€ 2,30
74ste jaargang • nummer 37 • donderdag 13 september 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
en media gingen echter zo in over- drive dat de N-VA kon herstellen.
Groen-voorzitster Meyrem Almaci begon in de Terzake-studio bijna te krijsen. Mechels burgemeester Bart Somers (Open Vld) eiste het samen- roepen van de parlementaire com- missies over ‘radicalisering’. Minis- ter van Justitie Koen Geens (CD&V) wou dat de Staatsveiligheid een ver- snelling hoger schakelde. Kortom, de indruk ontstond dat we aan de voor- avond stonden van een neonazisti- sche staatsgreep.
Meteen werden ook de foto’s afgedrukt van alle Schild &Vrien- den-leden die op een lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen ston- den. Het deed denken aan de zuive- ringsrituelen ten tijde van de Chinese Culturele Revolutie onder Mao. De Gentse universiteit deed aardig mee.
Het was er zo ver over dat de N-VA het dossier relatief makkelijk kon ontmijnen. Zonder veel harde repliek werd gewezen op de aanwezigheid van bijvoorbeeld Turkse Grijze Wol- ven op sp.a- en Groen-lijsten.
Na de noodzakelijke ‘distantiëring’
kwam de waarschuwing voor een heksenjacht. Het gedaas op Twitter ging voort, met figuren als De Mor- gen-activist Joël de Ceulaer in een hoofdrol, maar het effect van de minigemeenschap dat het sociaal medium is, mag niet worden over- schat.
Met dank aan Kris Peeters
N-VA werd na het weekend gehol- pen door de journalisten die niets liever doen dan de waan van de dag
volgen. De Standaard bleef wat door- bomen op S&V, maar ondertussen was de aandacht verschoven naar CD&V en vicepremier Kris Peeters in het bijzonder. Na de vaudeville rond de joodse kandidaat Aaron Berger blijkt nu dat een kandidaat-gemeen- teraadslid van de Antwerpse CD&V- lijst in Frankrijk met een lading hero- ine werd opgepakt. Komt bij dat de moeder van een Syriëstrijder op de christendemocratische lijst staat.
Voor een partij die voor ‘verbinden’
staat, kan dat tellen.
Kris Peeters werd de risée. En zelfs anti-N-VA-perslui als Bart Brinck-
man (De Standaard) moesten toe- geven dat Peeters en co er een zootje van maakten. Er lijkt geen einde te komen aan de lijdensweg van Pee- ters.
Het bericht dat Belfius dit najaar niet naar de beurs trekt, was een nieuwe mokerslag voor de christen- democraten. Het betekent dat het dossier - en de daaraan gekoppelde vergoeding van de Arco-beleggers - wellicht iets voor de volgende rege- ring is. Bij CD&V zijn ze er zich van bewust dat ze zo’n vergoeding in een volgend regeerakkoord niet zullen kunnen opnemen.
Het palmares van de partij in de federale regering oogt mager. Zeer mager. Peeters zal vooral herin- nerd worden als de saboteur in de Zweedse coalitie, en dat zal electo- raal afstralen op de Antwerpse uit- slag. Een 10 procent in de Schel- destad was het minimum voor de CD&V. Het resultaat zou wel eens een pak lager kunnen liggen. Het verhaal in De Standaard over de gekwelde familie Peeters, met naar verluidt vreemd nachtelijk politiebe- zoek op hun appartement in Antwer- pen, maakt het alleen maar pijnlijker.
Komt nog bij dat Kaaiman/Koen Meulenaere in De Tijd de satire blijft opvoeren met constante ver- wijzingen naar domiciliefraude. Een juweeltje is deze passage uit de rubriek van dinsdag 4 september:
“Het meest van al zijn de mensen nog verbolgen dat de kandidaat-bur- gemeester overal verklaart dat hij op
‘t Zuid woont, terwijl de Goedehoop- straat in het prachtige Sint-Andries- kwartier ligt. ‘Wie niet zegt waar hij woont, woont niet waar hij zegt’, een uitspraak die de vicepremier onge- twijfeld zal kennen, want ze is van Lao Tse.”
N-VA ontmijnt het S&V-dossier, CD&V begint zwaar te bloeden
Even zag het ernaar uit dat de Schild & Vrienden-saga de N-VA electoraal zwaar zou schaden, maar een uitgekiende communi- catie heeft dit verhinderd. Onder- tussen zit CD&V in de hoek waar de klappen vallen. Vicepremier Kris Peeters was bij zijn politieke tegenstanders al de risée. Door het gedoe met omstreden kandi- daten op de Antwerpse lijst heb- ben zelfs rabiate anti-N-VA-jour- nalisten de ‘passant uit Puurs’
laten vallen.
“Als je in de stront zit, moet je vliegen. Zo snel mogelijk, zodat je eruit geraakt.” Dit advies van Bart de Wever heeft zijn partij de voorbije week perfect toegepast. Naar aan- leiding van de Pano-reportage over Schild & Vrienden (S&V) schoten alle politici met scherp richting N-VA.
S&V was zogezegd een mantelor- ganisatie van Vlaanderens grootste partij, want ze fungeerde als orde- dienst voor lezingen van staatsse- cretaris voor Migratie Theo Francken.
De invloed van ‘rechtse extremisten’
binnen de N-VA zou toenemen. Het taalgebruik van een aantal partijkop- stukken zou de rechtstreekse oor- zaak zijn van de ontspoorde private chatgroepen op internet…
Niets mee te maken
Al snel kwam de eis tot ‘distanti- ering’, zoals dat heet. Aan Fransta- lige kant werd nog maar eens het oude riedeltje herhaald: N-VA is fas- cisme, racisme, neonazi’s. En werden de verhalen over ‘extreemrechtse’
privémilities bovengehaald. Het is een klassieker bezuiden de taal- grens. Het heeft deels te maken met de mythevorming rond het gevecht tussen een VU- en FDF-plakploeg in Laken, waarbij achteraf een FDF- militant die hartlijder was overleed.
‘Pourquoi Pas?’, het toen gezagheb- bende Franstalige maar virulent anti- Vlaamse weekblad, plaatste toen een monster van Frankenstein op de cover met het opschrift “VMO, maintenant on tue”. Op de achter- grond zat een VU’er in maatpak aan
de knoppen om het monster te stu- ren. De voorbije week doken in Le Soir opnieuw de oude beelden van VMO-militanten op.
De Wever en co wisten de kritiek onmiddellijk te pareren door te stel- len dat binnen de N-VA geen plaats is voor extremisten. Al had men bin- nen de partij bedenkingen over het opzet en de aanpak van de Pano- reportage, de boodschap van De Wever was duidelijk: “Je moet zeg- gen dat wij daar niets mee te maken hebben.”
Politiek en media in overdrive
Het gevolg was dat de indruk werd gewekt dat de Vlaams-nationalisten zich te veel lieten intimideren door de politiek correcte verontwaardi-
ging. De tegenstanders in politiek De Albanees Rediart Cankja,
een kandidaat voor CD&V, is in het Franse Vitry gearresteerd in gezel- schap van een 41-jarige Albanese vrouw die banden heeft met drug- handelaars. In een speciaal inge- bouwd compartiment in de auto zat drie kilogram heroïne verbor- gen. Ja, bij Schild & Vrienden lach- ten ze om de verkeerde grappen, maar bij CD&V smokkelen ze hard- drugs. Wat is het ergste? Waardoor zouden veel mensen in de goot, de prostitutie, de gevangenis, de psychiatrie en zelfs in het lijken- huis kunnen belanden? Door de
“memes” van Schild & Vrienden, of door de harddrugs van de CD&V?
Rediart Cankja, komt tweemaal op voor de CD&V: in Antwerpen voor de gemeenteraad en in Eke-
ren voor de districtsraad. De CD&V beweert dat ze van niets wist. Maar in het hoofdkwartier van Tsjeeft- sjenië doen ze altijd alsof ze niets weten over hun kandidaten. Als het maar een lekker exotische naam heeft, zetten ze echt àlles op de lijst om hun islamitische achterban te plezieren. En ze pretenderen dan heel hard dat ze niet weten welke van die kandidaten terreuradvo- caten zijn, bloeddorstige Jodenha- ters, gekken die dierenactivisten de keel willen oversnijden in plaats van schapen, medeplichtigen van Abou Jahjah of medewerkers van louche moskeeën. Zou de Staats- veiligheid die partij niet permanent moeten screenen? Waarvoor staat CD&V ook alweer? Cocaïne, Drugs
& Vrienden?
Heroïne & Vrienden
Actueel 13 september 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Nike en de mislukte anti-Trumpcontestatie
De ‘Just Do It’-reclamecampagne van Nike bestaat al dertig jaar. Die wordt regelmatig opgesmukt met nieuwe figuren. Nu is de American footballspeler Colin Kaepernick hét gezicht voor de nieuwste advertentiecampagne. En dat is een gewaagde keuze. Een deel van de klanten is woedend. Het aandeel van Nike maakt een duik. Een verlies op sommige dagen van 2 pro- cent aan beurswaarde is geen uitzondering.
Reden van de woede: Colin Kaepernick weigerde twee jaar geleden recht te staan tijdens het Amerikaanse volkslied. Hij bleef knielen en stak zijn vuist omhoog uit protest tegen poli- tiegeweld tegen zwarte Amerikanen. Sindsdien zit de carrière van de man in het slop. Veel Amerikanen kunnen dat politieke statement niet smaken. Ze zien het als een aanval op presi- dent Donald Trump, tot spijt van wie het benijdt nog altijd zeer populair bij de Amerikaanse bevolking. Trump haalde zwaar uit naar knielende spelers als Kaepernick. Ze toonden volgens hem geen enkel respect voor vlag en vaderland en verdien- den ontslag.
Geweld onder zwarten
De aanhoudende verhalen over zwarten die het slachtoffer zijn van politiek geweld zorgt in de VS ook voor ergernis omdat cijfers aantonen dat de eerste oorzaak van schietpartijen bij Afro-Amerikanen het gevolg is van … geweld onder zwarten.
Het wordt voor die Afro-Amerikanen steeds moeilijker om
zich in een slachtofferrol onder Trump te positioneren. De eco- nomie boomt en dat komt ook de minderheden in de VS ten goede. De werkloosheidsgraad onder de zwarten is gedaald tot onder 7 procent. Dat is het laagste cijfer sinds de oliecri- sis van 1973.
En toch besluit Nike, een van de grootste sportkledijpro- ducenten ter wereld, om in deze gespannen periode in zee te gaan met Kaepernick. Het nieuwe filmpje – in zwart en wit – toont het gezicht in close-up van de footballspeler met een duidelijke boodschap: “Geloof in iets. Zelfs als dit betekent dat je alles moet opgeven.”
Kaepernick plaatst zich daarmee in de rij van zwarte Ame- rikaanse atleten die de controverse opzoeken en een brede protestbeweging willen incarneren. Denk aan bokser Moham- med Ali, die weigerde in Vietnam te gaan vechten. Of de atle- ten Tommie Smith en John Carlos, die op de Olympische Spe- len van Mexico in 1968 een gehandschoende vuist omhoog staken, het symbool van de Black Panthers.
BoycottNike
In bepaalde kringen slaat zoiets aan, maar het lijkt dus toch dat Nike de hand heeft overspeeld. Binnen 24 uur na de lance- ring van de spot met Kaepernick werden op Twitter meer dan 100.000 berichten geplaatst met de hashtag #BoycottNike. Er verschenen filmpjes van mensen die het overbekende logo van
hun sokken knipten. En vooral: mensen die hun sportschoe- nen verbrandden of op de barbecue gooiden. Volgens som- mige marketingexperts hoeft dat geen probleem te zijn. Slechte publiciteit is ook publiciteit. Nike zou miljoenen winnen omdat het merk meer in de klassieke media en op internet verschijnt.
Dat valt nog te bezien. Grote sportmerken zijn in het verle- den altijd voorzichtig geweest met het koppelen van atleten aan een politieke boodschap. Toen goed twintig jaar geleden de eerste zwarte topgolfer Tiger Woods een miljoenencontract afsloot met Nike, werd de Amerikaanse rassendiscussie even- tjes meegenomen in reclameboodschappen. Golf was een witte sport en in bepaalde clubs in het Zuiden waren zwarte leden tot eind de jaren tachtig niet eens welkom. Maar Tiger Woods heeft altijd geprobeerd om die politieke instrumenta- lisering tot een minimum te beperken.
In 2009 viel Woods van zijn voetstuk. Hij bleek zijn vrouw te bedriegen en aan een seks- en gokverslaving te lijden.
Gezondheidsproblemen maakten dat zijn golfcarrière stilviel.
De meeste sponsors haakten af, behalve Nike. Nu staat Woods terug aan de top en bij Nike zijn ze wat blij met zo’n uithang- bord. Zeker nu Woods veel serener is geworden. Bovendien hoedt hij zich voor politieke uitspraken.
Op de vraag wat hij van president Trump vindt, antwoordde Woods vorige week kalm: “Je moet de functie van de presi- dent respecteren.” Hij weigert wijselijk om zich in het politieke debat te mengen. Zo’n houding zal zijn miljoenensponsor wel- licht meer opleveren dan een gevallen activistische American footballspeler te adopteren.
Angélique VAnderstrAeten Sportschoenenmerk Nike gebruikt American footballspeler Kaepernick als gezicht van een advertentiecampagne,
en dat valt dik tegen. Kaepernick is een felle criticus van Trump en dat kunnen veel Amerikanen niet smaken. Zij steken nu hun Nike-sportuitrusting in de fik. Dit kan Nike miljoenen dollars kosten. De beurskoers nam een duik.
Rekenhof hekelt
overheidsopdrachten
Het Rekenhof heeft in 2016 en 2017 een aantal overheidsopdrachten gecontroleerd van de FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu, de FOD Sociale Zekerheid en de FOD Informatie- en Communicatietechnologie (Fedict).
Het Rekenhof ging onder meer na welke maatregelen deze FOD’s (Federale Overheids- diensten) namen voor het intern toezicht op de aankopen. De onderzoekers van de instel- ling hebben ook de bepalingen over integri- teit en fraude in het kader van die opdrachten beoordeeld. Het vuistdikke rapport werd begin september op de webstek van het Rekenhof gepubliceerd.
Overtredingen
Het Rekenhof merkt in de eerste plaats op dat het bij verscheidene onderzoeken moei- lijk volledige en overzichtelijke aankoopdos- siers kon verkrijgen. Het kon niet (onmiddellijk) beschikken over volledige en goed gestructu- reerde dossiers. Het Rekenhof: “Vaak wordt nagelaten een overheidsopdrachtenproce- dure op te starten voor bepaalde leveringen en diensten, zoals juridische diensten, kleine aankopen of werken en exclusiviteitsregelin- gen.” Bovendien heeft het Rekenhof bij de gun- ning van opdrachten overtredingen vastgesteld bij de toepassing van sommige regels over de mededinging, de motivering van de keuze voor een onderhandelingsprocedure, de raming, de maximale looptijd van opdrachten, het toe- gangsrecht, de kwalitatieve selectie, de analyse van de regelmatigheid van de offertes en de wachttermijn. De gunningsbeslissingen wor- den ook niet altijd afdoende gemotiveerd en meegedeeld aan de inschrijvers.
Regels niet toegepast
Bij de uitvoering van opdrachten worden de algemene regels volgens het Rekenhof niet altijd toegepast, vooral wat de borgtocht, de oplevering en de wijziging van opdrachten betreft. “Sommige departementen zouden de regels over de verificatie en de betalingstermij- nen en de verwijlintresten beter in acht moe- ten nemen.” Het Rekenhof stelde ook vast dat passende interne beheersmaatregelen vaak ontbreken en dat sommige tekortkomingen vaak terugkeren.
Aankoop voertuigen kan beter
Uit zijn onderzoek van de overheidsop- drachten voor de aanschaf van voertuigen is gebleken dat de staat niet beschikt over een gecentraliseerde, betrouwbare en volledige inventaris van zijn wagenpark omdat veel rap- porteringswijzen niet uniform zijn en tekort- komingen vertonen. Het Rekenhof beveelt aan de toepasselijke teksten te coördineren en te uniformeren, de bestaande instrumenten te rationaliseren en die gegevens zoveel moge- lijk te centraliseren. Het Rekenhof moedigt de
departementen aan een beroep te doen op aankoopcentrales en beveelt aan alle raam- overeenkomsten beschikbaar te stellen op het e-Catalogue- platform.
Tekortkomingen
Om tegemoet te komen aan de behoeften van de federale administratie, moeten de aan- koopcentrales hun aanbod van ecologische voertuigen uitbreiden en zo snel mogelijk lea- singcontracten ter beschikking stellen. Zij zul- len de bestellingen ook beter moeten opvolgen en ervoor moeten zorgen dat alle gebruikers de nuttige informatie krijgen om de contracten te kunnen vergelijken op basis van prijs/kwaliteit en voertuigen bestellen die de milieu en bud- gettaire normen naleven. Daarnaast zouden de departementen de aankoopfunctie meer moe- ten centraliseren. Tot slot stelde het Rekenhof een aantal tekortkomingen vast in de naleving van de geldende wetgeving. Een deel van zijn vaststellingen vloeit voort uit de grote verschei- denheid en complexiteit van de teksten die in deze materie van toepassing zijn. Het Rekenhof stelt dus voor deze te uniformiseren.
Besluit
Het Rekenhof vond dus heel wat tekortko- mingen bij de overheid. In één dossier (FOD Kanselarij van de Eerste Minister) bleken de kosten van een buitenlandse dienstreis zowaar in mindering te zijn gebracht van een niet- teruggevorderd voorschot dat al in oktober 2014 was toegekend aan het betrokken per- soneelslid in het kader van een andere (!) zen- ding. Wat de transparantie van de begrotings- verrichtingen uiteraard schaadt. thierry debels
Yasmine Kherbache (sp.a) stort zich als een aasgier op de Vlaamse leeuw
BALK EN SPLINTER
“Denk tien seconden na en vraag je af of het echt nodig is mensen belachelijk te maken om hun geslacht, afkomst of seksuele voorkeur”, zei Beke heel dubbelzinnig. Oppervlakkig gezien leek dat een reactie op de gemanipu- leerde VRT-reportage over Schild & Vrienden, maar feitelijk was het een achterbakse aan- val op Theo Francken. Hypocrieten noemen maar zelden duidelijk man en paard, of schaap en moslim. Zij houden meer van insinuaties waarmee men alle kanten uit kan, met slui- ers of hidjabs van dubbelzinnigheden waar- achter ze zich kunnen verschuilen als ze met
kritiek geconfronteerd worden. Zo had Zuhal Demir het ook begrepen en zij gaf Beke van hetzelfde laken een boerka, met een citaat uit het evangelie volgens Lucas: “Huichelaar, haal eerst die balk uit uw eigen oog; dan zult ge scherp genoeg zien om de splinter te kun- nen verwijderen die in het oog van uw broeder zit.” Schitterend. Ook door de vele surrealisti- sche laagjes: een Koerdische vrouw, die opge- voed is in het alevitische geloof, die de voor- zitter van de CD&V om de oren slaat met een Bijbelcitaat. En de dikste balken in Bekes oog zijn ongetwijfeld de antisemitische uitspraken van enkele beruchte islamitische CD&V’ers, en hun banden met Hezbollah, IS en de AEL van Abou Jahjah.
Actueel
13 september 2018 3
God de Vader, jawel…
Mijnheer de rector,
Gij zult als lid van een vrijmetse- laarsloge u niet graag horen cata- logeren als hierboven. Maar, het kan niet anders, want gij gedraagt u aldus. U hoogverheven boven alles en iedereen wanende, blik- semde gij vorige week vanop uw troon in een ivoren toren een jon- geman het Gentse universiteits- paradijs uit omdat hij volgens u over de schreef was gegaan in zijn politiek engagement. Een en ander was getoond in een vrt-uit- zending, die een al dan niet geor- kestreerde schokgolf door Vlaan- deren jaagde en ‘gefundenes Fressen’ was voor (extreem)links om alle kanonnen te richten op rechts in het algemeen, de N-VA in het bijzonder en Theo Franc- ken – barbertje die hoe dan ook moet hangen, liefst nog voor de verkiezingen – nog meer in het bijzonder. Als herauten van de diversiteit en de multiculturaliteit hadden gij en uw kompanen van het ene op het andere moment een ‘casus belli’ om via die jon- geman de grote rechtse identi- taire boosdoener(s) ongenadig te treffen.
Ik zeg er meteen en rechtuit bij dat ik het soort humor dat de jon- geman en enkele van zijn mak- kers in gesloten circuits in de sociale media deelden, niet fijnge- voelig vind en zelfs onverstandig en ook wel onaanvaardbaar ran- zig. Maar om dan in een kramp te schieten alsof het land in brand staat, een staatsgreep in de maak was en de duivel zelf uit zijn diepe krochten naar boven was komen kruipen om de aarde te overgie- ten met pek en vuur, lijkt mij toch wel fors overdreven. Er zijn andere en veel gevaarlijkere zaken waar- over het Avondland zich zorgen moet maken…
Als een wraakengel trokt gij u van enig rechtsgevoel geen barst aan en gij gingt zonder de jongeman te horen over tot zijn schorsing, met het oog op zijn definitieve verbanning van niet uw persoonlijke, maar ons aller gemeenschapsuniversiteit. Het had u al gestoord dat hij voor een aantal maanden erg vlot lid was geworden van het universiteits- bestuur met een onbetwistbaar groot aantal stemmen uit het stu- dentenpubliek. Het is wat anders dan negen stemronden nodig te hebben om eindelijk op de post van rector terecht te komen, die volgens kwatongen de loge u had opgedragen te veroveren. Dit ter- zijde. À propos, Rik, hoe zit dat overigens in een loge? Is daar ook niet alles geheim, schimmig en aan de openbaarheid onttrokken?
En hoe staat men daar tegenover
het lidmaatschap van vrouwen en andersdenkenden? Kan je daar in alle openheid eens wat meer over zeggen voor je verder afgeeft op een gesloten studentenclub (die zich evenwel moet houden aan goed fatsoen)?
Hij werd dus de woestijn inge- jaagd, met luide instemming van de grote democraten in deze samenleving, die bloed hadden geroken. Het leek er zowaar op dat de burgerlijke dood met de bij- horende rechteloosheid opnieuw was ingevoerd en dat de jacht open werd verklaard, met als doel zijn hoofd op een schaal.
De lieverdjes van Comac, de stu- dentenbeweging van de PVDA, die dwepen met communistische dictaturen, worden daarentegen ongemoeid gelaten…
Dat de jongeman zijn studies daardoor niet meer kan of mag voortzetten, is dan ook hoogst bedenkelijk. Michelle Martin, die met Dutroux verantwoorde- lijk was voor de gruweldood van onschuldige kinderen, kwam er beter vanaf, want zij kon als paria op meer begrip rekenen en haar studies rechten afmaken. De ope- ning die uw collega Sels van de KUL maakte om dat ook voor de jongeman tot de mogelijkheden te laten horen, was in ieder geval een stuk humaner. Elkeen heeft immers recht op een tweede kans mits goede afspraken, ook de jongeman die gij genadeloos uit onze gemeenschap wenst te ver- wijderen. Dat is de basis van ons rechtssysteem en ons rechtsge- voel. Daarom werd ook de dood- straf afgeschaft. Bovendien meen ik te weten dat hij in zijn nog jonge leven nog geen enkele veroorde- ling opliep.
Ik besluit met een citaat van een columniste in een bijdrage over deze kwestie op doorbraak.be. En daarmee is voor mij zowat alles hierover gezegd: “Om u een idee te geven: op de leeftijd van 25 stond een zekere Joschka Fischer aan het hoofd van de extreem- linkse knokploeg Putzgruppe, wat stond voor Proletarische Union für Terror und Zerstörung. In die hoe- danigheid heeft hij een politie- agent zodanig toegetakeld dat die daar blijvende letsels aan over- hield. Het weerhield hem er even- wel niet van tot inkeer te komen met de wijsheid der jaren, geweld af te zweren en het uiteindelijk te schoppen toe vicekanselier van de Bondsrepubliek Duitsland. Van- daag heeft Fischer eredoctoraten van de Universiteiten van Haifa, Tel Aviv en Michigan. Voor hem was onderwijs een mensenrecht.
En dat is het voor iedereen.”
Briefje aan Rik van de Walle
Dat gezegd zijnde: er circule- ren wel degelijk heel wat ‘memes’
(memes zijn eigenlijk subculturele referenties, maar worden in de prak- tijk vaak begrepen als foto’s met een grappige of provocatieve tekst) en andere berichten op het internet die serieus aanstootgevend kunnen zijn.
Ik ben verbaasd dat men daarover verbaasd is. Men zou wat meer ’t Pallieterke moeten lezen, zou ik zeg- gen. In twee bijdragen van augus- tus vorig jaar (“Alt-rechts en de cul- tuuroorlogen”) heb ik er op gewezen dat de internetcultuur van alt-rechts ook snel veld aan het winnen is bij Vlaamse jongeren.
De invloed van alt-rechts
Uit dat artikel: “Bij veel jongeren dringt het besef door dat het eigen- lijk niet helpt een beetje politiek cor- rect te zijn. De regels van de linkse kerk zijn zo streng, zo alomtegen- woordig en zo absurd geworden dat het niet meer mogelijk is die te res- pecteren als je nog maar het begin van een eerlijke mening wil uiten.
De reactie van alt-rechts bestaat er dan ook in elke schijn van ideolo- gisch fatsoen te laten varen. De slin- ger slaat door naar de andere rich- ting, met flink wat ontsporingen tot gevolg. Met zijn provocaties, radi- cale meningen en moreel nihilisme gaan bepaalde verschijningsvormen van alt-rechts zelfs redelijk wat gelij- kenissen vertonen met de excessen van mei ‘68, zoals merkbaar op inter- netfora als 4chan en 8chan. Vele uit- latingen daar zouden door de lezers van dit blad niet als gelijkgestemd worden ervaren, om het zacht uit te drukken.”
Eigenlijk zou het mij verbaasd hebben indien in de marge van een identitaire jongenbeweging als
“Schild & Vrienden” helemaal geen opstoten van deze internetcultuur zouden aanwezig geweest zijn. De
‘onthullingen’ van Pano - waarvan men dus niet zeker weet welke ver- zonnen of verkeerd voorgesteld zijn - waren in feite slechts een magere oogst uit de tienduizenden berich- ten die men had bestudeerd. Maar ook het straffe materiaal dat werd uitgelicht om een zo sensationeel mogelijk effect te creëren mocht nauwelijks een verrassing zijn voor iemand die enigszins vertrouwd is met de jeugdige subculturen op het internet.
Het onbespreekbare duikt onder
De eerste reactie van de meeste politieke partijen op de Pano- reportage bestond uiteraard uit een opbod van morele verontwaar- diging. Ostentatief deugdvertoon neemt in de politiek steeds meer de plaats in van beleidsideeën. Snel daarna kwam de politieke recupe- ratie: de ‘verharding’ van de politiek zou tot polarisatie en steeds extre- mere opvattingen bij de jongere generatie leiden. Wouter Beke stak een beschuldigende vinger uit naar de N-VA: “Je oogst wat je zaait!” Ook de mediacommentatoren waren het er over eens dat de uitspraken van bepaalde rechtse politici, over bij- voorbeeld immigratie, zouden lei- den tot steeds verdere escalering en
Schild & Vrienden:
Wat men niet snapt
Vooraf dit: de VRT heeft een zeer slechte reputatie inzake reportages over alles wat rechts is. Die tradi- tie, die in 1988 werd ingezet met het terugbrengen van de Vlaams Blokkiezer tot een marginale tooghan- ger die de hele tijd “zwaanst na ni eh” zegt, wordt nog steeds trots verdergezet. Ook bij de Pano-repor- tage over Schild & Vrienden was het duidelijk niet de bedoeling een evenwichtig beeld te brengen van deze jongerenbeweging. De makers waren uit op sensatie en negatieve sfeerschepping.
radicalisering, vooral op het internet en vooral bij de jeugd.
Je kan er nochtans moeilijk ver- der naast zitten, want precies het omgekeerde is het geval. Een jonge student gaat geen straffe berichten plaatsen in een besloten internet- groep omdat hij net een toespraak van Theo Francken gehoord heeft.
Wat hem frustreert en aanzet tot balorigheid zijn niet de dingen die hij hoort, maar precies de dingen die onbespreekbaar zijn geworden.
Het is de linkse cultuurcritica Angela Nagle die tot nog toe de beste verklaring heeft gegeven voor het alt-right fenomeen dat zo veel invloed heeft op de jeugdige inter- netgeneratie, waaronder ook som- mige jongeren van Schild & Vrienden.
In haar boek “Kill all Normies” legt ze de oorzaak bij de extreme poli- tieke correctheid en de vernauwing van wat nog publiek bespreekbaar is (over bijvoorbeeld homo’s, vrou- wen, transseksuelen, immigranten, zwarten of moslims). Als je jonge- ren de les geeft dat zelfs de lichtste overtreding van de politiek correcte catechismus leidt tot verdachtma- king en marginalisering (zie bijvoor- beeld wat James Damore bij Google overkwam), dan krijg je het resultaat dat ze dan maar meteen alle regels overboord gooien en een subcultuur ontwikkelen waarin grensoverschrij- dende meningsuitingen en steeds verdergaande provocatie de norm worden.
Ideologische preutsheid
Het gezond verstand weet dat de dood van Mawda ook de schuld van de ouders was, maar toen De Wever dat ook zo stelde, weerklonk de
‘afschuw’ van de weldenkenden. Een meerderheid van de Vlamingen vindt transseksualiteit abnormaal, maar toen KVHV-Antwerpen bedenkingen uitte bij het gejuich over geslachts- verandering van Boudewijn van Spil- beeck, volgden reacties van ‘walging’
(ook vanwege N-VA). Een aange- schoten jongeman zingt een aange- brand liedje op Pukkelpop, als reac- tie op het wangedrag van een zwarte vrouw, en het land rouwt over zoveel
‘haat’ en begint zowaar aan een col- lectief gewetensonderzoek over ons koloniaal verleden. Dat zijn de din- gen die tot de cultuur van alt-rechts leiden: niet de gebeurtenissen zelf, maar de hysterische reacties die er op volgen en die tot een klimaat van angst en verstomming leiden.
De ideologische preutsheid is zo extreem en irrationeel geworden dat jongeren met kritische zin eerst beginnen met de regels te verwer- pen die in de weg staan van het uiten van hun oprechte mening en vervol- gens terecht komen in een subcul- tuur die alle regels overboord gooit.
In hun eigen biotoop op het internet leidt dat soms tot excessen, waar het overtreden van de fatsoensregels het doel op zich wordt en er een opbod ontstaat over wie de strafste ‘meme’
kan plaatsen. Ook fatsoensregels die niet van politieke aard zijn komen daarbij vaak te vervallen.
Het internet vergeet nooit
Verklaren is niet goedpra- ten. Bepaalde dingen die werden getoond waren inderdaad aanstoot-
gevend. Maar daar moet worden bij- gezegd dat zij niet werden geplaatst met de bedoeling de samenleving te choqueren. Het waren jonge mensen die onder elkaar zwaar aangebrande grappen uitwisselden. Mensen van mijn generatie deden dat met een pint in de hand aan de toog.
De Wever - die zeer snel het besluit nam dat alles wat met Schild
& Vrienden te maken had uit zijn par- tij moest gesmeten worden (‘opkui- sen’ was het woord) - en zijn par- tijgenoten hebben het geluk dat in hun studententijd geen sociale media bestonden om opmerkingen en grappen, gemaakt in de minder nuchtere uren van de nacht, voor de eeuwigheid vast te leggen.
Het internet vergeet immers nooit. Een bericht geplaatst op een moment van woede, onnadenkend- heid of dronkenschap kan je tot het einde van je dagen achtervolgen.
Dylan Vandersnickt ondekte dat.
De voormalige jongerenvoorzitter van N-VA plaatste een aangebrande meme en zag door dat ene moment van onnadenkendheid al zijn poli- tieke dromen vervliegen. Zelfs na zijn ontslag uit N-VA, bleef de pers zijn naam en zijn fout herhalen. Dylan kwam in een neerwaartse spiraal terecht, die eindigde in zelfdoding.
Een generatie in de balans
Niet dat de wansmakelijkheden die worden gedeeld op het internet allemaal zeldzame uitschuivers zijn.
Zoals hoger gesteld zijn er subcul- turen waar grensoverschrijding de regel is. Maar ik zou er niet te gemak- kelijk van uitgaan dat alles wat Pano toonde ook iets te maken had met Schild & Vrienden of dat iedereen op de hoogte was van alle dingen die in subgroepen werden gepost en dat wat werd gezien ook de goedkeuring van de anderen wegdroeg.
Ik heb een paar leden van Schild
& Vrienden leren kennen als intelli- gente en idealistische jongeren die helemaal geen extreme ideeën heb- ben. Waarom kon men bij N-VA niets vreemds bemerken aan de jongeren van die vereniging die in de partijka- ders militeerden?
Omdat er gewoon niets te bemer- ken viel. De partij moet zich trou- wens afvragen of ze zich kan permit- teren deze generatie te verliezen. En zowel de N-VA als het Vlaams Belang moeten zich afvragen waarom de grote meerderheid van deze jonge- ren helemaal niets met partijpolitiek wil te maken hebben.
Of Schild & Vrienden zal blijven bestaan is onzeker, maar sinds de Pano-reportage hebben zich dui- zenden nieuwe volgers aangemeld op de Facebookpagina van de ver- eniging. Men zit stilaan aan een ver- dubbeling. De overtrokken reacties op de onthullingen (met de schor- sing van Dries Van Langenhove aan de RUGent als triest hoogtepunt) zijn opnieuw een goed voorbeeld van de mechanismen die jongeren drijven naar een opstandigheid die ze enkel kunnen uitleven op de ongrijpbaar- heid van het internet. Wordt onge- twijfeld vervolgd.
Jurgen Ceder
Dossier 13 september 2018
4
A la Harvey Weinstein
Wat stoort het meest aan die eis? Dat de dame de leugens van Lumumba herhaalt, over een ‘strijd’ die er geen was? Of dat haar kennis over de persoon Lumumba en de gebeurtenissen van 1960 op een post-itje kan geschreven worden?
Lumumba is de latere naam van Isaïe Tasumbu Tawosa. Hij wordt geboren in 1925 en is een leergierig, intelligent maar arrogant ventje dat niet van discipline houdt en iedere school (zowel protestants als katholiek) na een tijdje verlaat. Hij vindt werk bij een tin- maatschappij en wordt voor de eerste keer op diefstal betrapt. Hij vliegt aan de deur en Tawosa verschaft zichzelf een nieuwe iden- titeit als Patrice Emery Lumumba.
De Tetela Lumumba vindt een onder- komen bij een stamgenoot in Stanleystad (Kisangani) en krijgt een baantje bij de post.
Kolonialen die hem daar gekend hebben, ver- telden me ooit dat hij een zeer harde werker was, maar ook iemand die geen vrouw met rust kon laten. Harvey Weinstein is een ama- teur vergeleken met Lumumba. De knappe lange man trouwt minstens vier keer, en bij zijn overlijden is er nog een vijfde vrouw zwanger van hem.
In het rapport van de Commissie histo- rici die in opdracht van de Kamer zijn moord onderzoekt, staat het veelbetekenende detail dat eerste minister Lumumba bij zijn bezoek aan de VS officieel eist dat de Amerikanen hem een paar dames ter beschikking stellen.
De regering-Eisenhower zal onder de indruk geweest zijn van zijn prioriteiten.
Liberaal, nationalist, socialist
Lumumba begint naast zijn werk als klerk ook te militeren in vakbondskringen en hij publiceert artikels in het brave Scheutisten- magazine over Congolese problemen zoals de vlucht van het platteland naar de steden.
Tijdens de regering-Van Acker-Lilar (1954- 1958) beheren de liberalen het departe- ment van Koloniën, en dus wordt Lumumba liberaal. Hij mag als zwart talent de naïeve koning Boudewijn spreken tijdens diens reis naar Congo in 1955.
Lumumba is een lid van de Congolese delegatie die een jaar later België bezoekt.
Hij legt bloemen neer aan het monument van Leopold II en doet de beruchte uitspraak dat niemand het recht heeft het grootse werk van deze koning te beschadigen. In Brussel zijn ze gelukkig met die zwarte collaborateur.
Maar bij zijn terugkeer krijgt hij gratis verblijf in hotel De Houten Lepel. Hij heeft 126.000 frank (45.000 euro vandaag) verduisterd om zijn vrouwengeschiedenissen te betalen en moet twee jaar brommen.
De liberale vrienden in Brussel zorgen ervoor dat hij niet langer dan een jaar tus- sen vier muren zit. De post wil hem niet meer, maar een brouwerij erkent zijn cha- rismatische persoonlijkheid en zendt hem naar hoofdstad Leopoldstad om reclame te maken in de Congolese wijken. Het is een droombaan. Lumumba is heel de tijd de hort op, deelt bakken bier uit, ontmoet veel dames en wordt bekend en populair. Op 17 april 1958 opent in Brussel de Wereldten- toonstelling de deuren.
Het prachtige Congolese paviljoen ver- bergt de realiteit dat het niet goed gaat in de kolonie: armoede op het platteland en landvlucht, lijdzaam verzet, etnisch geweld, begrotingsproblemen. Talentrijke jonge Con- golezen, onder wie Lumumba, krijgen een uitnodiging. De tentoonstelling is een open- baring. De cafébazen bedienen zonder pro- blemen negers, en blanke chauffeurs vervoe- ren hen braaf in speciale Expo-wagentjes.
Dat zijn ze niet gewoon in Congo. Mannen uit heel de kolonie ontmoeten daar elkaar voor de eerste keer.
Lumumba leert er gewezen sergeant- boekhouder Mobutu kennen, die een van
zijn adjudanten wordt. Zachtjes praten Con- golezen onder elkaar over die wenkende stra- lende toekomst zodra ze zelf de macht uitoe- fenen; uiteraard nog in samenwerking met de kolonisator. Maar ze wijzen naar Ghana, het eerste onafhankelijke Afrikaanse land geleid door een zwarte man: Nkrumah. Bij zijn terugkeer in Congo heeft Lumumba de politieke microbe definitief te pakken.
Hij is een van de oprichters van het Mou- vement National Congolais en duwt weldra andere leiders naar de uitgang, want hij vindt zichzelf buitengewoon geschikt om alleen de baas te spelen in die denkgroep en latere partij en wie weet ooit in het land. Aan zijn brouwerij vraagt hij de toestemming bier te promoten in Ghana waar tezelfdertijd een Afrikaanse conferentie plaatsheeft.
Zijn bazen vermoeden dat hun reclame- man een grote politieke toekomst heeft.
Hij mag dus naar Ghana en ontmoet er zijn idool Kwame Nkrumah; het archetype van de latere corrupte en autoritaire Afrikaanse lei- der. Lumumba valt als een blok voor het nati- onalisme van de Ghanees en is niet langer liberaal en België-gezind. Bij zijn terugkeer wordt hij met veel enthousiasme ontvangen in Leopoldstad, waar hij in een meeting onaf- hankelijkheid eist.
Een week later breken in januari 1959 door een misverstand zeer zware onlusten uit in Leopoldstad: 500 Congolese doden. De poli- tie arresteert de populairste plaatselijke poli- ticus Joseph Kasa Vubu; tijdelijk een rivaal minder voor Lumumba.
De meubelen redden
Het establishment in Brussel is in schok.
Is dit de gevreesde koloniale oorlog? Het door Franstaligen beheerste land volgt al sinds 1945 de koloniale oorlogen die Frank- rijk in de ellende dompelen. Eerste minis- ter Eyskens en minister van Koloniën Van Hemelryck zijn wel Vlamingen, maar de echte macht zit bij de Franstaligen aan het hof, in de regering en de economie.
Vijftig procent van de industrie in België is in het bezit van de Société Générale, die ook de belangrijkste acteur in Kongo is. Red- den wat er te redden valt. De koning mag met toestemming van Eyskens meedelen dat België Congo “naar de onafhankelijkheid zal leiden zonder uitstel maar ook zonder over- haasting”. De verbaasde Congolezen horen natuurlijk alleen dat magische woord onaf- hankelijkheid. Ze vergeten direct die over- haasting. Waar Brussel in 1956 nog boos is omdat een hoogleraar over “onafhankelijk- heid na dertig jaar” spreekt, denkt men nu over een periode van vijf jaar.
Van Hemelryck bezoekt Congo, ontmoet onder anderen Lumumba en besluit dat alles veel vlugger moet wil men alle economische meubelen redden. Lumumba komt pools- hoogte nemen in Brussel en merkt de antiko- loniale reflex van links. Hij schuift op naar de socialisten, al steunt hij in de praktijk vooral op het advies van de Waalse oud-kajotter en antimilitarist Jean van Lierde. Van Hemelryck heeft te vroeg gelijk, waarna de koning en Eyskens hem aan de deur zetten.
Lumumba organiseert einde 1959 een congres in Stanleystad, waar rellen uitbre- ken en het leger twintig Congolezen neer- schiet. Lumumba verdwijnt in de gevangenis.
Hij mist het nieuwe Congobezoek van Bou- dewijn, die tegen heug en meug begrijpt dat een Belgisch-Congolese federatie onder zijn leiding een illusie is. De regering besluit in januari 1960 een rondetafelconferentie met Belgische en Congolese politici te organise- ren. Dit is een schijnmanoeuvre, want het establishment heeft al beslist. Die Congolese politici mogen in een zogenaamd onafhan- kelijk Congo de honneurs waarnemen, maar het leger, de administratie en de hele econo- mie blijven in Belgische handen.
Jan neckers
Lumumba: dief, vrouwenloper en opportunist (1)
Het PS-geboefte gaat in Brussel een pleintje de naam van Lumumba geven. In De Standaard eist een politiek correcte oplichtster dat gemeenten in Vlaanderen ook straten de naam geven van “een icoon van de onafhankelijkheidsstrijd”.
De Senaat: veel geld voor … ja, waarvoor?
We noemden de Senaat ooit een ‘overbodige luxe’ omdat die instelling gewoonweg niet rendeert en handenvol geld kost. In steeds meer politieke kringen klinkt - geheel terecht - steeds luider het pleidooi om dat archaïsche, gedateerde en nutteloze boeltje toch maar beter op te doeken bij een volgende staatshervorming. Er straalt niets van uit en de gemeenschapssenatoren sturen vaak hun kat. Laten we even wat cijfers bekijken…
Werkzaamheden
In de Senaat zetelen 60 senatoren. Daar- van komen er 50 uit de deelstaatparlementen (het Vlaams Parlement); zij zijn aangeduid om ook in de Senaat te zetelen. Daarnaast zijn er nog 10 gecoöpteerde senatoren. In het poli- tieke werkjaar van 2017 (september) tot 2018 (juni) waren er negen plenaire vergaderingen die in totaal 23 uren en 50 minuten duurden.
Laten we zeggen: zo’n 2,5 uur per vergadering.
Voor de commissievergaderingen bekijken we dezelfde periode. Er zijn drie vaste com- missies die samen 6 voormiddag- en 53 namid- dagvergaderingen hadden, respectievelijk goed voor 9 uur en 45 minuten en 106 uur en 5 minuten, of gemiddeld ongeveer 1 uur en 58 minuten per vergadering. Deze drie commis- sies zijn: 1) Institutionele Aangelegenheden, 2) Transversale Aangelegenheden–gemeen- schapsbevoegdheden en 3) Transversale aan- gelegenheden–gewestbevoegdheden.
Er zijn nog twee commissies: De ‘gemengde commissie’ (Federaal adviescomité voor de Europese aangelegenheden) kwam tien keer samen, goed voor 14 uur en 35 minuten in totaal of gemiddeld 1 uur en bijna 30 minuten per vergadering.
De Parlementaire overlegcommissie verga- derde driemaal in de voormiddag. Totaal: 15 (!) minuten, en de ene namiddagvergadering duurde ook … 5 minuten.
We blijven in het werkjaar 2017-2018. Wat de wetgevende werkzaamheden betreft, werd 1 wetsvoorstel ingediend, werden 0 wetsont- werpen overgezonden vanuit de Kamer, en werden 19 voorstellen van resolutie door de senatoren ingediend. De regering nam geen enkel initiatief in de Senaat. Er werden twee belangenconflicten ‘behandeld’.
Wie het allemaal objectief bekijkt, merkt dat van ‘hard labeur’ geen sprake is en dat de Senaat uiteindelijk een grote (of eerder kleine) praatbarak is geworden zonder enige politiek armslag én zonder dynamiek. De politieke rele- vantie is nihil. Het grootste deel van de tijd en de energie gaat immers uit naar het gemoe- delijk bespreken zonder potten te breken van de ‘transversale thema’s’ die dan kunnen lei- den tot informatieverslagen met aanbevelin- gen voor de verschillende wetgevers. Armoede, jeugdwerkloosheid, gendergelijkheid, vergrij- zing en integratie zijn zo’n thema’s. In dat kader kunnen ook hoorzittingen georganiseerd wor- den of men kan zelfs op uitstap/werkbezoek gaan. Men kan zich afvragen of de vrijblijvende en informatieve behandeling van deze mate- ries echt binnen de schoot van een Senaat nut- tig en nodig is. Tenslotte komen die thema’s ruimer en efficiënter aan bod in het federale en vooral de gemeenschapsparlementen. En pre- cies uit die parlementen komt het grootste deel van de senatoren. Dubbel werk dus en herkau- wen van thema’s. Bovendien: wie leest nadien die ‘informatieverslagen’ nog?
Kostprijs
Om de Senaat te doen “werken”, is er uiter-
aard een budget voorzien. Voor de begroting 2018 is zo’n 47 miljoen euro werkingsgeld voorzien.
Wat de uitgaven betreft, kunnen we die bud- getten in vier grote stukken verdelen (we ron- den af):
1) de parlementaire vergoeding van de tien gecoöpteerde senatoren en de andere vergoedingen voor senatoren en gewezen senatoren: 11,87 procent. (5,6 miljoen) (de vijftig gemeenschapssenatoren ontvangen hun parlementaire vergoeding van het parlement dat hen naar de Senaat heeft afgevaardigd)
2) het politieke personeel ter ondersteuning van de senatoren en de fracties: 23,63 procent. (11,1 miljoen)
3) het statutair en contractueel personeel van de Senaat: 53,21 procent (25 miljoen) 4) de werkingskosten van de instelling en
de uitgaven voor bi- en multilaterale relaties, respectievelijk 9,37 procent en 1,93 procent (samen 5,3 miljoen).
Ook al is het begrotingsbedrag de jongste jaren lichtjes afgenomen (uittredingsvergoe- dingen die geleidelijk zijn weggevallen, per- soneel dat door de Kamer is overgenomen, besparingen op materieel), toch blijft de Senaat een dure aangelegenheid in verhou- ding tot wat die instelling politiek betekent.
De 50 deelstaatsenatoren worden dus door hun parlementen betaald. De 10 gecoöpteerde senatoren krijgen de helft van de parlemen- taire vergoeding van een Kamerlid. Dit komt – onkosten, vakantiegelden en eindejaarsuit- keringen inbegrepen – neer op 62.885 euro per gecoöpteerde senator. Een fractievoorzit- ter/bureaulid en/of commissievoorzitter (deel- staatsenator of gecoöpteerd) krijgt daarvoor ook nog een lucratieve vergoeding. Zo komt bijvoorbeeld een gecoöpteerd senator die ook fractievoorzitter (en dus bureaulid) is al gauw aan een totaal van 74.122 euro per jaar en krijgt een deelstaatsenator die fractievoorzitter (en dus bureaulid) is en voltijds betaald wordt door zijn assemblee een extraatje van de Senaat van 11.237 euro per jaar.
Tel daarbij de hoge kostprijs voor het legertje aan personeel van de Senaat – wat doen die de godganse dag? - en dat van de politieke fracties en de senatoren – alles samen goed voor bijna 77 procent van het budget (een slordige 36,5 miljoen) – en het plaatje is volledig.
Relevantie?
Het rendement van de Senaat is erg beperkt en op een aantal terreinen zelfs volledig nihil.
De enigen die misschien echt uitkijken naar een volgende vergadering, zijn wellicht de gecoöpteerde senatoren in het kader van een soort vrijblijvende, maar goedbetaalde bezig- heidstherapie… De deelstaatsenatoren heb- ben doorgaans werk genoeg in hun eigen assemblee, als ze hun best doen tenminste.
Kortom, wat is de relevantie? Nul. Laten we het gemeenschapsgeld – ónze centen dus – beter
besteden. kvdP
Actueel
13 september 2018 5
“Met de wijven niks als last”
U kent ongetwijfeld het bovenstaand liedje van de Antwerpse groep Katastroof. Misschien heeft u het al uit volle borst meegezongen, met karnaval of tijdens een sketch op een trouwfeest. U vindt de gezon- gen versie zonder problemen terug op Youtube. Maar vraag u ook eens af: is het geen seksistische tekst?
Zowat alle liedjes van Katastroof zijn nogal aan de “platte” kant. Wat denkt u van “Strandzjanet” en “Voze trut” en “Dom Blondje”. U vindt tek- sten genoeg op het internet. Net zoals deze strofe uit “Ik zen ne vent”:
Den afwas, dör koom ekik ni aan en de strijk mag vör mijn part blijve staan
vör zoeiet bestoh’ der toch de vrou
‘t is dörveur da ‘kik ze in de kel- der hou
Ik bespaar u de andere 3 strofen, die inzake seksisme niet moeten onderdoen. Waarom ik dit vermeld?
Omdat de zanger van Katastroof, ene Steven Boers, kandidaat is bij de PvdA. Geen ongelukje, maar Boers is een overtuigd communist die ook al bij vorige verkiezingen op een PVDA- lijst stond.
Maar ja, dan zijn de teksten en de liedjes ludiek, en zeker niet seksis- tisch bedoeld…
Links tegen vrije meningsuiting
Ik ken Dries van Langenhove een beetje. Een paar keer ontmoet en omdat de jonge kerel potentieel in zich had, werd hij in het begin van SCEPTR aangezocht als medewerker.
Dat is geen geheim, alle medewer- kers van SCEPTR werden op de web- stek vermeld. Enkele maanden na de opstart van SCEPTR verkoos hij een einde te maken aan de samenwer- king om zich te kunnen focussen op Schild & Vrienden dat hij toen had opgericht. De oprichting van Schild
& Vrienden kent een eigen verhaal.
Eerst was er een facebookgroep met dezelfde naam, waar leuke cartoons en memes geplaatst werden om de spot met de linkerzijde te drijven. We schrijven januari 2017.
Op 2 mei 2017 zou Theo Francken een voordracht geven aan de VUB.
Maar linkse demonstranten, een 500 tal, blokkeren alle ingangen naar de aula. Het evenement wordt noodge- dwongen afgelast en Francken keert gemuilkorfd naar huis.
Een week later is opnieuw een voordracht van Francken gepland, nu aan de Universiteit van Gent.
Extreem-links roept opnieuw op om Francken het spreken te beletten. En dat is niet naar de zin van Dries van Langenhove: die doet een oproep via zijn facebook en vraagt aan zijn ‘vol- gers’ om de voordracht van Francken te komen beschermen. Als Bruno de Wever nu in de gazetten vertelt dat hij gelijkenissen ziet met de VMO, dat heeft hij ergens gelijk. De VMO van Bob en Wim Maes is opgericht om de bijeenkomsten van de Volks- unie te beschermen tegens aanval- len van communisten en socialisten.
De tijden zijn dus op dat vlak niet ver- anderd. Tja, als stelselmatig rechtse bijeenkomsten uiteen geklopt wor- den door linksen (maar daar is onze pers blind), dan is het toch niet onlo- gisch dat “rechts” zich ook organi- seert.
De werkwijze van Tim Verheyden
Schild & Vrienden is dus eerder toevallig ontstaan, als ‘bescherm- ploeg’ van Theo Francken. U weet hoe hard die man werd aangepakt, in het openbaar, maar evengoed op internet. Denk bijvoorbeeld aan de “meme” waar Francken als een Duitse Wehrmachtsoldaat wordt afgebeeld. Een idee van de jonge- ren van Ecolo. Op internet circule- ren honderden van die aangepaste
foto’s en cartoons waarbij kopstuk- ken van de N-VA worden afgebeeld als nazi’s of fascisten.
Meteen wordt duidelijk waarom er zoveel leden van Jong-N-VA opdui- ken in de rangen van Schild & Vrien- den. Eindelijk kon er tot “actie” wor- den overgegaan. Jong-N-VA, de jongerenafdeling van N-VA, telt zo’n 3700 leden. Maar de organisatie gaat zelden tot actie over. Dat is overi- gens een fenomeen bij alle andere traditionele partijen. De jongeren- afdelingen volgen daar braaf de par- tijlijn. Wat een verschil met pakweg 30 geleden toen in zowat in elke partij de jongeren voor animositeit en revolutie zorgden. Waar is de tijd dat toenmalig VUJO-voorzitter Bart Somers tijdens een congres van de VU in volle zaal opstond en “Repu- bliek Vlaanderen” riep. Hij wordt er vandaag niet graag aan herinnerd…
En gelukkig voor hem bestonden toen de “smarth-phones” nog niet.
bedoeling wanneer hij aan de repor- tage begint in maart. Dankzij een betaalde informant heeft Tim Ver- heyden inzage in alle interne cor- respondentie op de afgesloten face- bookaccount van Schild & Vrienden.
Maar dat vergeet hij even aan Dries van Langenhove te melden.
Woensdag 6 september: om 21.30 zal de Pano-reportage worden uitge- zonden. Dries van Langenhove krijgt om 9.30u een “preview” te zien bij de VRT. Daar krijgt hij voor het eerst de reportage te zien en daar wordt hij voor het eerst geconfronteerd met de aangebrande “memes en moppen”. Van de positieve repor- tage waarvan Dries gedroomd had, is niets van in huis gekomen. Hij is met 2 voeten vooruit in de val gelokt.
Dries van Langenhove is totaal van slag en verbouwereerd, en de o zo mondige student zit met de mond vol tanden. Hij weet niet wat zeggen.
De camera’s zoemen in. Meermaals.
ten beheren, al is dat gemakkelij- ker gezegd dan gedaan. En het is sowieso dom om afbeeldingen te maken (leve photoshop) waar “den Dolf” in voorkomt. Politiek dodelijk.
Maar verheerlijking van het nati- onaal-socialisme is nog wel van een ander niveau. Een aantal van de afbeeldingen kwam trouwens overgewaaid uit de Verenigde Sta- ten, waar er een absolute vrijheid van meningsuiting bestaat. Ook de meest gore neo-nazipraat van zwaar getatoeëerde mannen in potsierlijke SA-pakjes krijgen daar een podium, in het openbaar en op het internet.
Maar wat in Amerika wél kan, dat is nog niet geschikt voor Europa of Vlaanderen. Overigens, herinner u de Britse prins Harry die in 2005 op een feestje verscheen in nazi-uni- form en met een hakenkruisarm- band. “Harry de Nazi” titelde “The Sun” op de voorpagina. Heeft het echt te maken met normvervaging of gebrek aan kennis?
N-VA
Maar Tim Verheyden kent zijn vak:
De linkse lobby komt in actie
In maart 2018 krijgt VRT-repor- ter Tim Verheyden het idee om een reportage te maken over Schild &
Vrienden. Zogezegd omdat Schild
& Vrienden een nieuw fenomeen is dat aandacht verdient. Niets is min- der waar. Tim Verheyden is op dat ogenblik getipt door de antifa-groep Blokbuster. Die organisatie beschikt over een lijst met namen (de lijst van Jong-N-VA-leden binnen S&V).
Nog voor Tim Verheyden aan zijn reportage begint, was hij dus op de hoogte van de interne keuken van Schild & Vrienden. Maar dat vertelt hij niet aan Dries van Langenhove.
Die maakt zijn eerste grote fout: hij laat toe dat de VRT, in casu Pano- reporter Tim Verheyden, hem volgt bij acties en activiteiten. Dat is dom en naïef van Dries: vertrouw nooit een VRT-reporter als die zegt om een objectieve reportage te maken over een rechtse en Vlaams-nationalis- tische organisatie. “No passaran!”
Dan maakt Dries zijn tweede grote fout: hij denkt dat Tim Verheyden een positief verhaal gaat brengen, terwijl die laatste maar één bedoe- ling heeft: de N-VA schaden waar hij maar kan. Dat is de enige echte
Tim Verheyden triomfeert.
Twaalf uur later wordt de repor- tage uitgezonden. Alles is goed geor- kestreerd. Alle kranten hebben ook een “preview” gekregen van de VRT - uiteraard onder embargo en in het grootste geheim - zodat ze daags nadien met grote koppen over de
“ontmaskering” van Schild & Vrien- den en de banden met N-VA kunnen schrijven. Opdracht volbracht.
Fouten
Als u de reportage niet gezien zou hebben, dan kan dat nog via “You- tube”. Herbekijken is ook aangera- den, maar kijk dan even met een andere invalshoek. De VRT gebruikt bijvoorbeeld fantastische technie- ken zoals dreigende muziek, kwes- tie van de juiste sfeer te schep- pen. Maar vooral: uit de zogezegd 67.000 facebookberichten selecte- ren ze een twintigtal aangebrande
“memes” waar gelachen wordt met seksisme, asielzoekers, Joden enz.
Nu ga ik daar niet flauw overdoen:
ik kan begrijpen dat een groot aan- tal mensen aanstoot nemen aan dit soort ranzige humor, waarvan je zelfs kunt afvragen of het wel humor is.
Daar heeft Dries van Langenhove een derde dikke fout gemaakt: hij had zijn facebookpagina beter moe-
hij laat enkel de grofste “memes”
zien (enkele zelfs twee keer) en suggereert dat alle 67.000 andere berichten even grof zijn. Dat is natuurlijk niet zo, maar dat kan de kijker niet weten natuurlijk. Een aan- tal berichten laat hij zeer snel op het scherm passeren, onmogelijk om dat te lezen, maar de suggestie is gewekt. Dankzij een screenshot kan ik u zeggen dat op 1 van die berich- ten het volgende stond: “Commu- nisten zijn de kanker van de maat- schappij”. Wat er verkeerd is aan dat bericht weet ik ook niet. Dat N-VA in paniek schoot, is begrijpelijk, de partij heeft het meeste te verliezen naar de aanloop van de verkiezingen van 14 oktober. Toch was de com- municatie naar de buitenwereld in het begin chaotisch. Maar ja, wat wil je als er ineens een tsunami op je afkomt van telefonerende journalis- ten. Nadia Sminate, Vlaams parle- mentslid, liet snel weten: “Deze jon- geren hebben hulp nodig en moeten gestraft worden”. Let wel: ze spreekt dan o.a. over haar eigen N-VA-leden.
En ze voegt er meteen aan toe dat ze de “commissie Radicalisering”
samenroept. Die commissie is in het leven geroepen voor radicalise- rende moslims en jihadisten, maar u ziet hoe gemakkelijk het is om daar
ook als radicale Vlaams-nationalist terecht te komen. Sminate had beter enkele dagen gezwegen…Peter De Roover vond het reportagewerk van Tim Verheyden van hoge kwaliteit, maar doorzag blijkbaar de manipula- ties niet. Hij heeft de VRT nog nodig natuurlijk.
Maar ik raad Peter toch even aan om op de verschillende internet- fora wat te gaan lezen, om zo te ont- dekken dat Dries van Langenhove ook op heel wat steun kan rekenen, en een gemeenschappelijke noe- mer van al die berichten is de afkeer voor de VRT, en bij uitbreiding een afkeer voor de “mainstream media”.
De mensen zijn het opgestoken vin- gertje meer dan beu.
Framing
Afgelopen maandag titelde “Het Laatste Nieuws” in een grote kop op bladzijde 11: “Neonazi in net pak”.
Het artikel ging deze keer niet over Dries van Langenhove, maar wel over Jimmie Åkesson, de leider van “Zwe- den Democraten”, de rechtsradicale partij in Zweden die vorige zondag een fikse vooruitgang boekte. In het Europees parlement zitten de “Zwe- den Democraten” en de N-VA in dezelfde fractie, de “Europese Con- servatieven en Hervormers”. En zo schrijft HLN verder: “Extreemrechts dankt zijn zege grotendeels aan het nette imago van leider Jimmie Akes- son – al blijkt de bondgenoot van de N-VA achter de schermen nog altijd met het nazisme te dwepen.”
Einde citaat. Tot slot nog dit. Ik had Dries van Langenhove in juli aange- zocht om maandelijks een column te schrijven in ’t Pallieterke. In juli en in augustus is die column ook ver- schenen. Ik ken Van Langenhove als een welbespraakte en intelligente kerel, die heel ver staat van neona- zisme en aanverwante toestanden.
Het is geen seksist, geen homofoob, geen Jodenhater. Dries heeft wel een vierde grote fout gemaakt: hij heeft de vijand onderschat, en zijn eigen kunnen overschat. Dat is eigen aan jeugdige ambitie. Barbara Van Dyck, een linkse activiste die samen met enkele honderden andere betogers een GGO-aardappelveld verwoestte, een onderzoeksveld van de UGent!, verklaarde op televisie dat geweld op dat ogenblik noodzakelijk was. Ze werd met 10 andere linksen veroor- deeld voor bendevorming, verwoes- ting en diefstal. Ze werd als weten- schappelijk medewerker aan de KUL op staande voet ontslagen. Twee jaar later werd ze door toenmalig rector Rik Torfs terug in dienst genomen.
“Al heb ik misschien meer sympathie voor haar temperament, dan voor haar concrete daden”, voegde Rik Torfs eraan toe. Wel, ik heb sympa- thie voor het temperament van Dries van Langenhove waarin ik mezelf herken als jonge gast vele jaren gele- den. Daarom ben ik bereid om mijn nek uit te steken en hem een tweede kans te geven. Omdat iedereen daar recht op heeft in een rechtsstaat. Ik weiger mee te doen aan de heksen- jacht. Dit blad is altijd een non-con- formistisch buitenbeentje geweest…
Karlvan Camp
Komt de Kawenes ooit terug in de Stadsschouwburg?
Pennenzakkenrel
Is een onschuldig cadeautje voor de eerstejaars eigenlijk verdoken verkie- zingsreclame? Met een knalrode pen- nenzak wekt de Brusselse schepen van Onderwijs Hariche alvast die indruk.
Kostprijs: 11.000 euro, van een al niet royale begroting. Trouwens, enkele dagen later stortte het dak in van een school van de stad Brussel. Zolang de prioriteiten maar correct gelegd wor- den, niet?
Die vervelende verkiezingsregels toch.
Waar je vroeger potentiële kiezers kon over- tuigen door ze te beladen met geschenken, gelden vandaag strikte beperkingen. Drie maanden voor de electorale D-day is het zelfs helemaal gedaan met cadeautjes uit te delen, wat voor deze editie betekent dat op 14 juli het doek viel. Toch slagen som- migen erin zich in een grijze zone te wrin- gen waarbij ze de aandacht trekken door een gift die op zich niet onwettelijk is, maar waar een zinnig mens zich tot vraagtekens bij stelt. De stunt is getekend Faouzia Hari- che, jarenlang schepen van Brussel-stad en horend tot de PS, of wat dacht u?
Segregatie
Als de kandidate op 14 oktober immers aan handen en voeten gebonden is, wel, dan is de schepen van Onderwijs die ze is dat wat minder. Idealiter leggen mensen zelfs het verband tussen beide. Het cadeau werd een pennenzak met het stadslogo erop, weliswaar vuurrood van kleur. En ja, er was slechts één kleur (kinderen een keuze laten maken was toch leuk geweest), en niet toevallig net deze. Zeven euro kostte dat ding ongeveer. Nagenoeg elke leerling die aan zijn lager onderwijs in een school van de stad Brussel begon, kreeg er een- tje (over de uitzonderingen hebben we het dadelijk). Uiteindelijk bleek aan dit alles een factuur van 11.000 euro te hangen. Het aan- tal leerlingen bleek echter groter te zijn dan het aanbod. Van de 23 Franstalige basis- scholen in het stedelijk netwerk kregen er 22 pennenzakjes toegestuurd. Eentje viel dus uit de boot (dat tekort, weet u wel).
Maar van de 7 Nederlandstalige scholen in datzelfde net kreeg geen enkele een zen- ding. “Puur toeval”, volgens de schepen, die afgezien van een kort persbericht niet bereikbaar bleek te zijn. Ongetwijfeld. Wie zijn wij om aan de integriteit van de PS- politica te twijfelen. Een nieuwe lading zou besteld zijn. Zou. Benieuwd of over enkele weken iemand zich nog iets van die zaak aantrekt. Laat staan dat er nog één pennen- zak geleverd zal worden. O ja, we vergaten het haast te melden. De directeur-generaal van het Openbaar Onderwijs is iemand met een uitgesproken PS-etiket: “honi soit qui mal y pense” (schande over hem die daar kwaad van denkt).
Intelligente kiezers
Los nog van de gehanteerde opdeling tussen Nederlandstalige en Franstalige scholen (het zou eens andersom moeten zijn, de trein naar Birkenau zou klaarstaan), kunnen vragen gesteld worden over de gulle gift. Want dat rood zal niet onmiddellijk aan, zeg maar, de figuur van Marco Borsato gelinkt worden. Ach, sust de schepen, den- ken dat je hiermee mensen kunt beïnvloe- den is toch de intelligentie van die ouders in twijfel trekken. 30 procent woont boven- dien niet in de stad en nog eens 20 procent stemt om nationaliteitsredenen niet. Dat betekent natuurlijk ook dat de helft van de leerlingen ouders heeft die wél in Brussel- stad stemmen. En of we aan de intelligen- tie van die kiezers durven twijfelen? Mmm, eigenlijk wel hoor.
Bevoegdheid overhevelen
Nu zou er één maatregel zijn die al heel wat kon oplossen. Er klopt toch iets niet aan het feit dat Hariche, die geen gebenedijd woord Nederlands spreekt (lag dat soms niet een beetje aan intelligentie, zoals Yves Leterme ooit verklaarde?), de verantwoor- delijkheid draagt voor net de Nederlandsta- lige scholen uit het stedelijk net. In verschil- lende andere gemeenten brengt men die onder bij de schepen bevoegd voor Neder- landstalige cultuur, doorgaans de Vlaamse schepen in het college zelf. Het is misschien een ideetje voor na 14 oktober, hopelijk dan uit te voeren door een meerderheid zon- der PS. En wie weet mogen de borelingen van vandaag aan de vooravond van de vol- gende gemeenteraadsverkiezingen wel een blauwe pennenzak verwachten? KNIN.
Dwars door Vlaanderen 13 september 2018
6
Komt de Kawenes (zoals de sinjoren de Koninklijke Nederlandse Schouwburg noemden) ooit terug in een nieuw gebouw? “Breek de Stadsschouwburg af en zet een nieuw theatergebouw.” Dat zei burgemeester De Wever in Wakker op zondag van ATV.
Hij wil geen 25 miljoen euro neertel- len voor de renovatie van het bestaande gebouw, dat onder meer geteisterd wordt door betonrot. “En ik ben heus niet de enige Antwerpenaar die er zo over denkt”, zei Bart na de uitzending aan de redactie van Het Laatste Nieuws.
Jan van Esbroeck van de Sportpaleisgroep, die de Stadsschouwburg momenteel uitbaat, is een van de velen op wie de Antwerpse burgemeester doelde. “Je kan moeilijk bewe- ren dat de Stadsschouwburg een ‘beauty’
is”, verklaarde hij aan de reporter. “Het doet me wat denken aan de periode van het IJzeren Gordijn”, voegde hij eraan toe.
“Ik kan alleen hopen dat de functie van het nieuwe gebouw waar De Wever van droomt, dezelfde blijft. Want een stad als Antwerpen heeft echt wel nood aan een ruime locatie voor musicals, stand-upcomedy, concerten, ballet en opera.”
Kunst in de bunker
Ook cultuurschepen Caroline Bastiaens is die mening toegedaan. Dus, als de Wever na 14 oktober aanblijft, is er geen houden aan:
“Ik wil een gloednieuw theatergebouw in de plaats van de huidige Antwerpse Stads- schouwburg op het Theaterplein. Zo’n lelijk gebouw in het hart van onze stad, dat is toch zonde. Ons doel is het erfgoed herstellen, zoals het Steen en de Handelsbeurs.”
En zeggen dat zijn voorganger Lode Craey- beckx destijds fier als een pauw was toen de Stadsschouwburg ingehuldigd werd. Hij vond het een uniek gebouw, dat “cultuur uitstraalde”.
Door de trage voortgang van de bouw- werkzaamheden was op het Theaterplein inderdaad een gebouw verrezen dat refe- reerde aan de Oost-Europese architectuur (betonnen rechthoekige gebouwen met grote paradepleinen) die in de naoorlogse heropbouwperiode ook in westerse landen en vooral in socialistisch geïnspireerde ste- den haar intrede had gedaan (lazen wij op Google). We herinneren ons een artikel in Knack, vele jaren geleden, waarin uit de doe- ken werd gedaan hoe de architect van “de Bunker”, de bijnaam voor de Stadsschouw- burg, werd aangesteld.
Niet zozeer op basis van zijn kunnen, wel op basis van zijn goede contacten met het toenmalige rode stadsbestuur. Ondanks zijn immensiteit bood de grote zaal van het gebouw oorspronkelijk slechts plaats aan 800 bezoekers. Daar werd onder Bob Cools een einde aan gemaakt. Er was voortaan plaats voor meer dan 2.000 personen.
Een merkwaardigheid die Bart de Wever niet uit het oog mag verliezen en waar we zijn aandacht op willen trekken is het vol- gende: de Stadsschouwburg kreeg in 1974 in haar westgevel een monumentaal kunst- werk ingewerkt van glazenier Herman Wau- ters.
Dat kunstwerk van glas in beton is 32 meter lang en 8 meter hoog, maar het is bij velen onbekend omdat het later aan de bin- nenkant werd dichtgetimmerd. Herman is een gewaardeerd lid van de Marnixring. Het hoort niet dat zijn werk, samen met de rest, zou gesloopt worden.
Pagadder
Badr-moskee in Heilig Hart-wijk
Enkele honderden Vlamingen gaven gehoor aan de oproep van het Vlaams Belang om mee te protesteren tegen de nieuwe Badr-moskee in de Heilig Hart-wijk in Hasselt. Volgens de Badr-gemeenschap een moskee voor 1.200 mensen, volgens het Vlaams Belang voor 4.000. De CD&V-burgemeester stuurde een indrukwekkende politiemacht, en buurtbewo- ners werden met vredesvlaggetjes gemobili- seerd tegen de betogers. “De moskee is hier geen enkel probleem”, zei een buurtbewoner,
“sluipverkeer en de toevloed aan hoge woon- blokken, daar maken wij ons zorgen om.” “Has- selt mag geen tweede Genk worden”, zei Gen- kenaar Chris Janssens (VB). Het systematisch ontkennen van de dagelijkse werkelijkheid is een kenmerk geworden van de traditionele pers. In Genk en andere voormalige mijnge- meenten hebben inderdaad Turken en Marok- kanen systematisch de woningen en appar- tementen rond elke moskee ingenomen. Het zijn grote islamitische wijken geworden, waar de oorspronkelijke katholieke bewoners zijn verdwenen.
Boerenbond
De Boerenbond maakt zich zorgen over de toekomst van de Limburgse fruittelers. “Dit jaar komen er duizenden fruitplukkers min- der naar België om het fruit te plukken”, ver- klaarde Chris Botterman van de Boerenbond.
“Het nieuwe decreet op economische migra- tie kan het mogelijk maken om vanaf volgend jaar plukkers van buiten de Europese Unie te rekruteren.” Vandaag zijn in Limburg 729 Roe- menen, 697 Polen, 74 Bulgaren, 6 Spanjaarden en 1 Portugees werkzaam als seizoenarbeiders in de fruitpluk. Gezien de hoge werkloosheid in Limburg is dat een vreemde situatie, want ook in de woning- en wegenbouw zijn Polen, Roemenen, Bulgaren en wat nog actief, het ganse jaar door. Grote spelers in het vrachtver- voer over de weg hebben haast al hun chauf- feurs vervangen door buitenlandse zelfstan- dige chauffeurs. En dan blijven klagen dat de eigen werkzoekenden niet willen werken.
Haasje-over
In Brugge werd een vergelijkend examen uit- geschreven voor de nieuwe functie ‘algemeen directeur van de stad Brugge’. Vanaf januari 2019 zijn stad en OCMW immers decretaal ver- plicht om een gemeenschappelijk personeels- organigram te hebben onder één administra- tieve leiding.
Wat bleek? De huidige adjunct-stadssecre- taris Colin Beheydt legde een beter examen af dan zijn chef, de stadssecretaris Johan Coens en zal volgend jaar haasje-over doen, tenmin- ste, als de nieuw verkozen gemeenteraad het examenresultaat erkent en bekrachtigt.
Gekker kan niet!
Dat Nederlands leren voor een geboren Fransman een harde noot om kraken is, zul- len we niet betwisten. Maar dat de demonstra- ties van het Taal Aktie Komité in de jaren vijftig allesbehalve bijdroegen om zich als Fransta- lige te integreren in de Vlaamse cultuur, dat is de eerste maal dat we dat moeten aanhoren.
Komen die woorden uit de mond van iemand die geboren is in het Franse Chouzé-sur-Loire, in 1965 Belg werd, afstudeerde als graficus aan het Technisch Instituut van Heist, 25 jaar voor- zitter is van de Heistse Gezinsbond en oprichter is van het plaatselijke Koken voor Mannen? Of is het erbij gelapt door de reporter die te diep in het glas keek bij gelegenheid van het gou- den jubileum van de ‘Frans-Vlaming’?
Dulce et decorum est pro patria mori
Bovenstaand vers van de Romeinse dichter Horatius staat in zijn Odes en betekent zoveel als: “Het is passend en aangenaam te sterven voor het vaderland.” Op de vraag in een internationaal opinieonderzoek of men bereid zou zijn het vaderland te verdedi- gen, eventueel met het risico te sterven, kwamen zeer verschillende antwoorden binnen.
In Finland antwoordde meer dan 74 procent van de ondervraagden positief: ja, ik zou mijn vaderland verdedigen, als het moet met inzet van het eigen leven. In Oekraïne bedroeg dat percentage 62, in Rusland 59, in Kosovo 58, in Bosnië en Zweden 55 procent en in Grie- kenland 54.
Weinig enthousiasme in West-Europa
In de meeste West-Europese staten is slechts tussen 30 en 40 procent van de bevol- king bereid tot het hoogste offer. Onderaan bungelen landen als Frankrijk, Portugal, het
Verenigd Koninkrijk, Tsjechië en Oostenrijk, die allemaal uitkomen boven 20 procent. Nog slechter scoren België met 19 procent, Duits- land met 18 en Nederland met 15 procent.
Die geringe mate van identificatie van bur- gers met ‘hun’ land – België kampt bovendien met een (volgens sommigen ‘onbestaande’) communautaire splijtzwam – moet de West- Europese regeringen toch ernstig zorgen baren.
Zeker als je weet dat in niet-Europese landen de percentages van mensen die bereid zijn voor hun vaderland op te komen steeds boven 70 procent uitkomen en in verschillende zelfs boven de 90 procent. PIetvaN NIeuwvlIet
Onderzoek naar geselecteerde ongeschikte politiekandidaten
