Een moeilijke campagne voor CD&V

(1)

€ 2,30

74ste jaargang • nummer 22 • donderdag 31 mei 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Het gebeurt zelden, maar de ‘tsjeven’ hebben de Vlamingen de voorbije week doen lachen. Kamerfractieleider Servais Verheir- straeten wou tijdens de familiedag in Bobbe- jaanland een ‘let the beast go-imitatie’ van wijlen Jean-Luc Dehaene ten beste geven. Al lukte dat op een mechanische stier of koe niet echt, Verheirstraeten zorgde wel voor een komische noot.

Een paar dagen eerder was Koen Geens als minister van Justitie uitgenodigd in De Afspraak op vrijdag op Canvas. Nu, op vrijdagavond zijn er leukere dingen te doen dan naar dit vaak tenen krullende tv-programma kijken, maar Geens zette op een gevatte manier De Morgen- schrijvelaar Joël de Ceulaer, deelnemer aan het debat, op zijn plaats. Die bleef maar doordram- men over de uitspraken van N-VA-voorzitter Bart de Wever, wat Geens zichtbaar ergerde.

Op een bepaald moment kon de CD&V’er het niet meer aanhoren en hij sneerde naar De Ceulaer: “Uw obsessie met de uitspraken van De Wever begint pijnlijk te worden.” Stilte…

De Ceulaer was van zijn melk, in die mate dat hij het daarna had over ‘poralisatie’ in plaats van ‘polarisatie’. Het was die avond wellicht één van de weinige keren dat een CD&V’er de rechts-conservatieve kijker die een afkeer heeft van het politiek correcte journaille kon doen lachen.

Niets gerealiseerd

Of binnen de CD&V iedereen goedgeluimd en vrolijk is, is nog iets anders. In Bobbejaan- land, waar de CD&V een familiedag organi- seerde, probeerde voorzitter Wouter Beke er het optimisme in te houden, maar de vraag is:

gelooft hij het zelf wel? Normaal gezien stapt men naar de verkiezingen met het rapport van de voorbije regering. Probleem voor Beke en co: ze hebben voor de christendemocraten amper iets gerealiseerd. Vandaar wellicht dat

benadrukt wordt dat de gemeenteraadsverkie- zingen enkel over lokale thema’s mogen gaan.

CD&V klampt zich vast aan de sterke jobcrea- tie van de voorbije maanden, maar eigenlijk lag de focus zeer snel op het invoeren van een effi- ciënte vermogenstaks. Een belasting op meer- waarden kwam er niet. En de afgeleide taksen zoals de effectentaks en de kaaimantaks zijn een slag in het water. Pijnlijk, zeer pijnlijk alle- maal. Komt nog bij dat Kris Peeters als vicepremier en minister van Werk - ondanks de job- creatie - niet echt iets kan voorleggen. Er is de wet wendbaar en werkbaar werk, maar afge- zien van de ‘annualisering’ van de arbeidstijd (men presteert op een jaar tijd een bepaalde hoeveelheid uren waarbij men in piekperiodes meer werkt, wat dan gecompenseerd wordt door minder lang werken in rustige periodes) stelt die niet veel voor.

‘Minder minder minder’ werkt overal

Eigenlijk is die hervorming grotendeels uit- gehold omdat Kris Peeters de eindbeslissing rond een aantal arbeidsmarkthervormingen doorschoof naar de sociale partners, waar de vakbonden ze dan tegenhouden. Wie dus denkt dat de arbeidsdeal die premier Char- les Michel (MR) bekokstooft om de vacatures sneller in te vullen iets zal voorstellen, is eraan voor de moeite. Kris Peeters heeft al gezegd dat één van de mogelijke maatregelen, de beper- king van de werkloosheidsuitkering in de tijd, geen goed idee is. We hebben al meermaals geschreven: Kris Peeters heeft deze regering vooral stokken in de wielen gestoken. Op een vaak infantiele manier. Het gerucht dat hij na de volgende Europese verkiezingen naar het Europees Parlement zal verkassen, wordt meer en meer bevestigd.

De christendemocratische bijdrage tot het

economisch rapport van de regering-Michel stelt niet veel voor. Aangezien de N-VA nu volop het identiteitsthema aansnijdt, proberen Beke en co zich daarop te profileren met kleffe woorden als ‘verbondenheid’ en ‘diversiteit’. Opnieuw met een zielige rol voor Kris Peeters, die mee begon te doen aan het opbod rond de verblijfsvergunning van de familie van het omgekomen Koerdische meisje Mawda.

Eén jaar, zegt Peeters. Wie biedt meer, hoor- den we sommigen denken. En ja, PS-voorzitter Elio Di Rupo kwam plots af met een verblijfsvergunning van vijf jaar.

CD&V stelt zich hier zeer ongeloofwaardig links op en dat ergert backbenchers als een Hendrik Bogaert. Hij probeert in de media een tegengewicht te vormen tegen het beeld dat de CD&V een verlengstuk is van Beweging.net, al is dat niet gemakkelijk.

Rond de migratie- en vluchtelingencrisis heeft Wouter Beke er duidelijk voor gekozen om de linkse kiezer aan te spreken. En tegelijk de allochtone gemeenschap te paaien. Maar wie in Bobbejaanland rondliep, zag echt niet veel van die ‘diversiteit’ waar Beke en co het over hebben. Vooral blanke ouders met kinderen. De moslims gaan daar niet heen, en niet alleen omwille van het feit dat het ramadan is.

Ze blijven in de eigen gemeenschap. En kiezen voor CD&V? Wellicht pas als vierde keuze, na Groen, PVDA en sp.a.

De christendemocraten hebben zich ook mispakt aan het feit dat een groot deel van de bevolking het wel gehad heeft met de toe- stroom van illegalen. En elke minister die de indruk geeft daar iets aan te willen doen, oogst succes. Het beleid van Theo Francken (N-VA) verschilt niet van dat van Maggie de Block (Open Vld), maar toch is hij ter rechterzijde even populair als zij indertijd. Het Wilders-dis-

cours van ‘minder minder minder’ werkt altijd, zelfs in een fel afgezwakte vorm. Misschien moet de CD&V er eens aan denken in de volgende legislatuur de bevoegdheid van asiel en migratie op te eisen.

De Vlaamse CD&V bestaat niet meer

Laatste opvallende vaststelling: er is bij de christendemocraten niets meer te horen over communautaire eisen. En dat voor een partij die het confederalisme in de statuten heeft staan. In het verleden was het een vaak toe- gepaste strategie tijdens de campagne van CVP en later CD&V: de Vlaamse spierballen laten rollen, maar daarna een heilloos compromis sluiten met de Franstaligen. Vandaag wordt zelfs niet meer over extra bevoegdheden gesproken en zijn zaken als een verdere regio- nalisering van de arbeidsmarkt en het volledig splitsen van de gezondheidszorg taboe. Blijk- baar zijn ze bij de CD&V gewoon blij dat ze met de bestaande bevoegdheden vooral de eigen zuil kunnen bedienen.

De christendemocraten stappen schijnbaar vol optimisme naar de stembusslag van 14 oktober en naar de parlementsverkiezingen van 2019. Die indruk gaf de CD&V-top toch op een familiedag in Bobbejaanland. Al heeft het veel weg van fluiten in het don- ker. Binnen de regeringen heeft de partij amper haar stempel kunnen drukken. Haar linkserig discours ergert, ook intern. En van een Vlaamse reflex - vroeger een constante in verkiezingscampagnes - is niets meer te merken.

Een moeilijke campagne voor CD&V

Greenpeace Belgium niet onbesproken

Bovendien kunnen ook de producenten van die ‘kankerverwekkende’ fijne vleeswaren een rechtszaak tegen de ngo inspannen.

Greenpeace Belgium vzw kan wel tegen een stootje. Op de balans staat ruim 5 miljoen euro aan liquide middelen (cash) te blinken en in het laatste boekjaar (2017) werd een positief resultaat (winst) van zowat 1,3 miljoen euro geboekt. Vandaar misschien de voortvarendheid van de groene ngo.

Greenpeace Belgium is, cynisch genoeg, zelf niet helemaal onbesproken. In een recente functieomschrijving voor de vaca- ture van fondsenwerver voor Greenpeace Belgium (gepubliceerd bij de VDAB) wordt gesteld dat Greenpeace ‘onafhankelijk werkt’,

wat betekent dat Greenpeace ‘geen enkele financiële steun aanvaardt van overheid of industrie’.

Dat klopt niet. In het Belgische Staats- blad verscheen een KB van 18 april 2017 houdende toelage aan Greenpeace Bel- gium. Concreet krijgt Greenpeace dus wel federaal overheidsgeld. Ook in de federale begroting 2018 vinden we Greenpeace terug:

‘Toelagen aan nationale en internationale verenigingen/organisaties m.b.t. het leef- milieu. (Natuurpunt, Natagora, Greenpeace Belgium, vzw Forum des Juges de l’UE pour l’Environnement, Poseco, ea).’ Dat Green- peace een loopje neemt met de waarheid, is natuurlijk niet nieuw. Thierry Debels Greenpeace Belgium komt zeker in aanmerking voor de prijs voor de domste cam- pagne van de laatste maanden. Niet alleen slaat die organisatie de bal volledig mis met de vergelijking ‘fijne vleeswaren’ en ‘sigaretten’, bovendien riskeert ze een pit- tige rechtszaak voor het misbruik van de tekenfilmfiguren van Studio 100 die wet- telijk beschermd zijn.

Haalt Hilde Crevits

haar eigen eindtermen?

(2)

Actueel 31 mei 2018

2 Uit de smalle beursstraat

De show rond de zware beroepen

Men kan er niet omheen, pensioenminister Daniel Bacque- laine (MR) heeft vorige week zwaar gezichtsverlies geleden.

Plots dook in de pers een lijst op met zware beroepen in de ambtenarij.

Het was een lijst waarover de minister en de overheidsvak- bonden een akkoord hadden bereikt. En wat bleek, meer dan de helft van de ambtenaren (vooral militairen, leerkrachten, spoorwegpersoneel en werknemers in de zorgsector) bleken een zwaar beroep te hebben. Wat betekent dat ze niet zullen moeten werken tot hun 65e, de huidige wettelijke pensioenleeftijd. Het minimum wordt 60 jaar, afhankelijk van de loopbaan.

Kritiek

Al snel kwam er kritiek van de regeringspartijen Open Vld en N-VA. De lijst was niet doorgesproken met de verschillende regeringspartijen, ze was veel te lang, ze dreigt de pensioenen onbetaalbaar te maken en ze creëert een gevaarlijk precedent voor de lijst die nog voor de privésector moet worden opge- steld. Volgens vicepremier Alexander de Croo “is er geen lijst”.

Uiteindelijk floot premier Michel zijn minister terug.

In de regering is te horen dat men toch wil proberen om voor de zomer een akkoord te bereiken over de lijst van zware beroepen, zowel in de overheidssector als in de privé, maar

niemand die dat gelooft. Al jaren is dit een onderwerp van discussie. Noch de politici, noch de sociale partners raken eruit.

Al in 2005, ten tijde van het Generatiepact, heeft men geprobeerd zo’n lijst op te stellen. Tevergeefs.

Fundamenteel zijn er drie problemen. Ten eerste zullen er altijd groepen zijn die bij het opstellen van de lijst uit de boot vallen en veel kabaal dreigen te maken tot ze er wel op komen.

Ten tweede is de discussie over zware beroepen onzin. Natuur- lijk is het werk van een bouwvakker of een verpleegster zwaar, maar we moeten eerder spreken van ‘zwaar werk’ in plaats van zwaar beroep. Dus moet er ingezet worden op loopbanen waarbij het werk niet gedurende 35 of 40 jaar te belastend is.

Iemand kan aan het einde van de loopbaan zonder problemen overschakelen naar minder zwaar werk, of zich bezighouden met de opleiding van jongere werknemers.

Ten derde zet het systeem van zware beroepen de finan- ciering van het pensioenstelsel op de helling, omdat mensen minder lang bijdragen en vroeger van een uitkering genieten.

Momenteel is de reële uittredeleeftijd 60 jaar, terwijl die in Duitsland en Nederland richting 64 jaar gaat. In Zweden blijven almaar meer mensen na hun 65e werken, gewoon door een andere indeling van hun loopbaan.

Wij kunnen niet achterblijven, maar dat zal niet lukken met het erkennen van een ellenlange lijst van zware beroepen.

Vaudeville

De politici, zeker in een centrumrechtse regering, weten wat de uitdagingen zijn. Waarom zich dan laten meeslepen in een vaudeville die al maanden duurt? Het heeft te maken met de aanpak van pensioenminister Daniel Bacquelaine.

Hij verklaart overal dat hij meer wil bereiken dan de vroegere ministers van Pensioenen, en dan zeker die van rode sig- natuur. De show van wijlen pensioenminister Michel Daerden (PS) in de Senaat met zijn ‘witboek-groenboek’ staat iedereen in het geheugen gegrift. Bacquelaine wil tonen dat het anders kan en met voorzichtige maatregelen de pensioenen daad- werkelijk hervormen. Daarmee onderscheidt hij zich van Vin- cent van Quickenborne, die als pensioenminister in de pers met de twee voeten vooruit de vakbonden tackelde omdat die niet wilden meestappen in zijn hervormingen.

Maar Bacquelaine had niet door dat zijn voorzichtige aanpak, gericht op overleg met de vakbonden, zich tegen hem zou keren. Luc Hamelinck, voorzitter van ACV Openbare Diensten, maakte dankbaar gebruik van deze aanpak. Wanneer N-VA en Open Vld grondige hervormingen eisen, gaan de vakbonden via achterkameroverleg met Bacquelaine en de premier proberen om het beleid bij te sturen. Ze worden daarin gesteund door regeringssaboteur Kris Peeters (CD&V). Zo is het ook met de lijst van de zware beroepen in de ambtenarij gegaan. De vakbonden slaagden erin de rechtervleugel van de regering- Michel in snelheid te pakken. De publieke verontwaardiging zorgde ervoor dat hun plan uiteindelijk mislukte.

A^ngélique VAnderstrAeten Eerst was er een lijst met zware beroepen in de ambtenarij waarover pensioenminister Daniel Bacquelaine (MR)

en de vakbonden een akkoord hadden gesloten. Dan bleek er geen lijst te zijn. Uiteindelijk werd de minister door premier Charles Michel teruggefloten. Het blijft dus wachten op een definitief akkoord over zware beroepen bij de overheid én de privé, waardoor sommige werknemers niet zullen moeten werken tot hun 66e of zelfs 67e. Of die lijst er ooit komt, is zeer de vraag.

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Splits zelf

de sociale zekerheid!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

Tommy Robinson in de cel

Bij velen die niet in het Verenigd Koninkrijk wonen, doet de naam Tommy Robinson geen belletje rinkelen. Lezers van ’t Pallieterke zijn echter vertrouwd met de levenswan- del van deze Engelse nationalist en virulente islamcriticus. Een tijd geleden schetsten we een portret van deze opvallende figuur.

Stephen Cristopher Yaxley-Lennon, zoals hij echt heet, zag als jonge knaap de wijken in Luton, waar hij opgroeide, verloederen onder druk van de massamigratie. Na een korte pas- sage bij de rechts-radicale British National Party, sloot hij zich aan bij de English Defence League, een protestbeweging die zich verzet tegen de oprukkende islamisering. Tevens was hij even actief bij Pegida. Niet zo lang geleden besloot Robinson het over een andere boeg te gooien. Hij ruilde zijn megafoon voor een microfoon en ging burgerjournalistiek bedrij- ven. Ook schreef hij een boek over zijn turbu- lente leven.

Openbare orde verstoord

Vorige week stond een (Pakistaanse) migran- tenbende terecht voor het misbruik van groepen minderjarige vrouwen. De jongste jaren komt in het Verenigd Koninkrijk het ene na het andere schandaal boven. Op grote schaal werden in de vorige twee decennia duizenden meisjes en vrouwen door moslimbendes de prostitutie in geduwd, mishandeld, verkracht en zelfs vermoord. Dat de daders steevast migranten zijn, kon (en kan) niet luidop worden gezegd. Door politici en politie werd jaren- lang weggekeken, uit angst om voor ‘racist’ of

‘islamofoob’ te worden versleten. De jongste tijd worden, een na een, leden van die bendes voor de rechter gebracht.

Robinson ging postvatten voor een rechtbank in Leeds, waar een zoveelste moslim- bende terechtstond. Hij filmde met zijn smart- phone de beschuldigden die de rechtszaal betraden. Maar dat is om juridische redenen niet toegelaten. Bovendien was Robinson al eens eerder veroordeeld voor gelijkaardige fei- ten, met een voorwaardelijke straf van dertien maanden. Robinson wist zeer goed dat hij de voorwaarden van zijn straf overtrad en dat die

voorwaardelijke straf wel eens zou kunnen omgezet worden in een effectieve straf.

Zo gebeurde. De man werd plots door zeven agenten gearresteerd. Robinson zou “de openbare orde verstoord hebben”. Alles krijgt echter een wrange smaak wanneer blijkt dat de rechter de media in Groot-Brittannië een verbod oplegt om over Robinsons arrestatie te berich- ten. Alle klassieke media, op het linkse (sic) dagblad ‘The Independent’ na, houden zich keurig aan wat van hogerhand wordt beslist.

Met geen woord wordt erover gerept. Geen letter verschijnt op papier. Via socialemedia- kanalen van rechtse opiniemakers dringt het nieuws toch door tot de massa. Enkele duizenden mensen trokken ‘s zondags de straat op, om de arrestatie van Robinson aan te klagen. In ons land kwam het nieuws evenmin aan bod:

op vrijdag 26 mei berichtte SCEPTR.be als eerste en enige medium over de arrestatie. Pas op maandag volgden de andere Vlaamse media.

Politieke stilte

Op YouTube kunt u het filmpje van Robin- son voor de rechtbank van Leeds nog bekijken.

Het filmpje werd (we schrijven dit op dinsdag- voormiddag) al 80.000 keer gedeeld en door meer dan 4 miljoen mensen bekeken. Op Face- book heeft de man bijna 850.000 volgers. Het zou goed kunnen dat aanstaande weekeinde opnieuw manifestaties ter ondersteuning van Robinson zullen doorgaan.

In de Britse politiek is het verbazend stil rond de controverse. Bij Labour en Conservatives, de twee systeempartijen, wordt grotendeels gezwegen. Wie wel zijn mond opentrekt, is Geert Wilders, die in een videoboodschap zijn steunt betuigt aan Robinson. In ons land kon- digde Filip Dewinter acties aan. Robinson had trouwens al toegezegd aanwezig te zijn op het verkiezingscongres van het Vlaams Belang in september. Ook Malcolm Lord Pearson, ver- kozene voor UKIP in het Britse Hogerhuis, laat van zich horen. Hij waarschuwt dat, indien er iets gebeurt met Robinson in de gevangenis, hij alles zal doen om de Britse minister van Bin- nenlandse Zaken en Justitie te laten vervolgen.

Een brug te ver? Zeker niet. De Britse regering weet bijzonder goed waar ze mee bezig is. In feite is Tommy Robinson onrechtstreeks ter dood veroordeeld. Hoe anders moet je de situatie omschrijven wanneer ’s lands bekendste islamcriticus bewust in een gevangenis wordt gestopt tussen veroordeelde criminelen die het moslimgeloof aanhangen en die zijn bloed wel kunnen drinken? Klaarblijkelijk is het systeem niet meer in staat mensen figuurlijk de mond te snoeren, en moet het nu maar letterlijk.

sd

Hoopvol nieuws uit Linkebeek

Damien Thiéry, de oud-burgemeester van Linkebeek, zit zwaar in de problemen. Maar liefst 13 van zijn 20 mandatarissen in gemeenteraad en OCMW verlieten zijn lokale par- tij en richtten een eigen politieke beweging op. De schept perspectieven voor een beter bestuur in deze faciliteitengemeente.

Zoals bekend, weigert de Vlaamse regering al geruime tijd om de Linkebeekse stoke- brand te benoemen tot burgemeester omdat hij in het verleden herhaaldelijk de taalwet overtrad. Minister Homans heeft de afgelopen jaren geprobeerd om een ander burgemeester te benoemen uit de gemeenteraad, maar aanvankelijk ving zij bot bij de partijgenoten van Thiéry. Na de tijdelijke benoeming van het Nederlandstalige raadslid Erik De Bruycker en na een zoveelste arrest van de Raad van State werd Damiens partijgenoot Valerie Geeurickx naar voren geschoven en benoemd tot burgemeester.

Broederstrijd

Eind 2013 had Geeurickx samen met Thiéry het FDF geruild voor de MR. Je zou dus denken dat zij nog steeds twee handen op één buik zouden vormen, maar niets blijkt minder waar. Samen met stemmentrekker Yves Ghequiere nam ze het initiatief voor de dissi- dentie en stampte zij een nieuwe francofone beweging uit de grond, waarmee ze Thiéry wil gaan bekampen. Meest opmerkelijke naam in deze groep is deze van de Linkebeekse OCMW- voorzitter Philippe Thiéry, de oudere broer van Damien. Die is altijd lid gebleven van Défi (het vroegere FDF) en blijkbaar heeft ook hij genoeg

van de drijverijen van zijn jongere broer.

Blijkbaar zou alles te maken hebben met de wijze waarop de voormalige burgemeester een bezuinigingspolitiek trachtte op te leggen aan zijn partijgenoten. Damien Thiéry wenste dras- tisch te besparen om een fusieoperatie te kunnen starten met Drogenbos, die andere kleine faciliteitengemeente ten zuiden van Brussel.

Het schepencollege van Drogenbos had in het verleden herhaaldelijk laten verstaan dat een fusie met Linkebeek niet aan de orde was zolang deze gemeente met een grote schul- denberg zou zitten.

Resultaat van de implosie van de ‘Liste Du Bourgmestre’ van Damien Thiéry is dat er nu een zeer spannende stembusslag in aantocht is. Eindelijk gaan we naar verkiezingen waarbij het resultaat niet op voorhand vaststaat.

En daarbij is het zeker ook uitkijken naar de Vlaamse verkozenen. Komen zij opnieuw op met een Vlaamse eenheidslijst of sluiten ze zich aan bij een kleine niet-communautaire partij die in Linkebeek zal opkomen? En wat indien zij op de wip komen te zitten?

Het kunnen nog gezellige tijden worden in het ‘Nest in de bomen’, zoals Felix Timmer- mans Linkebeek ooit liefdevol omschreef.

Bl

(3)

Actueel

31 mei 2018 3

Zonder blad voor de mond

Mijnheer de (alweer) verguisde,

Gij hebt de gewoonte uw gedacht te zeg- gen, ook als gij weet dat gij daarmee tegen de stroom oproeit, dat veel mensen het daar- mee niet eens zullen zijn en dat de linker- zijde in crescendo alle registers tegen u zal opentrekken. Gij hebt de moed van uw over- tuiging; een fenomeen dat ik tot op heden alleen nog maar heb mogen waarnemen bij Vlaams Belangers, het politiek gemar- ginaliseerde deel – helaas ook door u - van onze Vlaamse samenleving. Gij doet dat vrij en vrank, ook al worden gij en uw partij dan weggezet door groene herauten als ‘VB-light’

of iets van die strekking.

Over die herauten gesproken… Vorige week was het dus weer prijs toen gij de stem van de zwijgende, maar bange meerderheid vertolkte door te stellen dat de ouders van Mawda, de peuter die helaas door een poli- tiekogel getroffen werd tijdens een vlucht van haar ouders voor politiecontroles na een achtervolging van 60 kilometer, ook een deel van de verantwoordelijkheid dragen:

“Die zijn in Duitsland asiel komen vragen.

Wederrechtelijk zijn die dan naar Engeland gegaan. Die zijn daar uitgewezen, terug naar Duitsland gebracht. Hun asiel is daar blijk- baar afgewezen eind vorig jaar en sindsdien zijn die al drie keer gepakt in ons land, ter- wijl ze wederrechtelijk terug naar Engeland wilden gaan.

Een van die keren zelfs met hun kinderen in een koelwagen. Dan moet je – hoe tra- gisch de dood van een kind ook is en een kind is per definitie onschuldig – de ver- antwoordelijkheid van die ouders in beeld durven brengen. Spreken over die men- sen als loutere slachtoffers, dat vind ik niet correct.” Met andere woorden: wie risico’s neemt, moet ook mee op de gevolgen kun- nen aangesproken worden. En toen brak de hel los. Kristof Calvo, de chouchou van zowat alle media, menings(mis)vormers en andere politiek correcten, schruwelde het met gemaakte tremolo in zijn stem uit: “Dit is het meest onmenselijke dat we in de Bel- gische politiek al gezien hebben.” Pak vast!

Ook zijn partijvoorzitster Almaci tapte uit zo’n vaatje. En ook Gwendolyn Rutten, de onver- mijdelijke gans die nog steeds geen gou- den eieren heeft gelegd voor haar partij, bulkte van sentiment en geveinsde veront- waardiging. Als ze met grote uilenbril met donkere montuur voor de camera’s verschijnt en gewichtig komt doen, weet ge hoe laat het is…

Gij bleeft evenwel onbewogen en na de storm kwaamt gij zeggen dat gij uw woor- den niet gingt terugtrekken. Integendeel:

“Ik zou niet weten wat er polariserend is aan mijn uitspraken. De emoties en sentimenten worden naar mijn mening hier misbruikt voor politieke doeleinden. Het is niet de eerste keer dat de dood van een kind wordt aan- gehaald om een opengrenzenbeleid te pro- moten.” En daar sloegt gij zonder meer en magistraal de nagel op de kop. De ouders die geen woord Nederlands spreken, waren nog niet bekomen van wat hen jammer genoeg was overkomen of daar stonden al haastig en als bij weerlicht een batterij linkse advo- caten klaar om een parlementaire onder- zoekscommissie te eisen, de politie te veroor- delen en het asielbeleid zwaar te kapittelen door alles uit de wetgeving te puren wat maar mogelijk is. Een gewone Vlaming die iets overkomt, heeft het heel wat moeilijker om een advocaat te vinden (en te betalen).

Neen, hier springt de opengrenzen-lobby met aan de uiterst linkse PVDA gelieerde advocaten op die sukkelaars om hen te mis- bruiken voor hùn politieke agenda, alles zorgvuldig omzwachteld met een waas van opgeklopt sentiment, gejuridiseerd recht- vaardigheidsgevoel en zeemzoete men- selijkheid. Alsof al de anderen crapuleuze onmensen en gevoelloze barbaren zijn, en alle politiemensen alleen maar kicken op het gebruik van hun vuurwapen. Degenen die het hardste oproepen tot sereniteit en waardigheid, zijn net degenen die heel de zaak uit hun verhouding trekken en polari- seren; zoveel is nu wel duidelijk.

Gij, Bart, hebt nu eenmaal de status ver- worven van dwarsligger en als verkondiger van een ongezouten mening, en gij stoort u daar niet al te veel aan. Ik kan alleen maar toejuichen dat gij de wereldverbete- raars daardoor geregeld eens een goede lap tegen hun oren verkoopt.

Het valt dan ook te hopen dat uw vriend Theo Francken die uw inzichten in deze zaak verdedigde nu ook de moed heeft om het beleid te voeren volgens de regels van de kunst en zich niet uit zijn lood laat staan door de linkse huilconcerten. De wet en de regels zijn er voor iedereen, ook voor hen die ze proberen omzeilen met erg grote risi- co’s voor henzelf en voor hun kinderen. Dura lex, sed lex, om het in uw tweede moeder- taal te zeggen.

Briefje aan Bart De Wever

De liberalisering van abortus in het Westen is het gevolg van verschillende ideologische evo- luties. De meest doorslaggevende waren – en zijn nog steeds – het feminisme en de groeiende afkeer voor geloof en de Kerk.

Voor de vrouw, tegen de Kerk

Mensen associëren het verbod op abortus met een repressieve moraal afkomstig van religieuze (en dus als achterlijk ervaren) opvattingen en opgelegd door de Kerk, een instelling uit een andere tijd. De voorstanders voelen zich bevrijders. De tegenstanders en twijfelaars zwijgen omdat ze niet willen weggezet en bela- chelijk gemaakt worden als de aanhangers van ouderwetse en bekrompen opvattingen. Liefst negeren ze de kwestie dan maar. Ook ter rechterzijde bestaat nog weinig enthousiasme om in het verzet te gaan tegen abortus.

Het kaderen van abortus in de strijd voor gelijkberechtiging van vrouwen werkt volgens een gelijkaardig mechanisme. Hoewel het niet de maatschappij is, maar de natuur die de last van zwangerschap bij vrouwen heeft gelegd, voelt de maatschappij de neiging om dat ‘onrecht’ te compenseren. Mannen die het recht van de vrouw beklemtonen om te beschikken over ‘haar lichaam’ zijn modellen van politiek correct deugdvertoon. Mannen die zich verzetten tegen abortus worden verzocht zich met hun eigen zaken te bemoeien.

Geen van die ideologische krachten zou echter volstaan om het abortusdebat in het Wes- ten zo eenzijdig te beslechten in het voordeel van de voorstanders indien abortus geen heel bijzonder kenmerk vertoonde: de mogelijkheid om het te negeren.

Een geïsoleerd probleem

De meeste maatschappelijke kwesties zijn onlosmakelijk verbonden met andere pro- blematieken. Immigratie heeft bijvoorbeeld sociaaleconomische gevolgen, heeft impact op de veiligheid en roept debatten op over de identiteit, de cultuur en de leefbaarheid van de samenleving. Je kan niet aan politiek doen en het immigratiethema negeren. Maar abortus is een eenzaam probleem. Het kan gerust geïsoleerd worden van andere maatschappelijke vraagstukken (tenzij misschien van demo- grafische aard). Politiek kan het genegeerd worden door wie het wil negeren: rechts dus.

Ook in onze omgeving is het onzichtbaar.

Als buurvrouw Petra of nichtje Sylvia een abortus heeft ondergaan, is de kans groot dat je dat nooit hebt geweten. En we hebben er ook helemaal geen last van. De voorstanders van abortus vonden het schandalig dat de Ierse tegenstanders in hun campagne afbeeldingen toonden van foetussen. Schokkend, vonden ze.

Hoezo? Daar gaat het toch over? Waarom mag dat niet getoond worden? Abortus dankt veel aan onze mogelijkheid tot wegkijken.

Negeren is ook wat ik liefst zou doen. Zelfs in rechtse kringen maak je je vandaag niet populair als je stelling neemt tegen abortus.

Op Facebook heeft het mij al wat “vrienden”

gekost. En als het onderwerp ter sprake komt op een etentje met vrienden, is een uitlating tegen abortus de beste manier om een onge- makkelijke stilte te creëren en iedereen een gezicht van “meen je dat nu?” te laten trekken. Persoonlijk zou ik het dan ook bijzonder waarderen als iemand mij zou overtuigen dat abortus iets anders is dan wat ik denk dat het is. Ik ben tenslotte niet gelovig en hoef me dus ook niets aan te trekken van religieuze voor- schriften.

Maar dat lukt niet. De argumenten die ik hoor zijn meestal ondraaglijk licht en altijd naast de kwestie. Ik heb in de aanloop naar het abortusreferendum veel opinieartikels in de Vlaamse pers gelezen, maar ik heb nergens het essentiële argument van de pro-leven- beweging aangetroffen: dat na de conceptie een nieuwe vorm van leven wordt gecreëerd (de zygote die reeds alle DNA-codes bevat die aan het mensje vorm zullen geven) en dat dit leven alle mogelijke bescherming verdient. Zo argumenteert vrijzinnige Jurgen Slembrouck op de opiniebladzijden van de VRT: “Steeds meer mensen, gelovig of niet, aanvaarden dat mensen het recht hebben om zelf over hun eigen

De normalisering van abortus

Vrijdag stemden twee derde van de Ieren voor een wijziging van de grondwet. Daar- mee wordt abortus nog niet gedepenaliseerd, maar wordt de weg vrijgemaakt om dat met een gewone wet te doen. Die zal niet lang op zich laten wachten. De regering heeft al een voorstel klaar. Alle politieke partijen hebben al laten weten dat ze zich achter een versoepeling van de abortuswetgeving scharen. De laatste enclave in West-Europa (op Noord-Ierland na) van het juridisch beschermde ongeboren leven zal weldra verdwijnen.

na 12 weken te laten doen. Lut Daniels van het LUNA abortuscentrum in Gent vindt het ook erg dat ze daar in Nederland 1.000 euro moeten voor betalen. Maar geen woord over de tragedie voor het kind zelf.

De strafwet is niet het enige en zelfs niet het beste middel om abortus tegen te gaan.

En voor uitzonderingen moeten uitzonderlijke bepalingen bestaan. En vrouwen in moeilijke omstandigheden van zwangerschap moeten alle steun krijgen. Maar kunnen we het er alstu- blieft over eens blijven dat abortus een kwaad

is? En dat ontmoediging de kern moet zijn van de gehele maatschappelijke aanpak? Zelfs dat niet. Aan de Université Catholique (!) de Lou- vain werd professor Stéphane Mercier vorig jaar ontslagen toen hij in zijn lessen abortus immoreel noemde.

Jordan Peterson zegt dat we onze beschaving moeten beschermen, niet omdat het de onze is, maar omdat het een betere beschaving is. Er zijn vaak dingen die mij daar doen aan twijfelen. Niets meer dan abortus.

Jurgen Ceder leven te beschikken.” Dat is helemaal juist.

Maar hoe heeft dit betrekking op abortus, waar het over het leven van een ander gaat?

De logica van onschuld

Na 5 weken begin het hartje te slaan. Op 6 weken vormen zich neus, mond en oor- tjes. Op week 9 zijn alle organen aanwezig en werkzaam. Op 11 weken is de baby volledig gevormd. Tot 12 weken kan abortus, onder de huidige Belgische wetgeving, het wezentje doden. Dat is het. Ik heb geen religieuze voor- schriften nodig om te weten wat dit is. Ik ben niet blind voor de gradaties van ontwikkeling die de foetus ondergaat van zygote naar vol- waardig mens, maar dat zijn het dan ook: gradaties van hetzelfde, gradaties van een mens.

De foetus van 12 weken is de geboren baby, minus zes maanden. Geen theoretische, geen eventuele mens. De Standaard bracht de getui- genissen van een aantal anonieme vrouwen die een abortus hadden ondergaan. Eén van hen had het twee keer gedaan. Ze heeft wel een tatoeage met de namen die ze aan de twee kinderen had gegeven. En de datum waarop ze normaal zouden geboren zijn.

Maar ook de termijn van 12 weken vol- staat nu niet meer. Vooral in Franstalige Bel- gië klinkt een luide roep om abortus helemaal te depenaliseren. De Vlaamse abortuscentra willen de termijn voor abortus optrekken van 12 weken naar 22 weken. Als je beseft dat er al kinderen levensvatbaar worden geboren op 22 weken, weet je wat dat betekent. Googel eens de afbeelding van “foetus 22 weken”, als je het je niet goed kan voorstellen. Men wil ook de verplichte wachttijd van 6 dagen (om te zorgen dat ouders geen impulsieve beslis- singen nemen) afgeschaft zien. Op de logica is niets aan te merken: elke grens op abortus die wordt gelegd na de conceptie is een wille- keurige grens. En grenzen of wachttijden houden eigenlijk de erkenning in dat er iets flink fout is met abortus. Dus moeten die helemaal weg, en met hen elke negatief moreel oordeel over abortus. Abortus moet een volledig neu- trale, normale chirurgische ingreep worden.

Voorstellen in die zin liggen nu voor in het parlement. Men wil daar al over stemmen vóór het zomerreces. CD&V en Vlaams Belang zijn tegen. Valerie van Peel vertolkt het N-VA-stand- punt: “Van mij mag het uit de strafwet, maar ik wil abortus ook niet normaliseren tot een ingreep die je zomaar eventjes tussen de soep en patatten uitvoert.” Veel ruggengraat om tegen het nieuwe abortusoffensief in te gaan, moet je daar niet verwachten. Voor rechts is het electoraal geen interessant thema.

Beschaving

In Ierland kwam de aanzet voor de depena- lisering van abortus van een bijzonder geval:

een vrouw aan wie een abortus was gewei- gerd, die daardoor bloedvergiftiging had gekregen en was overleden. Individuele en zichtbare gevallen spreken onze emoties aan. Onzicht- bare, ongeboren kinderen zijn niet meer dan een statistiek. We leven in een tijd waarin het sentimentalisme over zichtbare gevallen van onrecht en verdriet zwaarder weegt dan res- pect voor principes die een hele samenleving dienen. Dat ondervond Bart de Wever nog deze week, toen hij – volkomen terecht - wees op de verantwoordelijkheid van de ouders van Mawda en er voor waarschuwde emoties niet te laten misbruiken door de opengrenzenlobby.

Dat was nog braaf (hij had eigenlijk die opengrenzenlobby verantwoordelijk kunnen stellen voor de dood van Mawda). Maar de gemakkelijk verontwaardigden kwamen superlatieven tekort om hun afkeuring te laten blijken over zoveel onmenselijkheid. Dezelfde verontwaardigden kunnen het niet opbrengen veel sentiment te tonen voor de 20.000 ongeboren kinderen wier leven jaarlijks wordt uitgedoofd in dit land.

Abortus gaat in hun ogen alleen over ver- krachtingen en incest (in werkelijkheid 0,2 procent van de gevallen), over medische redenen (4 procent van de gevallen), over onterechte schuldgevoelens die vrouwen zouden over- houden aan abortus en over vrouwen die naar Nederland ‘moeten’ gaan om daar een abortus

Zware onweders boven Vlaanderen

(4)

Een punt

De socialisten trekken, met de rode vak- bond in hun kielzog, fors van leer tegen de pensioenhervormingen van de regering. Dat was voorspelbaar. Tijdens hun tussenkomsten komen ze vertellen hoe de pensioenen voor de toekomst moeten gegarandeerd worden.

Peter de Roover, fractievoorzitter van N-VA en groot pleitbezorger van de pensioenhervor- mingen, vindt dat toch van het goede te veel.

Hij stuurde via Twitter een leuke prent door om zijn ongenoegen te illustreren. Op die prent prijken alle tien (!) de socialistische ministers van Pensioenen van 1988 tot 2011, tijdens de regeringen van Verhofstadt tot Di Rupo.

En daarbij stelt hij deze vraag: “Wat deden deze socialisten voor uw pensioen, behalve de oprichting van het Zilverfonds, het Groen- boek en het Witboek?” En dan het antwoord:

“#Nougatbollen.” Een knappe en juiste ana- lyse. Men hoeft het niet eens te zijn met wat de regering betreffende de pensioenen aan het uitwerken is, en kritiek is zeker geoorloofd, maar dat 23 jaar lang socialistische minis- ters compleet niks hebben gedaan, behalve de zaak laten verzieken en ontsporen, staat als een paal boven water. Daar hebben Peter en de zijnen ‘een punt’, zoals men dat pleegt te zeggen.

Zwaar beroep

Onvermijdelijk kwam vorige donderdag in de Kamer de kwestie van de zware beroepen ter sprake in het kader van het vervroegde pensioen. Een moeilijke discussie, blijkt al een hele tijd. Want welke criteria kunnen aange- haald worden die objectief en onomstreden zijn? Het wordt een moeilijk compromis, dat is duidelijk. In de wandelgangen van het Paleis der Natie liep ondertussen een grapjas rond die op zijn slimfoon een compilatie toonde van foto’s met praatbarakkers – waaronder de Kamervoorzitter – die op hun bank een hazenslaapje doen, zich uitrekken en fors geeuwen, ingedommeld zijn, met hun han- den voor hun ogen zitten om hun gezicht te verbergen, scheef onderuit hangen of gewoon slapen. Leuke beelden, genomen op onbe- waakte momenten! Naar verluidt zijn er nog altijd parlementsleden die beweren dat ze een zwaar beroep uitoefenen…

Gezond verstand

De VB-fractie had een voorstel van resolu- tie ingediend over de uitsluiting van personen met de dubbele nationaliteit van regerings- functies en andere openbare gezagsfuncties.

En – we hadden het vorige week al over dat principe – dat moest nu door de Kamer in over- weging genomen worden teneinde het te kun- nen bespreken. En daar loopt het al wel eens mis. In het verleden werden VB-voorstellen over de splitsing van het land of het verlenen van amnestie niet in overweging genomen omdat vooral de Franstaligen alleen al van de gedachte gruwden dat daarover zou moeten gesproken worden. En vorige week probeer- den opnieuw cdH en PS de inoverwegingne- ming tegen te houden met grote woorden als

‘ongrondwettelijk’, ‘verkrachting van de grond- wet’. Gelukkig zegevierde het gezond verstand

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 31 mei 2018

4

en was de meerderheid (regeringspartijen + VB + V&W) groot genoeg om het voorstel van resolutie ter bespreking toe te laten. Sp.a ont- hield zich. Alle Franstalige roden tot donker- roden, plus cdH en het FDF (nu DéFi) stemden tegen. Dat de groenen zich onthielden en niet tegen stemden, was zuiver tactisch. Ze willen immers een slag om de arm houden als ze ooit zelf een voorstel willen indienen dat niet bij iedereen goed in de markt ligt. In plaats van principieel, consequent en democratisch

‘voor’ te stemmen. Het voorstel kwam uit de verkeerde hoek, waarschijnlijk.

Vervelende vragen

Veerle Wouters (ex-N-VA, V&W) kwam tij- dens het vragenuurtje nog eens terug op de bestelde studie om de kosten-batenanalyse van de migratie in kaart te brengen. Niet dat ze zo’n studie in vraag stelt, want die kan objectief gezien alleen maar duidelijkheid scheppen.

Maar ze stelt daarbij een belangrijke vraag:

“Gaat men het falende integratie-, migratie- en uitwijzingsbeleid mee in rekening brengen in die studie?” Om dat te illustreren, gaf ze een opsomming. De legale instroom? Gezins- hereniging met niet-EU-burgers is een poort die wijd geopend staat, met meer dan 14.000 migranten per jaar. Het falende migratiebe- leid van de regering-Michel? De influx ligt nu zelfs 7 procent hoger dan onder de regering-Di Rupo (totaal: 135.000 per jaar!). Het falende uitwijzingsbeleid? Slechts 20 procent van de uitwijzingsbevelen wordt uitgevoerd. Het aan- tal illegalen op het grondgebied? Niemand weet hoeveel het er zijn. In de verste verte niet.

Snerend zei ze richting minister Kris Peeters – die zich zoals verwacht op de vlakte hield – dat sommige ministers de kostprijs klaarblijkelijk toch al kennen, want zij – Jambon, Francken en Reynders – ondertekenden in Marrakesh reeds een verklaring die uitdrukkelijk de migratie wil bevorderen, nog voor men de resultaten van de studie kent. Vervelende vragen, met niets- zeggende antwoorden. En met een oorverdo- vende stilte in de media en de politiek over dat fameuze Verdrag van Marrakesh. Wat zit daar eigenlijk achter? Waarom ondertekent men zo’n verklaring? Blijven doorvragen, Veerle.

En de anderen ook!

Vijf tegen één

Israël wordt op 14 mei 1948 geboren, en diezelfde dag vertrekken vijf Arabische legers om het kind in de wieg te vermoor- den. Overal juichen Arabieren massaal de soldaten toe die een einde gaan maken aan de heiligschennis die 9.000 km² mohamme- daans gebied (17 miljoen km² wereldwijd) koloniseert. De legers van Egypte, Libanon, Syrië, Jordanië en Irak, plus nog wat hulptroe- pen, verwachten de klus op een paar dagen te klaren en Palestina aan de Arabische inwoners te kunnen schenken. Dat is de theorie.

In werkelijkheid heeft iedere aanvaller een eigen agenda. Libanon en Syrië willen Gali- lea inlijven.

Egypte kijkt naar Gaza en de Negev die grenst aan de eigen Sinaï. Irak heeft geen grens met Israël, maar de minderjarige Iraakse koning is een neef van de Jordaanse koning. Koning Abdullah van Jordanië heeft al voor de oorlog de joden verzekerd dat hij er niet aan denkt een Arabisch Palestina onder de leiding van een moordenaar als de ver- bannen grootmoefti van Jeruzalem toe te staan. Als hij het Arabische deel van Pales- tina (de huidige door Israël bezette Westoe- ver) krijgt, is hij tevreden, maar als hij niet offi- cieel ten oorlog trekt, zal zijn troon wankelen.

De Arabieren vechten niet onder een gecoör- dineerd bevel, zodat elk leger zich niets van de andere legers moet aantrekken. In totaal vallen 30.000 soldaten Israël binnen vanuit drie windstreken.

Alleen uit het westen (de Middellandse Zee) komt niets. Veel Arabische officieren zijn pauwen die hun rang aan hun connecties te danken hebben en die hun soldaten - arme en onopgeleide boerenzonen - met min- achting behandelen. Alleen de 4.500 leden van het Arabisch Legioen van de Jordaanse koning zijn echte soldaten; zij worden dan ook getraind en geleid door Britse officieren.

Het Israëlische leger heeft evenveel soldaten als de Arabieren maar wordt geleid door mannen die in de officieuze Joods-Arabische oorlogen hun strepen verdienden of die in de Tweede Wereldoorlog vochten. De Israë- li’s vechten daarenboven uit een centrale en verdedigende positie, en zij kennen het ter- rein veel beter. Hun zwakke punt is het gemis aan een luchtmacht en artillerie.

Israël houdt stand

De Egyptenaren stoppen eerst met hun offensief op 20 kilometer van Tel Aviv en juist ten zuiden van Jeruzalem. Feitelijk hebben ze hun oorlogsdoelen bereikt. In Jeruzalem is de joodse positie benard.

Arabisch Oost-Jeruzalem valt snel in handen van het Arabisch Legioen. In de oude ommuurde stad vecht een kleine joodse een- heid dapper, maar moet zich na twee weken overgeven. De Klaagmuur gaat verloren en de joodse bewoners (meestal passieve ortho- doxen) worden weggejaagd naar het nieuwe joodse West-Jeruzalem, waar nog nauwelijks voedsel en munitie is. De weg van Tel Aviv naar Jeruzalem is afgesneden. Met dynamiet blazen de Israëli’s zich een weg door de rot- sen naar Jeruzalem om hun wijken te bevoor- raden. In het noorden en het oosten houden de Israëli’s stand tegen het Libanese operet- teleger en de Syriërs en de Irakezen. Op 11 juni is iedereen uitgeput en slagen de Ver- enigde Naties erin een wapenstilstand van één maand te organiseren. De Israëli’s hebben een derde van hun nieuwe staat verloren, maar hun vijanden zijn er niet in geslaagd hun gebied in twee te snijden.

Maar Egypte heeft er niet veel zin meer in.

En koning Abdullah is ook tevreden. Zijn Ara- bisch Legioen heeft al een deel van het aan de Arabieren toegewezen land bezet en de oude stad veroverd. Volgens de mohammedanen is Jeruzalem de derde heilige stad van de islam; zij het vooral op momenten dat niet-mohammedanen er de baas zijn. Anders is geen mohammedaanse hond in de stad

geïnteresseerd. Abdullah is een zoon van de shariff die Mekka en Medina verloren heeft aan Ibn Saoud, en Jeruzalem is zijn troost- prijs.

Israël gaat in het offensief

De wereld kijkt verbaasd naar de joodse staat die niet breekt, en de hulp komt op gang. Frankrijk levert massaal wapens en munitie, via vliegvelden in Corsica. Britse en Amerikaanse oorlogsveteranen vliegen ille- gaal met afgedankte toestellen naar Israël.

Maar de beslissende steun komt uit Tsje- choslowakije, waar op bevel van de Sovjet- Unie een basis ter beschikking staat. In een kopie van de luchtbrug naar Berlijn vervoeren vliegtuigen vliegtuigen artillerieonderde- len aan die in Israël worden geassembleerd.

In die ene maand trainen de Israëli’s 30.000 extra manschappen.

Joodse immigranten worden ogenblikkelijk na aankomst bij het leger ingelijfd. Onmiddel- lijk na het einde van de wapenstilstand gaan de Israëli’s in het offensief. Op tien dagen tijd drijven zij de Arabische legers voor zich uit. Tezelfdertijd begint de grote tragedie. Er bestaat geen schriftelijk bevel de Arabische bewoners uit hun stadjes en dorpen te ver- drijven, maar de Israëlische officieren weten hoe eerste minister Ben-Goerion denkt en hoe hij hun acties goedkeurt. Terwijl ze oprukken, willen ze geen Arabische guerrilla’s in hun rug. Arabieren krijgen dus het bevel te vertrekken, en zij steken op hun beurt andere Arabieren aan in plaatsen waar nog geen Isra- eli verschenen is. Opnieuw leggen de VN een wapenstilstand op, die tot midden oktober 1948 duurt. Dan worden een paar wagens van een Israëlische bevoorradingskolonne opgeblazen; waarschijnlijk door de Israëli’s zelf om een voorwendsel te hebben voor een slotoffensief.

Ze jagen de Egyptenaren naar de Sinaï.

Het Arabisch Legioen “redt” nog wat Arabi- sche delen waar de Egyptenaren vertrekken, maar vecht niet meer tegen Israël. Een zorgvuldig geselecteerd groepje Palestijnse Ara- bieren “vraagt” koning Abdullah de Westoe- ver bij zijn koninkrijk in te lijven. Met plezier toegestaan. Overal vluchten de Arabieren tijdens het laatste Israëlische offensief, aange- moedigd of gedwongen, of louter uit angst.

De Israëlische thesis dat de Arabische legers Arabieren oproepen te vertrekken om later met hen als overwinnaars terug te keren, is een leugen. Vijf maanden duurt de laatste oorlog, tot de grootmachten er genoeg van hebben en de strijdende partijen verwittigen dat zware sancties zullen volgen. In maart 1949 is alles achter de rug.

Even lijkt het erop dat Israëli’s en Arabie- ren bij onderhandelingen op Rhodos verder willen gaan dan een wapenstilstand, maar de Arabische heersers durven geen vrede aan.

700.000 Arabieren zijn gevlucht. Minstens 250.000 joden in de Arabische landen over- leven alleen maar door ook te vertrekken. De Israëli’s hebben 1.000 km2 extra ten opzichte van het verdelingsplan veroverd, en ze hebben maar 160.000 Arabieren meer in hun staat al keren nog een paar tienduizenden terug. Op dit ogenblik leven er nog 50.000 van de oorspronkelijke Arabische vluchtelingen, en hun miljoenen kleinkinderen en ach- terkleinkinderen zijn de enigen ter wereld die nog altijd als vluchtelingen erkend zijn, al wonen ze allang niet meer in tenten.

De Arabische staten willen hen niet integreren. De Israëli’s integreren natuurlijk wel hun vluchtelingen, en het land begint aan de uitbouw van de enige moderne en deels democratische staat in het Midden-Oosten.

Egypte heeft Gaza ingelijfd (tot 1967) en koning Abdullah is tevreden met de Westoe- ver (ook tot 1967) en historisch Jeruzalem

… tot een Arabische Palestijn hem twee jaar later vermoordt bij een bezoek aan de Al- Aqsamoskee.

Jan neckers

Geboorte van een staat (4 en slot)

Twee jaar voor de Britten Palestina verlaten, vergaderen Arabische staten al over een aanval op een eventuele joodse staat.

(5)

Actueel

31 mei 2018 5

Europa rijdt zich in de vernieling in Italië

“Een halve staatsgreep”, zo noemde Bart Schols wat de jongste dagen in Italië is gebeurd. Het EU-establishment lijkt de spot te drijven met de Italiaanse kiezers, door de democratie te blokkeren in plaats van de Italiaanse kritiek ernstig te nemen. Zo zagen ze nu ook nog de Italiaanse poten van onder hun eigen constructie.

De Italianen hebben in maart hun vinger opgestoken. Het politieke plaatje zag er na de verkiezingen zo uit:

• Vijfsterrenbeweging: 32,2 procent (+6,6) 133 zetels

De Lega koppelde zich in een kartel aan Forza Italia van Berlusconi en aan de Fratelli d’Italia.

• Lega: 17,7 procent (+13,6) met 73 zetels

• Forza Italia: 14,0 procent, 59 zetels.

• Fratelli d’Italia: 4,3 procent (+2,4), 19 zetels.

De traditionele linkerzijde kwam nauwelijks verder dan de score van de Democratische Partij (PD), met 18,9 procent (-6,6), 86 zetels.

Opvallend was het nog groeiende succes van de als populistisch omschreven Vijfster- renbeweging van Beppe Grillo, vandaag geleid door Luigi Di Majo. Die partij is voor geen tra- ditioneel gat meer te vangen. Verhofstadt zag zichzelf in het najaar van 2017 al voorzitter van het Europees Parlement worden, door de als comedian omschreven Beppe Grillo voor zijn kar te spannen. Maar dat feestje ging niet door.

Nog grotere winst was er voor de als extreemrechts omschreven Lega van Matteo Salvini. De partij wil meer zelfbestuur voor het noorden, maar vooral minder macht voor het waterhoofd Rome, minder migratie, minder EU.

De Lega had zich gekoppeld aan de con- servatief-rechtse Forza Italia van oud-premier Silvio Berlusconi. In 2011 moest hij als premier afstreden na een aantal seksschanda- len. In 2013 werd hij veroordeeld voor belas- tingontduiking.

In 2016 doorstond hij een openhartope- ratie. Maar bij deze verkiezingen was hij er weer, ouder (82 intussen), en zonder veel succes gemaquilleerd en gezwart, met nog ble- kere tanden en strakke huid. Zijn resultaat was niet super, maar genoeg om mee voor verandering te zorgen.

Verandering

Berlusconi, met al bij al een teleurstellend resultaat, zette een pas opzij en maakte een coalitie mogelijk van de Vijfsterrenbeweging (fel anti-Berlusconi) en de Lega (die niet zon-

der Berlusconi wilde regeren).

Zo kwam de ‘Regering van Verandering’

tot stand, als verbond tussen de Lega en de Vijfsterrenbeweging. “Een surrealistische coalitie”, aldus prof. Paul de Grauwe in De Morgen.

Volgens Jarl van der Ploeg van De Volks- krant was dat mogelijk geworden omdat drie verhalen van die partijen aansloegen: minder Europa (1), minder migratie (2) en minder belastingen (3).

In het regeerakkoord werden anti-EU-stand- punten wat minder strak, maar Italië zou de meest eurosceptische regering ooit krijgen.

Met een begroting die de staatsschuld minder afbouwde dan door het verstikkende Europa geëist en met meer weerstand tegen de “onverkozen Europese technocraten”. Met minder migratie (18 maand opsluiten van asielzoekers en het weren van schepen van hulporganisaties). Sommigen noemen dat een (halve) toegift van de Vijfsterrenbewe- ging (van origine links).

Maar ook een regering met lagere belastingen (met een parallelle tweede munt naast de euro, tarieven 15 en 20 procent) en plannen voor hogere pensioenen en een verlaging van de pensioenleeftijd die zowel bedrijfsleiders (vooral in het noorden) als het armere volk van Zuid-Italië te vriend moesten houden.

Als compromisfiguur werd Giuseppe Conte naar voor geschoven.

Vreemd verzet

En toen ontstond een zeer bevreemdende situatie. In Italië heeft de president – vandaag is dat Sergio Mattarella – volgens de grondwet blijkbaar de macht om een legaal verkozen meerderheid af te wijzen.

De facto stelde Mattarella zondag zijn veto tegen de radicaal eurosceptische Paolo Savona als kandidaat-minister van Financiën. Savona noemde de euro - die “Duitse kooi” - ooit

“een historische vergissing” en bestempelde de financiële druk op Italië als puur “koloni- alisme”.

Conte gaf zijn formatieopdracht terug aan de president.

Dat de Europese bureaucratie in actie zou schieten, was geen verrassing (cf. Grieken- land/Brexit, etc.). Paul de Grauwe had het

Geluidshinder Zaventem:

Bellot op verkeerde spoor

Het is geruime tijd erg stil geweest omtrent de geluidshinder rond de luchthaven van Zaventem. De ogen zijn gericht op federaal minister François Bellot van de MR, die de opdracht heeft om uit de impasse te geraken rond de Brusselse geluidsnormen. Maar sinds zijn aantreden als opvolger van de blunderende Jacqueline Galant lijkt de min- zame burgemeester van Rochefort wel verlamd. Tot nu toe nam de brave man nauwe- lijks publieke initiatieven.

Nochtans staat er in het federaal regeerakkoord duidelijk te lezen dat er een vliegwet moet komen, zodat er eindelijk een sta- biel kader zou komen voor het vliegverkeer rond de luchthaven. Tot op heden is er van enig ontwerp voor deze federale vliegwet nog altijd geen sprake en de tijd dringt: over een jaar zijn de federale verkiezingen wellicht al achter de rug.

Nieuwe windnormen

Wel raakte intussen bekend dat medewer- kers van de MR-minister op een besloten ver- gadering met kabinetsmedewerkers van de Vlaamse regeringspartijen een nieuw sprei- dingsvoorstel uit de doeken hebben gedaan, waarbij gesleuteld wordt aan de windnormen voor Zaventem. Deze voorzien vanaf welke windsnelheid er moet worden afgeweken van de gebruikelijke vliegrichting.

Om veiligheidsredenen en om brandstof te sparen stijgen de vliegtuigen immers zoveel mogelijk op tegen de windrichting. In Zaven- tem betekent dit dus dat men meestal west- waarts opstijgt, richting Brussel. Om de hoofd- stad maximaal te sparen wordt vervolgens snel afgebogen, vooral richting Noordrand.

Tot op heden geldt dat van het zogeheten

erover in De Morgen. Het experiment met de tweede munt zou ook volgens hem het monetair systeem ontwrichten, want de euro desta- biliseren en de euro doen verdwijnen, zoals zilver het meer waardevolle goud wegjoeg.

Volgens De Grauwe was dat misschien wel de bedoeling van de nieuwe regering.

Technocraten of zoiets…

Mattarella schoof maandag Carlo Cotarelli naar voor om een regering van technocraten te leiden. Na een afkoelingsperiode moet die dan maar nieuwe verkiezingen voorbereiden tegen het voorjaar van 2019. Cotarelli is een oud-eco- noom van het Internationaal Monetair Fonds.

De reacties vanuit de Lega en de Vijfster- renbeweging waren meteen keihard. Zij gaven mee dat een en ander was gebeurd onder druk van de financiële markten. “Maar Italië is geen kolonie”, voegden ze eraan toe. De Lega en de Vijfsterrenbeweging noemen de nieuwe president een “landverrader, die maar beter zou opstappen”.

Dat Cotarelli een parlementaire meerderheid achter zich kan krijgen, is onwaarschijn- lijk. En de kans is reëel dat de partijen van de teruggefloten regering op vervroegde verkiezingen aansturen.

Media

Opmerkelijk is hoe onze media voor de duiding andermaal zo goed als exclusief een beroep deden op voorstanders van de EU, enkele Nederlanders voorop.

In De Morgen waren dat auteurs van de Volkskrant, op de VRT-radio Ilja Leonard Pfe- ijffer, een Nederlands schrijver die in Ita- lië woont. In Terzake was dat Karel de Gucht (Open Vld), in De Afspraak Ine Roox van De Standaard en – de enige die niet past in dat rij- tje – Paul D’Hoore.

Meteen volgden insinuaties dat de Lega de eigen regering meteen opzettelijk had laten vallen. Dat de president een regering opzij- zette om een totaal andere op poten te zetten, noemde presentator Bart Schols “een halve staatsgreep”.

Rechtvaardigt beurspaniek omwille van politieke verschuivingen wat er nu gebeurt? “De overwinnaars hadden maar een andere kandidaat-minister van Financiën moeten naar voor schuiven”, vond Roox. Bij De Standaard leven merkwaardige opvattingen over de politieke democratie…

Met enige tegenzin lijken sommigen wel te snappen dat wat gebeurd is misschien toch niet zo’n goede zet was van het establishment.

De Nederlandse Italië-correspondente Ano- rea Vrede waarschuwde in TerZake dat met de zoveelste niet-verkozen president de anti-Euro- pese stemming nog zal toenemen.

En nu?

Op 2 juni komen de boze Italianen al op straat. De Gucht gaf toe dat Europa meer moet doen voor de Italianen, die nu met “de rotzooi van de migratie” zitten.

De kans is groot dat het parlement Cota- relli afwijst en dat er meteen na de zomer nieuwe verkiezingen komen. Als de twee gro- ten (Vijfsterrenbeweging en Lega) tenminste nog door één deur kunnen. Mark Elchardus vergeleek die coalitie met het aaneennaaien van Filip Dewinter van Vlaams Belang en Kris- tof Calvo van Groen.

Het gaat niet goed met Italië. In 1990 was de Italiaanse economie bijna zesmaal zo groot als de Belgische, vandaag nog amper viermaal, maar het is wel nog altijd de derde van Europa.

Het einde van dit structureel conflict – met inbegrip van uitdijende financiële instabiliteit - is niet in zicht. Europese bureaucraten lijken niet te snappen dat ze de poten vanonder hun schone stoelen zagen. A^njA P^ieters

“preferentiële baangebruik” moet worden afgeweken wanneer de rugwind 5 tot 6 knopen bedraagt. In de toekomst zou de wissel pas gebeuren vanaf 7 knopen, zodat er veel vaker met rugwind zou gevlogen worden. Gevolg:

de opstijgende vluchten zouden lager vliegen en veel meer kerosine verbruiken, waardoor ze voor meer geluid zouden zorgen en meer fijn stof.

Nog veel belangrijker is dat opstijgen met de rugwind veel grotere veiligheidsrisico’s inhoudt. Net om die reden heeft de pilotenver- eniging Beca een gelijkaardig plan van minister Wathelet in 2013 kunnen verijdelen.

Slecht voor Noord- én Oostrand

Belangrijkste slachtoffer van de gewij- zigde windnormen zouden de inwoners van de Noordrand zijn. Vandaag reeds krijgt deze zone jaarlijks 45.000 opstijgende vluchten over zich heen. Daar zouden er in de toekomst ruim 2.000 bijkomen.

In de Oostrand en Waals-Brabant zou de nieuwe regeling vooral leiden tot een daling van het aantal landingen. De Oostrand (Wezembeek, Kraainem, Woluwe,…) en Waals- Brabant zijn in belangrijke mate MR-gebied en het is duidelijk dat Bellot de instructies heeft

gekregen om deze kiezers te plezieren.

Toch is het precies vanuit de Oostrand dat er verzet wordt aangetekend tegen zijn plannen. Burgemeester Jan Spooren (N-VA) van Tervuren stelt vast dat er jaarlijks inderdaad tot 4.000 minder landingen zullen zijn boven de Oostrand, maar tegelijk zal het aantal opstijgin- gen er toenemen met 2.000, wat een veel grotere hinder zal veroorzaken.

Ook in de Noordrand is er intussen protest gerezen. De burgmeesters van Vilvoorde, Grim- bergen, Machelen, Meise en Wemmel zijn in actie geschoten met een protestmotie aan het adres van de federale regering. Ze proteste- ren tevens tegen de noordwaartse verschui- ving van de Ring-route. De minister wil op die manier het Brusselse meetstation van Neder- Over-Heembeek omzeilen, maar het gevolg is wel dat er nog meer hinder wordt afgewenteld op de Vlaamse Rand.

Federaal regeerakkoord

François Bellot zou zijn wilde plannen dus

best zo spoedig mogelijk opbergen, want ze zijn voor niemand een vooruitgang. Ze leiden integendeel tot meer lawaaihinder, meer uit- stoot en vooral tot minder veiligheid. Boven- dien druisen ze regelrecht in tegen het federaal regeerakkoord, waarin uitdrukkelijk te lezen staat dat de bestaande windnormen gehand- haafd worden.

Bellot zou zijn tijd dus beter niet langer ver- prutsen met dit soort fratsen. Wanneer maakt de MR-minister eindelijk werk van zijn echte opdracht, namelijk het uitschrijven van een doordachte federale vliegwet? Indien in zo’n wet duidelijke normen worden uitgewerkt op vlak van veiligheid én tegelijk een goede sprei- ding van de hinder wordt bewerkstelligd, kan het hele debat eindelijk geobjectiveerd worden, zodat er ongetwijfeld meer draagkracht zal ontstaan voor de luchthaven.

Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Het is meer dan wenselijk dat de Vlaamse ministers van N-VA, CD&V en Open VLD hun collega Bel- lot op het juiste spoor helpen. BL

De Debatclub

De Debatclub nodigt u graag uit voor een debat tussen Sid Lukkassen, Nederlands histori- cus, mediawetenschapper, cultuurfilosoof en Maarten Boudry, Wetenschapsfilosoof en ethi- cus (Universiteit Gent)

Thema: Bedreigt de islam ons avondland?

Moderator: Wim van Rooy.

Woensdag 6 juni – 20.00 uur – Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem) Inkom: 5 euro (studenten 3 euro)

Vanaf 18u heeft u de mogelijkheid deel te nemen aan de receptie en het lichte diner.

Op voorhand inschrijven is hiervoor verplicht: info@debatclub.org – 0498/77 48 71 – 40 euro p.p. (inkom van 5 euro inbegrepen) over te maken op rekening van de Debatclub:

BE20 7350 4124 1556.