HIer Veen hier is den man die ghy noemt Broer Cornelis:
Die u klaer thoonen sal wie meester van 't krakeel is. Wanneer een vreedfaem mensch is vredich en gerust, Dien vrede is te niet soo haeft den boosen lust. Dat blijckt aen u die ons met laster komt bestryden. Soo dat gh' ons reden geest u int minst te myden.
U pen dat is de straf, waer mede dat g'u plaecht. Laet sien wat is het eerst, daer ghy u van beklaecht? Hoe dat ghy Princen schent? wat? wilt ghy dat verschoonen, 't Geen yeder is bekent: moet m'u dat breeder thoonen? Wel hersseloose hin, wel arent inden nacht,
Die's vogels jongen rooft, en hem van klaerheyt wacht, Siet wat ghy hier ontkent, naus hebt ghy 't uyt gesproken, Oft weer een erger seyl, komt u uyt 't hert ghebroken. Hier hooch verheven geest, hier wel geslepen breyn, Hier is u wijs vernuft, heel kenlyck, soo ick meyn, g'En weet waer blyven met Prins Henderick den blooden, Ghy schelt, beschimt, versmaet, de overleden dooden, g'En kreecht noyt wond' soo fel, s'en quam door uwe daet, Ghy treckt op uwen hals nieu laster, straf, en smaet. Sa Veen weer wacker aen, ick komm' u noch al voorder, En noem u wel te recht een beul, en Princen moorder. Wel Veen, hoe smaeckt u dit, my dunckt dit gaet wat bont, Maer lackt u eygen smert, soo doet ghy als een hont. Had g'op't Nassousche bloet niet quaets genoegh gespogen? Moeft sulcken deuchtfaem Vorst uyt 'tgraf noch zijn getogen? Wt 't bloet van Oostenrijck, die 't Neerlant noyt verliet, Die om ons Hertochdom het Keyserrijck verstiet. Albertus, wiens lof onsterffelyck sal leven,
Soo langh het dalend' vocht sal boven d'aerde sweven, Wiens waerde, deucht, en los, ick niet beschryven kan, Wordt van u vander Veen gescholden een tyran. Den laster en den smaet die deed' hy van hem vlieden, Door dat hy alles liet door sijnen Raet gheschieden. Een laster-tongh die had sijn hoocheyt soo geblaemt, Dat sy Justicia om recht doen heeft gepraemt,
Door schelding', schimp en smaet,die s'uytspoog menigvuldig: Denckt die de Princen blaemt wat doot dat hy is schuldigh.
Schrijft lof'lyck roem en eer vanden Orani-Prins, De welck hy wel is weert: maer ander blaemt geensins. ‘Een lasteraer die oyt heeft 'sPrincen smaet geschreven, ‘En is niet goet genoech om Princen eer te geven. Dan Veen ick speur aen u, al oft ghy waert een knaep, Van sin-rijck kloeck beleyt, ervaren op de kaep,
Daer als moorthong'rich boos derf trou' lants-heeren schelden, En treden met den voet den lof der lof baer helden.
Wie raeckt ghy hier weer aen? wel Veen hoe wat noch meer? Hier blaemt ghy tot u schand' die was dijn over-heer, Den Soon des Arents Vorst, die aende woeste baren,
Plus oultre heeft gestelt voor Hercules Pilaren,
Een Coninck goedertier, en deuchtfaem van gemoet, Die vaderlyck draech jonst voor d'eel Nassouwsche bloet. Die soo verheven was, by hem geen vergelijcken, Die op sijn schouders droegh soo vele Coninckrijcken; Die komt ghy vander Veen verachten en versmaen, Waer aen Wilhelmus selv' ten dienste heeft gestaen. Ja nam in sijn behoet dijn eygen Princen Broeder, En wierdt van hem gequickt als 't kint van sijne moeder: Wat voorder is geschiet is yederen bekent,
'kEn roer oft schrijf niet meer, mijn reden is geendt: Ick vraegh staet het u toe, die leeft by uwe handen, Te schryven schimp oft smaet op Vorsten vande Landen? Hoe komt dijn duy vels aert met laster uytgebort, 'tIs eer-dieft, schimp, fenijn, al wat u penne stort. Die lest den Lelie-Vorst gebrocht heeft om het leven, En is geen straf oft pijn soo groot op 't lijf gebleven, Als ghy o Veen nu hebt door uwe daet verdient, De straffe van het quaedt altijt haer meester vint.
Soo veel als my aenraeckt, 'k vind' my genoech gewroken: Want in sijn eygen vet sien ick den vogel koken.
'kEn heb o booswicht noyt in moorden my verlust, Maer dorst geduerichlyck na d'eendracht, vre en lust,
Ick leve door de doot die CHRISTUSwoude sterven, Waer door den mensch, die wilt, kan salicheyt verwerven. Nu veen vaert hier me wel, dan lijck-wel noch een woort, Dat ick niet meer en sprack ick vrees ghy waert gestoort, Om dat ghy in het minst u niet en fout beklagen,
Sal ick u dienen noch een weynich op u vragen. Ghy vraeght waerom men hier al schoedet op een leeft, Hoe vat ghy dat noch niet? ghy zijt wel kleyn van geest. Ghy seght ick lefe d'een ick hebbet al ghelesen,
Eenstemmich wort den dies recht tot de galgh' verwesen, Eenstemmich wort van ons u dese jonst vereert,
U laster-logen-scheld ons sulcken oordeel leert. Dus was ons in gemarcht van galgh' en rat te spreken, Daer is geen ander stof om laster quaet te wreken. Wat is doch u belijdt als schelms eer-dievery? Ghy waert gheluckich Veen, waerdy met hangen vry. Hoe seer ghy schelt en blaemt, ghy folter noch toe komen, Had u den baft eens vast, u scheldingh waer genomen. Wel Veen ick peys wel half hoe dit gebraet u smaeckt, Ick meyn dat by den Nen u inde keel geraeckt, Voorwaer het is wel hert en taey om in te knouwen, Dat ghy naer u verdienst een galge moet aenschouwen. Nu Veen ghy hebbes wel, ick steeck van u de braeck, Als ghy mijn dichten siet, peyst dat ick laster laeck, Die nodich is bestraft Hier mede laet ick 't blyven, En acht u voorts onweert yet meer tot u te schryven.