Rechtvaerdigh Volck, Gods eyge Knechten, Singht vrolick, en beroemt den Heer; Want
's Heeren lof voeght den Oprechten. Wel, looft hem dan, en doet hem eer'. Laet uw harpen hooren,
Speelt hem op pandooren, Singht hem op de fluyt; Op, daer sich de snaren, Met hun tienen paren. Slaet hem op de luyt.
2 Singht tot sijn lof nieuw' eer-gedichten, Die yder van ons uyten sal;
Die geestigh zijn, en mogen stichten; Speelt vrolick, en maeckt bly geschal. Want Gods woord en seggen,
Niet te weder-leggen, Is gestadigh recht.
Trouw zijn al uw wercken, Soo wy sien en mercken. Ghy doet wat ghy seght.
3 Genadigh recht en strengh gerichte Bemint hy sonder onder-scheyd; Het Aerdrijck is, in ons gesichte, Vol van sijn goedertierentheyd. Al de Hemel-zalen,
Daer de sterren stralen, Maeckt' hy door sijn Woord; Door sijn Geest en krachten Braght hy leger-maghten Sijner Eng'len voort.
I. Pause.
4 Hy hoopt op-een de woeste baren, d'Af-gronden wijst hy kamers aen, Daer in de wat'ren haer vergaren, Om niet we'er over 't land te gaen.
Als dat hy wil, en willen sal. Al den raed der menschen, Die ons onheyl wenschen, Doet de Heer te niet. Heydensche gedachten, En der Volck'ren krachten, Breken, als hy 't hiet.
6 Maer 't geen dat God eens heeft besloten, Gaet altoos vast van zaed tot zaed.
Noyt heeft hem sijn gedacht verdroten; In eeuwigheyd bestaet sijn raed. 't Volck is te beroemen,
Saligh ist te noemen, Diens God, Heerscher is. 't Volck, by hem verkoren, Sal niet gaen verloren; 't Is sijn erfenis.
II. Pause.
7 De Heere-God schouwt uyt den Hemel, En siet al 's menschen-kind'ren aen; Op haer gewoel en staegh gewemel Blijft sijn door-stralend aenschijn staen. Van sijn vaste woningh,
Siet de groote Koningh, Opter Aerden ne'er; Alle dieder woonen, Moeten haer vertoonen, Sichtbaer voor den Heer.
8 Hy maeckt haer hert, en siet hun wercken, Hy let op 't geen sy gade-slaen;
Hy weet haer doen, en kan 't bemercken, Eer datter yet van is gedaen.
Geen groot heyr en souw den Koningh oyt behouden; Daer en wert geen Held, In sijn doen en trachten, Door sijn groote maghten, Vyt het war gestelt.
9 Het paerd bedrieght en feylt in 't strijden, 't En doet tot d'over-winningh niet;
't En kan sijn meester niet bevrijden, Al of 't schoon sterck en strijdbaer hiet. Siet, des Heeren oogen
Blijven onbewogen Over die hem vreest; Die in waren dade, Zijn, op Gods genade, Hopende geweest.
III. Pause.
10 Om van den dood haer ziel en leven Te redden, in den dieren tijd,
En hongers-nood, als wy 't begeven, En geender handen raed en dijd. In al ons beleyden,
Sal ons ziel verbeyden, Wachten op den Heer; Hy sal, in gevaren, Ons getrouw bewaren, Zijn ons schild en speer.
11 Want siet, in hem zijn al ons herten Verblijd, en tot den sangh bereyd, Om dat wy staen, in al ons smerten, Op niemand, als sijn Heyligheyd. Toont u goedertieren,
Ick sal voortaen, met vlijt, God loven uyt mijns herten grond. Sijn eer' en lof sal in mijn mond Gaen wesen t'aller tijd.
Mijn ziel sal in den Heer
Haer roemen, op dat dit mijn woord, By den Sachtmoedigen gehoort, Haer magh verblijden we'er.
2 Maeckt God den Heere groot, En wilt met my nu al-te-saem, Al-hier verhoogen sijnen Naem, Die my hielp uyt den nood. Ick heb den Heer gesocht, En hy beantwoord mijn gebed; Hy heeft my uyt mijn vrees gered, Daer in ick schricken moght.
3 Sy sagen op den Heer; Ia, hebben, als een water-stroom, Hem aen-geloopen, sonder schroom, En buyten schaemten-deer'.
Ick riep in mijn ellend',
I. Pause.
4 Gods Engel legert hem
Rond-om den genen, die God vreest; Hy ruckt den Droevigen van geest Vyt swarigheyd en klem.
Smaeckt dat de Heer is goed. Wel-gelucksaligh is de Man, Die sich op hem betrouwen kan Met sijn geheel gemoed!
5 Ghy, die sijn Heyl'ge zijt,
Vreest God den Heer; ontsiet sijn maght; Want ghy zijt dien hy heeft bedacht, Die geen gebreck en lijd.
De jonge Leeuwen staen
Hun armoed' uyt, en hong'ren wel; Maer wie God soeckt, na sijn bevel, Dien sal geen goed ontgaen.
6 Komt, Kind'ren, hoort na my; Ick sal, gelijck een Vader, u Des Heeren vrees gaen leeren nu; Hoort wat uw lesse zy.
Wie heefter levens lust?
Wie heeft sijn dagen lief en waerd, Om 't goede langh te sien op Aerd', Eer dat ghy sterft en rust?
7 Bewaert uw tongh van 't quaed, Dat ghy bedrogh noch list en voed. Wijckt van het quaed' en pleeght het goed, Vroom in uw woord en daed.
Soeckt vred' en jaeghtse na; Gods oogh en oor is, waerse gaen, Op die voor hem rechtvaerdigh staen. Den sulcken hoort hy dra.
II. Pause.
8 Des Heeren aenschijn gloeyt, 't Is tegen die ondeugend' is,
Verslagenen van geest. Des Vroomens tegen-spoed
Is groot en veel; waer hy hem wend, Raeckt de Rechtvaerdigh' in ellend'; 't Is kruys, wat hy ontmoet:
10 Maer God ist, die hem red; Die al sijn beenderen bewaert, Dat niemand die breeckt opter Aerd; God ist, die op hem let.
De boosheyd, die beswaert, Den Goddeloosen slaet sy dood; Wie den Rechtvaerdigen verstoot, Sal schuldigh zijn verklaert.
11 De Heer verlost sijn knecht, Hy hoed de ziel van die hem vreest; Dien is hy steets tot hulp geweest; Dien spreeckt hy vry in 't recht.
Den XXXV. Psalm.
Twist met mijn Twisters, Heer, en strijd, Met mijn Bestrijders, nu ter tijd; Grijpt-aen uw schild en uw rondasse, Staet op, en helpt my, wel te passe, Brenght-voort uw spies, en treed
met spoed,
Al mijn Vervolgers te gemoet; Sluyt haer den wegh, en seght tot my, Ick ben uw heyl, en maeck' u vry.
2 Beschaemts' en laets' in schanden gaen, Die na mijn ziel en leven staen;
Drijfts' achterwaerts die quaed bedencken, En vaerdigh zijn om my te krencken. Maeckt haer als kaf, dat voor den wind Verstuyft, en nergens rust en vind. Des Heeren Engel, Gods geweld, Die slaes' en jages' uyt het veld;
3 Hun wegh zy haer gansch onbekent, En glad van 't een aen 't ander end; Dat 's Heeren Engel haer verdrijve. Hy volgh' en treffes' aen den lijve. Want sonder oorsaeck hebben zy Haer net en groef bedeckt voor my; Haer kuyl gemaeckt, my tot een graf; Daer toe ick haer geen reden gaf.
4 Al wie my te verwoesten tracht, Sy selfs verwoest en om-gebraght; Sijn net, dat hy my heeft gehangen, Moet, eer hy 't weet, hem selfs om-vangen. Soo sal ick bly zijn in den Heer,
En hem vergeten nimmermeer; Mijn ziel verheught zijn in sijn heyl, Die my mijn wegen maeckte veyl.
I. Pause.
5 Al mijne beend'ren, al mijn kracht, Sal seggen, Heer, wie is in maght, Gelijck als ghy, die den Besochten Gered hebt van die hem bevochten? Die mijn Ontsetter zijt in nood,
'k Gingh steets, of ick een trouwen Vriend, Of wel mijn broeder had gedient.
7 Ick gingh gebogen in den rouw, Gelijck men voor sijn Moeder souw. Maer als ick hinckt' en scheen te schromen, Zijn sy verblijd te saem gekomen,
Als treurend' over mijn verdriet; En ick (eylaes!) en merckt'et niet; Men sweegh niet stil, wanneer ick kreet; Hun kleed'ren scheurdens', als ick leed.
8 By Tabel-broers en Huychelaers, Is over my, met veel misbaers, By haer geknerst op wreede tanden. Soo fel staen sy in toorn en branden! O Heer, hoe langh siet ghy dit aen? Doet doch mijn ziel niet t'onder-gaen; Mijn ziel, die eensaem is en flaeuw, Ey! ruckt die uyt der Leeuwen klaeuw.
II. Pause.
9 Soo sal ick in het groot getal Mijns Volcks, dat ick vergaren sal, V loven, u, mijn God, belijden. Laet sich mijn Vyand niet verblijden, Die nu met valsheyd my beloert, En tegen my den oorlogh voert; My schricken doet; die haet bedenckt; En met sijn oogen my bewenckt.
Maer dencken argh-list tegen my, En alle die in stilte leven, En sich tot haren God begeven. Wijd-open sperrens' haren mond, Als of die my alre'e verslond. Sy seggen, siet, hy moet vergaen; Ha! ha! ons' oogen sien het aen.
11 Ghy, Heer, die 't saeght, en swijght doch niet; En weest niet verr' in dit verdriet.
Ontwaeckt, mijn God, wilt wacker werden; Helpt my, die dit niet langh kan herden; Doet recht, en leght mijn twist-saeck ne'er; Want 't is maer recht dat ick begeer'. Doet recht na uw gerechtigheyd.
Maeckt dat den Laccher een-mael schreyt.
12 Verblijd haer niet, O Heer, mijn God; En laet hun ziel, in mijner spot,
Niet zijn vermaeckt; noch oock hun monden, Wy, seggen, hebben hem verslonden. Beschaemt hun aller stout gelaet, Die haer verblijden in mijn quaed. Maeckts' al van schand' en schaemte rood, Die tegens my haer maken groot.
13 Maer laetse vrolick zijn al wie Ick tot mijn recht genegen sie; Laets' altijd, sonder uyt-te-scheyden, Des Heeren maght al-om verbreyden; Die lust heeft in sijn Dienst-knechts rust. Soo sal mijn tongh, uw's heyls bewust, Vw recht vermelden wat sy magh, En uwen lof, den ganschen dagh.