Is CD

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Briefje aan Freya 3

• De ene migrant is de andere

niet 4

• De Gravensteengroep en

de Di Rupo-nota 5

• Miel Cools gevierd 10

• Verslag IJzerbedevaart 11

• Piet Tommissen 14

Is CD&V het noorden kwijt?

CD&V vierde afgelopen weekeinde tien jaar vallen en opstaan, en bij dat vallen hoort onder meer het aanwerven van Rik Torfs als poli- tieke stuntman. Na een grondige marktprospectie – en nadat hij het rectorschap van de KU Leuven aan zijn neus had zien voorbijgaan – aanvaardde de kerkjurist het bod om vorig jaar de tweede plaats op de Senaatslijst van Ampersand te verdedigen. Dat bezorgde hem voldoende gewicht en de opdracht om na de historische nederlaag van CD&V samen met Inge Vervotte de christendemocratische uitgangspunten te actualiseren. Het resultaat was een wollige tekst of beter “een warme oproep om het inhoudelijk debat binnen de partij volledig te omarmen en standpunten niet enkel te laten bepalen door individuele mandata- rissen”. Neen, er moest een kritische dialoog met alle geledingen en middenveldpartners ontstaan. Vervotte omarmde intussen een andere roeping, maar CD&V blijft met Torfs opgescheept. In Gazet van Antwerpen mocht hij afgelopen weekeinde nog eens stevig van leer trek- ken. Doe met ons de stemtest: bepaalt hij als individuele mandataris de lijn van de partij, of haalde zijn mediageilheid alweer de bovenhand?

De heer Torfs is het ermee eens dat er meer bevoegdheden naar de regio’s moeten, maar als het Vlaamse discours betekent dat je heel radi- cale, gespierde machotaal moet verkopen, dat je de brulboei moet uit- hangen zoals sommige collega-politici, dan past hij. “En we moeten niet proberen te lijken op een andere partij. Een partij die er bovendien hele- maal niet goed uitziet.” Waarmee hij ongegeneerd de N-VA viseert, en zijn klaarblijkelijke fysieke afkeer naar eigen zeggen baseert op het feit dat het met die partij van rechts-populistisch naar erger gaat.

Want volgens de Leuvense hoogleraar heeft de N-VA zonder omkij- ken het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang doorbroken. Hoezo?

Hebben Bart de Wever en consorten niet herhaaldelijk een bijna visce- rale afkeer van het Vlaams Belang tentoongespreid? Daar vergissen we ons blijkbaar in. In de logica van Rik Torfs zijn N-VA en Vlaams Belang twee handen op één buik, met een discours “dat zich volledig toespitst op het aanduiden van zondebokken”. Het maakt niet uit of het om vreem- delingen, werklozen, Grieken of Walen gaat. En luister goed: Torfs zal zich daar met hand en tand tegen blijven verzetten, zelfs als hij daar- door een volgende keer “nul procent van de stemmen haalt”.

We zijn niet ver meer verwijderd van het volgende syllogisme: a) de N-VA wil meer druk zetten op werklozen om een baan te zoeken; b) het Vlaams Belang is veroordeeld wegens discriminatie; c) de N-VA moet worden veroordeeld en van de politieke scène worden verwijderd. (Vol- gens Torfs zijn er drastischer maatregelen nodig dan een zondebokpo-

litiek. Zoals? “Langer gaan werken.” Oppassen, waarde heer, dat stand- punt staat ook op de fiches van de partijen die u zozeer verfoeit. Nog even en u kan mee de kolenkelder in.)

Geïnterviewd door het ochtendprogramma van Radio 1 voegde Torfs er aan toe dat CD&V in 2007 een fout heeft gemaakt door harde com- munautaire beloften te doen. Het ontlokte Yves Leterme de reactie dat

“Rik Torfs een buitenstaander is, zeker wat die periode betreft”. Na die periode niet meer? Duidelijkheid alsjeblieft!

Op het verjaardagsfeest van CD&V in Kortrijk haalde ook Wouter Beke uit naar de N-VA, zij het in een meer gekuiste versie. Hij verweet de N-VA de stelling dat er in dit land geen akkoord meer mogelijk is.

Daardoor raak je volgens Beke opgesloten in een kamer met slechts twee deuren. “De ene geeft uit op het status quo. Je staat op straat en laat iedere ambitie voor een staatshervorming varen. Achter de tweede deur staat de sloophamer.” Om dit land naar de ondergang te leiden, wel te verstaan. Natuurlijk spreekt elke voorzitter op zijn congres stoere taal aan het adres van de politieke tegenstanders, en voor CD&V blijft de N-VA de electorale boeman van formaat. Toch zouden we graag weten wat Beke van de uitspraken van zijn theologische raadsman vindt. Is dat de verdedigingslinie die CD&V van plan is in te nemen, moest het aan de onderhandelingstafel tot een akkoord komen? Is iedereen binnen de

“verantwoordelijke volkspartij” akkoord met de scheldtirade van Torfs?

Wil Beke snel af van de herinnering aan de uitspraak, dat hij nooit zon- der de N-VA aan onderhandelingen zou beginnen?

Het is duidelijk dat christendemocratisch&vlaams op zoek is naar vol- doende eigen identiteit om de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar tegemoet te gaan (of nieuwe federale verkiezingen, als de forma- tiegesprekken alsnog afspringen). De voortdurende spagaat tussen het Vlaamse en het federale niveau, tussen werkgevers- en arbeidersvleugel zorgt onvermijdelijk voor spanningen. Ooit schreef Beke een interessante studie, over de CVP na de Tweede Wereldoorlog: ‘De Christelijke Volks- partij, 1945-1968. De ziel van een zuil’. Ook in die tijd waren er meer- dere facties, vleugels en tendensen aan het werk die hun invloed wilden uitoefenen op de interne besluitvorming. Maar het te lang onderdrukte streven naar Vlaamse autonomie heeft sindsdien de zaken er niet een- voudiger op gemaakt.

CD&V is een partij die op zoek is naar zichzelf, in een tijdsgewricht waarin de kiezer meer dan ooit nood heeft aan duidelijkheid, en die ver- schaft de vzw Ampersand nu eenmaal niet.

Al kregen we geen zomer die naam waardig, toch zijn we intussen wel eind augustus en gaat binnen enkele dagen het schooljaar weer van start. Gedaan met die lange vakantie voor de leerkrachten. Die lange vakantie. Daarmee worden ze graag geplaagd door de bui- tenstaanders, maar voor de rest doen onze onderwijsmensen het blijkens elke peiling bijzonder goed bij de publieke opinie. Brandweerlui presteren in dat soort lijstjes nog net iets beter, maar leraars eindigen altijd hoog. Ofwel vinden we dat ze hoogwaardig onderwijs verstrekken en dan zijn we er best trots op, ofwel geloven we dat ze hun hemel echt wel verdienen bij zo’n bende onhandelbare puberale snaken en dan staan we vol bewondering, gemengd met een scheut medeleven.

Graag naar school

Het Nieuwsblad pakte uit met een brede peiling naar de mening van leraars en omgeving over ons Vlaams onderwijs. De helft van de leraars is tevreden met het loon, evenveel abso- luut niet. Maar gelukkig kan er bijles gegeven worden en zowat een vijfde van de leerkrachten klust op die manier wat bij.

Valt vooral op dat 72 % van de leerkrachten elke dag met plezier gaat werken, terwijl dat voor een gemiddelde baan slechts 50 % is. Toont dit aan dat het leraarschap een berenjob is, of dat het onderwijs tevreden mensen trekt?

Twee mogelijke verklaringen voor een- zelfde cijfer. Opletten met steekproe- ven. Met ouders hebben leraars het dan weer wel moeilijk. Te bemoeizuchtig en te veeleisend. En nu toch een letterlijk citaat uit Het Nieuwsblad: ‘…, maar toch voelt 60 procent (van de leraars) zich door hen (de ouders) gewaardeerd. Niet-onderwijzend Vlaanderen heeft daar een afwijkende mening over.

Eén op de drie vindt dat leraars worden ondergewaardeerd.’

Achter zo’n zinnetjes blijf je wel haken. Als 60 % van de leraars zich gewaardeerd voelt, dan is dat voor 40

% niet het geval. Blijkbaar vindt één derde, dus 33 % van de niet-leraars hetzelfde als die 40 %. Niet echt een afwijkende mening dus, zoals de journalist nochtans schrijft, maar juist mooi samen sporend.

Kwaliteit daalt

Och, wellicht gaat het over een jonge journalist; dat zou alles verklaren. Want hét hoofdnieuws van de peiling was natuurlijk dat 63 % van de leraars vindt dat het peil van het onderwijs de jongste jaren is gedaald. Bij de kleutersector valt het nog mee – zou er nog moeten bijkomen – maar in het middelbaar en hoger onderwijs is de consensus zowat compleet: meer dan 75 % ziet een kwaliteitsdaling. Oudere leerkrachten en mannen zijn daar nog meer van over- tuigd, maar het gevoel is toch algemeen.

Lees verder blz. 2

Pascal Smet ziet geen

probleem, alhoewel…

10 jaar CD&V

66

^ste

jaargang • nummer 35 • woensdag 31 augustus 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

31 augustus 2011

De leugens van de schooier

Uit de smalle beursstraat

Uittredend minister van Begroting Guy Vanhengel, die hier meermaals het epithe- ton ‘de schooier van Evere’ kreeg toebedeeld, popelt om opnieuw als volwaardig minister aan de slag te gaan, getuige zijn interviews in tijdschriften, en op radio en teevee.

Zijn analyse van de Belgische staathuishouding neemt een loopje met de waarheid.

Het enige juiste wat hij zegt, is dat de staatskas volgend jaar leeg is. Maar hij verzwijgt een aantal zaken en liegt ronduit als hij zegt dat de slechte situatie van de overheids- financiën te wijten zijn aan de financiële crisis en aan het feit dat Vlaanderen het geld door vensters en deuren smijt. Ten behoeve van ‘de schooier’ die boven zijn niveau bokst, zetten we een aantal zaken op een rij.

Eén: de slechte situatie van de overheidsfinanciën werd vooral veroorzaakt door het wanbeleid van paars tijdens het voorbije decennium. Ondanks de lage rente en dus dalende rentelasten werd er geen geld opzijgezet om de kosten van de vergrijzing op te vangen. Het geld werd uitgegeven - onder andere geschenkjes als welvaartsvaste uit- keringen. Het paarse sinterklaasbeleid werd door de Open Vld goedgekeurd en door de PS uitgevoerd. Gevolg: het primair saldo - ontvangsten min uitgaven zonder rentelasten; het cijfer waar het echt om gaat- de voorbije jaren in het rood ging en heel misschien pas volgend jaar weer positief wordt.

Twee: Vanhengel wijst op het grote probleem van de financiering van de sociale zekerheid. De federale overheid moet constant bijspringen om die niet in het rood te laten gaan. Zeer juist natuurlijk, de sociale zekerheid is al een hele tijd niet meer zelf- bedruipend. De sociale bijdragen van de werkenden dekken slechts 60 tot 65 procent van de kosten van de RSZ. De rest moet gehaald worden uit de zogenaamde alternatieve financiering van de sociale zekerheid, dat zijn dan vooral inkomsten uit accijnzen, btw-heffingen en aanverwanten. Aanvankelijk was die alternatieve financiering van de sociale zekerheid bedoeld als compensatie voor een lastenverlaging op arbeid. Maar dit heeft averechts gewerkt. De lastenverlaging op arbeid heeft onvoldoende extra werk gecreëerd omdat werklozen er te weinig toe werden aangezet een job te aan- vaarden. Die alternatieve financiering begon een eigen leven te leiden. In de sociale zekerheid werd meer en meer geld uitgegeven, onder andere door hogere uitkerin- gen en de groeinorm van 4,5 procent in de sociale zekerheid. De put die toen tot stand kwam, werd door paars vakkundig gevuld door gewone fiscale inkomsten weg te slui- zen naar de sociale zekerheid. Waardoor er geen ruimte meer was voor de klassieke overheidstaken als veiligheid of justitie.

Drie: de financieringswet en de Lambertmontakkoorden hebben de federale staat armlastig gemaakt. Zeker de middelen voor het Franstalige onderwijs die via Lambert- mont werden doorgesluisd, hebben de federale kas verarmd. Het is één van de vele erfenissen van paars die we nu nog meedragen.

Het klopt dat de federale staat er alleen voor staat om de kosten van de vergrijzing op te vangen, maar Vanhengels verwijt als zou Vlaanderen geen geld willen opzijleg- gen of overschotten boeken, klopt niet. In dat geval moet Vlaanderen het wanbeleid van de andere deelstaten compenseren. Ja zeg! Ondanks het Lambertmontgeld zijn de Waalse en de Brusselse regering nog altijd armlastig.

Gevolg van dit alles: de politici zadelen de komende generaties met een enorm probleem op. Iedereen spreekt over de kosten van de vergrijzing maar het wordt tijd dat we dat eens zeer concreet maken. Onderzoek heeft uitgewezen dat wie vandaag gebo- ren wordt tijdens zijn leven 60.000 euro meer aan de overheid zal betalen dan wat hij ervan terugkrijgt. Veertig jaar geleden was deze verhouding nog 0 euro, dertig jaar geleden 10.000 euro. Dat betekent dat de huidige en de toekomstige jongeren een gigan- tische last zullen dragen. Door het non-beleid van de politici, die zich onvoldoende hebben voorbereid, zullen zij opdraaien voor de kosten van de vergrijzing. Nochtans waren er al halverwege de jaren 70 duidelijke signalen dat de economische en budget- taire uitdaging er ging komen. Men heeft het verwaarloosd.

A^ngélique VAnderstrAeten

Onderweg naar het einde

Of één enkel stuk tuig van de Beerscho- trichel of een handvol soortgelijken op het

“idee” kwam de Japanse doelman van SK Lierse uit evenwicht te halen door hem

“Fukushima” toe te schreeuwen, doet er niet toe. Wel de vraag hoever men in de mod- derpoel van de eigen doodzieke geest moet zijn weggezakt om aan dergelijke schurken- streek nog maar te denken. Ik wist niet wat ik hoorde, toen sterke man Patrick Vanop- pen in het VRT-programma “Extra Time”

toeterde dat “onze fans nogal ludiek zijn en het dan altijd dansen is op de slappe koord”.

Voordien had de man al zijn “joker” ingezet om niet met “ja” of “neen” te moeten antwoorden op de oerdomme vraag of de

“Fukushimagrap” erover was of niet. Vanop- pen liet weten dat “over Dutroux, het meest verwerpelijke dat ooit bij ons is gebeurd, ook grapjes werden/worden gemaakt. Dat hoort bij het verwerkingsproces“. Wat hadden de “nogal ludieke fans” dan wel te “ver- werken”? De achterstand? Als dat een “verwerkingsproces” nodig had, geduid door de

“Fukushima”-roep, dan is het wangedrag van het verantwoordelijke schorem het superla- tief van smakeloos.

“Open minded”

In het stadion van Sint-Truiden speelde zich een “nogal ludiek” schouwspel af van een gans andere orde dan waarvoor het Totaal verdwenen zijn moraal en goede zeden nog niet, maar onderweg naar het absolute einde zijn we, is de conclusie na recente “akkefietjes” in voetbal- stadions. Nu stadions, volgende keer andere goedgevulde locaties als toneel van almaar verder om zich heen grijpende domheid, verdwazing en morele verloe- dering, ruim veertig jaar geleden in leven geroepen onder de progressieve slag- zin “alles moet kunnen in vrijheid en blijheid”.

publiek was komen opdagen. Sinds twee sei- zoenen is in het stadion een hotel ingebouwd – Stayen – om vol te boeken bij thuiswed- strijden van de Kanaries. Onder het mom dat daar “gratis” kan gekeken worden. Een escortedame annex fotomodel had met haar vriend een kamer met uitzicht op het speel- veld geboekt. Niet om voetbal te kijken, bleek duidelijk toen het koppel voor het venster, zichtbaar voor iedereen en alle lenzen, een vrijpartij opvoerde. Het verhaal over het uitgestalde vrouwelijke schoon, de “part- ner” en de reacties van een volgelopen stadion was welgekomen voer voor de pretga- zetten. En ja, de dame in kwestie was losjes gekleed voor het venster gaan zitten en had haar boezem tegen de ruit gedrukt. Neen, zij en haar vriend hadden niet echt gevrijd. Ze hadden maar een beetje “show” verkocht, allebei nogal “open minded”.

Wellicht hebben ze ergens een molen- wiek niet uit de weg kunnen gaan. Al is de kans groot dat de inhoud van hun hersenpan niet onder de klap geleden heeft: het koppel was er zich niet van bewust dat er in de tri- bunes onder hun “showvenster” kinderen zaten. De zaakvoerder van het hotel diende klacht in voor openbare zedenschennis. De escortedame vond dat “belachelijk”. Als hij

“zoiets” wilde vermijden, moest de zaakvoerder maar geblindeerde ramen plaatsen.

Dat “zoiets” in het hoofd van normale mensen niet opkomt, zal een te diepe gedachte zijn voor “open minded” halvegaren op de progressieve richel, of vensterbank.

Spotjes

Wat gedacht van het taalgebruik in de tele- visiespot van voetbalsponsor Jupiler, “Man- nen weten waarom”? Gericht tot “mannen die hun kruisbanden nog weten liggen en die van hun tegenstander weten te vinden”.

Als dat niet topludiek is! Hopelijk ervaart u het nooit proefondervindelijk: een kwetsuur aan de kruisbanden vraagt een zware heel- kundige ingreep, met werkonbekwaamheid en revalidatie, en alle miserie daar omheen, om en bij een half jaar.

Het spotje dat sportprogramma Sporza

“ludiek” inleidt, is een progressieve, opvoed- kundige voltreffer. Al jaar en dag dui- ken dezelfde twee ukjes op die vanuit hun geverfde smoelwerkjes hun tong zo ver mogelijk uitsteken. Voor het programma als welkom en na het programma. Gekoppeld aan het fragment van een meute urinelozend manvolk piekt het spotje als spiegel van tact, beleefdheid, respect en andere naar progressieve waarden; symbool voor de in de jaren zestig van vorige eeuw gestarte en naar de verdoemenis spurtende “alles mag en alles moet kunnen”-samenleving. Hopeloos ver- zuurd doemdenken? Als ik de Japanse doelman van Lierse ooit tegen het lijf loop, zal ik niet nalaten het hem te vragen...

d.M^ol

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

Pascal Smet ziet geen probleem, alhoewel…

Vervolg van blz. 1

Dat is ronduit stuitend nieuws, want zij zitten aan het front en ondervinden de dage- lijkse onderwijsrealiteit aan den lijve. Tradi- tioneel doet het Vlaamse onderwijs het goed en de samenleving is zich daarvan bewust, maar de leraars zelf krijgen hun twijfels.

Wetende dat Vlaanderen alleen de grijze hersenmassa als grondstof heeft, zou zo’n noodkreet een hoop alarmbellen moeten doen overgaan op het politieke niveau.

19de eeuw

Je zou verwachten dat Pascal Smet, minister van Onderwijs, zo’n signaal ernstig neemt. Dat valt bitter tegen. Hij kan zich in

het oordeel van zijn mensen op het werkveld

‘niet vinden’. Smet wil wel eens opvallen met idiote uitspraken, maar dit keer ging hij erg zwaar uit de bocht. ‘Een deel van het lera- renkorps heeft nog een te romantisch beeld van het onderwijs. Het onderwijs van de 19e eeuw, met brave kindjes die alleen maar luisteren, komt helaas niet meer terug’, zegt Smet. Alsof de leerkrachten die vaststellen wat ze vaststellen weer naar de 19de eeuw terugwillen. Een kwade geest zou opmerken dat Smet zelf het schoolvoorbeeld is van de wegzakkende kwaliteit van het onderwijs.

Gelukkig weet Smet ook zinnige dingen toe te voegen. ‘De samenleving is dan ook sterk veranderd. Er zijn heel wat migranten- kinderen bijgekomen de voorbije 20 jaar, kinderen die thuis geen Nederlands spreken.

Daarnaast zijn er meer kinderen die opgroeien in een moeilijke thuissituatie.’

Daarmee raakt hij twee belangrijke - zeker niet de enige - punten aan die wijzen op de kwaliteitsdaling die hij dan wel ontkent.

Uiteraard kan onderwijs aan mensen die de Nederlandse taal minder machtig zijn niet dezelfde kwaliteit leveren. En uiteraard doet een moeilijke gezinssituatie er ook geen goed aan. Waarom beweert Smet, die beide elementen zelf aanhaalt, dan dat er geen niveau- daling is? Klinkt een beetje als het grapje van de man die antwoordt wanneer z’n vrouw hem verdenkt vreemd te gaan met een blon- dine: ‘Ik ga niet vreemd. Het is trouwens een brunette.’

Ons onderwijs is al decennia slachtof- fer van een aanhoudende hervormingsdrift, opgelegd door progressieve pedagogen. In Nederland maakten diezelfde waanideeën al veel kapot en daar begint men dat stil- aan in te zien. Ondertussen gaat Vlaanderen de fouten herhalen die elders faliekant ble- ken. Dat zoiets gebeurt in de cruciale sector onderwijs, daar krijgen we ooit een dure fac- tuur voor. Zou het niet aangeraden zijn dat de minister wat ernstiger aandacht besteedt aan zo’n brede noodkreet van de mensen die de sector echt kennen?

J.K.

TowergaTe

Stel u een televisiefilm voor waarin de knappe, vrouwelijke burgemeester van een Amerikaanse stad tijdens een vakantie in het buitenland in het publiek de liefde bedrijft, bovenop een hoge toren. Maar zij wordt door onverlaten gefilmd, de video wordt op een pornostek geplaatst, en zo barst het schandaal als een tropische orkaan los. Te ver gezocht? Onwaarschijnlijk? Misschien zou een dronken studente zoiets doen, of een dienster in een louche kroeg. Maar een burgemeester toch niet? Dat is nochtans precies wat burgemeester Ilse Uyttesprot uit Aalst heeft gedaan. Alleen zou een burge- meester (m/v) in de VS na zo’n betrapping op heterdaad onmiddellijk aftreden, uit eer- lijke schaamte, of onder druk van partijgeno- ten. Maar in Aalst blijft Uyttesprot gewoon in functie. Het Vlaams Belang was de enige partij die haar ontslag eiste. Uyttesprot beweerde dat het om een privéaangelegen- heid gaat. Daden die men in het openbaar stelt, in de publieke ruimte, vallen nochtans niet binnen de privésfeer. Wat Uyttesprot deed, was openbare zedenschennis. Haar aanblijven en haar gebrek aan schuldbesef getuigen van brutale schaamteloosheid. Uyt- tesprot is lid van de CD&V.

(3)

Aan Freya Van den Bossche Geen olifantenvel

Gent

Gij (Zelf)kritische,

Bladerend door de weekendkran- ten stootten we op een kanjer van een titel: ‘Ik weet niet of ik sterk genoeg ben voor de politiek.’ Aldus een gewezen Tel- etubby, gewezen minister van Leefmilieu en Consumentenzaken, gewezen minister van Begroting en gewezen federale vice-pre- mier. Functies die ge op een paar jaar tijd als bijna vanzelfsprekend aan elkaar reeg.

Terwijl ge nu actief zijt op het Vlaamse niveau, met als portefeuilles Energie, Wonen en Sociale Economie. Met heel wat stillere trom weliswaar dan in uw jeug- diger gloriedagen, toen de pret niet op kon en elke aanleiding goed was om zo frivool mogelijk in de media te verschijnen. Ergens in een opslagplaats van de sp.a moeten nog van die kartonnen Freya’s staan die hun rok zo hoog mogelijk optrekken. Marilyn Monroe was toen niet veraf.

Maar het verhaal is bekend: op een dag werd het lichamelijk en familiaal allemaal te veel, en volgde de grote kater. Typisch voor iemand die veel te snel naar boven werd gekatapulteerd. Omdat de partij het zo wou. Of in elk geval omdat de partij u zo zot kreeg om u naar boven te laten katapulteren. Pas toen Vande Lanotte - na de zware nederlaag van de sp.a in 2007 - u ook nog het voorzitterschap op de nek wou schuiven om zelf snel schampavie te kunnen spelen, bleek de veer gebroken.

En was er de episode met het kattebelle- tje dat door journalisten na een partijbu- reau werd ontdekt, en waarin gij plotsklaps twijfelde aan de wijsheid van het centrale sanhedrin. Caroline Gennez heeft toen maar het schip proberen te redden, en uit haar wedervaren blijkt dat uw twijfels toen gegrond waren. De grenzeloze cyni- cus Vande Lanotte had gewoon iemand nodig om de verantwoordelijkheid op af te schuiven, en ge kunt u zelf gelukkig prij- zen dat die kelk u is bespaard.

Een opvallende bekentenis daarom in De Standaard: ‘Ik ben intussen wat meer onthecht, dat wel. Maar ik raak maar niet

gehard door de job. Daardoor ben ik gemakkelijker te treffen dan andere politici. Ik ben niet ideaal voor deze stiel. Dus probeer ik zelf niet veel storm te maken of op te zoeken.’ De lezer verneemt ook hoe vriend en kinderen meer stabiliteit in uw bestaan hebben gebracht. Dat ge veel spaarzamer omgaat met aanvragen voor bredere interviews. Maar de lokroep van de pers blijft verleidelijk – en inderdaad, daar staat ge weer met een reuzenfoto te blinken, ontblote schouder incluis. Waar- uit wij afleiden dat ge nog altijd uitkijkt naar het grote spel, en men moet al geen groot analist zijn om uit het interview op te maken dat ge vroeg of laat het burgemees- terschap van Gent ambieert. Alleen zal de voorbereiding langer duren, en mag Daniel Termont nog voor een nieuwe ambtster- mijn gaan. Daarna zullen we dan wel zien.

Intussen mag Siegfried Bracke al een paar meppen incasseren, want zo poes- lief en zo kwetsbaar zijt ge nu ook weer niet. Siegfried Bracke, de man dan nog die uw carrière heeft gelanceerd – waar zijn de tijden van Bracke en Crabbé? Alleen komt diezelfde Siegfried nu met de N-VA in Gent zich moeien met het socialistische patrimonium, en dat is duidelijk een brug te ver. Daar gaan we. ‘Ik ben teleurgesteld in hem. Ik ben niet bang van een stevig debat over de toekomst van Gent. Maar het enige, werkelijk het enige dat Bracke al over Gent gezegd heeft, is: “er zijn te veel Oost-Europeanen” en “dat is omdat Termont ze allemaal met plezier binnen laat”. Ik had meer van hem verwacht.’

Nonkel Siegfried doet de waarheid geweld aan, zo lezen we nog. Hij heeft geen visie, geen inhoud, geen plan voor Gent.

Nonkel Siegfried heeft nog heel wat werk voor de boeg. Zeg dat Freya Van den Bossche het gezegd heeft. Ze heeft dan misschien geen olifantenvel, maar intussen wel een aardig instinct voor politiek zelf- behoud.

3 De dingen dezer dagen

Brief aan ...

CD&V in crisis

Maar je hebt mensen die rechtop staan en hun evenwicht handhaven, en je hebt er die zouden omvallen tenzij ze horizontaal gaan.

Die eerloze vorm van evenwicht is gaande- weg de regel geworden bij de partij die zich tien jaar geleden tot CD&V omdoopte.

Deze verjaardag biedt een gelegenheid eens onbeschaamd uit de kast te komen.

Ik denk niet dat deze onthulling me veel vrienden zal kosten, maar sommigen zal ze toch schokken. Hier komt ze: binnen het beperkte gamma aan politieke keuzes in de Europese parlementaire democratie heeft de christendemocratie mijn voorkeur. In soci- aaleconomische dossiers heeft de partij gelijk gekregen: toen Paars in Nederland, de eerste “heidense” regering sinds mensenheuge- nis, furore maakte met het “Poldermodel”, was dat een erkenning van de juistheid van het christendemocratische harmoniemodel.

De meeste partijen in Vlaanderen erkennen de nood aan vrij ondernemerschap én aan sociale bescherming; compromisloze socia- listen en “libertariërs” zijn marginaal.

Hoop en vergeving

Ik ben van tsjeefsen huize, en de “enerzijds/anderzijds”-denkwijze is mij niet vreemd. In het etnische vraagstuk dat België teistert, is dat in beginsel de juiste benadering. Zo kan Vlaamse onafhankelijk- heid, of welke reorganisatie van grenzen ook, moreel gezien geen doel op zich zijn. Het zou maar eens kunnen gebeuren dat de Frans- taligen van hun paard gebliksemd worden, de zondigheid van hun onrecht jegens de Vlamingen inzien, de taalwetten beginnen toepassen, de grondwettelijke grendels afschaffen en de Vlamingen toelaten van België hun echte vaderland te maken. Hoe- veel vreugde zou er niet zijn in de hemel om zo’n bekeerde zondaar. Daarom hebben de christendemocraten gelijk als zij nog maar eens die extra mijl meegaan en aan een zoveelste hopeloze onderhandelingsronde beginnen. Hoop en vergeving zijn christelijke deugden. Zie je het Wouter Beke al zeggen tegen een berouwvolle Elio di Rupo? “Ga nu en zondig niet meer.”

Echter, de politieke praktijk van de Belgische afdelingen van de christendemocratische beweging is niet van aard om veel geestdrift te wekken. Duitse christendemocraten kunnen na een regeringstermijn aan

de kiezer de verwezenlijking van hun eigen programma voorleggen, hun Vlaamse collega’s kunnen alleen beschaamd het compromis verdedigen waarin ze op alle belangrijke punten aan de PS toegegeven hebben. Waren eerloze compromissen vroeger het gevolg van ordinair-menselijke zwakheid en lafheid, vandaag heeft partij-ideoloog Rik Torfs het compromis zelfs tot moreel ideaal verheven.

Dat is gewoon meelopen met het heersende belgicistische ordewoord.

Wat gevierd wordt, is och arme een naamsverandering. Betekende die dan zoveel? Ze was buitengewoon slecht geïnspi- reerd. Louter publicitair was het de opgave van een sterk merk, CVP, dat totale bekend- heid genoot. Die naam was een zeer goede beschrijving van waar hij voor stond: een politieke partij met zeer sterke wortels in het volk en die haar mosterd in de christelijke tradities haalde. Krachtens die naam kon de partij niet echt ingaan tegen de christelijke grondbeginselen, noch tegen de belangen en gevoeligheden van de doorsnee-Vlaming.

Christelijk

Wat veranderde in 2001? Het woord “partij” verdween, waardoor de voorafgaande bijvoeglijke naamwaarden ergens in de lucht kwamen te hangen. Dat was spraakkundig fout, en slecht geformuleerde frasen wijzen op slordig denken. Het woord ”Vlaams”

kwam erbij, en dat was gezien de toen toch al sterk anti-Vlaamse tijdgeest (nou ja, media- klimaat) wel een verrassing. De partij van Jan Verroken heeft altijd een Vlaamsgezinde component gehad, en die beleefde toen een opflakkering, fel contrasterend met de latere anti-flamingantische uitvallen van Mark Eyskens, Marianne Thyssen en Rik Torfs.

Ten slotte werd de levensbeschouwelijke term “christelijk” vervangen door de par- tijpolitieke term “christendemocratisch”, weliswaar eraan verwant maar toch duidelijk met een andere klemtoon. Een jaar of twintig eerder maakte in studentenkringen een vereniging genaamd Christen-Demo- cratische Studenten (CDS) enige opgang.

Vlaamse studenten die voor hun geloof uit- kwamen, plachten zich bij het Katholiek Vlaams Hoogstudenten-Verbond aan te sluiten. De nieuwe generatie wilde van dat gods- dienstig etiket af, maar bleef zich wel tot de christendemocratische zuil bekennen, allicht met het oog op de voordelen voor hun latere loopbaan. Toen diezelfde generatie de partij begon te domineren, heeft zij daar dezelfde verschuiving toegepast.

De kans voor een echte herbronning werd in 2001 gemist. In 1999 was de partij op Belgisch en Vlaams niveau naar de oppo- sitie verwezen, dus had men daarop kunnen hopen. Zij bleef echter te zeer met de macht verweven. In plaats daarvan kwam het kinderachtig typografisch stuntje met de ampersand, en nu bij de viering de al even onnozele leuze: “Samen is super.” Jammer, want de filosofie van evenwicht, van recht doen zowel enerzijds als anderzijds, zou de basis kunnen zijn van de politieke richting die Vlaanderen nodig heeft. K^oenraad e^lst

“Platliggen is de ultieme vorm van evenwicht”, was de schampere reactie van Frank Vandenbroucke toen Herman van Rompuy een CVP-campagne voerde onder het motto “Evenwicht”, en het was van toepassing. Evenwicht, de kern van de deugdenleer van Aristoteles, Confucius en de Boeddha, is een beleidsnorm waar niemand tegen kan zijn; en het heeft wel iets met de positie van de chris- tendemocraten in het politieke spectrum te maken.

CD&V viert 10e verjaardag

Lieve lezeres, beste lezer

Het ’t Pallieterke dat u vandaag vasthoudt, wordt ter promotie verstuurd naar enkele duizenden adressen in Vlaanderen. We hopen zo héééel veel Vlamingen te bereiken om duidelijk te maken dat er nog wel een Vlaams weekblad bestaat in medialand.

Nadat alle Vlaamsgezinde pennen verdwenen zijn in De Standaard (denk maar aan Manu Ruys), en in Gazet Van Antwerpen (we denken onmiddel- lijk aan de knappe artikels van Roger van Houtte), valt er in die kranten nog maar bitter weinig nieuws te rapen. Over De Morgen en Het Laatste Nieuws van B-plusser Luk VDK zullen we maar zwijgen. Tja, en bij de BRT en BTM valt er ook niet veel nieuws te rapen, als ’t over de Vlaamse beweging gaat.

Kortom, alleen ’t Pallieterke trekt nog de Vlaamse kar, en dat willen we graag blijven doen. Elke week opnieuw, brengen wij het nieuws waar ande- ren over zwijgen, niet gebonden door zuil of partij. Maar… dat kan alleen met uw steun. Ook ’t Pallieterke kan maar blijven verschijnen als u vandaag nog abonnee wordt.

Tenzij u liever een kookprogramma bekijkt, of een belspelletje uitspeelt.

Die rubrieken ontbreken bij ons. Want wij verkopen u geen gebakken lucht.

Gelukkig is er nog ’t Pallieterke, met degelijke politieke analyses, met cul- tureel nieuws en sportieve kanttekeningen. Elke week opnieuw.

Neem vandaag nog een abonnement tot einde van het jaar voor 24 euro.

(i.p.v. 32,30 euro). Schrijf het bedrag over op onze rekening BE82 4096 5194 9168 (bic KRED-BEBB) en het is zo gebeurd. Wilt u er meer over weten, bel dan 03/232.14.17 en onze lieftallige secretaressen staan u graag te woord.

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

De Croo is droef

We vertelden hier ooit het verhaal dat Herman de Croo, toen hij nog Kamervoor- zitter was, een antieke deur in het Paleis der Natie had laten weghalen om ze te vervangen door een muur waaraan zijn staat- sieportret zou komen hangen. Dat portret kwam er. Het hing op een erg zichtbare plaats bij de centrale trap. Hing, want de diensten van de Kamer hebben een en ander herschikt op bevel van Kamerbaas Flahaut.

Omdat de muren die ter beschikking waren

‘vol’ hangen en er nog gewacht wordt op de portretten van Patrick Dewael en Herman van Rompuy, moesten de bestaande schil- derijen gehergroepeerd worden, zodat er plaats kon vrijkomen. Nu hangt het portret van het Orakel van Brakel in een hoekje waar haast geen kat voorbijkomt… Herman De Croo zal daar niet mee kunnen lachen.

Diepe droefenis zal zijn deel zijn. IJdelheid?

Nooit van gehoord!

Vriendje Kadhafi

Nu de dagen van de Libische kolonel geteld zijn, vonden de praatbarakkers het nodig hun vakantie even te onderbreken om hun zeg eens te komen doen in de commis- sie Buitenlandse Zaken over de democratische omwenteling daar. Ieder had er het hart van vol dat eindelijk het Libische volk zichzelf had bevrijd uit en van de dictatuur van dat rare kereltje met de zonnebril, dat niet te beroerd was op zijn eigen volk te schie- ten. Het applaus kon niet groot genoeg zijn en de democratische kwijl droop in bakken over de vloer. Alsof men in hoogsteigen per- soon de voorbije jaren de uren met enge- lengeduld had afgeteld tot het moment dat de grauwe tentbewoner uit Tripoli zijn bie- zen pakte. Ontroerend. Hypocriet des te meer. Waar is de tijd dat Kamervoorzitter De Croo met een parlementaire delegatie naar Noord-Afrika trok zonder een spatje kritiek op het regime? Waar is de tijd dat het grote democratische vernuft dat luis- tert naar de naam Guy Verhofstadt in 2004 de tegenbetogers uit de Brusselse straten

liet verwijderen om de kolonel vrij door- gang te verlenen in het kader van een heus staatsbezoek? Waar is de tijd dat Herman de Croo de kolonel in het peristilium van de Kamer verwelkomde en hem zelfs het ere- boek liet tekenen?

En waar is de tijd dat Herman van Rom- puy de man in het kader van een internatio- nale top zeer minzaam groette en met hem centraal op de foto stond? We kunnen nog een tijd doorgaan. Nu ze massaal hun klink hebben gekeerd, slapen ze weer beter, met een gezuiverd geweten.

“Kriegsberichter”

Wie er in de Kamercommissie glunde- rend en haast triomferend bijliep, was minister van Buskruit en Schietgeweren Pieter de Crem. Hij kwam trots meedelen dat de Belze piloten bijna 450 missies boven Libië uitvoer- den, waarvan liefst 97 procent tot een goed einde werd gebracht.

Dat wil zeggen dat in een gevechtsvlucht het beoogde doelwit werd uitgeschakeld. Hij beklemtoonde dat België zijn rol zal blijven spelen, ook na de val van het regime. Pieter liep er bij als een echte “Kriegsberichter”

die alles voor zijn neus heeft zien gebeuren. Het zou ons niet verbazen, mocht hij in stilte wensen eens mee te kunnen vliegen met een F-16.

Nieuw begrip

Naar aanleiding van de regeringsonder- handelingen dook er de jongste weken een nieuw begrip op in de wandelgangen: de sherpa’s. Een sherpa is een gids en bege- leider in het hooggebergte wanneer klim- mers een moeilijke tocht beginnen. Menig- een heeft zijn leven te danken aan de kennis en de ervaring van de sherpa’s. De onderhandelaars werken nu ook met sherpa’s, zegt men. Medewerkers die met vakkennis en doorzicht hun onderhandelende voorzitters bijstaan. Dankzij hen kunnen zij de discus- sies aan en snappen zij min of meer wat er gezegd wordt. De vergelijking met de sherpa’s uit het Himalayagebergte gaat helemaal op, maar als er ooit een akkoord komt, dan stellen wij voor dat het ‘Sherpa-akkoord’

te noemen.

De begeleiders wachten…

De zomer van regen en onweer hangt nog boven het Paleis der Natie. Veel drukte is er nog niet. De parlementsleden en hun medewerkers doen het kalm aan. Enkel de onderhandelaars schuifelen stilletjes langs een zijdeur binnen, opgewacht door wat journalisten. Het is wachten op de tweede dinsdag van oktober alvorens de boel weer in gang getrokken wordt, wie weet zelfs met

de aankondiging dat er een nieuwe regering is. Vooraf zal men de schijn hoog houden met een plenaire vergadering over de begroting en een of andere nutteloze commissieverga- dering. Het is zoals met het duivenspel: de begeleiders wachten.

De ene migrant is de andere niet

Tussen 1880 en 1914 migreren ongeveer 25.000 Vlamingen naar Argentinië. Vergelijk dat getal even met de 6.000 “gastarbeiders”

(meer arbeidsvergunningen heeft Sociale Zaken nooit uitgereikt; de anderen hebben zichzelf uitgenodigd) die hier vanaf het einde van de jaren 60 aankomen in een overbevolkt land. Argentinië is meer dan 200 keer groter dan Vlaanderen en op het moment dat de Vlaamse migratie begint, wonen er 2 miljoen mensen; 1 miljoen minder dan in Vlaan- deren. 40 % van het land is nog in het bezit van indianen (minder bekend dan de Ame- rikaanse prairieroodhuiden maar zeker niet vriendelijker tegenover kolonisten). Argen- tinië wil graag en veel Europese migranten herbergen; liefst boeren. De Argentijnen kennen België want na de VS is hun land de grootste niet-Europese handelspartner. Ze importeren ijzer- en staalproducten, machines en spoor- en tramvoertuigen. Uit Argen- tinië arriveren wol, tarwe en huiden in Ant- werpen. In de schepen die naar Buenos Aires varen is er genoeg ruimte over om “landverhuizers” mee te nemen. Argentinië is niet de eerste keuze voor Vlaamse gelukszoekers. Vanuit West- en Oost-Vlaanderen, waar boerderijtjes soms maar een hectare groot zijn, vertrekken mensen naar Wallo- nië en Noord-Frankrijk, waar de grond veel goedkoper is, of naar Brussel “om er te die- nen”. 50.000 avonturiers kiezen voor de VS.

Een kleine minderheid trekt naar Argenti- nië; vooral als gevolg van de landbouwcrisis.

België importeert massaal tarwe om goed- koop brood aan zijn industriearbeiders te leveren. De Vlaamse boertjes kunnen niet concurreren met de VS waar veel nieuw land ontgonnen wordt. Tarwe en maïs zijn dankzij nieuwe spoorwegen en stoomsche- pen op een paar weken tijd in Antwerpen.

De Argentijnen richten een gezantschap op in Brussel dat een echt rekruteringscentrum wordt. Het Argentijnse leger maakt inmiddels met een betere bewapening korte met- ten met de indianen, zodat reusachtige en ongecultiveerde pampa’s beschikbaar worden. Vooral de Britten zijn geïnteresseerd in die Zuid-Amerikaanse natie. Ze hebben in het begin van de eeuw al eens geprobeerd het land te veroveren en na de pacificatie van de pampa’s ruiken de Britse kapitalisten geld.

Ze leggen duizenden kilometers spoor aan om het land te ontsluiten.

Villaguay

Voorbeeld van die ontsluiting is de Vlaamse “volksinplanting” in het Argen- tijnse Villaguay, 250 kilometer in vogelvlucht verwijderd van de hoofdstad Buenos Aires.

Het verhaal begint met de Leuvense stu- dent Eugeen Schepens uit Oost-Vlaande- ren die de ellende van de Vlaamse boertjes kent en die in 1880 Uruguay en Argentinië bezoekt. Bij zijn terugkeer zoekt hij kandi- daten voor migratie in het Oudenaardse.

Op dat moment bestaat het fenomeen men- sensmokkelaar al, zij het in enigszins andere vorm. Allerlei promotoren zoeken migranten en de ronselaars krijgen (het toen lage bedrag van) 10 frank per kop. Natuurlijk sle- pen ze nogal eens bedelaars, landlopers en deserteurs naar de Antwerpse haven en daar zit Argentinië niet op te wachten. Schepens wil niet met deze louche types werken en hij krijgt de steun van de gemeente Villaguay.

Die stelt 32 hectaren gratis ter beschikking van Vlaamse boerenfamilies want die hebben een betere reputatie dan Zuid-Europeanen.

Schepens zoekt en vindt boertjes die bereid zijn hun grond of huis te verkopen zodat ze een klein kapitaaltje bezitten en niet volle-

dig overgeleverd zijn aan woekeraars. Dan begint de cultuurschok. De meeste mensen zijn nog nooit aan de Vlaamse kust geweest en steken nu de oceaan over. In Buenos Aires komen ze terecht in vuile en onge- zonde asielcentra. Ze kopen er nog allerlei alaam en eindelijk mogen ze vertrekken via binnenschepen. Maar Villaguay ligt op 25 uur van een rivier en ten slotte moeten ze over- stappen in de bekende reusachtige hoge kar- ren met de grote wielen. Hun nieuwe stad telt nauwelijks meer dan 1.000 inwoners.

De grond van de toekomstige hoeves is net- jes afgemeten, alleen is die steppe waar nog nooit gezaaid of geploegd werd, begroeid met lang gras en bezaaid met grote strui- ken en bomen. De Vlaamse boeren hante- ren het motto van Buysses boer van Paemel:

“Harder werken, akkerdjie!” Ze rooien het land, ploegen met ossen, zaaien nog dikwijls met de hand en proberen onmiddellijk met hun Vlaamse zaaigoed groenten te telen. De hele familie, vrouwen en kinderen inbegre- pen, werkt tot ze er bij neervalt. Geleidelijk slagen de migranten. Een tweede groep Vla- mingen voegt zich bij hen, krijgt ook gratis grond terwijl de veteranen nog eens 32 hectaren mogen bijkopen voor een bedrag waar je in Vlaanderen 1 are mee koopt .

Colonia belga

Die eerste groepen hebben geluk.

Droogte en sprinkhanen - die later herhaaldelijk opduiken - blijven achterwege. De oogsten zijn goed. De spoorweg komt altijd maar dichter. Niet alleen boeren zijn gemi- greerd. Een paar schrijnwerkers en metsers doen gouden zaken. De Vlamingen richten vlug coöperatieven op en kopen in de VS grote machines. In het moederland verschijnen dorsmachines eerst twintig jaar later.

Het succes van de Vlaamse kolonie klinkt door in de brieven naar het thuisfront zodat de “colonia belga” in 1890 al 1.500 inwoners telt (niet allemaal Vlamingen). De Vlamingen hebben inmiddels 2 scholen en een Vlaamse priester. Natuurlijk is niet iedere Vlaamse migrant een succesnummer. 30 % van de Vlaamse migranten geeft het op en keert ontgoocheld naar huis. Zij kunnen geen beroep doen op een sociale zekerheid. Zij kunnen het zich niet veroorloven generatie na generatie werkloos te zijn, zoals nu meer

en meer een gewoonte wordt in Brussel. Op hun oude dag wordt voor sommige Vlaamse migranten het heimwee soms te sterk. Ze ontdekken bij hun terugkeer verbaasd dat hun rurale Vlaanderen door de tweede indu- strialisatiegolf veranderd is, zodat de levens- standaard er sterk steeg (zoals vele oudere Turken zich nu afvragen waarom ze feitelijk vertrokken). De kinderen die hen vergezel- len, kunnen meestal niet vlug genoeg naar Argentinië weerkeren want ze zijn gewoon aan de Argentijnse horizonten en voelen zich beklemd in die kleine Vlaamse dorp- jes of stadjes.

Wilt u hier meer over weten, dan moet u “Mensen overplanten” lezen; een verhaal over de belevenissen van de Vlaamse migranten in Villaguay. (Editorial Céfiro, Buenos Aires, 384 pagina’s). Het boek is veel meer dan een vertaling van “Que fu de ellos” (zelfde uitgever) van Eriberto Walter Devetter, een kleinzoon van een Ronsenaar.

Hugo de Clercq, een Vlaming die voor de Bank van Brussel-Lambert de halve wereld bereisde, vestigde zich in 1997 in Argentinië.

Hij schreef een inleiding van 136 pagina’s bij die Vlaams-Argentijnse migratie. Er zijn maar weinig historici die even duidelijk, met een mengeling van de juiste cijfers zonder dat men er in verdrinkt en een goed oog voor sprekende details, het verhaal van Vlaamse landverhuizers verteld hebben. Hij voegt er nog een stapel authentieke brieven van migranten naar hun Vlaamse familie bij; een- tje correspondeert zelfs met Guido Gezelle.

Eriberto Devetter heeft het leven per familie van die eerste Villaguay-Vlamingen nageplozen en dat is toch meer bestemd voor de nazaten in Argentinië of de familie- leden in Vlaanderen. De genealogie bewijst één ding: ten laatste in de derde generatie is er geen Jan Baptist of Judocus of Eme- lie meer bij de kleinkinderen. Allen dragen deugdelijke Spaanse namen en bij hun vrouwen en mannen zijn bijna geen Vlaamse ach- ternamen meer te vinden.

JAN NECKERS

Het boek ““Mensen overplanten” is te bestellen in Buenos Aires, maar wij maken het onze lezers gemakkelijker.

U kan het boek bij ‘t Pallieterke bestel- len aan de prijs van 20 euro (+ verzen- dingskosten).

“Migratie is van alle tijden” is een stompzinnige mantra’s van links om de onge- controleerde instroom van gelukszoekers uit de vier windstreken goed te pra- ten. Migratie naar landen waar nieuwkomers direct hun hand kunnen ophouden, is echter volkomen nieuw. De vergelijking tussen de migratie van duizenden Vla- mingen naar Argentinië einde 19de eeuw en de komst van Maghrebijnen of het asielprofitariaat naar Europa, maakt dat onmiddellijk duidelijk. Al zijn er inder- daad een paar verrassende overeenkomsten.

De Croo is droevig

De vakman, op wie Vlamingen

kunnen bouwen

Traiteur Service Sigrid koken bij u thuis of op locatie

• Recepties • Buffetten

• Communiefeesten

• Levering aan huis

• Totale feestverzorging Tel.: 03/383.05.28 GSM: 0485/73.08.18 traiteursigrid@hotmail.com

AANLEG-ONDERHOUD van tuinen RENOVATIE/SNOEIwerken BOOMVERZORGING CREATIEVE TUINONTWERPEN Tel. 03-383 05 28

GSM: 0486-10 15 43 hans.couttenye@skynet.be

van tuinen

Aspekt Mobiel bvba

verhuur van mobiele podia mobiele reclame Tel : 03/484.43.57

www.aspekt.be

BVBA DE FEYTER BART

Loodgieterij - San. Installaties

C.V. - Nieuw en renovatie Tel : 03/449.51.42 bart.de.feyter@pandora.be

(5)

De dingen dezer dagen

5 U GAAT BOUWEN OF VERBOUWEN?

V LAANDEREN B OUWT IS UW GIDS NAAR DE

IDEALE AANNEMERS

www.vlaanderenbouwt.com info@vlaanderenbouwt.com

of 052 55 03 18

De 84e IJzer-vrede-vaart

We gaan al lang niet meer naar Diksmuide om onze politieke batterijen op te laden. Als we ons met een duizendtal oude getrouwen toch naar de bedevaart begeven, dan is dat omdat we te koppig zijn om weg te blijven, en in ons geheugen nog altijd de herinnering aan die massale kameraadschapsdagen van vroeger leeft. Voor de mooie ogen van het Comité doen we het uiteraard niet. Na de laatste ontwikkelingen binnen genoemd Comité wisten we trouwens min of meer wat we dit jaar konden verwachten.

Voorzitter Paul De Belder was trouwens zo vriendelijk om het ons nog eens via de radio te vertellen toen we naar Diksmuide onderweg waren: ‘Het is geen Vlaams strijd- moment meer. Het is een herdenking van de gesneuvelden van Wereldoorlog I, en daardoor een herdenking van alle doden van haat en geweld.’ Of ongeveer hetzelfde in andere bewoordingen. Bovendien moest er nog eens scherp worden uitgehaald naar “die van IJzerwake”. Maar goed, het Comité leidt zoals gezegd onze schreden niet, en dus op naar de weide, voor God en Vlaanderland, houzee.

Hoeveel zei u?

Een duizendtal dus. Maar laten we niet te krenterig zijn: doe er nog 200 of 300 bij.

Meer volk zal echt niet op de weide aanwezig zijn geweest. Maar als we dat vermenigvuldi- gen met de gemiddelde leeftijd van de vre- devaartganger, dan verkrijgen we een flink hogere densiteit.

Om maar te zeggen dat het publiek er niet bepaald jonger op wordt. Op die manier dooft de manifestatie vanzelf uit. Het Comité zal dan niet eens naar een excuus moeten zoeken om op een dag het hoofdstuk Bede- vaart voor eens en voor goed af te sluiten – met een zucht van opluchting wellicht.

Coexist

U begrijpt uiteraard niet wat dat woord betekent. Het is een soort droedel om het

‘Interlevensbeschouwelijk Bezinningsmo- ment’ te omschrijven waarmee de oecume- nische viering van start ging. C staat voor de halve maan van de Islam, O voor het uni- versele vredesteken, E voor de mannelijke en vrouwelijke elementen met hun symboli- sche kleuren, X voor de Davidsster in com- binatie met de roze driehoek van de holebi’s, I voor de vrijzinnige fakkel, S voor Ying Yang (een symbool van tegenstelling), en T voor het kruis van het christendom.

Dat leerden we van de handleiding die ons op de weide overhandigd werd. Blijk- baar stond het ook ergens in de buurt van het podium uitgebeeld. Coexist, samen bestaan. Om tien uur namen E.H. Henk Laridon (Grootseminarie Brugge), Bahat- tin Koçak (islamleraar uit Beringen) en Reverend Brian Llewellyn (Anglicaanse Kerk, Ieper) het woord. Er klonk een vreemde mengeling van gebeden over de IJzerweide, met hier en daar Arabische en Engelse klan-

ken, maar toch ook met het ‘Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen’ en met het ‘Euro- pees Vredeslied’. Voordrachtkunstenares Anaïs Maes voegde er een gedicht aan toe van de Britse dichter Wilfred Owen in een vertaling van Tom Lanoye. De vredevaart- gangers deelden de vredesgroet met elkaar.

Amen. Sjalom. Peace over the World. Zo werd het avond en morgen, en brak het moment van de eigenlijke Bedevaart aan.

Moorsoldaten

Kleinkunstgroep ‘De Koordendraaiers’

zorgden voor de begeleiding van de samen- zang, met om te beginnen het bekende ‘De Moorsoldaten’ in een Nederlandse versie.

Het podium stond tegen de toren opgesteld op het rechterdeel van de wei. De wind en bij wijlen de regen maakten er geen warm spektakel van. Dat deed Paul De Belder met zijn toespraak al evenmin.

Ze was kort, en dat was goed. We konden ze later op de webstek van het IJzerbedevaartcomité herlezen, en dat was gemakkelijk. Volgens De Belder ging het om de eerste bedevaart van een nieuwe – wat hem betrof – lange reeks. Want het Vlaams Parlement heeft recent een decreet goedgekeurd over de subsidieregeling voor het

‘Memoriaal van de Vlaamse Ontvoogding en Vrede’, en dus kan de “blijde boodschap”

van vrede, vrijheid en verdraagzaamheid verder worden verkondigd – op een heden- daagse leest geschoeid. (Zelfbestuur – Nooit Meer Oorlog – Godsvrede : mensen, het is in Diksmuide compleet voorbijgestreefd.)

Op de eerste plaats

We hoorden opnieuw dat de jaarlijkse IJzerbedevaart in de eerste plaats bedoeld is als een serene herdenking van de slachtoffers van de Groote Oorlog. Maar bij uitbreiding ook aandacht vraagt voor alle slachtoffers van onverdraagzaamheid en sociale onrecht- vaardigheid, van Noorwegen over Syrië en Libië en alle andere windstreken.

Goed, er is natuurlijk ook nog de Vlaamse emancipatie, die zeker nog niet af is, maar

‘wat kan ik hier nog vertellen over de politieke toestand zonder hopeloos in herha- ling te vallen’?

Volgde een sneer naar de N-VA. ‘Het enige, vrienden, wat sinds de vorige IJzer- bedevaart veranderd is, is dat de grootste Vlaamse partij buiten spel is gezet. Of zichzelf buitenspel heeft gezet, maar daar verder op ingaan zou ons op glad partijpolitiek ijs doen terecht komen, en als IJzerbede- vaartcomité voelen we ons daartoe aller- minst geroepen.’

Jaja, maar intussen was het wel mooi de luidsprekers ingegaan. En ook ‘de hoop dat de geschiedenis ons niet zal leren dat Vlaan- deren opnieuw – zoals ten tijde van het Egmontpact – anno 2011-2012 opnieuw een historische kans heeft gemist ten gevolge van een tegennnatuurlijke entente van alvast op sociaal-economisch vlak rechts-radicale fla-

minganten enerzijds, en verstokte belgicis- ten anderzijds’.

Maar we gaan ons niet op partijpolitiek ijs begeven, dat is wel het laatste van onze gedachten potverdrie!

Toch bijval

De Belder kreeg toch applaus toen hij het had over ‘handen af van Vlaams-Brabant, geen federale kieskring, geen eurocent extra voor Brussel zonder waterdichte garanties’.

Hij verwees ook uitdrukkelijk naar het jongste manifest van de Gravensteengroep, en de handen gingen ook op elkaar toen hij pleitte voor een sociaal Vlaanderen waar de kloof tussen arm en rijk niet groter mag worden. Een pleidooi tegen wapenproductie en wapenhandel sloot zijn toespraak af. Daarna werd meteen ‘De Vlaamse Leeuw’ ingezet.

Andere toespraken

Namen in de loop van het programma ook nog het woord: Jan Peumans, als voorzitter van het Vlaams Parlement, en trouwens voor de tweede keer op rij spreker op de Bedevaart, en Jan Durnez, Vlaams volks- vertegenwoordiger en Gemeenschapssena- tor, namens Vlaams minister-president Kris Peeters die groeten liet overmaken vanuit Zuid-Afrika. Hoge ogen gooiden deze toespraken niet. Ze werkten het thema ‘Nooit meer Oorlog’ verder uit, en beloofden een belangrijke rol voor het IJzermemoriaal bij de herdenking van de Eerste Wereldoorlog in de periode 2014-2018.

Aangrijpende getuigenissen

Jean-Pierre Herman is een voormalig mili- tair, onderofficier bij de ontmijningsdienst DOVO. Door zijn ervaringen in Afghanistan werd hij een overtuigde pacifist die van alle geweld gruwelt. Een videoreportage, een gesprek met de man en een gedicht van zijn hand maakten indruk. Vroeger actief jager heeft hij alle wapentuig afgezworen. Hij kan en wil ook geen oorlogsfilms meer zien. Zijn getuigenis was een sterk moment.

Nog krachtiger was de boodschap van Oswald Van Ooteghem, gewezen Oost- fronter, die een zelfgeschreven tekst bracht over de waanzin die oorlog is en het slecht- ste wat de mensheid kan overkomen. Het klinkt mogelijk erg clichématig om dit in een verslag te lezen, maar wie weet wat Van Ooteghem heeft meegemaakt – en het publiek weet en wist dat – voelde zich even de adem afgesneden. Zo ook zijn besluit:

‘Laat ons samen een laatste oorlog voeren:

de oorlog tegen de oorlog!’

Het is niet omdat de bedevaart politiek ontmand is, dat een getuigenis als die van Van Ooteghem aan kracht en waarde verliest.

In Memoriam

Onder muzikale begeleiding van Willem Vermandere werden diegenen herdacht die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn. Ivan Mertens, Dries De Mulder, René De Feyter, Jef Burm, André De Beul, Toon Van Over- straeten, Erik De Pillecyn … allen bekende namen. Maar er was ook aandacht voor vele, minder bekende overledenen die tijdens hun leven blijk gaven van hun Vlaams engage- ment.

We vermelden ook graag de bloemenhulde die plaats vond op het einde van de bedevaart. Alle aanwezigen kregen de kans om na de officiële kransen en bloemstuk- ken een zonnebloem te gaan neerleggen in de PAX-crypte. Een initiatief dat door zowat iedereen sterk werd gewaardeerd. Als het goed is, dan zeggen we het ook.

Regie

Barbara De Jonckheere tekende opnieuw voor een verzorgde en sobere regie. De pre- sentatie was bij Evelien Vanwalleghem en Guy Pauwels in goede handen. Er waren wel een aantal storende haperingen bij het star- ten van geluidsbanden of muziekfragmen- ten. Er was de zogeheten Kinderbabbelbox – boodschappen van jeugdigen over oorlog en vrede, en zoals eerder vermeld Willem Vermandere die kind aan huis is geworden bij het IJzerbedevaartcomité (en uiteraard Bange Blanke Man nog eens wilde uitvoeren, want ‘hij had bij dat nummer al een paar keer problemen ervaren’ – maar die waren er dit- maal natuurlijk niet.)

Terzijde

Julien Borremans stond in het program- maboekje nog aangegeven als lid van de raad van bestuur. Waarschijnlijk al gedrukt voor hij van het comité afscheid nam. Trouwens, we hebben het nog niet gehad over het aantal aanwezige politici. Die klus zal snel geklaard zijn. Een aantal lokale mandatarisen, maar weinig of geen volksvertegenwoordigers, Vlaams of federaal. Diegenen die wel op het appèl waren, zullen het ons vergeven dat we geen namen noemen. Er was wel een ont- vangstruimte voor N-VA-leden en sympathi- santen na de bedevaart, maar dat was uiteraard niet in organisatie van het Comité.

Besluit

Het ‘Gebed voor het Vaderland’ sloot de plechtigheid af, samen met de bloemenhulde.

Voor wie zich kan verzoenen met de mars- richting van het Comité was het wellicht een geslaagde bedevaart. Wij reden – zoals we op voorhand wisten – onvoldaan naar huis. Met een aantal krachtige passages in het geheugen, maar met de wetenschap dat het nooit meer zoals vroeger zal zijn. P.B.

Eric op de fiets

In het vorig nummer vroegen we ons af met welk wielertruitje Eric van Rom- puy zou verschijnen aan de start van De Gordel. Eric maakt er immers een jaarlijkse gewoonte van de pers rond zich te verzamelen in Zaventem, gehuld in textiel met teksten als “Splits B.H.V” of “Ik hou van alle zes”.

“Wat wordt het dit jaar?”, dachten we met ons slecht karakter. Wel, het probleem stelt zich niet: Eric van Rompuy zal dit jaar niet aan De Gordel deelnemen. Hij zit dan in Canada. Naar we vermoeden, zal hij daar onderzoek doen naar de kwaliteit van de Canadese mossel. Benieuwd wie in zijn plaats opwachting gaat maken. Wou- ter Beke?