De dubbelspraak van CD&VVoor liefhebbers van kruiswoordpuzzels en sudoku’s is een inter-

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Schuldenverslaving 2

• Links en de Noorse

massamoord 3

• Briefje aan Bart Peeters 3

• Karel van Gent 4

• Als ’t in Londen brandt… 5

• Het Syrische blokje 8

66

^ste

jaargang • nummer 33 • woensdag 17 augustus 2011 1,90 euro

De dubbelspraak van CD&V

Voor liefhebbers van kruiswoordpuzzels en sudoku’s is een inter- view met CD&V-excellentie Steven Vanackere vaak een vorm van gas- tronomie, omdat het zorgvuldig moet worden gefileerd en op smaak beoordeeld. Vanackere is nu eenmaal goed op de hoogte van de keu- kengeheimen van de christendemocratie. Een vraaggesprek afgelopen weekend in De Standaard, daarentegen, valt onder de categorie koude schotels en prikkelt minder de smaakpapillen. Wegens heel wat dub- belfrasen daarin, zetten we er toch even vork en mes in.

Citaat: “Een onderhandeling heeft maar kans van slagen als de twee extremen afwezig zijn.” Pas op, Vanackere plukte die uit- spraak uit de mond van Carl Bildt, huidig minister van Buitenlandse Zaken van Zweden en bemiddelaar tijdens de oorlogen in Joegoslavië.

Vanackere voegt eraan toe dat de Franstalige partijen de moed moe- ten hebben afstand te nemen van een aantal stellingen van FDF- stokebrand Maingain. Vraag van de interviewer: “U zegt (het FDF) los- laten: zoals CD&V de N-VA los liet?” Antwoord: “Dat zijn uw woor- den. Ik zeg dat het beter was geweest als iedereen mee aan tafel zat.”

Geef toe, het vraagt een geoefende tong om de ene minuut te laten verstaan dat de N-VA gelukkig niet meer meedoet, omdat het een extreme partij is, en onmiddellijk daarop de N-VA aan te halen zoals een kat haar jongen likt.

Zeker als deze passage eraan voorafgaat: “Kan er met de nota- Di Rupo gewerkt worden? Kunnen de partijen van goede wil hiermee aan de slag? Uiteraard. Het omgekeerde beweren is onzin.” Vermits de N-VA de nota van Di Rupo verticaal heeft geklasseerd, is ze dus volgens Vanackere geen partij van goede wil. De enige reden waarom hij ze mee aan tafel had gewenst, is omdat CD&V nog ferme schade kan oplopen als het koken-etenspelen met Di Rupo verkeerd afloopt.

Omdat er voor Vlaanderen een slecht akkoord uit de bus komt, of omdat er helemaal geen akkoord uit de bus komt, waarbij CD&V even- goed met de billen bloot staat.

Daarom koppelt Vanackere alvast een splitsing van BHV aan eco- nomische motieven. Als dat probleem opgelost geraakt, komen vol- gens hem onze goede economische fundamenten nadrukkelijker in beeld. Want een nieuwe regering kan dan met vertrouwen van het parlement moeilijke beslissingen nemen, en zo de speculanten beter van antwoord dienen.

Met andere woorden: als er een stevig gekruide rekening voor BHV wordt betaald, het zij zo, het is in het belang van het land. Trouwens, zo voert CD&V aan, de extremen van de N-VA waren in de nota van

Bart de Wever in oktober vorig jaar ook tot toegevingen bereid, een gegeven waar bijvoorbeeld Eric van Rompuy in de pers nog eens uit- drukkelijk naar verwees. Maar Di Rupo heeft er natuurlijk helemaal een karikatuur van gemaakt, en CD&V bereidt zich voor om een heel eind in die karikatuur mee te gaan. De manier waarop volop wordt bekokstoofd, belooft een weinig appetijtelijk menu.

Wat dan met die Kris Peeters, die niet extra wil besparen, terwijl Di Rupo dat uitdrukkelijk vraagt? Vanackere zit – uiteraard – op een bredere golflengte. “Neem nu de federale besparingen waar we de komende jaren voor staan. Nu doen sommigen alsof de Vlaamse gezin- nen en instellingen dat niet zullen voelen.

Dat klopt niet. Voor politici mag het dan niet uitmaken welk niveau bespaart.” Ziezo, Peeters weet ook alweer waar hij aan toe is: de fede- rale staat is “een soort van mede-eigendom”, en dat mag niet wor- den verwaarloosd. De kassa open! Trek de redenering door, en bin- nenkort worden Philippe Muyters en de N-VA uit de Vlaamse regering buiten gedragen, want “CD&V is een partij die verantwoordelijkheid opneemt”. De mantra die zich de voorbije twee maanden opnieuw van de christendemocraten heeft meester gemaakt.

Vanackere serveert ons trouwens nog een toetje dat een aparte vermelding verdient. “De grootste uitdaging van CD&V is om al de verschillende standpunten samen te brengen in één verhaal. Dus ja, in onze partij worden verschillende dialecten gesproken, maar het zijn varianten op één taal.” Heel juist, en die taal heet het Tsjeefs, en vindt zijn oorsprong in een bizarre vermenging van allerlei invloeden uit het Indo-Germaans, waarbij de Romaanse/Latijnse poot de over- hand haalt. Men zou het kunnen benoemen als Belgo-Flamand, gram- matica te verkrijgen in elke pralinewinkel van Leonidas, met een tri- coloor sierbandje errond.

En lap, nog een uitsmijter, richting De Wever. “Politiek gaat niet alleen over goede of slechte communicatie. Het gaat om daden. Onze keuze is duidelijk: we gaan proberen tot een akkoord te komen. Daar is iedereen het over eens, dat is onze marsrichting.” Al heet een akkoord volgens Vanackere nog geen gewonnen spel te zijn. Maar wie zou er iets anders zeggen wanneer hij naar de onderhandelingstafel stapt? De Wever doet zelfs dat laatste niet, en is dus een onverbeterlijke onver- antwoordeling. En binnenkort, is hij een voetnoot in de gewijde geschie- denis van het eeuwige België van Henri Pirenne.

Blijkbaar is er nu toch sprake van enige zin voor hoogdrin- gendheid bij onze politieke voor- lui, want ze hebben in hun wijs- heid beslist de verlenging van de vakantie op koninklijk bevel enkele dagen in te korten. Ach, een beetje verpakt, klinkt ironie best wel serieus. We gaan één en ander zien, binnenkort.

Een regering, want…

Wel, we zullen één en ander zien, namelijk de snelle vorming van een regering. Nu plots?

1) De kans om te bewijzen dat het zonder N-VA wél kan, wil niemand laten liggen. De Wevers partij is de cement voor deze onderhandelingen, klinkt het bij de deelnemers. Omge- keerd, is mislukken uiteraard geen optie meer, want wie rond de tafel wil De Wever dat gloriemoment gunnen?

2) Als deze besprekingen falen, resten alleen nog nieuwe verkiezingen.

Welke partij wil tegen de achtergrond van een instortend economisch wereld- bestel Jan en Mie Modaal gaan vertel- len dat wij nog eens een rondje verkie- zingscampagne gaan voeren? De sleutel ligt bij CD&V en laat dat nu net de partij zijn die het meest opziet tegen een nieuwe stembusslag.

3) De pers staat als één man/vrouw (een uitzondering hier en daar niet te na gesproken) achter deze formule. Het Laatste Nieuws, nog altijd de meest verkochte krant, haalt op haar voorpagina met grote blokletters uit naar Bekes herhaalde eis eerst BHV op te lossen en dan over de rest te gaan pra- ten. Uiteraard wordt die focus van Beke op BHV dan in diezelfde titel geplaatst naast de beurscrisis.

Ontmoedigd en gelaten

Maar, CD&V ging de huid toch duur verkopen? In dit blad werd al uitvoerig uit de doeken gedaan dat Bekes tek- sten niet zo erg verschillen van die van Di Rupo. Als Eric van Rompuy dan in De Standaard manmoedig verklaart dat zijn partij alleen praat over de voorstellen van Beke, dan wordt daarmee de indruk van een diepe kloof gewekt, die er in feite niet is.

Al zeker niet over wat het meest tere punt wordt genoemd, BHV. (In de weekeindeditie van De Standaard kwam Steven Vanackere, woordvoer- der van de B-vleugel van CD&V, aan het woord; zie elders in dit blad).

De foto bij het interview met Eric van Rompuy spreekt boekdelen. We zien een vermoeide, haast ontmoe- digde en eigenlijk gelaten man. Eric van Rompuy wordt gezien als één van de meest uitgesproken woordvoerders van de V-kant van CD&V.

Wel, uit het artikel kan je slechts opmaken dat die de handen in de schoot heeft gelegd. De zes niet mee opnemen in de splitsing? Och, hij kan er mee leven. De verdedigingslijn die wordt opgebouwd, was natuurlijk voor- spelbaar. Ook Bart de Wever bleek in zijn nota op dat vlak erg meegaand.

Lees verder op blz.2

Benzine wordt goedkoper

Er komt nu

snel een

regering

(2)

De dingen dezer dagen 2

17 augustus 2011

Schuldenverslaving

Uit de smalle beursstraat

We hebben ons in deze rubriek wel eens negatief uitgelaten over de econoom Geert Noels, maar voor zijn recente kritiek op de aanpak van de financieel-economische storm die over ons raast, verdient hij alle lof. Noels was niet te spreken over de beslis- sing van de Europese Centrale Bank (ECB) om massaal schuldpapier van Italië op te kopen. Een slecht signaal, zei hij. Noels vergeleek het met geld geven aan iemand met obesitas om ongezond eten te gaan kopen. Gelijk heeft hij.

Tal van landen lijden aan een schuldverslaving. Ze gaan meer en meer lenen en trek- ken zich weinig aan van de gevolgen. Griekenland, Portugal, Spanje, de VS, België, maar ook landen als Frankrijk: allemaal zitten ze in hetzelfde schuitje. Na de financiële crisis van 2008 hebben de overheden verstandig gereageerd door de geldkraan open te draaien (door te lenen en door de overheidsuitgaven te doen stijgen) om een nieuwe Grote Depressie te vermijden.

Maar nu wordt het tijd het geweer van schouder te veranderen. Dat betekent de tering naar de nering zetten om de schulden af te bouwen. Maar door hun schuldenverslaving willen sommige landen dat niet, of koesteren ze de ijdele hoop het pijnloos te kunnen doen. Het verleden toont echter aan dat dit niet mogelijk is. Altijd is er iemand die het gelag betaalt.

Doorheen de geschiedenis is het vaak gebeurd dat staten verplicht waren massale schulden af te bouwen. Daarvoor konden ze verschillende pistes bewandelen.

De meest voor de hand liggende oplossing om schulden weg te werken, is het ver- hogen van de belastingen. Probleem is dat daar in de meeste Europese landen weinig ruimte voor is. De belastingdruk ligt er al hoog. Extra taksen dreigen elk economisch herstel te fnuiken. In de VS is er meer ruimte voor belastingverhogingen maar dat ligt in dat land traditioneel zeer gevoelig. Besparen op de uitgaven is een andere oplossing.

Maar niet alleen in België mist men de moed om zo’n maatregelen te nemen. In heel Europa deinst men ervoor terug de vinger op de knip te houden, uit vrees voor pro- test van de bevolking. Nochtans is er één land waar er al jaren een besparingsbeleid wordt gevoerd en waar het volk niet mort: Duitsland. Het is dus mogelijk.

Maar in het verleden hebben overheden voor andere oplossingen gekozen.

Eén ervan was het fysiek elimineren van de schuldeisers. Vaak wordt het vergeten dat de Jodenvervolging zich in het verleden niet alleen om religieuze of raciale maar ook om financiële redenen heeft voorgedaan. Joden waren schuldeisers bij de overheid.

Wanneer die overheid (vaak een vorst) niet meer kon terugbetalen, liet men een pogrom losbarsten. Daarmee werden een aantal schuldeisers geëlimineerd. De houding van nazi-Duitsland was op zekere hoogte vergelijkbaar. Maar daar loste men de economische problemen op door extra grondgebied te veroveren. Zo was Oostenrijk in 1938 niet alleen om ideologische redenen een belangrijke prooi voor Adolf Hitler. Het land beschikte over massale buitenlandse deviezen en die kon de Duitse Reichsbank goed gebruiken. Duitsland had in het buitenland veel schulden uitstaan en de betalingsbalans ging zwaar in het rood. Zo’n financieel-economische roofoperaties om schulden af te bouwen, bleven in het verleden gelukkig eerder uitzondering dan regel. Men gebruikte vaak een andere manier: muntontwaarding, of het drukken van geld. Veel landen han- teerden lang de goudstandaard waardoor het drukken van geld bepaald werd door de hoeveelheid goudreserves. Overheden pasten daar een mouw aan door de goudstandaard op te heffen. Landen deden het in WO I, in de jaren 30 en definitief begin jaren 70. Geld was niet langer door goud gedekt, dus kon men onbeperkt drukken. Dat had twee voordelen: met het gedrukte geld konden de schulden worden afbetaald en door de geldcreatie nam de inflatie toe. Gevolg: de intrinsieke waarde van de schuld nam verder af. Inflatie is een goede zaak voor schuldenaars, maar niet voor schuldeisers en spaarders die hun geld zagen smelten als sneeuw in de zon. Af en toe liep het verkeerd af. Zoals in het Duitsland van 1923 toen de geldcreatie om aan de herstelbetalingen te kunnen voldoen tot hyperinflatie had geleid.

De Duitsers houden er vandaag nog een trauma aan over. Vandaar dat Duitsland als belangrijkste euro-economie eist dat de ECB de inflatie nauw in het oog houdt. Eén van de belangrijkste doelstellingen van de ECB is de prijsstabiliteit te bewaren en zich niet door de politiek laten overtuigen geld te drukken om zo schulden af te bouwen.

Door Italiaanse staatsobligaties op te kopen, grijpt de ECB terug naar een oude truc die overheden toepasten om hun schulden weg te werken. Een fout signaal zoals Geert Noels zegt. Eigenlijk zegt de ECB impliciet: als je als staat schulden hebt, zullen wij die wel opkopen. Gevolg is dat de rekening betaald wordt door de burgers van landen die wel een goed beleid voeren. Want extra inflatie is eigenlijk een belasting op het vermo- gen. Het is zelfs een belasting waar geen wet moet voor worden gestemd.

Dit is het grote probleem van de eurocrisis: wat men ook doet, het zal de belas- tingbetaler zijn die gepluimd wordt. Volgende week gaan we dieper in op de manier waarop Europa de hardwerkende burgers onderhuids belast om de euro te redden en de Zuid-Europese landen te ondersteunen.

A^ngélique VAnderstrAeten

Opmerkelijk

Hogere wiskunde

We hebben er lang op moeten wachten, maar het is zover. De olieprijzen zijn als een pudding in elkaar gezakt. De neven- werking aan de pomp is er ook. Opmerke- lijk is dat een “neerwaartse prijsschomme- ling van de ruwe olie op de wereldmarkt”

nooit hetzelfde effect heeft op een tank- beurt als een “opwaartse schommeling op de wereldmarkt”. Het zal hogere wiskunde zijn, die bepaalt dat de ene schommeling de andere niet is.

Van de ene energiebron naar de andere is een kleine, maar opmerkelijke stap. De media meldden dat de eerste zes maanden van dit jaar de elektriciteitsfactuur van de verbruiker een kwart duurder uitvalt. Aan wie Jan Modaal dat mag danken, is bekend.

Voor wie het licht nog niet gezien heeft, het onbetaalbare subsidiesysteem voor zonnepanelen zorgde daarvoor, in elkaar geflanst door rode “excellentie” Freya van den Bossche, mét steun en applaus van een vol- tallige Vlaamse regering.

Herinner u de opmerkelijke uitspraak, anno 2007, van minister-president Kris Peeters. “Dankzij ons beleid”, toeterde hij,

“is het voor gezinnen financieel interessanter zonnepanelen te plaatsen dan aan pensioensparen te doen.” Vertel dat aan “de mensen”

die de middelen niet hebben om zonnepanelen te plaatsen en zich blauw betalen aan energiefacturen. Levensduurte en financi- ele crisis maken van zowel zonnepanelen als pensioensparen luxeproducten.

Opmerkelijk: politici schreeuwen al tijden van de daken dat de energiefactuur omlaag moet. Dezelfde politici die, tegen billijke ver- goeding, in de bestuursraden van netbeheer- ders en eraan verbonden intercommunales zitten. Op de eerste rij, “om daar wat aan te doen”. Als dat dan niet gebeurt, kan dat te maken hebben met de redenering “hoe hoger de prijs, hoe hoger de btw en hoe meer inkomsten voor overheidskassa’s”.

Meerwaardeklus

Hoe hoogbegaafd moet je als minister zijn?

Annemie Turtelboom, superminister buiten categorie, weet er ongetwijfeld alles van. In tijden van hun welverdiende vakantie dragen de naar de vier windstreken uitzwermende excellenties hun departement en bevoegdhe- den over aan een “collega van wacht”.

Omdat hun vakantie koninklijk was opge- legd, zwermden ze bijna allemaal tegelijk uit. Thuisblijfster Annemie kreeg het volle vertrouwen om, naast haar Binnenlandse Zaken, nog acht (!) ministeriële departe- menten te beheren: de portefeuilles van Financiën (Reynders), Sociale Zaken (Onke- linx), Begroting (Vanhengel), Pensioenen (Daerden), Energie (Magnette), Economie (Van Quickenborne), Kmo’s (Laruelle) en Migratie en Asiel (Wathelet).

Een normaal begaafd mens zou niet weten hoe aan dergelijke meerwaardeklus te begin- nen, laat staan die in goede banen houden.

Het hout waaruit een volbloed minister gesneden is, moet kwalitatief uitzonderlijk zijn.

Ook voor een kroegbaas zonder diploma’s die het tot minister schopt. Een “understate- ment”. Bovenop haar negenvoudig opdrach- tenpakket speelde Annemie het klaar alom- tegenwoordig te zijn in de media: radio, televisie, kranten en boekskes. Annemie ont- goochelde niemand die over een bevoegd- heid een vraag had, in een roes van opmerkelijke zelfvoldaanheid.

Gezond verstand is niet hetzelfde als ministeriële intelligentie. Mocht dat wel zo zijn, zou men een bevoegdheidserfenis van acht ministeries zo stil mogelijk houden in plaats van er in de media mee te pronken.

Is er een opmerkelijkere manier denk- baar om de overbodigheid van een aantal ministers te bewijzen? Wie denkt van wel, ministers uitgezonderd, mag het laten weten.

d.M^ol

Er komt nu snel een regering

Vervolg van blz. 1

Weliswaar gaan Beke en Di Rupo een stevig eind verder in het tegemoetkomen aan de Franstalige eisen, maar De Wever verliet ook de lijn van de zuivere splitsing. N-VA zal haar kritiek op wat bekokstoofd wordt erg moeten matigen. Uithollen van de omzend- brief-Peeters? Eric van Rompuy kan er mee leven. Ook hier krijgt De Wever voorge- schoteld dat hij daar de nodige ‘soepelheid’

aan de dag legde.

Ballast

O ja, over een aantal zaken zal nog wel

‘ernstig’ moeten worden gepraat, weet de jongste broer van Herman. Maar erg strijd- vaardig klinkt het niet. Over de ‘ballast’, de vier punten die Beke er had uitgegooid wegens onverteerbaar, lezen we: “Ze (die dossiers) verschijnen pas weer op de onderhandelingstafel als er op die andere niveaus een akkoord is.” Die zin komt, voor alle dui- delijkheid, niet uit de mond van de geïnter- viewde. Maar wat de journalist schrijft, staat wel haaks op de forse woorden dat die vier taaie brokken definitief van tafel waren ver-

dwenen. Naar de Griekse kalender, zei Beke, u herinnert het zich. De verschuiving is dus al bezig. U zal ons niet horen beweren dat BHV geen belangrijk dossier is, maar we komen stilaan terecht in een situatie waar ervan wordt uitgegaan dat de rest van de nota- Di Rupo wel een grondplan bevatte voor die grote, copernicaanse omwenteling en er alleen nog wat haakjes resten over Vlaams- Brabant en Brussel. Over de financiering wordt niet meer gerept. Di Rupo’s voorstel maakt de centenverdeling alleen maar inge- wikkelder, geeft de deelstaten geen volwaar- dige fiscale autonomie en behoudt de geld- stromen. De extra financiële injectie voor Brussel mag als verworven beschouwd worden. Dat de overheveling van een flink pak geld naar de deelstaten niet gepaard gaat met echte beleidsautonomie, lijkt intussen vergeten. Laten we de zaken voorstellen zoals ze zijn. CD&V heeft zich vakkundig vastgere- den: de partij kan zich niet meer mét enig fatsoen uit de onderhandelingen terugtrekken en is verplicht toe te treden tot een regering waarvan ze niet mét enig fatsoen deel

kan uitmaken. J.K.

Wallonië profiteert

Het stond zwart op wit in kwaliteitskrant De Standaard: Wallonië profiteert. De krant komt tot die conclusie na analyse van het federaal banenplan van Joëlle Milquet.

Dat plan genereerde in één jaar 50.000 banen, waarvan meer dan de helft in Wallonië. Vlaanderen kon slechts op 40 pro- cent van het totaal rekenen. Eigenlijk wei- nig nieuws onder de zon, want ook vorige federale banenplannen waren bij uitstek op Waalse leest geschoeid.

Woorden en daden

Meryem Almaci is de nieuwe fractieleid- ster van Groen! in de federale praatbarak.

Haar intrede viel op. Almaci sprak zich - gesteund door Olvier Deleuze van grote broer Ecolo - uit voor het aan banden leggen van buitenlandse snoepreisjes van Kamerleden en senatoren. Daarmee scoor je voor het volle pond bij het kiesvee, maar bij de “belangheb- benden” niet eens voor een half ons.

Het ontging Almaci allicht dat ze door de term “snoepreisjes” het bestaan ervan toe- geeft. Het parlementair jargon “dienstrei- zen” en “studiereizen” klinkt stukken beter, om als politicus/a op kosten van de belas- tingbetaler toerist te mogen spelen. De kans dat Almaci wat ze toetert echt meent, is even klein als dat de “belanghebbenden” haar

voorstel gaan steunen. We moeten terugden- ken aan de voorzitter van de Vlaamse praat- barak, die bij zijn intrede vond dat hij teveel verdiende, daar wat ging aan doen, en ander- half jaar later iedere maand dezelfde niet- onaardige som binnenrijft.

Het eeuwige verhaal over woorden en daden van (te) veel verkozenen des volks.

Mooi resultaat

Omdat administratieve vereenvoudiging bij de fiscus eerder het tegenovergestelde betekent, is het niet moeilijk zich het “oef”

voor te stellen van de 724.019 gezinnen die hun belastingaangifte kregen toegestuurd, ingevuld door de fiscus zelf. Men mag ervan uitgaan dat het leeuwenaandeel van die

“bevoorrechten” de moeite niet meer deed wat ze te zien kregen te controleren, of om dat te kunnen. Wie voldoende kennis had, ontdekte links en rechts een fout(je); 93.544 in totaal. Staatssecretaris voor modernise- ring van federale Financiën Bernard Clerfayt (MR) vond die marge “een mooi resultaat”.

Kunnen we inkomen.

Dat alarmeren zal wel nooit gebeurd zijn omdat de foutjesontdekker minder belas- tingen dan verwacht moest ophoesten. Het tegendeel is aannemelijker. “Tel uit de winst”, weet Vadertje Staat, door al die vooraf inge- vulde aangiftes.

(3)

Aan Bart Peeters (en Tutti Quanti)

Vlaanderen Muziekland

Gij Gebelgde,

Wie wind zaait, zal storm oogsten.

Samen met uw Belgavox-kompaan Jan Hau- tekiet zat gij vorige week in de VRT-studio lustig te keuvelen over koeien en kalveren, en al snel werd duidelijk dat genaamde Bart de Wever volgens uw inzichten tot de categorie van genoemde herkauwers behoort.

Want door de schuld van de N-VA-voorzitter dreigt Vlaanderen namelijk spoe- dig te vervallen tot zoiets als de voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië, een land zonder verleden, heden en toekomst. En dat is zwaar om dragen voor een artiest die zopas in Marokko is gaan optreden onder de paraplu van ‘Les Bel- ges’, afkomstig uit dat tricolore land waar iedereen welkom is, Belgen en Marokka- nen bij de vleet, maar waar N-VA’ers best zo snel mogelijk worden afgeserveerd.

Uiteraard horen daar couscouskre- ten en een federale kieskring bij. “Ik zou het leuk vinden om vanuit Vlaanderen te mogen niet-kiezen voor Didier Reynders en dat men in Wallonië ook zou kunnen niet-kiezen voor De Wever.” Leuk ver- woord, maar het tweede deel van de zin zal wel zwaarder doorwegen dan de uitspraak over Reynders. Want: “Bart de Wever, dat is geen politiek”, mochten wij vernemen.

Die doet niets maar dan ook niets, behalve op de voorpagina van Het Laatste Nieuws gaan staan omdat hij met zijn ‘klein man- nen’ naar Kinepolis gaat. (Mag de kroost van De Wever wel naar de liedjes van Bart Peeters luisteren, vroegen wij ons in een opwelling af.)

Kijk, dan wordt het een Vlaamsgezinde luisteraar te veel. De combinatie van het zinspelen op etnische conflicten, op een openbare omroep die wel met Vlaams belastinggeld betaald wordt maar daar bijzonder weinig respect voor opbrengt, met een interviewer die bijzonder scherp en kritisch uit de hoek kan komen maar dit- maal duidelijk als supporter aan uw zijde zat, en dan zelf nog eens erg laatdunkend doen over diegenen die de ongebreidelde tranfers naar het zuiden van het land niet slikken: dat is vragen om de weerbots en uw elektronisch postvak mocht de klappen opvangen. Volgens de welingelichte pers hebt gij zowat 800 haatpostberichten te verwerken gekregen. Er zaten inderdaad

weinig fraaie bewoordingen tussen die wij niet wensen te herhalen, laat staan zelf te gebruiken. Sommigen denken zich via het internet alles te mogen permitteren, maar dat neemt niet weg dat algemeen het onge- noegen groeit over de toenemende ‘hak hen maar lekker fijn’-mentaliteit als het om De Wever en consorten gaat. Want we kennen dat. Het begint met een “artis- tiek” cordon sanitaire, daarna een politiek, en voor we het weten is De Wever de schuld van alles wat fout gaat in dit land en mag hij in het hoekje gaan zitten bij het Vlaams Belang. Dat is wat Di Rupo en de andere Franstaligen voor De Wever trouwens allang in petto hebben, en waaraan vanuit het muzikale circuit bewust of onbe- wust druk wordt meegewerkt.

Dag Daan en Milow, die deze week nog eens in De Morgen hun beklag mochten doen, omdat ze scherpe reacties hadden gekregen na een stevige uithaal naar De Wever! Dag Jan Hautekiet, die op de openbare omroep het recensie-exem- plaar van de langspeelplaat ‘In’t midden van het gewoel’ van Jef Elbers in stukken brak en naar de zanger terugstuurde, met het begeleidend briefje “geen fascisme op de BRT”.

Dag VRT, die ons vorige week nog eens Hugo Camps op ons dak stuurde, de meest verzuurde der Vlaamse frietrevolutie- verzuurden, die De Wever op zijn beurt insmeerde met tartaarsaus.

Wij hebben een vraag, Bart Peeters:

wordt ge intussen al veel gedraaid op de RTBF? Dat zouden we toch mogen verwachten van iemand die zo graag het heil der natie predikt. Wat zegt ge? Ze hebben daar nog lagere quota voor Nederlandsta- lige muziek dan op de VRT?

Laat ons de hoop uitspreken dat het aantal uwer optredens in stijgende lijn zal gaan in het zuidelijk deel van uw geliefd Vader- land. Want als we uw concertagenda bekij- ken op uw persoonlijke webstek, stellen we vast dat ge ten zuiden van de taalgrens niet erg veel gevraagd wordt… met nul komma nul concerten in het vooruitzicht.

’t Zal zeker veranderen zodra er een federale muziekkring komt, neem dat maar aan van

3 De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Links en de Noorse massamoord

Welbeschouwd is het islamdebat natuurlijk geen kwestie van links of rechts. In de moslimwereld gaat islamkritiek veelal uit van mensen met een links profiel. Onze linksen behandelen islamkritiek als rechts omdat zij binnen hun beperkte horizon alleen zien dat in eigen land de rechterzijde zich het islam- thema aangetrokken heeft.

Geweld beloond

Een blijver in de opiniedynamiek is dat aan rechts hogere morele eisen gesteld worden dan aan links. Van rechts wordt inkeer en berouw geëist omdat ergens iemand die zich eveneens rechts noemt, 77 mensen ver- moord heeft.

Van links wordt het daarentegen heel normaal gevonden dat het rondloopt in hemd- jes met de beeltenis van Ché Guevara, die evenzeer meende de goede strijd tegen het kwaad te voeren en daaraan minstens 216 mensenlevens opofferde, dodingen tijdens gevechtshandelingen níét meegeteld. Ver- schil is wel dat de Noorse slachtoffers een snelle dood stierven terwijl Ché zijn medi- sche kennis gebruikte om een aantal van zijn gevangenen te folteren.

Hoe hoog een ideologische stroming in de pikorde staat, blijkt onder meer uit met hoeveel schandaligs ze kan weggeraken. Bij- voorbeeld, een studentenvereniging aan de UGent nodigt een rechtse politicus uit voor een debat, links komt het debat met geweld verhinderen (en slaat daarbij terloops de rector het ziekenhuis in); een tijd later weer zo’n uitnodiging, weer een linkse dreiging met geweld, en de rector roept er niet de politie bij om deze keer de uitoefening van het grondwettelijk recht op vergadering en meningsuiting te beschermen, maar voert de oekaze van links uit en verbiedt het debat.

Pas als rechts hetzelfde kan doen met een links initiatief, kan je zeggen dat “de politieke correctheid van links naar rechts opgeschoven is”.

Idem voor de islam: dat die nu deelt in de door links bemachtigde voorrechten blijkt dat hij met zeer veel lelijks kan weggeraken. Honderden moslimterroristen, van Mumbai en Bagdad tot Amsterdam en New York, hebben uitdrukkelijk bekendgemaakt dat de islam en niets dan de islam hen tot hun daad motiveerde.

Toch werden hun terreurdaden niet gevolgd door veroordelingen van de islam vanwege politici of de media. Integendeel, na 11 september 2001 verwelkomden mos- keeën in de VS een ware begankenis van politici en andere prominenten die hun sympathie voor “de religie van de vrede” kwamen betuigen.

Ook na de massamoord in Oslo, waarbij moslims noch dader noch slachtoffer waren, kregen Noorse moskeeën het bezoek van onder meer een minister en de kroonprins.

Wat er echter niet afkon, was een steun- betuiging aan de islamcritici, die er valselijk doch unisono van beschuldigd werden, de Schreibtischtäter geweest te zijn. Zelfs politici die geloofden dat islamkritiek Breivik tot zijn daad gebracht had, zouden, overeen- komstig hun ontkoppeling van moslimter- reur en de daarvoor door de daders inge- roepen ideologie, de islamcritici van hun blijvende sympathie hebben moeten verze- keren.

Inspirerend

Laten we wel wezen: islamkritiek heeft Breivik níét tot zijn daad geïnspireerd. Mocht er één citaat van islamcritici bestaan dat tot zulk geweld oproept (zoals er wel volop in de koran en andere islamklassieken staan), dan hadden we dat uiteraard op alle voorpagina’s kunnen herlezen, quod non.

Terwijl Breivik geschiedkundige gege- vens uit het onderzoek van islamcritici als Robert Spencer, Bat Ye’or, Fjordman enzo- voort aanhaalt, neemt hij in zijn manifest scherp afstand van hen zodra het aankomt op de mogelijke oplossing van het door hen gestelde probleem. Volgens hem zijn

zij bekommerder om hun reputatiedekking dan om de doortastende maatregelen tegen de islam die hij noodzakelijk acht. (p.764) Hij vindt hen veel te soft; inspiratie voor de actie moest hij elders zoeken.

Ook de islamkritische politieke partijen, van dewelke Breivik alleen de retoriek maar niet de werkwijze goedkeurt, wenst hij uit- eindelijk naar de hel. Zo verwacht hij dat zijn vroeger lidmaatschap bij de Noorse Vooruit- gangspartij deze partij zwaar zal beschadigen, en hij vindt dat goed omdat de bevolking zo de illusie zal kwijtraken dat de nodige maatregelen tegen de islamisering langs democra- tische weg kunnen bereikt worden. (p.1401) Daardoor zal de bevolking voor de revolutionaire weg kiezen, hoopt hij.

Die benadering heeft niets met islamkritiek te maken, maar volgt een ander welbe- kend model, namelijk dat van linkse terreur- groepen. Van de 19de-eeuwse anarchisten tot de RAF en de CCC hebben linkse terroristen altijd geloofd dat hun actie als ont- stekingsmechanisme zou dienen voor een omslag bij de massa in de richting van een revolutionaire volksopstand.

Hoewel hun terreur nooit tot de beoogde revolutie leidde, heeft zij tenminste hun ideologie van klassenstrijd nooit schade berok- kend. Dezelfde retoriek waarvan linkse terroristen zich bedienden, over “Amerikaans imperialisme” en “uitbuiting door het groot- kapitaal”, werd er in respectabele media niet minder om. Het voorbeeld van de islam is voor kandidaat-terroristen nog hoopgeven- der en “inspirerender”: na 9/11 sloten de rangen van de politieke klasse en de opiniemakers zich rond de islam om hem tegen alle kritiek af te schermen.

Wie uit de eigen islamitische motivering van de daders de logische besluiten trok, werd weggezet als een misdadiger schuldig aan “racisme”, of als een psychiatrisch geval lijdend aan “islamofobie”. Als iemand “het klimaat geschapen heeft” voor Breiviks sprong van een politieke overtuiging naar een ter- reurdaad, dan zeker degenen die de islam voor zijn rol in terreurdaden met een des te gunstiger pers beloond hebben.

Haatretoriek

In de talrijke oproepen tot repressie tegen islamkritiek merk je overigens dat de betrok- ken politici en commentatoren het islamdebat de jongste jaren volstrekt niet gevolgd hebben. Zo verklaart eurocommissaris Cecilia Malmström dat we “tolerantie en democratie” moeten verdedigen.

Het is haar blijkbaar volledig ontgaan dat alle islamcritici juist de zorg om tolerantie en democratie inroepen als dringende reden om de (laat ons zeggen) moeilijke relatie van de islam met de waarden van tolerantie en democratie tegen het licht te houden.

Inhoudelijk hebben zij en haar soort tegen de islamkritiek nooit een punt kunnen scoren.

Het is pas vanachter Breiviks brede schouders dat zij triomfantelijk een neus kunnen zetten naar degenen die tolerantie en democratie tegen de islam in bescherming nemen.

Sluiten we de Breivik-episode af met een persoonlijke rechtzetting. Op het lezersfo- rum van De Wereld Morgen insinueerde een Knack-journaliste dat Fjordman en onder- getekende wel eens één en dezelfde per- soon zouden kunnen zijn. Dat verhaal is door Fjordmans bekendmaking van zijn werkelijke identiteit gelukkig van de baan.

Op facebook beschuldigt de journaliste de medewerkers aan Brussels Journal, en onder hen met name ook mijzelf, ervan, door hun “haatretoriek” het klimaat voor Breiviks daad geschapen te hebben. Ik heb haar uit- gedaagd uit mijn tientallen islamartikels op BJ één zin aan te wijzen die als “haatretoriek” kan gelden.

Net als alle anderen die mij al jaren met scheldwoorden maar nooit met weerleg- gingen bekogelen, is zij het antwoord schuldig gebleven.

K^oenraad e^lst Al een decennium hoor je opiniemakers klagen dat “de politieke correctheid van links naar rechts opgeschoven is”. Dat is klinkklare onzin, links heeft een structureel overwicht met in de wet en de instellingen gebetonneerde discrimi- naties tegen andersdenkenden. Het heeft alleen de indruk van underdog te zijn omdat het inhoudelijk de debatten verliest. Ook de dynamiek van het opinieland- schap gehoorzaamt nog steeds aan hun wil, en dat is zeer uitdrukkelijk gebleken uit de reactie op de massamoord door Anders Breivik. De meeste commenta- toren, ook de weinig geïdeologiseerde, hebben als op commando eensgezind de steen geworpen naar de conservatieve rechterzijde, en de islamcritici in het bij- zonder, en hen gebrandmerkt als moreel medeschuldig aan Breiviks gewelddaad.

Dit is Belgisch

Echt gebeurd: Mostafa, één van de Belgische leiders van de terroristische orga- nisatie Groupe Islamique Combattant Marocain en in 2006 veroordeeld tot zes jaar cel, werd erkend als politiek vluchteling.

In Marokko zou de arme man foltering ris- keren, dus kan hij niet worden uitgeleverd, luidt de redenering.

Daardoor kon de Marokkaanse terrorist enkele weken geleden als een vrij man het gesloten centrum voor asielzoekers verlaten, waar hij sinds zijn vrijlating verbleef.

Begrijpe wie kan…

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

“Res Publica”: Vlaanderen heeft weer een echte debatkring

Bij de omroep vond Bert zwansbaron de Graeve tv-programma’s over deze his- torische figuur ter gelegenheid van het keizer Kareljaar in 2000 niet nodig, dus trok ik de deur achter me dicht. Ik bespaarde me een hoop ellende, want een his- torische documentaire is gebaat bij een chronologisch verhaal. In Karels geval zou dat een waanzinnige opsomming van feiten en reizen geweest zijn, waarbij iedereen afhaakte. Voor één keer is een thematische behandeling beter.

Karel van Gent

(1500 – 1558) (deel 1)

Karel van Gent, zoals hij tijdens zijn leven veel genoemd wordt, is bij zijn geboorte alleen de erfgenaam van de rijke Nederlandse gewesten plus de Oostenrijkse armoelanden van grootvader Maximiliaan.

Door drie onverwachte sterfgevallen is zijn moeder Juana (Johanna de waanzinnige) een jaar later de erfgenaam van Castilië, Aragon (zelf een verzameling van vorsten- dommen), Napels en Sicilië en nog wat juist ontdekt gebied in Amerika. Ze wordt koningin van Castilië in 1504. Na de dood van haar man Filips de Schone (Felipe I in Casti- lië) is de zesjarige Karel de opvolger. Gezien ze periodes van gekte heeft, neemt haar vader, Ferdinand van Aragon, het regent- schap waar in Castilië, hertrouwt en probeert nog een nieuwe erfgenaam te maken om Aragon en de Italiaanse staten uit de handen van de “Flamencos” te houden, maar zijn potentie is niet meer wat ze geweest is. Tot haar dood in 1555 blijft Juana de offi- ciële koningin en alle akten worden in haar naam en in die van Karel uitgevaardigd.

Als hij zijn moeder na twaalf jaar in 1518 opnieuw ontmoet, haalt hij zijn schouders op en laat haar verkommeren. Karel verblijft in Mechelen, in de huidige Keizersstraat. Tante Margareta van Oostenrijk is landvoogdes van de Nederlanden en ziet erop toe dat hij behoor- lijk opgeleid wordt. Haar hof is een internati- onaal centrum van humanisme, wetenschap en kunst. Zijn moedertaal is het Frans want tante kent maar een paar woorden Neder- lands omdat zij eerst op haar 24ste naar de Nederlanden terugkeert, al gaat zij gere- geld met Karel naar de Nederlandse opvoe- ringen van de plaatselijke rederijkers. Karel zal zijn hele leven alleen het Frans echt goed spreken, al kent hij wat Mechels, Brabants

en leert hij later moeizaam Castiliaans. Zijn Duits is beroerd. Waarschijnlijk had hij beter Nederlands gekend als vader Filips was blijven leven, want die eiste van al zijn hoge ambtenaren dat ze ook Nederlands kenden.

De familiebestuurders

Het rijk van Karel ziet er op papier indruk- wekkend uit, maar in werkelijkheid is het een amalgaam van staten zonder centrale administratie. Iedere natie (17 alleen al in de Nederlanden) heeft zijn eigen wetten en fiscaliteit. Alleen in Castilië kan hij onge- veer eigenmachtig en vooral vlug belastingen heffen en soldaten rekruteren. Hij en zijn opvolgers persen dat land uit. Karel wordt als landsheer verondersteld overal zijn kop te tonen. Dat is waanzin in een tijd waarin een ijlbode met reservepaarden nauwelijks 60 kilometer per dag aflegt. Karel brengt een vierde van zijn leven door in het zadel, in een koets of op een schip. Nooit is hij direct op de hoogte van wat er buiten zijn gezichtsveld valt. Hij hangt heel erg af van de postdiensten van de familie de Taxis. Hij loopt altijd weken en soms maanden achter de feiten aan. Zijn beslissingen komen dikwijls te laat op het terrein waar de situatie drastisch gewijzigd is. Zelfs in Castilië, waar hij gezien zijn jicht het liefst verblijft, zet hij tussen 1543 en 1556 geen voet. De 15-jarige Karel denkt nog dat hij het alleen kan en schuift tante Margareta ruw opzij.

Een paar jaar later moet hij haar opnieuw als landvoogdes aanstellen. Tussen 1520 en haar dood regeert zij zelfstandig de Neder- landen en zij doet dat beter dan Karel. Maar Margareta brengt Karel op een idee: overal directe familieleden benoemen. Hij kiest als vrouw Isabella van Portugal omdat zij

geschikt is om in zijn afwezigheid Castilië te regeren. De kinderen die hij tijdens zijn zeld- zame bezoeken verwekt, hebben alleen politiek nut. Na de vroege dood van zijn vrouw moet de 12-jarige Filips (II) maar regent spelen. Karel behandelt zijn dochters als slot- zusters tot ze oud genoeg zijn om politiek voordelig te trouwen of op hun beurt Castilië te regeren (als Filips elders is). Zijn broer en zijn zusters zijn alleen pionnen die zijn belangen moeten dienen. Broer Ferdi- nand vervangt hem in de Oostenrijkse erflan- den en wordt door Karel honds behandeld.

Karel breekt de ene na de andere belofte aan zijn broer en toch blijft Ferdinand hem trouw, al wijst het gedrag van Karel bijna op achter- volgingswaanzin. Zus Catharina is de enige vertrouwde en geliefde gezellin van moeder Juana. Karel koppelt Catharina aan de Portugese koning en dwingt haar om moeder in de steek te laten. Een andere zuster moet op zeker ogenblik met koning Frans van Frankrijk huwen, Karels grootste vijand.

Hij weet dat zijn zuster een eenzaam en vre- selijk lot tegemoet gaat bij de grootste vrou- wenversierder van zijn tijd, maar dat maakt Karels zaak niet. Alleen op zijn zuster Maria bijt hij zijn tanden stuk. Hij heeft haar inder- tijd aan de Hongaarse koning gekoppeld, maar die sneuvelt en het grootste deel van Hongarije komt in handen van de altijd maar oprukkende Osmanen. Ferdinand moet die maar stoppen, want op het hoogtepunt van de oorlog (het eerste beleg van Wenen) is Karel weer eens elders. Weduwe Maria wei- gert te hertrouwen, maar is in ruil bereid de Nederlanden te besturen na de dood van tante Margareta. Ze doet dat uitstekend.

Ze is verstandiger en uitgekookter dan haar broer, al heeft ze een ongezonde belangstel- ling voor de hervormingen van Luther.

Altijd maar oorlog

Feitelijk is er na 1520 maar één constante in Karels leven: oorlog. Sinds de dood van Karel de Stoute (Karels overgrootvader van wie hij de naam draagt) probeert Frankrijk de Bourgondische dynastie te kortwieken.

Stamland Bourgondië gaat in 1477 definitief verloren; iets wat Karel niet verteerd heeft.

Tachtig jaar later spoort hij nog altijd zijn zoon Filips aan nooit dat verlies van Bour- gondië te aanvaarden, hoewel zijn eigen

vader Filips de Schone dat wel deed. De Cas- tiliaans-Aragonese erfenis plaatst Frankrijk voortaan tussen het Spaanse aambeeld en de Nederlandse hamer. De moeilijke vrede gaat er definitief aan want Karel wil abso- luut de keizerskroon van het Heilige Roomse Rijk der Duitse Natie dragen die zijn overleden grootvader Maximiliaan toebehoorde (al heeft die zich nooit laten kronen). De Fran- sen zien nu ook gevaar uit het oosten komen en koning Frans stelt zich eveneens kandidaat. Karel kan dankzij het geleende geld van het bankiersgeslacht Fugger het hoogste bod uitbrengen en de Duitse keurvorsten kiezen hem. Frankrijk begint de eerste van vier oorlogen die een enorme ellende veroorza- ken. Karel initieert meestal niet de oorlogen maar wenst ze wel, want hij droomt van de herovering van Bourgondië. Daar komt nog bij dat Karel een gevaar is voor de Franse dynastie. Hij is een rechtstreekse nazaat van de Franse koning Jean die zijn zoon Filips de Stoute met Bourgondië beleende. Karel vindt dat de Franse kroon hem meer dan koning Frans toekomt, want die stamt uit een zijtak. Maar zelfs Karel weet dat een Franse kroon onaanvaardbaar zou zijn voor iedereen in Europa; zeker voor de paus. Vier lange oorlogen met Frankrijk dompelen zijn landen en Frankrijk in een orgie van geweld en ellende. Vooral de Nederlanden zijn een gemakkelijk slachtoffer: de open laagvlakte biedt de Franse legers een gemakkelijker toegang dan de Pyreneeën die de Spaanse bezittingen beschermen. Keer op keer argu- menteren de Nederlanden dat zij niets te maken hebben met die verwoestende oorlogen die Vlaanderen, Brabant en Holland teisteren. De hertog van Gelre – huidig Gel- derland – is een enthousiaste bondgenoot van Frans en stuurt de roversbendes van Maarten van Rossum graag naar het zuiden en het westen. Karel trekt er zich niets van aan. Het resultaat van al die oorlogen is bijna nihil. Bourgondië keert niet weer. Iedereen blijft ter plaatse trappelen, aan beide zijden.

Er is één uitzondering, en die is dan nog aan Margareta van Oostenrijk en haar vrede met de moeder van de tijdelijk gevangen Frans te danken. De Franse koning aanvaardt het definitieve verlies van het graafschap Vlaan- deren dat immers een Frans leen was.

(Wordt vervolgd.) J^an n^eckers

Frank Deboosere blijft volhouden...

Debatcultuur is niet het sterkste kenmerk van Vlaanderen. Er zijn op tv natuurlijk wel talloze leuter-en-taterprogramma’s van een ondraaglijke lichtheid, genre Villa Vanthilt.

En er zijn de door de media geënsceneerde praatbarakken waarin altijd dezelfde personen hun zeg (of net niet) mogen doen. Voor de rest domineert nog al eens het grote gelijk onder de kerktoren. Vijf “usual suspects” van de Vlaamse beweging wilden daar iets aan doen. Guy Celen, Frans Crols (die de dage- lijks leiding waarneemt), Paul Doevenspeck, Johan Sanctorum en Karl van Camp staken de koppen bij elkaar om een nieuwe Vlaamse debatkring uit de grond te stampen.

Ze kozen voor de naam Res Publica. Deze Latijnse term, waaruit het woord republiek ontstond, betekent letterlijk “publieke zaak”:

dat wat ons allen aangaat.

Bovendien wordt er nauw samengewerkt met de Vlaams-republikeinse denkgroep met dezelfde naam. Als mediasponsor treedt dit eigenste weekblad op. De vijf leggen de lat bepaald hoog. Ze willen de stelling van links

weerleggen dat een onafhankelijk Vlaande- ren zou wegzinken in kneuterigheid. Daartoe willen ze over alle maatschappelijke onder- werpen een breed, pluralistisch en tegen- sprakelijk debat houden, een viertal per jaar.

Het forum opent in Antwerpen, met de bedoeling later alle Vlaamse universiteitsste- den aan te doen. Het mag er volgens de ini- tiatiefnemers stevig aan toe gaan. Voor het openingsevenement kozen ze het thema dat wellicht het meest de gemoederen beroert:

“De islam in Vlaanderen”.

Wim van Rooy, Filip Dewinter, Ergün Top en Abou Imran (“Sharia4Belgium”) betre- den het strijdperk. Bart Brinckman leidt het geheel in goede banen. Vonken gega- randeerd!

Praktisch: “De islam in Vlaanderen” – ope- ningsdebat van Res Publica.

Donderdag 29 september 2011 om 20.00 uur. Zaal De Basiliek, Trooststraat 20 te Edegem. Inkom: 5 euro. (Studenten: 3 euro.) Meer info op www.vlaamsedebatkring.

wordpress.com

Nieuwe partij

Jean-Pierre van Rossem begint een nieuwe partij, kondigde hij aan.

Die zal zich zeker niet bezighouden met communautaire zaken, want “daar liggen jonge mensen toch niet wakker van”.

Blijkbaar heeft de voormalige beursgoe- roe het resultaat van de stembusslag in 2010 gemist. In 1991 behaalde zijn protestpartij ROSSEM weliswaar vier federale verkozenen, maar anno 2011 voorspellen wij Jean-Pierre van Rossem geen glorierijke toekomst meer.

Goed bij kas

Wetten maken is plezant. Sancties eraan verbinden als ze niet worden nageleefd, is nog plezanter.

Behalve natuurlijk als ge zelf de wet moet

naleven die ge zelf hebt goedgekeurd.

Zo is het bij wet verplicht dat 7.700 poli- tiekers en topambtenaren hun mandaten en hun daaraan verbonden inkomsten bekend- maken.

De overgrote meerderheid van die beleids- personen doet dat braafjes, maar toch ver- tikten vorig jaar 286 dames en heren het hun inkomsten bij het Rekenhof in te dienen.

Ze riskeren een boete van 100 tot 1.000 euro en in bepaalde gevallen zelfs 5.000 euro.

Diegene die “vergeten” hun burgerlijke plicht te doen, moeten dus een inkomen uit mandaten hebben zo groot dat ze er niet om malen duizend euro boete te krijgen. Jurgen Verstrepen was daar ook bij.

Zit die dan zo goed bij kas?

tweetaliGe dieNst

Ooit zwoeren de Vlaamse partijen bij hoog en bij laag dat er geen enkele compensatie zou worden gegeven voor de splitsing van BHV. U weet intussen hoe het is gegaan. In de negen wetsvoorstellen die Di Rupo dezer dagen omtrent BHV op tafel legt, zitten opnieuw Vlaamse toegevingen vervat.

Eén ervan behelst de taalwetgeving in Brussel: er zou een verschuiving komen van de tweetaligheid van ambtenaren naar de tweetaligheid van de dienst.

Dat zal vanzelfsprekend grote gevol- gen hebben voor de Vlamingen in Brussel.

Benieuwd of CD&V, dat zich sterk maakte dat deze compensaties zouden verdwijnen vóór met onderhandelen wordt gestart, voor één keer het been stijf zal houden.

MedewerkiNG

Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Melchior Wathelet klopt zich op de borst omdat 4.835 immigranten naar hun landen van herkomst werden teruggestuurd.

Naar welke landen? In de eerste plaats naar de Balkanlanden. En dat komt omdat landen als Servië en Macedonië bereid zijn hun burgers terug op te nemen. Andere landen vertikken dat. Wathelet noemt Cuba - tiens, kan Castro-vriend Stevaert daar geen goed woordje doen? - en Iran, maar zwijgt in alle talen over Noord-Afrika. Het is waar, Marokko is nu niet direct een gega- digde voor het EU-lidmaatschap, Servië en Macedonië wel.

Die proberen zich dus van hun beste zijde te tonen.

(5)

De dingen dezer dagen

5

De “malaise van de multiculturaliteit”, laatste aflevering

Als het in Londen brandt, smeult het in Brussel

Om u een idee te geven hoe ver de para- noia gaat: op 8 augustus lijst ene Koen Calliauw in www.dewereldmorgen.be een en ander op. Bovenstaande namen prijken allemaal op zijn proscriptielijst, maar meteen stelt hij ook de “rechtse socialist” (sic) Patrick Janssens aansprakelijk voor de wan- daden van Breivik. Moet er geen zand zijn?

De Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen in 2012 mogen meteen geannuleerd worden:

de twee gegadigden, Janssens en De Wever, plus outsider Dewinter - allen min of meer schuldig verklaard aan het Noorse schiet- kraam - zijn bij voorbaat gediskwalificeerd.

De brave professor Storme moet die och- tend zowat van zijn ontbijtstoel gevallen zijn.

Eén volzin uit het requisitoor van Koen C.

willen we u niet onthouden: “Waar wachten de Belgische inlichtingendiensten, de Veiligheid van de Staat op om mijnheer Storme grondig aan de tand te voelen? En met hem zijn omgeving.

Er zijn er al voor minder van hun bed gelicht.

Zijn e-mail verkeer en computer uit te kleden?

Storme heeft duidelijk contacten met figuren die contact hebben met Anders Breivik.”

“Contacten met contacten”, “omgevingen van omgevingen”: de schijnprocessen tijdens de repressie, en de heksenjachten in de VS van de jaren vijftig doemen weer op. De logica van deze nepjournalisten is duize- lingwekkend: al wie in het digitaal adres- boekje van Breivik stond (en tegenwoordig gaat dat heel gemakkelijk), is schuldig aan massamoord. Ook als u iemand zou ken- nen die ongevraagd post heeft gekregen van de man, bent u de sigaar. Ik sidder, want ook ik heb…. Matthias Storme via facebook een verjaardagswens gestuurd! Morgen staan ze hier, de Belgische Securitate,- weinigen zullen deze inquisitie overleven, geloof me.

Het doorgeslagen-linkse “De Wereld- Morgen” draait, net zoals het digitale riool- krantje Apache, grotendeels op Vlaamse en Europese subsidies (in 2010 zo’n 200.000 euro). DeWereldMorgen is vooral een eigen tewerkstellingsproject van Han Soete en Christophe Callewaert, twee PvdA-adepten (Soete stond zelfs ooit op de lijst Resist, een

samengaan van de PvdA met Abou Jahjah).

In tegenstelling tot een blad als ‘t Pallieterke zijn ze ervan overtuigd dat het systeem, waartegen ze zich zogezegd kritisch opstellen, hun schrijfsels moet bekostigen.

Dat mediaminister Ingrid Lieten van socia- listische komaf is, heeft met die vrijgevigheid uiteraard wel iets te maken. De zogenaamde

“rechtse” webstekken en de geschreven pers draaien al van oudsher zonder één euro overheidssteun. Gelukkig zal die ongelijk- heid niet blijven duren: binnen pakweg een jaar zal de buikriem drastisch moeten aan- gehaald worden. Dan is het gedaan met dat soort zottigheden; hopelijk kan de overheid haar kerntaken nog bekostigen.

Dat brengt ons bij de penibele economische situatie. We staan voor een wereld- wijde recessie, door de meeste economen voorspeld, waarbij de overheidsuitgaven drastisch zullen moeten worden terugge- schroefd. De banken lenen namelijk geen goedkoop geld aan insolvabele klanten, maar verwachten wel overheidssteun als het mis- loopt. Altijd prijs.

Uitgerekend in Londen, het financiële centrum van Europa, wordt er nu geplunderd en gebrandschat door straatbendes. “Het gevolg van kansarmoede en uitsluiting”, luidt het in alle linkse commentaarstukken. Toch valt het op dat ook mensen met een degelijke job en snotneuzen van elf jaar zich amuseer- den (want dat is het woord) met winkels tot puin te slaan. Het is een iconoclast feest van de zelfbediening, onder het motto: “Have some fun, smash some windows and get yourself a tv or sneakers.” Er moet dieper gekeken worden dan de sociale achterstand: het gaat vooral om normenloosheid en een culturele leegte, zoals Theodore Dalrymple in De Standaard van 11/8 terecht opmerkt.

Van chaos naar sharia

Om echt te begrijpen wat er in Engeland gaande is, moeten we terugkeren naar een lezing die de conservatieve filosoof Roger Scruton vorig jaar voor Pro Flandria in Leuven gaf. De man bleek er een geïdeali- seerde visie op na te houden over de Britse

samenleving, als een oase van beschaving, met sterke morele waarden en een hecht samenhorigheidsgevoel, waardoor enkele summiere rechtsregels al eeuwenlang vol- staan. Nadien werd daar scherp op gere- pliceerd, met de stelling dat het hier om neokolonialistische hoogheidswaanzin gaat, en dat Groot-Brittannië, waar de sharia als sinds 2008 is ingevoerd, volgens de statistie- ken veruit het meest gewelddadige land van de EU is, zelfs gewelddadiger dan landen als Zuid-Afrika en de Verenigde Staten.

Wat zich nu afspeelt, is eigenlijk de finale ontmaskering van een intellectuele en politieke elite die nog altijd in het victoriaanse Engeland leeft. Het Engelse establishment verkeerde in de waan dat de door haar geïm- porteerde multiculturele “samenleving” (al is dat woord hier misplaatst) zich in laatste instantie wel zou voegen naar de normen van de Engelse wellevendheid. Alle klassen- verschillen en sociale spanningen konden zo onder een kamerbreed tapijt geveegd worden, ook al waren er voldoende signalen dat het onder de oppervlakte gistte.

Dat is het typische paternalisme van de kolonisator, die tribale en culturele verschillen gedoogt, zolang er maar thee gedron- ken wordt met opgeheven pink in naam van the Britisch Empire. Engeland gedraagt zich vandaag nog steeds als een koloniale groot- macht, maar dan tegenover zijn eigen hete- rogene bevolking van allochtonen én autoch- tonen. De elite is compleet vervreemd van de onderlaag. Grote delen van het suburbane Londen, Manchester en Birmingham zijn de facto “buitenland”. Het gaat om plekken zonder culturele samenhang en zonder sociale controle, tenzij die van de bendes (“gangs”) en hun wet van de straat. Het enige culturele referentiekader wordt gevormd door een groteske geweldcultus, aangeleverd door tv, bioscoopfilms en videogames. De exotische gezelligheid van die plekken kan bliksemsnel omslaan, daar is maar een vonk voor nodig.

Op dat moment wordt duidelijk, hoe explo- sief het multicultureel amalgaam wel is, want in dat “buitenland” wordt er gelachen met de

Britse gentleman en de ongewapende Bobby.

Deze clash is het gevolg van een falend pedagogisch project en het ontbreken van een ethisch gefundeerde leidcultuur. Uit- gerekend in een economische laagconjunc- tuur, als er dus weinig uit te delen valt, is een gezond sociaal weefsel cruciaal. Het waarborgen van de openbare veiligheid is dé kerntaak van de overheid. Maar om een plek te controleren zonder culturele samenhang en zonder sociale controle is perma- nent een grote ordemacht nodig. Veel groter dan een symbolische aanwezigheid van blauw: de multicultuur roept de politiestaat op. Gezien een armlastige natie zich nauwelijks nog publieke dienstverlening kan ver- oorloven, wordt ook die ordehandhaving onbetaalbaar. Daarmee is de cirkel rond, en komen we in een spiraal van geweld en straf- feloosheid terecht. Exit de rechtsstaat, de sharia kan het vanaf hier overnemen. Moge- lijk is dat zelfs een onderdeel van de Euro- pese moslimstrategie: chaos en no-gozones creëren, waarna het islamitisch recht het vacuüm kan vullen.

Immigratie zonder assimilatie is pure zelf- moord, een passieve “integratie” is niet genoeg. Groot-Brittannië is cultureel bankroet, al vraag ik me af of haar elite, aangevoerd door de perplexe premier Cameron, dat eigenlijk wel beseft. De Olympische Spelen zullen, als ze doorgaan, de spelen van de schone schijn worden. Niet te verwonderen dat Schotland en Wales zich zo snel mogelijk willen dis- tantiëren van dat moeras. Het is het zoveel- ste teken dat ook voor Vlaanderen de tijd dringt: om een socioculturele melt-down te vermijden, moet het zich loskoppelen van de Brussels-Belgische smeltkroes die het kookpunt nadert. Het is een kwestie van tijd voor Molenbeek en Anderlecht in brand staan. Het Londense voorbeeld zal school maken. Ook Antwerpen en Gent zijn al aan- getast, naast provinciesteden als Lokeren en Mechelen. Als er geen migratiestop komt, én geen doorgedreven assimilatie plaatsvindt, zal ook op die plekken de normvervaging leiden tot systematisch straatgeweld. “De malaise van de multiculturaliteit”, zoals Wim van Rooy ze omschreef, zal dan “De explo- sie van de multiculturaliteit” worden. De volgende Anders Breivik zal zich daar best in zijn sas voelen.

Annick VerbAuwen

De post-Oslo-hysterie breidt zich uit als een strovuur. Na Geert Wilders, Paul Belien en een stuk of wat VB-politici die een ongevraagde e-post van Anders Breivik in hun bus kregen, is ook publicist en Pallieterke-medewerker Koenraad Elst door links ontmaskerd als een kwade demon die de terrorist inspireerde. Idem de katholiek-conservatieve blog- ger Eric van Goor en, jawel, nu ook jurist Matthias Storme. Allen kregen ze epistels van onze kwade Noor, en worden ze meteen gebombardeerd tot leden van een duivels netwerk.

Zondag 21 augustus wordt die rustige uithoek van Vlaanderen: Steenstrate weer even het centrum van de Vlaamse beweging.

De VZW IJzerwake gedraagt zich meer en meer als de rechtmatige erfgenaam van de IJzerbedevaarttraditie: ze nam nu ook Mat- thias Storme op in haar Algemene vergadering. Zo is de samenstelling van die algemene vergadering nog meer een afspiegeling van de brede Vlaamse beweging, niet meer enkel van de radicale tak ervan. Het legitimeert nog sterker wat de VZW IJzerwake jaarlijks doet. De uitspraken van het IJzerbedevaart comité helpen ook natuurlijk. Nu de IJzerbe- devaart heeft laten weten dat alle eisen van de Vlaamse beweging ingewilligd zijn, kijkt die Vlaamse beweging meer en meer naar Steenstrate. Benieuwd of het bij kijken blijft.

Elk jaar overwint een groter deel van de Vlaamse beweging de schroom die er ooit was om naar Steenstrate af te zakken.

Afwachten of er opnieuw meer volk zal zijn dan de vorige jaren, misschien is het net die dag even zomer.

Maar meer nog dan het weer bepaalt toch de inhoud van de wake of er volk komt of niet. Met ‘Vlaanderen Staat’ spreken ze in Steenstrate toch al duidelijke taal, een ver- ademing in het bedevaartseizoen. Voorzitter Wim De Wit schaaft alle dagen aan zijn toe- spraak om toch actueel te blijven.

Hij zal de nota-Di Rupo niet sparen, hij is het sparen ook niet waard. De Wit kennende zal hij de wens van de Vlaamse beweging nog eens duidelijk onderstrepen: Vlaanderen heeft dringend nood aan onafhankelijkheid.

De gastspreker dit jaar is Johan Sanctorum. Die ging de laatste weken even door een mediastormpje (in een glas water).

Maar zowel Sanctorum als Ijzerwake is wel wat gewoon van de linkse persvrienden. Bei-

den bleven bij hun engagement, ‘woord houden’ zeggen ze in de Vlaamse beweging, goed dat ze het zelf ook doen. Wie, zoals Tom Cochez, denkt dat Sanctorum de spreek- buis is van VB-Voorzitter Valkeniers, die dwaalt. Sanctorum verbaast vaak door ori- ginele invalshoeken en een wat andere kijk op de (Vlaamse) zaak. We kijken ernaar uit om hem op de wei voor een groot publiek aan het werk te horen.

Een vast onderdeel van de IJzerwake is de herdenking van de gevallen Vlaamse soldaten en van de Vlaamse bewegers die ons het voorbije jaar ontvallen zijn.

Dit jaar zijn dat o.a. Ivan Mertens, Rudy Vander Paalt, pater Van Isakker en Moeder Loonens. Ook de dit jaar overleden Marie- Rose Morel wordt herdacht. De IJzerwake rekent erop dat dit alles in een serene sfeer kan gebeuren, zoals het hoort bij een doden- herdenking. Want er was op voorhand wel wat te doen over de herdenking van Morel.

Voor en tegenstanders, sterk uitgesproken meningen (haatmail noemen ze dat in de seri- euze pers) en boze of bezorgde telefoons.

We rekenen erop dat iedereen zijn manieren houdt. En het wordt allemaal nog beter dan we gewoon waren.Onze welingelichte bron liet weten dat de koren dit jaar versterkt zijn, dat daarnaast ook Dietwin Elbers, zoon van, zijn liederen (en één van zijn vader) komt brengen, het VNJ zijn 50 jaar nog eens in de verf mag zetten en er zit ergens ‘een stunt’

in het programma.

Het VNJ zorgt ook dit jaar voor de ‘Kin- derijzerwake’ een kinderopvang voor kinderen van 5 tot en met 12 jaar. Op een speelse manier (en voor 1 euro) komen kinderen er

meer te weten over de Eerste Wereld- oorlog, de Vlaamse soldaten, de monumen- ten, en natuurlijk het waarom en het belang van de IJzerwake.

En zoals het in de Vlaamse beweging hoort, kan alles na de Wake worden doorge- spoeld met een glas en hoeft u geen honger te lijden. Het al even traditionele IJzertref- fen is ondertussen uitgegroeid tot een soort familieontmoeting tussen Vlaamse bewegers achteraan de wei van de IJzerwake in en aan de grote tent. Het zijn politiek woelige tijden en het is nodig dat de Vlaamse beweging duidelijke taal spreekt en dat met lui- der stem doet. We hoeven er geen tekening bij te maken: veel volk op een IJzerwake, die neen zegt tegen de Nota-Di Rupo en pleit voor Vlaamse onafhankelijkheid is alvast een goed begin. Blijf niet in uw luie zondagse zetel zitten. Het is te belangrijk, zeg dat wij het

gezegd hebben. PFS

Op naar Steenstrate Engelse plunderaars zijn niet allemaal sukkelaars

OOG in OOG

In De Basiliek in Edegem wordt een debat georganiseerd over de islam (zie blz.4).

Deelnemers zijn onder meer Filip Dewinter en Abu Imran. Imran is de korangetrouwe mohammedaan die vindt dat dit land nood heeft aan en baat heeft bij de invoering van de sharia. Vrome Abu vindt dat 11 septem- ber 1962 - de geboortedag van Filip Dewin- ter - een “tragische dag voor de Oemma (de islamitische wereldgemeenschap) is en hij hoopte - op 11 september 2011 dus - dat alle vrouwen in Brugge een miskraam zou- den krijgen. Vrome Abu vond dat Marie-Rose Morel haar verdiende straf heeft gehad en hij hoopt voor Dewinter en De Wever hetzelfde.

Die vrome moslim zit dus in het panel. Oog in oog met de man - Filip Dewinter - wiens dood hij wenst. Als dat maar goed afloopt!