Maer hoortse selfs spreken.
ICk hebbe menighmael, ick hebbe lange dagen
Hier water in geput, hier water in gedragen, Hier water in gepomt, en weder uyt-gedaen, En tot op heden toe soo isset wel gegaen: Maer hier in dit gewest daer komen raeuwe gasten, Die my en mijns gelijck niet laten aen te tasten:
En in het naeste dorp daer woont een groote jeugt, Daer is dan alle daegh daer is de wilde vreught. Ic weeligh uytter aert, en tot het spel genegen, Quam mede by den hoop om soete joc te plegen;
Ic kloste nu en dan twee kruycken tegen een,
Maer'twas te veel bestaen voor soo een weecken steen: Want onder dit gewoel een on besuysde jongen
Comt loopen uyt het dorp, en tegen my gesprongen, Die stoot te byster hart, soo dat myn kruycke leect, Die stoot noch ander-mael, so dat myn kruycke breect, Daer ligg en nu eylaes! daer liggen nu de scherven, Dies moet ic (wat een spyt) myn eersle reugde derven;
Want, boven dat het leet my in de siele trect, Soo word ic noeh, eylaes! van alle man begect. Hier stae ic nu en kijc met twee beschaemde kaken, Onseker hoe te doen, of wat te sullen maken;
Ach! waer ic 't ooge keer, of waer ic henengae, Daer wyst my al het volc met spitse vingers nae, Kom ic nu weder t'huys hoe sal myn moeder kyven! En soo ic niet en gae waer sal ic connen blyven?
Waer sal ic seker syn? wel, die myn schade siet; O! leert een nutte les, en dat uyt myn verdriet. Gespelen weest besorght voor uwe water-kruycken; De beste van den hoop die hebben weecke buycken:
Het is een seker woort daer oock de reden spreect, ‘De pot gaet nae de put tot sy ten lesten breect,
MAer dese misstagen, jonge lieden, zÿn dies te sorgelicker, vermits de selve van dien acrt zÿn dat men die niet weder en kan te rechte brengen.
SIet! als de noot een schel verliest, Hoewel wen schoon een ander kiest, Hoewel men doet al watmen mach, 'Ten is noyt weder soo het plach, Hoewel men't maeckt daer hapert wat, Hoewel men stopt daer blijft een gat.
Valt oyt cypressen-boom, valt oyt ueer ter neder, Niet eene van de twee en ryster immer weder.
HOort doch een juffer, die haer aen dit vier versenght hadde, op haer bodencken
seggen.
ICk ben in mijn ghemoet hier besich aen te schouwen,
Een boom, een jongen boom, die neder is ghehouwen Een gaef cypressen hout dat anders is ghestelt Als hier of elders zyn de boomen van het velt. Ist niet een selsaem dingh? de boom is neer gheslagen Niet in zyn dorren tijt, maer in zyn boste dagen:
En efter, hoe het' gaet, of wat de lieden doen, De stam is sonder loof, en wort niet weder groen. Nu overlegh ick vast waer op dit is te duyden, En watmen leeren mach van boomen ofte kruyden;
En siet! als ick ter deegh ontsluyte mijn verstant, Soo ben ick even selfs, gelijck als dese plant.
Maer waerom dus bedeckt? ey! laet ons klaerder spreken, Ick wil aen dese plaets ontdecken mijn gebreken,
Ick wil eens overslaen hoe dat ick neder viel, En klagen mijnen noot aen mijn bedroefde ziel, Eylacen dwase maegh! ick hebbe my vergeten; En dat was mette tijdt van alle man gheweten.
Siet daer een groot verdriet; mijn eere was bevleckt, En ick was boven dat van alle man begeckt.
Daer gingh ick treurigh heen bedruckt in alle sinnen, Doch echter hield ick vast ick sou het overwinnen;
Dies schoud' ick alle vreught, uyt enckel herten leet, Ick droegh een minder kant, en vry een slechter kleet. Ick gingh my, boven dat, van alle feesten bannen, Ick had gelijck een schrick van alle jonge mannen,
Ick gingh seer weynigh uyt, ten was dan nae de kerck, Maer des al niet-te-min het was verloren werck. Al wat ick heb bedacht, of in de daet begonnen, 'Ken hebbe niet een sier, 'ken hebbe niet gewonnen;
Hoe sedigh datick gae, eylaes! de quaede faem Die krijt my leelijck uyt, en geesselt mijnen naem. Het keert my al den rugh dat wy wel eer beminde, En wie my eertijts socht, die vlucht ghelijck een hinde,
Een yder gaet te rugg' die van mijn saken weet, Ghelijck een reysend man die op een padde treet.
Van vryers geen gewach; maer flechts een kackelacker, Die ranst my somtijts aen, en maect mijn droefheyt wacker.
Ghespelen, tot besluyt, ick ben, en blijf, eylaes! Een plante sonder loof, een druyve sonder waes: Dies roep ick tot de jeught, O maeghden, reyne dieren, O let op u beroep, en hoe het is te vieren;
Want raect ghy maer een reys u roem, u bloemtjen quijt, 'Tis al om niet getreurt, 'ten wast te geener tijt.
MAer hier in wert sommight nalatighe ouders bywijlen al wat schult ghegeven.