• Het “confederalisme” van de Cd&V 2

62ste jaargang nummer 14 woensdag 4 april 2007

Hoge heren

We hoorden vorige week een hartenkreet: “Ikwil premier worden inplaats van depremier.” Aldus Johanna Vande Lanotte,alias Kapitein Haak, alias de Pappenhei­ mer, aliasRobinson Crusoë bij Debby & Nancy. De boodschap vanVande Lanotte bracht weinig nieuws. Als men zichverlaagttot een optreden in een travestieten­

show, omzieltjes en stemmen tewinnen, danstaat het waternaaan de lippen. Dan is de begeerte zo grootgewordendat diealle ratio overstijgt.

Vande Lanotte zet hoog in. Voor zichzelf en voor zijn partij. De eerste Vlaamse socialistischepremier worden sinds Van Acker, dat is een koortsdroom die al jaren de SP/Sp.a teistert. Door zoopenlijknaarde hoogste post tesolliciteren, schept hijbij dezijnen een duidelijk verwachtingspatroon. Nochtans is Vande Lanotte niet bepaald een dom figuur. Nu hij eenmaal zijn publieke biecht heeft afgelegd,besefthijmaar al te goed dat hij voor resultaat zal moetenzorgen. Gaat hijtenonderbij de verkiezin­ gen,dan kan hijhet wel schuddenals voorzitter. Wantwat iszijn geloofwaardigheid dannog? Hoogstens wordt hij een YouTubbie in plaatsvan een Teletubbie, want het internetis genadeloos,en wie het pleit verliest, wordt op die ongereglementeerde marktplaats onbarmhartig afgeslacht.

Anderzijdsdwingt hij zijn partij in het gareel enmaakt voor iedereen duidelijk dat de Gemeenschappelijke Socialistische Actie bijdekomende verkiezingen in wezen afhangt van één man.Die iedereendanook moet steunen. In deze staat hijop gelijke hoogte met Verhofstadt,dieook het enige progammapunt van deVLDis, maar is hij -althans voorlopig- een pakduidelijker dan Yves Leterme, die weliswaar op kop ligt in alle peilingen, maar opdit ogenblik nog niet officieel kleur durft bekennen.Terwijl weallemaal goed weten dat de geloofwaardigheid vanCD&V,enbijgevolgook van het kartel CD&V/NVA,staat ofvaltmet de kandidatuur vangenoemde Leterme. Als die publiekzou toegeven dat hij niétvoor het premierschap zalgaan, dan kunnen we het Vlaams Kartel samenvegen. IsLetermeopgewassen tegen zijn taak?

Dat valt nog te bezien. Wiezich bijtravestieten een baardlaat aanmeten eneen reddingsboei, komt niet meteen over als de man van het behoorlijkebestuur. (Ja, toe­

gegeven,zoals hierboven al aangebracht, Vande Lanottewas daar ook, maar deSP.a kan zichzulkeSpielereienblijkbaar beterpermitteren.) Enwie zonder veel overleg met zijn regeringsploeg in Nederlandgaat verkondigendat het wegenvignet van de baanis, wekt niet de indruk dat hijde gangvan zaken én zichzelf onder controle heeft.

Komt daar bovenop het scherzo metgenaamde Polvanden Driessche.Terwijl de

“gesprekken” nog volopbezigzijn,laat Leterme zichineen openbaar debatontval­

len “dater eenbelangrijk politiek journalistnaar CD&V zal overkomen”. Het gevolg isbekend: verwarring alom, en een Vanden Driessche diezich- al is hij zelf nog zo’n grosse caisse - bij voorbaatverbrand ziet enzichvertwijfeld overeind probeert te houden. Wie kan er nog op wie bouwen, is dan de vraag. Enzo’nconfrontatieblijft nazinderen, dat staat buiten kijf.

Inelk geval, we gaanbijzonder interessante wekenen maanden tegemoet.Metvier zwaargewichtendiezich al met zoveel woorden tot het premierschap hebbenbekend - Vande Lanotte, Di Rupo, Reynders, Verhofstadt - en eenvijfde zwaargewicht die een onbepaald strategisch momentschijnt af te wachten, Leterme dus. Wat moetdan voor onsde boodschap zijn?

Om te beginnen de vaststelling dat delijst met grondwetsartikelen die voor her­ ziening vatbaarzijnverklaard, dezelfde isals bij de vorigestembusgang, endat wedus geen enkele garantiehebbendat er na I0juni iets essentieels anders zal gebeuren dan bij devorige regeringsvorming.Te meer daar het belangrijkeartikel35 -overde definitieve bevoegdhedenvan de deelgebieden -nietvoor herzieningvatbaar is ver­

klaard. Met andere woorden:zelfs al komt er eenstaatshervorming,dan dreigt het échtesluitstuk volledig te ontbreken. Datis op de eerste plaats hetgevolg van de laf­ heid vande Vlaamse paarsen, die ofwel Vande Lanotte ofwel Verhofstadt (opnieuw) aande top willen zien. (En niemand gaat ons wijsmaken dat Vande Lanotte nog veel arbeidsmarkt zal gaan splitsen als hij de toestemmingnodigheeft van DiRupo om pre­ mier te worden. Wiensbrood men eet, dienswoord men spreekt.)

Ten tweede datieder van ons naar best inzichten vermogen dié partijen moet steunen die van een eigenVlaanderen een absolute prioriteit maken.De ene lezer zal zeggen: dat moet en kanalleenhet Vlaams Belang zijn (engeziende massale belang­

stellingvoor de familiedag van diepartijin Bobbejaanland lijkt dat niet onlogisch). De andere lezer zal aanvoeren: deN-VA heeft eenbelangrijk breekijzer in handen(en dat iseveneens bewaarheid, wantLetermekan hetzichop dit momentniet veroorloven dat stemmenpotentieel te verwaarlozen. Op ditmoment.Maar wat na I0 juni?).

Wat voorons telt,is dat Vlaanderenalsoverwinnaar uit de verkiezingen van 10juni komt. Laat dat tenminsteeen eensgezind doelzijn, ook al zijn er nog zoveelverschil­

len in tactiek enstrategie.Samenop weg naar de onafhankelijkheid.

iWftdSiÊÊ

Deze week :

• Het “confederalisme” van de Cd&V 2

• Godsdienstanalfabeten 3

• Showman Anciaux 6

• Zo was er maar één 10

• Freddy, de biljartkampioen I I

8 jaar paars

Jean-Claude Atatürk

L6OK€ ZÇ&T-

CPWtfM

TiENPUiMMI

"— ---

...O?

fbOtKAPpEN NOÓSIWI?

SMELTEN.

â

We beloofden vorige week de genuan­

ceerdevisieop paters en priesters van De Morgen-columnistDimitri Verhuist te toet­ sen aaneen tekst uitdezelfde krant vande hand vanNoël Slangen, verkopervan twee- dehandsauto’s en dito premiers.Wel, wie een wekelijkserubriek vult, heeft ruimde tijd na te denken over dat soort beloften. We von­

den intussen iets beter om dezeregels mee op te vullen en laten Slangen rustig in zijn kuil rondkruipen, genietendvan degewel­

dige opiniepeilingen die aantonen hoe goed het gaat met zijn Open Vld. We vertelden vorige weekover Verhuist wat we vertellen wildenen hebben Slangendaar verder abso­

luutniet bij nodig.

Want westootten dezeweekoplekker­

dernieuws en het komt uit het geliefde Wal­

lonië. Dankzij een doorgedreven perscam­

pagne ontgaat niets ons nog van wat het levenonzer zuiderburenberoert. DeFrans­ talige onderwijsminister Marie Arena moet zowat de properste excellentie uit het land zijn, wetend hoeveelgeld ze uit de staatsruif haalde om douches te installeren op haar ministerie. Propere Marie stelt zich verder totdoel de homofobietelijf te gaan.

Ze doet dat middels een brochure voor Franstalige scholen, waarin 70 bekende homo’s uit de wereldgeschiedenis worden opgelijst. We leren daar veeluit.Bijvoorbeeld dat Elio di Rupoaan Waalseleerlingenwordt voorgesteld alsfiguur uit de wereldgeschie­

denis. Hij figureertin de lijst naast onder meer James Dean, Leonardo da Vinei,Wolf­

gangvon Goethe en Julius Caesar. Als Cae­ sar homo was,dan moet Cleopatra het ook geweest zijn.

Tenzij deRomeinse veldheer lesbischwas natuurlijk. In het kader van het promoten van hethernieuwdeBelgiëgevoel hadden we ove­

rigens Will Ferdy in deze lijst verwacht. Hij ontbreektechter opvallend.

MustafaKemalAtatürk niet. De Turkse vaderdesvaderlandsout zich in Arena’s lijstje postuumals zijnde van de anderekant.Dat Atatürk een zuipschuit van deeerste orde was, wisten weal en iseen vervelend detail dat in officiële biografieën graagvergeten wordt. Hem nu tot homo maken, dat is een brugover de Bosporus te ver. De Turken voel­ den zich in hun kruis getast. Dus kreeg Arena een gepeperde protestbrief van de Turkse ambassade in de bus.Meermoet datniet zijn voor moedige Marie om bakzeil te halen enhem te schrappen uitde lijst, die nu dus nogmaar 69 namentelt. Wat de overblijvers wellicht nieteenserg vinden.

De uitleg die de doucheminister daarbij geeft, is demoeitemeer danwaard.

Iemand uit haar ministerie had de informa­ tieover Atatürk vanhet internetgehaald en niet gecheckt. Die lijstleert dus weinig over homofilie,moor des te meer over het onder­

wijs in Wallonië. Iedere zichzelf respecte­ rende leerkrachthamertleerlingen in dathet interneteenmet zorg en terughoudendheid tehanteren informatiebron vormt.Een basis­

regel die ophet ministerie van hetFransta­

lig onderwijsdoodleuk aande laarzen wordt gelapt.Daar flansen zeschoolbrochures in elkaar metdezelfde ernst waarmeeluieleer­ lingen deavond voor de indiendatum snelsnel een schoolwerkjein elkaar draaien. Om daar­ onderfier en zelfvoldaaneeneven beknopte als indrukwekkende lijst van geraadpleegde werken af te drukken: www.google.be.

Met het wegvallen van Atatürk verliest de lijst natuurlijk wel aan multicultureel karak­ ter. Nu Atatürk geen homo blijkt, isdever­

nieuwde lijst cultureelerg homo-geengewor­

den.

EENMANSCOLLECTIEF

Den Blooten Kooninck

U mag rechtstreeks op de pianistschieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijk ookvia het gewone redactieadres

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

Vreemdelingenlegioen

4 april 2007

De dingen dezer dagen

Het was een grap

Heeft U ook zo “genoten” van de media- hype rond Wouter van Bellingen, de zwarte spiritistische schepen van Sint-Niklaas die met “racisme” geconfronteerd werd! Ze deinde elke dag wat verder uit om uitein­

delijk op te gaan in een volksfeest op de Grote Markt waar Wouter de gelegenheid kreeg honderden schijnhuwelijken af te slui­

ten als symbool van een grandioze overwin­

ning op dat “racisme". Tot op heden is van de "drie koppels” die geweigerd hadden zich door "een zwarte” te laten trouwen ech­

ter geen spoor teruggevonden. Meer nog, de "zwarte" schepen zelf zei in de Gazet van Janssens van zaterdag 24 maart dat het zelfs om geen koppel ging, maar om een (schoon)vader die uitgestuurd was met de boodschap dat ze niet door een zwarte sche­

pen wilden getrouwd worden. Later waren er nog twee die bezwaar hadden tegen mij, vertelt Wouter van Bellingen in de Frut.

In december van vorig jaar was er dus, volgens Van Bellingen zelf, geen sprake van een weigerachtig koppel, en wat die twee andere koppels betreft die later opdoken en ook bezwaar zouden hebben aangetekend, is het niet duidelijk waarom ze bezwaar had­

den. Direct beginnen toeteren, zoals Wil- lockx deed, dat het hier om puur en onver­

sneden racisme ging, is heel kort door de bocht, maar wel gefundenes Fressen voor een gewetenloze lokale potentaat om met de bereidwillige hulp van de gazetten, radio en tv een antiracistische hype en dito nepfeest te organiseren en daartoe heel de wereld­

pers uit te nodigen.

Van dat eerste “koppel” in december geen spoor meer en uiteraard ook niet van de twee volgende. Waarom niet! Omdat de namen van inlichtingenvragers door een plichtsbewuste ambtenaar met potlood wor­

den opgeschreven en nadien door een even plichtsbewuste ambtenaar werden wegge­

gomd. Tja... En wie dat nog niet wist, weet dat nu ook!

Hoe het dan gekomen is dat burgemees­

ter Freddy Willockx de identiteit van “het koppel" wél scheen te kennen, behoort tot de geheimen der góden, tenzij hij toeval­

lig over de schouders van de loketbediende heeft meegekeken toen die de namen - met potlood - opschreef om ze daarna weg te kunnen gommen. Hoe dan ook heeft Wil­

lockx zich in de roes van de voor verkiezings­

tijd pasklaar gelanceerde mediahype laten ontvallen dat het als rabiaat rood bekend staande “koppel” geweigerd had zich door

“een zwarte” te laten trouwen. Alleen had dat "zwarte" niets met de huidskleur en

alles met de Vlaams-nationalistische ach­

tergrond van kameraad Wouter te maken.

Die "afstamming” is er wel degelijk in ruime mate. Ze gaat via enkele generaties terug tot Amedee Verbruggen, een eenvoudige volks­

jongen en Vlaamse strijder van het eerste uur, die in zijn geboorteplaats Kruibeke en overal elders bekend staat als “de kasseileg­

ger van de Vlaamse beweging”. Op de Krui- beekse Grote Markt prijkt trouwens een gedenkplaat te zijner ere. En schepen Wou­

ter van Bellingen is een achterneef van Ame­

dee Verbruggen. Nu heeft Filip Dewinter toch wel het idee opgevat, zeker, op I mei in Kruibeke de kasseilegger te gaan huldi­

gen en daarop Wouter van Bellingen uit te nodigen. Zijn grootoom huldigen? Dat ziet Wouter wel zitten. Maar niet in “deze con­

text". Zegt hij in de Frut: “Het zou weinig respectvol zijn tegenover mijn grootoom om hem op die manier politiek te misbrui­

ken”. Excuseer, hé Wouter, maar hoe res­

pectvol is het tegenover de goegemeente misbruik te maken van een nepverhaal en van uw huidskleur om u politiek te profile­

ren? Wat zouden al die schijntrouwers op de Sint-Niklase Grote Markt wel denken als ze vernemen dat ze eigenlijk in de maling geno­

men zijn en werden misbruikt om een media­

hype te creëren?

De burgemeesterlijke onthullingen rond en over een “zwarte” interpretatie vorm­

den een moeilijk moment voor de verdere ontwikkeling van de hype tegen “racisme".

Maar politiek correct zou niet zijn wat het is, mocht het voor één gat te vangen zijn. En dus werd de door de burgervader van Sint- Niklaas in mogelijk ietwat benevelde omstan­

digheden uitgebrachte, maar wel waarheids­

getrouwe weergave van de feiten met flair, vindingrijkheid én de spontane medewer­

king van de regimepers weggemoffeld in de rubriek “betere cafémoppen die een eigen leven zijn gaan leiden”. Want ja, kameraad Freddy had die “mop" doorverteld. Natuur­

lijk! Meer dan een keer zelfs! Ook aan Wou­

ter van Bellingen zelf! En lachen dat die gedaan had! Zelf had Freddy de grap een eerste keer gehoord van de ontwerper, met name die andere kameraad en toffe peer Phi- lippe de Coene. Freddy herinnert het zich nog precies. Dat was op 10 februari na de voetbalmatch van Red Star Waasland tegen KV Kortrijk. “Toffe "joke”, dat wel, maar een joke, hé? Want we mogen toch ook nog eens lachen, zeker?" En de media lachten voluit en in alle verdraagzaamheid mee tot heil en redding van de racismehype.

D.Mol

Dit op apegapen liggend apenland

Met de ex-CVP in

’ t Belgische wonderland

Toegegeven, de nieuwste editie van de bij- <

zonder goed gevulde en kleurrijke staatsher- ' vormende reisbrochure van de vroegere CVP kan zelfs de meest uitgesproken Vlaamse i dwarsligger niet lang ongevoelig laten. Het is “met Alice van de CVP op weg naar het Belgische wonderland”. Men moet echt tot

“Ie dernier carré” van Vlaamse opstande­

lingen willen behoren om niet toe te hap­

pen in wat “Ie nouveau CVP" ons voorstelt als hét model voor een nieuw België. Een voorstel waarover de in Vlaanderen ver­

schijnende politiek correcte pers opvallend discreet bleef, een kort kleurloos berichtje, zeker geen woordje uitleg voor de lezer of de luisteraar. "Staatshervorming” is natuur­

lijk niet echt leuk, zeker geen commerci­

eel voorpaginanieuws, het gaat alleen om het al dan niet nog langer kunnen samen­

leven van Vlamingen en Walen binnen wat nog overblijft van het Belgische samenle­

vingsmodel. De paarse meerderheid heeft trouwens intussen al haar bakens uitgezet en dus weten de Vlaamse christendemocra­

ten nu al dat hun huiswerk verloren moeite was. Het zal die partij wellicht verbazen, wij vinden dat dus niet. Gewoon omdat de bur­

ger het recht heeft zo goed mogelijke inge­

licht te worden over het denken van hun geliefkoosde partij, die wat graag de nieuwe huurder voor de Wetstraat 16 zou willen leveren. Des te meer omdat de andere kant van de taalgrens mag verkondigen dat die kandidaat-huurder niet die flamingantische boeman is zoals de Franstalige pers hem afschildert, dat hij integendeel de Franstali- gen liefheeft (francofiel, zegtjoëlle Milquet - en dat hij zich, eens op zijn nieuw Brus­

sels adres gearriveerd, heel anders zal voor­

doen als nu. Vooral veel gematigder. Een toch wel opvallende liefdesverklaring uit de mond van ex-PSC madame Milquet. Een uitspraak die ons wel de vraag doet stellen of die fer­

vente West-Vlaamse geitenboer dan toch een Vlaamse leugenaar is, een ontboezeming die ons Vlaamse wantrouwen tegenover die Vlaamse streber alleen maar aanwakkert.

Terloops, bij de presentatie van het staats- hervormende werkstuk van zijn partijgeno­

ten liet de kandidaat-premier zich niet zien.

Ook niet horen! Hij wil zich niet verbranden.

Maar dat is natuurlijk ons slecht karakter dat ons die perverse gedachte influistert.

Confederalisme = separatisme

Maar nog eens, wij zullen de eventuele CVP-premier straks niet tegenhouden als hij vanuit de Wetstraat 16 het staatshervor- mende programma van zijn partij wil realise­

ren. Zelfs als die staatshervormende CVP- denkers zich niet bekennen tot de Vlaamse keuze voor Vlaamse onafhankelijkheid, een optie die we als ondertekenaar van het Warandemanifest wel onderschreven. Nog een ommetje kan er, wat ons betreft, nog wel bij. Wij weten immers nu al dat de indepen- dentisten gelijk hebben en ooit gelijk krijgen.

De partij bevestigt dus haar vroegere keuze voor confederalisme. Mooi zo! Alleen moet de partij ons eens uitleggen hoe men ener­

zijds de huidige Belgische federale staats­

structuur" wil vervolledigen, het bestaande dus afwerken, maar meteen ook kiezen voor

Guy Verhofstadt in derde Burgermanifest 1994

Hoe goed de organisaties die deel uitmaken van de zuilen, het aanvanke­

lijk ook mogen hebben bedoeld, ze streven allang niet meer naar de bewust­

wording, de mondigheid of de lotsverbetering van de leden na, maar enkel de uitbreiding van de macht en de invloed van de organisatie zelf. De zuilen zijn heuse mastodonten geworden, waarvoor ‘het belang van de leden” allang niet meer geen nobel doel op zich is, maar een uitvlucht, ja zelfs een voor­

wendsel om steeds meer maatschappelijke taken naar zich toe te halen ten­

einde steeds meer rijkdom en politieke macht te verwerven. De zuilen zijn zodoende uitgegroeid tot echte concerns met banken, immobiliënvennoot- schappen, woningbouwmaatschappijen, farmaceutische bedrijven, apothe­

ken, ziekenhuizen, reisagentschappen en participaties in zowat alle takken van handel en industrie. Deze concerns, conglomeraten, of hoe je ze ook wil noemen, beschikken over ontzaglijke fortuinen, een immens aantal onroe­

rende goederen en heel wat politieke macht. Die politieke macht oefenen ze uit door gebruik te maken van bevoorrechte banden die ze me de traditio­

nele politieke partijen onderhouden.

De "onverwijlde" splitsing van Brussel- Halle-Vilvoorde die slechts "vijf minuten moed” zou vergen, is er nog altijd niet. En dus herhalen 21 burgemeesters van Halle- Vilvoorde hun exploot van 2004; de boycot van de verkiezingen omdat zij geen verkiezin­

gen kunnen organiseren die in strijd zijn met de grondwet en de uitspraak van het Arbi­

tragehof. De burgemeesters zijn ongetwijfeld in hun houding gesterkt door de uitspraak van de Kamer van Inbeschuldigingstelling van Brussel die vorige week donderdag 23 burgemeesters die in 2004 bij de Europese verkiezingen eenzelfde boycot hadden afge- kondigd, buiten vervolging stelden. Minister van Binnenlandse Zaken, Brillantine Dewael, die nochtans heeft gezworen “de wetten van het Belgische volk na te leven”, heeft gezegd dat boycot of geen boycot de verkiezingen normaal zullen doorgaan. Ja, ge zijt een woordbreker of ge zijt er geen. En Dewael is er een.

confederalisme. In een federale staat wordt van boven naar onder beslist wat de leden van de federatie mogen en moeten doen, als men een confederale samenleving wil, moet men de deelnemers eerst vragen of ze eigen­

lijk nog willen meedoen en zo ja, wat ze dan nog samen met de anderen willen uitspo- ken en in welke mate. “De opbouw van de staat gebeurt van onderuit”, zo schrijven de CD&V-denkers zeer terecht. Als het ant­

woord van de deelstaten op die vraag nega­

tief is, is er geen confederatie meer. N>et iedereen wil immers nog langer samenwer­

ken en dan is het woord aan de rechter die alleen nog maar de echtscheiding kan vast­

stellen.

“De confederale optie: het zwaartepunt bij de deelstaten", zo titelt de CD&V terecht Het is zelfs meer, de deelstaten vormen niet het zwaartepunt, maar zij zijn ook het beslis­

sende overwicht in de confederatie. “Con­

federalisme” is niet veel meer dan een ver­

doezelend goudomrand etiketje om niet te moeten schrijven “separatisme”. Men za willen aanvaarden dat wij denken te mogen stellen dat de betrokken christendemocrati sche partijbonzen dat woord (nog) niet in e mond willen nemen. Hun voorgangers in die partij hebben er ook heel lang over gedaa voordat ze, en dan nog alleen maar kwaa schiks, het woord “federalisme” schoorvoe tend in de mond wilden nemen. Het zal d ook nu weer een tijdje duren - hun eie torale kompaan, Niveaan Bart de Weve ■ noemt dat de “stapsgewijze" staatshervo ming - maar “ze” zijn en blijven dus we eens op goede weg... Wat zij vandaag u de Belgische korf willen weghalen om in Vlaamse enveloppe te steken, is indrukwe kend: een nieuw maatpak voor Brussel ö zijn rol als tweetalig gebied - waar hebben W dat nog gehoord? - en hoofdstad van Vlaan­

deren, België en Europa moet kunnen spe' len, een sterk Vlaams beleid voor de Vlaams®

rand rond Brussel - waar hebben we ook dat eerder gehoord? - en zelfs de (onver­

wijlde?) splitsing NU van Brussel-Halle-V'1’

voorde. Ook de Belgische justitie moet er in het kader van meer deelstatelijke auto nomie aan geloven, maar dan wel met hee veel mate. De woorden “gemeenschappen en “gewesten" verdwijnen uit het grond' wettelijke woordgebruik, we leven immer morgen in een confederatie met echte de®

staten. Waarom men in dit (ingehouden) elan naar confederalisme nog vasthoudt aa^

die zogenoemde constitutieve autonorn' - de mogelijkheid voor de deelstaten ° hun eigen staatsstructuur zelf te bepalen dat mag Joost weten, de deelstaten zijn immers baas in eigen huis en daarmee uit- is het toch weer die blijkbaar onuitroeibar pleinvrees van onze traditionele Vlaam kanunniken!

Vl-Plus of B-plus?

Maar goed, de rode draad doorheeni h®

CD&V-verhaal kunnen we best volgen- gissen we ons als niemand minder dan toenmalige Vlaamse minister-president van den Brande - vandaag de stille dragen kracht achter het tot stand komen van deel van het CD&V-partijprogramma -0 op het Belgische koninklijke matje m°

komen met de daarbij horende stevige brander omdat hij toen al het woord c federalisme" gebruikte! Er is dus in de g gen van het CD&V-gebouw in de Bruss Wetstraat zichtbare volharding in Vlaa boosheid te voelen. Alleen valt te vrezen Joëlle Milquet gelijk zou kunnen hebben ze nu al aankondigt dat de Belgische P |$

mier" Leterme heel anders zal kwelen de Vlaamse minister-president met deze naam. Dezelfde partij zag nog meer dan P minente federalisten in haar rangen later

worden van B-Plus. .gr.

Als uitsmijter, iets dat onze Groot-Ne landse lezers zal verblijden: de CD&V n van het “decreet nr. 5”! Daarmee w' onze revolutievaders beletten dat er ooit iemand van Oranje-Nassau op de sche troon zou komen. Het schijnt, zo sc ven de CD&V-denkers dat "eenieder he (vandaag) over eens is dat deze bepaling verouderd moet worden beschouwd • apenland viert dit jaar zijn 177ste verit,,(

dag. Marc Pt*

De dingen dezer dagen

3

Godsdienst als leervak

De kogel is door de pagode: het boed­

dhisme wordt de zevende erkende religie van België. Zijn bedienaars kunnen voort­

aan door de overheid betaald worden en het officiële onderwijs moet een leergang in deze levensbeschouwing aanbieden zodra ouders erom vragen. Tijd voor een bedenking over het godsdienstonderricht.

De Boeddhistische Unie van België werkt momenteel een curriculum uit voor het schoolvak boeddhisme. Dat moet vanaf nul opgebouwd worden. Er zijn ook in de buur­

landen weinig modellen voorhanden die men zou kunnen navolgen. Een van de proble­

men is dat de verdeling in diverse stromin­

gen, die tot nu toe hoffelijk genegeerd kon worden, acuut wordt. Het opzichtige Tibe­

taanse boeddhisme, dat ondanks zijn zeer beperkte demografische basis het meest de media haalt, verschilt sterk van het devo­

tionele “zuiver land"-boeddhisme van de meeste Chinese immigranten, en nog meer van het sobere zenboeddhisme of theravada- boeddhisme dat vele autochtonen aantrekt.

Binnen het christendom hebben katholieken, protestanten, anglicanen en orthodoxen een aparte erkenning, maar de boeddhisten zul­

len het over een gemeenschappelijk pro­

gramma eens moeten worden.

Het lijdt echter geen twijfel dat er een geloofwaardig boeddhistisch curriculum komt en dat de afgestudeerden op hun acht­

tiende echt het boeddhisme zullen kennen.

Ook de leerlingen islam leren hun zaak gron­

dig en vermoedelijk geldt hetzelfde voor de protestanten. Het grote contrast is hier met het vak katholieke godsdienst dat ook in het katholieke scholennet slechts weinig kennis van zijn nominale onderwerp bijbrengt.

Je hoort het ouders zo vaak zeggen, en ondanks logenstraffingen door belangheb­

bende (want diep schuldige) pedagogen komen allerlei objectieve criteria het beves­

tigen: de jeugd van tegenwoordig leert niks meer op school. In Nederlands en andere taalvakken slaan ze de logische oefening van zinsontleding over om zich op “communica­

tieve vaardigheden” te concentreren. Hun Engels is wel vlot, maar spraakkundig vol fouten. Van Latijn wordt alleen nog passieve kennis verwacht. Acht jaar lang krijgen ze vier uur per week Frans, dan gaan ze op klasreis naar Parijs en ze spreken er gebro­

ken Engels. Communicatieve vaardigheden, weet je wel. Geschiedenis is, ondanks een licht herstel, veel schetsmatiger dan de fei­

tencatalogus uit onze tijd.

Maar in geen enkel vak is de instorting van de feitenkennis zo totaal als in het vak katho­

lieke godsdienst. De elementairste begrip­

pen uit het rijke Roomse leven (“Pinksteren , bisschop”, “absolutie”) zijn voor katholieke leerlingen Chinees. Namen van bijbelse figu- ren, die ook ongelovigen behoren te kennen

°m een beetje de Europese cultuur te begrij­

pen, zeggen hun niets meer. Ik stel dat onder meer vast bij mijn eigen tienerkinderen, die nochtans naar één van de beste katholieke scholen in Vlaanderen gaan.

Zelfbedrog

Het hoofd van dat onderwijsnet, Mieke Van Hecke, toonde in een recent tv-inter- view haar meesterschap in het zelfbedrog niet volgende uitleg. In de lagere school leren Ze volgens haar de formele inhoud van hun godsdienst en in de middelbare school “pas­

sen ze die kennis toe". Dat wil zeggen dat ze 'n het middelbaar niets meer zien over de 'eer van de Kerk, niets over inspirerende

*°organgers uit de katholieke geschiedenis,

^aar wel alles over seks, drugs en antira­

cisme. En op een of andere manier zouden die onderwerpen dan door een katho-

bril bekijken.

Dat is klinkklare onzin. Ten eerste leren

® 'n de lagere school ook al weinig hard , Geniaal van de katholieke leer, zelfs van j *r verhaalbronnen die op die leeftijd toch erg moeten aanspreken. In die levens­

^““Sstratenplein ; . 2800 Mechelen - www.vnz.be

Neutraal Ziekenfonds '

IWIlïïillUl ' u 't aan bij het Vlaams ziekenfonds.

$ Oervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

u v °or ons kantorennetwerk naar vnz.be.

fase leerden vroegere generaties ook aller­

lei belijdenissen en lijstjes (hoofdzonden, sta­

dia van de Kruisweg) uit het hoofd, maar dat wordt vandaag als “papegaaienwerk” afge­

wezen. Nochtans is het brein van negen­

jarigen ingesteld op het verzamelen van weetjes en vindt het plezier in van buiten leren, terwijl het nog niet toe is aan een dieper interpretatief begrip van die rauwe weetjes. Dat dieper begrip komt er nooit, want volgens Mieke wordt er op rijpere leef­

tijd niet op die kennis voortgebouwd: dan verschuift de aandacht immers naar de “toe­

passingen”. Gevolg is dat ze in het beste geval slechts een kinderlijk beeld hebben van hun godsdienst, een vage indruk op kinderlijk niveau. En die kunnen ze als tiener en ver­

volgens als volwassene natuurlijk niet meer ernstig nemen, dus kappen ze ermee.

Geen zelfrespect, geen respect

Een nog vaker gehoorde uitvlucht is dat godsdienst nu eenmaal geen weetvak is. Nee hoor, het gaat om “beleving”. Wel, je moet echt totaal onwetend zijn van de menselijke psychologie om het belang van feitenkennis zo achteloos te ontkennen.

Als je van iets houdt, dan wil je daar alles van weten, je krijgt er nooit genoeg van om er nieuwe kennis over te vergaren. En omge­

keerd ga je een band ontwikkelen met dat waarover je veel weet. Als een onderwerp niet de moeite waard blijkt om er alles over te leren, dan is het zeker niet waard om er je geloof en levensrichtsnoer aan op te han­

gen.

Beschouw dit eens concreet. Een katho­

liek van vroegere generaties ging een kerk binnen en wat hij daar zag, was voor hem een open boek. Hij was vertrouwd met de ver­

schillende architecturale en meubilaire com­

ponenten van de kerkruimte, hij herkende de apostelen en heiligen op de schilderijen, hij wist wat de onderscheiden delen van de liturgie betekenden. Resultaat: hij voelde zich daar thuis. Als daarentegen de leerlingen van mevrouw Van Hecke een kerk binnengaan (of waarschijnlijker: er voorbij lopen), dan is die voor hen zo vreemd en zo raadselach­

tig als een Chinese pagode. Onbekend, dus onbemind.

In onze tijd moest je nog door een gewe­

tenscrisis als je het geloof de rug toekeerde, maar voor hen gaat dat vanzelf.

Ze merken niet eens dat ze iets achter­

laten, want ze hebben er nooit echt toe behoord. Voor vrijzinnigen of moslims is het best goed dat zoveel katholiek gedoopte jon­

geren van hun godsdienst vervreemden. Een ambtsdrager van het katholieke establish­

ment zou zich daarvoor echter mogen scha­

men. In die kringen praat men tegenwoordig veel over “respect”, maar wat zij zo pijnlijk ontberen, is zelfrespect.

Koenraad E^lst

Echo’s uit de Koepelzaal

Prinsenvolk

Het bureau van het Vlaams Parlement legde vorige week maandag de zendtijd vast die de politieke partijen krijgen tijdens de komende, niet onbelangrijke verkiezingscam­

pagne. Volgens het eerste voorstel zou de zendtijd worden toebedeeld aan de diverse fracties die in het Vlaams Parlement verte-

Aan Peter Vandermeersch Moule belge

Grand-Bijgaarden

Gij Tricolore,

Onvermijdelijk moesten we denken aan het “grootse journalistieke project” van uw gazet toen we afgelopen weekend de een of andere paljas van de Vluchtelingen­

lobby het op de radio hoorden hebben over Franstalig België en ... Nederlands­

talig België. Dat woordgebruik was uiter­

aard geen toeval. Het kadert in de mode­

trend om alles wat Vlaams is af te breken, en alles wat tricolore oogt op te hemelen.

Met uw vier weken durende Noord-Zuid Confrontatie samen met ‘Le Soir’ begeeft ge u in soortgelijke vaarwateren. En ge liet dat ook duidelijk uitschijnen in het edito- riaal bij het begin van de hele artikelen­

reeks: “We willen wel degelijk voortgaan met elkaar”.

We gaan ons niet opwinden over de resultaten van de waarlijk historische peiling die uw gazet/votre journal twee weekends geleden heeft afgedrukt. Daar­

uit moest blijken dat 93 procent van de Vla­

mingen (tabel pagina drie: ‘Nederlandsta- ligen’!) en 98 procent van de Franstaligen België wil behouden. Volgens uw analyse is daarmee het aantal aanhangers van de Vlaamse onafhankelijkheid sterk terugge­

lopen. Uiteraard hangt veel, zoniet alles af van de manier van vraagstelling.

Stel maar eens even dat de vraag niet zou luiden: ‘Moet België behouden blij­

ven?”, maar wel: ‘Moet België behouden blijven met André Flahaut, met de PS-cor- ruptie en de schandalen in Charleroi, met een Didier Reynders die in Vlaanderen zoete broodjes komt bakken om ‘s ande­

rendaags de racist Olivier Maingain op de eerste plaats te zetten van de Kamerlijst voor Brussel-Halle-Vilvoorde, met een bende Brusselse oenen die zo snel moge­

lijk de luchthaven van Zaventem kapot wil­

len?”

We durven aannemen dat de uitslag dan helemaal anders zou uitvallen, wellicht nog niet met een grote meerderheid voor een boedelscheiding, maar dat is dan ook een proces dat stap nastap voortschrijdt. Der­

tig jaar geleden was federalisme nog een vunzig scheldwoord, en kijk waar we nu staan.

Al is het natuurlijk een feit dat bepaalde politici deze peiling zullen aangrijpen om hun eigen grote gelijk te bewijzen. Ver- hofstadt heeft in uw gazet/votre journal alvast geen seconde geaarzeld. We mogen van mijnheer de premier geen enkele pei­

ling geloven waarin de VLD slecht scoort, oh neen, maar als het resultaat wél past

genwoordigd zijn; het tweede voorstel ter tafel luidde dat de zendtijd zou worden ver­

deeld tussen de lijsten die op 10 juni naar de hand van de kiezer dingen.

Elke opmerkelijke lezer - en wij hebben er geen andere - snapt meteen waar het varken luizen heeft! En ja hoor: het VB steunde het voorstel van SP.a/Spirit en VLD, waardoor de

ca—s o’ ja ja

□

in het kraam van die aartsleugenaar, dan moet het onmiddellijk algemeen bindend worden verklaard. Dat totaal gebrek aan consequentie is u blijkbaar ontgaan, want ge hebt de uitspraken van Verhofstadt blin­

delings gepubliceerd. Zoals ge u ook blin­

delings in het hele gedoe met ‘Le Soir’ hebt gestort.

We zien het nog voor onze ogen gebeu­

ren. De heer Vandermeersch treedt op in

‘De Zevende Dag’. Enkele dagen voordien heeft hij een artikel geschreven onder de vlammende titel: ‘Nous en avons mare.’

Want de RTBF had net die memorabele uitzending gebracht over Vlaanderen dat zich afscheurt en eenzijdig de onafhan­

kelijkheid uitroept, blokkeren van trams naar Tervuren en het inspecteren van de taalgrens incluis. De RTBF en ook Le Soir waren in de ogen van de heer Vander­

meersch te ver gegaan en hij had er ineens genoeg van. Wat doen die van de VRT, niet verlegen om enig complot te beramen? Zij voeren Beatrice Delvaux op, hoofdredac­

trice van Le Soir, die De Standaard ... uit­

nodigt samen eens een aantal reportages op papier te zetten.

Wat hebt gij toen gedaan, geachte heer?

Aan madame Delvaux gezegd dat ze haar hypocrisie maar eens snel moest inslik­

ken en dat ze voor de rest de pot op kon?

Want gij hadt er toch meer dan genoeg van? Hebt ge uw vriendjes van de VRT toegebeten dat ge niet van zulke ach­

terbakse spelletjes houdt en dat ge met hun gekonkelfoes niet waart gediend?

Neen, dat hebt gij toen niet gedaan.

Alle “j’en ai mare”-s waren terstond ver­

dwenen, gij spraakt tot madame Delvaux dat gij verrukt waart over het idee en dat ge er dringend samen met haar werk van zoudt gaan maken. En zo geschiedde.

Want politiek correcte Vlamingen zijn er als de dood voor om in de ogen van de Franstaligen voor "separatist” door te gaan. Voor “onverdraagzaam”. En Fransta­

ligen weten dat ze dit psychologisch wapen perfect kunnen hanteren om die makke schapen ten noorden van de taalgrens met­

een monddood te maken. (Daarop was ook die hele RTBF-nepreportage gericht!) Gij, Vandermeersch, zijt er met open ogen ingetuind. Weet ge hoe ze dat noemen, eerst de stoere uithangen en daarna pre­

cies het omgekeerde doen? Dat noemen ze een mossel, en bovendien neemt de kwali­

teit van de mosselen de laatste jaren zien-

der ° 8ena' xWwalk

N-VA de televisie zal moeten missen om zijn boodschap te verkondigen. Dit is natuurlijk geen haat, broedertwist en schande, maar een briljante tactische zet die Vlaanderen nog net niet helemaal over de eindmeet van de onafhankelijkheid brengt!

Uiteraard waren de N iveanen niet te spre­

ken over deze regeling die ingaat tegen de principiële interpretatie van het decreet, zoals dat in 2003 en 2004 werd toegepast.

Maar zij troostten zich bij gebrek aan beter met de gedachte dat zij paars én het VB blijk­

baar behoorlijk wat angst schijnen in te boe­

zemen...

Aanvallen!

In de plenaire vergadering van woens­

dagnamiddag kwam het tot een ongemeen scherpe woordenwisseling tussen Marie- Rose Morel (VB) en de ministers Keulen en Van Brempt. Aanleiding was haar vraag over antidiscriminatie bij lokale besturen, maar in haar oneindige wijsheid had blauwzurige Marleen van Lier het juist geoordeeld deze parallel te laten behandelen met wat politiek­

correcte opmerkingen en enige Zottegemse zelfbewieroking van Kurt de Loor, een ‘soci­

alist’ van het nieuwe type, d.w.z. afkomstig uit de banksector (ASLK, Fortis). Omdat La Morel plaats en tijd geschikt achtte voor het aankaarten van één bepaald concreet dossier (in Vilvoorde werd een reeds aangenomen poetshulp uiteindelijk geweigerd door het OCMW wegens lidmaatschap van het VB) lees verder blz. 14

(George Nypels 1885 -1977)

Types als George Nypels (zonder punt­

jes) waren er niet tijdens het interbellum in Vlaanderen. De Vlaamse kranten konden het zich niet permitteren een reiscorrespondent in dienst te hebben die van de ene naar de andere brandhaard reisde en daar gedegen stukken over schreef. George Nypels is een van de zonen van een rijke drukker/uitgever in Maastricht. In 1910 verschijnen zijn eer­

ste reportages over Granada en Sevilla in het Amsterdamse Algemeen Handelsblad. De krant richt zich tot de rijke en liberale bur­

gerij die met haar koopmansachtergrond wil weten wat er in het buitenland gebeurt (ze is na een fusie als NRC/Handelsblad nog altijd de beste Nederlandstalige krant).

De Nederlandse journalist Henk van Rens­

sen van Vrij Nederland heeft het goede idee gehad die reportages van Nypels grondig te lezen en diens avonturen te vertellen in een spannend boek (Uitgeverij Podium, 271 p., 19,90 €). Natuurlijk citeert hij veel uit het werk van de reporter, maar dat is voor de lezer amusanter dan een boek met niets dan de originele teksten in een archaïsch Neder­

lands en geschreven door iemand die uiter­

aard niet de uiteindelijke afloop kent die Van Renssen ons wel kan vertellen.

Beleefde revolutionairen

George Nypels begint zijn loopbaan in 1919 in Berlijn waar hij Karl Liebknecht en co kort ontmoet. Zijn waarnemingen ver­

rassen ons soms omdat één en ander inmid­

dels in de bekende vuilbak van de geschie­

denis is beland. Alle bolsjewistische leiders die Nypels ontmoet, willen wel de produc­

tiemiddelen socialiseren, maar ze zeggen verontwaardigd dat ze er niet aan denken vrouwen ook als gemeenschappelijk bezit ter beschikking van de arbeiders te stellen;

een legende die wij volkomen zijn vergeten, maar die de tijdgenoten blijkbaar zeer sterk bezighoudt. Opvallend is de beleefdheid en de hoofsheid van vele revolutionaire leiders, duidelijk nog een gevolg van de zo belangrijke etiquette bij de generaties geboren op het einde van de 19de eeuw. Maar Nypels maakt zich geen illusies en hij kan zich perfect voor­

stellen dat deze heren onbarmhartige moor­

denaars worden als het nodig is. De journa­

list loopt keurig het rijtje af: hij ontmoet de vriéndelijke Béla Kun die een kortstondige Hongaarse communistische staat leidt en die zich na zijn vlucht naar de Sovjet-Unie ont­

popte tot een ware slager. Hij gaat op de kof­

fie met de leiders van de Beierse socialisti­

sche republiek die als eerste beleidsdaad de spelling van Bayern in Baiern veranderen.

Nypels rapporteert over de poging een communistische staat in de Ruhr uit te roe­

pen met Essen, zo bekend bij de Vlamingen wegens de kerstmarkt, als hoofdstad en hij struint door de vele gebieden die de Geal­

lieerden wegschenken aan hun bondgeno­

ten tegen de wil van de bevolking. Nypels kan zich dat niet voorstellen bij het door en door Oostenrijkse Zuid-Tirol. Maar toch mag Italië dat gebied inlijven omdat de Fran­

sen hun bondgenoten op de Brenner willen installeren. En dus kunnen we ons vandaag nog altijd boos maken wanneer journalis­

ten praten en schrijven over Bressanone en Bolzano en niet over Brixen en Bozen zoals die steden in werkelijkheid heten. Nypels is ook in Opper-Silezië waar een referendum moet beslissen wie wat krijgt. Nypels con­

cludeert dat de stemmen zullen gaan naar de staat die het best werkt en een behoorlijk leven garandeert: naar Duitsland dus con­

cludeert de lezer. De Duitsers winnen inder­

daad met een ruime meerderheid, maar toch verplichten de Geallieerden Duitsland een flink stuk grond af te staan omdat ze de zink­

en kolenmijnen aan hun Poolse bondgenoot willen schenken. Zo creëert men natuurlijk een conflict. Gefundenes Fressen voor een latere demagoog.

Dankzij onze wijsheid achteraf is het natuurlijk gemakkelijk het kaf van het koren te scheiden, maar Nypels moet het doen met de wijsheid van zijn tijd. Maar zelfs dan is het opvallend hoe hij niet valt voor de ver­

lokkingen van de sterke man. Hij is niet echt onder de indruk van zijn ontmoetingen met Mussolini, met Mustafa Kemal, met Gabriele d’Annunzio die er een tijdje in slaagt een eigen republiekje uit te roepen in Fiume (nu Rijeka in Kroatië) uit woede omdat Italië er niet in slaagt een flink stuk kust van Kroa­

tië en zelfs Zuidoost-Turkije (o.a. Antalya)

in te pikken. Een keer maar slaagt een char­

mante dictator erin Nypels een rad voor de ogen te draaien. Admiraal (van de Oosten- rijks-Hongaarse marine) Horthy maakt de journalist wijs dat hij maar tijdelijk regent van Hongarije speelt in afwachting dat de koning weerkeert. Die - de grootvader van de Habs- burger die met Stridje du Croix Rouge de Belgique getrouwd is - komt zelfs twee keer zijn troon opeisen, maar wordt iedere keer vakkundig buiten gewerkt door Horthy. De vroegere admiraal zal tot 1944 de scepter zwaaien in Boedapest.

Grappige Hitler

Nypels weet natuurlijk ook dat nogal wat rijke Joodse Amsterdammers zijn krant lezen en hij onderzoekt op al zijn reizen hoe het met het antisemitisme gesteld is. Maar omdat hij nu eenmaal beschrijft wat hij ziet, ont­

snapt hij ook niet aan beschuldigingen van Jodenhaat. Hij schrijft over het contrast in Warschau tussen "de prachtige bonten van de zwaar geschminkte Joodse geldaristo­

cratie en dat ongelooflijke vervuilde en van het ongedierte weggevreten proletariaat dat door deze stad scharrelt". Nypels heeft geen sympathie voor de haat van de Polen tegen­

over de Joden, maar hij heeft er wel een ver­

klaring voor die ik tot nu toe nooit gehoord heb. Joden mogen in keizerlijk Rusland maar in een klein deel van het rijk wonen en de Russen borstelen vanaf 1900 zoveel moge­

lijk Joden uit het feitelijke Rusland naar het door hen bezette deel van Polen. In de Eer­

ste Wereldoorlog doen zij het nog eens over.

Nypels citeert een Joodse bron die vertelt dat in Warschau 42.000 dakloze Joden rond­

lopen in de winter van 1918 en dan wonen er nog tienduizenden in de negentig asielcen­

tra van de stad.

Nypels ziet natuurlijk ook de bekendste Jodenhater aller tijden aan het werk, want in 1923 woont hij in München. En hier zwijgt de schrijver van dit boek en drukt hij voor één keer de artikels van Nypels af; misschien omdat ze zo interessant zijn, maar ik ver­

moed eerder omdat hij het niet aandurft ze in modern Nederlands te parafraseren, want Nypels amuseert zich kostelijk met Hit­

ler. Hij verafschuwt de man en zijn politiek, maar hij kan uren naar hem luisteren zonder zich een seconde te vervelen. Bij Nypels is Hitler geen hysterische brulaap, maar een gemoedehjke en schitterende spreker. Zijn toehoorders lachen tranen met tuiten met Hitlers grappen.

Bij Nypels lezen we dat zelfs zijn vijanden de naam van Hitler in reuzeletters op hun aanplakbiljetten zetten met daaronder de naam van de echte spreker die de Führer de jas zal uitvegen.

Veroordeling

Nypels eindigt zijn carrière in Wenen waar hij nog een getuige is van de moord op Dolfuss en de latere Anschluss. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gaat hij met pensioen en woont in Brussel.

Na de oorlog vertrekt hij naar Maastricht, want hij wordt veroordeeld voor collabora­

tie met de Duitsers. En hier gaat Van Rens- sen volledig de mist in, want hij baseert zich op wat nagelaten herinneringen van Nypels en is blijkbaar te lui geweest zelf een poot te verzetten.

Volgens Van Renssen heeft Nypels de Ges­

tapo bedrogen toen die allerlei goederen opkocht namens het Militaire Gezag Eerst en vooral was de Gestapo niet eens aanwe­

zig in België. Politieke onderzoeken waren het werk van de Sipo/SD

Ten tweede heeft Van Renssen niet de

^Xengedaan?etWerkvanJohnGilllngham De Am rr d! euCOnOmiSche col|3boratie De Amerikaan behandelt in detail het werk taXSdKv,<le 2e",r*'' A™ci- GeS.tJ:?d:sf0 8"nuiu,“,,sm',de

oo°rdPPll949 W°rdt Nypels bi) verstek ver- kriier v f V°Or ec°nomi5che collaboratie. Hij krqgt vijf jaar en dat lang na de oorlog. Dan moet er wel bijzonder veel aan de knikker 7ar Van RenSSen h«ft waan schijnhjk met de moeite genomen het dos­

sier op te vragen bij het auditoraatgeneraal Overigens.werd Brussel niet op Useptem- bevrijd zoals Van Renssen schrijftrant de Guards waren al op 4 september in de

JanNeckers

Hoofdvogel

In de commissie Buitenlandse Betrekkin­

gen ontspon zich een debat over de dra­

matische situatie in Kongo, door het Belze gouvernement "een prille democratie"

genoemd, maar eigenlijk een “prille dicta­

tuur”, nog erger dan die van de vermale­

dijde Mobutu. Karei de Gucht nam het op voor de pas ontloken ‘open’ democratie in de voormalige kolonie. Meer nog: hij pleitte ervoor de rechten van de oppositie en haar waardevolle rol in de parlementaire en offi­

ciële instellingen. En nóg meer: 40% van de bevolking “vergeten" of “wegdenken" is vol­

gens hem onjuist en zelfs ongeoorloofd. Met de oppositie moet rekening gehouden wor­

den!

Hallo, Sjarel?! En hoe zit dat met de 25%

Vlamingen hier wier vertegenwoordigers niet alleen fameus worden uitgescholden en zwart gemaakt, maar ook uit alle mogelijke instellingen worden gehouden en “wegge­

dacht” worden?!

Eigenlijk, als ge erover nadenkt: de oplos­

sing ligt toch voor de hand. De voltallige VB- fractie schaft zich een doos zwarte schoen­

smeer aan - <;a va seul - en gaat als zwarte fractie zetelen in de Kamer. Voortaan discri­

minatie en uitsluiting uitgesloten.

Nooit meer?! _________

Baas Ganzendonk Flahaut veegt gewoon zijn botten en al wat hij nog kan vegen aan al wat er in de praatbarak gebeurt. Donder­

dag moest hij vragen komen beantwoorden, maar stuurde prompt zijn kat. Hij had drin­

gender dingen te doen. Ampersander Pieter de Crem, die als lid van de commissie Lands­

verdediging de capriolen van de Napoleon van Nijvel ondertussen dik beu is, kon er niet mee lachen en eiste dat De Croo hem liet opvorderen. Hij werd daarbij zo furieus dat hij beloofde er persoonlijk voor te zul­

len zorgen dat Flahaut nooit nog minister van Landsverdediging zou worden... Hoe hij dat gaat doen, is een raadsel. Want als hij al zal mogen meespelen na 10 juni, dan zal het alleen en uitsluitend onder de condities van Di Rupo en tante Laurette zijn. Zeker weten.

Maar wat bluf kan in aanstormende verkie­

zingstijden kan nooit kwaad.

Beter dan Debby en Noncy

Toen Flahaut dan toch eindelijk opgedaagd was, gaf De Crem hem er ongenadig van langs. Snedige Pieter verweet hem. voorbeel­

den bij de hand, het ABL (armée beis leger) te misbruiken voor zijn persoonlijke kies­

campagne. Flahaut keek ongeïnteresseerd naar het plafond, lachte smalend om het Pie- terse spervuur en begon voorwaar op een bepaald moment met zijn armen te molen­

wieken... Het was allemaal te zien op Actua TV, dat iedere donderdag beelden uitzend van de Kamerzitting. Ge vraagt u af waarom de VRT zich bezighoudt met flauwiteiten als Debby en Nancy als op Actua TV een show te zien is, honderd keren lachwekkender dan wat Debby en Nancy kunnen bedenken.

Weer van dattem...

Het werd nog eens een late zitting vorige donderdag. Dat betekent niet alleen dat er lang en langdradig gepalaverd wordt, maar dat er tussen de bedrijven door aan tafeltje- dek-je wordt gedaan. Voor de PS-zwijnen betekent dat niet alleen “la grande bouffe”.

maar ook het achterover kappen van flink wat glazen wijn en andere spiritualiën. Een aantal van hen deed flink beschonken, uren in de wind stinkend naar de alcohol en zwij­

melend zijn intrede in het "Paleis der Natie”.

Het noorden - en ook alle andere windrich­

tingen kwijt - strompelde Jean-Pol Henry door het halfrond en ging enkele keren haast tegen de grond.

Anderen zag men op de avondzitting gewoon niet terug. Mooie boel daar bij de Parti Scandal. In de Modelstaat van Vrhfstdt is het allemaal mogelijk.

In de kijker _____

Op donderdag bezet Villa Politica de wan­

delgangen van de Kamer voor verslaggeving en interviews. Nooit werden er zoveel vra­

gen gesteld in het vragenuurtje als de jong­

ste tijd.

De verkiezingen zijn in aantocht en dan is het te doen om in de lens van de camera te lopen. Sommigen die geen vragen stellen, maken er een sport om geregeld de zaal in en uit te lopen zodat ze ook mooi in beeld komen. Blauwzurige La Vautmans is zo een specimen. De PS blijft daarentegen gewoon afwezig. Villa Politica komt toch niet op de RTBF.

Ontslag

Boze Guy D’haeseleer eiste donderdag h®c ontslag van de minister van Werk, Peter Van- velthoven (SP.A, zoon van...). Enkele dagen voordien had het Vlaams Belang uit de doe­

ken gedaan dat de grote vakbonden via de Fondsen voor Bestaanszekerheid onterecht administratiekosten’ ingehouden hadden ten nadele van niet-gesyndiceerden. Onwettige inhoudingen werden zwart op wit bewezen in de sectoren bouw, schoonmaak, zeevis serij en bewaking. Guy’ken, zoals hij min zaam in de wandelgangen wordt genoem • zei zonder blikken of blozen en met de bewi|^

zen in de hand dat de minister niet a"e6n goed op de hoogte was van deze grote va bondsfraude - het gaat om tientallen rnilj0 nen euro -, maar dat hij zelfs een poging, zo gedaan hebben de wanpraktijken te ver°°

zelen. Vanvelthoven gebaarde van kromme aas, waarop D’haeseleer letterlijke Passa^a.

voorlas uit de tekst van de eigen administt tie van de minister waarin duidelijk staat de wet omzeild wordt. Boze Guy verzeker de minister dat hij de zaak ‘tot op het b°^

zou uitspitten en op alle mogelijke n’v®a |(j klachten zou indienen teneinde de waar gn en niets dan de waarheid aan het licht te d°

komen. Vanvelthoven (SP.a, zoon van- ) er wat bleekjes en wat schuw kijkend bij­

keek ernaar.

Het venijn...

... zit meestal in de staart. Bij het einde *a^

de legislatuur zal het uitkijken geblazen z'l bij de oppositiepartijen. De meerderheid immers van plan er nog wat programma**®

ten - de zgn. vuilbakwetten - door te sluize Sluiks probeert de meerderheid dan a'c'l nog van alles in dat pakket te duwen in hoop dat het ongezien ‘en masse' mee g°e gekeurd wordt. Het ziet er dan ook naar dat het nog enkele spannende weken v*° r den waarin de oppositie nog een paar flink van haar tram zal dienen te maken ° een en ander in de juiste plooi te krijge Nog even wachten met de kiescampagn ' jongens en meisjes!

Briljante Vlamingen

5

Marcel Kempenaers

Vlaanderen en blaasinstrumenten, ze zijn onafscheidelijk met elkaar verbon­

den, sinds eeuwen. Aan de top van de blaasinstrumenten staat Vlaanderen onder meer dankzij de talrijke harmonieën. Om echter te kunnen blazen dient men niet alleen noten te kunnen lezen en de ademhaling te beheersen, men moet ook over een geschikt instrument beschikken. Die instrumenten werden onder meer generatieslang gebouwd bij de teloorgegane firma Van Engelen uit Lier door even­

eens enkele generaties familieledenwerknemers van de clan Kempenaers. Een stam met duidelijke wortels in de schapenkoppenstreek. De laatste (niet meer) actieve koperen telg is Marcel.

De vraag mag gesteld of er nog iemand is in Vlaanderen zoals de prille zeven­

tiger die zo goed een blaasinstrument kent. Nog steeds pogen Jan en alleman zijn advies in te winnen, maar jammer genoeg voor de muzikantenwereld hing hij zijn trompet definitief aan de haak en reist hij nu met zijn aquarellen en stil­

levens tekenende echtgenote Europa rond om de vele aantrekkelijke verborgen hoekjes schoonheid te ontdekken van de Canarische en de Griekse eilanden over de Champagnestreek tot de uithoekjes van de Waddenzeeën.

Wijlen Theo Mertens genoot wereldfaam met zijn uniek trompetspel, Walter Boey- kens en zijn klarinet zijn onafscheidelijk. Ze konden niet zonder de instrumenten gele­

verd door Marcel Kempenaers die niet naar zijn moeder luisteren wou. Zij zag in hem een schoolmeester of advocaat of zo, kortom, zij wilde haar zoon zeker niet in de fabriek laten werken. Maar zoonlief zag niets in een beroep van aanzien en op zijn veertiende ging hij ‘op stiel’ bij zijn nieuwe collega’s, zijn vader en grootvader in de firma Van Enge­

len, gespecialiseerd in toeters en, dankzij de kunde en inzicht van de werknemers Kempe­

naers, later ook in koperen blaasinstrumen­

ten. Het liedje Van Engelen bleef echter niet duren en de firma ging geleidelijk aan teloor.

De restanten van het atelier zijn opgekocht door het Antwerpse instrumentenmuseum 'Vleeshuis en is er sinds maart 2007 tentoon­

gesteld. We raden u aan dit museum zeker te bezoeken.

Marcel Kempenaers werd zelfstandige in de jaren 70 na ongeveer 25 jaar de firma Van Engelen gediend te hebben. Wie hem hoort vertellen, hoort de klaroenen schallen. Hij wil zijn verhaal graag eens kwijt en komt op dreef na enkele glaasjes champagne gedron­

ken uit een glas. Voor ons heel gewoon, maar als we Marcel goed begrepen hebben, schijnt zelfs champagne alleen op smaak te komen indien gedronken uit een koperen trompet of hoorn. Deze man werd voor zijn ‘be-roep- ing’ op de wereld gezet. Het was zijn passie, het was zijn hobby en het was zijn job.

De instrumenten van Kempenaers, zowel blaasinstrumenten als de later bijgekomen handel in contrabassen, zijn overal te vin­

den: van de simpelste caféharmonie waar een groep kameraden tussen pot en pint een deuntje blaast, over de Vlaamse Opera en de Muntschouwburg tot de Berliner Fil- harmoniker.

Op eigen benen

Marcel Kempenaers vestigde zich als zelf­

standige instrumentenbouwer. Zijn faam was niet gering zodat hem snel de nodige tijd ont­

brak zelf nog instrumenten te bouwen. Raad­

gevingen, herstellingen, reizen over en weer naar vooral Duitsland brachten het tot een beslissing. Instrumentenbouw zou hij afsto­

ten, zijn commerciële neus richtte zich tot de herstelling en montage. De 'Kempenaer- strompet’ zou in de toekomst in opdracht in Duitsland gebouwd worden. Al vindt hij zich­

zelf geen spreker, zijn overtuigingskracht is er en zal zeker bijgedragen hebben tot zijn succes als zakenman en de naambekendheid die hij nog steeds geniet ondanks al meer­

dere jaren de muziekwereld vaarwel gezegd te hebben.

Vakkennis is de sterkte van zijn succes, benadrukt hij tijdens het gesprek. Dat is veel

"teer waard dan de praat van een verko- Per die, als het er op aan komt, zo door de 'Z'and valt omdat hij het vak niet kent. In een wereld van specialisten en veeleisende men­

ten als beroepsmuzikanten is het de vakken­

nis die het werk aanbrengt. Het legde Mar­

tel Kempenaers geen windeieren. Hij kan yan het leven met volle (champagne’)teugen

^nieten.

. Samen met contrabasmonument, Mau- vICe Aerts (vader van Gerry Aerts, de drij-

^ende kracht achter deSingel) verkent hij na

® Gereld van de muziek de wereld die de Ie nJstreelt- Rossini achterna misschien? Die yoll6 muzi'<a'e Pen °°k neer om zich ten

6 aan de kookpot over te geven.

Zak r 'S n'et duidelijk wat uiteindelijk het be bl succes bekroonde, de handel rond bas aas'nstrumenten of deze van de contra-

^arrv? ^°6 dan o°k' de Duitse wereldbe- Harc ? c°ntrabasbouwer Horst Grünert is e uitzonderlijk dankbaar voor wat hij

betekend heeft in de wereld van de contra­

bassisten. Zo vloog Grünert begin augustus 2006 even over en weer München-Zaven- tem en zich dan richting Duffel te spoeden om Marcel ‘ganz herzlich dass Beste’ te wen­

sen met zijn zeventigste verjaardag. Het is een duidelijke waardering van de bouwer.

Naast hem mocht de jarige nog tal van musici begroeten uit onder meer het orkest van de Vlaamse Opera en anderen. Een feest gehou­

den in het muziekinstrumentenmuseum van Brussel waar contrabassist Maurice Aerts de genodigden nog eens vergaste op niet alleen een treffelijke huldetoespraak, maar ook op een ontroerend ‘Plaisir d’Amour’ op zijn uit de kluiten gewassen strijkinstrument.

Het uitbouwen van een eigen zaak was duidelijk de juiste ingeving van de man die ver weg woont van toeters en bellen op de rand van de wereld in een Duffelse uithoek.

Carnaval in Nice

Wat het carnaval van Nice op zich te maken heeft met de bouw van hoorns, trom­

petten of trombones en de verkoop van een contrabas, is niet duidelijk te maken. Maar wat wel helder wordt, is waarom de instru­

mentenbouwer er graag te gast was. De Lierse showband Liberty onder leiding van Freddy Marien (directeur van de muziek­

academie aldaar) maakte hem immers ere­

voorzitter en zo leidde hij meermaals de groep feestvarkentjes van Lier tot in Nice.

De showband behaalde onder meer een gou­

den medaille op het voor deze muziektak erg bekende wereldkampioenschap voor brass­

band in Kerkrade in Nederlands-Limburg. Hij kon er meteen zijn naamkaartjes kwijt net als overal waar er blaasinstrumenten te vin­

den waren. Een beetje stout zou ik ook de vele naamkaartjes van Kempenaers op zich een carnaval willen noemen. Voor ongeveer elk instrument had hij wel een kaartje apart.

Op zoek naar een klarinet? Hops, hier is mijn kaartje, ik ben klarinetspecialist. Een saxo­

foon? Een tuba? Een contrabas? Geen pro­

bleem, ik ben Marcel Kempenaers en bouw, herstel of verkoop het instrument dat uw liefde is.

Of Kempenaers een naamkaartje heeft als erevoorzitter van De Grote Harmonie uit Lier, kwam niet ter sprake, maar in zijn hart is een bijzonder plekje vrij voor deze muziekvrienden die hoge toppen scheerden in hun discipline. Marcel spreekt met warme woorden over zijn harmonie en bekijkt met een soort weemoed de foto waar hij op prijkt als voorzitter met kostuum en tits op een of andere rondgang op Lier Kermis.

Het maakt hem die grenzen verlegde op zijn werkgebied en duidelijk de harde lijnen trok en naast vakkunde ook begreep wat verko­

pen inhoudt, wat week.

Teloorgang?

Erg toevallig kan de activiteit van de clan- Kempenaers (grootvader, vader, zoon maar ook ooms en neven) in de instrumenten­

bouw niet genoemd worden. Rond 1830 ont­

sproot in Lier een nieuwe activiteit met het oprichten van twee manufacturen voor het vervaardigen van koperen muziekinstrumen­

ten. Er was immers een opvangnet nodig na het verval van de katoenfabrieken. Een goede eeuw later zouden honderden men­

sen in en om Lier hun dagelijks brood ver­

dienen met de bouw van blaasinstrumenten.

De import van buitenlandse producten zou de productie in Lier doen verschrompelen en uiteindelijke bleven vader en zoon Kem­

penaers de enig nog actieve bouwers in de nieuwe zaak van zoon Marcel.

Onze muzikant betreurt het ten zeer­

ste dat er in eigen land geen bouwers meer zijn van blaasinstrumenten. Alles is import geworden. Er zijn alleen nog enkele her­

stellers, onder wie zijn goede vriend en in het vak voor zijn kunde geprezen Georget Dekeyzer en zijn beide zoons uit Ronse die ervoor zorgen dat de kunde niet teloor­

gaat. Dan doet de vioolbouw het bijvoor­

beeld beter. Sinds de opleving van de oude muziek zijn er allerlei cursussen gestart, en werd de aandacht voor de bouw en restau­

ratie bij jonge mensen gewekt; enkele intus­

sen befaamde vioolbouwers studeerden af.

Zo niet dus in de voor Vlaanderen nog steeds belangrijke wereld van de blazers. Tenzij er toch nog ergens iemand actief is met de vol­

ledige bouw ervan en die aan de aandacht van Macel Kempenaers zou ontsnapt zijn.

Mocht het zo zijn, dan zet Kempenaers graag zijn mogelijke fout recht. Hij zou niet liever zien dan dat instrumentenbouwers de oude traditie nieuw leven inblazen. Het lukt in de bouw en restauratie van oude instrumen­

ten zoals de verschillende strijkers en hout­

blazers, waarom dan niet voor de koperen blaasinstrumenten? Of zal het blijven bij een handjevol herstellers omdat de uitgebreide en grondige kennis waarover onder meer Kempenaers beschikt, niet kan doorgege­

Als De Winter Somers wordt

Woordspelinkjes bij de overgang van Wintertijd naar Somers uur op 25 maart 2007.

De klok een uur vooruit gezet op last der overheid die weet, zoals altijd, wat goed is voor de onderdanen.

De overheid neemt ieder jaar een loopje met de tijd opdat wij ons wat vroeger in de zomer zouden wanen.

We moeten vroeger op, maar einde maart is dat normaal, zegt ons de overheid, omdat De Winter is verganghen met al z’n dreiging, al z’n kilheid, al z’n harde taal.

Dus vroeger op om deze Winter Somers te vervangen.

Bij ‘t veel te vroege belgerinkel dat de wekker kraait, zou ik in feite liever bij De Winter blijven toeven,

maar dat schijnt niet correct als ‘t Somers uur komt aangewaaid, versierd met groene hoop en met een massa paarse troeven.

Dus spring ik met veel tegenzin een uur te vroeg uit bed en luister naar geluiden door de muren of de buren hun wekker net als ik op ‘t Somers uur hebben gezet.

‘t Is Somers uur, maar mooie liedjes blijven nooit lang duren en incorrecte liedjes geven vaak de meeste pret...

H^ectorvan O^evelen ven worden? Hij maakt zich hierover zorgen.

De aankoop van de resten van de ateliers van Van Engelen door het Instrumentenmuseum Vleeshuis zijn voor hem het beste bewijs dat de kennis wegebt. Het vak onder de knie krijgen kan immers alleen door van heel jong alle knepen van het vak door een gevormd meester aangeleerd te krijgen.

Vlaanderen lijkt dus weer een artisanale kennis kwijt te geraken, als het nog niet te laat is. Samen met Marcel Kempenaers mogen we dit als een verarming van de kunde van ons volk aanzien. Hopelijk krijgt iemand Kempe­

naers nog ooit zover dat hij zijn unieke ken­

nis en voeling met het koperen blaasinstru­

ment aan één en liefst meer begaafde jonge mensen mag en kan overdragen. Wie neemt het initiatief om zogenaamde praktische mas- tercursussen in te richten en Marcel Kempe­

naers als gastdocent enkele keren per jaar zijn kennis over te laten dragen zodat ze niet definitief verloren zou gaan bij zijn heengaan binnen een jaar of dertig...

Alfons Vryghedacht