64ste jaargang nummer 45 woensdag 4 november 2009
Nog maar honderd dagen!
Ons geliefde Belgenland is er blijkbaar nog erger aan toe dan wij dachten. Vicepre- mier Guy Vanhengel lanceerde afgelopen zondag op de RTL een pathetische oproep tot ruimdenkendheid. ‘Er resten ons nog vier maanden - 100 dagen - om over BHV te onderhandelen. De inzet is de toekomst van het land!’ Aldus de Brusselse baas Gan
zendonk die in opdracht van Guy Verhofstadt in de federale regering over de liberale belangen waakt. En dat zijn uiteraard niet de Vlaamse belangen. Want Vanhengel voegde er in één adem aan toe het Vlaamse decreet te willen opschorten dat de inspectie over de Franstalige basisscholen in de faciliteitengemeenten in Vlaamse handen legt. Decreet dat de Open Voddebalen nota bene in het Vlaams Parlement mee hebben goedgekeurd, maar in dat verband geldt wat wij vorige week al schreven: bij een openbare stemming durven al die Vlaamse labbekakken niet anders dan op het electorale ja-knopje drukken, terwijl ze zich bij “onderhandelingen” veilig verborgen kunnen houden in het struikge
was. Daarom moet de finale stemming over BHV worden afgeblokt, vooraleer de VLD samen met België kopje-onder gaat.
Zou anderzijds Eric van Rompuy de voorbije week ‘t Pallieterke onder ogen heb
ben gekregen? En begrepen hebben dat wij hem voortaan onverbiddelijk met de term knechtfederalisme” zullen bestoken? Op de RTBF verklaarde het verlengstuk van de federale kardinaalpremier plotsklaps dat - als er geen communautair akkoord komt tegen maart - dan de kans bestaat dat de Vlamingen in het federale parlement de split
sing forceren. Edoch, als de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen! Want Eric de Splitser stelde wel vast dat het dossier geradicaliseerd is door de opeenvolgende belangenconflicten, maar beklemtoonde dat onderhandelen nog altijd prioritair is voor CD&V. En weliswaar kon hij zich niet terugvinden in de uitspraak van Vanhengel over het Vlaamse decreet, maar hij liet wel ruimte open voor overleg ... over de uit
voering ervan.
Knechtfederalisme, het zit zo diep in de genen van de tsjeven dat het ongenees
lijk is!
Het decreet is dan ook een ‘ongehoorde provocatie’ die ‘het onderwijs van bijna 3.000 Franstalige kinderen en het leven van vele families verstoort’. Aldus de Franstalige par
tijvoorzitters die vorige week eensgezind aankondigden naar het Grondwettelijk Hof te stappen. Waar ze hopelijk veroordeeld zullen worden omdat ze het zelf vertikken een Vlaamse school in Komen te financieren, maar wel het recht opeisen de Vlaamse Rand ongebreideld te verfransen. Met de hulp van knechten als Eric de Splitser die eerst een decreet goedkeurt, om dan meteen terug te komen op de realisatie ervan!
Vlaamse labbekakken, het krioelt ervan in deze contreien. Het Riziv pakte midden vorige week uit met een studie die de zaken op zijn kop zet en de Vlamingen de zwar
tepiet toespeelt inzake uitgaven in de gezondheidszorg. Uiteraard wreef de staatsom
roep dat onmiddellijk onder de neus van N-VA-senator en arts Louis Ide, die mee het idee van een Vlaamse hospitalisatieverzekering ontwikkelde. Ide ontkende niet dat de uitgaven van de verschillende gewesten de voorbije jaren naar elkaar zijn toegegroeid, maar wees terecht op de andere kant van de medaille, namelijk dat het systeem door inkomsten vanuit Vlaanderen overeind gehouden wordt.
De volgende dag werd hij door Luc van der Kelen alias Het Laatste Nieuws zwaar gekapitteld wegens totaal gebrek aan “solidariteit” en politieke spelletjes met de levens en de gezondheid van minder bemiddelde landgenoten. Het commentaarstuk had zo uit Le Soir kunnen weggeplukt zijn. Laten we daarbij niet vergeten dat Het Laatste Nieuws de meest gelezen (of toch meest bekeken) krant in Vlaanderen is, wat aantoont tegen vvelke krachten wij het nog altijd moeten opnemen: logebroeders die al jaren labore
ren om hun “meesterwerk” af te leveren, maar in wezen het niveau van knecht of leer
jongen nog niet zijn ontgroeid.
Dé prijs van hansworst van de week gaat evenwel naar Luc van Biesen, die in zijn jonge jaren nog mee militeerde bij de Volksunie en het Taal Aktie Komitee, maar omwille van de smeer naar de Open Voddebalen is overgelopen. Nota bene wonende in Kraainem stelt mijnheer voor om de Vlaamse gemeentelijke basisscholen over te dragen naar de Vlaamse gemeenschap, en in ruil het Franstalige basisonderwijs naar ... Frankrijk. Een vreemde mogendheid! Wat is dat toch met al die zogenaamde nationalisten die onder
dak hebben gezocht bij de VLD? Het zijn zonder uitzondering zotskappen geworden, groothandelaars in politieke prostitutie, of balancerend op de rand van de zelfdestruc
tie, zoals de burgemeester van Mechelen of mijnheer doktoor uit Laakdal. Geen enkele van die gewezen Vlaamsgezinden heeft ooit tegen Verhofstadt durven zeggen dat hij de pot op kon met zijn federale kieskring, integendeel, ze hebben als echte lakeien dat idee mee vorm gegeven en mee helpen verspreiden. Somers, Vankrunkelsven, Van Biesen, Borginon, Gabriels, Gatz, Tommelein en tutti quanti, ze kunnen niet genoeg tegen de muur worden gespijkerd en met het etiket van dommeknecht worden bedacht.
En voor de Zot van A, die tot slot van rekening ook af en toe naar Brussel afzakt, hebben we een nieuwe slogan in petto: BRUG OF GEEN BRUG, SPLITS BHV!
XÜCfiiclexftc.
Deze week:
• Wie wordt de blauwe baas ? 2
• Oorlogstaboes? 4
• Recht op wraak? 5
• Flutpraatjes 7
• De Zuidelijke Nederlanden 1 1
30 oktober: knuffeldag
Misleidende reclame
I
‘ S wi«/
\—.—t
«y oö K
Al!
—;- j
(VJA5 -HfrAÄ/
I DAX) SLECHTS n TÄMSPEZ?.
---
ra
Vaibhav Bedi is een Indiër naar m’n hart.
Het soort man dat niet op z’n kop laat zit
ten en evenmin te beroerd om zich manmoe
dig, desgevallend tegen de sterkste krach
ten, teweer te stellen. Bedi daagde zowaar Unilever voor de rechtbank omdat hij na zes jaar intensief gebruik van Axe-producten nog steeds geen vriendin heeft kunnen veroveren.
Nochtans belooft de reclame voor de Axe- fleskes en -tubes dat de gebruikende man een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent op het andere geslacht en door hor
den opgewonden vrouwen wordt bestormd.
Niets van, ondervond Vaibhav, die nochtans Axe-zeep, dito deo’s en -gel verbruikte in gezinsverpakkingen. Misleidende reclame;
er kan niet genoeg voor gewaarschuwd wor
den en Bedi weze geprezen voor zijn door
tastende aanpak.
Denk aan de Neverending Story. In de lange versie duurt die prent 102 minuten.
Minder dan twee uur dus. Toegegeven, ze hebben er nog een tweede en een derde ver
sie laten op volgen, maar ook die hebben dus wél een eind.
Neverending? Mijn oor. Ook het boek waarop de film is gebaseerd, Die unendli- che Geschichte, voldoet absoluut niet aan de verwachtingen. Misschien vindt u 391 bladzijden veel, maar oneindig is het hoege
naamd niet.
Als kind kocht ik ooit een doos Tampax.
Wat een boerenbedrog bleek dat. Zowat dagelijks zag ik een jong meisje op de tele
visiereclame beweren dat ze dankzij Tam
pax kon zwemmen en paardrijden. Je zag haar ook paardrijden als was ze een Ama-
Plankzeil naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus
Hazenbenen
zone. Zwemmen kon ik al, maar paardrijden sprak me wel aan. Dus met het weinige zak
geld waarover ik beschikte een doos Tam
pax aangeschaft. De verkoopster keek me vreemd aan. "Duidelijk geen paardenliefheb- ster”, concludeerde ik, al wekte haar gebit een andere indruk.
Geen vijf minuten heeft het geduurd voor
aleer ik uit het zadel werd gewipt. Akkoord, ik had het ding niet helemaal juist gebruikt, want de aanwijzingen op de bijsluiter kon ik om lichamelijk-technische redenen niet tot in de details navolgen.
Maar toch. Boerenbedrog dus, zoveel was meteen zeker. Ik was minderjarig en had niet het lef mijn ouders in te lichten. Tampax ont
kwam dus aan de gerechtvaardigde straf.
Laten we dan ook hopen dat Bedi zijn rechtvaardige strijd mag winnen. Dat zou perspectief bieden. Vooral in de politiek.
Akkoord, CD&V loog niet toen vijf minuten politieke moed voldoende werd genoemd om BHV te splitsen.
De partij heeft die vijf minuten politieke moed niet opgebracht, maar daarmee niet aangetoond dat de stelling dat ze zouden vol
staan fout is. Maar er zijn andere gevallen te noemen. De slogan "Gedaan met geven en toegeven” mag een schoolvoorbeeld genoemd worden.
Maar "Wij zeggen wat u denkt" is even
min koosjer, want de politicus die dat beweerde, zei aansluitend iets wat ik hele
maal niet dacht. De voorbeelden liggen voor het rapen.
Kortom, als onze vriend Vaibhav zijn slag in New Delhi thuishaalt, zijn ze nog niet klaar in onze Wetstraat.
Eenmanscollectief
Den Blooten Koonick
Zeg dat meneer den doktoor het gezegd heeft. Muizenissen, zwartgallige gedachten, het maagzuur vanwege de kinderruzies onder de Vlaamse bewe
gers, zelfs de eerste symptomen van de varkens... excuseer, de Mexicaanse griep: lees ‘t Pallieterke en het leven lacht u weer toe. Beter dan een prik, hoestsiroop en de poeders van Dr. Mann.
Verzeker u tegen alle narigheden, en neem uw wekelijkse portie geestelijk voedsel tot u. Neem een abonnement op ‘t Pallieterke. Voor een heel jaar betaalt u 96,20 euro op ons rekeningnummer 409-6519491-68 en u krijgt ‘t Pallieterke tot het einde van dit jaar gratis voor niks.
Wilt u er meer over weten, bel dan naar 03 232 14 17, en onze lieftallige secretaressen staan U graag te woord.
De dingen dezer dagen
Wie neemt het
blauwe fabriekje over?
Wat hebben Marianne Thyssen, Bruno Valkeniers, Caroline Gennez, Bart de Wever, Wouter van Besien en Jean-Marie Dedecker niet gemeen? Van alles. Wat hebben ze wel gemeen? Ze werden allemaal partijvoorzitter zonder dat daar veel contestatie over bestond. Bij gebrek aan tegenkandidaten (heel pijnlijk het geval bij Groen! waar maar één persoon voorzitter wilde worden), omdat het intern bedisseld werd of omdat de betrokkene niet gecontesteerd wordt. De liberalen doen het anders.
Echt te goor
De titel van dit stukje was mijn eerste reactie na lectuur in Het Nieuwsblad over studentendopen aan de universiteit van Gent. De eerstejaarsstudente eco
nomie Laurence de Klerk die haar doopverhaal wereldkundig maakte, toonde zich een stuk sterker dan haar medestudent van het “sterke” geslacht die haar getuigenis wel wilde bevestigen, maar dan anoniem. Waarom men wil blijven bij het aan de schandpaal nagelen van ronduit beestachtigheden, onder dekking van de vergoelijkende schuilnaam “studentikoos”, het is me een raadsel.
De volgende dag publiceerde dezelfde krantreacties op het schokkende verhaal van Laurence. Die waren voorspelbaar. Zowel in deene als in deandererichting.De aan hangers vanhet “moet kunnen"-syndroom, datdesamenleving almaarverder omzeep helpt,schaarden zich achter de aan het licht gebrachte smeerlapperij.Wie niet akkoord gaat,moet zich maar niet laten dopen. Zo simpel ligt dat volgensde “believers”. “In groep kunnen mensenheel linkuit de hoek komen”, klonkhet aandeanderekant. Dat kon nietanders dan dievande verzuurden zijn. Ze bedachten de "doopmeesters”met koosnaampjes als complete“frustré” en/of halve sadist.
Wat niemand ontkende, en ikzelfdus evenmin, is dat studentendopenvan alle tij
den zijn. Alleen valt te vrezen datze zijn
"meegegaan met hun tijd”. Met dat uitgangs punt voor ogen valt tevrezen dat mijneigen
“doop” eind jaren vijftig van vorige eeuw, even totaal als nadrukkelijk voorbijgestreefd isdoordeversie anno 2009, die in“mijn tijd”
niet eens in de verbeelding opkwam vande
“filsa papa" die van “studeren”zijn beroep had gemaakten zich om de anderedag “stu dentikoos” lazarus zoop alsboegbeeldvan het ware studentenleven ennotoire smeder van vriendschapsbanden voorhet leven.
Laurence de Klerk zei dat zezich zelfs voor de lievesom van tienduizend euro niet opnieuw zou laten dopen.Op grond van enkele flarden uithaar onthullingen kan ik daar ruim begrip voor opbrengen. Tenzij het als"normaal" dient geboekstaafd dat
"schachten" met tien op een rijeen banaan moeten doorgeven vanuit de eigen onder
broek. En delaatstevan het rijtjedie moet opeten, inclusief het onderweg verzamelde schaamhaar.En als “eten" dantoch aan de orde was, kregen de schachten door de
“doopmeesters" volle tubes ondefinieer bare smurrie in de bek gespoten,waarnahet zwelgen geblazen was,tot het kotsen werd.
Opbevel van de “meester"werd dat onder
kotsenvan een andere “schacht”.Cocktail- saus maken door in eikaarsmond ketchup enmayonaise te mixen, een partijtjeworste
len in dierenmest en hondenbrokkenvreten dievooraf gedoopt warenin een met viezig heid gevulde regenton, maaktendeel uit van de “onschuldigere opdrachten”.Maar alshet even mag, spreek ik toch mijn voorkeuruit voorhethalf dozijn pinten die ik in een ver verleden“ad fundum” achterover moest kie
perenals ultieme proef om hetstudenten
statuut te verwerven.
Geheim
Volgens een bestaand “doopdecreet”, aldus het overkoepelende faculteitencon vent vande Gentseuniversiteit, mogen stu dentenverenigingenniet zomaar wat inhet wilde weghandelen. Psychologischeverne
deringen en seksueleintimidatie zijn verbo
den. Gevaarlijke opdrachten ook. Maaruri- negebruik enkotsen mag. Devoorzitter van het convent liet ook nog weten“dat het er in Gent braaf aan toe gaat. Helemaalanders dan bijvoorbeeld in Brussel”. Ik vrees dat mijn verbeeldingvan conservatieveouwe zak schromelijk tekortschiet bij watik me danbij Brussels studentikoos “entertain ment”moetvoorstellen.Op moderneleest geschoeide studentendopenzouden trou wens niet kunnen zijnwatze vandaag zijn, mochter geen “doopgeheim”bestaan.Datis een studentikozepersiflage van het beroeps geheim, waarachter in het wareleven ook al eenstoestandenschuilgaandie hun ver wekkers liever niet openbaarzien gemaakt.
Om het nog eens over “mijn tijd” te hebben:
een doopgeheim bestondtoen niet. Dat was ook niet nodig, omdat het begrip "bescha ving"nog nietaangetast was doorhet “moet kunnen”-syndroom vande “mei ‘68-verlich- ting”. Huidige leidinggevende figuren op ver
antwoordelijkheid eisende postenallerhande zijn producten vandie “verlichting". Daar doorzouhet weleens kunnen dathetaan deGentse universiteitbijvoorbeeld belang- rijker wordt geacht om vergader- en daaraan verbonden spreekverbod ineigen lokalen op te leggenaan“verdachte”studentenvereni gingen, dan eenpoging te doen zich in het
"ware studentenleven” voordoende perver
siteiten in te dijken.
Het wastrouwensopvallend dat er door de rest van de “media”niet ingespeeld werd op de in Het Nieuwsblad gepubliceerde onthullingen,die aande verbeeldingskracht van huiscartoonist Mareceen veelzeggende spotprent ontlokte,metde vraag wanneer de Gentse universiteit zou gesloten worden nu Guantanamo dicht is?Dat inspelen lag bij
voorbeeld helemaalanders toen Koppen XL undercover een reportagehad gemaakt bij een kinderoppas waar in de leefkamer een portret van Hitlerhing. Ter afsluitingdan ook eenhint voor de VRT. Waarom niet over
wegen ombij opening vanhet volgend aca
demiejaar een undercoverreportage over de beestigheden van het doopgebeuren vast teleggen? Tenzijdie volgens de tijdgeest als
“ludiek” dienen gekwalificeerd. In schrille tegenstelling tot de dreiging die van een por
tret kan uitgaan.
D.Mol
Hoe droevig detoestandvan Open VLD ook mag zijn, de job van partijleider blijkt nog steeds gegeerd. En dus krijgenwedaar eenechte verkiezing, waar de buitenwereld van hoopt te smullen. Zoals bij die clash tus sen BartSomersenJean-Marie Dedecker.
Genieten voor de buitenwereld, pijnlijk, voor de eigenpartij.
De verkiezing van een nieuwe OpenVLD- voorzitter wordt boeiend, pijnlijk ofbeide.
En wellicht spannend, want de drie kandida
ten makenalleneen goede kans om het pleit te winnen. Pijnlijkzijn zenu eigenlijk al voor GuyVerhofstadt. Injuni nog openlijk beju beldomdat hijzo geweldighad gescoord bij de Europese verkiezingen (bedoeld werd:
minder verloren dan deVlaamse lijsten) en weerteruggekomen na het verdwijnenvan Somersals redder van dienst. Verhofstadt wilde Matthias de Clercq als nieuwe voor zitter, want die komtrechtstreeks uit zijn Gentse stal en zou ‘de Gust’ - zoals Ver
hofstadt in de VLD genoemd word -een rechtstreekse lijn gevennaar de nieuwe lei ding. Maar Matthiaske isnog ergjong en onervaren. Daar vondde Gust een oplos singvoor. De kandidaten moesten eenploeg (nu heet dat overal team) presenterenmet een kopman/-vrouwen twee secondanten.
Die formulebood de mogelijkheid De Clercq te omringen met de noodzakelijkeervaring.
Knap plan, ware het nietdat Matthias de Clercq plots besloot niet mee tespelen. Ver- hofstadtstactiek liep uitop een sisser.
Bloedgroepen
Interessant is vastte stellen wat hétthema van de verkiezingenwordt: hoelos staat de kandidaatvan deoude rakkers van hettrium
viraatVerhofstadt-De Gucht-Dewael? Zich openlijk in de lijn van deoudegarde plaat sen, wordt gezien als een feilloos receptom te verliezen.
En toch koppelt iedereen de kandida ten aan één van de bloedgroepen. Gwen- dolyn Rutten wordt totde De Gucht-stal gerekend; MarinoKeulen stond altijd heel dicht bij Dewael. Beweren dat Alexander de Croo dichtbij papa Herman staat, is niet echt gedurfd.Daarmee vertegenwoordigt hij de vleugel die altijd al watonwennig aankeek tegen de dominantievan hettriumviraat.
Enwie ontbreekt inhet lijstje?Juist,geen enkele kandidaatwordtdirect in verband gebracht met Verhofstadt. Gwendolyn Rut
ten verklaartinDe Standaard doodleuk: “Als we vandaag moeite hebben om in defederale regeringonze liberalestempelte drukken, dan korr* J---‘ '
ringzit.
diehen meestel
Stijl
ikuac ornaat aePSmee in de rege- En het was toch Guy Verhofstadt erbij heeftgevraagd?”Kritiek op de -? Ongezien, en hetvalt op.
Over een gebrek aan persaandacht kun nen de kandidaten niet klagen. Bladzijden worden er gevuldmet analyses, interviews en commentaren. Groteinhoudelijke ver schillenvallen daarbijniet op. Het zou vooral overde‘stijl’ gaan. Daar hebben wel meer
partijen last mee. De stijl vandesp.a slaat niet aan,die van Groen! motiveert niemand, het Vlaams Belang isop zoek naar een andere stijl. Maar in het(niet-) debat binnen de VLD ontbreekt de inhoudelijkecomponent voor lopig toch wel heelnadrukkelijk. Zo komt De Croomet een reeks voorstellen, waar
van demeeste letterlijk uit het huidigepro gramma gepluktwerden.Dat is dan de kan didaatdie zichhet scherpst als vernieuwer wil profileren.
Deschrik voor eennieuwSomers-Dedec- ker-debaclezitnatuurlijk diep. Maar als de inhoud er niet toe doet, dan dreigt decam
pagne snel erg persoonlijk te wordenen ook diepe wonden te slaan. De pers staat klaar om zoutin dewondente strooien.
Met die drie-kandidaten-samenformule zullen er geentwee, maar zes verliezers ach
terblijven. Bij Rutten zitten Dirk Sterckx en Dirk van Mechelen op de achterbank.
Namen, maarpassé. Van Mechelenvoerde een rampzalige verkiezingscampagne en Sterckx maakteeen zwakke indruk als par’ tijvoorzitter. De Croo nam Quick enPatri- cia Ceyssens op sleeptouw.Quick neemt als actieve minister een groot risico op gezichtsverlies. Keulen lijkt de beste kaar
tenin handente hebben. Maar hijhad last om eenploeg samen te stellen en dat isgeen goed teken. HetAntwerpse spring-in-'t-veld Annick deRidder is altijd bereidin de kijker te lopen,maar De Clercq, Tommelein en Alexander de Croobedankten voor de eer.
De jonge De Croo, ergzelfzeker tot arro
gant, maakteoverigens geen tebeste beurt door tegelijkertijd met Keulen te onderhan delen en zelf een ploeg samen testellen- Keulens nummer drie is de burgemeester van Lochristi. Buiten de bloemengemeente nobel onbekend, maar toch nietteonder
schatten als troef. Oost-Vlaanderen blijftde provincie,die inde VLDhetzwaarste door
weegt. Rutten (Vlaams-Brabant) doethet met twee oude Antwerpse paarden,Alexan
der de Croo staaterg sterk inhet zuiden van deprovinciënmaar wekt weerstand in het Gentse. Lochristiligt dicht bij Gent.
Lamme, tamme Vlamingen
Nog eenwoordje overhet Vlaamse prO' fiel.De Croowil een onderhandelde oplos- sing voor BHV, noemt het decreetover Vlaamse inspectie van de faciliteitenscholen
“pesterijen” en wil samenvallende verkiezin
gen. Erg tricoloor. Rutten is hetsoort libe raal dat de pest heeft aan nationaleverbon denheid. België en Vlaanderen, het kanhaar allemaal gestolen worden. Als het maarlibe raalis.Keulen biedt op dat vlak relatief oe beste garanties. AlsVlaamsminister van Bin nenlandse Zaken reed hij eenbehoorlijk par cours als het over de faciliteitengemeente11 ging.In Terzakeverklaardehijvorigeweek-
"DePSmoet er voor opletten dat ze Belgie- dat ze zo hoog in het vaandel draagt, nie kapotmaakt door hervormingen tegente houden.”Voor een VLD’er moet dat alser* Vlaamse taal gekwalificeerd worden. _
De dingen dezer dagen
4 november 20093 Hoe gaan we dat doen?
De VVB gaat nog een stapje verder in de tocht naar“Vlaanderen onafhankelijk”.
De discussie gaat niet meer over “waarom Vlaanderenonafhankelijk?” maarwel over
“hoe wordt Vlaanderen onafhankelijk?” De spits wordt afgebeten op 6 november teEkeren (zaal ‘De Geesten’, Waterstraat;
19:30). Rita de Bont (Vlaams Belang) en Jan Jambon (N-VA) worden op de rooster gelegd. Welke zijn hun scenario’s en zijn ze realistisch? Cultuurfilosoof Johan Sanc- torumvraagthetaan een raadvanwijzen met Guido Celen, André Monteyne, Frede- rik Pieters, Marcel GunstenEric Defoort.
Inschrijven voor deze avond op 03 289 93 57 of via vvbekeren@gmail.com. De
gtLKTWß
Minister wil lessen op schoolovermisleidendereclame
Echo ’s uit de Koepelzaal
Voorbeeldfunctie __________
Een onvoorwaardelijke fan van parle
mentsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) zijn We nooit echt geweest, maar dat hij zich voor de festiviteiten rond het feest van de Duits
talige gemeenschap (op 15 november, nota bene) liet 'verontschuldigen’, juichen we zon
der meer toe, met handen en voeten!
Aanleiding was het feit dat hun parle- mentje vorige maandagavond een belangen
conflict ingeroepen heeft tegen het voorstel de tweetalige kieskring B-H-V te splitsen.
Volkomen terecht noemde Peumans het ronduit absurd dat de belangen van Duitsta- l'gen daarbij geschaad zouden kunnen wor
den. Niet in het minste zal het hem (en velen met hem) daarbij kwaad bloed gezet hebben dat die laatste Belgiekse Mohikanen daar
bij hopen dat Vlamingen en Franstaligen de komende 120 dagen om een onderhandelde
°Plossing zoeken.
Peumans: ‘Een stemming die goedgekeurd
**ordt door een democratische meerderheid 'n bet Belgische parlement, die bovendien de omzetting van een arrest van het Grondwet-
®"jk Hof betreft, moeten aanvaard worden.
®t herhaaldelijk inroepen van steeds het- ƒ 'de belangenconflict is misbruik maken an( de rechtstaat.’ Goed gezien van de arbi-
®r- Geef a.u.b. die verloren lopende sukkels et hun Duitse grond en hun gebakken Bel-
°ISche lucht terug cadeau aan de Heimat...
Sg bg vertoon_______ _____
Vermits twee van de drie hun parlemen- raire stek hebben in de Vlaemsche Parochie- aad mogen volgende vragen aan de heren d' 'P Dewinter, Bart de Wever enJean-Marie y Decker misschien even in deze kolommen:
OHden jullie dat een goed idee, dat zogehe- één lnterview in ‘Humo’? Denken jullie daar e n lemand rechts van het extreme centrum don.P'ezier mee ce hebben gedaan? Is één elstelling van één uwer partijen daardoor
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
■ï^^ekHoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
inkom bedraagt5 euro; inbegrepen in de prijs is een dessertenbuffet, aangeboden door het bestuur van VVB-Ekeren.
De Vaganten bis!
Het huldeconcert met De Vaganten op 10 november is helemaal uitverkocht. Er lopen dusnog heel wat liefhebbers ronddie demuziek van de Vaganten kunnen sma ken. Omdat de vraag naar kaarten bleef komen, is er beslist ook op woensdag II november om 15 uur een tweede concert teorganiseren.
Plaats van hetgebeuren:Edegem, audi torium Ter Eist.
Inlichtingen en kaarten via het ANZ:
031237.93.92
tactisch en/of strategisch ook maar één milli
meter opgeschoven in de goede richting? Of kon er ook maar één goede reden verzonnen worden om te doen wat jullie gedaan heb
ben? Tenzij in de boekskes komen?
Rits_________________
In zijn beleidsnota kondigt minister van Binnenlands Bestuur Bourgeois (N-VA) aan dat hij voor de komende gemeenteraads
verkiezingen (2012) de rits wil invoeren: de eerste twee plaatsen van de kieslijsten zullen niet meer ingenomen mogen worden door mensen van hetzelfde geslacht.
Inderdaad: in een moderne dommecratie speelt de kwaliteit, de ervaring, de vaardig
heid en de geschiktheid van een kandidaat (m/v) geen enkele rol van betekenis. Als het maar allemaal politiek correct is, meer moet dat niet zijn!
Voornemens
Lang heeft het niet geduurd of er kwamen een aantal apen uit de mouw van ministel- lair supergewicht Smet (op Onderwijs, god
betert)! Dat bleek donderdag bij de voor
stelling van zijn beleidsnota meteen. Bij dat soort gelegenheden is het uiteraard gebrui
kelijk om het zuur met het zoet erdoor te duwen: voor elk wat wils! En aangezien de meeste parlementsleden van het onderwijs- wereldje (en vooral van de dagelijkse prak
tijk ervan) volstrekt geen kaas hebben gege
ten, is het gevaar meer dan reëel dat heel die onverkwikkelijke boterham door de strot van de meerderheid wordt geramd. Mogen we daarbij vooral de N-VA vragen serieus toe te zien op de inhoud en de draagwijdte van een aantal (min of meer) wilde plannen van het rood genie?
Positief _________________
We zijn het zonder meer eens: de wer
king van de zes topsportscholen moet drin
gend geëvalueerd worden, zowel op orga
nisatorisch als op inhoudelijk vlak. En het ideetje van de uitbreiding van het statuut naar andere disciplines (gedacht wordt o.a.
aan de Antwerpse balletschool) is lang niet kwaad.
Dat jongeren - meer dan vandaag het geval is - in contact zouden moeten komen met kunst en cultuur (maar wie gaat daarin kie
zen?) treden we ook maar wat graag bij. Nu blijven bijvoorbeeld lessen esthetica beperkt tot de aso-scholen.
Het departement wil dat kunst- en cul- rin.rpdur.itip voor alle jongeren in
Patrik Vankrunkelsven Pijnlijke afgang
Laakdal
Gij Stalkse Ruiter,
Wij herinneren ons een Zangfeest van zowat tien jaar geleden, toen professor Jacques Claes gastspreker was en een aan
tal politici door de mangel haalde omdat ze naar zijn mening teveel onzin uitkraam
den. ‘Zo zijn er die beginnen te kwikkelen’, klonk het ietwat poëtischer uit zijn mond,
‘of anderen die gaan krunkelen. Maar een ding is zeker: het eindigt onvermijdelijk op:
“kladaradatsch”!’
Misschien zal de lezer het vandaag de dag vergeten zijn, maar Bert Anciaux onder
nam toen in Brussel verwoede pogingen om filmzaal Pathé Palace - alias de Kladara
datsch - uit de klauwen te halen van Hervé Hasquin, ministerpresident van de Franse gemeenschap. Dat leidde tot een ware vaudeville waarbij Anciaux ondanks al zijn grootspraak en na tal van verwikkelingen het onderspit moest delven. De Kladara
datsch werd aldus het symbool voor de talloze bokkensprongen van den bleiter, en Jacques Claes oogstte ruim applaus in het Sportpaleis toen hij zijn rake woord
spelingen lanceerde.
We moeten daarbij even het bre
dere kader schetsen. Gij, Krunkel, waart rond die periode interimvoorzitter van de Volksunie, want Anciaux had besloten dat hij negen maanden lang op zoek ging naar een nieuwe boreling die uiteindelijk de naam ID2I kreeg. Daarin zaten naast een hoop andere onbenullen onder meer Margriet Hermans en Vincent van Quic- kenborne, die zijn weg begon te zoeken in de politiek en daarbij het nodige kwikkel- werk niet schuwde. En gij steunde de hele poppenkast van Anciaux en zijn verrui- mers, die geregeld hun gal spuwden over belachelijke symbolen als lied en vlag, want gij wilde ook op de voorgrond treden van het politieke theater. En toen Anci
aux na de verkiezingen van 1999 de par- tijstatuten liet verkrachten om minister te kunnen worden in de Vlaamse rege
ring in plaats van naar het Europees parle
ment te gaan, bracht gij mee de argumen
ten aan om die putsch mogelijk te maken.
Jacques Claes wist dus heel goed waar hij het over had toen hij het werkwoord krunkelen lanceerde. Door uw toenmalige en latere capriolen verdient die term het trouwens om vast opgenomen te worden in het Groot Woordenboek van de Neder
landse Taal.
Want, om ons verhaal te vervolgen, gij hebt dan met onder meer Dewael en Ver- hofstadt het manke Lambermontakkoord op poten gezet, waarbij de Vlamingen veel betaalden en van de Franstaligen bijzonder weinig in ruil kregen. Om vervolgens ruw te ontwaken toen gij in 2000 bij de voor
zittersverkiezingen in de VU de duimen moest leggen voor Geert Bourgeois. Dat beschouwde gij als een persoonlijk affront
plichtonderwijs deel gaat uitmaken van de basisvorming: goed zo!
Welgemeend applaus ook voor het sme- tiaans verzet tegen de commercialisering en juridisering van het Vlaamse onderwijs.
‘Scholen zijn geen markten’ en mogen dus best wel ‘eisen stellen tegenover de leerlin
gen en hun ouders’.
En verder: ‘We denken dat het niet goed is dat beslissingen van klassenraden en school
besturen meer en meer worden voorgelegd aan de rechter.’
Lang geleden dat we een beleidsmaker inzake onderwijs nog zo verstandig hoor
den praten!
Negatief________________
Groen! maakte het met de absurde uit
spraak ‘Pas de scholen aan aan de leerlingen’
Smetje ondertussen wel héél erg makkelijk om te scoren bij de laatste weldenkenden en ondertussen zijn eigen paarden binnen de muren van Troje te smokkelen: het uit
stellen van de studiekeuze tot 14 (i.p.v. 12 in de huidige regeling), de uitbreiding van
co o Bi 3
en toen Bourgeois en c° uiteindelijk wei
gerden zich achter Lambermont te scha
ren, was de tijd rijp om revanche te nemen en samen met Anciaux de Volksunie op te blazen. Dat het overgrote deel van de Volksunieleden bijzonder goed wist waar de klepel hing, bewijst het feit dat gij met den bleiter bij het referendum over het al dan niet voortbestaan van de partij nauwe
lijks 20 procent van de stemmen kreegt.
Maar geen nood, onmiddellijk werd Spi
rit opgericht, met aan het hoofd zowaar Annemie van de Casteele, want het was de bedoeling dat de nieuwe formatie niet de speelbal zou worden van den bleiter alleen. Toen dat uiteraard wel het geval bleek te zijn en Anciaux platte broodjes begon te bakken met Steve Stevaert om zijn eigen carrière op te stuwen in de vaart der volkeren (iets anders heeft Anciaux nooit geïnteresseerd), zijt gij uiteindelijk naar de VLD verkast, samen met onder meer Van de Casteele en Fons Borginon, waar ge welkom waart omdat Verhofstadt met alle middelen de liberalen probeerde groter te maken dan de CVP. ‘Het had ook groen kunnen zijn’, verklaarde gij evenwel bij uw overstap, waarmee nog meer dan vroeger duidelijk werd wat voor een uit
gesproken opportunist gij eigenlijk waart en nog altijd zijt. Van de Casteele had vrij snel door dat ze er bij de VLD alleen maar voor spek en bonen bij zat. Spons Borginon heeft het nog altijd niet door, en gij hebt het pas doorgekregen nadat gij door uw driftig karakter wellicht geen verkiesbare plaats meer zoudt gaan krijgen in 2011. Dus dacht gij vorige week het kleed van witte ridder aan te kunnen trekken en de poli
tiek vaarwel te zeggen omdat die politiek u naar eigen zeggen te min en te kleinzie
lig was geworden. En omdat ze uw "ethi
sche dossiers” hadden afgepakt, alsof die bij oekaze ooit aan u waren toegewezen.
Maar wie kaatst, moet de bal verwachten, en al snel drongen er minder fraaie ele
menten uit uw persoonlijke levenssfeer naar de buitenwereld door. Als klap op de vuurpijl kreegt gij de wind van voren van Rik can Cauwelaert, die u in Knack en bij Phara regelrecht de grond in boorde. Er bleef na enkele dagen niet veel meer van u over dan het beeld van de vleesgeworden profiteur, die zonder enige gêne het hele huishouden overhoop zet. Bijzonder pijn
lijk allemaal, en gij slaat bijgevolg alsmaar wilder om u heen om uw “zuiverheid” te bewijzen. Tot er ongelukken gebeuren.
Tot gij compleet de controle verliest. Pas dus maar op dat gij de komende tijd niet nog meer dwaze krunkelwegen inslaat, om fataal tot stiltand te komen met een luide ... ‘kladaradatsch’!
Want niet alles in dit leven wordt zo snel
”rd tWid&lU
Frans en Engels in andere vakken! Als glij
middel blijft Smet - met schone woorden! - wel hameren op het cruciale belang van de kennis van het Nederlands maar - misdadig naïef of volstrekt doortrapt? - slaat hij reso
luut een andere weg in dan zijn voorganger Frank Vandenbroucke: 'Frank vreesde dat veel jongens en meisjes dat niet zouden aan
kunnen. Ik denk dat velen dat wel aankun
nen. Het is niet omdat een bepaalde groep niet meekan, dat we het niet moeten doen.’
Een erg gevaarlijk spelletje!
Geweigerde solidariteit
En hoe zit dat met de treinen in het noor
den van Limburg? Komt er nog iets in huis van het grote NMBS-plan om meer treinen te laten rijden in Noord-Limburg? De Lom- melse N-VA-volksvertegenwoordiger Peter Luykx vraagt het zich luidop af. Tot nu toe is geen euro voorzien. Hij riep op tot Lim
burgse solidariteit en diende een motie in.
CD&V, VLD en sp.a wilden niet solidair zijn, alleen het Vlaams Belang keurde de motie goed;_____
Oorlogstaboes?
Ze heetten Jacqueline en Vera. De eerste woonde op de hoek van de straat en de tweede een straat verder. Hun moeders hadden een verhouding met een Duit
ser en dus waren ze een taboeonderwerp - ook in zichzelf - volgens auteur Ger- linda Swillen (Koekoekskind, door de vijand verwekt 1940 - 1945. Uitgeverij Meu- lenhoff, 350 p.). Wel, wel, wel. Dat moet dus een toeval zijn dat ik twee meisjes gekend heb die daar niet met de nek op aangekeken werden.
Zeker blonde en mooie Jacqueline niet die haar afkomst niet kon verloochenen. In mijn ervaring kon je in de jaren vijftig maar beter het kind van een Duitser zijn dan ros haar hebben of een brilletje dragen als je niet wilde gepest worden. Maar natuurlijk heeft de auteur gelijk dat een Duitse vader geen aanbeveling was in een klein Vlaams dorpje of een Waals stadje waar na de oorlog iedereen verzetsman of -vrouw was geweest. Maar ik ben nogal sceptisch over haar bewering dat maar één van de 65 koekoekskinderen met wie ze sprak, het aandurfde om haar de toestemming te geven de volledige naam in plaats van de voornaam te geven. Kom
aan zeg, dat zijn late zestigers en mij maak je niet wijs dat die nog allemaal beven voor de gevolgen. Waarom staan er dan in het boek zoveel mooie foto’s van de Vlaamse of Waalse moeders met het koekoekskind? Er leven nog altijd veel generatiegenoten van de koekoekskinderen die de moeders gekend hebben en die er dus de achternamen kun
nen op kleven. Gerlinda Swillen, zelf het kind van een Duitser, gebruikt volgens mij dat soms bestaande taboe een beetje als een verkooptruc.
Ik heb nog een bezwaar. De verhalen mogen dan wel volgens de omslag “delicaat, hartverscheurend en verzwegen" zijn, maar voor één keer mis ik een gedegen histo
rische vorming die met cijfers werkt. Fei
telijk is dit boek meer een lang scenario voor een tv-programma zoals ik er zelf ook nogal gemaakt heb. Je neemt een interessant onderwerp, bakent de thema's af, interviewt mensen die het allemaal meegemaakt heb
ben (maximum 5 of 6) en monteert dan de interessantste antwoorden over het zelfde thema na elkaar. En je hebt een mooie docu
mentaire van 40 tot 50 minuten. Maar als je daar een boek van maakt met 65 getuigen krijg je tien keer hetzelfde verhaal en weet je al vlug niet meer wie wie is. Dit is dus
Het stormt
Het is stil waar het nooit waait. En het waait nu in alle partijen, behalve bij de knechtfederalisten van de CD&V waar de
“rustige vast(geroest)heid” regeert. En ook in het Vlaams Belang stormt het.
Op 28 oktober kwam een lang epistel in onze mailbox terecht. Het bleek uit te gaan van Karim van Overmeire, Vlaams Parlementslid en gemeenschapssenator, en mede-ondertekend door Geert Goubert, pro
vinciaal voorzitter Oost-Vlaanderen, Tanguy Veys, Gerdje Van Steenberge, Vlaams Parle
mentslid, Erik Tack, Vlaams Parlementslid en Bruno Stevenheydens, Kamerlid.
In een voorwoord op de eigenlijke bood
schap - nu een duidelijke keuze maken, het VB moet een beleidspartij worden - stond o.a. in deze zin te lezen: “Vandaag lijkt het alsof een soort collectieve waanzin zich van de partij heeft meester gemaakt."
Nou moe! Het Vlaams Belang een gekken
huis! Dat ze daar soms van de norm afwij
ken, tot daar aan toe, maar ten prooi aan collectieve waanzin! Een paar dogen later trok Van Overmeire zijn boodschap in.
De plooien gladgestreken? Of een "goed gesprek” gehad? Maar als ge hoort en leest wat er zoal werd gezegd, uitgeschru- weld soms, moet ge wel tot de conclusie komen dat men - in navolging van de partij- leuze - eruit flapt wat men denkt. Een paar voorbeeldjes.
Guido Wymeersch, medestichter van het Vlaams Blok: “Het Vlaams Belang is inces
tueus bezig!"
Gerolf Annemans: ‘Zolang Marie-Rose Morel Filip Dewinter ter discussie stelt, blij
ven de problemen aanhouden. Ze moet leren leven met Dewinter. En ik kan het weten, ik werk al twintig jaar met hem samen.’ Marie-Rose Morel: ‘Als ik van slechte wil ben, dan zou ik geloven dat Annemans mij uit de partij wil kegelen. (...) We lijken wel een stel kleuters die vechten om een Matchbox-auto.’ En nog: “In het
een voorbeeld van minder is meer al zijn er inderdaad veel interessante, pijnlijke en tra
gische verhalen bij. Onwillekeurig denk je aan het populaire Nederlandse programma Spoorloos. Je botst hier op dezelfde bureau
cratische willekeur, op moeders die zelfs tegenover hun volwassen kinderen nog altijd de lippen stijf op elkaar hielden, op Duitse vaders die wilden trouwen en sneuvelden, op Vlaamse/Waalse stiefvaders die het koe- koekskind een nieuwe naam gaven en hem of haar met liefde opvoedden of die zich soms als een beest gedroegen. Het valt ook op dat zo weinig kinderen later welkom waren in Duitsland bij de familie van de gesneu
velde vader. Je zou toch verwachten dat een kleinzoon of -dochter enigszins het verdriet tempert. Swillen is een saloncommuniste en voorzitter van het Masereelfonds. Ze heeft voor de inleiding een beroep gedaan op een geestesgenoot, de heer Rudi van Doorslaer, directeur van het Soma (vroegere centrum 2de Wereldoorlog). Het heerschap bestaat het om in zijn inleiding de volgende zinnen te schrijven die niets met het boek te maken hebben: “Het eigen volk, dat die Joodse mensen zag verdwijnen en heel snel, zon
der poeha, hun huizen en appartementen betrok; het eigen volk, dat de Joodse mensen niet langer ontmoette bij de slager, de bak
ker” en hij besluit met “Ik wacht nog altijd op diegene die het aandurft dit taboe aan een gedegen onderzoek te onderwerpen."
En ik wacht nog altijd op de dappere die eens een gedegen onderzoek wijdt aan het taboe op de loopbaan van mensen als Van Door
slaer die zelf aanhangers geweest zijn of nog altijd zijn van een ideologie die vijf keer meer mensen vermoord heeft dan de Nazi s en die nog altijd schaamteloos op een heuvel van morele superioriteit kruipen omdat ze dank zij de Amerikaanse paraplu nooit de gelegen
heid hadden te collaboreren en te moorden in dienst van Sovjetschurken.
leven moet je kunnen geven en nemen. Hij kan toch niet als een verwend joch eisen dat zijn wensen steeds worden ingewilligd. Het is best mogelijk dat hij de jongste twintig jaar steeds op zijn wenken werd bediend.’
Annemans weer: ‘De vraag over de stra
tegie kan toch ook niet zo moeilijk zijn?
Ons doel moet zijn de volgende verkie
zingen te winnen. En we weten op welke manier de kat muizen kan vangen. Vlaams Belang heeft daarbij altijd in een spreid- stand geopereerd, met Dewinter en ikzelf als twee uitersten. Daar is ook niks mis mee. We moeten in elk geval niet beginnen te morrelen aan het programma.’
En Dewinter vorige vrijdag bij de cobra Cools en Ivan de Pofadder: Het VB blijft het VB, geen LDD plus en geen N-VA bis.
De drie Vs blijven: Vlaanderen, veiligheid, vreemdelingen.
Is daarmee het laatste woord gezegd? Of is de bui van collectieve waanzin nog niet over? Vliegt den blauwvoet, storm op zee!
Het wordt alsmaar duidelijker dat Luckas Vander Taelen, notoir groen Vlaams parle
mentslid het licht is gaan zien. “De essentie is”, aldus deze laattijdige bekeerling, “dat we het ons niet kunnen permitteren om zoveel geld uit te geven aan instellingen die zich
zelf overleefd hebben.” In een eerste adem
stoot verduidelijkt hij, in navolging van die ondemocratische partij die dat al tijden zegt, om zowel de Senaat als de provincies af te schaffen. Bovendien, en daar verspeelt Luc
kas elke kans om het ooit tot schildknaap, burggraaf, baron, hertog of wat dan ook bin
nen de nationale blauwbloedige club te bren
gen, voegt hij er in een vlaag van plotsklaps geestelijke verlichting en in een tweede, maar fatale ademstoot aan toe, "ziet hij evenmin nog het nut van de monarchie in" Naar het heet, heeft hij binnen de kortste keren een speciale vermelding gekregen in het zwart
boek van het circus van Laken.
Bevrijding
Nog een taboebreker is de Amerikaan William I. Hitchcock (De bittere weg naar de vrijheid; een nieuwe geschiedenis van de bevrijding van Europa.Uitgeverij Bert Bak
ker, 494 p.) De Amerikaanse historicus wil nu eens de duistere en tragische kantjes van de bevrijding van Europa tonen. In de prak
tijk beperkt hij zich grotendeels en terecht tot West-Europa omdat het verhaal van de gruwelijke weerwraak van de Sovjets en hun beestig gedrag al zeer dikwijls en uitstekend beschreven is.
Het hoofdstuk over D-day en zijn gevol
gen is interessant. Ten gevolge van bombar
dementen en artilleriebeschietingen stierven er meer Franse burgers dan geallieerde sol
daten tijdens de landing. De auteur beschrijft met pijnlijke details de volledige ontreddering van Normandië, de ongelooflijke verwoes
tingen van dorpjes en stadjes, het verdwij
nen van basisvoorzieningen als elektriciteit en water. Twintigduizend doden, tienduizen
den stuks vee afgeslacht. Hitchcock citeert de onwetende geallieerde journalisten die hoogst ernstig beweren dat de Normandiërs van nature nogal gereserveerde mensen zijn omdat ze niet staan te juichen nadat ze naar het stenen tijdperk gebombardeerd zijn . De zware gevechten tegen de slecht uitgeruste, maar taaie en vrij oude Duitsers stompen vooral het Amerikaanse leger met zijn jonge (18 -19 jaar) soldaten af en dus vindt men overal bewijzen van plunderingen en ver
krachtingen. Hitchcock zou geen moderne Amerikaan zijn als hij niet zou opmerken dat 87 % van de voor verkrachting gestrafte Amerikanen zwart is. Uiteraard het gevolg van racisme. De auteur schaatst er nogal licht over heen dat vooral de zwarte soldaten de kans kregen zich te misdragen omdat zij niet aan het front vochten. Eerst na het Arden
nenoffensief organiseerden de Amerikanen gemengde bataljons uit noodzaak.
Zeer boeiend wordt het verhaal wanneer de Amerikanen en Britten in Duitsland zelf oprukken. “Verbroedering” is absoluut ver
boden, maar wanneer de Amerikaanse sol
daten voor het eerst de onvoorstelbare ruï
nes van de Duitse steden zien waar alleen nog wat bejaarden, vrouwen en hongerige kinderen in kelders leven, komt hun betere aard boven. Eind 1945 gaat het hele verbroe- deringsverbod al op de schop.
Gegijzeld
Test-Aankoop heeft het nog eens bere
kend: door de dure internettarieven blijft de Vlaamse internetgebruiker de gegijzelde van Belgacom en Telenet. Gerolf Annemans is blij dat het nog eens gezegd wordt. Zelf, zegt hij, heeft hij de zaak al vier jaar bij de Europese Commissie aangekaart. In 2005 diende hij een klacht in bij de Europese Commissie tegen Belgacom Skynet NV en Telenet NV wegens de machtspositie van
Lepe Minnebo wint
Nadat de huisartsenkring van Zwijndrecht en Linkeroever meer dan 4.000 handteke
ningen had verzameld, besliste de gemeen
teraad van Zwijndrecht ook een referendum over de Oosterweelverbinding te organise
ren. Op 20 december moesten de Zwijn- drechtenaars (inbegrepen die van Burcht) naar de stembus.
Maar de Antwerpse gouverneur Ka
tje Berx heeft die beslissing van de Zwijn- drechtse gemeenteraad geschorst. Onwet
tig, zei ze. ‘Want Zwijndrecht had al een positief advies geformuleerd over het tracé van de Oosterweelverbinding. Antwerpen had dat nog niet gedaan en daarom mocht de stad wel een referendum organiseren.
Meteen haalt de lepe burgemeester Willy Minnebo, destijds de laatste communist en nadien overgestapt naar Afgeleefd (nu Groen!) zijn slag thuis. Dat is althans de uit
leg van die van Ademloos. Zij hadden gewild dat de vraagstelling in de volksraadpleging zou zijn: ‘Vindt u dat de Zwijndrechtse gemeenteraad een gunstig advies moet ver
lenen voor de Oosterweelverbinding op het grondgebied Zwijndrecht?’
Minnebo maakte er twee uren voor het begin van de gemeenteraad van: ‘Bent u akkoord met de infrastructuurwerken voor de Oosterweelverbinding in Zwijndrecht?’
Natuurlijk is praktisch iedereen het daar-
mee eens, dat zou er nog bij moeten komen' Vandaar ook eenparigheid in de gemeente raad. Maar volgens de Ademlozen wist burgemeester vooraf dat die vraag onwet tig zou zijn.
En zo werd dat ook geïnterpreteerd doo de Antwerpse gouverneuse, die de vol 5 raadpleging opschortte. .
Zwijndrecht kan de schorsing nog aanveC e ten bij de Vlaamse regering. De 8eme^n r beslist nu donderdag of ze dat zal doen. Ma dat is bijzonder twijfelachtig, want Minne en consorten, die het gemeentebestuur ste vig in handen hebben, zeggen dat ze era uitgehaald hebben wat er in zit’. ‘Aan al on*
eisen is door de BAM voldaan’, klinkt het. J • maar aan de gezondheid van de bevolking niet gedacht, er gaat nog veel meer fijn st°
in Zwijndrecht komen dan er al was’, rep ceren de Ademlozen, die de strijd niet opge^
ven en de Zwijndrechtenaren zullen blijve
bestoken met info. . |
Intussen betreurt Minnebo het offi£'e dat de bevolking zich niet kan uitsprei over ‘Oosterweel’.
Maar achter de schermen lacht hij in I'l vuistje. En hij zegt: ‘We moeten nu niet ©r zoek naar 40.000 euro om die hele vol*5' raadpleging te organiseren.’ Kosten op ne
sterfhuis, zeker? j^.
De dingen dezer dagen
In de lente en de zomer van dat jaar zijn miljoenen mensen op de dool, zes miljoen dwangarbeiders proberen zo vlug mogelijk terug naar huis te keren of een terugkeer te vermijden als dat vaderland de Sovjet-Unie is, want Stalin behandelt iedere krijgsgevan
gene, iedere opgepakte arbeider of arbeid
ster als een collaborateur van de Duitsers.
De geallieerde legers moeten in plaats van te vechten, plots overschakelen op hulpverle
ning en slagen daar vrij goed in ondanks alle kritiek. Een nieuwe VN-organisatie doet de rest en het grootste deel van de West-Euro- peanen is op korte tijd weer thuis.
En dan is er het probleem van de overle
vende joden, dat nog verergert omdat tien
duizenden Oost-Europese joden naar Duits
land en Oostenrijk vluchten. Het meelij van de soldaten gaat vlug over in afkeer en zelfs pure haat, want kampoverlevenden kunnen zich na een beestachtig bestaan niet meer aanpassen. Ze hebben lak aan persoon
lijke hygiëne en gebruiken nieuwe douches als toiletten. Ze protesteren tegen alles en iedereen. Ze eisen dat de Amerikanen alle Duitsers uit hun huizen verdrijven en aan hen geven. De Amerikanen denken er niet aan, maar geven joodse slachtoffers toch een voorkeurbehandeling. Vooral de Britten zijn de kop van Jut. Die erkennen geen spe
cifiek joods lijden en willen hen weer naar huis zenden. Bijna alle Oost-Europese joden weigeren dat. De meesten verblijven in een gehucht van het infame Bergen-Belsen, maar uiteraard niet in het verschrikkingkamp- De joden blijven consequent over Bergen-Bel
sen spreken en slagen erin deze benaming ingang te doen vinden in de media zodat het lijkt dat de toestanden van dat kamp blij
ven bestaan. Ze werken de Britten in alles tegen en eisen permanent de toestemming om naar Palestina te mogen trekken.
Hitchcock heeft nogal begrip voor de joodse sabotage, geheime verenigingen en het feit dat vele joden jarenlang in deze kam
pen in Duitsland moeten blijven. Hij ver
meldt er niet bij dat de joodse eisen er op neer komen dat de Arabieren in Palestina maar moeten opschuiven omdat duizenden kilometers verder miljoenen joden door Duitsers vermoord zijn. Maar dit deel van het boek is fascinerend.
Jan Neckers
beide bedrijven en de hoge tarieven voor breedbandinternetdiensten in België.
De Europese Commissie is dus reeds InnS op de hoogte, moor heeft de zaak steeds op de lange baan geschoven en heeft - Per brief van Europees Commissaris voor Me^' dinging Neelie Kroes van 1810912009 -u,t eindelijk afgewezen, wegens een ‘gebre aan voldoende communautair belang- De providers krijgen dus voorlopig opnieuw spel.
De dingen dezer dagen
Recht op wraak?
In 2010 zalhet 70 jaar geledenzijn dathier telande de oorlog uitbrak en 65 jaargeleden dat hij eindigde. Dat iseen vande voorde
lenvan de Tweede Wereldoorlog als histo
risch fenomeen: dathij eindigdeop een vrij mooi afgerond getal en ook zo begon, of nog mooier zelfs, wantop een tiental. Benieuwd of het een paar vernieuwende publicaties gaat opleveren! We staan namelijk nog een beetje achter indit land dat geengeschiede nis maghebben,buitende braafbinnen de politiek correctelijntjes ingekleurdeongein die tegenwoordig inscholen en aan univer- siteiten ‘vakkundig’ gedoceerdwordt. Mis
schien moetenwenogmaar eens een een
parige,goedbedoelde en fraaigeformuleerde resolutie stemmen in het VlaamsParlement!
(Een nieuwe maken, hoeftoverigens niet.
Ook daar zal het ruim volstaan wat geda
teerde tekstenvanonderhet stofte halen!) Eens temeer kregen wedeze weekeen steek van jaloezie toen we in die schitte
rende boekhandel Broese in Utrecht een recentwerk(2009)aantroffendat wehier nog niet zo gauw op de verkooptafels bijDe Standaard of in de FNAC zien liggen. Niet alleen immersisdat boek hier niet tevin
den, want het zelfvoldane en intellectueel bepaald vadsige Vlaanderenkijkt niet meer naar Nederland en wat daar gebeurt. We zien hier ook nogniet zo snel een werk ver
schijnen over de liquidaties, door het ver
zet gepleegdtijdens (en/of na)debezetting, hier inde modelstaat waar de dagelijkse rea liteit de meest onvoorstelbare fictie dagelijks ver overtreft.
Niet minder jaloersis men - hoort men te zijn! - datNederlandtochminstens enkele correcte en eerlijke historici teltwaar dat in Vlaanderen(sindshet overlijden vanpro
fessor Robrecht Boudens,doctor Albert de Jonghe, doctor Carlos Vlaemynck - wenoe
menhen slechts exemplarisch) huilen met de pet op is. De schelle herauten van de Belgische politiekecorrectheid kunnen dan welzichzelfbeurtelings bewieroken op iden
tiekewijze als datook bij hun collega s van hetmediacircus gebruikelijk en zelfs ver plicht is, zijmogendan - ‘onder professoren’
e tutti quanti- wel het academischewereldje met zijn postjes, prebenden en publicatie mogelijkheden in wetenschappelijk gerepu teerde tijschriften stevig in handen hebben, met grote overtuigingen evenveel plezier geven wij de opgetelde verzamelde werken van eenMarnixBeyen, Pieter Lagrou, Lieven Saerens,Georgi Verbeeck, Bruno de Wever, Nico Wouters en andere Belgische Adriaan Venema’s cadeau voor één bladzijdevan de Nieuw-Zeelandse historicus Peter Godman (° 1955), om dan maarmeteen deinterna
tionale normte bepalen.
In Nederland lukt dat moeiteloos,al zal dat ook wel meer schijn dan werkelijkheid zijn! Maarwie de jongste jaren kennis nam van het werk en de publicaties van Chris van der Heijden, Gerard Groeneveld,Perry Herik, jaap Jan Brouwer e.a. kan om de zich opdringende vergelijking niet heen en zal het minstens opvallen hoe neutraal, hoe wel overwogen enhoezakelijk zij hun onderwer
pen -die een veel breder spectrum bestrij
ken dan bij hun Vlaamse tegenvoeters het geval is - behandelen en uitdiepen. Bij boven staand(niet-exhaustief)lijstje voegen we dus vanaf hedengraag de naam vande Rotter damsehistoricusAlbert Oosthoek ( 1964) diewerkzaam is bij het gemeentearchiefvan zijn geboortestad. Hij wijddeeen doctoraal
scriptieaande verzetsbeweging 'De Knok
ploeg Rotterdam-Zuid’ (1944-1945), die voor een behoorlijk aantal liquidaties ver antwoordelijktekende.
De haast tachtigjarige journalist (bij het cneschDagblad) Jack Kooistra verzamelde al vele jarenallerlei gegevens betreffende al danniet opgedragen liquidaties vanpolitiek Or|betrouwbare figuren, verraders en ver beende handlangers van de vijand’ endeed
^iteindelijkberoep opdeexpertise van een vakhistoricus (die het terrein kende) om een 'Merkbare classificatie aante brengen ende Heengebrachte gegevens overzichtelijk te Presenteren en voorconclusiesvatbaar te baken.
C'jfers en vergelijkingen
Hetbelangrijkste besluit lijktons te zijn at inNederland, spijts een langere en beslist veel meer ideologisch onderbouwde bezet-
ln|(een ‘Zivilverwaltung’inplaats van zoals 'n België - tenminste opaugustus 1944na -
^^|j^dj|itarverwaltung), spijts een honger
winter die de bevolkingin het algemeenen zeker die in deverstedelijktegebieden tot wanhoopdreef, meer dan waarschijnlijk min
der mensen doorhet verzetwerden gedood dan bij ons. De auteurs ramen het aantalop
‘minstens 500’.
De ‘Vriendenkring van het Belgisch Parti
zanenleger' publiceerde in augustus1945een brochure waarin zij pratgaan ophet doden van 962 vijandelijkesoldaten en 1.137‘verra
ders, verklikkers, kollaborateurs, in het alge meen lid vanvijandelijke politiediensten’.Zij maaktendaarbij het verbaleonderscheid tus
sen ‘guerrilla-acties’en ‘strafexpedities’.(Pro memorie vermelden weookdeopgegeven cijfersvoor gewonden in beide categorieën:
dat zijn er respectievelijk 1.017 en 255, wat alleszinseen merkwaardige verhouding mag heten.)Voor België geeft datdus meer dan 2.000 doden, zonder de resultaten van de andere (georganiseerdeen minder georgani seerde) verzetsbewegingen te rekenen!
Albert de Jonghe kwam in zijn voor het grote publiek wat weggemoffelde studie (1974-1984)tot‘zeker’ 850 gedode collabo rateurs(zonderdeDuitse getallen dus). Ver
getenwe echter niet dat het Belgisch Parti- sanenlegerde gewapendearmwas van het communistisch verzet waarvanaf 1942een algemeen bevelgold ‘totliquiderenvan de politiekevijanden’. Bovendien was de zomer van 1945 een periodewaarinalle facties en geledingen van‘het’ verzet vochten omde volksgunst, om politiekeen maatschappe lijkemachten invloed of het behouddaar van,om erkenninginallerlei vormenendus geen middel schuwdenom hun ledental en hunpalmares opte fraaien.
Verschil
Van die minstens 500 Nederlandse en Duitsegeliquideerden waren eromen bij 100 politiemensen, van wie ongeveer een derdein Rotterdam diende, bijna 90 hadden een militairefunctieen ongeveer70 waren Landwachten Zeven NSB-burgemeesters werden gedood en een vijftigtal verraders en onbetrouwbareonderduikers: mensen die door hun gedrag een gevaaropleverden voor wie hen initieelgeholpen had, maar dan door diezelfde barmhartige Samarita
nen moesten worden gedood - ook dat was oorlog!
Wie het boek van Oosthoek enKooistra leest, zal overigens het vrij frappante ver
schilin benadering opvallen tussen commu nistische en (bijvoorbeeld) gereformeerde verzetslui.Is erreden om aan tenemen dat dit verschil invoorbereiding, werkwijzeen naverwerking - mutatis mutandis! - ook in België bestond?
Blijkbaar vond in Nederland pas op 5 februari 1943voor het eerst ‘een nieuwe vorm vangeweldgebruik door het verzet’
plaats. Hetging om de dodelijke aanslag in
‘s Gravenhage op luitenant-generaal b.d.
HendrikSeyffardt,oprichter en leider van hetVrijwilligers Legioen Nederland. Deze daad werd door het illegale blad Trouwop
19maart van datzelfde jaar trouwens ondub belzinnig afgekeurd en ‘een onwettig strafge richt’ genoemd! Dein Londenresiderende minister-president, prof. mr.P. S. Gerbrandy, liet middenjuni 1944 opal even duidelijke wijze horen: ‘Gij zult geendaden van geweld
dadig openlijk verzet plegen. Het zou den wreeden vijand slechts gelegenheidbieden represailles te nemen, veel en veel bloediger dan ooit te voren.’ Inderdaad, toen moest het ergste nog komen...
En wat een verschil met België! Daar vond de allereerste dodelijkeaanslagdoor het gewapend verzet plaats op 17 september 1941. In Doornikwerd toen vanuit een hin derlaag een ongewapende rexistneerge
schoten. Tot hiertoeis ons geen publica tievan het verzet bekend waarinhiertegen stellingwerd genomen.En wat deBelgische uitzendingen van Radio Londen betreft: tij
denszijn proces voor de krijgsraad van Brus
sel eind 1948verwees de verdediger van verzetsman Charles Dawance hier expliciet naar,vooral naardie op datum van 21 juli 1943, die opdracht gaven ‘de collaborateurs’
te doden. Bij de bevrijding van Tilff op 4 sep
tember 1944 door Amerikaanse tanks,gaf Dawance dan ook gevolgaan dieoproepen schootmet een karabijnmevrouw Paulus dood die hij (ten onrechte,zoals later bleek) ervan verdacht hem verklikt tehebben!
Moorden
Hoewel de (hoofd)titel van hunwerkwat
ongelukkig Recht of> wraak luidt, maken de auteurs wel degelijk en volkomen terecht een terminologisch onderscheid tussen 'liquidatie’ en ‘moord’. Al blijft er inde dage lijkse praktijk vanoorlog en bezettingaltijd een grijs en vaag middenveld, hetonder
scheidblijktmeestal en ondanks een aantal noodzakelijke nuances toch vrij goedhan
teerbaar, ook in hethedendaagse histori sche onderzoek. Zo hanteren zij zonder de geringste aarzeling voor elke doding na het einde van de oorlogde o.i. correcte term
‘moord’ (meestal met wraak ofvergelding als hoofdmotief).
Wie deBelgische naoorlogse pers door
neemt (bijvoorbeeld vanaf debevrijding van hetgrondgebied tot einde 1946), komtal moeiteloos aan een cijfer van minstens 25 van dergelijke moorden. Daarbij zijn niet gerekend de (bij ons lezerspubliekals minof meer bekend veronderstelde) gevallen van schepen Pierre Cornelis (Aalst), Frans Ketels (Hasselt), Herman de Vos (Aalst) en de vijf bloedwraakslachtoffers van Tongeren...
Duitse represailles
Voorzover mogelijk, hebbenKooistra en Oosthoek bij elkeaanslagook aangegeven welke de reactievan de bezetter was. En diekon zeeruiteenlopendzijn: van helemaal niets tot vreselijk brutaal en dit naarmate hetslachtoffer hogerop de collaboratietrap stond,of alsheteenDuitser betrof, en ook naarmate deoorlog bleef durenen de toe stand steedsuitzichtlozer werd,zowelvoor bezette als bezetter.Anders dan (meestal) gebruikelijk in België werden ‘Todeskandi- daten’ (gijzelaarsdie zich bijna steeds schul dig hadden gemaakt aan een feit waaropin oorlogstijd de doodstraf stond en reedsin hechtenis verbleven)individueel of groeps
gewijs - en dat waren soms groepen van eentwintigtal personen! -terechtgesteld, nietzelden in hetopenbaar, waarbij de lij ken als afschrikking soms urenmoestenblij ven liggen. Voor heel Nederland en de ganse duurvan de bezetting gevende auteurs het cijfer van 3.200 dergelijke (dus beslist niet allemaaleven onschuldige) slachtoffers van represailles.
In België zal de bezetter meer dan veer
tien maandenwachten na de eerste aanslag (cf. supra) met executiesals represaille! Pas op 27 november 1942 fusilleren zij deeer
ste gijzelaars (haast allen op dezelfdewijze bijeengebracht als inNederland) voor wat ondertussenal een hele serie liquidatiesis.
Collaborerende instanties,zowelinVlaande
ren als inWallonië en op alle niveaus, zullen trouwensvoortdurend wijzen op deze vol
gens hen alte lakse Duitse houding.Het zal ookde hoofdreden zijn van huntegenterreur (vooral door een aantalmet Rex gelieerde groepen, hetVeiligheidskorps van de DeVlag en inmindere mateenkele VNV-’diensten’) die vanafhet einde van 1942 stilaan opgang kwam en een steeds in crescendo gaande spiraal vangeweld zal voeden, vooral in de Waalse industriegebieden,de provincie Lim burg en het Leuvense. Het aantal slachtoffers daarvan schat DeJonghe op enkele tiental
len. Het aantaldoor deDuitsers terechtge stelde gijzelaars bedroeg in totaal 240.We nemen aan dat deperceptie van het grote publiek,‘gevoed’ door de populairepers, honderden films en feuilletons vanzeer uit
eenlopende kwaliteitenzovoort, enigszins anders is...
Archieven
Dat ambtenaren van de bevolkingsregis ters bij het voortschrijden van het onder
zoek van Kooistra en Oosthoekde priva
cygevoeligheid op tafel wierpen, verbaast ons uiteraard niet. Dat enigeoverheidsar- chivarissen‘zelfs laaiend enthousiastwaren over het thema echterdes te meer; onze
- Heeft Tsjefaan de Clerck voor zijn gevangenisproject inspiratie gevonden bij zijn bijna-naamgenoot René de Clercq: “Hier en aan de overkant, daar en hier is Nederland’’?
- Als je bedenkt wat die Oosterweelverbinding de belastingbetaler al heeft gekost, zou je gaan spreken van Oosterweeldeverbinding.
- Voor de BAM was de neenstem van de Sinjoren een zware slag. Een Vinckenslag als het ware.
- Rik Torfs gaat een nieuwe partij oprichten, maar een naam heeft hij nog niet. Wat zou de prof denken van ETE (Eigen Torfs Eerst)? ■
- Hij mocht alvast bij Phara naast Caroline Gennez zitten en ach- I ter de schermen zal die hem vast wel de weg naar weergaloos politiek | succes hebben gewezen.
- Ik hoor het haar al zeggen: “Rik, ge moet dat Stevaerdig aanpakken”.
4 november 2009
5
eigen ervaringen terzake zijn nogal afwij kend. Nu weten we ook wel dat de archief wet (en meer nogde archiefpraktijk) in dit landniet dezelfde isals in het Noorden en dat men daar al twee generaties geleden op een niveau aan het verzamelen, conserve
ren, catalogeren enuitgevenwas die hierin historiografische middens alleenmaardoet dromen. En netals hier zullen in Nederland in de loop der decennia ook wel papieren en dossiers zeer bewustverdwenenen ver
nietigd zijn.
Maar hier werd en wordt zowel de loop der feiten (wat geschied is) als de latere beschrijving ervan (de geschiedenis) altijd en in allesdoorkruist door wat we maar even gemakshalve het Belgisch probleemzelf zul
len noemen: een staat zonder een volk, een land dat geen vaderland kon zijn noch wilde zijnvoor de meerderheid van zijn bevolking.
Vandaar het onmogelijkekluwen dat collabo ratie en verzet(zelfs zonder een bepaald ide
ologischkarakter, zoals in de EersteWereld oorlog)hier gevormdhebben,vandaar ook het (begrijpelijk maar niet zelden moedeloos stemmend)onbegrip voor die collaboratie in demeeste van haar facetten in elk buitenland dat weleen natie is (met bijpassende natio
nale gevoelens en gevoeligheden), vandaar de ontmoedigendesisyfusarbeid die elkepoging tot ernstige geschiedschrijving indit land is en met zich brengt.
Strijd tegen de mythen
Ookal zijn we het inprincipe dus roerend eens met de grondstelling - zoals die door professor Lode Wilsopzijn scherpstwerd geformuleerd - datelkehistoricus taboes moetslopen en mythes moet ontkrachten, reedsal te vaak moesten we lezend en schrij vend vaststellen dat voorelk afgehakt dra kenhoofder twee nieuwe en niet minder kwaadaardige tevoorschijnkwamen (ookbij Wils zelf en uiteraard innog sterkere mate bij zijn epigonen). En niet zeldenbleken die geregenereerde monsterkoppen zich ver
rassend modieuste gedragen inzake vorm (thema’s, jargon, teneur) en heel erg goed aangepast te zijn aande eisen en verwach tingenvande(kortstondige) moderniteit - en mochten dus op veel succes bij enapplaus van degoegemeente rekenen. Zij kunnen immers profiteren van de welbekende en onvermijdelijke generatiekloofen van het inherent(niet eens gewild, maar algemeen menselijk) onvermogen tot begrip voor de motieven en bedoelingen, de waarden en normen, degedachten engevoelensvan de actoren in het verre, maar evengoed nog vrij nabije verleden. Het is een banaal feit -maar wel een feit! -datde meeste men
sen enigfragmentarisch inzicht, een zekere mate van begrip en wat futiele basisbeschei denheidinzake dekennisvan ende omgang methet verleden slechtsin de loop derjaren verwerven: zosimpelisdat,helaas!
Conclusie
Inderdaad hoeft aan het oudeadagium
‘sineira et studio’ nog steeds geenjota ver
anderd te worden. Of zou het - de post moderne, allesrelativerende tendensen ten spijt - dan toch gaan om het inderdaad funda mentele verschilin het gebruikvan eeuwige enalgemeenmenselijke morele normen als maatstaf danwel het gladjeshanteren van al tezeeraan tijd en plaats gebonden varian
ten? Altwijfel je soms of het -ondanksde verplaatste kubieke meters archieven, docu menten en andere bronnen - bij sommige Vlaamse c.q. Belgischevakhistoricitochniet eerder eenbepaalde geborneerdheid is die te maken heeft met leeftijden/ofkarakter.
Of een combinatie,dat is wellicht noghet meest waarschijnlijke!
