INdien oyt maeght haer droeve klachten
Vermocht te brengen aen den dagh, Ick ben het die geheele nachten,
Ick ben een maeght die klagen mach. Ick was een blomtje vers ontloken,
Ick was een roosje noyt gepluckt, Van vryen was my noyt gesproken;
Door liefd'en was ick noyt verruckt. Ick ginck de dochters van den lande,
Ick ginck besien een vreem de stadt, Ey siet! daer bleef myn eer te pande,
Eer 't yemant wist was ick gevat.
De jonge prins in min ontsteken, Die quam aen my syn gunste bien, Ick onbewust in hoossche treken,
Gingh met hem, om het hof te sien. De maeghden, die ontrent my waren, Die gafmen vast een soeten praet, Ach! sy noch in haer domme jaren.
En sien niet watter omme-gaet. Ick wert in stilheyt wech ghenomen.
En ick en weet niet waer geruckt, En eer ick weder mochte komen,
Soo was myn bloemtj' eylaes! gepluckt. Ick was bedroeft in al de sinnen,
Maer hy boot my sijn rechter-hant, En swoer, hy sou my eeuwigh minnen,
Hyso u myn eeuwigh syn verpant.
Dies om myn droefheyt afte weeren, Sont strack sijn vader uyt de stadt, En liet in echte mijn begeeren,
En biet ons eer, en groote schadt. Obroeders vol onwijse kueren,
Die niet als bloet en vraeck en dorst, Ghy doet de stadt den doot besueren,
En in de stadt den jongen vorst. Daer leyt de vader doot gheslagen,
Daer leyt de sone nevens hem, Daer hoortmen duysent vrouwen klagen,
Maer boven al mijn droeve stem. Wat gingh u aen, o rouwe gasten,
Te komen tot soo wreeden vont, En soo gheweldigh aen te tasten
Die my alleen vereeren kont.
Ick waere nu als Coninginne
Ghekroont, in Sichems hooge sael, Ick leefde nu in echte minne,
Maer ghy verbrot het altemael. Nu moet ick al mijn leven treuren,
Ghelijck een tortelduyfjen plagh;
Geen Prins, geen man, sal my ghebeuren: Och waer dit nu myn lesten dagh! O broedigh sweert van wreede menschen,
Waerom doch hebje mijn ghespaert, Ach nu en heb ick niet te wenschen,
Als in de doot te zÿn gepaert. Nu vrysters wilt dees les onthouwen,
En weest geleert door mijne Pijn, Quae beenen, en de goede vrouwen
En moeten niet uye-huysigh syn.
DIN A merekt, gelijek ghy siet, Leser, waer door haer ongeluck is bygekomē, en
stelter by een behulp-middel voor de nakomelin gen. En is te lettē dat de selve Dina, in dese ongelegentheyt gevallē zijnde, daer door als uyt het getal der leveñ is weeh geruckt geweest in voegen dat of de selve getrout ofte ongetrout is gebleven, of waer de selve is vervaren, in de gansche Schrift niet en wert ghevonden Letter op, Vrysters. Wy (om u dit naerder in te scherpen) voeghen hier by eē nabuerige Maegden-klachte, die de volgende vryster u sa voorstellm, om te beter dusdanige ongelegentheyt te mogen ontgaen.
OCh! hoe ben ick nu beklat
Van te drillen door destade Och! hoe ben ick nu begaet Van te loopen achter straet: Och! hoe ben ick nu ghestelt Van te spelen door het velt.
Komt nu, vrysters, die ick ken, Soo ick u ghespelen ben,
Soo ick immer met u songh, Soo ick immer met u sprongh, Soo ick immer wat bestont Datje soet en geestigh vont; Seght wat my te doene staet, Want ick ben hier buyten raet, Mits dat ick soo byster schrick Van dit aengebacken slick,
Snijd' ick't uyt, soo ist een gat, Wasch ick'tkleet soo worter nat, Droogh ick't dan, soo wortet vael, Vrijf ick't hart soo wortet kael, Worter oock niet toegedaen Ach! soo blijft de placke staen, En dat voeghe geen vryster wel, Maer een vuyle morssebel.
Hoe't dan yemant keert of draeyt, Voor gewis ick ben bekaeyt.
Ghy dan leert uyt dit geval, Dat u dienstigh wesen sal. Loopt niet dickwils over straet, Wensje nlet te zÿn begaet: Loopt niet dickwils door de stadt, Wensje niet te syn beklat:
Loopt niet dickwils Oost, en West, T' huys, o vrysters, is u best.
Dan noch sooder yemant gaet Over wegh, of over straet, Over zee, of over lant, Over kley, of over sant, Over hil, of over klip,
Met een wagen, of een schip, Siet! dit stel ick voor een wet, Kinders hout u zieltjen net,
IOhannes Bocatiusheeft onder andere syne Wercken (in de Italiaensche tale) nae-gelaten een boecxken dat hy Laberinto d' Amore, dat is de Dool-hof der liefden, heeft genaemt, daer in hy (niet ten besten van de vrouwen gehandel zijnde) niet ten besten van de selve en spreeckt, dan het gene dat by aldaer in de Italiaensche vrou wen beschuldight, souden wy geeme in de Hollantsche sien wechgenomen, ende tot dien eynde spreeckt het volgende ghedichte mede van een Dool-hof der liefden, doch anders als Bocatius daer van heeft gheschreven. Past het selve u ten goode toe, Lesers, en let sonderlinge op het besluyt.