Neemt, O mijn Volck, neemt mijne leer ter ooren; Wilt van mijn mond de reden-talen hooren; Neyght oor en hert, soo ghy 't oyt neygen konde; 't Zijn spreucken, die my vloeyen uyt den monde. 'k Sal storten uyt, in grooten over-vloed,
Verborgenthe'en, die God van ouds-her doet.
2 By ons gehoort, uyt onse Vaders monden; Die daer van vol, en nimmer stil en stonden. Wy sullen 't voor haer kind'ren niet versteken, Maer daer van tot de Na-geslachten spreken; Des Heeren lof, sijn wond'ren en geweld, Sal haer van ons, na waerheyd, zijn vertelt.
3 Want hy heeft een getuygenis doen wesen, In Iacob is, door hem, een wet geresen,
Voor 't ander Volck des Weerelds noch verholen, Maer ernstigh aen ons Vaderen bevolen, Dat sy aen ons die souden doen verstaen, Op datse noyt en moght verloren gaen.
4 Op dats' op God haer hope souden stellen, En aen hun zaed sijn daden voort-vertellen; Maer boven al bewaren sijn geboden; Niet zijn, gelijck haer Vaders, diese vloden. Een gansch verkeert, een wreveligh geslacht, Wiens geest met God geen trouw en heeft betracht.
Die hy haer gaf te sien en aen-te-mercken, Vergaten zy. Hy had voor hare Vad'ren, Die sy in haer we'erspannigheden nad'ren, Veel wonder-wercks in Zoans-veld gedaen, Daer van men hoord te doen een staegh vermaen.
7 Hy kloofde 't Meyr, daer hy haer door deed trecken; Hy deed den grond der Schelf-Zee sich ontdecken; Hy braght te hoop haer woeste water-kolcken, En leyd' haer daeghs met sijne duyst're wolcken, En 's nachts met vyer, dat licht' en trock voor-heen; Sulcks, dat sijn glans hun leger over-scheen.
8 Als sy, in 't woest', om dranck en water riepen, Kloofd' hy den rotz, daer uyt de stroomen liepen; Hy gafse dranck uyt aengename beken,
Want uyt den steen deed hy het water breken, Dat van om-hoogh tot in de laeghten vlood; Als een rivier, de dalen over-goot.
II. Pause.
9 Noch voeren sy al wijder voort met sonden, En maeckten God verbittert watse konden; In 't sandigh veld, daer sy den Heer versochten, We'er-stondens' hem, en morden watse moghten, In 't weldoen Gods en was men niet gerust, Sy eysten spijs, na haren eygen lust.
10 Sy spraken God sijn eer te na, en seyden, Soud hy wel hier een tafel toe-bereyden, In 't barre sand? Hy heeft den rotz geslagen,
Den stroom daer uyt doen bersten, dat wy 't sagen; Soud' hy wel vleysch, of konnen geven brood, En spijsen ons, in onsen hongers nood?
11 God hoorde 't aen, en werd in toorn ontsteken; Op Israëls hartneckige gebreken;
Hy werde gram, om datse we'er mistrouwden, En niet op hem stand-vastelick en bouwden; Om datse niet geloofden in den Heer, Noch op sijn heyl en stonden meer en meer.
12 Die wolcken selfs, daers' in der hooghten sweven, Geboden had, en wateren doen geven.
Die haer de deur des Hemels open-stelde, En goot het Man, als regen, op den velde; Die 't koorn haer gaf, dat uyt den Hemel viel, Daer hy sijn Volck me'e voed' en onderhiel.
III. Pause.
13 Het Eng'len brood heeft yder daer gegeten, Hy sond haer kost, daer in sy hong'righ beten, En zijn verzaed. Hy deed, om haer te payen, In oost en zuyd, de winden op haer wayen; Door sijne sterckt' en al-vermogend woord, Voerd' hy de lucht, en dreef den Hemel voort.
14 Vleysch regend' hy, dat sich aldaer vergaerde, Als zand der Zee, als 't gulle stof der Aerde, In 't leger ne'er, in 't midden van hun allen, De'e 't God de Heer veel-voudigh neder-vallen; Rond om sijn Huys, en over 't gansche veld, Daer Israël sijn hutten had gestelt.
15 Doe aten sy, en werden zat bevonden, Soo dat hy haer hun wellust heeft gesonden, 'En toe-gebraght, al 't geen wat sy versochten; Sulcks dat, met recht, haer lusten rusten moghten. Maer neen, men at, men kloof'er, men verslond; En siet, haer spijs was noch in haren mond;
17 Dies deed hy oock, in schrick en anghstig beven, Haer tijd vergaen; in ydelheid, hun leven.
Maer als haer God ten deel' had dood-geslagen, Soo quamen sy al weder na hem vragen. Sy sochten hem, vroegh wesend' in de weer; En wierpen haer voor sijne voeten ne'er.
18 Op God, haer rotz, her-liepen hun gedachten; Op God, die haer verlost had door sijn krachten; Sy smeeckten hem, en vleyden met den monde; Maer deden 't niet uyt reyner herten gronde. Sy seyden veel, maer logen 't al-te-mael; Haer tongh en sprack maer valsche leugen-tael.
19 Want haer gemoed is niet oprecht bevonden, En sijn verbond en bleef niet ongeschonden. Doch hy versoend' hun ongerechtigheden, Vergevend' al, wat sy aen hem misdeden. Sijn toorn wend' hy seer dickwils van haer af, Dien hy geen loop, tot haer verderf en gaf.
20 Hy dacht oock wel, dat sy maer vleysch en waren; Ia, maer een wind, die haest is wech-gevaren,
En niet en keert. Hoe hebbens' hem verbittert, Hoe op-gehitst, daer bergh en dal voor zittert! In 't woeste veld, wat smert niet aen-gedaen! Daer hy haer kon van honger doen vergaen.
V. Pause.
21 Sy quamen we'er tot hare quade wercken, En wilden God gaen stellen sijne percken; Sijn Heyligheyd sy wederom besochten;
En aen sijn hand, die voor haer had gevochten, En dacht men niet; geen woorden, geen gewagh En maeckten sy, van haren vryheyds dagh.
22 Sy heughden niet, hoe hy sijn teeck'nen stelde, Sijn wond'ren deed in Zoans schoonen velde; Verdervend' al haer klare water-beken,
Op dat den dranck hun Vyand moght ontbreken; Doe hy den stroom, den suyv'ren water-vloed, Verandert heeft, in dick en drabbigh bloed.
23 Hy de'e, dat sy van ongedierten storven, Dat vorschen 't veld bedeckten en bedorven. Haer schoon gewas liet hy den kruyd-worm eten; Hun arbeyd is den Springh-haen toe-gesmeten; Die 't al verdorf, wat spaed' of ploegh bewroght. Al schijnt dit veel, noch zijn sy meer besocht!
24 Hun vyge-boom en wijn-stock deed hy sterven, Hun lieflick ooft en aerd-gewas bederven.
Hy dood'et al, door vyerigh' hagel-vlagen; En op hun vee sond hy gelijcke plagen. Wierp kolen vyers, op hare beesten ne'er; Noch rees sijn toorn, en blaeckt' al meer en meer.
25 Hy heeft op haer sijn grimmigheyd ontbonden, Sijn stoornis, sijn verbolgentheyd gesonden. Hy veynsde niet, maer liet met boden weten, Hoe seer hy was verbittert en gebeten. Hy deedse recht, en doodes' op het lest; Haer en haer vee vernield' hy door de pest.
VI. Pause.
26 Hun eerst-geboorn', 't beginsel harer krachten, Heeft hy in Chams gewesten doen versmachten. Sijn Volck, aen 't welck hy sich tot Hoeder stelde, Voerd' hy daer he'en, als schapen op den velde. Gelijck een trouw, een naerstigh Herder doet, Die kudden drijft, en op den wege voed.