WAnneer my quam ter hant den Hollantschen Verkeer,
Die ghy JANvander VEEN, als man van weynich eer, Hebt aen den dach gebrocht; heb ick het overlesen,
Dies ick u weerdich kenn', by alle man mispresen. Als oock wie dat het hoort, die roepen over luyt, Wat vuylder vlugh' is dat, hanght op den diesschen guyt. Een minnaer van de konst die greep' het uyt mijn handen, En voeghden 't aen de vlam, en wilde 't soo verbranden, Een ander seyde neen, en trock het van de keers, Het kompt my noch te pas om vaghen mynen eers. Ghy onbeschaemden bock, en fout ghy u niet schamen? Door u mismaeckt gedicht gansch Brabant soo te blamen, Ghy spout daer vyer en vlam op die ghy niet en kent, En alles wat ghy seght, en heeft noch socht noch endt. Waer me ghy lompen boer soo fout ghy dat uyt voeren, Dat wy al bastaert zyn, en al de Vrouwen hoeren?
Maer als een vuyl fecreet, van overvloet gheperst, Door volheyt van den dreck, wel door de mueren berst: Soo berst uyt u gemoet, en vuyl onnutte feden,
U laster leugen tael, een deel bescheten reden, Die geven eenen stanck, en stincken als een pry, Ter weirelt soo en leeft, geen plomper beeft als ghy. Ghy vrouwen eere dies, ghy hebt misschien meer vaders, Als in u bastaerts lijf zyn zenuwen en aders.
Ghy onbeschaemden sielt, ick acht dat in ons Stadt Niet soo veel hoeren zijn, als ghy hebt vaders g'hadt. Met onse Retorijck bestaet ghy oock te spotten, Waer door ghy toont te zijn een van de meeste sotten. Ghy scrabsel van 't geboeft, ghy schuymsel van het grauw, Den minsten van ons al die waer u noch te gauw.
Noch ist u niet genoech te lasteren 't gemeente,
Maer raeckt de Princen aen, veracht haer tot vercleente: Den Graef Jan van Nassau spreeckt ghy sijn eer te naer, Ghy acht den vromen Helt al oft hy niet en waer;
Daer noch soo korts gele'en veel duysent mannen vluchten, Als sy van fyne komst maer hoorden de geruchten, S'en hadden nauws gehoort het briefschen van sijn peert, Oft yeder was verbaeft, en keerden sijnen steert.
Waerom soo spot ghy met Graef Jan? Het is nochtans soo braven man, Hy heeft soo menichmael getoont Sijn kloecke daden weert gekroont: Want als maer uwen Prins vernam Dat desen Graef in Vlaend'ren quam: Soo was hy, soo het scheen, vervaert, Want hy wel kenden sijnen aert. Dit was het geen' dat hem bewooch, Dat hy weerom te rugge tooch.
Maer al ist dat u Prins uyt Vlaend'ren is geweken Daer aen en blijckt niet dat hem sou een hert ontbreken. Hy heeft hier voor getoont sijn kloeck en moedich hert Wanneer hy door fortum' soo hooch verheven wert, Als hy verkregen heeft verscheyden schoon victori, Tot roem van sijn geslacht, en tot sijn eer en glori. Waerom ghy hange baft acht ghy dan herteloos
Dijn hoogh-geboren Prins? en soeckt door valscheyt boos, Uwen vileynen schamp een ander op te dragen?
Seght schrobber, vuylen uyl, antwoort my op mijn vragen By wie, waer, op wat dach, is desen schamp vertoont? Seght logen-dichter seght, waer u getuygen woont: Soeckt vry gans Brabant door, g'en sult daer vinden geene, Ghy zijt den lasteraer, ghy seght dat maer alleene.
Hierom hebt ghy verdient een alsoo grooten straff, Als men oyt eenich sielt om sijn misdaden gaff. Ghy lastert uwen Prins, en schijnt hem te verschoonen, Maer 't quaet dat sal op 't lest noch sijnen meester loonen.
Wel Hollandt wat is dit? hoe sal ick dat verstaen; Dat ghy soo snooden boef laet over straten gaen: Die uwen vromen Prins, den braefsten van u Helden, Soo schandich dorst versmaen, en sonder hert uytbelden. Oft ommers soo hy seyt, den al te plompen siel,
Dat het gefoncken was, tot onder inden hiel. En om dat desen guyt dit ongestraft sou seggen: Gaet hy dat op den hals der Retorijckers leggen. Hy seyt dat wy tot schamp dit hebben uytgebeelt, En op ons trots Tooneel, soo openbaer gespeelt. En tot des Princen smaet sijn beeltenis doorsneden. En soo sijn hert gesocht in al te mael de leden. Hy lieght gelijck een dieff, dat sweir ick voor gewis, Dus grijpt hem by den hals, heyscht hem getuygenis.
'tEn is ons doente niet, de Princen te verachten, Met dwafe schampery: wy konnen dat wel wachten. Maer desen hangn-broeck spot met sijnen eygen Heer, En op een anders naem treft hy hem aen sijn eer. Als oock de Vrouwen van ons Brabant weert gepresen, Soo desen rekel seyt, dat souwen hoeren wesen. Hy steeckt geen uyt, dan seyt, een yeder is een strick Voor vremde Cappelaens, heeft dat niet fraeyen schick? Ghy Hollandt, Zeelandt zijt vermaert door al de weirelt, Vol treffelyck gemeent, en Steden schoon bepeirelt: Maer dat aen uwen naem een groote oneer geest, Dat is dat sulcken sielt in u sijn wooning' heeft. Ghy hebt den braven Cats, den soetsten der Poëten: Als Hensi, Huygens, Hooft, daer mogd' u van vermeten. Oock 't vruchtbaer Nieuwelandt, die baren uwen roem, Veel ander geesten kloeck, die ick hier niet en noem. Hun wercken zijn by ons soo loffelyck verheven, Dat yeder wie die leeft, schijnt weder te her leven. Maer als een rotte vrucht by uytgelesen fruyt: Soo is lan vander Veen, daerom soo royt hem uyt. Daer dient wel op gelet, ghy treffelycke mannen, U Landt sou suyver zijn, waer desen schrock gebannen. Dus grijpt hem by den hals, en geest hem sijnen loon, Verciert sijn luysich hooft met een pampieren kroon: Voeght daer de segels aen, van vuyl bescheten gaten, Vergult de kanten wel met scrabsel van privaten. Stelt hem soo op sijn bro'er, en geest dees vuyle vlugh' 'Nen bessem op het lijf, een wapen op den rugh. Als ghy dat hebt gedaen, soo sult ghy dan bewysen, Dat Brabant reden heeft om u goet recht te prysen.
Al ist alsoo, JAN VANDERVEEN, Dat u dit raeckt wat aen de scheen,
En draeght my daer om geenen haet, Ick ben noch al den besten maet: Want al wie dat u dicht aenhoort, Die zijn op u soo seer gheftoort, En ider een die seyt, hoe dat Ghy hoort te fitten op een rat. Dus had u Brabant tot een buyt: Ghy soudt daer soo niet raken uyt.