e 1,95
69
stejaargang • nummer 19 • woensdag 7 mei 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Deze week
De 1 mei
van de anti-Vlaamse haat 3
Briefje aan Dyab Abou Jahjah 3
Merkwaardig spelletje met BV’s 4
“Al wie da nie springt...” 7
Het speelgoed van
Gérard Deprez 7
Daar gaat
Anton/dort geht Anton 8
Belgitude in de sport
zal sterven in een illusie 5
Bollekenskermis 5
Onafhankelijkheidsbeweging, separatisme en perceptie
Vorige week bereikte ons een triomfa- listisch bericht uit Catalonië. Een peiling georganiseerd door de Catalaanse rege- ring geeft aan dat een meerderheid van de Catalanen op 9 november in een refe- rendum voor meer “zelfbeschikking” zal kiezen.
Op de vraag “moet Catalonië een staat worden”, werd door 57,6 procent van de ondervraagden positief geantwoord. Cata- lonië telt 7,5 miljoen inwoners en is inzake inwonersaantal te vergelijken met Vlaande- ren. Daarmee stopt zowat elke vergelijking. In Catalonië wordt de onafhankelijkheidsge- dachte gedragen door zowat alle partijen, van links en rechts, met uitzondering van de Spaansgezinde Partido Popular. En die onaf- hankelijkheidsbeweging krijgt steun van zan- gers, kunstenaars en sportmensen. Wij in Vlaanderen kunnen daar enkel van dromen.
De Catalanen zijn veel gemotiveerder dan de Vlamingen, met zowat wekelijks acties om de boodschap uit te dragen. Op 11 septem- ber 2012 betoogden meer dan een miljoen Catalanen in de straten van Barcelona. In ver- houding tot de totale bevolking was dat een fenomenaal aantal. Al blijft de vraag wat er na 9 november 2014, dag van het referendum, gaat gebeuren.
Het centralistisch bestuur in Madrid heeft al een verbod uitgevaardigd om een referen- dum te organiseren. Als de Catalanen toch hun willetje doordrijven en het referendum organiseren, zal Madrid de uitslag ervan niet aanvaarden.
Ook de Europese Unie heeft te ken- nen gegeven zich tegen een onafhankelijk Catalonië te kanten. En dat terwijl de huidige Catalaanse premier al verkondigde dat een onafhankelijk Catalonië graag lid zou blijven van de Europese Unie.
Waarom Barroso en de zijnen Catalonië
“voor altijd” uit de Europese Unie zouden wil- len stoten, is een raadsel. Malta, met amper 420.000 inwoners, en het Groothertogdom Luxemburg, met 520.000 inwoners, hebben een verwaarloosbare economie, maar zijn vol- waardige leden van de Europese Unie. Net als Litouwen, Letland, Estland, Kroatië, Slovenië, Slowakije, Ierland, Denemarken, Cyprus en Finland, allemaal landen die minder inwoners tellen dan Catalonië. In totaal zijn twaalf EU- lidstaten kleiner dan Catalonië of Vlaanderen.
Er zijn op dit ogenblik vijf landen kandi- daat om toe te treden tot de Europese Unie.
IJsland (200.000 inwoners), Macedonië, Montenegro en Servië tellen minder inwo- ners dan Catalonië. Alleen de vijfde kandidaat- lidstaat, Turkije, telt meer inwoners.
De Portugees Barroso zou beter moeten weten. De 10 miljoen inwoners van Portu- gal realiseren een bnp van ongeveer 220 miljard euro. Het bnp in Catalonië bedraagt 210 miljard euro, en dat is tienmaal het bnp van Cyprus en Malta (21 miljard euro). Op basis van bevolkingsaantal en bnp is er geen enkele reden om Vlaanderen, Catalonië en zelfs Schotland als onafhankelijke staten uit de Europese Unie te weren. Los van het feit dat er ook V-partijen zijn die voor minder Europa zijn, maar daar gaat de discussie niet over.
Afwachten
Vlaanderen, Catalonië en Schotland wor- den opgevoerd als de “trekkende” regio’s van de onafhankelijkheidsbeweging bin- nen Europa. Van Oost-Tirol, Baskenland en Lombardije horen we een pak minder. De kans is groot dat een meerderheid van de Catalanen voor (meer) onafhankelijkheid zal stemmen. In Schotland nadert men in pei- lingen de kaap van 45 procent voorstanders.
Geen meerderheid alsnog, en pas op 18 september kennen we het resultaat. In Vlaan-
deren wordt er weliswaar geen referendum georganiseerd, maar zijn er wel op 25 mei ver- kiezingen met quasi dezelfde grondslag: meer zelfbestuur voor Vlaanderen of vasthouden aan de oude Belgische structuren. Kiezen voor de N-VA is kiezen voor méér Vlaanderen via het confederalisme. Kiezen voor het Vlaams Belang is kiezen voor méér Vlaanderen door totale onafhankelijkheid.
Het verschil met Catalonië is dat daar de nationalistische partijen, ondanks hun links- rechtsverschillen, toch met de neuzen in dezelfde richting kijken als het op “indepen- dencia” aankomt. Al is het vandaag nog uto- pisch, maar mochten N-VA en Vlaams Belang ooit een meerderheid halen in het Vlaams Parlement, dan nog zal het uitroepen van een Vlaamse staat niet mogelijk zijn. Daarvoor is samenwerking nodig, en die ontbreekt.
Oekraïne
Tegenstanders van separatisme verwij- zen altijd naar het gewelddadig uiteenval- len van Joegoslavië. Het nationalisme zaait enkel dood en vernieling! Dat een splitsing van een land ook vreedzaam kan gebeuren, denk aan Tsjecho-Slowakije, wordt door die- zelfde tegenstanders gemakshalve vergeten.
Daarom dat de onafhankelijkheidsbewe- ging in Oekraïne ons zorgen moet baren. Niet zozeer moeten we keuzes maken tussen de goeden en de slechten.
Als Vlaams-nationalist zou je sympathie kunnen hebben voor de taal- en cultuureisen van de Russischsprekende inwoners, maar die sympathie staat haaks op de staatsna- tionalistische grootspraak van de Russische tsaar Poetin.
Of moeten we kiezen voor de zogezegd westersgezinde krachten van Oekraïne? Die krachten zijn dan wel via een staatsgreep aan de macht gekomen, met straatrellen en doden. Een staatsgreep overigens die werd
toegejuicht door een zekere Verhofstadt, Belgisch en Europees staatsman eerste klas.
Die staatsgreep mag dan in de ogen van de gemiddelde Oekraïner gerechtvaardigd zijn, het is en blijft een staatsgreep. Daarmee lijkt Oekraïne alvast op België, ook een land dat na een gewelddadige staatsgreep is afgesplitst van Nederland. Toen gold het argument “we zijn al zo’n klein landje, je gaat dat toch niet splitsen” blijkbaar niet. En al is dat meer dan 180 jaar geleden, de zogenaamde Belgische revolutie van toen was niet meer dan een ordi- naire staatsgreep.
Doembeelden
Luister naar onze media, en daar worden de Russischgezinde Oekraïners bestempeld als
“separatisten”. De nieuwslezers van VTM en VRT spuwen het woord bijna uit. De perceptie in onze media is dat die van Kiev de goeden zijn, en de “separatisten” zijn de slechteriken.
Die van Kiev willen het land bijeenhouden en bij Europa komen, en krijgen automatisch goede punten.
Escaleert het conflict in Oekraïne tot een burgeroorlog, dan krijgt het woord “separa- tisme” wederom een bittere en bloedige bij- klank. Rechtstreeks en onrechtstreeks zullen tegenstanders van onafhankelijkheid verwij- zen naar het “separatisme” in Oekraïne. Met op kop de Belgische politici die maar al te graag de bevolking met allerlei doembeelden schrik aanjagen.
Vlaanderen moet geen keuze maken tus- sen Oekraïne of Rusland, maar we mogen ons zeker niet bang laten maken door wat men het “separatisme” in Oekraïne noemt.
Het zou spijtig zijn dat de onafhankelijkheids- beweging in Catalonië, Schotland en Vlaande- ren een knauw zou krijgen door de gebeurte- nissen in Oekraïne.
Al vrezen we het ergste.
Actueel
7 mei 2014
2
Uit de smalle beursstraat
De sociaaldemocratische consensus
Men zou kunnen zeggen dat het een combinatie is van verkie- zingskoorts en de klassieke linkse opwinding van 1 mei, maar je kunt er niet omheen dat de voorbije weken ideologisch de mes- sen geslepen werden. Naast de klassieke aanvallen tegen N-VA zijn er de economische links-rechtstegenstellingen.
Zo waarschuwt de PS om de haverklap voor een herhaling van de rooms-blauwe regering van de jaren tachtig. Het Institut Emile Van- dervelde, de hardwerkende studiedienst van de Franstalige socialis- ten, heeft zelfs een studie gepubliceerd over die in de visie van de PS donkere jaren. De aanval wordt ingezet op de liberalisering, de devaluatie en de indexsprongen. De socialisten vergeten erbij te ver- tellen dat die maatregelen dertig jaar geleden nodig waren omdat het overheidstekort 15 procent van het bbp bedroeg, de staatsschuld explodeerde, de werkloosheid piekte en de concurrentiekracht van de ondernemingen zo goed als onbestaande was, als gevolg van jaren socialistisch beleid. Vandaag is de situatie ernstig maar zeker niet even dramatisch. Denken dat een regering zonder de PS zo’n ver- regaande maatregelen moet nemen, klopt niet. Hoogstens komt er één indexsprong, trouwens bepleit door N-VA en twee jaar geleden nog gesteund door CD&V en Open Vld, al worden die partijen daar niet graag aan herinnerd.
Aan de andere kant van het spectrum komen de liberalen met het klassieke antibelastingdiscours op de proppen. Er moet een grote hervorming van de personenbelasting komen, de tarieven moeten worden vereenvoudigd en de bedrijven moeten kunnen rekenen op een verlaging van de loonkosten. Tegelijk wordt met scherp gescho- ten op de belastingobsessie van de rode partijen.
Dat ideologische spierballengerol is leuk om volgen, maar in de praktijk zullen socialisten, liberalen en christendemocraten na de verkiezingen opnieuw moeten samenwerken en sneller dan men denkt proberen een regering te vormen gebaseerd op de Belgische
sociaaldemocratische consensus die het land al decennia stuurt.
Dat betekent hoge belastingen, een sterke herverdeling plus hier en daar cadeautjes voor bedrijven om te vermijden dat ze delokalise- ren. Belastingverlagingen worden vooral aan de lagere inkomens toegekend, want vooral die hebben het nodig, is te horen. Dat is het klassieke sociaaldemocratische beleid dat in tal van Europese conti- nentale landen wordt doorgevoerd. Waarmee de verschillen tussen de klassieke partijen zeker op economisch vlak aan het verdwijnen zijn. Ex-premier Mark Eyskens zegt al decennia geen zinnige dingen meer, maar zijn oproep aan de klassieke partijen om in kartel op te komen, is zeker niet dom.
Een klassieke federale tripartite staat in de sterren geschreven en die zal tussen 2015 en 2019 de sociaaldemocratische consensus bestendigen. Geen paradigmashift naar het ‘economisch socialisme in één land’ zoals de PS bepleit, en geen moderne arbeidsmarkt zoals in de Scandinavische landen, Duitsland en Oostenrijk zoals het N-VA- programma voorstaat. Neen, het zal veel voorzichtiger verlopen. En ja, er zal meer geactiveerd worden op de arbeidsmarkt en stelsels als tijdskrediet en brugpensioen zullen verder verstrengd worden.
De sociaaldemocratische consensus zal vooral betekenen dat er hogere belastingen op kapitaal komen. België staat desbetreffend in de internationale rankings niet in de top drie, dus ziet links nog groeimarge. Die vermogenstaksen (belasting op meerwaarde, 25 procent roerende voorheffing op werkelijk alle spaarproducten) die- nen als ruilmiddel voor de eis van de rechterzijde om de werkgevers iets te geven. Dat betekent naast de reeds beloofde 1,3 miljard euro lastenverlagingen 1 miljard euro extra loonkostenverlagingen. Naar goede sociaaldemocratische traditie zit men dan dicht in de buurt van de sp.a-plannen voor de verkiezingen. CD&V (3,3 miljard euro lastenverlagingen) en Open Vld (5 miljard) moeten dan inbinden.
Want dat is de sociaaldemocratische consensus: iedereen krijgt een beetje, maar de socialisten het meest. Angélique VAnderstrAeten
Scheiding der machten in praktijk
Tegendraads als steeds, zorgt dit krantje voor aanvullende informatie die regimemedia stee- vast in de vergeethoek duwen wanneer toe- standen niet aan de scheiding der machten maar aan het samensmelten daarvan doen denken. Het was de voorbije dagen weer van dat. Tot drie keer toe.
Ervan uitgaan dat het “wegens procedure- fouten” vrijlaten van een moordenaar uit de Antwerpse bajes de laatste fenomenale blun- der van het gerecht is geweest, doet men beter niet. De uitspraak “alles kan altijd nog slechter”
toont in dit land steeds meer gelijkenis met een vast gegeven. Moordverdachte Dave B.
uit Mortsel kon naar zijn zeggen zelf niet meer volgen. Binnen 24 uur werd hij aangehouden,
vrijgelaten, weer aangehouden en opnieuw vrijgelaten. Vroeg Jan Modaal zich terecht af of magistratuur en advocatuur nu helemaal van lotje getikt zijn, de bevoegde minister van Justitie, Annemie Turtelboom, onthield zich van commentaar “uit respect voor de schei- ding der machten”, laat staan dat ze, geïnspi- reerd door dat respect, maatregelen gesugge- reerd zou hebben. Wie durft beweren dat de scheiding der machten de excellentie in dit geval zeer goed uitkwam, doet uiteraard aan doemdenken.
Verbeelding
Voor zover bekend, maakt de politie in dit land nog altijd deel uit van het gerechtelijke
apparaat waarmee het politieke apparaat zich op generlei wijze bemoeit noch invloed doet gelden. Zo is het gekomen dat Fernand Koe- kelberg, de aan de kant gezette topman van de federale politie, én in alle eer hersteld werd na het verticaal klasseren van een verkrach- tingszaak tegen hem, én opnieuw is aangetre- den bij de federale politie. Deze keer als “advi- seur” van Catherine de Bolle, zijn opvolgster.
Het laat zich raden dat Fernand niet opdraaft voor het loon van een appel en ei, wel voor een honorarium waarvan het juiste cijfer onbekend is en dat de belastingbetaler eerder zal doen denken aan bonussen, in de bankensector nog steeds gebruikelijk voor al dan niet bewezen vakmanschap.
Geen zinnig mens die verwachtte dat de uitspraak in de rechtszaak tegen Koekelberg anders had kunnen uitvallen. Dat kameraad Fernand van PS-signatuur is en dat zijn verde- diging in handen lag van advocaat Marc Uyt- tendaele, wederhelft van Laurette Onkelinx, is louter toeval. Dat heeft niks te maken met zelfs maar de geringste poging tot politieke druk op een door “scheiding der machten” onafhan- kelijke raadkamer. Die was trouwens al eer- der dan de kamer van inbeschuldigingstelling tot de conclusie gekomen dat het verkrachten van zijn toenmalige vriendin door Koekelberg verbeelding van die vrouw was. Ze wou hem in negligé verleiden, maar hij had haar van zich afgeduwd. Vandaar dat ze als vermeend slacht- offer vervolgd wordt wegens laster.
Molensteen
Een derde geval waaruit de scheiding der machten overduidelijk blijkt, is het heikele Arco-dossier, doorn in het oog van de CD&V die het zich niet kon noch wou veroorloven met die molensteen om de nek een beroep te doen op een voor de partij gunstig stemgedrag.
Al maanden lag de datum van 24 april vast waarop het Grondwettelijk Hof moest laten weten of de 800.000 door het ACW van hun poen beroofde spaarders of coöperanten via staatswaarborg ja dan neen hun geld nog ooit gingen terugzien. Om te beletten dat door een
“ja” veel “stemmers van het laatste uur” de CD&V voor schut zouden zetten en een “neen”
de partij duizenden stemmen van de Arco- slachtoffers zou kosten, was een “truc van de foor” noodzakelijk.
Vandaar dat de voorzitter van het Grondwet- telijk Hof in al zijn door de scheiding der mach- ten geïnspireerde onafhankelijkheid besliste de beslissing uit te stellen tot ver voorbij de ver- kiezingen. Zeg, tot alle puzzelstukjes al even op de “juiste plaats” liggen. Lees, alle postjes ver- deeld zijn, zeker die van de CD&V. Dan blijven er voor de beduvelden van Arco nog vijf jaar om te bekomen van de mogelijk allang klaar- liggende beslissing van het Grondwettelijk Hof om de door de CD&V beloofde staatswaarborg voor terugbetaling nietig te verklaren.
Het is vanzelfsprekend alweer louter toeval dat de voorzitter van dat Grondwettelijk Hof een notoire magistraat van CD&V-signatuur is, evenals de federale minister van Financiën, Koen Geens. Die belooft nu dat zijn partij pas in een nieuwe federale regering zal stappen als een “njet” van het Grondwettelijk Hof opgevan- gen wordt door een alternatieve oplossing, op te nemen in het regeerakkoord. Die dure eed doet denken aan een vroegere dure eed, van
“Europese president” Herman van Rompuy. Die had het over de onmogelijkheid voor de CD&V om ooit in een regering zonder Vlaamse meer- derheid te zetelen. Hoe dat in de praktijk oogt, weet onderhand iedereen. Dat zal niet anders zijn voor de belofte van Koen Geens, van wie duidelijk is dat hij, uit respect voor de schei- ding der machten, in de uitstelbeslissing van de voorzitter en de leden van het Grondwette- lijk Hof niet de geringste inspraak had.
D.Mol
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie info:
nvandendriessche@delta-em.eu
tel 0477 723 085
In al het mediageweld – bij voorkeur anti-N-VA – rond en over “de moeder van alle ver- kiezingen” verzeilden enkele opmerkelijke gebeurtenissen naar de achtergrond, zeker niet tot spijt van ons aller bewindslui die als één man achter de onvolprezen scheiding der machten staan, kenmerkend voor de enig ware democratische structuren, zoals modelstaat België die kent.
MercI elIo
La Freya liet tijdens haar 1 meitoespraak een welgemeende «Merci Elio!» weerklinken.
Volgens haar zeggen omdat Elio di Rupo Bel- gië zo goed door de economische crisis zou geloodst hebben. Sommigen durven bewe- ren dat het vooral een merci was opdat Elio di Rupo de sp.a ook na 25 mei aan enkele vet betaalde postjes in de federale regering kan helpen, maar met ons goed hart komen wij zelf nooit op zulke stoute gedachten. En schenken we daar verder geen aandacht aan. Uit door- gaans slecht ingelichte bronnen vernamen wij bovendien dat Paul Magnette een gelijkaar- dige stunt van plan was in zijn 1 meitoespraak.
Met name zou er sprake van geweest zijn dat hij een dikke «dank u hardwerkende en belas- tingbetalende Vlaming» had willen uitroepen, en wel omdat die ervoor gezorgd heeft dat de Walen al die jaren geen poot meer hebben moeten uitsteken en hun uitkeringen netjes hebben kunnen behouden. Om één of andere duistere reden werd die passage uiteindelijk niet weerhouden in zijn toespraak. Of zou er nooit sprake van geweest zijn?
MercI FrANçoIs
Het is wel straf dat Freya van de Bossche een dikke «Merci Elio!» afvuurde op 1 mei, omdat dankzij Elio di Rupo België de econo- mische crisis zo goed zou doorstaan hebben.
We worden immers week na week na week om de oren geslagen met alweer een faillisse- ment hier en een herstructurering daar, maar dan horen we niemand van de sp.a piepen.
In Frankrijk zitten ze met een president van hetzelfde kaliber, die zich maand na maand belachelijker maakt met alweer een nieuwe verzekering dat het zo goed gaat met de Franse economie, en met daar telkens bovenop de belofte dat het snel nóg beter zal gaan. Dankzij hem. Alleen vertellen de werk- loosheids- en andere cijfers maand na maand een heel ander verhaal.
Een half jaar geleden heette het al
«L’inversion de la courbe du chômage est bien amorcée» (de ombuiging van de werkloos- heidscurve is in volle gang). Dit weekend lan- ceerde François Hollande de term «retourne- ment économique» (economische ommekeer) die al bezig was. Bij de rechtse oppositie vie- len ze over mekaars voeten om de nieuwste vondst van Hollande fijn te malen en aan de kaak te stellen. Ook de bevolking gelooft geen snars meer van die snoeshaan in het Elysée. In een kleine peiling op hun website registreerde de rechtse krant Le Figaro dat 93 procent niets gelooft van die «retournement» van Hollande.
Of moeten we schrijven: er waren er nog 7 pro- cent die er wel iets van wilde geloven?
Actueel 7 mei 2014 3
Klachtneerlegger
Mijnheerde onverdraagzame verdraagzame,
In een vrije tribune in De Standaard vindt gij dat het met de capriolen van Filip Dewin- ter welletjes is geweest. Gij doet een oproep om tegen Filip Dewinter klacht in te dienen, liefst bij de politie via een proces-verbaal en niet bij één of andere instantie uit de inte- gratiesector, want die klachten verdwijnen toch maar in de doofpot. Gij stoort u al jaren aan uitspraken van Dewinter en ook aan zijn manier van aandacht zoeken voor zijn kri- tiek op de islam en de immigratiepolitiek.
Akkoord, Filip doet dat niet altijd even fijn- zinnig en hij durft wel eens op het randje - of er net over - van de provocatie te lopen.
Maar de o zo verdraagzame samenleving met al haar politiek-correcte, censurerende en monddood makende wetten en het poli- tieke cordon sanitaire tegen zijn partij zor- gen ervoor dat de man vaak geen andere uitweg heeft om maar enigszins gehoord te worden. Gij krijgt in De Standaard een vrije tribune, waar Dewinter enkel maar van kan dromen. Gij geniet alvast meer van de democratie dan hij…
In uw tekst erkent gij niettemin dat Dewinter nog steeds een grote invloed heeft op veel mensen van de rechterzijde, zelfs op degenen die ondertussen voor de N-VA stemmen. En daar zit uw probleem, want het is wat gij noemt ‘respectabel rechts’ dat u zorgen baart, niet extreemrechts. “Een stem voor Dewinter is een verloren stem voor rechts, en dat moet de linkerzijde toe- juichen”, redeneert gij. En nog: “Liever het ware gelaat van het extremisme laten zien, dat ons scherp en waakzaam houdt, dan een gezicht met een masker van fatsoen, waardoor je je in slaap laat wiegen.” Eigen- lijk zoudt gij willen dat alle islam- en immi- gratiecritici gewoon voor het VB stemmen, zodat het een afgebakend en omschreven geheel is. En zo wordt volgens u de rechter- zijde dan verzwakt.
Wel, Dyab, daar maakt gij een denkfout.
Het is precies door de aanhoudende kri-
tiek van Filip Dewinter en de zijnen dat de ogen van vele anderen in andere partijen zijn opengegaan. Zij hebben daarom niet op dezelfde manier zijn ideeën ter discussie gesteld, maar zij beseften wel dat onze tole- rante Vlamingen stilaan op hun tandvlees zitten als het over integratie, immigratie en tutti quanti gaat. Of gij het graag hebt of niet, hij zei vaak hardop wat velen niet durf- den zeggen, en werd zo de woordvoerder van vele autochtonen die in hun eigen buur- ten vreemden zijn geworden omdat te veel allochtonen weigerden zich aan te passen, zoals de eerste generatie – gij zegt het overi- gens zelf – vrijwel altijd deed. Hebt gij er een idee van hoeveel punten uit het ondertussen door het VB zelf ten grave gedragen 70-pun- tenplan er beleid zijn geworden? Realiseert gij u daarom niet dat het logisch is dat Theo Francken van N-VA en Maggie de Block van Open Vld mee op het spoor zitten van het aanvoelen dat er grenzen zijn aan immigra- tie, asiel en illegaliteit, al zeggen zij het min- der scherp dan Dewinter en hanteren zij de gekuiste taal van de traditionele politiek?
Is er iets mis mee dat ook zij het vaak alar- merende signaal van vele gewone Vlamin- gen ernstig nemen? Ik vermoed dat gij ter zake gewoonweg geen kritiek kunt verdra- gen. Van niemand. Het is trouwens al vaker gebleken dat een open en serene dialoog met u niet evident is.
“Als Fouad Belkacem twee jaar cel krijgt omdat hij de idioot heeft uitgehangen en heeft aangezet tot haat, dan moet Dewinter ook de cel in, want hij doet precies hetzelfde en hij houdt het al dertig jaar vol”, zegt gij onbeschroomd. Wel, in Vlaanderen noemen ze dat appelen met citroen vergelijken. Hoe zit het nu eigenlijk? Moet Filip stemmen blij- ven verzamelen om ze bij de overige rech- terzijde weg te halen, of moet hij de nor in?
Ik ben ervan overtuigd dat in beide geval- len er maar één winnaar zal zijn. En dat zult gij niet zijn.
Briefje aan Dyab Abou Jahjah
De 1 mei van de anti-Vlaamse haat
Men wist het, maar het was zo kras, zo verraderlijk, zo gemeen dat men aarzelde om het te geloven. Sinds enkele dagen echter wordt het door de feiten bevestigd:
in 2012 werd de regering-Di Rupo door de Vlaamse minderheidspartijen CD&V, VLD en sp.a geïnstalleerd voor zeven jaar. Door de verenigde Belgische regeringspar- tijen, plus hun trouwe keffertjes van Groen en Ecolo, werd in de feiten na de ver- kiezingen van 2010 een cordon gesmeed rond de N-VA.
Ze schamen er zich niet meer voor, en gedragen zich openlijk alsof het land de verkiezingen kan overslaan en meteen een nieuwe versie van Di Rupo aan de macht brengen. Nooit heeft Wallonië zich zo weinig geïnteresseerd voor wat in Vlaanderen leeft.
Zelden was de Vlamingenhaat zo voelbaar.
Wie in Le Soir of andere Franstalige bladen de reportages gelezen heeft over de éénmei- vieringen in Wallonië weet dat daar de groot- ste partij van Vlaanderen werd opgevoerd als de vijand, als te mijden en te bestrijden landgenoten, als “fascistisch” gespuis waar men geen coalities mee sluit.
Dat is, in de aanloop naar 1 mei de teneur geweest van de Franstalige partijen, en werd op 1 mei geconsacreerd door socialistische partij en vakbond. Voortaan is het: alle Bel- gen tegen de kiezers van Vlaanderen, en ook alle linksen tegen Vlaanderen, inclusief en vooraan de linksen uit Vlaanderen zelf. Hoor dat taaltje: “Het worden regeringen zonder de Vlaams-nationalisten”, aldus, zeker van zijn stuk, MR-voorzitter Charles Michel (in De Standaard, 29 april). “Très clairement:
nous, c’est sans la N-VA”, zegt vice-premier Reynders van de MR (in Le Soir, 26 april).
De partijvoorzitter van de partij van Milquet (christen-democraten) zegt (volgens De Tijd, 30 april) dat zijn partij alles in het werk zal stellen om te verhinderen dat de N-VA in om het even welke regering komt. Waarom zeggen ze dat?
Volgens de Waalse journalist Alain Gerla- che (in De Morgen, 30 april) om “aan de PS te laten zien dat zij sterke en betrouwbare partners zijn”. In zijn hoofdartikel noteert Le Soir (30 april) dat, op de vooravond van 1 mei de Franstalige partijen welbewust en eensgezind een fatwa hebben uitgesproken tegen de N-VA.
De maskers afgeworpen
De conclusie werd getrokken door vice- premier Laurette Onkelinx tijdens de een- meiviering in Brussel. Daar noemde zij de N-VA de partij van het “racisme soft” (Le Soir, 2 mei). Geen enkel Vlaams dagblad acht dit zelfs maar het vermelden waard. Geen enkel ook dat Onkelinx haar anti-Vlaams “racisme hard” verwijt.
Dat gebeurt niet, want de Vlaamse pers is twee jaar lang medeplichtig geweest met het plan van de Belgen om na een Di Rupo Eén een Di Rupo bis aan de macht te bren- gen voor de volgende vijf jaar, en kan nu niet meer terug. De Vlaamse regeringspartijen werpen de maskers af.
De sp.a staat hierin vooraan. De meest krampachtige franskiljon van deze sp.a, – vereerd met een van de hoogste onderschei- dingen van Frankrijk voor bewezen dien- sten -, de Gentse burgemeester Termont pleit openlijk voor een regering die slechts op een minderheid van de Vlaamse Kamer- leden kan steunen, dus zonder N-VA. In De Standaard (15 februari) zei hij dat dit moet kunnen want “de afgelopen jaren hebben we bewezen dat het werkt”. En voorzitter Tobback bereidde 1 mei voor door te ver- klaren: “een regering met de N-VA zal een regering zonder de sp.a zijn” (in De Tijd, 30 april). Dus ook de Vlaamse regering.
“Merci, Elio” luidt een verkiezingsslo- gan van de sp.a, bedacht door de Vlaamse minister Freya van den Bossche. Nog lui- der klinkt de dankbaarheid bij de liberalen van de VLD, die hùn 1 mei in Wallonië gin- gen vieren, met de MR, door hen gehuldigd wegens hun recente aanvallen op de N-VA.
De VLD’ers brengen een cadeautje mee voor hun Waalse vrienden: ze zullen niet deelne- men aan een Vlaamse regering voordat er een Belgische is gevormd.
Dat hebben ze laten weten in Het Laatste Nieuws (8 februari). Dus, de MR sleurt auto- matisch de VLD mee in een Belgische rege- ring, die vervolgens eist dat ze ook opgeno- men wordt in de Vlaamse regering, waarvan ze de samenstelling inmiddels heeft laten
aanslepen. Rond dezelfde tijd (De Zevende Dag, 10 februari) verklaarde Tobback van de sp.a juist dezelfde werkwijze te zullen toe- passen als de VLD: wachten met de Vlaamse regering tot na de Belgische regeringsvor- ming. Dat is: wachten tot Di Rupo zijn zegen kan geven over de Vlaamse regering.
Gebroken beloften van CD&V
En de CD&V? Officieel wil die geen deel uitmaken van een regering die niet over een meerderheid beschikt onder de Vlaamse verkozenen in de Kamer. Ja, maar dat heb- ben ze twee jaar geleden ook gezegd, en daar waren toen lieden als Van Rompuy en Leterme het mee eens. Maar de CD&V beschikt over zo’n lange traditie van gebro- ken verkiezingsbeloften dat er nog wel een bij kan. En dus suggereert Jan Segers (in Het Laatste Nieuws, 14 februari) dat de zaak eigenlijk eenvoudig ligt: de CD&V wacht alleen tot zij het eerste-ministerschap aan- geboden krijgt in ruil voor haar instemming om opnieuw deel te nemen aan een rege- ring zonder de N-VA en zonder meerderheid in Vlaanderen.
Dat wordt dan de ACW-man Koen Geens, die meteen aan de slag kan om in de rege- ringsverklaring te laten noteren dat het ACW geen cent zal verliezen door haar mislukte kapitalistische parktijken. Bovendien krijgt in zo’n geval Kris Peeters van zijn Bel- gisch-Vlaamse bondgenoten een hernieu- wing van zijn mandaat als minister-president aangeboden. Met de N-VA doet Peeters het immers niet, want hij weigert bij voorbaat om tweede viool te spelen in de Vlaamse regering (woordelijk volgens Het Nieuws- blad, 30 april). Dus, als de N-VA de groot- ste partij blijft, dan wordt zij door dat feit zelf door Peeters uitgesloten uit de Vlaamse regering, want als grootste partij heeft zij recht op het leveren van de minister-presi- dent, en dan doet de CD&V niet meer mee.
Ziezo. Daar staan we. Is het nog zinvol om te gaan stemmen, aangezien de kaar- ten al werden geschud en de voornaamste postjes verdeeld, uitsluitend onder Belgi- sche partijen, met uitsluiting van de N-VA, hoeveel stemmen die ook mag behalen?
Ja, natuurlijk wel, al was het maar om de krachtsverhoudingen voor de volgende vijf jaar te bepalen en in Antwerpen eventueel om te stemmen voor Liesbeth Homans, uit solidariteit met een moedige maar kwets- bare vrouw, die op de meest schandelijke manier het persoonlijk leven moeilijk wordt gemaakt door het scheldproza van halve en hele oud-maoïstische lafaards en de intri- ges van de Antwerpse bedienden van Elio di Rupo.
Zijn de NV&A eunuchen?
Sommigen zeggen : “Bij elke uithaal van Di Rupo telt Bart de Wever zijn winst” (Jan Segers, in Het Laatste Nieuws, 26 april), – dit naar aanleiding van de “geestige” opmer- king van Di Rupo in de Kamer dat de N-VA eunuchen zijn “die wel weten hoe het moet, maar het zelf niet kunnen” –, maar is dat wel zo? Bart Eeckhout (in De Morgen, 28 april) zegt: “De N-VA maakt zich sterk dat op de avond van 25 mei alle exclusieven vervallen.
Sta ons toe te twijfelen.”
Eeckhout heeft m.i. gelijk. De zaken lig- gen al te veel vast om nog te mogen twijfe- len aan wat er op de avond van 25 mei te gebeuren staat.
Onder leiding van de sp.a hebben de Vlaamse regeringspartijen zichzelf in zo’n positie gemanoeuvreerd dat ze niet meer anders kunnen dan de PS volgen, zelfs als ze anders zouden willen, – wat me dunkt niet het geval is. Aangezien het om per defi- nitie verstandige mensen gaat, is de posi- tie waarin ze zich gewrongen hebben, het beste bewijs dat de geruchten als zouden ze in 2012 een regering voor zeven jaar hebben gevormd, zeer geloofwaardig zijn.
MARK GRAMMENS
DEMoCRAtiE, zEi u?
Bij onze noorderburen is bij een “Oranje- peiling” aan het licht gekomen dat het aantal voorstanders van afschaffing van het konings- huis met 1 procent is gestegen: van 25 pro- cent in 2013 naar 26 procent in 2014. Goed nieuws voor republikeinen? Een stijging is een stijging, zou je denken, maar… uit diezelfde peiling bleek dat het aantal Nederlanders die
“meer, meer, meer” monarchie wensen, ook is toegenomen.
Niet met 1 percentje, maar met 4 procent:
van 54 naar 58 procent. In de Dagelijkse Stan- daard, waaraan wij met dank dit nieuwsje ont- leend hebben, noteert republikein Michaël van der Gallen daarbij als commentaar: “Hoe triest is het gesteld met een land als de over- grote meerderheid van de bevolking een ondemocratisch en allesbehalve transparant instituut in stand wil houden?
Hoe komt iemand daar in vredesnaam bij?
Waarom zou een democraat - en zo zien de meeste Nederlanders zich - de monarchie
in stand willen houden?” Als dat niet nét de vraag is die wij in dit blad al jàààren stellen in verband met het democratische DNA van de Zuid-Nederlandse supporters van een niet- verkiesbaar en niet-verkozen koninklijk circus.
VERDuiStEREND CijfER
Vorig jaar werd de multiculturele onderwe- reld in Brussel verrijkt met zeven nieuwe stads- bendes. Officieel heeft de Brusselse politie weet van 36 stadsbendes, et 652 leden, maar in werkelijkheid zouden dat er natuurlijk nog meer kunnen zijn. Volgens cijfers van Minis- ter van Binnenlandse Zaken “Madame Non”
Milquet Heeft “slechts” 11% van de bende- leden de Congolese nationaliteit, en slechts 3% de Marokkaanse. 76% van die criminelen heeft volgens haar de Belgische nationaliteit.
Een fraai voorbeeld van een cijfer dat de rea- liteit niet verduidelijkt of illustreert, maar ver- duistert. Hoeveel van die “Belgen” zouden Philippe of Johan heten, en hoeveel Rachid, Mohammed, Nguza, Mpinga of Kengo?
Dossier
7 mei 2014
4
Tijdens het zappen kwam ik toevallig terecht bij ZDF en ik zag nog even de laatste minuten van een documentaire over Henry Ford. Zoiets zie je niet vlug bij de Duitse zenders, die zich veel liever wentelen in programma’s die clichématig voortdurend herhalen hoe slecht hun grootouders en overgrootouders waren. Dat gebeurt met dezelfde ernst en eendracht waarmee die voorouders achter het hakenkruis liepen.
Maar daarmee was mijn nieuwsgierigheid toch gewekt, want Henry Ford was één van die mensen die meer invloed had op eerst het Amerikaanse en later op ons leven dan 90 procent van alle politici bij elkaar.
De aanjager
Ford is de kleinzoon van Engelse en Waalse immigranten, die hij overigens nooit gekend heeft. Hij werkt op de boerderij van zijn vader, maar is meer geïnteresseerd in de landbouw- machines op stoom dan in het oogsten. Het einde van de 19de eeuw doet een beetje aan vandaag denken: nieuwe technologieën veranderen en vernieuwen razendsnel het leven en Ford is één van die aanjagers. Hij werkt eerst als technicus in één van de elek- triciteitsfilialen van Edison maar hij is meer in verbrandingsmotoren dan in energie geïn- teresseerd en hij bouwt in zijn vrije tijd een voertuig waarvan hij zelf de meeste onder- delen in elkaar knutselt. Het ding rijdt met vier fietswielen. Ford is een echte onderne- mer die erin slaagt andere mensen voor zijn plannen te interesseren, kapitaal ophaalt en met vallen en opstaan aan de slag gaat; voor- lopig meer met vallen dan met opstaan. Zijn eerste bedrijfje eindigt met een faillissement.
In zijn tweede bedrijf maakt hij ruzie met zijn geldschieters en vertrekt. Zij herdopen The Henry Ford Company in… Cadillac. Auto’s zijn bij het begin van de 20ste eeuw nog uit- sluitend het speeltje van rijke mensen die zich vooral in trage koetsen verplaatsen. De snelheid van de auto spreekt tot de verbeel- ding. Ford racet geregeld zelf met één van zijn bouwsels om reclame te maken. Hij breekt zelfs het snelheidsrecord met 147 kilometer per uur en zijn naam wordt bekend in heel de VS. In 1903 heeft hij het geniale idee dat de wereld zal veranderen.
Zijn vennoten zijn woest, want ze geloven niet dat er een markt bestaat voor goedkope auto’s, maar ondanks de nodige ruzies drijft hij zijn zin door. In 1908 komt het legendari- sche model Ford T op de markt. De auto heeft het stuur links en niet rechts zoals de andere wagens. Ruiten zijn er nog niet en de wagen heeft geen startmotor. De Ford T moet aange- zwengeld worden, maar hij is stevig, gemak- kelijk te herstellen en vooral goedkoop: in onze huidige munt ongeveer 25.000 euro, de helft tot een derde van de prijs van de toen- malige prachtmonsters. Ford volgt het voor- beeld van het circus Barnum and Bailey. Hij besteedt veel geld aan reclame en hij creëert een echt dealersnet in het reusachtige land.
Hij staat nog open voor ideeën van ande- ren en een paar medewerkers wijzen hem op de vleesindustrie met haar blikjes corned beef die aan een lopende band gevuld wor- den. Ford voert die methode in zijn fabriek in en de productie verdrievoudigt terwijl de prijs van de wagen almaar goedkoper wordt.
Acht jaar na de introductie kost een Ford T omgerekend nog nauwelijks 7.000 euro.
Ten gevolge van de lopende band krijgt de auto zijn bekende zwarte kleur, want die verf droogt het snelst.
De revolutionair
Haast tezelfdertijd voert hij een ander revo- lutionair idee uit. In die gezapiger tijden is de arbeidsdiscipline niet altijd even sterk en het verloop bij de Fordarbeiders is zoals in alle andere autofabriekjes vrij groot. Ford heeft een oplossing. Hij verdubbelt gewoon het uurloon zodat de Fordman de best betaalde arbeider van de VS wordt. Natuurlijk stromen de beste arbeiders van de concurrentie naar zijn fabriek en ze veranderen niet meer om de haverklap van werkgever. Ze verdienen nu zoveel dat ze zelf een auto kunnen kopen en ze worden onwillekeurig rijdende reclame.
In ruil eist Ford discipline, vakbekwaamheid en zelfs nog iets meer. Hij creëert een soci- ale dienst die het persoonlijke leven van de arbeiders onder de loep neemt. Vijftig detec- tives hebben als taak het gedrag te onderzoe- ken van mogelijke dronkaards, vechtersbazen en heren die het met de huwelijkstrouw niet te nauw nemen. De zondaars kunnen gaan als het resultaat niet positief is. Ford slaagt er met dat hoge salaris ook in de vakbon-
den uit zijn altijd maar grotere fabrieken te houden. Hij heeft een gloeiende hekel aan die organisaties, die er volgens hem alleen op uit zijn zoveel mogelijk mensen te werk te stellen zonder aan het rendement te den- ken. De Fordfabrieken zijn wel kleurenblind:
negers zijn welkom, vrouwen en gehandicap- ten ook en zelfs joodse arbeiders, al heeft Henry Ford een gloeiende hekel aan Joden in het algemeen en joodse financiers in het bijzonder. Begin de jaren twintig financiert hij een wekelijks magazine dat zich onderscheidt door virulente antisemitische artikels. In het blad verschijnen ook de “Protocollen van de Wijzen van Sion”, de zogenaamde notulen van een wereldwijde joodse samenzwering;
een vervalsing van de vooroorlogse Russi- sche geheime dienst (in Vlaanderen door Joris Lannoo verspreid). Ford staat toe dat zijn naam onder de kwaadaardige hoofdarti- kels staat, al schrijft iemand anders de tekst.
Later zal hij weinig dapper beweren dat hij van niets wist. Maar hij verplicht wel al zijn autodealers het magazine te verkopen. Hij is de enige Amerikaan die bij naam genoemd en bewonderd wordt in Mein Kampf.
De betweter
Ford blijft natuurlijk in de eerste plaats een autofabrikant en hij introduceert het con- cept van de jaarlijkse verbetering. Zo krijgt zijn Ford T in 1923 eindelijk ruiten, maar nog altijd geen ruitenwisser. Maar zoals zoveel selfmade men die vanuit het niets een impe- rium bouwen, denkt hij na een tijdje dat hij alles beter weet. Met allerlei middelen slaagt hij erin vroegere vennoten buiten te werken zodat de familie Ford de enige aandeelhouder is. Hij maakt zijn enige zoon Edsel schijnbaar de baas, maar in werkelijkheid trekt hij ach- ter de schermen aan alle touwtjes. Hij zweert te lang bij zijn Ford T, terwijl andere fabrie- ken gloednieuwe modellen lanceren. Eerst in 1927 trekt hij de stekker eruit. In totaal wer- den 15 miljoen Ford T’s verkocht. Hij leerde zijn volk en de rest van de wereld autorijden, maar inmiddels wendt dat volk zich meer en meer tot andere merken.
Ford gelooft ook lang keihard in autarchie.
In zijn fabrieken wordt het kleinste onderdeel zelf geproduceerd, tot het glas en de verf toe.
Goedkopere toeleveranciers zijn taboe. Ford weigert ook lang auto’s op krediet te verko- pen, want dat leidt maar tot ongelukken bij mensen met een gat in de hand. Zijn concur- renten bieden wel afbetalingsmogelijkheden aan en tenslotte moet Ford door de knieën.
In 1940 laat hij zelfs de vakbonden toe in zijn fabriek en sluit tezelfdertijd dan maar één van de eerste belangrijke cao’s.
Ford is zoals veel grote Amerikaanse zakenlui niet verlegen om zijn mening over de politiek te geven. Al in de Eerste Wereld- oorlog was hij een tegenstander van een Amerikaanse deelname aan de oorlog en in de Tweede Wereldoorlog is dat aanvankelijk niet anders. Tezamen met Charles Lindbergh pleit hij voor neutraliteit, maar na Pearl Har- bour kan dat niet langer. Hij laat een nieuwe fabriek ontwerpen voor B-24-bommenwer- pers. Die B-24 “Liberator” is aanvankelijk geen te groot succes, want zijn ingenieurs denken nog te veel in autotermen. Maar uit- eindelijk worden er wel 9.000 bommenwer- pers gebouwd.
Eind de jaren dertig heeft Ford al gezond- heidsproblemen en dikwijls is hij er men- taal niet meer bij, maar hij wil de teugels niet overlaten; zeker niet nadat zijn zoon veel te vroeg sterft. De verliezen beginnen zich op te stapelen. President Franklin Roosevelt denkt er even aan de fabrieken te nationali- seren, om het bewapeningsprogramma vei- lig te stellen. De familie kan tenslotte Henry Ford opzijzetten en hem vervangen door zijn kleinzoon, Henry II. Vandaag wordt Ford nog altijd door zijn achterkleinzonen geleid.
Jan neckers
Henry Ford (1963-1947)
Merkwaardig spelletje met BV’s
In een aantal media worden BV’s en anoniemere Vlamingen opgevoerd om de electo- rale stemming mee te bepalen. Voorgaande proeven (verkiezingen 2009 en 2010) wezen niet bepaald uit dat dit iets zou opleveren, maar gazetten moeten verkopen. De Stem- test 2014 houdt zich ver van het BV-gedoe, maar De Stem van Vlaanderen integreert ze in het verkiezingsspel.
Een redactie weet wel wie ze belt, en in welke vijvertjes ze vist. Onschuldig is het niet, wellicht al evenmin efficiënt. Journalisten die dit BV-concept bedacht hebben, overvielen ons in 2009 in De Standaard en De Morgen al uitgebreid met het stemgedrag van enkele tientallen BV’s. In de antwoorden en korte commentaartjes viel het toen al meteen op:
niet één van de BV’s zou N-VA, LDD of VB stemmen. 36 procent van de Vlamingen deed dat wel…
Altijd leuk ze eens onder ogen te krijgen, die “andersdenkenden” van toen en de par- tij bij wie ze bij verkiezingen zouden uit- komen: Roland Duchâtelet, Pieter Aspe bij Open Vld, Peter Vandermeersch, Arne Sierens, Rudy de Leeuw, Luc Tuymans, Kristien Hemmerechts, Rik Coolsaet, Dixie Dansercoer bij sp.a, Etienne Vermeersch, Els Dottermans, Nic Balthazar, Wouter Deprez, Filip Joos bij
“sp.a of Groen”, Andrea Croonenberghs en Raf Coppens en Carl Devos bij “links”, Wim Distel- mans bij Groen, Jonas Geirnaert bij PVDA+, Bea Cantillon bij CD&V of sp.a, Freddy de Kerpel en Roger Blanpain bij CD&V, Patrick Lefevere en Sabine Appelmans bij CD&V of Open Vld. Alleen Rik van Cauwelaert verklapte
“conservatief” te zullen stemmen.
2014
Ook dit jaar hetzelfde liedje. De antwoor- den van de zestien uitverkoren BV’s van De Stem van Vlaanderen spreken boekdelen.
De allergie van Luc van der Kelen en Yves Desmet en Dave Sinardet voor meer Vlaanderen is bekend. Hetzelfde geldt – lees hun antwoorden - voor Leen Demaré (VRT) en Joël de Ceulaer (Knack, DS). De rest is paars- groen, met uitzondering van Karel van Eetvelt, Rik van Cauwelaert en Wouter Torfs, maar ook die houden zich behoorlijk op afstand van wat de V-partijen vooropstellen.
In Het Laatste Nieuws, copiloot van De Stem, mocht een tros BV’s uitleggen bij welke partij ze in de test uitkwamen. Niet één landde bij N-VA of VB. Voor de volledigheid: hart- chirurg Brugada (zelf Europees kandidaat voor Open Vld) en Annelies Coorevits (vrouw van voetballer Olivier Deschacht) zijn libera- len. Eline de Munck – een Groene – landt bij De Block, Kurt Rogiers en Roos van Acker bij de socialisten, Nic Balthazar bij Groen, Anke Buckinx bij PVDA+ en Wouter Torfs en Karel van Eetvelt bij CD&V. Samengevat: de selectie van de BV’s is voor onze “kwaliteits- kranten” een geraffineerde methodiek om nu ook De Wever te verstoppen achter een cordon sanitaire.
Stemtest bant communautaire
In De Stemtest 2014 moet je met een vergrootglas op zoek naar communautaire thema’s. Moet zijn dat de opdrachtgevers van VRT en De Standaard - De Vadder en Brinckman - en/of politicoloog Walgrave daar een bedoeling mee hebben. Die steken ze ook niet onder stoelen of banken. Walgrave meent de communautaire bekommernis al voldoende te kunnen afleiden uit die ene vraag over de splitsing van de sociale zekerheid.
De stelling naar Vlaamse onafhankelijkheid is verdwenen, “omdat dit thema de komende bestuursperiode niet aan bod zal komen”…
“Het zal maximaal over confederalisme gaan.”
Is dit nu wetenschap of politiek? Dat 35,7 pro- cent van de Vlamingen wil dat de sociale zeker- heid “volledig” wordt gesplitst, dubbel zoveel als Franstaligen dat willen, zegt genoeg over de kloof in het land.
De Stem Van Vlaanderen
Een stuk ernstiger op dat punt is De Stem van Vlaanderen, waarin een viertal communautaire vragen vooraan in het lijstje staan. Interessant om even mee te schuiven met de toppolitici die de test al deden:
1. Moet de nieuwe federale regering een meerderheid hebben aan Vlaamse kant? Dat N-VA en VB hier absoluut voorstander van zijn, is duidelijk. CD&V ook, maar Pieter de Crem en Joke Schauvliege zijn veel gematigder. De libe- ralen zijn gematigd pro, met uitzondering van Verhofstadt, maar vooral van De Block. Zelfde beeld bij sp.a waar alleen Monica de Coninck daar geen punt van maakt. Ook de drie groenen zijn gematigd pro. Maar als “gematigd” bete- kent dat er een klapke te doen valt, weten we hoever we staan.
2. De Koning mag een rol blijven spelen in de regeringsvorming. N-VA en VB, maar ook Groen, zijn unaniem vierkant tegen. De libe- ralen zijn gematigd tegen, maar voorzitter De Croo en De Block vinden dat de koning wel aan zet mag komen. Bij CD&V is alleen Peeters tegen, al de rest pro. Bij de socialisten is alleen Freya van den Bossche geen vriendje van de koning, voor de rest is zijn inmenging blijkbaar geen probleem.
3. Vlaanderen moet een onafhankelijke staat worden. Vlaams Belang is radicaal voor.
Bij N-VA schuiven alleen Homans en Jambon ook zo ver. Alle anderen trekken het pijltje maar tot halfweg de ja-richting. En de rest van de politici? Allemaal 100 procent tegen, met een lichte aarzeling bij Kathleen van Bremt (sp.a) en Wouter van Besien (Groen). Bij de BV’s is er niet één die beweegt in de richting pro. Van Cauwe- laert is 100 procent tegen.
4. Meer focussen op de staatshervorming dan op sociaaleconomisch herstel kan alleen voor Vlaams Belang. De N-VA’ers vinden zonder uitzondering dat de focus vooral op de econo- mie moet liggen. De BV’s al helemaal.
Politici en politieke journalisten die zich dui- delijk op hun ongemak voelen bij de aanhou- dend goede scores van de N-VA blijven zoe- ken naar een paringsdans met de zwevende en onbesliste kiezers. Bruno Tobback vertelt glorieus hoe “een bijna-N-VA-kiezer dankzij de stemtest bij zijn sp.a uitkwam”. De Morgen publiceert met evenveel naïeve verwachtingen een reeks gesprekken met “onbesliste” kiezers die zeggen dat ze zich laten inspireren door krantencommentaren en stemtesten. Helaas voor hen doet de krant dat aan de hand van een absoluut ongeloofwaardige selectie van men- sen die voor driekwart bij Groen of PVDA+ uit- komen. Zand in rood-groene ogen of… hoop in bange dagen. anJa Pieters
Actueel 7 mei 2014 5
Belgitude in de sport zal sterven in een illusie
De campagne tegen meer Vlaanderen werd de jongste jaren heel intens gevoerd.
In vorige edities van dit blad hadden we het over de “weerstand” in de cultuurwe- reld en bij de politicologen. De jongste jaren volgen bekende sportfiguren dat spoor.
Sporters moeien zich doorgaans niet met politiek, maar de doorbraak van de N-VA in 2007 zorgde voor een opvallende ommekeer. Die campagne verliep vermoedelijk goed georganiseerd, aangetrokken door enkele spilfiguren.
Bollekenskermis
Wat u nìèt zag in de media
Op (V)RT een kort fragmentje, op (V)TM niks, en in de geschreven pers IN maar niet VAN Vlaanderen bleef het al even stil over de zéér druk bijgewoonde Familiedag van het Vlaams Belang, dat ook het recht opeist om op 1 mei feest te vieren. Op de kwelbuizen géén sfeer- beelden van dat familiefeest, zoals wél gebrui- kelijk voor partijfeesten van de traditionele politieke partijen. De sfeer was er in Plancken- dael – bij de beesten af – niet minder om. De reuzengrote evenementenhal was te klein en het optimisme i.v.m. 25 mei leek des te gro- ter, zowel bij mandatarissen als bij “gewone”
mensen. Je kon het zo van de gezichten afle- zen: deze partij is verre van afgeschreven. Dat klonk door in de korte maar krachtige toe- spraken van de “rijzende” sterren Reccino van Lommel (géén profitariaat, maar échte soli- dariteit met de gewone Vlaming in een onaf- hankelijke staat), Annick Ponthier (er is geen EU-steun voor Ford Genk, maar wél voor Ford- Turkije), Rita de Bont (sociale zekerheid moet sociaal en zeker blijven), Dominiek Sneppe (moeder van vier kinderen, met een stok achter de deur om ziek en geldverslindend belgië uit elkaar te slaan) en Mariëtte Voogd (als Neder- lands staatsburger trotse Vlaams Belanger).
De dweil is groter geworden
Het beeld dat afscheidnemend EU-parle- mentslid Philip Claeys kwam ophangen over
ons geliefde vaderland oogde – wie zal het ver- bazen? – verre van rooskleurig: de torenhoge belastingdruk fnuikt onze economie en wat krijgen we van de overheid terug?
Bijna nergens in de EU zijn de pensioenen zo laag als hier, de wegen liggen er erbarmelijk bij, het justitieapparaat kan zijn leveranciers niet betalen en de wachtlijsten voor sociale wonin- gen, rusthuizen en gehandicaptenzorg zijn ellenlang. Hamvraag: waar is ons geld naartoe?
Claeys geeft het antwoord: dat geld dient om het cliëntelisme van de PS, die aaneen- hangt van corruptie, profitariaat en vriendjes- politiek, in stand te houden.
En de “heldin” Maggie de Block? Met haar blijft het inzake immigratie dweilen met de kraan open: “De dweil is groter geworden, maar de kraan blijft op volle kracht openstaan.”
Annemans: niet het haalbare maar het denkbare
VB-voorzitter Annemans, lijsttrekker voor Europa, maande de traditionele partijen aan hun mond te houden, omdat het hùn verant- woordelijkheid is dat de fiscale druk in dit land is blijven oplopen en dat de staatsschuld op enkele jaren tijd verdubbeld is.
Hij bereed welbespraakt andermaal zijn stokpaardje: “Leve Europa, weg met deze Europese Unie!”
Wij staan aan de kant van de machtelozen, zei de voorzitter, en zijn stemadvies zal nie-
mand in die tjokvolle zaal verbaasd hebben:
“Gij moet kiezen voor een partij die niet als maatstaf het haalbare nastreeft, maar voor een partij die het denkbare naar boven haalt, een zweeppartij met straf spul.” Volgde een stevig applaus. Wie leeft, zal zien op 25 mei.
V-overwinning
In Doorbraak lanceerde professor Bart Mad- dens een interessante theorie over de achter- uitgang van de V-partijen in de peilingen sedert de provincieraadsverkiezingen.
Hij vindt het merkwaardig dat in het bij- zonder de N-VA zo’n hoge toppen scheerde in 2012, overigens zonder dat Vlaams Belang aan aanhang verloor, om dan na de provincie- raadsverkiezingen plots een paar procentpun- ten te zakken.
Zijn stelling is dat de goede score van de tra- ditionele partijen, en dan zeker de CD&V met haar sterke lokale inplanting, zich ook bij de provincieraadsverkiezingen heeft laten voelen.
En indien de peilingen dan herwogen wer- den naar die provincieraadsverkiezingen, zou het wel eens kunnen dat de recentere peilin- gen de aanhang van de N-VA voor een belang- rijk deel onderschatten.
Zijn conclusie: de verrassing van 25 mei zou wel eens kunnen zijn dat N-VA en in mindere mate Vlaams Belang een pak sterker scoren dan de peilingen laten vermoeden, en er wel zeker een V-meerderheid in het Vlaams Parle-
ment zal zijn. En dan zijn meteen de B-partijen eraan voor de moeite om afspiegelingsregerin- gen zonder de N-VA te vormen.
Wij zouden zeggen: voor ons zeker niet gela- ten!
Scheldend theatermannetje
Enkele Vlaams Belangers waren pamflet- ten aan het uitdelen in Gent, toen de linkse artistiekeling Freek Neyrinck voorbijkwam en van pure razernij bijna tot spontane zelf- ontbranding overging. Hij schold de Vlaams Belangers uit voor “Blokkers”, SS’ers, fascisten en zwarten, hoewel het natuurlijk allemaal blanken waren.
Hij probeerde zelfs de Hitlergroet te bren- gen, maar door een kwetsuur aan de rechter- arm lukte dat niet, wat een ongewild komisch effect had.
Een verontwaardigde voorbijganger merkte op: “Er zijn hier Gentenaars die denken dat ze meer mogen dan anderen.” Neyrinck werd vooral bekend met Theater Taptoe en als tekst- schrijver voor Pierke Pierlala. Hij was journa- list voor de socialistische krant Vooruit, Knack en de VRT. Hij steunt ook een theaterproject in Cuba.
Daar wordt hij tenminste nooit geconfron- teerd met mensen van oppositiepartijen die zomaar op straat pamfletten uitdelen en zelfs schaamteloos andere standpunten verkondi- gen dan de zijne.
Met de staatshervorming van 1980 werd sport een bevoegdheid van de gemeenschap- pen. Instituten als het BOIC en de Voetbal- bond verzetten zich tegen die ontwikkeling.
Toenmalig Vlaams minister van Sport Bert Anciaux (2004-2009) kon ze niet over de streep trekken. Kleinere sportbonden plooi- den wel, omwille van subsidies. Hierover heb- ben we het niet.
Ook niet over de communautaire perikelen die vooral in de selectietijd (trainers, spelers) geregeld en in heel wat sporttakken opdoken.
Evenmin over de pogingen om De Ronde wat minder “van Vlaanderen” te maken, noch over omstreden reddingen van noodlijdende of cor- rupte Waalse sportclubs. We spelen efkes niet de bal, maar de man.
In de wielersport is de politieke adrenaline nauwelijks aanwezig, vooral omdat de wiel- rennerij bij uitstek het territorium was van de Flandriens. En toch… Er zijn best een paar merkwaardige uitzonderingen. Wielericoon Eddy baron Merckx liet als sportman zelden of nooit in zijn ziel kijken, maar hij profileert zich meer en meer als “een brug tussen Vlaan- deren en Wallonië”. “Belg zijn is perfect twee- talig zijn”, zei hij vorig jaar nog in L’Équipe, meteen uithalend naar Roger de Vlaeminck,
“die alleen maar Vlaams wilde spreken met journalisten”. Vorige week kreeg Hugo Camps bij het lezen van zijn column voor De Morgen blijkbaar bijna een vrolijke beroerte, omdat Merckx in een campagnefilmpje nu eindelijk ongegeneerd zijn politieke steun verleent aan Guy Verhofstadt, “als politicus de juiste man voor de job”.
En dan is er nog die uitzonderlijke Waal, Philippe Gilbert. Die profileerde zich in decem- ber 2011 als tegenstander van de N-VA: “We zijn allemaal Belgen en ik begrijp niet dat er in de 21ste eeuw nog zo’n extremisten bestaan.
Dat zijn mensen met een mentaliteit van vijf- honderd jaar geleden, mentaal niet geëvo- lueerd… nooit gereisd, altijd in hun kleine dorpje gebleven.”
BOIC
Een topgids in de politieke uitbraak van de sportwereld was Jacques graaf Rogge, eerst als voorzitter van het BOIC, later als kopman van het Internationaal Olympisch Comité (IOC).
In 2006 koppelde hij zijn ambitie om ooit de Olympische Spelen of het WK voetbal in België te organiseren aan de voorwaarde dat de poli- tieke partijen over de taalgrenzen heen “zeven jaar communautaire vrede” zouden sluiten.
Rogge, sinds 1992 al ridder, liet zich al geruime tijd opmerken als toppion van het establishment om de sport uit de splitsings- dynamiek te houden. Het Belgische falen op de Olympische Spelen in Sydney was volgens hem een “handicap van de verdeeldheid”. De belgicisten jubelden.
Voetbal
Ook in het voetbal, de meest populaire sport, werd het politieke beestje wakker gemaakt.
Mister Michel Verschueren, de peetvader van de voetbalmanagers, vond dat de Vlamingen – Bert Anciaux op kop – “het voetbal wilden gebruiken en zelfs misbruiken om de splitsing van België te bekomen”. Zoiets was “onzin in een klein landje als het onze”. Op z’n 83ste is hij straks lijstduwer voor de Brabantse Open Vld. Goed voor menige glimlach in Vlaanderen.
Marc Wilmots, toen voetbalmakelaar en even voordien verkozen als senator voor de Frans- talige liberalen (MR) haalde in oktober 2007 – toen verkiezingsoverwinnaar Yves Leterme botste met zijn Vlaams kartel tegen het Waalse non – fors uit naar de Vlaamse kiezers die voor de V-partijen stemden en “zij die denken dat ze het recht hebben om het land te gaan split- sen”. “Als je het aan de mensen vraagt, wil tach- tig procent dat België bij elkaar blijft. En de twintig andere hebben er niets van begrepen.”
Duidelijker kan een politiek statement niet zijn.
Het werd doorgetrokken tot vandaag.
Doelstelling van de strategen achter de renaissance van de Rode Duivels was natuur- lijk matchen winnen, maar dat sportieve doel werd gekoppeld aan een politieke strategie.
Vincent Kompany, zoon van een PS-militant, wordt het “zachte” uithangbord van de poli- tieke sporters. Hij dreigde er na de winst van het kartel mee te stoppen als Rode Duivel en te gaan spelen voor een eiland op de Caraïben, wegens “een gebrek aan eenheid” bij de natio- nale ploeg en “communautaire problemen” bij de Rode Duivels.
Kompany gebruikte de klassieke argumen- ten: “België is al zo klein, waarom zouden we
gaan splitsen als Europa net vecht om één te worden.”
Vijf jaar later volgde zijn bekendste inter- ventie, na een overwinning van de Duivels in Schotland en zijn tweet “België is van ieder- een, maar vanavond dan toch vooral van ons”.
Een reactie op Bart de Wevers vreugdekreet na de verkiezingswinst in Antwerpen in 2012.
Spelers als Vertonghen en Dembélé herkauw- den de boodschap. Wie mengt er sport met politiek?
Dit keer leek de boodschap raak, maar minder spontaan. Communicatie-expert Jan Callebaut sprak toen in Knack al over “een bewuste strategie”. Na een bewogen zwakke periode, ook gekenmerkt door communau- taire incidenten rond de nationale ploeg, vol- gen de successen in de aanloop naar Rio. De communautaire tegenstellingen verdampen door het financiële succes, door de emigratie van veel topspelers naar buitenlandse com- petities, en door de komst van veel “nieuwe Belgen” in de ploeg.
De euforie rond het nationaal elftal wordt magistraal begeleid, met duivelsuitdagin- gen en nog veel meer. Filip van Doorslaer (directeur marketing en events, merchandi- sing), Bob Madou (directeur communicatie) van de Bond en het pientere reclamebureau Boondoggle uit Leuven etaleren een onmis- kenbaar commercieel talent. Maar na de kwa- lificatie tegen kleinere voetbalnaties (toeval of niet: de nieuwe staten Servië, Kroatië en de sportief van Engeland gesplitste ploegen van Schotland en Wales) volgden teleurstel- lende oefenmatchen en lijkt Rio geen risico- loze onderneming.
Worden we net voor 25 mei nog overspoeld door een nooit geziene tricolore Duivels- campagne in de aanloop naar de “moeder aller verkiezingen”?
Een opmerkelijk monsterverbond van een deel van links Vlaanderen, de monarchie, het belgicistisch establishment en de Franstali- gen hoopt dat de Duivels het N-VA-spook zul- len verjagen. “De Wevers grootste tegenstan- der zou wel eens Kompany kunnen zijn… een belgicist die ongestoord het Belgisch nationaal gevoel verder kan aanwakkeren”, hoopte Yves Desmet. Luc van der Kelen noemde Kompany in Le Soir “de grootste tegenspeler van De Wever”, die hem deed denken aan “de jaren dertig”. Het lijkt allemaal behoorlijk “getele- foneerd”.
Op een moment dat België politiek uit elkaar leek te vallen, kreeg de volksbeweging tegen een eventuele splitsing, opgezet in het najaar van 2007, navolging in het stadion…
Supporters zongen voor het eerst weer mas- saal het volkslied mee”, wist Van Doorslaer in Sport Voetbalmagazine (in 2011). Wie mengt er sport en politiek?
En wat dan te zeggen over de recupera- tie van Stromae, aangesproken als performer voor het officiële Rode Duivelslied, “Ta fête”.
Volledig in het Frans, ondertiteld in het…
Engels. Dat de voetbalbond in een cruciaal onderdeel van de Duivels-campagne het Nederlands volledig opzijzet, is wellicht een blunder.
Atletiek
Ook in de kleinere sporten leidde succes tot een opstoot van Belgisch nationalisme.
Dat sfeertje werd opgeklopt met de sportieve successen van Cleysters en Henin, van Kim Gevaert en Tia Hellebaut, en van de broers Borlee. Sommige betrokkenen speelden hun rol in de politieke campagne. Jacques Borlee, vader van het bekende atletenkwartet, was het felst. De Duivels moeten het nationalisme afblokken en “we gaan de N-VA van de kaart vegen”, preekte hij einde 2011. Wie mengt er sport met politiek?
Tricoloor
Sportief België deed het de jongste jaren ook naast het voetbal even vrij goed, met mooie prestaties van een aantal ploegspor- ten, ook bij de dames (hockey, volleybal, bas- ketbal). Naast de “devils” verschenen overal
“lions” en andere tricolore beestjes.
Sport als vehikel voor nationalisme, onder- zoeker Luc van Doorslaer hekelde de dub- belspraak over dit fenomeen. Aanleiding was het bombastische gedoe van Brusselaars als Guy Vanhengel, de eeuwige lachspier van Open Vld, over een nieuw te bouwen en glo- rieus “Belgisch nationaal stadion” - en dit in een volgens de grondwet toch federaal land - dat voor “een geweldige uitstraling” zou zor- gen. Waar staan de Duivels over tien jaar?
Duren en blijven duren, dat is de kwestie…
Nederland, Duitsland, Spanje en Italië heb- ben geen nationaal voetbalstadion en spelen afwisselend in verschillende stadions. Hebben we geld te veel of zo?
Stadion of geen stadion, de hierboven genoemde woordvoerders van de tricolore sport ketenen hun sportieve naam en faam aan een politieke boodschap vol “belgitude”, vol opgeklopt nationaal sentiment. “Gooi de Rode Duivels in de campagne, en alles kan- telt”, denkt Hugo Camps met hen mee. Net als culturo’s en politicologen zullen ze straks wellicht een beetje sterven in een illusie. In de stembus, of in Rio. AnjA Pieters
