Elf juli: uitbundigheid of niet?Zondagavond 13 juni groeide met recht en reden uit tot een historisch feest. De N-VA

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Elf juli: uitbundigheid of niet?

Zondagavond 13 juni groeide met recht en reden uit tot een historisch feest. De N-VA zorgde voor een electorale aardverschuiving zonder weerga. De partij werd in één klap de grootste partij van Vlaanderen, sleepte 27 zetels in de wacht voor de Kamer en 9 voor de Senaat, en Bart de Wever kreeg meer dan 785.000 voorkeurstemmen achter zijn naam.

Desondanks wist de partijtop meteen dat ze met een enorm probleem zat: hoe van die electorale aardverschuiving ook een politieke aardverschuiving maken en het federale België omvormen tot een confederaal model? Aan Vlaamse zijde was de overwinning zo verpletterend dat de andere partijen - uit weerwraak en uit lijfsbehoud - ongetwijfeld de messen zouden wetten om de N-VA zo snel mogelijk terug te sturen naar Het Land van Ooit. En in Wallonië had Di Rupo het laken volledig naar zich toe gehaald, met een pro- gramma dat niet of nauwelijks verzoenbaar leek met dat van de N-VA. Erger nog, ook al tekende de sp.a haar slechtste resultaat ooit op, door de “familieband” tussen de socialis- ten aan deze en gene zijde van de taalgrens zat de PS eigenlijk van meet af aan in een zetel.

De ware kingmaker zou Di Rupo zijn, en niet Bart de Wever. Met zijn strategisch inzicht moet de N-VA-voorzitter dat bijzonder snel hebben begrepen. En hij begreep al even snel dat hij er niet onderuit kon verantwoordelijkheid te nemen en de taak van informateur te aanvaarden. Zo niet zou hij door zijn politieke tegenstanders (alle andere partijen dus) en door het journaille vanaf het eerste ogenblik genadeloos zijn neergemaaid.

Dat is overigens het dilemma dat de N-VA de komende tijd zal blijven achtervolgen.

Stapt de partij in de federale regering, of gaat zij op een bepaald ogenblik aan de kant staan? Als ze mee een regering vormt, zal ze compromissen moeten sluiten. Hoe zwaar zullen die compromissen wegen, afhankelijk van de samenstelling van de uiteindelijke coa- litie? Aanvaardt de N-VA een regeringsploeg met een links, travaillistisch karakter, of kan ze het bastion van vakbonden, ziekenfondsen, en anti-Vlaamse middenveldorganisaties doorbreken? Wat blijft er over van haar communautaire programma, van de eis B/HV onverkort te splitsen, van het zogenaamde “confederale tussenstation”? Zij zal daarop beoordeeld worden door haar achterban en dat oordeel zal hard zijn als er te veel water bij de wijn wordt gedaan.

Als de N-VA daarentegen besluit dat er alweer weinig of niets kan veranderen, omdat de andere Vlaamse partijen blijven weigeren een duidelijk front te vormen, omdat CD(&V) en ACW oordelen dat afrekenen met het Vlaams-nationalisme belangrijker is dan de broodnodige grondige hervorming van de staat en het staatsapparaat, omdat de socia- listen naar aloude traditie de vetpotten van de macht verkiezen boven een sanering van de openbare financiën - als de N-VA dus besluit dat het uiteindelijk zonder haar zal zijn, dan zal zij geconfronteerd worden met een afwijzingsfront zonder weerga. Op maan- dag 14 juni vroeg Caroline Gennez zich al hardop af (om de eigen verkiezingsnederlaag te verdoezelen) of de N-VA ging kiezen voor de “verrotting”. De meeste Vlaamse media staan klaar om die vraag over te nemen en er de kiezers van de N-VA onophoudelijk mee te confronteren. De Wever en co hebben op 13 juni heel wat stemmen gehaald van mensen die de politieke patstelling beu waren en een alternatief zochten voor de tradi- tionele partijen. Niets garandeert dat zij de N-VA zonder meer trouw zullen blijven bij een nieuwe stembusgang. Bart de Wever beseft - net als Steve Stevaert voor hem - dat zijn politieke krediet niet eindeloos is.

Hoe de informatieopdracht van De Wever ook afloopt en hoe het verdere politieke verhaal ook geschreven wordt, de N-VA zal zich alleen kunnen handhaven als haar voor- naamste wapen van voor de verkiezingen overeind blijft: haar GELOOFWAARDIGHEID.

Als zij mee gaat regeren, moet dat de toets van de geloofwaardigheid kunnen doorstaan.

Als ze dat uiteindelijk niet doet, moet ze dat ook op een geloofwaardige manier aan het brede publiek kunnen uitleggen. En vermits het gros van de Wetstraatjournalisten bevoor- oordeeld is, of lui, of absoluut niet gehinderd wordt door dossierkennis (of een combi- natie van dat alles), is kiezen voor periodieke of definitieve onthouding absoluut geen gemakkelijk te verkopen optie voor de N-VA-top. In De Standaard konden we afgelopen weekend al een paar staaltjes lezen van Bart de bange blanke Brinckman: ‘de gewoonte van De Wever om de kant op te zoeken wanneer het vuile werk wordt verdeeld’, ‘in het najaar van 2008 blies De Wever probleemloos het kartel op’, en meer van dergelijke non- sens. Maar die nonsens zal honderdvoudig versterkt worden door de megafoons van al wie een rekening met De Wever te vereffenen heeft, net zoals Leterme drie jaar geleden van de ene dag op de andere tot schietschijf bij uitstek werd verklaard.

Nu heeft De Wever natuurlijk wel een aantal punten voor op de rancuneuze, verwer- pelijke geitenboer uit Ieper. Hij denkt niet van zichzelf dat hij God is. Hij aast niet op de sleutels van de 16 waarvoor Leterme bereid was en is, zijn eigen moeder te verkopen. Hij bedriegt zijn naaste partners niet tegen 200 kilometer per uur zoals Leterme dat heeft gedaan vanaf het moment dat hij zijn Vlaams imago verruilde voor de huid van Belgische patriot. Troeven die voor de N-VA van groot belang kunnen zijn.

Laat ons echter eindigen, beste lezer, met u een zalige Vlaamse hoogdag te wensen op zondag 11 juli. We kunnen en moeten die dag ook vieren zonder focus op de partijpoli- tiek. En u mag dat daarom van ons gerust doen met de nodige

uitbundigheid!

Gelukkig is er de muziek

We zitten weer urenlang aan het televi- siescherm gekluisterd om mannen in korte broek tegen een bal te zien trappen. De homo ludens beleeft weer hoogdagen.

Wie het wereldkampioenschap voetbal op de VRT volgt, krijgt tekst en uitleg van gewe- zen vedetten die hun teruggelopen inkomen wat mogen komen aanvullen. Gert Verheyen komt erg bekwaam over; Johan Boskamp bewijst weer over meer talent te beschik- ken als entertainer dan als trainer. Ze spe- len daar bij de VRT ook zo plezant met de computer. Die spelfases waarbij de spelers poppetjes lijken, huppelend op gekleurde voetstukjes, gevangen zittend in een gecon- centreerde zonnestraal, voorgetekende pijl- tjes volgend of zwarte stippellijntjes vormend met hun voetafdrukken, ik geniet er mateloos van. Je wilt zo naar de joystick grijpen om de wedstrijd verder zelf af te werken. En je gaat ook dingen zien, die je ontgingen toen het allemaal echt gebeurde. Je zou haast gaan denken dat die specialisten er ook echt iets van kennen en dat voetbal dan toch meer is dan een bal zo snel en nauwkeurig mogelijk in het doelvlak van de tegenstander jagen.

Maar dan zijn er ook matchen waar sup- porters van beide ploegen naar de tuin van het omroepgebouw aan de Reyerslaan wor- den uitgenodigd. Getooid in de nationale kleuren komen ze hun ploeg aanmoedigen.

Tot daar aan toe en ook dit onderdeel kan leerrijk genoemd worden. Iedereen kan nu zelf vaststellen dat er in alle landen mooie

vrouwen wonen. Dat die steeds op de voor- ste banken mogen gaan zitten, zal wel geen toeval zijn. Voor elk land werd een gemengd koppel gezocht, dat het woord mag voeren.

Wie heeft ooit onzinniger prietpraat horen uitslaan op de televisie? (En dat wil niet wei- nig zeggen, want er wordt veel prietpraat verkocht op ons scherm.) “Wat verwacht u van de wedstrijd?” “Ik ben er zeker van dat wij gaan winnen, maar het wordt een moei- lijke match.” “Wat verwacht u van de tweede helft?” Naargelang de situatie: “Ze moeten op die manier blijven spelen” of “Ze moeten het over een andere boeg gooien.”

We zorgen hier voor het gemak meteen voor een vertaling, want blijkbaar is het ook erg moeilijk iemand van Spaanse, Argentijnse of Nigeriaanse afkomst te vinden die een beetje Nederlands praat. Nochtans zitten die daar naast een Vlaams lief, maar Neder- lands is blijkbaar geen geschikte taal om de liefde te beleven. “Do you agree det Casillas is not playing his best tournament?” “Yes, ai egree that Casillas is not plejing is best torna- ment.” Ja, als je iemand vindt die kan instaan voor dit staaltje van superieure voetbalana- lyse, dan struikel je toch niet over het detail dat die Spanjaard geen woord Nederlands spreekt. Gelukkig, zijn er soms ook muzikan- ten bij. Laat die toch de hele tijd vullen.

Of beter nog: schrap die onzin en geef meer playstationanimaties. Zo smeekt het...

EEnmanscollEctiEf D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• Catch 22 2

• De strategie van Bart de Wever 4

• Dullaert en Daelemans op de praatstoel 5

• Vampieren zijn in 10

• Vlaanderen feest 10

• De belastingregering 14

Plankzeil als de bliksem naar de verniewde webstek

www.pallieterke.info

65

jaargang • nummer 27 • woensdag 7 juli 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen

2

Na de Lesley Deckersshow

Mocht de Brugse rechter die Deckers twee jaar effectief gaf voor haar aandeel in de helikoptervlucht van drie beruchte Marokkaanse gangsters uit de gevangenis van Brugge, onder wie haar toenmalig “vriendje”

Mohammed Johri, er nog van uitgaan dat hij de juiste strafmaat heeft toegepast, wil ik hem graag uit zijn droom helpen. In de krant Het Nieuwsblad antwoordde 32 procent van de lezers met een “ja” op de vraag of zijn vonnis het juiste was. Liefst 68 procent dacht van niet. Veelzeggende cijfers die niet eens het pijnlijkst waren voor de man.

Want na het vellen van het vonnis gebeurde dan dat wat, gestaafd door onbetwistbaar fotografisch bewijsmateriaal, op ongemeen felle en terechte kritiek onthaald werd in niet alle, maar wel de meeste Vlaamse kran- ten. Namelijk, de even arrogante als onwaar- schijnlijke “ik-heb-ze-goed-zitten”-reac- tie van het ex-gangsterliefje uit Hoboken nadat ze het gerechtsgebouw had verlaten en ervan overtuigd was dat de camera’s het voor bekeken hadden gehouden. Dat was blijkbaar ook zo, vermits in de journaals van VRT en VTM geen beeld te zien was van de genante show die Deckers met enkele van haar vriendinnen opvoerde. En die, helaas voor de rechter en het ex-gangsterliefje zelf, wel werd vastgelegd door de toestellen van wel alert gebleven persfotografen.

Weg ging de trui die ze over haar hoofd had gegooid bij binnengaan voor de uitspraak en buitengaan daarna. Weg was de zond- vloed berouwvolle tranen die ze als een vol- leerde komediante stortte toen de rechter zijn vonnis voorlas en ze enkel deemoedig snikkend kon knikken toen die haar vroeg

“of ze de diepe ernst van de feiten besefte enkel en alleen gepleegd wegens een liefdes- affaire”. Dat deed ze, steun zoekend op de schouder van haar moeder. Schriller kon de tegenstelling met het naderhand dollen met de vriendinnen nauwelijks zijn, met Lesley zelf als gangmaakster. Het enige dat aan het feestelijke toneeltje ontbrak, was een neus zetten richting de rechtszaal.

“Je kunt me wat”

Allicht omdat ze zich terdege bewust was van de zwaarwichtigheid van de door haar gepleegde feiten, greep Lesley bij het zien van de fotografen prompt terug naar de trui die haar al eerder had beschut tegen nieuws- gierige ogen. Ze trok het ding opnieuw over haar kop en... ging zelf achter het stuur van haar wagen zitten om blind weg te scheuren in het drukke Brugse verkeer. Het goede nieuws voor de andere weggebruikers was dat ze de wagen bestuurde op aanwijzing van een vriendin die in dezelfde moeite ook nog de trui op zijn plaats hield. Wie nog een nadrukkelijker bewijs van “je kunt me wat” tegenover ons aller rechtspleging nodig heeft, mag op onze weelderige kantoren komen kandideren.

Een normaal redenerend iemand zou ervan uitgaan dat wie met een trui over zijn kop deelneemt aan het verkeer, daar- voor vervolgd wordt. Niet Lesley Deckers.

De Brugse procureur liet de goegemeente weten dat hij dit niet nodig vindt. Zou het kunnen dat die beslissing te maken heeft met de drie jaar voorwaardelijke celstraf bovenop de twee jaar effectief? Waarvan het voorwaardelijke zou vervallen bij vervolging en Deckers toch in de nor zou vliegen, waar ze er nu allicht zal vanaf komen met het even meezeulen van een elektronische enkelband?

Ongeacht het feit dat twee jaar effectief nog altijd 24 maanden omvat en een derde daar- van acht maanden ook effectief zitten zou moeten betekenen. Primo omdat vrouwen- gevangenissen nog niet met overbevolking te kampen hebben. Secundo omdat ik me niet kan herinneren dat Deckers acht maanden in voorhechtenis heeft gezeten.

Dat de ene magistraat de andere niet is en het ene justitionele optreden evenmin het andere, werd ondertussen nadrukkelijk en bij herhaling onderstreept in het dossier

“Kerk en pedofilie” waarin omzeggens noch letterlijk noch figuurlijk de ene steen op de andere is gelaten. Tot zelfs een notoire loge- broeder als opinieschrijver Luc van der Kelen

van Het Laatste Nieuws het welletjes ging vinden en navenant zijn “gedacht” opperde dat er niet om liegt. Ook al zal die de ont- slagnemende commissie-Adriaenssens niet opnieuw in de steigers helpen.

Invalshoek

Los van de én door haar eigen show én door de openbare opinie aan de kaak gestelde gerechtelijke blunder rond en over Lesley Deckers, blijft het een feit dat de vrouw de vlucht van Sekkaki en co had gepland onder druk van het milieu waarin ze zich tot het ene ware geloof had bekeerd. En als gehoorzame Vlaamse moslima had ze alleen maar gedaan wat haar “vriend” Mohammed Johri haar had opgelegd. Dat ze sindsdien de permanent aanwezige hoofddoek heeft afgeworpen en die nu occasioneel verving door een trui om nieuwsgierige blikken te ontwijken terwijl ze in dezelfde moeite ook dat ware geloof ach- ter zich heeft gelaten om opnieuw een een- voudig Vlaams meisje te worden, doet niets af van het feit dat ze van grote populariteit kon genieten - en dat mogelijk nog doet - in inmiddels door haar na bewezen diensten afgedankte kringen.

Justitie in het algemeen en de Brugse rech- ter in het bijzonder mogen het niet kwa- lijk nemen als de goegemeente zich afvraagt wat de impact zal zijn van het door Lesley Deckers opgevoerde nummertje op het in genoemde kringen al niet echt respectvol gevormd beeld over politionele en gerech- telijke daadkracht in Het Edel Land. Het is onweerlegbaar dat de in Marokko aan- en vastgehouden heren Ashraf Sekkaki en Mohammed Johri voor dezelfde feiten als die waaraan het terug van even weggeweest eenvoudige Vlaamse meisje uit Hoboken zich schuldig heeft gemaakt, straffen wach- ten die een veelvoud zullen zijn van die waar over genoemd eenvoudig meisje zich nadien zo vrolijk kon maken. Vanuit die invalshoek bekeken, is het hoogst twijfelachtig dat hogergenoemd beeld in de kringen waar- van sprake, voor progressie in de nochtans enig mogelijke goede richting zal zorgen. Het omgekeerde ligt, zo valt te vrezen, stukken meer voor de hand.

D.Mol

Vandaag kan met recht en reden de vraag gesteld worden, hoe en wanneer het gerechtelijke apparaat van de Belgische “modelstaat” er nog eens zal in slagen

“actie” te ondernemen zonder de publieke opinie geheel of gedeeltelijk de gor- dijnen in te jagen. Een andere al even terecht te stellen vraag: wat is nu het erg- ste? Het trieste feit dat de stapel blunders vandaag nooit vertoonde afmetingen heeft aangenomen, of dat vrouwe Justitie elke dag weer wat meer dan de vorige van haar “sérieux” verliest, zoals vorige week sterk gedemonstreerd door het ex-gangsterliefje en dito moslima Lesley Deckers?

De Wevers catch 22

De Wever kan zich dus geen foutje ver- oorloven. De beslissing Vlaams Belang, Lijst Dedecker en de Parti Populair van Modrika- men niet te ontvangen, was een linke zet (zie ander artikel in dit nummer) die bij een deel van zijn achterban niet op applaus werd ont- vangen. Het gedoe van partijgenoten Muy- ters en Bourgeois moeten we zonder meer een miskleun noemen.

Hun gekronkel vindt geen genade bij de publieke opinie. Als er trouwens in het najaar toch weer verkiezingen komen, is Bourgeois verplicht de Kamerlijst opnieuw te trekken, want hij heeft dan geen mandaat meer in het Vlaams Parlement. Hoe hij dan uit de con- frontatie met de kiezer komt - met opnieuw de ‘belofte’ niet te zullen zetelen - is een vraag waarop het antwoord erg ontnuchte- rend zou kunnen zijn.

Nog even verder over de poppetjes. De Wever móét minister worden, vinden CD&V en sp.a. Voor het premierschap bedankte hij al, maar als sterke man helemaal bui- ten de regering blijven, kan niet volgens de gedoodverfde coalitiegenoten. De Wever zou aan het sp.a-adres een leuk antwoord kunnen bedenken. “Goed idee, en het zou ook goed zijn dat ook Patrick Janssens minis- ter wordt.” Misschien komt er wel hulp van de kant van Di Rupo.

Er wordt zonder veel discussie van uitge- gaan dat Elio de volgende premier wordt.

Maar welke positie geeft meer macht dan die van PS-voorzitter? Het zou ons in elk geval niet verbazen dat Di Rupo in zijn voorzit- terszetel blijft zitten en bijvoorbeeld Mag- nette stuurt. Een beetje zoals Poetin Medje- dev naar voor schoof. En dan kan De Wever al helemaal probleemloos de sirene-zang van de concurrenten negeren.

Kloof

Maar al die bedenkingen hebben maar zin als er een regering mét PS en N-VA komt.

Vreemd genoeg stelden de commentato- ren vorige week plots weer vast dat er een enorme kloof gaapt tussen beide partijen.

Direct na de verkiezingen was dat detail even vergeten met de nieuwe situatie. Zij vin- den dat hét systeem gewoon moet blijven doordraaien. Als de kiezers een niet-typi- sche politicus electoraal de hoogte injagen, dan moet niet hét systeem veranderen, maar wel die politicus. Van De Wever wordt dus verwacht dat hij een klassiek recept klaar- stoomt, eventueel met een beetje meer zout of peper. Maar wel uit het gekende kook- boek. Dat zo’n gerecht niet spoort met de uitspraak van de kiezer, daar kunnen die com- mentatoren (nog) niet echt bij. Het regeer- programma ligt dus nog niet meteen klaar.

Maar ook de vraag wie er aan moet meewer- ken, blijft heel erg open. Het is aandoenlijk te zien hoe regeergeil de twee groene par- tijen zich aanbieden. Terwijl niemand echt op hen zit te wachten. Zeker niet op de dwergpartij Groen!. Overigens scoorde ook Ecolo erg teleurstellend op 13 juni. Open VLD pakt het handiger aan. Daar leggen ze de lat zeer hoog, lazen we vorige week. Tja, ook weer hoe je het bekijkt. Alexander de Croo’s voorwaarden lezen zowat als het pro- gramma van de N-VA. Het wordt bepaald moeilijk voor De Wever om in dat lijstje elementen te vinden waarmee hij de VLD geloofwaardig kan afwijzen, want dan wijst hij meteen zijn eigen programma af.

Nu of nooit

We zullen het ten behoeve van de klas- sieke commentatoren dan nog maar eens even duidelijk uit de doeken doen. De N-VA bouwde haar hele politieke handelen én ver- kiezingscampagne op aan de stelling dat Bel- gië niet meer kan bestuurd worden. En daar- mee won hij zo veel stemmen - wat te veel om goed te zijn - dat hij nu een regering moet voorbereiden en er daarna ook aan deelne- men, die België gaat besturen. Hij kan dat doen om de staat fundamenteel te hervor- men, maar daarnaast moet er ook een beleid gevoerd worden. Ofwel klopt de N-VA-stel- ling en zal dat beleid weer niet veel soeps zijn. Ofwel krijgen we een goede regering en dan klopt de N-VA-stelling niet. Joseph Hel- ler is geen Romein, maar De Wever kan zich bij het lezen van diens roman Catch 22 zeker herkennen in hoofdfiguur Yossarian. Op zijn VRT-blog sluit politicoloog Carl Devos zijn stukje af met volgende zin: “Als het nu niet lukt, dan heeft dit land geen zin meer.” Maar dat is nu net het uitgangspunt van De Wever en zijn partij. Devos schrijft dus onomwon- den - en dat bewijst dat hij een verstandig man is - dat van De Wever en de N-VA ver- wacht wordt dat zij er mee voor gaan zor- gen dat België weer zin krijgt. Hoeveel van de euforie op de verkiezingsdag zou er nog over zijn bij De Wever? Hij zal ver boven Schiltz moeten uitstijgen om deze klus tot een goed einde te brengen. J.K.

De verkiezingen liggen alweer drie weken achter ons en het aanvankelijke opti- misme dat er snel een regering kan komen met twee uitgesproken overwinnaars, begint te verslappen.

De Wever staat voor een aartsmoeilijke taak. Ofwel komt er een regering en die moet dan echt wel heel wat beter uit de hoek komen dan wat we hier gewend zijn, maar wel gevormd worden met zijn politieke antipoden van de PS. Ofwel laat hij de kelk aan zich voorbijgaan en moet hij dat op een geloofwaardige manier doen, want van wie zoveel stemmen haalt, wordt alleen verwacht dat hij wél in de regering stapt. Daarna komen haast zeker verkiezingen en die moet De Wever dan weer opnieuw winnen en liefst met nog meer stemmen.

Corruptie

Vorige week had J.K. (blz. 2) het er nog over: de publieke bekentenis van Freddy Willockx op Kanaal Z inzake het hand- jeklap tussen Electrabel en “de politiek”.

Willocks had het over “enveloppen” uit- gedeeld door Electrabel en over omkope- rij. Hij riep Electrabel zelfs op te stoppen met die praktijken.

Waarbij hij wel de ontvangende partijen vergat te vermelden, want het waren dan toch maar de politiekers die die “envelop- pen” in hun zak staken en die zich lieten omkopen. Corruptie heet dat.

Geen reactie in het politieke wereldje op deze toch wel opzienbarende openbare biecht. Allicht omdat ze het afscheids- feestje van vriend Freddy niet wilden ver- storen.

Nu, als Willockx weet heeft van actieve corruptie is het zijn verdomde plicht dat aan het gerecht te melden. In de binnen- kerkelijke pedofilieaffaires horen we niks anders. Zelfs Adriaenssens, ex-voorzitter van de kerkelijke commissie waarvan de 475 verzamelde dossiers door het gerecht aangeslagen werden, krijgt te horen dat hij medeschuldig is omdat hij die zaken niet aan het gerecht heeft gemeld.

Het Vlaams Belang vindt dat Willockx niet beter is dan Adriaenssens en deze

“actieve corruptie” had moeten melden aan het gerecht.

Maar omdat hij dat niet deed of doet, doet het Vlaams Belang in de persoon van Barbara Pas dat in zijn plaats bij de pro- cureur van Dendermonde. En nu afwach- ten of er wat van komt.

Amnestie

Hilde Kieboom, voorzitster van de Sint- Egidiusgemeenschap en barones en dus hevig Belgischgezind, pleit in Knack van vorige week voor ... amnestie. Volgens haar hebben Bart de Wever en Elio Di Rupo een unieke kans om eindelijk, na 65 jaar, een streep te trekken onder de Tweede Wereldoorlog.

“Het zou mooi zijn”, zegt zij, “moch- ten Di Rupo en De Wever de kans zien om ook in dat dossier eindelijk verzoening te brengen.”

Denkelijk maakt de barones zich illu- sies, maar als het goed is, zeggen wij het ook. In dat interview zegt zij trouwens nog rake dingen. Vruchtafdrijving noemt zij moord en euthanasie ook.

“Er heeft mij nog niemand kunnen uit- leggen waarom abortus progressief zou zijn”, zegt zij. Hoe groot was die straf onlangs voor de vrouw die haar baby had vermoord?

Twintig jaar? Wel, ik zie nog altijd geen verschil met abortus.”

3

De dingen dezer dagen

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Aan de Wrakbonden Ontboden

Tegen hun goesting

Gij Desinformateurs,

Brief aan ...

Jaja, dat moet pijn aan het hart hebben gedaan: vanop de kansel of via de mega- foon oproepen niet te stemmen op de dui- velspartij N-VA bij uitstek, om u zelve dan vorige week terug te vinden bij Het Mon- ster van Berchem in de vertrekken van de Voorzitter der Kamer. Da’s zoiets als jarenlang de wegcode uitleggen op het tele- visiescherm, om na veel tamtam en met een ferm stuk in de kraag zijn autosleutels te moeten afgeven en met de billen bloot te staan voor het grote publiek. Nietwaar, Flor Cortebeeck, Flor de Leeuw en Flor Vercamst? En dan had Bart de Wever blijk- baar nog voldoende scherpte van geest om zich boven uw gewoel te verheffen en tij- dens zijn audiënties niet naar uw misselijk- makende uitspraken van anderhalve maand geleden te verwijzen. Niet dat hij daarvoor op veel dankbaarheid moest rekenen, want eenmaal terug buiten werd er weer met- een de nodige hagel op hem afgevuurd.

Zeker door de grootste dinosaurussenor- ganisatie van het land, het Algemeen Bel- gisch Wrakverbond, waar de Vlamingen zich doorgaans nog altijd slaafs de les laten lezen door de Franstalige vleugel FGTB.

Maar eerst was het de beurt aan Mon- seigneur Lucas Syndicatus Cortebeeck om voluit de christelijke deugd van de hypo- crisie te beoefenen. Wij vernemen uit de verslagen van het aanwezige journaille dat de voorzitter van het ACV nog altijd kop- pig volhoudt dat hij géén oproep tegen de N-VA heeft gepleegd. Dat is natuur- lijk flauwekul: naar aanleiding van Rerum Novarum riep hij op enkel een stem te geven aan “verantwoordelijke partijen” (te weten: ‘CD&V, Groen!, sp.a en à la limite de Open VLD’), maar hij mag daarmee - tegen zijn uitdrukkelijke wil in - een aan- zienlijk deel van de verkiezingsoverwin- ning van de N-VA op zijn conto schrijven.

Uit gramschap kreeg De Wever na afloop van het gesprek dan ook de waarschu- wing - voor de camera’s - om zeker niet te regeren tegen de sociale partners in (met voorrang uiteraard voor de vakbonden).

Daarna liet Cortebeeck zich meer dan waarschijnlijk naar het ACV/ACW-hoofd- kwartier voeren, om de verdere strate- gie tegen de Nieuw-Vlaamse overwinnaars van 13 juni te bespreken. Laten we nooit uit het oog verliezen, beste lezers, dat het ACW een intrinsiek anti-Vlaamse orga- nisatie is, die het veel belangrijker vindt dividenden op te strijken bij Dexia dan de Vlaamse belangen te verdedigen. Wat ons betreft, kunnen ze daar met zijn allen vier- kant de pot op.

Daarna was het de beurt aan de Rode Hond om de Zwarte Leeuw te bezoeken.

Wij waren graag een vlieg aan de muur geweest toen Rooie Rudy zijn onderhoud had met het Zwartgele Monster, al was het maar om te weten hoe scherp de spanning tussen beiden te snijden was. En als het er binnen toch nog beleefd aan toe zou zijn gegaan, dan dook het ABVV-opperhoofd eenmaal buiten in elk geval meteen weer de loopgraven van 14-18 in. En maar toete- ren en blazen. Dat de tegenstellingen tus- sen het ABVV en de informateur bijzon- der groot waren! Dat er dus nog een lange weg moest worden afgelegd! (U mag eens raden door wie.) Dat de sociale zekerheid in gevaar was en dat de rode ridders van het ABVV dat nooit zouden aanvaarden!

Blijkbaar is het opperhoofd van de rode vakbond de mening toegedaan dat het hém en hém alleen toekomt de regeringsvor- ming te sturen. Rooie Flor kan duidelijk niet wachten tot Roze Rupo zijn intrede doet in het spel. Dan kan de gemeenschap- pelijke socialistische actie (vakbond, par- taai, ziekenfonds en openbare omroep) verder sleutelen aan “hart en ziel” van de bevolking, en zich des te luidruchtiger opwerpen als vaandeldrager van het Bruto Nationaal Geluk.

En dan dat gemeenschappelijk memo- randum dat ACV en ABVV overhandig- den: de Aprilthesen van Lenin in 1917 zijn er niks tegen. Geen afbouw van het brug- pensioen. Geen Vlaamse zorgverzekering meer, neen, afpakken en misvormen tot een volwaardige (sic!) federale zorgver- zekering. Beperking van de werkloosheids- uitkeringen in de tijd? Onbespreekbaar.

Verder: geen saneringsbeleid, wel nieuwe inkomsten en belastingen op de kap van wie meer verdient dan anderen. Bij de dis- cussie over de staatshervorming: voorrang geven aan de herfinanciering van de fede- rale sociale zekerheid, en de “solidariteits- mechanismen” volledig federaal houden.

Uiteraard geen regionale autonomie inzake vennootschapsbelasting. Met andere woor- den: terug naar de middeleeuwen, via de verroeste tijdmachines van de syndicaten.

Lang leve Henri Pirenne en het kunstma- tige Belgische voddenvaderland.

O ja, Jan-Flor Vercamst van de liberale vakbond mocht ook komen opdraven, zo lazen wij. Deze fratsenmaker viel vooral op door de uitspraak dat een begrotings- evenwicht tegen 2015 niet nodig is. Ver- antwoordelijke vakbonden dat wij heb- ben! Laten we maar snel afsluiten met de aloude wijsheid: weg met de voogden, zelf- bestuur!

La Flandre profonde

Laat ik dan even verduidelijken dat ik mij niet aan een beoordeling gewaagd heb van het N-VA-programma noch van het te ver- wachten doorzettingsvermogen van die par- tij tijdens Belgische onderhandelingen. Of De Wever een tweede Yves Leterme wordt, zal gewoon moeten blijken. Hij heeft van- daag nog alle vrijheid om het in de ene of de andere richting te laten evolueren. Of naast hemzelf de rest van zijn partij meer ruggengraat heeft dan pakweg CD&V, dat weet ik evenmin als de meeste lezers, die sedert 13 juni immers nog nagenoeg geen politieke uitspraken gehoord hebben van- wege al die nieuw verkozen NV-A-parle- mentsleden. De nieuwe NV-A-fractie is nog een groot vraagteken en ik heb daarover geen mening geuit.

Al wat ik in dat artikel heb willen vaststel- len, was dat De Wever de weg naar het hart van la Flandre profonde gevonden heeft, met name dat van de vrouwelijke kiezer. Voor een deel was dat een zuiver persoonlijke prestatie, die een Geert Bourgeois met iden- tiek hetzelfde programma nooit had kunnen evenaren. We doelen daarmee niet alleen op De Slimste Mens, maar ook op hoe hij overkomt tijdens zuiver politieke debatten en vraaggesprekken. Iets wat vele kiezers overtuigt, en dat vermoedelijk authentiek is (hoewel een goede PR-begeleider het ook wel zou kunnen aanleren), is een soort onge- compliceerde nederigheid. Wat is er nederig aan een Antwerpenaar die meteen toegeeft dat hij de grote mond heeft die zijn stadsge- noten schijnt te typeren? Hij geeft altijd met- een zijn beperkingen toe. Hij put zich niet uit in geredeneer om verantwoordelijkheid bij anderen te leggen, of om een mislukking als een succes voor te stellen. Ziedaar het cru- ciale verschil met de CD&V-tenoren.

Nog een element is dat hij de praktijk met ideeën weet te verbinden. Ook de kijker die niet zelf tot diepe gedachten geneigd is, is daarvan gecharmeerd: hier lijkt politiek weer bezield door een bredere visie. Terzijde, het is om dezelfde reden dat Rik Torfs een goed CD&V-leider zou kunnen worden. Tijdens het gesprek met vier partijprominenten in de laatste Zevende Dag, stak hij gunstig af door de aandacht te verleggen van de dagjespoli- tiek en de vunzige compromissen, anders het enige thema uit de mond van CD&V-minis- ters, naar het personalisme, het evenwicht tussen individu en samenleving, het kerstpro- gramma en de ook wel positieve nawerking

van mei ‘68. Daar gloorde eventjes licht aan het einde van de CD&V-tunnel.

Het blijkt dat de diepe Vlaming een Vlaams- gezind en centrumrechts beleid verkiest, één met meer pit dan CD&V, maar minder hard en “vuil” dan het VB. Misschien is die keuze niet het soort keuze waarop je een onafhan- kelijkheidsverklaring kan bouwen. Misschien is ze nog te halfslachtig, zoals lezers bewe- ren. Maar ook dan is ze wel de keuze van de Vlaming zoals we hem kennen. U weet nog wel, de Vlaamse zemelaar die na het zoveel- ste verraad van de CVP de volgende keer toch weer voor de CVP stemde. Nu is het N-VA geworden, maar die Vlaming is niet echt veranderd. ‘t Is niets om fier op te zijn, maar zoals Hugo Schiltz zei: “Dit is mijn volk, ik heb er geen ander.”

Diezelfde kiezer houdt ook niet echt van het VB, zelfs al heeft hij daar vorige keren bij gebrek aan beter toch voor gestemd. Hij verkiest een respectabeler alternatief. Het protest is natuurlijk niet nieuw dat de roep om “respectabiliteit” de verdiensten miskent van de ruwe en/of historisch aangebrande harde kern, “de collabo’s, met en zonder wapens, die na de repressie Vlaanderen en zijn beweging terug opbouwden”, aldus een lezer. De VMO’ers zeiden het al toen Schiltz hen “wandluizen” noemde. Op een slagveld zal niemand je vragen of je blazoen wel van bruine smetten vrij is; zodra onze samen- leving echt in een slagveld veranderd is (en het CGKR werkt eraan), zal niemand er nog om malen. Maar in de parlementaire poli- tiek gelden voorlopig andere regels. Vele flaminganten willen de Vlaamse zaak niet met zulke associaties besmeurd zien, noch wensen zij te stemmen voor een partij die zich, luidens de media, nog steeds af en toe in het gezelschap laat betrappen van “pipo’s die met kaal hoofd en zwarte kleding bral- lend ‘Heil Hitler’ lopen roepen”. Dus liever De Wever, ook een repressie-erfgenaam, maar dan één die die bladzijde ondubbelzin- nig omgedraaid heeft.

De jongste verkiezingsuitslag wijst erop dat vele Vlaams- en behoudsgezinde kiezers nu een partij gevonden hebben die beter bij hun volksaard past. Dat was eventjes een interessant moment, maar nu staat de kie- zer weer voor lang buitenspel. Tijd voor de N-VA om te laten zien of ze het vertrou- wen waard is.

K^oenraad e^lst Mijn stukje “Lessen voor de verliezers” heeft via verschillende kanalen wat tegenspraak opgeroepen. Ik had betoogd dat de N-VA bij de jongste stembusgang iets juist gedaan moet hebben daar waar de andere partijen qua stijl of inhoud fout zaten. De meeste lezers stellen dat ik Bart de Wever te veel krediet geef, en dat mij dat weldra op een grote teleurstelling zal te staan komen, samen met al die honderdduizenden nieuwe N-VA-kiezers.

Echo’s uit de Koepelzaal

Voor en na

•

Voor de verkiezingen hamerde de N-VA op de kwalijke roep van de politiek en de geloofwaardigheid van de politiekers. Kie- zersbedrog was uit den boze. Eerlijkheid, daar kwam het op aan. Het refreintje klinkt na de verkiezingen wel anders. Philippe Muy- ters en Geert Bourgeois, ministers in de Vlaamse regering, maar verkozen respectie- velijk in de Senaat en in de Kamer, namen vorige week maandag eventjes ontslag uit de Vlaamse regering om de eed af te leg- gen en gaven twee dagen later hun zitjes door aan hun opvolgers, die hun zitje moe- ken warm houden, voor het geval dat... en legden daarna doodleuk weer de eed af als Vlaams minister.

Groot awoertgeroep van de collega’s volksvertegenwoordigers in het Vlaamse Parlement. Met een hoge graad van schijnhei-

ligheid weliswaar. Is Eric van Rompuy al ver- geten dat de voormalige grote CD(&V)-held, Yves Leterme, deserteerde uit de Vlaamse regering om premier te gaan spelen in de Wetstraat 16. En is Sven Gatz ook al ver- geten dat Patje Dewael precies hetzelfde maneuvre uithaalde. En bovendien was de kleine Van Rompuy allicht ook al vergeten dat de CD(&V) al de voordrachtsakte voor de nieuwe benoeming van de twee N-VA- heren had gehandtekend.

Maar fraai is het niet van de heren Muy- ters en Bourgeois. Zeker niet als ge tijdens de verkiezingscampagne zo uw duivels hebt ontbonden tegen de zelfbedieningspolitiek.

En zeer zeker niet als ze een “Streng Dieet voor geloofwaardige politiek - 20 Voorstel- len voor meer geloofwaardigheid en kwali- teit” hebben wereldkundig gemaakt. Datum:

8 oktober 2009.

Hoe moeten we de fratsen van beide heren anders noemen dan zelfbedienings- politiek?

Belgisch afvalwater

•

Zoals Bart Martens (sp.a) opmerkte, stond vorige woensdag tijdens de plenaire vergade- ring zowat de halve commissie Leefmilieu van de Vlaamsche Parochieraad op het spreek- gestoelte om minister Schauvliege aan de West-Vlaamse tand te voelen over de Euro- pese boete voor Het Edel Land wegens het niet naleven van de richtlijn stedelijk afvalwa- ter (die voor de goede verstaander dateert van 1991). Naast hem stonden immers ook

nog: Gwenny de Vroe (VLD), Hermes Sanc- torum (Groen!), Tine Eerlingen (N-VA) en Peter Reekmans (LDD). Het VB maakt van een schone omgeving blijkbaar niet echt een punt en de CD(&V) heeft een beaat vertrou- wen in zijn ministerin: dat is schoon, heel schoon! Maar toch ook een beetje onnozel, want het gaat nu (na een eerste formele ver- oordeling in 2004) om het toch niet-onaar- dige bedrag van 15 miljoen euro (forfaitair) en een dwangsom van 62.000 euro per dag dat de Europese normen niet worden geres- pecteerd! Daarbij rijst natuurlijk vooral de hamvraag hoe dat bedrag zal worden omge- slagen naar de verschillende gewesten: ieder- een weet immers dat de toestand in Vlaande- ren (waar zeven agglomeraties niet voldoen aan de normen) beter kan, maar dat het in Brussel en Wallonië absoluut huilen met de pet op is! In het Waalse gewest zijn er maar liefst 32 agglomeraties niet in orde en inzake Brussel herinnert iedereen zich nog wel de Zenne-vaudeville van madame Huytebroeck van vorig jaar...

Niet veel wijzer geworden

•

Minister-president Peeters had het zekere voor het onzekere genomen en trad zelf in de arena. Hij goochelde dan ook uitermate kunstig met cijfers en getallen die moesten bewijzen dat het allemaal nog zo’n vaart niet zou lopen en dat Vlaanderen het nog niet zo vreselijk slecht deed als men nu wel mis- schien eventueel mogelijks zou kunnen den- ken of vermoeden. Reekmans liet zich niet meteen inpakken en had zijn licht opgesto- ken bij de koepelvereniging van de rioolle- gers (VLARIO, we wisten niet eens dat zo’n ding bestond!) die stelt dat er in Vlaanderen niet minder dan 6,7 miljard euro bijkomende investeringen nodig zijn om nog te voldoen aan de Europese kaderrichtlijn Afval! Brave Gwenny de Vroe was wat dieper onder de indruk en kwekte alleen nog wat over... fijn stof! Sanctorum en Eerlingen concludeer- den beiden dat er grote vaagheid blijft over de hoogte van de boete (waarover het Euro- pees Hof van Justitie moet oordelen)

Lees verder blz. 14

De dingen dezer dagen

4

zijne excellentie Heer Hugo en ontmoette aldaar algauw op het kabinet van zijn minis- ter niemand minder dan Manu Ruys (u weet wel: de witgrijze eminentie die nooit kon kie- zen tussen de CVP en de Volksunie) die onze PvdD algauw de job van zijn leven aanbood, want hij werd zomaar plots hoofdredacteur van Het Nieuwsblad (zeg maar de populaire versie van De Standaard).

Ondertussen had hij samen met de betreurde, te vroeg gestorven journalist Luk Neuckermans nog vlug een boekje gemaakt over Koning Albert II - Albert Koning na Boudewijn (Leuven: Uitgeverij Van Hale- wyck, 1995) - en raakte hij ook al binnen in de studio’s van de VTM en de VRT en zelfs in het altijd smeuïge kappersblad Dag Alle- maal... Een mens moet immers zijn brood verdienen en kan niet leven van de hemelse dauw...

Toen de Volksunie, de partij die hem tot in 1988 en ook nog enkele jaren erna had gevoed en gekleed, ontplofte (een ware implosie) kon hij niet meer kiezen voor Spi- rit of de N-VA, maar koos onze PvdD plots voor de CD&V (een nieuwe zwenking in zijn zo vruchtbare, schijnbaar glansrijke car- rière).

In de schaduw van premier Leterme raakte hij toch nog in de Senaat en leek onze eeu- wige opportunist opnieuw goed op weg om

zich onder het oog van de media voor een hele tijd te mogen koesteren in de salons van de macht.

Hij werd lijstduwer voor de Kamer in West-Vlaanderen waar hij geconfronteerd werd met de ernst van een Geert Bourgeois en de populariteit van een Hendrik Bogaert, toen hij op de avond van 13 juni plots moest beseffen dat de vele christelijke kiezers van Poelkapelle tot Poperinge, van Knokke tot Kortrijk en van Menen tot Moerkerke niet zo dom en zo naïef waren een overloper of een mediageile mediafiguur zomaar opnieuw in de pluchen zetels te laten neerploffen.

Wat nu? Want ook voor een coöptatie is het nu te laat. Hopelijk vindt onze histori- cus een job als geheim raadgever van kroon- prins Filip (u weet wel, de geliefde zoon van Albert II) of mag hij alsnog terugkeren naar de redactie van Dag Allemaal.

DEBRAVE HENDRIK

De strategie van Bart de Wever

Zoals niet zelden draaien die stam- mentwisten eerder om oppervlaktever- schijnselen dan om de strategische en tacti- sche keuzes die eraan ten grondslag liggen.

Het loont de moeite daar eens dieper op in te gaan. Enkele weken geleden immers werd de N-VA, correcter eigenlijk: Bart de Wever, geplebisciteerd om aan Vlaamse zijde de groeiende samenlevingsproblemen tus- sen het Noorden en het Zuiden des lands aan te pakken.

Niet alleen was dat mandaat bijzonder ste- vig, dat gold ook voor de inhoudelijke basis ervan. Het einddoel is en blijft, ook voor de N-VA, de onafhankelijkheid van Vlaanderen.

Het enige verschil met het VB op dat punt is dat de N-VA daarbij bereid is een tussenstap te zetten en voorlopig genoegen te nemen met semionafhankelijkheid. Dat standpunt heeft bij de verkiezingen getoond politiek lonend te zijn en het mogelijk te maken dat mensen die België willen behouden, toch op de N-VA stemmen.

Of die kiezers bedrogen gaan uitkomen indien België toch gesplitst zou worden, is nog zeer de vraag: misschien beseffen zij beter dan wie ook dat er in een legislatuur veel kan gebeuren en dat een splitsing wel eens heel wat langer aan zou kunnen slepen dan men ook bij de N-VA wel denkt.

Maaiveld

Van de historische voorbeelden van Leo Tindemans en, nog vers in het geheugen, Yves Leterme, weten we dat wie als politi- cus het hoofd al te ver boven het electorale maaiveld uitsteekt, genadeloos wordt geboy-

cot. De historicus Bart de Wever beseft dat bijzonder goed: hij moet op eieren lopen en het no-nonsenseprofiel dat zijn handels- merk is, ongeschonden blijven bewaren. Zijn keuze de voorzitters van VB, LDD en PP niet uit te nodigen, heeft derhalve veel meer te maken met de voorbereiding van een moge- lijke mislukking van de regeringsvorming dan met enige minachtende houding tegenover de partijen in kwestie.

Wil de N-VA haar momentum bewaren, dan moet Bart de Wever een foutloos par- cours blijven rijden en dat op een terrein waar Vlaams-nationalisten zich nog nooit zonder ongelukken op hebben gewaagd.

Door vooral het VB rechts te laten liggen, ontneemt de tacticus De Wever alle traditi- onele partijen een goed excuus om de rege- ringsvorming spaak te doen lopen. Tegelijk kan hij tegenover de recente achterban blij- ven duidelijk maken dat hij al het nodige doet om een regering tot stand te brengen en dat het dus niet zijn schuld zal zijn als dit mislukt.

Daarmee dekt hij de N-VA sterk af op de kiesflank, wat niet dom is, als men bedenkt dat nieuwe verkiezingen over enige tijd niet tot de onmogelijkheden behoren.

Janus

Laten we daar even dieper op ingaan. De N-VA heeft er in één keer een bijna schrik- wekkend aantal verkozenen bij gekregen.

Dat betekent concreet ook een serieuze toename van werkingsmiddelen, lees: heel wat volk dat ineens door de partij tewerk- gesteld zal worden.

Zoiets brengt een eigen dynamiek op gang.

Niet weinig lezers zullen zich nog herinne- ren dat in dit weekblad destijds kritiek werd geleverd op partijcongressen van de toen al wegkwijnende VU waar vooral cabinetards en apparatsjiks aanwezig waren: die men- sen verdedigden politieke keuzes voorna- melijk vanuit hun eigen beroepsbehoeften en -verlangens, maar helemaal niet meer van- uit een zuiver Vlaamse motivatie. Ook dat is een gegeven waarmee De Wever rekening dient te houden en, geloof ons, dat weet hij maar al te goed. Behalve dat hij water en vuur moet zien te verzoenen, moet hij ook nog eens het vuur brandende houden en het water op afstand. Niet evident.

Dat verklaart echter waarom tot het uiterste zal worden gepoogd een regering op de been te brengen, terwijl ondertussen de mislukking volop wordt voorbereid. De tweekoppige Janus uit de Romeinse mytholo- gie is voor Bart de Wever geen onbekende.

K.R.

De reactiemodules van de Vlaamse media kregen vorige week weer een por- tie Vlaamse tweestrijd te verwerken tussen adepten van de N-VA en aanhangers van het VB. De oorzaak daarvan: de keuze van Bart de Wever om wél de kop- stukken van de traditionele partijen te ontvangen, maar niet die van VB, LDD of de PP. Die laatste dan niet de Partido Popular, maar wel degelijk de Personen- partij van Modrikamen. Daarbij wordt enerzijds gezwaaid met het cordon dat op die manier mee in stand wordt gehouden, anderzijds met de radicale België Barsthouding die het Vlaams Belang handhaaft en die elke samenwerking om een (meerderheids)regering te vormen op voorhand onmogelijk maakt.

VRT: geld te veel voor de gouden oprotpremies

Ook gelezen dat Lieten zo blij is dat “de constructieve dialoog tussen de VRT- directie en de vakbonden duidelijk vruchten heeft afgeworpen” over de uitstroom van personeel. Lieten geeft liever geen details over het akkoordje op kosten van de belastingbetaler. De directie en de vakbonden van de openbare omroep heb- ben immers alleen maar onderhandeld over de solidariteit “van” de volgende generaties met de vele gelukkigen die nu nog bij de VRT maandelijks langs de kassa passeren. Dat is heel iets anders dan solidariteit “met” de toekomstigen, want die mogen voor de gouden handdruk opdraaien. Wat mag de toekomstige generatie zoal betalen voor deze uitstapregeling?

Iedere vastbenoemde medewerker tus- sen 57 en 63 jaar mag (dus niet “moet”) zo’n vier jaar lang drievierden van de tijd thuisblij- ven tot hij/zij met pensioen gaat. De direc- tie garandeert dat de VRT’er in ieder geval

“negen voltijdse maanden” niet moet wer- ken. Wat die in die drie resterende maan- den zal doen, staat er niet bij. In de praktijk komt dat hoogstens neer op wat aanwezig- heidstherapie, wat amusement en misschien een paar klusjes, want niemand rekent meer op die afwezige mevrouw of mijnheer en die arriveert natuurlijk als de beroemde hond in het kegelspel. In theorie moet de medewer- ker met “de leidinggevende” onderhande- len, maar feitelijk mag hij of zij zelf bepalen of hij drie maanden aan een stuk zich opoffert voor de gemeenschap ofwel zo ongeveer één dag per week de boel in het honderd doet lopen. Maar de onverlaat die dit systeem (“75% dienstvrijstelling wordt gelijkgesteld met dienstactiviteit”, zegt het akkoord) beu wordt en zich thuis verveelt, moet niet komen klagen. Gekozen is gekozen, “want de keuze om in te stappen in deze maatregel is definitief voor de hele periode.”

De VRT geeft niet alleen, maar neemt ook.

Tijdens die negen maanden wordt de geluk- kige maar 70 % bruto betaald. In de prak- tijk komt dat neer op zo’n 75% van het hui- dige salaris, om niets te doen. Voor de rest moet de vakantievierder zich niet ongerust maken. Pensioenrechten blijven verzekerd en worden berekend op het volledige sala- ris. Hospitalisatieverzekering, dubbel vakan- tiegeld, eindejaarspremie, privé-internet, ja, zelfs het extra salaris voor een interimaat in een hogere functie loopt verder (“op voor- waarde dat de bijkomende verantwoorde- lijkheid voortduurt”, zegt de omroep. Hoe je dat doet met nog drie maanden werk per jaar staat er niet bij).

En voor hen die “durs de comprenure”

zijn, heeft de omroep nog een pijnverzach- tertje. Ja, interne cumulatie bij de omroep blijft mogelijk tijdens die lange vakanties, zij het “zonder verloning”, maar wel met behoud “van kosten eigen aan de werkge- ver”. Met andere woorden,- we gaan je niet extra betalen, maar met de goedingevulde kostennota passen we er wel een mouw aan.

En er is zeker geen probleem als je je vrije tijd wil vullen met een nieuwe baan “voor niet- concurrende activiteiten”. De vakantiegan- ger mag dus zijn of haar kennis ten dienste stellen van kranten, weekbladen, bouwon-

dernemingen, boekhoudkantoren en noem maar op, maar bij VTM daagt hij best niet op (dat wordt wel opgelost met vergoedingen op naam van de partner).

Maar misschien willen sommige mede- werkers wel helemaal niet die ene dag per week of die ene week per maand verschij- nen. Ook aan hen heeft de omroep gedacht.

Zij krijgen een opstappremie als ze maar voor 1 november van dit jaar willen verkla- ren dat ze zeer zeker ophoepelen. De for- mule is “effectief brutomaandloon x o.6 x aantal jaar VRT-anciënniteit”. Omdat som- mige dames en heren al aardig wat jaren aan de Reyerslaan rondlopen, kan zo’n somme- tje behoorlijk oplopen en de VRT is, vol- gens eigen zeggen althans, altijd zo zuinig met het belastinggeld en draait iedere Euro vijf keer om. Dus wordt er op de oprotpremie een minimumbedrag van 6.000 euro en een maximumbedrag van 50.000 euro geplakt.

En niet te vergeten, dat privé-internetabon- nement wordt stopgezet.

Houten koppen

Eerlijk gezegd, ik zou ook wel weten wat ik zou doen zo ik nog bij de omroep zou wer- ken en in de marge beland was, of eens iets anders wou doen. Sterker nog, samen met een paar honderd andere collega’s heb ik van een dergelijk idioot voorstel genoten om in 1998 mijn biezen te pakken. De Graeve had de onnozele Eric van Rompuy en het hele Vlaamse Parlement op de mouw gespeld dat er dringend moest vernieuwd worden. Ieder- een met dertig jaar dienst mocht naar huis als hij/zij dat wilde en kreeg ook 75% van zijn nettosalaris plus nog wat fictieve jaren anciënniteit, pensioenrechten, enz. (maar geen privé-internet). De jongste collega die 14 jaar lang de poen pakte tot hij op zijn zes- tigste met pensioen ging, was exact 46 jaar.

Ik ben dus niet goed geplaatst om iets te ver- wijten aan de medewerkers die van de voor- stellen van de huidige VRT-directie willen profiteren. Maar het was twaalf jaar gele- den een schandalige maatregel waarvoor een beloofde Vlaamse belastingverlaging moest wijken en het is vandaag opnieuw van datte.

Zoals mijn goede vader zei: “Na ons zijn het er allemaal met houten koppen.” Solidariteit tussen de generaties? Tarara, laat de snot- apen die nu nog aan hun loopbaan beginnen, maar betalen.

JAN NECKERS

Exit PvdD

Lange tijd leek het erop dat de ambiti- euze Pol van den Driessche zomaar alles kon en mocht. Eerst werd hij journalist bij het weekblad ‘Wij’, het partijblad of de Pravda van de Volksunie, waar hij aanvan- kelijk met zijn harde werklust en zijn valse nederigheid het vuile werk moest doen:

propagandistische partijpraat verkopen, saaie verslagen op de harde toetsen van een ouderwetse typemachine tikken, de groten der aarde vleien en wachten en hopen dat zijn uur nog zou komen. En geloof mij, dat uur kwam in zicht.

Hij leerde Hugo Schiltz kennen, die helaas niet ongevoelig was voor zoveel vleierij en filisterij. Hij scheerde zijn ring- baard (toentertijd een must voor elke fla- mingant) af en begon dezelfde pijptabak te roken als wijlen Heer Hugo (altijd nut- tig voor het geval de toenmalige excellen- tie geen pijptabak op zak had). Hij werd gemeenteraadslid van de stad Brugge alwaar hij de toenmalige burgemeester Frank van Acker mateloos irriteerde met zijn langdradige en vervelende vragen.

Zo citeerde hij ooit een lange tekst van pater Stracke waarna de toenmalige mon-

kelende burgervader niet zonder milde humor vroeg of hij in de toekomst wat kortere vragen zou willen stellen.

Hij raakte toen niet verkozen in het parle- ment (de partij begon te ruien) maar begon wel steeds hoger op de maatschappelijke lad- der te klimmen (met de bekende nog altijd succesrijke tactiek van likken naar boven en stampen naar onder).

Zo werd hij de tweede woordvoerder (na de soms briljante Henri-Floris Jespers) van kelende burgervader niet zonder milde

- Grafschrift op Yves Leterme:

Ik ben wat gaan liggen nu ‘t voorbij is.

Roep mij maar op als ‘t weer aan mij is hvo

5

De dingen dezer dagen

Een groot gat in de Vlaamse Leeuw

Als de linkerzijde de Brusselse kaart trekt

Eind september van vorig jaar vond de zesde editie van de ‘sociaalflamingan- tisme landdag’ plaats. In Brussel en met die stad als centraal thema. Verschil- lende sprekers werden samengebracht en het kwam bijwijlen tot een erg vrucht- bare interactie met het publiek. In deze “wij laten Brussel los”-tijden, loont het de moeite te weten wat de “sociaalflaminganten” voorhebben met Brussel.

We treffen Bernard Daelemans en Miel Dullaert post factum. Enkele maanden eerder vond de zesde sociaalflamingantisme landdag plaats. Het thema, ‘Brussel Vlaams - onrea- listisch of levensnoodzakelijk’, lag al zo’n half jaar vast. Dankzij het optreden van Frans Crols op de IJzerwake van vorig jaar is het een brandend actueel onderwerp gebleken.

“Een gelukkig toeval - of net niet”, merkt Miel Dullaert wat enigmatisch op. “Want ook al is het thema actueel en speelde onze landdag daar prima op in, toch betreur ik dat het nodig is deze discussie überhaupt te moe- ten voeren. Begrijp me niet verkeerd: over alles moet gediscussieerd worden.

Alleen vind ik het discours van Crols & co.

regressief en helpt het ons geen stap voor- uit. Frans Crols inspireerde ons alvast tot een bijzonder symbool: een leeuwenvlag met in het midden een groot gat. Dit vacuüm, als ik het zo mag noemen, staat symbool voor een uit Vlaanderen gesneden Brussel.

De vlag wordt dan een soort geamputeerd Vlaanderen.”

Rode draad

De merknaam Meervoud kan op een gevuld verleden terugblikken. Al voor het tijdschrift in zijn huidige vorm verscheen, droeg een andere publicatie dezelfde naam. Inmiddels, en dan hebben we het over het huidige ini- tiatief, zijn er al 150 nummers verschenen, goed voor 17 jaargangen.

En afgezien van de typische thema’s van de Vlaamsgezinde linkerzijde (Baskenland, Ierland, minderhedenproblematiek...), is Brussel een rode draad in het project. Niet alleen is de redactie er gevestigd, in de kel- ders van het Vlaams Huis om precies te zijn, enkele redacteurs wonen er ook daadwer- kelijk. Hun invalshoek is vaak economisch geïnspireerd en dan beland je al snel bij die moeizame relatie Brussel-Vlaanderen. Dit werpt ook een ander licht op het probleem dan wanneer je de dingen eerder cultureel of zelfs louter taalkundig bekijkt.

Dat de visie van Frans Crols niet strookt met wat in de kringen rond Meervoud leeft, laat zich al raden. Toch is redacteur Bernard Daelemans genuanceerd over hetgeen de ex-directeur van Trends verkondigt. “Frans

Dullaert

& Daelemans

Begin juli van vorig jaar ontving Miel Dullaert de jaarlijkse Leeuwenpenning van de Davidsfondsafdeling van Sint- Niklaas. De reden? Zijn niet-aflatend

“links-flamingantisch engagement”, wat zich vandaag vertaalt in een betrokken- heid bij het blad Meervoud en de jaar- lijkse Sociaal-Flamingantische landdag.

Hij is ook medeoprichter van de Gra- vensteengroep. Naast Vlaamse geloofs- brieven, beschikt hij ook over een uit- gesproken linkse pedigree. Zo was hij beroepshalve niet enkel journalist bij De Rode Vaan, maar ook parlementair medewerker van Michiel Vandenbus- sche, de voormalige voorman van de Brusselse SP. Precies deze laatste hoe- danigheid leverde Dullaert een gede- gen kennis van het reilen en zeilen in de hoofdstad op.

Bernard Daelemans is geen onbe- kende in de Vlaamsgezinde middens van de hoofdstad. Zo’n twintig jaar geleden is deze uit Mechelen afkomstige roma- nist in Brussel neergestreken. En deze confrontatie deed hem in Vlaamsge- zinde middens belanden. Jarenlang was hij actief bij de Vlaamse Volksbeweging (VVB), gevolgd door een kort partij- politiek uitje bij de prille N-VA. Het redacteurschap van Meervoud is een constante in zijn verhaal, net zoals les- geven (Frans, Nederlands, Spaans), in een aantal scholen.

Onverdraagzaamheid?

Ongeveer op hetzelfde moment dat het blad Meervoud in zijn huidige vorm ont- stond, kreeg ook de campagne ‘Vlaande- ren tegen racisme’ gestalte. “De bedoe- ling zit helemaal in de naam vervat”, legt mede-initiatiefnemer Bernard Daele- mans uit. “Een gemeende bekommer- nis dreef ons. Begin jaren negentig - het was het moment van zwarte zondag - ontstond een klimaat waarin ‘Vlaams’

en ‘onverdraagzaam’ aan mekaar gekop- peld werden. Onterecht natuurlijk.

Het gemaakte amalgaam was heus niet onschuldig, en wij vonden dat het omge- keerde maar eens in de verf moest wor- den gezet. Er werden stickers gedrukt, T-truitjes gemaakt en regelmatig werd een bescheiden actie op het getouw gezet.”

De jongste jaren werd het heel stil rond ‘Vlaanderen tegen racisme’. Ligt dit aan een dalende noodzaak? “In grote mate wel”, beklemtoont Bernard Daele- mans. “Stilaan wordt duidelijk dat alles op één hoopje gooien niet met de werkelijk- heid strookt. Natuurlijk blijf ik onvermin- derd achter de principes van ‘Vlaanderen tegen racisme’ staan.”

“Dit neemt niet weg”, vervolgt hij, “dat we - en dan bedoel ik de Vlaamsgezinde progressieven - onze ogen niet voor de werkelijkheid mogen sluiten. Net zoals het verkeerd is Vlaanderen ipso facto aan onverdraagzaamheid te koppelen, is het onjuist verdraagzaamheid met een open- grenzenpolitiek te laten samenvallen.”

“Toen ons initiatief destijds opgezet werd, vonden we het essentieel dat de positie van migranten of allochtonen - ik wil er geen semantische discussie van maken - op een erg stringente manier aan inburgering gekoppeld werd. Vlaanderen is gastvrij, maar hier tegenover mogen wel wat eisen geplaatst worden. Inmid- dels nam het aantal inwijkelingen met

rasse schreden toe, in die mate dat men zich ernstig zorgen kan maken over de haalbare cohesie binnen de burgerlijke samenleving. Is integratie - persoonlijk gaat mijn voorkeur naar de term inbur- gering - op deze schaal nog wel haalbaar?

Berekeningen van het planbureau wij- zen erop dat er het volgend decennium in Brussel alleen 170.000 nieuwe inwo- ners zullen bijkomen. Wellicht klopt deze becijfering, maar deze situatie is niet zomaar uit de lucht komen vallen, hé. Ik huiver bij het ontstane sfeertje dat wie vragen stelt bij deze trend, per defi- nitie het stigma van onverdraagzaamheid opgekleefd krijgt. Het is mijn oprechte overtuiging dat hier meer aan de hand is.

Alle mooipraterij ten spijt, is het een feit dat deze nieuwelingen - zeker als men dit verbindt aan een genereus naturalisatie- beleid - koren op de Franstalige molen zijn. Voor de meeste van deze mensen is Brussel het eerste contact met ons land. Precies daarom zullen ze ook eer- der met het Frans in contact komen, een taal dus die ze zich makkelijker eigen zul- len maken. En dat eist zijn tol. In Brus- sel, maar ook in de ruime rand waar een flink deel onder hen op termijn zal belan- den. Ook over dit uitzwermen bestaan cijfers die aan duidelijkheid niets te wen- sen overlaten. Ziet men spoken als men achter deze gang van zaken een geheime Francofone agenda durft ontwaren? Het is beslist mijn bedoeling niet te veralge- menen, maar het is wél mijn oprechte overtuiging dat de scherpe standpunten terzake die aan Franstalige kant worden ingenomen, hier niet vreemd aan zijn. Dit hekelen heeft dan ook niets met onver- draagzaamheid als dusdanig te maken. De grootste vergissing die men maken kan, is precies dit alles onder het mom van tole- rantie niet aan te klagen.”

Crols heeft een overtuiging en komt daar onverbloemd voor uit”, benadrukt hij. “Dit verdient respect. Maar inderdaad, zoals u zonet suggereerde, de inhoud van zijn ver- haal deel ik niet.”

Trappelende natie?

“Ziet u een trappelende Vlaamse natie?”

Bernard Daelemans werpt ons op zijn beurt een vraag voor de voeten. “De grote intel- lectuele fout die vandaag gemaakt wordt, is Brussel voor te stellen als een soort van laatste hinderpaal voor die Vlaamse onaf- hankelijkheid.

Impliciet zit die zienswijze ook in het dis- cours van Frans Crols verwerkt. Ons niet laten gijzelen door Brussel, klinkt het dan.

Alsof Brussel - want laat ons wel zijn: een gemakkelijke kwestie is het allerminst - een soort van laatste supergrendel is. De reali- teit is dat het onafhankelijkheidsdenken in Vlaanderen minoritair is, ongeacht of er nu een Brusselkwestie is of niet. Deze reali- teit moet ons, en dan bedoel ik de Vlaamse Beweging, behoeden voor simplistische denkschema’s.”

“Waarom beginnen we niet eens met de hefbomen die we in Brussel hebben, maxi- maal uit te spelen?”, voegt Miel Dullaert eraan toe. “Net zoals dit op federaal niveau moet gebeuren. Wat zagen we rond BHV?

Eén keer werd de numerieke Vlaamse meer- derheid uitgespeeld. Nadien smeekte men achter de schermen om het dossier op de lange baan te schuiven. In de eerste plaats de CD&V. Alle ronkende verklaringen ten spijt, was men binnen de Vlaamse meerderheid -

ook al wil ik dit niet veralgemenen - maar wat blij dat door het inroepen van bevoegd- heidsconflicten tijd gekocht kon worden. De instrumenten die men in handen heeft, wor- den onvoldoende uitgespeeld. Precies zoals dit in Brussel nauwelijks gebeurt.”

Wollig verhaal

“Het is opvallend hoezeer men aan Vlaamse kant de argumenten van de Fransta- ligen overneemt”, merkt Bernard Daelemans op. “Men staart zich blind op verkiezings- resultaten, terwijl men goed zou moeten weten dat hierin slechts een deel van het hele verhaal zit. Electorale resultaten zijn natuurlijk wat ze zijn. En ja, zij vertolken een bepaalde niet te negeren situatie. Brussel is echter meer dan een stad. Je hebt een inter- actie met een erg ruim ommeland, ook al wil- len Vlaamsgezinden uit de Rand dit niet altijd zien. Als het in Brussel regent, druppelt het in het ommeland.”

“Brussel staat ook voor een bepaalde insti- tutionele realiteit. Als Vlamingen beschikken we over heel wat wettelijke en zelfs grond- wettelijke garanties. Die kwamen er ook niet toevallig. De Brusselse structuren worden door een omvangrijke institutionele sokkel geschraagd. Je hebt grondwettelijke tweeta- ligheid in Brussel, grondwettelijk voorzien medebestuur, of nog het feit ook dat Brus- sel deel uitmaakt van de Vlaamse gemeen- schap die er volheid van bevoegdheid heeft in onderwijs, cultuur en persoonsgebonden materies. Vergeet ook niet dat Brussel in fine geen gewest à part entière is, zoals Franstali- gen het graag noemen, en dus geen constitu- tieve autonomie bezit, geen decreten maar slechts ordonnanties uitvaardigt én derhalve geen staatsdragende kwaliteit heeft zoals Vlaanderen of Wallonië al bezitten. Wil men dat allemaal met één pennentrek opzeggen?

De strategie van Crols berooft ons bij voor-

baat van onze belangrijkste internationale troeven. Per slot van rekening gaat het hier om politieke machtsinstrumenten die we zo adequaat mogelijk moet bedienen. Dit staat haaks op een wollig verhaal over Vlamingen als ‘minderheid tussen de minderheden’.”

“Wie zich ergert aan de vele dingen die mislopen in de Vlaams-Brusselse politiek heeft gelijk”, legt Bernard Daelemans uit.

“Alleen moet men goed weten tegen wie te foeteren.

Wie in Brussel de politieke lakens uit- deelt, doet dit enkel bij gratie van zijn partij.

De particratie is in Brussel niet anders dan elders, integendeel. Sommigen - en dan denk ik spontaan aan mensen als Pascal Smet of Steven Van Ackere - werden destijds door hun partij op vooraanstaande plaatsen gepa- rachuteerd. Wanneer zij zich te laks opstel- len, draagt hun partij daar een even grote verantwoordelijkheid voor.”

Brusselcredo

“Een verstandige politiek mag dan al op een langetermijnvisie berusten. Toch wil dit niet zeggen dat je het belang van enkele urgenties op korte termijn over het hoofd mag zien”, analyseert Bernard Daelemans.

“Noem het wat mij betreft een Vlaams Brus- selcredo, maar in de huidige omstandighe- den moet men zich hoeden voor een aantal zaken. Om te beginnen mogen geen nieuwe bevoegdheden aan het Brusselse gewest worden toegekend. Ook een herfinancie- ring is taboe, voor zover niet eerst de hui- dige situatie grondig bekeken wordt.

Want hoe vaak hoor je niet dat Brussel ondergefinancierd is? Is dat wel zo? Hier- over oordelen kan enkel door te bepalen wat nu uiteindelijk die hoofdstedelijke functie is.

Wat precies dit takenpakket is, wordt stee- vast aangegrepen om op een ontoereikende financiering te wijzen. Laat me daar een per- soonlijk technisch antwoord op geven: alles wat het Brusselse gewest niet dragen kan, moet als typisch hoofdstedelijk bestempeld worden. De financiering hiervan moet van elders komen, maar wie betaalt, bepaalt ook - dat is de regel. Verder moeten we ons hoe- den voor hen die ijveren om van Brussel ook een soort aparte culturele gemeenschap te maken, naast de Vlaamse, Franstalige en - niet te vergeten - Duitstalige.”

PmM.