Kunnen we CD&V missen?

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Sien gaat vrijuit 2

• Briefje aan Rudy De Leeuw 3

• Roddels uit de Wetstraat 4

• Het Republikeinse zootje 5

• Politieke Luik-Bastenaken-Luik 7

• Op de praatstoel:

Henk van de Graaf 11

Kunnen we CD&V missen?

We waren hem even uit het oog verloren, maar voorbije week trok Rik Torfs weer stevig aan de bel. Torfs roept tegenstellingen op. Is hij prof of zotskap? Is hij politicus of showman? Is hij een man met ideeën of een opportunist? Een bang burgermannetje of een sloper van heilige huisjes? Hij heeft van alles wat of wekt toch die indruk. Toen hij als wit konijn op de CD&V-senaatslijst werd gelanceerd, was iedereen het erover eens dat hij net zo goed bij een andere traditionele partij had kunnen kandideren.

In een Vlaams-nationale club zou Torfs zich wellicht minder thuis voelen, maar voor de rest leek het van alles te mogen zijn.

We willen maar zeggen dat op onze schouw er geen buste van de Heilige Rik staat te pronken.

We krijgen de indruk dat de krantenuitgevers zich tot doel hebben gesteld de ontbossing te ondersteunen met hun week- eindedruksels. De bijlagen zijn niet meer te tellen en nog amper te tillen. De Standaard voegt er – onder meer! – een Magazine aan toe, dat doorgaans ongelezen in onze papiermand verdwijnt, maar zaterdag sloegen we het uitzonderlijk open. Op bladzijde 17 begon een zes bladzijden lang vraaggesprek met Torfs. Die hakt ongenadig in op CD&V en zegt een aantal din- gen die wel de moeite van het herkauwen waard zijn. CD&V is een partij “waarin velen het belangrijk vinden om door te gaan in de bestaande machtsstructuren”. Over de Arco-affaire: “Hoe de partij zich na de val van Dexia heeft ingespannen om de par- ticuliere belangen van enkele aandeelhouders veilig te stellen, dat vind ik onverdedigbaar”. Torfs heeft zich toen diep geschaamd.

Dat de partij in Antwerpen niet eens zelfstandig deelneemt aan de gemeenteraadsverkiezingen, begrijpt de senator niet. “In de grootste stad van Vlaanderen kun je niet het signaal geven dat je het niet alleen aankan.” De partij heeft geen identiteit, durft geen standpunten innemen, schaamt zich voor haar christelijke wortels, enzovoorts. Met Wouter Beke had hij na diens verkie- zing als partijvoorzitter nooit een echt gesprek over inhoud. Hij wil geen breuk met de partij, maar zegt letterlijk: “Als CD&V verdwijnt, dan is dat ook maar zo.” Laat het door Torfs gezegd zijn, we kunnen er ons absoluut in vinden. En wat schrijft Guy Tegenbos in zijn commentaarstuk voor De Standaard? “Doe die oefening maar eens: wat zouden we in de politiek missen als CD&V zou verdwijnen?” Als een partij die ooit de helft van de Vlamingen kon bekoren, vandaag in peilingen rond de 15 %

zwalpt; als de commentator van een eertijds christendemocra- tische krant de vraag stelt of het bestaan van die partij nog zin heeft; als die dat doet in navolging van een senator van diezelfde partij, die niet lang geleden met veel tromgeroffel werd binnen- gehaald; als zowel de vorige premier als een geprofileerde jonge vrouwelijke minister van die partij zowat hand-in-hand uit de poli- tiek stappen; als de vicepremier van die partij zegt dat hij liever gouverneur van West-Vlaanderen was geworden dan sterkhou- der van de regering; als… Wel, dan mogen we zeggen dat er met die partij iets serieus aan het mislopen is. Het lijstje is trouwens langer. De partij zou een regering zonder Vlaamse meerderheid achtervolgen van Opgrimbie tot De Panne, en maakt er nu zelf deel van uit. In 1999 verdween de partij van de koppositie omdat ze (dixit Eric van Rompuy) zich had kapotgeregeerd en, in het hogere belang van het voortbestaan van het land, voortdurend bereid was de eigen standpunten te begraven. In 2012 is die les vergeten en gaat de partij weer vlot dezelfde toer op.

Wat maakt een partij aantrekkelijk? Een boeiend programma, maar dat heeft CD&V niet, zegt zelfs Torfs. Geloofwaardigheid, maar daar ontbreekt het de partij totaal aan. Interessante en bevlogen figuren, maar die zijn in geen velden te bespeuren. Tja, wat zouden we dan missen in een wereld zonder CD&V? Wel, beste lezer, toch zou het een verschil maken, mocht de CD&V er niet meer zijn. Een deel van de resterende christendemocra- tische kiezers zou zeker overstappen naar een V-partij en dan is de B-meerderheid in Vlaanderen helemaal gebroken. Omdat CD&V de ambitie een echte hervorming door te drukken heeft laten vallen, kon de regering-Di Rupo worden gevormd en kan het regime voor even in stand worden gehouden.

Velen hadden gehoopt dat CD&V eindelijk zou genezen zijn van de oude CVP-erfzonde, maar ze kwamen bedrogen uit. Het verdwijnen van CD&V zou de politiek inhoudelijk absoluut niet minder boeiend maken, of het democratische aanbod amper verschralen, maar België zou één van de laatste steunpilaren verliezen. Vlaanderen en de Vlaamse kiezers kunnen de CD&V perfect missen, want als het eropaan komt, gaat die partij elke keer overstag. Juist om die reden is CD&V onmisbaar voor België. We zien die club nog niet zo snel verdwijnen, maar voor ons niet gelaten, want die dag valt het verdict voor België.

Jean-Claude Marcourt zal zowat de eerste Waalse minis- ter zijn die enige bekendheid ver- wierf in Vlaanderen zonder ooit enige echte activiteit ontplooid te hebben op federaal niveau.

Zijn oproep om werk te maken van Plan W(allonie) bleef zeker bij Vlaamsgezinden niet onopge- merkt.

De hoop dat Waalse regionalisten België mee helpen ontmantelen, heeft altijd geleefd in de Vlaamse beweging.

De beroemde “Lettre au Roi” van Jules Destrée in 1912 stelde alvast dat er geen Belgen bestonden, alleen Vlamin- gen en Walen. Na de oorlog koos een meerderheid van het Waals Nationaal Congres voor een niet-Belgische oplos- sing. De top schrok daar niet weinig van en liet opnieuw stemmen om tot bra- vere (België in stand houdende) beslui- ten te komen.

De Mouvement Populaire Wallon uit de beginjaren 60 zorgde voor ver- warring aan Vlaamse zijde. Met figu- ren aan het hoofd als André Renard werd die beweging gekenmerkt door een sterk travaillistisch-syndicaal karak- ter en dat lag voor de Vlaamse bewe- ging wel anders. Toch groeiden er voor- zichtige contacten over de taalgrens, die echter nooit echt ver gingen. Hugo Schiltz had een goede relatie met Fran- çois Périn, maar diens Rassemblement Wallon was te snel over het hoogte- punt heen en klampte zich vast aan het Brusselse FDF. PS-voorzitter Guy Spitaels evolueerde gaandeweg naar een meer regionale benadering. De man werd niet voor niets Dieu genoemd. Hij had alles om Wallonië een nieuw elan te bezorgen. In 1992 gaf Spitaels zowaar het partijvoorzitterschap op om Waals premier te worden. Een politiek-cultu- rele ommeslag van de eerste orde, die echter te pletter sloeg op de Agusta- affaire. Spitaels werd beschuldigd van corruptie en moest het politieke veld ruimen. Met Elio di Rupo kreeg de PS een “echte patriot” aan het hoofd, die België ver verkiest boven Wallo- nië. Zou Marcourt weer een beweging kunnen opzetten die aanknoopt bij die oude Waalse traditie?

De lamp brandt in Parijs

Een boeiende vraag, die echter niet mag doen vergeten dat Wallonië kampt met de eigen identiteit, of eer- der het gebrek daaraan. Op genoemd Waals Nationaal Congres koos maar een kleine minderheid voor een eigen Waalse staat. De grootste groep wilde Wallonië aanhechten bij Frankrijk.

De lamp blijft heel dikwijls branden in Parijs.

Jan Callebaut schreef op 11 februari in De Morgen een opiniestuk onder de titel “RTBF helpt België verdam- pen”. Callebauts naam klinkt als een klok in de marketingwereld. Hij stichtte in 1987 het marktonderzoekbureau Censydiam en staat internationaal bekend als ontwikkelaar van het diag- nostische marktonderzoek. Hij is een man die de maatschappelijke beweging kan inschatten.

Lees verder op blz. 2

Vive la France!

67

jaargang • nummer 8 • woensdag 22 februari 2012 1,95 euro

De dingen dezer dagen 2

Vervolg van blz.1

Callebaut merkt in zijn artikel op dat de Vlamingen vroeger vrij veel naar de Neder- landse televisie keken, maar sedert de komst van VTM evolueerde ons kijkgedrag naar haast puur Vlaams tv-verbruik (meer dan 80 % marktaandeel). Dat ligt in Wal- loBrux (de term die Walen en Franstalige Brusselaars omvat) wel even anders. Amper 40 % kijkt naar een Belgische Franstalige zen- der. Zenders in Parijs halen samen 36 % van het WalloBrux-publiek.

De Franstalige journalist Martin Buxant reageert in De Morgen op Callebauts stuk met de bedoeling de Franstalig-Belgische media te verdedigen. Maar Buxant beves- tigt toch grotendeels Callebauts vaststellin- gen. Franstalige Belgen kijken naar Franse zenders, lezen nogal wat Franse kran-

ten, en ze volgen de Franse politiek soms meer dan de Belgische. “Als een Waal of Brusselaar bekend wordt, dan vertrekt hij vaak naar Parijs”, schrijft Buxant. Dikwijls is het nog sterker: pas als die naar Parijs trekt, wordt hij in dit land bekend. Jacques Brel blijft een mooi voorbeeld, maar hij was lang niet de enige.

Waalse angst

Laten we een ogenblik stilstaan bij de ver- klaring die Buxant geeft voor het feit dat onze Franstalige landgenoten zoveel aan- dacht opbrengen voor de strijd tussen Sarkozy en Hollande.

“Niemand kan ontkennen dat het links- rechtsdebat in Frankrijk ook makkelijker te begrijpen is dan het ingewikkelde Belgische systeem met zijn coalitie van zes partijen.”

Het staat slechts tussen de regels te lezen, maar Buxant schrijft eigenlijk dat Frank- rijk boeiender is, omdat er op een normale manier aan politiek wordt gedaan, wat niet kan gezegd worden van het gespleten Bel- gië. Toch een niet-staat, dus, dat Belgenland.

Voor Callebaut verklaart die gerichtheid van de Belgische francofonie op Parijs in elk geval het grote Waalse gebrek aan zelfver- trouwen, passief verblijvend in de schaduw van het grote Parijs.

Dat leidt naar een “overdreven angstig gedrag”. Callebaut doet het niet uitdrukke- lijk, dus doen wij het maar: politiek wordt die angst dan vertaald in het “on est deman- deur de rien” en het vastklampen aan het status quo.

Omdat we nog altijd in het Belgische kader (samen)leven, betalen de Vlamingen de prijs voor dat gebrek aan zelfvertrouwen. Het zou ook voor ons niet slecht zijn, mocht Marcourt enig succes boeken met zijn Plan

W. J.K

Grafieken zeggen veel

Luc Coene, gouverneur van de Nationale Bank, is van stroper boswachter gewor- den. Tien jaar geleden, toen hij kabinetschef was van Guy Verhofstadt, tijdens de paarse euforie, heeft hij meegeholpen aan een hold-up van de staatsfinanciën. Op een ogenblik dat de economie zich in een hoogconjunctuur bevond, werd het geld door deuren en ramen gegooid. De dalende rente en de economische groei zorgden voor overheidsoverschotten. Die werden volledig opgesoupeerd, in plaats van een spaar- potje aan te leggen om de kosten van de vergrijzing op te vangen. We kunnen spre- ken van schuldig verzuim.

Verwacht geen excuses van Luc Coene voor dit paarse malgoverno. Tijdens de pre- sentatie van het jaarverslag van de Nationale Bank gaf hij op een serene manier com- mentaar bij de toestand van de overheidsfinanciën. De analyse van de Nationale Bank is het lezen waard. Europees Commissaris voor Concurrentie Olli Rehn plant een macro- economische analyse van België. Hij kan zich de moeite van het rekenen besparen. Het rapport van de Nationale Bank geeft een interessant overzicht van de “staat van het land”. Men moet zelfs niet de volledige tekst lezen. Een aantal grafieken tonen aan hoe België ervoor staat. En inderdaad: het land is definitief (?) in de richting van de Zuid- Europese krimpeconomieën aan het kantelen.

De eerste vergiftigde erfenis van paars is het dalende primair saldo - de inkomsten min de uitgaven zonder de rentelasten. Het primaire saldo is de beste barometer van de gezondheid van de staatsfinanciën. Wel, met dat primair saldo gaat het van kwaad naar erger. In 2000 bedroeg dat saldo meer dan 6 procent van het bbp. Ondertussen is dat gedaald tot onder 0 procent van het bbp, een negatief primair saldo. Er is geen reserve meer om economische schokken op te vallen.

Een andere interessante grafiek toont aan waar het probleem zich situeert: de over- heid heeft een gat in de hand. De primaire uitgaven van de gezamenlijke overheid ste- gen van 42 procent van het bbp in 2000 naar 50 procent van het bbp vandaag. Wat betekent dat de overheidssector de helft van de economie uitmaakt. Een gevolg van de sinterklaaspolitiek van paars. En dat is niet het enige structurele, economische pro- bleem. De achilleshiel van onze economie blijft het gebrek aan competitiviteit van de ondernemingen. Het is een oud zeer en daarom een beetje flauw als de werkgevers en de liberale partijen nu afkomen met de oproep om van 2012 het jaar van het con- currentievermogen te maken.

België heeft al langer een probleem. In 1996 werd de wet op de concurrentiekracht goedgekeurd, die bepaalde dat de loonkosten in België niet sneller mochten stijgen dan de drie buurlanden. Wel, die wet heeft niet gewerkt. De loonkost per eenheid product (dat is de loonkost gecorrigeerd voor productiviteit) ligt nu 15 procent hoger dan in de buurlanden. Ten opzichte van Duitsland bedraagt dat verschil zelfs 25 pro- cent. Dit is des te verontrustender omdat de vakbonden altijd beweren dat de hoge loonkost geen probleem hoeft te zijn aangezien de werknemers hier zeer productief zijn. Maar dat verschil hebben de andere landen de voorbije jaren weggewerkt. Nu is het zo dat de loonkosten in Zuid-Europese landen in de periode 1999-2007 nog sneller dan in België gestegen zijn. Sommige economen, zoals Paul de Grauwe, zien daarin het bewijs dat het met onze concurrentiekracht nog best meevalt. Maar dat is een foute analyse. Onze belangrijkste handelspartners zijn de buurlanden, niet de probleem- landen in Zuid-Europa. Overigens is de loonkost in die probleemlanden, Griekenland uitgezonderd, in de periode 2008-2011 minder sterk gestegen is dan in België. In het noordelijke probleemland Ierland is de loonkost zelfs gedaald. Ierland kruipt langzaam maar zeker uit het dal.

Zelfs ACV-voorzitter Marc Leemans komt tot het inzicht dat de loonkost in België te hoog is, terwijl men dat probleem aan syndicale zijde altijd heeft ontkend. Nu moet nog de PS worden overtuigd. In die partij overheerst negationisme over de verzwakte concurrentiekracht en de loonkostenhandicap.

Nochtans is die handicap voor almaar meer bedrijven een reden om een vertrek uit België te overwegen. In het sociale conflict rond de loodsen in de Antwerpse haven kwam men al te snel tot de conclusie dat de reder MSC omwille van die sociale onrust zou uitvlaggen naar Nederland of Frankrijk. Dat speelt inderdaad een rol, maar de hoge loonkosten zijn eveneens een factor. Discussiëren over “2012 het jaar van het concur- rentievermogen” is tijdverlies. Actie is aangewezen. Maar zoals bekend maakt Belgisch immobilisme dit onmogelijk.

A^ngélique VAnderstrAeten

Uit de smalle beursstraat

Sien gaat vrijuit

Voorwaardelijk of niet, voor Véronique volstond het briefje. Na ontvangst meldde ze zich bij de politie en trok haar klacht in.

Voor Sien een gunstige afloop van een ver- haal dat op 26 januari begon in het restau- rant van de Antwerpse Bourla.

De lichtjes (?) aangeschoten actrice “zou”

– voorzichtigheid is de boodschap als in onze modelstaat een roemrucht exemplaar van de linkse culturele elite ter discussie staat – zich naar het tafeltje hebben begeven waar Véronique zat te eten, met haar man en een vriend, ook donker van huidskleur.

Sien “zou” hen gevraagd hebben waar ze vandaan kwamen, en of ze wel werkten.

Van het één “zou” het andere gekomen zijn. Waarna de slottirade van Sien “zou”

bestaan hebben uit een niet mis te verstane boodschap. “Jullie Afrikanen zijn allemaal hetzelfde. Jullie doppen zeker? Dit is mijn land en jullie komen hier profiteren. Ga terug naar je eigen land.”

Enkel “zatten en zotten” geven al eens uiting aan diep verborgen zielenroerselen, is een volkswijsheid. Daaruit “zou” je kunnen afleiden dat de lichtjes aangeschoten Sien die avond lichtjes uit haar politiek correcte rol viel en iets “zou” gezegd hebben wat ze altijd al dacht. Dat staat zo haaks op het imago van Sien Eggers én van de ganse linkse club kleinkunstenaars, schrijvers en andere zelfbenoemde intellectuelen, dat het voor de regimemedia volstond om, zonder meer,

“de feiten” te melden zoals die zich “zouden”

hebben voorgedaan. Behalve om te zeggen dat ze zich van het voorval niks herinnerde, bleek Sien onbereikbaar voor commentaar.

Stopgedachte

Nadat Véronique Boubane haar klacht had ingetrokken - na het “sorry-briefje” was de kous voor haar af -, lieten de media weten dat het meisje zich een waardige dame toonde.

“Want”, zei ze, “als ik zou doorgaan met die zaak wordt het een strijd tegen racisme en daar heb ik de kracht niet voor.” Of de nobele gedachte uit haar koker kwam of van- uit een bepaalde richting werd ingefluisterd - in functie van de uitbouw van een loopbaan,

bijvoorbeeld - is één vraag. Ik heb er geen moeite mee te erkennen dat Sien Eggers zich een steengoede actrice mag noemen, maar de waarheid heeft haar rechten. Die wil, zon- der “zou”, dat haar uitschuiver geminimali- seerd werd omdat ze een prominent lid is van de club die, “à la tête du cliënt”, bepaalt wie wel fout zit en wie niet.

Zouden de media evenveel begrip getoond hebben, en dezelfde discretie aan de dag gelegd hebben, mocht zo’n akkefietje zich hebben voorgedaan met iemand uit die niet nader te noemen politieke partij?

Of iemand uit de gelederen van de nieuwe regimevijand? De door politiek en media gekoesterde samenzweringsstrijdkreet “één tegen allen” voor ogen houdend… Veel risico de bal mis te slaan, loop ik niet, als ik stel dat “het kot te klein zou zijn”; een alles- zeggende illustratie uit de clichéarchieven.

Het “centrum” van Jozef de Witte zou ongetwijfeld overuren maken. Het valt even- min uit te sluiten dat, door collectieve ver- ontwaardiging, de media de familiestamboom van de onverlaat tot op het bot zouden uit- vlooien naar sporen van aangeboren racisme.

Een gebeurlijk ”zuinig sorry-briefje” in voor- waardelijke stijl, zou weggehoond worden.

De kans is groot dat, in de praatbarakken, de moeder van alle prioriteiten zou heersen.

“Personage”

Hoever “men” durft gaan om een

“onkreukbare” uit de links-progressieve zus- ter-en-broederschap te verdedigen, werd met amper te evenaren verve bewezen door de onvolprezen Bart Peeters uit Boechout.

Hij is van mening dat wat Sien op die som- bere januari-avond voor had, niet Sien zelf was maar een “personage” waarin ze zich ooit heeft ingeleefd. Dat personage had het van Sien overgenomen.

“Acteurs”, aldus Bart, “kunnen soms geplaagd worden door een beroepsziekte.

Een spijtige, maar hoe dan ook een beroeps- ziekte.

Vooral als de acteurs een glas teveel op hebben kan de ziekte zich manifesteren.

De acteurs geraken dan in een geestestoe- Gerechtigheid is geschied. De blijde mare deed de ronde dat actrice Sien Eggers vrijuit gaat, na een zuinig sorry-briefje voor vermeende racistische uitlatingen aan het adres van Véronique Boubane, model met diep-donkere huids- kleur. Vermeend, vermits het briefje voorwaardelijk opgesteld was. “Indien ik u of uw gezelschap gekwetst zou hebben, wil ik me verontschuldigen.”

Vive la France!

stand waarbij een personage het van hen overneemt. In het geval van een topactrice als Sien Eggers was dat bovendien een zeer geloofwaardig personage. Daardoor is het gekomen dat ze aan het adres van een mooi donker meisje een paar rare en foute clichés uitkraamde.”

Er doen zich in het leven dingen voor die enkel het in acht nemen van devoot stilzwij-

gen rechtvaardigen. Na de opmerkelijke the- orie van kleinkunstgenie Peeters trok een reeks dingen aan mijn oog voorbij.

Bevond Peeters zich bij het toeteren van zijn theorie in dergelijke staat van dronken- schap, dat die een narrenpersonage pro- bleemloos toeliet zijn plaats in te nemen?

d.M^ol

3

De dingen dezer dagen

Vlaamse Kermis

Onze hofdichter geeft er weer een lap op. Op donderdag 23 februari is hij te gast bij de Vlaamse Actieve Senioren van Zwijndrecht, met zijn een- manscabaret “Vlaamse Kermis”, met de klemtoon op Vlaamse. In poë- zie en proza, met aforismen en liedparodieën geeft hij zijn eigenzinnige, politiek incorrecte kijk op maatschappij en politiek, waarin de “geniale”

Elio natuurlijk een dankbare kop van Jut is. Wie erbij wil zijn, komt vol- gende donderdag tegen 14.00 uur naar De Mouterij, John Tulpinckstraat 15 (zijstraat Dorpsstraat) te Burcht. Wilt u meer inlichtingen? Voorzit- ter René Bolsens: 03/252.85.32 - r.bolsens@skynet.be

Rudy de Leeuw

Syndicalist-vennootschaps- beheerder

Denderleeuw

Mijnheer de kaviaarsocialist,

Gij zijt het gewoon de straat op te gaan met een rode plastic zak over uw schoon kostuum om luidkeels slogans uit te schreeuwen ter verdediging van de werk- man. Veel uitleg moet daar niet bij. Vak- bondstaal is slogantaal.

Maar plots was dat even anders. Beteu- terd en met trillende onderlip moest gij de media met veel volzinnen en kronkels te woord staan, over de capriolen van de vennootschap waarvan gij aandeelhouder zijt en die zomaar even de fiscale voorde- len van de notionele intresten incasseerde.

Gij hebt u zwaar in bochten moeten wrin- gen en dat heeft u geen deugd gedaan. Het was bijna meelijwekkend u te zien stotte- ren en stuntelen in De Zevende Dag, op de kwelbuis.

Want waart gij niet altijd de grote heraut om met een brutale bek de oorlog te ver- klaren aan die fameuze intresten, omdat zij geen werkgelegenheid opleveren en alleen maar bestaan om investeerders met veel eigen kapitaal ook fiscaal te belonen? Op uw barricaden, bij de vuurkorven, spuwde gij dat uit als asociaal en onaanvaardbaar.

Zo kende men u, de vakbondsman die voor

’t heil van ’t algemeen met gebalde vuist in de lucht zijn syndicale “devoren” deed, tegen de belangen van de grote heren.

Voor alle duidelijkheid wil ik stellen dat er op zich niets mis mee is, dat gij fami- liekapitaal mee beheert en dat gij via een vennootschap een pand helpt renoveren.

Maar dat gij de schuld in de schoenen van een boekhouder schuift nu blijkt dat die ten gunste van de vennootschap de fiscaal gunstige notionele intrestaftrek liet incas- seren, is een ander paar mouwen.

Pas nadat gij dat wist, zoudt gij ont- slag als bestuurder hebben genomen. Het moest er nog aan mankeren! Maar daar

wringt net het schoentje. Waarom hebt gij, als bestuurder, niet vooraf gewaarschuwd voor dit soort praktijken, waar gij zo tegen lijkt te zijn met uw vakbond?

Natuurlijk krijgt gij dan de perceptie tegen. Want voor de gewone burger is het dan klaar als een klontje: links lullen en rechts zakken vullen. Of Bijbelser: “Laat uw linkerhand niet weten wat uw rechter- hand doet.”

Het is hét probleem bij tal van socialis- ten. Ik denk onwillekeurig aan sp.a-Kamer- lid en oud-staatssecretaris Bruno Tuybens, die in de Kamer herhaaldelijk fulmineerde tegen de dikke bonussen van topmannen van banken en bedrijven, terwijl hij zelf in een vorig bankiersleven niet vies was van een royale bonus van 292.000 euro bruto, waarvan netto 250.000 euro overbleef.

Helmut Kohl, de Duitse oud-kanselier, leverde de wereld een historische bou- tade: “Het is gemakkelijker een hond langs een hotdogbarak te krijgen, dan een socia- list langs een zak geld.” Kohl krijgt telkens weer gelijk, door de perceptie die jullie, socialisten, keer op keer creëren. Het ver- wijt van schijnheiligheid komt niet zomaar uit de lucht vallen.

Gij zult wellicht tegenwerpen dat de per- ceptie niet altijd strookt met de realiteit.

Dat is juist, maar het is evenzeer de taak van hoge bomen die veel wind vangen om die perceptie voor te blijven, door zich- zelf preventief een strenge morele code op te leggen. Daarin zijt gij absoluut niet geslaagd.

Gij hebt uw vakbond geen dienst bewe- zen. Of gij derhalve met nog enige geloof- waardigheid de notionele intrestaftrek gaat kunnen bekampen, hoog in uw ivoren vak- bondstoren, wordt alvast zwaar betwijfeld door

Brief aan

Overleven we de sharia?

Fouad Belkacem (29), de leider van Sharia4Belgium, werd vorige vrijdag in Ant- werpen veroordeeld tot twee jaar cel, wegens het aanzetten tot discriminatie en het aanzetten tot haat en geweld tegen- over niet-moslims. Zo smeekte hij Allah dat Morel, Dewinter en De Crem kanker zouden krijgen. Belkacem – beter bekend als Abou Imran – ziet niet in wat het probleem is.

De staatsveiligheid heeft in haar jaar- verslag speciaal een paragraaf aan Sharia- 4Belgium gewijd. Daarin staat letterlijk:

“Sharia4Belgium maakt openlijk propaganda voor internationale terreurideologen. Ze verstoren de openbare orde en intimideren andersdenkenden.” Sharia4Belgium is inmid- dels uitgegroeid tot de “meest vocale salafis- tische beweging op Belgische bodem”.

De organisatie kwam voor het eerst scherp in beeld toen ze op de Universi- teit van Antwerpen een lezing van Benno Barnard met geweld verstoorde. Het optre- den van Belkacem en zijn kornuiten kwam nogal idioot over, maar intussen worden Belkacems bedreigingen en uitlatingen wel ernstig genomen.

In een ronduit krankzinnig filmpje noemde hij de ziekte waaraan Marie-Rose Morel uit- eindelijk bezweek een straf van Allah, en hij plaatste haar op één lijn met Hitler en Stalin. Bart de Wever, Filip Dewinter en Pieter De Crem wachten hetzelfde lot:

Allahs straf. Belkacem ervaart dit niet als een bedreiging, maar als een feitelijke vast- stelling. In een ander filmpje kondigt hij in gevechtskledij luidkeels aan dat de tijd van praten voorbij is.

Tijdens zijn proces kwam Belkacem niet opdagen. Nadat zijn veroordeling was uitge- sproken, kon hij de rechter toch overtuigen dat hij het land niet zou ontvluchten. De iet- wat naïeve rechter geloofde hem en liet hem niet onmiddellijk aanhouden. Nochtans is de shariakopman niet aan zijn proefstuk toe.

Belkacem is reeds veroordeeld voor tal van verkeersinbreuken, slagen en verwondingen, vernielingen, bedreigingen, weerspannigheid, smaad en diefstal. Hoe komt het dat die kerel nog op vrije voeten loopt?

Belkacem is geen slachtoffer van een onge- lukkige jeugd. Hij is niet opgegroeid in een kansarm gezin. Integendeel! Hij is bemid- deld en heeft werk. Op zijn 21ste koos hij bewust voor de islam. Hij kan zich niet vin- den in de ‘amorele consumptiecultuur’ en de ‘hypocriete democratie’. De shariakop-

man wil niet afzijdig blijven, maar de proble- men benoemen en oplossingen aanreiken.

Hij stoort er zich niet aan dat hij als margi- naal wordt omschreven, want “pedofielen, verkrachters en andere perverten worden niet als marginaal beschouwd”. Tja, misschien is dat wat scherp als analyse, maar helemaal ongelijk heeft hij niet.

Zijn oplossing ligt voor de hand: “Wij moeten teruggaan naar de wortels en dat is de sharia, de islamitische wet. De demo- cratie moet gewoon weg.” Belkacem is geen idioot. Hij weet perfect hoe hij een bewe- ging moet uitbouwen. Hij heeft een doel, een missie, een visie en maakt gebruik van de media en het internet om zijn boodschap uit te dragen. Hij is goed opgeleid en kent de weke plekken van het gerecht en de demo- cratie. Aanvankelijk bestond de Sharia-bewe- ging uit amper twee man, maar door intense netwerking en door lobbyen is de beweging vandaag in meer dan twintig landen actief.

“De democratie loopt op haar laatste benen.

Zelfs op onze sandalen winnen we de strijd nog.” Om die strijd te winnen, vormt België een prima uitvalsbasis.

De ideale staat is zoals het was tijdens het islamitische kalifaat in 1300. Toen was de sharia de wet voor iedereen. Volgens de nieuwe Saladin is er nooit een toleranter regime geweest dan toen.

U kunt dat complete nonsens vinden en u kunt Belkacem als een psychoot en een nar- cist beschouwen, maar het is een feit dat de islam – die eigenlijk in elke versie radicaal en militant is – bij jong opgeleide moslims sterk aan aanhang wint. Een aantal weken geleden kreeg ik van een jonge, overtuigde moslim uit het laatste jaar ASO te horen dat de evolu- tietheorie van Darwin nonsens is en dat God alles heeft geschapen. De grootste vijanden zijn voor hem de homo’s en de joden. Hij kan zich onmogelijk vinden in de consumptie- drift en de morele lethargie van onze maat- schappij. Onze democratie brengt trouwens geen echte leiders aan de macht, maar cor- rupte heerschappen en mensen met andere bedoelingen.

Binnen het huidige onderwijs is het heel erg moeilijk daar een debat over te voeren.

De meeste leerkrachten en ouders zijn nog steeds blind voor het fenomeen. Onterecht, want in heel wat binnensteden vormen de moslims een sterk groeiende minderheid.

JB

We Moeten durven…

Alles kan altijd beter. Dus is het aangewe- zen voorbehoud te maken voor de record- prestatie van de “jongere” A. (17 jaar), uit Brussel, die erin geslaagd is zijn zeventigste (!) misdrijf op het palmares te schrijven. Hij probeerde, met een kompaan (15 jaar), in de woning van een vrouw in te breken. Het duo werd betrapt.

Zo dikwijls de politie A. inrekende, werd A. ook weer vrijgelaten, door gebrek aan capaciteit in de jeugdinstellingen. “Ons jeugd- rechtssysteem faalt en dat moeten we dur- ven erkennen”, weet criminoloog Brice de Ruyver, ooit “veiligheidsadviseur” in de kabi- netten-Verhofstadt. Of we ook moeten dur- ven erkennen dat diverse regeringen decen- nialang in hun immigratiebeleid, of wat daar voor doorging, faalden, en blijven falen, zei De Ruyver niet.

de saMenWerking Werkt

Staatssecretaris Melchior Wathelet (cdH), die winterbanden verplicht wil maken, haalde het nieuws door een brief met “een verdacht poeder”, geopend door zijn kabinetsmede- werkers. Eén van die medewerkers trad uit de anonimiteit, waarin zij allicht liever geble- ven was.

Bleek dat Isabel Casteleyn naast mede- werkster ook Melchiors vriendin is. Het spreekt dat ze zit waar ze zit omdat ze ongemeen bekwaam is, niet omdat ze met Melchior intiem is. Dat is zuiver toeval.

Bewijs? Toen Melchior nog bevoegd was voor asiel en migratie was ze al nauw betrokken bij de regularisatiecampagne van 2009, die de OCMW’s tot wanhoop dreef.

Of Isabel even nauw betrokken is bij het ideetje over de winterbanden, is onduide- lijk. “Maar de samenwerking werkt”, aldus Isabel. Dat is duidelijk.

Brussel en de Zes

In ons vorige nummer schreven we over de peiling van La Libre Belgique en RTBF waarin de neergang van het Vlaams Belang en de opmars van N-VA allebei gestopt leken te zijn. Intus- sen hebben we detailcijfers gevonden, met uit- splitsingen voor Brussel en de zes faciliteiten- gemeenten afzonderlijk. Daar is dat effect nog extremer. Als die peiling klopt, dan zou het Vlaams Belang in Brussel zelfs opnieuw de grootste Vlaamse partij worden, met 2,7 % van het totale aantal stemmen, tegen 2,5 % voor N-VA. Ook in De Zes is de stijging van het Vlaams Belang veel groter dan in de rest van Vlaanderen, al blijft de voorsprong van N-VA daar gigantisch groot. We willen iedereen waar- schuwen tegen euforische gedachten: zulke deelresultaten zijn gebaseerd op zeer kleine aantallen proefpersonen. De foutenmarge is er veel groter.

nottink

“Much ado about nottink”, zei Di Rupo aan het slot van zijn parlementair betoog. Waaruit mag blijken dat zijn Engels even goed/slecht is als dat van Verhofstadt. Riep een opgefokte Verhofstadt, toen een vraag van een Engelse interviewer hem niet beviel: “What for a ques- tion is that?” En als het niet waar is, is het in alle geval dicht bij de waarheid.

lul van het Jaar

De lezers van Humo hebben Bart de Wever verkozen tot “lul van het jaar”. Voor Bart een hele stap voorwaarts, want verleden jaar haalde hij voor die titel maar de derde plaats, én kreeg hij de prijs van “politicus van het jaar” én “man van het jaar”. Dit jaar gaat die laatste prijs naar Elio di Rupo. Moet u ook even glimlachen bij

“Elio, man van het jaar”? De lezers van Humo kozen Freya van den Bossche tot “politicus van het jaar”. Euh, Freya wie?

De dingen dezer dagen 4

• Wierookverbod?!

Vorige woensdag doken in de lijst van de mondelinge vragen in de Kamer twee soort- gelijke, merkwaardige vragen op. Ze waren van de hand van Inge Vervotte van CD&V en van Jan van Esbroeck van N-VA.

Ze waren duidelijk in paniek. Zij wilden dringend van minister Onkelinx (Volks- gezondheid) weten of het rookverbod inder- daad zal uitgebreid worden tot het gebruik van wierook in de kerken. Van Esbroeck beweerde dat vooral oudere gelovigen hem hierover geregeld aanspraken. Vervotje zei te weten dat dit verbod op een eeuwenoud religieus gebruik bij de kerkgemeenschap hard aankomt.

Zij lieten uitschijnen hierover uitdrukke- lijk gevat te zijn door gelovigen en de kerkge- meenschap. Jantje, zelf een verstokte roker, wilde van de minister dringend weten of zij resultaten heeft van onderzoeken met betrekking tot de verslaving en de kanker- verwekking van wierook.

Ongelooflijk, maar het stond werkelijk geschreven. Vervotje ging nog verder en vroeg op basis van welke adviezen of weten- schappelijke onderzoeksresultaten dit ver- bod werd genomen. Ze vroeg of aangetoond is dat de concentratie en de blootstelling

dermate hoog is, dat de rook schadelijk is.

Nog straffer: “Is er een onderzoek lopende naar alternatieve stoffen voor de verbran- ding van wierook?” En als klap op de vuurpijl:

“Is er reeds overleg geweest met de aartsbis- schop en de raad van de bisschoppen?” Alles wees erop dat er een explosief dossier zat aan te komen…

• Bij de neus genomen

Maar het was allemaal niet wat het leek.

Want wat gebeurde? Beide vragen wer- den hals-over-kop weer ingetrokken. Inge en Jan hadden zich grandioos laten beetne- men door de internetkrant De Raaskalde- rij. Dat kolderblad had een ongelooflijk goed geschreven artikel gebracht waarin het wie- rookverbod als uitloper van het rookverbod uit de doeken werd gedaan.

Daarin werd gewag gemaakt van spoed- zittingen van de bisschoppenconferentie, uitspraken van Mgr. Leonard en protestac- ties van gelovigen. Genoeg stof om niet-aan- dachtige lezers in de val te laten lopen. Wat gebeurde. Meesterlijk! Beide Kamerleden moeten aan hun medewerkers toch eens zeggen dat kolder en fictie iets anders zijn dan bittere ernst.

Het blad legde de minister in de mond dat zij had opgeroepen tot kalmte en dat ze had

beloofd zo snel mogelijk tekst en uitleg te geven: “Wij staan altijd open voor dialoog.

Zo voorziet de nieuwe wet bijvoorbeeld in de mogelijkheid tot het installeren van een glazen stolp over het spreekgestoelte of een aparte wierookruimte.

Ook het gerucht dat alle driekoningen- beeldjes uit de handel zouden worden gehaald wegens de wierook die een van de drie wijzen met zich meedraagt, wens ik ten stelligste te ontkrachten.

Zolang er duidelijk op de verpakking ver- meld staat dat wierook schadelijk is voor de gezondheid, is er geen probleem.” En nòg had men het niet door! Heerlijk! En dan die hilarische vragen!

• Koerswijziging

In 2007 werd de wet die het statuut van de militairen van het actief kader regelde, gestemd in de Kamer. Het Vlaams Belang en CD&V zaten toen in de oppositie en deden er alles aan om het leven van toenmalig minister Flahaut zuur te maken.

Zo dienden het VB en Kamerlid Pieter de Crem een principieel amendement in, waarin zij stelden dat militaire betrekkin- gen enkel voorbehouden moesten worden voor Belgen. In het ontwerp zouden onder- danen van een lidstaat van de Europese

economische ruimte of van de Zwitserse Bondstaat ook worden toegelaten. De Crem en zijn vriend Luc Sevenhans, toen VB’er, nu N-VA’er, baseerden zich toen op een niet mis te verstaan advies van de Raad van State, dat de strijdigheid met artikel 10 van de Grond- wet onderstreepte.

Flahaut sloeg dat advies feestelijk in de wind. Hij en zijn partij dachten aan hun nieuw kiesvee. Vorige week werd in de commis- sie Landsverdediging een wetsontwerp besproken waarin De Crem, huidig minis- ter van Buskruit en Schietgeweren, een aan- tal hoedanigheden voor de kandidaat-militair bepaalt, waaronder de nationaliteitsbepaling.

Opvallend: hij neemt de toenmalige tekst van Flahaut over en wil ook niet-Belgen in het leger opnemen. Bezige bij Annick Pont- hier van het Vlaams Belang wees de minister er fijntjes op dat hij nu als minister, net als Flahaut destijds, het advies van de Raad van State straal negeert. Zij diende prompt een amendement in waarin zij de verantwoor- ding van De Crem van destijds overnam.

De minister vroeg niettemin aan de com- missieleden om het amendement van Pont- hier – en ipso facto zijn eigen amendement van toen – niet goed te keuren. Annick kreeg geen steun, ook niet van de N-VA, die nu Sevenhans in de rangen heeft.

Een kruistocht voor de kruisvaarders

Mislukt omdat ze niet wilden koloniseren

U kent Hans Jansen natuurlijk wel; tot zijn pensionering arabist en hoogleraar in Utrecht voor “het hedendaags islamitisch denken”. Hij brak de rug van raadsheer Tom Schalken, één van de initiatiefnemers van het infame Wildersproces - een nederlaag die politiekcorrect Nederland nog altijd niet verteerd heeft. Jansen rekent in dit boek kei- hard af met de criminele pretenties van de islam en met de westerse zelfhaat; dit alles ingebed in het verhaal van de kruistochten.

Jansen doet dat op een eenvoudige manier.

Hij laat de weinige bronnen spreken zonder de interpretaties achteraf van westerse his- torici die allerlei motieven zoeken waarover geen sprake is in de originele teksten, maar die alleen bij de politieke voorkeur van de historicus passen.

Om te beginnen herinnert de auteur ons aan een paar vanzelfsprekende historische feiten. Het Midden-Oosten is een haard van permanente onrust lang voor de kruisvaar- ders verschijnen en het is dat ook lang erna, als iedereen vergeten is dat er ooit een wes- terse ridder woonde. Jansen vestigt de aan- dacht op de enige reden waarom de kruis- tochten mislukt zijn: omdat ze geen poging waren om te koloniseren, omdat ze geen ongecontroleerde migratie waren. Bijna iedereen die naar Jeruzalem trok, wou zo vlug mogelijk naar huis, na zijn geslaagde pel- grimstocht. Bekend voorbeeld: Godfried van Bouillon – de eerste koning van Jeruzalem, al wou hij de titel niet - verdedigde zijn nieuwe staat met driehonderd ridders en tweedui- zend soldaten.

Urbanus II

Het verhaal begint met de bekende oproep van paus Urbanus II in 1095. Uit niets blijkt dat die oproep (die we alleen kennen uit veel latere bronnen) iets anders is dan de aansporing om een einde te maken aan het bloedige mohammedaans geweld waar chris- tenen die een vredelievende pelgrimstocht willen ondernemen, de slachtoffers van zijn.

Het is geen oproep tot moord en doodslag omdat op dat ogenblik nog een meerder- heid van de bevolking in die streken chris- ten is (zodat de mohammedanen hen kunnen uitpersen; één van de oorzaken van de hui- dige financiële malaise in het Midden-Oos- ten is dat er te weinig christenen overgeble- ven zijn om te stropen). Natuurlijk wordt tegenwoordig nogal stennis gemaakt over het feit dat de volkskruistocht (Pieter de Kluizenaar), die de echte kruistocht vooraf-

gaat, sommige Joodse gemeenschappen langs de Rijn en de Moezel terroriseert. De paus en de bisschoppen veroordelen die wanda- den. Jansen daagt iedereen uit om hem een tekst te bezorgen van een imam die ooit mohammedaanse schurkenstreken tegen- over andersgelovigen veroordeelt.

Dan begint de eerste kruistocht en die is ook een antwoord op het verzoek van de Oost-Romeinse keizer om gebieden te her- overen die onlangs gewelddadig in de handen van de aanhangers van de “godsdienst van vrede” zijn gevallen. De westerlingen belo- ven daarom feodale trouw aan de keizer. De kruisvaarders zijn feitelijk niet talrijk genoeg om die tocht met succes af te ronden, maar ze slagen omdat ze bondgenoten hebben.

De stad die de sleutel is tot de tocht naar Jeruzalem, is Antiochïe. Die stad verove- ren ze, omdat ze de hulp van de plaatselijke christenen krijgen die het mohammedaanse bezettingsregime beu zijn.

Westerse historici apen dikwijls moham- medanen na die spreken over “verraders”.

Jansen vraagt zich terecht af waarom men de Palestijnen die de Israëlische bezetting beu zijn ook niet van “verraad” beschuldigt. In het Westen is de oude tekst sacrosanct die meldt dat de kruisvaarders bij de inname van Jeruzalem tot hun enkels in het bloed waden.

Voor een onnozele uitgetreden non, Karen Armstrong, is dat het bewijs van een afschu- welijke slachting zonder onderscheid van persoon. Jansen stelt daar een Joodse bron tegenover, die spreekt over 3.000 doden.

Dat is niet weinig, maar de stad telde op dat ogenblik waarschijnlijk zo’n 20.000 bewo- ners. Het is eerder een bewijs van lankmoe- digheid, als men dat vergelijkt met de gru- welijkheden van Romeinen, Mongolen en Arabieren bij de verovering van steden die zich niet direct wilden overgeven. Daar werd tot en met de laatste inwoner over de kling gejaagd.

De vergeten kruistochten

Jeruzalem blijft 89 jaar in westerse handen tot Saladin de stad inneemt en tot zijn grote spijt moet afzien van een moordpartij omdat de belegerden dreigen op hun beurt iedere mohammedaan in de stad te vermoorden.

De ridderlijke Saladin is een uitvinding van Walter Scott in zijn roman The Talisman.

De auteur behandelt kort de volgende kruistochten en het valt op dat hij bij iedere tocht vermeldt dat de kaart van het Midden-Oosten er anders had uitgezien indien de Franse vorst X had gedaan en de Duitse vorst Y. Dat klopt niet helemaal met zijn correcte thesis dat Jeruzalem alleen het einddoel van een pelgrimstocht was maar geen stad en gebied waar men zich perma- nent wou vestigen en werken (zonder de hangmat van de sociale zekerheid).

Feitelijk zijn die kruistochten eeuwenlang vergeten in het Midden-Oosten, omdat ze zich afspelen op zo’n korte tijd op een smal strookje land. Inmiddels gaat de jihad tegen de beschaving verder en de Osmanen breien er nog een leuk vervolg aan, wanneer ze de

hele Balkan bezetten. Eerst in 1683 wordt de opmars van de mohammedaanse hor- den voor Wenen gestopt en begint de her- overing van christelijke gebieden. Einde de 19de eeuw zijn de overwegend christelijke landen weer vrij, maar het Midden-Oosten is definitief verloren. De echte mohamme- daan aanvaardt natuurlijk nooit (het dar- al-islamprincipe) dat één vierkante meter grond waar ooit de halve maan gewapperd heeft weer naar de oorspronkelijke eigenaar terugkeert. Het begrip kruisvaarder duikt dan ook eerst in de 19de eeuw op in Arabi- sche teksten en ligt vandaag bestorven in de mond van de jihadisten.

Leugenaar Verhofstadt

Jansen eindigt zijn chronologisch verhaal op bladzijde 193 en dan gaat hij 124 bladzij- den verder over de problemen die deze gru- welleer in heden en verleden veroorzaakt heeft, en nog veroorzaakt. Hij doet dat in zijn bekende heldere stijl, al wordt zijn ironie er soms wat te veel met de voorhamer inge- klopt, maar voor mensen die eens zuchten bij het “Zwartboek van de Islam”, zoals de dikke turf van Wim en Sam van Rooy oorspron- kelijk titelde, is Jansens boek een prettig en veel korter alternatief. De arabist vestigt er bijvoorbeeld de aandacht op dat westerlin- gen niet langer een gevoel voor godsdienstige redenen hebben, laat staan religieus impe- rialisme, en daarom hun eigen kortzichtig model van denken in de plaats zetten. Jan- sen geeft het voorbeeld van de marxistische analyse met de bekende boven- en onder- bouw. De bovenbouw is het mohamme- daanse terrorisme. Voor de westerse mode- journalist kan de onderbouw nooit zijn dat de mohammedaan zelf een schurk is, dat de gewelddadige islam ambtshalve tot crimineel gedrag leidt. Neen, er moet een marxistische onderbouw zijn met flauwekul als wanhoop en armoede (Bin Laden was schatrijk) zoals de bedrieger Verhofstadt altijd loog.

Jansen vestigt ook de aandacht op de ellende van iedereen die moet leven in een land waar mohammedanen de macht heb- ben. Hij maakt een opmerking. over de Kop- ten die je nooit leest bij andere westerse auteurs. Deze echte Egyptenaren lijden al 1400 jaar onder de Arabische bezetting van het land. Jansen zegt botweg dat iedere Kopt die mag kiezen ook vandaag niet tezamen met de onverdraagzame en dikwijls moord- zuchtige meerderheid wil leven.

Het boek is geschreven voor de Syrische tragedie begon, maar ik kan me de reactie van Jansen levendig indenken. Het schurken- regime van Assad heeft er geen moeite mee duizenden mensen te doden die hem weg willen, maar de opstandelingen zijn zelf soen- nitische boeven die zich niet zullen gene- ren om minderheden als de alevieten en de christenen te terroriseren en desnoods een kopje kleiner te maken wanneer ze de macht veroveren.

Kortom, een interessant boek en een ware kruistocht om de kruisvaarders weer (deels) in ere te herstellen. Jan neckers

“Sommige politieke partijen gaat het immers zo slecht dat ze hopen op profijtelijke bondgenootschappen met jihadis- ten en boerkadragers. Zoals de tijd zal leren: een trieste illusie.” Dat is de kernzin in “Op, op, ten strijde, Jeruzalem bevrij- den”, het nieuwe boek van Hans Jansen (uitgeverij Van Praag, 327 bladzijden). Wat op het eerste gezicht een geschiedenis van de kruistochten lijkt, is in werkelijkheid een ongenadige afrekening

met a. de bekende misdadigersideologie die Mohammed ibn Abdullah uit zijn duim zoog;

met b. de politiekcorrecte imbecielen die hun domme kop in het zand steken.

Roddels uit de Wetstraat

Kruisvaarders zijn van alle tijden

De dingen dezer dagen

5

• Op de lange baan

Zowat alle partijen waren het er in een vorige legislatuur over eens dat de kwestie van het onverdoofd ritueel slachten maar eens moest aangepakt worden middels een goede wetgeving.

Een verbod moest en zou er komen. Maar vandaag wil men er zijn handen niet meer vuil aan maken.

De verantwoordelijke minister, Onkelinx, komt blijkbaar niet tot een akkoord met bepaalde godsdienstige minderheden, of wil er niet toe komen; dat kan ook. Die kans is zelfs groot, zodat er niets meer hoeft te gebeuren.

Toen vorige week een N-VA-voorstel - dat als twee druppels water op een vroe- ger VB-voorstel lijkt - op de agenda van de commissie stond, dat het onverdoofd ritu- eel slachten wil verbieden, werd het inhou- delijke debat uitgesteld en hield men het bij

‘de regeling van de werkzaamheden’. Waarna de commissieleden mochten beschikken.

“De duizenden dieren die ondertussen een verschrikkelijke dood tegemoet gaan, zijn blijkbaar ‘maar’ schapen,” merkte VB- Kamerlid De Bont schamper, maar vol beeld- spraak, op.

• Internet en vrijheid

Vorige dinsdag ondervroegen Peter Dedecker (N-VA) en Peter Logghe (VB) minister Vande Lanotte over het ACTA- verdrag dat namaakproducten en het ille- gaal kopiëren van software, muziek en infor- matie langs het internet wil weren. M.a.w.

ACTA wil internationale standaarden vast- leggen voor het afdwingen van intellectuele eigendomsrechten.

Toeval of niet, maar op dezelfde dag ver- scheen over hetzelfde onderwerp een kri- tisch artikel op de voorpagina van ’t Pallie- terke… Beide vraagstellers maakten zich zorgen over de toepassing van dat verdrag en vooral over de gevolgen ervan voor het vrij verkeer van gegevens en ideeën.

De minister beloofde een studie te laten bestellen over de impact van het verdrag op één en ander. Het is in ieder geval een goede zaak, dat beide Peters in dienst van de al zo door regeltjes en wetten bedreigde vrijhe- den aan de alarmbel trokken.

Het is niet omdat men piraterij terecht wil aanpakken dat de vrijheid van informatie- vergaring in één beweging aan banden dient gelegd te worden. Volg het verder op, jon- gens!

Zopas keerde het Antwerpse VB-boegbeeld Filip Dewinter, geflankeerd door Anke Van dermeersch en Europees Parlementslid Philip Claeys, terug van een reis naar de Verenigde Staten, waar hij “Inch’Allah? The Islamisation of Europe” - de Engelse vertaling van het boek dat bij ons sinds 2009 verkrijg- baar is - mocht voorstellen.

Met dit soort tegenstanders wint Barack Obama op één been

Het Republikeinse zootje

democraat Franklin D. Roosevelt met diens New Deal, plooide de partij op zichzelf terug.

Het verhaal van waarden en normen werd afgebouwd ten voordele van een ultraliberaal poujadisme, een fanatieke antibelastingen- kruistocht die onvermijdelijk moest eindi- gen in een discours van sociale afbraak. Wie in de goot terechtkomt, heeft het aan zich- zelf te danken: de Republikeinen hebben de Amerikaanse idealen rond vrijheid en zelfbe- schikking getransformeerd tot een wet van de jungle, zonder enig maatschappelijk per- spectief of zin voor sociale cohesie.

Uiteindelijk komt dit kille red-u-zelfver- toog zelfs in tegenspraak met de meer bijbel- vaste ethisch-conservatieven à la Rick Santo- rum, die vanuit hun christelijke optiek toch ook waarden zoals naastenliefde en mense- lijke verbondenheid zouden moeten appre- ciëren. Dat ontlokte columnist Thomas L.

Friedman in de International Herald Tribune de bedenking dat Amerika misschien wel een nieuwe conservatieve partij nodig heeft, en dat het huidige Republikeinse nominatiecir- cus inhoudelijk en politiek geen voorwerp meer heeft (“The 2012 crop of Republican pre- sidential candidates is out of date. The party has lost its conservative roots.”)

Gezocht: Vlaamse volkspartij

In dat maatschappelijk nihilisme gedijt inderdaad geen enkele filosofie rond de Res Publica, geen enkele totaalvisie op de samenleving, en geen enkel verlicht staats- manschap. Het profiel van de twee voor- naamste kandidaten voor de Republikeinse nominatie is typerend. Zowel Mitt Romney als Newt Gingrich spelen intellectueel in derde of vierde provinciale. Politiek is hun agenda gelijklopend. Het zijn door de wol geverfde zakenlui.

Ze doen uitgebreid aan fiscale spitstech- nologie en ze hebben één groot gemeen- schappelijk programmapunt: de belastin- gen voor de hoge inkomens verlagen. Het moddergevecht dat de twee dwergen onder elkaar voeren, verleidt hen tot uitspraken die zelfs voor Amerikaanse begrippen hilarisch aandoen. Romney vindt het “heerlijk mensen te ontslaan”. Gingrich wil dringend de maan koloniseren. Gelukkig kennen ze daar het gezegde “Loop naar de maan!” niet.

Mijn prognose: tenzij de gewone Ame- Heel de promotiecampagne speelde zich

af onder de vlag van de Republican Party en de daarmee verbonden Tea Party-beweging.

Presidentskandidaten Mitt Romney, Newt Gingrich en Rick Santorum hadden allicht andere katten te geselen, maar Filip en co konden zich toch uitgebreid laten foto- graferen in de prestigieuze Thomas Jeffer- son Club en kregen een schouderklopje van de Republikeinse senatoren Jeff Sessi- ons en Tom Price, naast een knuffel van de onvermijdelijke Sarah Palin. Dewinter werd later op de week voor de micro van Fox News gehaald, de zender van mediamag- naat Rupert Murdoch die Georges Bush jr. aan de macht bracht en ongegeneerd propaganda maakt voor, jawel, de Repu- blican Party.

Opdracht geslaagd?

Wet van de jungle

Het is nooit risicoloos voor een par- tij zich aan de locomotief van een buiten- landse politieke formatie vast te haken.

Want lopen de inzichten van het Vlaams Belang en de Amerikaanse Republikei- nen behoorlijk parallel inzake islamisering, openbare veiligheid en culturele identiteit, het socio-economische gegeven is toch een heel ander verhaal. Vooral de Tea Party- beweging, genoemd naar de Boston Tea Party van 1773 die de aanzet gaf tot de Amerikaanse Revolutie, heeft het Repu- blikeinse discours helemaal naar haar hand weten te zetten. De beweging is tegen elke vorm van sociale politiek, hoewel de mid- denklasse sinds de hypotheekcrisis voor een flink deel is weggeveegd en armoede een vrij algemeen verschijnsel is geworden.

Amerikanen die vorig jaar nog een job en een huis hadden, wonen nu in de bossen,

onder een tentzeil. Ze hebben één kas en verdelen alles onder elkaar. Ze organise- ren zich tot een commune, want dat is nu eenmaal de beste overlevingsstrategie: of hoe de ultraliberale jungle tot communisme inspireert…

Niettemin vindt de Tea Party dat de over- heid zich met dat soort problemen niet moet inlaten. Sociale maatregelen zoals Obama’s plan om kleine huiseigenaren die hun hypotheek niet meer kunnen beta- len, te beschermen en financieel te helpen, worden als “communistisch” en dus des duivels omschreven. Zij vormen de harde kern achter de obstructietactiek tegen de president, wiens partij in het Huis van Afge- vaardigden geen meerderheid heeft. De Republikeinen stemmen gewoon alles weg, of filibusteren zich een kriek, tot Obama gedwongen wordt zijn hervormingsplan- nen drastisch af te zwakken, wat hem dan weer niet door zijn kiezers in dank wordt afgenomen.

Eigenlijk zou de Republican Party zich beter omdopen tot de “Anti-Democratic Party”: het enige politieke doel lijkt nog het beschadigen van de tegenstander, voor de rest is de inspiratie zoek. Die degra- datie is in historisch opzicht opmerkelijk.

Immers, overeenkomstig hun naam, verwij- zend naar de klassieke Res Publica (“alge- meen belang”), waren de Republikeinen in de negentiende en het begin van de twintig- ste eeuw juist progressief en hadden ze hun grootste aanhang in de geïndustrialiseerde noordelijke staten. De partij is omstreeks 1850 opgericht als een speerpunt tegen de slavernij, met Abraham Lincoln als bekend- ste icoon. Maar vanaf 1929, de beruchte zwarte dinsdag in Wall Street, die de grote depressie inluidde en de opgang van de

rikaan, die door de crisis wordt getroffen, ontgoocheld het stemlokaal negeert, wint Barack Obama tegen dit soort tegenstan- ders, op één been.

Zonder plan van sociale heropbouw is de Amerikaanse samenleving gedoemd om ver- pulverd te worden. Dat geldt ook voor onze samenleving, want de eurocrisis is pas begon- nen. Het is dus de vraag, of leden van een Vlaams-radicale partij, die zich “revolutio- nair” noemt en het nog altijd als volkspartij wil waarmaken, zo nodig met het Republi- keinse zootje uit de VS moeten optrekken.

Temeer omdat het Vlaams Belang het ver- schil kan maken met de ultraliberale doc- trine van de N-VA (Bart de Wever: “VOKA is mijn baas.”), op een moment dat een seri- euze economische crisis voor de deur staat.

In de donkerblauwe hoek is het drummen, naast de Open VLD, de patronale vleugel van de CD&V en de restanten van LDD. In de sociaal-progressieve hoek daarentegen gaapt de leegte en is het wachten op een partij die echt voor de kleine Vlaming opkomt. Een establishmentpartij als de sp.a kan of wil die leegte niet opvullen.

Een gat in de politieke markt. Ook in Vlaanderen rukt de armoede op. Honderd- duizenden gezinnen kunnen hun elektrici- teitsrekening niet meer betalen. Het zoeken naar voedsel in warenhuiscontainers wordt een populaire sport. Voor de middenklasse- Vlaming van een paar jaar geleden wenken de semi-illegale overlevingscampings. Na het interessante O2-verhaal over een ordelijke opdeling, staat het Vlaams Belang nu voor de uitdaging om zijn post-Belgische visie over sociale rechtvaardigheid, solidariteit en openbare dienstverlening te verduide- lijken. Dat past perfect in de republikeinse filosofie, maar niet in het geflirt met buiten- landse partijen die vooral voor gefortuneer- den opkomen.

Zaterdag 3 maart congresseert het VB in het Vlaams Parlement over het socio-eco- nomische thema. Er zullen nagels met kop- pen moeten geslagen worden, wil de par- tij de kentering - die zich in de peilingen schuchter aankondigt - inhoudelijk consoli- deren. Het zal een Vlaamse volkspartij óf een Antwerpse Tea Party worden. Ik hoop voor de ploeg van Bruno Valkeniers het eerste.

JS

DE kOnIng schEnkT

De koning heeft in 2011 aan 500 nood- lijdende landgenoten een som geschonken van 200 euro. Elk jaar ontvangt de vorst zo’n tienduizend bedelbrieven. Wie kan rekenen, kan vaststellen dat de koning 9.500 landge- noten in de kou liet staan. Het royale bericht verscheen voor het eerst in de Coreliokran- ten, en werd daarna massaal overgenomen door alle andere gazetten, blogs, internet- fora, enzovoort. Allemaal schreven ze dat het geld dat de koning geeft, afkomstig is uit het fonds “vzw Werken van de Koningin” en dus losstaat van de Civiele Lijst. Men begrijpe: hij betaalt dat uit eigen zak. Wij dus op zoek naar de genoemde vzw, maar die bestaat niet. Wat wel bestaat is de vzw “Hulpfonds van de Koningin”; Maar dat wordt foutief de wereld ingestuurd, en al even foutief door alle andere media rondgestuurd. Waar die vzw zijn inkomsten haalt (het is tenslotte een vzw) weten we niet. Het Paleis/le Palais mag ons dat altijd laten weten. Wat we wel

weten, is dat de vzw op 9 juni 2004 is opge- richt, en dat er enkel Franstalige statuten in het Staatsblad zijn terug te vinden. Benieuwd of bij de 500 noodlijdende landgenoten de taalverhouding gerespecteerd werd. Of zou ook hier sprake kunnen zijn van een zoveel- ste onderhuidse transfer?

UITlEvErEn

Heel veel tamtam werd er gemaakt, maanden geleden, toen het verdrag bekend- gemaakt werd tussen Marokko en België, om Marokkaanse gevangenen in Marokko hun gevangenisstraf te laten uitzitten. Het ver- drag is nu negen maanden oud, en er wer- den al nul gevangenen teruggestuurd. Niet één. Vooropgesteld waren 190 gevangenen, maar geen enkele ervan verkoos naar zon- niger oorden te vertrekken. O ja, er zitten 1.200 gevangenen van Marokkaanse natio- naliteit in onze gevangenissen. En zelfs met dat verdrag, blijft de overgrote meerderheid hier zijn straf uitzitten.

rAcIsTEn

Minister van Oorlog Pieter de Crem was na de succesrijk volbrachte opdracht in Libië apetrots op zijn troepen die mee hadden geholpen de Kadhafi-bende te verjagen. 52 miljoen euro had het gekost, maar het was de moeite waard geweest.

Zou het? Nu de eerste verjaardag van de

“bevrijding” gevierd wordt, blijkt dat vele dappere strijders tegen Kadhafi nog grotere ijver aan de dag leggen in het terroriseren, folteren en vermoorden van mensen die ver- dacht worden van collaboratie met Kadhafi.

Blijkt ook dat de meesten van die verdachten

een zwarte huid hebben. Met andere woor- den: er gebeuren daar racistische moorden, aan de lopende band.

ApErITIEvEn

De jongens en meisjes van de N-VA organi- seren regelmatig “aperitiefgesprekken” met één of ander kopstuk. Binnenkort met Zuhal Demir, in Stabroek, en met Ben Weyts, in Grimbergen.

Maar of het verstandig is in Merksem een aperitiefgesprek te organiseren met als spre- ker Ludo van Campenhout? Dat noemen ze dan “de kat bij de melk zetten”, of bij de Blue Curaçao.