€ 2,20
72ste jaargang • nummer 18 • donderdag 4 mei 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Het was lang relatief stil rond Kortrijks bur- gemeester en Open Vld-Kamerlid Vincent van Quickenborne. Daar is de laatste dagen ver- andering in gekomen. De West-Vlaming zou opnieuw federale ministeriële ambities heb- ben. En daarom probeert hij zich rond zijn geliefkoosde thema’s zoals werk en pensioe- nen in de kijker te fietsen. Wat aardig aan het lukken is.
In de Kamer uitte hij zijn ergernis naar aan- leiding van een bericht over twee Henegouwse dames die hun pensioen vergeleken. En wat bleek? De één had amper zes jaar gewerkt, maar had toch recht op een pensioen dat hoger was dan haar vriendin, die als zelfstandige heel haar leven heeft gewerkt. Reden: jaren van werkloosheid worden in de berekening van het pensioen grotendeels meegeteld alsof het gewerkte jaren waren. Van Quickenborne heeft die regeling wat verstrengd toen hij in de begin- periode van de regering-Di Rupo minister van Pensioenen was. Zo wordt werkloosheid maar voor maximaal drie jaar gelijkgesteld met wer- ken. Daarna worden de periodes van niet-wer- ken meegeteld tegen een begrensd loon. Wat erop neerkomt dat men een minder hoge pen- sioenuitkering krijgt. Van Quickenborne wil dat systeem verder verstrengen en dat begrensd loon nog verder laten dalen. Hij hoopt dat deze regeling er tijdens een volgende ministerraad door raakt. Het is voor de liberalen een ideale manier om de band tussen werk en pensioen- uitkering te versterken. Ook op het vlak van de meerwaardebelasting op aandelen neemt de Open Vld een rechts-liberaal standpunt in. Die belasting is voor voorzitter Gwendolyn Rutten totaal onbespreekbaar.
De tijden zijn veranderd. Onder de paarse regeringen en tijdens de tripartite onder leiding van Elio di Rupo liep het anders. Toen moesten de liberalen de ene belastingverhoging na de andere slikken die door de PS werd opgediend.
Waarom deze rechts-liberale profileringsdrang bij de Open Vld?
Zelfstandigen en ondernemers zijn boos
Aan de Brusselse Melssenstraat 34 maakt men zich zorgen over de peilingen, die aanto- nen dat de liberalen rond 14 procent blijven hangen. Het is ook zo dat de Open Vld zich moeilijk kan positioneren tussen de kemp- hanen N-VA en CD&V. Vandaar dat de partij
Open Vld zoekt en krijgt aandacht
Met uitgesproken standpunten over het pensioen van werklozen en de superioriteit van de westerse waarden probeert de Open Vld zich in het centrum van het politieke debat te wringen. De Vlaamse liberalen slagen daarin door te pleiten voor een rechts- economisch beleid en het promoten van een links-liberale maatschappijvisie.
aandacht zoekt in het politieke en sociaaleco- nomische debat. Komt nog bij dat een deel van de klassieke liberale achterban boos is. De ondernemers en zelfstandigen hadden meer van deze regering-Michel verwacht. De loon- lasten op arbeid zijn weliswaar verlaagd, maar het mocht wat meer zijn nu de socialisten niet meer in de regering zitten. En de liberalen krij- gen veel kritiek over de intussen bijna vergeten belastingverhoging die de roerende voorhef- fing optrok van 25 naar 27 procent. Voor onder- nemers die voor een deel van hun inkomen afhankelijk zijn van hun dividenden op aande- len, is dat een financiële aderlating. Bovendien blijft de Turteltaks de liberalen achtervolgen.
Een economische ruk naar rechts is volgens Rutten aangewezen. De liberalen hopen dat de middenklasse-Vlaming de rechtseconomi- sche recepten in 2019 zal smaken. Redene- ring van Rutten en co: “Als we de Vlamingen belastingverlagingen beloven gekoppeld aan een harde aanpak van de werklozen (Open Vld is voor een beperking van de werkloosheids- uitkeringen in de tijd), dan zullen die aan ons denken. En zullen ze niet hunkeren naar een nieuwe staatshervorming.” Want voor de bel- gicistische liberalen is een nieuw communau- tair rondje electoraal niet interessant.
Verdedigers van de liberale
‘sharia’
Ook rond maatschappelijke thema’s als immigratie en identiteit treden de liberalen op de voorgrond. Dat terrein werd de voor- bije maanden bij monde van Theo Francken vooral door de N-VA bezet: een strengere aan- pak van illegalen, neen aan het opjutten van de Turken in Vlaanderen door Erdogan, het ver- dedigen van de westerse waarden zoals gelijk- heid van man en vrouw… Open Vld sprong bij monde van Gwendolyn Rutten mee op de kar.
In haar boek ‘Nieuwe vrijheid’ en in interviews wees ze erop dat “onze manier van leven zon- der enige twijfel superieur is aan alle andere in de wereld”.
Maar in tegenstelling tot de N-VA gaat het eerder om een links-liberale maatschappijvisie.
Rutten trekt haar redenering door in de richting van een volledige privatisering van religieuze overtuigingen. Niet alleen zouden de religies niet meer gefinancierd mogen worden door de staat, bepaalde religieuze instellingen zouden in hun (niet-)handelen strikt gereguleerd moe- ten worden. Zo zouden ook katholieke zieken- huizen verplicht moeten worden euthanasie of abortus toe te passen. Terwijl de depenalise- ring ervan niet gelijk staat met een absoluut recht. Het lijkt zelfs in de richting te gaan van een spreekverbod, of zelfs sancties voor wie tegen homohuwelijken en andere LGBT-rech- ten is. De conservatieve advocaat Fernand Keu- leneer heeft het over het opleggen van een liberale sharia.
Open Vld heeft in elk geval de wind mee.
Het gros van de media en de Europese elite stappen mee in dat links-liberaal maatschap- pelijk model. Als bepaalde Europese politici zelfs met sancties dreigen tegen landen als Polen en Hongarije, omdat ze die links-liberale maatschappijvisie niet onderschrijven, dan is Guy Verhofstadt niet langer de enige Open Vld- er die applaudisseert.
Praten met
Tom van Grieken 5
Pim Fortuyn 9 - 11 Als Tel Aviv
Berlijn ergert 8
De bestuurlijke
scheiding in 1917 15
Deze week 4 blz. extra
15 jaar zonder Pim
Volgens velen de beste minister-president die Nederland nooit had. Verkozen tot
‘Grootste Nederlander Aller Tijden’. Door de vermoorde filmmaker Theo van Gogh bestempeld als ‘de Goddelijke Kale’. Anderen daarentegen, waaronder columnist Matty Verkamman, wensten hem aids toe en vergeleken hem met Heinrich Himmler en Adolf Hitler. En dan was er, bij ons in Vlaanderen, dierenvriend en filmmaker Chris Dusauchoit, die zei aan de moordaanslag ‘toch wel een goed gevoel over te houden’.
Op 6 mei is het vijftien jaar geleden dat Pim Fortuyn op het Mediapark in Hilversum werd doodgeschoten. Pim wordt node gemist.
Wie was Pim Fortuyn, de man die er ‘zin in had’?
Over het leven van Pim Fortuyn is erg veel bekend. Pim sprak in tal van radio- en tv- interviews openhartig over zijn persoonlijke levenswandel. Niet in de laatste plaatst is bovendien veel over Fortuyn geweten omdat de socioloog-politicus in 1998 met ‘Babyboo- mers: terugkijken en vooruitzien’ zelf een autobiografie schreef. Dit levensverhaal werd in 2002 opnieuw uitgegeven, aangevuld met herinneringen van vrienden, familie en geest- verwanten, onder de titel ‘Autobiografie van een Babyboomer’.
Fortuyn, in 1948 geboren te Driehuis, groeit op in een katholiek middenklassen- gezin. Na aanvankelijk een introvert kind te zijn geweest, komt Fortuyn vanaf zijn 12e levensjaar, in het Haarlems Mendelcollege bij de populaire pater Hutjens, tot bloei. Na zijn secundaire school beslist hij om in Amster- dam sociologie te gaan studeren, aan de pro- testantse Vrije Universiteit. Fortuyn is in die tijd – zoals vele studenten aan het einde van de jaren zestig – marxist. Toch kiest hij ervoor niet aan te sluiten bij de communisten van
de CPN. Hij wordt lid van de sociaaldemo- cratische PvdA.
Na zijn doctoraat wordt Fortuyn in de jaren zeventig docent aan de Universiteit Gronin- gen, en een pak later – in de jaren negentig - bekleedt hij een leerstoel aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam. Fortuyn schrijft rapporten over de economische politiek, de rol van de vakbeweging en het stakingsrecht, de modernisering van de arbeidsmarkt, enz.
Na zijn jaren aan de Universiteit Groningen vestigt hij zich als ondernemer. Hij richt een bedrijf op dat zal instaan voor de uitwerking van de OV-studentenkaart, een mobiliteits- pas gericht op het openbaar vervoer die alle scholieren in Nederland kunnen gebruiken.
Opvallend is dat Fortuyn doorheen zijn leven steeds meer vulgariserend is gaan schrijven. Van pure droge academische soci- ologische geschriften, schrijft hij vanaf de jaren tachtig concretere adviesrapporten en bekleedt hij bestuursfuncties, om vanaf de jaren negentig via populaire columns en lezingen voor een steeds breder en groter publiek toegankelijk te schrijven en te spre- ken. Lees verder op blz. 9
Pim Fortuyn
15 jaar geleden vermoord
4 mei 2017
2
Uit de smalle beursstraat
De valse belastingshow van John Crombez
Actueel
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Sp.a-voorzitter John Crombez is een slimme cijferaar, maar de laatste maanden raakt hij steeds meer de pedalen kwijt, opgezweept als hij wordt door zijn radicaal-linkse achterban die naar Groen en de PVDA overstapt. Aan de vooravond van 1 mei, het jaarlijkse carnaval van de laatste zelfverklaarde socia- listen, werd nog maar eens een aanval ingezet op de federale regering-Michel. De belastingen zijn niet verlaagd maar toege- nomen. Met 7,9 procent zelfs. Het bewijs van de socialisten: de belastinginkomsten bedroegen in 2014 zo’n 79 miljard euro.
Nu is dat gestegen tot 85 miljard euro.
Waar de sp.a gelijk heeft, is in de redenering dat de inkom- sten toegenomen zijn. Maar dat is niet het gevolg van ver- hoogde belastingen. Wel van het feit dat er meer mensen aan het werk zijn en dat verhoogt uiteraard de belastinginkom- sten. Ze betalen via hun werkgever meer sociale bijdragen en ze betalen ook meer personenbelasting. De socialisten gooien verschillende definities en criteria door elkaar. De totale belas- tinginkomsten in euro’s zeggen veel, maar niet alles. Eigen- lijk is het beste criterium de totale belastingdruk. Dat zijn de totale belastinginkomsten ten opzichte van het bruto binnen- lands product. Of ten opzichte wat we met zijn allen op een jaar produceren.
Een valse belastingshow
En wat blijkt? De belastingdruk is de voorbije jaren zeker niet toegenomen, integendeel. Bij het aantreden van de regering- Michel bedroeg die 45 procent van het bbp. Dat is nu gedaald tot 44 procent van het bbp. Dat zijn de cijfers van de Nationale Bank en de OESO, niet van de studiedienst van de sp.a. Crom- bez voert dus een valse belastingshow op.
De cijfers van de internationale instellingen zijn een goede zaak voor de regering, maar niet echt opbeurend. We zitten qua belastingen nog altijd in de Europese kopgroep. De belasting- druk is en blijf hier te hoog.
Of deze regering al of niet een belastingregering is, is al lange tijd voorwerp van discussie. Welnu, die discussie kan snel en duidelijk worden beëindigd. De regering-Michel is dat niet, maar legt het te weinig uit. Het klopt dat bepaalde belastingen verhoogd zijn, onder andere de accijnzen en de btw op elektri- citeit, maar tegelijk is een hervorming van de personenbelas- ting doorgevoerd. Het belastingvrij minimum, dat is het inko- men waar men geen belasting op moet betalen, is verhoogd.
En op termijn verdwijnt de belastingschijf van 30 procent.
Maar dat wordt pas werkelijkheid aan het einde van de legis- latuur. Op dat vlak heeft de regering dus de perceptie tegen.
Ook al omdat de regering twee jaar geleden de btw op elek- triciteit heeft opgetrokken van 6 naar 21 procent. Men vergeet er echter bij te zeggen dat deze belasting onder de regering- Di Rupo verlaagd werd. De huidige regering herstelt gewoon een oude situatie, waarbij gesteld wordt dat energie genoeg belast moet worden.
Belastinghervormingen worden traag door- gevoerd
In de kritiek op het fiscaal beleid van de regering is het opval- lend dat de socialisten het niet hebben over de gestegen belas- tingen uit vermogensinkomsten. Die bedroegen in 2012 zo’n 4 procent van het bbp en zijn ondertussen gestegen naar 4,2 procent van het bbp. Dat is het gevolg van het gestaag verho- gen van de roerende voorheffing richting 27 procent. Op dat vlak kan je de regering-Michel moeilijk een regering van de patroons noemen.
Feit is wel dat de belastinghervormingen in de personen- belasting traag worden doorgevoerd. Ze worden pas naar het einde van de legislatuur uitgerold. De werkende mensen zowel in 2018 als in 2019 opnieuw een forse verhoging van het net- toloon zien op hun loonbriefje. Aangezien deze regering pas in 2014 aantrad, is dat natuurlijk rijkelijk laat. Maar deze rege- ring is zeker niet te vergelijken met de belastingregeringen van Dehaene of Di Rupo. John Crombez en co hebben vorige week opnieuw een show opgevoerd met gebrek aan economisch- historisch perspectief.
Angélique VAnderstrAeten
“Sp.a gooit alles op een hoopje”, zegt minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) terecht, reagerend op de cijfers van de sp.a die moeten aantonen dat de belastingdruk onder de regering-Michel verhoogd is. Het klopt dat de belastinginkomsten zijn toegenomen. Maar de totale fiscale druk is gedaald. Ook al kon deze centrumrechtse regering het een stuk beter doen.
Mogelijke aankoop F-35 zorgt voor controverse
Boeing wil niet meer meedingen in de vervanging van de F-16-vloot van de Belgische luchtcomponent. Vorige week haakte de Amerikaanse vliegtuigbouwer af, met de mel- ding dat het niet met gelijke wapens kon strijden tegen de F-35 van Lockheed Martin, de gedoodverfde favoriet. Nochtans woedt onder specialisten een controverse rond de F-35, omwille van technische problemen bij de ontwikkeling, de hoge kostprijs en de zin of onzin van een eventuele aankoop door België van dit hoogtechnologisch vliegtuig.
Boeing bood met de F/A-18 Super Hornet aan België een goedkoper alternatief aan voor de vervanging van de F-16. De Super Hornet is het gevechtsvliegtuig dat we vaak van Ameri- kaanse vliegdekschepen zien opstijgen en dat de meest uiteenlopende gevechtsopdrachten aankan.
Het gaat echter om een gevechtsvliegtuig van de vierde generatie, een vliegtuigtype dat ontworpen werd in de jaren zeventig, gebouwd werd in de jaren tachtig en almaar werd geüp- datet. Nu Boeing afhaakt, blijven vier vliegtui- gen in competitie: de Amerikaanse F-35 van Lockheed Martin, de Saab Gripen van Zweedse makelij, de Eurofighter Typhoon van Airbus, die voornamelijk een Britse signatuur heeft, en de Rafale van het Franse Dassault.
Kostprijs
Met de aankoop van 34 nieuwe gevechts- vliegtuigen wil de Belgische regering de ‘verou- derde’ F-16’s vervangen tussen 2023 en 2028.
Niemand kan met zekerheid zeggen welk kos- tenplaatje daartegenover staat.
Ongeacht het type vliegtuig rekent men toch op minstens een aankoopprijs tussen 80 en 100 miljoen euro per exemplaar. Nederland was één van de eerste landen die de knoop
doorhakte, en betaalde ongeveer 4,5 miljard euro voor 37 F-35’s, ook gekend als de Joint Strike Fighter (JSF). Let wel, het gaat enkel over de aankoopprijs van het naakte vliegtuig. Spe- cialisten uit de luchtvaartsector die de F-35 minder gunstig gezind zijn, schatten de kost- prijs echter op het dubbele.
In functie van de economische barometer zou de F-35 nu reeds 135 miljoen euro per stuk kosten, zonder rekening te houden met een minimale uitrusting en de kost voor de oplei- ding van de piloten. Men schat een werkelijke kostprijs van 200 miljoen euro per stuk daarom meer realistisch dan de bedragen die tot dus- ver werden genoemd.
Maar er is meer aan de hand met de Joint Strike Fighter. Volgens generaal Mark Welsh, voormalig stafchef van de Amerikaanse lucht- macht, kost een vlieguur met de F-35 minstens 2,5 tot 3 maal meer dan een vlieguur met de F-16. We spreken dan over 25.000 euro per uur. Voor België betekent dat, dat alleen al het operationeel houden en het onderhoud van de vliegtuigen de helft van het budget van defen- sie zou opvreten en de goede werking van de andere componenten zwaar zou kunnen hypothekeren. Piloten vrezen bovendien dat er zwaar zal bespaard worden, zodat zij min-
der dan de noodzakelijk vlieguren zullen krij- gen om een minimale operationele vaardigheid te behouden. Naar verluidt is de steun voor het vliegtuig binnen de rangen van de luchtcompo- nent om die reden niet bijzonder groot, ook al worden militairen niet geacht daarover in het openbaar te communiceren.
Het heeft geen zin nog een luchtmacht te hebben in Europa met F-35’s, als er nauwe- lijks budgettaire ruimte is om met die toestel- len te vliegen. Met de reeds toegezegde aan- kopen door Nederland, Italië, Noorwegen, het Verenigd Koninkrijk en Denemarken, zijn er volgens bronnen bij de luchtmacht al meer dan genoeg F-35’s om in geval van een conflict Europa te beschermen. Maximaal 200 vliegtui- gen van dit type zou volstaan om de klus te kla- ren. Trouwens, in de toekomst zullen zwermen drones talrijke taken van gevechtsvliegtuigen en bommenwerpers overnemen.
Kernbommen
Los van het financiële plaatje wordt in vraag gesteld waarom België dan wel de F-35 zou aankopen en minder interesse zou betonen voor de andere kandidaten. Een argument kan zijn dat België met bijvoorbeeld Nederland vlotter zou kunnen samenwerken bij buiten- landse operaties, zoals dat nu ook gebeurt met de F-16’s in het Midden-Oosten. Er is al een geïntegreerde werking met de Nederlandse marine. Er wordt ook gekeken naar de andere Europese landen.
Wie kocht reeds wat aan? Wat lijkt het meest interessant op relatief lange termijn, mede in het licht van een toekomstig ‘Europees leger’, of een geïntegreerde werking met andere Euro- pese landen? Een belangrijke factor blijkt ook de mogelijkheid om kernwapens te transpor- teren en af te werpen. Dit staat uitdrukkelijk vermeld in het lastenboek, wellicht op vraag van de Amerikanen. Hier komt een tweede gevoelig punt om de hoek kijken. Honderd procent zeker weten wij dat nooit, maar alge- meen wordt aangenomen dat op de vliegbasis Kleine Brogel een twintigtal kernkoppen wor- den bewaard.
Niet voor niets worden Belgische F-16’s nog voor hun vervanging aangepast om ook even- tueel met die kernbommen te vliegen. Een F-35, of een ander type met nucleaire capa- citeiten, zal per definitie opnieuw meerkos- ten met zich mee brengen. En zal de basis van Florennes dan opgeheven worden voor Kleine Brogel? Want ook op Florennes zijn F-16’s gestationeerd. We zien de Amerikanen niet onmiddellijk hun kernkoppen naar Florennes verhuizen, en voor 34 nieuwe gevechtsvlieg- tuigen lijken twee basissen in België te veel.
Compensaties
Uiteindelijk zijn er nog de mogelijke eco- nomische compensaties bij aankoop. Wat het resultaat ook moge zijn, veel compensaties
van de Amerikanen zijn niet te verwachten.
Nederland, door de vroege beslissing tot aan- koop, is al met een groot deel van de buit gaan lopen, voor zover die er werkelijk is. België was evenmin betrokken bij de ontwikkeling van het vliegtuig.
Misschien gelukkig maar, want één en ander loopt goed fout. Tot op vandaag is het vlieg- tuig niet operationeel, al zijn er al exemplaren geleverd aan diverse klanten. Spitstechnolo- gie staat echter niet altijd garant voor gebruiks- vriendelijkheid.
Vele toepassingen in en op de F-35 bevin- den zich nog steeds in de testfase. Het vlieg- tuig zou dermate veel snufjes bevatten dat het voor de piloten bijna onmogelijk zou zijn om het toestel te vliegen en tegelijk alle operatio- nele computers, sensoren en wapensystemen te bedienen. Te veel van het goede. Zelfs pre- sident Trump vond het te veel, en hij ergerde zich danig aan de vertraging van zeven jaar in de ontwikkeling van het toestel en de kosten die de pan uit rezen. Onlangs meldde hij trots dat hij toch 600 miljoen dollar kon afdingen op de laatst geplaatste bestelling van F-35’s voor de Amerikaanse luchtmacht.
Tegelijk gaf zijn staatssecretaris van Defen- sie, Mattis, de opdracht om het aankooppro- gramma voor F-35’s te herzien. Hij vroeg ook de F/A-18 Super Hornet niet terzijde te schui- ven en na te gaan in hoeverre dat vliegtuig ‘the gaps’ kan invullen, nu blijkt dat de ontwikke- ling van de F-35 serieuze vertraging oploopt. Of het besluit van Boeing ten aanzien van het Bel- gisch programma met deze evolutie te maken heeft, is ons niet bekend.
Feit is wel dat het bedrijf bekendmaakte geen energie meer te willen steken in het Belgisch project en zich meer wil richten op andere projecten. Wellicht zal de Belgische federale regering halfweg 2018 beslissen welk toestel zal worden aangekocht. Ongeacht de keuze wacht ons in elk geval een gepeperde rekening.
rirO
Actueel
4 mei 2017 3
Belle en het Beest
Vrolijke leden van de rode vriendenclub,
Aan de vooravond van de Dag van de Arbeid op 1 mei hebben jullie in de Vlaamse gazetten duidelijk laten verstaan dat jullie van mening verschillen over hoe de almaar kleiner wordende socialistische partij moet geleid en bezield worden, en waarmee ze zich moet bezighouden. Het kwam zelfs over alsof er een forse haar in de boter zit tus- sen de oude en de jonge generaties sossen.
Om niet te zeggen dat jullie elkaar eigenlijk in de haren zijn gevlogen om wat meppen uit te delen. Even bondig op een rijtje wat ik zoal kon lezen…
Meryame liet in haar streekgazet Het Belang van Limburg optekenen dat de sp.a nog niet kan scoren als geloofwaardig alter- natief vanuit de oppositie omdat er nog altijd
‘veel verleden moet uitgelegd worden’. Zij wil niet continu verantwoordelijk worden gesteld voor dat verleden, want: “Ik ben dat verle- den niet.” Meer nog, zij zegt dat “de jon- gere generatie wel zijn rugzakje meedraagt van alles wat in het verleden is misgelopen en daarin zitten ook loodzware erfenissen”.
Kortom: “Weg met de krokodillen, weg met de oude sasa’s die om de haverklap den- ken het beter te weten”, is haar genadeloos besluit. Zij hebben de boel verknoeid, zoveel is duidelijk.
Louis orakelt er als vanouds op los, als god de vader in hoogsteigen persoon, in de links- progressieve krant De Standaard. Hij ziet in de buurlanden Nederland en Frankrijk dat de klassieke socialisten stevige klappen incas- seren en dat zijn eigen partij in de peilingen naar een historisch laag percentage weg- zakt. Nochtans had links het volgens hem het voor het zeggen in Europa, maar hebben de socialisten er niks van gebakken.
En voor inheems gebruik zegt hij nogal simpel: “Wij moeten dus eindelijk eens een coherente oppositie op de been brengen. Er gebeuren hier en daar goede dingen, maar er is een gebrek aan samenhang tussen de troepen.”
Daarmee luidt de vraag voor jullie: wat moet er nu eigenlijk gebeuren? En wat wordt er bedoeld met ‘samenhang tussen de troe- pen’? Wordt er dan gedacht aan samenwer- king met Groen, dat in een aantal peilingen jullie voor het eerst voorbijsteekt? Of wordt er gelonkt naar de communisten van de PVDA, met wie jullie in Antwerpen in dezelfde stoet
door de straten trokken? Schep daar eens wat klaarheid over, in plaats van te zeuren en te neuten.
En hoe zit het met die fricties tussen de generaties, die Meryame erg hoog zitten vooral omwille van de bemoeizucht van de oude krokodillen? Dat is geen gemakkelijk verhaal, want het komt in alle partijen voor waar men spreekt over de aflossing van de wacht. Oude knarren voelen zich nog veel te vaak onmisbaar en blijven zich geroepen voelen overal hun zeg over te doen. En ach- ter de schermen manoeuvreren zij nog veel te vaak en blijven zij meer dan goed is als schoonmoeders over de schouders van de jonkies meekijken.
Ik vind het helemaal niet erg dat jullie in verspreide slagorde het politieke slagveld optrekken. Ge doet maar. Maak onderweg maar genoeg ambras en blijf mekaar maar met de beschuldigende vinger aanwijzen.
Maar fraai is anders. En de kans is groot dat voorzitter Crombez binnenkort alleen al door die stress opnieuw gaat roken. Als tuttebel Freya uit Gent en een kurkdroge Tom, de neofiet uit Antwerpen, op 1 mei dan nog wat komen leuteren en al platgetreden paden komen bewandelen over wat er allemaal nog moet gebeuren voor meer sociale rechtvaar- digheid, dan vraag ik mij af wat jullie inder- daad in zoveel jaren regeringsdeelname en bestuur in grote steden allemaal zijn verge- ten te doen, of gewoonweg hebben nagela- ten te doen.
Wie van jullie zijn verhaal ook doet, het is geen fris verhaal. Het klassieke socia- lisme zit in een diepe crisis en vecht voor zijn geloofwaardigheid. Als ge niet oppast, zijn de groene en communistische vrijbuiters straks met alles weg. Als twee honden vech- ten om een been… Maar zoals ik al met enig leedvermaak zei: voor mij niet gelaten! Mis- schien moeten jullie eens aan dezelfde tafel gaan zitten om eens te klappen, in plaats van via gazetten uw zeg te doen over elkaar.
En gij, Meryame, die nog een tijdje mee zult moeten, kunt dan misschien nog eens de alombekende passage uit de Internatio- nale voorzingen voor Louis: “Sterft, gij oude vormen en gedachten! De wereld steunt op nieuwe krachten.” Ik zou geld willen geven om zijn smoelwerk dan te zien!
Briefje aan Meryame Kitir en Louis Tobback
De appel valt niet
ver van de moslimboom
Ahmed El Khannouss, die eruitziet als een kruising van een Golem en Comical Ali, is schepen in Molenbeek en Brussels Parlementslid voor cdH. Hij kwam in het nieuws omdat zijn dochter gearresteerd is wegens betrokkenheid bij een terreurgroep.
El Khannouss is schepen van Sport, Werk- gelegenheid en Internationale Betrekkingen.
Het veiligheidsbeleid behoort dus niet tot zijn bevoegdheden. Maar na elke islamitische ter- reurdaad met wortels in Molenbeek heeft hij zich opgeworpen als perswoordvoerder, com- mentator en deskundige, in plaats van MR-bur- gemeester Françoise Schepmans. Telkens hield hij hetzelfde discours: Molenbeek is géén bas- tion van radicalisering en islamitische terreur, dat is allemaal “stigmatisering”. El Khannouss is een geregeld bezoeker van de moskee Al Khalil, die nauw aanleunt bij de Moslimbroe- ders. Voor hij in de politiek werd opgevist, was hij chauffeur bij de STIB en instructeur in een club voor gevechtssporten. In die moskee en in die club bouwde hij zijn achterban uit. Vele
“jongeren” die door hem getraind werden in gevechtssporten, doken later op als medeplich- tigen van terreurgroepen, maar El Khannouss beweerde keer op keer dat hij uit de lucht viel, dat het jongens waren uit goede families, die nooit eerder problemen hadden veroorzaakt.
Die mantra herhaalde hij telkens een “jongere”
uit Molenbeek ontmaskerd werd als terrorist.
Nu beweert hij hetzelfde over zijn dochter. Zij wist zogezegd van niets. Zij was gewoon naïef, ze was verliefd op de verkeerde. Maar dat is natuurlijk nog ongeloofwaardiger. Het is dui- delijk dat zij het radicaalislamitische vergif en de bewondering voor terroristen van haar vader heeft meegekregen.
Bevrijd Osama
In 2010 ijverde El Khannouss samen met de PS, Ecolo, Amnesty International en de Ligue des droits de l’homme voor de vrijlating van de Belgische Marokkaan Oussama Ata, die in Irak gevangen zat wegens lidmaatschap van Al Qaida. Men beweerde dat Oussama – een variant van Osama, wat geen toeval is – aan kanker leed en in de Iraakse gevangenis niet behandeld kon worden. Dankzij een georkes- treerde campagne slaagden El Khannouss en consorten er zelfs in het Belgische ministerie van Buitenlandse Zaken voor hun karretje te spannen. Oussama werd vrijgelaten en naar België overgebracht, waar hij prompt onder- dook. Het kankerverhaal was verzonnen. Alain Destexhe (MR) eiste toen dat de rol van El Khannouss, Amnesty en de PS’ers Zoé Genot en Jamal Ikazban in die misleidende operatie onderzocht zou worden, maar daar is nooit iets van gekomen. Oussama was waarschijnlijk één van de organisatoren achter de aanslagen van 13 november 2015 in Parijs, waarbij Bataclan, Stade de France en andere doelwitten werden aangevallen, en de aanslagen op Zaventem en station Maelbeek in Brussel in 2016. El Khan- nouss verdedigde ook Ali Aarrass, nog zo’n Bel- gisch-Marokkaans kroonjuweel. Hij werd in 2011 door de Marokkaanse antiterreurrechter Abdelkader Chentouf veroordeeld tot twaalf jaar cel wegens het smokkelen van wapens voor terroristen.
Arme Turkse negationisten!
In 2015, tijdens het debat over de Armeense genocide en het Turkse negationisme daarover, schreef hij op Facebook: “Turkije verdient al
ons respect. Dat men hen gerust laat!” Geïllu- streerd met een Belgische en een Turkse vlag.
El Khannouss zette toen op zijn Facebookpa- gina een tekst waarin hij de Armeense geno- cide gedeeltelijk goedpraatte. Onder druk van cdH-voorzitter Lutgens moest die tekst “aange- past” worden, maar we konden gedeelten van de oorspronkelijke versie terugvinden omdat anderen daaruit geciteerd hadden.
Hij toonde begrip voor de woede van de hedendaagse Turken over de hetze “waarvan Turkije nu het slachtoffer is en waaraan som- mige regeringen en politieke leiders in Europa en in het bijzonder in België ijverig meedoen”.
Daarbij verliest men volgens El Khannouss de
“pijnlijke” historische context van de massa- moorden uit het oog. Let op het grote talent voor slachtofferschap: in de islamitische denk- wereld van El Khannouss was die context “pijn- lijk” voor de Turkse massamoordenaars, niet voor de slachtoffers. Wat was er dan zo pijn- lijk? Dat “die volkeren overgeleverd waren aan de storm van een oorlog die een impe- rium in stukken hakte, dat ooit een machtig rijk was geweest, een erfgenaam van het kali- faat”. Kijk, kijk. Het lijkt wel alsof de Armeniërs door een natuurramp zijn omgekomen, niet door een georganiseerde massamoord. Tijdens de Armeense genocide was het Ottomaanse Rijk nog helemaal niet in stukken gehakt; dat gebeurde pas na 1918. Klaarblijkelijk betreurt El Khannouss de ondergang van het wrede en achterlijke Ottomaanse Rijk en van het kalifaat.
Hij zal nu wel gelukkig zijn: het Ottomaans Rijk is weer in opkomst en het kalifaat is door IS heropgericht. Hij vergelijkt de kritiek op de Turken met het “lynchen van inboorlingen”. Het lijkt wel alsof er bij die discussies van 2015 over de Armeense genocide massa’s Turken zijn gelyncht. Er viel nochtans niet één Turkse dode.
Over de anderhalf miljoen vermoorde Arme- niërs gaf El Khannouss geen kik. Hij noemde de kritiek op het Turkse negationisme “een zekere vorm van islamofobie”, met als enig doel
“het vernederen en kwetsen van jongeren” van Turkse oorsprong. In de huidige versie van de tekst krabbelt El Khannouss gedeeltelijk terug, maar het is duidelijk dat zijn oorspronkelijke, spontaan geschreven verklaringen zijn échte zienswijze weergeven.
Nu staat er bijvoorbeeld: “Moet de mas- samoord op de Armeniërs een genocide genoemd worden of niet? Je m’en fous! Als men mij zegt dat ik moet zeggen dat het een genocide is, zal ik dat zeggen. Ik heb daar geen enkel probleem mee.” Hij maakt dan een zij- sprong naar uitroeiing van de Joden door de nazi’s, die hij niet ontkent, maar hij voegt eraan toe: “Maar als sommigen dat geen genocide willen noemen, dan heb ik daar ook geen pro- bleem mee.”
El Khannouss kent het klappen van de poli- tieke zweep. Hij kan van twee walletjes eten.
Als het vandaag in zijn kraam past, zal hij wit zeggen, maar als het hem morgen beter uit- komt, zal hij daar zonder verpinken zwart van maken. Hanteert hij de islamitische taqiya, de kunst van de misleiding en de toegelaten leu- gen tegenover ongelovigen? Of is het gewoon een tsjevenstreek op z’n franskiljons?
Brusselse schependochter
liefje van terrorist
Historisch
Vorige donderdag werd een wetsvoorstel van Hendrik Vuye en Veerle Wouters (ex-N- VA’ers) in de Kamer in overweging genomen.
Het betreft een regeling om de luchthaven van Zaventem te redden en wel in die zin dat als luchtvaartmaatschappijen de instructies van Belgocontrol opvolgen, zij niet kunnen beboet worden, bijvoorbeeld inzake geluidsnormen.
Het is iets efficiënter dan het inroepen van uit- stellende belangenconflicten.
Op zich niks speciaals, ware het niet dat het voorstel naar alle Vlaamse Kamerleden werd gestuurd met de vraag om het mee te ondertekenen. Enkelen haastten zich in de wandelgangen naar Hendrik en Veerle met de mededeling dat wel te willen, maar niet te mogen van hun partijbazen. De enige handte- kening kwam van Barbara Pas van het Vlaams Belang… Dat schrikte de initiatiefnemers niet af. Integendeel.
De naam van Barbara Pas werd toegevoegd aan het wetsvoorstel. Daarmee wordt een his- torische stap gezet: het VB mag een wetsvoor- stel van andere parlementsleden mee onder- tekenen. Keurig en moedig is dat van V&W.
Het prille begin van Vlaams-nationale samen- werking?
Schaamrood
Alle fracties, van ver links tot ver rechts, waren het roerend eens over de ‘misstap’ van de Belgische regering, waarbij zij een ja-stem had gegeven om Saudi-Arabië een zitje te geven in de Vrouwencommissie van de Ver- enigde Naties. Alles fracties vroegen zich af hoe dat was kunnen gebeuren. En de beeld- rijke vergelijkingen waren niet van de lucht om kritiek te leveren op de toelating van het islamitische koninkrijk: ‘Dat is hetzelfde als Dutroux afvaardigen in het kinderrechtencom- missariaat’ (Barbara Pas - VB). ‘
Een hond in België heeft meer rechten dan een vrouw in Saudi-Arabië’ (Els van Hoof - CD&V). ‘Stel dat ik een Saudi-Arabische vrouw was, ik zou dan aan een man moeten vragen of ik mag trouwen of scheiden. Ik zou aan een man moeten vragen of ik een paspoort krijg of niet’ (Meryame Kitir – sp.a). ‘Vrouwen mogen er niet autorijden’ (Wouter de Vriendt - Groen);
‘Vrouwen in Saudi-Arabië leven de facto onder een apartheidsregime’ (Rita Bellens - N-VA) Premier Michel kon niet anders dan zijn spijt voor die ongelukkige keuze te komen uitspre- ken en beloofde op zijn communiezieltje en met het schaamrood op de wangen voortaan
‘beter op te letten’. Hij vertelde ook dat een Belgische diplomaat in naam van België had gestemd. “Ik betreur deze stemming. Als het te herdoen was en de regering had kunnen tussenkomen, dan had ik ervoor gepleit geen positieve stem uit te brengen.”
Men kan zich afvragen, of de diplomaten dan zomaar hun goesting kunnen doen, zon- der enige ruggenspraak vooraf. Misschien moet dat ook maar eens beter en fatsoenlij- ker geregeld worden. Want wat nu is gebeurd, is méér dan er vér over! En misschien moet ook maar eens de eindverantwoordelijkheid van de minister van Buitenlandse Zaken onder de loep genomen worden!
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 4 mei 2017
4
Kleine clash
We vernamen in de pers het verhaal van de vriendinnen Virginie en Caroline, die beiden op pensioen vertrekken, maar waarbij degene die vele jaren ‘gedopt’ heeft een groter pen- sioen zal ontvangen dan de andere, die een hele carrière gewerkt heeft. Uiteraard was dat voer voor een vraag aan de minister van Werk (Peeters - CD&V) en de minister van Pensioe- nen (Bacquelaine - MR). Bacquelaine erkende de problematiek en stelde dat hij er werk van maakt om dergelijke aberraties weg te werken.
Maar minister Peeters geraakte in de clinch met Kamerlid Van Quickenborne (Open Vld), die dat fijntjes uitlokte door CD&V’er Hendrik Bogaert te citeren. Die had immers zijn ver- ontwaardiging over die toestand geventileerd.
Van Quickenborne was er dan ook als de kip- pen bij om het Open Vld-standpunt, het beper- ken van de werkloosheidsuitkering in de tijd, als de enige oplossing naar voor te schuiven.
Daar wilde Peeters niet van weten, ‘omdat het niet in het regeerakkoord staat’. Niettemin eiste Van Quickenborne dat de regering deze zaak aanpakt, want als ze dat niet doet, dan legt Peeters zich neer bij het feit dat een werk- loze meer krijgt dan een zelfstandige. Meer nog: hij verwijt Peeters dat hij zelfs geen alter- natief op tafel legt. Hopla! Alweer een incident.
En weer is CD&V erbij betrokken. Voelt Peeters de hete adem van de vakbonden in de nek? Zij teren immers op het leger werklozen en laten daar niet aan raken…
Peeters gaat eens praten
Veerle Wouters vroeg Kris Peeters naar een reactie op de uitspraken van Fons Leroy van de VDAB, die onlangs pleitte voor een zevende staatshervorming. Hij pleit voor een regiona- lisering van het arbeidsrecht, omdat het fede- rale arbeidsrecht niet voldoet aan de Vlaamse arbeidsmarkt. Tevens pleit hij voor responsa- bilisering, zodat een deelstaat die ervoor zorgt en dat meer mensen aan het werk zijn, daar- van ook de baten moet kunnen krijgen. Wou- ters beklemtoonde daarbij dat als men geen homogene bevoegdheden overdraagt, het ver- haal niet werkt. Zij verwees ook naar mevrouw Van Bockstael, hoofd van FOREM (de Fransta- lige tegenhanger van de VDAB), die de bui al voelde hangen. Die zegt de heer Leroy volko- men te begrijpen, maar voor haar is één ding duidelijk: de uitkering van de werkloosheid moet federaal blijven. U kent dat, zei Veerle fijntjes: wij willen een koe, liefst een Vlaamse koe en die Vlaamse koe moet vooral heel veel melk geven. Peeters antwoordde daarop met te stellen dat hij de zesde staatshervorming volledig wil uitvoeren en dus geen zevende nodig heeft. Wel beloofde hij eens te zullen praten met de bevoegde ministers van alle gewesten om te zien of de limieten van de zesde staathervorming wel worden bereikt.
Wouters vond dat allemaal goed en wel, maar wees er de minister toch op dat nog verder moet gegaan worden. De sociaaleconomische hefbomen moeten toekomen aan de deelsta- ten, zegt zij terecht, want we moeten ervoor zorgen dat elke deelstaat een eigen beleid kan voeren en maatwerk kan afleveren. Ze wees op het sluipende gevaar van een communau- taire stilstand. Gelukkig zijn er in de Kamer nog enkele communautaire waakhonden.
De sabra
Yair was een sabra, een Jood geboren in wat twee jaar later Israël zou worden. Zoals de meeste sabra’s was hij efficiënt, staalhard, met gevoel voor humor en allesbehalve gods- dienstig.
We reden door Ferguson - de nu beruchte wijk van Saint-Louis (op weg naar het kerkje van pater De Smet in Florissant) - toen zijn moeder vanuit Tel Aviv belde. Ze herinnerde hem dat het Jom Kipoer was, het belang- rijkste joodse feest. “Mamma,” zei Yair, “een cameraman is een hoer die geen religieuze feestdagen kent.”
In Mea Shearim, de orthodoxe wijk van Jeruzalem, stond Yair luidruchtig te gnuiven bij de religieuze voorschriften op een muur.
Wat later waren we in de Oude Stad. Ik zie ons nog zitten op een klein terras. Er liepen wat ultraorthodoxen voorbij die, zoals veel Isra- elische fanatici, uit Brooklyn kwamen. “Daar heb ik dus ook voor gevochten”, zei Yair, en toen vertelde hij mij over zijn Zesdaagse Oor- log, nu vijftig jaar geleden.
Yair was nog geen 21 en para. Op maan- dag 5 juni in de ochtend begonnen hij en zijn vrienden aan hun rush door de Negev- en de Sinaï-woestijn naar het Suezkanaal. Ze hadden naar de raadgevingen geluisterd van de Israëli’s die in vroegere oorlogen hadden gevochten, en ze waren zonder uitzondering
… doodsbang. Ze hadden het voordeel dat de Israëlische gevechtsvliegtuigen meteen een groot deel van de Egyptische tanks en stellin- gen uitschakelden, maar ongeschonden kwa- men ze er niet uit.
Yair had een groot respect voor kleine Egyptische eenheden die verbeten en dap- per streden. Verscheidene van zijn vrien- den sneuvelden; anderen werden voor het leven verminkt. Tijdens hun opmars gaven her en der Egyptische soldaten zich over. Yair vertelde me niet wat hij zelf deed, maar hij bevestigde de geruchten dat de Israëli’s aan- vankelijk geen zin of tijd hadden om krijgs- gevangenen te maken. In hun rug vijandelijke soldaten in stelling ongemoeid laten, dat kon ook niet. Dus kozen ze voor de kortste en gru- welijkste oplossing.
Na drie dagen stond Yairs eenheid aan het kanaal. Een paar Arabischsprekende Israë- li’s begonnen een fruithandeltje met Egyp- tische boeren aan de overkant. Yair en zijn maats waren burger-soldaten, met de klem- toon op de eerste lettergreep; en schaapach- tig respect voor gezag was niet des sabra’s.
Toen ze de mededeling kregen dat ze direct naar het noorden moesten om Syrië aan te vallen, wezen ze op hun verliezen.
Het muiterijtje werd met de mantel der liefde bedekt, omdat tezelfdertijd de Israë- lische generaals aan de Syrische grens ston- den te popelen om met het Noorderleger aan te vallen.
De Israëlische Goliath
Nog altijd en nog lang zullen de gevolgen van de Zesdaagse Oorlog geregeld de actu- aliteit beheersen. De verovering van het his- torische Jeruzalem en de Westoever van de Jordaan (de zogenaamde bezette gebieden) en de kolonisering door de Israëli’s blijft een zwerende wond, zodat in heel de wereld voortdurend krokodillentranen geplengd worden over het droeve lot van de bezette Arabieren.
Even terzijde, hoe dikwijls hoor je die sym- pathisanten jammeren over de Turkse bezet- ting van het noorden van Cyprus in 1974? En dat is een EU-lidstaat. De Turken koloniseer- den dat gebied met de import van Anatoliërs.
Als de agressors mohammedanen zijn, zwijgt correct Europa.
De Zesdaagse Oorlog heeft wel een onuit- wisbare zij het verkeerde indruk gemaakt op de tijdgenoten. We sympathiseerden allen met de Joodse David tegen de Goliaths van Egypte, Syrië, Jordanië en Irak. De oorlog is een waarschuwing dat tijdgenoten dikwijls een fout beeld hebben van de werkelijkheid.
In dit geval blijkt achteraf dat de Israëlische Goliath het juiste moment afwachtte om de Arabische Davidjes aan te pakken.
In 1948 en 1956 hadden de Israëli’s al
korte metten gemaakt met de Arabische pretenties de Joodse staat van de kaart te vegen. Het Israëlische leger werd geleid door bekwame officieren en niet door bureaurat- ten die meer belang hechtten aan mooie uni- formen en gepoetste schoenen.
De officieren, bijna altijd sabra’s die wat neerkeken op de overlevenden van de Shoah, gaven qua vechtlust het voorbeeld, want anders werden ze door hun kritische dienst- plichtigen weggelachen.
De aanval is de beste verdediging
De Israëli’s keken bedenkelijk naar de kaart. Op sommige plaatsen was het land nauwelijks 15 kilometer breed en het Joodse deel van Jeruzalem (de westelijke nieuwe stad) was nauwelijks met een navelstreng met de rest van Israël verbonden. Statische verdedigingslinies waren zinloos.
De Israëli’s waren aanhangers van het prin- cipe ‘de aanval is de beste verdediging’ en ze rekenden op hun superieure luchtmacht. In 1956 hadden Franse en Britse piloten Egypte uitgeschakeld, en sindsdien besteedde Israël veel geld aan zijn Franse Mirages.
Aan de grenzen met Egypte en Jordanië (toen nog eigenaar van de Westoever) bleef het na 1956 meestal rustig. Aan de Israë- lisch-Syrische grens, in het noorden, langs een gedemilitariseerde zone, liep de span- ning echter voortdurend op. De Syriërs bom- bardeerden geregeld Joodse nederzettingen (in 80 procent van de gevallen na Israëlische provocaties, zei minister van Defensie Moshe Dayan later). Vervolgens gingen de Israëli’s in de tegenaanval en veroverden iedere keer weer een nieuw lapje grond.
Einde 1966 maakte Nasser, de president van Egypte, zich grote zorgen over zijn reputa- tie. Hij zag zichzelf als de leider van de Arabi- sche wereld (en werd door de meeste Arabie- ren aanbeden) en kon niet langer werkloos toezien. Hij sloot met de Syriërs een defen- sieovereenkomst, en de Israëli’s, die zinnens waren Syrië binnen te vallen, zetten dat plan even in de ijskast.
Ze vielen wel een Jordaans dorp binnen, versloegen het Jordaanse leger en trokken zich terug. Kwestie van een waarschuwing te geven, want Arabische guerrillastrijders sta- ken al eens die grens over.
In april 1967 was er het incident te veel.
Israëlische gevechtsvliegtuigen haalden een paar Syrische MiG’s neer, en een hoge ano- nieme Israëli (de chef van de militaire inlich- tingendienst) dreigde ermee in uiterste nood- zaak desnoods naar Damascus te stormen.
De Arabische staten, die zelf altijd hyperbo- len gebruikten, namen dat dreigement ern- stig; aangemoedigd door de Sovjet-Unie, die het ook geloofde.
Nasser toonde zijn tanden, maar hij dacht er niet aan te bijten. Hij zond versterkingen naar de Sinaï en stond toe dat de belangrijk- ste Arabische zender oorlogszuchtig snoefde.
In werkelijkheid zat de helft van het Egypti- sche leger mee te vechten in een desastreuze burgeroorlog in Jemen. De Israëli’s haalden de schouders op over de poppenkast.
Maar eind mei ging Nasser nog een stap verder. Hij sloot de straat van Tiran in de Rode Zee, waardoor de Israëlische havenstad Eilat geblokkeerd werd. In theorie althans, want in realiteit ging de scheepvaart gewoon voort.
Dat was het moment waarop de Israëli’s (in ieder geval de haviken) gewacht hadden.
Onmiddellijk mobiliseerde Israël. 250.000 burgers werden soldaat op 24 uur tijd: supe- rieur getraind. De land-, lucht- en zeemacht waren volledig geïntegreerd onder één com- mando.
De Britse en Amerikaanse inlichtingen- diensten gaven de Arabieren geen schijn van kans. De Israëlische generaals wachtten - te lang naar hun zin - op het aanvalsbevel van de politici. Enige uitzondering: stafchef Rabin (later eerste minister en vermoord in 1995) die tijdelijk een zenuwinzinking kreeg, maar zich herpakte.
(Vervolg toekomende week.)
Jan neckers
De Zesdaagse Oorlog (1)
Twee maanden geleden overleed Yair Tropen. Yair, een Israëli met ook de Ame- rikaanse nationaliteit, was mijn cameraman tijdens zes lange reportages in de VS, Canada en Israël.
Op de praatstoel
4 mei 2017 5
Praten met Tom van Grieken
“Mijn boek is een inventaris van nieuwe ideeën”
Toen de Nederlandse journalist Rinke van den Brink ‘De jonge Turken van het Vlaams Blok’ publiceerde (1999), moest voor Vlaams Belangvoorzitter Tom van Grieken (°1986) het puberen nog écht beginnen. Precies vijf- tien jaar later kreeg de toen 27-jarige Ant- werpenaar de scepter toegestopt. Een vergif- tigd geschenk, dachten velen. Publicist Johan Sanctorum had het, misschien aangestoken door wat frustratie, over een “kindsoldaat”.
Wat er ook van zij, de voormalige Senior Seni- orum van de Nationalistische Studentenver- eniging (NSV!) trok dapper naar het front, cul- tiveerde zijn imago en ontpopte zich tot het nieuwe gelaat van de partij. “Van in het begin maakte ik duidelijk dat het Vlaams Belang- verhaal geschreven zou worden met nieuwe mensen, nieuwe thema’s en een nieuwe stijl”, stelt hij. Zijn (eerste) boek is een obligate halte om een beeld te krijgen van wat die nieuwe thema’s wel zijn.
File in de Wetstraat – Brussel rijmt op heel wat dagen op betoging – zorgt ervoor dat hij met enige vertraging op de achtste verdieping van de partijzetel aan het Madouplein aan- stormt. Het is een plek waar we een nieuwe generatie ‘jonge Turken’ aantreffen, zoveel jaar na datum. De gemiddelde leeftijd is laag, de gedrevenheid groot. Nog niet zo lang geleden hingen ze hun studentenpet (bordeaux én/of grijs) aan de haak; vandaag delen voorzitter, politiek secretaris, VBJ-voorzitter en nog wat getrouwen éénzelfde verdieping. Precies tien jaar geleden overleed stichter-voorzitter Karel Dillen. Opvolger Frank Vanhecke zocht zon- der partijkaart andere oorden op. En de twee voorgangers van Van Grieken (Bruno Valke- niers en Gerolf Annemans) toeven inmiddels in de buurt van tram zes. De achtste verdie- ping van ‘de Madou’ is inmiddels het epicen- trum van het Vlaams Belang 2.0.”
‘t Pallieterke: bij elk boek hoort de vraag:
waarom precies dit boek schrijven? En waarom net nu?
Tom van Grieken: “We hebben de voorbije jaren verschillende colloquia gehad. Ik ben nu ruim 2,5 jaar partijvoorzitter. Het voelde gewoon alsof de tijd rijp was om een en ander te ordenen... en wereldkundig te maken.”
‘t Pallieterke: het moet gezegd dat het een vrij lijvige publicatie geworden is, wat atypisch is voor het werk van een politi- cus, toch?
Tom van Grieken: “Met dit boek wil ik ook een antwoord geven op criticasters die bewe- ren dat we slechts met enkele thema’s bezig zijn. Een dunner boek zou misschien toe- gankelijker zijn, maar dit heeft gewoon meer body, wat de politiek geïnteresseerde lezer hopelijk zal weten te appreciëren.”
Bevallen van een eerste boek is altijd een bijzonder moment. En Tom van Grieken is beslist niet de eerste politicus die bevangen raakt door de drang om wat dingen op papier te zetten. Vaagheid en beknoptheid is veelal de norm in het genre, toch gaat de VB-voorzitter voor een lijvig werk dat hij boordevol ideeën en meningen stopt. Som- mige zijn klassiekers, vele andere zijn dat niet. Een goede aanleiding om hem aan onze praatstoel te ketenen voor een gesprek.
Nieuwe maatschappelijke breuklijn
‘t Pallieterke: een van de belangrijkste onderwerpen is globalisering. U hebt het over een nieuwe breuklijn die de samenle- ving verdeelt...
Tom van Grieken: “Onze westerse samen- leving kende in het verleden wel meer tegen- stellingen. Tussen stad en platteland, arbei- ders en werkgevers, noem maar op. Steeds meer ben ik er echter van overtuigd dat een nieuwe breuklijn eraan is toegevoegd, ver- oorzaakt door de mondialisering en de glo- balisering. Een coalitie van voorstanders tekent zich af, elk met een eigen belang en agenda. Sommigen wensen nieuwe goedkope arbeidskrachten in te voeren. De linkerzijde ziet in de massa-immigratie die we kennen de komst van een nieuw electoraat. Het is een wat onwezenlijk verbond, alleen, de objectief gedeelde belangen zijn reëel. Er is een groep die garen weet te spinnen bij deze situatie, toch zijn er ook vele slachtoffers. Een bouw- vakker die zijn job verliest omwille van de oneerlijke Oost-Europese concurrentie, een arbeider die als gevolg van een delokalisatie van zijn fabriek op straat komt te staan, maar natuurlijk ook een gepensioneerde die met zijn karig pensioen moet rondkomen, terwijl de staat gemiddeld 1.200 euro per maand over heeft om een vluchteling op te vangen – want zoveel kost dat!”
‘t Pallieterke: de opbouw van het boek is enigszins verrassend, zeker als je het met de ‘klassieke’ VB-publicaties vergelijkt. Het communautaire komt pas achteraan aan bod. Waarom precies?
Tom van Grieken: “Klopt, maar laat me uw lezers onmiddellijk geruststellen: ons stand- punt rond Vlaamse onafhankelijkheid blijft onverminderd wat het is. Op geen enkele manier wijken we af van onze consequente communautaire lijn. Ergens is het boek op dat vlak deductief opgebouwd. De idee van een eigen staat voor onze natie is vooral de conclu- sie van een brede maatschappelijke analyse, nationaal en internationaal. De structuur van het boek maakt het ook mogelijk dat men het à la carte kan lezen, afhankelijk van de inte- resse van het moment. Op geen enkele manier wijzigt iets aan de kernactiviteiten van onze partij. Het communautaire, de strijd tegen de massa-immigratie, veiligheid; het blijft onze corebusiness.”
Vlaamse staat ordenen
‘t Pallieterke: we hebben de optelsom niet gemaakt, maar het valt op dat in die bijna 350 pagina’s een resem onderwer- pen behandeld worden. Ettelijke tiental-
len. Stelt u zich hierdoor niet kwetsbaar op? Ooit wordt u daar misschien op afge- rekend?
Tom van Grieken: “Het boek is vooral een weergave van waar ik voor sta. Uiteraard stemt dat in erg grote mate overeen met het partij- programma, maar het programma waarmee we naar de kiezer trekken, zal door de leden gestalte krijgen. Alle mandatarissen, mezelf inbegrepen, zullen dit consequent uitdragen.
Erg belangrijk voor mij is dat we nu al naden- ken over hoe die Vlaamse staat eruit zal zien.
Zo pleit ik onomwonden voor een rechtstreeks verkozen Vlaams minister-president. Op die manier geef je Vlaanderen ook een gelaat.
Iemand met wie men zich kan associëren. In eenzelfde logica wil ik de provinciale kiesom- schrijvingen omvormen tot één grote Vlaamse kieskring. We zijn allemaal Vlamingen onder mekaar, en een West-Vlaming moet ook voor een Limburger kunnen stemmen. En eerlijk gezegd, ik betwijfel of in zo’n model iemand als Geert Bourgeois nog minister-president zou zijn (glimlacht).”
‘t Pallieterke: het VB hecht veel belang aan haar internationale contacten. de ont- moetingen met Wilders en Le Pen zijn tal- rijk en schijnbaar hartelijk. Toch leeft er ook kritiek. Zich ophouden met die lui, brengt de partij niets bij, klinkt het dan.
Eerder is het slechte reclame.
Tom van Grieken: “We stellen een leuke en vooral interessante Europese golfbeweging vast. Ondanks de onderlinge verschillen, zie je paralellen tussen wat in Frankrijk, Vlaande- ren en Nederland gebeurt. Heel bewust koos ik voor ‘opstand tegen de elites’ als onderti- tel voor dit boek, want ergens komt het tel- kens daar op neer. Natuurlijk is een succes van Marine Le Pen of Geert Wilders geen garantie dat ook wij scoren, daar moeten we zelf voor zorgen. Anderzijds is het best prettig om te kunnen vaststellen dat ook elders een soort- gelijke politieke strijd gevoerd wordt.”
Sociale media
‘t Pallieterke: ooit zette het Vlaams Belang één grote groeibeweging neer, tot ze in 2004 de grootste partij van het land werd, groter dan de PS. Vandaag kent de partij wellicht een nieuwe start. Tot waar reikt de ambitie?
Tom van Grieken: “Over het verleden spreek ik me niet uit, punt. En wat de toe- komst betreft: groeien moet onze eerste doel- stelling zijn. Dat zal extra middelen opleveren, waardoor we nog meer in onze verdere veran- kering kunnen investeren.
Heel wat jonge mensen vinden hun weg naar onze partij; zij worden de dragers van deze groei. Wist u dat we de tweede groot- ste zijn op de sociale media? Een belangrijk teken aan de wand. En waarom komen Hen- drik Vuye en Veerle Wouters zich niet bij ons Wanneer we het boek ter hand nemen, wordt onze aandacht naar rechtsonder gelokt.
‘Uitgeverij Van Praag’, gevestigd in Amsterdam. Toch wel ongewoon voor een partij met een huisuitgeverij, het gekende Egmont. “Een bewuste keuze”, benadrukt Van Grie- ken. “Voor dit boek was werken met Egmont slechts een plan B, plan A was het kunnen samenwerken met een ‘courante’ uitgeverij.
Op die manier kunnen we aantal klassieke hindernissen inzake de verdeling vermijden en zal het boek in de ‘betere boekhandel’ liggen. Maar voor mij is het ook een principiële zaak. Er is niets verkeerd met onze partij en de ideeën die we uitdragen. In tegenstelling tot wat onze tegenstanders graag poneren zijn ze niet extreem, maar uitingen van gezond ver- stand. Waarom zouden we dan met dit boek omspringen alsof het een samizdat-schrijfsel is?
Opmerkelijk hierin is dat we bij geen enkele Vlaamse uitgeverij een bereidheid tot samen- werking vonden. Zelfs niet als ik mijn argument op tafel gooide dat het schrijfsel van een jonge partijvoorzitter flink zou verkopen en heel wat geld in het laatje ging brengen (lacht).
Dergelijke houding is toch tekenend voor hoe het intellectuele klimaat dat in Vlaanderen nog steeds doordrongen is van politiek correcte taboes.” Een ander element dat in het oog springt, is het voorwoord, geschreven door VUB-professor Jonathan Holslag. “Wat ik erg waardeer aan Jonathan Holslag is zijn zin voor discussie en debat”, stelt Van Grieken.
“Op heel wat punten is hij een andere mening toegedaan, wat hij ook vermeldt. Rond andere ideeën die in het boek gelanceerd worden, denk maar aan de vraagtekens die ik bij de globalisering plaats, staan we dan weer dichter bij elkaar.
Dat hij op mijn verzoek inging, was geen evidente beslissing voor iemand met zijn func- tie. Maar hierdoor doet hij de V in VUB alle eer aan.”
Keuze voor een klassieke uitgeverij
voegen? Wat mij betreft, zijn ze meer dan wel- kom. Samen zijn we voldoende groot om een fractie te vormen in de Kamer.
Onmiddellijk gewin zou dat niet opleveren, want samen zouden we eigenlijk minder vra- gen kunnen stellen dan we vandaag kunnen (lacht). Politiek moet echter op een langere termijn bedreven worden. Om te voorspellen hoe groot ons potentieel is, heb je een gla- zen bol nodig.
Wat ik wel durf poneren, is dat het er voor CD&V en sp.a op termijn niet goed uitziet.
Zij zijn relicten uit het verleden, afgeleefd en opgebrand.”
‘t Pallieterke: u bent zonder meer gebe- ten door de politieke microbe. Heeft u nog een privéleven buiten de arena’s van de res publica?
Tom van Grieken: “Evident is dat niet, maar ja, het is er. Politiek zie ik ook niet als een baan, eerder als een roeping. Ik ben ook erg vereerd deze functie te mogen uitoefenen.
Gelukkig heb ik een vriendin dit hier erg veel begrip voor opbrengt, al besef ik maar al te goed dat het niet altijd makkelijk is voor haar.
En weet u, dag op dag valt het verschijnen van mijn boek samen met onze eerste verjaardag.
En nee, mijn cadeau zal heus geen gesigneerd exemplaar van mijn boek zijn (lacht).”
Michaël VandaMMe
TOM VAN GRIEKEN
www
Er waart een spook door Europa – het spook van het zogenaamde po- pulisme. Overal komen de kiezers in opstand tegen het establishment.
Ze hebben lak aan massa-immigratie, globalisering en politieke cor- rectheid. Ze krijgen geen gehoor bij de politieke, sociaaleconomische en culturele elites. De gewone man en vrouw voelen zich door deze elites verraden. Vandaar de opgang van Geert Wilders in Nederland, Marine Le Pen in Frankrijk en Frauke Petry in Duitsland. In Vlaan- deren wordt de beweging vertegenwoordigd door het Vlaams Belang.
ISBN: 978-90-490-2425-3
9 7 8 9 0 4 9 0 2 4 2 5 3
uitgeverij van praag www.uvp.be
TOEKOMST IN EIGEN HANDEN
— opstand tegen de elites —
tom van grieken (1986) zet voor het eerst op papier waarom de patriottische, sociale rechterzijde de kracht van de toekomst is. De jonge voorzitter van het Vlaams Belang neemt gedurfde standpunten in. Hij legt uit waarom democratie, welvaart en sociale rechtvaardigheid het best kunnen georganiseerd worden binnen het kader van de natiestaat. Hij verzet zich tegen de gedachte dat er niets te doen valt aan problemen als massa-immigratie en globalisering.
Tijd om de toekomst weer in eigen handen te nemen.
Dit boek is een must voor een ieder die beter wil begrijpen waar de politieke strijd van de komende twintig jaar over zal gaan.
TOEKOMST IN EIGEN HANDEN
Professor Jonathan Holslag over Tom Van Grieken in het voorwoord:
‘een getalenteerde jonge kracht die vanuit een oprechte bezorgdheid over onze samenleving aan politiek doet en daarbij ook persoonlijke risico’s durft te nemen’.
‘Tom van Grieken: dynamisch, scherp en zonder vrees. Lees dit geweldige boek van deze jonge politicus!’ —Geert Wilders
Het boek ‘Toekomst in eigen handen’
van Tom van Grieken is te koop in onze webwinkel:
www.pallieterke.net. U kan het ook per mail bestellen of telefonisch via ons secretariaat: 03.232.14.17.
Kostprijs: 19,95 euro + verzendings- kosten. Uitgeverij Van Praag; 2017;
352 blz.; ISBN 9789049024253
