Bezoekjes en telefoontjes

Alle acht hebben ze na hun vertrek nog contact (gehad) met medewerkers van de FPK. Chantal krijgt haar oud-begeleiders met enige regelmaat nog op bezoek, net als Michel. ‘Ongeveer eens per half jaar’, zegt Chantal. En Michel schat dat zijn oud-persoonlijk-be- geleiders ongeveer eens per drie à vier maanden komen. Hij woont nu ruim een half jaar zelfstandig en in die periode zijn ze twee keer op bezoek geweest, vertelt hij ter illustratie. Chantal heeft ook nog contact met een van haar behandelaars, maar die komt minder frequent. Ook Thijs heeft bezoek gehad, twee keer in totaal. De tweede keer tot zijn ver- rassing, hij dacht dat zijn oud-persoonlijk-begeleider niet meer zou bellen: ‘En toen dacht

ik van eh... nou belt ze niet meer. En toen ineens belde ze weer van: “Nou, we komen nog wel een keer langs.” Ik zeg: “Nou, dat is goed.” En toen kwam ze samen met Tara langs. Dat vond ik ook gezellig. Toen was ik ook op mijn praatstoel gaan zitten. Vind ik gezellig.’ (1:820-823)

Iedereen die nu zelfstandig woont, heeft daar bezoek gehad behalve Serge. Hij heeft wel bezoek gehad van zijn oud-persoonlijk-begeleider, maar dat was niet in zijn huidige huis, maar toen hij nog opgenomen was op de FPA. ‘Maar ik heb al een paar keer gevraagd of ze wil langskomen maar daar heb ze, dat wil ze ook niet, want het ligt een beetje uit de route. Toen ik in [de FPA] zat, kwam ze wel langs omdat zij in [in de buurt] woonde. Dan kon ze vanuit d’r werk kon ze dan even langskomen, een bakkie koffie doen.’ (6:458-462). ‘(…) Ze zou het in het team ook gooien en ze zou kijken of er een mogelijkheid was om met een van haar collega’s deze kant op te komen.’ (6:790-791)

Met Remy en Nick is alleen telefonisch contact geweest. ‘Petra: De mensen van Inforsa, zie je die nog wel eens?

Remy: Ja. Ja. Ik hoor ze wel. Ze hebben gehoord van eh, ja… ze hebben gezegd van… we ko- men langs. Maar is het dan goed dat Petra (interviewster) ook komt? Ja, ik zei: “Ja. Petra mag komen, ja.” Maar ze hebben met mij geen goede tijd afgesproken van dat ze langskomen, dat hebben ze nog niet, nog steeds niet gedaan. Ze zegt we komen wel, ze hebt me gebeld van we komen langs, dus weet nog niet wanneer ze langskomen.

Petra: Dus je hebt ze nog niet één keer gezien? Remy: Nee, ik heb ze niet gezien!’ (4:801-806) Dat zou hij zelf graag anders zien:

‘Petra: Maar je zou ze wel graag willen zien, zeg je?

Remy: Ja, ik wil ze graag zien. Ja, jaaa (lacht), ik weet niet of jij daar iets in kan betekenen? Als jij wat in kan betekenen, dan wil ik graag, zou ik dat op prijs stellen.’ (4:975-976) Voor Nick geldt hetzelfde. Het telefonisch contact vanuit de PI is op zijn initiatief en op zijn kosten.

‘Nick: Ik bel, eh, ik zit nu drie maand, bijna, ik bel elke week. Soms paar dagen, om de paar dagen, ik bel 3.0. Ik weet nummer uit mijn hoofd en vraag hoe het gaat.’ (5:431-432) ‘Petra: En zijn ze wel eens hier op bezoek geweest bij je?

Nick: Nee, eh, mijn spv’er die werkt voor Inforsa, die is wel op bezoek geweest bij mij. Zij is wel op bezoek geweest met ze collega. Ik heb met haar gesproken. Maar mijn begeleiding [van de FPK, PS], mijn pb’er, is niet geweest. En ik vind het jammer, ja. Als ze was, eh, vond ik wel leuk, ja.’ (5:463-466)

4.4.5.2. Initiatief

Michel neemt zelf contact op met zijn oud-begeleiders en hij wordt door hen gebeld. ‘We bellen elkaar constant’, zegt hij daarover. Joeri en Erwin hebben na hun vertrek uit de FPK ook nog zelf telefonisch contact opgenomen. Voor Chantal, Thijs en Remy geldt dat het initiatief van de kant van de FPK moet komen. Thijs zegt: ‘Als ze bellen, ik bel zelf niet, ze zeggen wel elke keer “Je kan bellen als er wat is”, dat vind ik ook wel vriendelijk, maar ja, ik zou niet weten waar ik ze voor moet bellen, joh. Want als ik een praatje wil, ga ik wel naar [het buurthuis], of ik zoek een van m’n vrienden op, via Whatsapp, of via de telefoon. Dus ik

zou niet weten waar ik ze voor moet bellen. Maar meestal is het Dagmar die belt en dat vind ik hartstikke leuk. Dus eh… Ze zijn altijd welkom in ieder geval. Want ze hebben mij niet slecht behandeld.’ (1:1123-1137)

Voor Remy geldt het ook zo:‘Hier zijn ze welkom. Maar ik ga niet daar naartoe. Ik wil wel bellen! Maar ik denk niet dat, het heeft wel zin, maar ik wil ze wel graag zien, maar ik ga niet bellen van “Ja, hé, kom effe hier langs”, weet je. Dat denk, denk ik niet. Maar als zij mij bellen van “Hé, kom hier langs”, kom maar hier langs, weet je, maar ik ga niet bellen. Ik heb ook afgesproken van “Ik ga jullie niet bellen, ik ga niet naar FPK”, weet je. Ik ga niet bellen maar ik zie, ik hoor wel van jullie, weet je.’ (4:968-972)

Nick neemt actief initiatief om contact te onderhouden met zijn begeleiders. Het waarom hiervan legt hij als volgt uit:‘Ik heb reden om te bellen. Soms heb ik een vraag en soms heb ik, soms wil ik een gewoon gesprek voeren en ik bedoel, ik blijf niet een half uur aan het lijn, gewoon paar minuten, gewoon, alleen dat. Het gaat, ik weet dat ik terug ga naar In- forsa en ik wil het contact tussen mijn begeleider en mijn behandelaar onderhouden en gewoon contact blijven. Ja.’ (5:454-456). Ook Serge doet dat, maar hij is de enige die het via de mail doet. Hij vraagt zijn voormalig persoonlijk begeleider Melanie dan om advies. Maar ook de ‘gewone dagelijkse dingen’ worden via de mail besproken: ‘Ja, ik vind het toch wel leuk om, ik heb haar een half jaar niet gezien en wat heb je het afgelopen half jaar allemaal meegemaakt. En eh, hoe verder en wat ben je aan het doen en eh, ja. Dat soort dingen. (…) Ja, meestal stuur ik allemaal onzindingetjes en dat soort dingen. Ja, het gaat vaak ook helemaal nergens over (lacht). Over huisdieren en dat soort dingen.’ (6:771-789)