Politieke recuperatie van de klimaathysterie mislukt

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 06 • donderdag 7 februari 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Een “complot” noemde Vlaams minister van Milieu Joke Schauvlie- ge (CD&V) de paternoster aan kli- maatbetogingen van de voorbije weken, tijdens een voordracht voor het Algemeen Boerensyndicaat (ABS). Meer nog: de Staatsveilig- heid zou haar gemeld hebben dat heel de klimaathysterie door groene organisaties georkestreerd is.

Schauvliege kreeg snel de wind van voren en moest zich excuseren. In de media werd de Vlaamse minister door de mangel gehaald. Door bobo-journalisten van De Morgen, De Standaard en uiteraard door zelfverklaard groen geweten Dirk Draulans.

Komt nog bij dat Schauvliege haar uitspraak deed nadat CD&V plots miljarden euro’s wou besteden aan klimaatbeleid en de partij van plan was om in katholieke scholen het milieubeleid te verdedigen. “Platte politieke recuperatie” werd het terecht genoemd. Maar van recupere- ren ging het naar criminaliseren. Nu is Schauvliege niet het grootste licht en de kritiek op haar uitspraak valt enigszins te begrijpen, maar feit is dat die klimaathysterie inderdaad gestuurd wordt. We hebben het in dit blad al meermaals geschreven:

als kinderen uit de lagere school worden opgevorderd voor zo’n betoging, en vooral scholieren humane wetenschappen eraan deelnemen, en er voldoende voorbeelden zijn van linkse leerkrachten en direc- teurs die hun leerlingen verplichten om mee op te stappen, dan is inderdaad sprake van wat we op zijn minst “opgezet spel” kunnen noemen. U weet hoe het ondertussen met Schauvliege is afgelopen.

Simplisme overheerst

Dat de klimaatheisa tot de verkiezingen zal aanhouden, is allesbehal- ve zeker. Stel dat de krokusvakantie deze of volgende week zou vallen (en niet begin maart), dan was de kans reëel dat het aanstellerige feestje van Anuna en consorten al

snel was ineengeschrompeld.

Hoe dan ook, ‘klimaat’ heeft zich voor een tijdje als campagnethema verankerd. Maar dat het wellicht niet zal blijven duren, is niet alleen omdat het nog 3,5 maanden is tot de verkiezingen, een politieke eeuwig- heid. Wel omdat de meeste partijen zich in dit dossier hopeloos belachelijk maken. Er wordt met mil- jardenuitgaven en -investeringen gezwaaid alsof het niets is. Wie de factuur uiteindelijk zal betalen, is onduidelijk. Of toch? Het is de hard- werkende Vlaming. Bij het Vlaams Belang en de N-VA hebben ze dat door. Zij stappen ze niet mee in de hysterie. Ecorealisme luidt het daar:

voorzichtig hervormingen door- voeren is de boodschap. Holle slogans zorgen enkel voor oplopende facturen. De Tijd-columnist Rik van Cauwelaert stelde vorige week in De Afspraak de hamvraag: wie gaat dit betalen? De Gentse econoom Koen Schoors stelde onomwonden:

het gaat niets kosten.. Ronduit belachelijk. Dit is het herkauwen van de bakerpraatjes van paars, toen men dacht dat de subsidies voor zonne- panelen en aanverwanten niet op konden. Het systeem ontplofte en we betalen daar nog voor. “Zilver- fondseconomie” noemt econoom Geert Noels het spottend, en terecht.

CD&V zwaait met miljarden, Open Vld doet niet anders. De liberalen hebben het over het vergroenen van het wagenpark van de bedrijven. Al goed, al goed. Maar dat kost geld. We zitten nog altijd in de fase dat elektrische wagens zwaar moeten worden gesubsidieerd. In Ne- derland wordt zo’n subsidiesysteem afgebouwd. Welnu, de verkoop van Tesla’s is daar sinds begin dit jaar ingestort. De sp.a houdt zich wat op de vlakte en komt niet verder dan een verbod op salariswagens. Plots zou dat systeem van fiscale voorde- len moeten worden afgeschaft, wat 3 tot 4 miljard euro zou moeten ople- veren. Niet alleen kloppen de cijfers

Zowat alle partijen proberen garen te spinnen bij het re- cente klimaatopbod. Maar buiten de ecorealisten van N-VA en Vlaams Belang schieten ze allemaal in eigen voet. Groen voorop, dat zowaar rond zijn kernthema vori- ge week compleet de mist in ging.

niet, er wordt niet bij gezegd dat bedrijfswagens populair zijn omdat de lasten op de lonen zo hoog zijn.

En het systeem afschaffen doet de fiscale druk bij de werknemers stijgen, want ze komen in een hogere belastingschaal terecht. En alsof bedrijfswagens alle milieuproblemen veroorzaken.

De factuur van vijf jaar Groen en Ecolo

Groen en Ecolo voelen zich als vissen in het water in deze discussie. Toch tot voor kort, want wat de corebusiness moet zijn van de ecologisten, blijkt een lege doos. Kri- stof Calvo komt niet verder dan dat

“mensen van goede wil moeten sa- menwerken.” Een berekend econo- misch verantwoord milieubeleid?

Nergens terug te vinden. Meer nog, in een debat op Terzake ging par- tijvoorzitster Meyrem Almaci hopeloos de mist in tegen N-VA-voorzitter Bart De Wever. Ze draaide om de hete brij heen en kwam niet verder dan dat “vervuilende bedrijven”

moeten betalen, niet de consument.

De ArcelorMittals van deze wereld dus, en chemische bedrijven zoals Ineos, dat net een miljardeninves- tering in de Antwerpse haven aankondigde. Dat die taksen voor bedrijven, die nochtans al aan zware milieunormen onderhevig zijn, uiteindelijk aan de consument worden doorgerekend en dat dit de tewerk- stelling in gevaar brengt, daarover zwijgt Groen. Intussen is het duidelijk dat de politieke recuperatie van de klimaathysterie door Groen en Ecolo mislukt is. De gewone bur- ger ziet enkel hogere facturen. En het is nog niet gedaan. Ecolo, dat in één Kamerfractie is vastgeklonken aan Groen, kwam met een aantal verkiezingsvoorstellen die gerust cryptocommunistisch kunnen worden genoemd: een universeel basi- sinkomen, gratis openbaar vervoer voor werklozen en een vierdagen- week met loonbehoud. Groen, dat zowaar droomt van een as met de liberalen, neemt daar geen afstand van. De miljardenfactuur zal komen.

En de nuchtere Vlaming denkt: van die boer geen eieren!

Maar de actie gaat uit van de organisatie ‘Act for Climate Justice’. Die hebben ook een website, en de eigenaar van de domeinnaam is hier de vzw Les amis du Reseau ADES, gevestigd in de Liedekerkestraat 71 in Sint-Joost-Ten-Node. ADES staat voor Pour des Alternatives Democrati- ques Ecologiques Sociales. Op het adres staat een huis waar collectieven allerhande kunnen werken en vergaderen. Het ruikt er naar revolutie…

De organisatie ‘Act for Climate Justice’ heeft een Franstalige oorsprong.

De website is enkel in het Frans, de statuten van de vzw zijn enkel in het Frans en ook de facebookpagina kent enkel Franstalige berichten.

In de Nederlandstalige media dook dinsdag ene Arno Kempynck op als woordvoerder van ‘Act for Climate Justice’. Hij verdedigde vol vuur de sms-actie die Schauvliege er mentaal onderdoor had gekregen. Op enkele dagen ontving zij 6000 sms-berichten en evenveel emailberichten, allemaal verstuurd door klimaatactivisten.

Oh ja, Arno Kempinck is de betaalde bediende van de uiterst linkse organisatie Hart boven Hard. En die organisatie krijgt jaarlijks 130.000 euro subsidie van de Vlaamse overheid, in casu minister Sven Gatz.

Besluit: Vlaams minister Schauvliege is genekt door een Franstalige organisatie met de hulp van Vlaams belastingsgeld. Moet er nog zand zijn?

Met de centen van Sven Gatz…

Politieke recuperatie van de klimaathysterie mislukt

Sinds vorige woensdag kunnen klimaatactivisten de vier kli- maatministers bestoken met mails en sms-berichten, via een website met de naam: wakeupyourministers.be. Het is niet gemakkelijk om de eigenaar te vinden van deze domein- naam, want de gegevens worden door DNS afgeschermd. De website werd op 21 januari jl. geregistreerd.

Lees het volledige interview met dr. Sid Lukkassen, op blz. 11

“De rechtse zuil groeit, de linkse zuil

krimpt”

Dr. Sid Lukkassen, politiek filosoof en auteur van het boek

“Kerkgangers en Zuilen- bouwers”, zit niet om een straffe uitspraak verlegen.

Zo juicht hij de ontkerkelij- king toe en is hij hard voor de paus, die zich “letterlijk onderwerpt aan de militante, dominante en masculiene islam.” Zijn nieuwe zuil wil vrijdenken ondersteu-

nen met een soci- aal-economische

onderbouwing, waaronder een za- kelijk netwerk dat

beschermt tegen

broodroof.

(2)

Actueel 7 februari 2019

2

Elk jaar krijgt de commissaris echter “verschillende meldingen over meisjes die dreigen uitgehuwelijkt te worden aan een jongen of een man in hun land van herkomst”.

Hij maakt zich daar terecht ernstige zorgen over. In het rapport staan diverse voorbeelden van dergelijke kindbruiden.

Zo is er een leerlinge uit het vijf- de jaar. Het meisje is afkomstig uit Servië. Ze wordt al een tijdje onder- steund door het Jongeren Advies

Wie het jongste rapport van de kinderrechtencommis- saris leest (www.kinderrechtencommissariaat.be), kan maar beter een stevige maag hebben. Zo lezen we dat kin- deren uithuwelijken “een specifieke vorm van geweld” is.

In België is een huwelijk van een minderjarige uiteraard verboden, behalve met toestemming van de jeugdrechter in heel specifieke omstandigheden.

Centrum (JAC) voor problemen thuis. Op een dag weende ze bij de leerlingbegeleider. Ze vertelde al snikkend dat ze de week erop teruggestuurd en uitgehuwelijkt zou worden. Het meisje is naar huis vertrokken, zonder enige vorm van ondersteuning, zonder enige moge- lijkheid om met iemand contact op te nemen als het thuis fout loopt. Ze was bovendien bang dat haar ou- ders iets zouden merken als ze te lang wegbleef.

Signalen blijven zonder gevolg

Een CLB-medewerker (Centrum voor Leerlingenbegeleiding) had een gesprek met een twaalfjarig meisje uit het zesde leerjaar. Ze is hier geboren, maar haar gezin komt uit Afghanistan. Ze is bang dat ze net als haar oudere zussen uitgehuwelijkt zal worden. Die kans is reëel.

De medewerker verklaarde: “Ik ken haar zussen en kon toen niets doen voor hen. Ze zijn ondertussen uitgehuwelijkt. Haar vader heeft nu elke week contacten met een Afghaans gezin met een meerderjarige zoon.

Een man die ze nog nooit ontmoet- te. Ze deed haar verhaal op school.

Ook de huisarts nam al contact met ons op. Kan ik echt niets doen?”

Volgens de kinderrechtencom- missaris is dringend meer onderzoek en cijfermateriaal nodig om het probleem van de gedwongen kindhuwelijken beter in kaart te brengen. Vlaams Parlementslid Lorin Parys (N-VA) heeft het ver- slag gelezen en stelde onlangs een schriftelijke vraag aan bevoegd minister Vandeurzen. Parys vroeg of de minister een onderzoek zou gelasten om de problematiek beter in kaart te brengen. Het antwoord van de minister was kort en bondig:

“Op dit moment is er geen intentie om een dergelijk onderzoek te be- stellen.” Anders gesteld: kindhuwelijken zijn geen prioriteit voor de Vlaamse regering.

THIERRY DEBELS

Kindhuwelijken geen

prioriteit voor Vandeurzen

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Staken uit onwetendheid

Op woensdag 13 februari vindt nog maar eens een nationale staking plaats. Omwille van het verlies van koopkracht, is te horen. En omdat de rijken wat meer belastingen moeten betalen. Het klinkt sympathiek, maar de eisen van de vakbonden zijn gebaseerd op ‘fake news’.

“Blijf maar liegen, er zal altijd wel iets van blijven hangen.” Dit van oorsprong Franse spreekwoord is ook in het Nederlands van toepassing. Ontevreden als ze zijn over de 0,8 procent loonstijgingen bovenop de indexering die de bedrijven willen toekennen, roepen de vakbonden hun leden op om op woensdag 13 februari te staken.

De zoveelste in een lange rij. Zelfs nu de gehate N-VA niet meer in de federale regering zit en Michel II geen meerderheid meer heeft, moeten de syndicale organisaties hun spierballen rollen. De kranten doen aardig mee in de sfeerschep- ping richting stakingsdag. “Het land zal platliggen”, schrijft Het Laatste Nieuws. Inderdaad, het openbaar vervoer zal staken en aan indus- trieterreinen en in de haven van Antwerpen zullen er piketten staan.

Maar veel mensen gaan gewoon werken en tal van bedienden zullen aan thuiswerk doen.

Vastlopende

loononderhandelingen

Dat vakbonden in de openbare diensten en de overheidsbedrijven oproepen tot staken net als in de privésector, is trouwens een aberra- tie. De aanleiding voor de actiedag is het vastlopen van de loononderhandelingen in de privésector. In se staan de loononderhandelingen in de publieke sector daar los van.

Maar de toplui van de vakbonden zullen antwoorden dat iedereen één strijd voert: die voor de ver- hoging van de koopkracht. En hier zitten we direct bij het ‘fake news’.

De vakbonden slaan de burgers al maanden om de oren met berichten dat de koopkracht gedaald is. Dat wordt in sommige kringen

waar men het niet verwacht – zoals bij het Vlaams Belang – met graag- te overgenomen. Voor eens en voor altijd: de voorbije jaren is de koopkracht gestegen. Ook ondanks het feit dat allerlei producten duurder zijn geworden, zoals brandstof. De koopkracht blijft al zeker op niveau omdat de gestegen levensduurte wordt doorgerekend in de lonen en uitkeringen. Daarnaast is de koopkracht algemeen gestegen omdat er gewoon meer mensen werken. En wie een baan heeft, verdient meer dan een werkloze. Bovendien zijn er de belastingverlagingen van de regering-Michel I die nu op kruis- snelheid komen. Er mag veel kritiek worden geuit op de oude Zweedse coalitie, maar de mensen houden ook dankzij het beleid meer over.

Komt er nog bij dat de laagste uitkeringen (pensioenen, ziekte en werkloosheid) gestegen zijn. Onder Di Rupo werden de budgetten daarvoor à rato van 60 procent gebruikt, nu is dat 100 procent. Wel is het zo dat wie een baan heeft, zijn inkomen meer zag toenemen dan wie werk- loos is of gepensioneerd. De vraag is dan waarom de vakbonden staken. Het verhaal van de krimpende koopkracht klopt in elk geval van geen kanten.

Sociaal bloedbad

Een ander vaak gehoord argu- ment is dat van het “sociaal bloedbad”, en “sociale horror”. Dat moet men eens uitleggen in een land waar de fiscale druk met 47,3 procent van het bbp nog altijd tot de hoogste van Europa behoort. En de overheidsuitgaven zijn met 50 procent van het bbp eveneens zeer hoog. Dat hier sprake is van sociale afbraak is ‘fake news’. Of op zijn minst onwetendheid.

En dan is er de ergernis dat de rijken de dans ontspringen en am- per of geen belastingen betalen.

Dit ligt ingewikkelder maar situ- eert zich toch dicht bij ‘fake news’.

De regering-Michel I heeft immers een effectentaks ingevoerd van 0,15 procent op een effectenreke- ning van meer dan 500.000 euro.

Dat is dus een rijkentaks. Alleen, de superrijken ontsnappen daar aan. Zij steken hun vermogen in een holding of een stichting, zoals de recent overleden Albert Frère. Of ze parkeren het vermogen boven 499.999 euro in vastgoed, schilde- rijen, oldtimers, enz. Superrijken zijn zeer creatief omdat ze een be- roep kunnen doen op goedbetaal- de advocaten en fiscalisten die hen door de mazen van het net doen glippen. Vermogen en kapitaal zijn tenslotte zeer mobiel. Enkel de ‘ar- men onder de rijken’ moeten een vermogenstaks ophoesten. Ook dat begrijpen de vakbonden niet.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Ik kan me maar één medewerker herinneren die tijdens zijn politiek mandaat is blijven schrijven, maar die man had dan ook een vaste rubriek met betrekking tot het buitenland. De afspraak was daarbij dat hij nooit ofte nimmer over de Vlaamse politiek zou schrijven.

Ik zit dus met een probleem wat Dries van Langenhove betreft.

Hij is weliswaar geen vaste medewerker, en zeker geen kern- redacteur, maar hij krijgt van mij (sinds juli 2018) de ruimte om maandelijks een ‘vrije tribune’ te schrijven.

En dan kondigt hij drie weken geleden aan dat hij toch opkomt als onafhankelijke op de lijst van het Vlaams Belang. Het dilem- ma is dan: laat ik Dries zijn column behouden, of moet ik hem, onze principes volgend, aan de kant zetten? Dat laatste doe ik niet graag, omdat Dries intussen is uitgegroeid tot een cultfiguur die zeer goed aanvoelt wat er leeft bij het jongere deel van de bevol- king.

Daarom mijn beslissing om Dries aan boord te houden als onafhankelijk columnist, maar tegelijkertijd gaan we de lijst van columnisten uitbreiden, waarbij we schrijvers zullen vragen van uiteenlopende partijen en uit het Vlaamse middenveld. Er zullen daarbij duidelijke afspraken gemaakt worden met de schrijver(s) van dienst: het is niet de bedoeling om de columns te misbruiken voor eigen verkiezingspropaganda noch om in te hakken op een politieke tegenstre-

ver.

In dit nummer krijgt Sam van Rooy een vrije tribune, eerder toevallig. Ik had er niet om gevraagd, maar wat hij schrijft, is best interessant. Vol- gende week is het dan de beurt aan Sander Loones. en daarna zien we wel verder…

Neen, ’t Pallieterke laat zich niet voor eender welke partijpolitieke kar spannen. Het publiceren van een vrije tribune van een politieker zal aan dit

standpunt niets veranderen.

Dit blad huldigt het principe dat wie een politiek man- daat bekleedt, niet tegelijkertijd kan optreden als re- dacteur van ’t Pallieterke. In een ver verleden moesten medewerkers zoals Hector de Bruyne (VU) en Gerolf Annemans (VB) afscheid nemen van onze redactie om- dat zij voor de partijpolitiek gekozen hadden.

Wat nu, Dries?

ECONOMISCHE ZAKEN

(3)

Actueel

7 februari 2019 3

Straffe pleiter

Mijnheer de gefrustreerde,

“Het is gemakkelijk, hé. Men heeft hier een nationaliteit en men heeft er ginder een. En men komt naar het land van melk en honing. En als het hier dan niet meer te houden valt omdat ze criminele feiten plegen, dan gaan ze terug naar hun thuisbasis. En we kunnen er niet aan. Dat is zeer frustrerend, moet ik zeggen. En dan lachen ze ons nog uit ook.” Aan het woord is niet een of andere hardliner van het Vlaams Belang of een rechtse rakker van N-VA, die met hun partijen al jaren hameren op de nagel om die dubbele nationaliteit weer af te schaffen. Neen, het zijt gijzelf die aan het woord waart na de afloop vo- rige week van het assisenproces over de dood- slag door tuig met een dubbele nationaliteit op de Vlaming Mikey Peeters. Hoofdverdachte Suleyman Betelguiriev sloeg immers met de hulp van zijn vader na de feiten op de vlucht naar Tsjetsjenië en werd daarom bij verstek veroordeeld tot 30 jaar cel. En wij staan erbij en kijken ernaar… Terwijl ginder ver de crimineel met een brede grijnslach en een opgestoken middenvinger zich vrolijk staat te maken. En dat maakt u terecht kwaad, zoals vele burgers die zo’n toestand spuugzat zijn en daardoor hun vertrouwen in de politiek en de justitie gaande- weg zijn kwijtgeraakt.

Gij staat weliswaar bekend als politiek cor- rect en daardoor zijt gij een lieveling van de media. Over van alles en nog wat moogt gij uw gedacht komen zeggen, omdat dat meestal past in het regimeplaatje. Maar nu zult gij wellicht op minder begrip kunnen rekenen van pro- gressief en links Vlaanderen. Mogelijk wordt gij voortaan zelfs gewantrouwd als handlanger van (extreem)rechts. Het kan verkeren. Maar… als ’t goed is, zeggen wij het ook!

Daarom was het – hoe dan ook – een wel- gemikte knuppel in het hoenderhok. Want die discussie moet hoe dan ook (opnieuw) gevoerd worden. Er is immers veel mis met het verkrij- gen en behouden van de dubbele nationaliteit, wat in ons land onder Verhofstadt ingevoerd is.

Onder Verhofstadt, jawel. Hoe kan het ook an- ders?!

Als top-jurist zoudt gij misschien uw steentje kunnen bijdragen om een evenwichtig voorstel uit te werken, want minister Geens van Justi- tie kwam in 2017 in het parlement uit de doe-

ken doen dat er heel wat complexe juridische wolfijzers en schietgeweren in dit dossier zitten.

België heeft zich hierin gewoonweg vastge- reden in een internationaal juridisch kluwen, waardoor het haast geen kant meer uit kan. Wat kan er u dus tegenhouden om de weerbarstige Belgische politici hier even vrank en vrij op het goede spoor te zetten? Het kan uw gefrustreerd gemoed zeker wat verlichten en bovendien zal een grote meerderheid van door migratie gematrakkeerde burgers daarvoor zijn duim opsteken. Er moet immers iets gebeuren, hoe moeilijk ook. En de tijd dringt, want het moet niet allemaal nog erger worden.

Maar via een wet is alles te regelen, zeker ook de kwestie van de dubbele nationaliteit. Zo- wat iedereen die niet tot de linkerzijde behoort, vindt het immers maar logisch dat men in prin- cipe maar één nationaliteit kan hebben.

Jean-Marie Dedecker heeft daarnaast over- schot van gelijk toen hij stelde dat de dubbe- le nationaliteit een rem is op de integratie. Dat had het stemgedrag in Nederland in 2017 bij de parlementsverkiezingen voldoende bewezen, toen vele Nederlanders met een migratieach- tergrond niet echt Nederlands stemden… Hij stelde dan ook het volgende voor: “We zouden de dubbele nationaliteit bijvoorbeeld enkel kunnen toestaan voor de lidstaten van de Euro- pese Unie en voor landen die de democratie en de mensenrechten hoog in het vaandel voeren.

Daar horen bijvoorbeeld Turkije en Marokko niet bij. Tolerantie voor intolerantie is ook laf- heid.”

Het is waar, terugkeren naar de vroegere wet is een juridisch complex huzarenstukje, want dat zou bijvoorbeeld ook consequenties inhou- den voor Belgen die in het buitenland verblij- ven en daar een tweede nationaliteit aanvroe- gen. Simpel is anders.

Misschien moeten we evolueren naar een soort ‘uitdoofscenario’, zoals Bart De Wever ooit bepleitte. Ik blijf er dan ook van overtuigd dat gij hierin een rol kunt spelen. Want als gij als topjurist/advocaat pleit voor het afschaffen van de dubbele nationaliteit, dan kan ik mij niet voorstellen dat gij daarvoor geen piste in uw hoofd hebt. Waar wacht gij op?

Van één naar 33 zetels op tien jaar tijd (2004-2014), il faut le faire. Er kwam een akkoord met Charles Michel en zijn MR over van alles en nog wat, maar de bruistablet werd uit het glas gehaald. Geen snuifje staatshervorming.

Congres

Op het ledencongres van de N-VA (2014) regende het vragen. In de roes van de over- winning gedoogden de meesten de strate- gie van de chef. Maar met een klein hartje werd gevraagd wat er in 2019 zou volgen?

Zou de Grondwet dan worden herzien? Wat was hierover afgesproken?

“Na afloop van deze legislatuur zal, zoals voorzien door het kiesstelsel en zoals toege- staan door de Grondwet, het aan de kiezers zijn om zich uit te spreken over de verschillende beleidsprojecten”, zo citeerde De We- ver uit het regeerakkoord. In werkelijkheid schreven de regeringspartners, dus ook de N-VA, dat de verschillende bestuursni- veaus zich moesten laten inspireren door

“institutionele stabiliteit en verantwoorde- lijkheidszin” en door “trouw en efficiënte samenwerking tussen de verschillende be- leidsniveaus”.

Was dat niet zoiets als het fameuze “sa- menwerkingsfederalisme” van Verhofstadt en Leterme dat de partij zo vaak verketterd had? Het afwerken (de “toepassing”) van de zesde staatshervorming van Di Rupo was het maximaal haalbare.

Atoma

Waren er dan achter de schermen misschien toch discrete afspraken voor 2019 gemaakt? Jawel, en die waren genoteerd in

‘geheime (atoma)schriftjes’. Onder meer een over de herziening van de grondwet om zo een stevige staatshervorming te kunnen realiseren (via het befaamde artikel 195).

“Je kan niemand vertrouwen behalve je- zelf… Ook voor ons is dit een avontuur”, gaf De Wever toe.

Toen vice-premier Jan Jambon daar in 2015 naar verwees, kreeg hij gedonder. Mi- chel, bedreigd in de Waalse schiettent, ont- kende het bestaan van geheime afspraken.

Vlaamse kritiek

Al meteen was er in 2014 kritiek van de ra- dicale Vlaamse Beweging. Mark Grammens zag het confederalisme wegdeemsteren als een fetisj zonder praktische politieke bete- kenis. Dit alles schreef hij naar eigen zeggen

“met de weemoed die een mens overvalt op de terugweg van een begrafenis…”

“De Vlaming wou verandering op eco- nomisch vlak, dat wel, maar ook op communautair vlak. Punt aan de lijn”, aldus Jean-Pierre Rondas.

Er kwam ook kritiek van professor Bart Maddens, van Kurt Moons van Pro Flandria, van ‘t Pallieterke …

Maar zelfs in radicaal-Vlaamse kringen zag men in dat er helemaal geen draag- vlak was voor Vlaamse onafhankelijkheid.

De onthoofde Vlaamse Beweging kon geen vuist meer maken. Ook een (toen) bijna van de kaart geveegd Vlaams Belang niet.

In 2016 kwamen de atomaschriftjes weer ter sprake in de Kamer. “Er is geen geheim akkoord over herziening Grondwet…, niet in het regeerakkoord noch elders”, herhaal- de Michel.

Nog een jaar later werd duidelijk dat de N-VA alleen stond met plannen voor een staatshervorming. “Niet aan de orde”, rea- geerde CD&V-voorzitter Wouter Beke. Geen zin in een nieuwe communautaire ronde, want “je vindt toch geen tweederdemeer- derheid”, zei Open Vld-voorzitter Gwen- dolyn Rutten.

En nu?

Zelfs N-VA’ers bevestigen vandaag dat er geen verklaring tot grondwetsherziening

meer komt. Nog maar eens de boeken dicht dus?Professof Hendrik Vuye gaf op Knack.be aan wat zonder grondwetsherziening even- tueel toch nog kan worden gerealiseerd.

Aan sommige institutionele zaken kan niet worden geraakt. Wél mogelijk zijn verre- gaande bevoegdheidsoverdrachten naar de deelstaten, overdracht van ‘delen’ van de sociale zekerheid of zelfs splitsing ervan.

En waarom zouden we niet ‘creatief’ kunnen zijn? De Grondwet werd hier al vaker omzeild. Zo ontstond de Belgische grondwet (1831), kwam er algemeen stemrecht (1919), sloten we aan bij internationale organisaties (EEG e.a., jaren 1950), werden de (cultuur) gemeenschappen en gewesten opgericht.

Vrij vertaald: zo werd België een staat (1), een democratie (2), een internationale spe- ler (3) en een federale staat (4).

Bondgenoten

“Juridisch kan er veel, heel veel, maar een grote staatshervorming niet”, aldus nog Hendrik Vuye. Geen onafhankelijk Vlaande- ren, geen confederalisme. Hiervoor is meer volk nodig. “Als het alles of niets is, dan zal het niets zijn”, besluit Vuye. Volgens hem willen Vlaams Belang én N-VA communautaire maagden blijven.

Bijschaven wat kan, en bondgenoten zoe- ken, meer zit er in dit krakkemikkig en ge- betonneerd land niet in.

Voor N-VA is CD&V de dichtste concur- rent, maar ook de dichtste bondgenoot en dat voor haar Vlaams, maar ook voor haar gematigd conservatief verhaal.

Je vindt het bij Bogaert, De Crem, Geens, en vele anderen. Zelfs bij Crevits.

Tiens, hoe zit het met Joke Schauvliege?

Die lijkt wel communautair geslachtsloos, zo blijkt uit ons archief, maar ook zij lijkt in dit verhaal te passen.

Ze had er beter over gezwegen, maar is het onzin te vermoeden dat Schauveliege over de manipulatie van de klimaathype wel degelijk info kreeg via (niet door) de Staatsveiligheid? Wie in De Wereld Vandaag of in De Afspraak Arno Kempynck van Act for Climate Justice hoorde uitleggen hoe ze daar de politici bestoken, weet wel meer. De man wordt betaald door de extreemlinkse organisatie Hart boven Hard. Een operatie beschadiging, met de steun van Green- peace en tutti quanti, mag je dat niet “een complot” noemen? Dat complot van clubjes die weten hoe ze de boel moeten opzwepen en organiseren kreeg meteen de “gepaste”

journalistieke steun. Wat de groene activis- ten deden, druist regelrecht in tegen de pri- vacywetgeving (GDPR) en ruikt behoorlijk naar stalking. Durft Schauvliege (en de andere drie ministers die belaagd werden met het sms-bombardement) klacht neerleggen tegen de linkse internettrollen?

Schauvliege zelf paste voor krachtig ver- weer, ook al weet ze dat ze gelijk had. Toch is CD&V erin geslaagd haar fout om te zetten in een opportuniteit. Ze zal er staan in mei, op nummer één in Oost-Vlaanderen en met veel meer stemmen dan in 2014 (55.000).

Veel Vlamingen zijn de groene greep op de informatie kotsbeu. Een partij die geen tien procent van de stemmen haalde, kan op de helft van de journalisten rekenen, zo bleek al uit universitair onderzoek. Zoiets doet even denken aan de theorie van de Italiaanse marxist Antonio Gramsci over het belang van het verwerven van “culturele he- gemonie”.

In debatten draaien Almaci en co hun plaat af, maar zodra er concrete vragen worden gesteld, vallen ze door de mand. Almaci was geen partij voor De Wever, schreef Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws. Krijgt Groen in mei de boomerang in het gezicht terug?

ANJA PIETERS

2014-2019: communautair van niets naar iets?

‘Een werkstuk van The Architect’, zo omschreven kranten de verras- sende regeringsvorming van 2014. Ze hadden het over De Wever. “Bel- gië is een bruistablet. Opgelost staat netjes”, was in het voorgaande decennium maar één van zijn pittige oneliners. “Op het macroniveau heb je Europa en op microniveau is Vlaanderen veel geschikter als homogene democratie dan België”, zei hij een jaar later in een zake- lijkere stijl. Je kunt gelijk hebben, maar in de politiek moet je vooral gelijk krijgen. Dat ondervond De Wever in 2014. En nu?

BRIEFJE AAN JEF VERMASSEN

Almaci vliegt al jaren CO

2

-neutraal

(4)

Sneer

Opgejaagd door het al dan niet gemanipu- leerde jongerenprotest aangaande het klimaat, zijn alle politici plotseling bijzonder geïnteres- seerd in alles wat daarmee te maken heeft, ze- ker nu er verkiezingen in het verschiet liggen.

Er moeten studies opgemaakt worden, er moet gepraat worden met alle ‘stakeholders’, er moe- ten plannen gemaakt en uitgevoerd worden, er moet dit en er moet dat… en rap! Het kan niet op. Het lijkt er wel op dat er nog helemaal niets is gebeurd, maar dat is niet helemaal waar. Pre- mier Michel kwam in de Kamer – als antwoord op vele tussenkomsten vol al dan niet geveinsd klimaatbewustzijn, in de zin van ‘wie biedt meer?’ – de initiatieven van de voorbije jaren even oplijsten. En in alle eerlijkheid, dat is niet niks, of men het er nu mee eens is of niet. Hij kon het niet laten om het parlement een dikke sneer te geven toen hij zei: “Deze regering heeft inspanningen gedaan voor het klimaat, net als de vorige regeringen en de Gewesten. In no- vember en in december hebben we hierover gedebatteerd in dit halfrond. Er waren echter niet altijd veel mensen aanwezig die actief deelnamen en voorstellen deden.” Inderdaad, want toen was er nog geen jongerenprotest dat wordt aangevoerd door nieuwe heiligen als An- una De Wever die overal via de rode loper wor- den verwelkomd, of ze nu iets zinnigs te zeggen hebben of niet.

Linkse cocktail

De ideologische manipulatie in het klimaat- dossier zit diep. Het volstaat om een opmerking te maken over bijvoorbeeld het spijbelgedrag om afgebrand te worden en ei zo na gestigmati- seerd te worden tot al wat slecht en lelijk is. Pe- ter De Roover (N-VA) mocht het ondervinden.

Als oud-leerkracht had hij zich vragen gesteld bij de gevolgen van spijbelgedrag, zonder het jongerenengagement op flessen te trekken.

Meteen kreeg hij de volle laag van Karin Tem- merman tijdens haar betoog ten gunste van de brossers die ‘signalen’ van de regering vragen.

Temmerman deed alsof ze al eeuwen op de barricaden staat, dag na dag, week na week.

Hilarisch gewoon. Voeg daarbij dan nog de kleffe ophemeling door groene Meyrem Alma- ci van het ‘spontane’ samentroepen van lagere schoolkinderen op het Ladeuzeplein in Leuven en het obligate wekelijkse antimultinational- discours van volksmenners als PVDA’er Raoul Hedebouw, en de linkse ‘revolutionaire’ cocktail is helemaal klaar. Wie daar inderdaad iets te- genin brengt, moet op zijn tellen passen. Zoals het kleine groepje jongeren in de betoging met hun bord waarop zij pleitten voor kernenergie.

De jonge spijbelende democraatjes hebben het afgepakt en hen het zwijgen opgelegd… Tot zo- ver de verbondenheid en de dialoog met alle meningen ter zake…

Geen idee…

In heel de discussie komt natuurlijk ook het thema van de kernenergie om de hoek kijken.

Wij herinneren ons wetsvoorstellen en voorstel- len van resolutie uit het recente verleden van het Vlaams Belang tegen de kernuitstap en voor een evenwichtige balans tussen diverse vormen van energieopwekking. Maar ook vandaag durft N-VA o.m. de kernenergie verdedigen door een pleidooi te houden om de bestaande kerncen- trales langer open te houden. Wie zich hierin, maar ook in de ganse problematiek bijzonder onderscheidt, is Kamerlid Bert Wollants. Hij geeft een wat schuchtere en bedeesde indruk, maar eenmaal op dreef, weet hij de zaak met dossierkennis en diep inzicht te verdedigen, waarop tegenstanders gewoonlijk niet veel terug hebben. Hij is in de Kamer overigens

Actueel 7 februari 2019

4

voorzitter van de bijzondere commissie Klimaat.

Hij pleitte er dan ook voor de grote principes en theorieën te laten voor wat ze zijn en die commissie bijeen te roepen, om alle partijen de kans te geven te tonen hoe zij menen CO₂ te kunnen besparen, berekeningen te maken en maatregelen te treffen. Of met andere woorden:

met zeer concrete voorstellen voor de pinnen te komen. Maar daar wringt precies het schoentje.

De ‘anderen’ geven vooralsnog niet thuis… Zij gedragen zich als het spijbelende schoolmeisje dat tijdens de manifestatie door Ann De Bie van de vrt naar één belangrijke, echt te realiseren maatregel werd gevraagd. Het antwoord was ontluisterend: “Geen idee wat ik daarop moet antwoorden. Ik ben hier omdat het moet veran- deren. Doei!” Tja…

Zoveelste uitdaging

Tijdens Michel I bereikte men zeer moeizaam een akkoord over de artsenquota en de toeken- ning van de RIZIV-nummers. Dit akkoord kwam er nadat was gebleken dat de vooropgestelde quota al meer dan 20 jaar niet meer werden gerespecteerd door de Franstaligen. Zo heeft men de afgelopen jaren in de Franse Gemeen- schap bijna 3.000 studenten te veel opgeleid.

Vanuit Vlaams-nationale hoek – VB, V&W, maar ook N-VA – was daar grote verontwaardiging over. Omdat premier Michel vreesde dat met dit dossier de communautaire koorts weer zou kunnen de kop opsteken, werd er gewroet om tot een akkoord te komen. Minister van Volksge- zondheid Maggie De Block wilde de studenten die al aan de opleiding begonnen waren bij haar aantreden, niet benadelen. Daarom le- verde ze bijkomende attesten af, maar dan wel op de strikte voorwaarde dat de ook de Franse Gemeenschap een efficiënte filter – een toe- latingsexamen, zoals in Vlaanderen altijd stipt werd georganiseerd - zou toepassen voor de gelimiteerde toegang tot de studies geneeskun- de en tandheelkunde. Dus werden in 2017 en 2018 toch alle overtallige, nodige attesten aan de studenten afgeleverd, omdat zij inderdaad door de situatie gegijzeld waren. En dat zou zo nog lopen tot 2020 voor nog zo’n 1500 studen- ten. Maar nu weigert de Waalse minister Mar- court (PS) op de interministeriële conferentie het protocolakkoord te tekenen dat op termijn dus een einde moet maken aan de overgangs- regeling en dus de normalisatie moet regelen.

Valerie van Peel (N-VA) liet in de Kamer alvast haar ongenoegen blijken en hoopte dat Maggie De Block het been zal stijfhouden en – zoals ze overigens aankondigde – aan het overgebleven surplus aan Franstalige studenten geen attest te zullen uitreiken. Duidelijk intra-Franstalig electoraal opbod dus, maar tegelijk ook een zo- veelste uitdaging of – beter - provocatie aan de Vlamingen.

Spijbelparlementairen

Donderdag waren er tijdens de stemmin- gen in de Kamer minimaal 125 en maximaal 130 parlementsleden aanwezig. Dat wil zeggen dat er zo’n 20 à 25 verkozenen des volks niet op post waren. Nochtans waren er maar acht formeel verontschuldigd: Ambtsplicht: Patrick Dewael Gezondheidsredenen: Roel Deseyn, Luc Gustin, Annick Lambrecht, Benoît Lutgen, Sébastian Pirlot Buitenslands: Elio Di Rupo, Vincent Van Quickenborne. Al de anderen zijn dus spijbelaars, brossers. Waren ze op pad met protesterende basisschoolkinderen en spijbel- pubers? De kans is onbestaande. En net als de spijbeljeugd zullen ook zij niet gesanctioneerd worden. Integendeel: hun wedde loopt gewoon door… Maar o wee als een arbeider of bedien- de eens een dagje ‘onwettig’ afwezig zou zijn op zijn job!

Voor ik de politiek inging, sinds 2011 bij Geert Wilders’ PVV en daarna bij het Vlaams Belang, publiceerde ik af en toe stukken in Joods Actueel. Ik werd daar niet voor betaald en deed dat uit bekommernis en verontwaardiging over het ‘nieuwe’ eeu- wenoude islamitische antisemitisme, dat via asiel en migratie massaal werd en wordt ge- injecteerd in onze samenleving – en dat bovendien door de linkse en mainstream-partijen met de mantel der liefde wordt bedekt.

De tandem Joris-Freilich nam, ook in de periode dat ik reeds voor het Vlaams Belang werkte, af en toe met mij contact op voor informatie of hulp inzake voorvallen die te maken hadden met islamitisch antisemitisme, bijvoorbeeld toen er van Dyab Abou Jahjah – een van Freilichs ‘antizionistische’

vijanden – een foto opdook met een kalasj- nikov. Ik probeerde altijd te helpen.

Dwepen met neo-nazis

Dat Freilich, nadat afgelopen zomer PVV-leider Wilders bij ons in Antwerpen op bezoek was geweest naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen, op VTM ging liegen dat “Vlaams Belang nog altijd dweept met neonazi’s”, zal ik deze valse opportunist nooit vergeven. Hij deed dat volgens mij om de N-VA op te vrijen, én uit frustratie omdat Geert Wilders en Filip Dewinter door diverse Joden, zowel orthodox als seculier, zeer positief waren onthaald. Freilich beweerde op VTM echter dat er tijdens Wilders’ bezoek aan de Antwerpse Vogelmarkt “ge- spuis” rondliep “met tatoeages of mensen die het naziverleden verheerlijken”. Ik heb dat toen alleszins niet gezien, maar mochten er in de massa een paar van zulke lieden zijn geweest (de Vogelmarkt is een openbare plaats), dan betekent dat absoluut niet dat mijn partij “dweept met neonazi’s”, wat een potsierlijke redenering is.

Op 23 januari 2019 deed Freilich er nog een schepje bovenop, toen hij tweette dat het “beschamend” is dat de drie Vlaams Be- lang-parlementsleden niet aanwezig waren op een Holocaustherdenking in de Kamer.

“Invloed Dries Van Langenhove reeds voel- baar”, concludeerde Freilich. Ook heel wat parlementszitjes van andere politieke partijen waren leeggebleven, maar dat kon Frei- lich kennelijk worst wezen.

VB-Kamerlid Barbara Pas was nota bene verhinderd omdat ze op hetzelfde moment in haar thuisstad Dendermonde de her- denking bijwoonde van het bloedbad in kinderdagverblijf Fabeltjesland. Het enige wat Freilich daartegen wist in te brengen, was een verwijzing naar de voor negationis- me veroordeelde en ondertussen 84-jarige Roeland Raes. Met Guido Joris maakte ik dat ook mee: geobsedeerd blijven ze focussen op een beperkt aantal (oudere) mensen binnen het Vlaams Belang, daarbij gemaks- halve ons partijprogramma en voorstellen negerend. Mochten echter de standpunten van mijn partij inzake immigratie en islamisering zijn uitgevoerd, dan zouden er in België meer Joden in leven zijn gebleven en hadden Joodse instellingen niet almaar zwaarder moeten worden beveiligd.

Hassan Aarab

Hoe weinig Joris afweet van het Vlaams Belang, blijkt overigens ook uit het feit dat hij mij ‘huisideoloog’ noemt. Net zoals andere politiek correcte journalisten heeft Joris het over de ‘hatelijke invloed’ van Dewinter, zonder enige onderbouwing.

Van Langenhove is tot nader order nergens voor veroordeeld, en ik heb geen enkele reden om te denken dat hij – wat Joris suggereert – een antisemiet zou zijn.

Tegelijkertijd heeft Joods Actueel zich zeer vergevingsgezind getoond jegens Deurnes

CD&V-lijsttrekker Hassan Aarab, die had geschreven dat “de Duitsers destijds met opzet niet alle joden hebben omgebracht, zodat wij nu wel beseffen waarom hij (Hitler, SvR) de joden aan het uitroeien was”. Men- sen met antisemitische denkbeelden vind je trouwens helaas in alle partijen, niet in de laatst plaats bij de socialisten en christen- democraten.

Toch moet het zijn dat Michael Freilich en zijn kompaan Guido Joris meer geven om dode Joden dan om levende Joden, want het zijn niet de Roeland Raesen en de Dries Van Langenhoves van deze wereld die een religieuze ideologie aanhangen die Joden als inferieure wezens beschouwt, die de keuze hebben: zich bekeren tot de islam, jizya betalen (extra belasting) of de dood.

Het zijn niet de Raesen en Van Langenho- ves die ervoor zorgen dat Joodse wijken en instellingen extra moeten worden bewaakt en Joden door de jihad-dreiging in angst leven; en het zijn niet de Raesen en Van Lan- genhoves (maar wel de regering-Michel I) die op vier jaar tijd vele tienduizenden vaak antisemitische – zo blijkt uit onderzoek – moslims België hebben binnengeloodst. De dodelijke jihad-aanslag op het Joods Muse- um in Brussel was simpelweg niet gepleegd mocht men naar het Vlaams Belang hebben geluisterd.

Praktijktesten tegen antisemitisme

Dat Freilich nu praktijktesten tegen antisemitisme wil door middel van mensen die met keppeltje gaan rondlopen in isla- miserende buurten (zelf spreekt hij lafjes van ‘sommige’ buurten), typeert hoe hij net zoals zijn partij mikt op oppervlakkige symptoombestrijding in plaats van op het radicaal aanpakken van de oorzaak van een groeiend, fundamenteel probleem. Hoe de Jodenhaat uit het hoofd zal worden gepraat van de betrapte moslims in kwestie, laat Freilich dan ook gemakzuchtig in het midden. Net zoals projecten ter ‘deradica- lisering’ van moslims zou dat immers een doodgeboren kind zijn, want het probleem is te groot en de denkbeelden zitten te diep cultureel-religieus verankerd.

Of het nu gaat om genitale verminking bij vrouwen, interetnisch/intercultureel clange- weld, jihad-dreiging en ‘radicalisering’ (i.e.

islamisering) of meisjes/vrouwen, Joden en homoseksuelen die moslimwijken mijden of er hun kleding/gedrag aanpassen: zolang de asiel- en migratiekraan vanuit Afrika en het Midden-Oosten niet wordt dichtge- draaid, zullen dit soort problemen niet klei- ner worden, maar blijven groeien. Een voor- beeld: uit de regio Parijs zijn op tien jaar tijd 50.000 Joden vertrokken omwille van islamitisch antisemitisme. Bepaalde delen van West-Europa zijn ‘Judenrein’ geworden, of zijn bezig het te worden.

Was dat gebeurd of zou dat gebeuren mocht zogenaamd ‘extreemrechts’ (of: ‘de populisten’) het beleid bepalen? In tegenstelling tot Joris en Freilich begrijpt de premier van Israël, Benjamin Netanyahu, dat wél, want in tegenstelling tot wat Joris be- weert, haalt Israël steeds meer banden aan met die verfoeide ‘populisten’, van Trump over Salvini tot Orban.

Bij gelijkblijvend migratie- en islambe- leid zullen we binnen enkele decennia met lede ogen kunnen vaststellen wat de eenzij- dige, negatieve obsessie met partijen als het Vlaams Belang enerzijds en het politiek correct blijven aanmodderen anderzijds van de Michael Freilichs en Guido Jorissen van deze wereld heeft opgebracht voor de Jood- se gemeenschap, en bij uitbreiding voor Vlaanderen en West-Europa: doffe ellende.

SAM VAN ROOY

“Michael Freilich en

Guido Joris geven meer om dode dan om

levende Joden”

Hoe groot precies de invloed van Guido Joris - die ik goed ken - op Michael Freilich is, weet ik niet (’t Pallieterke van 24 januari 2019: Karl Van Camp, “Wat nu met Joods Actueel?”). Maar dat Joris en Freilich in het verleden blijven leven en zich van vijand vergissen, is duidelijk (’t Pal- lieterke van 31 januari 2019: Guido Joris, “Wat nu met ’t Pallieterke”?).

UIT DE WETSTRAAT

Vrije tribune Jef Vermassen klaagt aan dat dubbele nationaliteit criminelen helpt

(5)

Actueel

7 februari 2019 5

50 jaar club der doemdenkers

Het ging Almaci echt niet af. In de studio van Terzake ging ze donderdag in debat met Bart De Wever over de aanpak van de klimaatproblematiek. De N-VA-voor- zitter is een geducht redetwister, maar ik had toch verwacht dat Almaci op haar eigen terrein beter voor de dag zou komen. Het werd een afgang voor de voorzit- ster van Groen, die enkel vage slogans bleef afratelen. Ze werd herhaaldelijk in het nauw gedreven en bleef het antwoord op concrete vragen schuldig.

Groenen zijn het ook niet gewoon in de diepte te worden aangevallen. In debatten worden ze meestal geconfronteerd met politici die graag prat gaan op hun milieubewust- zijn en die niet verder raken dan achterhoede- gevechten over de kostprijs en het tijdschema voor de uitvoering van het groene eisenpak- ket.

Keuze voor welvaart en innovatie

De Wever is een tacticus en ging dus niet zover de klimaatverandering of de menselij- ke oorzaak ervan in twijfel te trekken (hoewel daar heel wat redenen voor zijn). Maar hij he- kelde wel het doemdenken over het klimaat en drukte zijn geloof in economische en technologische vooruitgang uit als alternatief voor draconische en onrealistische klimaatplannen.Dat is een moedige en veel te weinig ge- hoorde stelling. Daar moet bijgezegd dat, zoals vaak, er nogal wat verschil bestaat tussen de intellectuele ideetjes die De Wever op- gooit en de praktijk van zijn partij. De partij Groen had het in juli moeilijk om kritiek te verzinnen op de resem extreme maatregelen rond klimaat en milieu (waaronder een verbod op stookolieketels) die door de Vlaamse regering werden aangekondigd na de super- ministerraad.

De piste van De Wever is die van de Deen- se wetenschapper Björn Lomborg: ook als je onvoorwaardelijk gelooft in antropogene klimaatopwarming, zijn de klimaatplannen waanzinnig duur in verhouding tot het minus- cule effect dat ze zelfs in de allerbeste scena- rio’s kunnen voortbrengen.

Deze week was de Nederlandse klimaat- econoom Richard Tol een zeldzame stem van redelijkheid in de klimaathysterie die media en politiek van dit land in de ban heeft sinds Sint-Anuna en haar kindmilitanten liever door de straten van Brussel lopen dan in de les te zitten. (de kindjes uit de lagere school doen nu ook al mee; peuters en kleuters zijn voor- lopig nog niet gemobiliseerd). Tol wijst erop dat te paniekerige maatregelen tegen CO₂ de wereldeconomie kunnen doen instorten en

VLAAMS PARLEMENT

Klimaat

Zelden was duidelijker dat ons werkelijk niets bespaard blijft. Een ongetwijfeld boze inspiratie bracht het Vlaams Parlement er namelijk toe om het nog maar eens over “het klimaat” te hebben. Onvermijdelijk gevolg was een hoofdpijnverwekkend debat. Meteen vol op het orgel ging Bruno Tobback (sp.a), die van het regeringsbeleid ter zake niets kon smaken.

Vlaanderen haalt de klimaatdoelstellingen niet en heeft geen ambitie. Grotendeels is dat de schuld van de N-VA, die al te krente- rig doet en blijkbaar geen miljarden biljoe- nen wil investeren in de meest draconische maatregelen en de economie niet helemaal wil vermoorden. In zijn discours ontbraken evenmin de vreemde obsessie met De Lijn, want het busaanbod schijnt cruciaal te zijn voor het vermijden van het einde van de we- reld, als de klassieke hysterie in verband met kernenergie.

Ons Vlaanderen zal dus nooit klimaatneu- traal zijn tegen 2050, wat het algemene idee lijkt te zijn. Zelfs Groen, dat zich uiteraard niet onbetuigd zou laten, kon het moeilijk nog bruiner bakken.

Planeet

Gezegd moet worden dat N-VA de dingen nog tamelijk realistisch houdt. Tobback kreeg lik op stuk van onder anderen Matthias Die- pendaele, die hem uitnodigde om eens met iets concreets voor de dag te komen en die pleitte voor het primaat van de rede (die wat dit onderwerp betreft inderdaad ver te zoe- ken is).

Ook partijgenoot Wilfried Vandaele sprak zich uit tegen een al te groot doemdenken en hield een soort eco-realistisch betoog. Van de hele fractie komt aan Andries Gryffroy de eer toe dat hij in niet omfloerste bewoordingen de verdediging van kernenergie op zich nam.

Een verademing in de vloed van onzin. Te- genover N-VA en als exponent van genoemde gevaarlijke onzin stond Björn Rzoska (Groen).

De man is nochtans over het algemeen het tegendeel van een idioot, maar als het over het klimaatdogma gaat al even rabiaat als al zijn geloofsgenoten. Het woord “planeet” was natuurlijk al meermaals gevallen, maar met Rzoska moest men zich afvragen van welke planeet hij schijnbaar afgetuimeld was.

Samengevat zullen door de transitie naar het klimaatheil miraculeuze economische effecten worden bereikt, in afwachting waar- van alle luchthavens moeten verdwijnen en de landbouw moet worden afgeschaft. Vlees eten is voorts zeer te ontmoedigen, want Net door zelf- of andere kastijding zullen wij naar de groene anabaptistentempel opstijgen.

Jehovah

Zoals gebruikelijk kwam de stem van het gepeupel vanuit onweldenkende hoek. Ste- faan Sintobin (VB) begaf zich ook in de ge- paste religieuze sfeer. Inderdaad zag hij de totale ondergang alsmede de jongste dag nog niet voor meteen en sneerde hij naar het fanatisme van de federale Calvijn dan wel Calvo, die ons zo gretig de doem van Jehovah verkondigt. Enige ecologische bekommernis- sen zette hij in nationalistisch perspectief, wat niet nieuw is en ook hij was de nucleaire piste wel genegen. Klimaatnegationisme was hem dan toch wel een brug te ver.

Ook politiek-filosofisch kwam Robrecht Bothuyne (CD&V) uit de hoek, die in de chris- tendemocratie de ware behoedster van de Aarde zag met verantwoordelijk rentmees- terschap en zo (wellicht ooit uit een Neder- landse partijbrochure geplukt). Terecht wa- ren enkele pausen destijds niet blij met de vroege christendemocratie. Kernenergie was hem hoe dan ook een gesel Gods. Waarmee we dan de theologische werkzaamheden van ons Parlement mogen besluiten.

voegt eraan toe: “Het idee dat België - of Ne- derland - iets aan de klimaatopwarming kan doen door ambitieuze doelen te stellen of snel om te schakelen naar CO₂-neutrale energie, is gewoon belachelijk.”

Het centrale idee bij Lomborg, De Wever en Tol is dat het ruïneren van de economie het klimaat niet kan redden. Integendeel, economische en technologische groei zijn nodig om álle milieu-, energie- en klimaatuitdagingen aan te pakken. De groei is niet het probleem, maar de oplossing.

De Groenen zien het fundamenteel anders.

En met hen heel wat commentatoren en aca- demici die nog steeds in de ban zijn van het doemdenken van de Club van Rome. Deze noodlottige sociëteit, met haar fundamenteel wantrouwen betreffende groei en welvaart, vierde enkele maanden geleden haar vijftig- ste verjaardag.

1972: “Ramp bedreigt de wereld”

De Club van Rome was een beetje het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change van de VN) van zijn tijd. De instelling werd in 1968 opgericht door een internationale groep van wetenschappers en industriëlen.

Zij waren bezorgd over de explosieve economische groei in de naoorlogse periode. Meer bepaald vreesden zij dat de grondstoffen van onze planeet zo snel zouden opraken dat de economie uiteindelijk zou stilvallen en zelfs instorten. Wetenschappers van het prestigieu- ze MIT werden ingeschakeld om met computermodellen te voorspellen wanneer het allemaal zou fout lopen. Het komt bekend voor.

In 1972 bracht de Club van Rome het rapport “Limieten aan de groei” uit. Het boek werd een enorm succes: twaalf miljoen exem- plaren werden verkocht. Journalisten, wetenschappers en beleidsmensen waren enorm onder de indruk van de duidelijke doems- voorspellingen. “Ramp bedreigt de wereld”

was de kop van het NRC, de krant die als eerste het rapport in handen kreeg.

Koningin Beatrix werd zelfs lid van de club.

Ook de zakenwereld deed zijn reputatie voor nuchterheid weinig eer aan. De eerste voor-

Citaat van de week > Valerie Van Peel (N-VA)

Naar aanleiding van de weigering van de Franstalige ministers op de Interministeriële Conferentie om het protocol te tekenen dat de regularisatie van de artsenquota middels toe- latingsexamens zou moeten regelen, zei Valerie Van Peel (N-VA) heel zelfzeker in de Kamer:

“Voor ons is de maat vol: noch de Vlaamse belastingbetaler, noch de Vlaamse student mogen hier nog langer voor opdraaien. Na de verkiezingen wordt dit een debat over de splitsing van de gezondheidszorg.” Mooi. Goed en wel. Helemaal mee akkoord. Maar… als er geen herziening van de Grondwet gaat komen, zal er ook geen fundamentele staatshervorming komen en zal alles bij het oude blijven. Het debat over confederalisme en splitsingen allerhande zal dan in mineur verlopen. Als het al gevoerd zal worden…

“Splits de gezondheidszorg!”

zitter van de Club van Rome was de baas van Fiat en Olivetti. Dichter bij ons kreeg het initi- atief steun van Agfa-Gevaert, Phillips en Shell.

Bijna iedereen was het erover eens: we waren de aarde aan het opgebruiken. Binnen afzien- bare tijd zou de economie instorten en zouden donkere tijden vol ontbering en ellende aan- breken.

Er mag niet onderschat worden in welke mate de geest van de Club van Rome ons denken over economische groei en het omgaan met de planeet heeft beïnvloed. Het klimaat- denken van vandaag zit helemaal op dezelfde lijn: met het beeld van de mens als materia- listische plunderaar, die de natuur vernietigt, die broze evenwichten verstoort en wiens kortzichtigheid ons op het pad naar de volledige ondergang zet.

Fout over de hele lijn

Hoe correct waren de onheilstijdingen van de Club van Rome? Het antwoord is dat ze er moeilijk verder naast konden zitten. Alle concrete voorspellingen bleken fout. De aardolie zou al opgeraken in 1990, en aardgas niet veel later. Volgens de computermodellen zouden vandaag ook alle voorraden van zilver, goud, koper, zink, aluminium, tin en wolfraam uitgeput zijn. In werkelijkheid zijn van elk van die grondstoffen nog zeer grote voorraden over.

In sommige gevallen (zoals aardolie) zijn de reserves zelfs toegenomen. Technologische innovatie zorgde voor steeds nieuwe ontgin- bare bronnen en efficiënter gebruik. Er is nog steeds aan geen enkele grondstof enig tekort dat op betekenisvolle wijze de groei kan af- remmen. De toenemende beschikbaarheid heeft zelfs tot een grote prijsdaling geleid sinds de jaren zeventig.

Innovatie zorgt niet alleen voor betere ont- ginning en rendabeler gebruik, maar ook voor betere alternatieven. Indien er enkele eeuwen geleden al ecologisten hadden bestaan, zouden die zich waarschijnlijk zorgen hebben gemaakt over het opraken van turf, tot de 19de eeuw de belangrijkste brandstof in de Lage Landen. Maar toen kwam er steenkool. En daarna olie, aardgas en uranium. Het volgende wordt thorium.

Turf, steenkool, aardolie, aardgas en uranium zijn nooit uitgeput geraakt. Thorium is een vrijwel oneindige energiebron. Vorige week was ik nog voorzichtig toen ik 2050 als startda- tum van het thoriumtijdperk zag. Deze week verscheen in De Morgen een vrije tribune van onderzoekers die denken dat kleine thorium- reactoren al vanaf 2030-2035 haalbaar zijn. De aarde wordt helemaal niet leeggeplunderd, maar mythes zijn hardnekkig.

De onbeschadigde onheilsprofeten

Het probleem met onheilsprofeten is dat ze nooit ter verantwoording worden geroe- pen wanneer de dreiging wegdeemstert en uit het geheugen verdwijnt. De Wever herin- nerde terecht aan het alarmisme in de jaren tachtig over “zure regen”. Tja, hoe zit het daar nu mee?

Ook in de gloriejaren van de Club van Rome waren er sceptici, maar ze waren niet talrijk, en ze waren niet populair. Op een dag in oktober 1990 vond de tegendraadse econoom Julian Simon een omslag in zijn bus, met daarin 576 dollar. Er zat verder geen briefje bij, maar Simon wist onmiddellijk dat het geld afkomstig was van professor Paul Ehrlich, een van de voornaamste doemprofeten van de

schaarste.

Tien jaar voorheen had Simon hem uitge- daagd tot een weddenschap. Ehrlich mocht een korf van vijf grondstoffen uitkiezen, ter waarde van duizend dollar. Indien de prijs daarvan zou stijgen, door toenemende schaarste, zoals Ehrlich verwachtte, zou hij het prijsverschil krijgen. indien de prijs zou da- len, door toenemende beschikbaarheid, zou Simon de winst krijgen. Tien jaar later bleek de prijs met meer dan vijftig procent gedaald.

Ehrlich was dan wel een wetenschappelijke charlatan, hij betaalde zijn verloren weddenschap. Eén van Ehrlichs voorspellingen was zijn aankondiging dat het grootste deel van de Engelse bevoking tegen het jaar 2000 door hongersnood zou omkomen. Dat gekken en fanatici het einde van de wereld steeds weer zien aankomen, is van alle tijden. Vreemder is dat we die mensen blijven geloven. Ehrlich wordt nog regelmatig in onze media opge- voerd als wetenschappelijke autoriteit, laatst nog met zijn kritiekloos overgenomen voor- spelling dat we naar een grote uitstervings- golf van vele diersoorten gaan (waaronder de mens). Klimaat, energie en milieu leveren heel wat voorbeelden waarom de traditionele media niet te veel moeten kankeren over het

“nepnieuws” op sociale media.

Welvaart en milieu

Ook naar de Club van Rome wordt vandaag nog met eerbied verwezen, wanneer in algemene zin wordt gesproken over de limieten aan de groei. Om het fundamentele uitgangs- punt te redden - dat economische groei, ge- koppeld aan bevolkingsaangroei, aan banden moet gelegd worden - worden de vele vergis- singen genadig vergeten. En er worden nieuwe problemen bijgehaald (zoals klimaat) die helemaal niet door de auteurs van het rapport van 1972 waren voorzien.

Meestal wordt het milieu als reddingsboei uitgegooid: “Oké, de grondstoffen zijn helemaal niet op, maar het milieu wordt steeds meer belast.” Het klinkt goed, maar het is onjuist. Er zijn nog steeds problemen, maar water en lucht zijn zuiverder dan in de jaren zeventig. En het meest opvallende, het milieu is vooral in veel betere staat in de westerse landen, waar de welvaart het grootst is.

Als kind werd mij verteld dat wie in de Den- der viel, best onmiddellijk naar het zieken- huis werd gevoerd, om alle chemische stoffen te verwijderen. Vandaag zwemmen er vissen in de rivier. Ondanks de geforceerde media-aandacht voor de dubieuze “curieuzeneu- zen”, is de luchtkwaliteit in onze steden beter dan ooit. Wereldwijd is de bebossing in 35 jaar tijd met meer dan zeven procent toegenomen. De meest milieuonvriendelijke staten uit de geschiedenis waren de collectivistische, dirigistische staten achter het IJzeren Gor- dijn, waar bouwmeesters van het type Leo van Broeck geweldig aan hun trekken kwamen.

Het is welvaart die de surplussen creëert die naar milieuzorg kunnen gaan. Het zijn vrije en welvarende burgers die geen genoegen nemen met ongezonde leefomgevingen, lawaai- erige straten en een tekort aan recreatiemo- gelijkheden in de natuur. Welvaart en vrijheid zijn goed voor het milieu. JURGEN CEDER

PS.: in het nummer van 10 mei 2017 verscheen een interview in ’t Pallieterke met ir.

Jan Honinckx en advocaat Werner Nieme- geers over de mogelijkheden van thorium.