Groen wil CD&V niet helpen, maar opeten

(1)

€ 2,20

72ste jaargang • nummer 41 • donderdag 13 oktober 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Een meerwaardebelasting op aandelen, dat klinkt goed. De kapitaalkrachtigen wat meer laten bijdragen tot het op orde krijgen van de balans inkomsten/uitgaven, daar valt iets voor te zeggen. Maar onder meer fiscalisten door- prikten alvast het ballonnetje dat CD&V daar- over opliet. Vanzelfsprekend staan N-VA en Open Vld daar niet voor te springen.

Wouter Beke klonk dinsdag in De Ochtend dan ook meteen heel wat voorzichtiger dan links Vlaanderen dat had gewild. En tegen de avond werd er weer gepraat. “Uiteraard is dat een breekpunt”, probeerde Beke dinsdagna- middag nog even… Hij maakte al een onder- scheid tussen begroting (tegen vrijdag) ener- zijds en fiscale hervorming (tegen?) anderzijds.

Vrijdag is de “Europese deadline” voor het klaarstomen van een begroting. Michel en zijn partners zullen deze strubbeling vermoedelijk wel overleven.

Ziekelijk

Maar laat het ons hier vooral hebben over het ziekelijke schouwspel dat links Vlaande- ren rond die affaire opvoerde. Met de Groenen in de hoofdrol. De “winst” die één van de drie herfstpeilingen voor Groen voorspelde – niet geheel toevallig via de peiling van de Groen- vriendelijke VRT en De Standaard – deed som- mige tikkers overslaan. Maar Groen maakte vooral veel pret om een pyrrhusoverwinning.

Pret om een vogel in de lucht.

Vooraf iets over die drie tegenstrijdige herfstpeilingen. Een rationeel mens zou denken dat de resultaten geen al te grote verschillen bevat- ten? En als er verschillen zijn, dat die worden toegelicht, onderzocht, geduid?

Niets van dat. Een vergelijking is nochtans erg leerrijk. Niet alleen die tussen de drie herfstpeilingen, maar ook die met resultaten van ander onderzoek sinds 2014. Ziehier onze analyse…

De N-VA (27,8 procent) die nu volgens VRT/

DS tot de “verliezers” behoort, houdt ondanks alle kritiek op de partij meer dan behoorlijk stand. Slechts in één op elf peilingen van de drie onderzoeksbureaus (Dedicated, Ipsos en TNS) die na de monsterscore van 2014 volgden (32,4 procent) scoorde de N-VA boven de 30 procent. Geen drama voor De Wever en co, die zelf best wel beseffen dat ieder verlies van enige betekenis de N-VA afhankelijk maakt van wat de andere partijen bekokstoven.

CD&V zakte in 2014 naar een historisch dieptepunt (18,6 procent) en in tien van de elf peilingen die sindsdien volgden bleef de partij nog een paar procenten verder zakken. Als Beke, Peeters e.a. binnen CD&V nu pas tot het inzicht zouden komen dat ze hun linkervleugel kwijt speelden aan Groen, hebben ze een studiebu- reau dat zwakke analyses maakt. Die zijn ze al lang kwijt. Het spelletje dat Almaci nu opvoert, kruimels strooiend naar de ratjes van CD&V die haar zullen volgen, is behoorlijk doorzichtig.

Dat ook Open Vld, de derde regeringspar- tij, met 13,6 geen schitterend resultaat boekt, is evenmin een verrassing. In niet één van de elf peilingen die na de verkiezingen van 2014 volgden, scoorden de liberalen beter dan toen (15,5 procent). Ook dat is geen nieuws.

Regering in nood?

Wat met de totaalsom van de regeringspar- tijen? N-VA, CD&V en Open VLD behouden samen met 58,2 procent nog een comforta- bele meerderheid, maar verliezen ruim 8 procent ten opzichte van 2014. Maar ook hier: in zeven van de elf peilingen na 2014 lag die geza- menlijke score nog lager.

Groen

Groen deed het bij deze bevraging volgens de analisten van VRT/DS supergoed: van 8,6 procent (2014) naar 13,3 procent. Slaat op den groenen trommele! Maandag brandden op enkele redacties de vreugdevuren over de

grote winst van Groen. “De groenen winnen kiezers op de linkerflank van CD&V”, klonk het bij haastige analisten. Ook de socialisten zouden vandaag met 15,8 procent beter scoren dan in 2014 (14 procent).

Kortom, niet meer de comeback van Vlaams Belang, maar de progressie van links zou de grootste electorale verschuiving zijn. Links Vlaanderen, in 2014 amper goed voor 22,6 procent kiezers, zou nu 29,1 procent halen. Een verstandige analist wacht na die ene linkse tref- fer toch minstens op bevestiging vooraleer uit de bol te gaan?

Dat ook Ivan De Vadder (VRT) en Bart Sturte- wagen (DS) lyrisch werden bij die vermeende electorale Sprong Voorwaarts, moet de sfeer in de bovenkamer van Groen-voorzitter Almaci helemaal kierewiet hebben gemaakt.

De cijfers van de VRT/DS waren amper gedrukt of voorzitter Meyrem Almaci en Kris- tof Calvo mochten op alle platformen van VRT/

DS luidop komen dromen over een machts- greep van de progressieven.

Zo pleitte Almaci in De Ochtend al voor het overlopen van CD&V naar een linkse coali- tie. Dat CD&V, Groen en sp.a in Vlaanderen maar 45,9 procent van de stemmen zouden halen, verliest ze even uit het oog. Dat moest de veel verstandiger John Crombez haar vertellen, maar de rateltante luisterde niet eens.

“De mensen zijn de regering beu”, “de mensen zijn de regering beu”, “de mensen zijn de regering beu” (x 100). Wie geeft er Almaci eens een kalmeertabletje?

Probleem VB

Kan de plotse wip vooruit van Groen in de cijfertjes van VRT/DS niet worden uitgelegd, dan is dat evenmin zo voor de achterwaartse beweging van Vlaams Belang. De partij van Tom Van Grieken scoort met 8,1 procent bij VRT/DS beter dan het absolute dieptepunt van de jongste verkiezingen (5,8 procent), maar ook al opvallend minder goed dan in de twee voorgaande herfstpeilingen.

Ook hier weer: enige achteruitgang in de loop van de jongste maanden zou niet ver- bazen. De asielcrisis werd minder acuut, de terreur slijt weg in onze herinnering. Maar opnieuw: een verschil van vier, vijf procent

met de voor de partij hoopgevende cijfers van september in de twee andere herfstpeilingen (13,1 en 12 procent)… wat is hier aan de hand?

Progressieve journalisten, poli- tiek gemotiveerde peilingen?

Wie voor die langere termijn 2014-2016 oog heeft, zal merken dat Vlaams Belang in elke peiling van VRT/DS lager scoort (7 - 8,1 - 8,1 procent) dan in de quasi gelijktijdige peilingen van VTM/HLN (10,5 - 11,6 - 13,9 - 12) en LLB/RTbf (9,7 - 11,9 - 12,4 - 13,1). De kans is erg klein dat uw en ons gemoed en dat van de kiezer op een week tijd zo kan kantelen. Dat moet te maken hebben met de verschillen in methodiek (online/telefonisch en techniek van de herwe- gingen). Van een systematische onderschatting op langere termijn is bij onderzoeksbureau TNS geen sprake. Maar recent moet er iets gewijzigd zijn aan de methodiek van onderzoeksbureau.

Het is ondenkbaar dat de redacties van VRT en De Standaard niet betrokken zouden zijn bij de TNS-methodiek. Speelden daar bewust of onbewust politieke motieven?

Via de journalistenenquête onderzoekt het Center for Journalism Studies (U Gent) vijf- jaarlijks het profiel van de Vlaamse beroeps- journalist. De jongste enquête dateert van de winter 2012-2013. De meerderheid van de Bel- gische journalisten positioneert zich links van het centrum, zo blijkt uit de publicatie ‘Journa- listen: profiel van een beroepsgroep’. De ver- houding was 56 procent links van het centrum, 27 procent centrum en 17 procent rechts van het centrum. Op de redacties van de VRT en De Standaard (en natuurlijk De Morgen) is die wanverhouding nog duidelijker. Dat De Stan- daard in dat pelotonnetje kroop, tot daar. Dat een openbare omroep zo kleurt, dat vraagt om weerwerk.

Ook wij hebben hier al vaker gepleit voor een socialer beleid dan dat van de regering Michel.

Maar we zijn niet gek. Een progressief alternatief zou voor Vlaanderen een stap achter- uit zijn, op alle fronten. Wat groene politici en groene mediamensen daar ook over vertellen.

Binnen CD&V zien de verstandigste mensen ook wel wat er in die

kringen aan de (linker)hand is.

Er kwam woensdag geen federale beleidsverklaring in de Kamer. Et alors? Premier Charles Michel (MR) heeft de State of the Union even uitgesteld. Links Vlaanderen stond erbij met natte ogen. Natuurlijk is het “tijdelijk” afspringen van de begrotingsonder- handelingen geen fraai schouwspel. Er valt enig begrip op te brengen voor de poging van CD&V om het regeerbeleid wat socialer in te kleuren. Maar de partij heeft niet echt een schitterend alternatief.

Groen wil CD&V niet helpen, maar opeten

(2)

Actueel

13 oktober 2016

2 Uit de smalle beursstraat

Deutsche Bank: een financiële tijdbom

Deutsche Bank, decennialang één van de pijlers van het Duitse financiële systeem, zit in de problemen. De beurs- koers is ineengekrompen en de kapitaalbuffers zijn veel te laag. Wordt Deutsche Bank het nieuwe Lehman Brothers dat de wereld in 2008 in de Grote Recessie stortte?

Met een balanstotaal van 1.600 miljard euro is Deutsche Bank een systeembank. Dat wil zeggen dat het één van de dertig belangrijkste financiële instellingen in de wereld is. En bij een mogelijk faillissement zou Deutsche Bank andere financi- ele instellingen met zich in de afgrond trekken, aangezien grote banken wereldwijd met elkaar verstrengeld zijn. Op 15 september 2008 leidde de ondergang van de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers tot de grootste financiële en economische crisis sinds 1929. De Grote Recessie was een feit.

Herhaalt de geschiedenis zich?

Waarom zou nu met Deutsche Bank hetzelfde gebeuren?

Zover zijn we nog lang niet, maar de Duitse financiële instelling (100.000 werknemers, 20 miljoen klanten) heeft een groot probleem. Net voor de financiële crisis bedroeg de beurs- koers van de bank nog 110 euro. Ondertussen is dat gedaald tot 10 euro. De totale beurskapitalisatie van Deutsche Bank bedraagt amper 15 miljard euro. Ter vergelijking: de beurskapitalisatie van het kleine Vlaamse KBC ligt met 20 miljard euro een stuk hoger.

Meer en meer beleggers vluchten weg van Deutsche Bank omdat amper nog 3,4 procent van haar activa eigen middelen zijn. Deutsche Bank was de voorbije jaren een hefboomfonds geworden door een combinatie van zeer risicovolle beleggin- gen en kredieten waar onvoldoende financiële middelen tegen- over stonden. Bovendien hangt Deutsche Bank een boete van 14 miljard euro boven het hoofd. Dat is ongeveer evenveel als de beurswaarde van de bank. Die boete zou worden opgelegd door Amerikaanse rechtbanken voor de rol van Deutsche Bank in de zogenaamde subprime crisis van 2007-2008 die tot de Grote Recessie leidde.

Snelle winst

Pro memorie: veel Amerikanen hadden voor de aankoop of bouw van een huis een hypotheek afgesloten die eigenlijk te duur was. Het risico op wanbetaling wisten de banken af te wentelen op andere financiële instellingen en beleggers via allerlei herverpakte beleggingsproducten. Maar dat systeem stortte in 2008 als een kaartenhuisje in elkaar. De Amerikaanse justitie wijst Deutsche Bank aan als één van de verantwoorde- lijken. Bovendien dreigt er nog een boete van 10 miljard euro omwille van het witwassen van Russisch misdaadgeld. Deut-

sche Bank probeert die boete nu door onderhandelingen te ver- lagen. De gevolgen van een failliete Deutsche Bank zouden in elk geval niet te overzien zijn. De bank beschikt over een por- tefeuille van 73.000 miljard dollar activa die 13 procent van de mondiale financiële derivaten omvat. Hoe is het zover kunnen komen dat Deutsche Bank van een gewone bank een beleg- gingsfonds in problemen werd? Het antwoord is zeer eenvou- dig: winstbejag.

Het is dan ook dringend tijd dat de financiële instelling zich opnieuw omvormt tot een klassieke bank, wat ze sinds haar oprichting in 1870 in Frankfurt is geweest.

Ze deed aanvankelijk wat alle financiële instellingen doen:

met deposito’s kredieten toekennen aan bedrijven en parti- culieren. In de laatste decennia van de 19de eeuw begeleidde ze de industrialisering van het Duitse Keizerrijk. Het werd ook een concurrent voor de Britse banken. Deutsche Bank finan- cierde de spoorweg tussen Istanbul en Bagdad, een Duits project om de Britse invloed in de regio te fnuiken.

Concurrentie van Angelsaksische instellingen

De bank overleeft de twee wereldoorlogen nauwelijks en wordt in 1945 opgesplitst in tien kleine banken. In 1957 worden die samengevoegd tot de huidige Deutsche Bank. Ze begeleidt jarenlang het Duitse Wirtschaftswunder. Het wordt de financi- ele arm van het Rijnlandkapitalisme.

Alle vandaag bekende grote Duitse bedrijven hebben een expansie gekend dankzij hun ‘Hausbank’ Deutsche Bank:

Daimler-Benz, Mannesman, BMW, Allianz, Krupp, BASF… Tot Deutsche Bank plots besloot om te gaan concurreren met de speculerende Angelsaksische instellingen.

Om dat te doen, werd het Londense Morgan Grenfell over- genomen, net als het Amerikaanse Bankers Trust. Deutsche Bank werd een risicovolle investeringsbank. Met de gevolgen die we vandaag kennen. A^ngélique VAnderstrAeten

Zuid-Afrika’s mysterie: De moord op Verwoerd

Dit jaar is het exact 50 jaar geleden dat Hendrik Verwoerd, premier van Zuid-Afrika, in het parlement werd vermoord. Niet alleen blijven er rond de zaak een reeks vraag- tekens hangen die, zoals bij de moord op JF Kennedy, voor de nodige complottheorieën hebben gezorgd, met de dood van Verwoerd is het land voor de Afrikaners in een nefaste koers terechtgekomen.

Het verhaal van de moord is bekend. Op dinsdag 6 september 1966 neemt de Zuid-Afri- kaanse premier op zijn normale zitplek in de Volksraad plaats voor het parlementaire debat dat om 14 uur moet beginnen. Bij de ingang duwt een tijdelijk aangeworven bode, Dimitri Tsafendas, mensen ruw opzij terwijl hij recht op Verwoerd afgaat, die denkt dat hem een boodschap zal worden overhandigd.

Tsafendas geeft de premier vier messteken, in de hals, de longen en de hartstreek. De moordenaar wordt door toegesnelde omstan- ders onmiddellijk overmeesterd, maar voor Verwoerd is het te laat. Ondanks ingrijpen van enkele dokters-parlementairen ter plaatse overlijdt hij bij aankomst in het ziekenhuis.

Blank Zuid-Afrika is in shock.

Tsafendas

De moordenaar, Dimitri Tsafendas, is de zoon van een Mozambikaanse kleurlinge en een Griek. De man heeft in de loop der jaren heel wat jobs gehad en blijkt, naast zijn leven op zee, in diverse landen te hebben geleefd, waaronder vooral Mozambique en Zuid-Afrika.

In de jaren dertig sloot hij zich aan bij de Zuid-

Afrikaanse communistische partij. Reeds in het verleden bleek hij mentaal niet helemaal in orde te zijn. In Zuid-Afrika stond hij als blanke geklasseerd, maar hij zou door zijn donkere huid niet in blanke kringen zijn aanvaard. Kort voor de moord had hij omwille van een verhou- ding met een Zuid-Afrikaanse kleurlinge een reclassering als kleurling aangevraagd, maar die was afgewezen.

Na de moord werd Tsafendas niet veroordeeld maar ontoerekeningsvatbaar verklaard en opgesloten. Hieraan werd toegevoegd dat hij enkel kon worden vrijgelaten na een gratie- maatregel verleend door de Zuid-Afrikaanse president, maar dat is er nooit van gekomen, zelfs niet nadat het ANC in 1994 de macht overnam.

De antiapartheidsbeweging had trouwens van in het begin duidelijk gemaakt dat ze met de moord niets te maken had. Tsafendas werd eerst opgesloten op Robbeneiland en ging dan naar de centrale gevangenis van Pretoria waar hij terechtkwam in de afdeling voor de ter dood veroordeelden.

Pas in 1986 werd hij naar een gewone gevangenis overgeplaatst, om in 1994 in het

psychiatrisch hospitaal in Krugersdorp te worden opgenomen. Daar stierf hij in 1999 op 81-jarige leeftijd. Hij kreeg een naamloos graf.

Ook bij de begrafenis was niemand uit ANC- kringen aanwezig.

Motieven

Over het motief van de moord zullen nevels blijven hangen. De man beweerde altijd dat

“een worm in zijn binnenste” hem de opdracht had gegeven. Feit is dat er een persoonlijk motief – de afwijzing tot reclassering – achter kan hebben gezeten. Anderzijds zijn er tegen- strijdigheden. Er is zijn eertijds lidmaatschap van de ZAKP, maar aan de andere kant zijn verklaring na de moord dat Verwoerd een “nik- kerboetie”, een vriend van de zwarten, was.

Alleszins is het vreemd dat een man met zo’n vreemd verleden een betrekking kon krijgen in het parlement, zelfs tijdelijk.

Ook bleken de messteken vakkundig te zijn aangebracht. Niet te verwonderen dat, zoals na de moord op Kennedy, allerlei complot- theorieën opdoken. Zo lokten de snelle ver- klaringen van generaal Hendrik van den Berg, hoofd van de veiligheidsdiensten, en van Ver- woerds opvolger, Vorster, dat Tsafendas alleen had gehandeld en er dus van een complot geen sprake was, bedenkingen uit. In 1967 beweerde JJJ Scholtz in zijn boek “De moord op dr. Verwoerd” dat minstens een collega in het kabinet tevoren van de moordaanslag op de hoogte was, een beschuldiging die in 1975 in het boek van JB Schoeman, “De sluipmoord op dr. Verwoerd”, werd gevolgd.

Nog in 1999 maakte Liza Key, artistiek direc- teur en producer van verscheidene documen- taires, o.a. over de apartheid, na twee inter- views met de moordenaar de suggestie dat er achter de hele zaak meer zat. En dit jaar werd er door journalist en schrijver Marthinus van Bart in een artikel (SA 55 jaar gelede as republiek uitgeroep) melding gemaakt van een onderzoek uitgevoerd door prof. Piet Hoek van het staalbedrijf Iscor met medeweten van premier Verwoerd naar het Anglo-American mijnbouw- conglomeraat.

Dit verslag wordt tot vandaag geheim gehou- den, terwijl Hoek zelf uit Iscor werd gerangeerd en later overleed.

De route naar een fiasco

Of de moord op Verwoerd nu de daad was van enkeling of - zoals sommigen suggere- ren – dat hij de speelbal was van anderen, zou zijn. Na Verwoerd werden de bestaande plannen ter aanpak van het rassenprobleem

gewoon uitgevoerd. Een aantal Bantoegebie- den, de zogeheten thuislanden, werden onaf- hankelijk zij het dat ze internationaal niet werden erkend. Nochtans sprak zelfs Mandela toen van een stap in de goede richting. Maar daar bleef het bij. Van een drastische uitbreiding van die thuislanden en van de daadwerkelijke economische ontwikkeling ervan kwam weinig in huis.

Geen gescheiden ontwikkeling dus, zoals Verwoerd voor ogen stond, maar scheiding tout court. Wel zorgde het vermaledijde Ban- toe-onderwijs van de “architect van de apartheid”, zoals de vermoorde premier nog steeds smalend wordt genoemd, voor een drastische uitbreiding van het aantal schoolgaande zwarte jongeren maar indirect ook voor de snelle groei van bewustzijn onder de zwarten. Wat dan weer leidde tot de onrust in de zwarte woonbuurten die in 1976 begon en nooit meer zou uitdoven. Met repressie als antwoord en onhoudbare toestanden. De rest is geschiedenis.

Of het met Verwoerd anders zou geweest zijn? Dat weet geen mens. Maar om de woorden van Steve Hofmeyr te gebruiken: Verwoerd was natuurlijk een kind van zijn tijd, maar hij was een visionair. Was hij blijven leven, hij zou een oplossing voor Zuid-Afrika’s problemen hebben gevonden.

JAnVAn Aerschot

(3)

Actueel 13 oktober 2016 3

Reizen om te leren?!

Mijnheer de student,

Vorige donderdag was er flink wat - door de linkse oppositie - opgeklopte commotie over uw afwezigheid in de Kamer. Gij waart al even in de States om aan de Harvard Busi- ness School tot 26 oktober - zoals oorspron- kelijk voorzien - les te gaan volgen om u te bekwamen in economische en handelsuit- dagingen die u moeten toelaten om het vrij- handelsakkoord TTIP tussen de VS en Europa beter te begrijpen.

De oppositie maakte daar flink misbaar over, want zij vond dat gij in de Kamer moest zijn en zij diende een motie in om u op te vor- deren, wat reglementair perfect mogelijk is.

Zover kwam het niet. De premier legde een verklaring af waarin hij meedeelde dat hij u had gesommeerd om volgende week bij de formele opening van het parlementaire jaar aanwezig te zijn en dat gij daar op zoudt ingaan. Daarmee was de discussie voorlopig gesloten.

Natuurlijk was dat een spelletje van de roodgroene oppositie, dat lag er vingerdik op. Een minister of staatssecretaris moet inderdaad aanwezig zijn in de Kamer om vragen te beantwoorden en zich te verant- woorden voor zijn beleid. Maar de kwestie is dat er sinds twee jaar in de plenaire ver- gadering (wel in de commissie) nog geen enkele vraag aan u werd gericht, ook vorige week niet. Het was dan ook duidelijk dat men uw afwezigheid om een cursus te volgen ‘tijdens de werkuren’ niet kon appreciëren. En omdat gij een rechtse knaap zijt die vaak geen blad voor de mond neemt, kwaamt gij in het linkse vizier. Ook omdat gij de percep- tie tegen hebt van niet veel meer uit te spoken dan als staatssecretaris van Buitenlandse Handel geregeld op reis te gaan, al dan niet in het gezelschap van de even reislustige man uit Laken. Om bijkomende speculaties in de kiem te smoren, liet gij aan de goegemeente weten dat gij dat niet op staatskosten doet, maar dat gij dat cursusje genereus uit eigen zak betaalt. 80.000 dollar voor zes weken, het is niet niks. Omgerekend gaat het om zo’n 72.000 euro, of 12.000 euro per week.

Voor de gewone burger is dat een astrono- misch bedrag. Er zijn mensen die daar twee jaar voor moeten gaan werken. Vreemd is

het toch allemaal, want zowel Wouter Beke en Kris Peeters die u kwamen verdedigen in de media, stelden dat gij die cursus volgt in functie van uw mandaat. Misschien moet een en ander maar eens zwart op wit aange- toond worden, want het is een bizar verhaal.

En om uiteindelijk alle ‘kwade bedoelingen’

weg te nemen, liet gij ook weten niet op de handelsmissie naar Japan te zullen zijn. Alle- maal goed uitgekiend en goed geprobeerd, maar het is allemaal iets te doorzichtig. Ik heb een ongemakkelijk en dubbel gevoel bij zo’n verhalen.

Het is juist dat gij bij de regeringsvorming flink naast de prijzen hebt gegrepen en u tevreden moest stellen met een troostprijs, wat u behoorlijk frustreert. Van vicepremier en minister van Defensie in de vorige regering, werdt gij nu als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel toegevoegd aan uw partijgenoot Kris Peeters (uitgerekend de man voor wie gij opzij moest), die nu vicepremier is. Daarbij komt dat Buitenlandse Handel een erg beperkte bevoegdheid is die eigenlijk al gedefederaliseerd is sinds het Lambermontakkoord uit 2001, maar waar- aan toch nog een federaal kantje is blijven zitten om leden van het koningshuis mee te kunnen laten gaan op buitenlandse missies.

Veel hebt gij dus niet omhanden, waardoor gij het meest onzichtbare lid van deze regering zijt geworden. Bart de Wever vroeg zich een jaar geleden al eens af wat gij eigenlijk doet en waarmee gij uw dagen vult. Die vraag zal blijven opduiken.

Ik ben benieuwd hoe dit verhaal afloopt.

Ik ben benieuwd of gij naar Harvard terug- keert om de lessenreeks af te werken. Want zelfs grootverdieners laten niet graag 80.000 dollar uit de handen glippen.

Eén ding is zo goed als zeker: na 2019 gaan wij u niet meer in de regering terugzien. Maar tegen die tijd zal men u wel een leuk postje- voor-het-leven - een uitgroeibaan - hebben bezorgd, waarbij het niet meer nodig zal zijn nog veel te studeren. Of gij wordt opnieuw voltijds burgemeester van Aalter, waar gij in het ‘Cremlin’ uw eigen baas zijt en waar gij met geen kat hoeft rekening te houden.

Briefje aan Pieter De Crem

Naar de gelijknamige film 1977:

Marianne Thyssen stelt dat Vlaanderen de Oosterweelverbinding in de begroting moet opnemen

EN VOOrTs…

Laat ons het heel kort houden over een aantal communautaire signalen van de voor- bije week: over het nieuws over een over- steek van vluchtelingen uit de andere gewes- ten naar Vlaanderen hebben we het later nog wel. Idem over de demografische verschillen (meer huwelijken in Vlaanderen, minder in Wallonië), idem over de Waalse beslissing om nabestaanden van terreurslachtoffers vrij te stellen van erfbelasting en de bezwaren daar- tegen van de Raad van State (wat doe je met slachtoffers van andere dramatische gebeur- tenissen?).

ICT Of NIET

Een andere keer hebben we het wel eens over het grote aantal ICT-bedrijven en tech- starters onder de startende ondernemingen in Vlaanderen, terwijl in Wallonië en Brus- sel nieuwe starters vooral kiezen voor maak- en dienstbedrijven (Trends). Welke starters je krijgt, wordt sterk bepaald door de aanwezige industriële activiteiten, incubatoren of kennis- centra van universiteiten. In steden als Gent, Antwerpen en Brussel heeft zich de afgelopen twee jaar een stevig ecosysteem van incuba- toren voor jonge ICT-ondernemers ontwikkeld.

In Wallonië gebeurde dat ook rond Louvain-la- Neuve, maar in veel mindere mate rond grote steden als Luik of Charleroi.

MObIlITEIT

Een andere keer hebben we het nog wel eens over het verkeer in Limburg. Minister van Mobiliteit Ben Weyts kreeg bij de opmaak van de Vlaamse begroting 2017 zo’n 402 miljoen euro extra. Zijn begroting loopt daarmee op tot 3,54 miljard euro. Voor bepaalde projec- ten (de lijn 3 van Hasselt naar Neerpelt) kijkt Weyts naar de spoorwegen. Zijn Vlaams spoor- plan telt elf prioriteiten, waaronder drie in Lim- burg. Daar zijn de IJzeren Rijn en de Noord- Zuid “eeuwige dossiers”… De Waalse regering schoof er 18 naar voren. Stof voor armworste- len, zoals ook de financiering van het station in Hasselt. Dat met Vlaams geld voorfinancieren ziet Weyts absoluut niet zitten. “Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt. Ik ga me niet in de plaats stellen van een andere overheid.

Anders moet Vlaanderen straks alles beta- len waar de federale overheid abdiceert. Ik wil enkel betalen voor de zaken waarvoor ik bevoegd ben. Ik ben trouwens vragende partij om de spoorwegen te regionaliseren. Het zou ons helpen om een coherent plan uit te wer- ken voor onze mobiliteitsproblemen. Die zijn bij ons trouwens veel groter dan in Wallonië.”

VErkEErsbElasTINg

De zesde staatshervorming heeft de regio- nale regeringen begin 2014 bevoegd gemaakt voor de verkeersbelasting. Volgens het Reken- hof loopt de inning van de Waalse verkeersbe- lasting niet van een leien dakje. Het gaat om problemen bij berekening, inning en invor- dering, bij het “interpreteren en integreren”

van federale gegevens. “Talrijke betalingen”

moeten nog altijd manueel worden verwerkt.

Er is iets mis met controles en invorderingsini- tiatieven. Een en ander is niet voor herhaling vatbaar, besluit het Rekenhof. Het beveelt de Waalse belastingadministratie aan “meer grip te krijgen op het beheer van de verkeersbelas- ting alvorens over te gaan tot de overname van de onroerende voorheffing, de schenkings- rechten, de successierechten of de registratie- rechten”. Tja, mogen we nog denken? Denken bijvoorbeeld dat de Walen zich om die dingen niet zo erg bekommeren. De transfers, daar wordt dezer dagen (nog) niet aan geraakt…

WOONbONus Of WOONChEquE

In Trends had Jef Wellens, fiscalist bij Wol- ters Kluwer, het over nieuwe gewestelijke fis- cale bevoegdheden inzake de financiering van de (eerste) eigen woning. Zo geregeld bij de zesde staatshervorming. Vanaf 1 juli 2014 zijn de gewesten verantwoordelijk voor de woon- bonus. Een dure zaak.

Alle gewesten hebben hun eigen beleid uitgestippeld. Alleen Vlaanderen behield het systeem. Met de bonus kunnen de kapitaalaf- lossingen, de betaalde interesten en de schuld- saldoverzekering tot een bedrag van 1.520 euro van het belastbaar inkomen worden afge- trokken. Daarbovenop komt maximaal de eer- ste 10 jaar een extra aftrek van 760 euro bij op voorwaarde dat de eigen woning de enige woning is. De belastingvermindering bedraagt voor iedereen 40 procent, ongeacht het inko-

men. Dat geeft per persoon per jaar een maxi- maal fiscaal voordeel van 912 euro (40 % van 2.280 euro). Zijn er minstens drie kinderen, dan ligt dat voordeel nog 32 euro hoger. Brus- sel schaft de woonbonus voor leningen vanaf 2017 af in ruil voor lagere registratierechten.

Leuk voor wie koopt om te verhuren, want goed voor een federaal belastingvoordeel van meer dan 1.000 euro per jaar. Minder leuk voor wie koopt om er te gaan wonen. Het Waals Gewest schafte deze zomer zijn woonbonus af en kiest voor leningen vanaf 2016 voor een nieuw voor- deel, de chèque habitat, de Waalse woon- cheque. Geen belastingvermindering in PS- land, wat dacht je. Wel een belastingkrediet.

Hoe lager het inkomen, hoe hoger het voor- deel. Kan oplopen tot 1.520 euro per persoon (oude Waalse woonbonus 1.220 euro). Wie per jaar meer dan 81.000 euro belastbaar inko- men verdient, krijgt de Waalse wooncheque niet. “Meer voor de armen en niets voor de rij- ken, dat lijkt de politieke leuze in het zuiden van het land. En toch hangt het nieuwe stelsel met haken en ogen aan elkaar, zodat de cheque lijkt op een loterij”, aldus Jef Wellens in Trends.

Betaal je alleen of met twee? Als gehuwde of samenwonende? Het kan een verschil uitma- ken van meer dan 15.000 euro op 20 jaar.

Voor nieuwbouwers zijn er centen, voor reno- vaties niet. Kredietnemers die rekenden op een woonbonus bij verbouwing geen leuk nieuws.

“Gelukkig maar dat Vlaanderen de Waalse wooncheque bespaard blijft”, besluit Wellens.

POlITIE EN POlITICI

Als de Belgische justitie en de politiedien- sten hun werk hadden gedaan, als zij genoeg personeel hadden gekregen, als zij de juiste prioriteiten hadden gelegd, als zij de beschik- bare informatie tijdig hadden doorgegeven…

dan hadden de aanslagen van 13 november in Parijs voorkomen kunnen worden. Maar het lijkt alsof er sinds het rapport-Dutroux niets is veranderd. Vitale informatie werd niet of veel te laat onderzocht, waarschuwingen wer- den niet doorgegeven, verdachten werden niet preventief gearresteerd. Het verbaast ons allemaal niet. Maar het is ook te gemakke- lijk alleen naar de fouten van de politie en het parket te kijken, en de politieke verantwoorde- lijken buiten beeld te houden. Dat begint bij de burgemeesters, vooral de PS’ers in Brus- sel, die in hun gemeenten “no-gozones” heb- ben laten ontstaan, waar de politie niet meer durfde optreden en waar jihadisten en crimi- nelen vrij spel kregen. Diezelfde burgemees- ters hebben al jaren geen controles aan huis meer laten uitvoeren, zodat ze niet eens weten wie er in hun gemeente woont. Het gaat verder naar de federale politici, die al decennia geen effectief uitwijzingsbeleid meer voeren, zodat er een onderwereld van honderdduizenden illegalen is ontstaan, waarin terroristen zich kunnen bewegen als vissen in het water. Het gaat om het impliciete en soms zelfs expliciete

“advies” aan politiemensen om moslims zo weinig mogelijk te “provoceren” en desnoods de andere kant op te kijken, in plaats van een identiteitscontrole uit te voeren of iemand te arresteren. In Zuid-Amerika of in Afrika is het dikwijls anders, maar in Europa zijn legers en politie- en inlichtingendiensten slechts uitvoer- ders van een beleid dat hen door de politieke overheid is opgelegd.

MaxIMalE sChadE

Gewezen ABVV’er en sp.a’er Rudi Kennes durft al eens uitpakken op de sociale media.

Enkele jaren geleden verweet hij de N-VA oud- jes te willen vergassen, en kwam zo in het oog van een storm(pje) terecht. Maar na een ver- klaring dat het bericht ‘per ongeluk’ werd ver- stuurd en wat vage excuses, werd het incident vlug gesloten. Mensen aan de linkerzijde wordt immers veel vergeven. Naar aanleiding van de jongste staking liet Rudi weer van zich horen.

Niet weer met een schandalige tweet zoals in 2013, maar wel met een ontwapenend eerlijke.

Rudi gaf namelijk een antwoord op de vraag wat een gelukte staking is: “één waarbij ‘maxi- male economische schade’ wordt toegebracht, want dat is de ‘enige incentive’ om regering en werkgevers ‘tot overleg te dwingen’.” Het is goed dat zulks (nog) eens openlijk wordt gezegd, want wees er maar zeker van dat ook de vakbondstop er zo over denkt. Eigenlijk is de werkwijze van de vakbonden die van een grootschalige afpersing. Wanneer worden wij van dat zogenaamde ‘overlegmodel’ eindelijk eens verlost? Ook dat zou toch moeten beho- ren tot de prioriteiten van een ‘rechtse’ herstel- regering. Of niet soms?

(4)

Student

Bij de aanvang van de zitting vorige don- derdag was het al meteen hommeles, aange- vuurd door Kristof Calvo van Groen en Laurette Onkelinx van de PS. Pieter de Crem, staatsse- cretaris voor Buitenlandse Handel was in geen velden en wegen te bespeuren en dat kon zomaar niet, want zijn plaats is in het parle- ment, vonden zij. Om vragen te komen beant- woorden. Hij moest opgevorderd worden!

Probleem was dat er geen vragen voor hem voorzien waren en dat hij enkele dagen gele- den had laten weten dat hij voor zes weken op cursus was naar de prestigieuze Amerikaanse Harvard-universiteit, waardoor hij ook op de

‘State of the Union’ op 11 oktober zou ontbre- ken en zelfs op een handelsmissie naar Japan.

En daar lag natuurlijk het kalf gebonden voor de linkse oppositie. Met veel poeha haalden zij naar hem uit en wezen zij op zijn parlemen- taire plichten als lid van de regering tot aan- wezigheid. Zover kwam het allemaal niet, want premier Michel deelde mee dat De Crem op zijn vraag volgende week wel aanwezig zal zijn. Of hij nadien zijn cursus zal gaan afwer- ken, werd niet meegedeeld…

Barbertje

Pieter de Crem is als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel al meer dan eens kop van Jut geweest. Vorig jaar had Bart de Wever zich hardop de vraag gesteld waar hij zijn dagen eigenlijk mee vult. Daarmee wees hij op de overbodigheid van de functie, overi- gens een Vlaamse bevoegdheid. Maar door druk vanuit het koningshuis bleek het ook een federaal luik te hebben zodat de buitenlandse missies opgevrolijkt blijven door de lachebek- jes uit Laken. De Crem aanvaardde node die functie, omdat er bij de regeringsvorming niets meer voor hem overbleef nadat Peeters de oversteek had gemaakt van de Vlaamse rege- ring naar de federale. Reizen, boeken lezen en wat zakelijke contacten onderhouden waren het lot van de gewezen defensieminister en vicepremier. Maar omdat hij nooit de lieve- ling is geweest van links, was de aanval vorige

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

13 oktober 2016

4

week even berekend als doorzichtig. Barbertje moest hangen, en zijn studietrip werd onder spervuur geplaatst.

Dubbel werk

Studerende regerings- en parlementsle- den zijn wel vaker onderwerp van discussie.

Wij herinneren ons Frank Vandenbroucke en Bert Anciaux van sp.a, maar ook Inge Vervotte van CD&V, die tijdens hun parlementair man- daat gingen studeren… Zij bleven ook hun sol- len krijgen aan het einde van iedere maand.

Dan hebben we het nog niet over veelvuldig afwezige parlementsleden die ‘niet kunnen komen’ omwille van hun ‘hoofdjob’ als advo- caat, bedrijfsleider, docent, en noem maar op.

Misschien moet er maar eens een gedrags- code opgesteld worden waarin duidelijk wordt afgebakend wat kan en niet kan binnen de grenzen van een politiek mandaat. Hoewel dat veel duidelijkheid zou kunnen scheppen, zal dat wellicht een zéér moeilijke oefening worden…

Noodtoestand

Naar aanleiding van de recente aanslag in Schaarbeek op twee politieagenten kwam Filip Dewinter van Vlaams Belang pleiten voor het uitroepen van de noodtoestand teneinde te kunnen overgaan tot de preventieve opsluiting en hechtenis van personen die de staatsvei- ligheid bedreigen. Minister Jan Jambon repli- ceerde dat wij in een rechtsstaat leven en dat men daar eerst feiten moet plegen om dan pas veroordeeld en bestraft te kunnen wor- den. Dewinter verwees daarop naar zijn vol- komen legaal voorstel op basis van artikel 15 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens, waarin zijn voorstel perfect mogelijk is. Hij verwees daarbij naar Frankrijk waar de noodtoestand werd uitgeroepen en naar Peter de Roover, partijgenoot van de minister, die daar ook al voor gepleit heeft. De minister ging er ‘veiligheidshalve’ niet meer verder op in…

Grijze zones

Het was vorige donderdag de beurt aan Veerle Wouters (eerst N-VA, nu onafhanke- lijk en compagnon-de-route van Hendrik Vuye) om de regering eens een stevige prik te geven. Ze kwam een vraag stellen aan de minister van Mobiliteit Bellot over de bevoegd- heidsverdeling en de uitvoering van de zesde staatshervorming op het stuk van verkeersvei- ligheid en mobiliteit. Zij stelde vast dat deze staatshervorming er eentje is van halfslach- tige bevoegdheidsoverdrachten, zeker voor de bevoegdheid inzake mobiliteit en verkeers- veiligheid. Zij wierp de minister voor de voe- ten dat hij die bevoegdheidsoverdracht steeds meer uitholt, want telkens Vlaanderen een nieuwe maatregel neemt in het kader van zijn nieuwe beleidsdomeinen, vecht hij die aan. In zijn antwoord zei hij dat de zesde staatshervor- ming grijze zones op het vlak van bevoegdhe- den heeft laten bestaan. Dat was voldoende voor Veerle Wouters om te pleiten voor homo- gene bevoegdheidspakketten om dit soort toe- standen te voorkomen. N-VA zat erbij en keek ernaar. Hebben haar vertegenwoordigers dat in het verleden ook niet altijd bepleit?

Jan Caeyers

Twee weken geleden toonde Arte een documentaire over het leven van Van Beet- hoven. De regisseur vond het nodig de componist en zijn grote liefde door acteurs te laten naspelen terwijl auto’s rond hen raas- den. Dat lijkt modern, is gelaagd en is goedkoop, want correcte reconstructies zijn duur.

Enkele Beethovenspecialisten mochten ook iets zeggen en bij hen stak Jan Caeyers (in onberispelijk Duits) er met kop en schou- ders bovenuit.

De Vlaamse musicoloog, dirigent en docent schreef zeven jaar geleden al een prachtige biografie van de componist die vertaald werd in het Duits en het Engels. Tijd voor mij om het boek, dat ik voor een paar euro kocht in een kringloopwinkel op honderd meter van de Deurnese luchthaven, eindelijk eens te lezen. Historicus mag Caeyers zich ook noe- men, want in zijn boek ontrafelt hij mythe na mythe en schetst hij een genie met wel heel menselijke trekken. Caeyers verwaar- loost de muzikale analyse niet, maar daar is deze column niet voor bestemd.

Alcoholist

Hoe dikwijls hebben we vroeger niet gele- zen dat de achterkleinzoon van een rijke Mechelse bakker en vastgoedhandelaar een ellendige en armzalige jeugd had in Bonn.

Caeyers maakt korte metten met dat verhaal.

Vader Jean van Beethoven was een matig getalenteerde musicus aan het hof in Bonn van de Keulse keurvorst-aartsbisschop maar de familie leefde niet in armoede.

Hij onderkende weldra het geniale talent van zijn oudste zoontje maar hij had niet de mogelijkheden en niet relaties van vader Mozart om dat te gelde te maken. De tijd van de wonderkinderen à la Wolfgang was trouwens al voorbij. Zijn pedagogie bestond uit roepen en slaan, maar dat scheelde in niets van de manier waarop de meeste kinderen hardhandig werden opgevoed. Hij had daar- enboven het verstand vroeg te begrijpen dat hij Ludwig niets meer kon bijbrengen en deed dus een beroep op betere leraars. Jean was altijd een zware drinker, maar de gruwelver- halen over de verloederde alcoholist date- ren eerst uit de jaren toen de zoon op eigen benen stond. Die beroemde zoon had ook een zwak voor alcohol. Overal in zijn vele woningen stonden volle, halflege en lege flessen. Bij de autopsie ontdekte de arts dat de lever een verschrompeld stukje leer was ten gevolge van de hoeveelheden wijn die de componist voortdurend had gedronken.

Ludwig heeft waarschijnlijk zelfs zijn lagere school niet beëindigd, zodat hij later privé- lessen volgde om Frans en Latijn te kennen.

Italiaans (de toenmalige taal van de opera) werd hij nooit meester.

Hij was voorbestemd om het beroep van vader en grootvader Louis te volgen: hofmuzikant. Op zijn elfde was hij al organist, ope- rarepetitor van de hofzangers en componist van een paar sonates die in druk verschenen.

De dagelijkse muziekpraktijk was zijn grootste leermeester en hij kon als puber briljant pianospelen en improviseren. Als zestienja- rige mocht hij naar Wenen, om les te volgen bij Mozart. Die was niet onder de indruk, want de ruwere speelstijl van Van Beethoven beviel hem niet. Na twee ontmoetingen moest de jongen naar Bonn terugkeren.

Daar schreef hij de eerste van hem bewaarde brief; zoals een groot deel van zijn latere correspondentie ging het over schul- den en geld om ze te dempen. Dus werd hij weer hofmuzikant zij het dat zijn repu- tatie als briljante improvisator aan de piano veel groter was dan die van componist. Hij schreef wel concerto’s, sonates en cantates maar aan het echt grote werk, oratoria en opera’s, mocht hij nog niet beginnen. Dank- zij adellijke beschermers trok hij met behoud van zijn salaris in 1792 weer naar Wenen; die keer voor lessen bij Haydn.

In dienst van de adel

Eén van de sterke punten van Caeyers is

dat hij Van Beethoven niet in een vacuüm laat leven. Hij vestigt er de aandacht op dat de adel in die laatste jaren van het ancien régime nog op alle manieren voorrechten bezat; vrij- stelling van belastingen, grootgrondbezit en veel vrije tijd. Edelen hadden doorgaans een verfijnde culturele smaak en waren dikwijls bijzonder getalenteerde amateurmusici. In een tijd zonder radio, televisie, film, cd’s, mul- timedia en sport waren boeken lezen en zelf musiceren de belangrijkste ontspanning in de betere kringen.

Natuurlijk vleide Van Beethoven veel en dikwijls adellijke geldschieters en opdracht- gevers, maar uit ervaring onderkende hij dat dames en heren van de hoge adel zijn kamer- muziek even goed uitvoerden als beroeps- musici.

De componist leefde echter in een over- gangstijd waar hij deels slachtoffer van was.

Zijn adellijke mecenassen verloren geleidelijk veel geld en goederen ten gevolge van de Franse agressie. Van Beethoven keerde nooit meer naar Bonn terug, want in 1794 verschenen de Franse rovers die in naam van de gelijkheid, de broederlijkheid en de vrij- heid het Rijnland leegplunderden. Tenslotte werd heel de linker Rijnoever en het keur- vorstendom Keulen bij La République aan- gehecht.

Van Beethoven was dus zijn leven lang in politiek geïnteresseerd, want die beïn- vloedde rechtstreeks zijn beroep en welzijn.

Tussen 1792 en 1815 heeft hij maar een paar jaar vrede gekend en het was in Wenen niet altijd “Wein, Weib und Gesang”. Zijn adellijke beschermheren stopten veel geld in hun regi- menten tijdens de vele oorlogen met Frank- rijk. Ze verloren soms een groot deel van hun fortuin en bezittingen; sneuvelden of deden een dodelijke val van hun paard. In 1804 maakte Beethoven de intrede van de Fran- sen in Wenen mee, al gebeurde dat nog zonder veel geweld.

Maar vijf jaar later stond de componist doodsangsten uit toen de Fransen opnieuw voor de muren van Wenen stonden en de stad onbarmhartig bombardeerden. De al groten- deels dove Beethoven was wel uiterst gevoe- lig voor onverwachte harde klappen en hij verborg zich in een kelder met een paar oor- kussens tegen de oren gedrukt. Maar zelfs tijdens de periodes dat Oostenrijk een tijde- lijke vrede met Frankrijk sloot, werd er ergens anders in Europa gevochten en slabakte de economie.

Geleidelijk verarmde de adel en namen de burgers economisch het heft in handen. Zij hadden geen tijd om voortdurend te musiceren en ze dachten er niet aan een componist jaargelden toe te kennen in ruil voor belof- ten dat hij voor hen zou schrijven.

Zwijnenstal

De keerzijde van de adellijke hulp betekende natuurlijk dat de componist - ondanks wat vage oppositionele praatjes - zeer goed zijn plaats kende in een standenmaatschap- pij: zoiets als de bakker en de slager. Hij gedroeg er zich ook naar.

Juist zoals zoveel mensen in Wenen ver- huisde hij voortdurend naar een groter of kleiner appartement als het inkomen steeg of daalde. Hij stond bekend voor zijn metho- dische manier van werken en combineerde dat met een dagelijks bestaan in een door hem zelf gecreëerde zwijnenstal. Overal stonden lege en halflege flessen, of een volle po, en op de grond lag notenpapier met muzikale schetsen.

Eén keer duurde het veertien dagen vooraleer hij het blad vond dat hij zocht. Zijn uiter- lijke verschijning tijdens zijn dagelijkse wan- deling was al even weinig appetijtelijk. De kleine maar stevige Van Beethoven liep dikwijls rond met een mantel en een hoed die men in een pandjeswinkel te vies had gevonden. Tezelfdertijd waste en kleedde hij zich behoorlijk als hij adellijke leerlingen les gaf, of op bezoek ging bij zijn weldoeners. (Ver- volg en einde komende week.)

J^an n^eckers

Ludwig van Beethoven (1)

De ironie van de geschiedenis wil dat de meeste vorsten, prinsen en hoge edelen aan wie Ludwig van Beethoven nederig steun vroeg voor zijn projecten, vandaag alleen nog maar bekend zijn omdat ze al dan niet de componist steunden.

(5)

Actueel 13 oktober 2016 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Communautaire slangen zullen blijven sissen

De federale onderhandelingen over de “Belgische” begroting krijgen een staart.

Hoelang die na de heibel van begin deze week zal worden is op dit moment onduide- lijk. Zelfs in weken met zo’n straffe focus op een crisissituatie blijft duidelijk dat dit land niet meer functioneert omdat uit zowat alle dossiers blijkt dat het zo gespleten is. Van het communautaire front geen nieuws?

Geen nieuws? Dagelijks, zouden we zeggen. Dan gaat het meestal niet over futiliteiten, maar over de essentie van het bestuur. Dat verliep vroeger exclusief vanuit federale com- mandotorens. Omdat dit niet functioneerde, zijn we al decennialang de staat aan het her- vormen. In een voorwaartse beweging. Maar onvoldoende, zigzag en veel te traag. Veel blijft onduidelijk en een bron van conflicten, dus dat vraagt om (veel) meer.

Neem nu de economie. Waar willen we naartoe? Het is alvast nog even wachten op wat er hierover allemaal in de uitgestelde beleidsverklaring van premier Charles Michel (MR) zal staan. Het is onder meer uitkijken naar zijn plannen om een ‘strategisch investeringspact’ met de regio’s op poten te zetten.

Onlangs had hij het daar nog over bij zijn vrienden van de MR. Dat wordt een soepje met een communautair smaakje. Michel heeft immers

geen bevoegdheid over openbare werken, mobiliteit en energie.

Vertraging

Michel lijkt ervan overtuigd dat we het met besparingen alleen niet redden. We moeten ook investeren. In dat verband denkt hij aan een financiële structuur, zoals het Europese Junckerfonds, waarbij de private sector projecten kan indienen die eventueel op over- heidssteun kunnen rekenen.

Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) is vanzelfsprekend “principieel” niet tegen zo’n plan, maar maakte meteen duidelijk dat Michel er niet aan moet denken met zijn investeringspact in de buurt van zijn Vlaamse bevoegdheden te komen: “Het heeft geen zin investeringsdossiers die Vlaams- Vlaams of Waals-Waals zijn en die geen raak- punten met een andere deelstaat hebben, in

een structuur te brengen waarover gediscus- sieerd moet worden. Dat kan alleen maar lei- den tot nutteloze vertragingen”, aldus Bour- geois in De Standaard.

Oei, is hij daar weer, die communautaire scherpslijper. Hij was alvast niet de eerste.

Ook het Waals Gewest heeft vorige week duidelijk gemaakt dat Michel moet opletten niet in hun vaarwater te zitten.

Een federaal investeringspact kan zich volgens Bourgeois enkel toespitsen op zoge- noemde ‘gemengde bevoegdheden’, zoals het spoor- en luchtverkeer. Zo hekelt hij dat er nog altijd geen Vliegwet is, of dat de meerjarenin- vesteringen in de spoorwegen nog altijd niet vastliggen, terwijl dat in 2015 al had moeten gebeuren. In één beweging verduidelijkte hij hiermee dat de communautaire spoken ook op sporen lopen, of in de lucht boven dit koninkrijk vliegen.

Eandis

In Knack was het dan weer professor openbare financiën Herman Matthijs (UGent en VUB) die in de communautaire pot roerde.

Hij had het over de Eandis-saga. De verde- ler van de elektriciteit dacht aan de mogelijke intrede van een Chinese aandeelhouder, maar dit project werd afgeschoten. Matthijs wees erop hoezeer de bevoegdheden over energie in dit land onduidelijk verspreid lig- gen over de federale en de gewestelijke over- heden. De staatshervorming heeft dat probleem niet opgelost. Hij pleit dan ook voor een homogeen bevoegdheidspakket. Laat Vlaan- deren dan maar het initiatief nemen. En niet meer de (onderling ook verdeelde) gemeenten, mogen we hopen.

Ook de (opvallende late en anti-Chinese) interventie van de Staatsveiligheid in dit dossier toonde aan dat die oude Belgische administratie niet veel moet weten van “overleg”

met de gewesten.

En dan is er nog een hamvraag: quid de grootste uitdaging in het elektriciteitsdossier, met name de te kleine binnenlandse produc- tie? “Een mogelijke politieke atoombom voor de regering”, stelt Mathijssen. Miserie met elektriciteitsvoorziening leidt tot miserie in de stembus. Hoe verloopt over die materie straks – al dan niet – het ongetwijfeld communautaire debat?

Samenwerken

Op Knack.be ging Kevin de Laet (Vlinks) in op de Eandis-saga. Waarom zijn er maar twee of drie partijen van de zovele die nog durven stellen dat we die 14 procent aandelen die net niet naar de Chinezen gingen misschien beter in eigen Vlaamse publieke handen houden?

Het is inderdaad bizar dat het net de ex-mao- isten van PvdA zijn die de liberalen en natio- nalisten bekritiseren voor de plannen om die aandelen aan een door de Chinese communis- ten gerund staatsbedrijf te verkopen?

Dat de Vlaamse en Waalse ministers van Energie (respectievelijk Tommelein en Paul Furlan) aankondigden dat ze nauwer gaan samenwerken rond duurzame en hernieuw- bare energie is positief. Het zou ook aantonen dat Vlaanderen en Wallonië kunnen samenwerken aan een progressief project zonder België als “tussenpersoon”, aldus De Laet.

Bruxit?

Nog meer economie. “Franstalige Bel- gen blokkeren Europees-Canadees verdrag”, schreef De Morgen dinsdag. Een handelsver- drag tussen de EU en Canada, afgerond door voormalig EU-commissaris voor Handel Karel de Gucht (2014) moet groen licht krijgen in alle EU-landen. Dus in deze oude circusstaat ook van de parlementen van Brussel, Wallo- nië en de Franse Gemeenschap (telt u mee?).

Hakbijl

De hakbijl die bij de bank met het oranje leeuwtje is gevallen, heeft ook het Vlaams Parlement getroffen. Daar vertrappelde men elkaar bijna om er “kamerbreed”, zoals dat heet, zijn zegje over te komen doen. Met uit- zondering van sp.a beklommen alle partijen het spreekgestoelte.

Pikant detail, meteen opgepikt door Chris Janssens (VB), is dat ING de huisbankier van de Vlaamse overheid is. Bart van Malderen (sp.a) pleitte er meteen voor de relatie met ING te “herzien”, maar voor minister Muyters is dat niet aan de orde. Axel Ronse (N-VA) vroeg zich af wat nu eigenlijk nog de maatschappelijke verantwoordelijkheidszin is van een bedrijf dat zoiets flikt. De commentaren waren gelijklopend, een winstgevende bank die tot zo’n herstructurering besluit gaat over het randje. Gevreesd werd ook dat de brand naar andere financiële instellingen zou overslaan. En wat moet er nu gebeuren met de mensen die op straat staan? Dat laatste is

‘gefundenes Fressen’ voor de Vlaamse vroede vaderen die al klaar staan met taskforces, de VDAB en aanverwante instrumenten. Minister Muyters had het toch over de positieve evolu- ties op de Vlaamse arbeidsmarkt die toch weer floreerde? Dat neemt niet weg dat er toch wel heel veel ontslaggolven zijn, de laatste tijd, en dat het hier zeker geen jobparadijs is.

Belaagde burgemeesters

Zoals bekend en logisch is, staat het lokale bestuursniveau het dichtste bij “de mensen”. Er blijken echter mensen te zijn die die nabijheid iets te letterlijk opvatten en het nodig vinden om burgemeesters en andere lokale gezags- dragers al dan niet fysiek te belagen. De burgemeesters geven aan dat het probleem stil- aan de spuigaten uitloopt. Kurt de Loor (sp.a) en Michel Doomst (CD&V) kwamen de kat de

bel en de sjerp aanbinden. “Een zeer ongelukkige maatschappelijke evolutie”, oordeelde minister Homans, die de zaak zag in het bre- dere kader van geweld tegen hulpverleners.

Een onmiddellijke oplossing heeft ze niet, maar ze steunt de initiatieven van de Vereniging van Vlaamse steden en gemeenten ter ondersteu- ning van lokale mandatarissen. De Loor zei dat het probleem urgent is. Doomst verklaarde dat politici wel tegen een stootje moeten kunnen, maar dat het ook niet al te gek moet worden. Uit reacties van andere lokaal actieve parlementsleden bleek wel dat het thema een gevoelige snaar raakte. Een ongelukkige evolutie, inderdaad, waarvan er wel meer zijn in onze samenleving.

Kinderarmoede

An Moerenhout (Groen) en Bart van Malde- ren (sp.a) ondervroegen Liesbeth Homans over de stand van zaken in de bestrijding van kinderarmoede die ze beloofd heeft te halveren. Het cijfer voor kinderarmoede dat rond 11,5 procent schommelt, is inderdaad beschamend.

Moerenhout en Van Malderen gebruikten de statistiek uit 2014, wat natuurlijk een open doelkans was om binnen te schieten in de net- ten van het vorige beleid. Het gesteggel bleef desondanks binnen de perken. Homans zei een “eed” te hebben gezworen en wilde ambi- tieus blijven. De strijd tegen kinderarmoede is prominent aanwezig in het Vlaams Actie- plan Armoede (VAPA), waaruit Homans een lijst maatregelen opdiepte. Nog onvoldoende voor de vraagstellers die er ook weer de pole- miek over de hervorming van de kinderbijsla- gen bijhaalden. Chris Janssens (VB) merkte subtiel op dat een al te open immigratiebeleid misschien ook niet echt bijdraagt tot de oplossing van het probleem.

Alle inspanningen ten spijt, lijkt er nog geen echte kentering aan te komen en blijven de zaken bepaald onbehaaglijk.

Dat verdrag (CETA) zou Vlaanderen 350 miljoen euro meer export opleveren (vooral far- macie en chemie). Nu blijkt dat de kans erg groot is dat PS en cdH premier Charles Michel níét zullen toelaten zijn handtekening te zetten. Ze torpederen de zaak omdat ze vinden dat het verdrag consumenten, kmo’s en boe- ren te weinig sociale en juridische bescher- ming biedt en de multinationals in de kaart speelt. Linkser kan moeilijk. Allicht onder druk van de in Franstalig België oprukkende PTB?

Een verzoeningspoging van de Europese Com- missie haalde niets uit.

“Het francofoon verzet getuigt van een bekrompenheid die zowel triest als kwaad maakt”, schrijft Bart Haeck in De Tijd. “Dit is een gigantische blamage voor België. Is er een Bruxit in de maak?”, vroeg Johan van den Driessche (N-VA) niet zonder tremolo in de stem. Neen, het is vooral een zoveelste teken dat de breuklijn tussen links en rechts ook dwars door dit land loopt. Maar als België rekening moet houden met politieke, economische en culturele diversiteit, moet Europa dat ook, niet? De N-VA moet in deze iets con- sequenter zijn.

Mobiliteit en verkeersveiligheid

In de Kamer plaatste de onlangs uit de N-VA vertrokken en nu ‘onafhankelijke’ Veerle Wouters haar eerste communautaire aanval.

Gericht tegen minister van Mobiliteit François Bellot. Die respecteert de bevoegdheidsver- deling van de zesde staatshervorming niet en vecht elke maatregel aan die Vlaanderen neemt in het kader van de nieuwe bevoegd- heidsverdeling inzake mobiliteit en verkeersveiligheid. “Er zijn nu al een zevental zaken hangende bij de Raad van State. De minister verspilt overheidsgeld om de gewesten tegen te werken”, stelde ze.

In de catacomben van Knack (knack.be) zet ze samen met Hendrik Vuye een en ander nog eens op een rijtje: “Verkeersveiligheid is een communautaire hutsepot op zijn Belgisch”…

Boeiend leesvoer achter tralies.

Volg even mee: het Vlaams Gewest is bevoegd voor snelheidsbeperking op de openbare weg… maar niet op de autosnel- wegen. Vlaanderen homologeert de radars, maar federaal doet dat voor de snelwegen.

Vlaanderen is bevoegd voor het plaatsen van verkeerstekens en de technische eisen ervan, de federale overheid voor verkeerstekens met betrekking tot douanestroken, aan overwe- gen en kruisingen met spoorwegen en op de militaire wegen… Afspraken over kennis en de vaardigheden voor chauffeurs blijven federaal, maar de opleiding en examens zijn een gewestbevoegdheid.

Bellot

Federaal minister van Mobiliteit François Bellot (MR) vindt dat de zesde staatshervorming te ver ging en probeert nu bevoegdheden te recupereren. Vooral inzake wegvervoer en binnenvaart. Krijgt een (Vlaams) initiatief van Weyts groen licht van de Raad van State, dan gaat Bellot in beroep bij diezelfde Raad.

Tot dusver al zeven keer…

Vuye en Wouters merken op dat de N-VA wel kritisch is in het Vlaams Parlement maar veel minder in de Kamer. “Waarom dit dossier niet op de tafel gooien van de federale regering?”

Bellot wees op de vele grijze zones die na de staatshervorming voor onduidelijkheid zorgden. Hiermee gaf hij mooi toe dat die zesde staatshervorming niet af was, en verder moet onderhandeld worden. Vuye en Wouters willen van mobiliteit en verkeersveiligheid een volwaardige gewestbevoegdheid te maken. Er zijn wel wat politieke partijen die dat willen.

Nu nog doen… A^njA P^ieters

VRT-jouRnalisT Bij n-Va

Eind september raakte bekend dat Ter- zake-journalist Diederik Demuynck de Kamer- fractie van de N-VA zou komen versterken als woordvoerder. Demuynck en fractielei- der Peter de Roover kennen elkaar van bij de VVB en Doorbraak. In de Vlaamse Beweging staat Demuynck gekend als een linkse flamin- gant, die actief zijn invloed tracht aan te wen- den om die beweging een meer linkse koers te laten varen. Vooral wat tolerantie voor de islam en vluchtelingen betreft. Dat Demuynck iets van media kent, daar wordt niet aan getwij-

feld. In de korte tijd dat hij de fakkel overnam van Vuye-getrouwe Dirk van Bastelaere stortte hij zich met zijn N-VA-Kamerfractie op Twitter, waar de nieuwe Twitteraccount @nvakamer onder zijn impuls over de activiteiten van de Kamerleden van N-VA communiceert. Parle- mentaire initiatieven worden er niet alleen in tekst, maar ook via video’s toegelicht door de betrokken Kamerleden. Erg interessant voor wie de vele nieuwe N-VA-gezichten beter wil leren kennen. Of voor wie de activiteiten in de Kamer, althans die van de N-VA, op de voet wil volgen.

(6)

Eurostadion belandt in achterkamerpolitiek

Avant-gardisme tussen de

minderheden

De keuze voor Luckas vander Tae- len als laureaat van de jaarlijkse De Cuyper-erepenning was zonder meer a-typisch. Bij de uitreiking werd duide- lijk waarom precies. Naast enkele rake vaststellingen, heeft de man een glo- bale toekomstkijk op Brussel die we - voorzichtig - als naïef zouden durven bestempelen.

Breuk met Groen!

Wie dingen bij naam noemt, overschrijdt al snel de grenzen van het politiek correcte denken, en doet dat vaak niet ongestraft.

In het bijzonder ter linkerzijde. De voorbije jaren sloeg Vander Taelen wel vaker nagels met koppen, wat hem in de eigen partij- geledingen, maar vooral bij Ecolo, onaanvaardbaar maakte als kandidaat.

Noodgedwongen betekende dat het einde van de politieke loopbaan. Tijdens zijn dankrede stak Vander Taelen het abrupte einde van zijn bestaan als poli- ticus niet onder stoelen of banken. Hij voegde er fijntjes aan toe nauwelijks nog contact te hebben met zijn “vroegere politieke vrienden”.

Zijn waardering voor het krijgen van de erepenning was gemeend. De laatste tijd, voegde hij eraan toe, “ga ik voor heel wat organisaties spreken met een andere ach- tergrond dan de mijne.

Een hartelijke ontvangst en een goed gesprek zijn er de vaste ingrediënten.” Net zoals hij er gecharmeerd wordt door de

“grote openheid en tolerantie”. Want wie

“zich opsluit in kampen, gaat geen meter vooruit”. Dat de jury net hem uitverkoos, ziet hij als een “blijk van volwassenheid”.

Euforisch optimisme

En dat er wat gemor te horen was bij die keuze, raakte natuurlijk het DNA van de erepenning. Zich nuttig maken voor de Vlamingen en/of het Nederlands in Brus- sel, is hét criterium. Dat wordt heel ruim opgevat, en zoals VVB-ondervoorzitter Bernard Daelemens tijdens de laudatio onderstreepte: het is niet de bedoeling van de penning “brevetten in Vlaams-Nationa- lisme uit te reiken”.

Dat laatste is Vander Taelen inderdaad niet, net zomin als heel wat voormalige winnaars. Hij wijst op de mistoestanden in het beheer van Brussel, het archaïsme van de Franstalige politiek klasse, religi- eus geïnspireerde no-gozones en meer hiervan, maar dat is slechts een deel van zijn verhaal. De demografische omwente- ling van Brussel ontgaat niemand, alleen sukkelt deze kakelverse penning-laureaat nogal snel in het verhaal van minderheid- tussen-de-minderheden.

Brussel is de meest kosmopolitische stad ter wereld. “Hier is een nieuwe stad aan het groeien”, verklaarde hij met een spontane glimlach. “En daarin kunnen de Vlamingen, mits ze zich avant-gardistisch opstellen, een geweldige rol spelen.” De euforie bereikte een hoogtepunt toen hij stelde “dat ze er nog nooit zo goed voor- gestaan hebben als vandaag”. Tja. Opti- misme mag voor sommigen dan als een morele plicht ervaren worden, persoonlijk verkiezen we, de Nederlandse caba- retier Theo Maassen indachtig, de stelling dat een optimist een slecht geïnformeerde pessimist is.

Of moeten ‘informatie’ hier door ‘ide- ologische vooringenomenheid’ vervan- gen? Ergernis hierover verklaart in grote mate dat enkele vertrouwde aanwezigen wegbleven. Maar kom, laten dan ook eens positief zijn en ons vooral concentreren op de waardevolle dingen die hij zegt en schrijft.

Het vergt een moed die vele anderen slechts aan de toog durven opbrengen, wat hem geweldig siert. KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen

13 oktober 2016

6

In ’t Pallieterke van vorige week schreven we dat de Vlaamse milieuadministratie ten laatste op 9 oktober haar advies zou geven over het nieuwe stadion op Parking C.

Het zag er voor Ghelamco niet goed uit, omdat kort voordien een advies was gelekt van de administratie Mobiliteit, dat zeer scherp was voor het stadionproject en waar- schuwde voor nog meer files op de Ring.

Ghelamco zag de bui hangen en trok onverwachts heel zijn ontwerp terug. Het wil eerstdaags een nieuwe tekst indienen en de boodschap klinkt - zoals altijd - bijzonder optimistisch. Met een reeks aanvullende documenten wil men het milieueffectrapport

“robuust maken” (sic), “zodat het elke test kan doorstaan.” Wat er allemaal in die nieuwe documenten zal staan, weten we voorlopig niet, maar het is duidelijk dat Ghelamco alles op alles zet om vanwege de Vlaamse administratie alsnog een gunstig advies te krijgen.

Ghelamco speelt hoog spel. Het bedrijf rekent erop dat de Vlaamse administratie met de nieuwe teksten geen negatieve gelui- den meer zal laten horen. Het kan bijna niet anders of Ghelamco heeft met bepaalde politieke pionnen en/of ambtenaren samengeze- ten om na te gaan hoe alles verwoord moest worden. Dit ruikt uren in de wind naar achterkamerpolitiek. We durven hopen dat de ambtenaren die eind september een nega-

tief advies hebben opgesteld het aangepaste dossier even streng en even objectief zullen bekijken als de vorige versie.

Tijdsnood

In ieder geval begint het voor Ghelamco nu wel echt te nijpen. De krant Het Nieuwsblad rekende uit dat de bouw van het stadion pas ten vroegste in juli 2017 kan starten, terwijl alles in juli 2019 klaar moet zijn. Daarbij ging de krant er verkeerdelijk vanuit dat de bouw- aanvraag rechtstreeks zou ingediend moeten worden bij de Vlaamse overheid. In werke- lijkheid moet men eerst naar het gemeen- tebestuur van Grimbergen, waarna beroep kan ingediend worden bij de deputatie van Vlaams-Brabant. Wat betekent dat pas ten vroegste in het najaar van 2017 met de graaf- werken gestart kan worden, en wellicht nog een heel eind later.

De voorzitter van RSC Anderlecht is allang niet meer gerust in een goede afloop. Roger

vanden Stock liet aan de digitale editie van Bruzz (de opvolger van ‘Brussel Deze Week’) verstaan dat Anderlecht bij het uitblijven van de bouwvergunning verplicht zal worden om

“bij ons te blijven” en dus te kiezen voor een eigen stadion. Opnieuw toonde hij zich onge- lukkig met de financiële voorwaarden die zijn club door Ghelamco opgelegd kreeg: “Er is een tegenstrijdigheid met wat we nodig hebben en de huurgelden die we moeten betalen.” Tegelijk bevestigde hij dat de club haar ambities in Europa niet kan waarmaken in het huidige Constant vanden Stockstadion. “We hebben er een nieuw nodig,” waarmee duidelijk is dat de club een plan B (of een plan A?) achter de hand houdt aan de Ring in Neer- pede. Op die manier zou de club gevestigd blijven in de gemeente Anderlecht.

Een verstandige keuze. Enkel op die manier immers zal de club haar identiteit én haar naam kunnen behouden. Indien Anderlecht een vaste stek zou krijgen in het geplande Eurostadion op Parking C, zal de club willens nillens ambassadeur moeten worden van de hoofdstad en zal ze op een gegeven moment gedwongen worden de naam ‘Anderlecht’

prijs te geven.

BL

Vlaams Belang in Optima-oppositie

In de media werd de rol van het Vlaams Belang in die Optima-commissie doodgezwe- gen of geminimaliseerd. Nochtans was Johan Deckmyn van VB de enige die voluit ging in zijn kritiek op de cynische farce die men ervan heeft gemaakt. De socialistische sche- pen Karin Temmerman maakt deel uit van de Optima-commissie, die de schandalen moet onderzoeken waarin haar partijgenoot Termont en een flink deel van het Gentse stadsbestuur betrokken zijn.

Zij zetelt in die commissie, terwijl zij zelf minstens op twee manieren betrokken partij is. De vriendjes onderzoeken zichzelf, en zij zullen zichzelf vrijspreken. Temmerman is de partner van Frank de Mulder, de voorzitter van de Flanders Ghent Development Group, het promotieplatform dat de omstreden Gentse deelname aan de vastgoedbeurs MIPIM orga- niseerde. Zij wordt dus geacht als commissie- lid haar eigen partner te ondervragen. Dat zou nogal een kruisverhoor worden! In het verslag over de MIPIM-beurs in 2004 staat zij ook als delegatielid vermeld. Alles wijst op belangen- vermenging. Maar zelfs als dat niet het geval is, of niet bewezen kan worden, is het natuurlijk onaanvaardbaar dat Temmerman lid blijft van de commissie. Zij zou zich om persoon- lijke redenen moeten terugtrekken, net zoals juryleden of magistraten in een proces tegen een familielid. Maar alleen het Vlaams Belang verdedigde die logica, tot grote woede van de socialisten, die vonden dat het hier om een “privézaak” ging. Met dat argument kan men natuurlijk àlle gevallen van nepotisme en vriendjespolitiek verborgen houden. De Mulder gaf openlijk toe dat hij voorzitter van de Flan- ders Ghent Development Group was geworden “omdat de stad hem dat had gevraagd”.

De stad Gent dus, waarvan zijn vriendin Tem- merman schepen was. En zij zou er niets mee te maken hebben?

Bocht van Bracke

Niet alleen de socialisten hielden de fictie van een “privézaak” in stand. Vreemd genoeg vond ook Siegfried Bracke dat het om een pri- véaangelegenheid ging. Bracke is als com- missielid van de ene dag op de andere vol- ledig bijgedraaid. Hij lijkt al zijn kritische zin als opposant verloren te hebben. Niemand begrijpt die plotse ommekeer. Men moet trouwens niet denken dat een extreemlinkse poli- tica als Karin Temmerman alleen op goede voet staat met bankiers als Piqueur, project- ontwikkelaars als De Mulder en andere vuige kapitalisten. Ze nam als schepen ook deel aan een zakenreis van de provincie Oost-Vlaan- deren naar communistisch China. Geld stinkt immers niet. Zelfs het geld van massamoorde- naars, orgaanhandelaars en genocidairs niet.

Smeervluchten en stagiairs

Intussen blijken er veel meer Gentse potentaten bij het schandaal betrokken te zijn dan eerst werd aangenomen. Christophe Peeters moest nu ook toegeven dat hij in 2006 een uitnodiging van Piqueur had aanvaard voor een gratis vlucht in een jet naar Londen. De banden tussen het stadsbestuur en Piqueur blijven echt niet beperkt tot het zonnige Can- nes. Nochtans is de rechtsspraak duidelijk over zulke gratis reisjes: ze worden als geschenken beschouwd. Zo’n “smeervlucht” is evengoed

strafbaar als het aannemen van smeergeld.

Om te “bewijzen” dat zij heel zuinig waren geweest, beweerden de Gentse potentaten dat ze als echte proletariërs in een heel goedkoop hotelletje hadden gelogeerd, dat volgens hun relaas recht uit Les Misérables leek te komen, en dat zij alle verplaatsingen per fiets hadden gedaan. Maar intussen brachten zij wel reke- ningen binnen voor talrijke taxiritten. In 2006 werden zelfs zes stagiair-hostesses met een begeleidster op kosten van de stad naar Can- nes gestuurd.

Schrappingen

Uit de vragen van het Vlaams Belang bleek in ruimere zin dat de officieel verstrekte informatie van het stadsbestuur onvolledig en soms zelfs tegenstrijdig is. Men verwijst naar bewijsstukken die niet in het dossier zitten. Er zijn contradicties tussen de collegebesluiten vooraf en de verslagen achteraf. In die verslagen komen soms politici aan het woord – Ter- mont bijvoorbeeld – die officieel, volgens de collegebesluiten, niet eens aanwezig waren. Zo vloog Termont herhaaldelijk met de intussen berucht geworden jet van Piqueur, maar minstens één keer was er wel een ticket voor hem geboekt bij Neckerman. Hij verbleef niet in het hotel dat voor hem gereserveerd was. In zijn kamer logeerde een zekere Cécile Haegeman.

Maar er is geen enkel betalings- of reserve- ringsbewijs voor de hotelkamer waar Termont wèl verbleef. Sliep hij misschien in een hang- mat op het jacht van Piqueur? Of als een echte verworpene der aarde onder een brug? Het dossier dat het stadsbestuur heeft vrijgegeven staat vol slecht gecoördineerde schrappingen.

Zoals Deckmyn het uitdrukte: “Er wordt blijk- baar soms te veel gewist in de documenten…”

Openbaar vervoer Limburg gebuisd

Limburg heeft er een scheldnaam bij, “het Noord-Korea van België”. Willy Miermans (UHasselt) kan het nauwelijks geloven: “Wij hebben in Limburg geen enkele treinverbin- ding met het buitenland.” Limburg grenst aan Nederland, en Duitsland ligt een boogscheut verder. Als wij in Limburg vanuit Hasselt eerst de trein nemen naar Luik kunnen we van daar- uit wel in Keulen geraken. Maar de tijd die deze reis in beslag neemt, verplicht u haast om in Keulen te overnachten of de taxi terug naar Hasselt te nemen. De laatste tien jaar is het openbaar vervoer in Limburg er duidelijk op achteruitgegaan, zoveel zelfs dat men eraan denkt de processie van Echternach naar Lim- burg te halen. “Ze zijn ons vergeten”, mengt Stijn Meuris zich in het mobiliteitsdebat. Wij hebben in Limburg anders toch nationale politici in de federale regering en aan het hoofd van Vlaams Parlement. Maar in een auto met chauffeur, heeft men geen last van het openbaar vervoer.