€ 2,50
75ste jaargang • nummer 10 • donderdag 7 maart 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Het was een dankbaar onder- werp voor satire op sociale me- dia: de ganse Open Vld-top wou net over de grens met Nederland een groot spandoek met de partij- slogan “gewoon doen” ophangen, maar een windstoot maakte dat ui- terst moeilijk. Het gevaarte bewoog langs alle kanten. Bovendien werd Els Ampe, letterlijk en figuurlijk een lichtgewicht, bijna de lucht in geslingerd door het spandoek dat een speelbal was van de wind. En Carina van Cauter kreeg een balk tegen haar hoofd. Wat op Facebook en Twitter tot de bedenking leid- de dat “Maggie de Block beter het spandoek had vastgehouden”.
Net voor de actie kwam partij- voorzitster Gwendolyn Rutten aan de pers vertellen dat men eerst het zeil ging ophangen – want ook dat is
“gewoon doen” – voor er interviews zouden worden gegeven.
De actie moest volgens Rutten de partij profileren als modern, hip en origineel. Maar de actie werkte vooral op de lachspieren. In een poging een exponent te zijn van het postmoderne ‘jeunisme’ maakte Open Vld zich hopeloos belachelijk.
Blijkt dat het spandoek in Neder- land stond omdat zo’n actie in Vlaan- deren niet zomaar kan, wegens de sperperiode. De slogan “gewoon doen” wordt bovendien te pas en te onpas gebruikt, in die mate dat hij vooral voor ergernis zorgt. On- dertussen weet Gwendolyn Rutten van geen ophouden. Ze ratelt in tv-programma’s maar door over de slogan, heeft het over liberalen
“als doeners”, “vrije mensen”, “op- timisten die naar de toekomst kij- ken”, “strijders voor gelijke rechten tussen man en vrouw”. Het vat vol clichés is onuitputtelijk. De verkleu- tering van Rutten, zowel in gedrag, pose als discours, straalt negatief af op de partij. De Vlaamse liberalen zijn de risee van de Wetstraat ge- worden. Een paar voorbeelden om dit te aan te tonen.
Obsessie met vrouwelijke politici
Voorzitster Rutten is zo gebiolo- geerd door de genderdiscussie en de gelijkheid tussen man en vrouw dat ze van de lijstvorming voor de verkiezingen van 26 mei een potje heeft gemaakt. Zo moest er in Ant- werpen lang gezocht worden naar een vrouwelijke lijsttrekker voor de Kamer. Toen dat niet lukte, werd een poging ondernomen om de geres- pecteerde staatssecretaris Philippe de Backer de lijst te laten trekken.
Maar die haakte gedegouteerd af. (Ondertussen is hij tot minister gepromoveerd.) Uiteindelijk moest grijze muis Christian Leysen in ex- tremis de meubelen redden. In Ant- werpen wacht de Vlaamse liberalen een afstraffing. De rijke gemeenten tussen de koekenstad en de Kem- pen, zijn allang N-VA-bastions ge- worden.
Maar de miserie was nog niet voorbij voor Rutten. De voorzitster, die het gezicht wou zijn van de vrouwenrechten, kreeg de wind van voren van het Brugse kopstuk Mer- cedes van Volcem.
Die was niet tevreden met een Vlaamse lijstduwerplaats en stelde zich daarom in de media ongelo- felijk aan (“mijn kinderen hebben door mijn werk in de politiek nooit deftig gegeten”). Met succes, want partijgenoot Francesco Vander- jeugd, burgemeester van Staden, stond galant zijn plaats af. Van Vol- cem staat nu derde op de lijst en wellicht zal ze haar zetel binnen- halen. Wat op sociale media tot de vraag leidde: “Wie gaat er nu voor haar kinderen zorgen?”
Even pijnlijk waren de fratsen van overlopers Grete Remen (ex-N-VA) en Veli Yüksel (ex-CD&V). Remen pleitte als Vlaams Parlementslid voor een belasting op internet- handel, wat totaal ingaat tegen het Open Vld-programma. Yüksel komt in een partij terecht die kritisch staat tegenover allerlei religieuze
In een poging zich als hip en modern te profileren, maakt de Open Vld zich hopeloos belachelijk. Het belgicistische credo van partijvoorzitster Gwendolyn Rutten zorgde aan- vankelijk voor ergernis. Met haar obsessie voor vrouwelijke lijsttrekkers en de op flessen getrokken slogan “gewoon doen”, wordt de partij steeds vaker een voorwerp van spot.
tradities (zoals onverdoofd slach- ten), maar dat is voor hem blijkbaar geen probleem. Dat platte oppor- tunisme straalt negatief af op de Vlaamse liberalen.
Gerold door de CD&V
De andere partijen maken zich ook vrolijk over hoe de Open Vld in de minderheidsregering gerold werd door de CD&V. Bij monde van Vincent van Quickenborne waren de Vlaamse liberalen verontwaar- digd dat de sociale partners in het interprofessioneel akkoord 2019- 2020 besloten om de verstrenging van het brugpensioen wat te vertra- gen.
Deze beslissing van de vakbon- den en werkgevers kon de rege- ring niet meer counteren omdat het koninklijk besluit dat dit mogelijk maakt door minister van Werk Kris Peeters (CD&V) niet werd gepubli- ceerd, ondanks een akkoord bin- nen het kernkabinet. Een klassieke sabotagetruc van de christende- mocraten. De Open Vld dacht ver- antwoordelijkheid te tonen door na de Marrakesh-crisis in de regering te blijven, maar krijgt er niets meer gedaan.
Bovendien blaast de partij warm en koud over allerlei thema’s. Op- nieuw een gevolg van de neiging van Gwendolyn Rutten om iedereen te behagen. De ondernemers en zelfstandigen –“de doeners” – moe- ten aangesproken worden, maar tegelijk wil ze op de kar van de kli- maatactivisten springen.
En dan moet de toch wel zeer groen-links geworden Bart So- mers het strijdperk worden inge- stuurd, gesteund door mindere bobo-links-liberale figuren als een Frederik-Willem Schiltz. Een spreidstand die voor Rutten in de campagne zeer moeilijk vol te hou- den zal zijn.
Jarenlang wapperden aan de Sint-Romboutstoren een Belgi- sche en een Vlaamse vlag. In het jaar 2000 werd de Belgische vlag vervangen door de Mechelse stadsvlag. Die wijziging kwam er onder meer dankzij N-VA-ge- meenteraadslid Marc Hendrickx.
Hoeft het gezegd dat de ‘vader- landslievende’ organisaties daar niet mee konden lachen?
Bij de jongste gemeenteraads- verkiezingen in Mechelen haal- de de Stadslijst van Bart Somers een absolute meerderheid. De N-VA werd uit het schepencolle- ge gekieperd. De Stadslijst is een kartel tussen Open Vld, Groen en
M+ met burgemeester Bart So- mers.
Het nieuwe stadsbestuur heeft nu een ‘belangrijke’ beslissing genomen: de Vlaamse Leeuw die permanent aan de Sint-Rom- boutstoren wapperde, zal enkel nog op 11 juli gehesen worden.
Groen (met Kristof Calvo) mag zich op de borst kloppen. Van die partij weten we dat ze allergisch is voor Vlaamse symboliek. Bij Bart Somers zou dat anders moe- ten liggen, gezien zijn verleden bij VUJO en Volksunie.
Sinds Bart bij Open Vld ge- nesteld zit, is elk grammetje Vlaamsgezindheid verdwenen.
Weg met de Vlaamse Leeuw
De verkleutering van Open Vld
Wat in de geruchtenmolen al een tijd de ronde deed, is nu beves- tigde, de Vlaamse leeuwenvlag zal niet meer dagelijks wapperen op de Sint-Romboutstoren in Mechelen.
Lees het volledige interview met Tom Van Grieken op blz. 11
“Nog altijd de hoogste belastingen en de laagste pensioenen, maar we werken
twee jaar langer.”
Vorige maand stelde Vlaams Belang het economisch pro-
gramma voor waarmee het naar de kiezer wil trekken.
De visie die vandaag door voorzitter Tom Van Grieken en zijn team is uitgebouwd, staat ver af van het veel liberalere programma dat werd uitgewerkt onder oud-voorzitter Bruno Val- keniers. Volgens Van Grieken
mag je het echter niet links noemen. En ook niet rechts.
Wel “nationalistisch.”
Een gesprek.
Actueel 7 maart 2019
2
De meeste sprekers hanteerden een wollig taalgebruik en wezen naar de drie niveaus van radicalise- ring: het microniveau (de persoon), het mesoniveau (de groep) en het macroniveau (de nationale en in- ternationale context). Academisch verantwoord, maar de vraag is ui- teraard wat een medewerker op het terrein aanvangt met die kennis.
Pijnpunt
Olivier Vanderhaeghen is zo een man van het terrein. Hij is pre- ventieambtenaar bij de preventie- cel radicalisme van de gemeente Sint-Jans-Molenbeek, een van de 19 gemeenten van het Brussels Hoofd- stedelijk Gewest. Hij nam zijn func- tie op in 2014 en getuigde eerder voor de parlementaire commissie
Op 27 november 2018 werd in de Finance Tower in Brussel een studiedag (colloquium) gehouden over de preventie van de radicalisering in Europese steden. De studiedag werd georganiseerd door de POD (programmatorische federale overheidsdienst) Maatschappelijke Integratie (MI) en het netwerk European Urban Knowledge Network (EUKN).
radicalisering. Vanderhaeghen: “Op institutioneel niveau merken we dat de gemeenten die geconfronteerd worden met radicaliseringspro- blemen (Schaarbeek, Molenbeek, Brussel-stad, Vorst) verschillende benaderingen hanteren. In Schaar- beek, bijvoorbeeld, worden perso- nen niet individueel gevolgd, terwijl dat in Molenbeek en Brussel-stad wel het geval is.”
Het toont opnieuw aan dat het Brussels Gewest een lappendeken is van verschillende benaderingen en dat een integrale en uniforme aanpak inzake radicalisering beter zou zijn. Bovendien is het risico op het terrein volgens de ambtenaar
“de inflatie van beleidsmaatregelen die alle kanten uit gaan”.
Aanpak in Molenbeek
De preventie van gewelddadi- ge radicalisering in Sint-Jans-Mo- lenbeek is onderverdeeld in drie zwaartepunten: de politionele aanpak met het Kanaalplan en het politieplan, aangevoerd door het kabinet van de minister van Binnen- landse Zaken, de bestuurlijke aan- pak binnen de Lokale Integrale Vei- ligheidscel (LIVC) - conform de wet en de omzendbrief - en de preven- tieve aanpak met de definitie van de concepten, de bewustmaking van de lokale actoren en de implemen- tatie van een actiemethodologie via preventiemiddelen. De LIVC is een multidisciplinair overlegplatform in de bestrijding van gewelddadige radicalisering, doordat het perso- nen die zich in een radicaliserings- proces bevinden vroeg detecteert en geïndividualiseerde opvolgtra- jecten uitwerkt voor hen.
Complex fenomeen
Alexandre Lesiw, voorzitter ad in- terim van de POD Maatschappelijke Integratie, besloot met een dood- doener: “Radicalisering is een com- plex fenomeen, op lokaal niveau, op alle bestuurlijke niveaus en in de samenleving als geheel. Nadenken over manieren om radicalisering te voorkomen of in te dammen is een noodzaak. Het doel van de multidis- ciplinaire uiteenzettingen tijdens de ochtend, en de workshops tijdens de namiddag, was om gedachten en ervaringen te delen en de praktij- ken op het terrein te verrijken, zodat deze doelstellingen kunnen verwe- zenlijkt worden.” Tja…
THIERRY DEBELS
Studiedag radicalisering
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Naar een speciale belasting voor internetbedrijven?
Internetbedrijven als Facebook, Google en Apple betalen zeer weinig belastingen, en ze boeken gigantische winsten. Dat is meerdere overheden een doorn in het oog. EU-landen en de VS denken aan een systeem om die internetbedrijven zwaarder te belasten. Maar of zo’n taks er komt, is hoogst onzeker. Een Europese of mondiale belasting leidt vaak tot een hogere belastingdruk voor iedereen. En leidt tot Belgische toestanden, waarbij minder performante lidstaten in de internationale belastingpot kunnen graaien.
Bedrijven in de Europese Unie betalen gemiddeld 23 procent be- lastingen op hun bedrijfswinst.
Maar het tarief in die vennoot- schapsbelasting voor internetbe- drijven is veel lager: 9,5 procent.
Hoe komt dat? Zeer eenvoudig omdat Google, Apple, Facebook en Amazon fiscaal gaan shoppen. De vennootschapsbelasting wordt ge- heven op de plaats waar een bedrijf officieel is gevestigd. Welnu, deze GAFA-bedrijven kiezen die lidsta- ten als hoofdzetel waar ze het minst bedrijfsbelasting moeten betalen.
In de EU is dat vaak Ierland, met niet alleen een laag tarief in de vennoot- schapsbelasting, maar ook de mo- gelijkheid om allerlei interessante fiscale constructies op te zetten. Zo zouden Google en Facebook tussen 2013 en 2015 vijf miljard euro belas- tingen te weinig hebben betaald in de Europese Unie.
Verschillende mogelijkheden
Voor veel lidstaten is dat er ver over. Er woedt nu al een tijd een discussie om die internetbedrijven een speciale belasting op te leggen.
De EU-landen krijgen daarbij steun van de VS. President Trump is kri- tisch voor extra taksen, maar heeft het niet zo begrepen op internet- bedrijven als Facebook en Google.
Ze zouden via hun algoritmes vooral links-liberale nieuwsberichten en informatie bevoordelen. En de top- lui en kaderleden van die bedrijven zijn Californische ‘geeks’ die stee- vast voor de Democraten stemmen.
Vraag is, hoe zo’n belasting er zou uitzien. De OESO, de denktank
van de geïndustrialiseerde wereld, denkt eraan om de internbedrijven vanaf 2020 in 127 landen te belas- ten. Er liggen verschillende opties op tafel. De GAFA-bedrijven trans- fereren bijvoorbeeld steevast gro- te winstbedragen naar die landen met de laagste belastingvoet. Men zou zo’n transactie kunnen belas- ten, maar in de praktijk is zo’n taks moeilijk toe te passen. Tweede op- tie is dat bedrijven als Google en Facebook een soort van belasting op privégegevens zouden betalen.
Zij gebruiken immers de gegevens die iemand op Facebook post (zijn geliefde vakantiebestemming, de sport die deze persoon beoefent) om adverteerders aan te trekken.
Het gebruik van die data zou kun- nen worden belast. Maar volgens experts zou zo’n taks slechts een beperkt aantal bedrijven raken.
Realistischer is een belasting op de landen waar hun klanten zich daadwerkelijk bevinden. De inkom- sten die Amazon haalt uit de ver- koop van zijn producten in België zouden dan ook hier belast worden.
Dat is echter niet eerlijk voor klas- sieke bedrijven. Zo zouden in zo’n systeem Duitse autoproducenten belast worden in China, de grootste exportmarkt. En niet in Duitsland waar de hoofdzetel is en waar de bedrijven alle faciliteiten krijgen om aan innovatie te doen. Zo’n be- lasting zou performante landen eer- der fiscaal straffen dan belonen.
Europese belasting is een risico
Een laatste piste is een Europe-
se of mondiale omzetbelasting. Of een Europese vennootschapsbelas- ting waarbij een deel aan de Euro- pese instellingen toekomt en een deel aan de lidstaten. Dat laatste lijkt aantrekkelijk en klinkt logisch, maar is gevaarlijk. Een nieuwe be- lasting, ook al is die enkel gericht op internetbedrijven, dreigt al snel tot een algemene belastingverho- ging te leiden.
Een nieuwe Europese belasting zou ook een stap zijn richting Eu- ropese Unie als kopie van de Bel- gische transferunie. Een Europese heffing betekent een Europese be- lastingpot waaruit bepaalde lidsta- ten kunnen graaien. Meer bepaald Frankrijk en de Zuid-Europese lid- staten, die het niet zo nauw nemen met de begrotingsdiscipline. Zoals Wallonië kan teren op de Vlaamse belastinginkomsten.
Daarnaast mag men niet vergeten dat een Europese bedrijfsbelas- ting kleine lidstaten benadeelt. Die hebben geen grote thuismarkt en schaalvoordelen om internationale investeerders te lokken. Dus moe- ten ze dat doen via nationale fiscale voordelen. Het is één van hun laat- ste concurrentiewapens.
En dan is er nog een laatste hin- derpaal voor een Europese (inter- net)belasting: de Brexit. De Britten hebben al gezegd dat ze na de Brexit de belastingtarieven zullen verlagen om multinationals naar het Britse eiland te lokken.
Met een nieuwe bedrijfsbelasting dreigt de EU zo zichzelf in de voet te schieten.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Onze redactie is volop bezig om u in de aanloop naar de ver- kiezingen zoveel mogelijk informatie te brengen. Vertegenwoor- digers van de beide V-partijen zullen aan bod komen, ofwel in de vorm van een praatstoel, ofwel in de vorm van een vrije tribune.
U, beste lezer, kent ons weekblad maar al te goed en weet dat wij geen debat uit de weg gaan. U moet zelf uw keuze maken in het stemhokje, maar wij zullen u helpen door zoveel mogelijk infor- matie te verstrekken.
Dat er af en toe eens een interview zal tussen zitten met een afwijkende mening, moet u, breeddenkende lezer, erbij nemen.
Dat is een uitvloeisel van de eeuwige tweestrijd in een beweging die zich door twee verschillende partijen laat vertegenwoor- digen. De strijd is intussen allesbehalve gestreden. Deze week noteerden we drie anti-Vlaamse incidenten: de taalonkunde bij de Brusselse politie, het gebruik van Franstalige adressen door Bpost en het verdwijnen van de leeuwenvlag op de Mechelse Sint-Romboutstoren.
Dat dergelijke toestanden anno 2019 nog bestaan, is één zaak.
Veel ergerlijker is het schouderophalen bij de klassieke partij- en. In tijden van klimaatspijbelaars is het natuurlijk veel gemak- kelijker om achter een hype aan te hollen dan de taalwetten af te dwingen en daadwerkelijk toe te passen. Trouwens, hoe zou het zijn met de MUG in Brussel en de tweetaligheid van de hulp-
diensten in het algemeen? Tegenover de Frans- talige arrogantie staan makke Vlaamse
partijen. Waar is de tijd dat Wouter Beke als kind naar de IJzerbedevaart trok?
Waar is de tijd dat Bart Somers “Leve de Vlaamse republiek!” riep tijdens
een congres van de Volksunie?
De kans dat op federaal vlak op- nieuw een Zweedse coalitie tot stand komt, wordt met de dag kleiner. Zijn we inderdaad op weg naar een link- se regering, met Groen en PS aan de knoppen? Met een as naar de Waalse regering? We mogen er niet aan den-
ken. Daarom, alle hens aan dek!
Luttele weken scheiden ons van de verkiezingen op 26 mei. De partijen brengen hun toppers in positie en hopen op een goede afloop. Sommigen dromen hardop van regeringsdeelname.
Wij helpen u!
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
7 maart 2019 3
Dubbel getongd
Mijnheer de oogkleppendrager,
Gij werpt u dezer dagen op als de koene, loepzuivere strijder die de democratie in Eu- ropa wil redden. Samen met de cdH uit Wallo- nië – uw vroegere Belgische zusterpartij, die van christelijk naar humanistisch is geëvolu- eerd - en de Luxemburgse christendemocra- tische CSV waartoe Jean-Claude – hik! - Junc- ker behoort, hebt gij geëist om de Hongaarse Fidesz-partij van premier Viktor Orban uit de Europese Volkspartij (EVP) te zetten. Een affiche waarop hij Juncker afbeeldde als de schuldige voor de migratiestroom naar Europa, was de druppel die uw strandemmertje deed overlo- pen. Gij zijt Orban al langer beu omdat hij een harde politiek voert inzake migratie en zich kritisch opstelt tegenover dictaten van de Euro- pese Unie. Hij wil zijn land beschermen tegen islamisering en hij wil dat de christelijke wor- tels van zijn land overeind blijven. Christende- mocratischer kan het haast niet… Ja, hij verzet zich aldus tegen de eurocratische strategieën om de migratie in Europa te spreiden. Vandaar dat hij zijn grenzen afsluit. Gij hebt nu een stok gevonden om te slaan.
Nu gij vraagt om hem buiten te smijten uit de EVP, is hij boos en noemt hij u en de uwen
“nuttige idioten van links”, want daardoor zal de linkerzijde volgens hem alleen maar sterker worden in Europa. Gij zegt daarop dit niet te pikken en gij vraagt respect van Orban: “Viktor Orban en Hongarije krijgen elk jaar 4 miljard euro steun van de Europese Unie. Tegenover die steun mag dan wel iets staan: respect voor de Europese waarden en de Europese regels.” Op zich een interessante opmerking, die gij mis- schien ook eens naar het Belgische niveau moet vertalen. Ik heb het dan over de vele Vlaamse miljarden die elk jaar naar Wallonië gepompt worden, maar waar maar bitter weinig of geen respect tegenover staat ten aanzien van de Vla- mingen en afgesproken regels. Ik denk zo bij- voorbeeld en onwillekeurig aan de taalwetge- ving die eenzijdig door de Franstaligen brutaal en onbeschaamd met de voeten worden getre- den in Brussel en de Randgemeenten.
En ik kom ook even terug op die Europe- se waarden die gij zo hoog lijkt in te schatten.
Waarom zweegt gij dan in alle talen wanneer in Spanje door toedoen van de toen regerende Partido Popular – uw vrienden binnen de EVP –
de onafhankelijkheidsbeweging in Catalonië letterlijk met geweld werd geïntimideerd bij het gebruik maken van haar democratisch recht tijdens het onafhankelijkheidsreferendum in 2017? U weet nog wel dat uw Europese commis- saris Marianne Thyssen dit geweld omschreef als aanvaardbaar proportioneel geweld… En waar is uw christendemocratisch rechtvaardig- heidsgevoel nu maar liefst twaalf Catalaanse politici als repressieslachtoffers voor de Spaan- se inquisitie staan en mogelijk voor jaren de cel ingaan?
Politici die toch gewoon hun door het volk gekregen democratisch mandaat hebben ge- bruikt en op geweldloze manier hebben ge- streden voor hun zaak, niet? Omwille van de Partido Popular hebben jullie altijd weggeke- ken van wat er in Spanje gebeurde en hebben jullie de paraplu van de Europese Commissie altijd opengetrokken door het officiële stand- punt van dat soort Europa te verdedigen: “Dit is een interne Spaanse kwestie.” Ge moet maar durven. Is de verdediging van de grenzen en het beschermen van de eigen mensen in Hon- garije dan ook geen interne kwestie?
Het is duidelijk dat wie opkomt voor zijn ei- gen land, zijn volk, zijn eigen mensen niet in uw gratie kan vallen. De opgang en groei van het Vlaams-nationalisme in Vlaanderen van twee volkspartijen – die samen zo groot zijn als uw partij heel lang geleden - en de gestage neer- gang van uw partij in diezelfde periode, toont aan dat mensen voor zichzelf en de toekomst en de veiligheid van hun kinderen kiezen en niet langer meer voor holle theorieën en Bond-zon- der-naam-slogans als “Waar een wij is, is een weg”, en verkeerd begrepen en dus vaak selec- tieve solidariteit.
Gij spreekt onchristelijk met een dubbe- le tong al naargelang het u uitkomt en gij ziet enkel wat gij wilt zien, gehinderd als gij zijt door oogkleppen. Met Kris Peeters naar de bureaucratische en volksvreemde Europese Unie te sturen, is het zeker dat wij daarin geen beterschap of voortschrijdend inzicht mogen verwachten. Orban heeft gelijk dat gij door uw capriolen links zult versterken in Europa. En ik voeg er graag aan toe: rechts ook. Dank zij Or- ban. En dank zij u!
Bij de VRT maken ze zich druk over de oprukkende radicalisering onder jonge- ren. Zowel in “De Zevende Dag” als bij ‘De Afspraak’ werd een loopje genomen met de waarheid. Twee keer werd de radicalisering grotendeels toegeschreven aan de opmars van rechtse bewegingen. Dat uit alle cijfers blijkt - ook in het buitenland - dat radicalise- ring bijna uitsluitend gebeurt binnen islami- tische kringen, telt blijkbaar niet.
Laster tegen Pro Flandria
Cultuurwetenschapper Ico Maly zat vori- ge donderdag aan tafel bij “De Afspraak”.
Daar mocht hij de wereld opnieuw verblij- den met zijn diepgaande inzichten. Maly kennen we van de interculturele drukkings- groep KifKif, en hij doctoreerde aan de Uni- versiteit Tilburg bij de marxist Jan Blom- maert. Zijn proefschrift verscheen in 2012 in boekvorm: “N-VA: analyse van een politie- ke ideologie.” Welke meerwaarde leverde zijn doctoraat? Maly ging, onder een valse identiteit, het sociale netwerk van talloze Vlaamse opiniemakers die zich rechts van het midden bevinden, in kaart brengen. Het besluit was zonneklaar. Een nieuwe voor- hoede - aangestuurd door de N-VA van Bart de Wever - staat klaar om een antidemocra- tische revolutie te ontketenen.
Doorheen de tijd verlegde Maly zijn ter- rein. Niet alleen het zogenaamd ondemocra- tische netwerk rond de N-VA werd in kaart gebracht, maar heel ‘nieuw-rechts’ werd in zijn jongste boek onder de loep genomen.
Zijn conclusie is weinig origineel. Zowat iedereen die zich rechts van het midden bevindt, helpt volgens Maly mee een fascis- tisch Vlaanderen tot stand te brengen. Neem nu het Vlaamsgezinde netwerk Pro Flandria.
Daarover lezen we in het doctoraat van Maly dat het “staat voor een radicaal, extreem- rechts, conservatief en Vlaams-nationalis- tisch discours. Het project waar Pro Flandria voor staat, is een onversneden antiverlich- tingsproject”.
Oorspronkelijk werd het begrip ‘ex- treemrechts’ in de politieke wetenschap- pen gebruikt voor politieke partijen of be- wegingen die de democratie omver willen werpen en hiervoor geweld gebruiken. Voor iedereen is het duidelijk dat ‘extreemrechts’
in Europa nauwelijks tot niet bestaat, op wat groupuscules na. Toch mocht Maly zijn laster als een grijsgedraaide plaat in ‘De Afspraak’
nog eens komen afspelen. De jeugd radica- liseert en neonazisme blijkt volgens Maly schering en inslag te zijn in de scholen. Van Dries van Langenhove over Thierry Baudet tot Jean-Marie Dedecker, volgens de doctor in de cultuurwetenschappen zijn dat stuk voor stuk mensen die antidemocratisch in- gesteld zijn.
Iedereen dictator
De truc die Maly al jaren hanteert is door- zichtig. Wat neomarxistische denkers doen, is de definitie van het begrip ‘democratie’
verder versmallen. Stukje bij beetje wordt een steeds linksere invulling gegeven aan
het woord ‘democratie’, waardoor automa- tisch almaar grotere groepen intellectuelen en politici buiten de democratische orde vallen. In de autistische wereld van Ico Maly zijn niet alleen neonazi’s antidemocratisch ingesteld. Ook conservatieve liberalen, con- servatieven en rechtse nationalisten worden in het amalgaam van de ‘antidemocratie’
gestopt.
Het grote probleem is, dat stilaan nie- mand bij de massamedia uitgenodigd wordt die de onnozelheden van Ico Maly en consorten nog van antwoord kan dienen.
Jean-Marie Dedecker kon immers niet voluit gaan tijdens het debat. Anders zou hij het bij
“De Afspraak” voor Dries van Langenhove en het Vlaams Belang moeten opnemen, wat hem als onafhankelijke kandidaat bij N-VA slecht zou uitkomen. Dedecker moest bijge- volg, omwille van electorale redenen, ieder woord wikken en wegen. Phara de Aguirre wist dat als presentatrice maar al te goed.
Opmerkelijk is dat het debiteren van feiten tegenwoordig verboden is. Dedecker wees er bijvoorbeeld op dat Pim Fortuyn - die vol- gens Maly, net als Dedecker zelf overigens, geen democraat was - vermoord werd door een geradicaliseerde ecologist. Dat deed de andere sprekers aan tafel steigeren. Waar- om? Was Volkert van der Graaf soms geen geradicaliseerde dierenrechtenactivist? Het narratief bij “De Afspraak” was duidelijk:
het begrip ‘radicalisering’ moest en zou uit- sluitend gelinkt mogen worden aan de poli- tieke rechterzijde.
Zeverende dag
Exact hetzelfde fenomeen zondag bij
“De Zevende Dag”, tijdens een debat over radicalisering op school. Daar moest Ce- dric Cornelissen, student psychologie en districtsraadslid in Antwerpen namens het Vlaams Belang, schaken op drie borden tegelijk. De VRT nodigde niet alleen een groene studente uit, maar had met historicus Koen Aerts een nieuwe Ico Maly als ‘neutra- le’ expert aan de gesprekstafel gezet. Fijn- tjes werd bij de inleiding erop gewezen dat Aerts zich bezighoudt met onderzoek naar de collaboratie. Nog voor het debat goed en wel was begonnen, was krek dezelfde suggestie als bij “De Afspraak” wederom gewekt. De Vlaamse jeugd radicaliseert en transformeert stilaan in een horde nazi’s.
Wij herinneren ons aan de Universiteit Antwerpen een docent, Pieter Maeseele.
Deze communicatiewetenschapper bestond het om in een semester, bestaande uit elf lessen, er zeven te besteden aan media- stromingen en communicatietheorieën die marxistisch geïnspireerd waren. Maar wie vandaag opmerkt dat aan onze universi- teiten een linkse indoctrinatie plaatsvindt, wordt neergezet als een complotdenker.
Ziehier de trucs van de foor die links han- teert in het debat. Wie het cultuurmarxisme van antwoord dient, is ofwel antidemocra- tisch ingesteld ofwel een complotdenker, en idealiter beide.
LVS
Nieuwe definitie van democratie
Cultuurwetenschapper Ico Maly mocht vorige week in “De Afspraak”
nog eens aan de alarmbel komen trekken. Er waait een dictatoriale wind door onze samenleving, zo blijkt. Wie beter kijkt, merkt al gauw dat links een steeds nauwere definitie van het begrip democratie han- teert. Zodoende worden in het debat aldoor meer rechtse stemmen geëlimineerd.
BRIEFJE AAN WOUTER BEKE
70.000 studenten deden niet mee
Gent is de grootste studentenstad van Vlaanderen, met bijna 77.000 studenten. Woensdagnamiddag was er een studentenklimaatmars.
Scholieren hoefden er niet voor te spijbelen. Stralend weer, en toch waren er maar zeshonderd deelnemers.
Enkele dagen ervoor waren de organisatoren in een grote aula komen oproepen om mee te doen. Hun speech kreeg zelfs geen beleefdheidsapplausje van de studenten in de zaal. Wat zou daar de reden voor zijn? De klimaatmarsen lokken steeds minder volk. Dat belet politici niet om met veel pathos te spreken over “de jongeren” en “het signaal van de klimaatmarsen”, alsof een meerderheid van de bevolking op straat loopt te betogen. Ook in de gemeenteraad was het prijs. Daar werd gedebatteerd over “hoe wij de klimaatspijbelaars kunnen steunen”.
Enkel N-VA en Vlaams Belang deden aan het gedweep niet mee. De jonge Adeline Blancquaert (Vlaams Belang) werd onderbroken met veel geroep en gekrijs toen ze sprak over een vorm van kindermishandeling.
Ze liet zich niet van haar stuk brengen en citeerde de oproep van Jinnih Beels om niet meer te spijbelen. Het surrealistische debat eindigde met een hysterische oproep van schepen Heyse (Groen): “Stop! Dit is geen goed debat. Stop! Dit is niet wat de jongeren van ons vragen. Stop!”
Een pijnlijke vertoning, net omdat ze het echt meende.
ANUNA TREEDT IN DE
VOETSPOREN VAN GRETA
Dries van Langenhove (°1993) studeer- de politieke wetenschappen en rechten
aan de UGent en is de oprichter van Schild & Vrienden. In mei trekt hij als onafhankelijke de Kamerlijst van Vlaams Belang in Vlaams-Brabant.
Geen Nederlands in octrooien
Donderdag stond de goedkeuring van het
“Verdrag inzake de toepassing van artikel 65 van het Verdrag inzake de verlening van Euro- pese octrooien, gedaan te Londen op 17 okto- ber 2000” aan de agenda. Op zich niets schok- kends en vaak wordt zoiets geruisloos gestemd.
Maar Barbara Pas (VB) hield de Kamer toch even bij de les en herinnerde eraan dat op 16 juni 2016 door de toenmalige meerderheid een
“wet houdende diverse bepalingen inzake eco- nomie” werd goedgekeurd, waarin de octrooi- enregeling vervat zat. Het VB stemde toen tegen omdat die dikke bundel toen een engagement bevatte om dat verdrag te ratificeren. En dat ging vorige donderdag dus gebeuren. Pas stel- de nog eens duidelijk dat het Europees Octrooi- bureau drie officiële talen voor het examineren en verlenen van octrooien hanteert, namelijk het Engels, het Duits en het Frans. In de praktijk wordt het overgrote deel van de octrooiaanvra- gen en van de verleende Europese octrooien in het Engels opgesteld. Maar voor de rechtsgel- digheid van de octrooien in de landen die bij het Europees Octrooiverdrag zijn aangesloten, is de vertaling van het Engels naar de landstaal of naar een van de landstalen nochtans vereist.
Voor ons land betekent zulks dat een Engelse tekst naar het Nederlands, het Frans of het Duits moet worden vertaald, omdat de Engelse tekst in België geen juridische waarde heeft. Barbara Pas vindt het daarbij bedenkelijk dat destijds is beslist dat niet alle officiële talen in Europa als officiële taal kunnen gelden. Die status werd enkel aan het Engels, het Duits en het Frans verleend. Bizar in heel die kwestie is dat een land als Nederland voor de conclusies van de octrooien wel een Nederlandse vertaling kan eisen, maar in België is het perverse gevolg dat men geen vertaling in het Nederlands zal kunnen eisen omdat Frans al een officiële taal van het Europese Octrooibureau is. Daarmee vormen de Vlamingen, de meerderheid in dit land, de enige taalgroep in Europa die de in het eigen land geldende octrooien niet in de eigen taal vertaald kan krijgen. Landen die dus een van de officiële talen als landstaal hebben, kun- nen geen verdere vertaling vragen…
Weer op één lijn
Barbara Pas herinnerde eraan dat het VB in zijn verzet al in 2008 ferm gesteund werd door de collega’s van N-VA. Zij hebben toen op alle niveaus geprotesteerd. Geert Bourgeois dreig- de in het Vlaams Parlement met een belangen- conflict. Frieda Brepoels vond in het Europees Parlement dat Europa moest instaan voor de kosten, want er waren alternatieven genoeg om ervoor te zorgen dat een Nederlandse vertaling onze ondernemingen geen extra kosten zou be- zorgen. Er niet te vergeten ook Theo Francken in het federale Parlement. Zij was dan ook be- nieuwd hoe N-VA vandaag zou stemmen, want in tegenstelling tot hun houding in 2008 had de partij als onderdeel van de regering Michel I op 16 juni 2016 het engagement om dit verdrag te ratificeren, kritiekloos goedgekeurd. Bij mon- de van Johan Klaps werd het verdrag toen zelfs vurig verdedigd in de Kamer. Over een bocht gesproken. Bij de stemming bleek uiteindelijk dat N-VA weer volop in oppositiemodus zit en teruggekeerd is naar haar houding van 2008, want naast het VB en V&W stemden de N-VA’ers vlijtig tegen. En daarmee zaten alle Vlaams-na- tionalisten eindelijk weer op één lijn. Het valt te hopen dat dat voortaan ook weer geldt voor álle communautaire aangelegenheden!
Restregering verder verdeeld
Vorige week werd er tussen vakbonden en werkgevers een loonakkoord afgesproken. Een van de punten daaruit is de regeling SWT, het vroegere brugpensioen. En dat zorgt opnieuw voor een splijtzwam binnen de regering Michel
Actueel 7 maart 2019
4
II. Om een lang verhaal kort te maken: vorige zo- mer sprak de regering Michel I (inclusief N-VA) in de zgn. jobdeal af om SWT bij herstructure- ring van bedrijven te verstrengen. Vanaf 2019 zou dat maar vanaf 59 jaar kunnen (voordien 58 jaar) en vanaf volgend jaar op 60 jaar. Van- daag stelt het loonakkoord die verstrenging met een jaar op te schuiven. Open Vld en N-VA kunnen daar niet mee lachen, terwijl CD&V en MR vinden dat het loonakkoord integraal moet uitgevoerd worden. Premier Michel kreeg dus de wind van voren van Peter De Roover, fractie- voorzitter N-VA. Volgens hem zijn de Koninklijke Besluiten die de verstrenging moesten regelen evenwel nooit ingediend in de Kamer… Vol- gens Peter De Roover zijn die al dan niet bewust in de schuif van Kris Peeters (CD&V) blijven liggen. Hij herinnerde Michel eraan dat er een akkoord was in de toenmalige meerderheid en dat dat moet uitgevoerd worden door de KB’s in te dienen. Hij hoopte dan ook dat de fractie van Open Vld haar ministers er toe zal aansporen om consequent te doen wat afgesproken was en dat die zich niet zouden laten lijmen door CD&V en MR. De Roover: “Premier, u had een regering met een meerderheid. Dat is gezakt naar een regering die nog een derde vertegenwoordigt.
Ik stel vandaag vast dat zelfs dat ene derde nu ook nog gesplitst is. Hoe laag gaat u qua par- lementaire steun, vooraleer u ermee stopt de indruk te wekken dat u een regering vormt?”
Pijnlijk. Wat een afgang voor de ‘restregering’.
Belgisch status-quo
Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) is, nu de legislatuur over enkele weken afloopt, volop bezig met de administratieve en prak- tische voorbereidingen die nodig zijn bij de ontbinding van de Kamer. Begin april, 40 da- gen voor de verkiezingen, moet dat allemaal geregeld zijn. Daartoe hoort hij discreet bij de fractievoorzitters en diverse Kamerleden hoe zij een en ander zien opdat alles goed in de plooi zal vallen. In Le Soir verklaarde hij daarbij dat hij uit zijn contacten verneemt dat een voorstel tot herziening van de Grondwet steeds minder tot de mogelijkheden gaat horen, wat dan im- pliceert dat er nadien geen nieuwe staatsher- vorming mogelijk is. Het is duidelijk dat de Franstalige partijen zweren bij het Belgische status-quo en dat de Vlamingen die België nog verder willen uitkleden het kunnen vergeten.
Verdere defederalisering, confederalisme, on- afhankelijkheid? Allemaal de Belgische diep- vrieskelders in voor nog heel lang. Misschien moeten de Vlaamse partijen toch maar eens overwegen om buiten de Belgische lijntjes te kleuren… Hier ligt een historische kans voor het grijpen bij de Vlaams-nationalisten.
Praatbarak
Ondertussen kabbelt in de Kamer de bijzon- dere commissie Klimaat en Duurzame Ontwik- keling verder met ‘hoorzittingen’. Specialis- ten brengen er hun lange beschouwingen, de minister repliceert en Ecolo-Groen beukt en dramt erop los. Het was het verwachte scenario.
Vorige woensdag raakte men dermate in tijd- nood door de oeverloze palavers dat er beslo- ten werd om schriftelijke vragen in te dienen als voorbereiding op een volgende hoorzitting, waar men dan eerst de antwoorden verder zal bespreken. Voor 11 maart moeten die vragen binnen zijn. En dan heeft het parlement nog on- geveer een maand te gaan. Benieuwd of men ten gronde een en ander zal uitgeklaard krij- gen tegen de ontbinding van de Kamer. Het valt te betwijfelen, want op deze wijze schiet het echt niet op om tot redelijk onderbouwde be- sluiten te komen. De weinig vleiende benaming
‘praatbarak’ is hier meer dan op zijn plaats. We
‘verdenken’ er de eco-realist Bert Wollants (N- VA) - voorzitter van de commissie - van om dit schouwspel ‘welwillend’ te gedogen… En dat lijkt ons geen slechte strategie.
UIT DE WETSTRAAT
“Overstap naar Open Vld is geen opportunisme!”
Het is ver gekomen dat traditionele partijen probleemloos inwisselbaar zijn geworden als het aankomt op postjes of standpunten. Men verandert van partij als van broek. Het is met Veli Yüksel, die vlotjes van CD&V naar Open Vld overstapte, niet anders. “Er is mij niks beloofd”, verklaarde hij, “maar hun open blik op de samenleving laat mij herademen.” En:
“Meer moet u daar niet achter zoeken. En zeker geen opportunisme.”
Ondertussen verneemt de goegemeente wel dat Yüksel altijd maar meer wilde bij CD&V, want naast een Kamerzetel aasde hij ook op een vervanging van Gentse schepen Mieke van Hecke (CD&V) door … hemzelf. Toen die haring niet braadde, hield hij het voor bekeken.
Hij zou dat CD&V-varkentje eens wassen door ‘geniepig’ - woorden van tsjevenbaas Beke - over te lopen naar Open Vld. Intussen blijft Yüksel in Gent op de zetel zitten die hij onlangs van CD&V-kiezers heeft gekregen. Uiteraard niet uit opportunisme! Gelukkig herademt hij dankzij de legendarische open blik van Gwendolyn Rutten…
Zulke demografische cijfers en progno- ses halen regelmatig het nieuws en kunnen bij de mensen meestal op veel aandacht rekenen. Zowat iedereen voelt aan dat die cijfers zeer bepalend zijn voor onze maat- schappij, dat demografie bepalend is voor hoe een land eruit ziet, en dat mensen geen inwisselbare stukken zijn die men zomaar in eender welk systeem of in eender wel- ke maatschappij kan inpassen zonder dat systeem of die maatschappij wezenlijk te veranderen.
De gemiddelde Vlaming beseft niet al- leen dat zulke demografische cijfers be- langrijk zijn, hij ervaart demografische verschuivingen zoals deze in Antwerpen ook als erg onrustwekkend en negatief. Dat geldt niet enkel voor de meer Vlaamsge- zinde en patriottische Vlaming. Ook de Vla- mingen die termen als ‘diversiteit’ of ‘mul- ticulturalisme’ eerder positief associëren, worden ongemakkelijk van zulke demo- grafische trends. Want bij ‘diversiteit’ den- ken ze bijvoorbeeld aan de verschillende keukens, aan hun vriendelijke allochtone buurman of collega op het werk, of aan de verscheidenheid aan culturele gebruiken en gewoontes, die - tot op een zekere hoog- te - ook een zekere charme kunnen hebben.
Ze denken daarbij echter zeker niet aan de totale demografische vervanging van de in- heemse Vlaming.
De vervanging
van de inheemse Vlaming
Maar zoals het geval is inzake veel the- ma’s aangaande identiteit, demografie en migratie, vindt die gemiddelde Vlaming betreffende die bekommernissen noch steun in de media, noch in de politiek. Het verhaal dat daar gebracht wordt, is immers voorspelbaar eenzijdig: de demografische vervanging ten nadele van de inheemse Vlaming is ofwel irrelevant, ofwel zelfs iets dat men zou moeten toejuichen.
Wanneer men probeert de betreffende vervanging als irrelevant af te doen, gebruikt men ty-
pisch praatjes à la
“We zijn toch alle- maal Vlamingen.
We zijn toch alle- maal hetzelfde. We mogen geen op-
delingen maken op basis
van afkomst, religie of huidskleur!” En hoe- wel sowieso geen redelijk persoon akkoord zou gaan met de kern van de stelling dat demografie totaal irrelevant is, zou ik met zulke praatjes minder problemen hebben indien ze enigszins gemeend en oprecht zouden zijn, en indien men ze eerlijk en con- sequent over de gehele lijn zou toepassen;
maar dat doet men uiteraard niet. Want in de praktijk is dit een hoogst hypocriet schouw- spel waarbij men deze criteria en principes enkel toepast wanneer zulks nadelig is voor de inheemse Vlaming. Maar zodra de in- heemse Vlaming zich er zelf op beroept, dan wijst men diezelfde criteria en principes af en portretteert men ze als ‘racistisch’ en
‘xenofoob’.
Want bedenk maar hoe vaak men er zich niet over beklaagt dat de ene of de andere instelling of organisatie onvoldoende ‘di- vers’ is (lees: te weinig mensen van alloch- tone origine bevat). Dat bijvoorbeeld een of andere politiekorps of studierichting ‘te wit’
is, of dat aan de loketten van een of ander stadhuis te weinig vrouwen met hoofddoek werken. Waar is dan dat principe dat “wij toch allemaal Vlamingen zijn,” en “dat we geen opdelingen mogen maken op basis van afkomst” gebleven?
Demografie oprecht en open bespreken
Nog erger wordt het wanneer men de demografische vervanging van de inheem- se Vlaming op een of andere manier actief toejuicht. Denk bijvoorbeeld aan Herman De Croo, die triomfantelijk tweette: “Bin- nen twee generaties is de burgemeester van Antwerpen Turks, Marokkaans of zwart.
Bye bye meneer De Wever!” De vervanging van de inheemse Vlaming wordt in die zin zowaar een manier om de politieke tegen- stander een loer te draaien, hoe ongelofelijk het ook mag klinken. Wat men in zulke ge- vallen - wanneer de maskers eventjes slip- pen - zeker moet opmerken, is dat ook de niet-Vlaamsgezinde zijde van het politieke spectrum zich zeer goed bewust is van het feit dat demografie een bepalende factor is op maatschappelijk en politiek vlak en dus helemaal niet irrelevant.
Laat ons ophouden met al die hypocrisie, lafheid en huichelarij, en laat ons thema’s zoals demografie eindelijk oprecht en open bespreken, zonder taboes. En moge dan de- gene met de beste inhoudelijke argumenten winnen.
Vorige week berichtte VRT NWS dat de stad Antwerpen voor het eerst meer inwoners telt met een migratieachtergrond dan zonder. “Een historisch kantelpunt”, noemde VRT het zelf. Begin vorig jaar werd reeds gemeld dat circa 75 procent van de Antwerpse kinderen jonger dan 10 jaar van allochtone afkomst is.
De hypocrisie
omtrent demografie
Citaat van de week > Veli Yüksel (Open Vld):
Actueel
7 maart 2019 5
Verkiezingen moeten de fundamenten blijven van de democratie
Manu Claeys, voorzitter van het burgercollectief stRaten-generaal, vindt dat het klimaatprobleem moet opgelost worden door een intendant en zijn gevolg. David van Reybrouck vindt dat hij de democratie heeft gered in de Oostkantons met
“zijn” burgerdemocratie. Die redders van de democratie toch.
Claeys is een handige communicator. Vorig weekend lanceerde hij in het debatprogram- ma Nachtwacht op Canvas het voorstel dat de Vlaamse regering een intendant zou zoeken om de klimaatproblematiek aan te pakken.
Anuna de Wever en haar club vinden dat een goed idee. Allen daarheen?
Van waar zo plots dat ideetje van Claeys, en waarom precies nu, op een moment dat de sol- fergeur van de klimaatbetogingen – “dees is keitof en dees zal nooit stoppe!” – nog in onze steden hangt? Toeval, zeker?
Claeys werkt aan een boek over burger- activisme en de rol daarvan binnen een 21ste-eeuwse democratie. Voor hem is een
“intendant” een soort goedaardige en voor- al superslimme duivel uit een doosje, die in moeilijke dossiers water en vuur kan verzoe- nen.
Het voorstel van Claeys werd de voorbije dagen driftig opgepikt door zijn maten in de media. Dat nam nog toe toen ook de kli- maatspijbelaars van Youth for Climate een kli- maatintendant een goed idee vonden.
Let op: de ambitie van Claeys is niet beperkt tot het speuren naar één superexpert. Claeys heeft het ook over het aan het werk zetten van
“een communicatieteam”, van “een participa- tieteam”, van uit te rollen “werkbanken” die het klimaatprobleem in Vlaanderen zouden omlossen. Knap bedacht. Knap verwoord bij Leyers. Maar is dat applaus terecht?
Aanval
Het gaat om een sluwe aanval van Claeys op de klassieke parlementaire democratie.
Groen en andere linkse partijen halen het niet bij de kiezer? Dan halen we de zaag bo- ven. Het klimaatprobleem aanpakken is niets meer voor de Vlaamse overheid, noch voor de Vlaamse overheidsdiensten, noch voor de ex- perts waar die een beroep kunnen op doen.
Wel voor die slimme intendant en zijn gevolg.
Een vacature voor de job is nog haalbaar voor de paasvakantie, een benoeming van de kli- maatintendant tegen september, klinkt het vrolijk.
Reacties
Tot daar het goede nieuws van de klimaat- dromers. Maar nu begint het. Wie zal die stoet van slimmeriken selecteren, leiden en finan- cieren? Wie zal hen ter verantwoording roe- pen bij fouten?
Vanop het politieke terrein was er alleen sympathie van de immer enthousiaste doe- ner Gwendolyn Rutten. Een intendant? “Wij staan er zeker voor open”, aldus de voorzit- ter van de net niet van de aardbol gewaaide Open Vld. Rutten wil de slimme intendant in het blauwe partijprogramma en in de ato- maschriftjes voor de regeringsonderhande- lingen. “We moeten burgers, bedrijven, over- heden, universiteiten, experten en financiers rond één tafel brengen, en best wel concreet werken”, zei Rutten in ‘De Zevende Dag’. Be- nieuwd of haar lijstje genodigden samenvalt met dat van de groene Claeys?
CD&V bleef in haar reactie volledig zich-
VLAAMS PARLEMENT
Neerlandistiek
Paul Cordy (N-VA) kwam voor de dag met een verontrustend feit. De universitaire stu- die Nederlands heeft steeds minder aantrek.
Ronduit schokkend is dat de VU Amsterdam de opleiding zelfs stopzet, wat qua slecht voorbeeld toch veelbetekenend is. Onder- wijsminister Crevits blies wat warm en koud.
In Vlaanderen is het niet zo erg. Men ziet wel- iswaar de hogere talenopleidingen wat ach- teruit gaan, maar we zitten Europees nog in de middengroep, terwijl Nederland achterop raakt. Overigens was ze druk doende met de Nederlandse Taalunie en de professoren neerlandistiek om de zaak aan te pakken.
Zeker kan men geen mensen dwingen om Nederlandse taal- en letterkunde te gaan stu- deren, maar de interesse voor het vak kan en moet versterkt worden in het lager en secun- dair onderwijs. Cordy vond dat nog meer am- bitie geboden was. Een Bart Caron (Groen) stelde niet onterecht dat het onderwijs over het algemeen teveel afglijdt naar het on- middellijk nuttige en dat de humaan-we- tenschappelijke vorming daar onder lijdt.
Crevits is zeker met de zaak begaan, maar be- ging toch de flater om het Nederlands weer als “kleine maar fijne” taal af te schilderen (in werkelijkheid hoort onze taal bij de veertig grootste cultuurtalen ter wereld) en bleef ze blij met het idee dat Vlaanderen beter doet dan Nederland en dat een dreigend tekort aan leraren Nederlands (en leraren in het al- gemeen) wordt opgevangen door een aantal onderwijshervormingen. Cordy had het dan nog over het “levensbelang” van deze kwes- tie, waarin hij volkomen gelijk had.
Spagaat
Nog onderwijs, nog Crevits en nog maar eens klimaat. Het is nu al zover gekomen dat scholen de klimaatdolheid in die mate op de spits drijven dat leerlingen verplicht zijn om deel te nemen aan evenementen in dat verband (ouderen zullen zich de zeer ver- gelijkbare hysterie en indoctrinatie over de
“rakettenkwestie” uit de vroege jaren 1980 herinneren). Koen Daniëls (N-VA) en Chris Janssens (VB) hadden wat bedenkingen hier- bij. Daniëls vond vooral dat het de spuigaten uitliep als leerlingen zonder medeweten van de ouders voor allerlei dingen worden op- gevorderd. Janssens had het wat explicieter over linkse hersenspoelingsagenda’s. Alweer blies Crevits warm en koud: het is mooi dat de jeugd engagement toont en het is goed dat dat op school aan bod komt, maar scholen moeten zich natuurlijk aan de regels houden en de minister van Onderwijs kan spijbelen niet goedkeuren, maar dezelfde minister kan ook niet rechtstreeks ingrijpen. Roden en groenen waren dan weer de mening toege- daan dat de Goede Zaak de regeltjes over- schreed. Crevits bleef in haar spagaat zitten.
Onwaardig
Wat zich aandiende als een klein vraag- je, leidde tot een quasi-debat dat helemaal ontspoorde. Imade Annouri (Groen) had ook in de krant gelezen dat steeds meer zorgen rijzen over extreemrechtse jongeren. De scholen zitten met de handen in het haar wat betreft deze zorgwekkende evolutie. Het ant- woord van minister Homans was vrij duide- lijk: elke vorm van extremisme, rechts, links, religieus (veel lol blijft dan niet meer over) moet worden bestreden en wordt bestreden.
Daarmee had de kous af kunnen zijn, maar Annouri moest en zou doorblaten over de talloze extreemrechtse adolescenten die de klaslokalen overspoelen. Homans herhaalde tot in den treure dat alle extremismen en ra- dicaliseringen zonder onderscheid worden aangepakt en dat daarvoor het nodige in werking is. Intussen tuimelde zowat iedereen over elkaar om dit of dat extremisme te ver- doemen dan wel te relativeren. Uiteindelijk wierp Annouri Homans voor de voeten dat ze “Vlaanderen onwaardig” is omdat ze niet specifiek extreemrechts zou willen viseren.
Het moet natuurlijk voor zo’n groene partij- ganger ook geen pretje zijn om in een zo een eng land te leven.
zelf: vis noch vlees. Het moest iets worden in de buurt van “het moedige midden”. De nieuwe minister van Leefmilieu, Koen van den Heuvel (CD&V), mocht verduidelijken dat zijn partij het voorstel “niet meteen afkeurt”. Ge- woontegetrouw zit er bij CD&V wat ruis op de boodschap. Federaal minister Kris Peeters, strompelend in lopende zaken, pakte dan weer verrassend kritisch uit: “Ik denk dat de mensen dan gaan zeggen: waarvoor dienen die ministers?”
De socialisten dan? Die lijken hun verstand te hebben teruggevonden. Parlementslid Bru- no Tobback kon het intendantenideetje niet volgen: “We hebben een consensus over wat we willen bereiken. Wat we nodig hebben, is een regering die knopen doorhakt.” Vrij ver- taald: geen gezever met de parlementaire de- mocratie.
Geert Bourgeois maakte maandagochtend brandhout van de bevlieging over een inten- dant: “Laat ons de principes van de parlemen- taire democratie overeind houden.”
Pers
Sympathie voor winderige ideetjes heb je natuurlijk meteen bij de maten van de pers.
Bij Wim Daeninck van Gazet van Antwerpen bijvoorbeeld. Na wat kappen op de politiek zorgde hij voor een interessantste suggestie:
“Luister naar je kinderen. Luister naar weten- schappers.” Een vreemde combinatie, maar goed. En wat moeten we dan doen van Wim?
De rangen sluiten in een Toekomstverbond, aangestuurd door een intendant. En waarom is dat zo’n goed idee? Omdat dat ideetje van Manu Claeys al “weken geleden” door Gazet van Antwerpen was gepropageerd.
Van Reybrouck
Er was vorig weekend nog eentje druk be- zig met ons gezellig samenleven.
Ook David van Reybrouck ijvert al lang voor een nieuwsoortige burgerdemocratie.
Vlaamse boeren, let op uw ganzen!
Vanwaar die plotse heropstanding van Van Reybrouck, recht gekropen uit de as van zijn mislukte burgertoppen (G 1000, G 500…)?
Toeval zeker?
Van Reybrouck wil dat de bestuursmacht verschuift naar een burgerpanel van “uitge- lote” burgers. De auteur van ‘Tegen verkie- zingen’ (sic) mocht onder de schijnwerpers zijn nieuwste “experiment” in de Oostkan- tons gaan bejubelen. In de Duitstalige Ge- meenschap, 70.000 man sterk, is een decreet goedgekeurd waardoor vanaf september een
“gelote” burgerraad of burgerpanel straks de politieke agenda mee zal mogen bepalen.
Volgens Van Reybrouck hebben onze politie- ke leiders hulp nodig om te leiden.
Mark Coenen formuleerde zijn verbazing over zoveel enthousiasme als volgt: “Het is als- of men erin geslaagd is een dood paard weer te laten hinniken.”
De lokale bewoners wisten nauwelijks waarover het ging. Het drukst besproken poli- tieke thema onder de Duitstaligen is blijkbaar de plaats van de bloembakken. Maar goed, de democratie in hun gewest zal voortaan als honderd bloemen bloeien, geen mens die daaraan twijfelt.
Hoop
De pittigste commentaar op al die Spielerei van progressieven komt van Joël de Ceulaer in De Morgen (‘Blijf kiezen voor verkiezingen’, 4 maart). Zijn reactie gaat wat verder dan het wolkje van een intendant, en gaat ook over die andere rillingen in opinieland, met name die over klimaatbetogingen en burgerpanels.
Hij ontkent met zwier dat verkozen politici niet meer in staat zouden zijn om de proble- men van deze tijd het hoofd te bieden, ter- wijl een soort “nieuwe helden” gelukkig wél zouden zien wat er op het spel staat en nog wél in staat zijn om het systeem van koers te doen veranderen. Vandaag heten die helden Anuna de Wever, Manu Claeys en David van Reybrouck. “Het enthousiasme waarmee zij in zowat alle mainstream media op het schild worden gehesen, is groot. Zorgwekkend groot”, aldus De Ceulaer.
De klimaatbetogers hebben een thema op de agenda gezet. Bravo. “Maar iemand moet de spijbelaars er ook op wijzen dat het mis-
schien tijd wordt om terug naar school te gaan.” En een van de redenen waarom ze dat moeten doen, is dat er binnenkort een mo- ment komt waarop zo ongeveer de hele bevol- king zich kan uitspreken over de oplossingen voor het klimaat, en migratie, en fiscaliteit, en mobiliteit, enzovoort.
De Ceulaer noemt het intendantvoorstel dan ook “niet meer dan een hebberige po- ging om een maatschappelijk probleem te de- politiseren”. De “vurigheid” waarmee Claeys de depolitisering van maatschappelijke pro- blemen bepleit - laat de ‘neutrale’ experts het maar oplossen - is voor hem “onrustbarend”.
De Ceulaer rondt af met een uppercut. Het hele gedoe is gekenmerkt door een demo- cratisch deficit. Hoe werken die actiegroe- pen? Hoe worden ze verkozen of aangeduid?
Namens wie zit Claeys nu in de raad van be- stuur van de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM)? Met welk mandaat? En wie controleert hem? Of moeten we hem gewoon vertrouwen? “Kleine tip: in een democratie
doen we niet aan blind vertrouwen, maar aan transparante controle.”
Links én rechts
Het besluit van De Ceulaer is dan ook hoopgevend, voor links én rechts: “Nee, de democratie is niet perfect. Ja, we mogen en moeten haar vernieuwen. Daartoe moeten we op straat komen, boeken schrijven en op alle mogelijke andere manieren ons ongenoegen laten blijken. Niets mis mee. Maar laten we die verkiezingen voorlopig maar behouden als het hart van de democratie. En laten we even achterdochtig zijn voor intellectuele profeten als voor vertegenwoordigers des volks.” De macht hoort te liggen bij onze volksverte- genwoordigers, niet bij geamuseerde bros- sers en klimaatspijbelaars, en nog minder bij prententieuze activisten. Het staat ze vrij de stembus te bestormen. We vermoeden dat de Vlaamse kiezer daar dezelfde taal zal spreken.
ANJA PIETERS
Avontuurlijke Destexhe
Wij kenden LDD. De kiezer in Franstalig België zal over enkele maan- den lijsten van LD gepresenteerd krijgen, Liste Destexhe dus. Eenma- lig, benadrukt de betrokkene, want daarna verandert de naam. Maar wat als het politieke avontuur een ‘one shot’ wordt?
Laten we dit alvast verklappen: binnen en- kele weken krijgt u in dit blad een interview met Alain Destexhe aangeboden. Enkele weken geleden vroegen we dat aan. On- middellijk volgde een enthousiaste reactie.
“Avec plaisir”, maar als het u past graag be- gin maart. Die reactie intrigeerde, zeker ko- mende van een politicus die elke publiciteit met open armen in ontvangst neemt. Zo ie- mand koppelt daar geen timing aan zonder redenen. Vrij snel vielen de stukken van de puzzel op hun plaats: het ‘enfant terrible’ van de MR verliet de partij. Bijna een kwarteeuw geleden werd de toenmalige secretaris-ge- neraal van Artsen Zonder Grenzen senator voor wat toen nog de PRL was. Hem aantrek- ken was een demarche van partijcoryfee Jean Gol, wiens overlijden nagenoeg samen- viel met de aanvang van de parlementaire loopbaan van Destexhe.
Grotere verdeeldheid
Er zijn verschillende manieren om Destexhe te typeren. Waar de ene hem prijst voor zijn gezond (rechts) verstand, zal de
andere hem als een ergerlijke Einzelgänger omschrijven. Punt is dat hij een bepaalde rechtervleugel incarneerde, iets wat zijn partij wel kon gebruiken, in tijden dat steeds resoluter de kaart van het sociaalliberalisme getrokken werd. Er was de clan Michel, de clan Reynders, en ergens in die partij dwaal- de Destexhe rond; met de nadruk op de ver- leden tijd.
Politiek is een wereld waar cynisme zich aan zuurstof verbonden heeft, en in zo’n compositie kreeg je lange tijd een win-win- situatie voor Destexhe en zijn partij. Hij had ruimte voor de eigen eer en glorie, maar tegelijk verschafte hij de partij een rechter- vleugel. Tot de spreidstand te groot werd. Er waren tal van dossiers, van Marrakesh over de islam tot kernenergie, waarrond de ver- schillen te groot werden. En zo krijg je een wat paradoxaal verhaal van een Destexhe die zijn plaats vond in een MR met sterke druk naar links, maar uiteindelijk ontslag nam na een periode dat zijn partij in een verhaal meeging dat beduidend rechtser was dan hijzelf, begrijp: een coalitie met de
N-VA. Men zegt dat het nooit tot een vertrek zou gekomen zijn mocht de Zweedse coali- tie hebben standgehouden. Wie weet, maar die kwestie behoort tot het domein van de contrafactuele geschiedschrijving. ‘What if?’
Schade berokkenen
Aan wat volgt, zit zowel een zekerheid als een vraag. Laten we beginnen met de vraag.
Lukt zijn project? De retoriek is er alvast.
Een beweging creëren, getuigend van ge- zond verstand (“osons dire la vérité”), met als grote inspiratiebron hetgeen Jean-Marie Dedecker in andere tijden deed. Politicolo- gen pronostikeren erop los. Praktische pro- blemen zijn het belangrijkste, want zelfs in de (terechte) veronderstelling dat de elec- torale ruimte bestaat, staan op het parcours van de verzilvering ervan enkele hoge hor- den opgesteld. De zekerheid is dat dit de MR gaat raken. Vorige week hield de MR een Brussel-congres met een povere opkomst.
Gemiddeld geen tien man per gemeen- te, merkte Destexhe smalend op. De partij kreeg klappen bij de gemeenteraadsverkie- zingen en is het noorden kwijt. Als het de be- doeling was een stevige rechtse uit te delen, heeft Destexhe het momentum niet gemist.
KNIN.
Dwars door Vlaanderen 7 maart 2019
6
BRUSSEL
Binnenland > Antwerpen
De vuilbak
van Antwerpen
Verder is er de CO2-industrie, maar die hebben de “heersers van ‘t stad” afgepakt.
Net zoals de boerderijen en de vruchtbare landbouwgronden van Oosterweel tot de Vlaams-Nederlandse grens. Net zoals de dorpen Oosterweel, Wilmarsdonk, Oorde- ren en Lillo, die ze gemakshalve lieten slo- pen. Berendrecht en Zandvliet zijn ze verge- ten, anders konden ze daar getijdendokken (type Deurganckdok) leggen, nu ze bakzeil halen bij de Raad van State, die helemaal op de hand is van de Wazenaar Jan Creve.
De vuilbak van Antwerpen. Even herin- neren aan het bestaan van de Hooge Maey, waar de heersers het Antwerps huisvuil en het afval van de “geroofde” chemische fa- brieken komen storten. Het grondgebied waarop die fabrieken staan, hebben ze ontnomen aan de vroeger onafhankelijke gemeenten en aan het Polderdistrict, dat anders in hetzelfde geval zou verkeren als Zwijndrecht/Burcht. Die dorpen behielden hun zelfstandigheid. Ze innen zoveel be- lastingen van de industrie dat de inwoners, fiscaal gezien, in een paradijs wonen. Het Barbados van het Waasland.
Niet te zeggen
In Berendrecht en Zandvliet hebben de welhaast 10.000 bewoners niets te zeggen.
Daar kunnen ze zelfs geen andere (en beter passende) naam aan het Delwaidedok ge- ven, zo dat al nodig zou zijn. De katholiek Leo Delwaide senior werd toch al gestraft?
Hij mocht een tijd niet meespelen met het politieke gekonkel en hij zette zijn vrouw dan maar op de lijst van de CVP. Die haal- de waanzinnig veel voorkeurstemmen. In plaats van het Lillodok werd het, met één pennentrek van De Wever, het Bevrijdings- dok. Belachelijk. Trouwens: welke bevrij- ding? Niet die van de Polderbewoners, van wie de stem niet meer wordt gehoord om- dat zij met te weinig zijn.
In Zandvliet willen de heersers een ge- vangenis neerpoten op één van de laatste schapenweiden. De schapenkudde is in- tussen al weg. De familie Van der Poel-Van Look werd in de steek gelaten. Het verzet tegen het gevang van Francken werd in de kiem gesmoord. Het werk dat aan de inwo- ners beloofd werd, blijkt een lachertje, een zoethoudertje.
Intussen hebben de bestuurders van het district hun goesting gedaan: zij hebben er een meerderheid van elf tegen vier. Zes van de N-VA, vier van het Vlaams Belang (van wie één tijdelijk onafhankelijk werd) en één van de CD&V. Een vroegere secretares- se van havenschepen Marc van Peel werd schepen. De vier gekozenen van Pro2040 (3 socialisten en 1 ACV’er) werden afgevoerd naar de oppositie. En alles blijft draaien, dankzij de moed van enkele plaatselijke N-VA’ers en de mensen van het Vlaams Be- lang. Misschien kunnen zij voor de rest in de leer gaan bij Jan Creve?
PAGADDER
Het Polderdistrict (ook genoemd het district Berendrecht-Zand- vliet-Lillo) lijkt wel de vuilbak van Antwerpen. Het beschikt over een bosje oude kerncentrales die op enkele kilometers afstand van de dorpen liggen. Niemand die het beseft, want de Schelde ligt er tussen.
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Antwerpen niet langer van A. Meerderheid allochtoon..
DE WET IS DE WET
Karl Vanlouwe (N-VA), Vlaams parlements- lid, senator en Brusselaar, is terecht in alle staten over de wijze waarop Bpost de Neder- landstalige klanten in Brussel behandelt. En er blijkt uit een en ander geen beterschap.
Integendeel. Voor de goede orde: Bpost is een autonoom overheidsbedrijf. Daardoor moet het de taalwetgeving in bestuurszaken respecteren én toepassen. Niettemin loopt de communicatie met de Nederlandstaligen in Brussel niet zoals het hoort en dus… een- talig in het Frans, wat resulteerde in heel wat klachten bij de Vaste Commissie voor Taal- toezicht.
Wanneer Bpost op de hoogte is van de taal- aanhorigheid van iemand in Brussel, bijvoor- beeld door de taal van een leveringsadres, van de account op bpost.be, van briefwisse- ling,…, dan moet Bpost in diens taal com- municeren. Dit liep in het verleden geregeld mis waarbij Nederlandstalige Brusselaars e-mails ontvingen die eentalig in het Frans waren opgesteld. Ook bij mailings van Bpost zelf worden de adressen van de Nederlands- talige Brusselaars automatisch verfranst.
Er volgden na tal van klachten beloftes van Bpost en van de bevoegde minister Alexan- der De Croo. Maar wat blijkt nu? Bpost wil nu klaarblijkelijk de taalwetgeving gemakshal- ve omzeilen. Dat bleek uit volgend bericht na een klacht aan een klant: “We zien dat je van Brussel afkomstig bent. Het is de bedoeling dat de mail voor jouw regio in de toekomst tweetalig wordt.” Voor Karl Vanlouwe is dit er ver over en zal hij het protest hiertegen hel- pen opdrijven. De wet is de wet, zegt Karl. En
die moet gelezen worden zoals zij bedoeld is.
Niet meer, maar ook niet minder.
MISDADIGE NALATIGHEID VAN JUSTITIE
In Aalst is de verontwaardiging algemeen.
Vlak voor de opening van de carnavalsstoet reed een man met een auto zonder nummer- platen de feestzone in. Omstaanders konden hem na een gevecht overmeesteren. Hij was gewapend met een basebalknuppel. De poli- tie was snel ter plaatse en arresteerde hem.
Hij was dronken en hij bazuinde rond dat hij
“de stad een lesje wou leren.” Hij was vrij- wel zeker van plan op de stoet in te rijden.
Hij bleek “bekend te zijn bij de politie”, zoals dat altijd eufemistisch omschreven wordt, en hij had een psychiatrisch verleden. Het zou interessant zijn te weten welke feiten hij eer- der had gepleegd, en waarom hij niet in de gevangenis of in een psychiatrische instel- ling zat. Maar het ergste kwam pas daarna:
hoewel het parket zijn aanhouding had ge- vraagd, werd de dader onmiddellijk weer vrijgelaten. Hij moest niet eens in de cel blijven tot het carnavalsfeest voorbij was. Hij krijgt dus toch nog de kans om op een fees- tende menigte in te rijden. Burgemeester Christoph D’Haese (N-VA) was terecht ver- ontwaardigd. “Dit is de bevolking, Aalst en de agenten die onze veiligheid garanderen, in het gezicht uitlachen. Niet de eerste keer, en het valt te vrezen dat het ook niet de laatste keer zal zijn. […] Moeten er eerst ongelukken gebeuren? Hoe lang nog, minister Geens, worden dergelijke praktijken getolereerd?
Justitie is failliet, en het is mijns inziens hoog
tijd dat een capabele curator wordt aange- steld.” De dader heeft intussen huisarrest, maar hij is ondergedoken. Zou dat op zich al geen reden moeten zijn om hem te arreste- ren? In België dus niet. De politie van Aalst moet nu dus zowel zijn officiële adres als zijn onderduikadres bewaken.
VRIENDELIJKE MOSLIMBUREN
Het begon op 24 februari in Deurne als een ordinaire misdaad van gemeenrecht.
Een zwangere Vlaamse vrouw werd aange- vallen door twee buurvrouwen en hun vrien- den. Eén van de mannelijke daders trapte de
vrouw in haar buik. Een ambulancier die pro- beerde de gewonde vrouw te beschermen, werd ook aangevallen. Hij was een week werkonbekwaam. Het Antwerpse parket be- vestigde de aanhouding van een negentien- jarige verdachte. Als u al een donkerbruin vermoeden had over de achtergrond van dit bendegeweld, dan is dat geen paranoïa en geen islamofobie, maar een rake intuïtie.
De gearresteerde dader was ene Siraj E.M., een mislukte Syriëstrijder. Het was er niet in geslaagd naar IS-gebied in Syrië af te reizen om daar ongelovigen de kop af te snijden of hun kinderen te verkrachten, dus hij werkte zijn haat hier maar uit op een zwangere buur- vrouw. Ook een ongelovige natuurlijk. De ge- welddadige buren waren eveneens moslims die bekend waren bij OCAD. Ook zij hadden geprobeerd naar IS-gebied af te reizen. Maar zij waren alweer op vrije voeten. Een ernstige fout van het Belgische antiterreurbeleid. Het zoveelste geval van juridisch plichtsverzuim.
Siraj en die brutale buren behoorden tot het- zelfde vriendengroepje als de would-be-ter- roristen die eerder werden veroordeeld omdat zij aanslagen hadden beraamd op Filip Dewinter en op het Centraal Station in Antwerpen.
