Voor mensen met een goed hart

64s,e jaargang nummer 28 woensdag 8 juli 2009 1,80 euro

Voor mensen met een goed hart

en een slecht karakter...

Weekblad P60872I Afgiftekantoor 2099 AntwerpenX

De Belgische herberg

In ‘Brussels Studies’, een elektronisch wetenschappelijk tijdschrift voor onderzoek overBrussel, verscheentwee weken geleden een analyseover de woonplaats van de gemeenteraadsleden in hetBrusselsHoofdstedelijk Gewest, Daaruit blijkt datdePS, Ecolo enhetcdHmeer dan de andere partijen mikken opinwonersvan dearmste wijken endat zijn er metveel immigranten en economische gelukszoekers. Het hoeft dan ook geenverbazing te wekken dat precies diedrie partijen massaal inzetten op een nieuwe, grote regularisatiegolf en elkaar daarbij voortdurend de loef proberen af te steken. Als hetvan hen afhangt, zoudenerin één klap minstens 70.000 tot 80.000 asielzoekers en illegalen worden gelegaliseerd. De hele vluchtelingenindustrie, vanhuisjesmelkers over “bemiddelaars”tot advocatenpraktijken, wrijft zichindehanden. Ze zullenhet dekomende weken en maanden nog drukker krijgendan gewoonlijk. Dezaken gaan goed. Ofwel komt er inderdaad een regularisatie op groteschaalen dan zalBelgië als land van melk en honingnog meervreemdelingen aanzuigen. Ofwel komt ereen half­

slachtigcompromis uit de busen kande opbouw beginnen naar een nieuwe periode vanacties en politieke chantage die op termijnhetzelfde aanzuigeffect heeft. Alleen een krachtig asiel- en immigratiebeleid kandaaraanverhelpen, maarzolang wemet de Belgische structuren zittenopgescheept, is daar maar weinig hoop op.Nochtans lezen we metzoveel woorden in het nog altijd van kracht zijnderegeerakkoordvan Leterme I zaliger(I7 maart 2008): ‘De regering opteert vooreen regularisatiebeletd op individu­

ele basis.' Ener staat eveneens: ‘De regering zal een effectief terugkeer- en verwijderings- beleid voeren ten aanzien van vreemdelingen die geen verblijfsrecht krijgen.’ Het eerste opzetdreigt volledig de mist inte gaan en van het tweede is nietsinhuis gekomen. Van Rompuy wil hetnu allemaal inorde gaan brengentegen 2I juli, wat het begin kan inlui­

den vaneen nieuwe traditie:elk jaar op de “nationalefeestdag” kondigt de koning der Belgen een generaalpardon af.(Opgelet: vermijdhet gebruik van het woord amnestie.

In dat verband blijft deoudestelregel gelden: voor’t incivikske, nikske!).

Nu is het natuurlijk zo dat tweejaarnon-beleidvanhetheleasiel-en migratiedos- sier een kluwenen een puinhoop heeftgemaakt waar geen buitenstaandernog zijn weg in vindt. En dat door despreiding vande bevoegdheden de tegenstellingen op de spits zijn gedreven:een minister voor Asiel- en Migratiebeleid (Turtelboom), die ener­

zijds voorrang wil geven aan economische immigratie maar in dat verbandbotst op een minister van Werk (Milquet), en die anderzijds de criteria vanhet regeerakkoord over regularisatie minimaal wilinterpreteren, maardaarwordt afgeblokt door de volledige PS-machine met de ministerpost voor Maatschappelijke Integratie (Arena) dievoor de opvang van asielzoekers instaat.Onderimpulsvanwellicht Kareide Gucht heeft de VLD zo lang mogelijk het been stijf gehouden, maar net zoals bijhet immigrantenstem­ recht dreigen de liberalen toch weer overstag te gaan, zeker nu Verhofstadt zich open­

lijk in de discussieheeft gemengden het dossier naar zich toe probeert te halen. Dat Turtelboom hiervan niet gediend was, lietze vorige week duidelijk blijken in Terzake.

Maar het Blauwe Konijn duldtgeen tegenspraak, dat heeft De Gucht destijdsmogen ondervinden enook Turtelboom ontsnaptdaarwellichtniet aan. Hetloont de moeite er even de passage uit het regeerakkoord bij te halenwaarover de fameuze rondzend­ brief zou moetengaan die alinhet najaar van 2007 inhet vooruitzicht werd gesteld.

Daarin issprake van een langdurige asielprocedure, ziekte, en een prangende humani­ taire situatiegekoppeld aan een ‘duurzame lokale verankering’.Bijlangdurigeproce­

dure ging het over drie jaar (metkinderen)ofvier jaar (zonder kinderen), maar metde mogelijkheid die periode met een jaar te verlengen. Datlaatste heeft Turtelboomtrou­ wens recent gedaanvoorgezinnenmet kinderen, wat eind dit jaar sowiesoal neerkomt op 6.000 tot 8.000 regularisaties.Maar vooral deduurzame lokale verankering iseen doos van Pandora als die inde praktijk niet nauwkeurigwordt afgebakend:er kan ‘reke­

ningworden gehouden methet advies van de lokale besturen ofeen daartoe erkende dienstwat betreft dekennisvan één vandelandstalen, schoolloopbaan eninburge­

ring van dekinderen, werkverledenenwerkbereidheid,beschikken over de kwalifica­ ties of competenties afgestemd ophetarbeidsaanbod, o.m. inzake knelpuntberoepen, uitzichthebben opwerken/of de mogelijkheid hebben om inhet eigen levensonder­ houdte voorzien.’ Zo, datwas een stevigeparagraaf Wetstratees, en dan kan er nog naar hartenlust gespeeld wordenmet de vraagwatde uitgangsdatum voor de regulari­

satiewordt: desituatieopde dagvan het regeerakkoord, of die op 2I juli aanstaande, met voor de vreemdelingenlobby de heleperiode van de politieke besluiteloosheid als verworven recht erbij.En hebt u ook vernomen dat de Waalse regering eindelijk ook een inburgeringsbeleid wil gaanvoeren? Het zal alleen niet verplichtendzijn zoals in het kille, xenofobe Vlaanderen.En neen, wij zijngeen voorstanders vanFort Europaof Fort België waar geenkat meer binnenraakt.Maar inhet regeerakkoord staatook het voornemen om de snelbelgwet te kortwieken en de periode voornaturalisatieopnieuw

°Pvijf jaar tebrengen, en daar hebbenweallang niets meer overgehoord. Sinds de invoering van diesnelbelgwet zijn ertussen 2000 en eind 2008 welal 450.000 Nieuwe Belgen gecreëerd. Watons betreft, zit deherberg vol, enkanermaar besteen strikt reservatiebeleidworden ingevoerd.

5<iCWfL WkSökT

J

(Dl

«tri icOOM/

—-

VAM WELLE 1 fèLK?

Deze week:

• Liberale ellende 2

• Een Fransman die van Vlaanderen houdt 5

• Terrasjes 7

• BV’s, BB’s, BW’s 9

• Filip Martens, de windmolenkoning 14

GPS

Wie de weekeindkrant van de brievenbus naar de keukentafel kan brengen zonder blijvende schade op te lopen aan de lumbale zone van de rugstreek, mag van geluk spre­

ken. Het leesvoer wordt met de kilo’s aan­

geleverd. Niemand met een normale week- einde-agenda kan het ding uitgelezen krijgen.

Wat bezielt een mens dan bij zo’n ruim aan­

bod om in De Morgen een stuk te lezen over nut en onnut van de gps? De voorzie­

nigheid wellicht.

Zo stootten we op een zin die we lazen en herlazen, omdat hij ons recht uit het hart gegrepen leek. Ene Liesbet Peeters - wat dan nog een fictieve naam bleek - is een tegenstandster van het gebruik van de gps.

Ze zweert bij de papieren wegenkaart. “Op onze manier duurt de reis wel langer, maar voor ons begint de vakantie als we thuis ver­

trekken, en niet als we aankomen.’’

Wat een wijze vrouw, die Liesbet, die we in het echt dus geen Liesbet mogen noemen.

Zij vat de essentie van het leven in één zin samen. Wie ook maar een beetje van het leven heeft geproefd, weet dat de voorbe­

reiding van een feest veel meer plezier kan bezorgen dan het feest zelf. De uitnodigin­

gen, het opstellen van het menu, de tafel­

schikking... daar doet een mens het voor, want de avond zelf zorgt te dikwijls voor een kater.

De voorbereiding van een reis biedt weken­

lang spanning en verwachting. Alleen als we veel geluk hebben, kan de reis zelf daar een beetje aan tippen. De opwinding van de ver­

wachting van dat avondje uit met het droom- meisje staat dikwijls in schril contrast met de ervaring zelf

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus Bloedbroeders

Het grootste deel van onze levenstijd zijn we op weg. Slechts kort verblijven we ook echt ter plaatse.

Ooit begon de reis al bij het wisselen van het geld. Eens we de drachmes, peseta’s of lires in dat aparte vakje van onze porte­

feuille staken, was de reis begonnen. Daar­

mee ook de dromen van de verre einders.

Een genoegen waar die stomme euro’s komaf mee maakten.

Urenlang gebogen over een wegenkaart de weg uitstippelen, bracht de zomervakantie al weken vroeger op de keukentafel beschenen door een zwak lentezonnetje. De kinderen bekeken het lijstje van te passeren steden en stelden zich van alles voor bij het fone­

tisch spellen van de min-of-meer exotische namen. De gps reduceert een en ander tot een druk op de knop.

Een leraar vertrouwde ons pas nog toe hoe hij vroeger urenlang gebogen over onover­

zichtelijke puntenlijsten al tokkelend op het rekentoestel in spanning uitkeek naar het eindresultaat. Nu doet de computer het werk en de eindscore die in de laatste excelkolom verschijnt, verliest alle magie.

Gemakkelijk is het zeker, zo’n rekenblad, zo’n portefeuille vol continentwijd bruikbare euro’s of zo’n gps. Maar de betovering is weg.

Viviane Mampaey mengde zich ook in het gps-debat. "Ik vertrouw nooit alleen op de gps. Zeker niet nadat ze me op een keer zei dat ik in het ravijn moest rijden.’’ Die zin verzoende ons dan weer met dat stuk high­

tech. Een gps die een mens recht de ravijn in stuurt, kan niet anders dan mensenwerk zijn. En dus toch nog een beetje boeiend en spannend. Leve de imperfectie. Wat zou het leven zonder zijn?

Eenmanscollectief

DenBlooten Kooninck

De dingen dezer dagen

2

Over “heksenjacht” gesproken

De kans op vergissen wordt eerder klein voor wie het gevoel heeft dat Vlaan­

deren stilaan genoeg krijgt van een voortdurend en even letterlijk als figuurlijk

“in beeld komen” van moslims als die zich bij het “outen” afgeremd voelen door hun gastland. Lezersbrieven, voor zover die de “progressieve censuur” overle­

ven en dus ook gepubliceerd worden, liegen niet. In een meerderheid werd na de heisa tegen het hoofddoekenverbod in het atheneum van Antwerpen dan ook begrip getoond voor die maatregel.

Overigens is die veelbetekenend. Niet alleen omdat hij genomen werd door de directie van een schooldie altijd al bekend heeft gestaan als “vrijzinnig” entevens het

“pluralisme” hoog in het vaandel droeg en draagt, maar ook door een opmerkelijk bewaardestilte in rangen vande politici die in een pamperbeleidvan “nieuween verrij­ kende” gemeenschappen niet-geringe elec­

torale mogelijkheden zagen en zien. Maar het ziet er naaruit dat het zowel indie ran­ gen als bij met hoog pluralistisch optimisme ingestelde scholen, stilaan begint tedagen.

En ook daar het besef doordringt datniet de eerste de bestereligie isbinnengehaald.

Nog wellangs de voordeur die,tegen beter weten in zoals alsmaar duidelijker wordt, te lang en vooral te breed bleef opengehouden, in eenonderwijsinstelling die zich bij tradi­ tie en definitie altijd al afzettetegen tegrote clerusinvloed.

Amper was hetopgewaaide stof rondde hoofddoekenaffaire in het Antwerps athe­ neum wat gaanliggen of inhetstraatbeeld doken her en der zogeheten vrouwelijke

“toeristen” op,gehuld in nikab ofboerka.

Dat is in een aantal stedenverboden.Ook in Antwerpen. Het Vlaams Belang liet bij mondevan Filip Dewinter weten dathaar leden niet zouden nalaten de politie tever­

wittigen als ze vrouwen zagen rondlopen in die verboden“klederdracht”.De meeste krantennoteerden dat bericht, voor de gele­ genheid zonderde nochtans gebruikelijke negatieve benaderingdie mededelingen en standpunten van de partij bij andere gele­ genheden vrijwel onveranderlijk bescho­

ren is. Maar het kanook zijn, dat depole­

miek waarin de tegenstanders van het dragen van een hoofddoek op school het metverve wonnenvandenog eerderschaarse voor­ standers, daareen rol heeft bij gespeeld.

Warmte

De niet-onbelangrijke uitzondering was José Masschelin, notoire redacteur bij Het Laatste Nieuws. Die pleegde een vlammende

“onze opinie” waarin hij het had over een heksenjacht.Hij vond dat Vlaams Belang in hetalgemeen en Filip Dewinter in het bij­ zonder last hadden van de warmte. Als er al nikabs en/of boerka’s in het Antwerps straat­

beeldwerden gezien,dan warenhet er hoog­

uitvier per jaar. Enbovendien stukvoorstuk gedragen door onwetende “toeristen” die door de politie vriendelijkwaren verzocht zich voortaan herkenbaarop straat te bege­

ven.Bagatel dusen einde verhaal.Want het zou ookal wel eens zijn voorgevallen dat een Vlaamse vrouw meteen iets teluchtige outfit door de arm der wet wasaangespro­

kenin een islamitisch land,waarnadie dame allicht ook eentweedekans hadgekregen.

Te vrezen valt dat deheer Masschelin ofwel nog nooit in een islamitischland geweestis, ofwel zelf last had van dewarmte tijdens het bijelkaar tokkelen van zijnopiniestuk.

Enover “heksenjacht” gesproken kan een eerste vraag gesteldworden of, volgens de filosofievan deze krantenscribent, iemand die een inbreker een huisziet binnendrin­

gen en de politie waarschuwt ervan moet beschuldigdworden een heksenjachttegen inbrekers te willenontketenen? Want ook inbreken is bij wet verboden.De vergelijking is tamelijk scherp gesteld,ik geef het toe, maar de heer Masschelindiesterke journa­

listieke banden heeft met gerechtelijke“aai- tems”allerhande,zal ongetwijfeldbegrijpen wat ikprincipieel bedoel.

Dat hadden, overigens tot schade van zijn reputatie, ook al een flinkaantal lezers van zijn krant begrepen. Men kanover Het Laatste Nieuwsveel zeggen, maarniet dat hetna A ookal eenseen tegensprekelijkB durfttezeggen en/of de anderekant van een medailletonen.Zo is het gekomendat vande gepubliceerdelezersbrievenronden over de “heksenjacht” op éénexemplaar na, alle het opnamen voor Filip Dewinteren zijn boodschap. En de auteur van datene exem­ plaar was ene Hicham El Mzairh uit Wil­ rijk. Een vaststelling waarvan José Massche­ linnietechtvrolijk zal worden en die de lezer prompt naar de eerstezinvan deze bijdrage kan terugvoeren.

Plaatje

Eentweede vraag rondhet begrip “hek­ senjacht”, zoals door de heer Masschelin gebruikt, is of hij zich niet heeftlatenverlei­ den ook eens voor nuttigeidioot van dienst te spelen in het blijkbaar onuitroeibare ver­

haal van “politiek correct” - tot een eind over het hilarischeheen - omeen politieke tegenstander te bestrijden. Zou het niet kun­ nen dat doordat soortzwaar overtrokken standpunten de allesbehalve domme lezer (m/v) iets meer dan de indruk krijgt datde heksenjacht niet gevoerd wordt door wie daar voortdurendvan beschuldigdworden, maareerderdoor hen die beschuldigen in dienstvan een regime dat druk doende is zichzelf uit te hollen, door vormenvan blinde verdraagzaamheid te prediken diehet toe­ laatbare al een eindje achter zich hebben gelaten?

De bijdrage van José Masschelin paste alvastperfectin dat plaatje. De goegemeente begint dataan te voelenenzet er zich tegen af. Het geloof in het progressieve verhaal brokkelt snellerafdan hetijs aan de polen.

Erwasnog niet zo heellanggeleden detijd datdolle Mina’s hun behaafgooidenomdat zedat kledingstukbetiteldenals een symbool van mannelijkedominantie.Anno 2009 staan een aantal vandiezelfde Mina’s nog steeds op debarricadenomde hoofddoek, nikab of zelfsboerkatoestanden te definiërenals instrumenten van vrouwelijke bevrijding dat met “respect”dient benaderd, terwijl ze des­

tijds mee op de eerste rij stonden om in het straatbeeldopduikendetraditioneel geklede nonnen vierkant uit te lachen.

Vandaag nemen “de mensen”hen niet lan­

ger ernstig. Terwijl ze ookhoe langer hoe minder geloven in dezegeningen en in de houdbaarheid van het progressievemulti­

culturele verhaal.Hetzou goedzijn moch­ ten de Masschelins van het journalistieke wereldje dat eindelijk ook doorkrijgen. Al washetmaarom te vermijden dat ze zich kwetsbaaropstellen door ziende blind op de verkeerdevijand te willenblijven schie­ ten. Want te vrezen valt dat knapenzoals de radicaleAntwerpse imam NordinTaouil een stuk minder tevertrouwen zijn dan, pakweg, de volgens dezelfdeMasschelins,ontkete- naars van een “heksenjacht”.

D.Mol

Gaan ze straks genieten?

Mysterie

De reden van de plotse vaandelvlucht van Robert ‘Steve’ Stevaert uit het Limburgse pro­

vinciehuis blijft vooralsnog een mysterie. Op de zitbanken langs de ‘groene boulevard’

wordt achter de hand verteld dat het schijnhei­

lig saterke door Ethias werd betaald in natura, onder meer met zeer dure schilderijen. Omdat dit aan het licht dreigde te komen - net voor 7 juni - deed hij afstand van zijn post als ver­

tegenwoordiger van de heer Coburg in de pro­

vincie Limburg. Uiteraard geloven wij geen jota van zo een vunzige achterklap.

Liberale ellende

Vorige week lieten we hier ons licht schijnen over de Lijst Dedecker, de partij die zich graag de bundeling van de echte liberalen noemt. Kan zijn, maar het histori­

sche liberalisme zit uiteraard bij de VLD, (in 1992) opvolger van de PVV, (in 1961) opvolger van de Liberale Partij. Daar is het deze dagen al kommer en kwel.

14,99% van de Vlaamse kiezers kleurde het VLD-bolletje in op 7 juni. In 2004 was dat nog 19,8%, toen ook al een verlies met 1,9% tegenover 1999. Kortom, in acht jaar tijd ging 30% van de kiezers lopen. Van de eerste zakte de partij naar de vierde plaats. Partijvoorzitter Bart Somers kreeg de rekening gepresenteerd en moest zijn biezen pakken.

Verkiezingen winnen of verliezen is één zaak. Daarnawordt gespeeld voor de echte macht, te weten regeringsdeelname. De kiezer bezorgde de VLD een pandoering, de combinatie De Wever-Gennez-Peeters maakteer daarna een vernedering van.

De nieuwe (?) kopmanVerhofstadt ging diepdoorde knieëntoen informateur Pee- ters zijn startnotarondstuurdeentoonde zich bereid mee te doen, al moesten de libe­

rale accenten met een vergrootglas gezocht worden.

Prompt werden Verhofstadten zijn VLD naar de Vlaamseoppositiebanken verwe­ zen. In Walloniëen Franstalig Brussel was

“de blauwe familie” hetzelfde lot bescho­ ren, zodat de partijnu alleen nog een Neder- landstalig-Brusselse excellentiemag aandui­ den. Een debacle.

De gedoodverfde redder desvaderlands en vooral deverhoopte redder van de par­ tij,Guy Verhofstadt, lijkt intussen definitief weg tevluchtennaar Europa. Toen Peeters hemlietweten dat de VLD niet gewenst was aan de Vlaamse onderhandelingstafel, zat Verhofstadt aan een Parijse dis zijn Euro­ pese hersenspinsels teverkondigen. Intussen werd hij fractieleider van de liberale fractie in het Europees Parlement. Een troostprijs waarmeehij zich noodgedwongen tevreden moet stellen.

De verwarring inde partij is compleet.

In defederale regering voeltde partij zich bijzonder slecht. Er wordt zo goed als niet geregeerd envanliberaleinbrengis amper sprake.Karei de Gucht staat de volgende dagen en weken voor de keuze of hij de sprong maakt naar deEuropese Commissie of blijft zitten als minister van Buitenlandse Zaken. Als De Gucht verdwijnt, is zijn koek voor de volgende vijf jaar geboterd, maar in feite wordt hij dan (wellicht definitief) uit het beslissingscentrum vandepartij verdreven.

LouisMichelkan mogelijk opnieuw een rol spelen in de nationale politiekna zijnEuro­ pees Commissielidmaatschap. Maardaar­ meezou hijde uitzonderingwordenop de regel.

AlsDe Gucht - eenambetantevent, maar vriendenvijand erkentdat hijweegt in een regering -zich daadwerkelijk naarEuropa laat versassen, restde woestijn. Met deVLD- excellenties Van Quickenborne,Turtelboom en De Padt ligt het soortelijk VLD-gewicht in de regering-Van Rompuy historisch laag.

Er zijn onderweg nogal wat strubbelin­

gen aan te pas gekomen, maar men zal dit krantje niet kunnen verwijten geen aan­

dacht besteed te hebben aan de vijftig kaarsjes die het paar Coburg-Ruffo zojuist heeft uitgeblazen op hun huwelijkstaart.

Volgens een zondagse gratis bij de warme bakker mee te nemen gazet, probeerden ze ons warm te krijgen voor de aan die warme gebeurtenis gewijde aflevering van het ook al zo warme VTM-programma Royalty.

En wel met volgende van hoge literaire

Twaalf protestanten

Na een eersteschotvoor de boeg van een tweederangsfiguur uitde partij, lanceerden twaalfjongeVLD-mandatarissen vorig week­ eindeeen raketnaar de partijtop.De inhoud van hunopiniestuk inDe Standaard was dui­ delijk: de VLD moet uitde federale rege­

ring stappen. Verder viel het artikel overi­ gens op door nietszeggende gemeenplaatsen over ‘kiezen voor principes’ en ‘geloofwaar­ dige oplossingen’. Op veelinhoudelijke diep­ gang lieten de jonge De Clercq, De Gucht jr„ Schiltz jr. en andere jonge blauwen zien in genoemd stuk niet betrappen. Maar als aanval opvoorzitter Verhofstadt, die pleit voor verdere deelname aan defederale rege­

ring,kon de tekst tellen. Als de jongeturken gevolgdworden, komen er federale verkie­ zingen.VoordeVLD zal dat vermoedelijk lei­ den tot een nieuwe nederlaag en verbanning naar de oppositie. De groep van twaalf lijkt dieprijstewillen betalen.“Laat die kiemen dan maar groeien, maanden, jaren, desnoods een decennium.” De partij betaalt nu een hogeprijsvoor de periode-Verhofstadt.Die werd gekenmerktdoor het wegmaaien van al wie zijn kop bovenhet maaiveld uitstak.

Alleende top drie - Verhofstadt, De Gucht, Dewael - mocht politiek scoren.Mensen als RikDaems werden deskundig opzijgescho­ ven. Dirk van Mechelen bleek totaal kansloos als boegbeeld. Bart Somers mocht alleen buikspreken voordegrotemeester. . Maar als de top drie van weleer dan ze debaan ruimt - Dewael koos voor de scha­ duw als parlementsvoorzitter; De Gucht verdwijnt mogelijk naar Europa;voor Ver­

hofstadt is het Belgische moeras te dras- sig - blijft er niets meer overdaneen op de draad versleten De Croo of figuurtjes a s de twaalf protestanten die veel (menen te) beloven maar (voorlopig) nog weiniggewic in deweegschaalgooien. Ooit, nu zeve?

tien jaar geleden, ondernam Verhofsta een moedige aanvalophet versteende p011 tieke bestel. Maar gaandeweg werd hij e zelfdeel vanen zelfshet symbool. Vandaag staat de partij geen millimeter verderdan de PVV van eertijds. Daarmeeverwerd ® grote Verhofstadt-revolutie van de tot een intermezzo, dat vandaag een karika tuur van zichzelf is geworden. Een mens z°

voor mindernaar Europa vluchten. Wie g’’ de rommel opruimen?

waarde getuigende warme oproep: ‘Alb?r en Paola hebben elkaar uiteindelijk via he geloof teruggevonden.

Blijven ze nog lang koning en koning"1 of gaan ze straks genieten van hun rustige oude dag?”

Wie verzint dat soort onzin vandao nog? En wie heeft nog het lef om dat r papier te zetten, in een koekjesdoospog1^

om lui op het schild te verheffen van de "sterkste" prestatie erin bestaan hee^

op kosten van anderen te leven zonder e noemenswaardige klap uit te voeren?

De dingen dezer dagen

3

Davidsfonds Sint-Niklaas:

huldeplaatjes en -praatjes

Het begint zo stilletjesaan een speciali­ teitvan Davidsfonds Sint-Niklaas te wor­ den: verdienstelijke stadsgenoten die “wij­ len”zijn, postuum vererenmet eensobere en stijlvollegedenkplaat. Vorige donderdag waren verdiend aande eer: advocaat/amb- tenaar/ journalist/schepen en overtuigde VlamingWillem Melis en schooldirecteur/

heemkundige/vossenstrekenkenner/alleswe- ter engedrevenflamingant Broeder Aloïs van de wereldbefaamde Broedersschool aan de Nieuwstraat.

De eerste plaat werd onthuld vlakbijde BibliothecaWasiana aan deVlaamse Eik,die DF-voorzitterChris de Beer inspireerde tot gesmaaktezinspelingenophetGebed voor het Vaderland van Remy Pirynsen Gaston Feremans. HijnoemdeWillem Melis de oude bronwaaruit nieuwleven nogmaalsvloeit en de standvastigedie er statigals een eik voor geijverdheeft ons volk te doen herbloeien.

Schepen Heyndrickxwasnietkarigmet zijn wierook voor het Davidsfonds en stond even stil bij de politiekebedrijvigheidvanMelis, die als schepen vanBegroting Sint-Niklaas door de moeilijke jaren zeventig heeft geloodst en als schepen van Toerisme zijn stad een plaats heeft gegeven inde groeiende vrije­ tijdsbesteding.Zijn verdiensten, gedachten en zijn inzet blijven boeiendenopenendin het debat over de organisatie vande heden­

daagse samenleving op wegnaar eenmeer zelfstandig Vlaanderen,besloot de schepen.

De eeuwig studentikoze “Vossenstaart”

Marcel Ryssen riep jongegeschiedkundigen ertoe op het nognauwelijks bestudeerde archiefmateriaal overWillem Melis vanon­

der hetstofte halen en eindigdemet enkele schalkse versregelsvan wijlen pastoor-dich- ter Leo Vercruyssen, waarvan het laatste knipoogje luidt: “Geen truten, voorute!”

De gedenkplaat voor Kempenzoon ("Overpelt 1881) Jaak Pieter Vandervee, later beroemd geworden als Broeder Aloïs, werd onthuld aan de muur van “zijn” school, met toespraken vanvolksvertegenwoordiger en oud-leerling, oud-leraar en oud-directeur Josde Meyer, die BroederAloïs loofde als

de erudiete kenner vande lokalegeschiede­ nis, die geen praatjesmaker was, maar een manuit één stuk bronsgroen eikenhouten eenduizendpootmet een ruimhart voor de mensen. Ook aan dieschoolmuur, met af- en aan rijdendsluipverkeer als stoorzender, haalde “Reinaert” Ryssen, oud-leerling en oud-leraar Nederlands, weer geestige her­ inneringenop aan Broeder Aloïs die komaf maakte met het gehate signe de longue, de perfecte methode om kinderen te leren klik­

ken in die onzalige verfransingstijd.Hijhaalde volksschrijver Emiel van Hemeldonck aan:

“Hij is uit het geslacht vandegrote leraars -zijn belangstelling, die alle terreinen van kunst en wetenschap bestrijkt, is nietde nieuwsgierigheid van deliefhebber,maar de honger van dezoeker.” Alsdirecteur van de landbouwschool huldigde hijhet motto:

“OnsHeere isde besteboer.” Dan was er nogzijn ontzaglijke en baanbrekende werk als Reynaertfiel. Toch nogeven besluiten met Ryssensslotzin:“Hij blijftvoortbestaan, nietalleen in dezehuldeplaat, maar vooral in onze geesten.” En toen was er bier: Leffe en

VlaemscheLeeuw. hvo

Aan Yves Desmet Kutcommentatortje Mechelen

Gij Lingeriefetisjist,

Het is tegenwoordig nietenkel mode, maar zelfs een volslagen “must”:wie een beetje wil meetellen, moet zichzelften­

toonstellen op allerlei sociale webstekken zoals MySpace, Facebook, Twitter, Deli- cious, Bebo en ga zo maar door. Meeren meer mensachtigenzetten zonder de min­ ste gêne allerlei onnozele en/ofintieme details van hun privéleven op het Internet, maken hundagelijkse agenda voor ieder­ een bekend en betrekkenanderen gewild of ongewild in hun elektronische openba­

ringen die daarna de wereld rondgaan. Het fenomeengroeit in die mate dat wij lang­ zaam maar zeker voorstander beginnen te worden van een plichttotprivacy, nu het lang bevochten rechtop privaatheid almaar meertegrabbel wordt gegooid.

En het slaatover van de digitale media op de gazetten en andere papieren magazi­

nes in het algemeen: in hetzelfde num­ mer van Het Laatste Nieuws waarin tra­ nen mettuiten werden gehuild over het afscheid van Yasmine (en vooral over alde BV’s die zich daar zijn komen aanstellen), komt een homokoppel een hele pagina vol- lullen over de dochterdieze bij een lesbo- gezinhebben verwekt. Op deduur begint een mens zich vragen te stellen of hij of zij nog wel normaal is als men a) hetero is, b) zichzelf niet ophangt na eengebroken relatie,c) ergeen behoefte aan heeft zich ophet internet in zijnblootje te zetten, en dj nog steeds metvork en meseet en zijn behoefte doet met dedeur van het klein­

ste kamertje dicht. Of krijgen we binnen­ kort ook daarvoor de gedachtepolitie van Youssouf op onze nek?

In De Morgen hebben de zogeheten

‘Wax-dames’ een “onthullende” reeks interviews gepleegd met ‘Mannen in hun hemd'. Afsluiter was zowaarhet Gewe­

ten van Vlaanderen, de heer Yves Des­

met himself, die indringende vragenbeant­

woordt overzijn seksleven ende erotische fantasieënwaarinhij graag eens een hoofd­

rol zou spelen.Naast de inleidende vraag van de interviewster ‘Jehebt de uitstraling vaneen koelesfinx met het vlezige kantje van een bon vivant.Vindje jezelf sensueel?’

prijkt een foto vanhetlijdend onderwerp, in onderhemd en met eenhorecagezwel datde knopen van zijn jeans er bijna af doet springen. Tot zover de fysieke indruk van sensualiteit die de heer Desmet onmiddel­ lijkbij ons opwekt. Even verderop mogen wij vernemen dathij in het lager onderwijs na deschooluren in de bibliotheek bleef hangen tot zijn ouders thuis waren. Daar

CÖ —!

o'

I——,

$x>Sü

□

waagdehijhetzowaar de boeken te lezen met een rood stickertje (verboden onder de 18 jaar)! Literaire porno verdraaid, met als gevolg: ‘In dieperiode verloor ik ook mijn maagdelijkheid; als jonge puber werd ik ingewijd door een jonge, volwas­

senvrouw. Daarin ligt wellicht ook de ver­ klaringsgrond waarom de behoefteaan een Lolita me totaal vreemd is.’Maarde freu­ diaanseziel van deze politieke stercom- mentator heeft wel een andere behoefte oftewel erotische fantasie. Hij droomt van een exclusief mannelijke leesclub waarhij hooggestemde gesprekken voert, terwijl tussendoor een mooie serveuse binnen­

komt‘in lingerie van La Perla,MarliesDek­ kers ofLiseCharmel.Op haar dienstblad staat een bel cognac. En we betalen die vrouw niet,want zij doet het voor hetple­

zier. Dat is sensualiteit.’

Wij stellen dus voor dat als Desmet nog eens op tvkomt, hij dan geïnterviewd wordtdoor dames in louter ondergoed.

Kanhijzich meteen nog eens extra bela­

chelijk maken door te moeten uitleggen waarom er voor dat machodecor geko­ zenis.

Uiteraard magde lezer nietworden ont­

houdenwelke vrouw(en)de heer Desmet nog eens graag zou verleiden. Dieblijken eerder van het mollige typete zijn, want van magerevrouwen krijgthet Geweten géén erotische fantasieën. En hier wordt zowaar een godslastering begaan! Want zelfsFreya van den Bossche blijkt hemniets te zeggen, wegens ‘te mager, geen vlees’. Desmet wijt dat aan de gruwelijke eetter- reur die volgens hem in grote matetoe­ slaat onderhetandere geslacht. Waarop eennieuwe godslasteringvolgt: ‘Ik zou het lastig hebben met een vrouw die nietgraag eeten die zich martelt om aan een idiote schoonheidsnorm te voldoen die homo­

seksuele modeontwerpers ons hebben opgelegd.’ Hallo, Youssouf, hoe lang nog voor gij uw klauwen zetin deze bedenke­

lijke prooi?

Wij drukken hierbij de hoop uitdatdit interviewde heer Desmet zijn heleleven lang zalachtervolgen. En dat hij bij zijnvol­ gende copieuzerestaurantbezoek bediend wordtdoor Guy Verhofstadt himself, die hij in alzijn kruiperigheid een bijzonder sensueel man blijkt te vinden. Wellicht omdat die hem doet denken aan konijn met pruimen,al dan niet met verenin zijn gat.Sic transit gorilla mundi.

Bijna compleet

HetVlaams Parlement is weer compleet, b'jna toch. Van de 124 twee opvallende afwezigen: Yves Leterme kijkt de kat uit de boom. Wordt hijmisschiennog minister 'n defederale regering als Karei de Gucht tochnaar “Europa”gaat. BrigitteGrouwels Was ook “verhinderd”. Blijft ze minister in deBrusselse regering, of wordt ze bedankt voorbewezendiensten?

Hij wil wel

Eric van Rompuy, broer van, steekt het niet onder stoelen of banken dat hijgraag, eel graag parlementsvoorzitter zou wor- en- Een sjieke finde carrière. Maar er zijn n°g kapers opdekust. Johan Souwens, de eken van het gild, en Veerle Heeren, de Voormalige ministerin van fruit.

interessant

r wilden Dedecker en zijn kompanen r

Jcnts van het Vlaams Blok zetten, maar t°l vertikte Dedecker. Volgens de gazet- 'n %een £ev0' naast ^’ers e zitten, volgens Dedeckerzelf omdat en zijn bende aan die extreemrechtse jnnt van het parlement nauwelijksof nooit

^camerabeeld zouden komen. Dan maar het on^ere plaats voor de mensen van

^^^^ondverstand gezocht en gevon­

den, waarbij N-VA zich opofferde en door een ganggesplitst zetelt. Bartde Wever zit warempel naast FilipDewinter. Dat moeten daar interessanteconversatiesworden.

Johan Souwens gouverneur?

Vlaams volksvertegenwoordiger en deken van de “Hoge Vergadering”, Johan Sou­ wens, houdt een pleidooivoormeer macht voor de gouverneur,o.m. om in de provincie de Vlaamse administratie te coördineren, bedoeld voor een snellere afhandeling van de dossiers. De nieuwe Vlaamse regering moet hiervan werk maken. Johan Souwens:

“Wij moetende dossiersklantgericht, flexi­ bel,projectmatigen vanuit hun belang voor de gemeenschap aanpakken. Dat veronder­

steltcoördinatie tussen deverschillendien­

sten. En dat zoueen rol kunnen zijn voorde gouverneurs onderrechtstreeksgezagvan de Vlaamse minister-president.”

Vergissen wijons,of is dithet jargon van een toekomstige gouverneur? Maar als Sou­ wens zograag gouverneur wilworden, past hij toch gewoon de truc van Stevaert toe:

bombardeer uzelf tot gouverneur!

Naturalisaties

Vorige donderdag werden opnieuw enkele nieuwe Belgen gecreëerd in de Kamer. Sinds de invoering vandesnelbelg- wetwerden zo maarliefst 445.000 mensen

genaturaliseerd. Boze Jan Motelmans ver­

geleek dat aantal methet aantal inwoners van een stad als Antwerpen. Hij klaagde bovendien aan dat duizenden die niet wil­ den integreren, de afgelopen jarende nati­ onaliteithebben verkregen, alsook crimine­

lenen duizenden die hun spiksplinternieuwe identiteitskaartniet kunnenof willen lezen.

In vorige legislatuur, toen de ampersanders nog in de oppositie zaten, trokkenzij mee vanleer tegen dezenaturalisaties.Vandaag keuren zijzonder verpinken pakken natu­

ralisaties meegoed. Enkel de niveanen zijn het nuook beu en willen dat de wet gewij­ zigd worden. De Bozen staan niet meer alleen.

Gulden Sinjoren herboren

Naeen geslaagdeeerste keer, vorig jaar, is hetzaterdag a.s. weer zover:de Gulden Sinjoren vieren op het Antwerpse Consci- enceplein onze Nationale Feestdag met een ferme toespraak van JürgenConstandt van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds, de muziekkapel en de vendeliers van het VN], het Scheldekoor o.l.v. Jan Fossey, de keigoede Vaganten en samenzang onder leiding van de studentikoze Fratres Coni- uncti, KVHV, NJSV en NSV. Het reuzenfeest begint om 14uurenom 18 uurzijn de bat­

over Gulden Sporen is ditmaal gezwicht, ging bijna verloren, voor ‘t ander gevecht:

de strijd om de stemmen!

Voor vrijheid (?) en recht (?), nauwelijks te temmen trok het Vlaamse heer langs wegen en velden nu weer als weleer!

Er sneefden veel helden, verliezers althans, de winners daarentegen ontsprongen de dans op hoop van zegen want het resultaat van oorlog en twisten is nul in ‘t kwadraat...

wat w’altijd al wisten!

Sijsele, 7 juli 2009 Etienne Derpoorter terijen weer flink opgeladen.

4

De dingen dezer dagen

Mario (2)

In 1951 is de 30-jarige Mario Lanza een absolute wereldster. Zijn film “The Great Caruso” is de geldkoe van het jaar van Metro Goldwyn Mayer. Lanza ver­

dient een miljoen dollar per jaar ondanks zijn eerder karig filmcontract, maar de films zijn natuurlijk een onbetaalbare reclame voor zijn platen die als de sound­

track van de films worden gepromoot. In werkelijkheid zijn het altijd afzonder­

lijke studio-opnamen. Lanza krijgt ook een rijkelijk betaalde radioshow gespon­

sord door Coca-Cola en hij geeft 22 concerten. Daar maakt hij korte metten met de prietpraat van vele boze klassieke muziekcritici dat hij een microfoon- stemmetje heeft.

Het geld stroomt ook buiten: hij huurt dure villa’s, geeft peperdure geschenken aan zijn vrouw die hem inmiddels al twee kin­

deren heeft gegeven en die totaal geen weg vindt met haar nieuwe status. En dan zijn er natuurlijk al de excessen met drank, eten en soms een ander vrouwtje. Lanza beweert dat hoe zwaarder hij weegt, hoe beter hij zingt, maar 110 kg voor 1,72 m verrast nogal wat concertbezoekers die alleen de 20 kg lich­

tere filmster kennen.

En dan komt de klap. In zijn eigen ogen is de tenor een zanger die ook acteert; voor MGM is hij een acteur die ook zingt en die zich maar moet neerleggen bij de inhoud van een film. Lanza wordt bijna hysterisch als hij het scenario van zijn volgende film leest: “Because you’re mine”. Nauwelijks één opera-aria en voor de rest populaire liedjes, en vooral een idioot verhaal waarin hij een operazanger speelt die in militaire dienst moet: hij die zijn legerdienst veraf­

schuwde. Met een mengeling van charme en dreigementen slaagt Louis B. Mayer er toch in hem voor de camera te krijgen. Maar hij saboteert waar hij maar kan. MGM wil een nieuwe actrice een kans geven, maar Lanza gedraagt zich zo vulgair dat ze weigert nog ooit in een film te spelen.

De tenor wil aanvankelijk niet diëten, doet dat dan toch na de eerste opnamen, vreet weer als een varken en haalt zich de haat op de hals van de MGM-bonzen, want de gevol­

gen zijn duidelijk te merken in de film waar hij in dezelfde scène te zien is met een wild vari­

ërend gewicht. Maar de wereld gaat weer kij­

ken en de film lanceert zijn versie van “Gra- nada" die miljoenen exemplaren verkoopt, tot vandaag.

Volmaakt

Lanza voelt zich beter bij zijn volgende film "The Student Prince” al is er al de eerste

Roddels uit de Wetstraat

Vlaamse stoelendans

Zoals verwacht was het vorige week de beurt aan de Vlamingen om nieuwe leden te doen opnemen in de Kamer. Nadat de Vlaemsche Parochieraad was geïnstalleerd, bleek dat er tal van Kamerleden de oversteek hadden gemaakt en zich hadden verzekerd van vijf jaar vaste job. Niveanen en amper- sanders houden mekaar nog steeds in even­

wicht, want het oude kartel is nog van tel in de Kamer. In 2007 werd immers in die slag­

orde naar de verkiezingen getrokken. Bart de Wever koos ervoor om vijf jaar naast Filip Dewinter te gaan zitten. Daardoor kwam een ampersander, een zekere Waterschoot, in zijn plaats. Maar omdat ook Piske Vandeurzen het voor bekeken hield in de federale heksenke­

tel, kwam er dan weer een Niveaan in zijn plaats. Het is de erg Vlaamsgezinde en deug­

delijke Peter Luyckx die ooit al eens een tijdje in de Kamer zat toen Piske minister van Jus­

titie was. Ook Bartje Tommelein zocht het niveau op waar hij minder kans maakt om dom uit de hoek te komen.

Limburgse neofiet__________

Linda Vissers van de Bozen, een minzame dame uit het bronsgroene eikenhout die evenwel geen al te diepe sporen nalaat in de federale praatbarak, keert na een heuse Boze stoelendans terug naar de club van Filip Dewinter in het Vlaams Parlement. In haar plaats komt een zekere Annick Ponthier, die weliswaar rechtstreeks verkozen was in het Vlaams Parlement, maar sinds 2007 ook tweede opvolger was voor de Kamer. Maar om Katleen Martens, eerste opvolgster voor het Vlaams Parlement, terug in de Vlaem­

sche Parochieraad te krijgen, moest Annick afstand doen van haar mandaat aldaar. In de Kamer deed Chris Janssens dat ook als eer­

ste opvolger, want die werd ook verkozen in het Vlaams Parlement. Doordat hij dan ver­

trok, kon Boze Annick als tweede opvolger aanschuiven. En klaar is Kees... Hallo, kunt u nog volgen!

repetitiedag een zwaar incident met regis­

seur Curtiss Bernhardt (feitelijk de Duitser Kurt Bernhardt) zodat Lanza er van onder trekt. Maar hij keert weer voor de opna­

men van de soundtrack en voor de plaat en die zijn bij het volmaaktste dat een tenor ooit heeft opgenomen: een volmaakt legato, prachtige topnoten, heerlijke pianissimi en een stijlgevoel als hij in zijn eigen taal kan zin­

gen dat in zijn operaopnamen nogal eens ont­

breekt. De filmrepetities herbeginnen. Het ene incident volgt op het andere tot Bern­

hardt zo dom is Lanza’s stem te kritiseren.

De tenor verlaat de set en eist dat de regis­

seur vervangen wordt door Richard Thorpe die de Caruso-film regisseerde. Maar Louis B. Mayer is inmiddels aan de deur gezet bij zijn eigen bedrijf en zijn opvolger denkt er niet aan de gril van de ster te volgen. Lanza stormt naar huis en weigert nog te komen.

MGM smeert hem een proces aan zijn broek voor meer dan 5 miljoen dollar. De media smullen van het verhaal. Lanza’s contract­

breuk is zo opvallend dat MGM erin slaagt zijn andere activiteiten te verbieden: geen radioshows meer, geen platenopnamen. Ten­

slotte biedt de studio hem een compromis aan: geen proces in ruil voor de rechten op de soundtrack zodat de film kan opgeno­

men worden met een acteur (Edmund Pur- dom) en de stem van de tenor. Lanza kan niet anders dan akkoord gaan. Hij zal de film nooit zien en wordt nog bitterder als hij hoort dat de regisseur is ontslagen en wel degelijk door zijn favoriet vervangen. De film is een flop want de Lanza-fans nemen de afwezigheid van de zanger niet, maar kopen wel allemaal de LP.

Excessen

In de tussentijd is de beer helemaal los.

Zuipen en eten zijn een ware verslaving geworden; zijn gewicht stijgt tot 135 kg. Zijn

Bilingue

Bij de eedafleggingen in de Kamer behoort men tot de taalgroep waarin men de eed heeft afgelegd. Soms zijn er Franstaligen uit de MR of de cdH die het in twee of drie landstalen doen. Mag allemaal. Men behoort dan tot de taalgroep van de eed die men het eerst heeft afgelegd.

Eigenlijk feitelijk is het “not done” dat Vla­

mingen de eed in meerdere talen afleggen.

Vrijwel altijd is dat uitsluitend in het Neder­

lands. Donderdag kwam daarin verandering, want Sofie Staelraeve en Roland Defreyne legden de eed af in het Nederlands en dan het Frans. Tot welke partij zij behoren?

De collaborale VLD natuurlijk. Zelfs de Vlaamse socialisten zijn dat stadium allang voorbij.

vrouw is inmiddels ook verslaafd, aan pillen en alcohol, en tussen twee hysterische ruzies waarbij met alles gegooid wordt, maken ze nog een derde kind. Tezelfdertijd verneemt Lanza dat zijn manager een groot deel van zijn miljoenen vergooid heeft en dus is er reden te meer om te drinken. Maanden na de afloop van de deal met MGM is dit paf­

ferig wrak nog altijd niet in staat te zingen.

Maar met zijn levensstijl en belastingachter- stand is er geld nodig en in 1954 aanvaardt hij een voorstel van de tv-zender CBS om op te treden.

Hij heeft in twee jaar niet in het open­

baar gezongen en hij is zo bang dat hij op het laatste ogenblik een paar van zijn vroe­

gere platen lipt. CBS is zo dom te beweren dat Lanza echt zong, maar natuurlijk zijn er in een tv-studio altijd getuigen van de waar­

heid. De pers schreeuwt het uit: “Lanza is zijn stem verloren." Zijn platenmerk ontkent het en brengt nieuwe LP’s uit die in werke­

lijkheid opnamen behelzen uit zijn vroegere radioshows.

Las Vegas geeft hem een nieuwe kans: een paar concerten voor een enorme som. De belangstelling is enorm; een paar uur voor het eerste concert zuipt de zanger zich laza­

rus en slikt hij voor alle zekerheid nog vijf slaappillen van zijn vrouw.

Het schandaal maakt een einde aan de plannen van 20th Century Fox en Paramount om de zanger een nieuwe kans te geven na de breuk met MGM. Warner Brothers durft het wel en met “Serenade” maakt de tenor in 1955 een comeback. Hij mag weer een operazanger spelen en een indrukwekkend aantal aria’s opnemen en hij is voor zijn doen vrij gedisciplineerd. Hij blijft zelfs kalm als de 50-jarige regisseur Anthony Mann een stomende relatie begint met de vrouwelijke ster. Maar na afloop is het weer bunkeren en drinken als gewoonlijk, ruzie maken met zijn verslaafde vrouw en een vierde kind pro­

duceren.

Europese triomf

Zijn laatste film is maar een matig succes en Warner Brothers heeft geen nieuw voor­

stel. Maar in Europa kent men het beest nog niet en een Italiaans voorstel is zo verlok­

kelijk dat de tenor met zijn hele hebben en houden naar Rome verhuist. Daar draait hij in 1957 "The 7 Hills of Rome". En dan krijgt hij een uitnodiging om in Londen voor the queen te zingen. Voor de eerste keer in zes

Onzen Brrrunooo

Niet alleen la Pasionaria Hilde Vautmans wordt fractievoorzitster na het vertrek van

"de Kennedy van Oostende”, ook "onzen Bruno” - zoontje van... - wordt de voorman van zijn fractie. Na het vertrek naar Vlaan­

deren van Peterke van Velthoven - zoontje van... - mag de kleinen Tobback nu wat gaan blaffen naar en namens de rode fractie. Oh ja, in de doorschuifronde zal Moeder Over­

ste De Schamphelaere ook ondervoorzit- ster van de Kamer worden nadat Piske ook daar is vertrokken.

En snobby Geert Versnick volgt Hildeke Vautmans op als voorzitter van de commis­

sie Buitenlandse Zaken, terwijl Sonja Becq van de ampersanders dat doet als voorzit­

ster van de commissie Justitie in de plaats van Moeder Overste.

En op haar beurt wordt Becq dan weer vervangen door blaaskaak Gerald Kinder- mans als voorzitter van de commissie belast

jaar staat hij weer op een scène. Hij heeft zich voorbereid met 24 uur lang champagne te drinken en dan uit te slapen. Zijn optre­

den is een triomf en hij aanvaardt de voor­

stellen voor een lange goed betaalde Euro­

pese concerttour.

Het concert in Royal Albert Hall is gefilmd en we zien een doodnerveuze man die geen seconde stil staat, maar die nog altijd een fabuleuze stem heeft.

Door zijn excessen heeft hij zware gezond­

heidsproblemen: te hoge bloeddruk, phlebi- tis, vergroot hart. De helft van zijn concer­

ten zingt hij en de andere helft zegt hij af.

De bezoekers van het Kursaal in Oostende in 1958 hebben geluk: Lanza is er en maakt een enorme indruk op iedereen. De Vlaamse tv-kijkers hebben minder geluk, want hij is weer eens echt ziek tijdens het galaconcert voor vijf jaar Vlaamse televisie.

In het najaar draait hij zijn laatste film, “For the First Time”, en die doet het wel goed aan de kassa.

De operascènes zijn in de Opera van Rome opgenomen en meer dan één mond valt open. Er arriveren voorstellen voor een heus Europees operadebuut, maar Lanza heeft weer duizend en één excuses om zoge­

naamd nog wat te wachten. Zijn gezondheid verslechtert en hij krijgt een eerste hart­

aanval. In de laatste maanden van zijn leven is hij bijna niet uit de opnamestudio weg te slaan ondanks een trombose. Hij bereidt zich voor op zijn nieuwe film “Laugh Clown Laugh" in een Romeins hospitaal, om te sla­

pen, te rusten en te diëten. Daar maakt een embolie een einde aan zijn leven op 7 okto­

ber 1959.

Vijf maanden later sterft zijn vrouw door haar misbruik van kalmeermiddelen en alco­

hol.De ouders van Lanza voeden de vier kin­

deren op. Alleen de tweede dochter leeft nog. De jongste zoon sterft zeer jong, d®

oudste dochter is het slachtoffer van een verkeersongeval.

De oudste zoon richt het Lanza-museum in Philadelphia op en beheert de artistieke erfenis en verdeelt de nog altijd aanzienlijke royalties van de platenverkoop (30% gaat voor eeuwig naar allerlei bloedzuigers of hun erfgenamen, die de onnozele Lanza overbo­

dige contracten lieten ondertekenen). Hij stierf vorig jaar, nauwelijks 55 jaar.

JanNeckers

met de problemen inzake Handels- en Eco­

nomisch Recht. Allez komaan, laat de car­

rousel maar draaien...

BHV en de trukendoos______

Boze Bart Laeremans en niveaans woel­

water Ben Weyts hadden in Knack gelezen dat de piste om terug te keren nar de oude arrondissementele kiesomschrijvingen, die tal van Belgefonen bepleiten om het dossier- BHV te regelen, wel eens opnieuw tot de mogelijkheden zou kunnen behoren.

Dat zou inhouden dat overal de kiesom­

schrijvingen om dezelfde basis zijn georgani­

seerd, waardoor de huidige discriminatie als vanzelfweerzouverdwijnen.Hermanpremier- kardinaal van Rompuy was bijzonder kort in zijn antwoord. Het antwoord was negatie • Het onderwerp werd formeel noch inf°r meel besproken op regeringsniveau. Bart en Ben pruttelden nog wat na, maar moesten het hier mee doen. Toch blijft het afwachten in deze zaak, want men weet maar nooit wat men nog uit de trukendoos tovert.

Klimaatplan __ ,

Het Rekenhof heeft het federale klimaat plan met de grond gelijk gemaakt. Er bestaa^

nauwelijks een klimaatplan, er is niks in kaar gebracht en het kostenplaatje is nergens aan getoond. Ampersander Michelleke D°orn^

niveaan Flor van Noppen en Boze Rita Bont voelden de minister van Vlaamse zij daarover aan de tand. Maar ook vanuit zij eigen partij en vanuit de cdH werden

wenkbrauwen gefronst. ...

Glamourboy en PS-minister Magnette, ' wellicht naar een Belgefone assemblee v®

huist om daar regionaal minister te word®n' deed alsof zijn neus bloedde. Uiteinde'I was het blonde Rita die de meest fundam®^

tele opmerking maakte... Als de Gewest®

volgens de minister mee verantwoorde 'I zijn en meer inspanningen zouden mo®1 | leveren, zou het dan niet beter zijn om h®^

het milieubeleid gewoon over te hevelem Flor van Noppen sloot zich daar volm°

dig bij aan.

De dingen dezer dagen

5

Een Fransman die van Vlaande­

ren en van Vlamingen houdt

In een achterafboekhandel in Eindhoven vond mijn zoon Michel in het vak “Bel­

gische Heemkunde” een boek over Vlaanderen. In een spiraal was het afgeprijsd tot één euro. Later, toen ik inlichtingen over de schrijver zocht, las ik toevallig dat dit werk, wel in leer gebonden, voor 161 euro te koop werd aangeboden. Dat het boek interessant is, blijkt ook uit het feit dat er in 2008 een herdruk in paper­

back is verschenen.

Mijn eerste kennismaking, al bladerend in dit omvangrijke boek (416 blz.) en dat uitsluitend over Oost- en West-Vlaanderen gaat, wekte mijn verbazing. Mijn ogen vielen op zijn verslag van onze Slag der Gulden Sporen: objectief en ter zake.

In mijn kennissenkring bleek er niemand ooit van Havard te hebben gehoord of gelezen. Bij de 7de-eeuwse herdenking, in 2002, werd er evenmin aandacht aan geschonken.

Daardoor was mijn nieuwsgierigheid gro­

ter geworden. Via een uitdraai van de compu­

ter vernam ik dat Henry Havard (1838-1921) in Frankrijk als een eersterangsfiguur wordt beschouwd. Tijdens de Commune (1870) speelde hij in Parijs een grote rol. Hij werd daarom in 1871 ter dood veroordeeld. Hij vluchtte naar Nederland waar hij zijn tijd doorbracht met het schrijven van enkele interessante werken. In 1879 kreeg Havard amnestie en keerde terug naar Frankrijk. Hij werd meteen Ridder in het Legioen van Eer en werd uitgekozen voor internationale ten­

toonstellingen en opdrachten, onder meer in Amsterdam (1883) en Antwerpen (1885). In 1887 werd hij “Inspecteur des Beaux Arts”

en van 1894 tot aan zijn pensioen in 1917 was hij “Inspecteur Général des Beaux Arts”.

Tussendoor werd hij nog benoemd tot Com­

mandeur in de Orde van Oranje-Nassau. Tot zijn dood in 1921 mocht hij de eretitel van zijn functie voeren.

Is de levensloop van Havard al opmer­

kelijk, zijn publicaties zijn het des te meer.

In Frankrijk verschenen meer dan tien stu­

dies over kunst, maar tijdens zijn gedwon­

gen verblijf in Nederland had hij ook niet stilgezeten. Hij schreef daar “De Kunst en de Nederlandse kunstenaars” (4 delen),

“De Geschiedenis van Nederlandse schil­

derkunst” en, voor ons in verband met “La Terre des Gueux" belangrijker, zijn “La Hol­

lande en vol d'oiseau” waarin hij in Neder­

land aan toerisme doet en met allerlei anek­

dotes de rijkdom van dit land beschrijft. Het werd dan ook in “de Gids” van 1878 aanbe­

volen en vol lof besproken omdat “Havard uw aandacht trekt en zaken vertelt waar­

van hij u het verrassende, het belang doet inzien...”.

Het is opvallend dat in de lijst van publi­

caties "La Terre des Gueux” niet is opgeno­

men. Maar de samensteller van de “Princi­

pales Publications” is alleen maar in kunst geïnteresseerd; de beschrijving van Vlaan­

deren valt buiten de gezichtskring van het

“Institut National de l’Art”.

In zijn hart gesloten

In elk geval was mijn belangstelling voor

deze meneer zo gestegen dat ik begon te lezen. Door de twee eerste hoofdstukken alleen al (blz. 1-18) heeft hij mijn hart ver­

overd.

Hij beschrijft daarin de schoonheid van Vlaanderen in poëtische woorden en lyri­

sche uitweidingen. Het land heeft een aange­

naam klimaat, het is waterrijk en dus overal groen.

Hij bezingt de bossen en de beemden, de weiden en de akkers, de lange bomen­

rijen rond de velden en de dreven die leiden naar pittoreske dorpen en steden me hun prachtige kastelen, kerken en stadhuizen.

“Hoe blijft er nog zo veel moois over na alle rampen die Vlaanderen heeft doorstaan?”, vraagt hij zich af.

Niet alleen Vlaanderen, ook de Vlaming zelf heeft het hart van Havard gestolen. Hij beschrijft hem als gemoedelijk, vriende­

lijk, ook voor vreemdelingen, iemand die niet alleen de weg wijst, maar ook een eind meeloopt omdat je hem misschien niet hebt verstaan, waarbij hij zijn pet afneemt. De Vlaming is gastvrij en heeft een lekkere keu­

ken. De Vlaming is een levenskunstenaar, veel meer dan de Fransman. “Wij Fransen", schrijft hij, “stellen ons rond de noen tevre­

den met een vlugge hap, en ‘s avonds gaan we naar bed met een zware overladen maag omdat we te lang en te copieus dineren. De Vlaming hakt de dag in twee: rond het mid­

daguur schuift hij aan om van zijn voornaam­

ste en uitgebreide maaltijd te genieten. Na voor dat middagmaal ruim de tijd te hebben genomen, sluit hij, voor hij weer gaat werken, nog even de ogen voor een dutje.”

Kunt u nu begrijpen dat ik, na deze twee hoofdstukken, waarin Vlaanderen en de Vlaming worden opgehemeld, door meneer Havard was ingepalmd?

Toeristische gids

De overige zestien hoofdstukken van zijn

boek (blz. 19-146) wijdt hij aan zijn bezoek aan Oudenaarde, Wijnendale, Diksmuide, Brugge, Damme en Gent, met Antwerpen als sluitstuk. Niet alleen de kunst boeit hem, ook allerlei anekdoten en gebruiken, wetens­

waardigheden en voorvallen strooit hij gul rond.

Hij vertelt over de verzanding van de Brugse haven en de bloei van Damme dat door het Zwin een verbinding met Brugge onderhield.

Hij is toeschouwer bij de H. Bloedpro­

cessie, beschrijft de verloving van Karei de Stoute met Margaretha van York en treurt over het dodelijke ongeval van Maria van Bourgondië in de bossen van Wijnendale. Hij maakt kennis met begijnhoven, beschrijft het bijgeloof en de hekserij, de tovenaars en de magiërs. Zelfs Tijd Uilenspiegel ontsnapt niet aan zijn aandacht, noch het Gulden Vlies. Hij legt het systeem der gilden uit en het belang der rederijkerskamers.

In Gent staat hij lang stil bij het levens­

werk van monseigneur Triest, de stichter en de bezieler van tuinbouwcultuur in de 17de eeuw die in de 19de eeuw al volop bloeide.

Hij maakt zich boos over de beeldenstor­

mers die zoveel schoons in Antwerpen heb­

ben vernield.

Havard vertelt en beschrijft, steeds opnieuw boeit hij uw aandacht met deze en nog een honderdtal andere verhalen, in het kader van bewondering voor de prach­

tige architectuur die hij in elke stad vindt.

Je zou “La Terre des Gueux” een toeristi­

sche gids van Vlaanderen kunnen noemen, een kennismaking met folklore en gebrui­

ken, een kunsthistorische verzameling. Dit boek is echt een verrijking van de bibliogra­

fie over Vlaanderen.

Marcel Morel Henry Havard, La Terre des Gueux, Paris 1879, blz. 39-44

De Slag der Gulden Sporen _{A2 Mi ^502...}

En hier dan het verhaal - in vertaling uit het Frans (de tussentitels zijn van ons) - van Henry Havard over de Slag der Gulden Sporen, geschreven in 1879. Alle details zullen wel niet kloppen met het verhaal in de talrijke his­

torische werken die naar aanleiding van de 700ste verjaardag van de Slag der Gulden Sporen in 2002 werden uitgegeven, maar het blijft interessant hoe een Fransman dat in 1879 zag.

Boven op de torens van Kortrijk ontdekt men de sombere velden van Rosebeke. Het is bij haar poorten dat die afgrijselijke slach­

ting heeft plaatsgevonden die voor altijd in de geschiedenis bekend staat als de “Gulden- sporenslag”. Nu ik mij op deze plaats bevond, wilde ik in geschriften uit die tijd het ver­

haal herlezen van deze gebeurtenis die daarna zulke rampzalige gevolgen voor de stad Kort­

rijk zou hebben.

Het was in de eerste dagen van juli 1302.

In een periode van de grootste hitte. De Vla­

mingen, die schijnbaar onder het bevel van Jan

*an Namen en graaf Gwijde stonden, maar in werkelijkheid werden aangevoerd door Pie- ter de Coninck en Jan Breydel, waren gele­

gerd vlakbij de stad Kortrijk die zij bezet­

ten. Slechts het kasteel was nog in handen van lieden van de koning. Gewaarschuwd dat de vijand in aantocht was, hadden de Vlamin­

gen hun slagveld uitgekozen en schikkingen getroffen die zowel slim waren als op elkaar

^gestemd.

Dankzij een met de hand geschreven kro- rj'ek kan men zonder moeite de sterkte van nun troepen en hun slagorde opnieuw samen­

stellen. Zij telden ongeveer 60.000 sterke en goed bewapende mannen. Het waren niet, z°als lange tijd gedacht, ongedisciplineerde samengeraapte benden; het grootste gedeelte estond uit “gezworenen" of gilden, voorzien

\an 'ange pieken, stalen lansen, vlijmscherpe egens of van verschrikkelijke knotsen, die ze Pottend goedendag noemden, wat wil zeg- gen "bonjour”.

b ^un krachten werden gebundeld in de Remden van Groeninge. De voorste linie erd versterkt door een beek, sindsdien

°Orstadsuitbreiding verdwenen. Door ben bocht in die beek werd hun linkerzijde schermd; de Leie, die zich achter hun rug niet°|nC*’ had bet dubbele voordeel dat ze len langs achter konden worden aangeval- lijkh'11^3''tevens aan hun troepen de moge- ged e ° tOt v'U(-hten ontzegde; zo werden zij slot7°h^en te overwinnen ofte sterven. Ten- doorehhadden ze bun voorste linie versterkt et graven van kuilen en greppels die

^takwerk werden bedekt.

lejeer °cbtend van de 8ste juli verscheen het man '<oning aan horizon: 50.000

rk met in het midden de bloem van

de adel uit die tijd. Onder leiding van de jonge graaf van Artois nam het leger plaats tegen­

over de gemeentelijke troepen. Op 9 juli en in de ochtend van de I Ode gingen twee kapi­

teins, met name de edelen de Barlas en de Mantoue, de stellingen verkennen. Ze waren allebei kapitein van de boogschutters en ouwe rotten, mannen met gezag en ervaring. Nadat ze hun verkenning voltooid hadden, begaven ze zich naar opperbevelhebber de Nesle.

Ze zeiden hem: “Wacht u er voor om uw kostbare adel in te zetten tegen dit samen­

raapsel van wanhopige kerels. De Vlamingen hebben in Kortrijk hun bagage en hun voed­

sel achtergelaten. We moeten hen dus besto­

ken met onze boogschutters en hen van de stad afsnijden. Deze mensen zijn gewend drie tot vier keer per dag te eten. Wanneer ze beginnen zich terug te trekken, val hen dan aan; u zult snel met hen hebben afgerekend. “ Het was wijze raad en de opperbevelhebber toonde zich bereid hem te volgen. De graaf van Artois echter, wilde er niets van weten.

De volgende dag, op het ogenblik dat men tot handelen zou overgaan, herhaalde de oude Raoul de Nesle die wijze aanbevelin­

gen. Maar de jonge prins werd boos en riep kokend van woede uit: “Duivels, dit is het advies van een lomperik! Opperbevelhebber, bent u bang van deze wolven, of staat u mis­

schien aan hun kant?”

Vol verdriet antwoordde de opperbevel­

hebber: “Als u mij wilt volgen te midden van uw vijanden, zal ik u zo ver voeren dat u er niet van terugkeert.” Daarop werd het teken tot de aanval gegeven.

Geen kwartier

De gevolgen zijn bekend. Het Franse leger, eerst ingedeeld in tien korpsen, was tot drie teruggebracht en begaf zich in deze nieuwe slagorde op een terrein met greppels en kui­

len doorsneden, waarin deze troepen meteen wegzonken tot aan de buik van hun paarden.

Toen nam de slachting een aanvang: verschrik­

kelijk, ongehoord. De ruiters waren immers niet op de hoogte van wat er in de eerste linies met hun troepen gebeurden. Ze draafden dus recht voor zich uit, en verpletterden die hen vooraf waren gereden.

Om kwart over negen werd de graaf van Artois van de toestand op de hoogte gebracht.

EEHE LENPEHST ü K

VAN DEQKAAT \W ARToiS?

Razend van woede en wanhoop groepeerde hij terstond het korps dat onder zijn bevel stond en tot dan toe in reserve was gehou­

den. Hij stelde zich aan het hoofd, overbrugde met één sprong de beek vol doden, drong door tot het middenpunt van de slachting, geraakte tot bij de standaard van Vlaanderen, greep die bij de schacht en ondanks slagen met knotsen en bijlen die op hem regenden, scheurde hij een stuk van de standaard. Op dat ogenblik bracht een lekenbroeder van de abdij Ter Doest, Willem van Saeftinge, hem zo een hevige slag toe, dat de prins van zijn paard tuimelde. Daarop werd hij bestormd door een bloeddorstige menigte die zich op zijn lichaam wierp en hem afmaakte met knot­

sen. Een beenhouwer uit Brugge, die hem al een arm had afgehouwen, rukte hem de tong uit de mond en bracht deze wansmakelijke trofee naar Jan van der Marckt.

In plaats dat de dood van de jonge gene­

raal de slachting tot bedaren bracht, spoorde die aan tot vernieuwde geestdrift. De resten van het Franse leger, die door de Vlaamse troepen waren omsingeld, werden meedo­

genloos gedood. Niemand van hen die nog op het slachtveld verbleven, werd gespaard.

De enkelen die toch nog wisten te ontsnap­

pen, werden achtervolgd met ongewone wraakzucht. Groepen die van het strijdto­

neel waren gevlucht, werden ingehaald in de buurt van Zwevegem, Sint-Denijs en tot in Dottenijs, en genadeloos afgeslacht. Een grote groep, die bij het pesthuis van de Madeleine was omsingeld, werd met knotsen doodge­

slagen. Een andere, die onder het bevel stond

van Guillaume de Moschere werd achtervolgd tot dicht bij de heuvels en onderging hetzelfde

lot.Gulden sporen

Toen de strijd op het slagveld begon te luwen bij gebrek aan tegenstanders, hadden twintigduizend Fransen er de dood gevonden.

Tot deze gesneuvelden behoorden zevendui­

zend ruiters, elfhonderd edelen, zevenhon­

derd baanderheren en drieënzestig graven hertogen of prinsen. De oude Vlaamse kro­

niekschrijver J. Meyerus schreef dat de bloem van de adel van de hele wereld op deze ver­

schrikkelijke dag was uitgeroeid, en P. Daniël voegde eraan toe dat er geen enkele aanzien­

lijke familie in Frankrijk was die niet een vader, een broer of een zoon moest betreuren.

Deze zegepraal overtrof de verwachtin­

gen van de Vlamingen zo zeer, dat ze niet aar­

zelden om de belangrijkste verdienste ervan aan de hemelse bescherming toe te schrij­

ven. Als vrome mannen en dankbare chris­

tenen schonken zij Onze-Lieve-Vrouw van Groeninge haar deel van de buit. Men eerde haar met vijfhonderd gulden sporen die op het slagveld waren verzameld. Als teken van hun vreugde werd besloten om een proces­

sie, en elk jaar feesten in te richten. Toen ging men in een grote stoet de vijfhonderd gulden sporen ophangen in de gewelven van Onze- Lieve-Vrouw van Kortrijk.

Het was een vergiftigd geschenk dat een verschrikkelijke weerwraak zou oproepen.

Tachtig jaar later immers zouden de Fransen opnieuw oprukken en de sporen terug ver­

overen.

Marcel Morel