Motivaties

Verschillen tussen pleegkinderen

De meeste pleegzorgers die ervoor hebben gekozen om verder te gaan als pleegzorger zien achteraf in dat niet elk pleegkind hetzelfde is of hetzelfde gedrag vertoont. Eerdere ervaringen als pleegzorger spelen hierin een niet te onderschatten rol omdat een positieve ervaring ervoor kan zorgen dat men sneller het idee heeft dat het niet aan henzelf of hun capaciteiten als pleegzorger ligt. Twee van de drie pleegzorgers die ervoor kozen om zich

verder in te zetten als pleegzorger, hebben dan ook in het verleden al een pleegkind in hun gezin opgenomen met positieve ervaringen.

P7: “Natuurlijk trok ik mijn eigen kunnen en capaciteiten en zo als pleegpapa net na de breakdown even in twijfel, maar doordat ik al eeder succesvol een pleegkind heb gehad, werd het voor mij gemakkelijker om het te plaatsen. Dat was wel echt een motivatie om niet op te geven en nu heb ik ook effectief een nieuwe pleegdochter en alles verloopt vlot tot nu toe. Ik ben terug een gelukkige pleegzorger geworden.”

P8: “Eerlijk gezegd heb ik nooit echt getwijfeld aan mezelf als pleegouder. Dat klinkt misschien wat arrogant, maar door mijn vroegere pleegkinderen wist ik wel dat ik een goede pleegmoeder ben. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik mij even heel slecht heb gevoeld. Het is en blijft een kind dat je graag ziet en niet verder kan helpen.”

Naast de pleegzorgers die al eerdere positieve ervaringen hadden, was er ook een pleegzorger die uiteindelijk tot de conclusie kwam dat het niet aan haar of haar man lag, maar eerder aan de problematiek van hun pleegkind. Dit zorgde dan ook voor de motivatie om opnieuw pleegkinderen in hun gezin toe te laten.

P1: “We hadden op voorhand weinig info gekregen over de problematiek van dat meisje. Ze had een hechtingsproblematiek en ze was midden in haar puberteit.

Nadat we hiervan waren bekomen, hadden wij zoiets van ja.. de problematiek van dat meisje in haar puberteit was gewoon te zwaar voor ons, maar dat wil niet zeggen dat wij geen pleegouders kunnen zijn voor andere kinderen. Wij hebben eigenlijk ons profiel veranderd.”

Levenslang leren

De meeste pleegzorgers hadden bij hun eerste pleegkind geen ervaring met jongeren met gedragsproblemen of emotionele problemen. Ze zijn door een selectieprocedure gegaan en hebben wel informatie gehad, maar in de praktijk verloopt het nooit volledig zoals weergegeven in de theorie. Door het opvangen van verschillende pleegkinderen, leerden de pleegzorgers die verder gingen als pleegzorger dat het een weg is van levenslang leren en het uitproberen van verschillende opvoedingsstrategieën omdat elk pleegkind anders is.

P8: “Nadat ik ervoor gekozen had om de pleegzorgplaatsing stop te zetten, ben ik op zoek gegaan naar heel veel info. Ik denk dat ik minstens vijftig verschillende

boeken heb gelezen over opvoeding en pleegzorg. Dit heeft mij gemotiveerd om door te zetten en hier ben ik nog steeds heel blij om. Dat noemen ze levenslang leren zeker tegenwoordig?”

P7: “Ik ben met mijn omgeving gaan praten en zij maakten mij duidelijk dat ik een fantastische papa ben en dat ik zeker ook een goede pleegpapa ben geweest en altijd zal zijn. Ik heb hulp gehad van een collega die mij enkele tips gaf en ik ben ook boeken gaan lezen om meer zicht te krijgen op het opvoeden van pleegkinderen.

Dit heeft mij enorm geholpen om de moed niet te verliezen en verder te gaan. Nu weet ik veel beter hoe ik moet reageren op bepaalde reacties of bepaald gedrag van pleegkinderen.”

De pleegzorgers die gemotiveerd werden door allerhande lectuur leerden ook om een duidelijk verschil te maken tussen het opvoeden van hun biologische kinderen en het opvoeden van pleegkinderen. Ze zochten nadien naar verschillende manieren om deze opvoeding te scheiden.

P8: “Door heel het internet af te schuimen en de bibliotheken te plunderen, heb ik geleerd dat ik andere manieren moet vinden om een goede thuis te bieden aan mijn pleegkinderen. Dat doe ik nu ook. Ik weet nu dat ik nooit heb gefaald als moeder, al heb ik wel het gevoel dat ik toen wat gefaald heb als pleegmoeder omdat ik niet genoeg informatie had over hoe ik moest omgaan met de problematiek van mijn pleegkind. De schuld leg ik wel minder bij mezelf nu.”

Het geven van een toekomst

Enkele pleegzorgers gaven aan dat ze net die kinderen die het moeilijk hebben een warme thuis en een toekomst willen geven met veel positieve vooruitzichten. Door verder te gaan als pleegzorger kregen ze het gevoel dat ze hier ook in geslaagd waren.

P7: “Ik wil dit geen enkel kind toewensen. Elk kind heeft nog een prachtige toekomst die op hen zit te wachten. Ik kon het idee niet verdragen dat nog andere kinderen hetzelfde zou overkomen. Daarom heb ik na wat meer opzoekingswerk en enkele gesprekken mijn rol als pleegouder terug opgenomen. Ik heb tot nu toe al twee andere pleegkinderen een mooie toekomst en thuis kunnen geven.”

P1: “Omdat zij zo beschadigd was door wat er in jongere jaren met haar was gebeurd, had ik net de grote wens om te voorkomen dat dit een paar andere

kinderen ook zou overkomen. Ik wou voorkomen dat het bij andere kinderen net zo zou aflopen als bij haar.”

Er was ook een pleegzorger die haar profiel heeft veranderd en na de breakdown koos voor jongeren kinderen zodat ze hen vanaf het begin een warme thuis kon geven.

P1: “Ik had zoiets van: als we nu jongere kinderen een plaatsje bieden, dan kunnen we misschien voorkomen dat zij zo erg beschadigd raken.”