Wat in 2019? Zonder CD&V en met Ecolo/Groen

(1)

€ 2,20

73ste jaargang • nummer 13 • donderdag 30 maart 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Wie dezer dagen zijn licht opsteekt bij toppolitici en kabinetsmedewerkers krijgt bevesti- ging van de vermoedens die we op deze blad- zijden van ‘t Pallieterke al geuit hebben: op goed twee jaar van de federale stembusslag is de regering de facto in lopende zaken. Ieder- een denkt al aan die verkiezingen van 2019 en aan de mogelijke coalities die gevormd kunnen worden. Bij ministers en Kamerleden is steevast hetzelfde verhaal te horen: de coali- tievorming van 2019 zal zeer complex zijn. “En daarvoor hebben we de peilingen die wijzen op een versnippering van het politieke landschap niet eens nodig.” Toch tekenen er zich nu al drie politieke tendensen af.

1. Charles Michel wil kost wat kost premier blijven

Charles Michel voelt zich goed in zijn rol als eerste minister. Wanneer de Vlaamse partijen nog maar eens kibbelen, haalt hij troost uit zijn vergaderingen van de Europese Raad. Daar voelt de polyglot Michel zich thuis. De Frans- talige liberaal wil er wel alles aan doen om ook na 2019 premier te blijven. Desnoods met dezelfde coalitiepartners. Hij beseft zeer goed dat er geen echte alternatieven zijn. De N-VA zal als Vlaams-nationale partij nooit geneigd zijn de federale premier te leveren. Concur- rent Elio di Rupo is binnen de PS wellicht de enige die nog hoopt ooit naar de Wetstraat 16 terug te keren. En Paul Magnette wil wat graag Waals minister-president blijven. De enige die misschien een gevaar betekent voor Michel is Wouter Beke. De CD&V-voorzitter onderhoudt een goede relatie met de premier, maar Michel is toch op zijn hoede. Vandaar dat hij in verschillende dossiers temporiseert. Dat er rond de hervorming van de vennootschapsbelasting en de eventuele invoering van een meer- waardetaks geen vooruitgang wordt geboekt, heeft te maken met het feit dat Charles Michel de CD&V niet voor het hoofd wil stoten.

Dus zet Michel in op een regering die aan het uitbollen is om dan in 2019 aan een tweede termijn te beginnen. Hij hoopt op dezelfde coalitie, ook al weet hij dat de N-VA over twee jaar zal pleiten voor een nieuwe staatshervorming. “Maar Bart de Wever zal alleen staan met die eis”, denkt Michel. “En de N-VA zal dus de keuze moeten maken: als ze nog eens vijf jaar federaal wil besturen, dan zal het zonder staatshervorming zijn.”

2. De N-VA blijft incontournable op Vlaams niveau

Verschillende partijen, zeker aan Fransta- lige kant, hopen stilletjes dat de N-VA in 2019 op alle niveaus van de macht wordt verdre- ven. Maar die kans is klein. Zelfs met tussen 26 en 28 procent van de stemmen is de N-VA met afstand de grootste Vlaamse partij. Een anti-N-VA-coalitie in Vlaanderen lijkt zo goed als onmogelijk. Dat betekent ook dat er regi- onaal opnieuw asymmetrische coalities zullen worden gevormd. In Wallonië zijn PS en MR tot elkaar veroordeeld. En zelfs met die twee partijen is een Waalse meerderheid geen zekerheid.

Maar wat gebeurt er federaal als een Waalse MR-PS-coalitie wordt gevormd? In tegenstel- ling tot wat veel Franstaligen hopen, zal dit voor de PS de deur naar het federale niveau niet zomaar openen. Bij de Waalse socialisten zijn ze trouwens nog altijd niet happig om federaal mee te besturen. De volgende federale ploeg zal opnieuw een besparingsregering zijn. De PS kan daar niet in meestappen met de steeds heter wordende adem in de nek van de neocommunistische PTB. Bovendien is de PS net onder druk van die PTB nog meer naar links opgeschoven. Het socialistische programma is voor andere partijen moeilijk verteerbaar.

3. Iedereen is de CD&V beu. De groenen werpen lijnen uit

Dat de federale regering zich naar 2019 sleept, heeft veel te maken met één saboteur binnen de regering: CD&V-vicepremier Kris Peeters. Op bevel van voorzitter Wouter Beke moet hij ervoor zorgen dat de N-VA straks met zo weinig mogelijk sociaaleconomische tro- feeën kan pronken. Overal steekt hij stokken in de wielen. En dat gaat zelfs door tot in de interkabinettenwerkgroepen waar cabinetards van CD&V en die van N-VA en Open Vld lijn- recht tegenover elkaar staan. Daar wordt volop ruzie gemaakt. Daarnaast blijven de contacten over de partijgrenzen heen onderkoeld. Wan- neer liberale of N-VA-kabinetsmedewerkers bellen naar hun CD&V-collega’s wordt de tele- foon zelfs niet opgenomen.

Vandaar dat er volop aan gedacht wordt om CD&V in 2019 te dumpen en te vervangen door het duo Groen/Ecolo. Dat zou in de federale regering ook de Franstalige flank versterken, want dan zou er federaal niet langer slechts één Franstalige partij meedoen. Vraag is: kan met de groenen wel een deftig beleid worden gevoerd? De groene partijen hebben in elk geval al signalen gestuurd naar de andere meerderheidspartijen: wij willen opnieuw meedoen. In de Wetstraat is te horen dat een hervorming van de vennootschapsbelasting ten voordele van de kmo’s al een feit zou zijn met de groenen erbij. Ook willen die partijen lagere lasten op arbeid voor de bedrijven.

Anderzijds: wat met het pro-immigratie- standpunt van de groenen? En hun pleidooi voor vermogenstaksen? Vanuit de N-VA en de Open Vld werd al duidelijk gemaakt dat de groenen hun prioriteiten zullen moeten kiezen.

Ze zullen een aantal van hun dada’s moeten laten vallen. “Dan kan er gesproken worden”, klinkt het bij de huidige meerderheidspartijen.

Zelfs zonder de peilingen die een verdere versnippering van het politieke landschap voorspellen, zitten velen in de Wetstraat nu al met de handen in het haar. Welke coali- ties zullen na de federale en deelstaatverkiezingen van 2019 kunnen gevormd worden?

Drie tendensen tekenen zich al af: Charles Michel wil koste wat het kost premier blij- ven, de N-VA blijft op Vlaams niveau ‘incontournable’ en de gefrustreerde CD&V moet desnoods vervangen worden door de opnieuw machtsgeil geworden groene partijen.

Wat in 2019? Zonder

CD&V en met Ecolo/Groen

Deze week

Adieu Eurostadion

Vorige week schreven we dat de Vlaamse overheid haar advies over de bouwver- gunning voor het Eurostadion zou opschorten zolang er onduidelijkheid blijft bestaan over het lot van de fameuze buurtweg. We kregen duidelijke signalen in deze zin, maar blijkbaar was men in bepaalde kringen op het laatste moment van gedacht veranderd. Donderdag kwam Ruimte Vlaanderen dan toch met haar standpunt naar buiten, maar het advies was verrassend kort: er werd met geen woord gerept over de vele honderden bezwaren inzake ruimtelijke ordening.

VDe Vlaamse administratie weigerde zich dus uit te spreken over de belangrijke vraag of de plannen wel pasten binnen het GRUP, de ruimtelijke plannen die de Vlaamse regering in 2011 had vastgelegd. De hamvraag of het stadion en de ‘donut’ ernaast samen onder het plafond van 20.000 m² kantoren en 50.000 m² recreatie bleven, werd dus niet beantwoord.

Belangrijk nieuw element

Wel liet de administratie klaar en duidelijk verstaan dat er geen bouwvergunning kan worden afgeleverd zolang de buurtweg er ligt én zolang er geen samenwerkingsakkoord is afgesloten tussen Ghelamco en het Vlaams Gewest. Dit laatste was een belangrijk nieuw element. Het vond zijn oorsprong in de ligging

van het stadion, op minder dan 30 meter van de Ring. Normaal mag men in deze zone niet bouwen, tenzij men over een gedetailleerd samenwerkingsakkoord beschikt met het Vlaams Gewest over de infrastructuurwer- ken en alle belangrijke aspecten inzake mobiliteit. Dit akkoord stond nog niet op papier.

Bevoegd hiervoor is niet minister van Ruim- telijke Ordening Joke Schauvliege (CD&V), maar wel minister van Openbare Werken Ben Weyts. De administratie van Schauvliege schoof dus subtiel de hete aardappel door naar haar N-VA-collega.

Weyts had voordien reeds een belangrijke sleutel in handen omdat hij de eindbeslis- sing moest nemen over twee stukjes grond van het Vlaams Gewest.

Lees verder blz. 5

De vlam dooft langzaam

maar zeker voor de Waalse PS

Briefje aan Sammy Mahdi 2

60 jaar EU 3

Oud nieuws uit

Diksmuide 5 Gents referendum zorgt voor hoogspanning 7 80 ste Vlaams Nationaal Zangfeest 11 Op de praatstoel:

Lawrence Urbain 13

(2)

Actueel 30 maart 2017

2 Uit de smalle beursstraat

De erfbelasting en de Vlaamse begroting

Het is één van die vele belastingen die als een grove onrecht- vaardigheid worden beschouwd: de erfbelasting of de suc- cessierechten. Het wordt wel eens een belasting op verdriet genoemd. Wie erft van de partner of van de ouders heeft niet veel te klagen: de erfbelasting bedraagt 6 of 7 procent. Een vermogensbelasting nota bene, want het gaat om een taks op activa waar vroeger al belastingen op betaald werden.

1,3 miljard per jaar

Het grote probleem of de grote frustratie situeert zich elders:

bij wie erft van broer, zus, oom, neef, nicht of van iemand die geen familie is. Dan bedraagt de erfbelasting al snel 50 procent. Tussen niet-familieleden gebeurt het zelfs dat twee derde van het geërfde bedrag naar de staatskas vloeit. Onrecht- vaardig, vindt Vlaams minister van Begroting Bart Tommelein (Open Vld). Hij wil die belasting hervormen. Bedoeling is de tarieven te verlagen, maar dat is dan weer een probleem voor de Vlaamse schatkist.

De erfbelastingen brengen jaarlijks 1,3 miljard euro op. 720 miljoen euro daarvan is te danken aan erfenissen van ‘verre erfgenamen’. Indien de tarieven bijvoorbeeld gelijkgeschakeld worden met die van zeer dichte verwanten, zou dit honderden miljoenen aan de Vlaamse staatskas kosten. Tommelein wil die minderinkomsten compenseren door een fiscale regulari-

satie op Vlaams niveau: zwart geld wordt gewit en daar wordt een kleine boete op betaald. Maar die regularisatie zou slechts 100 miljoen euro opbrengen en is éénmalig. Dus is een hervorming en verlaging van de erfbelasting een belangrijke ver- liespost voor de Vlaamse regering.

Meteen rijst de vraag of een duurzaam Vlaams begrotings- evenwicht en op termijn een begrotingsoverschot nog mogelijk is. Dit jaar heeft de Vlaamse regering stricto sensu een begroting in evenwicht. Eigenlijk is er een tekort van 115 miljoen euro, omdat een aantal zaken buiten de begroting wordt gehouden. Maar de regering-Bourgeois heeft er een erezaak van gemaakt om tegen het einde van de legislatuur een begrotingsoverschot te boeken. De andere overheden - afgezien van het zwaar geherfinancierde Brussel - kunnen daar enkel van dromen.

Pervers fiscaal federalisme

Moet Tommelein de onrechtvaardig hoge erfbelasting dan behouden? Eigenlijk niet. Dat de Vlaamse begroting in evenwicht houden een zeer moeilijke oefening is, is niet alleen de verantwoordelijkheid van de regering-Bourgeois.

Hét probleem ligt bij de zesde staatshervorming die goed vijf jaar geleden tot stand kwam. Dat was eigenlijk een bespa- ringshervorming die de armlastige federale overheid aan de

deelstaten heeft opgelegd. De deelstaten zoals Vlaanderen kregen extra bevoegdheden op het vlak van het arbeidsmarkt- beleid en kinderbijslag. Maar met die bevoegdheden werden slechts 85 procent van de middelen overgeheveld. Ook moeten de deelstaten een solidariteitsbijdrage betalen voor de oplo- pende vergrijzingskosten. Economen berekenden dat Vlaan- deren 1,7 miljard euro verliest aan de staatshervorming. Met dat geld zou Vlaanderen de erfbelastingen kunnen afschaffen en zelfs geld overhouden.

Eigenlijk was de zesde staatshervorming een bail-out, of een redding van de federale overheid én Brussel door de deelstaten en vooral door Vlaanderen. Net als vroegere staatshervormingen een redding waren van de Franse Gemeenschap, met haar failliet onderwijs, door de federale staatskas. Dat systeem van de ene overheid die de andere financieel redt heeft de voorbije jaren de tekorten opgeblazen. Ook al omdat de deelstaten niet echt aangezet worden tot een verantwoordelijk beleid.

Dat heeft te maken met de gebrekkige fiscale autonomie van de deelstaten. Die bedraagt slechts 34 procent. De rest van de regionale inkomsten komt van federale dotaties.

Zo’n systeem van geldstromen blaast tekorten op, want door lagere overheden te financieren met dotaties geeft de hogere overheid het signaal dat deze lagere overheden altijd kunnen pogen deze dotaties te verhogen. Bijvoorbeeld door hoge begrotingstekorten te boeken zoals de Franstaligen al jaren doen en dan te gaan bedelen bij andere overheden. Dit per- verse Belgisch fiscaal federalisme raakt maar niet uitgeroeid.

A^ngélique VAnderstrAeten Vlaams minister van Begroting Bart Tommelein wil de erfbelasting hervormen. Lees: verlagen. Dat dreigt wel een

gat van meer dan 700 miljoen te slaan in de Vlaamse begroting. Vraag is of een duurzaam Vlaams begrotingsover- schot nog haalbaar is. Zeker nu meer en meer duidelijk wordt dat Vlaanderen voor een belangrijk deel de zesde staatshervorming moet betalen.

Geld geven aan Hoorn van Afrika is (opnieuw) zinloos

We worden gevraagd opnieuw geld te geven om een hongersnood in Afrika te bekam- pen. En wie dat niet doet, is een gewetenloze egoïst. Maar is dat wel zo? Volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie (Food and Agriculture Organization, FAO) van de Ver- enigde Naties wordt er vandaag voedsel geproduceerd om 12 miljard monden te voe- den. En Nobelprijswinnaar Amartya Kumar Sen toonde al aan dat hongersnood niets met een gebrek aan voedsel te maken heeft, maar met politiek.

Humanist

Laat mij duidelijk stellen: elk slachtoffer van een hongersnood is er een te veel. En ook ik droom van een wereld waarin iedereen geluk- kig is, voldoende voedsel heeft en zijn idealen kan nastreven. Maar dat is een droom. Vraag is of geld geven wel zinvol is. En efficiënt. En effectief. Neen dus.

Geldof

De huidige crisis doet immers aan eerdere situaties denken. Het is alsof niets veranderd is, ondanks de immense geldstromen die richting de Hoorn van Afrika gingen.

In 1984 was Midge Ure, samen met de Ierse zanger Bob Geldof, initiatiefnemer van Band Aid, een gelegenheidsband van met name Britse popmuzikanten, die de single ‘Do they know it’s Christmas?’ uitbracht om de inkomsten daarvan te bestemmen voor het toen door grote hongersnood geteisterde Ethiopië. Het jaar daarop organiseerden Geldof en Ure het eveneens aan Ethiopië gewijde benefietfes- tival Live Aid. Twintig jaar na datum werd het liedje van Bob Geldof en Midge Ure nog eens opgenomen.

Ethiopië

In 1984 ging de opbrengst naar Ethiopië.

Wie herinnert zich niet de uitspraak: ‘Give us your f****** money’. En dat er geld werd gegeven. Via de verkoop van singles werd maar liefst 10 miljoen pond opgehaald.

Live Aid verzamelde in totaal 60 miljoen

pond. Later ging de opbrengst naar Darfour.

Een lovenswaardig initiatief, laat daar vooral geen twijfel over bestaan. Alleen, wat is er met al dat geld uit 1984 precies gebeurd? En vooral, heeft het iets geholpen?

Channel 4

Dat zijn precies de vragen die programma- maker Daniel Wolf stelde in zijn reportage ‘The Hunger Business’ voor Channel 4. De antwoorden die hij vond, zijn op zijn minst ontluiste- rend. Wolf vond dat de Ethiopische dictator Mengistu achter de hongersnood zat. In een vlijmscherp artikel in The Daily Mail vertelt Wolf dat ‘het cynisch was dat we eigenlijk de brutale doelstellingen van de regering aan het steunen waren’. Bovendien kwam veel van het voedsel terecht bij de communistische militiele- den van Mengistu.

Wapens

Het geld dat Band Aid opbracht, werd volgens Wolf hoofdzakelijk gebruikt om wapens te kopen. De hele regio was immers een slag- veld en de hongersnood was eigenlijk gepro- voceerd door Mengistu als oorlogstactiek. De dictator beweerde dat elk slachtoffer van de hongersnood bereikt kon worden. ‘Nonsens’, betoogt Wolf. Bovendien wisten heel wat mensen, zoals Kurt Jansson van de VN, dit maar al te goed. In 1985 besliste Mengistu een half miljoen mensen te verplaatsen van noord naar zuid. Die operatie werd volgens Wolf eveneens betaald met de opbrengst van de liedjes. ‘De

Ethiopische hulpoperatie was nooit neutraal.

Integendeel, het hielp een van de meest brutale dictators van Afrika en creëerde meer problemen dan het oploste.’

Wolf besluit dan ook dat de mythologie van het goede doel een soort sprookje aanreikt. ‘Er is een stouterik – in dit geval de droogte in Ethi- opië – , er zijn de hulpeloze slachtoffers en er zijn de redders die met hun toverdrank – geld – alle problemen kunnen oplossen’. Een misschien wat cynische, maar in ieder geval rea- listische kijk op de zaken. Waarheidsgetrouwer dan wat veelal verteld wordt.

Warm glow

In de lessen economie die ik doceer in het hoger onderwijs start ik steevast met de stelling dat mensen uiteindelijk iets doen uit eigen- belang. Vaak is dat erg duidelijk. We kiezen bijvoorbeeld appels en geen peren, omdat we uit die beslissing – en de uiteindelijke consumptie – het grootste nut kunnen puren.

Bij liefdadigheid ligt het op het eerste gezicht anders. Waarom zouden rationele mensen zomaar geld weggeven? Geld waarvoor ze eerst hard hebben moeten werken. Sommi- gen geven het snel op en stellen dat dit gedrag duidelijk in tegenspraak is met het zogeheten rationaliteitsaxioma binnen de economie. Niet zo snel, evenwel. Misschien halen mensen wel degelijk nut uit hun giften?

Gaia

Laten we even een hypothese bekijken, meer bepaald de ‘perfect altruism’-hypothese of de hypothese van perfect altruïsme. Stel dat een persoon te kennen geeft wakker te liggen van de dierenrechten en een instelling zoals Gaia wil steunen. Volgens deze hypothese zou het voor een individu eigenlijk niets mogen uit- maken wie geeft aan het goede doel – op voor- waarde dat de instelling van het goede doel voldoende fondsen ontvangt om de doelstel- ling na te streven. In werkelijkheid zijn mensen wel degelijk gevoelig voor het feit wie geeft: ze staan er niet onverschillig tegenover. Ze hebben er zelfs een duidelijke voorkeur voor om zélf te geven. Dus moeten ze er ook een nut uit puren.

Paradox

Dat is precies wat James Andreoni in 1989 ontdekte: mensen geven geld en ontvangen een goed gevoel in ruil. Andreoni lanceerde enkele jaren geleden dus de ‘warm glow’-theorie. Mensen geven geld of tijd aan een goed doel en krijgen in ruil een ‘warme gloed’ in zich. De paradox binnen de economie is uiteindelijk enkel een schijnbare paradox, zoals zo vaak het geval is met paradoxen. ‘We aan- vaarden dat mensen een voorkeur hebben voor ijs, waarom niet voor de warm glow?’, schrijft Andreoni lichtjes provocerend. Dit zou bete- kenen dat geven aan een liefdadigheidsinstel-

ling voor economisten uiteindelijk niet funda- menteel anders is dan het kopen van een ijsje.

Hersenen

Enkele maanden later ontdekten neuro-economen – neuro-economie verenigt inzichten uit neurologie en economie – een fysiologi- sche verklaring voor het ‘warm glow’-effect.

Vrouwen konden geld geven aan voedselhulp- projecten terwijl hun hersenen onderzocht werden in de scanner. Tijdens het geven van dat geld bleek duidelijk dat hersendelen in het ‘beloningscentrum’ van het brein geacti- veerd werden. Delen die overigens ook geprik- keld worden wanneer iemand lekker voedsel eet. Interessant is bovendien dat bij sommige vrouwen de hersenen sterker reageren dan bij anderen. Hun ‘gloed’ is duidelijk warmer dan bij andere vrouwen. Kortom, ook voor de warm glow is nu een neurologische verklaring gevonden.

Dat betekent natuurlijk niet dat de warme gloed de enige reden is waarom mensen aan goede doelen geven. Mensen geven ook omwille van godsdienstige verplichtingen.

Uit onderzoek blijkt dat dit trouwens vooral voor de lagere inkomensklassen zo is. Of ze geven omdat ze moeten geven. Zeker nu sommige ondernemingen dit aan hun werknemers opleggen. Of ze willen met hun gift een signaal uitsturen naar de buitenwereld.

Besluit

De overheid besliste om elke euro die naar 12.12 gaat te verdubbelen. Dat is uiteraard geld van de burgers. Bovendien geven we jaarlijks al gigantische bedragen aan noodhulp en ont- wikkelingshulp. Niet geven is opnieuw een rationele optie. En u hoeft zich ook deze keer niet schuldig te voelen als u die euro’s in uw broek- zak houdt. t^hierry d^ebels

Erdogan wil referendum EU- lidmaatschap

(3)

Actueel

30 maart 2017 3

Artikel 35’er

Mijnheer de jongerenvoorzitter,

Gij kwaamt uit het niets, al waart gij al een tijdje de voorzitter van CD&V in de Brus- selse gemeente Sint-Jans-Molenbeek. Van opleiding politicoloog en beroepshalve par- lementair medewerker van het onbekende Vlaams Parlementslid Joris Poschet, zijt gij ook columnist bij… De Morgen. Ja, alles is mogelijk tegenwoordig… En dan werdt gij op 11 maart jongstleden verkozen tot nationaal voorzitter van Jong CD&V. Meteen liet gij via Twitter weten: “Nu bekomen, feesten en knallen!” Wouter Beke twitterde om u proficiat te wensen en “uit te kijken naar de samenwerking”.

Daar heeft hij het voorbije weekeinde alvast een voorsmaakje van gekregen, want het contrast met uw smaak- en kleurloze voorganger Wim Soons kan haast niet gro- ter zijn. Twee weken na uw aantreden werd er al meteen een congres georganiseerd en wat niemand verwachtte, gebeurde: er werd opmerkelijke taal gesproken over een volgende staatshervorming. Op dat congres in Bredene hielden jullie de toekomstige structuur van België tegen het licht. Ieder- een was het erover eens dat het kluwen van de vorige staatshervormingen moet ontward worden. Dat kan door een einde te maken aan de onduidelijkheid en de versnippering van bevoegdheden. Zover, zo goed. Ter zake zegt gij: “Dat betekent dat alle residuaire bevoegdheden toekomen aan de deelstaten en de federale overheid enkel nog toege- wezen bevoegdheden zou krijgen. Dit moet uitmonden in een positief verhaal, waarin de deelstaten bepalen wat ze wel nog samen willen doen.” Heel concreet betekent dat dat het fameuze artikel 35 van de grondwet eindelijk zal moeten ingevuld worden en dat dus zal moeten bepaald worden welke bevoegdheden de federale overheid nog zal mogen uitoefenen. “Het is hoog tijd dat we duidelijk afspreken wat we wél nog samen willen doen en de deelstaten moeten geresponsa- biliseerd worden”, zegt gij.

Beste Sammy, ik vind dat allemaal gewel- dig, maar gij moet u toch wel realiseren dat er een reden is waarom dat artikel 35 nooit is ingevuld, zeker als gij daarbij nog over- moedig stelt: “Bij de uitwerking van artikel 35 van de grondwet hoort volgens ons ook

een responsabilisering van de deelstaten op vlak van de staatsschuld. Bij lusten horen lasten. Laten we daarover klare taal schep- pen.” Als politicoloog zoudt gij toch moeten weten dat dat artikel 35 als een trofee voor Schiltz werd opgenomen in de grondwet bij de vierde staatshervorming en dat er over de begrippen ‘residuaire’ en ‘toege- wezen’ bevoegdheden al flink wat is gepa- laverd zonder eenduidigheid. In die zin zelfs dat een vermaard politiek loodgieter uit uw partij, wijlen Jean-Luc Dehaene, meermaals tot het besluit kwam dat de invulling van artikel 35 technisch schier onbegonnen werk is. Gij moet in die zin het recente boek van Vuye en Wouters maar eens openslaan om tot het inzicht te komen dat de toepassing van artikel 35 op drie niveaus vergrendeld is (op aangeven van de Franstaligen), zodat zelfs een ernstig confederalisme geen kans zal krijgen. Een eerste grendel is zo al dat het artikel nog voor herziening vatbaar moet verklaard worden alvorens een volgend parlement er iets mee kan doen. En dat moet gebeuren met een meerderheid in Kamer en Senaat. Daarna moeten de nieuwe kamers de grondwetswijziging stemmen met een tweederdemeerderheid. En dan moet er nog een bijzondere wet gestemd worden die de voorwaarden en de wijze waarop de deelstaten bevoegd zijn, bepaalt. En daar is niet alleen een tweederdemeerderheid nodig, maar ook een meerderheid in elke taalgroep.

Alstublieft. Ga er maar aan staan!

Het is dus allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan. En de oude krokodillen in uw partij zijn er mee voor verantwoordelijk dat het zover is kunnen komen. Het zal dan ook titanenwerk van u vergen om uw partij zover te krijgen dat zij het Belgische systeem mee zal willen openbreken zonder de Franstaligen te ontzien door bijvoorbeeld buiten de lijn- tjes van de grondwet te kleuren. Of Wouter Beke in die zin mee zal uitkijken naar samenwerking met u, is maar de vraag…

Ik denk dan ook dat gij u met de beste bedoelingen wat vergaloppeerd hebt. Niet- temin wens ik u de naarstigheid en het jeug- dige vuur om de moederpartij tot goede en betere inzichten te brengen…

Briefje aan Sammy Mahdi

De EU werd vorige week zestig jaar. Op 25 maart 1957 tekenden de leiders van zes Euro- pese landen het Verdrag van Rome, waarmee de EEG werd opgericht, die later werd omge- vormd tot de Europese Unie. Juncker, Verhof- stadt, Tusk en alle andere voormannen van de EU namen de gelegenheid te baat om ons eraan te herinneren dat hun organisatie voor die uitzonderlijke staat van vrede in Europa heeft gezorgd.

Vrede onder verwanten

In 2012 heeft de EU de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Je kan dan ook geen enkel debat over de zin en onzin van de EU voeren, zonder dat iemand verwijst naar wat algemeen beschouwd wordt als de grootste verdienste van deze instelling: de vrede op het Europese continent. Juncker: “Boven alles betekent Europa vrede. Het is geen toeval dat de lang- ste periode van vrede in de Europese geschie- denis begonnen is met de oprichting van de Europese Gemeenschap.”

Maar klopt die als evident gepresenteerde mening wel? Heeft de Europese Unie een bepalende bijdrage geleverd aan de vrede die wij nu kennen?

Eén van de belangrijkste redenen om daar- aan te twijfelen, is de vaststelling dat westerse democratieën al sinds het einde van de Eerste Wereldoorlog geen oorlog met elkaar voeren.

Ze vechten soms wel en kunnen bij hun oor- logvoering zelfs bijzonder brutaal zijn, zoals de historicus Davis Hanson aantoonde, maar ze vechten al lang niet meer tegen elkaar.

De staat van vrede tussen westerse demo- cratieën is dus niet alleen veertig jaar ouder dan het Verdrag van Rome, ze geldt ook voor de Europese democratieën die een hele tijd niet tot de EU behoorden. De eerste zestien jaar van haar bestaan telde de EEG slechts zes landen. Maar er was nooit enige oorlogsdreiging met of tussen andere vrije landen, ook niet met de concurrenten van de toenmalige Europese Vrijhandelsassociatie, onder leiding van het VK.

Gelooft er iemand dat de Brexit echt kan leiden tot een hervatting van de eeuwenlange oorlo- gen tussen Fransen en Britten?

Oorzaak en gevolg

De regel geldt trouwens ook voor westerse landen buiten Europa. De VS en Canada hebben geen oorlog meer tegen elkaar gevoerd sinds 1812. De kans van een gewapend conflict tussen Australië en Nieuw-Zeeland is even onbestaande. Er zijn verschillende redenen voor die situatie. Democratieën zijn sowieso moeilijker te mobiliseren voor een oorlog (te onderscheiden van kleinere interventies, zoals in Libië, die door de publieke opinie eerder als politionele operaties ervaren worden). Dat geldt des te meer wanneer de betrokken landen heel wat waarden met elkaar gemeen hebben. Westerse democratieën zullen onderlinge conflicten steeds proberen uit de weg te gaan, of pogen op te lossen via onderhandelingen of door beroep te doen op rechtbanken of arbi- trage. De Europese Unie heeft zelf niet voor die democratisering gezorgd, ook niet in Oost- Europa. Ze heeft, met andere woorden, weinig toegevoegd aan de factoren die voor vrede hebben gezorgd. De Poolse historicus Adam Zamoyski drukte het als volgt uit: “Het pacifisme dat gepaard ging met de oprichting van de Europese Unie was het gevolg van een alge- mene terugval van de oorlogszucht, niet de oorzaak ervan.” De Europese eenmaking was het gevolg van democratisering en vrede, niet omgekeerd.

Het idee dat je conflicten kunt vermijden door volkeren onder te brengen in grotere ver- banden is op zichzelf erg betwistbaar. De enige oorlog op Europees grondgebied in de tweede helft van de 20ste eeuw was een conflict tussen volkeren die samenleefden in een fede- ratie (inclusief gemeenschappelijke munt en heel wat andere bindmiddelen): Joegoslavië.

De enige Europese oorlog van de 21ste eeuw, in Oekraïne, is trouwens ook een burgeroorlog.

Staten zonder samenhang

Beide conflicten illustreren het principe dat staten met onvoldoende samenhang geen waarborg voor interne vrede zijn, integendeel.

De Eerste Wereldoorlog werd veroorzaakt door de mislukking van Oostenrijk-Hongarije om de etnische spanningen binnen de eigen grenzen onder controle te houden.

De Amerikaanse burgeroorlog, het bloedig- ste conflict uitgevochten op dat continent, was geen etnisch conflict maar opnieuw een bewijs dat federaties, ook met gevorderde politieke en economische integratie, geen enkele ver- zekering tegen oorlog zijn. Integendeel, hun bestaan zelf kan de oorzaak van gewapend conflict zijn.

Europa heeft echter niet alleen vredige bin- nengrenzen, maar ook buitengrenzen die geen oorlog meer gezien hebben sinds 1945. Helaas is ook dat geen verdienste van de EU. Het was de NAVO die Europa beschermde tijdens de Koude Oorlog. Het is nog steeds de NAVO die Europa enige militaire geloofwaardigheid ver- leent. Na de val van het Europese communisme besliste Europa het ‘vredesdividend’ te innen.

Die tijdelijk bedoelde besparing op defensie- uitgaven ontaardde al snel in een permanente, neerwaartse spiraal.

De kapotbespaarde Europese legers zijn papieren tijgers geworden. Europa gelooft voortaan in ‘soft power’ om dingen gedaan te krijgen. Wat dat waard is, bleek toen Europa dacht Oekraïne binnen de eigen invloedssfeer te brengen. Poetin stak zijn middenvinger uit, liet zijn troepen de Krim bezetten en begon de rebellen in het oosten van Oekraïne te bewa- penen. Wanneer Polen en de Baltische staten zenuwachtig worden over de intenties van hun oosterbuur, is het niet naar West-Europa dat ze kijken voor geruststelling.

De vrede van morgen

Vorige week wees Trump Merkel nogal brutaal op de feiten van de Europese ontwape- ning. Hij had berekend dat Duitsland op 15 jaar eigenlijk 345 miljard meer had moeten uitge- ven om te voldoen aan de NAVO-norm. Enkele Duitse politici schreeuwden hun verontwaardi- ging uit, maar Trump had wel gelijk. Europa kan zich zijn gelukzalige wereld van ‘zachte kracht’

en afbouw van legers (het “Kantiaanse para- dijs”, zoals Robert Kagan het uitdrukte) alleen maar veroorloven omdat Amerikanen er de muren van bemannen.

De VS betalen drie vierde van een gezamen- lijke verdediging die Europa meer nodig heeft dan de VS. Het is leuk als je een principeel geloof in pacifisme ook nog eens kunt com- bineren met aanzienlijke verlaagde uitgaven, zoals Europa doet. Maar de Amerikanen gingen het parasitaire gedrag van Europa ooit moe worden. Dat moment lijkt nu gekomen.

De EU is een organisatie in bestaanscrisis.

Het is tekenend dat wat zij zelf beschouwt als haar grootste prestatie, het bewaren van de vrede op dit continent, in feite een mythe is.

Haar grootspraak zou minder storend zijn indien de EU-leiders niet steeds de dreiging voor chaos en oorlog zouden bovenhalen als argument tegen de groeiende kritiek op de EU.

Uiteindelijk is de vrede van gisteren minder belangrijk dan die van morgen. Is de strompe- lende EU vandaag echt een factor van stabili- teit? Wie een crisis in het democratisch ver- trouwen poogt op te lossen door een vlucht vooruit naar meer bevoegdheden en macht, neemt een ernstig risico. Wie weigert de buitengrenzen te sluiten en effectief te bewaken, zorgt voor zeer grote spanningen op een continent dat er al een hele tijd niet meer in slaagt nieuwkomers te absorberen. Wie poogt een staat uit te bouwen op basis van de modieuze waarden van een recente politieke generatie, met miskenning van eigen identiteit en tradi- tie van dit continent, creëert een zeer labiele democratie. De organisatie die zichzelf de titel van engelbewaarder der vrede heeft aangeme- ten, wordt steeds meer een risicofactor.

Jurgen Ceder

60 jaar EU en de lange vrede

Mijn ouders hebben een wereldoorlog meegemaakt. Mijn grootouders hebben er zelfs twee doorstaan. Maar het zijn niet zij die in uitzonderlijke tijden leefden. Oorlog was ooit een bijna permanente realiteit in Europa.

Professor Peter Brecke van het M.I.T. berekende dat, van het jaar 1400 tot heden, in Europa gemiddeld meer dan één gewapend conflict per jaar uitbrak. Het zijn dus wij die een abnormale periode van lange vrede meemaken.

Wallonië blijft wapens leveren aan Saoedi-Arabië

MEdEPlIcHTIgEn

Theo Francken heeft eindelijk een taboe doorbroken. Hij heeft luidop durven zeggen dat de ngo’s die vluchtelingen opvissen uit de Middellandse Zee de zaak alleen maar erger maken.

In het algemeen is er natuurlijk het onbetwistbare aanzuigeffect: hoe meer volksverhuizers er onderweg naar de vleespotten van Europa worden opgevist, hoe meer er zullen komen. Dat geldt voor alle zogenaamde reddingsacties, ook voor de officiële van Frontex, ook voor die van Artsen Zonder Grenzen. Maar veel ngo’s - niet AzG - maken gewoon gemene zaak met de men- sensmokkelaars.

Die ngo’s varen tot vlak bij de Libische territoriale wateren en steken daar enorme zoeklich- ten aan, als signaal dat de mensensmokkelaars en de IS’ers hun bootjes kunnen sturen. Dat is voor iedereen zichtbaar. Of er ook berichten en afspraken gemaakt worden per radio of gsm is niet zo gemakkelijk te achterhalen. Als mensenrechtengroepen vinden dat zij ‘vluchtelingen’ uit zee moeten redden, dan moeten zij hun gang maar gaan. Maar dan moeten ze die vluchtelin- gen ook maar terugbrengen naar hun vertrekpunt in Libië. Niet naar Europa. Vanaf het ogen- blik dat zij daarmee beginnen, veroorzaken zij inderdaad een aanzuigeffect. Dan zijn ze niet meer bezig met reddingsacties, maar met mensensmokkel. Dan werken zij mee aan de islami- tische kolonisering van Europa. De hysterische reacties tegen Francken bewijzen dat hij de vin- ger op een héél gevoelige plek heeft gelegd.

(4)

De grens over (1)

Alweer een ‘majeur incident’ met Kristof Calvo vorige donderdag. Dat hij zijn rol als oppositielid bijwijlen scherp speelt, is normaal, en daar is niks mis mee. Maar dat hij dat niet altijd even fijnzinnig en correct doet, geeft te denken voor de moraalridder die altijd met een vergrootglas naar anderen zit te loeren.

Naar aanleiding van de tweets van staats- secretaris Theo Francken over Artsen zonder Grenzen, was er heel wat commotie ontstaan.

Theo had immers een heilig links huisje geraakt en dat kon en mocht niet. PS, sp.a, PTB en de Franstalige Groenen zouden hem daar- over dan ook zwaar aan de tand voelen. Maar in de conferentie der voorzitters was evenwel afgesproken dat de premier zou antwoorden namens de regering. En daar waren de Groe- nen het dus ook mee eens. Over tot de orde van de dag, zou men dan denken. Afspraak was afspraak.

Maar omdat de camera’s volop draaiden en er elektriciteit in de lucht hing, overschreed Calvo een grens. Hij had bloed geroken…

De grens over (2)

Als de premier namens de regering ant- woordt, moet de betrokken minister of staats- secretaris niet aanwezig zijn. Omdat Theo Francken het wel gehad heeft met het linkse gehuil en de geveinsde selectieve verontwaar- diging uit die hoek, had hij zijn kat gestuurd.

Hij wist bovendien dat de premier hem pro forma ook kritisch zou aanpakken.

Maar dat pikte Calvo niet en hij begon met te eisen dat Francken zou gevorderd worden.

Het was een opgezette show om Francken te bashen en hem alles wat niet fraai was te ver- wijten. Kamervoorzitter Siegfried Bracke her- innerde hem aan de afspraken uit de Confe- rentie, maar Calvo had daar geen oren meer naar en schakelde een versnelling hoger met een ‘vorderingseis’. Bracke trilde als een riet en zei dat het reglement van de Kamer dat niet toeliet, en zeker niet tijdens de monde- linge vragen.

Tot grondwetspecialist Hendrik Vuye (ex-N- VA, en er altijd op uit om Bracke in een moei- lijk parket te brengen) even het woord nam en de voorzitter heel subtiel het verschil uitlegde tussen het Kamerreglement en de grondwet, waarin duidelijk staat dat een Kamerlid op elk moment en in alle omstandigheden een rege- ringslid kan doen vorderen, mits voldoende steun.

De grens over (3)

Bracke moest dan ook schoorvoetend een stemming daarover toestaan. Omwille van onvoldoende steun haalde de vorderingseis het niet. Patje Brillantine Dewael van Open Vld en pater Servatius Verherstraeten van CD&V namen daarop even het woord om hun afkeu- ring te tonen aan Calvo aangaande het deloy- aal zijn aan vooraf gemaakte afspraken.

Als dat niet meer kan, dan moet men altijd wel het Kamerreglement of de grondwet in de hand houden, vonden zij. Calvo heeft het ver- trouwen in zijn persoon zeker verzwakt, en het beeld dat men al van hem had versterkt: een rotzakje (dixit de wandelgangen) die alleen doet wat in zijn kraam past en zonder verpin- ken zo nodig alle afspraken aan zijn laars lapt.

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 30 maart 2017

4

Een fraaie vertoning was het niet, daar in het Paleis der Natie…

Schimmige deal

De Turkse tiran Erdogan is niet uit het nieuws weg te branden. Nochtans zijn maar weinig parlementsleden bekommerd over de consequenties in dat verband met de Turkije- deal, waarbij bakken geld richting het nieuwe Ottomaanse Rijk vloeien in het kader van het

‘tegenhouden’ van duizenden vluchtelingen.

Dat Europa daarbij met de ogen open gechan- teerd wordt, lijkt niemand te deren.

Hoewel, Barbara Pas van het Vlaams Belang confronteerde premier Michel vorige donder- dag daarmee. Meer nog, ze wilde van hem weten of hij op de hoogte was van de aan het licht gekomen extra deal van Merkel en Rutte, waarbij zij de afspraak zouden gemaakt heb- ben jaarlijks toch 150.000 tot 250.000 vluch- telingen uit Turkije de Europese Unie binnen te laten. Zij zouden dat afgesproken hebben, zonder dat de andere Europese leiders daar- van iets wisten. Michel hield zich op de vlakte en beperkte zich tot het stellen dat hij de ver- klaringen, zeker de recentste, van de president van Turkije niet aanvaardt. En al zeker niet tegen een lid van de regering (Zuhal Demir).

En daar bleef het bij.

“Geen antwoord geven, zegt ook al veel”, sneerde Barbara Pas. En nog: “U verliest al uw geloofwaardigheid als u met die man, die een totale bevolking bedreigt, schimmige deals voortzet.” Zij riep dan ook – als enige – op om de toetredingsonderhandelingen met Turkije om lid te worden van de EU niet te bevriezen, maar gewoonweg stop te zetten en de geld- kraan onverbiddelijk dicht te draaien. Het blijft vreemd dat Peter de Roover van N-VA blijft uithalen naar Erdogan, maar uiteindelijk het flauwe EU-gezinde regeringsbeleid ter zake blijft steunen.

Goede manieren?

Veerle Wouters (ex-N-VA, nu onafhanke- lijke) ondervroeg Maggie de Block over een eerder technisch lijkende kwestie aangaande de Planningscommissie en de verdeelsleutel voor de RIZIV-nummers voor de jaren 2023 tot 2026. Maar als addertje onder het gras ont- dekte zij dat men uiteindelijk niet tot de 60 N-40F-verdeling komt, zoals de Vlamingen dat wensen. Integendeel, de scheeftrekkingen ten voordele van de Franstaligen blijven. Maggie zit met heel die kwestie allang verveeld omdat de Franstaligen sluipwegen en achterpoortjes zoeken om alsnog af te wijken van de meest logische verdeling, namelijk 60/40.

Natuurlijk wilde Wouters weten hoe de minister dat gaat oplossen. Buiten het belo- ven van haar best te zullen doen, kon ze niets zeggen. Ze zit immers muurvast door de mani- feste onwil van de Franstaligen. Toen Veerle Wouters nog een repliek gaf en haar wilde uitleggen hoe ze het probleem dan wél kan oplossen, wandelde Maggie prompt naar bui- ten… Wouters zei daarop, enigszins verbou- wereerd: “Fijn dat u al wegloopt als iemand u een antwoord geeft, mevrouw de minister. Ik had het toch fijn gevonden, mevrouw de minis- ter, dat u even afwachtte tot ik klaar was met mijn repliek.”

Ja, het was donderdag niet de dag van de goede manieren in de Kamer…

Dit was andere koek dan Van de Loover- bosch (met klank gezakt in het laatste ernstig journalistenexamen bij de VRT, maar later opgevist) in zijn “Wissel van de macht”.

Hij liet opzettelijk monteren dat sp.a’ers en Groenen hem aanspraken met “Dag, Marc (al dan niet met kus)”, terwijl hij - uiteraard - geen programma wijdde aan de verscheu- rende machtswissel in zijn eigen partijtje met als protagonisten Tobback en Crombez. De Franse makers daarentegen ontzagen geen enkele partij en toonden onbarmhartig de rotheid van een verloederd democratisch systeem dat, in samenwerking met het grootste deel van de media, kiezers als imbecielen beschouwt die men straffeloos mag negeren.

“Oui”, of anders einde loopbaan

In 2003 denkt een zootje toppolitici (onder wie de onvermijdelijke Verhofstadt) visionair te zijn; ze laten tien onvoorbereide en geld- hongerige nieuwe staten toe tot de Euro- pese Unie. Tezelfdertijd ontwerpen politici en Europese bureaucraten een Europese grondwet die in de meeste Europese parlemen- ten door de strot van laffe parlementairen geduwd wordt.

President Chirac van Frankrijk besluit er een politiek slaatje uit te slaan en de wereld de Europese gezindheid van zijn land te bewijzen. Een referendum zal die grondwet goed- keuren. En daarmee isoleert hij verder de

“fascisten” van het Front National, die direct een “non” formuleren. De belangrijkste kan- didaten van links en rechts om Chirac op te volgen gaan akkoord. Zowel Nicolas Sarkozy als François Hollande is meer dan voorstan- der. In beider partijen zitten wat twijfelaars en die krijgen onmiddellijk de mededeling dat ze hun politieke toekomst op het spel zetten als ze hun mond opendoen. Vooral socialisten zuchten diep. Die grondwet spreekt over een kleinere overheid en liberalisering van de economie, maar nauwelijks over politieke en sociale rechten. Hollande voelt dat er weer- stand is binnen zijn partij en haalt het zwaar geschut boven. Tegenstanders zijn xenofo- ben en nationalisten.

Hij beslist een intern referendum te houden en maakt er een stem voor of tegen hem van. Hollande haalt 60 procent ja’s bij zijn par- tijleden. Zijn latere eerste-minister Manuel Valls struikelt over zijn eigen voeten om zijn aanvankelijk “non” zo vlug mogelijk in een

“oui” te veranderen. Het komische duo Hol- lande-Sarkozy verschijnt gezamenlijk op ver- scheidene reuzenmeetings om de kiezers aan hun plicht te herinneren.

Zij schuwen de grote woorden niet. Sar- kozy zegt dat Frankrijk een gigantisch probleem heeft bij een neen, want “dan is de vrede in gevaar”. Zijn politieke vriend Fran- çois Fillon steunt hem van harte. Uiteraard kennen alle vrienden in de media hun plicht en ze verkondigen zonder uitzondering de blijde boodschap.

Journalisten zijn propagandisten

Een journalist van France2 vertelt in de documentaire over de opdracht in ieder radio- en tv-journaal van de morgen tot de avond het “oui” te propageren. Journalisten behoren tot hetzelfde incestueus kringetje, komen uit hetzelfde sociaal milieu als politici, dus viert “la pensée unique” hoogtij. Het- zelfde verhaal bij alle kranten; het linkse Libé- ration stelt dat het voortbestaan van Europa van het referendum afhangt.

Hallucinant zijn de beelden van een popu- lair radioprogramma op France Inter. Een luis- teraar telefoneert dat de tegenstanders te weinig aan bod komen en wordt als een vol- slagen idioot opzijgezet. De documentaire- makers hebben geteld. Aantal tegenstanders 4; aantal voorstanders … 23. Iedere tegen- stander is een anti-Europeaan. Maar zo denken de Fransen met hun hang naar een baan- tje bij de overheid er niet over. Nee-stemmers vormen kleine groepjes, helpen elkaar en melden verrast dat er veel mensen op verga-

deringen verschijnen die ze anders nooit zien.

Veel gebruikte methode: alinea’s voorlezen uit die grondwet van 400 pagina’s. Niemand begrijpt een woord van dat zielloos jargon. Op 17 maart 2005 ontploft een politieke bom.

Voor de eerste keer haalt het neen een meerderheid in de peilingen. Prompt gaan Sarkozy en Hollande gezamenlijk op de cover staan van Paris-Match; de partij van de elite en de media tegen de partij van het volk.

Op 29 mei valt het vonnis. 70 procent van de Fransen gaat naar de stembus en neen haalt 55 procent van de stemmen. De beelden van die avond zijn onthutsend: de politieke (o.a. de boef Strauss-Kahn) en mediaklasse verbergen geen seconde hun arrogantie, hun minachting voor dat klootjesvolk, want dit is

“le désastre”. Libération spreekt in het edi- toriaal over allemaal extreemrechtsen (59 procent van de socialistische kiezers stemt neen).

Neen in Parijs, ja tegen Brussel en Berlijn

Sarkozy is heimelijk tevreden met een nederlaag die de schuld is van Chirac en zijn referendum. In zijn campagne voor de presidentsverkiezingen belooft hij dat hij heel die grondwet gaat heronderhandelen. In Brussel vertelt hij commissievoorzitter Barroso dat hij de uitslag in de vergeetput gooit. Hij wordt in mei 2007 president nadat hij Ségolène Royal verslaat, die verrassend de kandidate van de socialisten wordt en die Hollande - de vader van haar vier kinderen - vernedert. Exact tien dagen na zijn verkiezing belooft Sarkozy aan Merkel dat ze zich geen zorgen moet maken.

Inmiddels hebben politieke charlatans als Dehaene en Giscard wat alinea’s van die grondwet door elkaar gehusseld en nauwelijks een letter gewijzigd. Ze noemen die gebuisde grondwet nu het verdrag van Lis- sabon. Sarkozy en zijn eerste minister Fil- lon heronderhandelen zelfs geen éne zin, maar wijzigen de Franse grondwet om met hun lakeien het verdrag goed te keuren. Dat gebeurt in de Assemblée met 560 ja-stemmen tegen 188 nee-stemmen. Zowel aan linkse als aan rechtse kant is er een meerderheid van Kamerleden die de eigen loopbaan belangrijker vindt dan de democratische keuze van de Fransen. In de media blijft het overdonderend stil.

Niemand bij de radio, televisie en kranten hekelt het verraad van de democratie. Inmid- dels dringt Merkel haar politiek op aan de rest van Europa. Hollande is weer kandidaat en met zijn “geen sprake van extreme bezuinigingen” verslaat hij Sarkozy in mei 2012. Tien dagen later gaat hij, zoals zijn voorganger, zijn bevelen halen in Berlijn.

Hij realiseert die bezuinigingen door met Manuel Valls een beroep te doen op het beruchte artikel 49.3 van de Franse grondwet waarbij het parlement buitenspel gezet wordt. De documentaire toont Hollande die een paar jaar tevoren zegt dat 49.3 een bees- tigheid is, een ontkenning van de democratie.

Politici hebben geen schaamtegevoel. Valls neemt ontslag als eerste minister om een mislukte gooi te doen naar de socialistische kandidatuur voor de presidentsverkiezingen van dit jaar en hij belooft hartstochtelijk artikel 49.3 af te schaffen dat hij een jaar tevoren zes keer gebruikt heeft.

De moraal van heel het verhaal is pijnlijk.

Kiezers zijn playmobilpoppetjes die een pre- tentieuze elite mogen kiezen en daarna hun gore bek moeten houden. Ze zijn te dom om de geniale bovenhengestelden te begrijpen.

In Frankrijk heeft dat bedrog het Front Natio- nal nieuwe vleugels gegeven en veel linkse kiezers naar het FN gedreven.

Hebben in Vlaanderen politici één seconde meer moed om hun bonzen te weerstaan, om hun democratische gezindheid te tonen?

Zijn de media hier - met de belastingomroep VRT op kop - even kruiperig als in Frankrijk?

De vragen stellen, is de antwoorden geven.

J^an n^eckers

De antidemocratie: politici en media in Frankrijk in 2005

In de reeks “Docs interdites” op France3 zag ik onlangs de documentaire “2005:

Quand les Français ont dit non à l’Europe”.

Meer dossiers van asielfraude

door ‘vakantiegangers’

(5)

Actueel

30 maart 2017 5

Vervolg van blz.1

Die had Ghelamco absoluut nodig om zijn plannen te kunnen realiseren. Maar in het Vlaams parlement had hij, in antwoord op een vraag van VB’er Sintobin, geweigerd om kleur te bekennen: hij zou over deze stukken grond pas beslissen na afloop van alle procedures. Hij wou op die manier voorkomen dat er proce- durefouten werden gemaakt en tegelijk open- lijke onenigheid vermijden met regeringspar- tijen CD&V en Open Vld. Nu Weyts over een tweede sleutel beschikte, vond hij het niet langer nodig om de procedures af te wachten en trok hij de stekker uit het Eurostadionproject:

dinsdagmiddag maakte hij bekend dat hij de twee gronden niet zou verkopen. Terecht verwijst hij daarbij naar het weggevallen draag- vlak voor het stadion (zowel RSC Anderlecht, de Voetbalbond als de gemeente Grimbergen haakten af), dat in de praktijk een kantoren- project was geworden.

Ghelamco blijft strijdvaardig

Ghelamco toonde zich dinsdagavond nog strijdvaardig. Het Ieperse bedrijf kondigde nog steeds een beroepsprocedure aan tegen de weigering van de bouwvergunning door het Grimbergse schepencollege, maar de slaag- kansen zijn minimaal. De buurtweg zal wellicht door de deputatie worden afgeschaft en in theorie kan de bouwvergunning worden toege- kend zonder de overdracht van de twee lapjes grond, maar vermits Ghelamco geen samenwerkingsakkoord op zak heeft met het Vlaams Gewest inzake mobiliteit, lijkt het lot van het Eurostadion bezegeld.

Op een uitgebreide persconferentie had het bedrijf dinsdag nog alles uit de kast gehaald om aan te tonen dat het alternatief van de renovatie van het Koning Boudewijnstadion, zoals bepleit door Brussels parlementslid Johan Van den Driessche, niet realistisch zou zijn. Ghe- lamco had hiervoor een Nederlands studiebureau onder de arm genomen, dat tot de vaststelling was gekomen dat het stadion hele- maal moest worden afgebroken om aan de UEFA-normen te voldoen. De kostprijs voor afbraak en heropbouw zou ruim 300 miljoen euro bedragen, evenveel als de bouw van het nieuwe stadion op Parking C. Een West-Vlaams studiebureau had eerder aangetoond dat een renovatie mogelijk was voor een derde van deze prijs, maar dat wordt door Ghelamco dus tegengesproken.

De werkelijkheid is ietwat complexer. Brus- sel wil het stadion op deze locatie weg omdat de plannen voor het Neoproject (hotels, win- kels, appartementen, congrescentrum…) veel meer geld zullen opbrengen zonder een sta- diongebouw. Bovendien is Ghelamco zelf alleen maar bereid om mee te spelen wanneer het stadion kan gebouwd worden aan de Ring, omdat het op die manier (net zoals in Gent) dagelijks in het blikveld komt van ontel- bare automobilisten. Een renovatie van de bestaande gebouwen of een nieuwbouw op dezelfde plaats interesseert de bazen van Ghe- lamco geen fluit. Wat betreft de timing hebben ze wellicht gelijk: een afbraak en heropbouw kan nooit meer voor het EK van 2020. Maar daar zijn we absoluut niet rouwig om.

CD&V op de barricaden

Ghelamco was er vorige week wel in geslaagd om CD&V voor zijn kar te spannen. De Brusselse parlementsleden Brigitte Grouwels en Paul Delva reageerden erg ontgoocheld op het negatieve advies van Ruimte Vlaanderen.

Zij vinden het Eurostadion erg noodzakelijk:

“Het is immers belangrijk voor de internati- onale uitstraling van Brussel én voor de toekomst van het Belgisch voetbal.” Ooit werd Grouwels gerekend tot de Vlaamsgezinde vleu- gel van haar partij, maar daar is helaas nauwelijks iets van overgebleven. Onbegrijpelijk.

BL

Adieu

Eurostadion

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

Oud nieuws uit Diksmuide

U heeft het misschien in de pers vernomen, de “uitbaters” van de IJzertoren zitten in slechte financiële papieren, en zoeken nieuwe inkomstenbronnen. Men heeft nu het plan opgevat de toren te verhuren voor commerciële doeleinden.

Voor alle duidelijkheid, de IJzertoren heet al een tijdje ‘Memoriaal van de Vlaamse ontvoogding” en in de toren huist “Het Museum aan de IJzer”. Het IJzerbedevaartcomité heet in feite ook anders: we moeten nu spreken over “Bedevaart naar de Graven aan de IJzer”.

Da’s allemaal ingewikkeld, dus ik beperk met tot “de IJzertoren” en “het IJzerbedevaart- comité”, want dat zijn nog altijd de namen die het diepst in ons geheugen zitten.

Het IJzerbedevaartcomité zit in slechte financiële papieren en dat heeft twee oorza- ken. Het eerste probleem: het aantal bezoekers aan de IJzertoren annex museum piekte in 2014, in de aanloop van de herdenkingen van het begin van de Eerste Wereldoorlog. In 2013 waren er 73.000 bezoekers, en in 2014 telde men net geen 150.000 bezoekers. Maar in 2016 kalfde het aantal weer af, naar 65.000 bezoekers, zelfs minder dan in 2013.

Tweede probleem: het IJzerbedevaartco- mité is een deel van haar subsidies vanwege de Vlaamse overheid kwijtgespeeld.

Te huur ... sinds 2015

Gevolg: het IJzerbedevaartcomité wil de Panoramazaal van de IJzertoren verhuren voor privéfeestjes. “Al kan niet alles”, aldus algemeen secretaris Dirk Demeurie. Onmiddellijk ontspon zich een grote discussie binnen de radicale Vlaamse beweging. ‘Schande’, ‘een zoveelste kaakslag’, en nog wat van die reacties, inclusief een snel opgerichte Facebook- groep. Op zo’n moment kan ik mijn radicale vrienden niet volgen.

Ten eerste, het feit dat de Panoramazaal te huur is, is niet nieuw. Op de Facebookpagina van de IJzertoren wordt daar al reclame voor gemaakt sinds 21 september ... 2015. “Dineren in stijl op 72 meter hoogte”, aldus het bericht.

Als er vandaag ineens grote ruchtbaarheid aan wordt gegeven in de media, dan is dat met een bijbedoeling. In feite is de boodschap van het IJzerbedevaartcomité: zie je wat er gebeurt als onze subsidies geschrapt worden, dus zorg

maar vlug dat we ze terugkrijgen.

Ten tweede: wat is er tegen om de Panora- mazaal te verhuren aan derden? Kan ik met uitgeverij ’t Pallieterke de zaal afhuren voor bijvoorbeeld een receptie voor onze 75ste jaargang? Of wanneer in juni bij uitgeverij Pole- mos een boek over de Eerste Wereldoorlog verschijnt? Mag ik de persvoorstelling houden in de toren? Lijkt logisch, want het sluit aan bij het thema van de IJzertoren.

Mag ik met mijn redacteurs en vrienden daar bijvoorbeeld mijn 60ste verjaardag vie- ren met een drankje en een hapje? Mag de Marnixring er een etentje organiseren? Ja, dat moet kunnen, denk ik zo. Maar waar legt men de grens? Wat kan wel, en wat kan absoluut niet? Want de IJzertoren zit vol symboliek, al is het vandaag vooral een museum.

VTM... eindelijk in Vlaamse velden

Er is dus een ‘maar’. Hoe selectief gaat het comité zijn bij de verhuur van de Panorama- zaal? Oké voor babyborrels, maar wat als de plaatselijke moslims er een Suikerfeest willen houden? Je voelt nu al aan dat het IJzer- bedevaartcomité dat ook voor een Suikerfeest zal verhuren, al was het maar voor het begrip godsvrede. Al gaat ‘Godsvrede’ historisch gezien eerder over de relatie tussen katholieken en niet-katholieken. Gaat het IJzerbede- vaartcomité de Vlaamse leeuwenvlag op de toren verwijderen als de potentiële huurder erom vraagt? Wat als het VNJ er een persconferentie wil organiseren? Wat als de Wim de Wit er een vergadering wil houden met zijn regie- ploeg van de IJzerwake? Dat zou pas grappig zijn. Maar wat als de B.U.B. (Belgische Unie- Union Belge) er een bijeenkomst wil plannen? Wat als...?

In ieder geval, toen op 21 maart het bericht in de kranten verscheen, was dat voor de VTM- nieuwsdienst een reden om nog dezelfde dag een cameraploeg naar Diksmuide te sturen.

Als de teloorgang van de Vlaamse beweging in de kijker gezet kan worden, en er een beetje

lacherig over kan bericht worden, dan is VTM er als de kippen bij. Wanneer op 25 maart aan de voet van de toren een herdenking plaats- vindt van de Gebroeders Van Raemdonck, dan is VTM in geen Vlaamse velden te bespeuren.

Ik begrijp mijn vrienden van de NSV! en co dus niet goed wanneer die, nu zaterdag, een “spoedactie tegen de vermarkting van de IJzertoren organiseren”, met een optocht met zwarte vlaggen van het station in Diksmuide naar de IJzertoren. Eerlijk gezegd, ik denk dat er belangrijker zaken zijn dan te gaan betogen in Diksmuide voor een feit dat al twee jaar bezig is. Wat een energieverspilling. Noteer even: op zondag 23 april is er een solidari- teitswandeling in Zaventem voor het behoud van Vlaamse jobs op de luchthaven; een organisatie van VVB-TAK. In mijn ogen is het 100 x belangrijker om daar te gaan betogen dan in Diksmuide.

Tweetalig

De Toren staat symbool voor de ontvoogding van Vlaanderen, maar het IJzerbedevaart- comité staat zeker niet vooraan in de huidige strijd voor nog meer ontvoogding. Wat te denken van het festival Ten Vrede, 15 jaar lang georganiseerd aan de voet van de IJzertoren.

Het festival wordt weliswaar in 2017 afgeschaft, ook door het wegvallen van de subsidies. Ten Vrede, dat was pas echte ‘vermarkting’ van de IJzerweide, overigens zonder al te veel succes inzake opkomst. Dat daar een infostandje stond van de PVDA (inderdaad, de aanbidders van het oorlogszuchtige Noord- Korea), stoort mij mateloos méér dan het feit dat de Panoramazaal te huur is. Net zoals het mij stoort dat Paul de Belder in zijn toe- spraak bij de herdenking van de Gebroeders van Raemdonck, zaterdag, met geen woord repte over de “Vlaamse ontvoogding”. En het stoorde mij nog het meest dat ik (en de ove- rige pers) een uitnodiging ontving voor deze herdenking ... in de twee landstalen, volledig tweetalig in het Nederlands en Frans.

De letters AVV-VVK verwijderen, is onmogelijk; de IJzertoren is sinds 1993 een beschermd monument, en elke wijziging aan het gebouw moet voorgelegd worden aan de dienst Monu- mentenzorg. Het IJzerbedevaartcomité kan dus zomaar niet op eigen initiatief de letters laten verwijderen. Het mag een kleine geruststelling zijn. K^arL^van C^amp

Een jaar na Zaventem en Maalbeek

De herdenking van de aanslagen van 22 maart 2016 was één aaneenschakeling van valse sentimentaliteit. De teksten van koning Filip waren dit keer niet dwazer of inhouds- lozer dan die van de andere deelnemers. Het was overal dezelfde onzin. Een zinnetje als “het is de verantwoordelijkheid van ons allen is om onze samenleving menselijker en rechtvaardiger te maken” is in zijn algemeenheid natuurlijk juist, zoals de meeste gemeenplaatsen.

Maar het was misplaatst op een herdenking voor de slachtoffers. Die zijn niet vermoord door “onze samenleving”, maar door islamitische terroristen. Die zijn zelfs niet voortgeko- men uit “onze samenleving”, maar uit een fana- tieke islamitische samenleving, die niets met de onze te maken wil hebben. Nog idioter, van een wereldvreemde dwaasheid die typisch lijkt voor Filip I, was zijn oproep om “teder te durven zijn”. Teder? Dat is goed om een ruzie tussen geliefden bij de leggen, of tussen kinderen

in een kleuterschool. Maar hoe gaat men dat op moordenaars en terroristen toepassen? Kan het nog wereldvreemder? De dame die zegde dat “liefde het enige antwoord is”, zal het wel goed bedoeld hebben. Maar hier helpt dat antwoord niet. Net zomin als het helpt tegen ver- krachters, slavenhandelaars of seriemoorde- naars. In de strijd tegen de islamitische terreur hebben we niets aan liefde, tederheid of men- selijkheid.

We beweren niet dat er sinds 22 maart

2016 niets veranderd is. Ja, er zijn nu bijvoorbeeld meer soldaten in het straatbeeld en er is grote schoonmaak gehouden in een reeks fictieve vzw’s. Maar daarmee wint men nog geen oorlog… Zelfs de “geradicaliseerde” moslims bij het leger zijn nog altijd niet gearres- teerd. Ze zijn niet eens ontslagen. Ze hebben nog altijd oorlogswapens. Ze kunnen het leger nog altijd van binnenuit bespioneren. De moslims die op Zaventem stonden te juichen van vreugde na het bloedbad dat daar was aange- richt, zijn er ook nog altijd, met hun pasjes die toegang geven tot de taksvrije zone, tot het beveiligde deel van de luchthaven. De moslims die dagenlang geen kik hebben gegeven toen Abdeslam bij hen ondergedoken zat…

nu ja, hij zat niet echt ondergedoken. Hoewel zijn foto’s overal via de media verspreid werden, liep hij gewoon openlijk over straat, in zijn eigen wijk, waar iedereen hem kende. Maar niemand gaf een kik. Iedereen beschermde hem. Die moslims die Abdeslam toen hebben ingedekt, wonen daar nog altijd ongestoord, misschien zelfs in sociale woningen of met uit- keringen op onze kosten.

Ze hebben een terrorist verborgen en beschermd, maar… zand erover. We doen alsof er niets is gebeurd. Er is nog niets één grote raz- zia geweest om die wetteloze wijken blok na blok uit te kammen op zoek naar wapens, terroristen of werkplaatsen voor de fabricage van bommen. De grenzen staan nog altijd wagen- wijd open. De onderwereld van illegaliteit, waarin uitgewezen asielzoekers evengoed kunnen verdwijnen als misdadigers, uitbaters van sweatshops, mensenhandelaars en terroristen, is nog steeds niet opgekuist. Er is niet één salafistische moskee gesloten of gesloopt. Zelfs terugkerende IS-strijders worden niet systema- tisch opgesloten. Op 22 maart werden we brutaal in een oorlog geslingerd. Maar dat besef is blijkbaar nog altijd niet echt tot ons door- gedrongen.