€ 1,95
69
stejaargang • nummer 48 • woensdag 27 november 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Deze week
Het Europese
deflatiespook 2
Er is geen alternatief 3
Briefje aan Louis Michel 3
Niet zomaar een peiling 5
Roddels uit de Wetstraat 4
De Milquet-exit 7
“Big brother” nu ook in Gent 7
Een rode ster boven Caïro 8
Op de praatstoel:
Alain Mouton 11
Open Vld is op zoek naar bondgenoten
De Vlaamse liberalen van het merk Open Vld hebben zich het voorbije week- eind gewaagd aan een herbronning. Voor- zitter Gwendolyn Rutten maakte duide- lijk dat het heel erg nodig is dat haar club eens ernstig over de eigen fundamenten gaat nadenken.
In De Morgen sloeg de voorzitter van Open Vld zowaar een mea culpa omdat deze rege- ring zich te veel schuldig maakt aan het invoe- ren van pestbelastingen. Nu kan het mogelijk getuigen van enige moed om gedane zaken te betreuren en daar eerlijk spijt voor uit te drukken. Wie kreeg nooit spijt van wat eer- der werd uitgespookt? Maar in dit geval wil- len we voorzitter Rutten er toch even op wij- zen dat deze regering nog altijd in functie is en dat ze zich dus nog altijd schuldig maakt aan het invoeren van pestbelastingen. Ruttens ver- ontschuldigingen zijn niet die van iemand die spijt heeft gekregen. Neen, ze volhardt zelfs, terwijl ze haar mea culpa uitspreekt. Het gaat hier over een recidiverende zondaar die goed beseft te neigen naar het slechte maar zich er niet tegen kan verzetten.
Een beetje zoals een dronkaard tijdens een uitzonderlijk nuchter moment. ‘Ik weet dat ik te veel zuip en ik zou dat beter niet doen. … Een pintje voor mij. Gij ook iets?’
Niet met N-VA
Geruststellend is één en ander dus niet. Rut- ten gaat in volle besef in de fout. De vele libe- rale beloften die voorbije weekeind werden gedaan, moeten wellicht dan ook niet zo ern- stig worden genomen. Alleen al puur praktisch klopt het verhaal van Rutten niet. Ze wil eigen- lijk niet met N-VA besturen, althans niet zolang die partij vasthoudt aan haar eigen bestaansre- den. Met een poging tot bon mot probeert Rut- ten één en ander uit te leggen. “Toen CD&V de liberalen vroeg mee te regeren, moest Open
Vld toch ook niet eerst katholiek worden”, pro- beert ze de zaken te verduidelijken.
Naast het feit dat de N-VA het was die de liberalen weer in de onderhandelingsboot heeft gebracht, zit die vergelijking hope- loos fout. Als Rutten een juiste vergelijking wil maken, dan is vragen dat N-VA het con- federalisme laat vallen hetzelfde als vragen aan Open Vld het liberalisme onder de mat te schuiven. Akkoord, Open Vld is daar vol- gaarne toe bereid, zoals deze regering leert.
Vandaar dat Rutten vermoedelijk denkt dat het toch niet zo’n hoge prijs is die aan N-VA wordt gevraagd: gewoon het eigen programma over- boord gooien moet toch kunnen, redeneert een Open Vld’er spontaan.
Maar de kink in de kabel waar Open Vld niet
publiek over rept, is dat die partij slechts één echte bondgenoot kan vinden aan Vlaamse zijde en dat is toch wel juist N-VA, zeker. Als Open Vld niet bereid is die partij tegemoet te treden, dan is het gevolg van die keuze dat er weer met Elio di Rupo een regering wordt gevormd. Dat zou dan een regering zijn waar Open Vld behalve MR geen bondgenoten kan vinden voor haar sociaaleconomische agenda.
En wat riep la Rutten met zoveel overtuiging van het spreekgestoelte in Flagey zondag?
Juist, dat het in 2014 in eerste instantie zal gaan over de sociaaleconomische agenda. Als dat waar is, is Open Vld gewoon aangewe- zen op de steun van N-VA en dan kan Open Vld zonder de partij van Bart de Wever geen kant op.
Neobelgicisme
Maar door te kiezen voor een neobelgi- cisme, maakt Open Vld meteen duidelijk dat die prioriteit voor het sociaaleconomische met een korrel zout dient genomen te worden.
Gwendolyn Rutten zet op die manier name- lijk zelf haar grootste potentiële bondgenoot buitenspel.
De klassieke partijen proberen N-VA in de hoek van de kansloze radicalen te drummen.
Of en hoe de troepen van De Wever het verzet op Belgisch niveau tegen het confederalisme kunnen breken, is onduidelijk. Het lijkt bijna even moeilijk als het wordt voor Open Vld om een schijn van het eigen sociaaleconomische programma te realiseren. Beide partijen zitten tactisch in hetzelfde schuitje.
Nu moet dat neobelgicisme van Open Vld wellicht niet te ernstig genomen worden.
Vlaams-nationalisten worden er niet vrolijk van, maar aan Franstalige zijde zien we ook niet meteen veel ambiance om de grendels af te schaffen. Nochtans vraagt Open Vld dat en op dat punt is de partij inhoudelijk tenminste consequent belgicistisch. Grendels en dubbele meerderheden passen niet in een land waar iedereen geacht wordt evenwaardig Belg te zijn. Maar Bart Somers (ooit nog VUJO-republi- kein!) heeft de Franstaligen in Le Vif al gerust gesteld: ‘Wij willen niet alle beschermingen van Franstaligen afschaffen. Wij omarmen het federalisme.’ Het blijft een boeiende partij, de Open Vld. Die maakt het de meest voor de hand liggende bondgenoot meteen onmo- gelijk om mee te werken en laat bovendien even weten aan de Franstaligen dat het eigen programma toch niet zal worden uitgevoerd.
Open Vld profileert zich graag als partij van de optimisten. Wel, daar kunnen we het volmon- dig mee eens zijn: je moet heel erg optimist zijn om voor die partij
te kunnen stemmen.
Magische Maggie: verpletterend populair
WAALSE STAKINGSDRIFT
Hoe gezond is het Waalse syndicalisme voor onze economie? In de periode 2007- 2011 is het aantal stakingsdagen bij de NMBS fors toegenomen (van 9 in 2007, over 10 in 2008 en 11 in 2009 tot 18 in 2010 en 21 in 2011). Dat vernam Nele Lijnen (Open Vld) van minister van Overheidsbedrijven Jean-Pas- cal Labille (PS). Van de 69 stakingsdagen in de periode 2007-2011 waren er 33 nationale acties. Van de andere 36 regionale stakings- dagen in de periode 2007-2011 situeerden er 29 zich in Wallonië, 7 in Vlaanderen en 7 in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
DURE WAALSE ZIEKEN
In negentien ziekenhuizen blijven stan- daardingrepen te duur. Je wilt het niet gelo- ven, maar tien ervan liggen in Wallonië, acht in Brussel en eentje in Vlaanderen. Vergelij- kingspunt zijn de “referentiebedragen” die toenmalig minister van Sociale Zaken Frank Vandenbroucke invoerde. Guy Tegenbos zette de cijfers uit een interne nota van de ziektever- zekering (RIZIV) even in perspectief: in Wallo- nië gaat het om 20 procent van de (45) zie- kenhuizen, in Brussel om de helft (8 op 16) en in Vlaanderen om 1,7 procent (1 van de 57). De 19 ziekenhuizen moeten samen 3,4 miljoen euro terugbetalen aan de ziektever- zekering. Al enkele jaren worden die negen- tien ziekenhuizen beboet (een paar honderd- duizend euro) en daar blijft het bij. Het ene Vlaams ziekenhuis dat gestraft wordt, moet wel erg veel terugbetalen: bijna 400.000 euro.
De andere ziekenhuizen betalen gemiddeld een kleine 200.000 euro. De ziekteverzekering wil niet bekendmaken om welke ziekenhuizen het gaat.
TE VEEL ARTSEN
Nog een communautaire scheeftrekking die onuitroeibaar lijkt: we leiden te veel artsen op, waardoor een groot deel zijn beroep niet
zal kunnen uitoefenen na zijn studies, aldus een rapport van de Planningscommissie voor het medisch aanbod. Die “we”, dat zijn de Bel- gen. En de ene Belg is de andere niet. Bin- nen een viertal jaar zouden er in Vlaanderen iets meer dan 3.300 artsen moeten afstude- ren, terwijl er maar plaats is voor 2.800. Een overschot van 500. De cijfers zijn zorgwekken- der in Brussel en Wallonië: daar zou het over- schot oplopen tot 1.120.
Actueel
27 november 2013
2
Uit de smalle beursstraat
Het Europese deflatiespook
Het voorbije jaar bleef de prijsstijging in de eurozone beperkt tot 0,7 procent. Op het eerste zicht goed nieuws, maar eigenlijk dreigt hetzelfde gevaar dat in de jaren dertig van vorige eeuw de wereldeconomie de dieperik in stuurde: aanhoudende prijs- dalingen, of deflatie.
De rol van de Europese Centrale Bank (ECB) bestaat erin voor de nodige prijsstabiliteit te zorgen. Concreet betekent dit dat de infla- tie, of de stijging van het algemene prijspeil, lager moet zijn dan 2 procent maar ook in de buurt moet liggen van dat percentage. Een doelstelling die momenteel probleemloos wordt bereikt. Doordat de grondstoffen- en energieprijzen niet uit de pan blijven swingen, is de inflatie onder controle. Ook de economische onzekerheid en de lage groei zorgen ervoor dat de inflatie binnen de perken blijft. De bespa- ringen in Zuid-Europa hebben geleid tot lagere lonen, hetgeen de prijsstijgingen beperkt. Maar daardoor lijkt er zich een ander feno- meen voor te doen: deflatie, of een algemene prijsdaling.
Dat lijkt goed nieuws. Deflatie verhoogt de koopkracht van de con- sumenten. Je kan meer kopen met hetzelfde geld. Maar dat is louter een kortetermijneffect. Op lange termijn is deflatie dodelijk voor de economie en zelfs gevaarlijker dan aanhoudende inflatie. Hoe komt dat? Zeer eenvoudig: bij een algemene prijsdaling stellen de mensen hun aankopen uit. Ze verwachten immers dat de prijzen verder zul- len dalen. Daardoor vertraagt de economie, krijgen bedrijven minder bestellingen en moeten ze mensen ontslaan. Die nieuwe werklozen zien hun koopkracht afnemen en gaan op hun beurt minder consu- meren. Dat leidt opnieuw tot een daling van de prijzen waardoor de bedrijven hun opbrengst verder zien afnemen.
Deflatie leidt op termijn tot het volledig stilvallen van de economi- sche activiteiten. Hoe deflatie aanpakken? Er bestaat geen wonder- middel. Dat is gebleken in de jaren dertig van vorige eeuw, tijdens de Grote Depressie. Dat was ook zo in Japan de voorbije twintig jaar. Nu lijkt Europa, en zeker de eurozone, aan de beurt. Het deflatiespook
is terug. Bij het omgekeerde fenomeen, hoog oplopende inflatie, ligt de oplossing wel voor de hand. De rente kan worden verhoogd waar- door de oververhitting van de economie wordt tegengegaan. Maar omgekeerd blijkt dat lagere rentes (wat het consumeren aanmoe- digt) niet leiden tot het wegwerken van de deflatie. Meer nog, zelfs paardenmiddelen lijken niet te helpen.
Met paardenmiddelen bedoel ik de massale injectie van geld in de economie zoals al jaren in de VS gebeurt. De overheid geeft over- heidsobligaties uit die dan door de centrale bank wordt aangekocht.
Op die manier wordt geld ‘gedrukt’ en kan het naar de economie vloeien om de groei aan te zwengelen. Bijvoorbeeld via bankkre- dieten voor investeringen, of om te consumeren. Maar ondanks de massale geldcreatie gebeurt dat niet. Overheden en centrale banken kunnen het geld niet rechtstreeks aan de consumenten en bedrijven overhandigen. Het moet gebeuren via privébanken. En die houden het geld binnen, in eigen zak. En als dat geld toch zijn weg vindt, is het niet in de gewone economie.
Algemeen merken we in de reële economie een deflatie, maar daarnaast is er een zogenaamde inflatie van activa. Het geld dat gedrukt is, komt niet in de gewone economie van goederen en dien- sten terecht maar zoekt hogere rendementen. In vastgoed, bijvoor- beeld, maar vooral in aandelen. Dat leidt dan op zijn beurt tot finan- ciële zeepbellen.
Nu lijken er op de beurs nieuwe bubbels te ontstaan. Als die bar- sten, zijn we nog verder van huis. Dat zorgt voor extra onzekerheid en nog minder consumptiedrift. En dus nog diepere deflatie. Een drama voor de Europese economie want prijsdalingen doen het gewicht van de schulden toenemen. Sommige economen voorspel- len al jaren dat Europa de oude weg van Japan opgaat met deflatie en een lage groei. Een weinig prettig vooruitzicht. Want groei is net nodig om dé uitdaging van de komende jaren de baas te kunnen: de stijgende vergrijzingskost.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie info:
nvandendriessche@delta-em.eu
tel 0477 723 085
De reacties van de media, vakbonden en tra- ditionele partijen, zeg maar de weldenkende intelligentsia, waren voorspelbaar. Er bleek vol- gens de krantenkoppen “veel steun” te bestaan voor wat Monica wil, terwijl klussen in ruil voor een leefloon zoals Liesbeth voorstelt,
“grote controverse” uitlokte. Het voorstel van de minister is niet nieuw. Ze haalde het van- onder het politieke stof waar het onder verbor- gen lag sinds het een aantal keren geopperd werd maar telkens afgevoerd. Er werd wel al over nagedacht.
In die samenhang komt het merkwaardig over dat er heel plots “veel steun” voor bestaat.
Opvallend is dat Monica de Coninck hele- maal vooraan in de rij stond die, traditioneel, onmiddellijk de vloer aanveegt met alles wat
uit “verkeerde hoek” wordt voorgesteld. Even opvallend is dat Liesbeth Homans zich van prompte of late kritiek onthield op het voor- stel van de minister.
Laat ik het er maar bij houden dat niet ieder- een in het politieke vak over dezelfde dosis gezond verstand beschikt, of tegenover colle- ga’s hetzelfde respect wil en kan tonen. Een belangrijkere vraag is of de reacties van de weldenkende intelligentsia dezelfde waren geweest, mocht Monica uitgepakt hebben met het voorstel van Liesbeth en Liesbeth met dat van Monica? Iets zegt me – niet alleen mij – dat dit als erg twijfelachtig dient ingeschat binnen het kader van de opgezette en volgehouden allen-tegen-éénhype richting de verkiezingen van mei 2014.
“Veel steun” en
“grote controverse”
Minister van Werk Monica de Coninck en Antwerpse OCMW-voorzitster Liesbeth Homans hebben beiden een voorstel. Monica wil jongere werknemers meer laten ver- dienen en oudere werknemers minder, in plaats van omgekeerd. Een aanpassing van de loonvorming wordt dat genoemd. Liesbeth wil dat niet alle leefloners maar wel zij die kunnen, af en toe een tegenprestatie leveren in de vorm van “verplicht” vrijwilligers- werk, zoals straten proper borstelen. Dat is, naar Nederlands model, rationeel denkwerk.
Omgekeerd beeld
Het belangrijkste argument van het ver- bale ministeriële weerwerk op het voorstel van Homans was de nogal smalende – of is het populistische? - opmerking dat men werk- loze houders van een universitair diploma toch geen straten kan laten schoonvegen. Alsof nota bene een minister van Werk (!) niet zou (moe- ten) weten dat er er een nijpend tekort is aan verplegend personeel en in tal van andere knel- puntenberoepen dan straatvegen. Niet-inge- vulde jobs in speeltuinen, sportclubs en buurt- huizen zijn er bij de vleet. Echter, de minister
“vergat” die te vermelden, zoals ze vergat te zeggen dat leefloners niet verplicht kunnen worden te werken, en alleen zachte druk kun- nen ondervinden om dat wel te doen, zij het op individuele basis en op maat van ieders geschiktheid. Het zal niet verbazen dat dat beleid momenteel het verst gevorderd is in Antwerpen, waar het linkse kernbegrip “pam- peren” niet langer bepalend is.
Bleef kritische mediaduiding over het voor- stel tot afschaffen van anciënniteit van de werk- nemers uit en bleek werken voor een leefloon aanleiding te geven tot “grote controverse”, bij Jan met de pet was sprake van een nadrukke- lijk uitgetekend omgekeerd beeld; het zoveel- ste bewijs van de beruchte kloof tussen de politiek en de burger. In lezersrubrieken kreeg minister De Coninck felle tegenwind voor haar kaviaarsocialistische kritiek op het voorstel van Homans, terwijl de Antwerpse OCMW-voorzit- ster volop ruggensteun kreeg voor haar voor- stel te klussen voor bijstand.
Grote winnaar
De quoteringen van Jan Modaal klonken van “geweldig” tot “ronduit schitterend”. Geen betere jury denkbaar dan het collectief modale belastingbetalers om, in tegenstelling tot dat van immer voor het “algemeen belang” bevlo- gen ijverende politici, kort en goed een juiste analyse te maken. Liefst 90 procent van de lezers schaarde zich met een “ja” achter de vraag in hun krant of ze het voorstel-Homans al dan niet steunden.
Eén van hen schreef dat Homans exact het- zelfde zei als … Patrick Janssens een paar jaar geleden, maar met dat verschil dat hij toen de volle steun kreeg van precies dezelfde kliek die zich nu zo negatief opstelde. Waardoor bewe- zen werd wat, nog maar eens, moest bewezen worden: in de democratische modelstaat die wij kennen, is niet wat gezegd wordt belang- rijk, wel wie het zegt.
Een andere lezer dacht, niet ten onrechte, dat hoe meer mensen geactiveerd worden om te werken en werk te zoeken, hoe beter dat voor het OCMW is. Maar blijkbaar heeft de uit- spraak “voor wat hoort wat” voor een socialist geen betekenis, omdat de overgrote meerder- heid leefloners deel uitmaakt van de electorale achterban van de partij.
Werd de bijval voor het voorstel “jongeren meer en ouderen minder loon” breed uitge- smeerd, geen opiniemaker en geen duider die beviel van de kritische noot die een snuggere lezer wel meedeelde en die het vermelden waard is: bij de afbouw of het afschaffen van anciënniteit voor werknemers, zal hun pensi- oen berekend worden op een verlaagd inko- men, op het eind van hun loopbaan.
Het maakt dat de pensioenuitgaven voor de staat minder hoog worden, terwijl jongeren die meer gaan verdienen in een hogere belasting- schaal zullen vallen. De grote winnaar wordt hoe dan ook Vadertje Staat. Of dat al dan niet klopt, is uitzoekwerk voor specialisten. Maar mocht het zo zijn, zal het niet verwonderen dat enkel een bij de redactie “met naam en adres bekende” briefschrijver de auteur was van die opvallende opmerking.
d.Mol
ZEg NOOit NOOit
In ons aller democratische modelstaat ken- nen “de weldenkende media” er wat van om de publieke opinie te manipuleren. Dat ook in dat verband alles altijd beter kan werd zojuist in Frankrijk bewezen. Daar bestond televisie- zender TF1 het om een fluitjesconcert aan het adres van president François Hollande te mon- teren tijdens diens speech op de herdenking van de wapenstilstand op 11 november. In het TF1 journaal leek het alsof Hollande mas- saal werd uitgejouwd. Sympathiseren met de man doen we allerminst, de waarheid heeft wel haar rechten. TF1 wou de tot onder het nulpunt gezakte populariteit van de president even extra in de verf zetten. Het lekte uit en er volgden al dan niet oprechte excuses van de zender. Of ook in Vlaanderen iets gelijkaar- digs denkbaar is t.o.v. bepaalde partijen en/
of personen? De reputatie geloofwaardigheid van onze regimemedia indachtig, houden we het toch maar bij een “zeg nooit nooit”.
COMMuNiCErENDE vAtEN
In Het Laatste Nieuws noemde politieke commentator Jan Segers de V - partijen N - VA en Vlaams Belang “communicerende vaten”.
Wat er bij de ene uit stroomt loopt er bij de andere in, zo stelde hij. Een sterk resultaat van het VB betekent van de weeromstuit een zwakkere score voor N-VA en omgekeerd. Dat oogt als een al even populistischs als simplis- tische stelling. Want mocht dat inderdaad zo zijn, moet Segers ook maar eens weten te ver- tellen hoe het komt dat, één, de door zijn krant aanbeden Open VLD al een tijdje flirt met de grens van tien procent. Twee, waarheen, als het niet naar andere “traditionele partijen”
was, alle door Open VLD verloren stemmen de vorige verkiezingen dan naartoe zijn gegaan?
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Actueel 27 november 2013 3
De loonlasten moeten omlaag, de ven- nootschapsbelasting dient te worden her- vormd (ten voordele van de kleine bedrij- ven, die er nu zwaar onder gebukt gaan), de arbeidende bevolking moet langer aan het werk blijven en later met pensioen gaan, de werkloosheid moet zo worden aangepakt dat werken financieel aantrekkelijker wordt, de automatische indexering (die in geen enkel ander land bestaat) moet tenminste versoe- peld worden zodat koopkrachtbehoud niet langer ten koste gaat van de werkgelegen- heid, de overheidsconsumptie kan minder, en er moet meer worden geïnvesteerd in langetermijnvraagstukken als mobiliteit en energie. Dat is de dringende Vlaamse agenda.
Men weet nu wel zeker dat niet alleen de regering-Di Rupo maar geen enkele regering onder leiding van een Waalse socialist ooit dit programma zal uitvoeren.
Dat perspectief stemt Vlaamse nijveraars en negotiehouders tot grote bitterheid, en verleidt hen soms tot emotionele, kortzich- tige reacties.
Eén zo’n reactie is te zeggen, zoals naar het schijnt nogal wat leden van de Vlaamse mid- denstandsvereniging UNIZO doen, dat men prioritair aandacht moet besteden aan hun desiderata, en alle andere overwegingen ter- zijde dient te schuiven. Op het eerste gezicht valt daar iets voor te zeggen, en begrijpelijk is het alleszins.
Op het tweede gezicht echter niet meer.
Wie erover nadenkt, kan immers niet anders dan tot de conclusie komen dat een beleid zoals door de Vlaamse ondernemers wordt gewenst, niet alleen onder de regering-Di Rupo onmogelijk kan worden gevoerd, maar dat dit vandaag in België niet kan.
Uit maatschappelijke onvrede wordt het Vlaamse autonomiestreven dan maar met een ongeduldig teken van hun hand bij het oud vuil gezet, onder het motto: we hebben wel wat beters te doen, terwijl juist alléén in een zelfstandige Vlaamse deelstaat (of staat) een beleid kan worden gevoerd dat in over- eenstemming is met de belangen van het Vlaamse bedrijfsleven.
In plaats van het Vlaamse autonomiestre- ven te verwerpen als niet dringend en der- halve niet terzake doende, zou men logi- scherwijze juist het tegenovergestelde verwachten: zo gauw mogelijk méér Vlaan- deren zodat we een regering krijgen die onze problemen kent en er iets aan wil doen.
Teleurstellende N-VA
De hier vermelde afkeerreactie van het bedrijfsleven heeft te maken met teleurstel- ling over het nationalistische verkiezingssuc- ces van 2010, toen de N-VA de grootste partij van het land werd met de grootste potenti- ele macht, en – als men het zo mag zeggen – de dag na de verkiezingen forfait gaf door Di Rupo het Belgische eersteministerschap op een zilveren schaaltje aan te bieden. Ik ben er zeker van dat Bart de Wever al lang tot het besef is gekomen dat hij na de verkiezingen van 2010 vergissingen heeft begaan. We pra- ten daar zo weinig mogelijk over, niet uit par- tijdigheid, maar uit respect voor de onerva- renheid van de voorzitter van de N-VA en zijn voornaamste medestanders.
Zij kennen, of althans kenden, de Frans- talige partijen en hun leiders slecht, of zelfs helemaal niet, en dachten dat dit normale mensen waren met een gezonde inborst, zoals de Vlamingen.
Maar dat is niet zo: in Wallonië en zeker in Franstalig Brussel heerst het grootste mis- prijzen voor Vlaanderen en voor alle Vlamin- gen persoonlijk.
Bij momenten is dit misprijzen vrijwel niet van haat te onderscheiden. De Belgische fran- cofonie bezit alle kenmerken van de imperi- alistische mentaliteit.
Alleen weten de Vlamingen dat niet, onder- meer omdat ze weinig of geen contacten hebben met het Franstalige landsgedeelte voordat ze er eventueel mee gaan onderhan-
delen, maar dan is het al te laat. Vlamingen kijken niet naar de Franstalige televisie, lezen (terecht, maar dat is wat anders) niet Le Soir, en dat geldt ook voor het Vlaamse bedrijfs- leven. Zo komt het dat iemand als Michel Delbaere van het nochtans vlaamsgezinde VOKA vrijwillig gaat verklaren in Le Soir van woensdag 20 november dat hij geen zelfstan- dig Vlaanderen wil maar een dat een model zou kunnen zijn van welvaart en groei.
De brave man beseft niet dat elke Frans- talige die dit leest alleen het eerste gedeelte van die zin onthoudt, te weten, Vlamingen willen geen zelfstandigheid, dat is een speel- tje van politici, – en dat ze het volgende deel van de zin direct vergeten, want die past niet in hun vooropgesteld denkraam. Door met Franstaligen om te gaan alsof het naden- kende, logische mensen waren, slaan nogal wat goedmenende Vlamingen hun eigen ruiten in. Zij denken er niet aan dat Wallo- nië ver boven zijn stand leeft, en dat het dit alleen kan doen met Vlaams geld, kortom door Vlaanderen als een wingewest (kolo- nie) te behandelen.
Vergeet toch nooit dat het, met de woor- den van prof. Louis Verbeke, voorzitter van de Vlerick Business School (in De Tijd van 5 november), “niet onwaarschijnlijk is dat Vlaanderen zowat tien procent van zijn bruto binnenlands product zal moeten leveren om België overeind te houden”, terwijl in Europa de solidariteitstransfers zich beperken tot één procent en zelfs de buitengewone welzijns- hulp van West- naar Oost-Duitsland nooit hoger lag dan drie procent van het bruto bin- nenlands product.
Status-quo handhaven
Men begrijpt de Walen (en Franstaligen van Brussel) niet als men deze cijfers niet per- manent in het hoofd heeft, want zij bieden de materiële onderbouw voor de al vanouds heersende Franstalige gewoonte omVlaan- deren als een wingewest te beschouwen.
Franstaligen gebruiken de anti-Vlaamse men- taliteit die hen kenmerkt om in alle opzich- ten de status-quo aan België en Vlaanderen op te dringen.
Alle Franstalige partijen – die overigens elke maand bij elkaar zitten voor een top- overleg van regering en oppositie om samen de strategie tegenover Vlaanderen te bespre- ken, – zijn het met dit uitgangspunt eens: de toestand moet blijven zoals hij is, en aan het Vlaamse bedrijfsleven mag niets worden toe- gegeven, of het moet cash worden betaald, zodat de status-quo gehandhaafd wordt.
Dus, zelfs als men er zou in slagen om de Parti Socialiste van Di Rupo uit de Bel- gische regering te weren – wat ik in 2014 nog niet zie gebeuren – , verandert er niets, want de christendemocratische zogenaamd
“humanistische” partij van Madame Milquet, en Ecolo, dat hoegenaamd geen Franstalige tegenhanger is van het brave Vlaamse Groen maar veel radicaler Waals dan Groen Vlaams is, staan nog steviger in hun uitdagend vast- houden aan de status-quo dan de PS van Di Rupo.
En de liberale MR? Ach, Reynders is een beleefde mens, die soms vriendelijk glimlacht naar de Vlamingen, maar die nog nooit, als het op daden aankwam, van enige empathie met de Vlaamse desiderata blijk heeft gege- ven, en die overigens niets te zeggen heeft aan de Waalse radicalen die de partij momen- teel in handen hebben.
Dus, vrienden van Unizo en Voka, uw wen- sen zijn de onze, maar om uw wensen tot werkelijkheid te maken, zal Vlaanderen zijn eigen gang moeten gaan, en zal het moeten afstevenen op het opeisen van Vlaams zelf- bestuur, nu zoals reeds sinds honderd jaar het geval is geweest.
Er is geen alternatief.
Mark GraMMens
Er is geen alternatief
Natuurlijk ergert het Vlaamse bedrijfsleven zich aan het kortademig onbeleid van een zich naar de eindmeet slepende regering-Di Rupo, en begint het ongeduldig te worden omdat hervormingen uitblijven en België niet de maatregelen treft waarop het nijvere Vlaanderen zit te wachten. De econoom prof. Koen Schoors gaf een goed résumé van de Vlaamse verwachtingen in De Morgen van 19 november.
Politieke bunzing
Meneer de onverantwoordelijke, Dat gij een oude politieke krokodil zijt, is alom bekend. Wie uw naam hoort, denkt meteen aan de oude politieke cultuur en aan uw historische, ongeëvenaard dwaze uitspraak dat gij iedereen adviseerde niet meer te gaan skiën in Oostenrijk omdat de christendemocraten er samen met de rechts-nationale FPÖ een regering had- den gevormd. Sindsdien zijt gij in Vlaan- deren een politieke pipo die door niemand nog ernstig wordt genomen. Nooit gingen er nadien zoveel Vlamingen op de skilatten staan in dat prachtige land waar de wereld niet vergaan is. In Wallonië waart en zijt gij nog altijd een potentaat, een politieke baron van de ergste soort, als hoofd van een politieke dynastie. Omdat uw lookalike, uw zoon, op de hoogste trappen van de poli- tieke ladder moest gehesen worden, weekt gij in 2004 uit naar de Europese vetpotten in Straatsburg en Brussel, eerst als vetbe- taalde Eurocommissaris en nadien, toen gij die post in 2009 moest overlaten aan dat andere blauwe lachebekje en geldmagneet, Sjarel de Gucht, als Europese praatbarakker.
Omdat het bij de geplogenheden past, naamt gij in die tijd een batterij medewer- kers mee om u te ondersteunen en - vooral - uw werk te doen. Een aantal daarvan waren
‘beloningen’ voor bewezen diensten, want als medewerker of door de partij aange- stelde ambtenaar in Europa hebben zij de meest begeerde jobs in alle politieke par- tijen. Zo kwam de wijze, bezadigde Luc Paque bij u in dienst. Niet zomaar de eer- ste de beste jonge snaak die goed brieven kan typen, maar een oud-Kamerlid en lid van de Senaat voor de… cdH, de Fransta- lige humanisten en gewezen christende- mocraten. Jawel! Hij heeft in het begin van de eeuw met tal van anderen zijn partij ver- laten en de oversteek naar uw Mouvement Reformateur gemaakt. Omdat een fluwelen zitje er niet meer inzat, naamt gij hem mee naar de Europese geldtroggen.
Vorige week bleek echter dat ijverige Luc net iets té ijverig is geweest. Klaarblijkelijk was hij de auteur van een hele reeks amen- dementen op de nieuwe privacy-regels.
Toen gij door het vrt-programma Pano- rama daarmee geconfronteerd werd, vielt gij uit de lucht en deedt gij het ei zo na in uw broek als zelfbenoemd ‘radicaal pleitbe- zorger van de privacy’. Meer nog, gij zegde
helemaal niks te weten van die amende- menten. En nog straffer: “Er kan geen twijfel over bestaan. Ik heb geen van die amende- menten ooit gezien, ervan geweten of fysiek getekend.” Gij hieldt vol dat uw medewer- ker elk van de stukken elektronisch heeft ingediend in uw naam. Om kort te gaan: gij gaaft uw medewerker alle schuld. En precies die houding, mijnheer de bunzing, doet het zaakje fameus stinken in uw richting.
Gij moet met uw jarenlange ervaring immers weten dat gij altijd politiek ver- antwoordelijk zijt voor wat uw medewer- kers doen, want zij worden geacht alles in uw naam en in functie van uw mandaat te doen. Een serieus politicus met een zekere ethische code neemt dan ook alle verant- woordelijkheid op zich en trekt zijn conclu- sies. Zo simpel is dat. Zelfs rode Kathleentje van Brempt, toch een politiek-correcte kip, denkt er zo over. Ook groene Bartje Staes kan zich niet voorstellen dat gij van niets op de hoogte waart. Zijt gij misschien niet meer bezig met het politieke werk? Reist gij er maar op los op kosten van de goegemeente terwijl anderen uw werk doen?!
Bovendien is het in het Europees Parle- ment de regel dat amendementen fysiek of elektronisch moeten ondertekend worden door de leden. Als gij dat niet zelf deedt, dient gij uw medewerker te laten vervolgen voor valsheid in geschrifte. Ofwel neemt gij ontslag omdat ge ze zelf hebt getekend zon- der te weten wat ge hebt getekend. En in dat geval liegt gij als gij nu iets te gemakkelijk de schuld op uw medewerker steekt omdat gij uw imperiale macht bedreigd ziet.
Meteen diende Luc Paque zijn ontslag in.
De brave man laadde alle zonden van Israël op zich om u, zijn broodheer, uit de wind te zetten. “Hij was er jammer genoeg niet en er moesten deadlines gerespecteerd wor- den”, legde Paque uit. “Ik heb die te goe- der trouw ingediend.” Valsheid in geschrifte dus? Of hebt gij Paque onder druk gezet het toch maar zelf af te bollen? Ik voel met mijn ellenbogen aan hoe de vork aan de steel zit…
Gij zijt en blijft een grauwe potentaat, een politiek roofdier. Een vunzige bunzing.
Hopelijk mogen we in mei uw definitieve exit uit de politiek vieren. Ik klink er alvast vandaag al op!
Briefje aan Louis Michel
BeStuuRlijKe RoMMel
De zesde staatshervorming – een zoveel- ste institutionele halte – maakt de bestuur- lijke rommel van dit land telkens weer inge- wikkelder. Neem nu de overheveling van de drie federale gesloten jeugdcentra (Everberg, Tongeren en Saint-Hubert), overeengeko- men in het Vlinderakkoord. Personeelsleden toonden zich ongerust over hun statuut (ver- lofdagen, 55+-premies, pensioen…). Behou-
den ze die of niet? Wie onrustig is, moet sta- ken, zo dachten ze in oktober al in Wallonië.
Noblesse oblige. In Everberg volgde de soci- alistische vakbond gewillig. De ACOD’ers wil- den “van de overheveling niks weten en fede- raal ambtenaar blijven”. Ze haalden deels hun gram. De overstap naar het Vlaamse niveau wordt niet verplicht, ze kunnen ook muteren naar andere federale instellingen.
Dat belooft voor de rest van het staatshervor- mingswerk.
Neen tegen Den Haag!
Vorige woensdag trok de commissie Lands- verdediging van de Kamer naar de Tweede Kamer in Den Haag, voor een gesprek met haar Nederlandse evenknie over militaire samenwerking in de Benelux. Commissie- voorzitter Filip de Man van het Vlaams Belang voerde zijn groep met verve en stijl aan. Hij kent zijn wereld. Toch was het niet helemaal te begrijpen voor de Nederlanders dat de ‘Pel- gische’ delegatie enkel bestond uit twee par- lementairen van het Vlaams Belang, twee van de N-VA en één van Groen. Zeg maar: de Vlaamse oppositie in de Kamer. Alle Fransta- ligen en de Vlaamse meerderheidspartijen waren afwezig gebleven. Het is een publiek geheim dat de Franstaligen samenwerking met Nederland niet genegen zijn, ook al omdat het Frans er niet de voertaal is. Hun afwezig- heid was een pure boycot en een signaal aan hun Vlaamse coalitiepartners. Vandaar dat die bangerds ook afwezig bleven, om geen brokken te maken. Nochtans is Gerald Kin- dermans van CD&V anders altijd van de par- tij op uitstapjes van de commissie. Wie er wel was, was een vertegenwoordiger uit Luxem- burg. Zelfs die werd door de Franstaligen in de steek gelaten.
Ja tegen Parijs!
Denis Ducarme van de MR vond het nodig in het vooruitzicht van de trip naar Den Haag het belang van de samenwerking met Frankrijk te onderstrepen. Hij kreeg meteen de steun van de PS en cdH. Schaamteloos pleitte hij ervoor met de commissie eens naar Parijs te trekken.
Het kabinet van De Crem reageerde onder- tussen al positief. Typisch, hoe de Franstaligen op de hun eigen manier - arrogant, nukkig en lastig -, er altijd weer in slagen de Vlamingen tot inschikkelijkheid te bewegen. Zeker weten dat zij in groten getale naar de lichtstad zul-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
27 november 2013
4
len meereizen! Hopelijk gaan de Vlamingen dan ook allemaal mee om daar de succesvolle samenwerking tussen de Benelux-legers dik in de verf te zetten, teneinde aan de Franstaligen te zeggen dat ze als we gaan samenwerken met Parijs hieruit veel kunnen leren.
Veilig
De Vlaamse Den Haag-reizigers waren naar verluidt zeer onder de indruk van de veilig- heidsmaatregelen in het Nederlands Parle- ment. Niet alleen moesten ze langs een scan- ner en een materiaalband - en een mogelijke fouillering -, zowat alle verbindingsdeuren tus- sen de vleugels in de gebouwen moesten elek- tronisch geopend worden. De aanslag op Theo van Gogh en de bedreigingen destijds aan het adres van Ayaan Hirsi Ali, waren de oorzaak om ongelooflijk strikte veiligheidsmaatregelen te nemen. Een zeer groot contrast met de Bel- gische praatbarak waar zowat iedereen in en uit kan zonder al te veel controle en – afhan- kelijk langs welke ingang men binnenkomt – men kan binnenbrengen wat men wil. Wie echt van kwade wil is, kan in het Paleis der Natie op zijn dooie gemak enorme schade aanrichten of er zelfs van alles stelen. Om van een aan- slag nog te zwijgen…
Et pour les Flamands…
Nadia Sminate van N-VA had in de plenaire vergadering wat vragen klaar voor staatsse- cretaris Courard van de PS, inzake de sociale wetgeving. Toen ze ermee begon, stelde zij vast dat Courard niet aanwezig was. Voor voor- zitter Flahaut was het voldoende dat de rege- ring vertegenwoordigd was. “Ja, maar”, zei ze terecht, “zo ga ik geen antwoord op mijn vra- gen bekomen.” De aanwezige Heksemie Tur- telboom was immers niet op de hoogte van het dossier. Na enig aandringen van de rauwe Theo Francken werd dan toch maar beslo- ten te wachten op de staatssecretaris. Toen
die uiteindelijk kwam opdagen, stelde frêle Nadia dan haar vragen, die kurkdroog beant- woord werden in het Frans. Vreemd dat een N-VA-Kamerlid daar niet tegen protesteert, ook Francken niet. Men kan van sommige Frans- talige regeringsleden zeggen wat men wil, maar zij doen ten minste uit beleefdheid enige moeite in de taal van de vraagsteller te ant- woorden. Zelfs Di Rupo en Milquet doen dat, al is het een braakversie van het Nederlands.
Bert en Jozef op reis…
Zopas werd in Vilnius de EU-Mensenrech- tenconferentie gehouden over ‘hatecrimes’
(misdaden begaan uit haat), waarop ook de Kamercommissie Justitie vertegenwoordigd was. Vreemd echter, dat onze praatbarakkers, die altijd de mond vol hebben over mensen- rechten of tranen in de ogen krijgen bij het horen van het woord mensenrechten, hun kat stuurden en zich lieten vertegenwoordigen door… Bert Schoofs van het Vlaams Belang, die zich als enige had opgegeven voor die mis- sie. Er zijn geen zekerheden meer! Alles wat in de EU op progressief vlak naam en faam heeft, was present. Bij de niet-politici zat ook Jozef de Witte van het CGKR – ‘Centrum voor
Gelijke Kansen…’. Hij kon er onder meer ver- nemen wat voor een modelstaat België inzake de bestrijding van racisme en de antidiscrimi- natiewetgeving in feite wel is. Jozef moet overi- gens een helder moment gehad hebben, want op zeker ogenblik had hij zelfs een erg vrien- delijke babbel met Schoofs.
Er werd in allerlei panelgesprekken en werk- groepen fameus wat gepalaverd over ‘hate- crimes’, maar door het ontbreken van een juri- dische onderbouw werd het vooral een politiek onderonsje, waarbij de onvermijdelijke erva- ringsdeskundigen niet mochten ontbreken.
Opvallend was wel dat door het progressieve politieke koor over ‘hatecrimes’ tegen en van moslims veel minder gesproken werd dan over ‘hatecrimes’ tegen personen met bijvoor- beeld een andere seksuele geaardheid, Joden, zigeuners, enzovoort. Er is nog werk aan de winkel voor Bert Anciaux en Fauzaya Talha- oui! Voor Schoofs is het in ieder geval dui- delijk dat ‘hatecrimes’ hoe dan ook moeten beteugeld worden, maar dat er daartoe een juridische definitie nodig is, en dat nog heel wat linkse taboes (‘hatecrimes’ tegen politiek niet-correcte mensen, bijvoorbeeld) moeten gesloopt worden.
De Frank die geen “Belg” was
Godfried was een “Belg” zei het establish- ment en het zat niet lekker dat iedereen hem als een Fransman beschouwde. De bronnen zeggen alleen dat hij “afkomstig” was uit Bou- logne, Bonen. Godfried was de tweede van drie zonen van de graaf. Nationaliteit speelde in die tijd geen rol, afkomst wel. Godfried beschouwde zichzelf waarschijnlijk als een Frank. Iedereen herinnerde zich nog Karel de Grote (voorvader van Godfried) en de deling van zijn rijk tussen het Westen (nu Frankrijk) en het Oosten (nu grotendeels Duitsland). De hoge adel bezat dikwijls grond in de twee delen en trouwde voortdurend met elkaar. Frans was de moedertaal van Godfried.
Waarschijnlijk kon hij zelfs lezen en schrij- ven. Zijn oom, Godfried met de Bult, was her- tog van Neder-Lotharingen, het meest weste- lijke deel van het Duitse Rijk en dat omvatte Henegouwen, het latere Brabant, Namen, het rijksbisdom Luik, Luxemburg en het gebied tussen Moezel en Rijn. Godfried met de Bult had een vrouw die als gravin van Toscane het mooie politieke weer maakte in Midden-Italië.
Ze weigerde zijn bed te delen, zodat hij kinder- loos bleef. De hertog voedde daarom neef God- fried als erfgenaam op. In de burchten van zijn oom leerde Godfried drie zaken: zich harden tegen koude, honger en dorst. En een vechtma- chine worden. Hij leerde grondig het toenma- lige Duits, zodat hij begrepen werd van Vlaan- deren tot Stiermarken. Die meertaligheid was waarschijnlijk de reden voor zijn succes als één van de leiders van de eerste kruistocht.
De monnik
Zijn oom werd vermoord, vermoedelijk in opdracht van de Vlaamse graaf Robrecht de Fries. Tot woede van de gravin van Toscane erfde Godfried de gronden die zijn oom in naakte eigendom bezat, zoals het graafschap Verdun en de belangrijke heerlijkheid Bouil-
lon aan de Semois die belangrijke handelswe- gen controleerde. Het werd zijn lievelingsresi- dentie. Maar de hertogelijke titel kreeg hij niet, want die was niet erfelijk. De Duitse koning (nog niet als keizer gekroond) gaf die aan zijn eigen zoon. Godfried had het al moeilijk genoeg om zijn rechtmatige erfenis te beschermen en hij leefde meer in dan uit zijn maliënkolder.
In die brutale tijd werden zijn dorpen geplun- derd en verwoest. Op zijn beurt maakte hij het leven van zijn tegenstanders tot een hel. Er was iets raars aan Godfried. Hij trouwde niet, had geen minnaressen of bastaards, en hij werd ook nooit van “onnatuurlijke daden” beschuldigd.
Zijn vijanden zouden niet geaarzeld hebben hem een “sodomiet” te noemen als er maar een zweem van vermoeden bestaan had. God- fried was bekend voor zijn vroomheid, op het kwezelachtige af.
Hij was een voorloper van de Tempeliers, die als ridders-monniken zo’n belangrijke rol zouden spelen in de kruisvaarderstaten. Hij was de ideale leenman die nooit zijn leenheer verraadde als hij er beter kon van worden. Zijn koning, Hendrik IV, is nog altijd bekend door de investituurstrijd met paus Gregorius VII over het recht om bisschoppen aan te stellen. De koning verloor aanvankelijk zijn strijd met de paus en hij moest dagenlang smekend rond- jes lopen rond het kasteel van de gravin van Toscane waar Gregorius verbleef. Tot vandaag is “naar Canossa gaan” een begrip. De tweede ronde was echter voor de koning, die de paus uit Rome verjoeg en een tegenpaus aanstelde.
Ondanks zijn vroomheid vocht Godfried altijd aan de zijde van zijn leenheer en hij was aan- wezig bij de plundering van Rome. De tegen- paus kroonde Hendrik als keizer en die liet zijn zoon tot koning uitroepen.
Hendrik was gecharmeerd door de trouw van Godfried en schonk hem de vrijgekomen titel van hertog van Neder-Lotharingen (de laatste in de geschiedenis). Feitelijk werd Godfried een militaire gouverneur die moest toezien op
Godfried van Bouillon
Allerzielen is één van de weinige dagen dat je nog zonder veel moeite in Brussel kan rijden. Op het Koningsplein vergeet ik nooit het standbeeld van Godfried van Bouillon te groeten; één van die monumenten waarmee La Belgique in 1848 zijn historische pre- tenties wou bewijzen.
eventuele bedreigingen uit Frankrijk; vooral op het gedrag van de ambitieuze graaf van Vlaan- deren. Tezelfdertijd moest hij de vorsten van zijn eigen hertogdom zoveel mogelijk onder de knoet houden en ervoor zorgen dat de graven van Namen, Leuven, Luxemburg enzovoort de verschuldigde manschappen leverden.
Beschermer van het Heilig Graf
Het leven van de 35-jarige Godfried veran- derde drastisch in 1095. De Franse paus Urba- nus II kreeg een hulpverzoek van de Byzantijnse keizer. De Seldjoekse Turken hadden in enkele tientallen jaren het grootste deel van het hui- dige Turkije veroverd en bedreigden Constan- tinopel. De paus deed op het Concilie van Cler- mont een oproep en hij kleedde die handig in als een bede om het Heilig Land en Jeruzalem te bevrijden, terwijl de keizer alleen maar wat huurlingen wilde. West-Europese ridders voch- ten al lang op het Iberisch Schiereiland tegen Arabieren en Berbers, maar Jeruzalem was iets speciaals. Tot verrassing van iedereen stak een wild enthousiasme de hele christenheid aan.
De meeste moderne historici geloven dat geloofsijver, en niet alleen landjepik, de voor- naamste drijfveer was voor de kruistocht. God- fried was ook enthousiast, maar hij was een ervaren legeraanvoerder die enig idee had waar Jeruzalem zich bevond, en die wist hoeveel werk, goederen en geld er nodig waren om een leger voor die tocht uit te rusten. Hij verpandde zijn eigendommen.
De afstand van Bouillon aan Luik moet pijn gedaan hebben, want hij vermoedde dat hij waarschijnlijk nooit genoeg geld zou heb- ben om het terug te kopen. Zijn erfgenamen slaagden daar inderdaad niet in. De voorbe- reidingen duurden een jaar. Godfried vertrok met zijn leger voor een helse tocht over onge- baande wegen. Hoe groot was het leger? Mis- schien 1.000 ruiters en 10.000 man voetvolk.
De hertog slaagde er lange tijd in de discipline te bewaren, maar na vier maanden marcheren sloegen de vermoeidheid, de ontberingen en de verliezen om in een razernij, die leidde tot een massale plunder- en moordpartij, niet ver van Constantinopel.
De Byzantijnen waren inmiddels doods- benauwd, want ze wisten dat uit Frankrijk en Sicilië nog meer kruisvaarderlegers op komst waren. De keizer liet het leger van Godfried bui- ten de stad legeren en hij eiste zijn leenhulde.
Godfried weigerde drie maanden lang, tot de honger van zijn manschappen zo groot was dat hij zijn principes moest opgeven en naast Hen- drik nog een keizer als leenheer moest erken- nen. De leiders van de andere legers hadden daar geen moeite mee, maar ze dachten er niet aan hun woord te houden. In mei 1097 begon dan de echte kruistocht in Turks gebied, met ongeveer 5.000 ridders en 30.000 à 50.000 sol- daten, plus nog eens 50.000 vrouwen en kinde- ren. Er zijn tientallen goede boeken geschreven over die epische veldtocht, over het gruwelijke terrein, over het klimaat, over de legendarische ruzies tussen de leiders van de legers, over de belegeringen en de veldslagen, over de deser- ties, over de aanzienlijke hulp van de plaatse- lijke christenen. Godfried was lange tijd zwaar ziek. Hij speelde vooral een rol als verzoener, maar hij was duidelijk niet de belangrijkste legeraanvoerder.
Na twee jaar ellende kwam Jeruzalem in zicht, niet langer bezet door Turken maar door Egyptenaren. Van het leger bleven nog 1.200 ridders en 12.000 soldaten over, net genoeg om de al bij al kleine en onbelangrijke stad te belegeren. Om 9 uur ’s morgens op 15 juli werd de belegeringstoren van de hertog tot aan een muur gerold. Twee Doornikzanen sprongen het eerst, gevolgd door Godfried. Een uur later was de stad veroverd en begon een slachting van alles en iedereen die de kruisvaarders aantrof- fen (de meeste christenen waren eerder uit de stad gezet). De belangrijke vorsten, zoals de Vlaamse graaf en de hertog van Normandië, vertrokken naar huis.
Ze stelden de Lotharinger aan als heerser (“Beschermer van het Heilig Graf” noemde hij zich), want diens schepen waren toch verbrand.
Met slechts honderd ridders en duizend sol- daten moest hij het nieuwe rijk verdedigen, uitbreiden en tezelfdertijd de pretenties in de knop smoren van de kerk om een staat te vor- men waar de bisschoppen het voor het zeg- gen hadden.
De verzwakte Godfried hield het een jaar vol.
Hij stierf waarschijnlijk van uitputting of aan de pest. De ridders kozen onmiddellijk zijn jongere broer Boudewijn als opvolger. Die noemde zich wel koning. Boudewijn was als veldheer en diplomaat zonder scrupules de echte stichter van het koninkrijk Jeruzalem.
Jan neckers
Actueel 27 november 2013 5
Even de feiten op een rij zetten. Het Vlaams Belang bestelde een peiling om de Vlaming eens aan de tand te voelen over Europa, de immigratie en het communautaire thema. In totaal werden via een internetpaneel bijna vierduizend antwoorden op tien meerkeuze- vragen verzameld, met de deelnemers netjes verspreid over de vijf Vlaamse provincies. Bij de verwerking van de resultaten werd herwo- gen naar een aantal demografische parame- ters, inclusief de partijvoorkeur van de deel- nemers bij de verkiezingen van 2010. Als er aan de methode al iets opvalt, dan wel dat er beduidend meer deelnemers gerekruteerd werden dan in de gemiddelde partijbarometer.
Ter vergelijking: de peiling van Le Soir van vrij- dag ondervroeg maar een duizendtal Vlamin- gen, en die van La Libre Belgique van zaterdag was al tevreden met een kleine 750 Vlaamse deelnemers.
Betrouwbaarheid
De kritiek van de «wetenschappers» Jaak Billiet en Marc Hooghe op de peiling van het Vlaams Belang kunnen we daarom alvast op één punt zonder meer van de hand wijzen.
Hun kritiek op internetpanelen is immers nogal eenzijdig als die alleen maar geldt voor de pei- ling van het Vlaams Belang. Zowel de peiling van Le Soir als La Libre Belgique gebruikten een internetpanel, maar geen enkel medium kieperde de resultaten daarom meteen maar in de vuilbak. En dat een groot aantal deelnemers niet noodzakelijk tot betrouwbare cijfers leidt is correct, maar dat maakt nog niet dat peilin- gen met een veel te klein aantal deelnemers plots wél betrouwbaar zouden zijn.
Trouwens, als Jaak Billiet en Marc Hooghe wat betreft de methodologie enige kritiek wil- len uiten, zijn ze bij het Vlaams Belang aan het verkeerde adres. Dit was immers geen interne peiling uitgevoerd door een interne studie- dienst van het Vlaams Belang. Het Vlaams Belang engageerde Frank Thevissen, die de werkwijze voor deze peiling bepaalde, het onderzoeksbureau selecteerde en de resul- taten van de peiling zélf narekende. Frank Thevissen, auteur van onder meer «Het is maar een peiling» en «De vierde onmacht», was de drijvende kracht achter De Stemmen- kampioen, en werd omwille van voor de Open Vld tegenvallende resultaten in die peiling uit- eindelijk bij de VUB buitengeknikkerd. Het zal wel aan ons liggen, maar we hebben toch net iets meer vertrouwen in Frank Thevissen dan in het «wetenschappelijke» duo Billiet-Hooghe.
De losse flodders die Billiet en Hooghe verle- den week in De Standaard losten, sterkten ons alleen maar in die overtuiging.
Wetenschappelijk aanvaardde vragen
Tweede punt van kritiek is dat de vragen
van het Vlaams Belang sterk afweken van wat
«wetenschappelijk aanvaard» heet te zijn. Op dat punt hebben ze warempel nog gelijk ook, maar dat betekent niet dat het soort vragen dat het etiket «wetenschappelijk aanvaard»
opgeplakt krijgt zoveel beter is. We citeren Jaak Billiet en Marc Hooghe letterlijk uit De Standaard van 21 november: «Door te wer- ken met extreme stellingen, krijg je een heel ander antwoordpatroon dan als je met minder extreme stellingen werkt.» Alleen: werkt die kritiek dan niet in beide richtingen?
De vragen van het Vlaams Belang waren inderdaad «extreem». De ondervraagden kre- gen de directe keuze tussen bijvoorbeeld Vlaanderen of België, culturele verrijking door immigratie of niet, of een euro die geldt kost of niet. Dat is inderdaad andere koek dan de «wetenschappelijke» manier van Bil- liet en Hooghe. Die bestaat erin de onder- vraagden een pak andere vragen voor te leg- gen, om vervolgens de «eigenlijke» mening van de ondervraagden te distilleren. De Vla- ming weet zelf immers niet of hij nu voor of tegen Vlaamse onafhankelijkheid is, maar moet daarover «wetenschappelijk» onder- zocht worden via een batterij onrechtstreekse vragen. Als ondervraagde moet je dan al heel goed bij de pinken zijn om op alle vragen de juiste antwoorden te geven om op het einde van de rit nog in aanmerking te komen als Vlaams-nationalist.
Iedereen belgicist!
Want ja, als je confederalisme niet onmid- dellijk categorisch afwijst, ben je dan toch niet een klein beetje voorstander van België, en dus in dezelfde zak te stoppen als de meest extreme B-plusser? Idem dito voor immigra- tie: als je de sympathieke afhaalchinees om de hoek niet onmiddellijk het land wilt uitzet- ten, ben je dan toch niet een beetje voor een opengrenzenbeleid en migrantenstemrecht op alle niveaus?
Zonder te willen twijfelen aan de overtui- ging van partijvoorzitter Gerolf Annemans zou- den we er op voorhand niet veel geld op dur- ven inzetten dat zelfs hij de proef zou kunnen doorstaan. Zelf zouden we ons niet eens aan de oefening durven wagen. We hebben name- lijk net iets te veel studies van de hand van Jaak Billiet, Marc Hooghe en konsoorten tegen het licht gehouden om de truken van de foor niet te herkennen wanneer we ze zien. Het enige wat gewoonlijk aan hun «wetenschap- pelijke» studies ontbreekt, is een vette «wat bewezen moest worden» op de laatste blad- zijde.
Daarom zwaaien «wetenschappers» als Jaak Billiet en Marc Hooghe al jarenlang met stu- dies waaruit zou moeten blijken dat slechts een kleine minderheid van de Vlamingen separatist is. Vraagt men echter de Vlaming
«onwetenschappelijk» rechtstreeks naar zijn mening, zoals het Vlaams Belang deed, dan blijkt een kleine meerderheid wel degelijk voor Vlaamse onafhankelijkheid te zijn. Toen De Stemmenkampioen in 2005 en 2006 de oefening deed, was de verdeling respectieve- lijk 51,1 procent en 51,3 procent voor Vlaamse onafhankelijkheid, en telkens 40,5 procent tegen. Bij de peiling van het Vlaams Belang nu is de verdeling 44 procent voor Vlaanderen en 42 procent voor België, terwijl 14 procent alle bevoegdheden naar de Europese Unie wou overhevelen. Terloops: het is jammer en schrij- nend dat de N-VA in de val van zulke «weten- schappers» trapt, en wegens zogezegd ontbre- kend draagvlak opteert voor confederalisme in plaats van separatisme.
Draagvlak
Hetzelfde verhaal voor immigratie en de Europese Unie. Het is echt geen toeval dat men wel «wetenschappelijke» studies weet te produceren met een massale steun voor migrantenstemrecht, of een sterkere Euro- pese integratie, maar dat geen enkel politicus het aandurft daarover een referendum te orga- niseren. En dan komt het Vlaams Belang het feestje verstoren met zo’n «onwetenschap- pelijke» peiling!
De resultaten waren dan ook helemaal niet verrassend. Ze lagen gewoon in de lijn van de verwachtingen. Met de methodologie was niets mis, integendeel: vergeleken met de vele zogenaamde «wetenschappelijke» studies vin- den we ze pakken eerlijker. Partijvoorzitter Gerolf Annemans doet Jaak Billiet en Marc Hooghe trouwens finaal de oneerlijke broek af, wanneer hij ootmoedig toegeeft dat de resultaten van de peiling gewoon in de schuif zouden verdwenen zijn als ze niet de juiste resultaten hadden gegeven.
Hebben we dan geen kritiek? Toch wel. Ten eerste, en daarmee zitten we volledig op de lijn van Frank Thevissen: dit was slechts een eenmalige momentopname. Deze peiling zou regelmatig uitgevoerd moeten worden, tel- kens op dezelfde manier en met dezelfde vra- gen, zodat ook de trends vastgesteld kunnen worden. Ten tweede: was dit zijn geld wel waard? Het Vlaams Belang mag nog zoveel peilingen op zo’n correct mogelijke manier uit- voeren als het wil, in de media zullen de resul- taten toch nooit ernstig genomen worden. Of men hiermee ook maar één kiezer extra heeft kunnen overtuigen, is dan ook zeer de vraag.
Ten derde, en dit is misschien het ergste:
mooi dat het Vlaams Belang een interessante peiling laat uitvoeren, maar als op dezelfde avond van de presentatie een partijkopstuk vanuit de Antwerpse gemeenteraad een tweet van nogal bedenkelijk allooi de wereld instuurt, dan is de peiling inderdaad volledig weggesmeten geld. Geen kat die het de vol- gende dag nog over de inhoud van die peiling heeft, maar wel over Anke vander Meersch en Filip Dewinter die zwaar in het defensief zitten. Het maakt niet uit of je over de beste generaals en de beste soldaten beschikt als de officieren ondertussen collectief in de eigen voeten schieten.
FvL
Niet zomaar een peiling…
«Het is maar een peiling», klinkt het wel eens, en dan zeker als de resultaten tegen- vallen. Maar een peiling is zelden «maar» een peiling. Zo bleek ook verleden week, toen het Vlaams Belang de resultaten presenteerde van een peiling die het liet uitvoeren door iVox. In tegenstelling tot wat de media de lezer en de kijker probeerden wijs te maken, waren de resultaten helemaal niet spectaculair, en kan de peiling nog minder afgeschreven worden als slecht of amateuristisch uitgevoerd. Meer zelfs: daar ligt ook de reden waarom de media zoveel moeite deden om de peiling in diskrediet te brengen.
Volgende week vier bladzijden extra
In het volgend nummer brengen we wederom vier bladzijden extra. Als extra brengen we de afscheidstoespraak van Mark Grammens, door hem uitgesproken op de huldiging van 16 november (zie het verslag in vorig nummer). Verder mag u van ons een praatstoel verwachten met Thierry Baudet, naar aanleiding van het verschijnen van zijn boek “Oikofobie”.
Volgende week herdenken we ook een belangrijk geschiedkundig feit: het is dan één jaar geleden dat zotte Jan Fabre werd afgeklopt door zeven boze mannen. Alle- maal de schuld van de N-VA in het Ant- werpse stadsbestuur, aldus Fabre. Zoals iedereen weet leeft hij in één grote fanta- siewereld…
KvC
Dezer dagen is Gerolf Annemans, de voorzit- ter van het Vlaams Belang, bezig met de lijst- vorming voor de verkiezingen in mei 2014. In een krimpende partij is dat geen gemakkelijke opgave, want onherroepelijk moeten er men- sen afvloeien. Zeker als men dan ook nog eens de intentie heeft nieuwe gezichten te lanceren.
Volgens de peilingen kan het Vlaams Belang rekenen op 13 zetels in het Vlaams Parlement.
Ze heeft nu nog 18 verkozenen. De voorbije jaren verdwenen enkele bekende gezichten, zoals Karim van Overmeire, Erik Arckens en Gerda van Steenberge.
In West-Vlaanderen wordt de Kamerlijst getrokken door Peter Logghe, en de lijst voor het Vlaams Parlement krijgt Stefaan Sintobin als lijsttrekker. Tanguy Veys zou derde staan.
In West-Vlaanderen maakt de partij kans op 2 zetels in het Vlaams Parlement, een derde zetel is quasi onmogelijk.
In Oost-Vlaanderen is er wel uitzicht op een drietal zetels, met zelfs een vierde strijdplaats.
Daar wordt de lijst voor het Vlaams Parlement getrokken door Guy D’Haeseleer, wonderjon- gen van Ninove, zowat de enige plaats waar het Vlaams Belang enorm goed scoorde bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen (wel- iswaar onder de naam Forza Flandria). Bar- bara Pas trekt de Kamerlijst, met op de tweede plaats Johan Deckmyn, die overkomt uit het Vlaams Parlement.
Limburg vormt evenmin een groot pro- bleem, al moet Linda Vissers plaatsmaken voor Chris Janssens. In Limburg maakt de par- tij maar kans op 2 zetels. Voor de Kamer is Bert Schoofs lijsttrekker.
In Antwerpen was er eerst wat hommeles over het eerste voorstel van Gerolf: niet zozeer omdat Anke van dermeersch de lijst zou trek- ken voor het Vlaams Parlement, en Filip Dewin- ter naar de Kamer trekt, er was vooral opschud- ding omdat Jan Penris en Marijke Dillen geen verkiesbare plaats hadden gekregen. Maar daar is ondertussen een mouw aan gepast. Beiden verhuizen naar de Kamerlijst.
Volledigheidshalve vermelden we nog dat in Brussel Frederic Erens de lijst voor het Vlaams Parlement zal trekken.
Het moeilijkst liggen de kaarten in Vlaams- Brabant: doordat Annemans zelf de Europese lijst zal trekken, moet voor huidig Europarle- mentslid Philip Claeys een nooduitgang gevon- den worden. Het Vlaams Belang maakt maar kans op één zetel, en dat zal dan nog op het nippertje zijn. Maar die zetel gaat naar Gerolf Annemans. Claeys mag daarom de Kamerlijst in Vlaams-Brabent trekken, en dat is de plaats van de vorige lijsttrekker, Filip de Man. Dat De Man geen kans meer maakte, zat er al maan- den aan te komen. Maar Claeys op nummer één zetten van de Kamerlijst, is een opmerke- lijke keuze van Annemans, want daardoor komt de positie van Bart Laeremans in het gedrang.
Laeremans hoopte zelf lijsttrekker te worden voor de Kamer. Nu krijgt hij de eerste opvol- gersplaats, een magere troostprijs. Ook op de lijst voor het Vlaams Parlement is in Vlaams- Brabant maar één verkiesbare plaats haalbaar, en die gaat naar Joris van Hauthem. Heel mis- schien is er een mogelijkheid om een tweede zetel te behalen.
Of de keuze van Annemans verstandig is, laat ik in het midden. Zowel Philip Claeys als Bart Laeremans hebben hun kwaliteiten.
Claeys vertoefde de voorbije jaren op Euro- pees niveau, waar hij trouwens de Europese thema’s behoorlijk opvolgde. Denk maar aan de mogelijke toetreding van Turkije, een thema dat Claeys nauw aan het hart ligt. Laeremans is in Vlaams-Brabant een bekende figuur en een campagnebeest. Hij heeft bovendien een uit- gesproken Vlaams profiel, wat hem dan weer geschikter maakt voor het Vlaams Belang om potentiële N-VA-stemmers toch aan boord te houden.
Kortom, voor Annemans is het wikken en wegen, maar dat er in Vlaams-Brabant nog wat plooien moeten worden gladgestreken, is over- duidelijk. Benieuwd met welke oplossing hij voor de pinnen gaat komen.
KvC
