V sal ick, Heer, hert-grondelick beminnen, Die zijt mijn kracht, en my doet over-winnen. Ghy zijt mijn Rotz, mijn vast-gegronden Borght, Die my helpt uyt, my op-treckt en versorght. O Heer, mijn God, daer ick my op vertrouwe,
Mijn Hoorn, mijn Schild, daer ick mijn heyl op bouwe, Mijn hoogh Vertreck; u prees, u riep ick aen;
En ghy hebt my mijn Vyand doen verslaen.
Ick sagh, met anghst, de beeck van Bilial; Verschrickt stond' ick, en aldernaest den val; Maer 'k riep tot God, en heb gehoor gekregen; Doe sagh men Aerd' en bergen haer bewegen; Die roerden sich, als of haer grond-vest brack, Om dat de Heer in grimmigheyd ontstack.
3 Sijn neus gaf roock, en uyt sijn mond quam breken Een teerend vyer, dat kolen heeft ontsteken.
Hy daeld' en boogh de Hemelen ter ne'er, En onder hem was dick en doncker we'er, Dat om-end' om- sijn voeten over-deckte, En over-al, waer hy sich henen streckte, Daer voer hy, op een Cherub, seer geswind; Hy stond en vloogh op vleugels van den wind.
I. Pause.
4 Hy berghde sich in nevelige wolcken, En was beset met duyst're water-kolcken; Rond-om hem was sijn uyt-gespannen tent', Die, breed gestreckt van 't een tot 't ander end, Vyt kracht sijns glans, die 't al heeft over-schenen, Gingh drijven wech in vyer en hagel-steenen. De Heer die sprack met donderend getier, Dat hagel gaf, en kolen goot van vyer.
5 Hy dreefse voort, en schootse met sijn schichten, Hy gafse schrick met sijne blixem-lichten.
Men sagh hoe laegh de woeste Zee haer streckt, Des Werelds grond en diepten zijn ondeckt, Door sijnen toorn; door 't schelden en het blasen Van sijnen neus. In dit ontstuymigh rasen, En groot gedruys, wast, dat hy bystand sond; En my trock-op, uyt soo een diepen grond.
6 Hy maeckt my los van die my sterck bevochten, Om dat het bleeck, dat sy my over-moghten; Ick ben ontmoet op 't uyt mijns ongevals;
Oprecht en vroom ben ick by hem bevonden; 'k Heb my gewacht te plegen mijne sonden. Sulcks is my recht van God de Heer geschied, Na hy my reyn van hand en handel siet.
II. Pause.
8 O Heer, ghy zijt den Goeden, goedertieren; Den Rechten, recht; aen allen, die u vieren In reynheyd, reyn; maer toont u oock met recht, Een Worstelaer, aen al wie u bevecht.
't Bedruckte Volck, doet ghy den last verlichten, En slaet ter ne'er d' hovaerdige gesichten. Ghy klaert my op mijn dicke duysternis; Mijn droeve lamp maeckt ghy dat lichtend' is.
9 Met u, mijn God, kan ick door legers dringen; Door benden slaen, en over muyren springen. Volmaeckt is 't spoor, daer God ons op-geleyt; Door-loutert, 't woord; dat hy my heeft geseyt. Hy is een schild, voor die op hem betrouwen; Want, wie is God? wie, om daer op te bouwen, Een Rotz, als hy? ons Heer, ons ware God, Die nimmermeer ons over-gaf ten spott'?
10 God geeft my kracht; hy maeckt mijn wegh volkomen, Alwaer icks' oyt, hem dienend', heb genomen.
Hy maeckt my rap, gelijck een Herten-hind'; En op mijn hooght' herstelt hy my geswind. Mijn handen zijn 't, die hy heeft leeren schermen;
Een stalen boogh verbreeck' ick met mijn ermen. Den schild uw's heyls, gaeft ghy my tot een schut; Vw rechter-hand, die heeft my onder-stut.
11 Vw sacht gemoed heeft my seer groot doen wesen, Ghy maeckt mijn stap veel ruymer als voor desen. Onwanckelbaer doet ghy mijn enck'len staen. Ick volghde mijn Vervolgers achter-aen. 'k En keerde niet, voor datse zijn gebleven; Ick sloeghtse dood, en braght haer soo van 't leven. 'k Door-stackse, dats' haer niet beweeghden meer. Sy vielen plat ter aerden voor my ne'er.
III. Pause.
12 Want ghy hebt my mijn wapens aen-gebonden; Ghy sloeghtse dood, die tegen my op-stonden. Ghy zijt het, Heer, die hare necken hielt, Tot ick haer had geslagen en vernielt. Elck riep tot God, maer het was al verloren; Hy sprack niet we'er, dien sy gestaegh verstoren. Doe deed ick haer verstuyven voor den wind, Als stof en asch, die nergens rust' en vind.
13 Ghy helpt my uyt de borgerlicke twisten; Van Heydenen, die van my niet en wisten,
Maeckt ghy my 't Hooft, daer ghy haer aen-gewent; My diende 't Volck, dat my noyt heeft gekent. Soo haest hun oor van my heeft hooren melden, Soo wast, dats' haer gehoorsaem onder-stelden. Geveynsdelick zijn Vreemde my geknielt; In Sloten selfs, vreesd' elck te zijn vernielt.
14 De Heer die leeft. Mijn Rotz-steen sy gepresen; De God mijns Heyls sy eer' en danck bewesen. De God, die mijn volkomen wraeck gehenght, En soo veel Volcks my onder-voeten brenght. Die my helpt uyt; ja, my doet hooger wesen, Als die, soo stout, zijn tegens my geresen;
Den XIX. Psalm.
De Heem'len melden d' eer' Van haren God en Heer; 't Vytspansel draeght het merck, 't Verkondight en verklaert, Den Menschen opter Aerd, Sijns Heeren handen-werck. Den dagh aen dagh houd spraeck, En op soo klaren saeck
En valt geen tegen-seggen. Den nacht aen nacht, die 't seyt In overvloedigheyd,
En wijst den Schepper aen. Haer reden is bekent,
Het Hemels-blaeuwe veld, Gaet loopen om-end'-om. Den uyt-gangh van haer baen Begint van 't een eynd' aen, In 't kriecken van den morgen; Haer paden looptse door, En waerse komt, is voor Haer hitte niet verborgen.
Pause.
4 Des Heeren Wet bekeert, Volmaeckt ist, watse leert; Sijns monds getuygenis, Dat Menschen, dom en slecht, Met wijsheyd onder-recht, Gaet seker en gewis. 't Bevel, dat God ons doet, Verblijd ons het gemoed. Reyn is 't Gebod des Heeren. Wy zijnder door gesticht, Ons oogen door verlicht, Dat sy haer opwaerts keeren.
5 Gods vrees' is reyn van aerd, Die met geen sond' en paert, Bestaend' in eeuwigheyd.
Gods recht, dat draeght den naem, En waerheyd ist al t' saem; Rechtvaerdigh ist geseyt, Geen goud, hoe veel, hoe fijn,
Kan soo begeerlick zijn; 't Is lichter te versetten. Geen honigh is soo goet, Geen honigh-seem soo soet, Als Gods gegeve wetten.
6 Oock wert daer door uw knecht Met klaerheyd onder-recht,
Vermaent en aen-geseyt, Dat in het doen van dien Is grooten loon te sien, Tot troost en saligheyd. Maer wie souw doch verstaen, Hoe dat wy ons mis-gaen, Hoe grof, hoe menigh-malen? Maeckt ghy my reyn van 't quaed, Dat my verborgen schaed, Onwetend' af doet dwalen.
7 Houd my van trotsheyd vry, Dat sy niet heersch' in my, Dan sal ick zijn oprecht; En, reyn van groote sond', Gaen houden uw verbond, Als een getrouwe knecht. O Heer, laet wat ick segh, En peynsend' over-legh, V wel-behaegh'lick wesen, Die mijn Verlosser zijt, Mijn Rotz-steen, die altijd, En eeuwigh blijft gepresen.
Den XX. Psalm.
De Heer wil u, in nood, verhooren; Versorgen, in gebreck;
stooren,
V zijn, een hoogh vertreck. God wil u hulp uyt Zion senden, Vyt 't Heylighdom, u stijven; Op wien ghy met uw leger-benden, Vertrouwende meught blijven.
2 Hy denck' aen uw spijs-offerhanden; En 't offer, dat ghy slacht,
Doe hy, tot stof en asch verbranden; Tot teycken, dat hy 't acht.
Dien wy voor u aen-roepen sullen, Gev' u uw's herten lusten;
Al uwen raed wil hy vervullen; Op dat wy mogen rusten.
3 De Heer vervull' al uw begeeren; Soo steken wy te saem,
De vaend'len op, ons God ter eeren, En sijnen heyl'gen naem;
Die sijn Gesalfden sal beschermen, Verhooren sijn gebeden;
Het heyl sijns rechter-hands en ermen, Sal zijn met mogentheden.
4 Dees' onser Hat'ren, sprack van paerden, Die, van sijn wagen-maght;
Wy melden God, van hooger-waerden, Dies' alle t' onder-braght.
Sy kromden haer, en zijn gevallen; Maer wy, recht-op-geresen. Wy bleven staende met ons allen; Daer God om sy gepresen.
5 Behouwd ons, Heer, en neyght uw' ooren, Die onsen Koningh zijt;
Wilt ons geroep voort-aen verhooren, Wanneer men ons bestrijd.
Den XXI. Psalm.
O Heer, de Koningh is verblijd, Van wegen uwe sterckte, Die hem sijn heyl uyt-werckte. En siet, de vreughd, die hy belijd, Hoe groot is die! Hoe seer, Iuycht hy in u, O Heer!
2 Ghy hebt sijns herten wensch aen hem Volkomentlick gegeven,
Sijn Vyand wech-gedreven;
En d' uyt-spraeck sijner lippen-stem, Na uwen throon gekeert,
Hebt ghy niet af-geweert.
3 Want ghy voor-komt hem met het goed Van uwen milden segen,
In over-vloed verkregen. Een kroon van fijnen goude doet Ghy setten op sijn hooft; Gelijck ghy 't hebt belooft.
4 Het geen hy van u heeft begeert, Was een langdurigh leven;
Dat ghy hem hebt gegeven. Veel jaren hebt ghy hem vereert; Voor eeuwigh en altijd,
Van onder-gangh bevrijd.
5 Groot is sijn eere door uw heyl; Al wats' heeft toe-genomen, Is van uw hand gekomen;
Die maeckt' hem sijne wegen veyl. Ghy hebt hem majesteyt
Gevoeght by heerlickheyd.
6 Want ghy zijt, die hem hebt gestelt, Om eeuwigh, in sijn dagen,
Sal my doen seker gaen.
Pause.
8 Vw hand sal vinden wie u haet, Al t' samen neder-vellen,
Die haer daer tegen-stellen.
Geen mensch ontvluchter noch ontgaet Vw felle rechter-hand,
Soo hyder tegen kant.
9 Gelijck een oven, als hy gloeyt, Soo sult ghy, in 't gerichte,
Haer setten uw gesichte. Sy sullen werden uyt-geroeyt; Verslonden en verteert, Door 't vyer, als 't God begeert.
10 Ghy sult haer vrucht en na-geslacht, Als yet van geender waerde,
Verdelgen van der Aerde.
Hun zaed sal t' onder zijn gebraght; Verdoen sult ghy 't en slaen, Om noyt we'er op-te-staen.
11 Want tegens u wast aen-geleyt Al 't geen wat sy bedachten, En schendelick betrachten. Maer, door haer onvermogentheyd, En sal haer boosen raed
Niet komen tot de daed.
12 Want tot een wit, daer op men mickt, Sult ghyse voor u setten,
En op hun aensicht letten;
Met pesen, op uw boogh geschickt, Op haer toe-leggen, Heer,
En schietense ter ne'er.
13 O God, verhooght u in uw maght, En wert door ons bewogen,
Te toonen uw vermogen.
Soo sullen wy uw sterckt' en kracht, Ons gansche leven langh,
Beroemen met gesangh.
Den XXII. Psalm.
Mijn God, mijn God, waerom verlaet ghy my? Weest niet te ver; staet my geduyrigh by. Hoort mijn gebrul, en maeckt my heden vry. Aen-hoort mijn kermen;
O God, wilt my verlossen en beschermen. 'k Heb, dagh en nacht, mijn stem tot u geheven; En evenwel hoor' ick geen antwoord geven. 'k En heb geen rust.
2 Doch ghy zijt heylgh, die woont, met hert en lust, In Iacobs Huys, en onder 't lof-gesangh.
Ons Vaders, Heer, die hebben over-langh, V aen-gebeden;
Vertrouwt op u; in alle swarigheden, Op u vertrouwt; en ghy wists' uyt te helpen.
Een Menschen-smaed.
I. Pause.
4 Al die my sien, bespotten mijnen staet; Sy last'ren my. De lippe stekens' uyt. Sy schudden 't hooft, en schimpen over-luyt; Ia, derven seggen,
Siet hem, die 't plagh alleen op God te leggen! Hy redd' hem nu, dien hy sijn Redder noemde! Hy help' hem uyt, die in hem, soo hy roemde, Sijn wellust had!
5 Ghy immers zijt, die my hebt aen-gevat; Diem' uyt den buyck, als ick in onmaght leed, Getogen hebt; my vast vertrouwen deed, Mijn waert een Hoeder,
Als ick lagh aen de borsten van mijn moeder; Ia, eer ick zoogh, en melck begon te slorpen, Ben ick op u, ten-baer-moer uyt-geworpen; Zijt ghy mijn God.
6 Weest dan van my niet verr' in dit mijn lot; Daer anghst genaeckt, en helpers zijn van daen. Veel Varren, Heer, veel zijnder op-gestaen. Van alle sijden
Ben ick omringht, van die my dit doen lijden; Van machtigh Volck, van stercke Basans Stieren; Gelijck een Leeuw, verscheurend' and're dieren, Soo brullen zy;
Ick ben geheel, als water, uyt-gestort. Mijn beend'ren zijn veroudert en verdort, Van een gescheyden.
Mijn hert, gewoon sich t' uwaerts uyt-te-breyden, Is weeck, als wasch; het smelt, en is aen 't branden, In 't midden van mijn anghstigh' ingewanden. Mijn smert verhooght.
II. Pause.
8 Mijn kracht is, als een pot-scherf, uyt-gedrooght. Mijn tongh, die kleeft aen mijn gehemelt vast. In 't stof des doods sijgh' ick van over-last. Men neemt my 't leven.
Want ick ben aen de Honden op-gegeven. Van Boos' omringht, die haer te samen spanden. Sy graven my de voeten door en handen; Dit doense my.
9 Mijn beend'ren soud' ick tellen op een ry. Sy schouwen 't aen, en sien op my met lust. Hun hert stelt sich in mijne smert gerust. Siet daer, sy loten
Om mijn gewaed, by wien 't sal zijn genoten. Mijn kleed'ren, my geheel en al ontnomen, Die deylen sy, als tot een buyt bekomen. 'k Ben naeckt en bloot.
10 Maer ghy, mijn God, die my uyt desen nood Gaen helpen sult, weest doch niet verre-wech; Verlost my haest, ghy, dien ick nochmaels segh Te zijn mijn sterckte;
Red ghy mijn ziel, die ghy al langh bewerckte; Die een-saem is; en nu by na geschonden Door over-last en wreedheyd deser Honden. Hoort haer gehuyl.
11 Verlost my uyt den wreeden Leeuwen-muyl, En geeft gehoor; daer ghy my hebt gestelt
Voor d' Eenhoorns hoorn, die my, met groot geweld, Dreyght ne'er te vellen.
12 Ghy Iacobs zaed, beroemt en looft den Heer, Verheerlickt hem, die uw Verlosser hiet.
O Israël, maeckt dat ghy hem ontsiet; Pooght hem te vreesen;
Want in mijn nood heeft hy my niet mis-presen. In mijn verdriet steld' hy my buyten sorgen. Sijn aen-gesicht heeft hy my niet verborgen. Oock hoord' hy my.
13 Mijn lof sal zijn, voor u, dien ick bely, Van uw Gemeent'; in tegenwoordigheyd Van 't Volck, dat u ontsiet in uw beleyd. De Sacht-gemoede,
Die haer geheel begeven in uw hoede, Sult ghy met lust doen eten en verzaden; Hun hert sal zijn en blijven onbeladen, In eeuwigheyd.
14 't Sal over-al op Aerden sijn verbreyd; Al 't Heydens-Volck sal hier van zijn bericht; 't Sal bidden voor uw heyligh aen-gesicht; V sal het eeren.
Want 't Koninghrijck is d' erfenis des Heeren. Hem hoort het toe. Sijn wettigh' opper-maghten Gaen over al de Heydensche geslachten. Hy heerst op haer.
15 De Vett' en Rijck' op Aerden al-te-gaer, En die in 't stof des Aerdrijcks dalen ne'er, Die sullen haer verned'ren voor den Heer; Al sullens' eten.
Hun zaed, dat sich sal hebben wel gequeten, In sijnen dienst, sal werden aen-geschreven, Om tot een Volck onsterfelick te leven; 't Is al bereyd.
16 Sy komen aen, om sijn gerechtigheyd In 't menschen-zaed t' oorkonden over-al; Om dat hy 't heeft gedaen wat hier van sal Oyt zijn bedreven.