja, wie geloofde er zo’n “burgeemsterke” van het platteland? En over zijn partij? “Zij vonden het nodig weer eens redder des vaderlands te spelen. En wat voorspelbaar was gebeurde ook. De redder is verdronken.”

Colen verkozen!

In Antwerpen was het een spannende race voor de Bozen. Aanvankelijk zag het ernaar uit dat Marleen Van den Eynde op de vijfde plaats verkozen zou worden, met een voor- sprong van slechts een zestigtal stemmen op de lijstduwster, Alexandra Colen. Maar later op de avond, toen alle voorkeurstem- men geteld waren, bleek het toch Colen te zijn die de vierde zetel in de wacht sleepte.

Het was wel bijzonder jammer dat een goed parlementslid als Jan Mortelmans niet meer verkozen werd.

Waasland dwaasland

Ook in de hoofdstad van het land van Waas een niet te miskennen meerderheid voor de N-VA. Merkwaardig toch dat mediatiek “wit konijn” Siegfried Bracke in Sint-Niklaas mocht rekenen op 5.606 voorkeurstemmen tegenover slechts 2.551 voor CD&V-boegbeeld Lieve van Daele, 1.228 voor lijsttrekker Vlaams Belang Guy Dhaeseleer en 1.168 voor ouwe rot Fans Wymeersch. Niet de kleren maar de media maken de man in dit land van dwazen.

Historische dag

Plaatselijk boegbeeld in Sint-Niklaas Lie- ven De Handschutter had het over een his- torische dag voor N-VA en het Vlaams-nati- onalisme. Het werk, zei hij, van voorzitter De Wever en de vele militanten, die na een moeilijk begin hebben doorgeduwd. Wij had- den de wind mee, zei De Handschutter, maar die is een orkaan geworden. Hij dankte alle medewerkers. Toen verscheen op het grote scherm Marianne Thyssen, die kwam zeggen dat zij de oerwind... tegen hadden.

Boer Bart

Eerlijk gezegd had men wat meer animo verwacht toen Caroline Gennez op het tv- scherm over de gevallen regering verkon- digde dat ze van die boer geen eieren wilde, maar dat er nu met Bart De Wever een nieuwe boer was opgestaan. Hopelijk brengt die nieuwe boer de Vlamingen eieren voor hun geld.

Vlaams blok

Bij de verliezers in Sint-Niklaas geen ver- slagenheid. Integendeel, woordvoerder Alain Cleyman waarschuwde de overwinnaars voor hoogmoed die kan komen voor de val.

Wees voorzichtig, klonk het. Al erkende hij dat het Vlaams Belang niet zijn beste dag had beleefd, na al de vroegere overwinningen. Er dienden lessen uit de nederlaag getrokken.

Er kon zowaar zelfs een tournée générale voor de vrij talrijke aanwezigen af. En nu met het bekende visademke uitkijken naar dat Vlaamse blok van N-VA en Vlaams Belang.

En niet alleen in het Waasland.

Nooit gedaan

Een Vlaamse beweger heeft nooit gedaan.

Nog maar net dienst geweigerd of daar is de volgende actie al: bezwaarschriften. De Werkgroep BHV (VVB, Tak, Haviko) vraagt

“met de grootste aandrang om een bezwaar- schrift in te dienen tegen de geldigheid van de verkiezingen van 13 juni, per individu- ele brief gericht aan Kamer en Senaat”. Wie bang is om zijn beverige pen tot dit cenakel te richten, geen probleem, er is een voor-

beeldbrief met daarin de nodige instructies.

Die brief kan u afhalen - na wat doorklik- ken - op volgend e-adres: http://haviko.org/

acties/Word_Dienstweigeraar.htm Let wel op, er is enige haast bij. We hebben maar 10 dagen tijd vanaf 13 juni om bezwaar in te dienen. De werkgroep vraagt ook een e-post te sturen naar secretariaat@haviko.

org, zodat ze het aantal kunnen bijhouden.

Laat ze niet gerust!

Pest voor Vlaanderen

De jonge Alexander mag Vlaanderen dan al (ongewild) een dienst bewezen hebben door de stekker uit de rampzalige regering, Leterme te trekken, het stemadvies dat de

“Belgische Alliantie - Alliance Belge” vlak voor stembusgang nog rondstuurde, geeft toch te denken. Voor wie moesten de «ware belzen» volgens die Alliantie/Alliance stem- men? Voor de groenen van noord en zuid.

En voor Roland Duchâtelet, “een echte ver- dediger van België” op ... de lijst van stek- kertrekker Alexander. Is zo’n “echte” ver- dediger van la Belgique geen... Pest Voor Vlaanderen?

Turks eerst

Kandidaat-Kamerlid voor het VB Tan- guy Veys heeft zijn kiespubliek er terecht op gewezen: Gentse politici CD&V, sp.a en Groen! voerden opnieuw campagne in het Turks. In Gent is 25 procent van de bevol- king nu al van vreemde afkomst. Gentse poli- tici van CD&V, sp.a en Groen! helpen die vervreemding van de stad nog een handje.

Zowel de Gentse schepen Resul Tapmaz, Vlaams parlementslid Veli Yüksel als ABVV- afgevaardigde Cengiz Cetinkaya plaatsten in het gratis huis-aan-huisblad “Binfikir” een betaalde advertentie in het Turks. Niet de eerste keer kruipen “Gentse” politici door het “Turkse” stof om te dingen naar de stem van de allochtone kiezer. Bij de verkiezin- gen voor het Vlaams Parlement in 2009, beweerde Veli Yüksel nog dat het om een éénmalig initiatief ging op beperkte oplage.

Met deze advertentie viel hij compleet door de mand. De politici brengen met hun ini- tiatief een wrange boodschap: “We” trek- ken ons niks aan van de Vlaamse eigenheid van Gent; het wordt tijd dat de autochtone Gentenaars zich neerleggen bij de realiteit.

Je hoeft geen Nederlands te kennen om bij verkiezingen in Oost-Vlaanderen voor het federaal parlement te stemmen.” Als het aan sp.a, CD&V en Groen! ligt moeten de Tur- ken in Gent geen Nederlands leren, de Gen- tenaars en dus ook de politici moeten zich maar aan de Turken aanpassen.

Asil liste

De Gentse schepen van Personeelsza- ken vermeldde op zijn verkiezingsaffiche enkele anderstalige woorden: “OostVlaan- deren (zonder verbindingsstreepje) en soci- aal progressief alternatief.” Voor de rest was de sp.a-propaganda in het Turks. “SPA Tür- klere gereken degeri hep verdi”. Een oproep om voor Resul Tapmaz te stemmen op “zijn”

lijst: “OostVlaanderen asil liste”. Zou hij alle niet-Nederlandstaligen echt asiel willen bie- den? Dat belooft. Tapmaz bewijst met zijn propaganda dat integratie voor hem een ijdel woord is: hij is de zoon van de restaurant- houder van restaurant “Ankara” in Oud- burg. Klandizie en stemmen van Vlaams- taligen heeft hij niet nodig. Asielzoekers en landgenoten brengen meer op. Zelf heeft hij zowel de Turkse als Belgische nationaliteit, in die volgorde van belangrijkheid.

Veli Yüksel zonder partij?

Vergeef me de cynische glimlach bij het passeren van het huis op de hoek van de Lan- gestraat en de Zandstraat in Ledeberg. Het was lang een Turks vzw-café. Toen de poli- tie er enkele jaren geleden binnenviel, vond ze er enkele niet, Turkse vrouwen van lichte zeden en een aantal Turkse mannen uit de buurt in compromitterende houdingen. De vzw werd veroordeeld voor grove overtre- dingen van een aantal wetten. Veli Yüksel prijkte daar aan het raam op een levens- grote affiche. Dat hij opkomt voor CD&V was vakkundig uitgevlakt. CD&V, Christelijk en Vlaams, wordt door onze Turkse mede- mensen niet gesmaakt. Ook niet als de kan- didaat op het kabinet van een christen demo- cratisch minister werkt. Want welke islamiet kiest voor christelijk werk? Zeg nu zelf.

5

verkiezingen 2010

Media Hype

Hoe stemden bejaarden?

Goeie vraag. Een verpleegster in een rust- huis voor senioren vertrouwde ons toe dat zij weet had van een aantal bejaardenhuizen waar de kiesbrieven niét aan de bestemme- lingen worden bezorgd, maar aan... bevriende politici. Wat dié met die extra kiesbrieven doen, daar moeten wij zeker geen tekenin- getje bij maken? Welke politikaster laat eens een grondig onderzoek uitvoeren naar der- gelijke foefelarijen? Of moet de republiek Congo waarnemers naar hier sturen om de eerlijkheid van ons kiesstelsel in de gaten te houden?

Dom Groen!

Bij deze de verbolgen reactie van een dame in Gent die eentalige Turkse propaganda van Groen! in de bus kreeg: “Ik ben geen Turkse, ik ben een geboren en getogen Gentse. Als mijn naam niet Vlaams lijkt is dat omdat ik van Hongaarse origine ben. Met Turkije heb ik helemaal niks te maken.” Het wordt nog mooier (of dommer) als je weet dat het om verkiezingspropaganda van de Turkse kan- didaat zelf gaat. Moeten we besluiten dat de Turken in Vlaanderen zelf geen Turkse namen herkennen? “Het is de eerste keer dat ik zoiets meemaak. Het kan toch niet dat ze, gewoon omdat je naam wat anders klinkt, zomaar aannemen dat je Turks bent”, aldus Katalin Chovanetz die besluit: “En nog erger is dat ze je dan maar in het Turks aanschrij- ven omdat ze blijkbaar denken dat je geen Nederlands kent. Ik ben enorm trots dat ik een Gentenaar ben. En ik wil door iedereen in het Nederlands worden aangesproken”.

Zuig daar een punt aan, Groen!

Eerst is eerst!

De allereerste uitslag kwam uit Heist-op- den-Berg. Dat was ooit, voor de Tweede Wereldoorlog, de thuisbasis van Ward Her- mans. Het is vandaag de regio waar opper- kletsmajoor en KUL-sjoemelaar Hendrik Torfs hokt, maar die heeft zijn kersverse partij geen baat gebracht. Met één kiesbu- reau geteld kwam de N-VA daar al meteen uit op 34 percent, wat later (3 kantons op 20) gecorrigeerd tot 26,8 procent. En wat toen nog een regelrechte utopie leek, werd dat de volgende uren steeds minder en min- der. Inderdaad een aardverschuiving: in grote delen van Vlaanderen halen de nationalisten de helft der stemmen (en soms nog meer!) van het electoraat. Dat is nooit gezien en geldt niet enkel voor een stad of het platte- land. Het is een landelijk verschijnsel en dat kan dit krantje enkel maar bijzonder ver- heugen!

Lierse prietpraat

Al vrij vroeg naar een reactie gevraagd, kwam de Lierse burgemeesterin Marleen Porta niet veel verder dan de vaststelling dat Alexander van Brakel wellicht nog niet lang genoeg voorzitter was om de open liberale positie te consolideren. Dat zal wel niet zo heel ver naast de kwestie zijn. Maar deze blauwe madam en alle andere blauwe madammen en meneren moeten vooral niet vergeten dat de meeste kiezers pas nu stil- aan beginnen te beseffen welk een abso- lute knoeiboel de zelfingenomen leugenaar Verhofstadt van dit surrealistisch apenland gemaakt heeft gedurende zijn bevlogen, voluntaristisch ‘bewind’...

Turnhoutse zever

Een vaste “waarde” op verkiezingszon- dag is uiteraard de Grote Groene Staatsman Joseph Geysels (van Turnhout en ook een beetje van het ACW). Die zag vooral een herverkaveling binnen “rechts”, want dat zijn nog steeds de categorieën waarin die pipo blijft denken (nou, ja) en zeveren. Zijn ver- zuurde “zwarte zondag” van voor een paar verkiezingen, zag hij nu veranderen in een

“moeilijke zondag”. Geef toe: daar moet ge een heel groot licht voor zijn om dat zo maar met alle camera’s en praatperen op uw zelf- ingenomen persoontje gericht op een zon- dagnamiddag uit uw botten te slaan. Geluk- kig dat deze extreem linkse en belgicistische patapouf nog net niet een nieuwe fatwa in de vorm van een cordon sanitaire uitsprak tegen Bart de Wever en zijn baarlijke zwart- gele duivels.

Mechelse blaas

Om half acht ‘s avonds hadden we nog altijd niks gehoord of gezien van de Mechelse burgemeester. Men zegt ons dat hij één van de sterkhouders achter De Croo jr. was en is. Mocht dat zo zijn, heeft hij dat tenminste goed stil weten te houden. Alleszins toch

buiten zijn partij. Wij denken eerder dat het schoothondje nog altijd op zoek is naar een min of meer nieuwe (kapotte) grammo- foon om zijn levensrolletje van “his masters voice” te spelen.

West-Vlaamse ondergang

De CD&V hoopte zeker in één provincie nog sterk te scoren. Dat moest dan West- Vlaanderen zijn met op de lijst naast Yves Leterme ook stemmenkanonnen à la Hen- drik Bogaert of Hilde Crevits. Uiteindelijk werd ook hier de N-VA de grootste partij.

Enkel in de Westhoek, en dan nog vooral tussen Poperinge en Ieper wist Leterme de nummer één-plaats te bewaren. De CD&V is bij wijze van spreken teruggedrongen tot achter de IJzer.

Oostendse glorie en...

De Koningin der Badsteden is al jaren- lang een socialistisch bastion. Op 13 juni is het een N-VA-uitvalbasis geworden. De par- tij van Bart De Wever haalt er meer dan 22 procent en is de grootste partij geworden.

Dat is onder andere de verdienste van apo- theker Manu Beuselinck, nummer drie op de N-VA-lijst in Oostende. Zijn intensieve campagne heeft haar vruchten afgeworpen.

De tijd dat het Vlaams-nationalisme in Oost- ende het bevoorrechte werkterrein was van de familie Lambert is voorbij.

...Oostendse miserie

Tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 haalde de sp.a in Oostende nog bijna 50 procent van de stemmen. In 2007 was dat al gedaald tot 26 procent.

Nu zijn de Vlaamse socialisten in de thuishaven van Johan Vande Lanotte pas de tweede partij met net geen 20 procent van de stemmen. De sinterklaaspolitiek van de socialisten heeft in Oostende jarenlang voor stemmen gezorgd. Nu is het geld op en de kiezers trekken er hun conclusies uit.

Bart Tommelein

Eén van de eerste VLD-kopstukken die zijn licht liet schijnen op de verkiezingsuit- slag was Bart Tommelein.

De blauwe senator verdween daarna vlug naar de achtergrond. Tommelein haalde in zijn eigen Oostende een barslecht resultaat.

De Open VLD raakte niet verder dan 12 pro- cent van de stemmen.

Het slechtste resultaat ooit van de libera- len in een stad die een ellenlange blauwe tra- ditie heeft. De Open VLD van Oostende is al jaren een krabbenmand die onder leiding van Tommelein amper iets gerealiseerd heeft.

Dat heeft de kiezer nu afgestraft.

Laattijdig Gent

Van de honderd Gentse telbureaus waren er voor het ter perse gaan net geen 30 geteld.

Laat staan dat er al iets geweten was over voorkeurstemmen.

Hoewel de socialisten lichtjes achteruit- gaan, kraaiden ze toch victorie. Karin Tem- merman vond dat deze uitslag duidelijk aan- toont dat “het beleid van de stad loont”.

Met amper 30 stembureaus geteld en een lichte achteruitgang, maakt ze in elk geval duidelijk dat politici zich in allerlei bochten kunnen wringen om er toch maar goed uit te komen. VLD verloor fors. Verhofstadt liet zich wijselijk niet horen, hij zou zich in breu- ken hebben moeten wringen om uit die uit- slag iets goeds uit te halen.

De hooggeprezen verjonging met Mat- thias De Clercq en co werkte niet. CD&V

Gent deed het wel veel beter dan in 2007.

De reorganisatie van het politieke personeel wierp vruchten af. Voor het Vlaams Belang ging dat jammer genoeg niet op met een ver- lies van ruim zeven procent.

Autonome douane

Jan Jambon van de N-VA, die een mooi aantal voorkeurstemmen in de wacht sleept, kwam te elfder ure nog met een origineel voorstel. Hij wil een autonome douane voor Vlaanderen. Nu zit die te verzuipen in het departement Financiën. Belangrijk is dat de douane een gigantische economische troef kan zijn. Ook voor de Vlaamse havens, in de eerste plaats de Antwerpse haven, is dat het geval. Als de douane nationaal blijft en vast- geroest in Brussel, kan dat alleen maar in het nadeel spelen van Antwerpen.

Kortsluiting in Antwerpen

Al van in het begin van de namiddag, toen het tellen eigenlijk nog niet begonnen was, werd vanuit Antwerpen gemeld dat er een kortsluiting was geweest en dat de uitslagen van Antwerpen veel later zouden doorko- men. Later werd nog gemeld dat men geen nieuws zou krijgen dan rond 22 uur. Het- zelfde spelletje deed zich destijds voor bij de gemeenteverkiezingen. Toen kwamen die uitslagen ook pas in het holst van de nacht. Er zijn nadien nogal wat vraagtekens geplaatst

bij het “verloren gaan” van de schijven met gegevens, die plotsklaps opdoken zonder dat ooit een duidelijke uitleg werd gegeven over hun tijdelijke verdwijning.

Omstreeks 22 uur waren de stemmen in Antwerpen nog maar voor de helft geteld.

Toen bleek bij een optelling van de voor- keurstemmen dat De Wever de absolute kampioen was.

Marianne de verschrikkelijke kwam op twee. Mooi was dat Flup Dewinter, ondanks de achteruitgang van het VB toch nog op de vierde plaats kwam. Kon natuurlijk nog ver- anderen als de kortsluiting opgelost werd en alle stemmen geteld.

Gelukwensen van Bruno

Bruno Valkeniers wenste zondagavond die van de N-VA en in de eerste plaats Bart De Wever, geluk met hun enorme overwinning.

Hij zei dat het VB de radicale republikeinse

partij blijft met een duurzaam programma.

Mooi was zijn toezegging dat hij een bond- genoot wil zijn op voorwaarde dat Bart het autonome (lees onafhankelijke) Vlaanderen verwezenlijkt.

Bruno wees er ook op dat N-VA en VB samen zowat 50% van de stemmen halen.

Het Vlaams-nationalisme is de grootste par- tij in Vlaanderen, besloot hij.

Gruwel voor P van A

Het moet voor P van A anders wel een gruwel zijn wanneer hij de uitslagen van Bart De Wever en zijn N-VA heeft gezien. Wij denken dat hij zondagnacht wel heel slecht zal geslapen hebben.

Want als het zo voortgaat met het suc- ces van Bart, is hij in 2012 geen burgemees- ter meer van Antwerpen. Triomfkreten als toen hij El Cid Dewinter had overwonnen, zullen dan wel achterwege blijven.

De grote ineenstorting

Onder de speelse titel “De grote kladdera- datsch” bespreekt Frans Crols de nakende ineenstorting van België.

De grote verdienste van dat artikel is dat het ook kritische kanttekeningen plaatst bij het dogma dat Vlaanderen een staat binnen de Europese Unie moet blijven.

De grote ineenstorting zal volgens Crols niet alleen de kunstmatige staat België tref- fen, maar ook de even kunstmatige en onde- mocratische Europese Unie. Zijn analyse is meedogenloos.

Hij stelt dat de Unie geen “Empire” is, maar integendeel een “Impire”, dat door zijn eigen slapheid destructieve krachten van bui- tenaf importeert, waardoor het vergruist.

Francofonie rukt op

Een trouwe lezer van dit briljante(n) week- blad stuurde ons een nietsverhullende kleu- renfoto van een verkeersbord in Stekene, dit oervlaamse dorp waar Reinaert welbe- spraakt soms letterlijk het establishment in zijn hemd zette.

Het bord in kwestie waarschuwde als volgt: excepté circulation locale. Het prijkte, allicht als francofone waarschuwing tegen baarlijke duivel Bart De Wever, aan de... Hel- lestraat. Nog even verder en de Brusselse olievlek stroomt over de staatsgrens Neder- land binnen.

Een rood miniatuurvolkje

In Gent hielden de meeste partijen zich tamelijk goed aan de regels over het plakken op officiële borden. Er waren eigenlijk maar enkele uitzonderingen.

De eerste was imam Cavdarli, vroeger socialist, nu met donkerblauwe verf over- schilderd om op de lijst van LDD te kunnen staan. Hij zette illegale bordjes bij de offi- ciële aanplakborden. Maar moslims mogen natuurlijk altijd iéts meer.

De extreem linkse splinterpartijtjes CAP en PvdA+ overplakten alle andere affiches.

Soms met rode feestneuzen als protest tegen het “politieke circus”. Heel uitzonder- lijk voor maoïsten, die meestal geen gevoel voor humor hebben.

Soms met goed gevonden, beknopte slo- gans die tot nadenken stemmen, zoals bij- voorbeeld “Griekenland!”. Soms met het belachelijke “Wij zijn het volk!”.

Ja hoor. Een volk van drie man, een paar- denkop en een borstbeeld van Lenin.