De slag om de gemeentenWat een publiek geheim was, werd vorige week officieel bevestigd:

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

De slag om de gemeenten

Wat een publiek geheim was, werd vorige week officieel bevestigd:

de N-VA gaat bij de lokale verkiezingen van volgend jaar in zoveel moge- lijk gemeenten eigen lijsten indienen. De Wever en gezellen zouden verdraaid wel gek zijn dat niet te doen. “Een tragische beslissing”, vond nochtans een commentator in De Standaard. Redenering: in 2004 hield CD&V via een kartel de N-VA in leven.

Nu De Wever en gezellen in staat van genade verkeren, willen ze de historische slagkracht van CD&V in de gemeenten aanvallen.

Versta: dat getuigt niet bepaald van goed fatsoen. Alsof dat goed fat- soen CD&V heeft belet de N-VA op Vlaams en nationaal niveau aan de kant te schuiven toen Leterme midden 2008 tot het besluit kwam dat het federaal overlegmodel zijn beste tijd had gehad, en de N-VA dat erg letterlijk opnam. Alsof datzelfde goed fatsoen belet heeft dat Leterme nadien een bocht van 180 graden maakte, en plots het samenwerkings- federalisme ging propageren.

Waarmee hij de poort wagenwijd openzette voor de historische opdof- fer die de christendemocraten in juni vorig jaar te verwerken kregen, nadat ze samen met de andere partijen zo hard mogelijk op de N-VA hadden ingemept. Als er één tragische figuur in de Wetstraat rondloopt, dan is het Leterme, en dan mag die nog van geluk spreken dat de wel- denkende pers de spons veegt over zijn meest intieme gsm-omzwer- vingen. Moest De Wever, of Valkeniers, zich daarop laten betrappen, diezelfde weldenkenden zouden er als de kippen bij zijn om de pikante brij zo breed mogelijk uit te smeren. Zeker met de verkiezingen van 2012 voor ogen.

Maar goed. In 2006 trokken CD&V en N-VA in 130 van de 308 gemeenten in Vlaanderen met een kartellijst naar de kiezer. Momen- teel heeft de N-VA ondanks al die kartellijsten maar in 68 gemeenten één of meer gemeenteraadsleden. Intussen zijn de krachtsverhoudin- gen op nationaal niveau wel helemaal verschoven.

De N-VA wil zich nu op lokaal vlak profileren als de volkspartij bij uitstek. Bart de Wever ging er onlangs prat op hoe sterk het ledenbe- stand gestegen was. Anderzijds maakt hij zich wellicht niet de illusie dat één gemeenteraadsverkiezing zal volstaan om de stevige inplan- ting van CD&V op gemeentelijk vlak te doorbreken. Dat sluit samen- werking of kartelvorming dan weer niet uit. Overigens gonst het van geruchten over voorakkoorden die de CD&V al met de sp.a in verschil- lende Limburgse gemeenten zou hebben gesloten. De N-VA moet zeker niet denken dat ze de enige huwelijkspartner is, of dat er geschenken worden uitgedeeld. Wel zullen de uitslagen belangrijk zijn voor de ver-

dere uitbouw van de partij met het oog op de Vlaamse verkiezingen van 2014. Grote vraag is natuurlijk wat er gebeurt in grote steden als Antwerpen en Gent. In Gent is het kartel al een hele tijd klinisch dood, en de N-VA heeft laten weten volgend jaar op eigen kracht naar de kie- zer te willen trekken. Het zou de ironie van de geschiedenis zijn als met een boegbeeld als Siegfried Bracke de paarse coalitie in de stroppenstad zou worden doorbroken. Ook in Antwerpen trokken CD&V en N-VA in 2006 als kartel naar de kiezer. CD&V mocht toen nog de lijst aanvoe- ren met Philip Heylen.

Vorig jaar werd de N-VA bij de parlementsverkiezingen in kanton Antwerpen de grootste partij. Bart de Wever stak zijn ambitie op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij - in Antwerpen - niet onder stoelen of banken. “Ik droom ervan om op de receptie in 2013 een resem schepe- nen en misschien ook burgemeesters te mogen voorstellen. Uit zoveel mogelijk gemeenten en ook uit de stad Antwerpen!” En kijk, Patrick Janssens heeft intussen het strijdperk betreden, en meteen een scherpe boodschap neergezet: wie kiest voor beleid en het realiseren van din- gen, moet bij de sp.a zijn.

Wie meer belang hecht aan debat, dus aan woorden en geen daden, die moet bij De Wever zijn. “Ik ben pretentieus genoeg om mezelf een heel goed strateeg te vinden”, aldus Janssens die duidelijk niet van plan is het burgemeesterschap - het “patrimonium” van de partaai - aan iemand anders te laten. Mocht de N-VA in Antwerpen voor een eigen lijst opte- ren, dan zal er nadien toch steun bij anderen moeten worden gezocht.

Eens te meer zal Antwerpen zowat het strijdtoneel bij uitstek opleveren.

Het is bovendien moeilijk te voorspellen hoe de N-VA de komende maanden uit de federale onderhandelingen zal komen; zal de figuur van De Wever tegen die tijd niet van zijn glans verloren hebben? Het Steve Stevaerteffect was ook geen eeuwig leven beschoren, en de kiezer kan bijzonder grillig zijn.

Laten we bij dit alles niet vergeten dat het Vlaams Belang weliswaar klappen heeft gekregen, maar op lokaal vlak zeker nog niet afgeschre- ven is. Wellicht ziet Filip Dewinter voor zichzelf een rol als “kingmaker”

in de Antwerpse politiek weggelegd. Hoe dat met de aversie van De Wever voor het Belang te rijmen valt, is niet meteen duidelijk.

Zoals het evenmin duidelijk is of De Wever zonder steun van Dewinter de buit binnenhaalt. Daar zal tot groot genoegen van Patrick Janssens nog een aardig stukje over worden gedebatteerd.

Mangain trekt alle registers open

Vic van Aelst zal nog veel boterham- mekes moeten eten als hij het niveau van Olivier Maingain wil bereiken in het schofferen van politieke tegen- standers. Zelfs Louis Tobback moet in hem de meerdere erkennen. De FDF- voorzitter zorgde voor een bombar- dement aan beledigingen aan het adres van Bart de Wever. Hij deed het in Le Soir, hij deed het in de Vlaamse pers en op radio en televisie en daarna deed hij het nog eens in La Libre Bel- gique. Maingain vindt De Wever niet zomaar iemand met een andere mening, zelfs niet zomaar iemand met een radicaal andere mening, zelfs niet zomaar iemand die de Franstaligen niet respecteert. Neen, als het over De Wever gaat, moet de Holocaust erbij gesleurd worden en termen als negati- onist. Niet alleen betreft dat een straf- rechtelijk vervolgbaar feit en dus niet zomaar een plaagstootje, door net uit dat vaatje te tappen wil Maingain aan- geven dat De Wever het ergste van het ergste is, ver voorbij de grenzen van de normale politieke meningsverschillen, ver voorbij de grenzen van het eerbare.

Bart de Wever vroeg MR-voorzitter Charles Michel nadrukkelijk afstand te nemen van de uitspraken van kartelge- noot Maingain. Die vertikte dat fees- telijk. De Wever vroeg dat overigens aan alle politici. Die vertikten dat allen even feestelijk.

Waarom? Waarom trekt Maingain nu zo fel van leer? Waarom houdt Michel de hand boven Maingain? Waarom rea- geert De Wever zo fel?

Alle registers open

Waarom trekt Maingain alle regis- ters open? De jongste weken leek er wel wat te groeien tussen N-VA en MR.

In het dossier van de gezinsherenigin- gen voor inwijkelingen zorgden ze er samen met CD&V en Open Vld voor dat de Franstalige linkerzijde in de min- derheid werd gesteld, waarbij Maingain zich overigens onthield. De mogelijke herziening van de snel-Belgwet loopt over dezelfde as. Het is ook dankzij De Wever dat MR weer mee in de onder- handelingsronde zit. Maingain heeft ten minste twee goede redenen om daar heel erg verontrust over te zijn.

Lees verder blz. 2

Deze week :

• Europese leugens, Belgische leugens 2

• Briefje aan…Mark Rutte 3

• Kardinaal Van Roey 4

• Molenbeek, of de ontnuchtering van links 5

• Tcherkassy en Zhitomir 7

• Dichterbij “Yasmine“ 10

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

jaargang • nummer 26 • woensdag 29 juni 2011 1,90 euro

De dingen dezer dagen 2

Europese leugens, Belgische leugens

Uit de smalle beursstraat

“De Europese Unie heeft de eurozone uitgebouwd, zoals de Belgen hun opeenvol- gende staatshervormingen en hun sociaaleconomische beleid, op basis van gedroomde, om niet te zeggen bijgekleurde cijfers.” Knack-directeur Rik van Cauwelaert schoot opnieuw raak in zijn wekelijkse commentaar.

Dat men noch in Europa, noch in België moord en brand heeft geschreeuwd naar aanleiding van een uitspraak van Didier Reynders - dat hij al in 2001 wist dat de Grieken met hun cijfers sjoemelden - mag niet verwonderen. Het hele euroverhaal is een aaneenschakeling van leugens en cijfermanipulaties. Veel Europese landen en zeker België hebben boter op het hoofd. We brengen een aantal zaken in herinnering.

Voor de toetreding tot de eurofamilie werd de landen een aantal duidelijke voor- waarden opgelegd. De staatsschuld mocht niet hoger zijn dan 60 procent van het bbp en het begrotingstekort mocht maximaal 3 procent behalen. Landen als België en Italië beantwoordden niet aan de voorwaarden over de staatsschuld maar werden gedelibe- reerd. En wat te denken van Frankrijk en Duitsland, de trekkers van de eurozone? Zij hadden in 1999 (toen de eurozone op gang werd geschoten) een te groot begrotings- tekort. Ook zij werden gedelibereerd. Toen al regeerde in Europa de leugen.

Het ergste geval was natuurlijk Griekenland dat zijn rekeningen vervalste, met steun van de Amerikaanse zakenbank Goldman Sachs die er goed aan verdiende. In 2002 werd het tekort van de Griekse regering gemaskeerd via een ingewikkelde financiële transactie: een lening van 10 miljard in dollars en yens werd tijdelijk tegen een fictieve koers omgewisseld tegen euro’s, wat in de boeken 1 miljard scheelde. Griekenland dreigde op dat moment een boete te krijgen, omdat het de regels van het stabiliteits- en-groeipact zou overschrijden waarbij het tekort op de begroting niet hoger mocht zijn dan 3 procent van het bbp. Dankzij de truc kon Griekenland doen of het zich aan de regels hield. Alleen moesten deze leningen, inclusief de weggemoffelde 1 miljard, uiteindelijk worden afgelost in dollars en yens. Toppunt is dat de gedoodverfde nieuwe ECB-voorzitter, de Italiaan Mario Draghi, van 2002 tot 2005 een hoge functie had bij Goldman Sachs. Het is niet uitgesloten dat Draghi gewoon wist waarmee Goldman Sachs in Griekenland bezig was. Misschien had hij wel een rol in de oplichting. Vandaag betaalt Europa de prijs voor dit gesjoemel.

Dat de leugen in Europa regeert, werd door een Vlaamse econoom zeer juist voor- speld in…1996. In het boek ‘De Europese leugen. De onzin van de Europese Munt- unie’ waarschuwde Peter Vanderbruggen voor de negatieve gevolgen van de versnelde invoering van de euro die volgens hem “alles te maken heeft met de hoogmoed van een handjevol politici die op die manier de basis hopen te leggen voor een federaal Europa”.

Hij stelde in dat boek dat het positieve euroverhaal niet zou uitkomen: geen lage werk- loosheid, geen aanzwengeling van de economische groei en geen Europa dat als één natie de eenentwintigste eeuw zou instappen. Hij heeft gelijk gekregen.

De Europese leugen is een feit en België heeft er aardig aan meegewerkt, door zich onterecht te laten delibereren om toegang te krijgen tot euroland, en door allerlei

“trucs van de foor” te gebruiken om aan te tonen dat het begrotingstekort onder con- trole is en dat de overheidsschuld niet te veel toeneemt. Er is het verhaal van het ver- kopen en terughuren van overheidsgebouwen. Er is het gebruiken van allerlei PPS-con- structies (publiek-private samenwerking) om grote overheidsinvesteringen te doen.

Hier heeft vooral de Vlaamse regering een nefaste rol gespeeld. Niet dat die PPS’en sneller en efficiënter verlopen, maar het systeem laat toe bepaalde overheidsinveste- ringen buiten de officiële begroting te houden. En het Zilverfonds dat onze vergrijzing betaalbaar zou houden? Het bleek een lege doos te zijn.

Vermelden we nog de overname van het Belgacom-pensioenfonds om de staatskas te spijzen en toch te kunnen tonen aan Europa dat België een goede leerling is en een overheidsevenwicht bereikt. Dat gesjoemel is trouwens op film vastgelegd. In de herfst 2007, ten tijde van de regering lopende zaken onder leiding van Verhofstadt, volgt de VRT de ontslagnemende premier voor een Panorama-reportage. In september filmt men een scène na de eerste ministerraad na de vakantie. Premier Verhofstadt discus- sieert met zijn kabinetschef Wouter Gabriëls over de inhoud van een perstekst die de budgettaire toestand moet toelichten. Verhofstadt: “Ik wil er maar één woord in heb- ben: begrotingsevenwicht.” Op dat ogenblik was het helemaal niet zeker dat ze dat evenwicht zouden realiseren. Gabriëls werpt op dat het nogal “flauwen truut” is op dat moment van een evenwicht te spreken. Verhofstadt: “Je m’en fous. Dat is geen flauwen truut. Het zal trouwens zo zijn, al was het dat ik het zelf schrijf.”

De leugen regeerde, en hij regeert verder. In de meeste rapporten van het Planbureau en de Nationale Bank gaat men uit van veel te positieve groeicijfers voor België. Daarmee krijgen we de indruk dat het pad naar het begrotingsevenwicht niet al te “moeilijk” zal verlopen. Maar ook hier vertellen de politici de waarheid niet.

Angélique Vanderstraeten

“Vindt u dat de politiek de samenlevingsproblemen met allochtonen onder- schat?”, luidde een “poll” in Het Nieuwsblad. Van de antwoorden luidde 98 procent “ja”. Ik neem aan dat u niet moet gaan zitten om van de politiek cor- recte emoties te bekomen. De tijd ligt achter ons dat die 98 procent “verkeerd en racistisch dachten” en, met pek en veren ingesmeerd, de woestijn zouden zijn ingestuurd.

Fijnbesnaard, intellectueel en minzaam

Het is waar dat “in die tijd” lezers zich allicht gehoed hebben hardop te zeggen wat ze dachten. Oproeien tegen de links-pro- gressieve stroom was “not done”. Vandaag ontkennen zelfs de herauten van de misvat- ting “de wereld is een groot dorp” de samen- levingsproblemen niet meer.

Ze proberen ze te minimaliseren, door telkens te prediken dat het “om een kleine minderheid gaat die het voor de grote meer- derheid vergalt”. Toegegeven, her en der toetert nog een wereldvreemde dat er niks aan de hand is. Is dat een onbekende Jan met de pet, werkt het op de zenuwen. Is het iemand die aan “het beleid” deelneemt, komt de gedachte “angstwekkend” op, meer dan “oubollig” waarmee sommige opiniema- kers de fratsen van de Molenbeekse burge- meester en PS-kopstuk Philippe Moureaux vergoelijken.

Ikke, Ikke

Tot bewijs van het tegendeel geniet Sint-Jans-Molenbeek de bedenkelijke repu- tatie de onveiligste gemeente van het land

te zijn. Onveilig en onleefbaar lopen hand in hand, weet in Molenbeek elke daar nog wonende / werkende niet-nieuwe-Belg.

Uitzondering op de regel is burgemeester Moureaux. Zeggen dat hij allochtone cri- minaliteit in zijn gemeente minimaliseert, doet de realiteit tekort. Hij ontkent ze gewoon, op een moment dat bedrijven het niet langer zien zitten en uit Molenbeek opkrassen, omdat de genomen maatrege- len niet volstaan: prikkeldraadversperrin- gen rond gebouwen, permanente bewaking door gespecialiseerde firma’s, inleggen van

“shuttlediensten” om werknemers veilig tot bij hun auto of tram- en bushalte te brengen.

Moureaux heeft daar oog noch aandacht voor; met het oog op zijn geestelijk welzijn kan men maar hopen dat dit tegen beter weten in is. Zo niet is hij het statuut psy- chiatrische patiënt al voorbij. Omdat mijn respect voor de ouderen diepgeworteld zit, opteer ik voor “tegen beter weten in”, al leidt dat dan tot die andere optie dat Moureaux minder een anachronisme is dan een berekenende, sluwe en onverantwoor-

delijke politicus die zich fanatiek aan de macht vastklampt. Die macht wordt hem volgend jaar al dan niet opnieuw gegeven.

Het is enkel en alleen “ikke, ikke” dat voor de zogezegd fijnbesnaarde, intellectuele en minzame burgemeester van Molenbeek van tel is, als hij zijn gemeente uit berekening lie- ver de verdoemenis injaagt dan zijn alloch- toon kiespubliek voor het hoofd te stoten.

“Beleid”

Maar alles kan altijd nog beter. Een politie- agent getuigde – anoniem, want anders den- kelijk zijn job kwijt - dat zijn collega’s en hij- zelf rechtstreeks van het hoofd van de politie - Moureaux - verbod opgelegd kregen tijdens de ramadan te eten en te drinken. Bovendien kregen ze de “richtlijn” tijdens de ramadan weinig of helemaal niet te verbaliseren.

Kwestie van “de bevolking rustig te hou- den” en geen rellen uit te lokken. Niets doet zo snel de ronde als onofficiële verbodsbe- palingen en richtlijnen.

Het gevolg was dat de agenten als naar goede gewoonte niet alleen uitgelachen wer- den maar ook bedreigd, indien ze zich in bepaalde wijken lieten zien. Uiteraard ont- kende de fijnbesnaarde burgemeester in alle

toonaarden, zij het minzaam, dat hij aan een en ander zelfs maar zou gedacht hebben.

Vraag is: waarom zou een politieman dat ver- zinnen? Fantasie, of trieste realiteit? Moest ik gokken wie liegt, de modale politieman of de exquise burgemeester, is dat snel gebeurd!

In Het Laatste Nieuws noemde Luk van der Kelen “dit soort beleid te gek om los te lopen”. Volmondig akkoord, vooropgesteld dat dergelijke in een rechtsstaat ontoelaat- bare fratsen “beleid” verdienen. Eerder te catalogeren onder de noemer “onverant- woordelijk gedrag” van een burgemeester die de pedalen compleet kwijt is en probeert te overleven door een extreem gedoogbe- leid dat de lachlust zou opwekken als het niet zo aartsgevaarlijk was.

Van der Kelen heeft gelijk als hij zegt “dat dit het tegendeel is van integratie. En als men eraan toegeeft dat de autochtone bevolking zich moet aanpassen aan nieuwkomers het hek van de dam is.

Misschien mogen vrouwen dan straks in Molenbeek ook niet meer met een auto rij- den, kwestie van niet te provoceren”. Iemand iets gehoord van het beruchte “Centrum”?

Over aanzetten tot “omgekeerd racisme”, bijvoorbeeld? Ik ook niet. D.Mol

Mangain trekt alle registers open

Vervolg van blz 1

Vooreerst zit het FDF weliswaar in een kartel met MR, maar is die partij een stuk linkser dan de MR. De Brusselse upper class stemt MR, maar het FDF is van ouds- her een partij van “kleyne lieden”. Van de Bange Franstalige Man zeg maar. Daar komt natuurlijk bij dat Maingains FDF nog mijlen verder van N-VA staat dan de andere Frans- talige partijen en als de dood is voor rege- ringsdeelname van de club van De Wever.

Vorige week nog weigerde Geert Bourgeois de kandidaat-burgemeester van Kraainem te benoemen. Die is lid van het FDF, net zoals de niet-benoemde kandidaat in Linkebeek. In de derde gemeente, Wezen- beek-Oppem, gaat het over een echte MR- man. Voorbije weekeind trokken zo’n 200 malcontente fransdolle randbewoners op straat om daartegen te protesteren. TAK, Voorpost en de Vlaamse Volksbeweging zorgden voor de randanimatie en lieten dui- delijk verstaan dat er van een benoeming geen sprake kan zijn. De fronten liggen lijn- recht tegenover elkaar. Voor het FDF gaat het over een zaak van leven en dood.

Hand boven het hoofd

Waarom houdt Michel hem de hand boven het hoofd? In de Kamer telt het FDF slechts drie afgevaardigden. Volgend jaar zijn er gemeenteraadsverkiezingen en dan kan Michel het FDF in Brussel absoluut niet mis- sen. Op eigen kracht dreigt hij in de hoofd- stad, de enige plaats waar Michel de eerste plaats kan ambiëren, vermorzeld te worden door de PS. Dus zwijgt Michel als vermoord over de regelrechte buffelstoot van Maingain naar De Wever. Beiden kwamen samen en streken, volgens Michel, de plooien glad. Wat

dat betekende, bleek enkele dagen later toen Maingain zijn oorlogstaal herhaalde in de Libre. Na de actie van zondag in Kraainem schaarde Michel zich nog eens nadrukkelijk achter de drie niet-benoemde kandidaat- burgemeesters. De partij zal “alle gevolgen bestuderen van de institutionele en sociaal- economische voorstellen” die Di Rupo zal neerleggen, op de situatie in de Rand.

In de fuik

Waarom reageert De Wever zo fel, nadat hij eerst liet weten Maingain liefst te nege- ren? Daaruit lijken we dan weer te leren dat De Wever er geen zin meer in heeft. Hij voelt de fuik waarin hij is terechtgekomen, knellen. De socialisten merkten eerder en volkomen terecht al op dat De Wever zal moeten kiezen. Ofwel wil hij een staats- hervorming - en dan zal het met de socia- listen moeten, want vastgeklonken aan het FDF kan met de MR geen eerbare oplossing voor Vlaams-Brabant (en Brussel) gevonden worden. Ofwel wil hij een centrum-rechts sociaal-economisch beleid - en dan zal het zonder de socialisten moeten.

De kiezer heeft de kaarten duidelijk gelegd. Aan Vlaamse zijde staat N-VA zo sterk dat regeren zonder N-VA voor de andere Vlaamse partijen neerkomt op hara- kiri. Aan Franstalige zijde zijn de moge- lijke bondgenoten voor een N-VA-gekleurd regeerakkoord op communautair én soci- aal-economisch vlak zelfs niet met een ver- grootglas te bekennen. Zonder de N-VA kan niet, met evenmin.

Vorm dan maar eens een regering. Daar gelooft niemand in. Dus duwt De Wever maar eens flink op het gaspedaal.

J.K

Artsen verliezen klanten

Aan Mark Rutte Ten oorlog!

Den Haag

Gij Polderboer,

Hoe zit dat, mijnheer de premier van Nederland, kunt gij lezen of niet? Wij vallen met de deur in huis en citeren letterlijk uit het Verdrag van Middelburg van december 2005: “Met de volgende grensoverschrij- dende projecten wordt ten laatste in 2007 van start gegaan: a) het vergroten van het Zwin, b) het ontwikkelen van een intertij- dengebied met een omvang van minimaal 440 hectare in de Hertogin Hedwigepol- der en het noordelijke gedeelte van de Prosperpolder.” Onder meer met die clau- sule legden Vlaanderen en Nederland de randvoorwaarden vast voor de uitdieping van de Westerschelde. Want het ontpol- deren en tot natuurgebied omvormen van bepaalde stukken land moest ervoor zor- gen dat er niet alleen aan de scheepvaart en de Antwerpse haven werd gedacht, maar ook aan het leefmilieu en de veiligheid in het Scheldebekken.

Maar wat merken we? Dat Nederland al voor de tweede keer probeert aan het Verdrag vierkant zijn voeten te vegen, door de Hedwigepolder, die bijna volle- dig op Nederlands grondgebied ligt (boven Doel), toch te sparen en er geen overstro- mingsgebied van te maken. Uw voorganger, Balkenende, heeft het eerder geprobeerd, maar werd door zijn eigen Raad van State teruggefloten. Gij gaat nu opnieuw uit de bocht, en zet eens te meer een stevige demper op de Groot-Dietse gedachte.

Iemand die internationale verdragen aan zijn laars lapt, verliest alle geloofwaardig- heid en betrouwbaarheid. Des te meer omdat die kunstgreep volledig dient voor binnenlands gebruik, veel meer nog dan onder Balkenende het geval was.

Wij verklaren ons nader. Ondanks het feit dat de vorming van uw regering geen wereldrecord brak - dat record hoort ons toe en wij geven dat niet meer af - hebt gij er toch een flinke poos over gedaan om met liberalen, christendemocraten en de gedoogsteun van de heer Wilders een soortement coalitie op de been te bren- gen die afhangt van erg labiele factoren.

Eén van die factoren heet Ad Koppe- jan, een CDA-parlementslid uit Zeeland, die al decennia tegen de uitdieping van de

Westerschelde lobbyt. Een andere factor is de provinciale raad van Zeeland die gij pro- beerde te paaien, om ook in de Senaat aan een meerderheid te geraken. Om te kun- nen regeren, hebt gij uzelf - en ons erbij - aan de Zeeuwen verkocht. En nu komt ge met allerlei foefjes voor de dag om toch maar niet te doen wat al in 2007 had moe- ten gebeuren. Met het vertelseltje dat de Westerschelde zich plots anders gedraagt dan tot nu toe was bestudeerd; dat er een nieuw verdrag nodig is waar zowel het federale België als Europa hun handteke- ning onder moeten zetten, om een breder draagvlak te hebben. Komaan zeg, gaan we ook Athene om een handtekening vragen?

Die zijn zich ook aan het specialiseren in het chanteren van de andere lidstaten. Net zoals gij ons chanteert met te dreigen dat er anders geen Nederlands geld zal zijn voor de bouw van een nieuwe zeesluis op het kanaal Gent-Terneuzen, nòg een belofte waar Olland blijkbaar op terug- komt. En wat zal het volgende zijn? De vaargeul naar Antwerpen langzaam terug laten dichtslibben?

Vriend Rutte, begin maar dijken aan te leggen rond het Binnenhof in Den Haag, want voor ge het weet, wordt uw poort gerammeid! Pieter de Crem laat speci- aal troepen terugkomen uit Afghanistan om uw Nederlandse talibancoalitie onder vuur te nemen.

Kris Peeters is in New York - zogenaamd voor een handelsmissie - een bezoek gaan brengen aan Ground Zero om te bestu- deren hoe zo snel mogelijk zoveel moge- lijk gerichte verwoestingen kunnen wor- den aangericht. Havenschepen Van Peel plant een toespraak voor de VN-Veilig- heidsraad, om de haven van Rotterdam aan de ketting te leggen. Iene miene mutte, tien pond Rutte, tien pond kaas, wij blokkeren de Maas! En we zouden maar niet te hard lachen als we u waren, want dat Europa waar gij naar verwijst, zou u wel eens de das kunnen omdoen voor gij het beseft.

Omdat Europa terecht wil dat milieuaf- spraken worden nageleefd.

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Logica op zijn Chinees

Wie al een mondje Chinees brabbelt en zijn kennis wil verbeteren, kan dat doen aan een Chinese universiteit. Beter nog, de ambassade van China in Brussel stelt 32 studie- beurzen ter beschikking. En dan onthult zich de Chinese logica: 9 studiebeurzen worden voorbehouden voor studenten van het Vlaamse landsgedeelte; 23 beurzen zijn voorbe- houden voor studenten uit Franstalig België. Geef toe, die Chinezen kennen iets van de Belgische toestanden. Niet abnormaal, als je weet dat je op de Chinese ambasssade abso- luut niet in het Nederlands kan geholpen worden.

Maar, nu moet je weten dat er nogal wat Vlamingen Chinees willen gaan studeren in China, veel méér dan dat er studiebeurzen beschikbaar zijn. Langs de andere kant geraken de 23 studiebeurzen voor Franstaligen niet uitgedeeld bij gebrek aan voldoende kandida- ten. Het zou logisch zijn dan het overschot aan studiebeurzen ter beschikking te stellen van Nederlandstalige studenten, maar niet zo bij de Chinezen. Geen transfers op dat vlak!

En zeggen dat die gasten het buskruit hebben uitgevonden! Daar beginnen we nu toch echt aan te twijfelen.

• Onenigheid

Was het niet Karl de Coster - het werd pas later “Charles”, omdat zulks niet anders kon in het 19de-eeuwse België - die in zijn legendarische “Tijl Uilenspiegel” volkomen terecht de Schelde zag als de grote splijt- zwam in de Nederlanden? Dat was de rivier in het verleden, na 1585, en is dat vandaag blijkbaar nog steeds. Eens te meer lopen de gemoederen hoog op en worden niet altijd even rationele en doordachte argu- menten gebruikt - ook en vooral niet in de Vlaamsche Parochieraad.

Vorige woensdag hadden maar liefst vier parlementsleden daarover een zogeheten actuele vraag te stellen tot minister-presi- dent Kris Peeters: het ambitieuze onder- deurtje van Open Vld, Annick de Ridder, nooit te beroerd voor een vulgariteitje meer en dan nog liefst als iemand haar in het mid- den van de tafel heeft gehesen; Jos de Meyer (CD&V), de zelfverklaarde specialist inzake

“duurzame land- en tuinbouw en plattelands- beleid en openbare werken en ruimtelijke ordening en leefmilieu en regionale dossiers (Oost-Vlaanderen, in het bijzonder Waas en Dender)” en nog één en ander; Wilfried Vandaele (VU’er binnen de N-VA), ooit alge- meen secretaris van de Stichting Algemeen- Nederlands Congres en van het Cultureel Verdrag Vlaanderen-Nederland en daarom vereremerkt met het lintje van officier in de Orde van Oranje-Nassau, en tot slot Johan

Deckmyn, de trouwe VB-partijsoldaat die in Gent de vroegere medestanders van de Belfortploeg moet liquideren.

• Natuurcompensatie

Nederland ziet het echt niet (meer) zit- ten de historisch en economisch waarde- volle Hedwigepolder te ontpolderen (lees:

“terug aan de natuur te geven”) in uit- voering van de Scheldeverdragen en daar onlangs een beslissing over nam: de herzie- ning van die toegeving stond inderdaad in de Nederlandse regeringsverklaring. Het gaat om een verdragsrechtelijke verplichting (en

“pacta sunt servanda”) maar de vraag mag alleszins gesteld worden of het onder water zetten van die uitstekende landbouwgrond voor iedereen en voor de toekomst de juiste beslissing is.

Het viel geen klein beetje op dat de roden en de groenen - op Dirk Peeters na - door de rest van meerderheid en oppositie de kas- tanjes uit dit debatvuur lieten halen. Want uiteraard staan de milieuverenigingen alweer op hun achterste poten. O.i. hebben zij ooit wel betere dossiers verdedigd en vooral de quasi-unanimiteit waarmee iedereen mordi- cus aan de letter van de wet blijft vasthou- den, lijkt niet erg koosjer…

• “Traineren”

Wie goed naar het antwoord van Kris Peeters geluisterd heeft, zal ondertussen wel zijn of haar laatste illusies kwijt zijn over de omvang van de bevoegdheden van Vlaanderen (in zijn Belgische context).

Want ook hier kijkt de Europese Commis- sie iedereen op de vingers en zal oordelen of het voorgestelde Nederlandse alterna- tief even goed of zelfs beter is dan het oor- spronkelijke plan. Meteen naar het Interna- tionaal Arbitragehof in Den Haag stappen - zoals voorgesteld door Antwerpenaar Bart Martens (sp.a) leek Peeters toch wat voor- barig. Hij wil nog even bekijken hoe boven de Moerdijk dit (hevige) debat wordt gevoerd.

Bijkomende instrumenten in gang zetten of stappen zetten naar rechtbanken lijkt hem pas een goed idee mocht er op een bepaald moment vastgesteld worden dat er bijko- mend wordt “getraineerd”.

• “Gaybashing”

Terwijl Pascal Smet (sp.a) als (rotslechte) minister van Onderwijs naarstig doorwerkt aan de vernietiging van de laatste restan- ten van wat in het “Vlaamse” onderwijs nog

op onderricht en opvoeding lijkt, mocht hij ook nog eens een nummertje verontwaar- diging-voor-eigen-parochie weggeven op de publieke tribune omwille van het (zware) incident dat zich vorige week in Brussel voor- deed, waar een homoseksueel op geweldda- dige wijze werd aangevallen door een aan- tal “jongeren”.

De grote woorden waren niet van de lucht: onaanvaardbaar, geen enkel excuus, verschrikkelijk, ik ben er ziek van geweest, we kunnen niet hard genoeg reageren, aber- rant, enzovoort. Maar Smet verstaat als geen ander de kunst om te slaan en te zalven tege- lijk: homohaat niet vervangen door vreem- delingenhaat, protocollen afsluiten, geld voor bewustmaking, jongeren doelgericht berei- ken, grootscheepse uitdagingen... Zullen we nog een blikje onzin in eigen zever open- trekken?

• Voorspelbaar

Messcherp stelde VB-fractievoorzitter Dewinter dat links ooit toch eens zal moe- ten durven kiezen tussen het verdedigen van homoseksualiteit òf het knuffelen van de islam. Maar aangezien de aanstoker van de gebeurtenissen in Brussel blijkbaar een Zuid-Amerikaan uit Guatemala was, kon zelfs Annick de Ridder - die even tevoren de Marokkaanse “zedenpolitie” op de Meir (waarbij jongeren al te kortgerokte meisjes lastigvallen) had gelaakt - zich daarachter verstoppen en was het VB alweer de gebe- ten hond. Het rollenspel in wat moet door- gaan voor een Vlaams Parlement, is van een oeverloze voorspelbaarheid!

Weg die K

De Kristelijke Arbeidersvrouwen zijn de K van hun KAV liever kwijt dan rijk. Onder andere omdat sommige mensen denken dat die K voor “katholiek” staat en dat is begot niet waar. Die K staat voor “christelijk”, maar dat schept dan weer verwarring met de K van KAV. En ten andere, christelijk is ook niet meer zo van doen.

De arbeidersvrouwen - tenminste diege- nen die het daar voor het zeggen hebben - willen een naam die niet “expliciet” verwijst naar een “ideologie of levensfilosofie”. Vol- gens die arbeidende dames is het christen- dom dus een ideologie, of in het beste geval een levensfilosofie.

Ze zijn inderdaad al ver afgedwaald van het religieuze vaderhuis en dan is het maar normaal dat men zich afvraagt wat die K daar staat te doen.

Op 12 mei 2012 wordt de nieuwe naam - vrij van “ideologische” en “levensfilosofi- sche” smetten - bekendgemaakt. Intussen kunt u helpen nadenken over een nieuwe naam. Laat u niet pramen. Help de dames uit hun nood.

ZaZa

Zaza is de huistekenaar van De Standaard. De conversatie bij een onlangs verschenen cartoon willen we u niet onthou- den. Zegt de ene moslimextremist-met-bom- mengordel tegen de andere: “Waarom ik van België hou? Dat land blaast zichzelf op.”

Heerlijke humor.

Echo’s uit de koepelzaal

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

• Nog bang?

Er stond een voorstel van resolutie op de agenda van de Kamer, tot verbetering van het palliatief zorgaanbod. Het voorstel kwam uit de hoek van cdH en CD&V. Inhoudelijk was iedereen het erover eens dat het een uitste- kend voorstel was. Toch diende Rita de Bont een amendement in om de overheveling van de gezondheidszorg naar de gemeenschap- pen te bepleiten. Zij verwees naar de 5 reso- luties van het Vlaams Parlement, waarin dui- delijk voor die overheveling wordt gepleit.

In de commissie, tijdens de besprekingen ten gronde, hadden de collega’s van N-VA zich onthouden. Tijdens haar pleidooi in de Kamer vroeg Rita aan de N-VA duidelijke taal te spreken en haar amendement te steunen, zeker nadat Manu Beuselinck tijdens zijn tus- senkomst had laten verstaan te zitten wach- ten op de overheveling van de bevoegdheden naar de gemeenschappen. Het mocht ech- ter niet zijn… N-VA onthield zich opnieuw bij het amendement van Rita de Bont. Jam- mer, want een ja-stem zou een signaal van jewelste zijn geweest. Toch nog bang voor de toorn van de PS

• Schutkring (1)

In de commissie Justitie, voortreffe- lijk voorgezeten door N-VA’ster Sarah Smeyers, werd Bert Schoofs (VB) aangeduid als rapporteur bij een wetsvoorstel. Sarah en de andere N-VA’ers zagen daar geen gra- ten in. De andere Vlaamse partijen klaarblij- kelijk ook niet. Maar vanaf het moment dat in de Kameragenda’s letterlijk te lezen stond wie de rapporteur was geworden, barstte de hel los. Wat er zich achter de schermen heeft afgespeeld, is onduidelijk, maar feit is dat Sarah van haar fractiebazen het bevel krijgt deze “misstap” onverwijld recht te zetten; dat

gebeurt de volgende commissiezitting. Wan- neer Bert Schoofs even buiten moet voor een sanitaire verplichting, stemt de commis- sie rap rap voor een nieuwe rapporteur. Als Bert weer binnenkomt, is hij rapporteur- af en prijkt een cdH’er op alle documenten.

Ziezo, klus geklaard. Enig schaamtegevoel is ondertussen nog niet opgemerkt bij N-VA.

• Schutkring (2)

Peter Luykx maakte een voorstel van reso- lutie op om samen met Limburgse Kamerle- den bij de regering aan te dringen de werk- zaamheden aangaande de IJzeren Rijn te activeren. Alle Limburgse Kamerleden, van alle partijen, redeneerden naïef-democra- tisch. Zo gezegd, zo gedaan. Naast Peter van Velthoven van de sp.a tekende ook Liesbeth van der Auwera van CD&V, Patrick Dewael van Open Vld en als laatste Bert Schoofs

Leve de kardinaal!

De teletijdmachine

Gelukkig voor Van Roey bestaat de tele- tijdmachine van professor Barabas niet.

Een tocht naar de tijd van Thomas kardi- naal d’Alsace (1716-1759) zou bij Van Roey alleen geleid hebben tot een opmerking over de veranderde materiële toestanden. Maar de kardinaal zou zijn kerken, de bedienaars van de eredienst en hun gelovigen herkend hebben. Een reis naar de toekomst zou hem helemaal ontredderd en de mond gesnoerd hebben. Toen hij stierf was zijn aartsbis- schoppelijke stad een centrum van intens kloosterleven; verscheidene slotkloosters inbegrepen.

Allemaal zijn ze verdwenen. Hij maakte zich zorgen omdat het aantal priesterroe- pingen lichtjes daalde, maar er woonden nog honderden toekomstige priesters in de twee reusachtige seminaries (in Mechelen en in Sint-Katelijne-Waver). Er zijn in 2011 geen roepingen meer in het aartsbisdom. Van Roey stierf in de wetenschap dat de school- strijd voorbij was zodat het katholiek onder- wijs genoeg financiële middelen kreeg, maar hij wou niet weten van getrouwde vrou- wen in zijn scholen. Die katholieke scholen zijn er nog altijd, groter dan ooit, maar hun katholicisme is dunner dan een tomatenschil:

leraars (bijna allemaal vrouwen) en leerlin- gen zijn niet meer katholiek. Van Roey zou verbaasd naar de duizenden allochtonen kij- ken maar zou wel een krachtig bekeringsof- fensief van zijn priesters geëist hebben om moslims hun barbaarse ideologie te laten afzweren.

Van Roey is een Kempenaar, geboren in de prachtige Schranshoeve in Vorselaar in 1874.

Geen arme duts en “primus perpetuus”

tijdens zijn Franstalige humaniora. Hij wordt priester in 1897. Een begaafd en helder the- oloog wordt hij vlug hoogleraar. Kardinaal Mercier plukt hem weg uit Leuven en stelt hem aan als vicaris-generaal van het aarts- bisdom. Van Roey is discreet, zwijgzaam en geen rivaal voor zijn charismatische baas.

Wanneer Mercier in 1926 sterft, volgt Van Roey hem op, al stuurt koning Albert een persoonlijke gezant naar het Vaticaan om zijn benoeming tegen te houden want te Vlaams,

te weinig aristocraat, te weinig babbelaar. De Kempenaar stelt Albert onmiddellijk gerust.

Hij veroordeelt een jaar later al het Vlaams- nationalisme en eist dat de goede katho- liek België bemint. Hij begrijpt absoluut niet waarom Vlamingen hun kinderen niet naar een Franstalige school zouden mogen sturen.

Hij is geobsedeerd door de eenheid van alle katholieken in het land en als de Walen geen woord Nederlands willen begrijpen, dan is het maar zo.

Zijn vergaderingen met de dekens uit het aartsbisdom gebeuren uitsluitend in het Frans; pour les Flamands la même chose.

Hij denkt er niet aan het reusachtige aarts- bisdom (van Hoogstraten tot Nijvel; 2 mil- joen mensen) op te splitsen. En toch doet hij op zijn manier wel iets voor Vlaande- ren. Overal laat hij Nederlandstalige vak-, ambachts- en technische scholen oprich- ten die feitelijk veel belangrijker zijn dan de humaniora. Hij staat geleidelijk de ontdub- beling van de katholieke universiteit toe; zij het wel uit schrik dat de studenten naar de Gentse rijksuniversiteit zouden stappen.

Maar hij is in de eerste plaats de herder die ijvert voor een christelijke geloofsverdie-

ping. Hij heeft een hekel aan theologische nieuwlichterij. Hij verzet zich heel de tijd tegen cursussen theologie in een levende taal in plaats van in het Latijn en hij geeft eerst toe als Rome het beveelt. Vroom maar niet naïef, staat hij zeer sceptisch tegen- over de zogenaamde Mariaverschijningen in Beauraing en Banneux.

Eenheid moet er ook zijn in het geloof.

Ieder bisdom heeft zijn eigen catechismus tot Van Roey er eindelijk in slaagt dezelfde cate- chismus voor het hele land te introduceren.

Hij verkiest dat leken de duizenden katho- lieke klassen- en standenorganisaties leiden, maar waakt erover dat overal proosten aan- gesteld worden (die niet verantwoordelijk zijn als een en ander niet pluis is).

Prins van de kerk en van den bloede

Tijdens de oorlog groeit zijn gezag nog.

Hij steunt duidelijk en van op de kansel Leopold III in zijn conflict met de regering- Pierlot. Hij gaat wel zijn boekje te buiten als hij Leopold en Lilian Baels in september 1941 trouwt zonder het vooraf verplichte burgerlijk huwelijk. Hij maakt alles bekend op zondag 7 december 1941 (de dag na het in zeven haasten gesloten burgerlijk huwelijk wegens zwangerschap) en jaagt een schok- golf door het land (de Jappen zijn op het- zelfde moment op weg naar Pearl Harbour waar het twaalf uur vroeger is). Van Roey blijft naar het voorbeeld van Mercier een bon Belge al is hij minder fanatiek patriottisch.

Hij verbiedt al in 1940 priesters en leraars lid van het VNV te worden. Het jaar daarna bepaalt hij dat katholieke kinderen niet bij een nationaalsocialistische jeugdbeweging mogen aansluiten. Hij heeft geen bezwaren tegen de kerkelijke begrafenis van oostfron- ters maar vlaggen noch uniformen zijn toe- gelaten in de kerk.

Nog in 1942 denkt hij dat de Duitsers de oorlog zullen winnen en hij bespreekt met zijn dekens de katholieke eisen bij een zege van Hitler: vrijheid van onderwijs en eigen jeugdorganisaties. Hij protesteert tegen de verplichte tewerkstelling en haalt deels zijn slag thuis, want de ongetrouwde vrouwen wier zedelijkheid hij in gevaar acht, mogen thuisblijven. Hij betoont zijn medeleven met het vernietigde Mortsel maar protesteert eerst tegen de Anglo-Amerikaanse bom- bardementen nadat hij de verschrikkelijke gevolgen in zijn eigen stad merkt, in april en mei 1944. Na de oorlog wordt hij over- stelpt met vragen om tussenkomsten voor collaborateurs. Oostfronters wil hij op geen

enkele manier helpen, maar voor kleine of grote collaborateurs (Victor Leemans, Frans Wildiers) wil hij al eens heel discreet tussen- beide komen nadat zijn secretarissen zorg- vuldig het dossier onderzocht hebben en er niet veel aan te merken is op het verleden van de gevangene. Hij refereert wel naar de uitwassen van de repressie maar altijd in een wollig taalgebruik met woorden over liefde, haat en wraak.

Eerst in 1959 lanceert hij een echte oproep om de repressie af te sluiten. Zijn laatste tus- senkomst is de oproep aan de christelijke arbeiders niet met de socialisten tegen de Eenheidswet te staken.

Van Roey was geen vrolijke Frans. Hij keek niet alleen streng, hij was het ook. Hij was bekend om zijn zwijgzaamheid en hij sprak alleen om echt iets te zeggen. Er was iets bonkigs, iets Kempens stoer en stuurs aan hem. Ik herinner me hoe hij soms na de hoogmis van 11 uur nog eventjes rond de Mechelse Grote Markt ging en minzaam, het bekende woord dat men bij vorsten gebruikt, knikte. Hij was dan ook een prins van de kerk.

Eén keer liep één van zijn supporters een tiental meter voor hem uit terwijl hij voort- durend “leve de kardinaal” riep. Van Roey kon er niet mee lachen, en ik heb dat geen tweede keer gezien. Ceremonieel was alleen aan hem besteed omdat hij het als een erken- ning van het belang van de katholieke gods- dienst zag. Hij zat naast de koninklijke fami- lie op de eerste rij bij de eedaflegging van Leopold III en Boudewijn want protocol- lair is de kardinaal nog altijd “een prins van den bloede”. De mening van de media liet hem ijskoud; de mening over zijn instellin- gen was iets anders. Dat ondervond Maria Rosseels toen ze in 1959 artikelen in De Standaard publiceerde waarin ze voorzich- tig “moderne nonnen” vroeg. De dag na zijn overlijden lag hij opgebaard in het aarts- bisschoppelijk paleis en daar ben ik hem samen met andere Mechelaars gaan groeten.

Boudewijn onderbrak onmiddellijk zijn vakantie in Spanje om de overlijdensmis bij te wonen. Fabiola liet zich opmerken, omdat zij het Dies Irae meezong. Gazet van Antwer- pen kondigde het overlijden aan op de volle voorpagina, helemaal met een dikke purpe- ren rouwband omkaderd. Kan men zich dat nu nog indenken? Of zou één magistraat er zelfs maar durven aan denken het paleis aan de Wollemarkt binnen te vallen en de kardi- naal als een misdadiger naar Sint-Rombouts te laten marcheren?

Jan neckers

Vijftig jaar geleden stierf Jozef Ernest kardinaal van Roey in de vakantie van 1961. Langsheen het hele begrafenisparcours stonden tienduizenden mensen, rijen dik. Ik betwijfel of er meer dan duizend mensen opduiken als morgen de kardinalen Danneels of Léonard overlijden.

van het Vlaams Belang. Toen Dewael en Van Velthoven dit zagen, trommelden ze de andere ‘democraten’ op en gingen bij Jan Jambon, de fractiebaas van de N-VA, hun beklag doen. Tsjeven, sossen en blauwen trokken daarop hun handtekening terug en meldden aan Luyckx een identiek voorstel in te dienen dat hij maar best mee zou onderte- kenen om mee te kunnen genieten van deze resolutie. En ja hoor, Peter bond in. Het straffe is dat er nu twee krek dezelfde reso- luties zijn. Het eerst ingediende, waarop nu enkel de naam van Schoofs staat, dat eerst moet behandeld worden, en het tweede met eenzelfde tekst, maar voorzien van namen van de ‘democratische’ partijen, N-VA incluis.

Het scenario: de eerste tekst wordt wegge- stemd omwille van besmet; de tweede wordt goedgekeurd, want zuiver tot op de graat.

Was de N-VA niet tégen het “cordon sani-

taire”? Zeker weten dat tal van fractieleden dat absoluut zijn. Maar zij eten natuurlijk geen kersen met de grote Belgische heren…

• Tongval

Op een zeker moment was een zekere Rachid Madrane van de PS aan het woord in de praatbarak. Tot Theo Francken van N-VA even wou tussenkomen en zijn betoog aan- vatte. Madrane onderbrak hem echter al snel en zei dat hij weliswaar Nederlands begreep, maar dat Theo veel te snel spreekt en een te moeilijk “accent” hanteert. Letterlijk: “Men heeft mij Nederlands geleerd, maar niet met uw accent.” Theo beloofde daarop zijn best te doen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Francken geen dialect spreekt. Integen- deel, de Vlaams-Brabander is vlot ter taal, in meer dan behoorlijk Nederlands. Men kan zich beter afvragen of de heer Madrane wel de juiste taallessen heeft gevolgd. Hopelijk niet bij Di Rupo of bij Onkelinx.

• Twitteren

De Twitter-affaire van Leterme, waarbij hij zwaar werd belaagd, was vorige week een druk besproken zaak in de wandelgangen van de praatbarak. Veel politici menen dat zij de trein op de vaart der volkeren absoluut niet mogen missen en dus moeten gebruikma- ken van allerhande communicatiemiddelen waarbij iedereen zijn leven en doen en laten maar te grabbel moet gooien van de goege- meente. Ze doen wat ze niet laten kunnen.

Als er vodden van komen, zijn ze in de eerste plaats zelf verantwoordelijk. Het valt op hoe- veel fluweelzitters tijdens commissievergade- ringen en plenaire zittingen met hun elektro- nisch speelgoed zitten te frutselen, dat het een lieve lust is. Misschien moet daar maar eens een beperking tegen opgelegd worden.

Voordeel zou alvast zijn dat men dan weer de vergaderingen op een normale manier kan volgen en dat de kans vergroot dat men weet wat er gezegd werd.

De dingen dezer dagen

5

Multicultureel-denkende Mortierbrigadistenop de loop voor allochtoon geweld

Molenbeek,of de ontnuchtering van kaviaar-links

Alle goede dingen hebben een donkere kant, en omgekeerd hebben zelfs de zwaarste catastrofes ook wel een gunstige keerzijde. Dat werd nog maar eens geïllustreerd toen het Vlaams Belang erin slaagde 300.000 folders te ver- spreiden rond de goednieuwsactie voor migranten die er zouden aan denken hun koffers te pakken: “Keer Tevreden Terug”, maar met een foutief contact- telefoonnummer.

Ach, even niet gecheckt, kan gebeuren, mompelde men op de Madou. Je zou den- ken dat een partij die in de tegenaanval moet gaan, er een lap op geeft en dat alle man- schappen voor 200 % geconcentreerd op het puntje van hun stoel zitten, maar neen. Blijk- baar zitten er daar toch nog slaapkoppen hun tijd te verlummelen in afwachting dat de klok vijf slaat. Een geluk is dan weer dat, wie het afgedrukte telefoonnummer draait, bij een nietsvermoedend reisbureau terecht- komt dat met enige goede wil een terugkeer- traject kan uitstippelen voor de heimwee- migrant. Immanente rechtvaardigheid, het bestaat echt!

Ook goed nieuws is de toekenning van de Orde van de Vlaamse Leeuw aan Jean-Pierre Rondas, sinds zijn pensioen bezig aan een steile tweede loopbaan als voor de N-VA rijdende cultuurflamingant. Vermoedelijk heeft de man ondertussen al een kast vol onderscheidingen bijeen gewonnen; hij is uit de dag- en weekbladen niet weg te slaan.

In tegenstelling tot de vrijwel nergens ver- melde musicologe Flavie Roquet, die zeer terecht een Gulden Spoor kreeg omwille van het “Lexicon van Vlaamse Componis- ten” dat ze zonet voltooide.

Een mindere kant aan het verhaal is dan weer dat de gulle Beweging Vlaanderen-Europa ook het Studio 100-duo Hans Bourlon en Gert Verhulst in de bloemen zette wegens hun “culturele en economische uitstraling”:

zonder twijfel twee gehaaide commerçan- ten, en trouwens door Trends tot “Managers van het jaar” uitgeroepen. Maar de braaf- sullige poppenkasttelevisie à la “Samson en Gert” kan men moeilijk als innoverend en cultureel-hoogstaand betitelen. Sporen op overschot?

Geen betere illustratie van het gezegde

“een geluk bij een ongeluk” dan het droevige verhaal van de homo die in hartje Brussel in

elkaar werd geslagen door een bende alloch- tone schoeljes, zonder dat iemand van de omstanders zin had zich ermee te bemoeien.

Want kijk: plots staat het traditioneel linkse en multiculgezinde homowereldje in rep en roer, hetgeen doet denken aan het gezegde van Louis-Paul Boon dat men de mensen een geweten moet schoppen.

Het is een vreemd tafereel: lui die decen- nialang hebben meegezongen in het multicul- koor en het loflied op Brussel als “kleurrijke”

stad, die nu in paniek slaan, vooral omdat ze zelf in de klappen delen. “Het politiek correct denken maakt een efficiënte aanpak van proble- men zoals in de Maritieme Wijk in Molenbeek onmogelijk”, foetert groene coryfee Luckas vander Taelen, die in De Standaard vooral de corrupte en lakse PS-baronieën op de korrel neemt. “Politiek-correct denken”?

Uit de mond van een partijgenoot van Jos Geysels, zowat de uitvinder van de politiek- correcte dictatuur in Vlaanderen, klinkt het hilarisch. Twee jaar geleden kreeg de doch- ter van Luckas eens een rochel in het gezicht vanwege een kutmarokkaantje, en sindsdien is de liefde voor de allochtone medemens wat bekoeld.

Overigens, zonder dat het systeem dat tot die toestanden heeft geleid in vraag wordt gesteld: na elke stoere verklaring wor- den zalf en glijmiddel bovengehaald. Zegt de brave man wiens hoofd op de Brusselse Anspachlaan vertimmerd werd: “Ik ben tegen racisme, allochtonen zijn welkom, maar ze moeten zich toch een beetje aan- passen.” Een beetje maar.

Het opiniestuk in hetzelfde dagblad van de al even groene Bruno de Lille, Brussels staatssecretaris van Gelijke Kansen (!), is nog een grotere aanleiding tot onbehoor- lijke mietjesgrappen. Zelf homo, verklaart hij ronduit dat hij met zijn partner liever niet hand-in-hand loopt, uit schrik voor ver-

baal en fysiek geweld van allochtone mede- burgers. Maar wil de minister ook conclu- sies trekken? Tot de actie overgaan om de straat schoon te vegen? Neen, want het ligt namelijk aan hun opvoeding en gezinssitua- tie, de kansarmoede, de huisvesting, en bla- bla, en voor we het goed doorhebben zit- ten we weer in de verwisseling van dader en slachtoffer. De retoriek van dit soort angst- hazen, nota bene beleidsmensen, die de ter- reur assimileren in plaats van hem te bestrij- den, illustreert helemaal hoe links nog altijd hopeloos verstrikt zit in zijn politiek-cor- recte logica. Het boek van Wim van Rooy,

“De malaise van de multiculturaliteit” (2008), is een standaardwerk geworden. Níét poli- tiek-correct evenwel, dus door onze regu- liere pers verzwegen.

Zonder haat straat

Voor de beruchte PS-burgemeester Philippe Moureaux (cf het stuk van D.Mol in dit blad) is er niets aan de hand: hij heeft zichzelf geruisloos tot de koning van de Brus- selse onderwereld gepromoveerd, en zegt dat met zoveel woorden. Op een halluci- nante persconferentie stelt hij onomwonden dat zijn gemeente een model is van multi- cultureel samenleven, en dat ook de Oost- Europese fascisten (sic) er zeker welkom zijn.

Wat hij met dat laatste bedoelt, is onduide- lijk, maar allicht mogen we veronderstellen dat Servische oorlogsmisdadigers en Alba- nese dievenbendes tot de uitverkoren popu- latie behoren.

Krabbelt Vlaams-links aarzelend terug wat betreft de multicul-doctrine, dan doet Mou- reaux er nog een schep bovenop en ontrolt een breed welkomstbanier voor de straat- terreur: de allochtone criminaliteit moet niet alleen oogluikend worden getolereerd, ze betekent zelfs een pluspunt, geeft een stad kleur en maakt de diversiteit zichtbaar.

En eventueel voelbaar, als u een mes tussen de ribben krijgt. Het cynisme van die PS- potentaat - een kopstuk van de partij waar De Wever mee moet gaan onderhandelen- stijgt ten top wanneer hij zijn gemeente uit- roept tot modelgemeente en “laboratorium voor Europa”. Help! Waar is de uitgang?

Niet te verwonderen dat de twee recla- mebureaus, BBDO en Mortierbrigade, die dachten dat ze Molenbeek gingen beschaven door er zich te vestigen, zich op het einde in een soort stadsfort moesten verschan- sen. Niemand van het personeel durfde te voet de straat nog op. Vooral bij de Mortier- brigade, opgericht door Jens Mortier, zoon

van voormalig Humo-hoofdredacteur Guy Mortier, moet de ontnuchtering groot zijn:

het bedrijf heeft zich in de loop der jaren gespecialiseerd in wollige pro-multiculcam- pagnes waarbij vooral rechts en extreem- rechts de kop van Jut waren.

Ondertussen is dit commercieel filiaal van la gauche caviar halsoverkop weer uit Molenbeek vertrokken. Meteen krijgt één van hun bedenksels, de “Zonder Haat Straat”, een nieuwe dimensie. De aftocht van de dap- pere Mortierbrigade is een betekenisvolle parabel over de manier hoe linkse salonin- tellectuelen steeds weer naast de problemen probeerden te kijken, ook al waren die zeer concreet en acuut (van vrouwen die wor- den lastiggevallen tot een gewapende carjac- king met gijzeling). Er kwamen steeds meer bodyguards, prikkeldraad en alarmsystemen bij, zonder dat men zich ooit de vraag stelde of men niet van verkeerde, geïdealiseerde denkbeelden was vertrokken. Het verhaal zal vast in middens van het vermaledijde Vlaams Belang meewarige glimlachjes ont- lokt hebben, zoals we konden lezen in een rondschrijven van senator Bart Laeremans.

Toch moeten we ons ook dit keer geen illusies maken. De kritiek blijft fragmenta- risch, de oplossingen blijven halfslachtig;

het is te weinig en te laat. Zopas werden de al te vriendelijke kantjes van de snel- Belgwet afgevijld, zonder discussie ten gronde. Het werd een typisch Belgisch compromis dat allicht deel uitmaakt van een grote politieke koehandel. Het per- vers principe van de dubbele nationaliteit blijft bestaan, de procedure wordt nog inge- wikkelder (dus met nog meer achterpoort- jes), het staatsburgerschap kan niet ontno- men worden bij zwaar strafblad, er is van echte inburgeringsplicht geen sprake, enzo- voort. Het Vlaams Belang kon niet anders dan tegenstemmen, samen met Groen!, al deden die het om heel andere redenen.

Ik vermoed dat politici die zich Vlaams-republikeins durven noemen, zich van langsom meer afvragen wat ze in dat Belgisch parlement nog zitten te doen. Als we binnen een redelijke termijn over een Vlaamse nationaliteit kunnen spreken, dan hoeft voor mij de discussie zelfs niet meer, en is het terugkeerbeleid zonder voorwerp:

we zetten de Oost-Europese fascisten en tutti quanti gewoon allemaal over de grens, in geschenkverpakking, ter attentie van Serge Moureaux. Nooit zullen de leveranciers van prikkeldraad betere zaken doen.

A^nnick V^erbAuwen

- In Het Laatste Nieuws noemde Leterme het verhaal van Story “uit de lucht gegrepen”. Zou kunnen, maar wie heeft die fameuze twitter IN de lucht gesmeten?...

- Yves werd verdedigd door zijn viezepremiers Laurette en Didier. Didier zei ferm dat over bepaalde zaken best gezwegen wordt. Zei Didier: “Ik wist destijds toch ook dat die Grieken niet rijp waren om bij de EU te komen, en ik heb toch ook gezwegen.”

- Droge commentaar van Bart de Wever: “Tja, er is een verschil tussen politici, he? De ene twittert, de andere schittert.”

- Wie Bart met die “andere” bedoelt, laat hij in het midden.

- En ook al die nobele Etienne Davignon wordt voor het gerecht gesleept, door de nazaten van Lumumba. “Wat heb ik Patrice misdaan?”, vraagt Etienne zich onschuldig af, “IK heb hem niet getwitterd!”

- En kijk, meteen is in mijn brein een nieuwe politieke wijsheid geboren:

twitter is glitter, zwijgen is goud.

hvo

Politieke Prikjes

HoofdredacTeur (1)

Tom van den Troost, hoodredacteur van het Vlaams Blok Magazine, heeft ontslag genomen. Dat de sfeer op de Madou, het hoofdkwartier van het Vlaams Belang in Brussel, nu niet direct om van te snoepen is, is al langer bekend.

Tom had de brute pech om bevriend geweest te zijn met Marie-Rose Morel en dat blijft hem achtervolgen.

Hij blijft alsnog actief in de partij want in Buggenhout is hij zowel bestuurslid als OCMW-afgevaardigde.

HoofdredacTeur (2)

We zullen in de toekomst nog horen van Frederik Deswaef, de piepjonge hoofdredac- teur van Story. De man - amper 27 jaar - kwam verleden jaar al in de schijnwerpers met een roddelaanval over Goedele Liekens.

Goedele was furieus, temeer daar haar blad en Story tot dezelfde Sanoma-stal behoren.

Deswaef komt na zijn studies Politieke Wetenschappen aan de UGent vrij snel in de journalistiek terecht, waar hij een voorliefde heeft voor de roddeljournalistiek in de show- bizz en de politiek.

“Ik vind het zo intrigerend. Wie wil er nu niet weten met wie zijn buurvrouw vreemd gaat?”, zei hij in het Canvasprogramma Reyers Laat.

Begin dit jaar werd Deswaef aangesteld tot hoofdredacteur van Story. We verscho- ten wel even toen we Deswaef bezig hoor- den op Actua-TV: “Mijn generatie is meer ethisch conservatief”, aldus Deswaef, “mijn redactie bestaat uit allemaal jonge mensen en die zijn eigenlijk zwaar in shock door de reacties van de andere pers.”

Amai, als de redactie van Story al ethisch conservatief is, hoe moeten we die van

‘t Pallieterke dan omschrijven? Moeten we ons nu bedreigd voelen ter rechterzijde?

LoonTje ….

Ondertussen konden we op internet een roddel lezen over Deswaef zelf. Volgens web- stek “De Rechtzetting” is de man zelf ook gevallen voor de charmes van de zogezegde

“minnares” van Leterme. Hij zou daarbij ook in het bed gesukkeld zijn van de dame in kwestie. Waarheid of roddel, we weten het niet, het bericht komt van de dame in kwes- tie. Als ‘t waar is, heeft ze in ieder geval haar

“breuk” met Leterme zeer snel verwerkt.

En de hoofdredacteur? Die is alleen maar ethisch-conservatief als ‘t over iemand anders gaat.

GenTse soep

De vaudeville in Gent rond het Vlaams Belang begint hallucinante vormen aan te nemen. De Belfortploeg die uit een meerder- heid van de Gentse VB-gemeenteraadsleden bestaat, besliste de andere VB-gemeente- raadsleden uit de fractie te verwijderen. Die laatsten genieten weliswaar de steun van Vlaams Belang nationaal, maar ze moeten nu als onafhankelijken zetelen en ze worden uit een aantal commissies geweerd.

Toppunt van absurditeit: het is de Belfort- ploeg die de naam “Vlaams Belang” mag blijven gebruiken. Omdat de wet nu een- maal zo in mekaar zit. Het ziet ernaar uit dat per 1 juli Francis van den Eynde en zijn volgelingen uit de partij worden gezet, maar langs de andere kant kunnen ze zich als Vlaams Belang blijven manifesteren in de Gentse gemeenteraad. Dat ze op de Madou hééél kwaad zijn, kunnen we begrijpen. Maar veel belangrijker, zou de man of vrouw in de straat er nog aan uit kunnen…?

HeMeLTerGend

Hoe ziek kan een samenleving zijn? Allicht even ziek als degenen die verondersteld wor- den tot het kruim van die samenleving te behoren, denken we, bij het verteren van de

“blijde mare” dat ruim 200 advocaten elkaar verdringen om psychopaat, lustmoordenaar en verkrachter Ronald Janssen te mogen ver- dedigen.

Niet dat dat tuig van de richel geen recht op verdediging heeft, maar iemand met nog een spat gevoel voor moraal zou feestelijk bedanken voor een pro-Deo-oproep. Laat staan dat hij/zij rechtstreeks of slinks zou solliciteren om dat uitschot te “mogen bij- staan”. Dat dit massaal gebeurt, zegt veel, zo niet alles, over die “sollicitanten” uit de advocatuur. Of tot welke hemeltergende toe- standen mediageilheid en “bekendheid” lei- den kunnen!

even verGeTen

Voor oude politieke krokodillen zijn alle middelen goed om de opmars van de Vlaamse bewustwording af te remmen. Een aantal van hen kroop in de huid van perso- nages uit Thyestes, een toneelstuk van wij- len Hugo Claus. Staatsmannen en dito vrou- wen als Willy Claes, Wilfried Martens, Miet Smet en Wivina de Meester zagen in het ver- haal een parabel om de uitzichtloze toestand aan te klagen waarin hun geliefde België zich na een jaar regeringsonderhandelingen is ver- zeild. Het gezegde “er is voor alles een eer- ste keer” gaat in deze niet op. In hun drang door toneelspel naar “mistoestanden” in hun dierbare België te verwijzen, vergaten ze dat, toen zij nog deelnamen aan het actieve

“establishment”, ze altijd toneel speelden om België tegen het eigen Vlaanderen uit te spe- len en overeind te houden.