€ 2,20
73ste jaargang • nummer 9 • donderdag 2 maart 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Kort na het aantreden van staatssecre- taris Zuhal Demir ging alle aandacht naar het armworstelen tussen N-VA en Unia.
Maar een aantal andere dossiers zijn op termijn misschien zelfs explosiever voor de nieuwe staatssecretaris, zoals het federale wetenschapsbeleid dat jarenlang de speel- tuin was van de PS. Demirs voorgangster, Elke Sleurs, wou daar komaf mee maken, wat de communautaire spanningen al fel deed oplopen.
Nieuwbakken staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA) heeft haar entree niet gemist. Al met- een opende ze het vuur op Unia, het vroegere Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racis- mebestrijding, bekend onder de bijnaam “Cen- trum Leman”. Ze dreigt ermee de subsidies in te perken en verwijt Unia polarisering. En vindt dat de instelling niet opkomt voor alle kansen- groepen. Lees: enkel de klachten van moslims worden (prioritair) behandeld.
Over gelijke kansen had ze haar mening klaar, maar over een andere bevoegdheid bleef ze opvallend stil. Het gaat over het fede- raal wetenschapsbeleid. Een afdankertje onder bevoegdheden die verdeeld worden bij een regeringssamenstelling, zou een mens denken.
Maar dat is niet zo. Ook al is veel van wat met wetenschappen en innovatie te maken heeft een ondertussen geregionaliseerde bevoegd- heid.
Het federaal wetenschapsbeleid heeft een grote symboolwaarde voor veel Franstaligen.
Achter deze term schuilen namelijk heel wat instellingen die relicten zijn van la Belgique à papa: het Jubelparkmuseum, het Afrikamu- seum in Tervuren, het KMI, het Rijksarchief, het Museum voor Schone Kunsten in Brussel, de poolbasis Prinses Elisabeth op de Zuidpool.
Een PS-staat in de staat
Aan Franstalige kant vermoedde men sinds het aantreden van Elke Sleurs als staatssecre- taris voor Wetenschapsbeleid een geheime N-VA-agenda: de Vlaams-nationalisten zijn uit op de splitsing of zelfs ontmanteling van alle nog bestaande federale instellingen. Het recente pleidooi van Vlaams minister Liesbeth Homans om een Vlaams Unia op te richten, bevestigt een vermoeden dat al langer heerst aan de andere kant van de taalgrens. Elke maatregel, elke beslissing van Elke Sleurs werd communautair geduid. Dat zal onder Zuhal Demir niet anders zijn, ook al is de nieuwe staatssecretaris zeker geen communautaire scherpslijpster.
De N-VA zit eigenlijk al sinds het aantreden van de regering-Michel op ramkoers met de
Communautair dynamiet ligt klaar voor Zuhal demir
burgemeester van Vloesberg, wou alles bij het oude laten. Hij kon rekenen op de steun van een aantal partijgenoten bij de federale weten- schappelijke instellingen. Rik Torfs, rector van de KU Leuven, noemde federaal wetenschaps- beleid een “PS-staat in de staat”.
Mettens moest echter inbinden, maar een vroegere vertrouweling nam zijn rol over. Meer bepaald Michel Draguet, sinds 2005 baas van het Brusselse Museum voor Schone Kunsten, ook al een PS’er. Hij ziet zichzelf als de perfecte ambtenaar. Maar op het beleid van Draguet is al jaren kritiek. Zijn personeelsbeleid zou op niets trekken en zijn aanpak zou diepe financi- ele putten slaan. Tijdens een expo over Rogier van der Weyden liep de renovatie in het hon- derd, en na een paar weken moest de expo de deuren sluiten. Elke Sleurs liet een audit uitvoe- ren van het Museum en dat was over de hele lijn negatief. Draguet voelde zich in zijn posi- tie bedreigd. Kwam er nog bij dat Sleurs wei- gerde twee directeurs te benoemen die door Draguet waren voorgedragen.
Gevolg: de topman van het museum diende een strafklacht in tegen de staatssecretaris.
Nooit gezien! Draguets mandaat loopt eind april af. Wordt hij in zijn functie bevestigd, of zet Demir hem opzij? Ambiance verzekerd.
Ondertussen moeten ook in andere instellin- gen mandaten worden vernieuwd of verlengd, onder andere bij het KMI. Het staat nu al vast dat de francofone kandidaten zullen proberen om zoveel mogelijk functies binnen te rijven.
Zuidpoolbasis als vakantieoord
En dan is er nog de vaudeville rond de zuid- poolbasis Prinses Elisabeth. Dat wordt samen uitgebaat door het Federale Wetenschapsbe- leid en de International Polar Foundation van anti-Vlaming Alain Hubert. Deze laatste, een bekend poolreiziger, beschouwde de basis al snel als zijn eigen speeltuin en vakantieoord.
Om niet te zeggen zijn eigendom. Hij organi- seerde er een soort van toeristische reizen, die al snel tienduizenden euro’s kostten. Hij stal materiaal uit de basis.
Onaanvaardbaar voor de staatssecretaris die al snel op ramkoers lag met Hubert. Er lopen meer dan tien rechtszaken tussen beide par- tijen. Dat alles kostte al een miljoen euro aan advocatenkosten voor de belastingbetaler. Er is inmiddels een inspectiemissie naar Antarc- tica gereisd, en die zal proberen Hubert uit de poolbasis te doen vertrekken. Eenvoudig zal dat niet zijn. Hubert heeft zich in de Waalse media weten te profileren als slachtoffer van een Vlaams complot.
topambtenaren in de verschillende instellingen gelinkt aan het wetenschapsbeleid. Vaak gaat het om PS-creaturen. Zo werd al snel Philippe Mettens aan de kant geschoven als voorzitter van het directiecomité van Belspo, de federale overheidsdienst Wetenschapsbeleid. Mettens, van PS-signatuur, weerde zich als een duivel in
een wijwatervat omdat hij een slechte evalua- tie had gekregen.
Wat hij er niet bij zei, was dat hij zich ver- zette tegen de modernisering van de federale wetenschapsinstellingen. De N-VA wil die ver- zelfstandigen. Ook verdwijnt Belspo als auto- nome federale overheidsdienst. Mettens, ook
Privatisering Belfius 2 Het mateloze antiracisme 3 Roddels uit de Wetstraat 4 Zaventem: alleen Vlaanderen kiest voor de ratio 5 Gent: schrik voor
extreemlinks 7 Praten met
Wilfried Haesen 11 Column
Theodore Dalrymple 13
Deze week eyskens en de Croo willen nieuwe partij
Cd&v en open vld op weg naar fusie?
Vorige week donderdag vond aan de Universiteit Antwerpen een debat plaats tus- sen Herman de Croo en Mark Eyskens. Een echt twistgesprek werd het nooit. Integen- deel. Beide heren braken een lans om een nieuwe, grote centrumpartij op te richten.
De liberalen en christendemocraten zouden zodoende versmelten.
Het Liberaal en Vlaams Studentenverbond (LVSV) beviel van het idee om een ‘debat der grijzen/wijzen’ te organiseren. Herman De Croo, Mark Eyskens en Willy Claes zouden de degens kruisen. Al zegde Claes uiteindelijk af, wegens familiale problemen. Veel verschil in standpunten was er niet tussen de ouderdoms- dekens van respectievelijk CD&V en Open Vld.
In plaats van tegenspraak en vuurwerk, kwam er twee uur lang een onderhoudend gesprek, dat we onder de hippe term ‘infotainment’
kunnen plaatsen. De Croo en Eyskens vulden elkaar aan en braken een lans voor een opener samenleving (lees: meer migratie) en een ster- kere Europese Unie. Slagen werden uitgedeeld richting het Vlaams-nationalisme.
Macht aan het centrum
De moderator van dienst merkte op dat ver- uit de meest interessante fase van de hele avond helemaal aan het begin zat. Mark Eys- kens begon namelijk met te stellen dat “iets van zijn hart moest”.
De CD&V’er maakt zich zorgen over de toe- genomen polarisatie en de opkomst van het populisme en nationalisme. Het centrum dient daarom het laken weer naar zich toe te trek- ken. Eyskens verwees naar Frankrijk, waar de centrist en christendemocraat François Bayrou zijn steun uitspreekt voor de presidentskandi- datuur van de linksliberale Emmanuel Macron.
Herman de Croo plaatste allerminst ‘als’ en
‘maar’ bij het voorstel van Eyskens om tot een fusie in het midden te komen. Sterker, hij was het ermee eens.
Of de toppolitici op leeftijd door hun moe- derpartij vooruit gestuwd werden om dit voor- stel te lanceren, betwijfelen we.
Lees verder blz. 2
Actueel 2 maart 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Twijfel over gedeeltelijke privatisering van Belfius
Eyskens en De Croo willen nieuwe partij
CD&V en Open Vld op weg naar fusie?
Het was minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) die kort na het aantreden van de regering-Michel in de herfst van 2014 al een eerste luchtballonnetje opliet. Waarom de staatsbank Belfius niet privatiseren? De financiële crisis was tenslotte al een paar jaar voorbij. In 2011 werden de gezonde overblijfselen van het oude Dexia, meer een risicovol hefboom- fonds dan een bank, overgenomen door de overheid voor bijna 4 miljard euro. De reddingsboei moest een ondergang vermij- den. Op die nationalisering en de omvorming tot Belfius was veel kritiek. Moest de staat, of beter gezegd de belastingbeta- ler, opdraaien voor het geknoei van een paar bankiers? Daar- bij wordt wel vergeten dat een faillissement van een bank een crisis verder uitdiept. En ondanks de staatsgarantie op spaar- boekjes zorgt zoiets voor een algemene verarming.
215 miljoen euro dividend
De voorbije vijf jaar werd Belfius opnieuw op het goede spoor gezet. Met Alfred Bouckaert, maar vooral met Jos Clijs- ters en Marc Raisière werd Belfius opnieuw een bank zoals een ander. En een gezonde bank. Het eigen vermogen is de voor- bije jaren verdrievoudigd naar 9 miljard euro. De nettowinst bedraagt 539 miljoen euro. Ook de beleggingen en kredieten
hebben in tegenstelling tot 2011 een gezonde rating gekregen.
Deze goede resultaten hebben ertoe geleid dat de bank een dividend zal uitbetalen voor 2016. Geld dat ten goede komt aan de aandeelhouder die de Belgische staat is. 215 miljoen euro om precies te zijn. En dat is natuurlijk goed nieuws voor de regering-Michel, die het geld kan gebruiken om de begro- ting te spijzen.
Nu de bank gezond is, wijst de top van Belfius op de voor- delen van de verkoop van aandelen aan privépartners. Het zou de kapitaalbasis van de bank versterken. En het zou nieuwe bestuurders aantrekken met nieuwe en moderne inzichten rond bankieren. En vooral: bij een nieuwe financiële crisis zou de overheid, dus de belastingbetaler, niet langer het vol- ledige risico dragen.
Een gedeeltelijke privatisering betekent voor de overheid minder aandelen, dus minder dividenden. Wil men dat wel in de Wetstraat? Als dat geld niet meer spontaan binnenkomt, moet men elders naar inkomsten zoeken. Weinig politici zijn daar enthousiast over. Anderzijds kan een gedeeltelijke priva- tisering geld opbrengen dat gebruikt kan worden om de staats- schuld te doen dalen.
Begroting, staatsschuld en verkiezingen
Wat zou de overnameprijs zijn? Experts hebben het over 6 tot 7 miljard euro bij een totale privatisering. Maar dat is niet aan de orde.
Het is eerder een scenario zoals bij Proximus dat op tafel ligt.
Een gedeeltelijke beursgang, maar met de overheid nog altijd als meerderheidsaandeelhouder. Een beperkte privatisering zou de staat zo’n 3 tot 4 miljard euro opbrengen. Dat is bud- gettair gezien ook goed nieuws, want inkomsten uit privatise- ringen mogen gebruikt worden om de staatsschuld te verlagen.
Echter, in dit geval gaat het om een druppel op een hete plaat. 4 miljard euro op een staatsschuld van 386 miljard euro is één procent. Dan misschien toch liever de aanhou- dende dividenden om het begrotingstekort weg te werken, denken vele politici.
Dat verklaart waarom verschillende regeringsleden plots terughoudender zijn wanneer een privatisering ter sprake komt. Nog een element dat de twijfel voedt: een privatise- ring in gang zetten ligt politiek gevoelig. Volgend jaar zijn het gemeenteraadsverkiezingen en als opvolger van het Gemeen- tekrediet en Dexia is Belfius de grote financier van de lokale overheden.
Daar zal men met meer dan gewone aandacht kijken naar de privépartners die eventueel in Belfius willen stappen. Een ver- keerde keuze van de regering op dat vlak zou wel eens nega- tief kunnen afstralen op de federale coalitiepartijen wanneer de verkiezingscampagne voor 2018 start.
Angélique VAnderstrAeten Moet de overheid zich langzaamaan terugtrekken uit Belfius? Nu de staatsbank steeds betere resultaten voor-
legt, wordt daar intern meer en meer voor gepleit. Maar de federale regering twijfelt. Een gedeeltelijke privatise- ring betekent immers dat de overheid minder inkomsten haalt uit de dividenden van de staatsbank. Terwijl de begro- ting dat geld echt wel nodig heeft.
Vervolg van blz. 1
Feit is wel dat het beide heren menens is.
Het idee om CD&V en Open Vld op termijn samen te voegen tot een nieuwe partij, is meer dan zomaar een Spielerei.
Bang voor N-VA
Wat leren we uit het idee dat werd gelan- ceerd? Om te beginnen, dit geeft aan dat zowel Eyskens als De Croo ervan uitgaan dat het electorale succes van N-VA geen tijdelijk fenomeen is. Er spreekt een bijzonder pes- simistische houding uit hun standpunt, wat betreft het toekomstbeeld dat zij voor hun eigen partij zien weggelegd.
Kennelijk is een fusie de enige manier om in België de Vlaams-nationalisten nog van de troon te stoten. Puur wiskundig houdt een samensmelting, op het eerste gezicht, steek.
Indien we de peilingen bij de hand nemen en de resultaten van CD&V en Open Vld bij elkaar optellen, dan benadert de op te rich- ten centrumpartij de N-VA qua omvang (25 tot 30 procent van het electoraat).
Toch moeten de nodige kanttekeningen geplaatst worden. Het nettoresultaat van de
fusie komt waarschijnlijk een pak lager uit dan het brutoresultaat. Het is logisch – bij dit scenario – dat de ACW-vleugel van CD&V zal overstappen naar Groen. Heel wat leden van de christelijke bediendenvakbond stemmen reeds op de ecologisten.
Tezelfdertijd zal de Vlaamsgezinde en rechtse vleugel van CD&V onderdak gaan zoeken bij de Nieuw-Vlaamse Alliantie. Het is namelijk maar moeilijk voor te stellen dat mensen zoals Hendrik Bogaert veel voelen voor een innige samenwerking met de belgi- cisten (en atheïsten) van Open Vld.
Herverkaveling politiek landschap Mark Eyskens en Herman de Croo zullen nog veel missiewerk moeten verrichten, in eerste instantie in de eigen gelederen, om hun voorstel verkocht te krijgen. Een verkave- ling van het politieke landschap in een links blok (met sp.a en Groen), een centrumpartij (met CD&V en Open Vld) en een rechts blok (met de V-partijen) zou wel het voordeel van de duidelijkheid hebben. Er zou voor de Vlaamse burger weer echt wat te kiezen val-
len. lVs
Molenbeek is wel degelijk een hellegat
Het is duidelijk dat de beloofde ‘grote schoonmaak’ in Molenbeek en andere gemeen- ten van de ‘Kanaalzone’ bezig is. Minister Jan Jambon gaf op woensdag 22 februari in de bevoegde commissie van De Kamer mee dat heel wat vzw’s en verenigingen uit dat
‘hellegat’ ondertussen gecontroleerd werden.
Jambon: “Een vereniging wordt onderwor- pen aan een gerechtelijke controle wanneer ze in verband kan worden gebracht met geweld- dadig radicalisme of terrorisme. Van de 3.308 geregistreerde verenigingen zijn er 144 met een of meerder bestuurders die in dat geval verkeren: 74 verenigingen worden in verband gebracht met radicalisme, 8 met wapenhan- del, 26 met drugsfeiten en 36 met criminele activiteiten.”
191 ontbonden vzw’s
In het kader van het Belfiproject, dat eind 2014 door de federale gerechtelijke politie van Brussel werd gelanceerd, werden volgens de minister 37 verenigingen op meerdere niveaus (administratief, gerechtelijk, sociaal, fiscaal en stedenbouwkundig) gecontroleerd door de politie en de gemeentelijke en sociale inspec- tiediensten. 30 verenigingen waren niet in orde en werden op grond van een gerechte- lijk of bestuurlijk mandaat gesloten: 7 in het kader van het Belfiproject en 23 door de lokale recherche.
Naar aanleiding van de terroristische aan- slagen in België werd ook beslist de vzw’s in de ‘Kanaalzone’ te controleren. Die controles leveren ontstellende resultaten op.
Op basis van de controles die in het afgelo- pen jaar in de vijf betrokken gemeenten (onder andere Molenbeek en Sint-Gillis) werden uit- gevoerd, kunnen de volgende besluiten getrok- ken worden. Jan Jambon: “Er werden 3.308 vzw’s gecontroleerd. 1.393 vzw’s kregen een administratieve controle ter plaatse. Tegen 586 werd een procedure gestart op grond van een fictieve zetel en 191 werden anticipatief ont- bonden.”
Een vzw kan als fictief worden aangemerkt indien er op het betrokken adres geen offici- ele melding van de vzw terug te vinden is en er geen verantwoordelijke aanwezig is. Con- creet is bijna één op vijf vzw’s in die gemeenten (waaronder Molenbeek en Sint-Gillis) waar- schijnlijk fictief.
Laat het onderzoek naar het belang van die fictieve vzw’s maar starten.
thierry debels
Davidsfonds heeft een nieuwe voorzitter
Zowat een jaar geleden koos het Davidsfonds een nieuwe nationale voorzitter: Danny de Raymaeker, een man uit de financiële sector. De man was op dat ogenblik CEO van Optima Bank en was daar in 2014 aangetrokken om orde op zaken te stellen. Men wist immers al een tijdje dat er van alles mis was bij die bank.
Niettemin kantelde Optima Bank. Dat alles was natuurlijk geen goede reclame voor het Davidsfonds, ook al is er verder geen verband tussen de cultuurorganisatie en Optima Bank.
Begin juli 2016 werd daarom beslist dat Danny de Raymaeker zijn mandaat als voorzitter zou teruggeven.
Sindsdien was het Davidsfonds op zoek naar een nieuwe voorzitter, en na een zoektocht van acht maanden kon een kandidaat gevonden worden: Peter de Wilde.
Vorige donderdag werd tijdens de algemene vergadering De Wilde verkozen als nieuwe voorzitter.
De Wilde is administrateur-generaal van Toe- risme Vlaanderen en hij is gepassioneerd door oude kunst en klassieke muziek. Met heel veel goesting wil hij mee bouwen aan de toekomst voor het Davidsfonds en nadenken over hoe je mensen via de Vlaamse kunst en cultuur met elkaar verbindt.
Peter de Wilde, 47 jaar, is geboren in Temse
en woont in Kruibeke. Hij studeerde Romaanse filologie aan de UFSIA in Antwerpen, volgde later een bijzondere licentie middeleeuwse studies aan de KU Leuven en werd in 2000 doctor in de letteren en wijsbegeerte.
Eerst doceerde hij Franse letterkunde in Ant- werpen en Duinkerke, daarna was hij depar- tementshoofd cultuur van de provincie Ant- werpen (2003-2006) en kabinetschef cultuur, toerisme en erediensten van de stad Antwer- pen (2007-2009).
Sinds 2009 is hij administrateur-generaal (CEO) van Toerisme Vlaanderen en sinds 2014 is hij voorzitter van de European Travel Com- mission. Met De Wilde verwelkomt het Davids- fonds een nieuwe voorzitter met veel ervaring in de culturele en toeristische sector.
Hopelijk kan de nieuwe voorzitter voor sta- biliteit zorgen in het Davidsfonds, dat al enkele jaren moeilijke tijden kent. Zo vertrok de vorige directeur na interne onenigheid, terwijl ook de financiële toestand grote zorgen baarde. Zo
werd de uitgeverij uiteindelijk afgestoten en overgenomen door uitgeverij WPG. Vijf mede- werkers van de Davidsfonds Uitgeverij wer- den na die overname ontslagen. We wensen de voorzitter alvast heel veel succes toe.
KArlVAn CAmp
UNia
Als Unia de eigen normen over racisme strikt en onpartijdig zou toepassen, zou het alle imams moeten vervolgen en het zou alle moskeeën moeten laten sluiten wegens oproepen tot rassenhaat en zelfs moord tegen Joden, wegens discriminatie van christenen en andersgelovigen, en wegens massale en brute onderdrukking van vrouwen. En we hebben het niet over pietluttigheden, zoals het percen- tage vrouwelijke parlementsleden, bedrijfs- leiders of generaals. We hebben het over het toelaten van vrouwenbesnijdenis, polygamie, fysiek geweld tegen echtgenotes, eremoor- den, kindhuwelijken, gedwongen huwelijken enz. Alleen al het verkondigen van een leer die slavernij officieel toestaat zou voor Unia een reden moeten zijn om een verbod op de verspreiding van de islam te eisen. Unia blijft daar allemaal opzettelijk blind voor. Maar wee uw gebeente als ge in uw bedrijf geen mosli- ma’s met een hoofddoek wilt. Of als ge vindt dat een katholieke school voor katholieken is.
We vinden het daarom schitterend dat Zuhal Demir en N-VA eindelijk frontaal in de aanval gaat tegen Unia. Maar het feit dat zij dat alleen maar kan doen omdat ze een vrouw van niet- westerse allochtone afkomst is, is natuurlijk een onderdeel van het probleem. Een Vlaamse blanke man zou dat niet kunnen avonturen.
Actueel
2 maart 2017 3
Chef gedachtepolitie
Mevrouw de politiek gekleurde,
Er was een tijd dat niet alleen het Vlaams Belang, maar ook Bart de Wever en zijn par- tij openlijk pleitten voor het opdoeken van de Belgische gedachtepolitie. André Gantman stelde destijds zelfs dat het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding moest afgeschaft worden wegens contraproductief en dat het absoluut niet heeft bijgedragen tot de integratie, dat het er zelfs een hinder- nis voor is. En toen uw voorganger De Witte er de brui aan gaf, zei huidig Vlaams minis- ter Ben Weyts dat hij hoopte dat daardoor
“een nieuwe weg wordt ingeslagen naar een minder wereldvreemd Centrum dat eindelijk wat aansluit bij de visie van de Vlamingen op migratie en integratie”. Vandaag is de kri- tiek niet minder, want kersvers staatssecre- taris Zuhal Demir en Vlaams viceminister- president Liesbeth Homans nemen uw door de overheid ruim gesubsidieerde instelling – 7,7 miljoen euro per jaar – zwaar onder vuur omwille van een aantal recente uitspra- ken van uzelf en stellingnames van uw UNIA.
Uw persoon speelt hierin een belangrijke rol, want gij zijt bepaald niet als ‘objectief’
te catalogeren. Zo waart gij tussen 1999 en 2004 werkzaam op de kabinetten van de groene fundi’s Magda Aelvoet, Jef Taver- nier en Adelheid Byttebier. Daarna waart gij actief als beleidsmedewerkster voor Groen!, waarvoor gij tevens van 2002 tot 2008 zetelde als gemeenteraadslid in Aalst.
De stap was dan maar heel klein om van 2008 tot 2010 diensthoofd te worden van de Politieke Dienst van Oxfam-Wereldwinkels.
Voor de schone schijn liet gij vanaf dan uw politiek mandaat schieten. Het mocht er ook weer niet té dik op liggen, nietwaar?! En dan was daar in 2010 Vluchtelingenwerk Vlaan- deren om nadien dan de oversteek te maken naar het Gelijkekansencentrum. Altijd keurig in dezelfde ideologische lijn; en van het een kwam het ander…
Liesbeth Homans wil UNIA echter laten doorlichten, want ze zegt dat het zowaar een ‘centrum voor klagende allochtonen’
is geworden. En zij geeft een aantal sterke voorbeelden: “Als een blonde vrouw met blauwe ogen wordt uitgescholden voor nazihoer en klacht indient, is de kans dat zij gehoord wordt, nihil. Als een vrouw met een hoofddoek klacht indient omdat ze uitge- scholden wordt, is de kans honderd procent.”
Pak vast. En nog: “Unia heeft onderzocht of
ouders het zouden appreciëren mocht hun kind trouwen met iemand met een andere huidskleur. Wat publiceren ze? Dat de meer- derheid van de autochtone ouders dat niet graag zou hebben. Wat publiceren ze niet?
Dat een nog grotere meerderheid van de allochtone ouders dat niet graag zou heb- ben. Opnieuw: Unia neemt het op voor één groep.” Haar conclusie is duidelijk: “Ofwel sta je als centrum open voor iedereen die klachten heeft over discriminatie, ofwel ben je een centrum voor klagende allochtonen.”
En dan is er nog de zaak van de uitgelekte interne mail waarin een van uw medewer- kers de veroordeling van een pro-Palestijnse betoger ‘kromspraak in plaats van recht- spraak’ noemt. De man werd veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van zes maanden en een boete van 600 euro omdat hij op een betoging in Antwerpen in 2014 had gezongen dat “alle Joden de keel moet worden overgesneden”. Gij liet daarop enkel weten dat die medewerker niet het offici- ele standpunt van het Gelijkekansencentrum weergeeft. En daarmee was de kous af…
Ook Zuhal Demir vraagt zich publieke- lijk af of UNIA nog wel doet waarvoor het is opgericht. Bovendien vindt zij dat UNIA op zijn minst een perceptieprobleem heeft.
De burgers hebben het gevoel dat het te moraliserend is. Bovendien maakt Unia zich belachelijk, onder meer met het voorstel om vacatures enkel voor vrouwen open te stel- len, zegt zij. Unia is voor haar ‘geen centrum van gelijke kansen, maar van polarisering’.
Dreun! Zonder twijfel zult gij u hiertegen met grote geveinsde verontwaardiging gaan weren. Toch raad ik in alle onbescheiden- heid aan u even goed te realiseren dat een overgrote meerderheid van de Vlamingen al die linkse, groene en progressieve betutte- ling spuugzat is. Men heeft geen gedachte- politie met moraliserend opgestoken vinger- tje nodig. Er zijn tal van mogelijkheden om klachten neer te leggen, want er is antidiscri- minatiewetgeving genoeg. En wij gaan ervan uit dat rechters nog altijd een stuk objectie- ver zijn dan een stel goedbetaalde polarise- rende en subjectieve zeloten.
Uw ganse santenboetiek mag wat mij betreft dan ook per direct gesloten worden.
Zou een job als medewerkster van Kristof Calvo niks voor u zijn?
Briefje aan Els Keytsman
Het gedrag van de agent, indien zijn schuld komt vast te staan, is smakeloos, afkeurens- waardig en uiterst oncollegiaal. Maar recht- vaardigde zijn kinderachtige daad werkelijk alle heisa die daarop volgde?
De VRT opende er die dag elk journaal mee. Het parket stelde onmiddellijk proces- verbaal op. De politie opende een onderzoek en begon met ondervragingen. De burge- meester en de politievakbond (die normaal geacht wordt het politiepersoneel te helpen en te beschermen) eisten het ontslag van de betrokkene. Jinnih Beels, de geviseerde com- missaris, sprak van een “een grote slag” voor haar familie, vrienden en het gehele korps (hoewel het over een interne mail tussen enkele collega’s ging en de openbaarheid het gevolg was van de overdreven reactie op dit incident, dat evengoed zonder veel rucht- baarheid en via een tuchtsanctie had kunnen afgehandeld worden).
Ontslag
Jinnih Beels was vroeger hoofd van de cel
“Diversiteit” (een soort volkscommissaris voor politieke correctheid) bij de politie van Antwerpen. Haar beleid van “dialoog” ten aanzien van allochtone boefjes bracht haar in conflict met korpschef Serge Muyters, wat tot haar overstap naar Mechelen leidde.
De verdachte agent is nu al geschorst. Als hij schuldig wordt bevonden, is het duide- lijk wat hem te wachten staat: ontslag en de publieke schandpaal. En dit voor een éénma- lige domheid.
Hij zal niet de eerste, of de laatste, zijn die dit lot treft. In 2015 werd in Brussel een leraar om dringende reden ontslagen omdat hij een leerling in een persoonlijk gesprek volgende vraag had gesteld: “Waarom kiezen voor de religie die zich kenmerkt door de hoogste graad van analfabetisme en de meeste onder- ontwikkelde en achtergestelde landen?” U kan raden over welke religie zijn vraag ging.
Ook indien men van mening is dat het niet aan een leraar is om dit soort vragen te stel- len: verdiende hij het echt om voor derge- lijke futiliteit volledig gebroodroofd te wor- den? Zou hij ook maar de minste last hebben ondervonden, indien hij die vraag over het christendom had gesteld?
Arme Théo
De zaak-Beels is slechts klein bier tegen- over de vlaag van antiracistische psychose die Frankrijk heeft getroffen in de vorm van de affaire-Théo. Théo is een zwarte jongeman die begin februari werd aangehouden bij een politieactie tegen drugdealers. Hij verzette zich tegen de arrestatie van een verdachte en werd bij de daaropvolgende schermut- seling gewond aan de anus toen een poli- tieagent hem iets te enthousiast in het ach- terwerk porde. Théo beschuldigde de politie daarop van “anale verkrachting”.
De versie van Théo werd kritiekloos over- genomen door alle media (ook die van bij ons). Het verhaal van een onschuldige zwarte jongen die meedogenloos wordt mishandeld door blanke politiemannen is te goed om te laten vergallen door feitenonderzoek of even- wichtige verslaggeving. Sindsdien wordt in Frankrijk wekelijks betoogd tegen het lot van arme Théo, vaak gepaard gaande met zware geweldplegingen en vernielingen aan bezit- tingen van mensen die niets met die zaak te maken hebben.
Arme Théo kreeg al het bezoek van presi- dent Hollande en van topvoetballer Ribéry, die hem zijn ploegshirt schonk. Voetbalclub Inter Milaan stuurde hem gratis tickets. Op de uitreiking van de Césars, de Franse filmprij- zen, werden verontwaardigde woorden over de affaire-Théo uitgesproken. Nochtans blijkt, volgens de eerste onderzoeksgegevens, dat de verwonding van arme Théo wel degelijk het onbedoelde gevolg is van zijn aanval op een politieagent. Van enige “verkrachting” is volgens het parket geen sprake.
De hamvraag: zouden al die betogingen, persaandacht en honneurs vanwege hoog- geplaatsten zich hebben voorgedaan indien Théo blank was geweest? Uiteraard niet. De
uitzonderlijke aandacht voor een banaal geval van verwonding naar aanleiding van verzet tegen een arrestatie kan enkel verklaard wor- den door een irrationele gevoeligheid voor vermeend racisme. Ik geef nog mee dat de voorstelling in de pers van Théo als een man met een onberispelijk verleden ondertussen heel wankel is geworden. Vorige week lekte uit dat reeds geruime tijd een onderzoek loopt tegen zijn gehele familie voor fraude met overheidssubsidies. Théo zou een slor- dige 50.000 euro in zijn zakken gestopt heb- ben. U zult het via onze pers niet vernemen.
De rede is zoek
Het verlies aan redelijkheid hoeft niet echt gepaard te gaan met een expliciete beschul- diging van racisme. De stille angst van ver- antwoordelijken om als racist gezien te wor- den, volstaat om absurde en onrechtvaardige resultaten op te leveren. In de zaak van de Blokkendoos was het van het begin duidelijk dat de aantijgingen tegen kleuterjuf Magalie onterecht waren. Maar niemand had de moed om de paranoïde (en racistische) domheid van de moslima’s die haar beschuldigden te benoemen en de zaak in de kiem te smoren.
De Blokkendoos werd lange tijd gesloten en de juf moest drie jaar door een hel van ver- dachtmakingen en bedreigingen.
Vorig jaar werd een kleuterjuf in Diegem door vier allochtone ouders beschuldigd “van betastingen bij het verversen van pampers.”
De klacht was zo belachelijk dat ze door nie- mand ernstig genomen kon worden, wat ook bleek uit een heus onderzoek door het par- ket. Het laffe gemeentebestuur van Machelen legde de onschuldige en totaal ontredderde juf een preventieve schorsing op “om de rust te bewaren” (lees: om toe te geven aan een onredelijke hysterie vanwege allochtonen).
Blindheid
Hoe ontspoord de fobie is voor alles wat zou kunnen geïnterpreteerd worden als racisme, blijkt des te scherper door de ver- gelijking met een aantal recente voorbeelden waarin de rollen omgekeerd waren.
In Gent wordt een 85-jarige man al vijf jaar zwaar gepest door moslimjongeren in zijn wijk, alleen omdat er voor zijn ramen affi- ches tegen onverdoofd slachten hangen. De politie weet ervan. Niemand doet er iets aan.
Toen de pesterijen vorige week zover gingen dat die oude man bewusteloos werd gesla- gen, leverde dat nauwelijks persaandacht op. VTM en Het Laatste Nieuws brachten het wel, maar ze suggereerden dat het zijn eigen schuld was (“moslimhater”). Een politiek debat volgde er al helemaal niet.
Een paar weken geleden werden een paar minderjarige VNJ’ers tijdens een stadsspel in Belsele aangevallen en gewond door in meerderheid allochtone jongeren. Verder dan de kolommen van de streekjournalistiek geraakte dat nieuws niet. Wat indien de aan- gevallen kindjes allochtonen waren geweest en de daders blanke jongeren? Een samen- leving die zijn voorpagina’s dagenlang laat domineren door iets futiel als racistische toogpraat op Facebook (zoals naar aanlei- ding van de laatste bomaanslag in Turkije), maar nauwelijks geïnteresseerd is in geweld tegen kinderen, op een publieke plaats en op klaarlichte dag, is ernstig ziek.
Ja, racisme, hoewel nauwelijks een top- probleem in deze samenleving, bestaat nog.
Maar indien overgevoeligheid daarvoor ertoe leidt dat we alleen nog de splinter in het eigen oog zien, maar niet meer de balk in het oog van de anderen, dan leidt dit tot onredelijke en onrechtvaardige resultaten.
De hier vermelde gevallen zijn slechts het topje van de ijsberg. Wanneer de patholo- gische vrees voor zelfs maar de schijn van racisme het maatschappelijke debat zoda- nig beklemt dat maatschappelijke problemen niet meer kunnen herkend worden, niet meer mogen benoemd worden en politieke oplos- singen niet meer in alle redelijkheid kunnen overwogen en bediscussieerd worden, dan heeft de samenleving een nog veel groter
probleem. Jurgen Ceder
Het mateloze antiracisme
De Vlaams pers was vorige week nog maar eens in de ban van een geval van
“rauw racisme” (zoals Bart Somers het noemde). Een politie-inspecteur van Meche- len zou naar enkele collega’s een foto hebben doorgestuurd waarop een commis- saris van Mechelen, een vrouw van Indische afkomst, stond afgebeeld met daaron- der het opschrift: “Jou kleur staat mij niet aan.” (sic) De taalfout is nog het minste.
Golf Van VrIJlatInGEn
Fouad Belkacem van Shariah4Belgium. Omar Damache, die logistieke steun verleende aan de terrorist Abdelhamid Abaaoud. Lors Doukaev, de Tsjetsjeen uit Luik die zeven jaar geleden een bom liet ontploffen in een hotel in Kopenhagen. Wat hebben die mannen gemeenschap- pelijk? Dat zij moslims zijn natuurlijk, en dat zij tot de terreurscène behoren. Maar er is nog iets:
als het Belgische gerecht zijn ondoorgrondelijke logica volgt, kunnen zij dit jaar vrijkomen. Zij zijn slechts het topje van de ijsberg. In totaal kunnen dit jaar in België zevenvijftig aanhangers van islamitische terreurgroepen vrijkomen. Negen van hen hebben dan hun straf uitgezeten, nog eens achtenveertig anderen komen in aanmerking voor vervroegde vrijlating.
Hik in de Kamer
Vorige week werd er in de plenaire zaal samengeschoold door de gemeenschappe- lijke vergadering van het Federaal Adviesco- mité voor Europese aangelegenheden en van de commissie voor de Buitenlandse Betrekkin- gen. De centrale gast was Jean-Claude – Hik – Juncker, voorzitter van de Europese Commis- sie. Hoewel alle leden van Kamer en Senaat waren uitgenodigd, waren er van alle fracties slechts enkele leden aanwezig, uit beleefd- heid wellicht. Of wegens ‘te druk’… Alleen CD&V was met een bijna voltallige fractie aan- wezig om Marianne Thyssen, EU-commissie- lid, te komen ondersteunen. De zaal was voor ongeveer driekwart gevuld, al was de groot- ste groep een legertje van politieke medewer- kers. We ontwaarden slechts één Europarle- mentslid: Gerolf Annemans. Die wilde zeker het bewijs leveren en er getuige van zijn dat Juncker overal waar hij komt een uit zijn nek kletsende lapzwans is.
Verloren tijd
De hele vergadering duurde slechts een uurtje en het was een oppervlakkig gedoe over gemeenplaatsen van ‘zie eens hoe goed we wel zijn, maar niemand wil het zien’. Een saai uurtje gepalaver waarbij nauwelijks ten gronde werd ingegaan op de pertinente vra- gen van diverse parlementsleden. Annemie Turtelboom was er ook en die gewaagde zelfs van ‘verloren tijd’. Verhofstadt zal het graag horen… Tussen alle lange betogen viel de uiterst korte vraag van Barbara Pas (VB) op over de stijgende Belgische staatsschuld. Zij vroeg zich af hoe de Europese Commissie het feit verklaart en beoordeelt dat België, in het midden van West-Europa, ondanks alle beloftes van verandering, al meer dan twin- tig jaar structureel en onveranderd Zuid-Euro- pese schuldcijfers vertoont? Is daarvoor een verklaring of een beoordeling van de Euro- pese Commissie?, wilde zij weten. Het laat zich raden dat Juncker in zijn globaal antwoord op alle vragen hier niet op in ging… Hoe zou dat toch komen?
En toen was het stil
Donderdag kwam natuurlijk het dos- sier van de luchthaven van Zaventem ter sprake, waarin de Brusselse regering (inclu- sief CD&V, sp.a en Open Vld) de boel blok- keert aangaande een deftige regeling inzake de geluidsnormen. Toen zowat alle sprekers van meerderheid en oppositie de complete impasse moesten vaststellen en dit reeds sinds vorige legislaturen, viel Laurette Onke- linx eens te meer uit haar rol toen ze bijna hys- terisch begon te krijsen tijdens het antwoord van de premier. Dat ging zelfs zover dat Char- les Michel op een zeker moment voorstelde om de hulpdiensten te laten oproepen als dat nodig zou zijn. Maar de beste tegenzet kwam van N-VA’er Wollants: “Sommigen hebben hier wel een heel slecht geheugen. Ik zag mevrouw
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 2 maart 2017
4
Onkelinx tegen het plafond gaan naar aanlei- ding van een aantal verklaringen, maar men vergeet ondertussen dat mevrouw Onkelinx een van de negen excellenties is die zich in het dossier heeft gemengd. De Kanaalroute, die mevrouw Lalieux (PS) nu bevecht, was oor- spronkelijk de Onkelinxroute!” En toen was het stil. Onkelinx kromp weg en liet zich niet meer horen. Heerlijk!
Geldkraan dicht
Het door Vlaanderen ingediende belangen- conflict over de geluidsnormenkwestie werd door de Franstaligen feestelijk naast zich neer- gelegd. Volgens professor Vuye (ex-NVA) zit daarin de kern van wat er bij de Vlamingen ontbreekt: lef om hun tanden te laten zien.
Hij pleitte er dan ook voor om alle mogelijke belangenconflicten in te roepen en de zaak uit te putten, zoals de Franstaligen dat vier jaar lang hebben gedaan in het BHV-dossier.
Voor Barbara Pas van het VB is er nog een andere manier om de Franstaligen tot een redelijke oplossing te dwingen: de geldkraan dichtdraaien, de druk opvoeren en de transfers naar Brussel stopzetten, zolang zij de luchtha- ven van Zaventem willen liquideren. Zij heeft het zogenaamde Belgische samenwerkings- federalisme dan ook een nieuwe naam gege- ven: tegenwerkingsfederalisme.
Jong geweld
Zuhal Demir (N-VA) gaat ‘een bank vooruit’
en schuift dus op naar de regeringsbanken in de Kamer. Zij staat bekend als een hevige en harde tante die nogal dikwijls hardop zegt wat ze denkt. Het valt af te wachten of ze met even- veel verve haar rol als staatssecretaris gaat spelen, als ze dat deed als ‘oppositielid’ bin- nen de meerderheid.
Naar eigen zeggen gaat ze er stevig invlie- gen, maar ze zal zeker moeten leren om eerst eens diep te ademen en de tong drie keer rond te draaien alvorens ze het woord gaat nemen.
Want lef heeft ze wel, zij die het aandurft om gewoonweg terug te brullen tegen Laurette Onkelinx. Misschien heeft Peter De Roover wel eens opgelucht geademd nu hij de ‘iron lady van de N-VA’ niet meer zal tegenkomen op zijn fractievergaderingen…
Vreemd
Sarah Smeyers was zowat de eerste die genoemd werd om Elke Sleurs op te volgen als staatssecretaris voor Gelijke Kansen en Armoedebestrijding. Ze is Oost-Vlaamse (net als Sleurs), OCMW-voorzitter in Aalst en al zo vaak gepasseerd als er prijzen uitgedeeld wer- den. Ze werd geen staatssecretaris voor Asiel en Migratie, ze werd geen fractievoorzitter, ze werd geen penningmeester van de partij,…
We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat een en ander haar niet koud laat en bijwijlen bitter stemt. Want dat ze talent heeft en haar dossiers erg goed kent, daar is iedereen het over eens. Het is een vreemde situatie. Heeft
‘de Laaider’ een pik op haar?
Weinig met zekerheid bekend
Toen de scholen nog geschiedenis doceer- den, leerden alle leerlingen de uitdrukking
“waar Attila langskomt, groeit geen gras meer”. Dat werd bij Khalil Bendib: “waar Trump langskomt, bestaat geen democra- tie meer”.
Dat wordt dan gezegd door een aanhan- ger van een misdadige ideologie, gesticht door een roofmoordenaar die een waardig opvolger van Attila was. Ondanks zijn repu- tatie weten we nog altijd zeer weinig over Attila en zijn Hunnen. Waar kwamen ze van- daan? Welke taal spraken ze? Uit Azië, maar uit welk deel? Spraken ze een Prototurks?
Zeker is het allemaal niet.
Alle bekende bronnen zijn geschreven in het Grieks en het Latijn door hun vijanden, en zijn dus wat verdacht. De Hunnen duiken voor het eerst op in 370 na Christus, wanneer ze in korte tijd een enorme lap grond tussen de Zwarte Zee en Zuid-Duitsland veroveren.
Ze drijven de Germaanse volkeren, zoals de Alanen en de Gothen, voor zich uit. Volke- ren die zich niet onderwerpen aan die Azia- tische nomaden vluchten naar het Romeinse Rijk, en zo stormen de Hunnen de geschie- denis binnen.
De Hunnen vormen een mengelmoes van clans en stammen die soms samenwerken en soms elkaar bevechten over de weide- gronden voor hun paarden en hun vee. De klassieke kroniekschrijvers beschrijven hun uiterlijk: klein, taai, gelooide huid, smalle oogjes, weinig baardgroei en een conische schedel, want de Hunnen vervormen de schedels van hun pasgeborenen (evenals veel Germaanse stammen). Over hun rui- tercapaciteiten is iedereen het eens: angst- wekkend goed.
Ze kunnen nauwelijks normaal lopen, maar ze lijken één met hun paard. Hun favo- riete wapens zijn de lans, de boog (150 cen- timeter, met pijlen van 75 centimeter) en een lang cavaleriezwaard (83 cm). Feitelijk zijn ze niet met zo veel, maar ze duiken altijd vlug- ger op dan verwacht zodat ze tijdelijk een meerderheid bezitten, en ze zijn meesters in schijnterugtochten waarna de tegenstan- ders in hun val lopen.
Afpersers
Attila wordt geboren tussen 390 en 395.
Zijn ooms leiden op dat ogenblik de Hunnen- clans, die almaar verder in westelijke richting oprukken. Hun rijk strekt zich uit over Zuid- Rusland, Oekraïne, Roemenië, Bulgarije, Zuid-Polen, Hongarije, Oostenrijk en Zuid- Duitsland. In hun vlucht voor de Hunnen profiteren verscheidene Germaanse stam- men van de ijskoude winter van 406 die de Rijn doet bevriezen.
Ze vallen het West-Romeinse Rijk binnen en nemen delen van Frankrijk, Spanje en Noord-Afrika in. De verhouding tussen de Hunnen en het West- en Oost-Romeinse Rijk is ambivalent. Grote groepen Hunnen zijn dikwijls goedbetaalde huurlingen die Ger- maanse migranten in bedwang houden of onder Romeins gezag uitmoorden. In 434 volgen Attila en zijn broer Bleda hun ooms op als leiders van de Hunnenconfederatie.
Een echte dynastie vormen ze niet, want ze kunnen hun gezag alleen handhaven door succesvolle militaire veldtochten en ze moe- ten de stam- en clanhoofden geregeld ver- wennen met veel buit. Ze zijn vooral geïn- teresseerd in het Oost-Romeinse imperium dat veel rijker is met zijn handelsroutes en ambachtelijke producten. Ze beginnen dus met lucratieve afpersingsoperaties. In ruil voor veel goud en de uitlevering van naar Constantinopel gevluchte vijandige stamge- noten willen ze hun plundertochten wel een paar jaar opschorten.
Dierlijke wreedheid
Maar vanaf 440 gaan ze er vol voor. Jaar na jaar verschijnen ze ten zuiden van de Donau die de rijksgrens is en ze dringen steeds ver- der door.
Ze bezitten inmiddels ook belegerings- torens en stormrammen, en overal vallen steden en stadjes in hun handen. Met dier- lijke wreedheid worden de inwoners ver- moord of tot slaaf gemaakt. In totaal ver- overen en plunderen ze ongeveer honderd steden. Ze verslaan het ene na het andere (kleine) Romeinse leger. Het grootste deel van de Balkan wordt een woestijn. Twee keer rukken ze ook op naar Constantinopel, maar de dubbele muren van de stad houden stand.
Ten slotte gaan de Oost-Romeinse keizers door de knieën en beloven een groot deel van hun goud aan Attila. Inmiddels is hij de enige leider van de hordes nadat zijn broer sterft of door hem vermoord is. Attila weet dat er in de Balkan nog weinig te halen is en richt zich naar het Westen.
Met een belachelijk voorwendsel trekt hij in 451 de Rijn over. De zus van de westerse keizer heeft hem een brief geschreven en hij beweert dat het een huwelijksaanzoek is, waarna hij het halve rijk opeist. Tonge- ren ligt een beetje buiten de invasieroute en wordt gespaard (door de beden van Sint-Ser- vaas wil de legende) maar in een ronde van Noord-Gallië moeten Metz, Amiens en Reims (bisschop vermoord aan zijn altaar) eraan geloven. Franken, Bourgondiërs en Gothen, die inmiddels grote delen van Gallië beheer- sen, verenigen zich, onder de leiding van de Romeinse generaal Aetius, die zelf nauwe- lijks Romeinse soldaten meebrengt. Histo- rici hebben geen spaander heel gelaten van de reusachtige getallen die klassieke auteurs citeren.
Ze vermoeden dat de twee legers onge- veer even sterk zijn, elk 45.000 man. De slag bij de Catalaunische velden (Chalons-en- Champagne) eindigt onbeslist. Attila trekt zich ongehinderd met zijn leger en de buit terug over de Rijn. Maar zijn aura van onover- winnelijkheid is hij kwijt. Zijn tegenstanders achtervolgen hem niet omdat hun vorsten het druk hebben hun troon te verzekeren.
Verstrooid en verdwenen
De Hun is niet verslagen, want het jaar daarna valt hij Italië binnen; daar is nog veel te rapen. De Hunnen gaan op sommige plaat- sen zo fel tekeer dat mensen die later terug- keren met moeite hun verwoeste woonplaat- sen terugvinden. Attila bereikt de Po en moet daar halt houden. Twee jaar na elkaar is in Ita- lië de oogst mislukt en hij kan zijn legers niet langer met gestolen voedsel bevoorraden.
De West-Romeinse keizer stuurt onder- handelaars (onder wie paus Leo) en de Hun is bereid zich terug te trekken, uiteraard met behoud van alle buit. Het wordt weer tijd naar het oosten te trekken, maar begin 453 krijgt Attila een hersenbloeding (of hij wordt vermoord door de zoveelste nieuwe bruid) en hij sterft.
Onmiddellijk vliegen zijn zonen elkaar in de haren, beoorlogen elkaar en verschei- dene Germaanse bondgenoten profiteren ervan om onder het juk van de Hunnen uit te komen. Nauwelijks vijftien jaar na Attila’s dood zijn de Hunnen verstrooid en is het Hunnenrijk verdwenen. Maar de reputatie van de “gesel Gods” blijft eeuwenlang ijzer- sterk. Sommige volkeren (Hongaren) en hun vorsten beweren dat ze de afstammelingen van Attila zijn, al is daar weinig bewijs voor.
Maar het begrip Hun blijft bestaan.
Wanneer de Duitse keizer Wilhelm sol- daten stuurt naar China, om de Boksersop- stand neer te slaan, houdt hij een beruchte toespraak. In de officiële notulen is een zin gecensureerd die hij wel degelijk uitspreekt:
“Nog altijd is na duizend jaar de naam bekend van Attila en zijn Hunnen. Zorg ervoor dat op een gelijkaardige wijze geen Chinees in China een Duitser schuin durft bekijken.”
Zo gedragen de Duitsers zich inderdaad in 1914 en in ‘41-’45, zodat ze in de wereldoor- logen de bijnaam Hunnen krijgen. En nu is er dus een opvolger voor Attila gevonden in Washington...
Jan neckers
Attila
Referenties naar Hitler en de jaren dertig zijn afgezaagd, maar vorige week slaagde de Algerijns-Amerikaanse cartoonist Khalil Bendib erin me te verrassen door zijn ver- gelijking van Trump met Attila de Hun.
Vlaamse regering belooft strenge controle aangifte extra mandaten
Actueel
2 maart 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Lucht
Het Vlaams Parlement moet wel een zeer ongezonde omgeving zijn. Kreeg enige tijd geleden minister Crevits al een flauwte in de plenaire zitting, ditmaal was het minister Weyts die behoorlijk onwel werd. Misschien zou de lucht in de koepelzaal eens moeten worden geanalyseerd, zeker omdat daar toch wel wat lieden zitten die gif spuwen. Even voor Weyts verstek moest geven, had hij nog geantwoord – nu ja, geantwoord – op een vraag van Anke Van dermeersch (VB) die toevallig ook iets met luchtkwaliteit had te maken. Het blijkt dat de fameuze lage-emissiezone in het prachtvolle Antwerpen ervoor zorgt dat de eigen bevolking beboet wordt voor vervuilend rondrijden, maar dat wagens met een buitenlands kenteken die dans ontspringen. Van dermeersch vond dat ongehoord. Weyts maakte er zich nogal makkelijk van af door te zeggen dat iedereen gelijk moet worden behandeld. Wanneer en hoe bleef, ondanks het aandringen van Anke, in het ongewisse.
Discriminatie
De arbeidsmarkt hier te lande is niet zon- der problemen, ook al daalt zogenaamd de werkloosheid. Zeer moeilijk aan de slag raken ouderen, mensen met een handicap en, naar verluidt, allochtonen. Veel heeft te maken met de geslotenheid van die arbeidsmarkt, een bekend euvel. Unia heeft echter weer overal discriminatie gezien. Imade Annouri (Groen), Sonja Claes (CD&V) en Yasmine Kherbache (sp.a) wierpen zich op de zaak. De standpun- ten van Groen en sp.a zijn eenvoudig en niet nieuw: zelfregulering werkt niet, dus moeten er praktijktests en ‘mystery calls’ en meer van dat fraais komen. Minister Muyters zei al zeer veel te doen en rekende vooral op de inspan- ningen vanuit het veld zelf. De stok hante- ren leek hem niet de goede methode te zijn.
Emmily Talpe (Open Vld) wees nog op de zeer reële arbeidsdiscriminatie van ouderen.
Ze vond het verontrustend dat zelfs veertigers het al vaak kunnen vergeten. Chris Janssens (VB) vond dat de miljoenen die aan Unia wor- den vergooid beter gebruikt worden om effec- tief iets aan het aanwervingsbeleid te doen.
Babel
Wie in Vlaanderen een sociale woning wil, wordt geacht een paar woordjes Nederlands te leren. Deze verschrikkelijke en racistische prak- tijk bestaat al geruime tijd, maar wordt nu wat bijgesteld. De Vlaamse overheid wil van een inspanningsverbintenis naar een resultaats- verbintenis gaan. Vele bruggen te ver voor sp.a en meer nog voor Groen. Voor Groen kwam An Moerenhout wat huilen over allerlei arme nieuwkomers die men beter zachtjes zou sti- muleren dan zo ruw dwingen om zich enig Nederlands eigen te maken. Volgens haar is het onmogelijk dat iemand op één jaar tijd twin- tig Nederlandse woordjes zou kunnen leren.
Het kan niet verwonderen dat Guy D’haeseleer (VB) daarover een lichtjes andere mening had.
Nederlands zou dé toelatingseis voor een soci- ale woning moeten zijn. Björn Anseeuw (N-VA) ging minder ver, maar vond het boetesysteem als stok achter de deur toch wel nuttig, wat Moerenhout doet huiveren. Minister Homans beoordeelde het systeem als “streng en recht- vaardig”. Als je weet dat het gevraagde niveau Nederlands extreem laag is, dan lijkt het woord
‘streng’ minder op zijn plaats te zijn. We zijn er niet zeker van of de toren van Babel een soci- aal woningbouwproject was, maar we menen ons te herinneren dat het op die werf niet goed is afgelopen.
Zaventem: alleen Vlaanderen kiest voor de ratio
Het dossier van de geluidshinder rond de luchthaven is dus even van de baan. Vlaan- deren, Brussel en de federale regering zijn overeengekomen om het dossier te ‘objecti- veren’. Met behulp van experts worden in zeven werkgroepen alle technische aspecten opgelijst, zodat er met gelijke informatie en wapens wordt gestreden. Althans, dat is de theorie, maar het blijft zeer de vraag of Brussel zich in dit dossier rationeel zal opstellen.
Voor de huidige machthebbers in Brussel telt er maar één argument en dat is dat van de bevolkingsdichtheid: in Brussel wonen de mensen dichter op mekaar dan erbuiten en bijgevolg moet alle hinder afgewenteld worden richting noord- en zuidrand, door de vliegtuigen meteen na het opstijgen te doen afdraaien. Daarbij vergeet men bewust dat de Vlaamse noordrand rond de Ring (Koningslo, Strombeek, Wemmel,….) minstens even dicht bevolkt is als de noordelijke zone van Brus- sel (met de haven van Brussel, het park van Laken en het Laarbeekbos van Jette). Boven- dien wordt het gros van de vluchten (een slor- dige 90 procent) nu reeds via een forse bocht afgeleid naar het noorden en het zuiden, waar- door de randgemeenten vandaag al buitenpro- portioneel overvlogen worden. Het is juist dit soort concentratie van hinder die de grootste gezondheidsproblemen veroorzaakt en Brus- sel wil dit nog verder doen toenemen.
Onevenwicht versterken
De cijfers van de UGent die vorige week in de Vlaamse pers te lezen stonden, zijn klaar en duidelijk: van de 96.000 inwoners die via de actuele verdeling blootgesteld worden aan gemiddeld meer dan 55 decibel, woont 71 procent in Vlaanderen en amper 29 procent in Brussel. Van de 13.900 mensen die sterk gehinderd worden, wonen er 10.300 (74 pro- cent) in Vlaanderen en 3.600 (26 procent) in Brussel. Brussel wil dit onevenwicht nog ver- der versterken door de zogenaamde kanaal- route af te schaffen, waardoor er geen vluch- ten meer rechtdoor zouden vliegen. Enkel op deze manier kan de huidige Brusselse regering zich verzoenen met het voortbestaan van een (liefst zo klein mogelijke) luchthaven.
De Brusselse regering wil met dit dossier tegelijk de federale regering een hak zetten en de Brusselaars doen geloven dat de MR hen in de steek laat. De Franstalige meerder- heidspartijen cdH, PS en Défi (ex-FDF) wil- len met dit dossier dus afrekenen met de MR en niets wijst erop dat zij te winnen zijn voor een redelijk vergelijk, integendeel. Voor hun kan er van een “compromis” enkel sprake zijn wanneer het inhoudt dat Brussel geen hinder meer op zich moet nemen. Geert Bourgeois noemde het Brusselse voorstel om akkoord te gaan met een soepele toepassing van de geluidsnormen in ruil voor de afschaffing van de kanaalroute dan ook terecht “een als com- promis verpakte provocatie.”
Zuurstof
Gewezen Staatssecretaris voor Mobili- teit Etienne Schouppe bracht zondag in De Zevende Dag wat zuurstof in het debat met zijn voorstel om de wetten van de fysica opnieuw te respecteren: het is veel zuiniger en veiliger om tegen de windrichting in de vliegen en het opstijgen en landen bijgevolg daarop af te stemmen. Hij kan spreken met enig gezag omdat hij in 2010 een spreidingsbeleid had ontwikkeld waar alle traditionele partijen (ook cdH en PS) zich hadden achter geschaard. Dit beleid was alles behalve nadelig voor Brus- sel, maar het draagvlak werd nadien onder- uit gehaald door zijn opvolger Wathelet jr., die zonder veel overleg begon te prutsten aan dit beleid en onbedoeld allerlei protestcomités in het leven riep. Zijn partij cdH verloor daarop de verkiezingen, wat meteen het einde bete- kende van zijn politieke loopbaan.
Om die reden wil de arrogante Céline Fremault nu revanche nemen. Deze sluwe en
zelfingenomen Ukkelse is allerminst op zoek naar een compromis, maar stuurt bewust aan op de confrontatie om zich te profileren rich- ting verkiezingen.
Alleen Anciaux durfde komen
Het was geen toeval dat er voor het debat op de Zevende Dag maar liefst 11 Brusselse politici waren gevraagd en dat zij stuk voor stuk geweigerd hadden om te komen. Ze heb- ben immers geen rationeel verhaal, dat ze op een geloofwaardige manier aan de Vlaamse kijker kunnen uitleggen. Ook Guy Vanhengel, Pascal Smet en Bianca Debaets waren zo laf om de confrontatie te weigeren. Ten langen leste zijn ze bij Bert Anciaux terecht gekomen, die van 2003 tot 2004 nog minister van Mobi- liteit was onder Verhofstadt en toen een ver- dienstelijke poging deed om de hinder beter te spreiden. Anciaux kent het dossier goed, al was het maar omdat hijzelf in Neder-Over- Heembeek woont, maar precies daarom wordt hij door de andere Brusselaars (met inbegrip van zijn rivaal Pascal Smet) in de hoek gezet.
Hij had de moed om te bevestigen dat op basis van de huidige Brusselse voorstellen geen compromis mogelijk is en stelde eufemistisch dat Brussel in dit dossier niet noodzakelijk het algemeen belang nastreeft.
Anciaux en Schouppe kunnen in dit dos- sier nog een nuttige rol van bemiddelaar spe- len, maar het is zeer de vraag of er met Brus- sel ooit een evenwichtig akkoord kan bereikt worden. Brussel wordt vandaag reeds oneven- redig bevoordeeld en een objectivering van het dossier zal dit nog duidelijker aan het licht brengen. De Brusselse regering is gewoon niet vatbaar voor de rationele argumenten van- uit Vlaanderen en zal blijven aansturen op de confrontatie. Daarom moeten de Vlamingen absoluut een plan B achter de hand houden.
We blijven het herhalen: het volstaat dat één Vlaamse minister of staatssecretaris ontslag neemt en het is afgelopen met de Brusselse arrogantie. ’t Pallieterke
Neem nu een abonnement!
Dit nummer van ’t Pallieterke wordt ter kennismaking naar enkele duizenden adressen in Vlaanderen verstuurd. We willen immers groeien, en dat kan alleen wanneer de lezers in Vlaanderen ons leren kennen.
Meer dan ooit zijn we ervan overtuigd dat een spreekbuis voor de brede Vlaamse Bewe- ging meer dan noodzakelijk blijft. Meer nog, we willen groeien. Of beter gezegd: we willen nog méér groeien.
Daarom, neem nu een abonnement. U vindt bij dit proefnummer een overschrijvingsfor- mulier met een speciaal kennismakingstarief voor zes maanden. De andere tarieven vindt u op onze webstek (www.pallieterke.net), of bel tijdens de kantooruren naar ons secretari- aat: 03 232 14 17
karlvan CamP - hoofdredaCteur
De gespleten tong van Groen
Op de voorbije gemeenteraad van Grimbergen gebeurde dan toch waar Ghelamco zo had op gehoopt: de fameuze beslissing van januari om de afschaffing van de buurtweg niet te vragen aan de deputatie, werd ingetrokken. Alle gemeenteraadsleden van de meerderheid liepen opnieuw braaf in de pas, met dank aan de zware financiële chan- tage van Ghelamco.
U-bocht
Na de fameuze gemeenteraad van janu- ari, waarop Groen had meegestemd met de oppositie, had de grote baas van Ghelamco een dreigbrief gestuurd naar de gemeente. Hij eiste de intrekking van de omstreden beslis- sing omdat ze onwettelijk zou zijn: het debat over de afschaffing van de buurtweg was zoge- zegd misbruikt om het stadion te dwarsbo- men, zodat de gemeenteraad zich bezondigd zou hebben aan machtsafwending. Indien dit zou leiden tot de mislukking van het stadion- project, dan dreigde Ghelamco met een gigan- tische schadeclaim. Niet alleen alle voorberei- dende kosten (studiewerk, bouwplannen,…), maar ook alle vertragingskosten en zelfs de ver- loren investeringswaarde van de grond zouden verhaald worden op Grimbergen. De leden van het schepencollege voelden zich geïntimideerd en vreesden voor een schadevordering van vele tientallen miljoenen euro.
Achter de schermen werd daarop een merk- waardige deal gesloten tussen CD&V en Groen:
CD&V zou zich in het schepencollege samen met Groen kritisch opstellen inzake de bouw-
vergunning, maar in ruil zou Groen tijdens de gemeenteraad akkoord gaan met de afschaf- fing van de buurtweg. En zo geschiedde: op 20 januari bracht het college (met drie tegenstem- men van Open VLD) een negatief advies uit aan de Vlaamse overheid over de bouwvergunning en drie dagen later maakte Groen zijn U-bocht:
de beslissing van vorige maand werd ingetrok- ken en alle leden van de meerderheid vroegen beleefd aan de deputatie dat de buurtweg toch zou worden afgeschaft. De groene schepen bevestigde openlijk dat dit gebeurde omwille van de financiële druk van Ghelamco. Het alter- natief van de oppositie -in beroep gaan tegen het vonnis van de vrederechter- werd door de groene raadsleden mee weggestemd.
Weinig eerbaar
De deal met CD&V was weinig eerbaar: de beslissing van het schepencollege was bijna onvermijdelijk omdat de administratie een scherp document van 170 bladzijden had opgemaakt waarin de vele tekortkomingen en manipulaties van Ghelamco in het bouwdos- sier scherp werden geanalyseerd. De schepe- nen waren gewoon niet bij machte om dit in
enkele uren te herschrijven. Het standpunt van het schepencollege kan evenwel nog steeds gewijzigd worden door het college zelf, ten gevolge van het advies van de Vlaamse over- heid, of in beroep door de provinciale depu- tatie (die momenteel de milieuvergunning behandelt).
De kwestie van de buurtweg daarentegen lag juridisch veel delicater: volgens gedepu- teerde Tom Dehaene was de provincie op basis van vaste rechtspraak bij de Raad van State niet in de mogelijkheid om de beslissing van de gemeenteraad te hervormen. Ook in beroep bij de Raad van State zelf zou Ghelamco dus waarschijnlijk geen gelijk halen. De buurtweg was voor Ghelamco dan ook een onoverkome- lijk obstakel geworden.
Meteen na de beslissing van de gemeente- raad knalden de champagnekurken bij Ghe- lamco en werd een enthousiast persbericht de wereld in gestuurd om de raadsleden uit- gebreid de lof toe te zwaaien. Meteen werd ook het volgende slachtoffer van de chanta- gepolitiek aangeduid. Ghelamco mikt nu met alle kracht op de Vlaamse overheid, die haar engagementen uit het verleden zou moeten nakomen.
Twee lappen grond
Alle aandacht gaat nu inderdaad naar de Vlaamse overheid, die een reactie moet geven op het advies van het schepencollege. Wan- neer die het standpunt van het schepencol- lege volgt, dan kan het college niet anders dan de bouwvergunning weigeren. Vandaar dat Ghelamco nu Vlaanderen in het vizier neemt.
Hopelijk gebruiken de betrokken ambtena- ren hun gezond verstand en kunnen zij aan de externe druk weerstaan.
Bij het ter perse gaan, vernemen we via Het Laatste Nieuws dat de Vlaamse overheid ook op een andere wijze betrokken is bij dit dos- sier. Om het stadionproject te realiseren, moe- ten twee stukken grond die vandaag in eigen- dom zijn van Vlaanderen, worden afgestaan aan Ghelamco. Begin 2015 zou de administra- tie van minister Weyts al aan Ghelamco heb- ben laten weten principieel bereid te zijn tot afstand van deze grond. Dat is evenwel nog niet gebeurd. Vlaanderen heeft dus een bijko- mende sleutel in handen om het project tegen
te houden. Bl
