€ 2,30
73ste jaargang • nummer 38 • donderdag 21 september 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Dat Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rut- ten een paar weken geleden in De Zevende Dag klem werd gezet door sp.a-voorzitter John Crombez, is niet zo verbazend. Politici maken in een debat wel eens fouten, ook al zijn ze goed voorbereid. Maar dat de uitschuiver van Rutten bleef aanslepen en de hele Wetstraat in rep en roer zette, hadden ze bij Open Vld wel- licht niet verwacht.
Even het geheugen opfrissen: de federale regering beslist in het Zomerakkoord om in de toekomst de periodes van werkloosheid van 50-plussers niet integraal mee te tellen in de berekening van pensioenen. Anders gezegd:
die periode van werkloosheid wordt niet gelijk- gesteld aan gewerkte jaren en dus wordt niet het integrale loon in rekening genomen, wel een minimumbedrag per maand van 1.900 euro. Gevolg is dat 50-plussers die in hun loop- baan meer dan één jaar werkloos zijn geweest later een lagere pensioenuitkering zullen krij- gen. Dat past in de strategie van de regering om de band tussen pensioenuitkering en werk te versterken. In De Zevende Dag ging John Crom- bez in de aanval en zei dat 50-plussers flink wat pensioen gingen inleveren. Rutten repliceerde daarop dat dit niet waar was en dat ze zich per- soonlijk zou verzetten tegen die maatregel.
Plots verdween het akkoord in de prullen- mand, al werd in de dagen daarop er nog duch- tig over gediscussieerd. De maatregel lijkt defi- nitief afgevoerd, maar de N-VA is niet van plan zich daarbij neer te leggen. Wellicht gooien de Vlaams-nationalisten dit voorstel de komende maanden opnieuw op tafel.
Liberaal moralisme
Bart de Wever maakte duidelijk dat een pen- sioenhervorming inhoudt dat de band tussen werk en uitkering sterker moet worden. Zon- dag liet Rutten op het VTM-journaal weten dat de N-VA ‘menselijkheid’ mist. Ze begon opnieuw over de pensioenhervorming en ver- wees naar de in haar ogen harde houding van de N-VA die de werkloze 50-plussers minder pensioenrechten wil toekennen dan zij die wel gewerkt hebben. Een bocht van 180 graden in het liberale discours. Jarenlang hebben de Open Vld’ers rondgebazuind dat de pensioe- nen een ramp zijn en op termijn onbetaal- baar dreigen te worden als de band tussen werk en pensioen niet wordt versterkt. Vooral socialistische pensioenministers maakten er een zootje van, is bij de liberalen te horen.
Sinds 2011 is dat veranderd, met eerst Vin- cent van Quickenborne, dan Alexander de Croo en nu MR-minister Daniel Bacquelaine op het departement. Deze heren voerden een aantal pensioenhervormingen uit zoals het strenger maken van brugpensioen, vervroegd pensioen en een voorzichtige hervorming van de amb- tenarenpensioenen. Hun mantra was toen al
‘langer werken moet beloond worden met een hoger pensioen’. Van Quickenborne, nu burge- meester van Kortrijk en Kamerlid, liet de voor- bije maanden meermaals weten dat de pensi- oenhervormingen van deze regering best wat verder mogen gaan. Dat de wettelijke pensi- oenleeftijd in 2025 wordt opgetrokken tot 66 jaar en in 2030 tot 67 jaar, vindt de West-Vla- ming uiteraard een goede zaak, maar de zoge- naamde gelijkgestelde periodes (periodes van inactiviteit die worden gelijkgesteld aan werk bij de berekening van de pensioenen) mogen voor hem wel nog wat verstrengd worden. Ten- minste, dat zei Van Quickenborne een paar maanden geleden. Sinds de pensioenblunder van Rutten is het stil.
De Open Vld’ers hebben plots het geweer van schouder veranderd. Geen rechts econo- misch discours meer, wel een links-liberaal bobo-discours. De liberalen liepen elkaar plots- klaps voor de voeten om in strenge moralise- rende termen het twittergedrag van staatsse- cretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken te veroordelen. Vooral omwille van de – door tegenstanders overigens totaal uit de context gerukte – hashtag #opkuisen kreeg Francken de volle laag. De staatssecretaris had het over het opkuisen van problemen met illegalen in het Brusselse Maximiliaanpark, maar plots zagen linkse politici, daarin gesteund door Open Vld’ers, een ‘bruin monster’ opduiken.
De reacties van Rutten en De Croo jr. wekten de indruk dat de paarse pastoors terug waren.
Onzichtbare partij
Waarom deze reacties bij Open Vld? Zeer eenvoudig: de partij is het spoor bijster. Voor het eerst sinds jaren zitten de liberalen niet in een regering met socialisten waarbij ze een veel te links sociaaleconomisch beleid moe- ten slikken. Maar de centrumrechtse maatrege- len, zoals de lagere loonkosten voor bedrijven en de hervorming van de vennootschapsbe- lasting, komen in de peilingen vooral de N-VA ten goede. Voor de Open Vld dreigt de socio- logische bodem van 12 procent. De Vlaamse liberalen waren al een kleine partij in de fede- rale regering en nu wordt duidelijk dat ze min- der kunnen wegen, ook in de communica- tie. Soms lijken ze rond sociaaleconomische thema’s een onzichtbare partij omdat, onder anderen, minister van Financiën Van Overt- veldt (N-VA) met alle aandacht gaat lopen. Hij gaf ook de aanzet voor de nieuwe vennoot- schapsbelasting. Bij de Open Vld gaat men er ook van uit dat veel rechtse liberalen straks toch voor de N-VA zullen stemmen, zeker nu Bart de Wever het communautaire programma in de koelkast heeft gezet. Maar is het links- liberale bobo-electoraat een alternatief? Onder Guy Verhofstadt heeft de Open Vld geprobeerd die groep kiezers aan te spreken. Het leidde tot een vlucht van de rechtse kiezers, onder andere richting Lijst
Dedecker.
Sinds de pensioenflater van voorzitter Gwendolyn Rutten is het alle hens aan dek bij de Vlaamse liberalen. De Open Vld’ers proberen de aandacht af te leiden door plots een
‘links-liberaal bobo-united discours’ te houden tegen de N-VA. De zwakke peilingen zor- gen voor extra zenuwachtigheid.
De Open Vld
is het spoor bijster FIN
Duitsland was een relatief veilig land, maar sinds de massale aanrandingen in Keu- len op nieuwjaarsnacht is er iets veranderd, en krijgt dit fenomeen meer persaandacht.
Vooral als de verkrachter niet eens wordt aangehouden, zoals een 28-jarige vrouw in Beieren moest meemaken. Ook in Beieren, in Rosenheim, werd een andere vrouw tij- dens het joggen door een asielzoeker uit Nigeria verkracht.
Het dagblad Bild maakte recentelijk onrust- wekkende cijfers bekend betreffende de evo- lutie van het aantal verkrachtingen in Beieren.
Tijdens het eerste semester van 2017 werden 685 verkrachtingen geregistreerd, terwijl in dezelfde periode van 2016 ‘slechts’ 463 ver- krachtingen werden geregistreerd. Een verho- ging van 48 procent. De politieke wereld liet weten “de cijfers eerst nog te willen analyse- ren, want de redenen van de verhoging zijn niet duidelijk”.
Terwijl iedereen wel weet…
…waar de klepel hangt. Zo gaf de Beierse politie in haar cijfers aan dat het aantal ver- krachtingen gepleegd door ‘migranten’ tus- sen het eerste semester van 2016 en dat van 2017 met 91 procent gestegen was. 126 geval- len, om precies te zijn, werden gepleegd door
asielzoekers, of één verkrachting op vijf. De overige verkrachtingen zijn het werk van “men- sen met de Duitse nationaliteit”, maar dat laat- ste begrip is dus een eerder ‘vaag begrip’.
De minister van Binnenlandse Zaken van Beieren Joachim Herrmann (CSU), liet in elk geval weten “nog intenser de strijd te willen aanbinden tegen deze seksuele misdrijven, inbegrepen die verkrachtingen gepleegd in asielcentra”.
Hij voegde eraan toe dat “een effectieve beperking van de immigratie” en “de systema- tische verwijdering van uitgewezen asielzoe- kers” absoluut noodzakelijk zijn om de zaken opnieuw onder controle te krijgen.
Joachim Herrmann is CSU-topkandidaat voor de parlementsverkiezingen in Duitsland deze zondag.
Pietvan nieuwvliet
Slecht nieuws voor multicullobby:
Verkrachtingscijfers Duitsland
Deze week
Ebru Umar aan het woord 2 Briefje aan Laurette 3 Roddels uit de Wetstraat 4 Onze man in Irak 5 Di Rupo beweegt niet, de rest van de PS wel 7 EU haalt kwart miljard weg uit interne veiligheid 11
Sven Kumps 15
Actueel 21 september 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Ryanair en het Ierse belastingparadijs
“Het moderne toerisme biedt één zekerheid: dat je als rei- ziger als een stuk stront of afval wordt behandeld.” Dit citaat uit één van de bestsellers van de Franse schrijver Michel Hou- ellebecq vat perfect samen hoe de liberalisering van bepaalde markten volledig kan doorslaan. Toen de Europese Commis- sie goed twintig jaar geleden onder impuls van commissaris Karel van Miert de luchtvaartsector liberaliseerde, was dat een goede zaak voor iedereen. Weg de tijd zoals in de jaren zes- tig en zeventig toen passagiersvluchten enkel voorbehouden waren aan rijke burgers.
Het gebeurt zelden, maar een liberalisering kan ontspo- ren. Zeker in een sector waar massa en volume belangrijk zijn, zoals de burgerluchtvaart. Er ontstond een toenemende vraag om veel mogelijk passagiers op een zo goedkoop mogelijke manier naar hun bestemming te brengen. Lagekostenmaat- schappijen sprongen in dat gat in de markt. Het Ierse Ryanair voorop. Prijzen voor vluchten héén en terug naar Spanje voor 30, 40, 50 euro zijn geen uitzondering meer. De gebrekkige kwaliteit nemen velen er dan maar bij. Regelmatig verschenen er in de krant wel artikels over ontevreden ex-personeelsleden die vonden dat ze werden uitgemolken, maar dat kreeg weinig aandacht. Topman Michael O’Leary wist alle kritiek via een vak-
kundige communicatie te counteren. En hij zette overheden onder druk: geef mij subsidies of ik vlieg niet meer vanop jul- lie luchthaven. Met jobverlies tot gevolg. Gevolg: onder andere de Waalse regering overspoelde Ryanair met overheidsmanna.
Maar het lagekostensysteem komt steeds meer onder druk.
De voorbije dagen moest Ryanair plots tal van vluchten schrap- pen. Dat heeft te maken met verlofperiodes van piloten en boordpersoneel. Ryanair moet van de Ierse overheid het pak- ket vakantiedagen nu toewijzen om in regel te komen met de Ierse regels. En dat is niet alles. Vorige week besliste het Euro- pees Hof van Justitie dat Ryanair-werknemers die in Charle- roi werken en een arbeidsgeschil hebben met hun Ierse werk- gever terecht moeten kunnen bij een Belgische en niet een Ierse rechtbank.
Zes Waalse werknemers van Ryanair waren in 2011 naar de rechter gestapt na hun ontslag, onder andere omdat ze klaag- den over de werkomstandigheden. Ze wilden de zaak regelen voor een arbeidsrechtsbank in België, maar Ryanair zei dat dit voor een Ierse rechtbank moest gebeuren. Dat scheelt een slok op de borrel want in Ierland zijn de premies en ontslag- vergoedingen minder hoog. Het Europees Hof besliste dat zo’n geschillen voor een Belgische rechtbank moeten worden afge-
handeld. Michael O’Leary zegt zich er niets van aan te trekken, maar dit is toch een belangrijk signaal. Europese overheden en rechtbanken hebben het gehad met het sociale en fiscale gebradeer van Ierland.
Door zeer lage belastingtarieven en een minimum aan soci- ale regels slaagt Ierland er al jaren in om bedrijven ertoe aan te zetten hun hoofdzetel in Ierland te plaatsen. Niet enkel van oorsprong Ierse bedrijven maar ook grote technologiespelers als Apple, Amazon, Facebook en Google kiezen Ierland als Europese uitvalsbasis. De vennootschapsbelasting bedraagt er amper 13 procent. In België is dat nog 33,99 procent; bin- nen twee jaar daalt het tarief naar 25 procent voor grote bedrij- ven en 20 procent voor kmo’s. De kloof met Ierland blijft groot.
De Europese Commissie vindt dat oneerlijke concurrentie en is van oordeel dat Ierland zichzelf profileert als een soci- aal en fiscaal belastingparadijs in Europa. Het Hof van Justi- tie denkt hetzelfde.
Vandaar dat de druk wordt opgevoerd. Vorig jaar besloot Eurocommissaris Margrethe Vestager om Apple in Ierland een boete van 13 miljard euro op te leggen omdat de Ierse rege- ring bij de iPhone-producent amper belastingen inde. Volgens Vestager moet dat geld aan de Ierse staatskas toekomen. Maar dit wordt een proces van lange adem. De Ierse regering is niet van plan om dit geld snel terug te vorderen, omdat Apple in Ierland voor 5.500 banen zorgt. De Europese strijd tegen het Ierse fiscale paradijs wordt er één van lange adem.
Angélique VAnderstrAeten De chaos bij lagekostenvliegmaatschappij Ryanair is geen toeval. Het model van spotgoedkope reizen botst op
haar grenzen. Ryanair heeft als uitvalsbasis Ierland, waar extreem lage belastingtarieven en een beperkte soci- ale regelgeving bedrijven toelaat om vandaar uit wereldwijd concurrenten via lage prijzen uit de markt te duwen.
Maar de Europese overheden hebben het nu wel gehad met dat gebradeer.
Uiteraard kost het wat. Geld! En waar Brussel zoveel mogelijk wil standaardiseren als het om Europa gaat, is het hier net omge- keerd: het ene Europese paspoort is wat goedkoper – of duurder – dan het andere.
Maar de rechten die het biedt, zijn uiteinde- lijk hetzelfde. Of het nu een Spaans of Duits paspoort is, het geeft recht tot vestiging in Europa, recht op vrij reizen door Europa en zowat de rest van de wereld. Een Europees paspoort geeft recht op vrijheid. Vrijheid, niet alleen om te gaan en staan waar je wilt, maar ook de vrijheid om te zijn wie je bent, te zeggen wat je denkt en te handelen zoals je wilt, ongeacht of je man of vrouw, homo of hetero, zwart of wit, gelovig of atheïst bent.
Wat voor ons vanzelfsprekendheden zijn, is voor velen buiten Europa de heilige graal.
Het goedkoopste Europese paspoort vol- gens mijn Turkse vrienden, is het Spaanse:
160.000 euro. Veel geld, maar toch een haal- baar bedrag. Het is geen kwestie van naar een balie lopen, betalen en een paspoort ophalen. Het is een kwestie van investeren.
Een onroerend goed kopen, is voldoende.
De Portugezen eisen dan weer een investe- ring van rond de 500.000 euro, evenals de Ieren. Malta en Hongarije bieden soortge- lijke mogelijkheden. Zelfs Duitsland heeft een ‘investeringsprogramma’, weten mijn vrienden te vertellen.
Achterpoortje
Om een of andere reden was dit dezer dagen ‘nieuws’ in Nederland. Cyprus heeft immers de afgelopen jaren miljarden ver- diend met de uitgifte van Europese paspoor- ten. Tja, moreel gezien is dat verwerpelijk, maar je bent een noodlijdend Europees land, je hebt iets waar anderen geld voor willen betalen, waarom zou je het dan niet te gelde maken? Bovendien is dit een Euro- pees ‘achterpoortje’. Het ‘Golden Visa Pro- gramme’ bestaat sinds 2013 en er zijn geen vaste Europese regels. Bij sommige landen is het een kwestie van investeren in onroe- rend goed, andere landen eisen dat je een
‘business’ opzet. De verplichte verblijfsduur voordat het paspoort wordt afgegeven, is ook optioneel: van eens in de zeven jaar langskomen, tot daadwerkelijk zes jaar in het land wonen. Daarnaast zijn de prijzen vari- abel: van 160.000 euro tot 2 miljoen – wat de gek ervoor geeft. In 2013 kwam Cyprus in het nieuws omdat Chinezen er ‘investeer- den’ (in Europese paspoorten blijkbaar), nu is het ‘nieuws’ omdat het om Russen en Oekraïners zou gaan.
Laten we eerlijk zijn: het is comfortabeler dan in een gammel bootje stappen, al dan niet met een zwemvest, door Europa strom- pelen, en ergens asiel aanvragen. Ja, het is niet voor iedereen weggelegd, maar is dat nou niet exact de bedoeling van Europa?
Dat een Europees paspoort niet voor ieder- een bedoeld is? Omdat wij dit Europa zelf én samen gebouwd hebben? Zit hier eigen- lijk niet een echt prima businessplan voor Europa in? Gewoon van de daken schreeu- wen dat wonen in Europa mogelijk is, mits je maar een half miljoen betaalt? Of meer?
Kaf wordt van het koren gescheiden – wreed maar waar. Iedereen die wat kan, iedereen die wat heeft, is altijd al welkom geweest. Je zou zelfs een leenprogramma kunnen opzet- ten: tekenen bij het kruisje voor een schuld van een half miljoen, werken om het af te lossen en pas als je dat gedaan hebt, kom je in aanmerking voor het sociale stelsel dat we in Europa hebben. Inclusief paspoort.
‘Vluchtelingen’ hebben geen idee hoe die uitkering en het dak boven hun hoofd, wat ze zo vanzelfsprekend komen opeisen in Europa, betaald wordt. Ze beseffen niet dat wij, u en ik, dat betalen via belastingen.
Waarom zou het onmenselijk zijn om ‘vluch- telingen’ te laten tekenen voor een schuld aan de maatschappij waaraan ze komen
‘deelnemen’?
Als je googelt op ‘Golden Visas’, verschij- nen er allemaal webstekken van bureaus die je helpen met de aanvraag. Het lijkt op de ‘Green Card Lottery’ van de Amerikanen, alleen met een ander prijskaartje. Voor mijn Turkse vrienden is het een brug te ver: ze blij- ven hopen dat het allemaal ooit goed komt in Turkije. Want alleen voor paupers die de voorkeur geven aan hun hand ophouden in een in elkaar stortend Europa, staan de poorten van Europa wagenwijd open.
Juist de mensen van wie je wilt dat ze komen, moeten een godsvermogen mee- nemen.
Mensen in doodsnood weten dingen, zo ook dat je legaal Europese paspoorten kunt kopen. Als diezelfde mensen je Turkse vrienden zijn, hoop je voor ze dat het waar is, maar geloof je het eerst niet. En toch is het zo: een groot aantal Europese landen maakt het niet-Europeanen mogelijk om een Europees paspoort te verkrij- gen.
Europees paspoort
E bru u mar
WEYTS EN HET LIJDENDE DIER
Ben Weyts (N-VA), Vlaams minister voor Dierenwelzijn, omarmt met enthousiasme zijn bevoegdheid over Dierenwelzijn. Deze is met de zesde staatshervorming in 2014 naar het Vlaamse niveau verhuisd. Met klaarheid en kracht reageert Weyts op miserie met kiekens, varkens en nu ook runderen. Hop de media bin- nen, harde verontwaardiging, sluiting van het zwarte slachthuis. Liesbeth van Impe vraagt in Het Nieuwsblad (13 september) waarom voor de derde keer op rij de belastende informa- tie niet van zijn eigen inspectiediensten komt, maar van dierenactivisten. Weyts moet wer- ken met 22 Vlaamse inspecteurs (tot voor kort 11), maar heeft niets te zeggen over de nog eens 600 federale dierenartsen die toezien op het dierenwelzijn. Een mooi voorbeeld van te weinig staatshervorming. “Zelfs ‘dierenwel- zijn’ raakt verstrikt in de warboel aan federale en Vlaamse bevoegdheden”, schreef De Mor- gen. Voor het voedselagentschap (FAVV) chec- ken de dierenartsen op voedselveiligheid en volksgezondheid, voor Vlaanderen kijken ze toe op het dierenwelzijn. Het FAVV krijgt hier- voor geld van Vlaanderen, maar kijkt er niet goed op toe. Voor hen is controle een neven- activiteit. Daarom wil Weyts meer “Vlaamse”
dierenartsen inschakelen. De federale dieren- artsen van hun kant vinden dat er te weinig met hun klachten gebeurt. De Morgen laat dan maar een anonieme dierenarts opdraven om even te verklaren dat het de regionalisatie is die niet deugt, en dat het de “Vlaamse” die- renartsen zijn die “onwettig” controleren op dierenwelzijn. Volgens het kabinet van Weyts zal, wanneer een bevoegdheid volledig wordt overgeheveld, ook de controle in dat pakket vervat zitten.
“DE VLAAMSE ZIEKTE”
In zijn boek ‘De Vlaamse ziekte’ zegt LDD’er Peter Reekmans dat de schandalige toestan- den bij intercommunales geen “typisch Waalse ziekte” zijn, zoals Vlaams minister Homans (N-VA) zei. Volgens Reekmans is het in Vlaan- deren “nog erger”. Wouter Beke houdt zich gedeisd, want CD&V’ers bekleden 36 procent van alle intercommunale mandaten. Gwendo- lyn Rutten bleef bij de lachwekkende stelling dat we “bedachtzaam” moeten omgaan met belastinggeld. En Bart de Wever sprak al even vrijblijvend over “een oerwoud waarin nie- mand nog zijn weg vindt”. Van de lokale poli- tici hoeven we volgens Reekmans ook al niet veel te verwachten. Naast de 7.000 gemeen- teraadszitjes verdelen de lokale partijen om de zes jaar meer dan 6.000 nevenmandaten.
Nog ergerlijker is dat de intercommunales een handige manier zijn geworden om via de ach- terdeur de belastingen te verhogen. In Wallo- nië zijn de distributiekosten voor elektriciteit de jongste jaren met 40 procent gestegen, en in Brussel met 20 procent. Vlaanderen?
152 procent erbij!” Als het niet goed is, zeg- gen we het ook.
In de periode dat de prijzen zo fors geste- gen zijn, hebben de 44 energie-intercommu- nales hun gezamenlijk vermogen met 1 mil- jard zien verhogen en is de dividendenstroom naar de gemeenten onveranderd gebleven.
Met andere woorden: het zijn alleen de con- sumenten die de crisis betaald hebben, aldus Reekmans. Hij wil de gemeenten weg uit de energiesector. Laat dat aan Vlaanderen. Zet het mes in de tussenstructuren. Dan kan heel dat vicieuze dividendensysteem op de schop.
En vervang het door correcte financiering via het gemeentefonds.
Actueel
21 september 2017 3
Eindelijk weg
Mevrouw met de krokodillentranen,
Met een heuse ‘coup de théâtre’ kwaamt gij vorige week in de Kamer uw politieke exit aankondigen alsof gij dat allang van plan waart geweest, maar pas nu na rijp beraad de definitieve stap zoudt zetten. Het stuk dat gij kwaamt opvoeren, deed mij onwillekeu- rig denken aan de fameuze ‘commedia del- l’arte’. Dat was een toneeltechniek waarbij de hoofdinhoud van het stuk was vastgelegd in een scenario, maar waarop de spelers ver- der improviseerden, elk naar eigen smaak en talent. Toespelingen op actuele gebeurte- nissen en personen waren de hoofdingredi- enten en dode momenten werden opgevan- gen en opgevuld met visuele grappen, met zorgvuldig voorbereide tirades, acrobatische capriolen, dans, pantomime en dat soort din- gen. Het is een techniek die gij vaak hebt toegepast tijdens uw optredens als minister en Kamerlid. En ja, ook nu weer. Momenten zonder woorden werden gevuld met over- beweeglijkheid, ronddraaien op uw stoel en zowaar het trekken van grimassen die moes- ten suggereren dat gij emotioneel waart en op punt stondt in tranen uit te barsten. Het leek aandoenlijk, maar ik was helemaal niet onder de indruk.
Ik weet immers wat voor iemand gij zijt:
een politiek beest zonder al te veel scrupu- les en een machtsmens, ongenadig en har- teloos. Barbara Pas liet na uw emotionele gedoe weten nooit te vergeten met wat voor haast gij destijds het parlementaire halfrond uit liept om de rouwhulde voor het overle- den VB-Kamerlid Guido Tastenhoye niet te hoeven meemaken. Ziedaar de ‘emomens’
Laurette Onkelinx…
Gij hebt altijd in de totalitaire spiraal van de Parti Socialiste gezeten, van waaruit gij een ongeziene macht hebt verworven en iedereen, al dan niet uit vrije wil, naar uw pijpen liet dansen. Gij hebt van daaruit een systeem helpen creëren dat steeds meer weggroeide van de gewone man, voor wie het initieel allemaal begonnen was, en de politieke ethiek, dat uiteindelijk bulkte van graaiers, profiteurs, parasieten, schoeljes en ploerten. Toen in Brussel het Samuso- cial-schandaal uitbrak, hieldt gij Mayeur en Peraïta zo lang mogelijk uw pollen boven het hoofd, in een poging de dreiging af te wen- den. Vergeefs. Toen de stinkende PS-beer- putten meer en meer opengingen, moest
gij naar adem snakken en u uit de voeten maken. Gij wist meteen dat uw imperium ten einde was en dat gij best een weg zocht om uw politieke carrière af te ronden, al hadt gij onlangs nog gezegd ten aanzien van PS-chef Di Rupo dat een kapitein bij hevig stormweer best op post blijft. Een uitspraak die kan tel- len, want die verschafte u de mogelijkheid ervanonder te muizen. Ja, de ratten verlaten altijd als eersten het zinkende schip.
Bovendien voorspellen de peilingen in Wallonië een catastrofe voor uw partij, die haar traditionele kiesvee ziet verkassen naar de communisten van de PTB. En dat kunt gij gewoon niet aan, evenmin als moedig het hoofd omhooghouden na een verkie- zingsnederlaag. Gij geeft daarom pathetisch uw mandaat aan jongeren, aan een nieuwe generatie, de schijn ophoudend dat gij dat genereus doet. Alsof het om een gewone, perspectiefvolle aflossing van de wacht gaat. Komaan zeg! Realiseert gij u wel wat voor een vergiftigd geschenk gij die gasten geeft? Ik denk dat ik er niet ver naast zit als ik veronderstel dat gij stilletjes in uzelf denkt:
“Après moi le déluge!” Met een dik parle- mentair pensioen, en wellicht een lucratieve job als ‘uitgroeibaan’, verlaat gij roemloos en weinig dapper het politieke toneel.
Tot slot dit. Bij de aankondiging van uw afscheid liet gij u ontvallen: “Over het algemeen vind ik dat een heleboel waar- den waarin ik geloofde en geloof langzaam aan het verzwakken zijn: de generositeit, de verdraagzaamheid, het humanisme, de aandacht voor ellende en wanhoop. En dat doet inderdaad soms pijn.” Hebt gij u al een tiende van een seconde afgevraagd hoe dat zou kunnen komen, en hoe gij daar zelf toe hebt bijgedragen? Kamerlid Valerie van Peel twitterde bij uw afscheid onomwonden:
“Hopelijk luidt dit ook het einde in van het tijdperk van het soort van machtspolitici die de geloofwaardigheid van de politiek kapot hebben gemaakt.” Pak vast!
Laurette, uw ‘mitraillette’ zal weldra ver- stommen. Ik hoop dat gij de tijd en de moed wilt opbrengen om eens in de spiegel te kij- ken, zodat gij zult begrijpen waarom ik dit briefje zo bitter en zo hard heb geschre- ven. Eindelijk zijt gij weg, na de Mayeurs en de Peraïta’s. De politieke wereld kan stil- aan weer op adem
komen.
Briefje aan Laurette Onkelinx
Spoor blijft Vlaming geld kosten
In Knack had professor Herman Matthijs het over de spoorstaking die de socialistische vak- bond aankondigde voor 10 oktober. Staken is een recht, maar werken is dat ook. Niet alleen vakbonden zijn daarover verdeeld, ook tus- sen Noord en Zuid in dit land loopt een ferme kloof. Onder meer over het royale personeels- en pensioenstatuut voor het spoorwegperso- neel, over het ontvetten van de spoor-ambtena- rij (30.000 personeelsleden, met te veel taken die niets te maken hebben met de kerntaak van die onderneming).
Matthijs wijst op het communautaire aspect van dit dossier. De investeringen van de spoor- wegen gaan voor 60 procent naar Vlaanderen en 40 procent naar Wallonië. “Alleen is het maar de vraag of die verhouding de laatste jaren is nageleefd en dat heeft onder meer te maken met de enorme werken aan Brusselse sporen en gebouwen.” Daartegenover staat dat 70 pro- cent van de eigen inkomsten van de NMBS uit de Vlaamse stations komt. Terwijl er evenveel stations zijn in het noorden en het zuiden van dit koninkrijk. Bovendien telt Vlaanderen min- der kilometer spoor.
Is een regionalisering van de spoorinfrastruc- tuur een optie? Eddy van de Voorde, transport- econoom aan de Universiteit Antwerpen, wijst er in Trends op dat de infrastructuurkosten fif- tyfifty worden verdeeld langs beide kanten van de taalgrens, maar de reizigersvraag zit voor 70 procent in Vlaanderen. Dat spoordos- sier alleen al volstaat (zelf invullen) voor een zevende staatshervorming, meer autonomie, confederalisme of een splitsing van dit land.
Hoger leefloon voor wie?
Vanaf deze maand zijn de leefloonuitkerin- gen verhoogd met 0,9 procent. Samenwonen- den krijgen 595 euro per maand, alleenstaan- den 892,7 euro, personen met een gezin ten laste 1.190 euro. Een stijging die Wallonië niet zal betreuren. Daar ontvangen dubbel zoveel jongeren een leefloon als in Vlaanderen, én ze blijven er ook langer onder dat leefloondak hangen. Leeflooncijfers zijn beschikbaar bij de federale overheidsdienst POD Maatschappe- lijke Integratie. Minder dan dertig procent van de leefloners woont in Vlaanderen (afgerond zestig procent van de inwoners), een kwart in Brussel (10 procent inwoners) en bijna de helft in Wallonië (dertig procent inwoners).
Meer faillissementen in Franstalig België
In juli en augustus gingen 934 bedrijven op de fles. Het aantal faillissementen in de horeca en de bouw blijft stijgen … behalve in Vlaan- deren, blijkt uit info van het handelsinforma- tiekantoor Graydon. In Vlaanderen ging het om een daling met 6,15 procent, in Brussel (+ 9,38 procent) en Wallonië (+ 6,4 procent) om een stijging, ook al zou ook daar de economische conjunctuur in de lift moeten zitten. Zelfde beeld als we op iets langere termijn kijken. In de eerste acht maanden van dit jaar legden 6.665 bedrijven de boeken neer (7,6 procent meer dan vorig jaar). In Vlaanderen daalde het aantal heel lichtjes (-0,3 procent). In Brussel en Wal- lonië was er een stijging. Vooral Brusselse en Waalse cafés en bars hebben het lastig (alco- holcontroles, stijgende prijzen, witte kassa…).
In Vlaanderen is er sprake van een stabilisatie.
De bouw noteerde overal meer faillissemen- ten, maar ook hier scoort Vlaanderen (+5,2 pro- cent) veel beter dan Wallonië (+ 13,3) en Brus- sel (+ 38,4 meer)
Fietsen, een komma verschil
Federaal minister van Mobiliteit François Bel- lot (MR) had het in Metro Time over al die ver- loren uren in de files. De trein moet hier een grotere rol spelen, maar het vurige socialisme in Wallonië verbrodt het enthousiasme voor het spoor.
Daar zullen we het hier niet over hebben. Een ander verschil is het fietsgebruik. Mooie alter- natieve oplossing om ergens heen te rijden.
Alleen gaat dat om evidente redenen makke- lijker in Vlaanderen dan in de heuvels van Wal- lonië. In Vlaanderen gaat 14 procent van de werknemers met de fiets naar het werk, in Wal-
lonië is dat slechts 1,4 procent. Och, maar een komma verschil? Is de “gesubsidieerde” elektri- sche fiets hiervoor een oplossing? Dat valt nog te bezien. Ook Walen geven een forse voor- keur aan de auto.
Bellot en het
Gewestelijk ExpresNet
Bellot startte het Executief Comité van de Ministers van Mobiliteit weer op. Daar wordt het Gewestelijk ExpresNet (GEN) een van de zwaarste dossiers. Bellot kreeg hiervoor een miljard euro extra budget. En zijn prioriteiten:
een trein om het kwartier tussen Louvain-La- Neuve en Brussel tegen 2023, en eentje om het halfuur tussen Brussel en Nijvel. En later nog een treinstation voor de luchthaven van Char- leroi? Vlamingen, let op uw saeck…
Bellot en de rijopleiding
Vanaf 1 oktober moeten Vlaamse ouders die hun kind zelf willen leren rijden eerst een oplei- ding krijgen. Die Vlaamse bepaling is volgens federaal minister François Bellot (MR) onwet- tig. Hij startte een procedure voor de Raad van State. “Vlaanderen mag niet aan de gemeenten vragen om te controleren of de cursus gevolgd werd”, klinkt het bij Bellot. “Het afleveren van het voorlopig rijbewijs en daaraan verbonden voorwaarden is onze (federale) bevoegdheid, de rijopleiding is die van de regio’s… Als elke regio eigen voorwaarden toevoegt, riskeer je op termijn met 3 soorten voorlopige rijbewij- zen te zitten.”
Vlaams minister Ben Weyts (N-VA) houdt vast aan zijn maatregel. De procedure bij de Raad van State zal hem niet tegenhouden. “Wij willen geen regio zijn die een rijbewijs met een doos cornflakes meegeeft. Critici vrezen een regionaal verschil ter zake. Waarom? De buurlanden hebben toch ook zo hun speci- fieke systemen. Zolang er over die zaken geen internationale uniformiteit is, beslissen de regio’s. Punt. Als Vlaanderen de regio is waar enige gestrengheid het mobiliteitsbeleid mee bepaalt, houden zo. De cijfers over het aantal dodelijke ongevallen geven Weyts gelijk.
Waalse leerlingen kiezen steeds minder voor Nederlands
Leerlingen in Waalse middelbare scho- len zijn minder en minder geïnteresseerd in het vak Nederlands. Iets minder dan de helft (49 procent) van de leerlingen koos in 2010 voor Nederlands als eerste keuzetaal. Dat cij- fer is voor 2014 teruggevallen tot 46,9 procent, schreef La Libre Belgique maandag. Dat ligt niet aan desinteresse voor het Nederlands, maar aan “de groeiende concurrentie van het Engels in hun keuze als eerste moderne taal”, zegt Nicole Bya, verantwoordelijke voor moderne talen bij Fesec, de onderwijsorganisatie voor het secundair onderwijs binnen het katholiek onderwijs. Het vak Engels (eerste keuze van 35,2 procent van de leerlingen terwijl slechts 1,3 procent voor het Duits als eerste keuzetaal kiest. Iets meer dan 16 procent kiest niet voor een moderne keuzetaal. Het Nederlands is wel verplichte kost in het Brussels onderwijs.
Rode kieskoorts in de Kempen
De Standaard liet Peter de Lobel een ronde van Antwerpen rijden, op zoek naar de PVDA.
Voor zover we weten een partij die niet één zetel haalt in het Vlaams Parlement, maar goed.
De score in Antwerpen en de hoop van boeg- beeld Peter Mertens werden in 2014 geknipt door een zwak resultaat in de Stille Kempen en elders buiten ‘t stad. De partij wil dat in 2019 anders, want “doorbreken in Wallonië en niet één zetel kunnen nemen in Vlaande- ren, zou bijzonder pijnlijk zijn voor de ‘natio- nale’ PVDA/PTB”.
“Het zou het perfecte excuus zijn voor Bart de Wever (N-VA) om nog eens te spreken van twee democratieën”, zegt Wout Schafraet, PVDA-lijsttrekker in Turnhout in De Standaard.
De partij wil nu binnenbreken in Mechelen, Turnhout, Brasschaat, Heist-op-den-Berg, Geel, Boom, Mortsel en in Antwerpen. De septem- berpeilingen zijn voor PVDA verre van gerust- stellend. De kloof met Wallonië blijft wat ze is.
A.P.
Gespleten land: een overzicht
In het communautaire debat zou er meer aandacht kunnen zijn voor de verschillen in dit land. Die beperken zich niet tot de opvallende zaken (taal, cultuur, sociaaleconomi- sche en politieke verhoudingen), ze zitten tot in de absolute onderkant van alle poten onder dit krakkemikkige land. Een greep uit twee weken informatie met een commu- nautair kantje aan. Een oogst van verschillen tussen Noord en Zuid.
Even afwezig
Annemie Turtelboom van Open Vld gaat er even tussenuit. Ze trekt voor ruim drie maan- den naar de Verenigde Staten om te gaan
‘studeren aan de Yale-universiteit’. Zij werd samen met vijftien andere ‘studenten’ gese- lecteerd voor het ‘Maurice R. Greenberg World Fellows Program’ van Yale. Zij mag er naar een rist gerenommeerde sprekers gaan luis- teren en ze mag zelf een aantal lezingen gaan geven, over bijvoorbeeld migratie in Europa, veiligheid en – het kan niet ontbreken in deze beroerde poco-tijden – populisme. Naar ver- luidt ziet ze het helemaal zitten en woont ze al die tijd op een studentenflat. In de Kamer zal haar zitje onbezet blijven, want je kan daar enkel vervangen worden als je minister wordt of ontslag neemt. Gelukkig loopt haar wedde vlotjes en rimpelloos verder. Ze zou ons op zijn minst eens daarvoor mogen bedanken, vinden wij. Want wij hoesten die parlementaire wed- des op, nietwaar?! Je moet het als gemiddelde burger eens proberen in je hoofd te halen: op je werk wegblijven en het toch heel logisch vin- den dat je aan het einde van de maand zon- der verpinken je duiten vangt. Misschien kan de ‘politieke vernieuwing’ hier ook eens een kleine ingreep doen…
Bijna afwezig
Neen, ze is nog niet helemaal weg. Dat moe- ten we nog uitzweten tot 2019. Maar ze geeft het fractievoorzitterschap, inbegrepen een fikse maandelijkse extra vergoeding, door.
We hebben het natuurlijk over tante Laurette O, de kleindochter van de VNV-oorlogsbur- gemeester van het Limburgse Jeuk, die haar smadelijke politieke aftocht vorige week aan- kondigde. Ze zal nu minder gaan krijsen en molenwieken, wellicht. Kwatongen in de wan- delgangen beweren zelfs dat we haar in het halfrond zelfs niet meer vaak gaan zien. Zo gaat dat met politieke tenoren die hoogmoe- dig zijn en altijd het hoge woord voeren: eens ze van hun pedestal donderen omwille van onfrisse en kwalijke praktijken en daarna hun wonden moeten likken, verdwijnen ze als die- ven in de nacht. Of als ratten die het zinkende schip verlaten. Onkelinx… Velen zullen zich de feeks blijven herinneren. Vooral toen ze in de regering-Verhofstadt ‘heer en meester’ – of was het ‘dominante dame en meesteres’ - was en dat als volgt omschreef: “Verhofstadt, c’est génial!”
Hij komt ook niet
Prince Lorre is zonder twijfel de meest bizarre en clowneske figuur in de koninklijke poppenkast. Hij verrast altijd weer vriend en vijand. Zo bracht hij deze zomer in marine- uniform buiten medeweten van de regering en tot ieders verrassing een bezoek aan de Chinese ambassade om het negentigjarige jubileum van het Chinese volksleger te vie- ren. Het werd hem niet in dank afgenomen, want in de Kamer werd al vaker gesteld dat hij binnen de lijntjes moet kleuren of dat hij (een deel van) zijn dotatie zal verliezen. Dat zit eraan te komen, maar omwille van het hei- lige ‘recht op verdediging en om gehoord te worden’, had de premier hem op het matje geroepen. En wat doet de royale prins? Hij komt doodleuk niet en staaft zijn afwezigheid met … een doktersbriefje. En hij vraagt zich te mogen laten vervangen door zijn advocaat.
Jawadde! Hij zet zijn duim aan zijn neus en laat de vingers waaien. Nu zou het toch dui- delijk moeten zijn dat hij zijn dotatie mag ver- geten. Mogen we hopen op een spitse tussen-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 21 september 2017
4
komst daarover aanstaande donderdag van twee Vlaams-nationalisten, een uit de opposi- tie en een uit de meerderheid? Het moet toch niet gekker worden!
Iedereen tevreden
Toen deze zomer de stoelendans in de MR begon, naar aanleiding van de machtsgreep in het Waals Gewest waar de PS uit de regering werd gebonjourd, had in alle stilte een wissel plaats. Minister Borsus verkaste naar de zetel van minister-president in het Waals Gewest en Kamerlid Denis Ducarme volgde hem op als federaal minister van Middenstand, KMO’s, Zelfstandigen, Landbouw en Maatschappelijke Integratie. Dus kwam diens stoel in de Kamer vrij. En wie dook daar op een blauwe maan- dag op? Isabelle Galant, de zus van Jacqueline Galant, die eerder ontslag nam uit de rege- ring-Michel als minister van Mobiliteit, haar plaatsje in het Waals Parlement weer opeiste en het daar ter compensatie meteen tot dikbe- taalde vicevoorzitter schopte. Isabelle was pro- vincieraadslid, maar mag nu gaan zitten blin- ken in de Kamer. En zo is iedereen tevreden en is de cirkel weer rond. De politieke clans en families – ook, maar vooral in Wallonië – hou- den elkaar altijd weer in evenwicht.
Ironie van het spel
Toch krijgt dit verhaal voor de familie Galant een vervelend staartje. Omdat Isabelle Galant de provincieraad van Henegouwen verliet, komt ook daar een eerste opvolger in haar plaats. En dat is niemand minder dan Philippe Urbain, die in 2014 op dringend verzoek van Jacqueline Galant uit de partij werd gezet. Bij de samenstelling van de lijsten in 2012 ver- hinderde zij als regiochef dat de man op de lijst van zijn gemeente kwam te staan en limo- geerde hem naar de provincieraadslijst, waar hij niet verkozen werd. Hij was daar altijd boos over gebleven en had Jacqueline herhaalde- lijk een ‘dictatrice’ en een despote genoemd, wat hem een klacht opleverde voor smaad en een uitsluiting uit de partij.
En nu mag hij, of moet hij, louter op basis van de wet haar zus opvolgen. Ironisch, toch?!
Normaal zou men dan oordelen dat Isabelle best in de provincieraad zou blijven zitten omwille van dit onverkwikkelijke verhaal. Maar dat is buiten de MR-partijstrategen gerekend.
Jacqueline komt immers nooit meer terug naar de Kamer na haar debacle als federaal minis- ter, maar het bedje is daar door deze ‘toeval- lige’ opvolging ‘incontournable’ gespreid voor Isabelle, als zoete wraak en als compensatie voor de aftocht van haar zus. Nog een jaar- tje gekrakeel op provinciaal vlak kan er dan best bij. Want die lastige opvolger is na 2018 zeker helemaal verdwenen. En dan liggen alle wegen naar 2019 weer open. Zucht…
Het is lang ‘bon ton’ geweest bij historici om de invloed van het individu op belang- rijke gebeurtenissen te minimaliseren. Het klimaat (slechte oogsten), de geografie, de tijdsgeest en de klassenverhoudingen wer- den tijdens mijn opleiding belangrijker geacht dan de daden van één persoon. De situatie in Rusland in 1917 heeft de staatsgreep van Lenin zeker vergemakkelijkt, want dikwijls waren de gebeurtenissen hem voor, maar zonder zijn doordrammen was de kans groot dat de wereld het communisme bespaard was gebleven.
De echte revolutie
De echte Russische revolutie heeft plaats in februari 1917 (zie ’t Pallieterke van 9 en 16 februari 2017), wanneer het parlement na een week gewelddadige betogingen en legermuiterijen een Voorlopige Regering aan- stelt die de keizer tot troonsafstand dwingt.
De Russen krijgen alle burgerlijke vrijheden.
Een toekomstige grondwetgevende verga- dering zal met algemeen enkelvoudig stem- recht (ook voor vrouwen) gekozen worden.
De regering van de begoede burgerij en één socialist (Kerenski op Justitie) staat wel onder zware druk van haar geallieerden, die eisen dat ze verder oorlog voert tegen Duitsland.
Tezelfdertijd en letterlijk in hetzelfde gebouw - zij het in een andere vleugel - zetelt een Sovjet (raad) die gekozen is door de men- sen die met hun betogingen en ten koste van 1.300 doden het ancien régime geliqui- deerd hebben.
Hoofdstad Petrograd (nu Sint-Petersburg) telt 2 miljoen inwoners onder wie 400.000 arbeiders en arbeidsters die bijna allemaal in dezelfde fabriekswijk wonen. De vertegen- woordigers van die arbeiders en de muitende soldaten (meestal boerenzonen) beheersen de Sovjet volledig, en in een paar weken ont- staan in alle Russische steden gelijkaardige Sovjets. De Sovjet van Petrograd wil zelf niet regeren, want de meeste leden zijn lid van een van de drie socialistische partijen en ze zweren bij de marxistische humbug die stelt dat er een burgerlijk overgangsregime nodig is vooraleer de dageraad van het socialisme zal gloren. Daarenboven vinden de meeste Sovjetleden dat er eerst democratische ver- kiezingen moeten komen.
Oproep tot een burgeroorlog en een staatsgreep
De kleinste socialistische partij gaat daar niet mee akkoord. De bolsjewieken worden geleid door de gevluchte edelman Vladimir Oeljanov (die tientallen schuilnamen bezit, maar Lenin is zijn bekendste). Ze hebben op een partijcongres van enkele tientallen soci- alistische bannelingen één keer de meer- derheid gekregen bij de stemming over een resolutie en waren eventjes de grootste (=
bolsjoi) in die vergadering, maar in werke- lijkheid zijn ze in Rusland ver in de minder- heid vergeleken met de andere socialistische partijen.
Lenin laat dat niet aan zijn hart komen.
Integendeel, hij verkiest een kleine organisa- tie van beroepsrevolutionairen voor wie het doel ieder gewelddadig middel heiligt. Ver- wonderlijk achteraf: de partij wordt in bin- nen- en buitenland gesteund door rijke bur- gers die haar gewelddadige ideologie niet ernstig nemen en die op die manier hopen het keizerlijk regime te saboteren. (Verge- lijk het met de idioten vandaag die tegen alle rede in volhouden dat de islam geen gevaar is.) Bij het begin van de oorlog in 1914 woont Lenin (op kosten van zijn moeder, die hem de pacht van haar boeren zendt) in Zürich. Hij wordt door andere socialisten en zelfs door zijn eigen partijgenoten als een halve onva- derlandse gek bestempeld.
Hij predikt immers dat Rusland de oor- log mag verliezen op voorwaarde dat de arbeidersklasse de nederlaag aangrijpt om een burgeroorlog te voeren tegen de eigen kapitalisten, vervolgens de macht grijpt en daarna de wereldrevolutie organiseert. Van-
uit Zürich beveelt Lenin dat zijn partijgenoten geen enkele steun aan de Voorlopige Rege- ring mogen geven, geen enkel compromis mogen sluiten met andere socialistische par- tijen en zich moeten voorbereiden op deze staatsgreep.
In Petrograd lachen ze er eens hartelijk mee; zeker de bolsjewieken die de situa- tie ter plaatse kennen en die graag met hun socialistische kameraden van de andere par- tijen samenwerken. Het nu legale partijblad Pravda (Waarheid) veroordeelt de stellingen van Lenin. Hij begrijpt dat hij zo vlug moge- lijk in Petrograd moet komen en contacteert de Duitsers. Die zien in hem een ideale sto- kebrand om de Russische oorlogsinspanning te saboteren. Ze vervoeren hem en enkele mederevolutionairen met een speciale trein door Duitsland naar Scandinavië. Ze stop- pen hem ook een ferme som geld toe, om verder herrie te schoppen. Begin april 1917 komt hij toe via Finland (nog deel van Rus- land) in Petrograd en daar begint de visuele legende. Er is geen cameraploeg, zelfs geen fotograaf aanwezig.
In de komende tv-programma’s zal men u zeker vergasten op de gefantaseerde home- rische reconstructiebeelden uit speelfilms (vooral van Sergej Eisenstein) die niets met de realiteit te maken hebben. De bolsjewie- ken die Lenin ontvangen kennen zijn naam van zijn artikels, maar de meesten hebben hem nog nooit gezien en ze zijn verbaasd als een kleine kale man met een haast Azia- tisch uiterlijk en een rossig baardje verschijnt.
Lenin begint onmiddellijk met een oproep tot een burgeroorlog en een staatsgreep, en iedereen haalt weer de schouders op.
Duidelijke slogan
Maar Lenin begrijpt dat de situatie iedere dag gunstiger wordt voor zijn plannen. De Sovjet regeert niet, maar verhindert wel dat de Voorlopige Regering het wel doet. De Sov- jet heeft de gewapende soldaten aan zijn kant, die voortaan aan politiek mogen doen en die de oorlog meer dan beu zijn. De Sov- jet eist vrede met Duitsland zonder annexa- ties terwijl de regering verder oorlog voert.
De machteloze regering krijgt geen greep op de anarchie in heel Rusland. Overal nemen de boeren (85 procent van de bevolking) de grond in beslag, vermoorden of verjagen de eigenaars.
De steden worden niet langer bevoorraad, en het begint te gisten. Lenin - geen grootse maar een duidelijke spreker - herhaalt voort- durend één slogan: “Vrede, brood, grond!”
Hij krijgt begin mei de steun van een vroe- gere tegenstander, die ook uit ballingschap terugkeert: Leon Trotski, de voorzitter van de legendarische eerste Sovjet tijdens de opstand van 1905. Trotski is een schitterend organisator die een gewapende, gediscipli- neerde en keiharde partijmilitie organiseert, 6.000 man sterk.
Tezelfdertijd geeft de Voorlopige Regering de teugels in handen van de socialist Keren- ski, minister en lid van de Sovjet, die een links kabinet vormt. Kerenski en Lenin heb- ben nooit met elkaar maar wel tegen elkaar gesproken.
Begin juni komt in Petrograd een eerste congres van alle Sovjets bij elkaar. 105 van de 617 vertegenwoordigers zijn al bolsjewiek.
Lenin eist weer een staatsgreep en Kerenski noemt hem een anarchist. Maar de nieuwe eerste minister neemt een fatale beslissing.
De oorlog moet verder gevoerd worden tot de Duitsers uit het moederland verdreven zijn en eerst dan is vrede mogelijk. Hij lanceert een nieuw en bloedig offensief. De meeste bolsjewieken weten het ook niet goed meer.
Lenin volgen en de Duitsers hun zin geven?
Liever niet, maar Kerenski gehoorzamen wil- len ze ook niet.
Jan neckers vervolg volgende week
De staatsgreep die de wereld veranderde (1)
Binnen een paar weken is het 100 jaar geleden dat Lenin en zijn bende een staats- greep pleegden. Wedden dat u in de media alleen het woord “revolutie” zal horen over een putsch die alle klassieke vrijheden liquideerde?
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Actueel
21 september 2017 5
SCEPTR mee met parlementaire delegatie Vlaams Belang op bezoek in Irak
Van 19 tot 23 september reist SCEPTR-hoofdredacteur Jonas Naeyaert mee met een parlementaire delegatie van het Vlaams Belang naar Irak. De rechtsnationalis- ten werden uitgenodigd door de Irakese overheid nadat een gelijkaardige reis door het Vlaams Belang naar Syrië breed werd opgepikt in de Arabische media. Op de plan- ning staan onder meer de relatief veilige hoofdstad van Irak, Bagdad, het recent bevrijde Mosoel in het noorden en een bezoek aan de geplaagde jezidi-gemeenschap.
Het is Vlaams Belang-Kamerlid Filip Dewinter die door de Irakese overheid werd uitgenodigd om een bezoek te bren- gen aan het door oorlog verscheurde land, waar niet alleen sjiieten tegenover soennieten staan, maar ook de spannin- gen tussen de Irakese regering en de Koerdische deelstaat hoog oplopen. Met Dewinter reizen ook Vlaams Parlements- lid Anke Van dermeersch, Kamerlid Jan Penris en mediamede- werker Frank Creyelman mee. Eerder dit jaar bracht Dewinter nog een bezoek aan Syrië, waar hij voor de tweede maal een onderhoud had met Syrisch president Bashar al-Assad. Toen vergezelde een cameraploeg van de VRT de Vlaams Belang’er.
Irak anno 2017
Irak wordt sinds 2003 min of meer onafgebroken geteisterd door conflicten. In 2003 vielen de Amerikanen Irak binnen om Saddam Hoessein van de macht te verdrijven op basis van het bezitten van massavernietigingswapens. Deze beschuldigin- gen bleken onterecht, maar de impact van de oorlog zindert tot de dag van vandaag na.
Hoewel de missie in Irak in 2008 door de VS als ‘afgelo- pen’ werd verklaard, blijft de realiteit een ander verhaal. De VS ondersteunden, deels uit noodzaak om niet al te veel Sad- dam-oudgedienden aan de macht te laten, voornamelijk de
sektarische en finaal gevaarlijke politiek van de sjiieten. Deze beleidsmakers verwaarloosden immers jarenlang de soenni- tische bevolking, die steeds als laatste in de rij moesten staan voor investeringen en overheidsaandacht. Dat resulteerde in een chronische soennitische opstand die officieel in 2011 afliep. Echter, IS nam met succes de rol van soennitische rebel- lengroep over.
In 2014 kwam IS op kruissnelheid. Toen viel de grote stad Mosoel nagenoeg zonder weerstand te bieden. Daarop schoot de internationale gemeenschap in een paniekkramp. Vandaag wordt de Irakese overheid, die veel vraagt en weinig kan bie- den, overeind gehouden door de VS en Iran, terwijl regionale actoren zoals de Koerden en de Turken in belangrijke mate regio’s controleren of beïnvloeden.
Agenda
De exacte planning van het bezoek werd pas bij aankomst bekendgemaakt door de Irakese overheid. Uit veiligheidsover- wegingen communiceert de Irakese overheid bij voorkeur zo min mogelijk over welke politici en vooraanstaanden wan- neer en waar zullen zijn. Zo speelt men eventuele aanslagple- gers niet in de kaart.
SCEPTR zal in Bagdad de mogelijkheid hebben om met
vooraanstaande politici te spreken, zoals de voorzitter van het parlement en de minister van Defensie. In de loop van de week is een bezoek aan de grote noordelijke stad Mosoel gepland, die onlangs werd bevrijd van de islamistische ter- reurgroep IS. Ook bezoeken aan de gekwelde jezidi- en chris- telijke gemeenschappen staan op de planning. Hierbij zullen niet alleen unieke inzichten in de Iraakse oorlog gebracht wor- den, maar ook persoonlijke verhalen van getroffen slachtof- fers, soldaten, burgers, enzoverder.
Jonas naeyaert
EU haalt kwart miljard weg uit interne veiligheid
Eind augustus publiceerde de Raad van de Europese Unie een interessant document (11732/17). Het is een memo van Günter Oettinger, lid van de Europese Commissie, aan Märt Kivine, voorzitter van de Raad van de Europese Unie. Het onderwerp is een ‘voor- stel tot kredietoverschrijving nr. DEC 18/2017 binnen Afdeling III - Commissie - van de algemene begroting voor 2017’.
Bij een kredietoverschrijving wordt geld van het ene programma van de EU naar een ander programma overgeschreven. In mensentaal:
geld dat voorzien is voor bijvoorbeeld interne veiligheid wordt voor iets helemaal anders gebruikt.
Saai? Op het eerste gezicht wel. Tot we het document in detail bekijken. Dan wordt het plots bijzonder interessant én relevant voor de burger. De programma’s waar de EU geld van wegneemt, zijn immers ‘Interne veiligheid’ en
‘Asiel en migratie’. Het geld gaat vervolgens naar ITER, de Internationale Thermonucleaire Experimentele Reactor.
Verlies voor bestrijding van misdaad
De post ‘steun voor grensbeheer en een gemeenschappelijk visumbeleid om legitiem reizen te vergemakkelijken’ verliest liefst 80 miljoen euro.
Het onderdeel ‘voorkoming en bestrijding van grensoverschrijdende georganiseerde mis-
daad en betere beheersing van veiligheidsge- relateerde risico’s en crises’ verliest 45 mil- joen euro.
Het onderdeel ‘voltooiing van operaties en programma’s op het gebied van de buitengren- zen, veiligheid en bescherming van de vrijhe- den’ verliest 105 miljoen euro. En tot slot het deel ‘voltooiing van operaties en programma’s op het gebied van terugkeer, vluchtelingen en migratiestromen’ verliest 54 miljoen euro.
Winst voor ITER
De totale som, te weten 284 miljoen euro, gaat integraal naar ITER. In de memo staat:
‘Deze overschrijving betreft het voorstel om het programma voor de Internationale Ther- monucleaire Experimentele Reactor (ITER) te versterken met 284 miljoen euro aan beta- lingskredieten.’
Het is ongezien dat de EU een kwart miljard euro uit de essentiële programma’s ‘Interne veiligheid’ en ‘Asiel & migratie’ haalt om deze te gebruiken voor ITER.
Vlaams Belang in het Midden-Oosten
Omwille van de heisa werden de VRT-reportages die toen werden ingeblikt, geschrapt. Dewinters bezoek aan Assad daar- voor kwam dan weer in opspraak omdat het plaatsvond zonder toestemming van VB-voorzitter Tom van Grieken. Hierdoor stak een korte maar krachtige interne crisis de kop op bij Vlaams Belang. Het is evenwel te verwachten dat dit bezoek geen interne problemen zal opleveren. Irak is een officiële bondge- noot van België, in tegenstelling tot Assad, en Van Grieken is op de hoogte van de trip.
“Vluchtelingencrisis ter plekke aanpakken”
Dewinter wil naar eigen zeggen Irak bezoeken om zowel symbolische en historische redenen, nu de islamisten van IS nagenoeg verslagen zijn in het Midden-Oosten. Er zijn echter concrete beleidsaspecten aan het bezoek. Dewinter en zijn reisgenoten willen observeren hoe gevluchte Irakezen kunnen terugkeren nu de oorlog (vermoedelijk) op zijn einde loopt.
“Als onze overheid effectief de vluchtelingencrisis wil aan- pakken, kan dat niet alleen met inspanningen op het thuisfront, maar moet dat ook met maatregelen en hulp ter plekke, in dit geval in Irak”, aldus Dewinter. “Met wat hetgeen de Belgische overheid vandaag doet, gaan we er niet komen.” Bovendien maakt het rechtse Kamerlid zich zorgen over migratiebewegin- gen in de andere richting, namelijk terugkerende ‘Belgische’
jihadisten die in staat zijn om, na jaren militaire ervaring, bloe- dige aanslagen bij ons te plegen.
Ook de interne politiek-religieuze dynamieken in Irak baren Dewinter zorgen. Rapporten van de laatste jaren berichten over sjiitische milities, geallieerd aan Bagdad, die niet alleen wreed- heden begaan onder de soennitische bevolking, maar ook de
gebieden onder hun controle besturen op een net zo funda- mentalistische manier als IS.
Dat wil zeggen: met draconische hand alles aanpakken dat afwijkt van de islamitische gebruiken, zoals alcohol, dans, muziek, homoseksualiteit, enzoverder. “Het gevaar bestaat erin dat we de soennitische extremisten vervangen door sjii- tische extremisten. Dat kan niet de bedoeling zijn”, verklaarde Dewinter.
Een bijzonder aandachtspunt van Dewinter zal de positie zijn van de religieuze minderheden in Irak, onder meer de jezidi’s, maar zeker ook de vervolgde christenen. Jonas naeyaert
De reis in en door Irak is dagelijks te volgen met uitgebreid beeld- en video-
materiaal op sceptr.net en op Twitter via
@jonas_naeyaert.
Dat een onderdeel ‘voorkoming en bestrij- ding van grensoverschrijdende georganiseerde misdaad’ 45 miljoen euro verliest, valt van- daag, gezien de internationale context, niet uit leggen.
thierry Debels
JOBGROEI IN EUROPA
Volgens De Standaard (12 september) zijn de jobvooruitzichten gunstig. In heel Europa, met uitzondering van Zwitserland. Dat blijkt uit de trimesteriële jobprognose van de internati- onale uitzendgroep Manpower.
Ook in ons land wordt jobgroei verwacht.
De Belgische werkgelegenheidsprognose is al sinds midden 2014 positief. Toch zijn de aanwervingsprognoses van de 751 bevraagde bedrijven zeer bescheiden. Meer dan 90 pro- cent zegt in het laatste kwartaal van dit jaar geen aanwervingen te zullen doen. De Waalse bedrijven zien het een heel pak beter in dan de Vlaamse. Dat doen ze al jaren. Maar de werkloosheidskloof blijft even groot of neemt nog toe, blijkt uit cijfers van de RVA. Je moet om dat te weten dan wel De Standaard even opzijleggen en bijvoorbeeld het weekblad Trends lezen. Daar lees je dat de “verwachte tewerkstelling” veel te maken heeft met de plaatselijke werkloosheidsgraad. Zo gaat de hoge werkloosheidsgraad in Brussel (16,9 procent) gepaard met een nettotewerkstel- lingsprognose van +6. In Vlaanderen, waar de werkloosheidsgraad maar 7,51 procent bedraagt, zijn de tewerkstellingsvooruitzich- ten lager (+1). In Wallonië is 14,5 procent van de beroepsbevolking werkloos en ligt de netto- tewerkstellingsprognose op +4. De eerste cij- fers verduidelijken de realiteit, de andere de hoop op beterschap. Een klein verschil?
Dewinter en co. in het Iraakse parlement Het is de vierde maal dat het Vlaams Belang conflict-
gebieden in het Midden-Oosten opzoekt. Tot driemaal toe ging Filip Dewinter op bezoek in Syrië, waar hij ook tweemaal de controversiële Assad ontmoette, voor wie Dewinter wel “sympathie” koestert.
Rond het laatste bezoek van Dewinter was heel wat te doen, aangezien critici beweerden dat de VRT - die meereisde - zich niet alleen op sleeptouw liet nemen door Dewinter, maak ook een weinig kritisch interview afnam van Assad.
