De Heer sal op-staen als een Held, En slaen sijn Vyand uyt het veld; Verstroyen, die hem haten; Sy sullen al, den voet gelicht, Gaen vlieden van sijn aengesicht; Haer post en plaets verlaten. Verdrijven sult ghys' als een roock Verdreven wert, en lichter oock, Als
ghy u komt te weeren.
Gelijck het wasch voor 't vyer versmelt, Soo doen de Boose, ne'er-gevelt Van 't aengesicht des Heeren.
2 In tegen-deel soo zijn verheught Al wie rechtvaerdigheyd en deughd Betrachten na te komen;
Voor 's Heeren aenschijn sullen sy Gaen springen op, en wesen bly; Voor geenen Vyand schromen;
Singht Gode, psalm-singht sijnen Naem, Maeckt hoogh de wegen en bequaem, Voor die daer komt gereden
In 't vlacke veld, wiens naem is Heer, Springht voor sijn aensicht op en ne'er; Springht-op en singht hem, heden;
3 Die sich der Weesen Vader noemt, Der Wedu-vrouwen Richter roemt, Sich komt met haer bemoeyen; God, wonend' in sijn heyligheyd, Die d'Eensaem' een gesin bereyd, En voert uyt band en boeyen Die langh gevangen zijn geweest; Maer, by d'Afvallige gevreest, Die hy oock sal beloonen;
Die sal het noyt voorspoedigh gaen, De Heere sal hem weder-staen; In 't dorre laten woonen.
I. Pause.
4 O God, als ghy tooght voor uw Volck, Nu staend' in 't vyer, dan in een wolck, En selfs ons ginght voor-henen, In 't woeste veld; soo dreunde d'Aerd';
Den Hemel droop, en was vervaert, Siend' ons van God beschenen. Selfs Sinaï, daer God op wees, Sagh daveren sijn top van vrees, Kreegh suyselende stuypen,
Sprongh-op voor 't aenschijn Gods van schrick; O God, ghy hebt seer mildelick
Vw regen laten druypen.
5 Ghy sterckt' en maeckt' uw Erf-deel nat, Wanneer het was geworden mat,
Vw Hoop, uw lieve Benden, Die woonden daer, door uw beleyd, Genadelick haer voor-bereyd, Na soo veel swaer' ellenden, Die sy nu hadden uyt-gestaen; De Heer, die ons was voor-gegaen, Gaf reden om te spreken;
De Schaer, die goede tijdingh braght, Was groot, en sey; God komt de kracht Vw's Vyands te verbreken.
6 Heyr-Koningen, die vloden he'en; Ons Vrouw-volck had den roof gemeen, En deelden met malkander.
Waert ghy, in Pharoos heerschappy, Geplaeght met d'oude slaverny, Of elders met een ander,
Al laeght ghy weder aen den heert, Voor 't vyer beroockt, van 't roet besmeert, Als vuyle Keucken-slaven,
Die ghy waert in Egypten-land, Soo soud' u noch des Heeren hand Niet weygeren sijn gaven;
7 Hy kond' u maecken dat ghy blonckt, Als duyven-vleugels op-gepronckt, Met silver over-streken;
Met geluw uyt-gegraven goud; Als d'alder-schoonste van het woud, Soud ghy het hooft op-steken.
II. Pause.
8 Den Basans-bergh is een bergh Gods, Die, op haer hooge bulten trots,
De wolcken schijnt te tergen, Met haren op-geheven top:
Maer, seght eens, waerom springht ghy op, Ghy hoogh-gebulte bergen?
't Is Zions Bergh, dien God begeert, Daer hy voortaen wil zijn gëeert; Daer hy wil op gaen woonen; Daer hy oock sal, in eeuwigheyd, Woonachtigh zijn met majesteyt, En heerschen op sijn throonen.
9 De waegh'nen Gods, 't Heyr van den Heer, Zijn twintigh duysend, en eens meer;
Daer onder is de Heere Een Sinaï, in heyligheyd;
Die sich daer had een plaets bereyd, Staet hier nu in sijn eere.
Ghy God, naemt de gevanckenis Gevanck'lick wech, en zijt gewis In hoogten op-gevaren;
Veel gaven, die ghy mede-naemt, Hebt ghy den Menschen voor-beraemt; En sult die niet versparen;
10 Ghy sults' uyt-deelen, selfs oock aen De Weder-hoorigh', om voortaen
Te zijn uw' Vyt-gelesen;
Gelooft zy God, die ons verzaed, Die dagh aen dagh ons over-laed; Ons Saligheyd komt wesen.
Die God, die is de God geseyt Van ons volkomen saligheyd; By hem, den Heer, is 't leven; By hem is d'uyt-komst' in de dood; En hulp, in d'alder-swaerste nood, Kan hy alleen ons geven.
III. Pause.
11 God sal gewis in stucken slaen De Koppen, die hem weder-staen; Hayr-schedelen verpletten, Van die met schulden overlaen, Daer onbekommert voort in gaen, En niet zijn te versetten.
De Heere-God heeft ons geseyt, k Sal u, door mijn al-mogentheyd, Vyt Basan weder-brengen;
k Sal weder-brengen uyt het diep Der roode Zee, die voor u liep, Vw door-tocht moest gehengen.
12 Op dat ghy mogen soud uw voet, Ia, uwer Honden-tongh, in 't bloed Van uwen Vyand steken;
In 't bloed van ygelick van haer. O God, uw Volckeren aldaer, Die hebben 't aen-gekeken; Gesien all' uwe gangen, Heer; Mijns Koninghs gangen, in sijn eer' En Heylighdom geseten.
De Sangers zijn voor-uyt-gegaen; De Snaren-speelders achter-aen; Elck heeft sich daer gequeten.
13 In 't midden gingh een Maeghden-rey, Met trom'len slaende tusschen-bey.
Beroemt God, al te gader;
Prijst God, in sijn Gemeenten, prijst, Den Heer, ghy, welckers oorspronck rijst Vyt Israëls springh-ader.
IV. Pause.
14 Vw God gebood uw sterckt' en kracht; Maer laet het aen ons zijn volbraght, Dat ghy hebt voor-genomen. Hier, in uw Stad, voor u altaer, Daer sullen Koningen, met haer Geschencken, tot u komen, Om uwes Tempels wil, O Heer, Die hier sal wesen t'uwer eer'; Maer scheld de wilde dieren; Verdoet die van Egypten-land, Brenght haer Vergaderingh' in schand; Straft Kalveren en Stieren.
15 Scheld hem, die sich, als ne'er-gevelt, Met stucken silvers onder-stelt,
En veynst voor ons te knielen;
God heeft de Volck'ren wech-gejaeght, Wien d'oorlogh en de krijgh behaeght, Die ons socht te vernielen.
k Sie menigh Princelick Gesant, Noch komen uyt Egypten-land, Ick sie den Moor sijn handen, Tot God, in haeste, strecken uyt; Aerds-Koning-rijcken, maeckt geluyt, Singht God in al uw landen,
16 Die in der Heem'len Hemel woont; Daer hy van ouds in rijd gekroont. Siet, sijne donder-slagen,
Sijn stem geeft hy; een stem van kracht; Geeft Gode d'eere van sijn maght, Soo ghy hem wilt behagen.
O Israël, sijn Hoogheyd is, Meer over u, sijn erfenis, Als over ander' Volcken;
Zijn sterckte, daer ghy door bestaet, En uwen Vyand me'e verslaet, Gaet boven al de wolcken.
17 O God, uyt uwen Heylighdom, Zijt ghy verschrickelick al-om, Ghy geeft den Volcke krachten,
Ghy sterckts', O Heer, die, lovens waerd, Gelooft moet blijven opter Aerd, En Israëls geslachten.