Gelukkigh is de Man, die in den raed Der Boosen niet en wandelt, noch en staet Op Sondaers wegh, die niet en is geseten In Spotters stoel, maer yvert, om te weten Des Heeren Wet, en daer op dagh en nacht, Met lust om die te plegen, is verdacht!
2 Want hy sal zijn, gelijck een schoonen boom, Geplant ontrent een stille water-stroom.
Die vruchten geeft op sijn gesette stonden. Wiens blad noyt viel, noch dor en is bevonden.
4 Want God, die kent en keurt den wegh voor goed, Van die oprecht en vroom zijn van gemoed,
Die segent hy; de wijl al haer gedachten Rechtvaerdigheyd beminnen en betrachten. In tegendeel, soo sal de wegh vergaen, Van al die op haer godloosheden staen.
Den II. Psalm.
Wat woed en woelt het Heydendom soo seer? Wat mogen doch de Volckeren bedencken? 't Is ydelheyd. Sy weder-staen den Heer,
Wiens vast besluyt geen menschen sullen krencken. 'k Sie Koningen der Aerden hen bewegen,
2 Laet, seggen sy, laet ons, gelijcker-hand, Met raed en daed, hun banden gaen verscheuren, En werpen al hun touwen aen een kant;
Maer hy, die 't uyt den Hemel siet gebeuren, Dat sy aldus oproerigh samen-rotten, Sal lacchen, om haer opgeblasentheyd; Hy sals', eer langh, beschimpen en bespotten; En doen te niet hun goddeloos beleyd.
3 Alsdan sal hy, die hem soo tegen-gaen, In grimmigheyd, sijn donder-stem doen hooren; Haer jagen schrick en duysend vreesen aen, En seggen, ick, dien ghy bestaet te stooren, Heb doch gesalft mijn Zions waren Koningh; Op desen bergh heb ick sijn throon bereyd; Daer stell'ick hem, alwaer ick heb de woningh Genomen, voor mijn eigen Heyligheyd.
Pause.
4 'k Verhael 't besluyt. De Heer heeft my geseyd, Ghy zijt mijn Zoon; u genereerd' ick heden. Eyscht my het merck van uwe wettigheyd, Die ick u daer heb opentlick beleden. 'k Sal 't Heydens Volck aen u ten erve geven, Tot uw besit, al d'eynden vander Aerd: Om onder uw' gehoorsaemheyd te leven; Daer over ghy tot Koningh zijt verklaert.
5 Ghy sultse met een staf van yser slaen, Verplett'ren. Heer, die haer soo stout gelaten; Ghy sult, al die uw' waerheyd weder-staen, In stucken tre'en, als Pottebackers vaten. Nu dan, neemt dit, O Koningen, in waerden. En handelt doch, soo onverstandigh niet. Neemt aen de tucht, ghy Rechteren der Aerden, Eer dat u eens jammerlick verdriet.
6 En dient den Heer, met kinderlicke vrees; Ontsiet sijn maght, en beeft voor hem met vreughden, Die eenigh kind sijn Vader oyt bewees.
Den III. Psalm.
O Heer, dien ick bely, Hoe is mijn we'er party, Soo groot en menigvuldigh? Veel staender op 't Land, En doen my tegenstand, Die voor u sta onschuldigh. Veel seggen van mijn ziel, Die u wel-eer beviel, (O Heer! wilt hier op letten) Veel seggen, my ten spott', Hy heeft geen heyl by God, Dien ick noyt sal versetten.
Eer my dit quaed genaeckte; Maer God, die my beschut, En altijd onder stut,
Gaf dat ick we'er ontwaeckte. Nu vrees'ick genen val, Al wies dit Volcks getal, Tot tien-mael duysend koppen; Al had schoon hun geweld, Sich rondom my gestelt, 't En sou my niet verschoppen.
4 Staet op, verlost my, Heer; Mijn God, die u wel-eer, Hebt over haer gewroken; Dies' over langh verjoeght, Op 't kinnebacken sloeght, De tanden hebt verbroken, Breekt ghy, door uwen kracht, Der Goddeloosen macht, En geeft uw Volck den segen; Want ons behoudenis, Ons heyl en welvaert is In u alleen gelegen.
Den IV. Psalm.
Hoort, als ick roep, verhoort mijn beden, O God van mijn gerechtigheyd,
maeckt in bangigheden,
Doet my genaed', aenhoort de reden, Van mijn benauwt gemoed geseyt. Hoe langh sal u mijn eer', o mannen, Tot schande zijn? hoe langh sult ghy, Die my soo gaern soud sien gebannen, In ydelheyd te samen spannen, En leugen soecken tegens my?
2 Weet doch, en weest niet meer verwondert, Dat God sich heeft een Gunst-genoot,
Vyt alle menschen af-gesondert, Dien hy verhoort uyt menigh hondert, En weder-staet wie hem verstoot. Zijt dan beroert, elck op sijn leger; Spreekt yder in u-lieder hert; Elck zy sijns seggens over-weger; Zijt stil, en weest niet steegh en steger; Maeckt niet, dat ghy we'er sondigh wert.
3 Gaet offert God' u offeranden, Off'randen der gerechtigheyd; Gedaen met op-geheven handen, Die van geloof en liefde branden; Vertrouwt op God en sijn beleyd. Veel seggen, wie sal 't goed' ons geven? Wie sal het sien doen immermeer? Vw's aenschijns licht sy op-geheven, 't Sy over ons, op dat wy leven, En niet verlooren gaen, O Heer.
4 Ghy doet mijn hert in vreughd' ontvoncken, Meer, dan ter tijd, als haer, het koorn,
Neemt mijne redenen ter ooren, O Heer, verstaet wat ick u segh; Wat ick bedenck' en overlegh; Laet het geroep van uw Verkooren, Niet gaen verlooren.
2 Merckt op de stem van mijn gebeden, O Ghy, mijn Koningh, Ghy, mijn God, Die my noyt over-gaeft ten spot; Want in mijn gebed sal ick met reden, Aen u besteden.
3 Ghy sult mijn stem des morgens hooren; 'k Sal 's morgens, Heer, met mijn geklagh, My schicken t'uwaerts voor den dagh. 'k Sal houden wacht, en voor uw' ooren, Mijn nacht-rust stooren.
4 Want gy sijt God, wiens reyn begeeren Geen lust en heeft aen godloosheyd. De Boose, die ghy 't goed' ontseyd, Sult ghy by u noyt doen verkeeren; Maer van u weeren.
5 d'Onsinnigh', in hun dwaes verwachten, En sullen niet voor u bestaen;
Die ongerechtigheyd betrachten, Sult ghy verachten.
Pause.
6 Ghy sult verdoen die leugen spreken; Een grouwel hebt ghy van die lieght, Van al die list smeet en bedrieght. Den man des bloeds sult ghy af-breken, En d'onschuld wreken.
7 Maer, door uw' goedertierentheden, Sal ick uw's Heyligheyds Palleys, Vw' Huys besoecken, menigh reys. 'k Sal, buygend' in uw' vrees mijn leden, Tot voor u treden.
8 O Heer, dien ick soeck te verhoogen, Leyd my in uw' gerechtighe'en.
Om mijn Verspieders wil alleen; Wilt uwen wegh eens voor mijn oogen, Te richten poogen.
9 Want al die my nu verdeelen En is niet rechts; haer binnenst' is, Niet anders , dan verderffenis; Als graven, zijn hun open keelen; Hun tongen streelen.
10 Verklaertse schuldigh en verwesen, Breeckt haren raedslagh en beleyd; Om dats' in weder-spannigheyd, Stout tegens u zijn op-geresen; En my doen vreesen.
11 Maer laet uw volck, uw Lievelingen, Staegh juychen, van u op-geweckt; Om dat ghys' altijd over-deckt.
Laet doch uw's Naems-Beminnaers singen, Van vreugd' op-springen.
12 Want ghy sult al wie oyt van degen Godvruchtigh en rechtvaerdigh was, Bekroonen, als met een rondas; Omringen sult ghy hem met segen, In al sijn wegen.
En straft niet mijn gebreken, Daer ghy, in toorn ontsteken, Tot slaen u hebt bereyd; O Heer, hebt mede-lijden; En wilt my niet kastijden, In uwe grimmigheyd.
2 Wilt my genadigh wesen, My by-staen en genesen; O Heer, die 't al verquickt, Wilt dit mijn seer verdrijven, Mijn swack gebeente stijven, Dat voor u gramschap schrickt.
3 Ia, selfs mijn ziel en sinnen, Zijn seer verschrickt van binnen; En ghy, mijn Heer, hoe langh? Hoe langh sult ghy vertoeven, My seer-doen en bedroeven, Daer my dit valt soo bangh?
4 Keert weder, Heer, van verren, En wilt mijn ziel ontwerren; Red ghys' en houdse stil; Ontslaet door uw' handen, Verlost my van mijn banden, Om uw' genaden wil.
5 Want in de dood, daer 't leven Den mensche moet begeven, Wert uwer niet-gedacht. Wie sal in 't graf u loven, Als 't lichaem, over-stoven, Tot niet sal zijn gebraght?
Ick smelt' in ongenuchten, In tranen swemt mijn bed; Door-nat zijn d'onder-lagen; Mijn Bed-sted' is, by vlagen, Als in een vloed geset.
7 't Verdriet heeft my versleten; Mijn oogh' is door-gebeten, Door-knaeght ist en veroud; Vanwegen al de menschen, Die my de dood toe-wenschen; My tegen-gaen soo stout.
8 Boosdoeners, over-streden Zyt ghy, door mijn gebeden; Wijckt van my, maeckt u voort; Want God, de Heer der Heeren, Die u den rugh doet keeren, Heeft mijn geween gehoort.
9 De Heer laet op mijn smeecken, Sijn toorn en gramschap breecken, De Heere sal voortaen,
Wanneer ick werd vertreden, Mijn vyerige gebeden Genadigh nemen aen.
10 Dan sal de schaemte decken Al die my tegen-trecken.
Sy zijn verbaest van schrick; Sy sullen my niet deeren, Maer haer te rugge keeren, In eenen oogenblick.
Den VII. Psalm.
O Heer, mijn God, op u betrouw ick; Verlost my doch, want op u bouw'ick; Red
my van al die om my staen, En my vervolgen achter-aen. Op dat aen Hem mijn ziel en leven, Als aen een Leeuw ten roof gegeven, Niet sy verscheurt, daer ick u miss', Terwijld'er geen Verlosser is.
2 Indiense my oyt weder-leggen, Soo ick gedaen heb datse seggen, Soo ick my tegens haer vergiss', Of onrecht in mijn handen is, Indien ick 't quaed oyt heb vergolden, Of mijn Bevredighden gescholden, (Ia, 'k heb hem selfs wel eer gered, Die my benauwt had en beset.)
3 Dat hy mijn siel dan achter-hale; Ter Aerde trapp', en my vermale; Mijn eer en onbevleckten lof Doe woonen in het schandigh stof. Staet op, om de verbolgentheden Van mijn Benauwers te vertreden; Ontwaeckt, O Heer; ghy, die 't Gericht Bevolen hebt, en selfs gesticht.
4 Soo sullen de Vergaderingen Der Volck'ren uwen Throon omringen. Keert boven haer in hooghten we'er; En doet my recht, rechtvaerdigh Heer. Richt my na mijn gerechtigheden, Die u mijn onschuld heb beleden; Richt my na mijn oprechtigheyd, Die ghy bespeurt in mijn beleid.
Pause.
5 Laet doch de boosheyd der Onvroomen, Eers' ons vernielt, ten eynde komen. Stelt ghy de Recht-gesinden vast, Die al ons herten onder-tast,
Ons nieren proeft, die ons gedachten, Ons willen weet en ons betrachten; Rechtvaerdigh God, ghy seit mijn schild, Die den Oprechten helpen wilt.
6 God is een gansch rechtvaerdigh Richter, Een ongelijcks getrouw Beslichter.
Die daeg'licks toornt; hy wet sijn swaerd, Indien de Booswicht niet bedaert, Soo geld het hem; hy spant sijn bogen, Sijn wapens heeft hy aen-getogen, En staet gereed, om dood te slaen, Soo hy sich niet bekeert voortaen.
7 Sijn pijl sal hy te wercke stellen, De hittige Vervolgers vellen; Sijn schichten op haer los doen gaen, Die hem moedwilligh weder-staen. Siet, hoe dat hy van moeite swanger, Van onrecht banger werd en banger; De Booswicht is in arbeyds pijn, Maer, dat hy baert, sal leugen zijn.
8 De kuyl, by hem voor my gegraven, Daer is hy selfs, met hevig draven, Doe hy my volghd' en quam te kort, Gevallen in, en ne'er-gestort. De moeite, by hem op-genomen, Sal op hem selfs te rugge komen; Al sijn geweld en tegen-weer, Hem dalen op sijn schedel neer.
9 Ick sal den Heer, mijn God daer boven, Na sijn gerechtigheden loven;
Des Alderhooghsten lof en eer' Sal ick Psalm-singen meer en meer.
O Heer, ons' Heer, hoe hoogh, hoe groot van waerde, Hoe heerlick is, uw naem al-om op Aerde!
Hoe hoogh seit ghy, die uwe Majesteyt Hebt boven al de Hemelen verbreyd!
2 Vyt monden van de Kinderkens die suygen, Doet ghy uw' sterckt' oorkonden en betuygen; Om al die u wraeckgierigh tegen-gaen, Te houden op, en schaem-rood te doen staen.
3 Als ick aenschouw uw' Hemelen en Sterren, De Son en Maen; mijn oogen, die verwerren; Ick sta verstelt, in dit uw vinger-werck; En segh, als ick met aendacht dat bemerck.
4 Wat is de Mensch, dat ghy, O Heer, almachtigh. En eeuwigh God, u sijner houd gedachtigh!
Wat is de Soon, wat is des menschen kind, Dat ghy 't besoeckt, soo seer aen u verbind!
Pause.
5 Dat ghy hem doet, een weynigh minder wesen, Als d'Eng'len zijn, dat ghy hem uyt-gelesen, En boven al uw' Scheps'len hebt verschoont! Ia, hem met eer' en heerlickheyd bekroont.
6 Ghy doet hem zijn een Heerscher aller Landen, En over al de wercken uwer handen.
Maeckt ghy hem Heer; en die stelt hy de wet. Ghy hebt het al sijn voeten onder-set.
7 Ghy hebt het Vee, de beesten op den velde, Gestelt in sijn regeringh' en gewelde;
Den Os en 't Schaep, het wild en tam gediert', Wert, na uw' wil, door 's Menschen-kind bestiert.
8 De Vog'len, die in lucht en wolcken sweven, De Visschen, die in Zee en water leven,
En 't gansche Rond des Werelds wand'len om, Hebt ghy aen hem gegunt in eygendom.
9 O Heer, ons Heer, hoe hoogh, hoe groot van waerde, Hoe heerlick is, uw naem al-om op Aerde?
Hoe hoogh zijt ghy, die uwe Majesteyt Hebt boven al de Hemelen verbreyd!
Den IX. Psalm.
Ick sal den Heer, met ganschen hert, Gaen loven, dat hy kenbaer werd. Ia, Heer, ick ga my vaerdigh stellen, Om al uw wond'ren te vertellen.
2 Ick sal, in u geheel verheught, Gaen springen op van enckel vreught. V, Alderhooghsten aller dingen,
Vw grooten naem, sal ick Psalm-singen.
3 Om dat mijn Vyand, door uw maght, Gevallen is, en om-gebraght;
Gekeert en achterwaerts gedreven; Dood, van u aengesicht, gebleven.
4 O Rechter der gerechtigheyd! Ghy hebt mijn recht-saeck ne'er geleyd; Op uwen throon hebt ghy geseten; Mijn recht my doen verstaen en weten.
5 De heydenen hebt ghy verdaen; Den Goddeloosen doen vergaen; Hun naem verdelgt en uyt-gescholden; In eeuwigheyd het quaed vergolden.
Om 't onrecht van het recht te scheyden.
8 Hy selfs sal in gerechtigheyd Berichten 's Werelds onbescheyd. De Volck'ren, die sijn Volck bestreden, Oordeelen, in rechtmatigheden.
9 De Heer sal zijn een hoogh vertreck, Voor die verdruckt zijn in gebreck; Een hoogh vertreck, in bange tijden, Voor al, die hem oprecht belijden.
10 En, die uw naem kent, sal voortaen, Met goed vertrouwen op u staen; Om dat gy, Heer, niet hebt verlaten Vw' Soeckers, die in droefheyd saten.
II. Pause.
11 Psalm-singht God, die te Zion woont, En ons aldaer sijn gunst betoont;
Verkondight over-al sijn daden, Die ons behoud, en hoed voor schaden.
12 Hy soeckt het bloed van die 't verstort; Hy denckter aen, en maeckt het kort. 't Geroep en sal hy niet vergeten, Van die ellendigh tot hem kreten.
13 O Heer, siet mijn ellend' eens aen, My door mijn Haters aen-gedaen. Zijt ghy genadigh, die mijn leven Hebt uyt de poort des doods verheven.
14 Op dat ick uwen ganschen lof Vertellen magh in Zions Hoff,
En in uw heyl mijn hert verheugen, Dat Zions Dichters 't hooren meugen.
15 De Heyd'nen zijn in 't graf geraeckt, Dat by haer was voor ons gemaeckt. Haer voet is in het net gevangen By haer in 't heym'lick op-gehangen.
III. Pause.
16 De Heer wert kenbaer en vermaert, Want hy heeft recht gedaen op Aerd. De Godloos is, tot sijner schanden, Verstrickt in 't werck-stuck sijner handen.
17 De Boose sullen nu voortaen, Recht toe, recht aen, ter Hellen gaen. De Heydenen, die God vergeten, Die werden daer in ne'er gesmeten.
18 Maer, die den Heer ontsiet en acht, Sal werden in de nood bedacht.
d'Ellendige, die na God hooren, En sullen nimmer gaen verlooren.
19 Rijst, Heer, en laet de mensch sich niet Verstercken tot uw's Volcks verdriet. Daeght, ghy, de Heyd'nen in 't Gerichte; En oordeelts' eens voor uw gesichte.
20 O Heer, jaeght haer verbaestheyd aen, En laets' in schrick van u verstaen,
Als sy 't verderf uw's Erfdeels wenschen, Dat ghy zijt God, en sy maer menschen.
Den X. Psalm.
O Heer, waerom staet ghy van verr' en siet? Wat berght ghy u, in mijn benauden tijd,
loos ist, die hittigh my bestrijd,
En mijn ellend' in hooghmoed, my verwijt. Maer, grijpt hem aen, en vanght hem in sijn lagen, By hem bedacht, en listigh voor-geslagen.
2 Want siet, hy roemt in 't wenschen sijner ziel; Hy lastert God, en prijst den Gierigaerd;
En nademael noyt wijsheyd hem beviel, Gelijck hy hoogh sijn neus steeckt vander Aerd, Soo soeckt hy niet en acht niet soeckens waerd; Soo dom is hy; en seyt in sijn gedachten, Daer is geen God, daer yet van is te wachten.
3 Langhs sijnen wegh is hy een yders smert; Vw oordeel gaet te hoogh voor sijn verstand, Verr' ist van hem; terwijl hy maghtigh wert, Soo blaest hys' aen, daer hy sich tegen-kant; En meynts' als kaf te drijven uyt het Land; Seyt in sijn hert; 'k sal wanckelen noch beven; Van zaed tot zaed sal ick gelukkigh leven.
4 Sijn mond, vol vloecks, leyt lagen en bedrieght Al wien hy kan; sijn arg-list is seer groot;
Sijn tongh, die stout en staegh-aen in hem lieght, Heeft onrecht voor; hy schuylt in hegh en sloot, En daer brenght hy d' Onnosele ter dood. Hy houdt sijn oogh voor d'Arme toe-geloken, Tot dat hy haer de lenden heeft gebroken.
Pause.
5 Gelijck een Leeuw, in sijn verborgen put, Alsoo leyt hy sijn lagen op den buyt,
Van die hy siet verdruckt en onbeschut; Die perst hy seer; die rooft, die suyght hy uyt; Krijght hys' in 't net, soo maeckt hy geen geluyt,
7 Wat lastert u de Godloos, O mijn God? Waerom seyt hy, ghy soekt noch straft het niet? Ghy siet het doch; want ghy aenschouwt den spot, De moeyt' en al het jammerlick verdriet,
Van die de wraeck gaf in uw' hand en liet. Die zijt geweest de Helper van de Weesen, De toe-verlaet der Armen, die u vreesen.
8 Breeckt Boosens arm, en des Godloosens maght; Soeckt naerstigh om, en straft sijn godloosheyd, Soo langh sy wert gevonden en betracht. Den Heer, mijn God, is 't Koninghrijck bereyd, Hem is 't altoos en eeuwigh toe-geseyt. De Heyd'nen zijn vergaen uyt sijnen Lande, Dat hy aen ons genadighlick verpande.
9 Ghy hebt de wensch der Ned'rigen gehoort, Die door hun kruys sachtmoedigh zijn gemaeckt; Sterckt haer nu 't hert, door uwen Geest en 't Woord. Laet door mijn beed' uw' ooren zijn geraeckt, Om my, om al, wie na sijn Heyland haeckt, En als een Wees verlaten is, te stijven, En 't Aerds-geweld der Boosen te verdrijven.
Den XI. Psalm.
'k Betrouw' op God, Hoe? seght ghy tot mijn ziele, Vlieght na 't geberght', als vogels
doen uyt vrees?
Siet, 't godloos Volck, dat my volght op de hiele, Spant bogen in, schickt pijlen op de pees, Om heymelick te schieten den Oprechten, Die u, O Heer, als een verlaten Wees, Aen-roept en bid, terwijl sy hem bevechten.
2 Gewisselick, de fondamenten beven; Die stoot-men om; het Land is in gevaer. Maer, wat heeft de rechtvaerdige bedreven?