Deze film is beschikbaar gesteld door het KITL V, uitsluitend op voorwaarde dat noch het geheel noch delen worden gereproduceerd zonder toestemming van het KITLV. Dit behoudt zich het recht voor een vergoeding te berekenen voor reproductie.
Indien op het originele materiaal auteursrecht rust, dient men voor reproductiedoeleinden eveneens toestemming te vragen aan de houders van dit auteursrecht.
Toestemming voor reproductie dient men schriftelijk aan te vragen.
This film is supplied by the KITL V only on condition that neither it nor part of it is further reproduced without first obtaining the permission of the KITL V which reserves tlle right to make a charge lor such reproduction. IJ the material filmed is itself in copyright, the permission of the owners of that copyright will also be requiredfor such reproduction.
Application for permission to reproduce should be made in writing, giving details of the proposed reproduction.
S GNATUU
Me ovo
SHELF NUMBER MICROFORM:
MMETA 0153
M:
o
o <:>.0
.e.ei
.:Ml\.IMB~RG '~MERTOGE'\\\~'I~\ilr
00763480i~ll~f il \\~ll\\
" ,
SARINA
•
•
• •
•
•
•
• . -.. .
•
•
•
•
• •
•
•
•
•
•
SAR I NA
DOOR
WALTERIDA
ILLUSTRA TIES VAN ROB. GRAAFLAND
UITGEGEVEN ONDER GOEDKEURING VAN DEN KEURRAAD VOOR ROOMSCHE JEUGDLECTUUR
L. C. G. MALM BERG
UITGEVER VAN DEN APOSTOLISCHEN STOEL 'S-HERTOGENBOSCH
[!J'.l9]
• ,' ;
, ' ,:, 1 " ,
{ , I, E •
•
•
SA RIN A.
J.
E
en net houten huisje was 't bij het begin van de kampong, waarin grootje met haar eenigst kleinkind woonde. Sarina was vroeg wees geworden en kende geen andere verwanten dan nènèh.Vroeger had grootmoeder gediend
bij een deftige familie op Batavia, aan 't Koningsplein. Toen was de oude een zeer knappe baboe, waar mevrouw wàt op gesteld was. Nog enkele jaren geleden was deze in de buurt gewest en had toen ook 't huisje bezocht van haar oude getrouwe. Ze had haar bij die gelegen- heid e n mooie koffiekan gegeven, waar grootmoeder 0 zoo trotsch op was.
Sarina was onbezorgd gelukkig, ze be- zocht de kleine dessaschool en leerde daar lezen, schrijven en rekenen, dan kreeg ze ook godsdienstlessen van den priester, telkens als die in de buurt kwam om de H. Mis te lezen en de inwoners van de omliggende kampongs te onderrichten.
In den laatsten tijd was een donkere wolk over 't eenvoudige huisje getrokken. Het behoorde aan een Arabier, die erg op de centen was. Wee de huurder, die niet op tijd betaalde!
Hij had grootje al een paar keer gemaand. Maar door haar laatste ziekte was 't kleine huisgezin erg achteruit gegaan.
•
• •
•
6 SARINA.
Op dezen dag, toen Sarina uit school kwam met haar lei onder den arm, schrikte ze, bemerkende dat grootje huilend haar slendang voor haar oogen hield.
"Wat is er toch, grootjelief ?"
"Och kind," bracht de oude hoestend uit. "Dat me zoo iets op mijn ouden dag moet overkomen! Uit huis gezet!
Waar zullen we naar toe ?"
"Wil die leelijkeAridjoeniet meer wachten, grootmoe?"
"Ik heb hem alles voor- gerekend: hoe ik ziek ben geweest en dus de doekoen moest betalen; wat een verlies we leden doordat onze koe stierf, doordat een paar van onze eenden gestolen werden, zelfs onze kippen niet meer legden. . .. de woekeraar was onvermurwbaar."
"Ach, was ik maar wat groot er en kon ik al verdienen.
Kunt u niet leenen, grootmoeder ?"
"Dessalui zijn allemaal arm, wie zou mij kunnen leenen. "
Zuchtend zweeg 't oudje. Opeens riep ze: "Als mijn oude meesteres, mevrouw ]acobs wist, hoe erg ik in nood zat ....
Zij gaf mij immers die mooie koffiekan, ze zei toen nog dat die zoo goed paste in ons huisje, waar 't altijd zoo zindelijk was. Helaas, ze woont zoo heel ver hier vandaan."
"Waar dan, grootmoe ?"
"Nog altijd te Batavia, kind."
Nu lag de dessa, waar Sarina met grootje woonde, in de buurt van Bandoeng. 't Was dus een heel eind van Batavia, een vreeselijk groot eind.
• •
•
•
SARINA. 7
't Kind zat op den grond vlak bij grootmoeders stoel. Een steenen vloer had 't huisje niet, de aarde was er vastgetrapt en over een gedeelte lag een groote mat. Uren lang zaten de twee zoo bij elkaar, soms zacht- jes pratend, dan samen biddend tot den mach- tigen en goeden God, meestal stil en zwijgend,
ieder in eigen gedachte verdiept, tot 't donker begon te worden en de laatst overgebleven eend parmantig binnen stapte om in een hoekje haar gewone slaapplaats te zoeken. Avondeten was er niet. Grootmoeder stond langzaam op en knielde bij de bale-bale, waar- boven een bonte plaat hing van de Heilige Familie. Sarina zette zich naast haar op de knietjes. Daarop
legden ze zich op het met een mat bedekte rustbed.
Sarina kon den slaap niet vatten.
Een plan dwarrelde door haar kin- derhoofdje. Als ze Batavia eens kon bereiken en die goede mevrouw ]acobs spreken! Ze had wel eens gehoord van een trein naar die groote plaats. Maar natuurlijk, dat was veel te duur. Ze had geen cent.
En terwijl grootmoe, gewend aan teleurstelling en tegenslag in het leven, van vermoeidheid reeds lang ingeslapen was, lag Sarina met groote open oogen.
8 SARINA.
Den volgenden ochtend zei grootmoeder :
,,Ik wil probeeren aan Pah Reden onze twee stoelen te verkoopen. Hij heeft er al eens over ge- sproken. We kunnen ze best missen."
,,0 neen, grootmoe, U zit er juist zoo gemak- kelijk in."
"Dat is niets hoor. Ik kan evengoed op de bale bale zitten. We moeten toch eten koopen. "
"Blijft u lang weg ?"
"Lang niet, maar ga jij ondertusschen maar naar school.
Op die plank heb ik nog wat rijst in een blaadje. Neem maar alles mee, want als ik geld krijg voor de stoelen, kan ik voor me zelf wel wat koopen."
Na een poosje ging grootmoe weg.
Sarina zag de kleine, gebogen gestalte dieper de kampong in gaan. Nu moest ze handelen. Want als grootmoe 't wist, zou ze haar beletten te gaan. Op de genoemde plank - een gewone plank uit een oude kist, - tegen den wand gespijkerd, stond de beroemde koffiekan.
Sarina nam een houten voetenbank- je, klom er op en haalde voorzichtig 't pronkstuk naar beneden. Ze had nog een oude courant. Daar wikkelde
SARINA. 9
ze handig grootmoeders schat in. Die moest mee. 't kon immers zijn, dat mevrouw Jacobs haar niet herkende, Sarina was gegroeid, sinds mevrouw haar 't laatst
zag. Maar de koffiekan -die zou mevrouw niet vergeten zijn.
Sarina spoedde zich, 't kostbare pak
vast tegen zich aangedrukt, naar buiten. De eerste, dien ze tegenkwam, was Pah Sidin, een oude man, die vroeger ook bij de blanda's ge- diend had.
"Zeg Pah Sidin, je' bent toch vroeger wel eens in Batavia geweest ?"
,,0 ja, zeker, met mijn meester, toen ik nog als 'djongos diende."
"En hoe kwam jedandaar?"
"We gingen met den trein.
Tegenwoordig doen de blanda's 't per auto, maar toen ik jong was, waren die nog niet ___ ...
in de mode."
"En hoe ging dat? Kon je in eens troes door komen ?"
,,0 neen, we hielden bij de groote stations en de kleinere haltes op."
"Gaan de menschen wel eens te voet? Ik.... ik bedoel van Ban- doeng uit?"
"Van Bandoeng uit heelemaal?
Neen, dat is veel te ver."
"Maar als je nou eens niet in één dag door wilde, kon je dan ook
10 SARINA.
ergens ophouden en den volgenden dag verder gaan ?"
"Ja, zeker, met den trein kan men langs twee kanten gaan."
"Eén kant maar Pah," zei Sarina, bevreesd dat ze zooveel tegelijk niet zou onthouden.
"Nou, dan ga je b.v. eerst tot Soekaboemi, dan verder tot Buitenzorg en dan is 't zoo heel ver niet meer."
Sarina wist nu ten minste iets. Soekaboemi, Buitenzorg ... . Meer zou ze niet vragen. Pah Sidin mocht eens gissen ... . Maar ach, hoe kon dat, hij wist immers van niets. Sarina ver-
snelde haar pas. En Pah Sidin, den- kende dat ze naar school liep, riep haar nog na: "Braaf leeren ja, dan word je een knappe meid."
Een eind verder kwam Sarina een klasgenoot je tegen. Mina had een schrift en een boek in haar kleine slendang.
"Kom gauw, Sarina, 't is al laat. "
"Ik ga vandaag niet naar school."
"Niet naar school! Is je groot- moe ziek ?"
"N een, maar ik moet op reis naar .. . naar Soekaboemi en nog verder ... . naar Batavia."
"Naar Batavia I" verwonderde zich Mina. "Dat is heel ver !"
"Ja en nou Mina, dat wou ik je juist vragen. Ik ga stilletjes zonder dat grootmoeder't weet zie je. En als ik niet van school kom zal ze erg ongerust wezen ; toe wil j ij dan naar haar toe gaan en zeggen, dat ik naar mevrouw Jacobs ga en dat ik onze koffiekan mee heb en dat ik met geld zal terugkomen.
Dan zal grootmoeder alles wel begrijpen, zie je."
•
•
ARINA. 11
Met een zekere bewondering staarde Mina haar makkertj aan, dat zoo maar alleen op reis ging en zonder verlof uit school durfde blijven. Toch wel leuk!
"Ik zal 't doen, hoor !" beloofde ze.
Sarina ging verder, de kampong uit, den weg op naar Ban- doeng. Eerst was ze bang nog bekenden te ontmoeten, maar weldra was ze ver genoeg weg en niemand, die 't eenzame dappere meisje daar zoo flink zag aanstappen, kon
vermoede~
wàt een plan ze ten uitvoer wilde brengen.
11 .
In de buu.rt van Soekaboemi stond een vrachtauto, volge- laden met kIsten van allerlei grootte. Een flinke inlander zat aan 't stuur. Blijkbaar had hij net aan een pomp langs den weg wa.ter voor zijn. ~oe~uig ingenomen. Daar viel zijn oog
?p e~n mlandsch meISJe, m gescheurde sarong en vuil baadje.
t Kmd zag er ongekamd en onverzorgd uit.
Het kwam naar de vrachtauto toe. Met een bedeesd stem- netje vroeg het: "Kunt u mij ook zeggen, welke de weg is naar Buitenzorg ?"
"Naar Buitenzorg ?" Wou je daar naar toe? Wie ben je ?"
. De chauffeur meende een dier anne kampong-kinderen voor ZIch .te hebben, voor wie zoo goed als niemand zorgde, een slaafje dat ergens van een familielid een hard stukje genade- brood kreeg; misschien was 't wel weggeloopen.
"Ik ben Sarina en ik kom van mijn dessa waar grootmoe woont. En ik heb ver geloopen weet U, heelemaal van Ban- doeng."
"Wat zeg je? Geloopen? van Bandoeng? Zoo'n kleine peuter. En wou je nu naar Buitenzorg ?"
•
o 0<:) 0
.... klim op mijn wagen, ga daar tusschen die kisten zitten.. .. (blz. 13).
SARINA. 13
"Ja, en nog verder .... naar Batavia. 't Is om grootmoe te helpen, ziet u, die anders uit haar huisje moet."
"Weet je wat, kleintje, veel tijd heb ik niet. Maar klim op mijn wagen, ga daar tusschen die kisten zitten, dan val je niet. En dan kan je me onderweg alles vertellen. Want ik moet met mijn vrachtje juist naar Batavia."
"Naar Batavia!" 't Was of de hemel zich opende voor Sarina. "En mag ik met je mee ? "
Ze klom met moeite op de hooge zitplaats. Ach, wa zag ze er uit! Haar mooie sarong en 't kleurige baadje waren geen cent meer waard. Haar bloote voeten hadden pijnlijke wonden, want ze hadden twee dagen lang en nog een deel van twee nachten energiek over keisteenen, door modder en plassen, langs ongebaande wegen, geloopen. 0, 't was een verhaal van vermoeienis, van angstig zoeken naar den weg, van honger en dorst lijden, dat Sarina aan den vriende1ijken chauffeur deed. Langs den weg had ze, uit nood, in een warong wat eten gebedeld. Gebedeld! zij, Sarina! Maar voor grootmoe was niets haar te veel en van honger had ze niet meer verder kunnen gaan. De warongvrouw, goedig zooals inlanders ge- woonlijk zijn, had haar rijst en visch en boemboe gegeven en 's avonds had ze gezegd, dat Sarina wel in haar winkeltje mocht slapen.
"Nu zal je er gauw genoeg zijn," troostte de chauffeur, nadat Sarina hem 't doel van haar reis had verklaard. "Weet je, waar je mevrouw woont ?"
,,0 jawel, op Koningsplein."
"Nou, dan rijd ik even om en zet je daar af hoor! Hier heb je ook wat te eten, pisang en djeroek. En als je wil, mag je ook slapen. Ik zal je wel wakker maken, als we er zijn."
Sarina had in alle ellende haar koffiekan ongeschonden
14 SARINA.
bewaard, ze had er een fijn plaatsje in de auto voor gezocht waar 't kostbare voorwerp niet al te veel schommelde. Maa,;
slapen kon ze toch niet, 0 neen, niet voordat ze 't doel bereikt had, dat nu immers zoo nabij scheen. 't Was ook iets heel bijzonders in een auto te reizen.
In den middag, tegen vijf uur dreunde de zwaar beladen
c:> -
vrachtauto langs Konings- plein, hield even bij een der deftigste huizen op en reed toen weer door. Een tenger bruin meisje liep 't groote erf op en bleef. op de stoep van de voorgalerij staan. Hoe jammer, dat ze nIet wat netter gekleed was, dacht ze. Maar eigenlijk, wat .gaf 't ook alles' Mevrouw zou 't wel begrijpen.
NIemand vertoonde zich en Sarina wist niet, wat te doen.
Wachten maar, wachten, dat was 't best, totdat er iemand kwam - dat moest toch eindelijk gebeuren.
SARINA. 15
"Rush ," hoorde ze opeens achter haar in de manneren voorgalerij . .,Je mag hier maar niet zoo zitten, om te bedelen."
De huisjongen met een bezem in de hand naderde haar.
"Ik kom niet bedelen, heusch niet. Ik moet mevrouw J a- cobs spreken. Ik ben Sarina, 't klein kind van de baboe die vroeger van mevrouw deze mooie koffiekan kreeg."
.. Je kan maar niet wanneer je wil met mevrouw spreken. Ze is ook niet thuis," loog hij er bij.
,,0 laat me dan hier wachten, ik zal niets aanraken, als ik hier alleen. maar mag blijven zitten tot mevrouw komt."
De jongen ging onverschillig weer naar binnen. Hoe lang Sarina nog wachtte, of 't één of twee uur duurde, ze wist 't niet. De straatlantaarns werden aangestoken. Ze hoorde een torenklok zeven uur slaan. In't mooie groote huis was 't electrisch licht aan.
Maar 't eenzame figuurtje zat be- wegingloos op het koude marmer.
Een auto hield voor 't huis stil. Er zat niemand in. Maar een oogenblik later kwamen twee dames uit 't huis, gekleed om een rijtoer te maken. Was die eerste, oude dame mevrouw Jacobs ? Ze leek zoo veel deftiger en rijker en voornamer en ongenaakbaarder dan toen ze in grootmoe's huisje kwam.
Ze zag 't arme inlandsche kind. "Apa ?" vroeg ze. "Wat wil je ?"
"Och mevrouw," riep Sarina. "Denk niet, dat ik kom bede- len. Natuurlijk kent u mij niet meer. Maar deze koffiekan zal
16 SARINA.
u nog wel herkennen." Ze deed 't papier er af. "Die gaf U eens aan grootmoe, omdat ze haar huis zoo netjes hield. Ze
was eens uw baboe Sarina."
"Baboe Sarina, mijn goede oude meid," zei mevrouw, toch weinig 't verband vattende.
"Ze willen grootmoe uit haar mooi huisje jagen, omdat' ze den Arabier niet kan betalen. Onze koe is gestorven, onze eenden zijn gestolen en grootmoe is ziek geweest. En nu, ziet U, ben ik naar hier geloopen om uw hulp te vragen."
"Geloopen, wat zeg je? Kom eens bij me zitten, kind." Ze gaf haar dochter een wenk om te wachten. "Ik moet eerst 't mijne hiervan hebben! De chauffeur moet maar wat geduld hebben."
SARINA.
17
"Vertel me nu eens alles, Sarina." Mevrouw zette zich op een wipstoel en wees Sarina een voetenbankje aan. En nu kwam 't heele verdriet en alles, wat op haar arm, vernlOeid hartje lag, er uit. Mevrouw luis- terde geduldig. Sarina eindigde:
"Als U mij maar alleen een
briefj e wilde geven aan dien Arabier om te zeggen, dat U niet wilde dat hij grootmoeder wegjoeg; dat hij geduld moet hebben, totdat we later kunnen betalen, mevrouw. Dan zou ik gauw terugloopen en grootmoeder redden."
"Terugloopen, dat kan niet, kind."
"Jawel mevrouw, ik ben niet zoo moe. Ik weet nu den weg en ik zal vlug loopen. "
Medelijdend keek me VI ouw naar 't uitgeputte kind, dat zelfs geen kracht meer had om haar hoofdje recht te houden.
"Sarina, je hebt drie dagen noodig gehad om hier te komen.
En je voeten zijn stuk geloopen en gezwollen. Wees maar gerust hoor. Mevrouw zal je grootmoeder zóó helpen, dat ze nooit meer zorgen behoeft te hebben. En morgen laat ik je met den trein naar huis brengen."
Een paar dikke tranen van dankbaar geluk liepen langs Sarina' s wangen. ,,0 mevrouw, 0 mevrouw!" meer kon ze niet uiten.
18 SARINA.
Mevrouw belde en haar eigen lijfmeid kwam binnen. "Hier baboe, zorg goed voor dit dappere meisje tot ik terug kom."
Mevrouw gat nog eenige orders.
En nu mocht Sarina zich heerlijk baden.
ze kreeg mooie schoone kleeren, baboe zette haar een heel maal voor en wees haar waar ze mocht slapen, een soort van bedje in baboe's eigen kamer.
Baboe vertelde :
"Weet je, mijn me- vrouw wil 't huisje voor je grootmoe koopen."
~.~ Dien nacht sliep Sarina overheerlijk. Een paar keer werd ze even wak- ker, dan keek ze ver- heerlijkt rond en dacht aan grootmoe, die nu alleen en zeker angstig thuis zat, maar morgen, 0 zoo blij zou wezen.
Den volgenden dag verscheen Sarina reisvaardig voor de heele familie; mijnheer en mevrouw Jacobs en hun dochter die Sarina al gezien had en nog een zoon. Mevrouw gaf haar 't bewijs, dat ze het huisje zou koopen en nog een beursje met geld voor grootmoe. Mijnheer vroeg: "Heb je daar ook winkels, waar je iets lekkers kan koop en ?"
"Ja mijnheer."
"Nou, dan moet je ter eere van mij iets overheerlijks zien te krijgen." En hij duwde haar iets in de hand. 't Was een blanke rijksdaalder. Zooveel had Sarina nog nooit gezien.
En de juffrouw gaf haar een mooie trommel vol met allerlei
SARINA. 19
kleertjes. 0 wat zou ze voortaan fijn naar school gaan.
De jonge heer wilde zich ook niet onbetuigd laten.
"Sarina," zei hij, "blijf zoo braaf en dapper als je nu bent.
Dan zal Jezus je liefhebben." En Sarina kreeg een mooi groot
schilderij, voorstellende Jezus, den kindervriend. Er was een glas voor en een mooie lijst er om heen.
Baboe bracht Sarina thuis. Aan 't station namen ze twee kaartjes voor den vrouwenwagen en zoo reed Sarina voor 't eerst van haar leven in een spoor.
Hoe anders leek haar nu de streek, waar ze door kwam. In haar blijdschap vond ze alles prachtig, die blauwe bergen, de rijpende sawahs ; maar 't heerlijkste was toch alles wat ze thuisbracht; den koopbrief en 't geld en de nieuw kleeren en
20 SARINA.
als iets heel innigs 't schilderij van den Heer Jezus. Aan de laatste halte stapten ze uit en baboe nam een dos-à-dos om naar Sarina's dessa te rijden.
Grootje begreep niet, wat er gebeurde, toen een dos-à-dos voor haar huis stilhield en toen Sarina, netjes gekleed er uit stapte, gevolgd door de Bataviaasche meid. Het kind hield den brief hoog boven haar hoofd, aldoor roepende:
"Gelukt, grootmoe, gelukt! alles in orde."
Toen liet ze 't aan de baboe over al 't goede nieuws te ver- tellen. Zij zelf liep naar 't achtererf je, greep haar eenige eend op, danste er mee rond en vertelde het dier:
"Jij mag in je huisje blijven, hoor! Wij hoeven niet weg.
\Vij blijven sa.men met ons drietjes wonen I"
• •
•
WAT EEN KLEIN INDISCH MEISJE DEED, OF ANNEKE'S SUIKERVARKENT]E.
CHE"- ,,0 wat mooi, wat heerlijk !"
Anneke stond met haar neusje gedrukt tegen de ruit van den winkel bij Fröscher.
Allerlei lekkers lag daar opgestapeld. Maar Anneke had geen oog voor de taartjes, de chocolade, de suikertjes. Wat al haar aan- dacht in beslag nam, was een rose suiker- varkentje met blauwe oogen. Een leuk beestje. Toevallig had ze 't hier ontdekt.
Want het kind woonde een end verder en bezocht de Ursulinenschool te Parapattan voor min gegoeden. Ze was maar een heel arm meisje en met een zucht bedacht ze, dat ze wel nooit, nooit genoeg zou hebben om 't varkentje te koopen. Als ze kon, wandelde ze's middags heelemaal naar de sluisbrug en dan - gauw naar den hoek- winkel, met kloppend hart - of 't varkentje nog onverkocht was. Ook vandaag was ze op inspectie uit
en gelukkig 't stond er nog met om zijn dikken nek 't lintje, waarop de prijs stond, go cent.
Een poos geleden was ze beginnen te sparen, centje voor centje. Ze had 't tot 30 gebracht, toen haar vader ziek werd.
Nu was er geen denken meer aan, dat moeder haar nog iets als zakgeld kon geven.
't Was zoo treurig geworden in 't toch reeds zoo arme gezin.
22 WAT EEN KLEIN INDISCH MEISJE DEED Anneke wendde zich van d winkelruit af. 't Was alsof ze iets liefs vaarwel zei n met loome schreden ging ze de brug over, den kant uit naar huis. Ach, hun huis .... zelfs dat zouden ze niet lang meer hebben. Omdat vader zoo lang niet kon werken, waren ze achter gekomen met de huur. En nu had moeder gezegd, dat ze naar een nog kleiner huisje zouden trekken in een nog armelijker buurt.
Anneke had al lang geloop en en begon moe te worden.
Achter Senèn liep ze langs de spoorbaan. Het was verboden daar te loopen. Nou ja, zóó sneed ze een deel van den langen weg af en de trein zou vooreerst niet komen. Ze begon een
~Toolijk liedje te zingen, dat ze deze week in de klas geleerd had; ze wilde daarmee haar zorgen om 't mooie suikervar- kentje vergeten.
Opeens stond ze verschrikt stil;
op de rails lag een heel groote steen. Mijn God, wat zou er ge- beuren, als de trein kwam? Ze ging op haar hurken zitten en probeerde met alle kracht den
~ ___ .7>.6""".lL steen bui ten de rails te
duwen. Onmogelijk! En niemand in de buurt, geen inlander te zien. Wie zou haar kunnen helpen? Groote tranen sprongen haar in de oogen bij 't bespeuren van deze machteloosheid om een
• dreigend ongeluk af te wenden.
Maar daar viel haar iets in. Kort geleden had ze in de klas de beteekenis der kleuren bij een seinvlag geleerd. 0 ja, wit was een vreclesteeken, geel duidde op besmettelijke ziekte en rood? Ja JUIst, rood was 't dat men gebruikte als noodsignaal.
• ••
24 WAT EEN KLEIN INDISCH MEISJE DEED Zonder zich te bedenken trok ze haar rood j akj e uit, wuifde er hoog boven haar hoofd mee en liep zoo de baan op, roepende zoo hard als ze kon. 't Duurde niet lang meer, of ze hoorde den trein aankomen.
,,0 God, geef dat ze mij zien!" Hooren konden ze haar onmogelijk. Met onverminderde vaart donderden de wagens over de lijn, al maar nader, al maar nader. Anneke dacht niet aan 't gevaar, dat ze zelve liep, ze vergat alles, alles, om alleen 't aandreunende monster te zien, dat aanstonds zou veron- gelukken met al de passagiers er in.
Een schril gefluit.. .. en met een machtigen schok stopte de trein, misschien een vijftig meters van 't kind af. Aan de raampjes vertoonden zich hoofden. Een conducteur sprong van den trein, de machinist spiedde speurend rond. Met haar laatsten adem gilde Anneke:
"Een groote steen op de rails. '
De menschen kwamen toe- loopen, Anneke voelde zich verlegen worden. Met een
sprong was ze van de spoor- ~;:~~~:;;;::~':::f
baan en zoo hard als ze kon, liep ze naar huis.
Haar moeder stond voor en wenkte haar om stil bin- nen te komen. Het kleinste kindje, dat den heelen dag zoo lastig was geweest, was net in slaap gevallen. Vader
lag hoestend in een langen stoel, kleine Jan in zijn apen- broekje zat op den grond te spelen met een schil van een
•
• •
•
,
OF ANNEKE'S SUIKERVARKENTJE.
25
groote pompelmoes, waaruit vader een wagentje met wieltjes had gesneden.
"Wat heb je hard geloopen, kind. En je bent zoo verhit."
Ze veegde 't gezichtje van Anneke af.
"Eerst bekoelen, dan mag je straks deze lekkere djeroek (sinaasappel) op- peuzelen. "
Kinderlijk blij nam Anneke de vrucht aan. Ze dacht er niet aan te vertellen van haar avontuur met den trein, ze was er zich totaal niet van bewust, dat ze iets bij zond ers had gedaan.
Daar klonk 't schrille sein van een claxon. Een auto in de buurt dat was , iets vreemds! Kon 't het hoofd der politie zijn, die vader kwam aanmanen de huur te betalen of anders mee te gaan ? Twee heeren stapten uit. Met moeite hief vader zich uit den sluimerstoel en maakte een diepe buiging. Moeder keek de bezoekers angstig vragend aan.
Janneman vergat zijn pompelmoeswagen om naar den mooi en auto te staren. De baby was wakker geworden.
,,\Ve komen voor uw dochtertje, mijnheer," sprak een der heeren. "Kom eens hier, Anneke."
Schuw trad 't kind naderbij. De heer was zoo groot en deftig.
In haar verlegenheid volgde ze ni t wat hij aan vader en moeder vertelde. Hij legde zijn groote hand op haar gebogen hoofd en noemde haar een dapper klein meisje. Nu hij haar zoo vriendelijk aank ek, werd ze kalmer, ze begon te begrijpen, dat 't over den trein ging. Maar waarom? Ze had toch niets dappers uitgehaald. Ach, ze had niet eens den steen kunnen
26 WAT EEN KLEIN INDISCH MEISJE DEED wegduwen. Ja, nu hoorde ze 't duidelijk: "Omdat u zoo'n allerbest dochtertje heeft, dat door haar moed een heelen trein voor derailleeren behoedde, daarom hebben de passagiers allen wat ingelegd en we hebben besloten dit huisje voor u te koopen, zoodat u er nooit meer huur van
behoeft te betalen."
"God loone het u, hee- ren," riep moeder met tranen in de oogen. De andere heer wendde zich tot Anneke:
"En wat zou je graag voor je zelf hebben, An- neke? Zeg het maar ge- rust. . .. een mooi jurk- je. . .. een groote pop,
een boek ?" Anneke, nog verlegener, schud- de 't hoofd. Ze durfde niets voor zich zelve te vragen. Maar ze ving een blik op van J anne- man die alles van 't suikervarkentje wist en haar wensch deelde. Al wilde ze niet voor haar zelf, voor haar broertje
kon ze vragen. .
"Bij Fröscher, mijnheer, staat zoo'n leuk varkentje van suiker. Als dat misschien niet te duur voor u is" ....
"Een varkentje, Anneke ?"
"ja, mijnheer." Ze werd al wat moediger. "Rose, weet u, met blauwe oogen. "
• •
•
OF ANNEKE'S SUIKERVARKENTJE.
27
Eerlijk voegde ze er bij - ze wilde dat de heer precies zou weten wat een kostbaar en duur geschenk ze vroeg:
,,'t Kost go cent, dat staat op 't lintje om zijn hals. Maar als u 't vraagt, willen ze 't misschien wel wat goedkooper geven." .
De heeren lachten hartelijk en de jongste zei:
"Je zult wis en zeker dat varkentje hebben, hoor."
,,0 mijnheer, wat fijn !"
"Zalig gewoon," riep Janneman en danste in zijn hanssopje rond.
,,:Mag ik dan nu maar naar Fröscher gaan om 't te koopen ?"
Anneke vertrouwde 't nog niet recht en dacht:
"krijgen is de kunst."
,,:Maar Anneke, je bent immers moe en 't begint ook al donker te worden. Ik ga 't voor je koopen en wees maar gerust, over een uur is 't hier. Waar ga je op school ?"
"Bij de Zusters op Parapattan. Weet U waar dat is ?"
"Welzeker, zeg aan de Zusters, dat ik ze feliciteer met zoo'n braaf, dapper leerlingetje. Zal je 't doen ?"
Anneke stak een vinger in haar mond en keek nadenkend.
Wat raar, waarom was ze dapper? Neen, dat zou ze nooit durven zeggen.
"Ik zal ze 't varkentje. laten zien," oordeelde ze beter. "Ze zullen 't ook mooi vinden. En alle kinderen natuurlijk."
"Ga jij maar morgen met je suikervarkentje pronken, Anneke."
De heeren stapten weer in de auto. De kinderen keken haar na, totdat ze om den hoek verdween.
WAT EEN KLEIN INDISCH MEISJE DEED
"Denk je, dat hij 't heusch doen zal ?" vroeg Jan, nog niet kunnende gelooven aan hun geluk.
,.Ja, hij beloofde 't zoo stellig."
De kinderen gingen in 't voorgalerijtje zitten, zóó, dat ze van verre zouden zien als er iets aankwam. Een uur had de heer gezegd.
Onderwijl zaten de ouders overgelukkig te praten.
"Wat een last van je hart, hè vrouw."
"God verlaat ons niet. Als de nood 't hoogst is, is Zijn hulp nabij."
"je hebt gelijk, vrouw."
"Hoe laat is het nu? vroeg Jan al voor den twintigsten keer.
,,'t Is bijna zeven uur, vent," antwoordde moeder geduldig.
"Zeven uur .... en 't is er nog niet."
. OF ANNEKE'S SUIKERVARKENTJE. 29
"De heer zei tegen zeven uur en dat kan ook zijn over zeven,"
zei Anneke.
"Hoeveel over zeven uur? Hoeveel minuten ?"
"Dat weet ik niet precies."
janneman zuchtte. Hij vertrouwde 't niet goed en vond dat een uur heel erg lang duurde."
Maar wat was dat? Een dos-à-àos. Een nette inlandsche bediende zat er in met een grootemand.
"Anneke, zou 't dat zijn ?"
,,0 wel neen, Janneke, zoo'n klein varkentje in zoo'n reuzemand."
Maar de bediende reikte aan vader een briefj e over. En vader las: "Voor de dapper Anneke Ver-
schuren."
Ach, als de mijnheer zich maar niet vergist had en een ander varken had gekoch t.
"Ik zal je eens helpen, Anneke,"
zei Vader en be- ~=d!l\~>===~F=T'
gon uit te pakken. L-.. _ _ _ l L - - - - J . - - - . J . . . . - - - - . J t . . . - - '
.m.~._.,
__ ... ____ .
30 WAT EEN KLEIN INDISCH MEISJE DEED
Er kwam veel moois uit. Heerlijke groote appels, een blik met koek, een flesch rose melkstroop, speelgoed, allerlei huishoudelijke zaken en in 't midden een keurige doos met een rose lintje. Bevend van verwachting opende Anneke haar schat en daar lag op 't rose papier haar schattig, lang begeerd varkentje. 't Was geen droom. Ze streelde 't met haar bruin vingertje en hield 't Janneman voor. Wat een weelde!
,,0 moeder, wat een geluk, dat ik net een rood jakje aan had."
"Ja, dat was nèt een geluk !" lachte vader haar toe.
• •
•
•
• •
•
UITGAVEN VAN L. C. G. MALMBERQ. 's-HERTOGENBOSCH Gabr. Moerdijk. Een gezellige Middag. Geillustreerd
Hélène Pagés. VaD Godlrlrd cn IlcebtlldJs, die ter Krul vaart togen. Geillu treerd ..
Thérèse van Raam donk. De lIoepehndstrlJd. Ge·
ïll ustre rd . . ... . Jo Rutten. Leuke D delaarljCfl. Geillustr erd ... . Kee 8pierings. Wim, de BJouwptt. Geïllustreerd .. Kees Spierings. De Ze de van Meneer Frau cu.
Geïllustreerd ... . Anna Sutorius. Lief .. u Leed uit een groot gezin.
eillustreerd ... . Zr. Ma. Terese.. Genezen. Geïllustreerd ... . Zr. Ma. Teresa.. IIclntje deo Duit. Geïllustreerd ..
Zr. Ma. Tereaa.. Ik zal Je een wat vertelIon. Ge- Jllustreerd ......... . Zr. Ma. Ter sa. Ino. Geïllustreerd ... . Zr. Ma. Teresa. Een kleine Rakker en andere verbol n.
Geïllustreerd ... . Zr. Ma. T resa. lfiep-ik-ook. Geïllustreerd ..... . Zr. Ma. TereaR. Smokkt'lfIl'nlJe en 8nd .. re verbalen.
ïllu treerd . . . .....•........
Zr. Ma. Teresa. Uit h .. 1 Dagboek von Henk cn Lou I.
"Op rel "I ". G ïIIustreerd ... . Zr. Ma. Teresa. Uit hel Dngbol'k vun Henk cu Lou 11.
"Op Curu~ao". 0 tI1\1stre rd .. , ..
Zr. Ma. Teresa. Voor Roomsebe Kleuters. GejlJu tr.
I, 2, 3, 4 il.
à.
Zr. Ms. Teresa. Wnt oude Trui vertpldl'. eïllu treerd Lina Tervooron. Dep doet de Oul houding. Geïllus-
treerd . . . ..... . F. Trautwein. B0I1-Sprlng-hl-"-Veld. OeJllustreerd D. C. Visschers. Een Kind vnn .Javn. 30 druk. Gefll.
C. de Waal. Uit Grootmoeder's J'orlereuill... e·
ïJl uRtr erd ... . WaJterida. arlnn. Goillustrecrd ... . W Iterida. Een Jnfli (;h Ml'I~je co nnd r Indl elle Verhal"lI. cillustre rd ....... . B. V. Zwegers. lu bet Oerwoud. Geïllustreerd ... .
•
Ing. I 1.25 Geb. I 1.90 Ing. I 1.90 Geb. I 2.75 Geb. I 0.50 Geb. I 0.5 Geb. I 0.90
Ing. I 1.90 Oeb. I 2.75 Ing. I 1.25 GAb. f 1.90 Ing. I 1.25 Geb. I 1.90 Ing. I 1.50 Geb. I 2.25 Ing. I 0.75 Geb. I 1.25 Ing. I 1.25 Gob. I 1.90 Ing. I 0.75 G b. I 1.25 Ing. I 1.25 Geb. I 1.90 Ing. I 1.50 Geb. I 2.25 Ing. I 1.90 Gob. I 2.75 Ing. I 1.90 Geb. I 2.75 Ing. I 0.50 Geb. I 0.65 Geb. I 0.50 Ing. I 2.40 Geb. I 3.25 In~. I 1.90 b. f 2.75 G b. I 0.90 Ing. I 0.76 G b. I 1.25 Geb. I 0.50 Ing. I 1.25 eb. I 1.90 Geb. I 0.90
•
•
•
UITGAVEN VAN L. C. O. MALMBERG, 's·HERTOGENBOSCH
w. v. d. Berg. De Avonturen voo Wim en 'n Ween- seben JOlIgt'n. Geïllustreerd .••...
W. v. d. Berg. De Koning van TjllotJap. Geülus·
treerd ...•.•... , ..•.
W. v. d. Berg. De VondeUng voo Simmerutb. Ge·
ïIlustr erd
...
w. v. d. Berg. Rudl's Avontuur. Geïllustreerd
..
Casimir. Benneke. Geïllustreerd •...•...•...
A. van Dijk. Met mijn Doek ke 10 een Boekske. Ge·
ïllu treerd .....•...•.
Edgard. Bet Wille MulM)e en uodere verbalen. Ge·
i 11 u~treerd . . ...•...•...
Edgard. Vao Koning Orgaloe • Geïllustreerd ....•.
Emonts. De Zoon vun bet Opperhoofd der Daodarl's.
Geïllu treerd .. ....... . Federer. Een Nacht In de Abruzzen. Geïllustreerd •. Finn. De Geheimzinnige Gld • Geïllu treerd ... . C. van Ge tel. De Kinderen vun Joeqoes d' Armagnac.
Geïllustr rd ...• ···
M. van Helmond.Uoe dl' I.eeuw voor Reebter speelde.
Geïllu tre rd ... . B. C. Kloo terman . God Volk, prachtuitg. Ge·
ïllu. tr erd ... , ... . B. C. Kloosterman. . Ons Voorb eld. Prachtuitg.
G ï11u~tr erd .. , ... . B. C. Kloo termans liet Oude \' rbond. Prachtuitg.
'oïllu. treel'd ......•.
B. . Kloo ter man . De Zaligmaker. Prachtuitg.
Geïllustreerd . . , ...•....
M. Kohlbrugge. De Wonderpuruplu. Geïllustreerd.
Tb. Köhler. De Zwurte Vinger. Geïllustreerd ... . C. van Lies. Klein Broertje. Geïllustreerd ... . C. van Lies. Kleh. Zusje. Goïllu treerd ..•...
Moed r Mary Loyola. JI'ZUS voo Nazaretb. Geïllus·
str erd 30 dr1lk ............... . Lamb rt Luco. z. Zoo'n rare Chlner • Geï1luetroerd
n. F. Martons. ne \\'olldermut. eïllustreerd ....
Br. Martinus. Wat Zu 't Kerstklndj beloorde.
G ïlI ustreerd . • ... .
Ing. f 1.90 Geb. f 2.76 Ing. f 1.90 Geb. f 2.76 Ing. I 1.90 Geb. I 2.76 Ing. I 2.40 Geb. I 3.26 Ing. I 0.76 Geb. I 1.26 Ing. I 0.76 Geb. I 1.25 Ing. I 1.50 Geb. I 2.25
In~. I 1.25 Geb. I 1.90 Ing. I 2.40 Geb. I 3.25 Ing. I 1.25 Geb. I 1.90 Ing. I 1.90 Geb. I 2.76 Ing. I 1.25 Geb. I 1.90 Ing. I 0.25 Ing. I 1.90 Geb. I 2.75 Ge1J. I ].25 Geb. I 1.25 Geb. I 1.25 Ing. I 0.25 Ing. I 1.25 Geb. I ].90 Ing. I 0.75 Geb. I 1.25 Ing. I 0.75 Geb. I ].25 ng. I 1.60 eb. I 2.25 Geb. I 0.90 Ing. I 0.25
