CD&V en Open Vld rijden zich hopeloos klem

(1)

€ 2,30

74ste jaargang • nummer 51 • donderdag 20 december 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Woensdag 5 december was het alle hens aan dek bij de N-VA. De uitgelekte campagne tegen het pact van Marrakesh moest inderhaast offline worden gehaald, en partij- voorzitter De Wever moest een publiek mea culpa slaan om de lont uit het kruitvat te halen. De beelden voor de campagne hadden veel weg van de aanpak die Vlaams Belang kiest, en de politieke tegenstanders duwden de N-VA al snel in de extreemrechtse hoek. Sommige politieke commentatoren verkneukel- den zich al: de N-VA had voor jaren een cordon sanitaire over zichzelf afgeroepen. Of op zijn minst ging in de komende legislatuur geen enkele partij met de Vlaams-nationalisten willen samenwerken.

Inmiddels wordt over die ge- wraakte campagne veel minder gesproken. In de peilingen beperkt N-VA de schade, en de politieke tegenstanders lijken door schaak- speler Bart de Wever klem gezet.

De recentste VRT-peiling toont aan dat de N-VA rond 28 procent blijft schommelen. En vooral een grote voorsprong behoudt op de andere Vlaamse partijen.

De “orgie” in het parlement

Waarom bloedt de partij van De Wever niet? Veel, zo niet alles, is terug te brengen tot donderdag 6 december. Op dat moment namen de oppositie en de regeringspar- tijen MR, Open Vld en CD&V in de Kamer een resolutie aan waarbij ze een ‘ja’ aan het Marrakeshpact steunden. Het gebeurde in het parlement met enige wellust. Het betrof

“een anti-NVA-orgie”, volgens De Wever. En dat gebeurde net op het ogenblik dat premier Michel binnen de regering nog bezig was een oplossing te zoeken, door gesprekken te voeren met vicepremier Jan Jambon. De relatie tussen beide excellenties is altijd goed geweest.

Een oplossing zou bestaan hebben

uit een onthouding van België bij de stemming van het pact in New York.

Op 6 december is de regering-Michel I de facto gevallen. Dat achteraf dan nog duidelijk werd dat Open Vld en CD&V vlug begonnen waren met het verdelen van de N-VA-ministerposten, deed de em- mer overlopen.

Een minderheidsregering-Michel II kwam tot stand en al snel was duidelijk dat die geen cadeaus moet verwachten van de N-VA. Dat is nu eenmaal politiek. En de Vlaamse liberalen en democraten maakten het alleen maar erger met hun hou- ding binnen “de regering op een stoel met drie poten” die Michel II was geworden. Vicepremier Kris Peeters (CD&V), waarvan bekend is dat hij sinds 2014 het regeringswerk heeft gesaboteerd, had het plots over nieuwe accenten leggen. Mag- gie de Block (Open Vld) gooide het asiel- en migratiebeleid in de prul- lenmand. De rancune droop van het televisiescherm. Niet verwonderlijk dat het enthousiasme om de regering vanuit de oppositie te steunen bij de N-VA sindsdien zo goed als onbestaande is. De Wever en consorten willen de vroegere coalitie- partners laten spartelen en slagen daar wonderwel in.

Intussen zijn Open Vld en CD&V de regie volledig kwijt. Er zit geen goede kant meer aan hun positie.

Ze blijven lamme eenden in een minderheidsregering, of in lopende zaken. Zoals Peter de Roover (N- VA) terecht stelt: ze moeten ofwel gaan bedelen bij de N-VA om nog iets gedaan te krijgen, of ze kunnen niets anders dan bij de linkse oppositie aankloppen. En wanneer de verkiezingen ook plaatsvinden, Open Vld en CD&V hebben geen controle over het campagnethema.

De N-VA kan als oppositiepartij de onderwerpen gemakkelijk sturen.

Een verkiezingsnederlaag voor Open Vld en CD&V lijkt onvermij- delijk.

Door samen met de MR van premier Charles Michel voor de vlucht vooruit te kiezen, met een minderheidskabinet, hebben CD&V en Open Vld zich in nesten gewerkt. Zonder het goed te besef- fen, werden ze plots overgeleverd aan de goede wil van de buiten gegooide N-VA. Een desastreuze tactiek, als gevolg van een ziekelijke rancune, die kan uitdraaien op een zware verkiezingsneder- laag.

N-VA is niet kapot geregeerd

Eigenlijk hebben de klassieke partijen zich compleet miskeken op de N-VA. Ze hoopten van bij het begin dat de Vlaams-nationalisten zich federaal gingen verbranden en dat de partij zich kapot zou regeren.

En totaal verdeeld uit de regerings- deelname zou komen. Dat is niet gebeurd. Als het palmares van Michel I niet indrukwekkend is, dan kan de N-VA dit de komende maanden ver- klaren door te wijzen op het slecht functionerende Belgische bestel.

Dus is het confederalisme de nood- zakelijke uitweg, maakt Bart de We- ver nu al duidelijk. Ook dat zal een onderdeel worden van de campagne. Dat Jan Jambon nu steeds vaker genoemd wordt als Vlaams minister-president, is evenmin onbelang- rijk. Hij was een loyale vicepremier, maar kan zich nu beter profileren en zich tonen zoals hij altijd is: een flamingant.

Op federaal vlak blijft het koffie- dik kijken. Wanneer de verkiezingen ook plaatsvinden, het zal een lange formatie worden. Niet alleen omdat de peilingen leren dat aan weerskanten van de taalgrens grote electorale verschillen te zien zijn, ook omdat een nederlaag bij één of meer partijen (wellicht ook bij de PS, maar zo goed als zeker bij de MR) tot een interne machtsstrijd zal leiden.

Het wordt dan afwachten wie de nieuwe leider wordt. In dat verband is het interessant te zien hoe Didier Reynders zich op de achtergrond houdt. Een verkiezingsnederlaag van de MR zou er wel eens voor kunnen zorgen dat Reynders binnen de partij op het schild wordt getild en de clan-Michel naar de achtergrond verdwijnt. En dan kan Reynders als- nog voor het premierschap gaan.

Onze ‘roddels uit de Wetstraat’

op bladzijde 4 berichten over de werkzaamheden in de Kamer van vorige week. Vandaag – dinsdag – was het echter opnieuw homme- les troef in de Kamer en zag het er in crescendo naar uit dat het niet meer mocht baten en dat Michel, hoezeer hij ook bij de linkerzij- de smeekte om een ‘coalitie van goede wil’ te maken over diverse thema’s en zelfs per thema, in het zand zou bijten. De redders van Michel inzake het Marrakeshpact, die het toen hadden over samenwerken en verbinden over de par- tijgrenzen heen in het algemeen belang, gaven nu niet langer meer thuis. Het geeft te denken over hun

dubbele agenda… Ook de N-VA was steeds minder bereid geworden om nog tot enige toegeving over te gaan. Michel koos dan ook voor de vlucht vooruit door de stemming over de door de sp.a en PS aangekondigde motie van wantrouwen, die door Groen zou gesteund worden, niet af te wach- ten en zich stante pede naar het paleis te haasten. Daardoor kan de Kamer niet ontbonden worden en ligt het scenario van een regering in lopende zaken in het verschiet, die dan kan bollen en kabbelen tot de verkiezingen 26 mei. Volgende week komen we uiteraard op een en ander uitgebreid terug.

KARL VAN CAMP

Aftocht naar Laken

Net bij de eindopmaak van dit ‘t Pallieterke trekt premier Michel naar Laken om het ontslag van zijn regering aan te bieden. De ko- ning houdt het in beraad. Er kan nu tijd gekocht worden voor raad- plegingen en adviezen…

Lees het volledige interview met politicoloog Bart Maddens op blz. 11

“Misschien wordt Jambon de nieuwe

Van den Brande”

Het zijn ongemeen boeiende tijden voor politico- logen: een regering die valt, dan bij

nader inzien toch weer niet en die afgeslankt gewoon voortdoet. Of het uiteindelijk tot een vertrou-

wensstemming zal komen, wisten we niet wanneer we Bart Maddens ontmoetten. Duide- lijk is wel dat er meer dan ge- noeg stof is om te analyseren.

Een gesprek over een land waar het sur-

realisme telkens opnieuw uitge-

vonden wordt.

CD&V en Open Vld rijden

zich hopeloos klem

(2)

Actueel 20 december 2018

2

Guantanamo kan beschouwd worden als een oorlogsbuit. In 1898 mengden de Amerikanen zich in de onafhankelijkheidsoorlogen van Cuba en de Filipijnen tegen Span- je. Na enkele weken diende Span- je in te binden en verloor het die landen aan de Verenigde Staten. In feite werd toen al een leasingover- eenkomst opgesteld die Cuba de soevereiniteit over het gebied gaf, maar dan wel onder Amerikaanse jurisdictie. Een paradox, of een le- gale leemte, die tot op vandaag on- duidelijkheid schept.

Symbool van imperialisme

Als prijs voor de volledige onafhankelijkheid lieten de Ameri- kanen, zeer tegen de zin van de Cubanen, in 1901 in de Cubaanse grondwet opnemen dat zij op het eiland voor onbeperkte duur over de basis konden beschikken door aankoop of leasing. Dat moest zo- gezegd de onafhankelijkheid van Cuba waarborgen. Guantanamo werd op 10 december 1903 op die manier officieel de eerste buiten- landse basis van de Amerikanen.

Tot vandaag blijft de Amerikaanse

De Amerikaanse marinebasis Guantanamo op Cuba heeft vori- ge week in alle stilte haar 115de verjaardag gevierd. In alle stil- te omdat de basis internationaal niet echt een goede reputatie geniet. Bij het grote publiek is de plek vooral gekend als gevan- genis voor terreurverdachten, geknield in kooien en gehuld in oranje pakjes. Naar verluidt durven de CIA en andere ‘gespeci- aliseerde diensten’ er ook wel eens folteren. Maar Guantanamo is meer dan een gevangenis.

Evaluatie van een mars

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

aanwezigheid een doorn in het oog van de Cubaanse autoriteiten en staat die een normalisering van de betrekkingen tussen de twee landen in de weg. Voor de Cubanen is de basis nog steeds het symbool van Amerikaans imperialisme in de Caraïben. Sommige militaire historici beweren nochtans dat de Cubaanse Revolutie in 1956 mee gesteund werd door Cubanen die op de basis werkten. Fidel Castro en de zijnen zouden geld, brandstof en wapens gekregen hebben vanuit Guantanamo, al dan niet met mede- weten van de Amerikanen.

Modernisering

Momenteel leven er ongeveer 6.000 mensen. Het gaat om Ame- rikaanse militairen en hun fami- lies, maar ook om een belangrijke groep burgerpersoneel bestaande uit Jamaicanen en Filipinos. Cuba- nen mogen er van hun regering niet meer in. Ongeveer een derde van de bewoners werkt effectief voor de gevangenis van Guantanamo. Na 11 september 2001 hebben de Ver- enigde Staten er meer dan 780 per- sonen uit 35 verschillende landen

opgesloten. Nu zouden er nog een veertigtal gedetineerden zijn. On- der president Obama kwamen 200 gedetineerden vrij of werden in andere gevangenissen ondergebracht.

Hij slaagde niet in zijn opzet om de gevangenis te sluiten. President Trump pleit voor het behoud van de basis en de gevangenis. Volgens het Amerikaanse Defense Magazine liggen plannen op tafel voor een investering van een half miljard dollar, onder meer voor de bouw van een nieuw ziekenhuis en voor de modernisering van de marinebasis.

Accommodatie van een vakantieoord

Guantanamo ligt in het zuidwes- ten van Cuba en heeft alle accommodatie van een Amerikaans dorp met de kenmerken van een vakan- tiebestemming. Er is niet alleen een haven, maar ook een luchtha- ven, een McDonalds, een golfbaan, een bowlingbaan en een religieus complex met regelmatige diensten voor alle geloofsovertuigingen. Er zijn bars en restaurants, stranden en drie openluchtbioscopen. In het eerder kleine ziekenhuis noteerde men vorig jaar 25 geboorten. De basis heeft een oppervlakte van 117 vierkante kilometer en grenst aan zee. De landgrens met Cuba is 28 kilometer lang. Voor dat alles betalen de Verenigde Staten jaarlijks een bescheiden huur, 4.085 dollar.

Cuba wenst het bedrag echter niet te innen. Niet omdat het te weinig is, wel omdat de Cubanen de Ameri- kanen liever zien vertrekken. Zijn er dan geen spanningen? Beide landen doen er alles aan om eventuele mis- verstanden te voorkomen. Zo gaat basiscommandant Culpepper ieder jaar op 4 juli de Cubaanse militairen netjes vertellen dat er ’s avonds vuurwerk is, ter gelegenheid van Onafhankelijkheidsdag, en dat het niet om een militaire aanval gaat.

RIRO

115 jaar Guantanamo

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Geen economische chaos

De werkgeversorganisaties smeken bijna dat er tot 26 mei een federale regering is die allerlei sociaaleconomische maatrege- len neemt. Blijkbaar beseffen ze niet dat iedereen in de Wetstraat de komende maanden niets gedaan zal krijgen. Trouwens, de vrees voor economische chaos is onterecht.

Er ging de voorbije weken bijna geen dag voorbij of de werkgevers waarschuwden voor de negatieve economische gevolgen van een aanhoudende crisis in de Wetstraat.

Er moeten nog tal van dossiers worden afgehandeld, zo niet zou de economische groei daar zwaar onder lijden. Het ging steevast over de begroting, de arbeidsdeal en de opvolging van de Brexit.

Veel bangmakerij

Bangmakerij, in feite. Als we elk van die dossiers apart bekijken, valt op dat het weinig uitmaakt of er nog een regering met volheid van bevoegdheden aan de slag is.

De begroting is gestemd in de com- missies. Niemand zal het de N-VA kwalijk nemen als die partij zich bij de laatste stemming in plenaire zitting aansluit bij de minderheidsregering. Het was trouwens één van de eisen van de N-VA aan de regering-Michel II op het moment dat we deze rubriek afsluiten: de begroting wil men goedkeuren als er geen nieuwe belastingen komen.

Over de arbeidsdeal kunnen we kort zijn: ondanks wat allemaal ver- teld wordt, verandert dit weinig aan de arbeidsmarkt. De Brexit is andere koek. Een harde Brexit dreigt de Vlaamse economie tussen 30.000 en 40.000 banen te kosten. Alleen, de federale regering moet zich daar niet over buigen. De Vlaamse regering kan dat even goed. En het mag

gezegd, Vlaams minister-president Geert Bourgeois was de eerste die waarschuwde voor de negatieve economische impact, en hij heeft flink gelobbyd. De federale regering is dus niet nodig.

Zelfbehoud

Waarom komen de werkgeversorganisaties, en vooral het Verbond van Belgische Ondernemingen, dan met zoveel onheilstijdingen? Het VBO denkt wellicht aan de eigen toekomst. Het is zowat de laatste echt unitaire sociaaleconomische instelling of organisatie, samen met de Nationale Bank en de vakbonden. Een stap richting confederalisme na 2019 zou slecht nieuws zijn voor het VBO. Binnen die organisatie schieten ze in een kramp wanneer men daarover begint. Men lijkt enkel geïnteresseerd in een status quo.

Op een manier dat het echt pijnlijk begint te worden.

Kijken we even naar wat vorige week is gebeurd. De vakbonden kwamen voor de zoveelste keer op straat tegen het beleid van de federale regering; een regering die feitelijk niet meer bestaat. Enkele heethoofden van de syndicale organisaties hadden er niets beter op gevonden dan de hoofdzetel van het VBO met verf te bekladden. Tussen haakjes, die daad zorgde voor veel minder verontwaardiging dan de paar heethoofden tijdens de anti-Marrakeshmars.

Bedelende sociale partners

En wat doen de werkgevers daags na de grimmige vakbonds- betogingen? Ze gaan samen met de vakbonden op de koffie bij premier Charles Michel (MR), alsof er niets gebeurd is. Daar pleiten de sociale partners dan eensgezind voor het voortzetten van het regerings- beleid. Reden: begin januari wordt een loonakkoord afgesloten voor de periode 2019-2020. En volgens de sociale partners kan zo’n akkoord er enkel komen als er een regering is met volle bevoegdheden. Onzin, want in 2011 werd een interprofes- sioneel akkoord afgesloten toen er nog geen uitzicht was op een federale regering na de verkiezingen van juni 2010. Eigenlijk komen de sociale partners bij de federale regering gewoon om geld bedelen.

Ze willen miljoenen euro’s voor de zogenaamde welvaartsenveloppe.

Dat is een bedrag dat de regering vrijmaakt om de laagste uitkeringen te verhogen, zoals de pensioenen.

Op zich geen probleem, maar zo’n welvaartsenveloppe is glijmiddel om een sociaal akkoord mogelijk te maken. Als die miljoenen aan de vakbonden worden toegekend, dan zullen ze niet te veel loons- verhogingen eisen, redeneren de werkgevers. Een gemarchandeer dat eigen is aan de oude Belgische overlegstructuur. Waarbij de be- lastingbetaler de factuur wel mag betalen. Daarom is het beter dat er voor enige tijd een regering van lopende zaken komt. Dan zijn we voor een tijdje gerust en worden er niet te veel cadeaus uitgedeeld.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

ECONOMIE

Luchtfoto van de marinebasis op Guantanamo Bay uit 1994 De Mars tegen Marrakesh was een groot succes. Ik kan me

geen rechtse betoging herinneren die zoveel volk op de been bracht, en dat in de wetenschap dat het initiatief pas een week eerder genomen was.

Zoals ik verleden week al schreef, steeg het aantal aanmeldingen via Facebook op spectaculaire wijze. En als ik de beelden op internet nog eens herbekijk, dan kan ik maar een zaak besluiten: er waren een pak méér betogers dan de 5.500 mensen die de politie telde.

De betoging mag zeker een signaal genoemd worden. In de media werd lacherig verwezen naar de klimaatbetoging van 2 december, waar 65.000 mensen aanwezig waren. Men vergeet wel te vermelden dat de organiserende vzw een coalitie was van meer dan zeventig organisaties, uit het noorden én het zuiden van het land. Bij die zeventig organisaties behoren o.a. de vakbonden, de Gezinsbond, de Chiro, de Scouts, Na- tuurpunt, 11.11.11., Beweging.net, enzovoort.

Daarnaast waren zowat alle politieke partijen aanwezig: Groen, Eco- lo, PTB/PVDA, sp.a, PS, et cetera. Bovendien kon de betoging ruim op voorhand rekenen op uitgebreide media-aandacht. En die betogers kre- gen van de NMBS goedkope treintickets naar Brussel op de dag van de manifestatie. Straf eigenlijk, dat een Belgische overheidsinstelling een betoging subsidieert die gericht is tegen het beleid van de regering.

De deelnemers van de Mars tegen Marrakesh konden niet op zoveel goedheid van de NMBS rekenen. Aan hen vroeg de NMBS de volle pot, zonder een extra inspanning te doen door bijvoorbeeld extra wagons te voorzien. In sommige stations was zoveel volk komen opdagen dat gevraagd werd om niet op te stappen.

De rechtse beweging zit echter met een groot probleem: de aanwezigheid van voetbalhooligans die enkel keet komen schoppen. En al begonnen de rellen tussen hooligans en politie na de manifestatie, voor de buitenwacht is dat helemaal niet duidelijk. Publiciteit voor de zaak was het alles- zins niet. De vraag is: hoe vermijden we bij een volgende manifestatie de aanwezigheid van dat soort

gewelddadige (en zatte) knokploegen die meer slecht doen dan goed?

(3)

Actueel

20 december 2018 3

Broedermoordenaar

Mijnheer de platte opportunist,

Gij hadt al lang uw zinnen gezet op het bur- gemeesterschap van de stad Gent. En wie u wat kende, wist dat gij daar op een geraffineerde, maar niets ontziende wijze werk van zoudt ma- ken. Gij diende u aan als de ideale schoonzoon, altijd de glimlach op het gelaat en de mond vol over vernieuwing, verbinden, samenwerking, nieuw project, en nog van dat soort uitsmijters.

Als trouwe adept en afstammeling van de oude Gentse liberale clan die nog altijd dweept met uw grootvader Willy en zelfs nog strak onder in- vloed staat van zijn politieke zoon Verhofstadt, behoort gij tot de nieuwe generatie blauwe po- litici die zich inzake maatschappelijke thema’s progressief-links van het spectrum bevinden, maar tegelijkertijd burgerlijk-rechts aan de kant van kapitaal en middenstand staan en daar goed voor zorgen. Op die weg is alles mogelijk, zo zagen we ook al bij de blauwe hyperkineet Guy Verhofstadt, vooral in de tijden van paars- groen. Machiavelli zou er nog iets van hebben kunnen leren. Alle middelen zijn dus goed om de macht te bereiken, van heilsboodschappen tot het breken van kiesbeloftes en zelfs broe- dermoord.

Van dat laatste kan Christophe Peeters mee- spreken. Hij werd er vorige week koudweg afgereden, na een lange rit van haast drie le- gislaturen als schepen met een behoorlijk ge- vuld palmares. Peeters was een uitzonderlijke dossiervreter die altijd wist wat hij vertelde.

Een knappe bol, zoals men in de volksmond wel eens zegt. De man slaagde erin om heel wat te realiseren of er tenminste de aanzet voor te geven. Niet alleen hield hij jaren de stadsfi- nanciën keurig op orde, zo blies hij ook nieuw leven in de Zesdaagse in ’t Kuipke, liet hij de Oude vismijn restaureren en de Blaarmeer- sen heraanleggen, ontwikkelde hij het Gentse terrasplan, zorgde hij voor de opkalefatering en aanpassing van enkele zwembaden, gaf hij leegstaande kerken een nieuwe bestemming, was hij het brein achter de Gentse Winterfees- ten en de reorganisatie van de Gentse Feesten en de vuurspuwende draak, en nog heel wat meer… Iedereen ging er dan ook vanuit dat deze niet-aflatende en gedreven schepen er met voorsprong op vele anderen weer bij ging zijn om aan uw nieuw Gents project mee ge- stalte te geven. Niets is minder waar. Hij werd meedogenloos kaltgestellt, zoveel is duidelijk.

Peeters was geen gemakkelijke kerel, maar dat komt in de politiek wel vaker voor met mensen die van aanpakken weten en hun weg gaan om hun doel te bereiken, zonder stief-

en schoonmoeders en nog minder met be- moeizuchtige pottenkijkers. En als klap op de vuurpijl had hij al wel eens laten verstaan dat hij vond ook in aanmerking te komen voor de eerste plaats op de lijst. Met zo’n palmares is dat geen onredelijke vraag. Maar voor de oude liberale clan was precies dát er teveel aan. Het werd tijd dat deze stoorzender een lesje werd geleerd. Achter de schermen van het partijbe- stuur werden afspraken gemaakt om de ge- arrangeerde kandidatuur van Sami Sougir te steunen, die overigens minder dan de helft van de voorkeurstemmen van Peeters had gehaald op 14 oktober. Bovendien moest voortaan de hondstrouwe Sophie Bracke voortaan de num- mer twee van Blauw Gent worden. En zo ge- schiedde. Na de goedkeuring van het bestuur- sakkoord, waaraan Christophe Peeters nog vlijtig en inhoudelijk sterk had meegeschreven nota bene, stemden geheel onverwacht – een stemming stond immers niet vermeld op de uitnodiging; vandaar de geur van orkestratie – 25 van de opgetrommelde bestuursleden tegen Peeters en slechts 21 voor. De clan van de stam- boekliberalen won. Peeters was ontredderd en zijn job kwijt. Zijn aanhangers reageerden woedend bij deze manipulatie. En gij zweegt als vermoord. Het is haast zeker dat dit tot een tweedeling bij de Gentse liberalen zal leiden die u nog lang zal achtervolgen.

Gij, die de jongste weken altijd de mond vol hadt over ‘verbinden’ met de Groenen, waar- mee gij uit opportunistische redenen plots de beste maatjes waart geworden, en over de ‘na- tuurlijke alliantie’ met Cd&V, zijt alvast niet ge- slaagd in het ‘verbinden’ van de verschillende strekkingen in uw eigen partij. Bovendien hadt gij ook al gebroken door uw dure verkiezings- belofte om de knips Rabot en Brugse Poort weg te werken te laten varen. Alles was goed om de macht te pakken. Gij draaide voor niets uw hand nog om. Ongezien!

Dit is geen staaltje van nette en propere poli- tiek, en echt vernieuwend is het ook niet. Het is de oude politieke cultuur, gestuurd door oude machtskrokodillen en mooi verpakt in een pro- gressief en goed klinkend gezwam. Gij hebt uw kaarten overspeeld nog voor ge begonnen zijt, zoveel is zeker. Was ik van Christophe Peeters, ik zou u in de gemeenteraad als luis in de pels nooit meer loslaten. Opdat gij elke dag zoudt aanvoelen dat gij op vele vlakken gruwzaam over de schreef en over lijken zijt gegaan. Om te k***sen!

Paul Doevenspeck

(1932 – 2018)

In Malle overleed op 14 december Paul Doevenspeck, 86 jaar oud. In het laat- ste nummer van ’t Pallieterke jaargang 2017, interviewden we Paul nog naar aanleiding van 40 jaar Egmontpact. Paul Doevenspeck heeft het ontstaan van het Egmontpact van dichtbij meegemaakt. Hij was immers een schoolgenoot van Hugo Schiltz in het Xaveriuscollege van Borgerhout, zowat het enige col- lege in Antwerpen waar kinderen van zwarten werden aanvaard. Later stu- deerden ze samen rechten in Leuven.

Beeld van de week

BRIEFJE AAN MATHIAS DE CLERCQ

Grünen tegen

terugkeercampagne

De Duitse Grünen hebben scherpe kritiek geleverd op het initiatief van minis- ter van Binnenlandse Zaken Seehofer om vluchtelingen aan te zetten naar hun thuisland terug te keren. “De jongste campagne van het Ministerie van Binnen- landse Zaken ziet eruit als een actie van winterkoopjes en is bijzonder cynisch”, vertelde de plaatsvervangende woordvoerder van de Grünen in het parlement, Konstantin von Notz, aan de kranten van de Funke-Mediengruppe.

En: “Deze campagne heeft als duidelijke doelstelling de eigen gebreken weg te mof- felen, en nog voor het jaareinde het bijzonder lage aantal mensen dat vrijwillig teruggekeerd is naar hun thuisland, wat bij te kleuren en op

te waarderen.” Sinds midden november maakt het Ministerie van Binnenlandse Zaken met reusachtige affiches in grote Duitse steden promotie voor een vrijwillige terugkeer van vluchtelingen. Hierbij wordt in zeven talen – waaronder het Arabisch, het Pashtoen en het Farsi – met volgende boodschap de terugkeer aanlokkelijk gemaakt: “Vrijwillige terugkeer:

tot 31/12/2018 tot 12 maanden ook uw woon- kosten gefinancierd.” Volgens het Ministerie van Binnenlandse Zaken kost de campagne ongeveer een half miljoen euro.

Gulle overheid

Door de band ontvangen asielzoekers die vanuit Duitsland vrijwillig naar huis terug- keren, een ondersteuningsbedrag van 1.200 euro per persoon vanaf 12 jaar. Daarbovenop biedt dit programma een eenmalig startbe- drag van maximaal 1.000 euro (als enkeling) of 3.000 euro voor een familie.

En toch wordt de zittende Duitse regering een onmenselijk beleid verweten. Wat is er onmenselijk aan een remigratiebeleid? Waar- om zouden Joden wel naar Israël mogen te- ruggaan, om daar hun thuisland op te bouwen, en zou dat opeens onmenselijk en cynisch zijn in het geval van Syriërs, Afghanen en andere nationaliteiten? Weten Die Grünen nog wel waar de klepel hangt?

PIET VAN NIEUWVLIET Beiden hadden nadien hun eigen advo-

catenkantoor, maar toen Schiltz in het parlement gekozen werd in 1965, werd beslist om samen te werken en die kantoren samen te voegen. Paul Doevenspeck was eveneens actief in de toenmalige Volksunie, voorzitter van de afdeling in Deurne en in de jaren zeventig ook verkozen als provincieraadslid.

Aanvankelijk was Doevenspeck een ver- dediger van het Egmontpact en schuimde hij heel het land af om het pact op bijeen- komsten van voor- en tegenstanders te verdedigen. Pas later kwam het inzicht dat het Egmontpact ook nadelen had. Stelselmatig begon hij zich ook meer en meer te storen aan de progressieve standpunten van de VU. Zelf behoorde hij tot de rechtervleugel van de partij, maar het zou tot 1988 duren vooraleer hij de VU verliet. Toch bleef hij op vriendschappelijke wijze samenwerken met Hugo Schiltz. In 1993 besliste Doevenspeck om te stoppen met zijn advocatuur.

Eén van zijn frustraties en bekommernissen was enerzijds de tweespalt in de Vlaam- se Beweging en anderzijds het gebrek aan een eigen Vlaamse pers.

Zijn gerestaureerde schuur in Malle werd het middelpunt van politieke activiteit. Eind jaren negentig nam hij het initiatief om kapitaal te verzamelen om een nieuw Vlaams en

rechts weekblad te starten. Dat resulteerde uiteindelijk in het weekblad ‘Punt’, dat in 2002 voor het eerst van de persen rolde.

Maar ‘Punt’ werd geen succes. Het stopte al na het negende nummer. Dat was een zware teleurstelling voor Doevenspeck, die de schuld voor de mislukking legde bij de hoofdredacteur van ‘Punt’, Peter de Roover.

Tussen beide heren is het nooit meer goed gekomen. Enkele jaren later organiseerde hij in zijn woning een gesprek tussen Gerolf Annemans en Hugo Schiltz. Achter en voor de schermen onderhield Doevenspeck goede contacten met het Vlaams Belang.

En al was ‘Punt’ mislukt, het belette Doe- venspeck niet om tien jaar later opnieuw de boer op te gaan voor de opstart van een ander weekblad. Opnieuw werd de schuur in Malle het trefpunt van journalisten en fi- nanciers die gepolst werden naar hun be- reidheid om een nieuw rechts-conservatief weekblad op te starten. Verschillende be- kende journalisten hadden al mondeling toegezegd, maar op het laatste moment werd beslist het project niet verder uit te werken.

Niet dat Doevenspeck bij de pakken bleef zitten. In 2011 stond hij aan de wieg van de nieuwe Debatclub, nadat de oude Debat- club van Rudi van der Paal met diens over- lijden verdwenen was. Paul Doevenspeck stond open voor een opendebatcultuur en hij vond dat de traditie van de Debatclub niet mocht verloren gaan. Het eerste debat, op 29 september 2011, ging meteen de geschiedenis in, met een panel bestaande uit Filip Dewinter, Ergün Top, Wim van Rooy én Abou Imran, de toenmalige kopman van Sharia4Belgium.

Te vermelden is ook dat Paul in 1997 mee aan de wieg stond van Marnixring Max Wil- diers, waar hij een gewaardeerd en trouw lid was. De afscheidsdienst vindt plaats op vrijdag 21 december om 10 u.00, in de Sint-Martinuskerk te Westmalle (Kasteel-

laan). KARL VAN CAMP

(4)

Gedachtewisselingen…

Vorige woensdag én donderdag waren er plenaire zittingen in de Kamer. Creatief als ze zijn in deze bizarre regeringstijden, hadden de sleur- en regimepartijen op de “Conferentie van voorzitters” (van de erkende fracties) af- gesproken om ‘gedachtewisselingen’ te orga- niseren. Woensdagnamiddag ging het over ‘de gevolgen van de wijziging van de samenstelling van de regering’ en woensdagavond over ‘het standpunt van de regering inzake het klimaat’.

Het is eens iets anders… Barbara Pas (VB) vroeg meteen het woord om te vragen naar het statuut van die ‘gedachtewisseling’: “Wat is dat voor iets? Wat is daarvan de bedoeling? Is dat een therapeutische sessie, zoals na iedere terreur- aanslag? Is dat praat voor de vaak, een koffie- klets of iets waar wel degelijk gevolg aan wordt gegeven? Wat zal het statuut zijn van het ant- woord van de eerste minister straks? Is dat een regerings¬verklaring of een regerings-mede- deling, waarop dan een vertrouwensstemming zal volgen?” Zij kreeg geen antwoord. Het enige wat Kamervoorzitter Bracke kon zeggen, was dat de conferentie het zo beslist had.

Echtelijke problemen

Tijdens die ‘gedachtewisselingen’ brachten alle partijen nog maar eens uitputtend hun standpunten naar voor inzake de regerings- crisis, over wat er allemaal gebeurd is en wat zou moeten gebeuren. Allemaal praat voor de vaak, de toegemeten spreektijd volpratend. Ter- wijl u deze rubriek leest, is het wellicht alweer helemaal anders. Het is nauwelijks te volgen.

Elke dag is weer wat anders te beleven en … te ondergaan. Wie zich in de ‘gedachtewisse- ling’ over de regering niet inhield, was Peter de Roover, fractievoorzitter van N-VA. Hij had het over partnerruil, vreemdgaan, een onenight- stand met de linkse oppositie inzake het Marra- keshpact. “Uw maîtresses van vorige week staan nu, dat was voorspelbaar, aan uw deur om gre- tig de rekening te komen presenteren”, stelde hij, om te besluiten: “In minder dan een week is uw tweederdemeerderheid gesmolten tot een derde.” Ook gebruikte hij termen als Mar- rakeshcoalitie, de regering is een lamme eend, het schervenkabinet, een vehikel, de verkeer- de kant van de geschiedenis, staatsrechtelijke spitstechnologie … om te zeggen dat men niet te veel meer op de N-VA moet rekenen: “U kunt moeilijk verwachten dat de bedrogen echtge- note daags na de onenightstand voor het ontbijt zorgt.” De Roover op zijn best!

Staatsgreep

Filip Dewinter (VB) kwam zoals verwacht met een gespierd betoog tegen de Marrakeshcoa- litie, waarbij hij het parlement, en de N-VA in het bijzonder, opriep om de regering naar huis te sturen en het volk te laten oordelen. Hij ver- weet Charles Michel een halve staatsgreep te hebben gepleegd. Dewinter heeft wel vaker de neiging in zo’n tussenkomsten vergelijkingen te maken. Op zich is dat niet slecht, en dat kan erg illustratief zijn, maar hij moet erop letten dat hij de juiste vergelijkingen maakt. Zo maakte hij de vergelijking met wat in het Spaanse par- lement gebeurde op 23 februari 1981: “Toen probeerde een zekere kolonel Tejero van de Guardia Civil de macht te grijpen. Hij sprong op het spreekgestoelte van een parlement als dit, in Madrid, en schoot drie keer in de lucht.

Er viel wat pleister naar beneden en alle gro- te democraten, alle Spaanse parlementsleden, deden het in hun broek van schrik en lagen allemaal plat op de buik achter hun bankjes.

Niemand durfde recht te staan. Niemand durf- de zelfs nog maar Tejero erop te wijzen dat hij een staatsgreep pleegde. Niemand durfde de

Dossier 20 december 2018

4

democratie fysiek te verdedigen.” Dat is slechts gedeeltelijk waar, want terwijl zowat iedereen wegdook en dekking zocht, was het precies de ontslagnemende premier Adolfo Suarez die tij- dens de schoten als enige manmoedig rechtop bleef zitten, met alle risico’s van dien. Meer nog:

generaal Gutiérrez Mellado, vicepremier onder Suárez, liep zelfs onverschrokken op Tejero en zijn mannen af en kreeg klappen. Dat Charles Michel een soort ‘coup d’état’ pleegde, is ze- ker uit te leggen. Ook N-VA leende zich tot dat woordgebruik. Maar vergelijkingen met histo- rische gebeurtenissen moeten wel helemaal juist zijn, vinden we in alle bescheidenheid. Er is al ‘fake news’ genoeg. Filip Dewinter mocht van geluk spreken dat niemand van de restregering het woord vroeg om Michel te vergelijken met Suarez…

Voorspelbaar

’s Avonds ging het over het klimaat, waarbij N-VA en Groen in de clinch gingen, terwijl Karin Temmerman van sp.a alle moeite van de wereld deed - zonder veel succes - om zich in het de- bat te wringen. Deze keer werd het parlement gespaard van de mantra’s zonder concrete in- houd van Kristof Calvo. De taterende Meyrem Almaci voerde het woord, tegen de altijd eru- diete en welbespraakte Bert Wollants van N-VA.

Zonnepanelen, CO₂-emissies, kerncentrales, de energiefactuur, de kernuitstap, investerin- gen, klimaatbetogers, klimaatdoelstellingen … het passeerde allemaal de revue, in een saaie en voorspelbare ‘gedachtewisseling,’ waarbij zowat alle partijen eens te meer hun allang ge- kende standpunten kwamen debiteren.

Baraque Michel

N-VA en VB vonden het vorige donderdag compleet zinloos om in het vragenuurtje vragen te stellen. Door vragen te stellen, zou men een illegale regering legitimeren, vonden zij een- stemmig. De regering - door Barbara Pas (VB) steevast omschreven als de ‘baraque Michel’ - had immers nog geen vertrouwen gevraagd en derhalve ook niet gekregen. Om die reden ver- dween de VB-fractie dan ook consequent uit het halfrond. Intussen was N-VA al volledig in oppo- sitiemodus geschakeld, want op zeker moment hielden de Kamerleden van die partij affiches omhoog, waarop ze de vrijlating eisen van Ca- talaans parlementsvoorzitter Carme Forcadell.

De linkse oppositie was woest. PS-fractievoor- zitter Ahmed Laaouej kwam zelfs uitbazuinen dat die actie in strijd was met het Kamerregle- ment en dat Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) moest ingrijpen. Wat Bracke gedwee deed… Hij riep zijn eigen collega’s op de actie stop te zetten. En die deden dat nog ook. Even- eens heel gedwee…

Orde!

Voor het overige kabbelde het vragenuur- tje verder, bijwijlen erg rumoerig omwille van het gemis aan interesse, wat aanleiding gaf tot gekeuvel en gesprekken onderling. Herhaal- delijk moest de Kamervoorzitter bijna op zijn blote knieën smeken om te willen luisteren en de gesprekken tot een minimum te beperken.

Het was niet te tellen hoeveel keer de voorzit- ter met zijn hamertje het signaal moest geven dat er echt te veel lawaai was. Gelukkig was het nog niet zo erg als in het Britse House of Com- mons, waar de ‘speaker’ om de haverklap “or- der!” staat te schreeuwen. Overigens, Bracke zit in een redelijk benarde positie. Na het ontslag van de N-VA-ministers is hij de enige N-VA’er die nog in een machtspositie zit, gesteund door de ‘oude regering’. Misschien is het wel omdat hij zich de jongste jaren het meest ‘Belgisch’ en het minst N-VA’er heeft getoond dat hij in de voorzitterszetel mag blijven zitten.

Canvas op zijn slechtst

Ik kom binnenkort terug op de Canvas- reeks “Kinderen van de kolonisatie”, een product van luiheid en onbekwaamheid dat zelfs “Kinderen van de collaboratie” over- treft. Wat is er anders te verwachten van een zender die de zwarte raciste Hermans het nonsensboek laat promoten van de Ne- derlandse oplichtster Gloria Wekker? Die heeft in iedere blanke mens “een cultureel archief” ontdekt dat hem of haar bewust of onbewust altijd tot racist maakt (zelfs de deugdmensen zijn schuldig).

De zender programmeerde ook een documentaire over het Afrikamuseum en zijn stichter, koning Leopold II. “Totems en ta- boes” (titel met dank aan Sigmund Freud) is een RTBF-product op het intellectuele niveau van het Noord-Korea van West-Eu- ropa. De Vlaamse ‘correcte’ historici in het programma mogen wel Nederlands spreken. Uitzondering is de Congolese Vlaming Zana Etambala die het in slecht Frans uitlegt, want “la Belgophonie” mag niet weten dat iemand met een zwarte huid het Nederlands als moedertaal heeft. In het commentaar wordt geregeld de officiële benaming On- afhankelijke Staat Congo gebruikt, terwijl in Vlaanderen altijd de benaming Congo-Vrij- staat gebruikt werd. Uiteraard wordt in die documentaire met ‘een heldere blik’ naar de

‘mythe van humanistisch België’ gekeken, zodat we het cliché van ‘primitief en achter- lijk Kongo’ in ons bewustzijn eindelijk achter ons laten.

In werkelijkheid bestaan die mythes alleen nog in de verbeelding van de traditio- nele media, die iedere Vlaming permanent een schuldcomplex willen aanpraten we- gens een ‘onverwerkt verleden’. Al in 1986 produceerde ik negen televisieprogramma’s (“Als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant”) waarin al die hardnekkige mythes van tafel werden geveegd, en er belandde nauwelijks een klacht van oud-kolonialen op mijn tafel. Sindsdien is het aantal studies over Congo bijna niet meer te overzien.

Ongeëvenaard

Bijzonder interessant is het recente boek

“Léopold II, potentat congolais” van histori- cus Pierre-Luc Plasman. Die komt gedetail- leerd en met veel nieuwe bronnen terug op de beruchte Congo-Vrijstaat van Leopold II. Dat is de man die volgens die documentaire bijzonder “veel kunstschatten uit Kon- go meebracht”, terwijl hij er nooit één voet zette.

Kolonies zijn lange tijd niet populair in de 19de eeuw. Ze kosten meer dan ze opbren- gen en in de eeuw van de vrijhandel kan men ze niet meer als afgeschermde markt uitbaten. Stuur je je bevolkingsoverschot ernaartoe, dan eindigt het vroeg of laat in een kostelijke oorlog met de kolonisten, zoals de Britten in de VS en de Spanjaarden in de Zuid-Amerikaanse staten meemaken.

Kroonprins Leopold, later koning Leopold II, gelooft niettemin in de economische voor- delen van een kolonie, maar als parlemen- taire monarch staat hij machteloos, want de politici willen niet mee. De wereld is op dat ogenblik, op het binnenland van Afrika na, helemaal ontdekt.

Met expedities (Stanley), met echte en val- se zogenaamd internationale verenigingen, met halve en hele leugens creëert hij van- achter zijn bureau een enorme persoonlijke staat: een ongeëvenaard politiek manoeuv- re. Natuurlijk gunnen de grootmachten elkaar het gebied niet, maar buiten Frankrijk en het onbetekenende Portugal zijn ze ook niet geïnteresseerd. De laatste staat die Con- go-Vrijstaat erkent is … België. De politici in Brussel gaan alleen maar akkoord omdat er sprake is van een personele unie.

Leopold is koning van België, maar wordt ook koning van een eigen staat (hij speelt een tijdje met het idee zich keizer van Con- go te laten noemen). De twee staten hebben

theoretisch niets met elkaar gemeen. Uit het testament van 1890 blijkt al dat hij zijn staat aan België wil schenken. Leopolds Con- go-Vrijstaat is zo groot als Spanje, Portugal, Frankrijk, Italië, Duitsland, Ierland, de Bene- lux en het Verenigd Koninkrijk bij elkaar. Dat vindt Leopold aanvankelijk wat minnetjes, want lange tijd probeert hij zijn staat uit te rekken van de Atlantische tot de Indische Oceaan, dus dubbel zo groot.

De mythe van Leopolds vlugge rijkdom

Leopold is theoretisch almachtig in zijn staat. Hij bezit zowel de uitvoerende, wet- gevende als rechterlijke macht. Toch laat hij al zijn beslissingen mee ondertekenen door zijn Brusselse “Congolese” ministers (al hebben ze de titel staatssecretaris of se- cretaris-generaal) zoals hij dat ook in België moet doen. Soms weigeren die hun hand- tekening te zetten en haalt hij bakzeil. Tot het einde van de Vrijstaat in 1908 bestaat de hele “Congolese” administratie in Brus- sel uit 70 mannen, dikwijls onderbetaald en zonder pensioenrechten. In de Vrijstaat zelf heeft hij ongeveer 1.150 Europeanen in dienst (60 procent Belgen).

Een linkse en derhalve nog altijd bestaande mythe is dat hij Congo uitperst om zo vlug mogelijk persoonlijk rijk te worden, maar dat klopt niet. Hij besteedt enorme ka- pitalen aan zijn jarenlange obsessie met het zuidelijke deel van Soedan. Zijn Congo moet een deel van de Nijl veroveren, zodat het land een uitweg naar de Middellandse Zee heeft. De Congostroom is immers onbruik- baar door de vele watervallen. Het lukt niet.

Een andere mythe is dat hij van bij de stichting van de Vrijstaat rijk wordt dankzij de oogst van natuurlijk rubber. Maar Dunlop vindt pas drie jaar na de stichting van de Congo-Vrijstaat het procedé uit om rubber voor fiets- en later autobanden te gebruiken, en pas jaren later wordt rubber een com- mercieel product. In werkelijkheid breekt Leopold bijna zijn nek over de financies.

Hij belooft de grootmachten dat iedereen in Congo vrij mag handelen en hij kan geen importbelastingen heffen, maar wel uitvoer- rechten. Hij moet echter een duur leger betalen, want de grootmachten eisen dat hij zijn papieren staat in realiteit omzet.

De verovering

De verovering van Congo moet in onze pacifistische tijd met gepaste afschuw worden gemeld, maar als militaire prestatie is het een kunststuk à la Cortez en Pizarro. De

‘correcten’ kunnen niet genoeg het brutale geweld van de Weermacht (de officiële Ne- derlandse benaming van Leopolds Force Pu- blique) hekelen en suggereren dat het leger zwarte bloedjes als onmachtig vee afslacht- te. Dat getuigt van minachting tegenover de Congolese volkeren die zich niet goed- schiks naar de Vrijstaat schikken. Verschei- dene kolonnes van het leger worden tot de laatste zwarte soldaat en Europese officier uitgeroeid.

Aanvankelijk zijn de officieren Italianen en komen de soldaten uit West-Afrika. Later rekruteert de koning jonge (soms weinig be- lovende) Belgische officieren die hun hachje willen wagen, en velen laten het leven, zoals Lippens en De Bruyne (standbeeld in Blan- kenberge). De soldaten worden voortaan in Congo gerekruteerd. Iedere eenheid moet zoveel mogelijk soldaten uit verschillende volkeren bezitten die nooit in de eigen regio mogen dienen. Ze worden keihard gedisci- plineerd en brutaliseren in opdracht en met plezier grote delen van het land, een traditie de het huidige Congolese leger nog altijd respecteert. Soms vermoorden ze tijdens muiterijen hun eigen officieren. De verovering duurt bijna acht jaar (het Zande-volk geeft pas op in 1912) en dat brengt Leopold aan de rand van het bankroet.

JAN NECKERS

Leopolds

Congo-Vrijstaat

(1885-1908) (1)

De heropening van het Afrikamuseum in Tervuren is de gelegenheid voor alle deugdmensen om hun morele superioriteit te bewijzen. Ze liegen niet alleen over het heden, maar vervalsen ook graag de geschiedenis.

KAMER EN SENAAT

(5)

Actueel

20 december 2018 5

De geliefde oplichter

Jean-Pierre van Rossem (1945-2018)

Vlaanderen telt weinig mensen die flamboyanter door het leven stappen dan wijlen Jean-Pierre van Rossem gedaan heeft. De econoom, zakenman, publicist en ex-volksver- tegenwoordiger, overleed vorige week. Van Rossem was een fraudeur die zich hatelijk ge- droeg en tezelfdertijd bij een breed publiek geliefd was.

De Bruggeling Van Rossem groeide op in een gezin van bescheiden komaf. Zijn studies aan de universiteit bekostigde hij deels door het werk dat hij verrichtte in een papierfa- briek. Van Rossem viel al snel op door zijn grote gave voor econometrie. Hij won met zijn scriptie over de omloopsnelheid van het geld een beurs en studeerde in Pennsylvania bij professor Lawrence Klein, een van de Nobel- prijswinnaars voor Economie.

Piramidespel op de beurs

Allicht hebben weinigen in Vlaanderen meer thesissen geschreven dan Van Rossem.

De econometrist verdiende geld met het schrijven van studies en masterproeven voor onderzoekers en universitaire studenten. Zijn grote kapitaal verwierf hij later, vanaf het midden van de jaren tachtig, met ‘Moneytron’. Van Rossem beweerde met zijn beleggingsvehikel de beurskoersen te kunnen voorspellen. Zijn wiskundige differentiaalvergelijkingen ble- ken het niet altijd bij het rechte eind te hebben. ‘Moneytron’ had uiteindelijk veel weg van een klassiek piramidespel, waarbij oude klanten betaald werden met de inleg van

VLAAMS PARLEMENT

Tragedie

Het “salut en de kost” dat onze Britse vrienden aan de EU hebben medegedeeld blijft een bron van bezorgdheid in het Vlaams Parlement. Rik Daems (Open Vld) had het nog maar eens over de nefaste mo- gelijke gevolgen voor de Vlaamse economie in het algemeen en voor de haven van Zeebrugge in het bijzonder. Hij zag wel een bescheiden lichtpunt in de beschikking van het Europees Justitiehof die stelt dat het VK nog steeds zijn staart mag intrekken. Dae- ms opperde het idee om maximaal Vlaam- se diplomatieke machinaties in te zetten om de dwaze Engelsen tot betere gevoe- lens te bewegen. Voor minister-president Bourgeois was daartegen weinig bezwaar, maar hij vreesde dat het hele Brexit-verhaal zich als een klassieke tragedie aan het ontvouwen was. Het enige sprankeltje hoop dat hij nog zag was een eventuele verlen- ging van de uittredingstermijn. Intussen is in Vlaanderen alle hens aan dek geroepen om de Brexit-schok op te vangen. Heel erg allemaal, vond Daems nog en de schuld van “het extremisme”. Het zal wel weer iets worden van wait and see, zoals de Britten zeggen.

Pareltje

Als men een recent EU-pareltje be- schouwt, zou men de Brexiteers nog niet eens zo gek kunnen vinden. Het idee dat men, mits enige opgebouwde rechten in het land van herkomst, onmiddellijk toegang zou hebben tot de werkloosheidsvoorzie- ningen in een ander land, is bij weinigen op gejuich onthaald. Axel Ronse (N-VA) was er allerminst door gecharmeerd en had het zelfs over een mogelijk “drama” voor ons stelsel. Nog minder gecharmeerd was Chris

Janssens (VB) die de nu al enorme impact van diverse vreemdelingen op onze sociale zekerheid hekelde en een zoveelste voor- beeld zag van de kwalijke intenties van de Euro-elites. Minister Muyters zag het ding ook helemaal niet zitten en was van plan het zoveel mogelijk te bestrijden, want het zet duidelijk de deur open voor allerlei mis- bruiken. Gezegd moet worden dat daar in het halfrond een vrij grote consensus over was. Alleen Imade Annouri (Groen) sputter- de wat tegen door te suggereren dat N-VA en VB onnodig paniek zaaiden.

Binnenmilieu

Zelfs de meest verstokte roker – wellicht vooral deze – zal erkennen dat roken bijzonder slecht is. Nu circuleert al enige tijd het idee om roken in de auto met kinderen er- bij te verbieden. Klaarblijkelijk is men daar werk van aan het maken met een echt “ont- werp van decreet houdende de luchtkwa- liteit in het binnenmilieu van voertuigen”, wat heel mooi geformuleerd is. Probleem is dat men niet goed weet hoe iets dergelijks te handhaven, want de politie zal wel niet staan te springen om daar actief mee bezig te zijn. Eigen Vlaamse toezichthouders inzet- ten is ook omslachtig en de Raad van State doet eveneens wat lastig want twijfelt aan de Vlaamse bevoegdheid voor iets dergelijks.

Eerder dan op handhaven (boetes uitdelen) zou moeten worden ingezet op sensibilise- ring en mentaliteitswijziging was dan ook het algemene idee. Groen en sp.a waren zelfs gewonnen voor een volledig rookver- bod in de auto, dus niet slechts in het bijzijn van min-zestienjarigen. Hoever kan men echter gaan in het uitbannen van een legaal product in zelfs private ruimtes?

nieuwe klanten. Uiteindelijk ging ‘Moneytron’

over de kop en werd Van Rossem – voor de zoveelste keer – veroordeeld.

In de jaren negentig stapte de excentrieke West-Vlaming in de politiek. Onder het mot- to ‘geen gezwijn, stem libertijn’ behaalde hij drie zetels in de Kamer van Volksvertegen- woordigers. Na enkele jaren ging zijn partij aan interne strubbelingen ten onder. Overbe- kend zijn de beelden waarbij de republikein Van Rossem de eedaflegging van koning Al- bert II verstoort door “Vive la République Eu- rope, vive Julien Lahaut!” te scanderen.

Een libertair die het opnam voor een ver- moorde communist. Een Vlaming die niets moest hebben van het koningshuis en de Bel- gische elite en tezelfdertijd aangaf evenmin een hoge dunk te hebben van Vlaamsgezinde, rechtse politici. Zo noemde Van Rossem “de N-VA onze grootste bedreiging” en werd Bart de Wever door hem “een potentiële fascist genoemd”. Ook gaf Van Rossem bij het televisieprogramma ‘Phara’ destijds te kennen dat hij veel liever de linkse sp.a de verkiezingen zag winnen dan Lijst Dedecker.

De bekentenis van JPVR over het koningshuis

De dubbele uitzending met Jean-Pierre van Rossem op Vier bevatte enkele verras- singen. Zo vertelde Van Rossem dat Moneytron een dubbel systeem was. Er was een

‘beperkt’ rendement mogelijk via de klassieke beleggingen en hoge rendementen via vervalste aandelen van Deutsche Bank. Van Rossem had naar eigen zeggen een bankloper in dienst die wekelijks (zwarte) fortuinen van en naar Zwitserland versaste met een aangepaste Jaguar.

Een Vlaming in Chili

Over die vervalste aandelen zei Van Ros- sem eerder in de pers: “Perfect nagemaakt, door een Vlaming in Chili. Maar niemand heeft daar ooit één euro schade van onder- vonden. We lieten die aandelen drukken om ze als onderpand te kunnen geven aan banken om de financiering van projecten rond te krijgen. Zodra we ze konden terug- betalen, werden die aandelen verbrand. Er is op die manier een halve stad gebouwd ergens in Brazilië. Bij het zevende project liep het fout. Er werden gedupliceerde aandelen ontvreemd. En de meer dan 700 miljoen dollar wit geld die we in Zwitserland hadden staan, werden versluisd naar reke- ningen waar ik niet aan kon. Ik heb nooit echt kunnen achterhalen wat daar allemaal gebeurd is. Om uit de problemen te geraken planden we een nieuwe investering van 800 miljoen dollar. Tijdens een bijeenkomst met de twaalf investeerders legden ze allemaal effectief een cheque op tafel. Toen begonnen er een paar te klagen dat ze veel minder winst hadden gemaakt dan anderen met Moneytron en ze namen hun cheque terug.

Uiteindelijk deden ze dat allemaal en het was voorbij: ik zat aan de grond.” De ver- rassing was wel dat Van Rossem bevestigde dat de koninklijke familie bij hem belegde via Fernand ‘Freddy’ Estenne. Estenne was een natuurlijke zoon van Leopold III, en dus een halfbroer van Boudewijn en Albert. Het

ging om miljoenen dollars. “De helft van die intresten ging naar de Zwitserse rekening van Estenne, de andere helft was voor de koninklijke familie”, bevestigde Van Rossem.

Op dat ogenblik was Boudewijn koning der Belgen. Het verhaal van de gevallen beurs- goeroe houdt steek. Eind 1991 had Estenne een vergadering met Van Rossem, die toen vooral de raad kreeg te zwijgen.

Panama

De koninklijke vennootschap die gebruikt werd om te beleggen bij Van Rossem was Galatsi Royal Business Inc. De schermven- nootschap werd in 1987 opgericht in Pana- ma. Dat het koningshuis eind de jaren tachtig bij Van Rossem kwam, was geen toeval.

De koninklijke familie zat op dat ogenblik immers op een pak liquiditeiten door de verkoop van het pakket aandelen in de Ge- nerale Maatschappij. De verkoop van zowat 4 percent van die aandelen verliep via een Zwitserse vennootschap. Dat schreven we al eerder in het boek “Vorstelijk vermogen”.

Die bekentenis van Jean-Pierre van Ros- sem zou groot nieuws moeten zijn, maar in een land als België valt zoiets tussen de plooien van het fake news en andere onzin.

De burgers hebben wel een garantie gekregen: Van Rossem zal alle details geven als de overheid hem blijft ‘lastigvallen’. Ergens in een kluis liggen de geheimen opgeborgen.

Zullen we de waarheid ooit te weten komen?

THIERRY DEBELS

Citaat van de week > Veerle Wouters (V&W)

Veerle Wouters van V&W (ex-N-VA) pakte vorige donderdag de nieuwe minister van Fi- nanciën Alexander de Croo aan over het fiscale beleid, de gelehesjesbeweging en de vraag naar eerlijke belastingen. Ze begrijpt de gelehesjesbeweging, die inspeelt op het gebrek aan koopkracht en de torenhoge belastingen. Ook hekelde zij de fiscale elite - doelend op onder anderen de overleden Albert Frère - die aan de belastingen kan ontsnappen, terwijl de gewone burger - “het fiscaal proletariaat”, zei ze - voor alles moet opdraaien. Ze vroeg dan ook onomwonden de mensen geen rad meer voor de ogen te draaien: “Immers, het tankstation is verworden tot een belastingkantoor en de energiefactuur werd een fiscaal aanslagbiljet. Men maakt de mensen blaasjes wijs als men de stijging van onder andere de dieselprijs rechtvaardigt als een maatregel voor de volksgezondheid en het klimaat. Mensen geloven dat niet meer, want het gaat er alleen maar om het gat in de begroting te vullen.”

Waals hangmatsocialisme

Van Rossem viel niet in een hokje te stoppen. De klassieke econoom die geloofde in rationele beurzen en consumenten, pleitte tijdens de economische crisisjaren plots voor het nationaliseren van spaargeld, waarbij de overheid de schokken moest opvangen, door het uitgeven van meer geld. Op staatkundig vlak stond Van Rossem het confederalisme voor. Op de Nederlandse televisie zei hij in 2011 hierover: “Men had artikel 35 van de grondwet moeten bekijken en besluiten wat Vlamingen en Walen nog samen willen doen (…) Het gaat om de Waalse mentaliteit, dat Waalse hangmatsocialisme.”

Een veroordeelde oplichter die deson- danks geliefd was bij het brede publiek. Ko-

ketterend met geld, schaars geklede vrouwen en zijn rode Ferrari’s. Van Rossem stond vooral te boek als een dwarsligger. Zonder dwars- liggers echter geen sporen. Van Rossem was meer dan de brulboei waarvoor hij te vaak versleten werd.

Naar het einde van zijn leven raakte Van Rossem sterk verzuurd. Zijn ironische humor en levensvreugde maakten plaats voor bitter cynisme. Hij leefde de laatste tijd terugge- trokken in een kleine flat.

Van Rossem overleed op 14 december in het ziekenhuis waar hij enkele dagen eerder werd opgenomen ten gevolge van longpro- blemen. Zeven pakjes sigaretten per dag roken, dat eist een tol.

LVS

“Mensen geloven

‘redenen’ voor

allerlei taksen

niet meer”

(6)

DE GEUZENBERG

De gang naar Marrakesh

Jaarlijks vinden in Brussel negenhonderd ‘betogingen’ plaats. Verschillend in omvang, en al dan niet goedgekeurd. Eentje uit die reeks vond voorbije zondag plaats. Tegen ‘Marrakesh’ dus. Bij vele aanwezigen primeerde het buikgevoel op juridische bekommernissen, maar dat maakte het gebeuren niet minder in- teressant.

De ‘pers’, en dan hebben we het voor alle duidelijkheid over de ‘mainstream media’

(MSM), was aangeschoten wild op de anti-Marrakeshbetoging afgelopen zondag.

Schild & Vriend-voorman Dries van Langen- hove stak een verwijtende vinger uit tijdens zijn toespraak, maar ook het voetvolk liet zich even gaan (“VRT weg ermee!”). Nu ja, laten we van een mug geen olifant maken.

Dat de VTM-deerne van dienst “belaagd”

werd, was misschien jammer, maar anders dan zich liet vermoeden, is ze niet ten prooi gevallen aan een aanval met mosterdgas. Ze was wat aangedaan, maar goed, een voor- malig VB-parlementslid en onversneden wo- manizer legde meteen de nodige empathie aan de dag, en dat maakt toch weer heel wat goed. Ergens tonen de MSM, met de manier waarop ze de betoging verslaan, dat de kritiek die ze voorgeschoteld krijgen net perti- nent is. Bepaalde aspecten worden overdre- ven benadrukt, terwijl andere gewoonweg worden doodgezwegen. Precies om het plaatje te doen kloppen.

Sociale media

Neem nu die hooligans, een erg hetero- geen publiek dat op een rigoureus geor- kestreerde manier in actie schoot na afloop van het evenement op het Schumanplein. De toestanden die daarop volgden werden natuurlijk haarfijn in beeld gebracht. Alleen, ‘à qui profite le crime?’ Wie is het meest gebaat bij ‘rellen’ die aan de betoging zouden ge- linkt kunnen worden? We kunnen daar wel een paar namen bij bedenken. Het verliep allemaal wat te precies, qua timing, wat de idee van een organisatie oproept. En doe je dit, dan schuilt de hypothese van manipulatie om de hoek…

Ondergetekende staat kritisch ten opzich- te van de sociale media, maar anderzijds moet erkend worden dat die kanalen voor een informatief tegengewicht kunnen zorgen. Dat de mensen van S&V na afloop op het plein de rommel opraapten, en het piek- fijn achterlieten, past niet in het MSM-plaatje.

Net zoals die betogers die de politie hielpen een defecte combi te duwen. Of neem dat

filmpje van die agent die verklaart instruc- ties te hebben gekregen om zoveel mogelijk arrestaties uit te voeren. Met zijn “mogen we erop kloppen”-praat illustreert hij vooral dat men bij Polbru niet op welvoeglijkheid en cultuur selecteert, maar, is het elders beter?

En wellicht het belangrijkste: het zonder schroom minimaliseren van het aantal deelnemers tot vijfduizend of minder. Kenners waren het in alle objectiviteit erover eens dat het er beduidend meer waren. Niet zo voor de MSM.

Pretoriaanse garde

In Brussel zijn vrijwel alle problemen insti- tutioneel van aard. Burgemeesters zien hun politiekorps als een pretoriaanse garde. Dat ze jaren geleden de fusie tot zes politiezo- nes moesten slikken, kwam hard aan. Aan de mentaliteit veranderde dat echter niet veel, zeker niet in Brussel-stad (politiezone Brus- sel-Elsene). Het bracht in het verleden burgemeester Yvan Mayeur in conflict met zijn hoofdcommissaris. Ook Freddy Thielemans zag in de politie een verlengstuk van zijn (ideologisch gekleurd) beleid.

Op 11 september 2007 vond een actie van Vlaams Belang en consorten op datzelfde plein plaats. Op zich zonder toestemming, maar met de politie was afgesproken dat ze

Dwars door Vlaanderen 20 december 2018

6 Assita Kanko naar N-VA

Lang heeft de Brusselse N-VA niet moeten zoeken om het vertrek van Johan van den Driessche op te vangen. Assita Kanko, uit Bur- kina Faso, tot voor kort gemeenteraadslid voor de MR in Elsene, is een goed van de tongriem gesneden voorvechtster van vrouwenrech- ten. Ze kondigde haar overstap naar de N-VA aan. Volgens Kanko werd nog niet gesproken over postjes, maar te verwachten valt dat ze bij de N-VA een prominente plaats op de lijst zal krijgen. Eerder trachtte de N-VA al met Laurent Mutambayi en Yabo Muyabo het om- vangrijke Afrikaanse kiezerspotentieel in de hoofdstad aan te spreken.

Nederlands in Brussel

Uit de Taalbarometer die vorige vrijdag ver- scheen, blijkt dat het met de kennis van het Nederlands in de hoofdstad stevig bergaf gaat.

Volgens Vlaams minister Sven Gatz (Open Vld) is dat de schuld van het Franstalig onderwijs

gedoogd zou worden, voor zover ze zich aan het afgesproken tijdvak hielden.

Geen ongebruikelijke manier van werken, maar burgemeester Thielemans dacht daar anders over. Eenzijdig trok hij de toelating van zijn korpsoverste in. Op erg hardhandige manier werden tal van VB-kopstukken opge- pakt. Het leverde tal van eurocraten, die net hun middagpauze namen, een aardig schouw- spel op. Er was zelfs versterking uit Luik, en de matrakken uit de Vurige Stede werden duch- tig gebruikt.

“Demonstratievrijheid”

Viel het u op dat zowel burgemeester Clo- se als minister-president Vervoort zich met de mars hebben bemoeid? Erg illustratief voor de manier waarop de macht tussen gewest en gemeenten in Brussel versnipperd is. De procedure in kortgeding voor de Raad van State was dan ook tegen de stad én het Brussels Ge- west gericht.

Met succes. “Ten minste in de huidige stand van de procedure wordt aangenomen dat de overheid een inspanningsverplichting heeft om demonstranten in de uitoefening van hun demonstratievrijheid te beschermen”, klonk het. En zo kon het uitje toch doorgaan. Wette- lijk zelfs.

KNIN.

. Zelfs de meeuwen wuifden Van Peel uit

De uittredende Antwerpse havenschepen Marc van Peel is altijd goedge- luimd. Zijn humoristische toespraken waren gekend en werden steeds met genoegen beluisterd. Het zit in de familie. De komiek Michael van Peel is een neef en tegelijk ook broer van een N-VA-politica, de welbespraakte Valerie van Peel.

Vrijdagavond voor acht dagen is op het feestschip Jules Verne (afgemeerd bij het Havenhuis) ‘nonkel’ Marc van Peel uitge- wuifd. Nagenoeg de hele havenwereld en afgevaardigden van alle partijen waren aanwezig. Er werden (vooral humoristische) toespraken gehouden. Om te beginnen door havenbaas Jacques Vandermeiren, die hem en zijn echtgenote Veerle geschenken over- handigde. Sandra Suykerbuyk (toekomstig schepen van het Polderdistrict) sprak na- mens het personeel. Zij noemde Van Peel een “warme baas” die zich als een familie- man gedroeg en vaak pralines meebracht.

Een beetje zoals “vriend” Fernand Huts, die geregeld verse “bloemekees” bij het vrou- welijk schoon laat plaatsen dat voor hem werkt.

Humor en respect

Op de uitwuiving roemde de vroegere havenbaas Eddy Bruyninckx Van Peel omdat hij vaak moeilijke situaties met een zeemzoete glimlach kon oplossen. Stadsdichteres Maud Vanhauwaert had mooie rijmen over voor de uittredende schepen. “De pijler waarop wij jaren rustten, gaat op rust nu. Vaarwel!

Wind in alle zeilen! Kinderen klimmend in de masten en nog een ruim vol tijd! Zie de meeuwen waaien. Ze zwaaien je als witte zakdoeken uit.” Burgemeester Bart de We-

ver vertelde in een humoristische toespraak dat hij tweemaal met Marc op een kartellijst stond, maar dat dat geen succes was. Toch wist Marc het te rooien, ook al stond hij op de (verliezende) stadslijst van Patrick Janssens.

Het mooie maar tevens vervelende aan de situatie was, dat het nieuws bekend geraakte op de dag dat Van Peel door Espa (de Vlaam- se vereniging van maritieme journalisten) werd uitgeroepen tot Maritieme Man van het Jaar. Patrick Janssens, die niet ingeschreven was, stond ‘s avonds eensklaps op de plek in het MAS waar de uitreiking plaatsvond. Geen erg, want Van Peel lachte de ergernis weg: je kon er niet kwaad op zijn. Aan de voorbije legislatuur bewaart de Antwerpse burgemeester dan ook de beste herinneringen.

De viering op het feestschip werd uit- gezonden op grote schermen. Inclusief de schaars geklede danseressen die op een gegeven moment binnen handbereik waren.

Daar was ook een filmpje bij van de klein- kinderen. Die speelden op het strand van Sint-Anneke in het zand, en ze schreven met trots de naam van hun opa. Hij zal nu meer tijd voor hen hebben. Niet alleen in zijn huis op de Linkeroever (in de Waaslandhaven), maar vooral op zijn ‘boerenbuiten’, waar het heerlijk toeven is. Dat ondervond ten minste ondergetekende.

PAGADDER

en van het feit dat de Vlamingen met onvol- doende open geest naar de hoofdstad kijken.

Volgens Brussels Vlaams Belangfractievoorzit- ter Dominiek Lootens is dat vooral de schuld van de Brusselse regering met Open Vld’er Guy Vanhengel, die toestaat dat de taalwet dag na dag wordt verkracht. Ook het feit dat veel Vlamingen noodgedwongen uit Brussel wegtrekken omdat ze voor hun kinderen geen plaats vinden in het Nederlandstalig onderwijs, is volgens Lootens niet van die aard om de positie van het Nederlands in onze hoofdstad te versterken. Hij roept de Vlaamse Ge- meenschapscommissie op om in Brussel een veel assertiever taalbeleid te gaan voeren.

Arabisch in Brussel

Het blad van het Vlaamse Gemeenschaps- centrum in Jette vindt het nodig regelmatig stukken in het Arabisch te publiceren. Dat is niet naar de zin van VB’er Dominiek Lootens - in Jette woonachtig -, die een klacht indien-

de bij de Vaste Commissie voor Taaltoezicht.

En gelijk kreeg. In zijn antwoord op een vraag hierover liet VGC-Collegevoorzitter Guy Van- hengel weten dat de Gemeenschapscentra in- derdaad veel voorzichtiger moeten zijn in hun taalbeleid, en dat het onnodig is de Brusselse Vlamingen met dat soort van spielerei op de kast te jagen. En zo halen de Brusselse Vla- mingen af en toe eens een kleine overwinning binnen.

Borsbeek

Borsbeek heeft nog steeds geen nieuw schepencollege. De situatie is ingewikkelder dan men zou denken. In de gemeente zijn 21 zetels te verdelen. Opvallend: Open Vld en sp.a haalden op 14 oktober geen enkel zitje in de gemeenteraad. Wie wel goed scoorden?

De N-VA met 9 zetels, het Vlaams Belang met 2 zetels, en de partij ‘Iedereen Borsbeek’ met 10 zetels. Die laatste partij is een kartel van Groen, CD&V, Borsbeek boven Alles en enkele onafhankelen. Omdat noch N-VA, noch ‘Ieder- een Borsbeek’ wil samenwerken met Vlaams Belang, is er maar één coalitie mogelijk: N-VA plus ‘Iedereen Borsbeek’. Die laatste partij wil de burgemeester leveren. Blijkbaar zijn de inhoudelijke gesprekken afgerond, maar bestaat er nu tussen die twee partijen onenig- heid over het aantal schepenen dat elke partij zou krijgen. Het college bestaat nu uit de burgemeester en 6 schepenen. De N-VA eist 4 schepenzetels, ‘Iedereen Borsbeek’ biedt 3 zetels aan. De kans is reëel dat N-VA zal bij- draaien. N-VA had kunnen kiezen voor het al- ternatief, samen met Vlaams Belang besturen.

Dan had N-VA én de burgemeester én 5 schepenen kunnen leveren. Maar zoals altijd klonk een ‘njet’ vanuit het hoofdkwartier in Brussel.

Ninove

In Ninove is het nagelbijten. Er is nog geen nieuwe samenstelling van het college. Hui- dig burgemeester Tania de Jonge van Open

Vld heeft getracht een coalitie te vormen met N-VA, maar die besprekingen zijn op een sis- ser afgelopen. Het is aftellen naar de eerste gemeenteraad op 3 januari. Als er dan geen voordracht is van een nieuw schepencollege, dan moet binnen de veertien dagen een extra gemeenteraad bijeenkomen. Daar vindt dan een geheime stemming plaats voor elk sche- penambt apart. Op die manier hoopt Forza Ninove toch in het schepencollege te komen.

Stip in uw agenda dus maar alvast 17 januari aan, want op die dag zal het rommelen in Ninove.

Denderleeuw

Bij de jongste gemeenteraadsverkiezing werd het Vlaams Belang de grootste partij, met 26,2 procent van de stemmen en 9 zetels.

Er zijn in totaal 27 zetels, dus een meerderheid is maar werkzaam met minimaal 14 zetels. Vorige week kwam er eindelijk witte rook uit de schouw. Drie partijen gaan samen: LvB, CD&V en Groen, goed voor … 14 zetels. N-VA krijgt een plaatsje in de oppositie. Daarmee had de kous af geweest kunnen zijn, maar onderdeel van de Lijst van de Burgemeester (LvB) is de Open Vld. Els Cosyns was als Open Vld-kandidate opgedrongen vanuit het nationaal bestuur, wat niet meteen tot vreugde- dansen leidde bij de plaatselijke afdeling. Nu dringt Cosyns, wederom geholpen door het nationaal bestuur, aan op een functie als schepen. Er is echter een probleem. Ze werd niet rechtstreeks verkozen als gemeenteraadslid.

Dus wordt een ander gemeenteraadslid gevraagd of gedwongen zijn verkozen zitje af te staan aan Els Cosyns. En dat is allesbehalve naar de zin van de Denderleeuwse Open Vld.

In de wetenschap dat de coalitie slechts een nipte meerderheid heeft, en er nu al openlijk ruzie is binnen de Open Vld, lijkt het in Den- derleeuw een moeilijke bestuursperiode te gaan worden. Goed om weten: Els Cosyns is de assistente van Gwendolyn Rutten.